Thunder and Lightning Tour Minsk

31 кастрычніка ў гэтым годзе абяцае быць цікавым. Не, мы не зьбіраемся зараз распавядаць, як можна адсьвяткаваць Хэлуін. Аднак падстава для сьвята ўсё роўна ёсьць, ды яшчэ якая: на сцэне Re:Public адбудзецца сімбіёз выбітных прадстаўнікоў гомельскай метал-сцэны — Gods Tower, Rasta, ТТ'34. Якім апынецца гэты сплаў пад кодавай назвай 36/13, мы паспрабавалі высьвятліць з вакалістам гурта ТТ'34 Любамірам Крыжаноўскім.



Як нарадзілася ідэя правесьці такое шоў, як 36/13, у якім сабраны самы сок гомельскай метал-сцэны? Хто быў ініцыятарам?

Ініцыятарам большасьці вартых ідэй у межах цяжкай музыкі гораду Гомель зьяўляецца Павал Паўліхін [гурт Rasta]. Гэтае мерапрыемства ня стала выключэньнем. Сама ідэя віснула ў паветры ўжо некалькі год, ніхто не адважваўся, а вось Павал не забаяўся.

Пробным шарам было падобнае мерапрыемства, якое адбывалася ў Гомелі год таму, але тады не было Gods Tower, таму можна сказаць, што карціна была няпоўная. Цяпер усе на сваіх месцах.

Як Вы паставіліся да ўдзелу ў мерапрыемстве? Ці не «напружвае» ідэя выступаць разам з экс-вакалістам гурта Аляксандрам Пацёмкіным?

Для мяне гэта вялікі гонар — выступаць на сцэне разам з чалавекам, на творчасьці якога я гадаваўся і адкуль шмат чаго пачарпнуў. За гады майго ўдзелу ў калектыве ТТ'34 у якасьці адзінага вакаліста я прывык, што ні пад каго ня трэба падстройвацца, таму, канечне, пэўныя цяжкасьці ёсьць. Да таго ж мы вельмі розныя людзі ў сэнсе сьветапогляду і падыходу да творчасьці, але ідэя, якой мы кіруемся, адна, і таму я лічу, мы сьпяемся.

Дарэчы, наколькі зразумела, фармат 36/13 прадугледжвае, што трэба будзе сьпецца і сыграцца музыкам з усіх трох калектываў. Вы ўжо дакладна ўяўляеце, як тое будзе адбывацца? Ладзіце сумесныя рэпетыцыі?

Так, у гэтым праблемы ня бачу абсалютна. Мы ўсе даўно адзін аднаго ведаем, сочым за творчасьцю адзін аднаго, ведаем некаторыя песьні напамяць, маем сяброўскія зносіны. Рэпетыцыі ідуць поўным ходам, у тым ліку сумесныя, таму ў большасьці выпадкаў пытаньне толькі ў развучваньні музычнага матэрыялу, а не ва ўсталяваньні якіх-небудзь сяброўскіх кантактаў, якія ў нас і так наладжаныя. Сусьветная практыка ведае прыклады падобных канцэртаў, таму як гэта будзе рэалізавана, я выдатна ўяўляю. Мяркую, усе астатнія таксама.

Зноў вяртаючыся да канцэпту мерапрыемства можна ўдакладніць, што 13 музыкаў сыграюць 36 кампазіцый. Колькі адсоткаў ад гэтага прыйдзецца на музычны матэрыял ТТ'34, і якія пераважна кампазіцыі будуць уключаны ў праграму?

Прыкладна трэць усяго часу будзе займаць матэрыял ТТ. Будзе прадстаўлены матэрыял розных год ад зусім алдовага, да самага сьвежага.

Якім атрымаецца «эксклюзіўнае шоў», пакажа час. А пакуль да сустрэчы на канцэрце.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

У нядзелю ў клубе TNT адбылася прэзентацыя альбому «Если честно» гурта Зьмяя. Як звычайна і бывае з выступамі такога фармату, вялікая частка наведвальнікаў зьяўлялася сябрамі і/ці даўнімі прыхільнікамі гурта. Вядома, былі і тыя, хто прыйшоў проста пасядзець у бары, адным вокам гледзячы выступ, аднак пераважная частка аудыторыі ўжо зь першай песьні не заставалася безуважнай, кантактуючы з гуртом у перапынках паміж песьнямі і бадзёра скачучы пад энергічныя трэкі (а такія ў рэпертуары гурта амаль усе).
Сам выступ выглядаў адначасова і шчырым, і добра сарганізаваным. Адчувалася, што гурт мае кантактуе і жартуе з гледачамі не таму што так трэба, у той жа час кожны трэк у кантэксьце паводзін і эмоцый усіх удзельнікаў гурта ўяўляў сабою невялікі нумар, замалёўку, якая адпавядала той ці іншай лірыцы. Шматлікім куды больш знакамітым калектывам бракуе такой зладжанасьці, натуральнасьці і эмацыйнасьці.
Завяршыўся вечар размовамі з гледачамі і продажам дыскаў і цішотак. Рэзюмуючы, можна сказаць, што прэзентацыя прайшла проста выдатна і ніхто не сышоў дахаты бяз добрых уражаньняў (не зусім тактоўна казаць за ўсіх, але менавіта такая атмасфера і склалася).

Фота: Антон Кавалеўскі

Фота: Аляксей Базарнаў

Той момант, калі пражываеш апошнія 15 гадоў за 2 гадзіны. Ці вартае таго было такое доўгае чаканьне гурта? Халера, канечне! Linkin Park жывей за ўсіх жывых, а нашая беларуская публіка – самая шалёная. І таму ня дзіва, што сабралася на канцэрт больш за дзесяць тысяч чалавек, а танцпляц з фанзонай даўно быў распрададзены. Чэргі выстройваліся амаль з самай раніцы, а самыя звар’яцелыя ўвесь дзень прачакалі гурт у аэрапорце. У апошніх, дарэчы, нічога не атрымалася, бо гурт адразу ад самалёта транспартавалі ў Менск-арэну. Затое такімі прывілеямі карысталіся ўдзельнікі фан-клубу, якія яшчэ да пачатку канцэрту патрапілі на сустрэчу з музыкамі.



Да апошняга не было зразумела, ці будзе хто складаць кампанію Linkin Park, і шчыра кажучы, ня вельмі хацелася бачыць кагосьці, акрамя саміх амерыканскіх гасьцей. За дзень да канцэрту высьветлілася, што гэта будзе беларускі гурт Rili Dope. Ох, як бы я ня ставіўся да іх, атрымалася на дзіва нармалёва. Ня ведаю, што таму паспрыяла, але на вялікай запоўненай пляцоўцы гурт выглядаў больш упэўнена, чым, напрыклад, на сцэне клуба TNT. Дома іх слухаць ня стану (я спрабаваў, шчыра), але нейкага пэўнага негатыву ня выпрабаваў. Як мінімум, падчас іх выступу ўсе людзі пасьпелі зайсьці ў залу. Зачытаны ў канцы In the End даставіў больш за ўсё. І дзякуй, што менскім разагрэвам былі ня Jack Action.

Пасьля была палова гадзіны перапынку і выпаў час аглядзецца вакол. Публіка сабралася ў шырокім узроставым дыяпазоне, ад зусім яшчэ падлеткаў да тых, хто і ў 2000-х слухаў Linkin Park ва ўжо сталым узросьце. На фанзоне, канечне, пераважала менавіта моладзь. Ня вельмі прыемным фактам можна адзначыць тое, што два астатнія танцпляцы, якія мелі нармалёвую такую розьніцу ў кошце, зьлілі ў адзін, што пасьля канцэрту выклікала няслабыя такія бугурты ў тых, хто заплаціў больш. І іх можна зразумець. Аднак адтапырка чыста на вока на гэтым вялікім танцпляцы была весялейшая за фанзонаўскую. А тым часам надыходзіла дзявятая гадзіна, некалькімі хвілінамі пасьля яе сьвятло згасла і пачало граць Інтра, пад якое на сцэне па чарзе зьявіліся музыкі.



Першай жа песьняй зарадзілі “Papercut”, з далёкім прывітаньнем зь Hybrid Theory, і панеслася. Спакойна не стаяў ужо ніхто, танцпляцы хадзілі ходырам разам зь сектарамі, а ўгар на самых верхніх сядушках выглядаў эфектней за ўсё: там нават сядзець боязна, ня тое, што скакаць і танцыць. Нармалёва. Музыкі не адставалі ад фанатаў, Чэстэр і Майк трымалі залу ў кулаку, кантралюючы разам сітуацыю з абодвух бакоў сцэны. Ім на зьмену прыходзілі гітарысты, і толькі Джо як стаяў з каменным тварам за сваёй дзіджэйскай усталёўкай, так і прастаяў увесь канцэрт. Некалькі разоў злавіў яго на тым, што музыка пазяхаў, не асабліва хаваючы гэта ад публікі. Напэўна, стаміўся.



А шоў працягвалася, Linkin Park гралі гэтым вечарам толькі лепшыя хіты са ўсіх сваіх альбомаў. Сэтліст увогуле не адрозьніваўся ад папярэдніх канцэртаў гурта (толькі “By Myself” фігуравала месцамі, у Менску не было), таму, маючы яго на руках, ведаў, што за чым будзе граць. Ня вельмі спадабалася электронная частка (але відэашэраг быў круты, як і на працягу ўсяго канцэрту), лепш за яе зайшла рэпавая частка ад Майка, проста на выдатна былі выкананыя балады. Пад “Leave Out All The Rest” і “Shadow Of The Day” расчуліўся, як малады. Але, канечне, як і ўсе, чакаў менавіта хістовыя рэчы, дзякуючы якім гурт і набыў сваю папулярнасьць. Нарэшце пачуць “One Step Closer”, “Faint” і “Runaway”, яно дарагога каштавала. Чэстэр некалькі разоў спускаўся да першых шэрагаў фанзоны і сьпяваў разам зь людзьмі, абдымаўся зь імі, кантактаваў і выглядаў нібы задаволеным. На экранах пад столем ішла трансляцыя канцэрту, таму мы ўсё бачылі :)

Самыя малайцы — гэта фанаты, якія ня толькі ўладкавалі шэраг флэшмобаў, але і вывесілі ля сцэны падпіс з паветраных шарыкаў “Беларусь любіць Linkin Park”. Унушальным быў флэшмоб з маскамі на “Final Masquerade”, калі людзі вакол нечакана ператварыліся ва ўдзельнікаў аднаго вялікага маскараду. Майк са сцэны ў канцы песьні папрасіў Чэстэра захапіць некалькі масак з сабою, ніхто ня быў супраць. На апошнім перапынку за сцэнай было бачна, як музыкі прышпільваюцца адзін з аднаго і апранаюць маскі на сябе. Былі яшчэ рознакаляровыя палачкі і запрашальныя аркушы ў руках падчас “Welcome”, на твары Майка чыталася задавальненьне.



Завяршалі выступ «What I’ve Done» i «Bleed it Out». На «Bleed it Out» Чэстэр заклікаў у апошні раз прасьпяваць разам, і сам так разышоўся, што здавалася, прыпеў ён будзе сьпяваць яшчэ бясконца. Але канечне, усё заканчваецца. Музыкі назвалі нас “бэст краўд”, і насамрэч, такое яны кажуць ня ў кожнай краіне. Што ж вы хацелі, людзі, якія ўсё яшчэ галодныя на крутыя прывозы, будуць шалець як у апошні раз, бо паўтору можа ня быць. Мы тут у Беларусі такія. Перажылі першы канцэрт Linkin Park, і будзем спадзявацца, што не апошні. Дзякуй “Атом Интертеймент” за гэтае сьвята. А тым часам, чакаем яшчэ аднаго буйнога анонсу, які павінен быць ня меней цікавым.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Антон Кавалеўскі

Апошні ўікэнд прайшоў для BelMetal на зямлі гасьціннай суседкі-Украіны. Мы наведалі фестываль «Старадаўні Меджыбож», што праходзіць у сярэднявечным замку. Фэст доўжыцца тры дні і зьмяшчае як рыцарскія баі, розныя ярмаркі ды забавы, так і фаершоў, танцавальныя выступы, ды канешне ж — метал-канцэрт. Аба ўсім ды разгорнута — ніжэй.

Беларускі бус выправіўся а сёмай вечара ў чацьвер. разам рушылі гурты Znich, Folcore, а таксама фаершчыкі, танцавальны калектыў і некаторыя рыцары. Бас-туры — рэч цудоўная. Як бы скептычна я ня ставіўся да вандровак аўтобусам, калі тое тычыцца звычайных пераездаў, тут — справа зусім іншая: дарога яднае, ты можаш лепей раззнаёміцца з дагэтуль незнаёмымі суседзямі, а з іншага боку па-новаму ўбачыць, здавалася б, добра знаёмых людзей. Як тут ні круці, сабраныя разам людзі вынікова становяцца адным, як кажуць, «бусам», адной кампаніяй.

Так мы, ноччу прайшоўшы мяжу і раніцай спыніўшыся ў Хмяльніцкім па абмен валюты і супермаркет, дабраліся да Меджыбожу а 13.

Нас сустрэў моцны і па-сапраўднаму «медыйвальны» замак-крэпасьць. І ветлівыя працаўнікі аргкамітэту фэсту, якія ўсіх хуценька акрэдытавалі, а потым галоўны чалавек Косьця адвёў на ўпіску да бабулі ў вясковую хатку.





Першы дзень: кавярня з украінскімі стравамі, экскурсіі па гораду. І канешне ж, сам замак. А ён быў насамрэч варты ўвагі. Вежы, байніцы, сутарэньні. Тэрыторыя яго будзе сьціплейшай за тыя ж звычныя для нас Дудуткі, але нашмат болей утульнай. Унутры ўсё па фармату: гандлёвыя шэрагі, рамёствы, забавы, кропкі харчаваньня і пітва. Абавязкова рыцарскія бойкі, турніры, бугурты! Канешне ж, давялося паспрабаваць мясцовыя стравы і напоі, і скажу, порцыі ва ўкраінцаў шчодрыя, ежа смачная, піва густое і хмяльное, а асабліва даспадобы прыйшоўся мядовы эль. Гульнулі мы, карацей, як трэба. Пабывалі дзе трэба, пабачылі ўсё вартае. А цікавосткі «па фармату» пачаліся бліжэй да ночы, калі цемра і зоры чыстага неба зьмянілі горач і мітусьню дзённай весялосьці.



Пад шчырыя апладысменты віталі беларускі гурт Pawa. Музыкі далі фолкавага рок-н-ролу, калі можна так мовіць, трымаючы публіку цягам цэлай гадзіны, гайдаючыся ад танцавальнага раскаўбасу да хітовых папуры ды павольных меладычных рэчаў. Варта заўважыць, што ў «Павы» на фэсьце было ажно два выступы: як «гурт» і як «этна-дыскатэка», дык вось гэта быў першы з двух, і вельмі ўдалы.



За імі ізноў беларусы. Калектыў Maori выдаў няўрот'ябеннае фаер-шоў з агнямётамі, пад саўндтрэк рознага цяжаляку, сярод якога так настальгічна і шчымліва прагучаў родны і ледзь не забыты Vicious Crusade. Хлопцы (а гэта апынуліся тыя самыя сьціплыя хлапчукі з нашага буса) запалілі вагонь ва ўсіх сэнсах. І паставілі тлусты клічнік феерверкам над Меджыбожам.



Ну здаецца, ужо зусім глыбокая ноч, вось апошні нумар дню — «этна-дыскатэка» ад Go-A — і можна йсьці адпачываць… А гадзіньнік кажа, што ўсяго толькі палова на адзінаццатую. 22:30, халера! Вось вам і файныя выгоды доўгай дарогі.



Go-A — гэта нешта! Я адразу зрабіўся прыхільнікам, як прыехаў дадому і ўтарапіўся ў аўдыёзапісы. Як бы ахарактарызаваць, лепей, канешне, самім слухаць, гэта народныя і аўтарскія песьні ў два жаночых разнастайных вакалы, пакладзеныя на прыкладна транс-дыска і шчодра спраўленыя характэрнымі ўкраінскімі этнічнымі інструментамі. Проста казка! Не, гэта ня Vapor Hiemis з тыц-тыц, гэта не Эльвіра :) Гэта ня Unia зь іхным дуэтам салістак. Так я прадухілю асацыяцыі беларускай публікі. Проста слуханіце — не пашкадуеце.



Так скончыўся першы дзень. Насычана, цікава, аптымістычна. І культурна. На чарзе дзень другі — дзень беларускага металу ў Меджыбожы.

Пачалася раніца другога дня для мяне нечакана а сёмай. Вось што робіць сьвежае паветра і атмасфера гастроляў. Мы былі аднымі зь першых у замку, які ўжо павольна пачынаў сваё абуджэньне і падрыхтоўку да новых падзеяў. Цалкам фестываль доўжыўся тры дні (а то й чатыры — уноч зь нядзелі на панядзелак Украіна сьвяткавала Дзень Незалежнасьці). Мы жа мусілі выправіцца ў няблізкі шлях на сваю Радзіму напрыканцы суботы, што ўжо настала.

Цікавы факт. Культура фэстаў-гулянак і, калі хочаце, піцьця ва Ўкраіне ёсьць, і ёсьць яна на значна вышэйшым узроўні, ня ў прыклад нам. Гэта я заўважыў яшчэ падчас візіту ў Кіеў на начны дум-фэст. Тут жа — аніводнага п'янага цела, аніякага быдла, супрацоўнікі ў блакітным ветлівыя і нават нябачныя сярод натоўпу. Дарэчы, аніякага шмону на ўваходзе. Гэта нам дазволіла па прыбыцьці захаваць сваю аўтобусную пайку, якую інакш было б проста няма куды збагрыць, іначай як чакаць засяленьня. Падобнае ня можа не падабацца, па такіх драбнінках і зьбіраецца цалкам той самы ненапружаны настрой, прыходзіць сам сабою спакой ды адпачынак.



Ітак, музычны фармат працягваецца гуртом FRAM. Ну проста вельмі ўжо вядомым гуртом для Беларусі (што прыдбаў гэткую папулярнасьць у нас за якія два ўсяго гады). Дык вось. Выступілі ня тое каб дрэнна, але ў параўнаньні з усё тымі жа нашымі Дудуткамі нашмат меней выклаліся. Зазначым, праграма была доўгая: каверы ў фірмовай інтэрпрэтацыі, рэчы кшталту Herr Mannelig у арыгінале, ірландшчына, Up She Rises, London Bridge, ды й сваё ўласнае было, са старых нават альбомаў. Апроч, бадай, галоўнага хіта «Королева», які ўпарта граць ня хочуць. Былі і «Халі-Галі» — кавер на нашых суайчыньнікаў. Адметны быў момант, калі гітарыст быў вымушаны мяняць струну. Быццам бы гурт і прафесійна выкруціўся баладай Ride On, дзе гітара ўступае толькі ў канцы. Але ўступіў дзядзька так, што хоць ты засілься. Выратаваць лажануты саляк імправізацыяй міма касы — гэта моцна :) Ну, бывае. Пабачымся наступным разам у Беларусі ды зноў параўнаем.



Што да гуку — смачны, гучнасьці досыць, ня давіць, усё чуваць, ды толькі наконт сола-гітараў гукач, відаць, меў сваё бачаньне, пхаючы іх углыб пачаку на ўсіх гуртах. І што наконт складу ды раскладу ўвогуле — ідэальна! Прабач, Алесь, але вось табе прыклад як варта набіраць гурты. Ну, мо, не тутэйшыя дзесяць на тры дні, канешне, але думка ў тым, каб браць якасьцю, а ня колькасьцю, каб усім хапіла часу ды бязь мітусьні. Я б параіў на ўзбраеньне да наступнага «Кола».

Шкада, што фізічна не маглі патрапіць на Тінь Сонця, якія былі на трэці дзень. Шкада і што нашы заяўленыя ў праграме Dzieciuki не змаглі прыехаць, а дакладней не змаглі выехаць з краіны.

А далей — бугурты, забавы, тусоўка. У пэўны момант на мосьце, што цераз замкавы роў, апынуліся шчэ адныя беларусы — Літы Талер і зладзілі бадзёры вулічны выступ (выступ быў, зразумела, і сцэнічны, ён — на фота).



Сёмая гадзіна вечара, сонца заходзіць, ажыўляецца рух на тэрыторыі замку, набліжаецца бескампрамісна беларускае метал-шоў.

Восьмая гадзіна вечара. Folcore гатовыя рваць, але затрымкі яны і ва Ўкраіне затрымкі. Нармалёва чэкнуцца і нарэшце сысьці ў кулуары для далейшага «чыставога» выхаду давялося толькі праз гадзіну.

Дзявятая. Хлопцы на нервах, мы ўсё яшчэ чакаем, а там нейкія ўсё раўнды, паядынкі… Дзе кубак напалову поўны — дык ў тым, што за гэты час прыйшла цемра, якая ў выніку вельмі пасавала драйвоваму метал-шоў, падкрэсьленаму ілюмінацыяй.



Інтра выйшла аўтэнтычна-шаманскае: стоячы адна на сцэне, Эльвіра зацягнула матыў «Лёлі-Каліна» пад мінімальны дабстэпавы падклад, а потым выскокваюць хлопцы і даюць прасрацца. Зь першых жа нотаў стала зразумела, што гэты выступ Folcore — то на галаву вышэйшы ўзровень, чым пабачанае раней на пляцоўках Сінявокай. Павал нарэшце абудзіў у сабе добрага франтмэна, а гэта, на маю думку, і было раней асноўным мінусам гурта. Астатняе — ну ўвогуле без нараканьняў. Уся праграма была адыграная на адным подыху, суцэльна ды якасна. Прычаплюся я да каверу на Lady Gaga — Pokerface. Недапрацаваны нумар. Ён быццам бы і гучыць, але ці то аранжыровак не хапае, ці то мелодыку трэ дапрацаваць. Прынамсі вось прыпеў з радком «she's got me like nobody» — ён павінны быць сьпеты бэк-вакалам, я лічу. Такія тут парады. А ўвогуле малайцы, было чым ганарыцца.



Наконт украінскай публікі. Такая яшчэ справа: яны не сядзяць у тэлефонах, халера. Яны жывуць жыцьцём, а на канцэртах глядзяць ды слухаюць, ня робяць кіслыя твары са складзенымі рукамі, а з выразам цікаўнасьці да новай музыкі прагна сочаць ды атрымліваюць кожны свае эмоцыі.

Znich.

Я нарэшце ўбачыў новы Зьніч у поўным складзе. Вярнуўся-такі са сваіх гастроляў дудар Кастусь, і ўсё загучала як мае быць: асабліва новы трэк «Дунаю» зь менавіта ягоным вакалам. «Зьнічы» хутка захапілі аўдыторыю: ад прамоваў Таболіча аб еднасьці, ад знаёмых публіцы «Крыжоў-Абярэгаў» — і так далей — «Ярыла», поўны раскаўбас, слэм са слупамі пылу, нават скокі са сцэны. «Паехалі далей весяліцца» — «Чорны Зьніч»… А сапраўднай пярлінай была «Мроя» з падтрымкай мясцовых фаершчыкаў. Гэта нешта! Znich зь ліхвой абаранілі тытул беларускай сцэны як моцнай у пэйган-фолк метал накірунках. Менавіта такі камент я і пачуў ад заўзятара пад сцэнай, які, пазнаўшы ў нас беларусаў, радасна ціснуў далоні і выказваў свой рэспект белметал-сцэне, пералічваючы добры такі шэраг пэйган-фолк гуртоў (цьвярозы, калі вам цікава, заўзятар — чытайце вышэй наконт культуры).



Задаволеныя былі ўсе, на бэкстэйджы панавала непадробная і шчырая атмасфера ўласнае круцізны і асалоды ад выступу, музыкі зразумеюць, аб якім пачуцьці я кажу.

На гэтай ноце беларуская дэлегацыя пакрысе пачынала рыхтавацца да ад'езду, павольна рушылі дадому складаць клункі, хто хацеў — той вярнуўся ў замак, паглядзелі этна-дыскатэку ад Pawa. І зь іхным матывам «Ходзіць Пава па вуліцы...» разьвіталіся з гасьціннай украінскай зямлёй, з цудоўным самабытным Меджыбожам і, усеўшыся ў свой утульны аўтобус, рушылі дадому.



Шчыры дзякуй калегам, арганізатару Канстанціну Пархоменку і ягонай камандзе за прыём і выключна станоўчыя ўражаньні ад фестывалю. Няхай жыве ваша годная справа, а мы будзем заўсёды радыя прыязджаць у госьці да сяброў, да братоў. Слава Україні!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Наталі «пані Вів'єн» Деметер

Стыль: Black Metal, Melodic Black Metal.
Гурт: Massenhinrichtung
Альбом: Закон Зброі
Год: 2015
Краiна: Беларусь

Трэклiст:
1. Золак па-над Бугам
2. Закон Зброі
3. Здань Зруйнаванай Радзімы
4. Завіруха
5. Зорныя Сцежкі Балот
6. Зіма Беларускіх Краёў
7. Заход

«Zakon Zbroi» — новы паўнафарматны альбом менскіх хлопцаў Massenhinrichtung. Жорсткая, зусім не рамантычная назва калектыву (зь нямецкай перакладаецца як «Масавы Растрэл») адразу дае адчуць водгукі той канцэнтраванай лютасьці, што хаваецца за вокладкай. Музычна гурт схіляецца (але аніякім чынам не абмяжоўваецца) у бок блэк-металічнай сцэны 90-х кшталту Cradle Of Filth ці нават Immortal зь вялізным уплывам атмасферык-блэку, эмбіенту, фолку і, нават, мартыял-індастрыялу. Агрэсіўнасьць тут не абазначае прымітыўнасьць, як гэта часта адбываецца ў блэк-метале. Наадварот. Майстэрскае, у меру, выкарыстоўваньне скрыпкі, акустычнай гітары (у другім трэку яшчэ й дуды), рэгулярныя зьмены тэмпу, эмацыянальны вакал (ня толькі скрым, але месцамі і нядрэнны чысты). Класічна па-сапраўднаму жорсткія цяжкія рыфы і шалёныя бластбіты арганічна сплятаюцца зь нібыта навеянымі Children Of Bodom гітарнымі мелодыямі і прысмакам нейкай беларускай фолкавай аўтэнтыкі. Цалкам беларускамоўны альбом, лірыку якога Massenhinrichtung прысьвяцілі Вялікай Айчыннай.

Гадам суцэльнага крывавага вар'яцтва, калі панавала завіруха бясконцай небывалай бойні, бязьмежны жах планетарнага маштабу. Час, калі вонкі выйшла сутнасьць чалавека-зьвера, чалавека-ката, калі крывёю дзяцей сваіх захлынаецца зямля, што стогне ад болю. Нівы гнуцца пад целамі касцоў, сталёвая коўзанка акупацыі топча чалавечнасьць. Сьмерць, лютасьць, катаўство й здрада пануюць на беларускай зямлі, згвалтаванай захопнікамі. Гарчычны газ адчаю, болю і сораму. Зруйнавана бацькоўская хата, буслы адляцелі з папялішча. Надзеі, каханьне, самое жыцьцё, усё разбурана навечна. Адзінае, што засталося ў крыўскіх сыноў — крывавая барва нянавісьці, агіды, ваўчынай лютасьці да тых, хто сталёвым ботам прамаршыраваў па сьціплай кветцы мірнага існаваньня. Тыя, хто як ніхто ўмелі дарыць жыцьцё на гэтай прыгажуні-зямлі, як ніхто навучыліся яе адымаць у вогненнай атрутнай саранчы. Барацьбіты роднага краю, ваўкі, што самім сваім існаваньнем вымушаюць біцца ад глыбіннага жаху каменныя сэрцы ня ведаўшых страху бязьлітасных цмокаў. Калі сьпевы маўчаць, пануе зброя. Зброя, якая празь незьлічоныя ахвяры, сьмерці ў крывавых баях нясьцерпным полымем ачысьціць, уратуе, вызваліць Радзіму.

Менавіта такой мне падаецца гэтая праца. Лютасьць, цяжар, але й цікавыя, тонкія і разнастайныя мелодыі, каляровая гармонія, моцная шматмерная лірыка. Нястрыманая моц выбуховага гвалту і моманты задуменнасьці, разважаньня, суму аб страчанам. Прысутнасьць той самай няўлоўнай «атмасферы», якую як мага лепей падкрэсьліваюць акустычныя, скрыпічныя і дудавыя ўстаўкі… Верны лепшым канонам жанру, але ўжо цалкам своеасаблівы метал. Massenhinrichtung зрабілі адзін з найяскравейшых узораў таго, якой можа і павінна быць якасная цяжкая музыка.

На другі дзень мы з апошніх сіл стараліся сядзець у намётавых мястэчках і памоўчваць, але ня вытрымалі, вырашылі паглядзець, што ж адбываецца на фэсьце. Пра гэта і будзем весьці размову.

Ігар:

Раніцу другога дню лёгкай назваць было цяжка: чатырохгадзінны сон, вандроўка на машыне, цэлы дзень пад пякельным сонцам ды начоўка ўтрох у машыне – усё гэта давала аб сабе ведаць, і растрэсьліся мы каля адзінаццатай раніцы. Да нашага сораму – гурты Meat Head (памножым сорам на два – бо чэрвеньскі канцэрт гурта быў супер) і Stand By былі прапушчаныя. Усе мы людзі, хай некаторыя так ужо і ня лічаць. Прыйшлі акурат да пачатку выступу менчукоў Nightside Glance.

Паліна:

Мяркуючы па размовах гасьцей фэсту, на Nightside Glance жадалі патрапіць многія, таму крыху дзіўным здаецца той факт, што сімфанічны блэк-метал паставілі на такі раньні час. Але насуперак нявыйгрышнаму раскладу, ранішняму пахмельлю наведвальнікаў і сьпякотнаму рэчыцкаму сонейку, NSG змаглі пагрузіць прысутных у змрочную атмасферу, прасякнутую электроннымі імпульсамі. Як заўжды, гурт дасканала падышоў і да свайго зьнешняга выгляду – фірмовы грым, касьцюмы, што выгодна вылучала іхні выступ. А табе спадабалася?

Ігар:

Так, было сапраўды крута. Але, калі б Nightside Glance гралі ў цёмны час, з адпаведным сьвятлом, выглядала б значна больш эфектна. Не пабаюся сказаць, што эфектней за некаторых заморскіх гасьцей. Vein Of Hate, якія гралі наступнымі, прэзентавалі свой дэбютны альбом Dualist. Прайшліся па гледачах моцным якасным дэзьнячком, і ўсё было б добра, калі б на танцпляцы было хоць крыху болей жывенька. Увогуле, невядома, куды падзеліся людзі ў другі дзень: сам ведаю некалькі чалавек, якія набылі квіткі на два дні, але бачна іх не было. Ці палова суботніх гледачоў прыйшла толькі на Райтэраў? Цяжка сказаць.

Паліна:

Дарэчы, пра заморскіх гасьцей… Залпам паглядзела выступ літоўскага мелодык-метал гурта Berserker і італійцаў Voltumna. Калі літоўскія суседзі толькі выходзілі на сцэну, вядоўца Васіліса Шыдлоўская адзначыла, маўляў, флейта, клавішы зараз таксама зробяць нам атмасферу. Але гэтага не атрымалася. Цалкам выступ атрымаўся неблагі, гжэчная вакалістка літаральна гіпнатызавала сваім голасам, аднак меладычны каляфолк са зьбітымі лозунгамі кшталту “В единстве наша сила” нічога новага ня выявіў. Што датычыцца гурта Voltumna, яны таксама замарочыліся на зьнешні выгляд – грым, капюшоны, атрыбутыка, бо, як кажуць, становішча абавязвае. А становішча блэк-дэт калектыва абавязвае ўдвая. Выступ гэтай каманды мяне зацікавіў, мяркую, вярнуся да праслухоўваньня іхняга матэрыялу. Дарэчы, Voltumna многім прыйшліся даспадобы, прыняць да ўвагі хоць бы той факт, што дыск італійцаў, падпісаны спецыяльна для вядоўцы Зьміцера Сачыўкі, вераломна сьцягнулі. Такія справы.

Ігар:

Спадабаліся і расейскія дэт-металісты Rainwill. Але калі браць менавіта дэтавы складнік, то ўсе аматары жанру з апантанасьцю чакалі менавіта баявую машыну зь Менску — Posthumous Blasphemer. Гурт патрапіў у абойму фесту замест палякаў Calm Hatchery. І толькі той, хто спаў за тэрыторыяй, скажа, што такія зьмены складу былі дарэмныя. Моцна, бескампраміста, як заўсёды якасна. У склад гурта часова вярнулася драм-машына (што з задаволеным выглядам увесь выступ каментавалі з натоўпу то адзін, то другі гледачы), і калі з аднаго боку сцэны бубны лічы што былі натуральныя, то з бэкстэйджу ствараўся эфект, нібы малаток настойліва ўганяе цьвікі ў галаву (а вы ведаеце, якаі партыі ўдарных у Posthumous Blasphemer). Асабліва цікава было глядзець на людзей ля сцэны, якія былі не зусім “у цеме” – у іх ледзь валасы на галаве не стаялі))

Паліна:

Так, шмат хто сыпаў жартачкамі кшталту “больш за ўсіх у Posthumous Blasphemer спадабаўся бубнач”. Але асабіста мяне ўразілі спрытныя пальцы гітарыста гурта Аляксандра Гайдукевіча. Эх, каб мне з такой хуткасьцю пісаць рэпартажы… Пасьля напорыстага тэхна-дэту можна было крыху расслабіцца пад расейскі дум ад Mental Home. Людзей пад сцэнай стала больш, але я не зразумела, ці сапраўды ўсіх прыцягнуў выступ гурта, альбо проста надыходзіў вечар, і людзі нарэшце аклімаліся. Як лічыш?

Ігар:

Альбо, нягледзячы на відавочнае спазьненьне, да фэсту прамым навядзеньнем са Львоўскага “Західа” даехалі Дай дарогу!? Прычым, даехалі лічы што ў час. Дзіву даешся канцэртнаму графіку гурта, бо адразу пасьля шоў Юрась Стыльскі, ледзь пасьпеўшы даць жадаючым аўтографы, паляцеў на цягнік. На тварах чытаўся выраз бызвыходнасьці і стомленасьці, але што ў аб’ектывах фанатаў, што на сцэне музыкі трымаліся бадзёра і драйвава. Канцэртная праграма амаль не адрозьнівалася ад таго, што гурт грае апошні год, а гэта лічы адны баявікі. Як табе супер-сэйшн?

Паліна:

Палёт нармальны. “П’яныя, патлатыя” ўзьнялі такі пыл, што сапраўды варта было вызываць бранявік і верталёты. Спадабалася, дарэчы, стаўленьне гурта да выступу на метал-фэсьце. Юрась нават спрабаваў гроўліць, а ДД часам нібыта імкнуліся гучаць цяжэй. І другі дзень запар на “нефармаце” народ адрываўся з усіх сіл, ня ў прыклад некаторым “мэтавым” гуртам. Пакуль я адышла, каб прыйсьці ў сябе пасьля зухаватай панкоты, ты, упэўнена, уважліва прасачыў за выступам рэчыцкіх ветэранаў Euthanazia. Падзяліся ўражаньнямі.

Ігар:

Супярэчлівыя ўражаньні, шчыра кажучы. Яшчэ дзесяць гадоў таму Euthanazia была топавым гуртом, на які з задавальненьнем глядзеў на гігах. А пасьля реюніяну нешта пайшло ня так. Нібы і склад амаль класічны, нібы і песьні тыя, што і раней, а неяк ня тое. Вось трэці раз ужо лаўлю сябе на гэтай думцы, і ўсё ніяк не магу адказаць, што менавіта ня так. Народ пёрла (хаця б таму, што гурт з Рэчыцы), а мяне вось не. Мо, трэба было гэты час аддаць тым жа Глэнсам?

Паліна:

Можа і так. Бо перад вачыма быў яшчэ адзін прыклад гурта з доўгай гісторыяй, ТТ’34, пад які, пёрла, здаецца, усіх, каго не падкасіла стомленасьць і хто ня зьехаў пад покрывам цемры. Ад бескампраміснай энергіі, што абрынулася на нашыя галовы, людзі былі гатовыя зьнесьці агароджу ля сцэны. Ідэальна пасавала да абстаноўцы фаер-шоў, якое распачалі пад самы знакаміты трэк гурта – “Джек”. А ты трапіў у замес?

Ігар:

Патрапіў яшчэ ў Гомелі ў мінулым годзе :) Шкада толькі, што ТТ’34 зараз граюць так мала рэчаў з “Грубого помола”. Але новыя песьні таксама гучалі цікава і былі вытрыманыя строга ў класічным стылі гурта. Чакаем новы альбом, тым больш, што ён ужо амаль гатовы. Гурт, дарэчы, 31 кастрычніка грае ў Менску, таму ўсім жадаючым – калі ласка.

Паліна:

Фінальным акордам фэста стаў глыток піўнога фолку ад расейцаў “Тролль гнёт ель”. Годнае заканчэньне годных выходных. Ня ведаю, у які бок будзе рухацца далей лакаматыў пад назвай Metal Crowd, але, спадзяюся, наведаем Рэчыцу праз год?

Ігар:

Для сябе дакладна вызначыўся: так! Такія вандроўкі перезагружаюць сьвядомасьць і даюць сілаў на шмат часу наперад, таму ў графіку наступнага лета для Краўда ўжо забраніравана месца. А пакуль застаецца толькі падзякаваць арганізатарам і ўсім тым, хто разам зрабіў гэтае сьвята!

Тэкст: Ігар Богуш&Паліна Трохаўцава
Фота: Ігар Богуш

Прыехалі гэтай ноччу з адзінаццатага рэчыцкага Metal Crowd, і цяпер самы час успомніць, што і як адбывалася ў гэтыя дні. Ігар і Паліна трошкі пагутарылі на гэты конт.

Ігар:

Для мяне сёлетні фэст быў ужо чацьвёртым, таму параўноўваць ёсьць з чым. Менавіта ў гэты раз я атрымаў ад мерапрыемства сапраўдны непадробны кайф. Усё прайшло на выдатна: ад выступаў гуртоў да нашай вандроўкі і непасрэдна тусовачнай часткі. Да арганізацыі – амаль без пытаньняў. Здолелі зрабіць продаж піва і кактэйляў, няхай і можна было іх піць толькі ў спецыяльна адведзеных месцах. Ежа, мерч, гук на сцэне – таксама залік. Не спадабаўся падыход да сцэны, які быў зроблены такім чынам, што шлях займаў 5 хвілін, замест адной, калі б не было агароджы. Ну й біяпрыбіральняў у гэты год чамусьці было толькі чатыры на ўвесь фэст. Як табе мерапрыемства?

Паліна:

Гэта быў мой другі Крауд (першы раз наведалася ў Рэчыцу ў 2012 годзе), і я таксама адчула станоўчую дынаміку, але не абышлося бяз лыжак дзёгцю. Рабіць намётавае мястэчка на тэрыторыі фэста і забараняць прыносіць туды ежу з алкаголем, распальваць мангалы — ня трэба так. Магчыма, калі б не прыйшлося вынаходзіць спосаб, як засмажыць мяса, падняць тонус і зьліцца ў гармоніі з прыродай, не прыцягваючы залішней увагі з боку доблесных службаў, змаглі б пабачыць больш выступаў, як лічыш?

Ігар:

Так, цалкам згодны. Цуд насамрэч, што ў нас усё атрымалася з начлегам. Ночыць у машынах у межах гораду і там жа гатаваць ежу – такое атрымаецца толькі ў тых, хто мае хітры план. Як мы, напрыклад :) Такім чынам, дабраліся да фэставай пляцоўкі, лічы, толькі тады, калі пачалі граць першыя хэды. У інтэрнэтах шмат у каго падгарала ад таго, што ў гэтым годзе да складу далучыліся “нефарматныя” Trubetskoy і Дай Дарогу! Прычым бурліла настолькі моцна, што складвалася ўражаньне аб аншлагавай наведвальнасьці фэсту. Маўляў, як так, шматпакутныя вочыкі павінныя бачыць невядома каго. Усё канчаткова ператварылася ў цырк у той момант, калі нават чалавек зь Сібіры (!), невядома як апынуўшыся ў суполцы беларускага фестывалю, таксама прымудрыўся выказаць сваё нікому не патрэбнае меркаваньне. А ў выніку мы ўбачылі рэдзенька запоўнены танцпляц на металёвых бандах, якія гралі да Трубяцкіх, і шалёны слэм са слупамі пылу і масавае хаератрасеньне пад “Ты кинула”. Нармальна?

Паліна:

Не магу спрачацца, сама ж ледзь ня больш за ўсіх адрывалася пад Trubetskoy. Нічога ня маю супраць «Трубяцкіх» і «Дай Дарогу!» і іх удзелу ў фэсьце, але гэта ўсё ж мяняе фармат мерапрыемства: азначэньне «метал-фестываль» становіцца надта вузкім. Можа, варта падумаць пра зьмену назвы? Скажам, Crowd Rock ці Crowd Fest. Ёсьць і яшчэ адно далікатнае пытаньне. Звычайна беларускія гурты выступаюць на Metal Crowd бясплатна. Цікава, ці распаўсюджвалася гэтае правіла на Trubetskoy і “Дай Дарогу!”? У любым выпадку, я за тое, каб мысьліць маштабна і не абмяжоўвацца жорсткімі фарматамі. Галоўнае – якасная музыка.
А вось удзел віцебскіх хлопцаў Forodwaith, здаецца, ні ў кога ня вызваў нараканьняў. Як заўжды, бадзёра, драйвова прайшліся па сваім “Nirnaeth Arnediad”. Зацаніў?

Ігар:

Ай, да хай сабе які заўгодна будзе Крауд. Галоўнае, каб гэта быў менавіта крауд, менавіта натоўп, а зараз жа тэндэнцыя ідзе ў такі бок, што на вока з кожным годам людзей усё менш і менш. Ды й калі вяртацца да металічнага фармату, то чаму «Тролль гнёт ель» ніякіх пытаньняў ня выклікалі? Таксама музыка далёкая ад цяжкай, але ж фолк пасуе больш, чым панк ці ўгарны рок. Галоўнае, каб метал быў пераважным стылем. Ня думаю, што падобная практыка ўдзелу гуртоў кшталту Трубяцкіх і ДД будзе працягвацца, але чаму б і не. Наўрад ці нам скажуць праўду пра фінансавы бок фэсту, толькі мяркую, што беларускі гурт беларускаму гурт — розьніца. Што да Forodwaith, то тут як заўсёды файна, якасна і па-забіяцку весела. Але хутка ўжо надыйдзе момант, калі “як заўсёды” надакучыць, і людзі спытаюць за новы матэрыял. Гурту б не зацягваць зь ім, і пасьля праслухоўваньня сінглу “Ostara” разумееш, што хлопцам ёсьць, што сказаць сваім слухачам. Пасьля нашых віцебскіх землякоў мы накіраваліся больш падрабязна ацаніць, што, дзе і як уладкавана на фэсьце. Як табе тусач вакол?)

Паліна:

Ага, сапраўды, часам метал быў, а “крауду” пад сцэнай не назіралася. Вось каму ніяк не адмовіш у недахопу ўвагі, гэта кропкам зь ежай і “бадзёрымі” напоямі. Пад парасончыкамі ўзьядноўваліся старыя сябры, заводзіліся новыя, і ня дзіва, што многія нават не даходзілі да канцэрту, бо Крауд заўсёды славіўся атмасферай. Не абышлося без каларытных персанажаў і на гэты раз. Чаго варты толькі падкачаны спадар з бліскучай лысінай і ня менш каларытнымі дзьвюма рудымі спадарожніцамі, якія паўсюль хадзілі разам. Аднак паміж агульным тусачом я ўсё ж змагла трапіць і на выступ славацкіх інструментальшчыкаў Abstract. Шчыра прызнаюся, назва гурта цалкам адпавядала маім уражаньням ад іхняй музыкі – нічога канкрэтнага сказаць не магу. Хоць гурт выконвае толькі інструментальную музыку, адзін з гітарыстаў, які ўзяў на сябе ролю франтмэна, ледзь не засьпяваў, – настолькі выразнай падавалася ягоная міміка і рухі. Я падумала, што, можа, ня варта сябе стрымліваць. Бач, атрымалася б больш яскрава. А чым займаўся ты?

Ігар:

А я сустрэў мясцовых сяброў, якіх ня бачыў год, і застаўся ў піўным намёціку :) Піва лілося ракой, і цікавыя гісторыі йшлі адна за адной. Мяняліся людзі, мяняліся твары, хлопцы спаборнічалі, хто больш дужы на руках, а нехта ўвогуле мірна драмаў за столікам. Зона, дазволеная для ўжываньня, увогуле была востравам бясьпекі, дзе, нягледзячы на агульны стан наведвальнікаў, нікога не чапалі. Напэўна, лепш загнаць усіх у адно месца, чым потым лавіць па навакольлі па-за агароджай зомбі-робатаў, якія гойсаюцца туды-сюды. Чаго ня сказаш пра тэрыторыю ля сцэны, дзе людзі за свае касякі прымудрыліся і папрысядаць, і паадціскацца. У астатнім нармалёва. Прыйшоў пад сцэну перад пачаткам галоўнага фестывальнага цвіка, немцаў Die Apokalyptischen Reiter. Адзін з самых улюбёных гуртоў, шчырыя ў сваіх эмоцыях як падчас выступу, так і ў нефармальнай абстаноўцы. Бачыў іх у далёкім 2008 годзе ў Кіеве, і шасьцігадоваму флэшбэку быў самы час адбыцца.

Паліна:

І як, вярнуў свой 2008?

Ігар:

Вярнуў – ня тое слова! Хацелася адтапырвацца, скакаць, крычаць ды катацца па зямлі) Усё, разам і паболей. Асабліва пад тыя кампазіцыі, за якія і пачаў любіць гурт. Прыўнесьлі трохі карэктываў у свой стайл, і на першай песьне мы назіралі гэткага дыктатара, які прамаўляў у скураным плашчы і кепцы. Але нязьменныя шаравары нікуда ня дзеліся, і ўжо з другой песьні «Fuchs» вакаліст лётаў у іх. Фішка выцягваць людзей на сцэну таксама не абмінула Беларусь, і пад «Seemann» разам з музыкамі на сцэне танчыла беларуская sailor-girl. У канцы «Fuchs» пасадзіў яе на шыю, і пракатаў частку песьні на сабе. У Кіеве ён яшчэ і палка пацалаваў дзяўчыну, але мне здаецца, што гэта ўсё ж занадта. Вось у такой сяброўскай атмасферы і праходзіў выступ. Увогуле, у пэўны момант схапіў сябе на думцы, што вось яны, самыя цікавыя і прыемныя супярэчнасьці. Людзей мала, але яны ўбачылі шчыры і самабытны канцэртны гурт; у Менску некалькі разоў спрабавалі зрабіць канцэрт “Райтэраў”, але давезьлі іх менавіта да Рэчыцы; вакол нібы і шмат аховы, але яны назіраюць за канцэртам з такімі жа ўсьмешкамі, як і ты сам. Вось такія моманты вартыя таго, каб праехаць тры сотні кіламетраў, патраціць грошы і выходныя, але пра якое шкадаваньне пасьля казаць? Мы бачылі Die Apokalyptischen Reiter. І кропка.

Паліна:

Цалкам падзяляю тваё захапленьне. Для мяне Die Apokalyptischen Reiter – гурт школьнага юнацтва, і я спаўна ацаніла магчымасьць пабачыць іх жыўцом. Назіраць выступ прафесіяналаў сваёй справы – сапраўдны кайф. “Вершнікі апакаліпсісу” дзейнічалі як адзін зладжаны механізм, выдаваючы ўлюбёныя рэчы. Але напрыканцы нешта ў механізме разладзілася: гурт пазбавіў нас асалоды пачуць тытулаваныя “Riders of the Storm” ды “We Will Never Die”, перадумаў фатаграфавацца з публікай і аператыўна сышоў у заход. Што ж, шчасьце доўжыцца секунды, а успаміны пра візіт Die Apokalyptischen Reiter мы захаваем надоўга. Вось цяпер кропка.

Тэкст: Ігар Богуш&Паліна Трохаўцава
Фота: Ігар Богуш

Удзельнікі Litvintroll вызначыліся з назваю, цяпер гурт Андрэя Апановіча будзе звацца Trollwald.

Скандал з роспускам гурта адбыўся чатыры месяцы таму. Уласьнік правоў на назву Васіль Варабейчыкаў абвесьціў пра спыненьне дзейнасьці Litvintroll, але астатнія чатыры ўдзельнікі заявілі, што яны працягваюць рэпетыцыі і працу над новым матэрыялам.
Падрабязьней: тут.



Мы пагутарылі з Андрэем на гэты конт.

BelMetal: Здароў. Ты вось казаў Тузіну наступнае:

«Цяпер займаемся прэдпрадакшнам, а пасьля ўсіх марафетаў ідзем у студыю. Адразу адзначу, што гроўла ды скрыма ў нас ня будзе. Толькі чысты вакал. Стоўнэр, дум, трэш з дудамі свет яшчэ ня чуў».

Патлумач яшчэ раз, які-які гэта стыль у гурта будзе?

Андрэй Апановіч: Ня будзем планаваць. Як і заўсёды, што торкне, тое і зайграем :)

BM: Які склад гурта? Хто застаўся са старых, а хто не застаўся. І хто новы?

А.А.: Усе, хто на відэазвароце, — засталіся. Астатняе пакуль таямніца.

BM: Чаму ўсё ж адмова ад гроўлу ды скрыму? Гэта будзе ўжо не метал?

А.А.: А метал гэта там дзе гроўл ды скрым?

BM: Твая праўда. Стыль кардынальна ня зьменіцца?

А.А.: Тое, што робім зараз, ня вельмі падобнае на ранейшыя творы.

BM: У чым канкрэтна будзе галоўнае адрозьненьне: фолкавай весялосьці меней? Ці болей. Прагрэсіўнасьць ці кшталту таго? які ключавы фактар адрозьненьня ад старога «Літвінтроля»? Да чаго нам быць гатовымі?



А.А.: Гатовымі трэба быць да ўсяго. Мы і самі ня ведаем, што атрымаецца напрыканцы, таму апісаць дакладна нашу творчасць ня мае сэнсу.
Пакуль што весялосьці ў новых песьнях я не назіраю :)

BM: «Стоўнэр, дум, трэш з дудамі». Што гэта быў за пералік стыляў?

А.А.: Такая мяшанка атрымліваецца.

BM: Значыць, прыкладна гэта і можна будзе пачуць? Добра.

А.А.: І гэта, і шмат чаго.
У нас не было мэты сабрацца і граць штосьці канкрэтнае.
Эксперыменты гэта цікава.

BM: То бок яно перацякло з творчага калектыву таго ў гэты, перафармавалася, так бы мовіць?
Зьмяніўся падыход да стварэньня музыкі?
Якую, дарэчы, канкрэтна ролю ў гэтым плане раней выконваў Васіль, і як яно цяпер безь яго?



А.А.: На дадзены момант пасьля ліцьвінскай весялухі надышоў лясны бадун.
Без Васіля мы нічога не згубілі. Наадварот. Папёр ракенрол :)

BM: Канцэпцыя гурта тая ж?
Вакаліст з народнымі інструментамі, гітара, клавішы, барабаны. І новыя дудар і басіст,
так ці не?

А.А.: Дудар пакуль адзін.
Ды й хлопцы сумняваюцца, ці трэба другі :)

BM: Гэта ты?

А.А.: Я.
Граю на тым, што дадуць :)
І на дудах таксама.

BM: Не баішся, ці не забудуцца вас? Ці цяжка будзе нанова «раскручвацца» пад новым імем?
Што на гэты конт?

А.А.: Сапраўдныя нашы прыхільнікі не забудуцца. А цяжкасьці павінны быць заўсёды. Як сьпяваў Бон Скот: «It's a long way to the top if you wanna rock'n'roll» :)



Васіль Варабейчыкаў даваць каментары адмовіўся.

Крынічная навіна ўзятая з tuzin.fm, але кой-чаго было яшчэ раней вынесена з п'янкі на Купальскім Коле ;)

P.S.

BelMetal: А што будзе са старым матэрыялам? Ці змогуць пачуць прыхільнікі свае ўлюбёныя «літвінтролеўскія» песьні на будучых канцэртах? Калі такая справа пайшла, то каму належаць правы на менавіта музычныя творы?

Андрэй Апановіч: Наконт старога матэрыяла думаем. Правы на ўсе песьні ў мяне. Тэарэтычна так, іх можна будзе пачуць на канцэртах, а як будзе насамрэч — ня ведаю.

BM: Калі ўжо можа адбыцца першы выступ Trollwald?

А.А.: Можа, ужо напрыканцы году, а можа і ў наступным.

Фота: Аляксей Базарнаў

Нідэрландскі гурт Within Temptation зноў едзе ў Беларусь. У кастрычніку гуру сімфанічнага року зьдзейсьняць вялікі тур па Расеі, пасьля якога 26 кастрычніка адмыслова прыедуць у Менск, каб зноў выкупаць сваіх прыхільнікаў у струмені неверагоднай энергіі, музыкі і словаў.

Зь першага выступу Within Temptation у Менску прайшло больш за год. Але прыхільнікі дагэтуль кажуць пра яго так, быццам гэта было ўчора. Маляўнічае шоў, яркія выявы, арыгінальны відэашэраг і крышталёвы голас Шаран дэн Адэль тады на дзьве гадзіны перанесьлі ўсіх гледачоў у сьвет, дзе жывуць цмокі.

У захапленьні ад канцэрту была і сама Шаран, якая пазьней прызналася, што ўявіць сабе не магла, як шмат людзей прыйдзе на іх канцэрт. Тады музыкі паабяцалі вярнуцца ў Менск. І вось, на радасьць фанатам і аматарам якаснай альтэрнатывы, яны выконваюць абяцаньне.



Летась Within Temptation прыязджалі ў рамках эўрапейскага туру ў падтрымку шостага студыйнага альбому «Hydra». Гэтым разам гурт едзе з выступамі па ўсёй Расеі. Яны наведаюць Санкт-Пецярбург, Маскву, Краснаярск, Навасібірск, Екацярынбург, Краснадар і Растоў-на-Доне. Менск у іх канцэртным графіку стаіць асобна.


«Ня гледзячы на тое, што гурт ужо выступаў у Менску з праграмай „Hydra“, мы ўпэўненыя, што і цяпер іх выступ выкліча немалую цікавасьць сярод фанатаў. Іх шоў заўсёды відовішчнае і ўнікальнае. Бо гэтыя людзі ставяцца да ліку тых, хто выходзіць за межы звычайнага. Музыка, якую яны выконваюць, такой якасьці, што адзінкі могуць зь імі параўнацца», — кажа пра гурт дырэктар канцэртнага агенцтва «Атом Интертеймент» Андрэй Аляксееў.



Within Temptation самабытныя. Таленавітыя нідэрландцы пачыналі з гоцік-металу і за два дзясяткі гадоў ператварыліся ў поп-сімфа-метал-фармацыю з магутнымі хітамі, якія падыходзяць практычна для любой радыёстанцыі.

Квіткі на неверагоднае шоў аднаго зь лепшых метал-гуртоў з жаночым вакалам Within Temptation ужо ў продажы. Кошт квіткоў ад 500-900 тыс. рублёў. Квіткі ў касах гораду і на сайтах білетных аператараў ticketpro.by, bileti.by, kvitki.by, bycard.by.
Даведкі па тэлефонах +375 29 75 111 75, +375 29 106 000 3.

Таксама ёсьць унікальная магчымасьць патрапіць на канцэрт бясплатна! Стань лепшым фанам і выйграй квіток на канцэрт Within Temptation!

Афіцыйны сайт нідэрландскага гуртаWithin Temptation падобны на прома-старонкі шматлікіх музычных калектываў. Навіны, фота, відэа, біяграфіі артыстаў — усё, як ва ўсіх, калі б не займальны конкурс Fan Of The Week, які рэгулярна праводзяць музыкі для сваіх прыхільнікаў з усяго зямнога шару. Вам прапануюць прыняць у ім удзел і, апроч увагі зорак, займець квіток на канцэрт у Менску.

Умовы конкурсу простыя і прыняць удзел у ім можа кожны. Для гэтага трэба толькі адказаць на 10 простых пытаньняў. Сярод іх ёсьць анкетныя: імя, узрост, краіна пражываньня. Таксама музыкі просяць распавесьці пра тое, што злучае зь іх творчасьцю непасрэдна вас. Якім быў першы дыск, які вы паслухалі, улюбёная кампазіцыя, канцэрт, на якім вам пашчасьціла пабываць і г.д. Да ліста з адказамі ў тым ліку неабходна прыклаьсці сваю фатаграфію.



Цікавей усяго чытаць адказы фанатаў на пытаньне: як бы яны правялі адзін дзень з гуртом Within Temptation. Часьцей за ўсё ўдзельнікі мараць панаглядаць за творчым працэсам, запісам у студыі ці рэпетыцыямі. Некаторыя жадаюць пачаставаць музыкаў нацыянальнымі стравамі, накшталт бешбармаку, навучыць граць на народных прыладах, абмеркаваць апошнія прачытаныя кнігі і прагнозы футуролагаў.

Геаграфія ўдзельнікаў Fan Of The Week уражвае. Within Temptation кахаюць і чакаюць у Ізраілі, Швецыі, ЗША, Казахстане, Чэхіі, Расіі, Бразіліі, Мексіцы… Узрост пераможцаў таксама нічым не абмежаваны. Толькі за апошнія месяцы ў конкурсе перамог 63-летні амерыканец і 14-летні аўстрыец.

Калі вы пакуль не сталі прыхільнікам тыдня, Within Temptation просіць не адчайвацца, а трохі пачакаць. А вось дасылаць новыя лісты не варта. У конкурсе можна прыняць удзел толькі адзін раз.

Арганізатары канцэрту Within Temptation у Менску прапануюць жыхарам Беларусі прыняць удзел у конкурсе Fan Of The Week і выйграць квіток на хуткі канцэрт. Калі вас абяруць прыхільнікам тыдня з 22 ліпеня па 20 кастрычніка на сайце групы, высылайце «пераможную» спасылку на atom.entertaiment@gmail.com і забірайце свой запаветны прыз.

Чацьвёртая частка фэсту Carpathian Alliance прайшла няхай і не ў маляўнічых гарах, але сваёй унікальнай атмасферы фестываль не згубіў. Што адбывалася ва Львове ў апошнія ліпеньскія выходныя глядзіце ў нашым фотарэпартажы.

Фота: Вольга Вячэрская

Панядзелак традыцыйна лічыцца цяжкім днём. Аднак 27 ліпеня ўвесь цяжар з душы зьнялі чараўнікі зь цёмнага боку world music-сцэны Theodor Bastard, якія прывезьлі да нас свой апошні альбом “Ветви”.


Да Theodor Bastard прыходзяць рознымі шляхамі: для адных знаёмства з гуртом пачалося з захапленьнем трайбл-танцамі, іншыя падселі на папулярныя ў дзевяностыя-нулявыя гатычныя і darkwave-рытмы, а нехта проста паглыбляўся ў сусьвет эксперыментальнага фолку. Ясна адно: ня важна, зь якімі запытамі прыходзіць да “бастардаў”, яны прымуць цябе, які б ты ні быў, і спатоляць тваю смагу па незвычайнаму.

Памятаючы пра ўсеабдымную і ў той жа час спецыфічную накіраванасьць гурта, я была прыемна зьдзіўлена колькасьцю наведвальнікаў імпрэзы. Не, Re:public ня быў запакаваны пад самую завязку, але на танцпляцы было даволі шчыльна. Ды на гэты раз, дзякуй багам, адміністрацыя не блакавала падыходы да вышэйшых ярусаў, і нехта ўтульна ўладкаваўся за столікамі. Карацей, поўная свабода для руху. І гэта стала яшчэ больш відавочна, калі музыкі выйшлі на сцэну басанож ды пачалі сваё шаманства.

У арсенале ТБ – віяланчэль, дарбукі, дыджэрыду, варган ды шмат іншых інструментаў загадкавага для мяне выгляду, і над гэтым музычным багацьцем лунае пранізьлівы і недасяжны голас чароўнай вакалісткі Яны. Відавочна, было крыху страшна за гук, які добра ўмее капрызіць у сьцянах Рэпабліка. Але гэтым разам абышлося бяз расчараваньняў. Выснова: добры ўласны гукач.



Першыя ж ноты зачаравалі і панесьлі далёка-далёка, у краіну дзікіх, але мудрых зьвяроў, шаўковых траў і паветра, прасякнутага свабодай, танцам і самім жыцьцём. Танцпляц вібраваў, метадычна хістаючыся з аднаго ў іншы бок. Аднекуль стойка пахнула бергамотам. Уражаньне ўзмацнялі чараўніцы з нашага, ужо добра знаёмага, танцавальнага калектыву Ketri.



Музыкі паводзіліся даволі загадкава і ў той жа час проста – парадоксы, вартыя “Алісы ў краіне цудаў”. Заснавальнік Theodor Bastard, ён жа Фёдар “Сволач”, перабіраў у паветры нябачныя струны чалавечай душы і шчыра прызнаўся, што на 50 адсоткаў беларус, таму нашая сувязь яшчэ мацнейшая. Яна дзялілася сваімі снамі і момантамі жыцьця, часта абрываючы фразы, так, што кожны мог дадумаць свой працяг.

Слых лашчылі кампазіцыі як з апошняга альбому “Ветви”, так і ўлюбёныя рэчы з “Oikumene”, “Selva”, “Пустота”, “Будем жить”. Нягледзячы на скарыстаньне сэмплера, жыўцом музыка атрымалася куды больш адчувальнай і напорыстай, чым на запісах, што, зрэшты, не пераменшвала атмасфернай часткі. Музыкі часта імправізавалі, і, нягледзячы на тое, што тонкія і складаныя кампазіцыі патрабуюць шмат працы і энэргетычнай аддачы, было відавочна, што квінтэт грае ў сваё задавальненьне.



Не саграшу супраць ісьціны, калі буду сьцьвярджаць, што пасьля гэткага трыпу нешта назаўсёды зьмянілася ў душах прысутных, якія напоўніліся асалодай і лёгкасьцю. Ці ня гэта найлепшы паказчык таго, што мы жывем тут і цяпер, суцэльна адчуваючы летуценнае імгненьне?

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў

На другі дзень «Наш Грунвальд» адзначыўся турнірам лучнікаў, праліўным дажджом і выступамі гуртоў «Восьмы дзень», Unia, Nevrida, «Літы Талер» і Dzieciuki. Нягледзячы на зьменлівае надвор'е, «Дудуткі» зноў шумелі на ўсе лады. Вашай увазе — самыя яскравыя моманты другой часткі фэсту.



Фота: Апалінарыя Курганава

25-26 ліпеня музейны комплекс “Дудуткі” ў сёмы раз з размахам адсьвяткаваў вырашальную для нашага народу перамогу ў Грунвальдскай бітве. Пакуль рыцары скрыжоўвалі зброю, музыкі ладзілі канцэртную частку – “Пір апасьля бітвы”.



Як водзіцца на сапраўдных бітвах, народу было цемра. Люд паспаліты раіўся ў пошуках ежы, медавухі і відовішчаў, што выклікала нямалыя чэргі. Але, як кажуць, хто шукае, той знойдзе.

На жаль, падчас валтузьні ў пошуках вольнай паркоўкі і месца ў намётавым гарадку, я прапусьціла першы музычны выступ, а менавіта гурт By Cry. Аднак, патрапіўшы на тэрыторыю “Дудутак”, пачула, як назва гурта рэхам разыходзіцца ў размовах наведвальнікаў, таму мяркую, што выступ “гурта беларускіх галасоў” уразіў.

Але мяне перш-наперш уразіла месца, на якім у гэтым годзе зрабілі другую сцэну: музыкам давялося выступаць наўпрост ў конскім загоне. Атмасферу дапаўняла адпаведнае амбрэ з канюшні і пяшчаны “танцпляц” з кавалкамі конскага лайна. Мясіць яго не хацелася, таму я разьмясьцілася ля агароджы і пачала назіраць за выступам Ceilidh Ceol – адраджэнцаў кельцкіх музычных традыцый зь беларускім ухілам. Даволі часта даводзіцца чуць гурт як на вялікіх фэстах, так і ва ўтульных пабах. Адметнай жа рысай гэтага выступу стала прэзентацыя песьні “Сыны старадаўняй Літвы” – пераклад Алеся Чумакова, прысьвечаны шасьцісотай гадавіне перамогі пад Грунвальдам. Увогуле ж успрыяцьцю акустычнай музыкі перашкаджаў працуючы побач генератар.



By Effect са сваім “русским роком” унесьлі значны кагнітыўны дысананс. Абяцаючы рок-н-рол, некаторыя зь іх адразу выйшлі на сцэну топлес і пачалі сьпяваць пра вольных мужных хлопцаў, легіёны драйву, пыльныя дарогі і астатнія тыповыя складнікі асацыятыўных радоў, што вядуць нас наўпрасткі да байкерскіх зьлётаў пад “Арию” ды ДДТ. Але я ўсё ж спадзявалася патусіць на “Нашым Грунвальдзе”. Працягваючы ўзгадваць тэрміны псіхалогіі, адзначу, што пэўныя гледачы менавіта з дапамогай By Effect пераадолелі псіхалагічныя бар’еры і скокнулі ў “загон”.



Гурт “Кліч” у асобе Яўгена Валакіціна абяцаў гледачам folk metal “па-сумленнаму”. У прынцыпе, праграма ня вельмі адрозьнівалася ад выступу на “Купальскім Коле”. Але на гэты раз песьня “Канюшня” была больш чым у тэму, памятаючы пра месца дыслакацыі.



Яшчэ адны знаёмыя зь мінулага “Купальскага кола” – гомельскі melodic metal гурт Fabiant. Тут я таксама не заўважыла нічога новага. І ня толькі таму, што бачыла выступ гурта ў мінулым месяцы, але і з той прычыны, што рэцэпт “жаночы чысты вакал + мужчынскі гроўлінг + каляфолкавае аздабленьне” ўжо даўно не гарант посьпеху.



Вось каму сапраўды ня трэба парыцца аб посьпеху, дык гэта дудуткаўскім страусам. Гэтыя спрытнюгі зьбіралі вакол сябе столькі натоўпу, што іх варта было занесьці ў сьпіс хэдлайнераў фэсту.

Асьвяжыўшыся ў халоднай Пцічы, сядзела я на стозе сена і раздумвала, колькі можна даіць адно і тое ж з фолку і суседніх напрамкаў. І тут, нібыта ў адказ на маё нямое пытаньне, на вялікай сцэне распачаўся выступ маладога менскага гурта “Адарвірог”. Здаецца, Амерыку хлопцы не адкрылі – у меру цяжкі гук, прыпраўлены дудой, скрыпкай ды флейтай, вакаліст, які бегае па сцэне як заведзены. І ўсё ж у гурта прамалёўваецца ўласны твар. Нават у тэму пра пана Манэліга, якую выконвалі і жук, і жаба, “Адарвірог” здолеў уклініць матыў “Расскажи, Снегурочка” з мульціка “Ну, погоди!” Так што, калі вы сумуеце па зьнікламу гурту Litvintroll, раю ў пошуках суцяшэньня зьвярнуць увагу на гэтых хлапцоў.



Акрамя рэканструкцыі галоўнай бойкі ў межах фэста давялося паназіраць яшчэ за адной – “бітвай дрэў”, ці проста па-валійску Cad Goddeu. Ня ведаю, наколькі далёка распасьціраюцца веды музыкаў у валійскай, але вінегрэт з расейскіх і беларускіх словаў зноў сапсаваў уражаньне, хоць і не перашкодзіў патанчыць пад сьціплыя найгрышы вядомых сярэднявечных мелодый.

Гурт «Рокаш» стварыў сапраўдную летнюю атмасферу. Псіхадэлічная вакалістка Паліна ў квяцістым адзеньні лашчыла слых, быццам лёгкі ветрык пад сонечнымі прамянямі. Зайгралі “Лойму”, зь якой «Рокаш» спрабаваў прайсьці на Эўрабачаньне, так пачаліся размовы пра гэты конкурс. “Дык там загадзя да выступу прапануюць падпісваць кантракты!” – усклікаў мой субяседнік. Ня ведаю, як там на самой справе, але ў тыя хвіліны я б не прамяняла “Дудуткі” ні на якое Эўрабачаньне.



Пасьля лірыкі і разважаньняў аб прадвызначанасьці надышоў час скёлю і сьпёкі ад баявога гурта Forodwaith, па якому мы ўжо пасьпелі засумаваць, бо даўно ня бачылі. Адзіным апраўданьнем гэтаму можа быць толькі запіс новага альбому. А пакуль што слэмілі пад старыя-добрыя кампазіцыі з “Nirnaeth Arnediad”.



Перайшоўшы да актыўных дзеяньняў, гледачы не хацелі супакойвацца, тым больш, што наступным граў “Стары Ольса”. Прызнаюся шчыра, такіх агромністых колаў падчас drumul draculi мне яшчэ не даводзілася бачыць. У астатнім – тыя ж мелодыі, нават тыя ж самыя словы і “падводкі” да песень.



Я ўжо шмат жалілася на гурты, якія плаўна перацяклі ў “Наш Грунвальд” з “Купальскага Кола”, за аднастайнасьць. Прыемным выключэньнем з гэтай заканамернасьці стаў выступ украінскага гурта Fram. Гэтым разам атрымалася ўсё – і адмысловы нумар зь менскай скрыпачкай, і даўно абяцаная “Королева”. Больш за тое, спецыяльна для беларусаў Fram падрыхтавалі кавер на народна ўлюбёны хіт гурта “Леприконсы” “Хали-гали”. І было сапраўды супер.



Пакуль заяўленыя хэды – расейскі гурт “Мельница” – чэкаліся на вялікай сцэне, зноў ажыла пляцоўка ля канюшні, дзе адбылося фаер-шоў і выступ гурта Hok-Key. Вядома, покрыва ночы і языкі полымя надалі гэтаму выступу нямалы каларыт, але гэтага было недастаткова, бо музычная частка падкачала.

Выступ “Мельницы” многія чакалі зь цікавасьцю. Сапраўды, мяркуючы па часу, гурт, які стаў свайго роду легендай, адпрацаваў паўнавартасны канцэрт, трапіць на які можна было ўсяго за 170 тысяч. І калі ў сьвеце рыначных зносін “танна” часта азначае “няякасна”, то да краіны “Господина горных дорог”, “Невесты полоза”, “Волкодава” гэты закон ня меў ніякага дачыненьня. Удзельнікі гурта выйшлі цалкам у белым, што яшчэ больш узмацніла добрую магію фолк-року. А чароўны голас Хелавісы было добра чуваць за некалькі кіламетраў. Таму ня дзіва, што выступ “Мельницы” стаў добрай калыханкай для тых, хто бяз сіл ужо ляжаў у намётавым лагеры.



Для самых жа трывалых сьвята працягнулася выступам heavy metal гурта Aillion. Шчыра кажучы, я не вялікі аматар музыкі такога гатунку, як у Aillion, але аб’ектыўна не магу сказаць нічога супраць – гук у норме, вакал на вышыні (ва ўсіх сэнсах), цёплыя сяброўскія звароты да публікі. Атрымалася больш чым бадзёра для другой гадзіны начы.



На фінішы першага дню канцэртнай праграмы нас чакаў Znich. На гэты раз без эксперыментаў – з казой, слэмам і ўсюдыісным Таболічам. Не хапала толькі дудара Канстанціна Трамбіцкага. А я так спадзявалася пачуць “Дунаю”… Таму, як гаворыцца, мая мроя са мной.



А ноч тым часам пайшла на спад, і Алесь Таболіч пракрычаў: “Добрай раніцы, Беларусь!”

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

21 ліпеня ў Менск з другой спробы даплыў дракар магутных ісландскіх вікінгаў Sólstafir. У першы раз толькі ледзяныя таросы бюракратыі й вогнедышныя беларускія чыноўнікі здолелі перашкодзіць востраўным скальдам, зараз героі сьвятла й пост-металу перамаглі ліхіх пачвар і цяжкія абставіны, і расштурхалі Рэпаблік.


Пачаў канцэрт магільна-холодны, зьнежывелы, як космас, вецер безвыходнасьці і адчаю, якім павеяла ад менскага гурта Nebulae Come Sweet.Сьветлыя стрэлы ліхтарыкаў, што зрэдку выхоплівалі зь цёмнай залы таямніча-злавесныя фігуры перадатчыкаў амаль фізічнага болю музыкі, што як дзіда пранізвала слухачоў… Псіхадэлічны відэашэраг, выдатныя касьцюмы дапамаглі музыкам стварыць і захаваць сумную, змрочную і неверагодна прыгожую атмасферу. Прыемна ўразілі публіку й некаторыя нечаканасьці — раптоўны выхад альт-саксафаніста на адну зь песьняў і акустычная версія ўжо ўлюбёнага прыхільнікамі жанру твору "Ophelia". Гэта быў проста ідэальны разагрэў для Sólstafir.

Набраўшы поўныя ветразі пачуцьцём меланхалічнага расчараваньня і чорнага адчаю, з поўнымі вуснамі гаркаты загубленных пачуцьцяў і попелу некалі жывых душ, у салёным і густым паўночна-атлантычным тумане смутку, патрапаны ісландскі карабель урэшце прыстаў да беларускіх берагоў.

Незразумелым чынам злучаючы атмасфернасьць і некаторую нават танцавальнасьць, цяжкасьць і мелодыку, злосьць і тонкае адчуваньне чалавечай псіхікі, Sólstafir беззваротна застаецца ў розуме, сэрцы і целе, чапляючы моцна і назаўсёды.

Мяккія хвалі неверагодна, не па-канцэртна якаснага гуку, шчымліва тонкая і адначасова адчайна агрэсіўная музыка, неперасягненае майстэрства музыкаў, абсалютная свабода і арганічнасьць сцэнічных паводзін, менавіта гэта — тое, што адрозьнівае Sólstafir ад па-тыповаму камерцыйнай шэрай масы пост-метал калектываў сучаснасьці.

Тое, што яны стваралі ў Менску далёка выходзіць за межы паняцьця «канцэрт». Узрушаючае дзейства, поўны сімбіёз са слухачамі, што рухаліся, дыхалі, нават, здаецца, думалі разам з хлопцамі. Ад першага шэдэўру "Dagmál" праз найбольш папулярныя "Lágnætti","Ótta", да выкананых на біс "Fjara", "Goddess of the Ages", усё нарошчваючы напружанасьць, напрыканцы Sólstafir, здаецца, давялі Рэпаблік і сябе да нейкага адначасовага й працяглага групавога аргазму.

Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Аляксей Базарнаў

BelMetal працягвае сачыць за маладым беларускім viking death metal праектам – one-man гуртом Alfar, які надоечы выпусьціў другі альбом “Twilight of the Gods”. Пра тое, як Alfar пракладвае сабе шлях і якую сустракае крытыку, мы і пагутарылі са стваральнікам праекту, Зьміцерам Пінчуком.



Пачнем крыху здалёк. Як ты прыйшоў да думкі стварыць one-man project?

Калі я сышоў з апошняга гурта [Wartha], зразумеў, што шукаць нешта лепшае з існуючых праектаў бессэнсоўна. Не хацелася нікога ўцягваць, тым больш, што быў уласны матэрыял, і ў галаву прыйшла думка: “А чаму б ня ўзяць ды не запісаць?” Я паглядзеў, што матэрыялу хапае на паўнавартасны альбом, і панеслася… Пасьля выхаду першага альбому фактычна адразу пачаў пісаць другі.

І што ў гэтым альбоме адметнага ў параўнаньні з папярэднім?

Па-першае, лірыка. У гэтым альбоме яна цалкам прысьвечана скандынаўскай міфалогіі, а ня проста ўяўляе сабой шэраг ваенных гісторый, не аб’яднаных вузкай тэматыкай. Я імкнуўся зрабіць канцэптуальны альбом. Мяркую, гэтая мэта была дасягнута.

Па-другое, я адмовіўся ад занадта перагружаных клавішных аранжыровак, засяродзіўшыся на шчыльным гітарным гуку. Паскорыўся тэмп. Хацелася зрабіць альбом у духу старой школы, таму выкарыстоўваліся класічныя рыфы.

Ну і па-трэцяе, адразу вырашыў пастарацца і другі альбом выпусьціць на лэйбле. Пасьля дастаткова доўгіх перамоваў альбом выйшаў на знакамітым расейскім лэйбле SoundAge.

Як ішла праца над “Twilight of the Gods”?

Насамрэч, вельмі аператыўна. Літаральна праз паўгады пасьля выхаду першага альбому я напісаў больш за палову песень для “Twilight of the Gods”, а ў лютым матэрыял быў цалкам гатовы. У сакавіку пачаўся запіс на BR Studio.

На гэты раз я з максімальнай адказнасьцю падышоў да падрыхтоўкі матэрыялу. Сур’ёзна паставіўся да якасьці гучаньня, таму выкарыстоўваліся дарагія фірмовыя інструменты. Таксама, каб узрасьціць цікавасьць, былі падрыхтаваныя два студыйныя відэадзёньнікі з працэсам запісу гітар.

Назва альбому – “Twilight of the Gods”. Узгадваюцца прынамсі Bathory, цяпер Blind Guardian. Яшчэ й Галівуд прыпадобіўся здымаць фэнтэзі з Торам. І як называецца новая частка? Правільна! Знарок ішоў напралом, не баючыся ярлыка зьбітасьці і другаснасьці?

Менавіта так. Гэтая назва дакладна акрэсьлівае тэматыку ўсяго альбому, яго атмасферу, канцэпт. Ці не было б бязглузда адмаўляцца ад яе толькі з-за асьцярогі падацца неарыгінальным? Другаснасьць? Зьбітасьць? Ды ўвесь метал другасны і зьбіты да агіднасьці. Нельга ж з-за гэтага адмаўляцца ад уласных ідэй. У пагоні за арыгінальнасьцю можна надта далёка зьбегчы ад галоўнай мэты. Для сябе я ніколі ня ставіў задачы зрабіць нешта незвычайнае. Асноўнай умовай было зрабіць якасны тэматычны альбом. Я заўсёды імкнуўся да класікі стылю. Як кажуць, класіка ніколі не выходзіць з моды. Дакладна ведаю, што ёсьць шмат гэткіх жа, як я, прыхільнікаў старой школы. Мяркую, ім павінен спадабацца гэты матэрыял. Да таго ж, у нас мала хто грае ў накірунку viking death. Як правіла, робяць нешта моднае-мадэрновае, альбо змарнаваны пэган, які яшчэ дзесяць год таму гралі ўсе, каму толькі хацелася. Таму думаю, што канкрэтна для нашай краіны гэты накірунак у навізну.

Ці сочыш ты за рэакцыяй слухачоў “Twilight of the Gods”? Існуе нейкая зваротная сувязь?

Насамрэч, мне вельмі складана ацаніць ступень аддачы, наколькі добра матэрыял ідзе “ў масы”. Незразумела, па якіх крытэрыях трэба меркаваць аб гэтым: па колькасьці рэпостаў ці наяўнасьці каментароў. Бачна, што альбом разыходзіцца, яго рэпосьцяць, слухаюць. Яшчэ зьвярнуў увагу на тое, што мала хто дае непасрэдна ацэнку працы, недзе 80 адсоткаў водгукаў – гэта тупа параўнаньні і нават абвінавачваньні ў плагіяце. Як прынята, у каго быў зьняты стыль, назва, уступ… Мала каментароў, якія маюць прычыннасьць да справы.

У папярэднім інтэрв’ю ты казаў, што тваёй асноўнай задачай зьяўляецца набор мэтавай аўдыторыі. Наколькі ты наблізіўся да гэтага дасягненьня цяпер, падчас выхаду другога альбому? Ці, можа, зьмяніліся прыярытэты?

Гэтая задача захоўваецца. Натуральна, другі альбом хацелася болей расьпіярыць. Калі раней карыстаўся толькі сацсецівам “Укантакце”, то цяпер пачаў рабіць запісы і на Facebook. Зноў жа, была мэта запісацца на лэйбле, каб былі дыскі і пэўны піяр, які дапамог бы знайсьці аўдыторыю, што захоча паслухаць гэтую музыку. Зразумела, што дыскі сёньня мала хто купляе, таму асноўны ўпор быў усё ж зроблены на сацсеткі, каб прывабіць большую колькасьць людзей.

Якія далейшыя перспектывы ў Alfar?

Галоўная падзея – гэта тое, што хутка Alfar перастане быць толькі студыйным праектам. У прамежку між выхадам першага і другога альбому быў сфармаваны склад гурта, і ўжо ладзяцца рэпетыцыі. Так што Alfar у бліжэйшай будучыні можна будзе ўбачыць на сцэне. Падпісвайцеся на нашыя старонкі і сачыце за навінамі.

Слухаць альбом тут.

Тэкст: Паліна Трохаўцава, Ян Мачульскі
Фота: Марыя Пінчук

14 ліпеня ля ўваходу ў Re:public гуртаваліся людзі ў шортах ды татухах, і ўсё таму, што да нас завіталі хардкоршчыкі Comeback Kid. Гэта быў першы візіт канадцаў на беларускую зямлю, і, што прыкметна, акрамя беларусаў паслухаць “кідаў” прыехала даволі шмат людзей з Расеі, якую каманда пакуль абмінала сваёй увагаю, хоць і паабяцала выправіць становішча ў наступным годзе. А паколькі пальма першынства ў нас, распавяду пра гіг.



Гэтым разам Re:public зьдзівіў “элегантным” вырашэньнем праблемы пустога танцпляцу – праходы на вышэйшыя ярусы наўпрост загарадзілі, пакінуўшы толькі падыход да другога бара. Таму ўсім давялося тусіць унізе. Мяркую, музыкам такі расклад спадабаецца, аднак гледачы аказваюцца пазбаўленымі свабоды перамяшчэньня. Тым ня менш, менавіта дзякуючы гэтаму манёўру ўзьнікла адчуваньне запоўненасьці клуба.

“Грэла” канадцаў менская каманда Deadfall, якая ня так даўно выпусьціла ЕР “Распятие”. Менчукі рубілі злосна, нягледзячы на гук, які гэтым вечарам быў даволі агідны. Падкрэсьлю той факт, што ў адрозьненьні ад большасьці канцэртаў, на якіх даводзіцца бываць, у “падцяпленьня” Deadfall была моцная каманда падтрымкі, якая пры кожным зручным выпадку кідалася да мікрафону вакаліста і выкрыквала словы песен. Ды й сам вакаліст некалькі разоў скочыў са сцэны і нават згубіў мабілу. Таксама да Deadfall далучыўся вакаліст сяброўскага гурта Fuck It All Руслан, разам зь якім выканалі “Мы здесь”. І зноў я злавіла сябе на думке, што калі нешта і жыве ў айчынным андэграўндзе, дык гэта дакладна hardcore-супольнасьць. Агулам, сэт Deadfall атрымаўся невялічкі – адыгралі якія паўгадзіны, але па ўзроўні дзёрзкасьці і задору атрымалася даволі насычана.



Comeback Kid давялося чакаць даволі доўга: хлопцы зьявіліся на сцэне толькі а дзясятай гадзіне. Хаця гэта нішто ў параўнаньні з тым, колькі часу фэны чакалі прывозу лідэраў сучаснай хардкор-сцэны. Канадцы і самі прызналіся, што ня ведалі, чаго чакаць ад загадкавай Беларусі. Але відавочна, засталіся давольнымі: сёркл-піты, мошынг і бясконцая плынь стэйдж-дайвераў не маглі ня ўразіць. Асабліва прыемна было бачыць дзяўчат, якія мошылі лепш за некаторых прадстаўнікоў “моцнага полу”. А самая апантаная фанатка без залішніх словаў забрала сабе ручнікі наўпрост са сцэны. Карацей, кожны праяўляў свае пачуцьці як мог.



Што датычыцца самога выступу, то зь першага ж трэку адчуваўся высокі ўзровень і зладжанасьць гурта. Прымудрацца граць сярод той мітусьні, што адбывалася на сцэне, было няпроста. Але гук зноў не пацешыў, прызнаюся, мяне выратавалі бярушы, з дапамогай якіх удалося атрымаць больш-менш выразны вакал. Яно канечне, “hardcore is more than music”, але добры гук залішнім не бывае. Сэт “кідаў” таксама атрымаўся кароткі, на гадзінку. За гэты час узгадалі як трэкі з апошняга альбому “Die Knowing”, так і папулярныя рэчы з усяго рэпертуару. Скончылася праграма самай знакамітай “Wake the Dead”, але натоўп скандаваў: “One more song!” І хлопцы, доўга не ламаючыся, арганізавалі кавер на “Territorial Pissings” ад гурта Nirvana.



Па выніках: вывіхі канечнасьцяў, злосьць, хардкор і маладосьць. Сапраўды, ад гэткай энэргетыкі абудзіўся б і мёртвы. Таму дзякуй WakeUp Agency за чарговы прывоз. Чакаем наступных нішцякоў.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Кацярына Арцiменя

Беларускія дарк-рокеры Crowblack, якія летась абвясьцілі аб сыходзе са сцэны, выпусьцілі новы кліп.

Каментар гурта:

Гэта новы эксперыментальны кліп маладога рэжысёра Бірты Біврэст на старую добрую баладу ад Crowblack. У творы рэжысёр паказала сваё бачаньне песьні,
якое аніяк не зьвязана з тэкстам, а накіравана на эмацыйны складнік кампазіцыі. У сюжэт нечакана ўплеценыя тэмы непадзеленай жарсьці і містыкі, якія ярка падкрэсьлены антуражам і самой атмасферай здымкі.
Цікавым ходам сталіся начныя здымкі на адкрытай пляцоўцы. Безаблічнасьць музыкаў пры гэтым канцэнтруе ўвагу гледача на сюжэтнай лініі.

Кампазіцыя «Burning Cage of Justice» з альбому Dark Hearts United 2013-га году насамрэч распавядае пра бязьвінна асуджаных на сьмяротнае пакараньне, займала першае месца ў хіт-парадзе ultra-music.com.



Як бачым, склад гурта ад папярэдняга кліпа моцна зьмяніўся. Як паведамляе вакаліст Яўген Губскі: «Crowblack абавязкова вернецца на сцэну, але наўрад ці на тутэйшую. Толькі, магчыма, у вельмі рэдкіх выпадках».

Deez Nuts, Nasty i SMG у Менску.

Фота: Кацярына Арцiменя

У пачатку году ў СМІ пачала зьяўляцца інфармацыя пра тое, што фестываль “Мост”, які два гады запар зьбіраў шматлікія гурты з розных краінаў сьвету, у гэтым годзе прахадзіць ня будзе. Усе сродкі выдадкаваныя на канцэрт Linkin Park, і пра оўпэн-эйры гаворкі быць ня можа. Таму навіна пра GreenFest была больш чым нечаканай. Хэдлайнерамі абвясьцілі амерыканцаў Papa Roach, канцэрт якіх дагэтуль нібы быў запланаваны ў Prime Hall. Бліжэй да справы склад абрастаў новымі ўдзельнікамі, і выніковы склад выглядаў наступным чынам: Papa Roach, Lumen, Jack Action, Trubetskoy, Дай Дарогу!, Кипелов, Elephants from Neptune, Colours of Bubbles, Main-de-Gloire і Мутнаевока. Хай сабе першы беларускі фэст меў больш сьціплы склад, чым папярэднія расейскія і быў больш арыентаваны на гурты зь Беларусі і суседзяў, але для першага разу выглядала цікава. Тым больш, што сабралі сапраўды вартых і цікавых музыкаў.

Адкрываць канцэрт павінныя былі Мутнаевока, пераможцы галасаваньня ўкантакце. Ня будзем зьвяртаць увагу на тое, што такія адборы — гэта вельмі сумнеўная рэч, але перамаглі, значыць перамаглі. На жаль, сказаць пра гурт нічога не змагу, бо час іх выступу прыпадаў на акрэдытацыю ды агляд тэрыторыі. Дзьве сцэны, шмат забаваў ад спонсараў Tuborg, прадстаўніцы якога не давалі гледачам сумаваць і канчаткова разамлець на сонцы. Піва таксама прадавалася. Здавалася, што ў параўнаньні з фэстам “Мост” трошкі сьціснуты быў маштаб пляцоўкі, але гэта больш пайшло на карысьць, бо ня трэба было наварочваць кіламетры з аднога канца да другога. Не было фанзоны, і таму не было непатрэбнай пустой адлегласьці паміж гледачамі. Вось толькі колькасьць прыбіральняў скарачаць ня трэба было, бо чэргі выстройваліся ледзь не на палову тэрыторыі.

Пасьля Мутнагавока на сцэну выйшлі гарадзенцы Main-de-Gloire. Адметна, што выступы ўсіх гуртоў, акрамя Papa Roach, ішлі бесперапынна, і яны гралі адзін за адным зь перапынкам менш за хвіліну і без спазьненьняў. Таксама немалаважны плюсік аргам. Main-de-Gloire раздалі ў лепшых традыцыях, упэўнена і прафесійна, нягледзячы на першы фестывальны досьвед. Гурт плануе вялікі тур на гэтую восень, таму не выключана, што не абмінуць і Менск. Тым больш, што, па словах музыкаў, за адсутнасьцю двіжухі ў Горадне і чарадой адменаў канцэртаў, Менск стаў амаль другім домам. Як мінімум, у канцэртным плане. Што ж, чакаем у госьці.

Не змагу адэкватна ацаніць музыку Colours of Bubbles і Elephants from Neptune, адзінае скажу, што людзі іх ведалі і актыўна падтрымлівалі. Jack Action, якія па раскладзе йшлі наступнымі, дзіўным чынам перамясьціліся на два гурты наперад. Мала таго, што яны ўвогуле невядома што тут рабілі, дык яшчэ і гралі перад самім Валерам. А на сцэну выходзілі Trubetskoy. Гурт на чале з Паўлам Булатнікавым відавочна стаміўся па вялікіх фэстах на Радзіме (апошні яшчэ з гуртом Ляпис Трубецкой быў у далёкім 2010 годзе на фестывалі “Поляна”), таму выглядалі на сцэне бадзёра і эфектна. Павал у цішотцы Metallica прыплясваў у сваёй класічнай манеры, астатнія не адставалі ад яго. Выканалі як “ляпісаўскія” рэчы (“Котик”, “Нафта”, “Харэ”), так і свае ўласныя (“Ёлки”, “Горад”, “Don't Touch My Bass”). Увогуле, я вельмі шкадую, што прапусьціў сольнік гурта вясной, бо ўжо другі раз жыўцом яны вельмі радуюць.

Адметна, што наступныя Дай Дарогу!, разам з Trubetskoy, абвешчаныя хэдлайнерамі рэчыцкага фэсту Metal Crowd. Абодва гурты на прэсухах абяцалі, што сумаваць ня прыйдзецца, і праграма будзе падрыхтаваная максімальна адпаведная густам менавіта металічнай аўдыторыі. Што ж, паглядзім. Дай Дарогу! уладкавалі наймаштабнейшую адтапырку за ўвесь GreenFest. Пыл зь зямлі стаяў слупом, і знаходзіцца ля сцэны было небясьпечна. Глядзіце самі:



Пра Jack Action ужо выказваўся, можна выказацца яшчэ раз. Той момант, калі бачыш гурт у другі раз, ну і проста ўвогуле не разумееш, што яны робяць на буйных мерапрыемствах. Да гэтага яны ўжо грэлі Three Days Grace і Hollywood Undead), і ходзяць чуткі, што недалёка да саміх Linkin Park. Добра, калі б я быў такі скептык адзін, але падчас выступу палова аўдыторыі разышліся хто проста шпацыраваць па тэрыторыі, хто заняць месца пабліжэй на другой сцэны, дзе павінен быў граць Кипелов.

Нарэшце Валера даехаў-такі да Менску. У мінулым годзе музыка граў у некалькіх абласных гарадах, але Менск ужо каторы год абмінаецца яго ўвагай. Даехаў і запаліў наведвальнікаў (сярод якіх хапала і сапраўдных фанаў у атрыбутыцы гурта). Запаліў і сцэну, на якой час ад часу загараліся слупы вагню. Ня дужа фанат творчасьці менавіта Кіпелава, але “Воля и разум”, ”Путь в никуда” і ”Тореро” зладзілі своеасаблівы флэшбэк у дзяцінства, і я крычаў гэтыя песьні як паехаўшы. Дзіва, што голас толькі не сарваў. Валера дэманстраваў выдатныя вакальныя паказчыкі, што для яго ўзросту вельмі паважана, і разбурыў гэтым выступам усе скептычныя меркаваньні, у каго яны былі.

Не зьяўляюся фанатам гурта Lumen, таму меркаваньні будуць прыкладна такія жа, як і пра прыбалтаў. Галоўнае, што падабалася астатнім людзям, а ля сцэны было сапраўды сьпякотна. Гурт амаль кожны раз дае па два канцэрты ў Менску запар, што ўжо сьведчыць пра яго папулярнасьць у Беларусі. Да Papa Roach падрыхтавалі выдатна. “Прусакам” спатрэбілася каля дзесяці хвілінаў, каб усё было падрыхтавана да выступу.


І калі яны зьявіліся на сцэне, жывога месца ўжо не было нідзе. Усе, хто бадзяўся па тэрыторыі, падцягнуліся да сцэны, і ўладкавалі амерыканскім таткам выдатны прыём. Мінулы канцэрт у Рэпабліку быў амаль аншлагавы, тут жа людзей было відавочна больш. Музыкі пасьля адзначылі гэта ажно два разы ў сваім Інстаграме. На жаль, ня гралі “Change of Die”. Затое быў падрыхтаваны цэлы паўтарагадзінны сэтліст з правераных хітоў. Гралі рэчы з апошняга альбому F.E.A.R., гралі такія нятленкі, як “Blood Brothers”, “Between Angels and Insects” і “Last Resort”. Музыкі па-маладзецку круцілі на сцэне вяртулі, а Джэйкабі, зь нязьменным маднявым іракезам, было ўвогуле не злавіць зрокам. Файна, што за 20 год гурт не згубіў свайго запалу. Дзякуй арганізатарам за магчымасьць паглядзець на ўсе вышэйпералічаныя калектывы і за тое, што арганізавалі сапраўднае сьвята пад адкрытым небам. Хай традыцыі працягваюцца і далей. “Мост” ці GreenFest – ня мае значэньня.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Пасьля Kilkim Žaibu-2014, пятнаццатага юбілейнага фэсту, над яго лёсам вісеў вялікі пытальнік. Але перашкоды існуюць для таго, каб іх пераадольваць, і Kilkim Žaibu адбыўся і ў 2015 годзе. Няхай толькі двухдзённы, хай не з такім зорным складам хэдлайнераў, але адбыўся. Таксама працягнулася і добрая традыцыя: у адрозьненьні ад мінулага году, наведвальнікі зь Беларусі зноў атрымлівалі бясплатныя візы. Прычым грамадзяне Ўкраіны і Расеі таксама, што для іх было прыемным сюрпрызам. Прыехалі вялікай грамадой, і знаёмыя твары сустракаліся ледзь не на кожным кроку.

Ня будзем дужа завастраць увагу на выступоўцах і падрабязнасьцях мерапрыемства. Дакладна зразумела адно: Kilkim Žaibu варты працягу і павінен жыць далей. Аграменныя вогнішчы, неверагодная (і неабмежаваная) колькасьць найсмачнейшага піва (у тым ліку і фірмовае фэставае), возера і катамараны, розныя імпрэзы, паветраны шар… музычныя гурты ў рэшце рэшт! Асабліва вылучаўся Skyforger з новым складам і праграмай з апошняга альбому. Сапраўдны хэдлайнер. На працягу ўсяго фэсту, акрамя ўгару і смачнай ежы, не абышлося без аварыяў на возеры і ратавальнікаў з Балтыйскага флоту, танцаў на даху машыны, кароткачасовых раманаў і нават мужчынскага стрыптызу. Ну што тут яшчэ казаць? Глядзіце лепш фота.

Фота: Вольга Вячэрская

Кожнае лета агенцтва Wake Up! пераконвае аматараў цяжкой музыкі ў тым, што гэта ня час для суму. Чакае нас як мінімум гэта, гэта і гэта, а пачаліся сапраўды тлустыя прывозы з гуртоў Parkway Drive і Chelsea Grin. Аўстралiйцы Parkway Drive, якія ўпэўнена ідуць у авангардзе сёньняшняй металкор-сцэны, наведалі нас у другі раз, а амерыканцы Chelsea Grin – ажно ў трэці. Нягледзяцы на “паўторныя” канцэрты, людзей 30 чэрвеня ў Рэпабліку сабралося сапраўды шмат. У СНД гіг адбываўся толькі ў нас, таму прыехалі госьці і з Расеі, і з Украіны. Было горача, цесна і небясьпечна сьлізка ад поту на падлозе. Адкрывалі жа канцэрт італьянцы As Mercy Comes.

As Mercy Comes выйшлі на сцэну ня адхіляючыся ад графіку і бадзёра пачалі паліваць людзей сваім прыхардкораным стафам. Гледачоў, трэба адзначыць, ужо першапачаткова было нямала (а бліжэй да выступу Parkway Drive стала небясьпечна шмат), і яны, як маглі, падтрымлівалі італьянцаў. Тыя стараліся на поўную, вакаліст сёрфіў па натоўпе, агаляўся, кідаў цішотку ў залу ды сьвяціў моднымі татухамі. Нібы ўсё было як трэба, але пасьля выступу ў памяці адклалася толькі дупа гітарыста, якой ён па-забіяцку круціў перад гледачамі пад "Інтра". Скептычныя настроі зьмяніліся ўжо дома, бо альбом “Prison” даставіў ад пачатку і да канца. Ну й норм.

Наступнымі гралі Chelsea Grin. Вось тут аніякіх пытаньняў не ўзьнікала зь першай жа песьні. Дэткор гурт, які ў апошнія гады разьвіваецца сямімільнымі крокамі і які ў нас любяць і наведваюць (у адрозьненьні, напрыклад, ад гэтых таўстуноў). Гурт, як і As Mercy Comes, значыўся сапортам у Parkway Drive, таму іх бубнач таксама туліўся за гасьцявой бубначовай усталёўкай. Але гэта ніяк не перашкаджала выступу, і музыкі бяз лішніх словаў палівалі сваіх фанатаў моцнымі і бязьлітаснымі трэкамі. Менавіта пад іх клуб ператварыўся ў лазьню, і дыхаць цяжка было ня тое што на другім паверсе, а нават на калідоры. Людзі ледзь не забіваліся на танцпляцы, ходзячы больш адно па адным, чым па падлозе. Шматлікія траўмы і пераломы пасьля такога – нармалёвае наступства, а мяркуючы па сустрэчы ўкантакце, іх было нямала. Здавалася б, кіпеньне на танцпляцы дасягнула сваёй мяжы менавіта на Chelsea Grin, але, як апынулася, гэта былі яшчэ жартачкі. Гурт за сорак хвілінаў выканаў топавыя рэчы з трох альбомаў, і бяз лішніх сантыментаў пад “Дзякуй, мы Chelsea Grin”, сышлі са сцэны.

Каля дваццаці хвілінаў наладкі Parkway Drive, за якія наведвальнікі здолелі надыхацца жыватворным паветрам і абліцца вадой з ног да галавы, і на сцэне зьявіліся ЯНЫ. Бубнач за вялікай фірмовай усталёўкай, велічэзнае лога на ўсю сьцяну ззаду, свой пульт і гукач. Усё як трэба. І, канечне, музыкі. Нягледзячы на тое, што менскі канцэрт амаль завяршаў тур, яны выглядалі на дзіва жывенькімі. Сэтліст не адрозьніваўся ад апошніх канцэртаў, таму чакана выступ распачаўся з “Wild Eyes”. Сотні рук угору, і сотні галасоў зладжана скандуюць пачатак песьні. Некалькі хвілінаў — і запрацавала сьмяротная машына са стэйдждайвераў, колькасьць якіх перавышала ўсе магчымыя межы.



За адзін раз са сцэны маглі скокнуць ледзь ня дзесяць чалавек (а можа, і больш). Хлопчыкі і дзяўчаткі дзелавіта абыходзілі гукача і валіліся на першыя шэрагі (а хто і на падлогу), у каго куды атрымаецца. Асаблівыя разумнікі перад гэтым яшчэ і ўзьляталі на метр уверх. Сэлфі-хуелфі па класіцы таксама хапала, на дзіва музыкаў гэта не напружвала, і наадварот, яны з задавальненьнем пазіравалі ў камеры. Асабліва гэта падабалася гітарыстам.



Былі людзі ў касьцюмах пандачак, быў ЛОДАЧНІК на надзіманай лодцы-машынцы, які сёрфіў па галовах на ёй нават тады, калі яна здулася. І зноў жа, сотні людзей, якім канвеерам скочаць са сцэны. Вар’яцтва, і гэта штырыць. Доўжыўся сэт каля гадзіны, і пасьля жадаючыя мелі магчымасьць зрабіць фота амаль з усімі музыкамі. За што тым рэспект. Сам канцэрт атрымаўся на славу і ў поўнай меры можа прэтэндаваць на гіг году. Час пакажа.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Самы сапраўдны блэкерскі шабаш адгрымеў у цэнтры Менску 28 чэрвеня. Пакуль трамваі зьдзіўлена вытарэшчваліся на звычайна добрапрыстойнае Cafe Netto, у яго чэраве адбывалася чорнае, як вугаль, дзейства.

Summer Eclipse сабраў чатырох прадстаўнікоў айчыннага цяжкага андэграўнду, каб мы змаглі ўжывую дакрануцца да нястрыманага болю й нечалавечага суму, да глыбіні прачуць жах немінучай Сьмерці і на сваёй шыі адчуць лёгкі халадок яе касы. Ну й каб прадаць паболей півасу металхэдам, безумоўна.

Ці атрымалася гэта ў поўнай ступені?

Пачалося ўсё з эпічнай атмаблэкавай Трызны. Што адразу кідаецца ў вочы — фурыя-франтвумэн, якая, ня страціўшы жаночага хараства, моцна вакаліць і скоча. Нібыта пасталеўшая дзяўчынка са «Званка» пайшла ў музыку. Інструментал таксама цікавы, хлопцы й дзяўчаты (так, франтвумэн не адзіная дзяўчына ў калектыве) граюць як добра зладжаны механізм дыбы. У зале адразу пачалося 12-бальнае хаератрасеньне, нехта нават ледзь люстру ня зьбіў. Але хутка скончылі (яшчэ адна прыкмета канцэрту — усё ішло паводле плану, ніхто не затрымаўся на час большы, чым было абвешчана).

Другімі былі Raven Throne. Гралі яны сыраваты такі злы «cold black», а выглядалі нібыта нарвежскія блэк-падпольшчыкі 90-х, што пісалі й выдавалі альбомы ў лясной глухмені, сілкуючыся падножным кормам і выпадковымі падарожнікамі. А цяпер іх нібыта тэлепартавалі ў Менск, яны спужаліся і засьпявалі чамусьці па-руску, што вельмі адрозьнівала іх ад астатніх беларускамоўных гуртоў. Гралі Raven Throne прыблізна так жа. Я не асаблівы аматар блэк-металу такога плану, але атрымалася ў іх зло, атмасферна, публіка сустракала добра, піць не забывала, а й што яшчэ трэба?

Трэцімі йшлі мясцовыя хлопцы-менчукі Vox Mortuis. А вось гэта, ведаеце, было маё асабістае адкрыцьцё. Склад — варыяцыя на тэму Motorhead (ці Cream, каму што бліжэй): бубнач, гітарыст, басіст-сьпявак. Гралі яны, здаецца, даволі тыповы, трошкі прытрэшаны блэк. Але хлопцы на дзіва яскравыя, граюць пра такія мілыя кожнаму сэрцу рэчы, як інквізіцыя, катаваньні і забойствы. Трошкі наіўная, але ўсё ж зусім ня дрэнная беларускамоўная лірыка. Шчыльны моцны гук, але нават з чутнай мелодыяй (!) што ў гітары, што ў басу (!!).

І вось на дэсерт змрочна-марудныя, як непазьбежная пасьля самага цёплага лета восень, сьмяротна-халодныя, як месячны труп у тундры, чорныя крумкачы-людаеды Vietah. Гіпнатычная, як мантры шамана, жахлівая, як Невядомасьць, цяжкая, як камень ў нагах самагубцы, музыка нясьпешнымі хвалямі накатвала на залю. Вакаліст-заснавальнік-аўтар сьпеваў доўга, настойліва, цярпліва кружыў па-над гледачамі, як сьцярвятнік над паміраючым немаўляткам… Не заўважаючы нічога і нікога, акрамя яго і ягонай сьвіты ў чорных капелюшах, мы йшлі за музыкай, як падарожнік ідзе за блукаючымі агеньчыкамі, і, нібыта гэты падарожнік, былі зацягнутыя на самае дно топкай дрыгвы безнадзейнасьці і адчаю.
Нечаканымі, як стрэл, былі словы «Усё, на гэтым мы сканчваем». І бязьлітасна, як тая самая страшэнная Старая, Vietah зайшоў за далягляд, пакідаючы нас сам-насам са сваімі думкамі і журботамі.

У SUMMER ECLIPSE атрымалася.

Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Аляксей Базарнаў

У цудоўны хмарны дзень 25 чэрвеня капішча, што звычайна называюць «Палацам Спорту» на 5 гадзін стала праходам у іншыя вымярэньні. Вымярэньні мудрагелістыя, складаныя, тонкія й прывабныя, бо ачуліся мы ў тым сьвеце, што просты люд называе "Metropolis Fest".

І так, дзейства павінна было пачацца а сёмай гадзіне, і яго недзе на паўгадзіны… Ня толькі не затрымалі (як у нас часта адбываецца, і прычым ня толькі зь мерапрыемствамі), яго пачалі РАНЕЙ. Калі ваш пакорны слуга падыходзіў да будовы, якая на гэты вечар уяўляла сабой Пуп Зямлі, канцэрт ужо ішоў ва ўсю моц.

Для сугрэву слухачам налілі айчыннага sympho-heavy-metal гурта Ivory.


Я пасьпеў ледзь не на самы канчатак выступу, дзе гукачы раптоўна выключылі хлопцам гук. Ці то каб сагнаць з пляцоўкі, ці то таму што проста пазайздросьцілі, але Ivory нічога не засталося, як хуценька сыйсьці са сцэны, каб даць месца наступным.

Гук і гукачы – гэта ўвогуле асобная тэма для не адной доктарскай дысертацыі. Сёньня жа яны ня тое што зрабілі ўсё максімальна дрэнна, але й не адпрацавалі на сто адсоткаў і прыблізна. Нядосыць чуваць было вакал і басуху, занадта добра – бубнача, часам розныя інструментальныя лініі пераўтвараліся ў кашападобную масу. Адзінае, пасьля леташняга канцэрту Arch Enemy мне нават гук «Гражданской Обороны» падаецца вылізаным, таму атрымаць асалоду ад музыкі асабіста ў мяне атрымалася.

Другімі йшлі расейскія музыкі Mechanical Man.



Гралі даволі прафесійна… Больш пра іх нічога сказаць не магу. Мне яны падаліся нейкімі школьнымі выдатнікамі-батанікамі – бяз лаж, але таксама і бяз драйву. Нібыта не канцэрт гралі, а здавалі іспыт. Што ж, здалі нядрэнна.

Наступіла чарга нарвежцаў Leprous, якія сябе характарызуюць як Avantgarde Progressive Rock & Metal. Вось гэтыя спадабаліся ня толькі мне, у іх атрымалася па-сапраўднаму растапіць лёд у натоўпу. Хлопцы гралі на выдатна, і вакал на ўзроўні, і сцэнічна паводзіліся добра. Уражальны такі выступ, калі коратка.

Яны. Майстры, ледзь не міфалагічныя героі. Адзін за другім выходзяць Петруччы, Лабры, Маянг, Рудэс, Манджыні.


Імёны, безь якіх нельга ўявіць твар сучаснай музыкі. Dream Theater – амаль адзіны ў сьвеце гурт, у якога атрымалася злучыць усе кампаненты ў адзіную тканіну, дзе нельга адарваць лірыку ад музыкі і ад іх ідэальнага графічнага выразу, якім зьяўляюцца цудоўныя вокладкі ўсіх альбомаў гурта. І гэтае ўражаньне было падкрэсьлена відэашэрагам, на якім музыкі зьмяняліся ажыўшымі персанажамі іх канцэптуальных вокладак. Склалася месцамі трохі наіўная, банальная, але надзвычай казачная і непаўторная атмасфера. Гэта быў ня проста чарговы канцэрт, гэта была нейкая цудоўная сюррэалістычная містэрыя пад назвай "Dream Theater".



Цалкам нават мне, не вялікаму аматару гэтага жанру метал-музыкі, канцэрт спадабаўся. Так, недахопы былі і было іх шмат – тут і ўжо згаданыя праблемы з гукам, і неяк зусім па-беларуску памяркоўныя трыбуны, якія ўвесь час складалі кантраст з жывым, рухомым танцпляцам. Тут, і на мой погляд, недастатковага ўзроўню першыя гурты. Але пачынаючы зь Leprous гіг пераўтварыўся ў прагрэсіўную казку і ў адну з найлепшых падзей у беларускім Цяжкім жыцьці.

P.S. Большасьць фотак з-за незалежных ад нас абставін нахабна выкрадзена ў «Концерт Холл Групп». Астатняя ня менш нахабна ў Гуглу. Шчыры дзякуй ім за гэта.

“Усё можна апісаць зімой… Усё можна сьцьвярджаць зімой…
Чаго не краніся – усюды зіма… Зіма ў нашых душах…”

За гады плённай гульні зь літарамі з-пад майго пяра выходзіла шмат займальных рэчаў, але нават цягам працы ў сферы аматарскай музычнай журналістыкі, як ні дзіўна, я не напісала аніводнай рэцэнзіі. Мне заўсёды падавалася, так я лічу і зараз, што немузыкам няма чаго рабіць у галіне рэцэнзаваньня. Дый нават калі чалавек мае музычную адукацыю, датычна некаторых аспектаў часьцяком бракуе кампетэнтнасьці і непрадузятасьці ў аб’ектыўнай ацэнцы. Ну а ў маёй сітуацыі, улічваючы, што я нязьменна налічваю ў актаве сем нотаў, а выява квінтовага круга выклікае ў мяне прыступ панікі, брацца за напісаньне рэцэнзій з самага пачатку было б гіблай справай.

“Ну а што табе перашкаджае пісаць свае думкі? Проста так… Выказвайся літарамі, у цябе гэта добра атрымліваецца!”

Я доўга разважала над гэтым натхняльным благаслаўленьнем, але самотныя вечары і крыху вольнага часу вырашылі ўсё за мяне. А таму сёньня вашай увазе – рэцэнзія на новы альбом выбітнога беларускага гурта Vapor Hiemis – “Чорны Арнамент Зімы”.

Калі вы завіталі на гэтую старонку з надзеяй адшукаць тыповы аповед са шматлікімі эпітэтамі, ад колькасьці якіх напрыканцы другога абзацу ахоплівае марская хвароба, і дэталёвым апісаньнем тэхнічнага боку кожнай па парадку кампазіцыі з кружэлкі – вам не па адрасу. Тут будзе не зусім фарматны аповед пра маё знаёмства з новым чорнаарнаментальным тварэньнем бязьлітаснага “Полымя Зімы”, споўнены звычайнымі эмоцыямі звычайнага чалавека. Тых, хто працягвае чытаць, чакае зімовая казка ад першай асобы.

“Напярэдадні новай зімы… Пад нябачнымі праменямі чорнага сонца…”

Мінулая зіма пачалася для меня з падману, болю і выпрабаваньняў на трываласьць. За неабходнасьцю маральнага паратунку я кідалася ў крайнасьці і адчайна шукала выйсьця для эмоцый, чагосьці, што супакоіла б мяне, падпала пад стан душы і думак, надало моцы і выраўняла хісткае жаданьне наогул існаваць. Менавіта ў такі перыяд я і паглыбілася ў новы віток творчасьці гурта Vapor Hiemis. Менавіта тады пачала ўцямліваць, якой шматграннай можа быць зіма.


“Ніколі нельга стаяць на месцы, рух барацьбы асьвятляе, мы маўкліва ідзем за ім…”

З асабістага досьведу магу падзяліцца, што музыка Vapor Hiemis насамрэч спрыяла замацаваньню ў думках ідэі няспыннай барацьбы на бясконцым шляху жыцьця, нараджэньня духоўнай моцы, неабходнасьці самасьвядомасьці і імкненьня да дасканаласьці ў абранай плыні. Электронная блэк-метал каманда зь яскравым бескампрамісным паўночным характарам і выразным подыхам паганства ў лепшых яго праявах ня мела аналагаў на беларускай сцэне. Я мэтанакіравана выслухоўвала і дазнавалася, ці існуе ў гэтым нечакана ўпадабаным кірунку штосьці падобнае да Vapor Hiemis. Магчыма, я капнула неглыбока, а можа папросту не хацела знаходзіць нічога іншага. Палітры творчасьці VH мне хапала з галавой.

Згубіўшыся на гады ў замежных тэхна-EBM праектах кшталту Asphyxia, ESC i A7ie, я была проста ашаломлена, сустрэўшы на айчыннай сцэне знаёмае ўлюбёнае адценьне гучаньня, у дадатак атмасферна інтэграванае ў самавітую пэган-блэк абалонку. Тут трэба адзначыць, што я ніколі раней не захаплялася блэк-металам. Ня тое каб мне катэгарычна не заходзіла – я папросту ня слухала працы ў гэтым стылі, заўсёды адцягваючыся на штосьці больш даступнае, зразумелае. Таму, як ні сьмешна, але менавіта з Vapor Hiemis я распачала спасьцігаць неабсяжную прастору сусьветнага чорнага боку цяжкай музыкі. Не сьцьвярджаю, што я адразу ўцягнулася, пэўны час пачувала сябе няёмка, усё мне было нязвыкла і незразумела, але да афіцыйнага рэлізу выразна блэкавай “Ледзяной Пустэльні” я нарэшце рассмакавала гучаньне і ўцягнулася ў знаёмы раней толькі па чутках накірунак.



“Магія бяскрайняга зорнага неба, ачышчальны агонь на папялішчы былой велічы, дальнія далі, якія сыходзяць за гарызонт, вой ваўкоў Крывіі…”

Моцны язычніцкі складнік – на мой погляд, і ёсьць тая разынка, што робіць адметнай і нетыповай творчасьць Vapor Hiemis. І, натуральна, ня можа ня радаваць той факт, што ў кампазіцыях “Чорнага арнаменту зімы” імкненьне перадаць аўтэнтычна-паганскую атмасферу вылучана на першы план. Для параўнаньня, нягледзячы на тое, што, як ні круці, хлапцы рухаюцца ў адносна вузкім для цяжкой сцэны кірунку, альбом “Пламя Зимы”, папярэдняе дзецішча VH, мае зусім іншы генэзіс, стылёвую прапорцыю і характар увасабленьня, таму, суадносна, успрымаецца прынцыпова іншым чынам, нараджае непадобныя пачуцьці. І калі ў песьнях мінулай кружэлкі лакаматыўнае месца нададзена ў большай ступені шматграннасьці электроннага гучаньня, то на новым альбоме, паралельна з далейшымі эксперыментамі з аранжыроўкамі і цяжкім аспектам гуку, каласальная ўвага надаецца кожнай ноце ў імкненьні да перадачы шырокага дыяпазону пачуцьцяў і відарысаў: ад маленькіх іскрынак лёду і тонкіх адценьняў няўпэўненага адчаю да ўсеабдымнай зімовай моцы і ўвасабленьня магутнага духу няскораных сыноў славутай Крывіі.

«Кровью вплетая узоры истории в черный орнамент зимы»…

Асобным блокам варта вылучыць непераўзыдзеную лірыку альбома “Чорны арнамент зімы”. Разьвіваючы выказаную думку, упэўнена адзначу – бясспрэчна, сакавітыя беларускамоўныя тэксты дадаюць да больш выразнага фолкавага характару Vapor Hiemis. Амаль усе песьні “Арнаменту” напісаны на роднай мове, што, насамрэч, набліжае творчасьць гурта да паразуменьня менавіта айчыннай аўдыторыяй, кранае ў сэрцы струны пачуцьцяў, знаёмыя толькі беларускім слухачам і адначасова затыкае рот славянафобскім аматарам паскавытаць наконт “віцебскай народнай рэспублікі” і “рузкава міра”.

У сьвятле вышэйпададзенага асабліва дзіўным для мяне самой падаецца той факт, што найярчэйшы выраз стрыжню і сутнасьці новай кружэлкі я адшукала ў радках аднаго з усяго двух рускамоўных вершаў. Яны сапраўды прапануюць найдакладнейшае апісаньне зьменаў ідэйнага краевугольнага каменю творчасьці Vapor Hiemis у новым альбоме: у мудрагелістыя элементы чорнага электроннага арнаменту, што ахутвае жорсткі сьпеў і цяжкое бескампраміснае гучаньне адвечнай зімы, праз аўтэнтычны складнік і пранікнёную лірыку крывёю нашай шматпакутнай Сінявокай, велічнага мінулага і адважных продкаў паступова і надзейна ўпляліся найдзівосьнейшыя ўзоры гісторыі роднай зямлі.

“Поўначы дзеці, марозаў браты, ня вераць у страх, ня ведаюць здрады”…

У свой час я любіла перыядычна паварушыць тэму “тыпова беларускага трагізму”, на які хварэюць незалежна ад стылю, музычнага ўзросту і сьветапогляду многія беларускія каляфолкавыя гурты. Напэўна, памяць крыві робіць сваю сумную справу, бо ў творчых галовах часьцяком нараджаюцца рэчы, праслухаўшы якія хочацца ўпасьці тварам на далонь і горка расплакацца ад нашага няшчаснага шматпакутнага лёсу. У “Чорным арнаменце зімы” паўсюдна пануе насьцярожанасьць паўночнай цішыні, ажываюць жудасныя “старыя паданьні зямлі” і гучаць “зь цёмных нябёсаў яркім агнём жорсткія бязьлітасныя праклёны”; нязьменна выкарыстоўваецца тэматыка барацьбы, адвечнай зімы, бясконцага шляху і полымя адраджэньня як непарыўнага сэнсавага цэлага. Але як ні парадаксальна, агульны музычна-лірычны кантэкст Vapor Hiemis гучыць больш чым жыцьцясьцьвярджальна. Тут вы, на шчасьце, ня знойдзеце ані сьціплага намёку на жаль, маркоту, духоўную слабасьць, ані шанса прайграць і здацца. Толькі ўпэўнены кліч наперад, толькі братэрская падтрымка, толькі бескампрамісная вера ў перамогу альбо сьмерць.

“Я ніколі не скажу: «Вось, гэта тое, чаго я хацеў!» Ніколі ня будзе мяжы! Ніколі ня будзе поўнага задавальненьня ад таго, што я раблю!

Slaven Zima – архітэктурны маньяк нават большы за мяне. Праўда, зусім іншага тыпу: яго дакладна ня варта шукаць там, дзе правальваюццы дахі і сыплюцца сьцены старых велічных будынкаў.
Slaven – архітэктар гуку. У сваёй справе ён сапраўдны майстра немэйнстрымавага кірунку, які напрацягу творчага шляху ніколі не спыняў плённага імкненьня да дасканаласьці, педантычна даводзячы гучаньне да найвышэйшай магчымай ступені якасьці, стараючыся як мага дакладней перадаць сэнс глыбіннай ідэі кампазіцый Vapor Hiemis, дбайна працуючы над кожнай ноткай сваёй усеабдымнай электроннай завірухі. У музычных эксперыментах “Чорнага арнаменту зімы” дзякуючы скрупулёзнаму, дэталізаванаму падыходу агульная задумка творцы дасягнула небывалай насычанасьці, жывасьці, шчыльнасьці гучаньня. У сукупнасьці са смачнымі віртуознымі салякамі і акустычнымі партыямі Roman’а, містычным рэхам безьлічы аўтэнтычных інструментаў вядомага музыкі A.V.P. – нядаўняй надзвычайнай знаходкі гурта, — і рознабаковым, пранізьлівым, пазнавальнага адценьня вакалам Black Tyrant’a Vapor Hiemis зайгралі новымі яркімі колерамі і адкрыліся прыхільнікам зь незнаёмых, але дужа прывабных і цікавых для паглыбленьня ў нястомную завею марозных паўночных мелодый граняў.

На кружэлцы вы не сустрэнеце аніводнай падобнай кампазіцыі, і гарантавана кожны непрымітыўных густаў слухач знойдзе сярод хітраспляценьняў “Чорнага арнаменту” штосьці ўпадабанае менавіта для сябе. Тут хапае ўсяго: і пранікнёных шэдэўраў, якія кранаюць самыя патаемныя пачуцьці і мроі, і ўрачыстых маршаў, якія размазваюць нязначную чалавечыкавую сутнасьць сваёй непераўзыдзенай веліччу, і заводных электронных танцаў зімовай завірухі, і жахлівага марознага скрыгату й шэпту, і брунжаньня прапальваючых мозг рытмічных цяжкіх рыфаў…



“…Мне спадабалася твая “Пустэльня”. Але я нарадзілася вясной. А “Ледзяная Пустэльня” – адна з самых радыкальназімовахарактарных рытмічных рэчаў на кружэлцы. І ў ёй зашмат блэку. Мне ня проста адразу такое зразумець...”

У рэцэнзіях звычайна прадугледжваецца прынамсі кароткі экскурс па кампазіцыях з альбому. Але я спадзяюся, шаноўныя чытачы, што вы ня з тых лянівых дупаў, што глядзяць стрымы кампутарных гульняў бяз спробы самастойна іх прайсьці, “актыўна” займаюцца спортам, седзячы на канапе перад тэлевізарам і лічаць, што можна “праслухаць” новы альбом і скласьці наконт яго сваё меркаваньне выключна праз чыесьці “шматлітар” і суб’ектыўны погляд.

А таму – заклікаю вас вылучыць час і абавязкова насалодзіцца праслухоўваньнем “Чорнага арнаменту зімы” ад Vapor Hiemis, каб мець асабістае ўяўленьне аб тым, якія неверагодныя рэчы, аказваецца, ствараюцца ў змрочным паўночным андэграўндзе беларускай сцэны, пакуль хтосьці кідае казу на папулярных сталічных фестывалях, скача пад “карпіклааніпадобныя” фолк-металёвыя пералівы і пакутуе з-за прадказальных распадаў чарговых гуртоў-улюбёнцаў публікі. Не падумайце, я таксама і кідаю, і скачу, і пакутую за траіх. Але ўсё гэтыя трывіяльныя забаўкі паступова і беззваротна пачалі губляць свой смак пасьля таго, як я адчула на сабе таямнічы подых зімы і прасякнулася неверагоднай марознай веліччу.

Халодныя рукі абдымаюць мяне… Адвечна.

Насьця Quende

Амерыканскія хардкоршчыкі Defeater выступілі ў Менску 25 чэрвеня. Разагравалі іх беларусы The Burner і Dive to Survive. Вашай увазе — фотарэпартаж з падзеі.

Фота: Саша Савіч

Раніца пачалася ня з кавы. Дакладней, ноч плаўна зьмянілася днём, і не пасьпелі наведвальнікі крыху адаспацца, як трэба было працягваць тусіць. “На апахмел” палатачнаму гарадку быў падрыхтаваны Whiskey Bar. І гэта ня кодавая назва кропкі з падбадзёрлівымі напоямі на тэрыторыі “Дудутак”, а малады гурт зь Берасьця, які бадзёра і прыемна для слыху выдаў свой hard metal. Хлопцы выйшлі наўпрост у трэніках, але гэта не перашкодзіла сур’ёзнаму ўспрыманьню іх выступу. Вакаліст паралельна спраўляўся з басам. Увогуле Whiskey Bar выглядалі дынамічна і спрабавалі перадаць крыху свайго запалу пахмурнай з ранка публіцы.



Дарэчы, публікі на другі дзень засталося зусім няшмат. Зразумела, што галоўныя хэды адыгралі ў першы дзень, надвор’е сапсавалася, і становішча пасьля бурнай ночы было ня лепшым, але паўнавартасныя оўпэн-эйры доўжацца некалькі дзён, і гэта нармальна. Таму было крыўдна за музыкаў, вымушаных граць перад паўпустой пляцоўкай.

Гурт “Ветах” выглядаў на дзіва чысьценька й сьвежа для гэткага ранка. Нягледзячы на тое, што пад сцэнай было, мякка кажучы, прасторна, “Ветах” вырашылі: “Купалуем!” Выступ гурта запомніўся выкананьнем традыцыйнага купальскага сьпеву “Ляцела дзераўцо”, пад які нашыя продкі звычайна вадзілі карагоды. Аднак у гэты час карагодзіць не было каму, і калі загучаў “Верабей”, то дудар Вячка Красулін саскочыў са сцэны і сам паказаў, як трэба танчыць. Не апошні выпадак за дзень, калі музыкам прыйшлося прыкласьці падобныя намаганьні.

Наступнымі гралі By Cry – гурт, які спрытна спалучае фолк, метал, рок, поп і невядома што яшчэ. Лепшае ўпрыгожваньне гурта – салістка Аляксандра Грахоўская, якую мы мелі асалоду назіраць надоечы ў складзе Sontsevorot. Ужо ня раз адзначалі яе вакальныя здольнасьці і манеру паводзіць сябе на сцэне, і гэты выступ стаў новым пацьвярджэньнем талентаў Аляксандры. Асаблівы запал выступу прыдаваў акардэон у руках Яўгена Валакіціна. “Ой, пад гаем” дагэтуль гучыць у галаве.

Тым часам наведвальнікі прыходзілі ў сябе, і падчас выступу гурта “Кліч” да сцэны падцягнулася нямала людзей. Гэтым разам з гуртом у якасьці бас-гітарыста выступаў Пётр Макараў, вядомы па працы ў тэхна-дэтавым гурце Essence Of Datum, таксама далучыўся гітарыст гурта By Cry Сяргей Стэц. Гэтыя акалічнасьці вельмі станоўча паўплывалі на гучаньне “Кліч”. А кавер на славутую “Vodka” ад Korpiklaani, выкананы разам з Сержам Бузо, стаў цьвіком праграмы.

Праект “Ягорава Гара” спалучае аўтэнтычную музыку з аўтарскай, а на выхадзе атрымліваецца цалкам новы прадукт. Моцныя галасы ўдзельніц, электронныя сэмплы апускаюць у транс. Такую музыку нельга слухаць у запісе, выступ “Ягоравай Гары” трэба бачыць жыўцом, каб адчуць энергетыку, што абуджае генэтычную памяць, і зразумець, пра што ідзе гаворка. Увогуле, выступ “Ягоравай Гары” стаў адным зь лепшых сярод прадстаўнікоў фолк-накірунку на фэсьце.



Пад выступ гурта Unia пайшоў дождж, але гарачыя дзяўчаты-сьпявачкі ў даволі адкрытых сцэнічных касьцюмах і з новым вакалістам не давалі прысутным канчаткова зьмерзнуць. Адзінае, ледзь ня кожны гурт на працягу фэсту палічыў сваім абавязкам сыграць “Я скакала, плясала”, і Unia, на жаль, ня сталі выключэньнем.

Веселуны Exegutor чарговы раз парадавалі хістовай грындой. А гітарыст вырашыў дадаць да выступу асаблівага шарму і начапіў падкрэсьлена недарэчны чорна-белы парык. Не абышлося без кананічнай “I Love You, But I’m Alcoholic”. А падчас песьні пра выпівоху-Латругу на сцэне зьявіўся вядоўца Памідораў і задаволена падпеў. Цікава было паралельна назіраць за “цывільнымі” наведвальнікамі “Дудутак”, якія са здзіўленьнем здымалі гэтую вакханалію на тэлефоны.

Пасьля на сцэну зноў выйшаў Вячка Красулін, на гэты раз з гуртом “Кашлаты Вох”. Выйшаў і ўгарэў. Экспрэсіўныя паводзіны франтмэна пасавалі псіхадэлічнаму фолк-панку, што выконвае гурт, прыцягвалі позіркі гледачоў і вымушалі рухацца. Ня важна як, бо заставацца статычным было немагчыма. Канечне, манеры Вячкі на сцэне і музыка гурта ня могуць ня вызваць асацыяцыю са звар’яцелымі панкамі “Оргазм Нострадамуса”. Але “Кашлаты Вох”, здаецца, не адмаўляецца ад гэтай сувязі, нават кавер зрабілі на “настрадамусаў”. Асабліва прыемна, што разам зь неадэкватам ды псіхадэлічнымі тэкстамі хлопцы не забываюцца і на нацыянальныя інструменты, што робіць гурт адметным сярод нацыянальнага андэграўнду.

Адной з прэм’ер другога дню фэсту стаў выступ дуэту Agata, які, зноў-такі, спалучае архаічныя сьпевы і кампазітарскую музыку. Дуэт складаецца з акардэаніста Аляксея Варсобы і вакалісткі Ірэны Катвіцкай. Шчыра кажучы, было цяжка спасьцігнуць такую музыку пасьля панк-угару, да таго ж успрыняцьцю перашкаджалі хібы гуку. Мяркую, дуэт куды лепш бы прагучаў у больш інтымнай, камернай абстаноўцы, таму што на прасторах оўпэн-эйру куды прасьцей грымець, чым ствараць лямпавую атмасферу. Адразу адчувалася, што музыка Agata вельмі падобная на матэрыял гурта Port Mone, у якім і ўдзельнічае Аляксей Варсоба. Пасьля ўласнага выступу Ірэна Катвіцкая прадставіла яшчэ адзін свой праект – дзіцячы фальклёрны ансамбль “Рада”. Дзеткі прадэманстравалі дзьве музычныя традыцыі: акапэльную – як сьпявалі нашыя бабулі, ды так званы этна-джаз – тое, па словах Ірэны Катвіцкай, што адбываецца з фолкам цяпер.

“Палац” – гурт, які ўжо даўно стаў нацыянальным брэндам. Таму ня дзіва, што прагучалі тэхнічна, прафесійна, сапраўды гаючым бальзамам для душы. Дарэчы, менавіта падчас выступу “Палаца” разышліся хмары і зазьзяла сонейка. Было ў гэтым нешта сімвалічнае. Тыя, хто маглі, танчылі, астатнія проста ляжалі недалёка ад сцэны і атрымлівалі кайф.



Далей праграма крыху зьмянілася, і замест заяўленых “Дзецюкоў” на сцэну выйшла частка гурта Znich, а менавіта Алесь Таболіч, клавішніца Марына і басіст Бурзум, каб прэзентаваць тое, што ў праграме загадкава пазначалася “Znich/Remix”. Атрымалася дыскатэка пад “Ярылу”, “Калядзец” ды іншыя зьнічоўскія нятленкі. Кагосьці каўбасіла. Але мне не хапіла жывога гуку, “мяса”, калі хочаце. Куды цікавей шукаць новы зьмест замест новых формаў. Тым больш, што, мяркуючы па апошнім сінгле, “Зьнічам” ёсьць што нам сказаць.



Рэчыцкія ветэраны дэт-металу Evthanazia A.D. наладзіліся на дзіва хутка, і ніякіх траблаў з гукам не было. Вакаліст Віталь крыкнуў “лавіце бычка”, і пачаўся экшн. Гурт выдаў свае старыя-добрыя баевічкі кшталту “No Longer Forces”, “Humility” і нават песьню на мове – “Маўкліва… і паступова”. Канечне, да гэтага моманту дажылі толькі самыя трывалыя, але гурт не застаўся бязь цёплай падтрымкі. Віталь сышоў са сцэны да народу і паскакаў разам з усімі. Напрыканцы Evthanazia A.D. пачаставалі славутым каверам “Breaking The Law”.



Апошнімі выйшлі гарадзенскія фолк-панкі Dzieciuki, якія прыехалі на “Купальскае Кола” з камандай падтрымкі ў шорціках. Тым часам адышоў апошні трансфер на Рудзенск, і прысутным нічога не заставалася, як весяліцца і слухаць музыку. “Дзецюкі” без залішніх цырымоній патлумачылі гукачу, што ім трэба, і пайшлі ў адрыў. Калі б Кастусь Каліноўскі жыў у наш час і зазірнуў на фэст, упэўнена, яму б спадабалася. На такой “рэвалюцыйнай” ноце і скончыўся оўпэн-эйр.

Падводзячы вынікі, можна сказаць, што Купальле ў “Дудутках” задалося, і першы блін атрымаўся “Колам”. Таму чакаем працягу ў наступным годзе.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

Ой, рана на Йвана,
Проці Йвана ночка мала,
Ой, рана на Йвана...

Ды што там ночка, калі нас чакалі 2 насычаныя дні на «Купальскім Коле»!

Купальскае Кола. Дзень першы

20-21 чэрвеня ў музейным комплексе “Дудуткі” адбыўся фестываль “Купальскае Кола”, які аб’яднаў ідэю старажытнага сьвята, этна-канферэнцыі, фолк-метал-канцэрту і актыўнага адпачынку на сьвежым паветры.

На сьвяточныя выходныя было падрыхтавана багата мерапрыемстваў, і лішнім таму пацьвярджэньнем зьяўляецца той факт, што я фізічна не змагла ахапіць усе цікавосткі, таму вялікі дзякуй маім пільным і ўсюдыісным калегам, з дапамогай якіх і быў падрыхтаваны гэты матэрыял.

Нягледзячы на тое, што фэст пачынаўся 20 чэрвеня, самыя нецярплівыя прыязджалі ў намётавы гарадок у пятніцу ўвечары. Дарэчы, калі параўноўваць умовы “Кола” зь леташнім “Нашым Грунвальдам”, то можна заўважыць, што на гэты раз аргі паспрабавалі ўпарадкаваць разьмяшчэньне ў намётавым гарадку і арганізавалі больш кропак харчаваньня. Хаця пэўныя бытавыя праблемы засталіся, спадзяюся, што ў наступным годзе касякі будуць улічаны.



Для тых, хто хацеў ня толькі пагуляць ды паслухаць музыку, з раніцы працавала навукова-практычная канферэнцыя, дзе Тодар Кашкурэвіч і Аляксей Глушко падрабязна расказвалі пра традыцыі нашых продкаў і сучасныя інтэрпрэтацыі ідэй паганства.



Тым часам Аляксандр Памідораў, вядомы шоўмэн і сьпявак, у якасьці вядоўцы распачынаў двухдзённы музычны марафон. Між іншым, дадатковай матывацыяй для музыкаў стала прысутнасьць на “Купальскім Коле” аргаў вядомых фэстаў – “Басовішча” і “Старадаўні Меджыбіж”. Таму трэба было паказаць сябе зь лепшага боку.



Металічную частку першага дню адкрываў гомельскі гурт Fabiant. Канцэпт гурта даволі традыцыйны – мужчынскі гроўл, жаночы вакал, калягатычныя падтэкст і касьцюмы. Выступ не падаўся вельмі арыгінальным, але музыкі сапраўды стараліся разварушыць людзей, і ў іх бадай што атрымалася.



Заўсёднікі фолкавых фэстаў Rokash былі на ўсё тым жа стабільным узроўні. Што якасна адрозьнівала гэты іх выступ – буйная сцэна, на якой музыка разгарнулася са звычнага “гурта ля вогнішча” да суцэль-такі опэнэйравай каманды. Падалося нават, што гучалі цяжэй, чым заўсёды.



Выступ Cad Goddeu стаў своеасаблівай акустычнай паўзай перад далейшым цалкам металічным вечарам, публіка амаль зьнікла, засталіся нешматлікія купкі людзей, седзячых на траве. Такі прыём відавочна быў не даспадобы музыкам: “Ну, может, наконец-то станцуете?” – расейская мова франтмэна ўносіла адчувальны кантраст ва ўспрыманьне аўтэнтычнага гурта зь Берасьця. Ну прывыклі мы, што дуда і рэканструктарскія строі = фальклор і беларушчына, што зробіш. Наконт дуды, дарэчы. Узровень валоданьня ёю слабы, і гэтая акалічнасьць моцна псуе канчатковы прадукт. Так, тут, як і ўва ўсіх музычных жанрах, працуюць свае законы. Дрэнна граеш, дрэнна сьпяваеш – значыць, сама па сабе наяўнасьць народных інструментаў і старажытны выгляд ня зробяць цябе сходу “Старым Ольсам”…



Sontsevorot выйшлі і адразу выдалі чаканы метал з добрым шчыльным гукам (гэтак, пакуль не пачаліся праблемы з вакальнай лініяй). Значна зьмяніўся склад гурта пасьля вяртаньня з анабіёзу. І лагічна, так і павінна быць з даўнім і досыць вядомым гуртом. Дадаўся другі гітарыст, прыйшоў новы басіст, які ўмее, падкрэсьліваю, умее граць і робіць ладную аснову музычнага пачаку. Жаночы кантынгент замест клавішніцы, што перайшла ў Znich, прадстаўляла Аляксандра Грахоўская, вядомая цяпер як вакалістка By Cry, а раней, напачатку была ў аснове Сонцавароту. Ейны чысты сьпеў і энергічныя паводзіны выдатна дапоўнілі выступ, а хіт “Захад сонца” прыдбаў асаблівага каларыту. Як паведаміў вакаліст, спадар Бузун, Аляксандра правяла гэты выступ сэсійна, але далей будзе прымаць удзел у запісе. Гэта заўсёды добра, калі гурты зь гісторыяй адкрываюць другое дыханьне. Адкрыць бы яшчэ гроўл па-новаму, вярнуць бы флейтавыя партыі на флейты…



Hok-Key вельмі старанна падышлі да сцэнічных касьцюмаў, прынесьлі ўласныя сьцягі… Адное што выкананьнем моцна недацягвалі да такой самаацэнкі. У першую чаргу — вакалам. Больш казаць няма чаго.



Vapor Hiemis. Сур’ёзныя нардычныя мужчыны з пакладзеным на танцавальныя рытмы блэк-металам былі цёпла прынятыя публікай, справакавалі сапраўдны слэм. У пэўны момант прыйшло адчуваньне, што тут пайшла новая частка канцэрту, дзе папярэднія былі хутчэй разагрэвам, а цяпер будзе аснова.



Падкрэсьліў пачатак новай часткі і конкурс зь перацягваньнем канату. Затым гралі Omut. Яны і сталі першым па-сапраўднаму “народным” гуртом, сабраўшы ўнушальны натоўп зь лесам козаў. Свайму ўзроўню ані кроплі не зьмянілі. Наадварот – ва ўмовах опэн-эйру насычанаму гучаньню было куды разгарнуцца. Напрыклад, лепей, чым звычайна, было чуваць баян. Тэма металёвага адрыву працягвалася: на “Дывысь у гочы моі” пайшоў слэм, візітовую “Сьпявай, зямля” публіка сьпявала хорам. Усё добра і ўсё гэта прыемна назіраць. Але калі бачыць Omut столькі, колькі бачылі мы, то хочацца ўжо нейкіх навінак. Файна будзе, калі гурт рушыць у бок даданьня ў праграму новага матэрыялу.

Нарэшце даехалі FRAM, з-за затрымкі якіх на мытні на ўкраінска-беларускай мяжы давялося ўносіць карэктывы ў расклад фэсту. Дастаткова хутка наладзіліся і пачалі са знакамітай мелодыі AC/DC “Thunderstrack”, далей па-фірмоваму выдавалі бадзёрыя танцавальныя рэчы, ірландскія, шатландскія, свае ўласныя, якіх, дарэчы, стала ў праграме зусім небагата, з-за чаго гурт ад некаторых атрымаў цэтлік “кавер-бэнда”. Зноў зьмяніўся гітарыст. І гэтым разам у лепшы бок – дзядзька жвавы, бачна, што зь гітарай на “ты”. Адыгралі мала, з-за касякоў па часе, прынамсі, ня выканалі адмыслова падрыхтаваны нумар зь менскай скрыпачкай, не прагучала і абяцаная ўкраінскамоўная “Королева”, адна зь лепшых уласных песень Фрама, якой чамусьці ніколі дагэтуль у праграме не было. Але тым ня меней, разварушылі народ на “танці до забуття”, пакінулі масу станоўчых эмоцый.



Folcore відавочна былі непадрыхтаваныя да выступу, аб чым сьведчыла шчодрая колькасьць лажаў. Не зважаючы на гэта, публікай маніпулявалі спраўна. Зноў рэалізавалі сваю фішку – выхад у натоўп і адрыў зь гітарамі ў карагодзе на танцпляцы. На адзінай вядомай па студыйным запісе “Да зорак шлях” госьцем сьпеў вакаліст Vapor Hiemis, ушчэнт пазбавіўшы сьціплага Паўла франтмэнскае ролі. Адным словам, хочацца пажадаць большай якасьці. І новых трэкаў у запісах хочацца. Тым ня менш, па выніках фэсту гурт быў адабраны для ўдзелу ў польскім “Басовішчы”.



Ну і як жа можна было на беларускім этна-фестывалі абысьціся без “Старога Ольсы”! Гурт яшчэ толькі наладжваўся, а нецярплівая публіка ўжо счапілася карагодамі і пераміналася з нагі на нагу. Але замест звыклых танцаў кшталту drumul draculi і “маразулі” гурт гэтым разам больш засяродзіўся на выкананьні песеннай праграмы, у межах якой прагучалі “Літвін”, “Ave Maria”, “Вада, хмель і солад”.



Rise In Rage, як самі зазначылі, модны моладзевы гурт, атрымалі пазіцыю ў чарзе прама перад хэдлайнерамі, ужо цёмным вечарам, перад прыкладна тысячнай аўдыторыяй. Гук падвёў, але падача, праца на сцэне была шыкоўная. Даюць жару хлопцы ўзорна. Вакаліст лёгка пераходзіў на беларускую мову і прысьвячаў купальскаму сьвяту песьні “Прамяні” і адмыслова перакладзеную тытульную дэбютнага альбому “Шэрая кроў”.



Пасьля такога зараду самы час быў сустрэць хэдлайнераў дню ад Беларусі – Gods Tower. А адзінаццатай пачалася іх наладка, якая расьцягнулася на 40 хвілін. Публіка паслухмяна чакала… І тут здарыўся паварот. Ня будзем прыводзіць усе падрабязнасьці, але сэт ГТ прыйшлося адкласьці. Сваю наладку пачалі Vader і рабілі гэта, мякка кажучы, доўга. Вельмі доўга. Людзі дачакаліся, атрымалі сваё – убачылі перад сабой у Дудутках адну з іконаў цяжкога металу. Вось толькі Пётр, здаецца, меркаваў, што знаходзяцца яны ў беларускай сталіцы, штораз усклікаючы “Мінськ!” Поўная цемра, звар’яцелыя фанаты. Менавіта тут адбываліся найцікавейшыя гісторыі. Адзін зламаў палец, другі – нагу, яшчэ адзін, са словаў відавочцаў, слэміў цалкам голы… Патусілі як мае быць :D



Gods Tower гралі позна ноччу. Адзін з вымушана нешматлікіх сёлетніх выступаў прайшоў на ўра. Усе ўлюбёныя песьні, нязьменна высокі ўзровень. І, бадай, найлепшы гук за ўвесь канцэртны дзень. “Гаставары” застануцца з намі! Неаднатысячны натоўп таму пацьверджаньне. І так, мы працягваем чакаць новы матэрыял.



Тым часам наступіла глыбокая ноч – ідэальныя ўмовы для блэк-металічнай часткі фэста. Першымі гралі палачане Raven Throne, якія, нягледзячы на позьні (ці раньні?) час, замарочыліся і на візуальнай частцы выступу, і на гуку. На жаль, гук падкачаў, а выступ гурта скарацілі. Але нават з чатырма песьнямі, якія пасьпелі прагучаць, Raven Throne выглядалі годна.

Зьмянілі палачан агрэсіўныя Interior Wrath, выступ якіх змаглі зацаніць толькі самыя трывалыя наведвальнікі фэсту і адданыя фэны. Міні-слэм пад сцэнай і некалькі разьбітых насоў – яскравы паказчык неверагоднай энергіі, якой гурт зарадзіў прысутных пасьля неверагодна доўгага першага дню фэсту. Сярэдзіну выступу Interior Wrath адцяніла нарэшце пачатае рытуальнае шэсьце з дудой, барабанамі і паходнямі да ракі, што адцягнула тую частку слухачоў, якія мужна чакалі менавіта купальскіх абрадаў. Атрымалася сапраўднае містычнае таемства.
Неўзабаве самая кароткая летняя ноч на сонцаварот зьмянялася днём, які прыхаваў новыя сюрпрызы на “Купальскім Коле”…

Тэкст: Паліна Трохаўцава, BelMetal
Фота: Ганна Маркевіч

20 і 21-га чэрвеня прайшоў чарговы фестываль «Купальскае Кола 2015», адзін з найбуйнейшых фэстаў фальклёрнай ды цяжкой музыкі ў Беларусі. Леташняе Купальскае Кола езьдзіла таксама ва Ўкраіну, праходзіла ў фармаце опэн-эйр у мястэчку Камянец-Падольскі. Сёлета і на нашай зямлі яно выбралася з клубнага фармату на прастору музейнага комплексу «Дудуткі».

Ужо заязджаючы ў Дудуткі, я, перш за ўсё, зьвярнуў увагу на тое, што ўздоўж дарогі не стаяла аніводнай машыны, як гэта было падчас майго мінулага візіту, на фестываль “Наш Грунвальд 2014”. Тады паркоўка была забітая пад завязку, і людзі пакідалі свае машыны ўздоўж дарогі.

Дарэчы, хочацца мовіць, што ў гэты раз людзей была аптымальная колькасьць. Іх было дастаткова для таго, каб мерапрыемства выглядала ня сумна, і каб музыкі не выступалі перад паўпустым танцпляцам, але і ня так шмат, каб заўсёды хадзіць адзін аднаму па нагах (гэта, вядома, не датычыцца хэдлайнераў фэсту, на якіх танцпляц быў забіт пад завяз).

Хочацца заўважыць, што нават нягледзячы на досыць вузкую скіраванасьць фестывалю, у «Дудутках» можа адпачыць зусім любы чалавек, будзь то суворы барадаты металіст, або далёкі ад цяжкай музыкі сямейны чалавек. Ім абодвум будзе чым сябе заняць.

Днём, як правіла, на сцэне амаль ня граюць цяжкую музыку, а больш прыемны непадрыхтаванаму слухачу фолк. На галоўнай плошчы прыгожыя дзяўчыны зь вянкамі на галовах танчаць разам з маленькімі дзецьмі народныя танцы. Уздоўж алеі шматлікія рамесьнікі і гандляры прадаюць ўпрыгажэнні, біжутэрыю, і велізарнае мноства цікавых цацак ручной працы. І за гэта варта падзякаваць арганізатарам. Бо пакуль многія металісты, седзячы ў намётавым лагеры, ужо пачынаюць зьніжаць градус крыві ў сваім алкаголі, людзям, што прывыклі да ўтульнасьці і камфорту, можна міла пасядзець у прыемным кафэ, што каля галоўнай плошчы.

Аднак чым больш паказвала стрэлка гадзіньніка, тым больш цяжкія рыфы даносіліся са сцэны. Ужо днём я пачуў першы гроўлінг ад гурта Fabiant, што, нягледзячы на цяжар, гралі дастаткова завадны і вясёлы мелодык-дэт-мэтал, выкарыстоўваючы даволі распаўсюджаную канцэпцыю: дзяўчына з чыстым вакалам, мужчына з брудным. Якую ў цяжкай музыцы ўжо даўно ахрысьцілі «пачвара ды прыгажуня».

Ім на зьмену прыйшоў гурт Rokash з прыемным і мэлядычным фолк-рокам. Візітовыя карткі: акадэмічная флейта і моцны высокі сьпеў франтвумэн.

Далей мне давялося прагуляцца ў намётавы лагер. І менавіта там адчуваўся сапраўдны дух фестывалю. Весялосьць была ў самым разгары. А некаторыя асабліва хуткастрэльныя металісты ўжо абдымалі зямлю.
Там я сустрэў мноства знаёмых, як музыкаў, так і слухачоў. Што, вядома, спрыяла павышэньню колькасьці алкаголю ў маім арганізме.

— Гэта што?
— Абсэнт.
— Оў, думаю, ня варта, я ўжо з самай раніцы п’ю.
— Я ўжо дваццаць сем гадоў п’ю, і што?!
— …
— …

Вярнуўшыся да сцэны, я засьпеў гурт, пра які шмат чуў, але ніколі ня бачыў іх выступаў. Гэта быў гурт Sontsevorot. І нягледзячы на тое, што ад гурта з такой назвай я чакаў пачуць што-небудзь далбаслаўскае і зусім не музычнае (як гэта, на жаль, бывае са шматлікімі пэйган-гуртамі)… Я быў прыемна зьдзіўлены.
Зноў падача ў стылі «пачвара і прыгажуня», аднак, як мне падалося, вельмі якасная. Цяжкая, але пры гэтым і меладычная музыка, багатая на гітарныя сола-партыі і зь вельмі прыгожым жаночым вакалам. Нечакана добра. Падабаецца.


Наступным быў гурт Hok-Key, які я гэтак жа ня чуў ужывую, аднак чуў запісы.
Я зусім не фанат такой, на маю думку, зжыўшай сябе музыкі. Аднак, як вядома, на ўсё ёсьць свой слухач. На маю думку, Hok-Key – гэта, што завецца, байкерскі гурт. Просты і натхняльны хэві-метал у стылі: «Давайце ўздымем нашыя сьцягі ды памчымся да гарызонту на нашых сталёвых канях».
Вось гэта Hok-Key. Толькі яшчэ і зь беларускім ухілам.
І варта адзначыць, што хлопцы намагліся зладзіць сапраўднае шоў. Спецыяльна падрыхтаваныя людзі хадзілі па сцэне са сьцягамі, пакуль натоўп люта адрываўся пад ёй.

На жаль, выступ гурта Vapor Hiemis перанесьлі, і я на іх ня трапіў. І вельмі шкадую аб гэтым, бо то якраз адзін з тых гуртоў, якія ўжывую гучаць значна больш моцна ды цікава, чым на запісе.

Наступнымі апынуўся ўжо гурт, які зарэкамендаваў сябе – Omut, іхны сэт адносна заяўленага раскладу таксама перанесьлі.
Тут нават няма чаго напісаць. Я вельмі шмат разоў быў на выступах гэтага калектыву і магу сказаць, што мне ніколі не надакучыць.
Дарэчы, напэўна, адзіная фолк-метал каманда, у якой ёсьць песьні на палескай мове.
Omut былі шыкоўныя, як і заўсёды. І адрываючыся на танцпляцы, люд быў цалкам са мной згодны… Але, мабыць, мне хацелася б пачуць ад іх нешта новае.


Таксама на фэст завіталі украінцы FRAM. Гэтыя хлопцы ўжо далёка ня першы раз прыязджаюць у Беларусь ды кожны раз знаходзяць тут цёплы прыём. І гэта нядзіўна, таму што музыка FRAM – гэта складанка сусьветных гітоў, сыграных на дудзе ў зладжанай ды завадной фолк-рок апрацоўцы. Ніколі яшчэ гэты ўкраінскі гурт не пакідаў натоўп халодным.

І вось пачынае цямнець, ды на сцэну выходзіць малады, але вопытны фолк-метал калектыў Folcore, які роўна год таму пасьпяхова дэбютаваў на фестывалі «Купальскае Кола 2014».
Folcore – гэта вельмі меладычны і якасны фолк-метал, зь мелодыямі, што западаюць у душу. З дудой, прыемным мужчынскім чыстым вакалам, народнымі сьпевамі ад вакалісткі Эльвіры ды шаманскай чароўнасьцю.
Дарэчы, гурт Folcore стаў пераможцам у адборы на фэст “Басовішча”, што праходзіць у Польшчы.

Ёсьць яшчэ адзін калектыў, якога я чакаў нават больш, чым Vader – гэтым калектывам былі Rise in Rage.
Маё знаёмства з гэтым гуртом пачалося з таго, што я напісаў рэцэнзію на іх альбом. Прачытаць якую вы зможаце ТУТ.
Магу сказаць толькі, што я зусім не расчараваўся. Выразны зладжаны выступ, і неверагодны “кач”.
Нават нягледзячы на тое, што гурт досыць «нетыповы» для такога кшталту фестывалю, большасьць слухачоў засталіся ў захапленьні. У тым ліку і я.
Галоўнае, што мае любімыя «Прамяні» адыгралі.

Ну а потым пачаўся чэк палякаў Vader…
Потым яны пачалі расьцягваць банэр…
Потым нешта яшчэ…
Пакуль адбывалася ўсё гэта, я пасьпеў ацьверазець.
Магчыма, для гэтага ўсё і было зроблена. Магчыма, Vader ня любяць, калі іх слухачы п’яныя. А магчыма, проста можна было ўсё гэта зрабіць загадзя.
У цэлым сэт Vader доўжыўся прыкладна траціну ад таго часу, што яны наладжваліся. Ды і я, ня будучы фанатам такой музыкі, не ацаніў. Вось так.
Але адрыў поруч сцэны быў неверагодным. Да таго часу ўжо прыбралі агароджы, што зрабіла працу фатографаў падобнай на рэгбі.

Настрой у мяне зьмяніўся тады, калі на сцэну выйшлі нашыя беларускія легенды, хэдлайнеры фестывалю ад Беларусі – Gods Tower. У вушы паліліся знаёмыя мелодыі, і людзі сустрэлі іх зь велізарным энтузіязмам. Зрэшты, нічога новага.
Распавядаць пра канцэрт Gods Tower, па-мойму, няма асаблівага сэнсу. Бо гэта гурт зь вялікай гісторыяй, на якім хоць раз, але быў кожны паважаючы сябе беларускі металіст. Ёсьць такія гурты, якія зьбяруць поўную залу хоць у нейкім Мухасранску. І вось гэта і ёсьць Gods Tower.
Пасьля іх выступу народ ужо пачаў разыходзіцца, аднак многія дажылі і да Interior Wrath. Тады ж я пабачыў і цалкам цьвярозых, спартыўных хлопцаў.
Таму, як я і казаў, публіка зусім розная. Усё залежыць ад таго, хто стаіць на сцэне.

Ноч.

І вось, ужо сьвітае, а я толькі плятуся ў лагер і там засынаю. У сьне мне здаецца, быццам хтосьці кліча мяне: «Артур!»… «АРТУРР!!»
Я іду ў пустэчу… І тут зьяўляецца твар:
«АРТУР! ДЗЕ ГАРЭЛКА??»
Дзіўныя на фэстах сьняцца сны.

Другі дзень. Пахмельны.

На другі дзень фэсту я прачнуўся толькі а адзінаццатай. Выпаўзаючы зь незнаёмага намёту, азірнуўся па баках і ўбачыў паўсюль працягваючых піці металістаў. Шчыра дзівячыся такой стойкасьці людзей вакол мяне, я вырашыў прайсьціся па лагеры і заўважыў, што ён моцна апусьцеў.
Многія зьехалі на аўтобусе ўжо ў 4 гадзіны.

Кульгаючы да выхаду з намётавага гарадку, я раптам натрапіў да гурта «Кашлаты Вох», якія мірна пасмоктвалі бутэлькавую «аліварыю».
Празь пяць хвілін гэтыя самыя хлопцы ўжо стаялі на сцэне і ва ўсю гралі сваю праграму.
Дарэчы, гурт «Кашлаты Вох» мае досыць скандальную рэпутацыю. І, што цікава, гэты выступ апынуўся досыць спакойным, і падчас яго не было аніякіх інцыдэнтаў.
Можа, таму, што склад гурта амаль цалкам зьмяніўся.

Другі дзень адзначыўся выступам беларускага панк-гурта Dzieciuki, а таксама пенсіянерамі са сьцяжкамі Карэліі.

Зьязджаючы зь фестывалю, я адчуваў сапраўднае задавальненьне ад добра праведзенага часу.
Варта выказаць падзяку арганізатарам, бо такі вялікі фэст зладзіць бяз значных хібаў вельмі цяжка. Але ў іх гэта атрымалася. Чакаем Купальскае Кола 2016.

Тэкст: Артур Матвеенка, BelMetal
Фота: Артур Матвеенка

Вечерам нядзелі 14 чэрвеня ў Café Netto адбылася чарговая метал-вечарына пад назвай June Nervovision Metal Party. Чытайце ніжэй уражаньні ад мерапрыемства.

Артур: Адразу кажу, што я не фатограф, а пісьменьнік-ілюзіяніст, таму фатаздымачкі не зьяўляюцца афіцыйнай Фотасправаздачай, а толькі выдатным дадаткам да майго найцудоўнейшага агляду найцудоўнейшага мэтал-грыль паці.
Дарэчы, агляд ня толькі мой. Ігар таксама прыйшоў у Café Netto зусім ня дзеля ялавічыны.
І вось мы такія палім, палім. Потым заходзім унутр. Купляем далёка ня самае таннае піва, і назіраем за тым, што адбываецца вакол. І што мы бачым?

Ігар: Ніколі дагэтуль ня быў у Café Netto, хоць і бываў побач ня раз. Экстрэр’ер шаптаў пра ня самыя танныя кошты (кавярня 1-й нацэначнай катэгорыі ўсё ж), ну й суседства з модным “Барам 13” таксама як бы намякала. Але ўражаньні атрымаліся самымі пазітыўнымі: невялікае памяшканьне (да сотні людзей – самае тое), лямпавая атмасфера, цагляныя сьцены з калонамі, прыгожыя жырандолі ды бар з кухняй. Нармалёвай кухняй, якая працавала падчас усяго канцэрту. Зразумела, што наведвальнікі больш налягалі на піва, але падсілкавацца, калі што, была не праблема. Сцэны няма, але яна тут не асабліва і патрэбная. Склад гуртоў таксама падабраўся як трэба. Калі ўжо і тусіць вечарам нядзелі, то на забой. Граматная расстаноўка ў складзе ад гурта да гурта абвастрала становішча ў клубе паступова ўсё мацней і мацней, так, што пад канец выступу Meat Head ля сцэны стала небясьпечна. Адны плюсы для выдатнага адпачынку. А людзі… а людзі па традыцыі забілі хуйца. Сумная заканамернасьць, якая назіраецца на лакальных канцэртах ужо некалькі год запар. З тых жа, хто прыйшоў, палова твараў былі даўно знаёмыя па алдовых гігах. Маладое пакаленьне металхэдаў і далей робіць выбар на карысьць кантакцікаў-інтэрнэцікаў, замест крутой адтапыркі ў рэале. Ай. Ня будзем пра гэта.

Heavy Artillery

Артур: Зусім пасрэдны на першы погляд гурт. Heavy Artillery — гэта такі тыповы прадстаўнік беларускай трэш-мэтал «сцэны», зь неверагодна другаснымі тэкстамі аб барацьбе супраць сістэмы і на іншую «падлеткавую» тэматыку. І нягледзячы на тое, што як музыка, так і лірыка дадзенага калектыву не ўяўляе зусім ніякай цікавасьці, ёсьць адно адрозьненьне, якое можа вылучыць іх з натоўпу мотархэдападобных банд. Музычнасьць. Heavy Artillery на першы погляд хоць і здаюцца чарговымі падлеткамі з бацькоўскага гаражу, але на самай жа справе зьяўляюцца дасьведчанымі ды прафесійнымі музыкамі.
І вось, дзякуючы добрай тэхніцы і зладжанасьці гурта цалкам, атрымліваецца, што знаёмыя музычныя фразы не выклікаюць раздражненьня, а наадварот, лашчаць слых.
Асабліва бубнач парадаваў. Раздаваў неверагодна.

Ігар: Heavy Artillery, “дзікі, адвязны металпанк ансамбль з Усходняй Эўропы” задалі вечарыне тонус зь першай песьні. Больш за тое, ужо з другой рэчы на танцпляцы быў уладкаваны слэм. Нешматлюдны, але яно й ня трэба, бо ад аднаго неасьцярожнага руху можна было вылецець на вуліцу праз шкло вакна-вітрыны. Зацікаўленыя мінакі звонку круцілі галаву і зьдзіўлена глядзелі на незвычайнае для тых, хто ня ў тэме, шаленства. Тое ж самае рабілі і пасажыры трамваяў, якія праязджалі міма. Адыграў гурт даволі доўгую праграму, ня менш, чым было заяўлена ў лайн-апе папярэдне. Увогуле, у часе асаблівых абмежаваньняў не назіралася і на астатніх гуртах. Гэта крута. Кавер на металікаўскі “Motorbreath” таксама круты.

KEZIK

Артур: Досыць цікавы гурт, які складаецца ўсяго з двух чалавек. Дыджэя ды гітарыста. Цалкам шалёная музыка. Дыджэй быў падобны на вар'ята. І гэта было файна. Аднак, як па мне, такую музыку можна ўключаць толькі на бдсм-паці ў зьвязцы з праваслаўным дабстэпам і іншай шалёнай музыкай.

Ігар: Праект Kezik бачыў ужо ў другі раз, і менавіта зараз я зацаніў што тут да чаго. Брэйккор-метал, хаатычныя біты, якія робяцца ў разы цяжэйшымі ад гітары, вымушалі трэсьціся сьцены. Увесь персанал кавярні сабраўся ля барнай стойкі і з зацікаўленасьцю назіраў за тым, што адбывалася на сцэне. Даставіў кавер на “Raining Blood”. Калі б было больш людзей, на танцпляцы дакладна было б сапраўднае пекла. Тут жа музыкі адарваліся больш за наведвальнікаў.

Meat Head

Артур: гэта сапраўдныя трэшары, якія быццам бы змаляваны са старых амерыканскіх плакатаў. Шчыра кажучы, за досыць доўгі час хаджэньня па разнастайных канцэртах, я рэдка натыкаўся на такі завадны і якасны трэш.
Не ў аднаго мяне гэтыя хлопцы выклікалі такія станоўчыя эмоцыі. Выйшаўшы на сцэну, яны разагрэлі малалікую публіку да, здавалася, немагчымага ў гэтай сытуацыі стану

Ігар: Meat Head прывезьлі порцыю трэшнячку ажно з Гомелю. Вось тут і распачаўся галоўны рух у зале: пэўная частка людзей прыйшла менавіта на іх, і ўладкаваны ўгар павысіў градус небясьпекі да мяжы. Людзі слэмавалі, трэсьлі кудламі ды ладзілі сёкл-піты, што ў агульнай камернай абстаноўцы памяшканьня выглядала шалёна. Адметна, што ніхто зь персаналу не чыніў перашкодаў наведвальнікам, тыя ж у свой час нічога ня білі і не ламалі. Нават знаходзячыся ў міліметры ад музыкаў Meat Head, ані разу іх не дакрануліся. Пасьля выступу гурта палова гледачоў зьвінціла з клубу, нягледзячы на тое, што заставаліся яшчэ мясьнікі Bloodlast. Былі заўважаныя праз вакно празь дзесяць хвілін, шпацыруючы зь літрухамі ў руках. Ну ладна, што ж тут зробіш.

Bloodlast

Артур: Гэтыя хлопцы выступалі апошнімі. І на іх і без таго нешматлікая аўдыторыя пачала разыходзіцца. Засталіся, мабыць, толькі толькі тыя, хто чулі Bloodlast раней. І не дарма.
Калі закранаць дэт-мэтал, то ў апошні раз я быў так уражаны толькі гуртом Riverdale. І гэта было неверагодна даўно. Гледзячы і слухаючы Bloodlast я адчуваў прыкладна тыя ж эмоцыі, што і тады даўным-даўно ў Салтайме.
Я ў захапленьні ад гэтых хлопцаў. Выдатная падача. Магутны гітарны саўнд і вакал цудоўна гармануюць паміж сабой. Выразная рытміка і выдатныя мелодыі. Узорны дэт-мэтал.

Ігар: Bloodlast таксама не засталіся без падтрымкі. Хто мог і хацеў, падцягнуліся да танцпляцу, і пад мацнейшыя кампазіцыі затусілі разам з музыкамі. Падача была сапраўды безкампрамісна брутальнай, вакал “капітана Барады” натуральна паходзіў на зьвярыны рык. Таму тым больш было шкада, што народ сышоў з канцэрту. Тое ж меркаваньне было і ў музыкаў, якія гралі да апошняга чалавека пад сцэнай, але раней за дзясятую выступ ужо скончыўся. Гурт зараз піша альбом, таму хутка можна чакаць шмат цікавых нішцякоў ня толькі на канцэртах, але і ў запісах.
Што ж, сапраўды дзякуй арганізатарам, што намагаюцца неяк варушыць нашую сцэну і ладзяць такія вечарыны. Зразумела ж, збольшага са сваёй кішэні. Хай ня гасьне энтузіязм і далей, а беларускія металхэды пачнуць разумець, што траціць свае грошы дзеля чужой асалоды для аргаў, і граць перад пустой залай для музыкаў – задавальненьне ўсё ж сумнеўнае. Бо ўсё ж робіцца для вас ^_^

Тэкст: Ігар Богуш&Артур
Фота: Артур

Менская фармацыя ArtRock Studio, вядомая прывозам Майка Тэраны, сёлета зладзіла шматэтапны фестываль-конкурс, які акрэсьліла як «галоўную падзею лета». Штопятніцы 5-6 гуртоў у парку «Дрымлэнд» спаборнічаюць дзеля прызу — сертыфікату ў мільён рублёў на паслугі студыі-арганізатараў. Удзел для гуртоў платны.

Для BelMetal непасрэдны інтарэс прадстаўляў адзін зь дзён — найболей «металёвы»: чатыры з шасьці — цяжкія гурты: Kliodna, Ivory, Endogenesis, Borealis. Кампанію складалі «9 Месяцев Весны» і «Удалённый доступ», заяўленых DSF вынікова не было. Дзень гэты значыўся як «Part 2» і праходзіў 12 чэрвеня.



Пачатак хоць і ссунуўся з шостай на сорак хвілін, гледачы так і ня йшлі. На момант выступу першага гурта перад сцэнай некалькі чалавек, сярод якіх і арганізатары, гуляліся ў фрысбі. «9 Месяцев Весны», справядліва кажучы, лабаюць спраўна і гучаць добра, але з тэкстамі нешта відавочна ня так. Апарат, дарэчы, выставілі вельмі файны. Ва ўмовах опэн-эйру граць на такім, мяркую, была адна асалода. Але перад кім граць?



Kliodna пераканалі ў тым, што нават на такім апараце можна запароць гітары ў кашу, заблытацца ў радыёсістэмах, з-за чаго сэт скарачаецца да ўсяго чатырох песень. Але гэтыя чатыры песьні былі выкананыя ўпэўнена і на добрым узроўні (калі не чапляцца да зьнешняга выгляду гурта, дзе харызматычны басіст усё яшчэ дамінуе на сцэне над астатнімі не такімі рухомымі і кідкімі музыкамі). Вакалістка выдае прыемны пастаўлены акадэмічны сьпеў, гітарысты наразаюць меладычныя салякі. Але нечага гэтай музыцы не хапае, нечага «чапляльнага». Наколькі ведаю, у праграме былі песьні з новага альбому. Спадзяюся, ён ужо ня выклікае водгукаў пра закос пад Nightwish.



Ivory гралі па-за конкурсам. Для іх, значыць, магчыма было і такое. Напэўна, з-за круцізны ад удзелу ў надыходзячым Metropolis Fest разам з Dream Theater і Leprous. Сапраўды, невыведныя шляхі… Бо ўзроўнем гурт ня вырас з далёкага 2009, калі грэлі «Эпидемию». Плоскі нецікавы псеўдапаўэрны вакал, які заглушае сабой увесь няўцямны хэві-метал. Спадзяюся, у кагосьці бамбане ад гэтых словаў, і да майго (а яно далёка ня толькі маё) меркаваньня гурт прыслухаецца.



«Удалённый доступ» проста адмаўляюся каментаваць. Лепей будзе сказаць, што ў такіх стылях не разьбіраюся і нічога не разумею. Хлопцы шчыра абураліся на музыкаў, што сядзелі ў цяньку сваёй палаткі-грымёркі, лічачы іх гледачамі, якія ня маюць жаданьня прыходзіць пад сцэну ды танчыць пад «Аня помыла плиту» і іншы «пазітыўны панк-рок».



Endogenesis — вось хто нарэшце сабраў які-ніякі натоўп. Магчыма, гэта з-за таго, што на свой дэбютны выступ гурт прывёў людзей, што сапраўды набылі квіткі (дарэчы, 50-60 тбр). Але прыйшлі да сцэны і калегі-музыкі іншых гуртоў. І назіралі без усякай іроніі. Ужо на наладцы і падрыхтоўцы да выступу клавішніца, разьмінаючыся фартэпіяннымі пасажамі, выпадкова апусьціла самаацэнку добрай палове беларускіх музыкаў :) З «гуртом праграмістаў» (натуральна, усе ўдзельнікі — прадстаўнікі гэтай паважанай прафесіі) мы пазнаёміліся якраз надоечы праз іхны сьвежы міні-альбом, які мы посьцілі ў сваім пабліку, і атрымалі добрае ўражаньне і цікавасьць да азнаямленьня ўжывую. Не падвялі. Прадставілі цікавую і насычаную музыку, складаную, але «музычную» ў сваёй ступені прагрэсіўнасьці. Трымаліся даволі ўпэўнена для сцэнічнага дэбюту. А выглядалі ў дакладнай адпаведнасьці са стэрэатыпам праграміста: гэта альбо валасата-барадатыя, альбо з кароткай прычоскай у акулярах — акурат як гітарыст, які ўвесь выступ сыпаў тэхнічнымі бездакорна выкананымі салякамі.

Endogenesis — гэта, безумоўна, адкрыцьцё году на дадзены момант. Яны, уласна, і ўзялі прыз гэтага дню.



Borealis даўно не выступалі і з гэтай нагоды таксама былі цікавымі. Узровень не згубілі, але і якасна новы не прадэманстравалі. Добра зайшла ангельскамоўная версія бадай візітовай «Сьнежань». Іхны выступ закрываў фестывальны дзень ужо пасьля заходу сонца, фатограф наш, на жаль, ня змог застацца, і шкада, бо не дарма ж вакалістка, традыцыйна, дзеля выступу пераапраналася ў сукенку і высокія абцасы :)



У плюсе, акрамя арганізатараў, засталіся пераможцы Endogenesis, якія ня толькі зладзілі сабе дэбютны выступ на добрым апараце, але і пакрылі ўзнос за ўдзел. Астатнія ж гурты, атрымліваецца, заплацілі па 500 тбр за гэткую «адкрытую рэпетыцыю». Ну і кажуць, што нармальна, што больш выступаць няма дзе. А галоўнае якраз што? Каб нармальна.

Адное што хачу зазначыць, каб фэст наблізіць да лозунгу «галоўная падзея лета», можна было б зрабіць уваход вольным, як гэта было на той жа Emergenz'е з узносамі гуртоў. 60 тбр — гэта, канешне, адносна дробязі, але бясплатнае наведваньне Дрымлэнду (нават некалькі атракцыёнаў працавала) і сузіраньне канцэрту, паўтаруся, на нязвычна добрым апараце, сабрало б людзей куды болей, чым тыя "~70 па квітках у процівагу ~50 на папярэднім этапе", аб якіх урачыста паведамлялі аргі са сцэны.

А пакуль гэта «фэст мары»… перад пустой залай, перад купкай сяброў і трох плюсаў на гурт. І перад такімі, як мы, што і ў гэтым фэсьце шукалі лепшае ад беларускай метал-сцэны, і знайшлі.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Stas Peshkur

Набліжаецца дзень летняга сонцавароту – вялікага сьвята дахрысьціянскіх продкаў усёй Эўропы, падчас якога зьбіраліся буйнейшыя гульбішчы. Час ідзе, а традыцыя рабіць сьвята застаецца. І пакуль у Бельгіі ладзяць Graspop, а Францыя прываблівае натоўп на Hellfest, беларусы не застаюцца ўбаку, бо маем свой “адказ Чэмберлену” – ужо традыцыйны і многімі ўлюбёны фестываль “Купальскае Кола”, які пройдзе 20-21 чэрвеня ў музейным комплексе “Дудуткі”. Для тых, хто дакладна зьбіраецца ехаць, альбо яшчэ вагаецца, мы падрыхтавалі порцыю карыснай інфы.

Канцэпцыя

Фэст прыўрочаны да старажытнага сьвята Купальля, здаўна шанаванага на Беларусі. У гэты час абуджаюцца магічныя сілы, прырода раскрывае свае таямніцы, а людзі бавяць час за песьнямі й карагодамі. І нават калі вы ня знойдзеце міфічную папараць-кветку, песьні-скокі на “Купальскім Коле” вам забясьпечаныя. І ня толькі яны. Фэст праводзіцца ўжо сёмы раз, але гэтым летам ён упершыню выбраўся на вольнае паветра і набыў маштаб двухдзённага open-air, у межах якога адбудуцца выступы больш за 30 гуртоў зь Беларусі, Украіны, Польшчы. Яшчэ адно новаўвядзеньне фэсту – навукова-практычная канферэнцыя, на якой выступіць знакаміты дасьледчык, майстар, дудар Тодар Кашкурэвіч і прадстаўнікі Студэнцкага этнаграфічнага таварыства (СЭТ). Абяцаюць распавясьці пра купальскія традыцыі і сучасныя рэаліі сьвята.

Музычная частка

У гэтым годзе музычны складнік фэсту вельмі рознабаковы, што тлумачыцца жаданьнем аргаў прывабіць прадстаўнікоў розных аўдыторый. Дарэчы, у гэтым сезоне не працуе даволі папулярная канцэртная пляцоўка хутар “Шаблі”, таму тыя, хто звычайна наведваў фестывалі «Beatles Shabli», “Дружба”, сёлета могуць паспрабаваць медавуху адпачыць у Дудутках. Нам абяцаюць аўтэнтычныя сьпевы ад гуртоў Essa, “Рада”, эксперыментатараў “Ягорава Гара”. Фолк-рок прадставяць такія гурты, як By Cry, Рокаш, Unia. “Стары Ольса” адорыць медывалем, а “Палац” прадставіць свой фолк-мадэрн. Dzieciuki і “Кашлаты Вох” удараць па фолк-панку. Не абыдзецца без прадстаўнікоў “моднай моладзевай сцэны” – ў Дудуткі завітае грув-метал-гурт Rise In Rage. Для больш “кансерватыўных” аматараў пацяжэй таксама падрыхтаваны сюрпрыз: бадай што адзіны выступ на Радзіме гэтым летам нашай надзеі і апоры Gods Tower і візіт польскіх легендаў дэт-металу, гурта Vader. А пад покрывам ночы будуць ладзіць блэк-металічны шабаш Raven Throne ды Interior Wrath. Карацей, удзельнікаў – не пералічыць, на любы густ. Таму будуць працаваць дзьве сцэны – вялікая і малая, а выступы будуць пачынацца з самай раніцы. Акрамя канцэртных выступаў, усіх удзельнікаў і гасьцей фэсту заклікаюць далучыцца да абрадавай часткі сьвята з абавязковымі карагодамі і вогнішчамі. То бок, намячаецца паўнавартаснае паганскае гульбішча.

Чым яшчэ заняцца

Для тых, хто захоча перавесьці дух ад музыкі, таксама знойдзецца занятак. Будзе працаваць горад майстроў, дзе можна будзе паспрабаваць сябе ў кавальскай і ганчарнай справе, саломапляценьні, ткацтве. Калі рукі растуць не зусім з патрэбнага месца, а душа ўсё ж прагне прыгажосьці, то набыць вырабы майстроў можна будзе на кірмашы. Абяцаюць і нацыянальны мерч. Для аматараў актыўнага адпачынку будуць дзейнічаць пляцоўкі для футболу і валейболу, а самым маленькім наведвальнікам фэсту забясьпечаць дзіцячую пляцоўку. Пасьля актыўных гульняў падсілкавацца народнымі стравамі запрашае карчма. А тыя, хто застанецца ў намётавым лагеры, безумоўна, знойдуць сабе і іншыя цікавыя заняткі.

Лагістыка

Даехаць да “Дудутак” можна на рэйсавых аўтобусах з аўтавакзалу “Усходні”, альбо скарыстацца цягніком “Менск-Рудзенск”, бо з Рудзенску будуць хадзіць бясплатныя трансферы да музейнага комплексу. Зараз абмяркоўваецца пытаньне пусьціць дадатковыя аўтобусы на Менск у ноч першага дню фэсту. І, канешне ж, можна паехаць на ўласным аўто, арганізатары ўпэўніваюць, што праблем з паркоўкай ня ўзьнікне. А для тых, хто можа заблукаць па дарозе зь Менску, прадбачліва зьнялі відэа-схему праезду.



Застацца на начлег можна ў намётавым гарадку, што вельмі раім зрабіць усім, хто хоча спаўна адчуць смак сьвята. Не бяда, калі свайго намёту няма, яго можна ўзяць на пракат на месцы. Аматарам больш камфортнага адпачынку рэкамендуем застацца ў мясцовай гасьцініцы “Пціч” (трэба толькі зьвязацца з адміністрацыяй і ўдакладніць наяўнасьць свабодных месцаў) альбо пашукаць аграсядзібы ў бліжэйшых вёсках.

Кошт пытаньня

Квіток на фестываль каштуе як звычайны ўваход на тэрыторыю музейнага комплексу – 100 000 р. На два дні – адпаведна 200 000 р. Сапраўды пашанцавала дашкольнікам: для іх уваход вольны, а школьнікам прыйдзецца раскашэліцца ўсяго на 60 000 р. Набыць квіткі можна ў дні мерапрыемства на месцы.



Згадзіцеся, праграма фэсту даволі насычаная, і кожны можа знайсьці нешта цікавае менавіта для сябе. А гэта значыць, што надышоў час вылезьці зь бетонавай урбанізацыі на прыроду і адчуць увесь смак “Купальскага Кола” на ўласнай скуры. Таму да сустрэчы ў “Дудутках” 20-21 чэрвеня!

Тэкст: Паліна Трохаўцава

У Беларусі ўпершыню выступілі сапраўдныя легенды паўэр-металу — немцы Blind Guardian. Менскі канцэрт быў заключным у іх еўрапейскім туры. Папярэдні выступ прайшоў у Маскве ажно 6 дзён таму, а далей, ужо праз 8 дзён гурт паедзе па Аўстраліі-Японіі і гэтак далей. То бок, Менск абяцаў быць не зусім каб транзітным пунктам, наадварот — музыкі мелі ўсе магчымасьці як сьлед адпачыць і падрыхтавацца да доўгачаканай сустрэчы зь беларусамі.

Пагодлівым днём 11 чэрвеня народ павольна зьбіраўся ў чаргу ля «Рэпабліка», бліжэй да пазначаных як пачатак жывога гуку 19:00 чорны віп-бус падвез Хансі Кюрша, які на ўваходзе ў клуб цёпла прывітаў беларускую публіку. Тым часам свой сэт ужо пасьпелі адыграць масквічы Amalgama, якім ледзьве ўдалося разварушыць натоўп — за ўвесь выступ узьнялася хіба што 1-2 «казы» — усе чакалі менавіта «Блайндоў».



І дачакаліся. Публіка ўзростам пераважна «ад 20 і да пабеднага» шчыльна запоўніла і танцпляц, і другі паверх. Blind Guardian пачалі з бадзёрых «The Ninth Wave» і «Banish from Sanctuary». Няхай градус адразу і не ўзьняўся да такога вар'яцтва, як бывае з маладзейшай аўдыторыяй, але ўжо на трэцяй, «народнай» песьні «Nightfall» было бачна, як народ кайфуе, шчыра адрываецца, сьпявае ўсёй залай.

Гук, на жаль, не парадаваў. Ён быў кашаваты нават ля самага пульта гукарэжысёра. Дамінавалі бочка з басам, сола-гітара ў прынцыпе вылучалася калі трэба, але нават моцны вакал Хансі нармальна разгортваўся толькі на высокіх. Не адразу прыйшло разуменьне, што на сцэне прысутнічае яшчэ і клавішнік — ягоныя партыі можна было пачуць хіба што на разраджаных момантах. Тым ня меней, файна гучалі хары бэкавых сьпеваў, так.



«Праз 30 год, а гэта амаль усё наша жыцьцё, мы нарэшце прыехалі ў beautiful Belarus, — прывітаў спадар Кюрш менскую публіку, прыпраўляючы свой „сьпіч“ расейскімі словамі, — сёньняшні канцэрт будзе часткай live-альбому, які мы зараз запісваем, і вы будзеце яго часткай!» Сапраўды, для лайв-запісу канцэртнага CD былі абраныя некаторыя з гарадоў еўрапейскага туру. Меркавана, канцэртны гук і сьпевы фэнаў будуць нарэзаныя з розных імпрэзаў, і мы сапраўды будзем часткай.

Тэатр пачынаецца зь вешалкі, а метал-канцэрт — з аб'явы на дзьвярох «Стэйдждайвінг катэгарычна забаронены». Нашкодзіць фамільярнасьцю нашы людзі ўсё ж змаглі: перад выхадам музыкаў сьпізьдзілі са сцэны іх медыятары, потым, ужо пасярод канцэрту, схапілі вакаліста за нагу, ды так, што той ляснуўся на дупу. Непрыгожа. Са сцэны таксама ўсё ж прымудрыліся скокнуць пару разоў.

Музыкі ж, у сваю чаргу, адказна падышлі да беларускага сэтлісту, першым з падрыхтаваных сюрпрызаў была знакамітая «Bright Eyes». Мала будзе сказаць, што яна была ўспрынятая цёпла… Менавіта яна стала, матэматычнай тэрміналогіяй, лакальным экстрэмумам шоў, асноўная частка якога доўжылася крыху болей за гадзіну. Бісы ішлі як па раскладзе. У канцы першага ўся зала даволі доўга акапэльна сьпявала «Вальхалу». Другі біс пачаўся — не пасьпелі дагучаць чарговыя словы «see you soon». Менавіта тут была «The Bard's Song — In the Forest», якую, зноў жа, сьпявалі ўсёй залай. На фоне ня самага добрага гуку гэтая акустычная кампазіцыя стала сапраўднай пярлінай.

Эмацыйны градус ад пачатку да канца імпрэзы з выгляду не зьмяніўся: усё той жа лес рук і сьпевы ў натоўпе. Але градус літаральны, тэмпературны падняўся настолькі, што пот цёк ажно ў людзей на прыступках другога паверху. У танцпляц заходзіць было ўвогуле страшна :) Ды й месца там, насамрэч, не было — гэткая шчыльная лазьня-фанзона. Чарга за халодным пенным напоем прайшла толькі ў раёне паловы канцэрту.

Здавалася, на «Mirror Mirror» усё скончыцца, але тут і быў адмысловы нішцяк «specially for Belarus», з нагоды заканчэньня еўрапейскага туру — заліхвацкая рок-н-рольная «Barbara Ann». Тут ужо, на дзіва, і клавішы загучалі, і драйв дасягнуў найвышэйшай кропкі, і гэта пакрыла недахоп выкрасьленай з праграмы «Lord of the Rings». Пад выбух апладысментаў і авацый музыкі раздалі падарункі, сфоткаліся на памяць на фоне рэпаблікаўскай аўдыторыі, далі аўтографы і сышлі са сцэны.



Мае асабістыя высновы: магчыма, занадта арыентаваўся на кайфовы гук прызнаных фірмачоў, чакаў драйву і падачы, якую ўжо, насамрэч, не павінныя даваць музыкі іх узросту і статусу (хаця ў процівагу ўзгадваюцца ўчорашнія «Скарпы»). Вялікага кайфу я ўсё ж не атрымаў. Гэта быў хутчэй канцэрт зь ліку тых, дзе «дакрануцца да жывой легенды», калі візуальнае ўспрыманьне прэвалюе над прагай да якаснага музычнага складніку, і спажываецца «як ёсьць». Менавіта цёплы прыём аўдыторыі і адкрытасьць музыкаў зрабілі гэты вечар. У выніку мы маем што: да нас нарэшце давезьлі сапраўдны ўзорны паўэр, ікон стылю. Адзін зь лепшых вакалістаў металу, гітарысты — узор музычнага сімбіёзу… За гэта, безумоўна, дзякуй!



P.S. На канцэрце былі заўважаныя Віктар Смольскі, якога адразу пазналі і фоткаліся, і дудар з вакалісткай гурта F.R.A.M., якія спецыяльна дзеля канцэрту Blind Guardian прыехалі зь Кіева і зьбіраліся зладзіць вулічны выступ ля клубу, але дудэльзак прыйшлося пакінуць у камеры захоўваньня на вакзале. Замест гэтага яны сталі завадатарамі спеваў галоўных хітоў у натоўпе. «Блайнды» жа не пакінулі адданых фэнаў ні з чым — самыя цярплівыя дачакаліся сваіх куміраў на выхадзе, дзе ўжо кожны жадаючы змог узяць аўтографы і сфатаграфавацца, усё гэта ў цёплай сяброўскай атмасферы цудоўнага летняга вечару.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Аляксей Базарнаў

Scorpions ужо даўно пацьвердзілі статус легендарнага гурта, які яднае пакаленьні меламанаў, але замест таго, каб цешыцца і спачываць на лаўрах, працягвае выдаваць якасную музыку ды яскравыя шоў. Беларускім фэнам давялося ўпэўніцца ў гэтым зноў 10 чэрвеня, калі гурт “захапіў” Менск-Арэну.

Спачатку было шмат сумненьняў, ці здолеюць Скарпы чарговы раз сабраць поўную Арэну. Тым больш, што напярэдадні канцэрту квіткі прадаваліся ўжо са зьніжкай у 20 адсоткаў. Аднак шчыльна запоўненыя сектары, ня кажучы пра танцпляц і фанку, пераканалі ў адваротным. Было цікава назіраць, як людзі ад 16 да 60 сабраліся разам з адзінай мэтай – пабачыць сваіх улюбёнцаў. Заўзятыя фанаты Scorpions сапраўды рупліва падрыхтаваліся да сустрэчы з кумірамі: за некалькі месяцаў да канцэрту ў сацсеціве зьбіралі грошы на падарункі, ладзілі сустрэчы, бурна абмяркоўвалі, калі і дзе пільнаваць музыкаў. І ўвечары апрача фірмовых цішотак можна было ўбачыць кветкі, партрэты Клауса Майнэ і нават кружэлкі гурта.

Чакаць гурт было ня сумна: фанаты – народ загартаваны, да таго ж па фан-зоне хадзілі чароўныя прадстаўніцы агенцтва Allstars, якое і прывезла Scorpions, ды праводзілі анкетаваньне, якія гурты варта везьці да нас у перспектыве, а таксама колькі грошаў мы гатовыя аддаць за выканаўцаў, пачынаючы ад сусьветных оперных зорак, заканчваючы Metallica ды Slayer. Паглядзім, як вынікі анкетаваньня паўплываюць на складнікі афіш у будучыні…

А палове на дзявятую пад гукі сірэны на сцэне зьявіліся чаканыя Scorpions і з разгону завялі “Going Out with a Bang”. Адразу тут і там замільгацелі ўспышкі камер ды тэлефонаў, ва ўсеагульным экстазе нічога не было бачна з-за частаколу рук – тыповая фішка сучасных канцэртаў. Сэт-ліст быў вядомы загадзя, і ўяўляў сабою салянку з кампазіцый як саракагадовай даўнасьці, так і зусім сьвежанькіх, з альбому “Return to Forever”. Відэашэраг адпавядаў музычнай атмасферы: падчас дзёрзкай “The Zoo” на экранах танчыла дзяўчына ля шаста, а зборны “гімн 70-х” суправаджаўся псіхадэлічнымі малюнкамі.



Магчымасьці Арэны дазваляюць ладзіць складаныя тэхнічныя шоў, але ў выступе Scorpions шоў рабіла ня тэхніка, а музыкі, якія раз-пораз падыходзілі на подыум, бліжэй да фанатаў, дзе ціснулі рукі, раздавалі аўтографы і выконвалі гітарныя сола. На акустычную частку сабраліся там жа, прычым на гэты раз да кампаніі далучыўся і драмер Джэймс Котак, а зала шчыра падпявала “Send Me an Angel”. Дарэчы, менавіта Котак узяў на сябе ільвіную долю відовішча і зарадзіў drum solo на ўсталёўцы, якая падымалася ў паветра, на вышыні кульнуў шклянку, ускочыў на ўсталёўку, прадэманстраваў сьпіну са знакамітай татухай “rock&roll forever” і рэзюмаваў: “you kick ass, чюваки!” Франтмэн Клаус Майнэ таксама цягам вечару паказваў свае веды расейскай мовы. Спадзяюся, мы пераканалі Скарпоў, што ведаем і ангельскую, калі разам выканалі адвечную “Wind of Change”.

Яшчэ адзін яскравы эпізод шоў – выкананьне шалёнай “Blackout”, падчас якой Рудольф Шэнкер бегаў па сцэне зь гітарай, да якой быў прычэплены матацыклетны глушыцель, што абдаваў дымам першыя шэрагі фанкі і прымушаў адчуць сябе зухаватым удзельнікам небясьпечнай пагоні на байках.

Пасьля гэткага ўзрушэньня музыкі пакінулі сцэну, але ўсе ведалі, што канцэрт ня скончыцца, пакуль ня будуць выкананыя яшчэ некалькі хітоў. І сапраўды, празь некалькі хвілін крыкаў, плясканьня ў далоні і тупату нагамі Скарпы вярнуліся, пры гэтым Матыас Ябс пасьпеў надзець сімвалічную чырвона-зялёную кепку, а Клаус Майнэ накінуў на плечы фірмовы сьцяг гурта. Надышоў час самай папулярнай балады з 80-х пра каханьне – “Still Loving You”, на якой маглі канчаткова сарваць голас тыя, хто яшчэ трымаўся да гэтага часу. Але тут мяне чакала дзіўнае адкрыцьцё. Мяркуючы па тых, хто стаяў побач, я зразумела, што ўжо вырасла пакаленьне, якое ня ведае словаў легендарнай “Still Loving You”, але затое лёгка можа падпяваць “We Built This House” ды “Rock‘n’Roll Band” з апошняга альбому. Што ж, пераймальнасьць традыцый – гэта добра, але класіку трэба ведаць.

Скончылася дзеяньне яшчэ адной “візітнай карткай” гурта – завадной “Rock You Like a Hurricane”, і на ўдзячных фэнаў пасыпаўся град палачак, медыятараў і ручнікоў. Самыя ўпартыя працягнулі сачыць за перамяшчэньнем гурта і абложваць гатэль “Эўропа”. Астатнія ж панесьлі дадому самыя цёплыя ўражаньні і эмоцыі.

Больш ня хочацца ўзгадваць зьбіты жарт пра “разьвітальны канцэрт”. Нягледзячы на тое, што кожны рух музыкаў адточаны за 50 год існаваньня гурта, праграма не вылучалася навізной за папярэднія шоў (песьні з апошняга альбому – выключэньне), было відавочна, што Скарпы атрымліваюць вялікае задавальненьне ад таго, што зноў сустрэліся зь беларускімі фэнамі і могуць сабе дазволіць адпякаць у такім сталым узросьце. Будзем чакаць наступных хардрокавых сустрэч, бо добрым гасьцям мы заўсёды рады. І так, rock’n’roll forever!

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Вольга Вячэрская

Scorpions ужо ва ўсю катаюць “50th Anniversary Tour” па Расеі, і засталося літаральна некалькі дзён да менскага канцэрту. У сувязі з гэтым пацікавімся, што за 50 год нагаварыў пра свой гурт франтмэн Клаус Майнэ.

Невялічкая даведка. Клаус Майнэ нарадзіўся 25 траўня 1948 году ў Гановеры. Лічыцца ўладальнікам аднаго з мацнейшых галасоў сярод метал-вакалістаў, балельшчыкам Hannover 96 і ўзорным сем’янінам. У Scorpions прыйшоў толькі праз чатыры гады пасьля заснаваньня гурта, але хутка ягоны голас стаў візітнай карткай “Скарпоў”.

Пра назву

У 65-м, калі мы яшчэ слухалі вінілавыя кружэлкі, трэба было ставіць іголку для прайграваньня, і гэтая іголка была як джала. У Рудальфа здарылася такое прадбачаньне, што аднойчы мы выйдзем за межы Германіі і будзем граць па ўсім сьвеце, таму патрэбна назва, якая ўсім будзе зразумелай. І мы вырашылі напісаць «Scorpions». З гадамі назва стала брэндам.

Пра праблемы пачаткоўцаў

Калі мы толькі пачыналі, нам прыходзілася вырашаць неверагодна складаныя пытаньні кшталту “купіць цыгарэт або заправіць машыну, каб даехаць да месца наступнага канцэрту” – на першае і другое адначасова не хапала грошаў. Прыйшлося кінуць паліць.

Пра мову

Рашэньне сьпяваць на ангельскай, якое мы прынялі на вельмі раньнім этапе, абапіраецца ня толькі на тое, што нашым натхненьнем сталі брытанскія гурты Rolling Stones, Beatles, Who, але і на тое, што мы хацелі стаць часткай міжнароднага музычнага сьвету.

Пра палітыку

Часам мяне ўцягвала на палітычную арэну, але я разумею, што для добрага музыкі правільна яе пазьбягаць – проста граць для сваіх прыхільнікаў, злучаць людзей музыкай.

Пра розьніцу пакаленьняў

Нашыя бацькі прыйшлі да вас з танкамі, а мы ідзем зь гітарамі.

Пра памылкі

Напрыканцы 90-х, калі панавала альтэрнатыўная музыка і гранж, для класічных рок-гуртоў 80-х насталі цяжкія часы, калі трэба было змагацца, каб выжыць. Мы тады запісалі “Eye To Eye” – альбом, у якім шмат эксперыментавалі і які быў ня вельмі добра ўспрыняты нашымі фэнамі. Але магчыма, гэта была нашая лепшая памылка. Мы адчулі, як важна вярнуцца да ДНК Scorpions. Зь цягам часу classic i hard rock вярнуўся на сцэну.

Пра асабістага куміра

З самых раньніх дзён я фанат Beatles, таму, калі мяне б папрасілі ўзяць у кагосьці інтэрв’ю, гэта быў бы Пол.

Пра пераймальнасьць

Неўміручая папулярнасьць Scorpions зьвязана з тым, што мы працягваем выпускаць моцныя альбомы і робім добрае шоў. Той факт, што зь цягам апошніх год зьявілася цалкам новае пакаленьне фанатаў гурта, сьведчыць пра тое, што наша музыка стала непадуладнай часу. Нашыя класічныя рэчы прыцягваюць вялікую аўдыторыю, граць іх перад трыма пакаленьнямі фанатаў – фантастыка і моцная матывацыя.

Пра ўласную класіку

Я лічу, ёсьць тры песьні, якія найлепш прэзентуюць гурт: “Rock You Like A Hurricane”, “Still Loving You” ды “Wind Of Change”. Гэтыя песьні сталі класікай на ўсе часы.

Пра сакрэт посьпеху

Калі мы толькі пачыналі ў Германіі, заўсёды імкнуліся да добрых узаемаадносін у гурце. Канешне, мы заўсёды маглі паказаць увесь спектр эмоцый. Таксама мы сталі вельмі моцнымі з супер-баладамі. Але мяркую, адна з прычын даўгавечнасьці – гэта ў большай ступені ўзаемаадносіны, якія ў гурце заўсёды былі моцныя. Scorpions пабудаваны на сяброўстве і каманднай працы. Як пяецца ў нашым сінгле, “we built this house on a rock”.

Пра камбэк

У 2010 мы азірнуліся назад і зразумелі, што запісалі цудоўны альбом “Sting in the Tail”, пасьля наўрад ці змаглі б зрабіць нешта лепшае. Мы паехалі ў грандыёзны разьвітальны тур, які аказаўся вельмі пасьпяховым. Аказалася, што ў нас мільёны пасьлядоўнікаў. Кожны дзень мы чулі: “Scorpions, у вас яшчэ столькі пораху, вы ж не зьбіраецеся сыходзіць?” Да таго ж, мы ня ўсюды сыгралі. Таму проста сабраліся і паехалі ў новы тур – “Return to Forever”.

Што ж, у нас таксама ёсьць яшчэ колькі пораху, каб паказаць, што такое гарачы прыём. Да сустрэчы на канцэрце 10 чэрвеня!

Настала лета. Як каляндарнае, так і фізічнае. Час падарожжаў і вандровак. А для аматараў цяжкой музыкі — сезон найцікавейшых фестываляў з удзелам найгучнейшых каманд металічнага сусьвету.

Што б хто ні казаў, геаграфічнае разьмяшчэньне Беларусі дазваляе ладзіць паломніцтвы ў шэраг суседніх краінаў. Мерапрыемствы, што адбываюцца побач, мы і прывядзем далей.



Назва: Carpathian Alliance Metal Festival
Месца: Украіна, Львоў
Даты: 24-26 ліпеня 2015
Сайт: www.camf.gp-agency.com.ua/

Украінскі метал-фэстываль, што праходзіў раней акурат у гарах Карпатах, сёлета пераехаў у Львов, а дакладней на базу адпачынку «Львоўская Швейцарыя» пад горадам. Зьмянілася і традыцыйнае стылёвае напаўненьне. Калі ў папярэднія гады дамінаваў фолк, то сёлетні фэст багаты пераважна на дэз, блэк і дум. У ліку хэдлайнераў такія каманды, як Moonspell, Saturnus, Septicflesh, Marduk, Enthroned… Сьпіс удзельнікаў пастаянна зьмяняецца, за ім варта сачыць на афіцыйных старонках фестывалю.

Квіток каштуе 30 €. Па прыкладных падліках, разам з дарогай, пражываньнем і харчаваньнем можна ўкласьціся ў сярэднім у 200 €. Віза грамадзянам Беларусі не патрэбная.

Назва: Наш Грунвальд
Месца: Музей “Дудуткі”, Беларусь
Даты: 25-26 ліпеня 2015
Сайт: nash-gryunvald.by

Штогадовы фэст, прысьвечаны перамозе над Тэўтонскім ордэнам у Грунвальдскай бітве. У праграме фэсту рыцарскія турніры, горад майстроў, кірмаш, выступы музычных калектываў. Граць будуць такія гурты, як Forodwaith, Cтары Ольса, Fram, Мельница, Znich і шмат іншых.

Кошт уваходнага квітка на адзін дзень ~10€, на два дні — ~15€. На ўсё пра ўсё магчыма ўкласьціся ў суму да 100€. Будзе ўладкаванае намётавае мястэчка (1,5€) і трансфер да Дудутак зь Менску і Рудзенску.

Назва: Kilkim Žaibu
Месца: Летува, Жагоры
Даты: 26-27 чэрвеня 2015
Сайт: www.kilkimzaibu.com

Знакаміты балтыйскі фестываль хэві-метал і фолк-музыкі зноў прадастаўляе магчымасьць беларусам атрымліваць БЯСПЛАТНЫЯ ВІЗЫ!

То бок, эканомячы 60 € на шэнгенскай візе, дастаткова набыць квіток за 30 €. Паездка на гэты фэст цалкам закаштуе ў сярэднім 150 €.

Сёлета хэдлайняць Tryptikon, Enthroned, Skyforger. Дадатковую інфармацыю можна знайсьці на афіцыйных старонках фестывалю.

Ёсьць бас-тур зь Менску: vk.com/kilkimzaibubus_2015

Назва: Zobens un Lemess Festival
Месца: Латвія, Віесітэ
Даты: 10-11 ліпеня 2015
Сайт: zobensunlemess.lv

Zobens un Lemess пазіцыянуецца як Folk/Pagan/Metal Open Air Festival. Праходзіць на запаведнай тэрыторыі ля возера на поўдні Латвіі.

Хэдлайнерамі выступяць латышы Skyforger, украінцы Nocturnal Mortum, адзін зь нешматлікіх выступаў менавіта там правядуць нашы суайчыньнікі Gods Tower.

Квіток на два дні фэсту каштуе 19 €. Разам з шэнгенскай візай, дарогай і пражываньнем/харчаваньнем можна ўкласьціся ў сярэднім у 200 €.

Назва: Mėnuo Juodaragis
Месца: Зарасас, Літва
Даты: 28-30 жніўня 2015
Сайт: www.mjr.lt

Mėnuo Juodaragis – унікальны незалежны фестываль сучаснай балцкай культуры і альтэрнатыўнай музыкі, на якім прадстаўлена паганская традыцыйная спадчына, авангард нэафолк сцэны і постмадэрновай культуры. Кожны год на фестывалі зьяўляюцца новыя мастацкія формы: канцэрты шматлікіх гуртоў з краін Балтыі і замежжа, выступы альтэрнатыўных музычных праектаў, лекцыі і фільмы на тэмы традыцыі, міфалогіі і сучаснасьці, выставы, традыцыйныя рамёствы, экалагічныя акцыі, інтэрактыўныя творчыя майстэрні, гульні, танцавальныя вечарыны і шмат іншага.

Сёлета фэст пройдзе зноў на выспе возера Зарасас. Квіток каштуе 31,20 €. Цалкам наведваньне гэтага містычнага захапляльнага мерапрыемства пацягне парадку 200 €.

Назва: Devilstone (Velnio Akmuo)
Месца: Летува, Анікшчай
Даты: 16-19 ліпеня 2015
Сайт: http://www.devilstone.net/

Фэст, які сьмела можна ставіць побач з Kilkim Žaibu. Адняўшы фолкавы складнік і дадаўшы рокавую сцэну. 2 гадзіны аўтобусам ад Вільні — і вы на месцы. Фэст праходзіць у гарадскім парку, у якім ёсьць рака і пляж. Харчаваньне і пітво — у неабмежаванай колькасьці. У гэтым годзе абяцалі таксама нармалёвыя душавыя.

У гэтым годзе хэдлайнеры фэсту Kataklysm, Marduk і Katatonia. Кошт квітка — 30€. У сярэднім, паехаўшы сваім ходам, можна ўкласьціся ў 200 эўра (разам з платнай візай).

Назва: ZaxidFest
Месца: Украіна, Радацічы
Даты: 14-16 жніўня 2015
Сайт: zaxidfest.com

Фестываль «Захід» праходзіць ля Львова. Ён мае ўмоўна чатыры сцэны: галоўную, рок-сцэну, незалежную і начную. На рок-сцэне хэдлайняць Kreator, Dead By April, Alesana, на галоўнай сцэне заўважаныя Oomph!, Ill Niño і нашыя суайчыньнікі Brutto, лідэр якіх Сяргей Міхалок цяпер грамадзянін Украіны.

Квіток на тры дні фэсту каштуе 35 € плюс абанемент на месца ў намётавым лагеры 6 €. Укласьціся цалкам можна ў 200 €.

Назва: Wacken Open Air Metal Festival 2015
Месца: Германія, Вакен
Даты: 30 ліпеня — 1 жніўня 2015
Сайт: wacken.com

Вакен не патрабуе дадатковага прадстаўленьня. Гэта галоўны метал-фест на планеце Зямля. Няма сэнсу вылучаць хэдлайнераў, бо нават самая дробная каманда ў афішы — ужо падзея для тысячаў фанатаў!

Але і выдаткаў ён каштуе адпаведных. Каб мінімальна добра адпачыць на «фэсьце мары», трэба мець у кішэні суму парадку 1000 €. Квіток па папярэдняй замове каштуе 230 €. Дасьведчаныя сьцьвярджаюць, што квіткі без праблем можна будзе набыць і на месцы. І што варта ўлічваць: нідзе, як там, вы ня знойдзеце такой ярмаркі металічнай атрыбуцыі, мерчу на любы густ.

Назва: Brutal Assault Extreme Music Open Air Festival
Месца: Чэхія, Ярамерж
Даты: 5-8 жніўня 2015
Сайт: brutalassault.cz

Бадай, другі па папулярнасьці і статуснасьці метал-фэстываль Еўропы праходзіць на тэрыторыі Чэхіі. 4 дні 100 наймацнейшых цяжкіх гуртоў валяць на трох сцэнах.

Паглядзіце на спецыфічную афішу. Сёлета асобна вылучаецца толькі Mastodon. Астатнія гурты пададзены проста дробным шрыфтам у алфавітным парадку. Але якія гэта гурты!

Квіток на ўвесь фестываль каштуе 80 €. На паездку варта мець ня меней за 500 €.

P.S. А «Мастадона», як высьветлілася, ня будзе.

Ладзяцца чатыры паездкі зь Менску: адна, другая, трэцяя, чацьвёртая.

Купляйце беларускае!

Назва: Metal Crowd Open Air Festival
Месца: Беларусь, Рэчыца
Даты: 15-16 жніўня 2015
Сайт: metalcrowd.by

Адзіны міжнародны беларускі фестываль цяжкой музыкі Metal Crowd, сумна вядомы сваёй забаронай расьпіцьця алкагольных напояў ня проста на тэрыторыі мерапрыемства, а і цалкам па горадзе ў дні правядзеньня імпрэзы, і некаторымі іншымі дасягненьнямі, сёлета ўсіх, мякка кажучы, зьдзівіў: у лік хэдлайнераў упісаны гурт Trubetskoy, аскепак былых «Ляпісаў», які да металу мае зразумела якое дачыненьне. Хоць музыкі і паабяцалі зрабіць сэт пацяжэй, паглядзім, што з гэтага атрымаецца.

Яшчэ адны хэдлайнеры — гурт Дай Дарогу — таксама тыя яшчэ «металісты»… Атрымліваецца, што адзіны металічны хэд Metal Crowd фэстывалю — немцы Die Apokalyptischen Reiter.

Але згадзіцеся, можа, лепей так, чым увогуле бяз уласнага буйнога фэсту? Можа, так і трэба?

Квіток каштуе каля 25 €. З усімі выдаткамі тут можна ўкласьціся ў 100 €.

Назва: Стародавній Меджибіж
Месца: Хмяльніцкая вобл, Меджыбож, Украіна
Даты: 21-23 жніўня 2015
Сайт: https://vk.com/medzhibozh

Дзясятая частка буйнога фестывалю, якая традыцыйна пройдзе ў аднайменнай фартэцыі Меджыбож ва Ўкраіне. У гэтым годзе музычная частка шырока прадстаўленая беларускімі гуртамі: Folcore, Znich, Dzieciuki, РAWA. Таксама ў праграме рыцарскія турніры, сярэднявечныя танцы і шмат іншых цікавых рэчаў.

Кошт – каля 10€, агулам – да 200€. Плануецца арганізаваная вандроўка зь Беларусі. Сачыце за навінамі!

Назва: Купальскае Кола
Месца: Беларусь, Дудуткі
Даты: 20-21 чэрвеня 2015
Сайт: vk.com/kupalskajekola

Штогадовы фестываль цяжкой і фолкавай музыкі сёлета пройдзе ў знакамітым аўтэнтычным музейным комплексе «Дудуткі». Хэдлайнеры — Vader. Гэта гаворыць само за сябе. Адзіны ў гэтым годзе выступ Gods Tower на беларускай зямлі. І яшчэ 35 гуртоў з ранку да ночы. 2 дні, кошт кожнага 100.000 рублёў. Гэта нават у еўра сорамна пераводзіць :)

Лепей чытайце разгорнуты артыкул, чаго чакаць на фэсьце — па выніках прэс-канферэнцыі арганізатараў: belmetal.org/blog/news/1722.html



Калі хочаце працягнуць гэты сьпіс — пішыце ў каментары. Там жа можна і высьветліць некаторыя пытаньні адносна пэўных фэстаў, бо мы перадалі толькі самае асноўнае.

А ўвогуле, вось якая ёсьць цікавая схема:

Беларускі фолк-метал гурт TerraKod презентаваў альбом «Paspality». Поўнафарматны альбом – вынік працы фармацыі, якая пачалася як жывы all stars band музыкаў зь Берасьця. Пераможцы фестываляў Sound of Borderland і Men’s Fest ды ўдзельнікі Zahid, Basowiszcza, Bandersztat, Kupalskaje Kola сабралі ў дэбютны лонгплэй лепшыя нумары з жывых выступаў. Назва «Paspality» – ідэальная для альбому, у якім пад стылізаваным сімвалам Берасьця аб’ядналіся такія розныя музыкі і стылі.



Каментуе салістка Кася:

“Падыход да стварэньня альбому быў дастаткова простым і шчырым: мы ўзялі лепшае з жывых выступаў гурта, песьні, пад якія публіка шалее максімальна. TerraKod працуе, закцэнтаваны на драйве і жывых выступах як першакрыніцы, і мы вырашылі сабе не здраджваць. Проста павыкідалі ўсё залішняе – балады і лірычныя адхіленьні. Па выніку – 100% фолк-метал. Без саплей”.

Выхаду альбому папярэднічалі два «інтэрнацыянальныя» сінглы – «Myata» і «Rasa.by». Першы – беларуска-польскае прысьвячэньне Эрнэсту Хэмінгуэю – стаў «візіткай» гурта на байк-фестывалях. Другі – пераасэнсаваньне латышскай песьні «Migla Migla Rasa Rasa» – быў выдадзены ў Беларусі і Латвіі адначасова і стаў падзеяй, якая вызначыла нарэшце назву стылю гурта – «новая хваля беларускага фолк-металу».

Рэзюмуе вакаліст Байсан:

“У альбоме шмат лірыкі і поту жывых выступаў. Мы ў студыі перажылі па некалькі жыцьцяў саміх сябе і гэтых песень і шмат спачатку запарваліся на тэндэнцыйных парадах калямузычнай тусоўкі. А потым у адзін момант прыйшло такое дакладнае разуменьне – да нахалеру ўвесь гэты фэйк. Брудныя танцы – значыць брудны саўнд. Сэкс, дуда, ракенрол!”

Паслухаць альбом ужывую можна 6-га чэрвеня на байк-фестывалі ў Кабылянах. Канцэртная прэзентацыя альбому ў Берасьці пройдзе 13-га чэрвеня.

«Freed»

Ня так даўно ў мае рукі трапіла кружэлка беларускага гурта Kliodna. Дакладней, кружэлка да мяне трапіла ўжо вельмі даўно, але неяк вушы не даходзілі да таго, каб паслухаць гэты твор беларускіх музыкаў.

Магчыма, з-за вокладкі, якая хоць і ніштавата намалявана, аднак ёсьць неверагодна другаснай і да жудасьці пасрэднай:
Нейкая баба ў вадзе.

«Чаго яна забылася ў вадзе?» — спытаеце вы.
«Гэтага мы ніколі не даведаемся, — адкажу я. — Але ёсьць здагадка, што гэта зьвязана з назвай гурта. Бо Клёдна — багіня вады, салёнай, вядома, бо баба. Г.зн. багіня мора.»

Ну і са сьпіны гэтае самае багіні тырчаць такія неўпярдольныя крылы-хвалі, зь неўпярдольнай такой вады, і ўсё гэта выглядала б неўпярдольна пафасна, калі б не было так неўпярдольна ўбога намалявана.

Да самой гэтай «багіні» пытаньняў няма. Мне спадабалася. А вось краявіды ззаду без сумневаў былі канфіскаваныя з абшараў Вялікага Гугла, па запыце «навальніца» і «мора».
Гэта таксама датычыцца і выдатных хваляў па-над якімі жахлівым шрыфтам напісана: «Вызвалі мяне».



Я доўга думаў, ці варта вызваляць гэты дыск і падвяргаць свой слых такому іспыту. Бо мае вушы неверагодна негатыўна рэагуюць на вырабы айчыннай рок-сцэны. Тым больш калі гэта вырабы ў стылі:
«Посоны! Э, сюды, карач. Давайце граць, карацей, як Найтвыш, будзем багатымі і… ну гэта… славутымі».

Я чакаў пачуць цалкам другасны і немузычны гурт. І мае чаканьні спраўдзіліся — часткова.

«I'll do the Nightwish»

Гурт Kliodna сапраўды зьяўляецца да жудаснага стэрэатыпным клёнам усім вядомага і неўміручага самі ведаеце якога гурта пэрыяду Тар'і Турунэн. Калька з Nightwish адчуваецца тут ува ўсім: пачынаючы ад нескладаных гармоніяў і заканчваючы гэтым самым «моцным» псеўда-опэрным жаночым вакалам.



Зь першых секундаў у вушы ліюцца знаёмыя гамы і гармоніі, знаёмыя манеры сьпеву і ігры, знаёмыя сімфанічныя і этнічныя ўстаўкі. Гэты альбом не зьмяшчае аніводнага арыгінальнага ходу, аніводнай арыгінальнай думкі. Увесь пасыл гурта ўпіраецца ў «рабіць як у Nightwish».
І гэта ўсё неверагодна засмучае. Я не настолькі моцны прыхільнік фінскай легенды часоў Тар'і Турунэн, і асабіста на мяне такі расклад наводзіць сум.

«Blood in the Ears»

Чым кіраваліся музыкі, калі вырашылі зьмясьціць дзяўчыну ў моры на вокладку, а пасьля назваць песьню «Кроў у моры» — не зразумела.

Дарэчы, наконт крыві з маіх вушэй. Як ні дзіўна — але яе не было. Зусім. Нягледзячы на тое, што музыка неверагодна пасрэдная — тут яна усё ж музыка, што ўжо зьяўляецца значным дасягненьнем для айчынных музыкаў.



Усе кампазыцыі маналітныя ды скончаныя. Кожная нота тут — гэта маленькая шрубка ў вялізным мэталічным механізме — адсутнасьць якой спыніла б яго працу.
Але і сярод усіх гэтых маленькіх шрубак у мяне не атрымалася знайсьці аніводнай залішняй: кожная партыя бэк-вакалу, кожная сімфанічная частка — усё арганічна кладзецца ў агульны сюжэт.
Гэтак жа велізарным плюсам для айчыннага гурта ёсьць і тое, што ўсе жывыя партыі сыграныя як належыць, а якасьць іх запісу можна назваць добрай.
Гэта тычыцца і вакалу. Ён сапраўды прыемны.

«Night… oh God»

Цалкам палатно выглядае прыгожа і, што самае галоўнае, музычна. Адзінае, што трэба гурту Kliodna — пазбавіцца другаснасьці.

Дзяўчына прыгожая, хлопцы брутальныя. Усё як трэба.

Творчасьць — ня ёсьць дзеяньне па адпрацаваных схемах, творчасьць — гэта нешта новае.
Але заўсёды будуць людзі, якім больш прыемна знаёмая, выбрукаваная камянём дарога, чым новая невядомая лясная сьцяжынка.

©Артур Мацьвеенка



Пачуць гурт ужывую бліжэйшым разам можна будзе ўжо ў гэту пятніцу ў парку Dreamland.
А паслухаць запісы можна ў суполцы ўкантакце.

30-31 траўня сьвет беларускай тату-культуры зьбіраўся ў Палацы Мастацтва сябе паказаць, на людзей паглядзець і набіць новы малюнак. У праграме Беларускага Тату-фэсту былі майстар-класы, лекцыі, выставы, конкурсы, музычныя выступы, бодзіарт і шмат чаго яшчэ. У якасьці асноўнай мэты фэсту можна азначыць ўмацаваньне беларускай тату-супольнасьці і прасоўваньне менавіта нацыянальнай тэматыкі.



Каб замацаваць посьпех, напрыканцы двухдзённага марафону сьвята перамясьцілася ў Re:public, дзе і прайшло музычнае after-party з удзелам гуртоў Эксперимент-12, Znich, Neuro Dubel, Krndshs і Дай Дарогу!.

Пачалося дзеяньне пунктуальна а 7 гадзіне, і я, крыху спазьніўшыся, хутчэй пабегла да сцэны, каб нічога не прапусьціць. Але мой імпэт быў рэзка астуджаны, калі я сутыкнулася з пустэчай у зале. Для поўнай карціны не хапала толькі лётаючых перакаці-поле. Модная моладзь, што тусіла ў Палацы Мастацтва, не падцягнулася, а металхэды, магчыма, не паквапіліся на пераважна панк-рокавы line-up. Так што, мяркуючы па колькасьці наведвальнікаў, над умацаваньнем айчыннай тату-супольнасьці яшчэ працаваць і працаваць.

Тым часам на сцэне граў віцебскі гурт Эксперимент-12. Гісторыя гурта пачалася яшчэ ў 90-х, але, шчыра кажучы, да абвесткі ў праграме Тату-фэсту я пра іх нічога ня чула. Хаця, калі меркаваць па інфармацыі з суполкі ва “У кантакце”, гурт дзяліў сцэну з Ария, Алиса, N.R.M. Cыграў Эксперимент-12 цалкам дабротлівы панк-рок, прысьвячаючы песьні то канцу сьвету, які так і не наступіў 22 сьнежня, то Канчыце Вурст. Магчыма, візітнай карткай гурта можна назваць сінгл “Ещё живой”, але, нягледзячы на такое аптымістычнае сьцьвярджэньне, на танцпляцы варушыліся толькі тры з паловай чалавекі.

Праз паўгадзіны на сцэне зьявіўся нанова ўкамплектаваны гурт Znich. Гэта быў першы сталічны выступ Зьнічоў у новым складзе, хоць і са скарочанай праграмай. Акрамя добра вядомых “Ярыла”, “Крыжы-абярэгі”, “Мроя”, “Беларусь”, гурт сыграў свой сьвежы сінгл “Дунаю”, а таксама прэзентаваў абсалютна новую песьню “Паясы”, напісаную паводле “Слуцкіх ткачых” Максіма Багдановіча. “Паясы” вытрыманы ў фірмовым зьнічоўскім стылі і, мяркую, зоймуць годнае месца ў творчасьці гурта. Увогуле, даўно вядомыя песьні прагучалі з новымі фішачкамі, шкада толькі, што паўнавартасна ацаніць іх аказалася цяжка з-за кепскага гуку. З Алесем Таболічам на гэты раз засьпяваў ня толькі дудар Канстаньцін Трамбіцкі, але і клавішніца Марына Макарэвіч. Між іншым, падтрымаць Znich прыйшоў і былы ўдзельнік, клавішнік Аляксандр Беленькі.



А восьмай гадзіне ўжо сустракалі Neuro Dubel, і нейкі п’яны тыпус пад сцэнай дарма скардзіўся, што больш ня можа іх чакаць. Насамрэч, Neuro Dubel стаў першым гуртом, якому ўдалося падцягнуць людзей на танцпляц і разварушыць усю гэтую кампуху. Гурт выйшаў на сцэну з “групай падтрымкі” – з маленькімі дзяцьмі, якіх, напэўна, не было зь кім пакінуць дома. Дзеткі ва ўсю адрываліся пад Дзюбелей і, спадзяюся, разумелі ня ўсе тэксты песень. Што да саміх песень, то “Neuro Dubel” адыграў як кампазіцыі з новага альбому “На Марс!”, у тым ліку саму “На Марс!”, “Диско”, “Маленькая песенка”, “Сельпо”, “Уходим тихо”, так і шлягеры “Ольга Сергеевна”, “Нельзя”, “Манту”, “Гузік”. “Резиновый дом” падпяваў увесь клуб. Дзядзя Саша Кулінковіч ахвотна камунікаваў з танцпляцам, час ад часу сядаючы на край сцэны. Сэт “Дзюбелей” атрымаўся на дзіва доўгім, але, скажу шчыра, не хацелася, каб ён увогуле сканчаўся. Падчас выступу гурта аргі Тату-фэсту хацелі ўрачыста ўзнагародзіць пераможцаў намінацый “Лепшыя татуіроўкі” і “Міс Belarus Tattoo Fest”, але да цырымоніі дабралася толькі Pipetka – майстар з Горадні. Астатнія, мабыць, сьвяткавалі ў іншых месцах.



На гэтым сюрпрызы ня скончыліся, і раптоўна Алесь Таболіч адрэкамендаваў малады гурт, які заўважыў на адным з музычных фестываляў, – Krndshs. Хлопцы выдалі крыху бадзёрага хіп-хоп панку. Я хутчэй за ўсё ня ў тэме, але прагучала модна-маладзёжна, досыць у духу цэлевухі Тату-фэсту. Каб падбадзёрыць публіку, Таболіч абяцаў самым актыўным падарыць фірмовыя цішоткі мерапрыемства, астатнія там жа маглі набыць гэтую прыгажосьць. Трэба сказаць, аудыторыя адгукнулася.

Пасьля літаральна некалькіх трэкаў а 10 гадзіне Krndshs саступілі месца яшчэ адным “хэдам” – берасьцейцам Дай Дарогу!. Панкуючыя хлопцы звычайна зьбіраюць поўныя залы і ўжо даўно прэтэндуюць на статус тых самых духоўных “скреп” беларускага грамадства. Дай Дарогу! паўтарылі дасягненьне Neuro Dubel гэтым вечарам: сабралі танцпляц і прымусілі скакаць нібыта апошні раз. Бо, як трапна заўважыў франтмэн Юры Стыльскі, грошы былі заплочаны, вечар хутка павінен быў скончыцца, і нічога не заставалася, акрамя як танчыць. Адыгралі выдатна. Такія хіцяры, як “Supersession”, “Пятая палата”, “Лопата”, “По-синему” заўсёды сустракаюць жывы водгук у публікі. Акрамя гэтага гурт выканаў некалькі песень з новага альбому, што вось-вось зьявіцца, у тым ліку і ў сацсеціве, – лірычную “Выходи” ды іранічную “Велик”. Апошні акорд – народная “Прыгай в коляску” – і Belarus Tattoo Fest 2015 быў скончаны.



Падводзячы вынікі можна сказаць, хто хацеў, той прыйшоў і угарэў. Дзякуй арганізатарам за ўкладзеныя намаганьні. Астатнім застаецца толькі пажадаць больш актыўнасьці і менш партакоў на целе ды па жыцьці.

Цёплым летнім вечарам апошняга дню каляндарнай вясны мы, падобна ўчорашняму 2007, вярталі свой… гэтак 2010. Часы разгару андэграўнднай «цёмнай» плыні. Пяць гуртоў, флагманам якіх былі арганізатары — дэт-думеры Beyond The Darkness, гралі на наваяўленай пляцоўцы — Café Netto.

Apologeth

Apologeth грымнулі нечакана нядрэнным гукам, бяз шчыра кашы, што ва ўмовах такога маленькага памяшканьня было дасягненьнем: спалучыць інструменты ў адзіны шчыльны груў без пяску і вылазячых вярхоў, па-над чым было досыць прасторы чытальна гучаць экстрым-вакалу.

Памяшканьне — кафэ, сапраўдная жральня. І людзі адразу ўвайшлі ў адпаведныя ролі. Тыя прысутныя на момант выступу першага гурта чалавек 50 разьмеркаваліся па сядушках і закутках, многія сядзелі такім чынам сьпіною да сцэны, пілі ды закусвалі, елі ды запівалі.

Apologeth варта ацаніць па заслугах. Нягледзячы на пусты танцпляц (пад канец сэту ўсё ж зьявілася некалькі манікенаў), хлопцы адпрацавалі сумленна, «not giving a fuck».

Што яшчэ нязвычна для метал-канцэрту — дзеяньне праходзіла пры сонечным сьвятле, праз шэраг вітражоў нявольна зрок чапляўся за плывучыя міма трамваі і людзей. Не магу сказаць, што гэта вельмі дрэнна ў параўнаньні зь цёмным закураным клубам. Адное што — у гэткіх умовах не разгарнешся з канцэртным сьвятлом. А пакуль «яшчэ ня вечар» — паназіраем за запёртымі ў кут памяшканьня музыкамі. Месца ня надта ўдалае, шчыра кажучы: атрымліваецца, што ўваход у памяшканьне кафэ — якраз збоку, кшталту выхаду за кулісы. І сьцяжына міграцыі людзей праходзіць акурат па гэтай імправізаванай сцэне.

Exibis

Аператыўна выйшлі Exibis і пачалі раздаваць бадзёры меладэз. Танцпляц адразу запоўніўся народам. Дзейства стала ўжо нагадваць канцэрт. Не магу быць бесстароннім наконт гэтага гурта, бо вельмі люблю меладэзавы накірунак. Але лічу, што прадуманай, не абы-як зробленай музыкі павінна быць болей у нас на сцэне, а музыкам варта павучыцца сцэнічным паводзінам у харызматычнага гітарыста Ягора. Таварышам па гурце ў тым ліку, хоць і адчуваецца пэўны прагрэс ад салтаймаўскіх выступаў гэтага жодзінска-менскага гурта, асабліва ў плане вакалу і ўжо меншай скаванасьці франтмэна.

Nightsilence

Nightsilence на сцэне не было ўжо пару год. Прычына стандартная для людзей іх узросту — тэрміновая вайсковая служба. Цяпер гурт вяртаецца з новымі сіламі і з навінкамі ў матэрыяле. А таксама ў складзе — далучылася дастаткова нефармальнага выгляду дзяўчына з оперным вакалам, якая дарэчна дадае фарбаў музыцы гурта, пры гэтым не перацягваючы франтмэнскае месца ў асноўнага экстрым-вакаліста. Акром свайго сярэднятэмпавага меладэзу, прыпраўленага клавішнымі пасажамі, сыгралі кавер на Crematory. І стылёва нязвычны стромкі рок-н-рольны баевічок.
Трымаліся Nightsilence упэўнена і выглядалі самадастаткова. Натоўп — у процівагу — быў на рэдкасьць зьмярцьвелы. Аніводнага ўзмаху патламі, дробныя прытанцоўваньні нагою, складзеныя рукі і, абавязкова, смартфоны.

Beyond The Darkness

Beyond The Darkness распачалі сваю «цьмішчу» яшчэ засьветла. Тут і праявіўся страшны мінус мёртвай аўдыторыі. Грабавая цішыня ў адказ на палымяныя прамовы франтмэна і арганізатара фэсту Форэста аб тым, што беларуская сцэна жывая, і трэба часьцей ладзіць падобныя мерапрыемствы, на ўзрушальныя воклічы, на абвяшчэньне кавераў на вядомыя гурты — гэта, панове, хуйня поўная. У перадканцэртным інтэрв'ю зазначалася, што за вымушанай адсутнасьцю «чыстага» вакаліста прэзентацыя альбому BTD ператвараецца ў проста выступ. Не сказаць, каб моцна адчувалася, што гурт згубіў частку сябе. Але, на жаль, іхны выступ атрымаўся самым сьціплым.

Teslathrone

Апошні гурт вечару, Teslathrone задаў цяжкой музыкі на электроннай танцававальнай аснове і даставіў ліхтарыкамі-кулонамі. Больш ня маю чаго казаць. Танцулькі ў натоўпе не пачаліся. Статычна паназіралі і арганізавана разышліся, акурат у момант, калі доўгі летні сьветлавы дзень саступіў месца фарам машын і вулічным ліхтарам.

P.S. У канцы ўсё ж арганізаваўся які-ніякі хэдбэнгінг. Гурт нават не адпусьцілі зь першага разу.



Рэзюмэ: радавалі малыя паўзы між гуртамі, дзякуючы якім фэст ішоў на адным дыханьні. Ня радаваў стан публікі. Паспрабую прааналізаваць. Недастаткова гучна? Пэўна, гук быў ціхі. Ідэальны для сяброўскіх пасядзелак за куфлем пеннага і смачнай стравай, але ніяк не для таго, каб сарваць з тармазоў прасякнутых памяркоўным менталітэтам беларусаў, яшчэ і ў амаль што «акварыумным» інтэр'еры кафэ, яшчэ і сьветлым вечарам. Але бяруся сьцьвярджаць, толькі такі ўзровень дэцыбелаў дазваляў не скаціцца ў кашу. Іншая версія: гукаўзмацняльная апаратура, а адпаведна, ейная моц ладзілася зыходзячы зь бюджэту мерапрыемства. А які там мог быць бюджэт пры крайне дэмакратычных 80к за квіток… Недастатковы градус? Хрэна з два. Кошты стандартныя. А для асаблівых аматараў зусім побач працуе крамачка «Тропинка». Непасрэдна гурты? Зь імі было ўсё нармальна, больш чым. І адсюль выснова: сцэна жыве, гурты граюць, альбомы выдаюцца, а андэграўндная атмасфера пяцігадовай даўнасьці згублена. Не вярнулі.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Вячэрская

У мінулую суботу ў Менску адбыўся адзін з топавых расейскіх фэстаў – дзясятая частка Stars Fucktory. Калі серыя фестываляў толькі набірала абароты ў Расеі, у нас таксама быў свой Go-Fest, але час цёк, і ў 2010-х гадах мы засталіся ня з чым. Разавыя канцэрты некалі найпапулярнейшых гуртоў калі здараліся раз на год, то гэта ўжо было выдатна. А шмат жа каму хацелася вярнуць бестурботнасьць сярэдзіны мінулага дзесяцігодзьдзя з усімі гэтымі тусачамі ля Макдаку, на фантанах ля Палацу Рэспублікі ды перапоўненыя клубы падчас канцэртаў (варта ўспомніць хаця б прыезд [Amatory] ў West World Club, калі нават з квіткамі ў клуб змаглі патрапіць ня ўсе).

Час бязьлітасна ідзе, і тое, што калісьці здавалася вечным, зьнікае. Тусоўкі пераехалі ў сацсеткі, а на сёньняшні дзень моладзь пераважна слухае замежныя пост- хардкор і метал накірункі. Але ж настальгія рэч такая, яна час ад часу дае пра сябе ведаць, і сумеснымі высілкамі Концерт Холл Групп і Куб-А Саунд юбілейная частка фэсту Stars Fucktory прыехала ў Менск. Прыкметна, што “вяртаць” прыйшлі ня толькі людзі, якім дзесяць год таму было 16-18 год, але і зусім моладзь, якім ледзь споўнілася 18 сёньня. Вяртаць дык вяртаць, яшчэ за дзьве гадзіны да старту ля клубу можна было заўважыць шматлікія кампаніі, якія мірна ўжывалі напоі рознай моцнасьці. Ля гадзіны да пачатку наведвальнікі стварылі чаргу літарай “П” і хутка напоўнілі клуб. Шчыра, я чакаў аншлагу. Памяшканьне было запоўнена шчыльна, роўна настолькі, каб мошэры-слэмеры на танцпляцы не перашкаджалі першым шэрагам сваімі вяртухамі. Квіткі былі не такія ўжо і дарагія, але што судзіць цяпер. Хто забіў на гіг – шмат чаго прапусьціў.


Для мяне са старту прыярытэтным гуртом быў #####, ён і парадаваў больш за астатнія. Праграма ад танцавальных «Куча мыслей в голове» і «Два ангела», бескампрамісных “Спрут”, “Моя весна” і “Сука февраль” літаральна ірвала фанатаў на шматкі. Прафесійная падача, калі кожнае слова і кожная падвевачка сьпяваецца ў патрэбны момант, ды ўвогуле самі паводзіны на сцэне музыкаў (ня буду банальным, калі ўзгадаю няшу Stacy Bitch? :) ) не давалі адарваць вока ад сцэны. З усіх удзельнікаў фэсту менавіта ##### (разам з Jane Air) на сёньняшні дзень — на ўсе сто адсоткаў жывы гурт. Што казаць, калі за мерчавым столікам 90% рэчаў былі іхнія? Спадабалася “Дождь” на мове. Не спадабалася, што на мове быў толькі прыпеў, відаць, жыцьцё па-за межамі Беларусі ўносіць свае карэкрытвы :)

Ня меней цікавым атрымаўся і выступ Jane Air. На гэты гурт стаўку не рабіў увогуле, а ў выніку Jane Air для мяне занялі ганаровае другое месца. Тут у значнай меры посьпех залежыць ад вакаліста Антона Лісава – ён цягнуў шоў, лётаў па сцэне, раздаваў люлей небаракам-стэйдждайверам. Выглядала крута. І праграма на радасьць слухачам пераважна складалася са старых рэчаў, апошні альбом быў амаль праігнараваны. Усе песьні былі прапетыя разам з залай, бліжэй да канцу пачынаючы з “Королевы фейк”, “Невесты” і сканчаючы “Джанкам” сьпевы былі грамчэй за саму музыку. Jane Air – падабаецца.


Чаго, на жаль, не магу сказаць пра [Amatory]. Слава зь Дзянісам наколькі маглі цягнулі шоў, і ўсім вядомыя хіты былі ў гэтым ім самымі вернымі памочнікамі. Народ скакаў са сцэны і напрыканцы (гралі [Amatory] апошнімі) выціскаў зь сябе апошнія сілы. Але нешта ўвесь час ішло ня так. Славінага вакалу амаль не было чутна, а Дзяніс увогуле чамусьці пачаў сьпяваць на манер Сярожы Жукава, лол. «Преступление против времени», «Чёрно-белые дни» і «Дыши со мной» — гэта добра, але ня больш. Вось ня веру, і ўсё. Затое драмер гурта падменіць калегу з Caliban у частцы сёлетняга туру па Расеі.

Туды ж і Оригами з ForHeaven’sSake. Гук вырулілі такі, што хоць ты за галаву бярыся. І калі песьні Оригами і так норм гралі ў галаве і заходзілі на “ўра”, то пра ForHeaven’sSake такога ня скажаш. Гралі крута, міні-альбом уразіў, а яшчэ ў іх каларытны драмер, якога не дарэмна пасадзілі на сярэдзіне сцэны. Але на канцэрце ўсё, што гралі, зьлілося ў адну мешаніну. Трэба глядзець і слухаць гурт на канцэртах, где ён ня будзе разагрэвам чатырох роўных хэдлайнераў. А галоўнае што? Галоўнае, як мовілі Оригами, не абасрацца ў гэтым узросьце. Не абасраліся. Дзякуй арганізатарам за зробленую працу, і чакаем адзінаццатую частку фэсту ў Менску, канечне.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Пакуль нехта ўзгадваў свой 2007 альбо сьвяткаваў апошні званок, аматары фолку і этна правялі 30 траўня ў гасьцінных Дудутках з нагоды вялікага музычнага сьвята — Дударскага фэсту 2015.

Перспектыва правесьці выхадны дзень далей ад гарадской мітусьні была вельмі прывабнай: квіток на фэст каштаваў як звычайны ўваход на тэрыторыю музейнага комплексу, да месца падзей ва ўсю курсіравалі бясплатныя трансферы, надвор’е выдалася надзвычай прыязнае для гэтага траўня, а адмыслоўцы дударскага руху падрыхтавалі асаблівую праграму.

Спецыяльна для тых, хто не пажадаў правесьці суботні ранак у ложку, а 11 гадзіне распачалася навукова-практычная канферэнцыя «Захаванне дударскай традыцыі Прыбалтыйскага рэгіёну Еўропы», удзел у якой прынялі як “мастадонты”, так і “неафіты” дударскай традыцыі на Беларусі: Алесь Лось, Тодар Кашкурэвіч, Зьміцер Сасноўскі, Алесь Чумакоў, Алесь Сурба, Дзяніс Сухі, Сяржук Чубрык. Быў запрошаны і спецыяльны госьць з суседняй Польшчы – Януш Яскульскі, куратар Музея старажытных інструментаў у Познані.



З майго боку было б бязьлітасна і бессэнсоўна імкнуцца перадаць тут зьмест чатырох гадзін размоў прафесійных музыкаў і дасьледчыкаў. Аднак варта зразумець, чаму менавіта дуда стала кансалідуючым фактарам, які ўжо колькі год натхняе беларусаў зьбірацца разам і з прыемнасьцю бавіць час. Таму я проста пакіну некалькі думак. Па-першае, дуда займала паважнае месца ў міфалагічнай мадэлі сусьвету беларусаў, інструмент выкарыстоўваўся ажно ў дахрысьціянскіх культах і рытуалах. Больш за тое, першапачаткова танцы граліся на скрыпках ды бубнах, і ніяк не на сакральнай дудзе. Па-другое, з канца 70-х напаўстрачаная традыцыя дударства займела другое жыцьцё: зьявіліся майстры, пачалі праводзіцца этнаграфічныя экспедыцыі. І ўжо сёньня прафесіяналы маюць магчымасьць паспрачацца, ці захоўваць ім брутальную традыцыю сялянскага дударства, ці выкшталцоўваць інструмент ды выдумляць фэнтэзійныя дуды. Па-трэцяе, у цяперашнюю пост-традыцыйную эпоху дударства пасьпяхова ўпісваецца ў розныя субкультурныя накірункі – метал, рок, панк, электронную музыку. Зьявіўся нават трэнд жаночага дударства, што выглядае вельмі й вельмі hot.



Аднак, як сказаў Фрэнк Заппа, размовы пра музыку – гэта як танцы пра архітэктуру, таму пярэйдзем да “практычнай” часткі. Музыкі даволі доўга чэкаліся, і канцэрт, замест заяўленых трох гадзінаў, пачаўся недзе а палове на пятую. Але сумаваць не прыйшлося, бо ў Дудутках заўсёды знойдзецца занятак: майстры прадстаўлялі свае вырабы, жывёліны правакавалі падысьці і пазнаёміцца бліжэй, а медавуха са зьбітнем спакушалі наталіць смагу. Паказальна, дарэчы, што большасьць гасьцей комплексу складалі людзі, якія проста выбраліся адпачыць на выхадных, а не мэтанакіравана наведаць Дударскі фэст. З аднаго боку, гэта была выдатная магчымасьць далучыць да добрай музыкі новых людзей. Аднак, як паказала практыка, людзей на канцэрце было небагата.

Распачалі дзеяньне госьці зноў-такі з Польшчы – капэла “Dudziarzy Wielkopolski”, якія прадставілі ўласную дударскую традыцыю. Дудзяжы велькапольскіх завіталі да нас не ўпершыню, але здавалася, што элегантныя мужчыны ў чырвоным з чорнымі капялюшамі са зьдзіўленьем паглядалі на “дзікуноў”, што шалелі пад сцэнай і выбівалі нагамі слупы пуху дзьмухаўцоў. А потым яшчэ нешта кажуць пра рахманых беларусаў…



Нацыянальную здольнасьць да нечаканых крокаў пацьвердзілі і наступныя ўдзельнікі фэсту. Зьявіўся аднойчы беларускі хлопец з Новай Зеландыі, паказаў як трэба граць на шатландскай дудзе і ажаніўся з флейтысткай “Старога Ольсы”. Так нарадзіўся сямейны і творчы дуэт Аксаны і Андрэя Мароз, якія выканалі на Дударскім фэсьце некалькі вядомых кампазіцый у сучаснай апрацоўцы: “Amazing Grace”, знаёмую па кінафільму “Горац”, неафіцыйный гімн Шатландыі “Scotland Brave”, галоўную тэму зь “Піратаў Карыбскага мора”.



Тым часам не на жарт захацелася разьмяць ногі, і вельмі дарэчна а 6-й гадзіне на сцэне зьявіўся гурт “Літы талер”. Надышоў зорны час андро, кастарвату, ai vis lo lop, ойры, конскага бранлю і яшчэ нечага, на што ў мяне ўжо не хапіла сіл і ўменьня. Адыгралі, як звычайна, з запалам. Трэба асабліва адзначыць унёсак тэатра танцу “Фламея”, дзяўчыны зь якога на працягу ўсёй імпрэзы паказвалі клас і падтрымлівалі танцавальныя намаганьні гледачоў. Асаблівую атмасферу ствараў верталёт, які няспынна кружыў над нашымі галовамі.

Задзіраць галаву прымусіў і вулічны тэатр “Вір”, удзельнікі якога выйшлі на вялізных хадулях і злаўчыліся паказаць некалькі акрабатычных трукаў. Асабліва пашчасьціла дзеткам, якіх стракатыя веліканы ўздымалі высока ў паветры.

Анекдот у тэму. Ведаеце, чаму ў дудароў шмат дзяцей? Справа ў тым, што жонка дудара гатовая на ўсё, толькі б ён менш часу настройваў сваю дуду… Ведаючы пра гэтую акалічнасьць, мы цярпліва чакалі, пакуль флагман беларускай сярэднявечнай музыкі “Стары Ольса” прывядзе свае інструменты ў тонус. Чаканьне было ўзнагароджана, прагучалі “Ciupa”, “Ave Maria”, “Літвін”, “Drumul Draculi”, “У карчме”. Таксама гурт падзяліўся класічным рэцэптам піва і прэзентаваў новую кампазіцыю “Вада, хмель і солад”. Не магу не заўважыць абмоўку “па Фрэйду”, калі пры пераходзе да апошняй песьні, што павінен быў выканаць гурт, замест “Стары Ольса” прагучала “Litvintroll”. Было б сьмешна, калі б не было так сумна.



Тым часам турысты пацягнуліся дадому, і да выступу folktronic-гурта Pawa засталіся самыя загартаваныя. І ўжо ніхто ня стрымліваў уласнай экспрэсіі. Музыкі парадавалі лепшым танцам для мужчыны – адзін хлопец, дзьве дзяўчыны – кракавякам, бадзёрай тарантэлай, пяшчотнай “Гандзюленькай”, і тэматычнай “Зайграй жа мне, дударочку”. А кавер на «Engel» ад Rammstein проста парваў натоўп. Між іншым, у Pawa хутка выйдзе новы альбом, што будзе чарговай падставай высьветліць, ці спалучаюцца народныя традыцыі з сучаснымі музычнымі накірункамі. А 9-й пасьля кароткага бісу дзеяньне на сцэне скончылася.



Такім атрымаўся Дударскі фэст 2015. Насычана, пазнавальна і прыемна. Будзем спадзявацца, што этнічная культура працягне рэзаніраваць з рэаліямі нашай сучаснасьці і радаваць якасным прадуктам.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

Mora Prokaza – беларускі блэк-металічны праект, створаны былымі ўдзельнікамі гурта Victim Path. За плячыма музыкаў шэраг выступаў за мяжой, у тым ліку разам з Inquisition, выдадзены ў ЗША поўнафарматнік, а цяпер і кліп. Усё гэта за два гады. Чаму гурт прынцыпова не выступае ў Беларусі, якую ідэю нясе, як ладзіцца плённая праца і якім будзе надыходзячы другі альбом – аб гэтым і іншым мы пагутарылі з заснавальнікам і франтмэнам Mora Prokaza – спадаром Farmakon’ам.



— Што азначае назва?

— Гэта цалкам выдуманая намі назва. Мы не хацелі браць чыстыя ангельскія словы.
Mora – мор, эпідэмія, разруха. І праказа.
Эпідэмія праказы, хваробы, музыка, што нясе вецер сьмерці, чорнае чумы.

— Ці можна зьвязваць стварэньне гэтага праекту менавіта з тваім і Isvind’а сыходам зь Victim Path? Я так разумею, у VP ідэолагам быў V01D, а тут ты сам разгортваешся ў творчасьці.

— Скажу так, гэта цалкам розныя накірункі ў музыцы, абсалютна. І я, напрыклад, не люблю, калі праводзяць паралелі між VP і MP… Там я проста сьпяваў на ўмовах “сьпявай вось так і ўсё”. А гэта – маё дзецішча, якое я вынасіў і гадую, укладаю сілы і патэнцыял.



Мы там былі проста музыкі, нібы найманыя. Такое ж ня можа доўжыцца ў людзей, што цудоўна могуць рабіць самі нешта сваё.
Стварэньне праекту з сыходам? Хм. Гэта было прадказальна задоўга да сыходу. Праект быў створаны тады, калі накапілася багата сваіх ідэй і прыйшоў час пакідаць гурт, у якім не было чаго лавіць.

— Які быў унёсак Isvind’а ў MP і чаму вы разышліся?

— О, гэта вялікае пытаньне, так.
Унёсак Isvind’а быў вялізны. Мы ўдвох выношвалі ідэі і ўзахлёб абмяркоўвалі планы. Пісалі музыку, рэпетавалі няспынна, “не вымаючы”.



Але прыйшоў час, калі Isvind дакладна зразумеў, што шукае сябе ня там і ня ў той музыцы. Ён паведаміў аб сыходзе. Разышліся добрымі сябрамі. Ён перадаў усе правы канчаткова мне і спакойна сышоў. Гэта пайшло толькі на карысьць MP і яму, спадзяюся, таксама.
Ну і калі гаварыць аб ідэйнасьці – яе ў новым барабаншчыку ў разы болей. Сапраўдная ІДЭЯ. Таму ўсё стала толькі лепей!

— Чуў пра другі паўнафарматнік. Яго ўжо робіце разам з Hatestorm’ам?

— Адкрыю невялічкі сакрэт: ён, лонгплэй, амаль гатовы. Так, робім яго ўжо з Hatestorm’ам. Ён імгненна ўзяўся за справу і праз тыдзень пасьля ягонага прыходу мы ўжо пісалі першую кампазіцыю на альбом!



Чаму другога альбому яшчэ няма, калі амаль гатовы?
Зноў жа сакрэцік – мы шукаем граматны “дом” для нашай банды. У нас ён ужо ёсьць у Амерыцы, цяпер шукаем і ў Еўропе.

— У Амерыцы той самы?

— Той жа самы. Пакуль што. Там ён можа яшчэ зьмяніцца.

Наконт мінулага праекту яшчэ ёсьць што сказаць. Мы заўсёды з Isvind’ам хацелі граць Black Metal. Што ўяўляў, у прынцыпе, Victim Path на ДЭМА, на матэрыял якога мы і прыйшлі. Потым усё рэзка зьмянілася. Сум. Пацярпелі і звалілі. Бо пасьля выпуску “Surrounded By Pain” гурт яшчэ пазіцыянаваўся як BM, але рэчы трэба называць сваімі імёнамі. Ня трэба называць Black Metal’ам тое, што ім ня ёсьць.



Таму ідэі хацелася рэалізоўваць яшчэ хутчэй. Бо яно ж бачна: мы пасьля таго праекту бы з ланцугоў сарваліся! Толькі рабіць, працаваць, працаваць і яшчэ раз працаваць! Існуюць праекты, у якіх шчыра ГАЛАДУЕШ.

Дарэчы, аб цяперашняй пабудове абавязкаў у гурце Mora Prokaza. Я не чапаю партыі барабаншчыка ўвогуле. Музыкі працуюць свабодна, уносячы ўсё, што жадаюць унесьці. На гэтым у нас і ладзіцца творчасьць.



— І з прыходам новага чалавека з ідэямі, мяняецца, магчыма, і тэматычнае напаўненьне, не? Пра што мы пачуем у другім альбоме?

— Ты правы. У гэтым альбоме я ўжо ня стрымліваўся ў… рэзкасьці, напэўна? Так, болей рэзкая лірыка. У музыцы… Супалі цікавасьці! Мы цяпер ствараем болей якасную музыку і надаём вялікае значэньне дробным дэталям. Зьбіўка крыху ня тая? Перапісваем у дупу! Не абмяркоўваецца.



На “Satanic Hymn” мы двойчы перапісвалі вакал. Такія справы.
Робіш справу – рабі яе сумленна перад самім сабой і слухачамі. Ці шкандыбай пад краму і няўсралася табе займацца музыкай тады!

Мы ня можам зрабіць трэк і ведаць, што “халера… у ім усё ж вунь у тым моманце нешта ня тое”. Не, калі мы ведаем, што можна лепей, то выцісьнем УСЁ зь сябе. Затое, слухаючы потым трэк, будзем ведаць: пры ягоным запісе, зьвядзеньні і ўсім іншым мы зрабілі ЎСЁ, ШТО МАГЛІ НА СЁНЬНЯШНІ ДЗЕНЬ. Падкрэсьліваю – на сёньняшні дзень. Бывае такое, што магчымасьці раптоўна зьмяняюцца ў той ці іншы бок.



— Лірыка болей рэзкая – аб чым? Музычная частка ў якім плане зьмянілася ад першага альбому?

— Лірыка… Проста болей “крыклівая”. Думаю, назва адной зь песень “Satanic Hymn” гаворыць сама за сябе… Лірыка болей чарнушная, так.
Музычная? Ня ведаю нават, як адказаць. Так, яна зьмянілася. І мне здаецца, у лепшы бок. Другі альбом будзе болей спакойным, ён ня будзе выбухам з бласт-бітаў, але не запомніць яго будзе немагчыма, перакананы.

У ім будзе болей МАЗГОЎ.

— Як гэта было – дзяліць сцэну з Inquisition?

— То быў вельмі добры канцэрт зь вельмі дрэнным гукам хэдлайнераў.
Гэтага хопіць, спадзяюся. Бо… Лепей, калі шчыра, прамаўчаць, хто такія Inquisition і што яны робяць.



— І ўсё ж пытаньне, чаму ня граеце ў Беларусі?

— Мы абавязкова сыграем тут. Будзе гэта, будзе. Скажу шчыра і хітрыць ня буду – хочацца граць для людзей у тэме. У нашых краях цяжкавата з павагай іншых музыкаў да іншых музыкаў, разумееш, пра што я? Вунь, ты нядаўна, мабыць, бачыў – вылазяць розныя выблядкі і лайно раскідваюць направа-налева. Брудна гэта і непрыемна. І ад разуменьня таго, што на сэйшне гэтак 85 адсоткаў будзе менавіта такіх, — ванітуе…
Прыемна паехаць граць туды, дзе чакаюць пачуць і ўбачыць, а ня ўгледзецца, праверыць, абасраць. Ці то ў нас менталітэт такі?



Сайт гурта: moraprokaza.com

Музыкі зь цяжкой сцэны СНД працягваюць штурмаваць заходнія рубяжы. Амаль тры гады таму да складу Betraying the Martyrs далучыўся таленавіты драмер Марк Міронаў, што было шыкоўнай навінай. Але на гэтым тыдні здарылася сапраўды шакуючая падзея: замест бамжаватага Дэні ў ангельскім гурце Asking Alexandria будзе сьпяваць… украінец Дзяніс Шафорастаў! Немагчымае магчыма, і хлопец з гораду Харцызск займае месца вакаліста ў адной з топавых коравых камандаў сьвету! Адметна, што Дзяніс два гады граў і сьпяваў у гурце Оригами, і хто ведае, можа, менавіта гэта было штуршком да посьпеху? Asking Alexandria ўжо прэзентавалі першы сінгл зь Дзянісам на вакале:

Пакуль прыхільнікі Asking Alexandria толькі чакаюць другога прыезду гурта, на Оригами ёсьць магчымасьць паглядзець ужо заўтра. Невядома, як яно павернецца ў будучыні. Тым больш, што кампанію складуць [Amatory], Jane Air, ##### (якія ў свой час прыехалі ў Расею зь Віцебску і навялі там фурор без усялякіх замежных музыкаў) і ForHeaven'sSake. А 17 гадзіне, клуб Re:Public адкрые свае дзьверы для ўсіх жадаючых.

Вітаем, шаноўныя чытачы!
Зараз мы вас пазнаёмім з новым фестывалем. DreamFest «ArtRock» арганізатары называюць «галоўнай падзеяй лета 2015».

Што ж гэта такое?

• Гэта штотыднёвы фэст-спаборніцтва між 5-6 камандамі, які мусіць праходзіць па пятнічных вечарах у менскім парку Dreamland.
• Гурты будуць мець па 40 хвілін часу (разам з падлучэньнем).
• Галасаваньне будзе праходзіць сярод гледачоў (1 рука = 1 голас), а асноўную вагу будуць мець рашэньні аргкамітэту (10 галасоў).
• Уваход на фэст для гледачоў каштуе, як і рэгулярнае наведваньне Дрымлэнда, 60 000 р.
• Прыз: сертыфікат на 1 000 000 р. на ўсе паслугі арганізатараў — ArtRock Studio (а гэта навучаньне ігры на гітары ў Менску, навучаньне вакалу, навучаньне ігры на барабанах, рэпетыцыі, гуказапіс) і плюс «запрашальныя білеты ў парк Dreamland на ўсіх удзельнікаў гурта-пераможцы».

Дык калі ты сьмелы-спрытны-умелы — знаёмся падрабязьней з умовамі тут. Адразу папярэджваем — удзел будзе платны. А ты што думаў?)

Першы дзень — 5 чэрвеня. Склады пакуль канчаткова не набраныя. З удзельнікамі можна пазнаёміцца там жа ў табліцах.

Ну паглядзім, якой такой «галоўнай падзеяй лета» стане гэты «Фэст мары». Або стане проста чарговым чосавым мерапрыемствам.

Дарэчы, метал у «Дрымлэндзе» гучаў 7 гадоў таму. Калі пад ліўнем давалі жару Pain, Vicious Crusade і Rasta.

Вясна 2015 стала ўраджайнай на падзеі ад фолкавай плыні і фолк-металічнай галіны ў прыватнасьці. Надоечы ў Гомлі адбылося мерапрыемства, што спалучыла цяжкія гурты і аўтэнтычныя ансамблі — гэта было «pre-party» («разьмінка», «аперытыў») штогадовага музычнага сьвята «Купальскае кола», якое сёлета, падужэўшы, прыдбаўшы хэдлайнерамі паважаных польскіх дэт-металістаў Vader і зьмяніўшы фармат на open air, перамясьцілася ў музейны комплекс «Дудуткі».

Гомельскі часопіс novychas.info падрыхтаваў рэпартаж аб імпрэзе, у якім сабраў думкі і меркаваньні музыкаў-удзельнікаў:



Аднак фактам застаецца зьніжэньне попыту на падобныя мерапрыемствы. Арганізатар Ільля Міронаў адзначае:

Фэст атрымаўся добры, трэба часьцей такое рабіць, бо менавіта гэткай «двіжухі» ў нас і няма. Гурты выклаліся. Але людзей прыйшло вельмі няшмат.

З гутаркі было зразумела, што аб акупляльнасьці няма чаго і казаць. Рух жыве цалкам на энтузіязме. Добра, што яго пакуль стае.

Гэтае гомельскае pre-party «Купальскага кола» можна неафіцыйна аднесьці да Фолк-метал туру, які праехаў у сакавіку-красавіку па пяці гарадох Беларусі, зь якіх Гомель тады выпаў.



Пракаментавалі гэты тур для нас і некаторыя непасрэдныя яго ўдзельнікі.

Алесь Максімовіч, вакаліст гурта Omut:

Ідэя правесьці фолк-метал тур, безумоўна, вельмі цудоўная. Так ці інакш заўсёды прыемна граць для новай публікі, хай часам і не такой шматлікай, як, напрыклад, на менскіх канцэртах. Недзе людзей прыходзіць менш, недзе больш, але самае галоўнае, што адданыя аматары цяжкой музыкі яшчэ ёсьць і ёсьць у кожным куце роднай Беларусі. Канешне, ёсьць пэўныя складанасьці і непрыемныя моманты, але яны ня вартыя агучваньня.

Самае, напэўна, складанае — гэта выбіць час на паездку, бо ў кожнага ў гурце акрамя музыкі ёсьць свае асабістыя справы. А калі гурт не адзін — скаардынавацца яшчэ цяжэй. Але з іншага боку зьяўляецца адчуваньне пэўнага агульнага руху.

Omut па пэўных абставінах прымаў удзел толькі на «заходнім кірунку» туру — Баранавічы і Берасьце, на жаль, «Поўнач» наведаць не атрымалася. Вельмі сумна ад таго, што быў адменены канцэрт у Горадне.

Слухачы, у кожным з гарадоў былі актыўнымі. Так, у Баранавічах было нягуста (магчыма, гэта ад таго, што і клубнае памяшканьне было вельмі вялікім), але амаль ні адзін чалавек не дазволіў сабе праседзець «за піўком» увесь канцэрт.

Болей спадабалася, канешне, выступаць у Берасьці, але патрэбна сказаць, што гэта амаль наша Радзіма. Вельмі прыемна, што землякі падтрымалі. Клуб быў меншым, і, напэўна, за кошт большай шчыльнасьці і гук быў больш добры. Малавата было месца на сцэнэ. У Баранавічах, дарэчы, сцэна была вялізная, але вельмі сьлізкая — ня ведаю, хто там дадумаўся заслаць усю падлогу лінолеумам.

Былі хлопцы зь Пінску, якія дзеля нас наведалі канцэрты і ў Берасьці, і ў Баранавічах — было вельмі прыемна. Увогуле, ад імя гурта хацелася б падзякаваць усім, хто наведаў мерапрыемствы. Добра, што ёсьць людзі, якія ведаюць смак сапраўднага жыцьця, якое існуе не на старонках сеціва.

Міхаіл Каралёў, гітарыст гурта Forodwaith:

У цэлым ідэя туру мне спадабалася. Сесьці вялікай кампаніяй у бус і паехаць граць музыку — гэта крута!
Канешне ж, на жаль, былі праблемы з арганізацыяй і безадказнасьцю ўдзельнікаў туру… Але збольшага ўсё ж было файна. Баранавічы, на жаль, не парадавалі нас вялікай колькасьцю людзей, затое надоўга запомніцца гасціннасць і ветлівасць Тацьцяны, чалавека, што прымаў нас пасьля канцэрту:) У Берасьці з народам было болей прыемна, людзей падцягнулася болей, і гук быў лепей.

Што тычыцца другой часткі туру, якая праходзіла на «роднай паўночная зямлі», на маю думку, яна атрымалася яшчэ лепш! І гэта зразумела. Наваполацак, горад, які мы вельмі любім, як заўсёды, прымаў нас на высокім узроўні. І, канешне ж, родны Віцебск-дзядуля:) Падтрымка была супер! Як ні круці, родныя сьцены дапамагалі.

Увогуле, уражаньні пасьля дзьвюх частак туру засталіся добрыя, благія лепей адкінуць. Раззнаёміліся з калегамі-музыкамі, весела адпачылі і ня меней весела разам адлабалі канцы! Думаю, такое трэба часьцей практыкаваць.

Данііл Наумчык, гурт Cad Goddeu, арганізатар берасьцейскага канцэрту:

Трэба адразу адзначыць, што «Дзьвіжуха» ў Берасьці закісла, як і ва ўсіх гарадах Беларусі з распаўсюджаньнем інтэрнэту. Толькі ў канцы 2014 года прайшоў канцэрт ад агенцыі «Мега-Ёрш» (якая рабіла і канцэрт фолк-туру). Тады прыйшло каля 300 чалавек, што стала максімумам для андэграўндных імпрэзаў Берасьця апашніх гадоў пяці. І пачатак 2015-га прайшоў у нязвыклай для горада абстаноўцы: амаль кожныя выходныя ладзілі канцэрты. 4 красавіка ў горадзе іх адбылося адразу некалькі, але ж фолк-металічны стаў самым яскравым на тыдні і ня толькі. Напярэдадні я падзяліў тых 300 аматараў берасьцейскіх андэграўндных плыняў на колькасьць канцэртаў — і прадказаў, колькі будзе народу: 150 чалавек. Не ўзялі колькасьцю, але ўзялі якасьцю адназначна! Усе патлатыя, на ўсіх паганская сімволіка, адрываюцца ўсе.

Гурты адыгралі на 100%. Сумленна магу сказаць, што так жа адпрацавалі і арганізатары. Але былі, канешне, і «касякі», якія ад аргаў не зусім залежалі.

Высновы:
1) Берасьце — культурная сталіца без канцэртнага залу, няма якаснай пляцоўкі з добрым гукам, камфортнага месца для публікі (танцпляц + сядзячыя месцы), бракуе сцэны для рок-музыкаў, а не для дыджэяў ці танцавальных калектываў і г.д. ТАМУ на канцэрце ў пачатку былі праблемы са сьвятлом (забухаў клубаўскі дыджэй і ня выйшаў на працу).
2) У Берасьці, як апынулася, адны з самых высокіх коштаў на залы і гукавую апаратуру, і пры тым няма кваліфікаваных гукарэжысёраў — на сцэне быў дрэнны гук (але добры ў зале).
3) Была маленькая сцэна, я зьбіраўся дарасьціць, але ў апошні момант абламілася гэтая ідэя. Галоўнае, што зьмясьціліся).

ГАЛОЎНАЕ: усе засталіся задаволенымі: аўдыторыя, музыкі, арганізатары і інш. І як удзельнік астатніх канцэртаў (акрамя Наваполацка) думаю, што ў Берасьці канц прайшоў на лепшым узроўні.

Пытаньне на засыпку. Як думаеце, з прыватных размоваў што вынікала, ці акупіўся тур?



Прадстаўнікі гуртоў Folcore і Sontsevorot пытаньні праігнаравалі.

Не сакрэт, што менавіта фолк лічыцца самым разьвітым і «мэйнстрымавым» накірункам беларускай метал-сцэны. На якім стылі базуюцца ў нас буйныя металёвыя фестывалі і канцэрты? Фолк-метал. Рыцарскія фэсты — зноў жа фолк-метал. Байкерскія зьлёты — і тут фолк-метал. Аўтэнтычная дударская імпрэза зь пераважна акустычнай музыкай — і тая трапляе ў наш фармат як прысутная ў коле цікавасьцяў беларускіх аматараў цяжкой музыкі. А які зь металічных стыляў падае нам найболей інфападставаў для асьвятленьня? Правільна.

На аснове вышэйзгаданага можам зрабіць выснову: рух ёсьць, гурты ёсьць, музыка запісваецца і выдаецца, канцэрты ёсьць. А «спажыўцоў» усё меней. І гэта тычыцца ня толькі фолку, але і беларускага металу агулам. Які рынак можа доўга працаваць у мінус? І калі ўжо ў фолкавым накірунку справы пойдуць дрэнна, то што тады застанецца?

Час ідзе, і няхай са спазьненьнем, але буйныя міжнародныя фэсты дапаўзаюць і да Беларусі. Замену фэсту “Мост” у гэтым годзе складуць Green Fest і менш маштабны Stars Fucktory. Зараз спынемся на апошнім.

Stars Fucktory – фэст, які аб’ядноўвае самыя гучныя імёны ў расейскай альтэрнатыве, і ў Менску ён адсьвяткуе сваё дзесяцігодзьдзе. Склад сапраўды цікавы: [Amatory], Jane Air, Оригами, ##### і, у якасьці разагрэву, ForHeaven'sSake. Да канцэрту засталося 5 дзён, таму самы час абнавіць успаміны пра яго ўдзельнікаў.

[Amatory] ў апошні раз гралі ў Менску на сваім разьвітальным канцэрце (адчуваеце іронію, так?) у сьнежні 2012 году. Але пасьля гурт ня раз сьвяціўся на разавых канцэртах. На вакале будзе Слава, а Ігар, які ў свой час СПАЗНАЎ БОГА, працягвае далей займацца сваімі цёмнымі справамі.


Jane Air час ад часу наведваюць нас, але затусіць пад “Джанк” ніколі не бывае лішнім.


А вось апошні канцэрт Оригами ў Менску нават цяжка ўзгадаць, гэта было ледзь не ў 2008 годзе. Пасьля гурт мяняў склад і ў выніку часова спыніў дзейнасьць. Але ўжо ў 2014 зьявіліся новыя творы і жывыя выступы, а Оригами праз столькі часу зноў расхістаюць менчукоў.


Канцэрт #####, гурта зь віцебскімі каранямі, быў назначаны яшчэ на люты гэтага году, але хутка абвясьцілі перанос. Інфа ня вымусіла сябе доўга чакаць, і ##### дадуць ня проста сольнік, а адлабаюць у рамках Stars Fucktory з топавымі калектывамі. Зь лютаўскага канцэрту сюды пераехалі і ForHeaven'sSake.


Квіткі ўсё яшчэ ёсьць на ўсіх кропках продажу, якія можна паглядзець тут. Прыходзьце, у суботу разам успомнім 2007 той самы год!

«Darkness Fest II гэта нагода зноў сабрацца тым, каму надакучыла сядзець ля манітораў, нагода ўспомніць, на што мы здольныя»

«Першы Darkness Fest адбыўся ў далёкім ужо 2010 годзе, калі метал-тусоўка была поўная жыцьця. Ух, каго з тых, хто памятае тыя цудоўныя часы, ня мучыць настальгія? Мы зьбіраліся на канцэртах кожны вольны вечар, мы запаўнялі клубы, гутарылі і адрываліся з усіх сілаў. Сёньня ужо і канцэртных пляцовак для нас амаль не засталося. Нядаўна мы мелі Jack Club – і першыя метал-вечарыны там прайшлі на “ўра”. Цяпер наконт Jack Club’а паўстала вялікае пытаньне, затое вельмі дарэчна нам дало прытулак Café Netto – выдатнае месца ў цэнтры Менску, з добрым інтэр’ерам і адэкватнымі коштамі. Там ужо прайшоў адзін метал-канцэрт і, магчыма, гэта пачатак новай традыцыі: зьбірацца хаця б некалькі разоў на месяц. Не ў інтэрнэце, не на выступах замежных гуртоў, а ў сваёй цёплай кампаніі. Тым больш што ў нас ёсьць вартыя калектывы, якія абавязкова парадуюць слухачоў», — распавядае франтмэн гурта Beyond the Darkness і арганізатар Darkness Fest II Міхаіл «Forest» Стэфановіч.

— Пазнаём з удзельнікамі фэсту.

«На Darkness Fest II выступіць моцны склад гуртоў, якія не дадуць засумаваць. Па-першае, гэта рэдкія госьці на менскіх сцэнах, што не пасьпелі надакучыць заўсёднікам андэграўндных вечарын. Па-другое, усе каманды альбо ўжо маюць за плячыма рэлізы, альбо рыхтуюцца да іх выпуску.

Apologeth расхістаюць залу мацнейшым groove’ам, Exibis і Nightsilence – бескампрамісна алдскульным melodic death, Beyond the Darkness выканаюць самыя хвосткія тэмы з альбому, што мусіць выйсьці сёлета, а пад дзікія рыфы Teslathrone грэх не пусьціцца ў скокі. Бярыце з сабой юнацкі запал, добры настрой і гатоўнасьць адрывацца, пабачымся 31 траўня а 18:00 на Чырвонай 13».



— Першапачаткова заяўленыя Sleepless Anger зьляцелі менавіта з-за зьмены даты і цікавай працы іх бубнача?

«Так. Яны, на жаль, пакуль могуць выступаць толькі па панядзелках і аўторках :(»

— Што ўвогуле здарылася? І патлумач такі момант: спачатку мерапрыемства праходзіла пад эгідай прэзентацыі альбому Beyond the Darkness. Цяпер аб гэтым ані слова…



«Jack Club знатна нам паднасраў, і мы трапілі ў шэраг няўдач: з-за пераносу даты на 31-е ня толькі Sleepless Anger пралятае, але і наш другі вакаліст – Юра, а безь яго мы ня можам граць палову трэкаў з альбому.

Мы маглі б адкласьці прэзентацыю яшчэ на тыдзень-два, але ў чэрвені пачынаюцца водпускі ў паловы ўдзельнікаў BTD, і мы ня зможам знаходзіцца ў Беларусі.

Таму было прынятае стратэгічнае вырашэньне перанесьці прэзентацыю на восень калі ўсе ўсё змогуць, а каб не расчароўваць жадаючых добра правесьці час, мы падрыхтавалі Darkness Fest II. Самі BTD, у адрыве ад “чыстага” вакалу, адыграюць больш брутальны сэт».

— Але спачатку планавалася прэзентацыя альбому бяз факту выхаду ўласна альбому?

«Не, ня так. У прынцыпе, альбом гатовы. Мы планавалі выкласьці яго недзе ў 20-х чыслах, каб людзі ведалі, куды йдуць :) Да прэзентацыі б надрукавалі дыскі (самвыдат) і мерч, ну і якое-ніякое шоў павіннае быць, давялося б папрацаваць па шчыльнаму графіку, але ўсё было зьдзяйсьняльна.

Зараз, паколькі мы нікуды не сьпяшаемся, мы шукаем лэйбл, на якім можна выдацца. Пакуль не бяруць :) Ну і робім апошнія штрыхі ў зьвядзеньні і вокладцы.

Калі лэйбл ня знойдзем, то самі выдадзімся дробным тыражом. Але тое будзе ўжо да прэзентацыі».

— А гэты відос са зборам сродкаў – ён да чаго быў?

«Спроба адбіць укладзеныя сродкі. Грошай, мабыць, не зьбяром, затое які-ніякі pr атрымаўся».



Што ж, паглядзім, як гэта будзе. Ці сапраўды дух тагачаснага андэграўнду можна ажывіць, ці гэта толькі настальгічныя парывы стаўшых ужо дарослымі людзьмі хлопцаў. Адное што ёсьць фактам — металічных імпрэзаў такога стылю стала бракаваць, і Darkness Fest II — файная нагода вярнуць на сцэну цёмныя колеры, гэткі калядумавы каларыт. Кажуць, усё новае – гэта добра забытае старае. Мы прасочым і дадзім ацэнку.

Шчыльна сядзеў на баявіках Guano Apes я ў пачатку 2000-х, і тады нават ня думаў, што калі-небудзь мне пашчасьціць убачыць гурт жыўцом. Тады Нямеччына здавалася нечым недасягальна далёкім, а падобныя канцэрты ўвогуле чымсьці нерэальным, што адбываецца недзе там, у іншым сьвеце. На спыненьне дзейнасьці гурта я адрыагаваў спакойна, бо лепш не пісаць нічога, чым пачынаць займацца штампоўкамі. Наступныя навіны і альбомы ўвогуле праходзілі міма вушэй. І толькі падчас прэс-канферэнцыі фестывалю “Мост” у мінулым годзе я сапраўды ўспомніў пра гурт. Неверагоднае стала магчымым, і ўжо мінулым летам Guano Apes гралі на менскай Баравой.

Той выступ быў ледзь не галоўным расчараваньнем лета. Сандра какетліва фарсіла па сцэне, зусім не падобная на тую, каго мы так прывыклі бачыць у старых відэа (для дапаўненьня карціны не хапала хіба што высокіх абцасаў), хіты сьпявалі слухачы, ды й оўпэн-эйр фармат усё ж адрозьніваецца ад клубнага. Таму канцэрту ў гэты аўторак я чакаў зь непадробнай цікаўнасьцю. І на другое расчараваньне настроены я ня быў. На шчасьце яго і не атрымалася. На другі прыезд у Беларусь Guano Apes раскрыліся на поўную. Сандра адкінула ў бок усе штучныя прыбамбасы, уласьцівыя “дарослай ледзі”, і як пацанка ўгарала разам са сваімі фанатамі. Абдымалася, выпісвала дзічкі нагамі па небараку-басісту, а пад канец яшчэ і вымусіла некалькі хлапцоў распрануцца і закідаць сцэну цішоткамі.

Гасьцей A Crime Called мы нахабным чынам прапусьцілі. Пачатак быў абвешчаны на дваццатую гадзіну, спецыяльна праверылі сустрэчу Ўкантакце – так, дзьверы а 19, канцэрт а 20. У выніку, да канцэрту і прыйшлі, але да канцэрту Guano Apes :) Мяркуючы па колькасьці людзей у зале, італійцаў сустрэла зусім няшмат людзей. Але, чым бліжэй час надыходзіў да восьмай, тым больш людзей станавілася на танпцляцы. Разнамаснасьць наведвальнікаў кідалася ў вочы: тут і звычайнага выгляду хлопцы і дзяўчаткі, якіх можна ўбачыць як на метал- ці кор- канцэрце, так і на модным дыска; і зусім яшчэ юнакі, якія відавочна пранікліся новымі працамі гурта; на дзіва хапала і металістаў, і проста людзей далёка за 30. Калі ў зале цалкам пагасілі сьвятло, у клубе было ня менш за чатыры сотні чалавек. І для сёньняшняга статусу гурта, кошта квіткоў і колькасьці канцэртаў у вясновым сезоне – гэта нармалёвая лічба.

Большую палову сэтліста складалі песьні з двух апошніх альбомаў. Больш лёгкія па гучаньні, новыя рэчы задавальнялі патрабаваньні слушачоў на танцпляцы, якія скочылі без перапынку ўвесь выступ, а ўжо на другой песьне адна дзяўчатка залезла на сцэну, і нават трошкі прасьпявала з Сандрай. Спрабавалі таксама і плаваць па натоўпе. Адпачывалі, як ўмелі, карацей. Музыкі не адставалі. Гітарыст Хэнінг больш стаяў на месцы, калі Сандра ў модным кепарыку і Штэфан з басам ашалела лёталі па сцэне. Апошні недзе відавочна накасячыў, і атрымліваў то факі прама ў твар ад усіх музыкаў, то штуршкі ад Сандры (ад адной вяртухі нагой ён ледзь не заваліўся на бубны). Ці гэта вясёлы нямецкі гумар такі, бо, здаецца, Штэфан на калегаў ня крыўдзіўся. Калі стала занадта сьпякотна, са сцэны паступіла прапанова да хлопца з клёвымі вусікамі і ў кепцы зьняць цішотку (гэты чалавек вядомы па працы з гуртом Unia). Хлопец не разгубіўся, а залез на сцэну, і замест агаленьня пачаў лётаць па ёй і камунікаваць з музыкамі. Штэфан жа пад шумок аджаў у яго кепку, у якой і граў увесь канцэрт да канца. Пакуль гэта адбывалася, з залы на сцэну паляцелі некалькі цішотак, і ў наступны момант на сцэне ўзьніклі ўжо некалькі напалову аголеных людзей, у тым ліку і дзяўчынка, якая штурмавала сцэну ў пачатку шоў. Хлапцоў хутка “папрасіў” стаф Guano Apes, дзяўчына ж пратусіла там амаль цэлую песьню.

Што менавіта да сэтліста, то я чакаў “No Speech”, хоць і ведаў, што жыўцом музыкі ў апошнія разы яе дакладна ня гралі. Не было і ў гэты раз. Затое паўтарылі “Open Your Eyes”, а пасьля двух бісаў і “Big in Japan” з “Lords of the Boards”. Не люблю інструментальныя трэкі, і больш бы згадзіўся ў якасьці перадапошняга пачуць “Rain”, “Dödel Up”, ці тую ж “No Speech”. Але пойдзе і так. Больш чым. Пасьля фінальнага трэку наведвальнікі разыходзіліся з задаволенымі ўсьмешкамі і, здаецца, «Малпам» спадабалася таксама. Не дарэмна паляцелі да нас замест Казані :) Дзякуй “Куб-А Саунд” за прывоз, і чакаем паўтору!

Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш

Скажу шчыра – да абвяшчэньня канцэрту ў Менску, Dir En Grey для мяне былі вядомыя толькі па апетытным кліпе “Оbscure”. Пасьля экскурсу па гісторыі гурта высьветлілася, што ў Dir En Grey у кішэне ажно дзесяць альбомаў, а адданасьці іх фанатаў можа пазайдросьціць любы іншы калектыў. Вылучаецца на запісах вакаліст Кё. Такіх рэзкіх пераходаў з гроўлу да чыстага, ледзь не жаночага вакалу я яшчэ ня бачыў. Прычым, жыўцом Кё сьпявае ня горш, чым на запісах.

Як толькі зьявілася інфармацыя пра канцэрт, сустрэча Ўкантакце пачала жыць сваім жыцьцём. Расейцы і ўкраінцы планавалі свае вандроўкі, беларусы выказвалі сумневы наконт мэтазгоднасьці менавіта Рэпабліку ў якасьці канцэртнай пляцоўкі. Як звычайна, падавай Палац спорту, бо “ня ўсе ўлезуць”. Сапраўды, створаны ажыятаж і плануемая армія фанатаў з замежжа першапачаткова спрыялі такім думкам. З самай раніцы дню канцэрту ля клубу ўжо тусаваліся людзі, раздавалі адно аднаму “нумаркі”, зь якімі месца ў чарзе аўтаматычна браніравалася пад пэўную асобу. Распачалі ўсю справу, калі верыць абмеркаваньням у сустрэчы госьці, з Масквы, і з гэтай нагоды спачатку заварылася сварка, якая ледзь не перарасла ў міжнародны канфлікт.

Як бы тое не было, прыйшоўшы пад клуб а палове на восьмую, я прапусьціў тры велічэзныя чаргі, сталі з калегай у чацьвёртую, і ўжо без дзесяці хвілінаў былі ўнутры. Раскуплены мерч і поўны гардэроб адзежы намякалі на поўную залу, аднак унутры ўсё было не зусім так. Людзей было сапраўды шмат, але ня тое, каб бітком. Можна было павольна перамяшчацца з адной кропкі клубу ў іншую, каб ацаніць гурт з розных ракурсаў. Бо “нумаркоў”, каб стаяць у першых шэрагах, у нас жа не было :) Ледзь пазьней за восьмую на сцэне зьявіліся і героі вечару.

Быў уражаны шыкоўнымі шоў на ютубе, таму чакаў нечага такога і тут. Можна сказаць, што з большага чаканьні спраўдзіліся: пасьля трэцяй песьні было запушчанае крутое відэа на фоне, а тое, што рабіў на сцэне Кё, бясконца захапляла. Без ніякага відавочнага кантакту з публікай ён прымудраўся зводзіць з розуму цэлую залу, трымаць нібы ў кулаку падчас цэлага выступу, не адпускаючы. Астатнія музыкі таксама ня дужа вылучаліся рухомасьцю, аднак адзін вокавы кантакт з фанатамі – і яны ўваходзілі ў экстаз. Тошыя час ад часу накіроўваў два пальцы ў залу, і поводле іх рухам натоўп паводзіў сабе, нібы гіпнатызаваны. Людзі сьпявалі песьні разам з музыкамі. Сьпявалі на японскай. Гэта сапраўды ўражвала.

Сэт складаўся пераважна з кампазіцый з апошняга альбому “Arche”. Празь меру пераважна. Напрыклад, “Оbscure” так і не дачакаліся. Але тут не заставалася нічога, як граць па правілах музыкаў. Якія ледзь больш, чым за гадзіну стварылі ў зале сапраўднае сьвята. Яно нібы трошкі прыпсавалася пасьля шоў: людзей трымалі ў клубе яшчэ пятнаццаць хвілінаў пасьля канцэрту, пакуль музыкі не сышлі ў свой аўтобус. Але таго, здаецца, ніхто і не заўважыў. Цікава, падарункі ў выніку жадаючыя перадалі? Ну і гук месцамі пакідаў жадаць лепшага. Што было буздакорным, так гэта вакал Кё. Дакладна. На выхадзе маем выдатнае шоў, якога сапраўды чакалі. І намаганьнямі Wake Up! Promo ў сваім туры Dir En Grey завіталі ня толькі ў Эўропы, але і да нас, у Менск. Здаецца, тур у японцаў стартануў выдатна.

Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш

Ужо другі год запар у траўні ладзіцца фэст Metal for Borisov. Станоўчыя водгукі пра мінулую вандроўку ў Барысаў мы ўжо казалі ня раз, таму разважаць наконт ехаць/ня ехаць асабліва не прыйшлося. Тым больш, што паездка была выдатнай магчымасьцю працягнуць сьвяткаваньне 4-годзьдзя BelMetal. Ехалі дзьвюма кампаніямі электрычкамі, і ў выніку нашая дэлегацыя складалася зь сямі чалавек. Ужо па прыезьдзе ў Менск на станцыі сустрэлі яшчэ трох хлапцоў. Акруглім лічбу да дзесяці.

Барысаў сустрэў нас дажджом (які ў хуткім часе перарос у сапраўдны град з камякамі памерам у палову сантыметра), а таксама таннай смачнейшай шавермай ля вакзалу. Тры прыпынкі ва ўжо знаёмым накірунку – і мы ля ГДК, дзе па традыцыі мусіў праходзіць канцэрт. Была ўжо амаль шостая гадзіна, абвешчаная пачаткам фэсту, таму людзей на вуліцы асабліва не назіралася. На жаль, унутры сітуацыя ня дужа адрозьнівалася. Нягледзячы на тое, што канцэрты ў Барысаве праходзяць зусім нячаста, а таксама на танны кошт, людзі банальна праігнаравалі мерапрыемства. Нават у параўнаньні зь мінулым разам, на вока гледачоў было ў два разы менш. І дарэмна. У наступныя тры гадзіны, якія доўжыўся канцэрт, уражаньні былі толькі самыя станоўчыя.

Адкрывалі Metal for Borisov менчукі Exist-M, якія пасьля пэўнага перапынку ў творчай дзейнасьці граюць ужо другі канцэрт, тым самым абвяшчаючы сваё вяртаньне ў шэрагі канцэртуючых гуртоў. Адразу можна адзначыць ледзь не крыштальна чысты гук, які быў такім на працягу ўсяго мерапрыемства на ўсіх гуртах. У гэтым накірунку відавочна была зробленая вялікая праца, і глядзець на выступоўцаў было адно задавальненьне. У сувязі з абмежаваньнем у часе кожнаму гурту было выдзелена на выступ каля дваццаці хвілінаў (толькі Nemdis гралі на 10-15 хвілінаў больш), і Exist-M за гэты час змаглі нармалёва разварушыць людзей у першых шэрагах. Так, зала ў ГДК сядзячая, але ў адлегласьці паміж сцэнай і першымі шэрагамі сядушак быў уладкаваны імправізаваны танцпляц. Выканалі класічныя “Боршч”, “Pigs' Revolution”, “Волю”, новы трэк і кавер на ляпісаўскую “Нафту”. Гэта з таго, што атрымалася ўспомніць. Старт быў заданы паказальны, адзінае, што на вялікай сцэне ДК музыкі выглядалі статычна. Гэты тычыцца ўсіх гуртоў, напэўна, адны Omut адчувалі сябе там утульна, бо ў калектыве ажно сем удзельнікаў.

Наступнымі на сцэну падняліся мясьнікі Bloodlast. Разгарачаныя людзі ледзь не валіліся зь першых шэрагаў з танцпляцу ў аркестравую яму, хістаючыся ўзад-уперад пад моцныя рыфы музыкаў. Зь першай хвіліны быў уладкаваны слэм, які як маглі спынялі ахоўнікі. Так, у гэты раз ахова была свая, а цётачкі ў зале зьявіліся толькі падчас выступу Omut, відавочна зацікаўленыя вакалам Эльвіры. Дзякуючы яму яны, напэўна, і не паехалі канчаткова, бо тое, што адбывалася бліжэй да канца канцэрту, ніяк не вязалася са звычайнай атмасферай ва ўстановах накшталт ДК. Цётачкі намагаліся навесьці парадак на танцпляцы, здымаць людзей зь перагародкі каля сцэны, і ледзь не сівелі, баючыся за маёмасьць даверанай ім культурнай установы. Асобныя персанажы ўвогуле дайшлі да стану, у якім падпарадкавацца каму-небудзь было ўжо немагчыма. Яны задаволеныя сядзелі ў крэслах, ігнаруючы злую лаянку адміністрацыі. Гэта я да чаго: пэўная частка патэнцыйнай аўдыторыі не прыйшла на канцэрт менавіта таму, што ён адбываўся ў ГДК, а ня ў клубе. Бо і не бухнуць, і не папіхацца на танцпляцы. Ну вось, і напіліся, і папіхаліся, хто хацеў. Палёт нармалёвы :) А калі будзеце ў наступны раз скардзіцца пра адсутнасьць канцэртаў – падумайце, у чым прычына. Bloodlast і Omut адлабалі на выдатна. Калі ў першым выпадку ўсё і так зразумела, то Omut, як і абяцалі, у гэты раз сканцэнтраваліся на самых баявых песьнях, каб асабліва стылёва не вылучацца сярод астатніх гуртоў. “Дрыгва”, “Вясна”, “З крывёю ваўка” і “Песьня бяз назвы” – тое, што трэба для моцнага ўгару.

Закрывалі канцэрт Nemdis, якія непасрэдна і зьяўляюцца арганізатарамі мерапрыемства. За апошні год гурт выдаў некалькі цікавых сінглаў, а таксама шчыльна працуе над новым альбомам, які, будзем спадзявацца, убачыць сьвет ужо ў гэтым годзе. У гурта было сваё адмысловае сьвятло (чырвона-зялёнае ў залу, і бэзавае на сцэне), на фоне якога большую частку выступу былі бачныя толькі чорныя сілуэты музыкаў. Выглядала эфектна. Яўген у пінжаку па-забіяцку лётаў па сцэне, а на палове шоў да яго далучыўся хлопчык, які адтапырыўся на сцэне адну песьню. Потым яшчэ адну. Потым яшчэ, і, мяркуючы па ўсім, сыходзіць адтуль ён зусім не хацеў :) Першыя два трэкі, а таксама апошні, былі новымі, і па іх можна было зразумець, у якім накірунку гурт рухаецца далей. Вось хто не прыйшоў, дадумвайце самі, што там за песьні. Таксама выканалі і тры апошнія сінглы: “Whisper, Scream and Silence”, “The Door to the Unknown”, “The Lament”, і некалькі правераных баявікоў з дэбютнага альбому. Дзякуй Nemdis за віншаваньні нашага сайта са сцэны, ну й непасрэдна за запрашэньне на фэст.

А дзявятай выступ скончыўся, і канцэрт у выніку, як і заўсёды бывае з добрымі падзеямі, прайшоў імгненна. Будзем спадзявацца, што другая частка фэсту ня будзе апошняй, і аматары цяжкой музыкі ўсё ж разварушацца і выладкаюць час, каб падняць дупу зь месца і прыйсьці на канцэрт у родным горадзе. А для жыхароў бліжэйшых гарадоў (і менчукоў таксама) гэта выдатная магчымасьць для вясёлай вандроўкі “дзень-у-дзень”, чаго ў руцінным жыцьці гэтак бракуе. Такія справы.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дзіяна Рудакова

BelMetal.org сьвяткуе сёньня сваё 4-годзьдзе. Гэта ня ўлічваючы агульнай гісторыі BelMetal як зьявы, якая бярэ пачатак яшчэ ў 2008-м у выглядзе інтэрнэт-форума, яшчэ ў тыя часы адбываліся некаторыя зьявы, якія мы мусім узгадаць.

Ітак. Што BelMetal зрабіў за гэты час.

Форумы на той «дасацсеткавы» ці «раньнесацсеткавы» час былі папулярным сродкам інтэрнэт-камунікаваньня людзей. Такім быў і наш. Гэта была імкліва растучая суполка людзей, сярод якіх былі і музыкі, і арганізатары, і будучыя аматары-журналісты. На трэцім годзе жыцьця BelMetal ужо быў запрошаны нароўні з іншымі СМІ на прэс-канферэнцыю Vicious Crusade (яшчэ памятаеце такіх?), потым мы рабілі нейкія інтэрв'ю і пачыналі пісаць пра канцэрты. Усё гэта пакуль форум канчаткова не сканаў і не паўстала неабходнасьць уласнага сайта. Невялічкая ініцыятыўная групоўка распрацавала беларускамоўны BelMetal.org і запусьціла яго акурат наступным днём пасьля закрыцьця форума, уноч з 16 на 17 траўня. Улічваючы, што форум быў закрыты роўна ў дзень свайго стварэньня, а гэта ноч з 14 на 15 траўня, гуляць можна ажно чатыры дні:) Але «афіцыйна» мы лічым Днём нараджэньня 15 траўня.

Яшчэ ў тыя раньнія часы BelMetal пачаў займацца арганізацыяй канцэртаў. Першы такі прайшоў на катэджы пад лозунгам «BelMetal — 1 год». Тады, дзякуючы спагадлівым суседзям, супрацоўнікі ў шэрым завярнулі нашае мерапрыемства ў самым разгары. Але было весела. А я, 18-гадовы юнак, потым тросься, калі ж выклікаюць у суд па складзеным пратаколе, каб толькі з універа не выключылі:) Выступалі тады гурты Seven Seals, TEOS (цяперашняя Kliodna), The Dim Sun, Wartha (на той момант рускамоўная Варта), Восстание. А ўласьнікі апарата Hok-Key адлабаць не пасьпелі.



Так, здымалі мы як лайно. Ня ў прыклад падборка лепшых кадраў нашага фатографа Вольгі Вячэрскай, якую мы сёньня віншуем таксама з Народзінамі.



Тую імпрэзу прынята было лічыць BelMetal Fest — 0, бо далей у «Джоліку»пайшлі BelMetal Fest'ы — 1, 2, 3. Тады ж у Менск прывезьлі і вядомы ўкраінскі думавы гурт Mournful Gust. Ніжэй — афішы тых канцэртаў. Менавіта на афішы трэцяга Белметалфэсту дызайнер выдаў нешта суперскае, што было пакладзена ў аснову будучага сайта. Усе далейшыя мерапрыемствы праходзілі ўжо пад эгідай BelMetal.org: BelMetal: Svitannie Zmroku, BelMetal: Charaluh (I, II і III), BelMetal: Cervienski Fest.



Паралельна з гэтым мы пашыраліся як СМІ, робячы навіны, рэпартажы, інтэрв'ю, рэцэнзіі. Займаліся відэаздымкай канцэртаў, рабілі відэаінтэрв'ю. Быў запушчаны ўласны канал на ютубе — BelMetalTV.

Паблік укантакце стаў другой паўнавартаснай пляцоўкай функцыянаваньня праекту. Там можна знайсьці кучу медыя-матэрыялаў: аўдыё, відэа, дробныя навіны і г.д.

У 2013 мы замахнуліся на ўласны опэн-эйр, зрабілі яго пад назвай «BelMetal: Burning Wheel» у рамках аўтафестывалю «Каралі дарог». А зайгралі на ім, акром хэдаў GODS TOWER, каманды Omut, Nemdis і Soulsides.



Новым сімвалам BelMetal стаў стылізаваны васілёк, пялёсткі якога ўяўляюць чалавечкаў з козамі:


Потым мы зьнялі міні-фільм BelMetal: Тры Слупы Pagan Metal з інтэрв'ю вакалістаў трох вядучых гуртоў Беларусі фолк-пэйган накірунку. Лэсьлі Найф (Gods Tower), Алесь Таболіч (Znich) і Андрэй Апановіч (Litvintroll) распавялі аб сваім музычным шляху і падзяліліся думкамі наконт метал-сцэны ўвогуле.



У 2014-м правялі BelMetal: Travien Fest з удзелам Forodwaith, Omut, Massenhinrichtung і Vapor Hiemis, а таксама танцавальнага калектыву Ketri. Гэтым фэстам мы паказалі, што народ можна зьбіраць нават у «несезон», што на першы ў чарзе гурт можа сабрацца болей гледачоў, чым на астатнія. Што добры фэст атрымліваецца толькі тады, калі робіш яго сумленна і з душою.





Сваімі сіламі зрабілі беларускамоўную агучку фільма «Malmhaus/Металістка», які быў прэзентаваны ў кіназале TNT Rock Club. Даступны для прагляду з-за аўтарскіх правоў арыгіналу ён толькі ўкантакце.



І ўвесь час паралельна адточвалі ўменьне быць журналістамі. На 1 красавіка 2015 правярнулі жарт, які меў моцны рэзананс: пераход на рускую мову. З гэтай нагоды нарэшце зрабілі артыкул, які дае тлумачэньні, чаму ў нас такі правапіс і чаму мова ўсё ж такая, а ня іншая.



Тым часам, нібы падарунак да народзінаў, аўдыторыя падпісантаў укантакце перавысіла 6000 чалавек. Вы ўявіце такую колькасьць людзей, якія добраахвотна прыйшлі і падпісаліся на BelMetal. Прыемна, што на нашую справу ёсьць попыт. А каб рабіць яе так, каб было ня сорамна, заўсёды патрэбныя новыя ідэі і сілы. Ёсьць жаданьне ўдзельнічаць у падобнай справе — прыходзь з прапановамі. І BelMetal будзе жыць!



Больш яскрава скончыць артыкул я ўжо не пасьпяваю, бо сьпяшаюся на сьвяткаваньне. Але ўсе ўсё цудоўна зразумелі і так. Мы — нешта робім і праз гэта маем нагоду сьцьвярджаць, што жыцьцё як мінімум ня йдзе марна:)

Было б дзіўна, калі б такі славуты і вядомы сваім ухілам у бок фэнтэзі гурт, як Blind Guardian у пэўны час не паспрабаваў зьвязацца з экранізацыяй Уладара Кольцаў.

У пачатку 2000-х «Блайнды» вялі перамовы з рэжысёрам знакамітай трылогіі Пітэрам Джэксанам аб магчымасьці свайго ўдзелу ў саўндтрэку да фільмаў. Але да посьпеху не прыйшлі. Аднак, па словах вакаліста Хансі Кюрша, музыка засталася. Яе абяцалі потым выпусьціць асобным альбомам. І ўдзел у гэтым праекце павінны былі прыняць Віктар Смольскі зь беларускім сімфанічным аркестрам (!)

З тых часоў фаны не гублялі надзеі, што кожны новы анансаваны поўнафарматнік і будзе тым самым абяцаным падарункам. Але не. На «A Night at the Opera» 2002-га году ўвогуле зьнік казачны сусьвет, замест чаго гісторыі распавядаліся пра Ніцшэ, Ісуса Хрыста, Галілея. Гэты альбом — адзін з найлепшых у дыскаграфіі — тым ня меней, кантрастуе з фолкава-бардаўскім іміджам гурта.



Спадар Смольскі ўсё ж пасупрацоўнічаў з Хансі, на альбоме «Nuclear Blast Allstars», зробленым ім да 20-годзьдзя лэйбла-гіганта з удзелам шэрагу славутых метал-вакалістаў. Плён супрацы — адзіная песьня. І даволі няўдалая, калі шчыра.



Далейшыя альбомы 2006-га і 2010-га гадоў, хоць і вярнулі тэматыку да фэнтэзі, беларускі аркестр і Толкін так і заставаліся несумяшчальнымі рэчамі… У 2012-м музыкі абвясьцілі перапынак дзеля працы над новым матэрыялам. Ажно на два гады.

Нягледзячы на тое, што турнэ — гэта заўсёды класны і незабыўны вопыт для кожнага з нас, у падарожжаў такога кшталту ёсьць адзін мінус: яны перашкаджаюць засяродзіцца на напісаньні песень. Таму мы прынялі рашэньне спыніць гастрольны махавік і шчыльна заняцца складальніцтвам.

Як можна было так аблажацца пасьля падобных заяваў і выпусьціць гэтае лайно пад назвай «Beyond the Red Mirror»…


Але мы верым абяцаньням, чакаем і спадзяемся, што «Блайнды» ўсё яшчэ будуць «тортам». І магчымасьць сумясьціць Blind Guardian і Беларусь нарэшце рэалізуецца ў выглядзе канцэрту. 11 чэрвеня, роўна празь месяц легендарныя немцы ўпершыню выступяць для беларускай аўдыторыі.

Спадзяемся, што «даўжок» будзе адпрацаваны як мае быць!

Ёсьць такі ансамбль, гісторыя якога налічвае ўжо болей за 10 гадоў. Гурт дастаткова паважаны, вядомы сваім жыцьцём у стылі «драйв і ўгар». Пра сябе музыкі пішуць «Фармацыя прагрэсіўных, у меру пітушчых (а нехта нават і ня паліць), пазітыўных сталічных людзей з гораду-героя Менску, якія зрэдку граюць рок».

Але ж апошні час нешта ані канцэртаў, ані навінаў.

Паўтара месяца таму беларуская метал-сцэна разьвіталася зь Сяргеем «Gres» Дупленкам, вакалістам Solarward, гукарэжысёрам шматлікіх андэграўндных мерапрыемстваў, увогуле дзеячам, які любіў сваю справу і рабіў яе добра. Ён памёр 21.03.2015.



Аднак надоечы на сваім сайце Solarward паведамілі аб выхадзе новай песьні. З такім каментаром:

Да наступных буйнамаштабных альбомных дзеяньняў яшчэ сто вёрст, ды й тыя ўсе лесам, але трэба ж і варушыцца хаця б трошкі, хоць апошнія падзеі варушэньню зусім і не спрыялі. Як уэлсаўскія марсіяне сядзелі ў сваёй яме, утойліва нешта там калупаліся, а вакол толькі дым і выбліскі, вось так і мы. Нарэшце, вылезла вось такая пачвара.

Песьню «Eyeless» можна паслухаць на Bandcamp'е або ў гурта.

Вакальныя абавязкі ўзяў на сябе гітарыст Аляксей Кандраценка.

— З нагоды выхаду новай песьні хачу спытаць: а што цяпер будзе з Соларвардам? Якія рэаліі?

Нічога такога з Соларвардам, толькі што ад канцэртаў пакуль што адмаўляемся, спрабую сьпяваць і граць адначасова, на ўсякі выпадак, а так як што — дык Шчупака (ID:Vision, Infestum — заўв.рэд.) паклічам, усё роўна тых канцэртаў у нас і раней было раз у год, а цяпер дык і таго менш…

— Значыць, будуць канцэрты?

Пытаньне часу. А так чаму ж не.

Вось такія навіны зь беларускай метал-сцэны.

У мінулым годзе мы ўжо наведвалі Барысаў і крута тусанулі на першай частцы Metal for Borisov, таму з упэўненасьцю можна сказаць, што мерапрыемства цікавае і вартае вашай увагі. Недалёка ад Менску і з антыкрызісным коштам. Тое, што трэба. Напярэдадні фэсту музыкі гуртоў-удзельнікаў распавялі нам, чаго чакаць гледачу ад мерапрыемства.

Bloodlast (Яўген, гітара):

На канцэрце варта чакаць капітана «Лютая барада» і яго каманду. А галоўнае, ня толькі чакаць, а прыходзіць і рабіць мерапрыемства разам: знаёміцца, камунікаваць, адтапырвацца. Мы цяпер выступаем з новай праграмай, не забываючы ў яе ўключаць пару-тройку баевікоў з альбому “The Vault”. Ну і для мілых дам: прыходзьце паглядзець на нашага бас-сімпацягу – Алега! :)

У планах на бліжэйшы час: граць канцэрты разам з добрымі беларускімі гуртамі; патрапіць на сапорт да Nile; запісаць злы, зубаскрышальны альбом, выпусьціць яго на крутым лэйбле. Палову песень мы ўжо зрабілі ў студыі, адна зь іх выйшла ў выглядзе сінглу зь лірык відэа (“Betrayed by the Sun”).

Гурт Exist-M:

На дадзены момант наш гурт знаходзіцца на этапе падрыхтоўкі да нечага даволі грандыёзнага. Але да чаго менавіта — пакуль не зусім зразумела, бо замест пэўных планаў у нас поўная творчая бязладзіца :) Мы вельмі актыўна заняліся новым матэрыялам — ідэй шмат, і гэта не абстрактныя думкі, а тое, над чым мы працуем менавіта зараз. Што і калі з гэтага атрымаецца, пакуль рана загадваць, бо нашая творчая мясасечка толькі-толькі пачала набіраць абароты. Акрамя будучага канцэрту ў Барысаве, пакуль нічога не запланавана. Распачаты творчы працэс не пакідае часу і сіл, каб цяпер займацца мэнэджментам — мы проста разглядаем усе прапановы, і калі яны адпавядаюць нашым жаданьням і магчымасьцям, мы згаджаемся.

У Барысаве нам наўрадці дастанецца занадта шмат часу на выступ, але тым ня менш, мы плануем зрабіць гэтае шоў цікавым, бо мы да гэтага ні разу не былі ў гэтым горадзе. Наш сэт ня будзе кароткім — ён будзе імклівым, як выбліск, які павінен ў адно імгненьне асьляпіць усіх. Выдатнай нагодай схадзіць на гэты канцэрт будзе яшчэ і тое, што мы зьбіраемся там граць адну з нашых новых песень. Таму мы ўпэўненыя, што ўсё будзе крута як у Барысаве, так і наогул!

Omut (Алесь, вакал):

Кажучы пра Metal for Borisov, хацелася б падкрэсьліць, што любы канцэрт, які праводзіцца ў нашай краіне ня ў Менску, ужо сам па сабе цікавы. І хлопцы зь Nemdis робяць, нягледзячы на ўсе цяжкасьці, сапраўды годную справу, ладзячы гэты канцэрт. Часам складаецца ўражаньне, што нейкі рух ёсьць толькі ў сталіцы, але гэта далёка ня гэтак, і хацелася б, каб у Беларусі пакрысе адрадзілася добрая традыцыя наведваць канцэрты, што ў сваю чаргу дазволіць праводзіць іх у розных кутках нашай Радзімы.

Улічваючы той факт, што гурты-удзельнікі Metal for Borisov зьяўляюцца прадстаўнікамі больш экстрэмальных напрамкаў, то і мы, каб не ўтвараць пэўнай дыспрапорцыі для слухачоў, зробім ухіл на больш цяжкія кампазіцыі. Фолк-метал таксама можа быць па-сапраўднаму брутальным :)

Слухайце folk metal, заставайцеся з намі!

Nemdis (Дзяніс, бас-гітара):

Прывітаньне ўсім! Зараз мы актыўна займаемся новым матэрыялам і новай канцэртнай праграмай. Вядома, у Барысаве мы яе ўсю не прадставім, бо яшчэ ня час для гэтага, але будзьце ўпэўненыя, што яна значна зьменіцца адносна папярэдняй.

Самы бліжэйны наш канцэрт — у Барысаве. Ёсьць сякія-такія яшчэ планы, але яны пакуль толькі ў абмазгаваньні. Што да запісаў, то, вядома, яны будуць. На канцэрце ў першую чаргу варта чакаць выдатную тусоўку, кучу энергетыкі і моцнага гуку! Будуць прадстаўленыя новыя песьні, але ня ўсё. Гэтага хопіць для таго, што б вы змаглі выразна зразумець, у якім накірунку рухаецца гурт і чаго чакаць у будучыні. А таксама мы выканаем некалькі песень з «Against the Current».

Так, гэта зноў яны. Бадзёрыя немцы чарговы раз, як апошні, едуць у Менск, каб даць перцу мясцовым аматарам hard rock. Калі хтосьці сумняваецца, ці варта ісьці на канцэрт, я, у лепшых традыцыях Ігара Нікалаева, назаву пяць прычын завітаць да “Скарпоў”.



1. У гэтым годзе Scorpions адзначаюць залаты юбілей – 50 год на сцэне. Ці шмат дзеючых гуртоў можа пахваліцца такім дасягненьнем? Rolling Stones, Pink Floyd, Beach Boys – невялікі сьпіс, у якім што не імя, то легенда. Ці доўга яшчэ ў нас будзе магчымасьць глядзець на легендарныя гурты жыўцом? Наўрад ці. Таму, як кажуць, carpe diem.



2. 20 лютага музыкі выпусьцілі сьвежы, васямнаццаты па ліку альбом “Return to Forever”. Нягледзячы на загадкавае падабенства вокладкі да “Broken Crown Halo” італійцаў Lacuna Coil, музычны складнік кружэлкі даволі ўдалы. У “Return to Forever” увайшлі некаторыя напрацоўкі з 80-х. Але адгадаць, калі напісана тая ці іншая песьня, немагчыма. Таму застаецца падпільноўваць музыкаў і пытацца асабіста.



3. “Still Loving You” – адна з самых вядомых рок-балад ва ўсім сьвеце. Асаблівай папулярнасьцю песьня карысталася ва Францыі, дзе нібыта справакавала бэбі-бум у 80-я. Па словах гітарыста Матыаса Ябса, аднойчы пасьля канцэрту ў Парыжы да гурта падышла сямейная пара з фота маленькай дачкі, якую ў гонар песьні “Still Loving You” назвалі Sly. Праз пэўны час Scorpions убачылі ўжо дваццацігадовую Sly, уразіліся і зрабілі яшчэ адну баладу з аднайменнай назвай. Хто ведае, магчыма, за гэты час і ў нас нарадзілася мясцовая Sly ці Lorelei?



4. Яшчэ адна нятленка – сімвал эпохі пераменаў і падзеньня Берлінскай сьцяны “Wind of Change”. На дадзены момант кліп балады ў сетцы youtube паглядзелі больш за 130 мільёнаў разоў. Дзякуючы гэтай кампазіцыі Scorpions сталі першай нямецкай бандай, якая пераадолела рубеж у 100 мільёнаў праглядаў. А ты ўжо пачуў “Wind of Change” у жывым гуку?



5. Надоечы Scorpions зарэгіліся ў Instagram. Пакуль што там сумнавата, але магчыма, што менавіта канцэрт у Менск-Арэне стане пераломным момантам. Падпісвайся ды сачы.



А лепш прыходзь 10 чэрвеня ў Менск-Арэну, дзе Scorpions “расхістаюць цябе, як ураган” з нагоды сусьветнага турнэ “50th Anniversary Tour”.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Напярэдадні Вальпургіевай ночы ў апошнюю нядзелю красавіка ў сьценах кіеўскага «Bingo» сабраліся прыхільнікі чорнага метала ня толькі з украінскай сталіцы, але таксама з розных куткоў краіны і блізкага замежжа. На сцэну выйшлі ў гэты вечар украінцы Khors, Deferum Sacrum, Endlesshade, Balfor, Ulvegr, палякі Besatt і чэхі Inferno.


Фота: Вольга Вячэрская

Беларускі viking death metal гурт Alfar паведамляе аб заканчэньні працы над новым, другім па ліку поўнафарматным альбомам пад назвай «Twilight of the Gods» і прэзентуе вокладку і трэкліст.

На дадзены момант гурт знаходзіцца ў пошуку лэйбла для яго рэлізу. Таксама ў хуткім часе будзе прэззентаваны сінгл з альбому.



Tracklist:
1. Intro
2. Twilight of the Gods
3. Norns
4. Kill Them All
5. March of Dead
6. Bravest of the Gods
7. Riding Thundergod
8. Son of the Nine Waves




Прапануем наша ранейшае інтэрв'ю зь лідэрам гурта.

2 траўня была працягнутая выдатная традыцыя прывозаў гуртоў зь Гётэборгу. За апошнія два гады ў нас гралі Dark Tranquillity, The Unguided, Dead by April і dEMOTIONAL. І вось, у гэтую суботу прыйшоў час паказаць беларусам, на што яны здольныя, і музыкам з Amaranthe. Субота – выдатны дзень для правядзеньня канцэртаў, але адмоўна сказалася тое, што пятніца 1 траўня была выходным, і людзі проста зьехалі з гораду. Іншага тлумачэньня такой маленькай наведвальнасьці няма. Гурт зьбірае поўныя залы ва ўсіх краінах-суседках, і наўрад ці тут іх ведаюць менш. А калі ня ведаюць, то вельмі дарэмна. Бо паглядзець сапраўды было на што.

Заяўлены пачатак трошкі зацягнуўся, але ўжо праз дзесяць хвілінаў пасьля адкрыцьця дзьвярэй вакол Рэпабліка было падазрона бязлюдна. У клубе панавала ўтульная атмасфера, нагадвая пачатак шоў бразільцаў Sepultura. Падазрона шмат персонаў з “утульнасьцю” перабралі яшчэ да старту шоў, і не на жарт вынесьлі мозг пэўнай частцы прысутных. Потым пацешна было назіраць за іхным угарам на танцпляцы.

А восьмай музыкі разам з “Інтра” зьявіліся на сцэне. Эліз, якая на фота і відэа падавалася даволі высокай дзяўчынай, на справе апынулася мілашкай-сьцясьняшкай, на вока ніяк не вылучаючыся сярод астатніх музыкаў. “Digital World”, якая йшла наступнай, расставіла ўсё па месцах: канцэрт будзе добрым, вясёлым і вельмі эмацыйным. Эліз у скураным пінжачку і месцамі доўгай, месцамі не, сукенцы адразу прыкавала ўвагу да сябе настолькі, што спачатку не было зразумела, чаму яна час ад часу не сьпявае, а вакальныя партыі чутныя. Але пасьля Джэйк з падобным да ейнага вакалам зьвярнуў на сябе ўвагу, і вяртаў яе яшчэ ня раз. Цікавая фішка Джэйка і Хенрыка, якія стаялі слупамі паміж сваімі партыямі, таксама выглядала цікава і незвычайна.

Праграма з 18 трэкаў складалася зь лепшых працаў з усіх трох альбомаў, і абмінулі ўвагай нібы толькі маю ўлюбёную “Act Of Desperation”. “Hunger”, “Invincible”, “Dynamite” і “Drop Dead Cynical” уперамешку зь лірычнымі “Over And Done” і “Amaranthine” зводзілі людзей з розуму ў прамым сэнсе. На танцпляцы ўвесь чыс не спыняўся слэм, фанаты сьпераду і ззаду падпявалі вядомыя на памяць песьні разам з музыкамі.Бегалі на кіёск за кветкамі для Эліз, перадавалі ёй жа маляваны партрэт. Зразумела, што такая ўвага для сьпявачкі не навіна, але выглядала яна расчуленай, сама прымала падарункі, ціснула рукі і дзякавала фанатам. Назірая ўсё гэта сапраўды толькі і заставалася, што стаяць з прыруркаватай усьмешкай (якая пры гуках песень гурта не зьнікае з вуснаў і сёньня) і атрымліваць асалоду ад відовішча.

Вакаліст Джэйк прыцягваў увагу ня толькі сьпевамі. Недзе на сярэдзіне шоў на сцэну вылез фанат, і не пасьпеў ён сарыентавацца, што рабіць далей, як Джэйк зь незадаволеным тварам паклікаў ахоўніка, і той сьпіхнуў небараку са сцэны. Ахоўнік атрымаў вялікі палец, а вось хлопец злавіў фак. Зразумела, шмат чаго можа не падабацца, ды й Рэпаблік гэтым вечарам быў без агароджы перад сцэнай, але гэта зусім не падстава так сябе паводзіць, тым больш, што людзі асабліва на сцэну і ня лезьлі. Адзін хлопец увогуле пасьля такога ўляцеў ледзь ня прама ў падлогу тварам. Так жа не зусім зразумела выглядалі дзясяткі “факаў” падчас сьпіча ад басіста Ёхана, нават і ў выглядзе павагі. Бо ён яшчэ не зусім Джэймс Хэтфілд, ці нехта падобны. Але ладна. Затое Эліз нікога не пасылала :) Увогуле, музыкі нібы не былі зьдзіўленыя малай колькасьцю людзей, выкладаючыся на поўную. У нас нават сотня людзей падтрымае лепш за вялікія натоўпы ў Эўропе ці Амерыцы (нават, калі Эліз сьпявае ў такім гурце), таму тут усё зразумела.

Застаецца падзякаваць “Концерт Холл Групп” за чарговы прывоз сапраўды клёвага гурта. І спадзявацца, што ў наступны раз людзі праявяць больш цікаўнасьці да падобных канцэртаў. А самім Amaranthe – расьці ў творчым плане ня зь меншай хуткасьцю. Каб у наступны раз у Палацы спорту, як мінімум. Поўным Палацы спорту!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Першага траўня стала асаблівым днём для гурта Irdorath і прыхільнікаў фэнтэзійнай творчасьці: пабачыў сьвет другі альбом фолк-бэнду “Dreamcatcher”. Народзіны кружэлкі адсьвяткавалі шырокамаштабным шоў пад дэвізам “выканаць лепшае з таго, што гралі калі-небудзь, і з таго, што ня гралі ніколі”.

“Лавец сноў” значна адрозьніваецца ад папярэдняй працы гурта, “Ad Astra”. Па словах саміх музыкаў, “Ad Astra” – гэта хораша, але “Dreamcatcher” – нашая душа. Хітраспляценьне чатырох моваў (беларускай, расейскай, ангельскай і македонскай), цэлага сьвету культурных плыняў і бездані эмоцый – такім аказаўся ўлоў успамінаў і ўражаньняў гурта за апошнія некалькі год.



Распачалося дзеяньне а палове на восьмую. У якасьці ўступу Ўладзімер распавёў легенду пра драконаў, якія вярнуліся да нас, простых сьмяротных, празь некалькі тысяч год вандровак і прынесьлі на сваіх крылах музыку Irdorath. Апрача звыклага ўжо складу на сцэне зьявіліся дзяўчыны са струннымі – скрыпкай ды віяланчэльлю, а таксама чатыры грацыі бэк-вакалу ў чорных балахонах. Колькасьць людзей павялічвалася ня толькі на сцэне, але і на танцпляцы, і раптам у натоўп уварваліся фантастычныя артысты на хадулях, удзельнікі эксперыментальнага фрык-тэатру T(e)=Art. Месца дзеяньня ўсё больш нагадвала сярэднявечны кірмаш, да якога вельмі пасавала музыка Irdorath – «Сypridis In Voto», «Skudrinka», «Saderalladon», «Bard’s Tale». Але не абышлося без нечаканасьцяў. Сапраўдным выбухам у добрым сэньсе слова стаў кавер на “Rolling In The Deep” ангельскай поп-соўл сьпявачкі Adele. Тыя, хто стаяў, нерашуча перамінаючыся з нагі на нагу, нарэшце разварушыліся. Ды й як было не варушыцца, калі на сцэне танцавала чэмпіёнка па трайблу і ўсходніх танцах Dariah?

Першай песьняй з новага альбому стала драматычная “Там никто”, якая адлюстроўвае тое, пра што ня варта забываць – наш унутраны сьвет. З аднаго боку, кампазіцыя лірычная, але толькі я сабралася ўздыхаць ды хістаць галавою ў такт, пайшоў такі націск, што я крыху аслупянела і пачала больш пільна прыслухоўвацца да тэксту і мелодыі.

Прыўкрасным сюрпрызам стала сумеснае выкананьне новых кампазіцый “Dimna Juda” і “Точка отсчета” з Аляксандрай Грахоўскай, салісткай гурта By Cry. Кампазіцыі атрымаліся крыху змрочнымі і вядзьмарскімі, то бок, усё як мы любім. Трапным акцэнтам сталі гарлавыя сьпевы і рэчытатыў ад Уладзімера.

Самай цяжкай для выкананьня ды й для ўспрыманьня стала кампазіцыя на словы Ўладзімера Караткевіча “Быў. Ёсьць. Буду”, якую музыкі асобна вылучаюць з новага альбому. Боль, смутак адначасова з моцай і мужнасьцю прасяклі сэрца кожнага, на каго абрынулася споведзь вялікага беларускага класіка, і напрыканцы выбухнулі гучнымі апладысментамі.

Другое аддзяленьне канцэрту (так, усё было сур’ёзна) пачалося з выкананьня «Wedding Theme 1» сумесна з фаер-шоў ад харызматычнай і пластычнай Ayuna. Нягледзячы на палаючы шар вагню, музыкі бясстрашна абдымаліся з гарачай дзяўчынай.

Вясельны матыў зьмяніўся яшчэ адным – «Wedding Theme 2», што стала добрай нагодай узгадаць, як год таму на гэтай жа сцэне лёс назаўжды злучыў прыгожы творчы тандэм – Уладзімера і Надзею.

Павіншаваць гурт прыйшлі і хлопцы з шаманска-ракенрольнага гурта Нагуаль – Леанід Паўлёнак і Ягор Квартальны. Разам з гэтымі духамі балотнага панку Irdorath выканаў ужо добра вядомую публіцы песьню-лічылку “Ас Бас”, пра якую мы распавядалі на нашых старонках. У новым прачытаньні “Ас Бас” пазбавілася пэўнай інфернальнасьці, што дагэтуль падмацоўвалася кліпам з чортам, і задыхала этна-сюрэалізмам, які практыкуюць Нагуаль. Мяркую, абедзьве версіі атрымаліся пераканаўчымі.

Не магу не распавесьці пра сапраўдную вакханалію, якая распачалася пачас выкананьня «Tourdion». Насамрэч, гэта французскі танец XVI стагодзьдзя, які на гэты вечар прыняў аблічча французскай песьні. Дзяўчыны ў чорных балахонах выводзілі вакальныя партыі, а на танцпляцы завярцеліся карагоды, прымаўшыя форму канцэнтрычных колаў, нейкі хлопец асядлаў яшчэ дваіх і гойдаўся, нібыта ідал, зь якім хутка будуць адпраўляць рытуалы. Міжвольна ўзгадалася сцэна балю ў сатаны з “Майстра і Маргарыты”.

Але Irdorath ня скончыў канцэрт гэтай вакханаліяй, а выканаў яшчэ адну песьню з прэм’ернага альбому – “Tango”, здаецца, адну з улюбёных для Надзеі. На танцпляцы зноў зьявіліся артысты на хадулях, суцэльна ў белых адзеньнях, а на задаволеную публіку пасыпаўся вадаспад агромністых белых шароў.

Прэм’ера атрымалася, і, каб замацаваць посьпех, удзельнікі гурта з задавальненьнем фатаграфаваліся і размаўлялі з наведвальнікамі.

Відавочна, што Irdorath грунтоўна падыходзяць да падрыхтоўкі канцэртаў, не забываючыся ня толькі на якасную музыку, якую, на жаль, не атрымалася ацаніць на сто адсоткаў з-за праблем гуку, але і на грандыёзнае шоў, у якім кожны наведвальнік становіцца непасрэдным удзельнікам. А інакш і быць не магло, бо ўсе мы – музыкі, артысты, гледачы – уплецены ў адно вялікае сеціва “Лаўца сноў”, які будзе радаваць сваімі кампазіцыямі яшчэ доўгія гады.

Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Паліна Трохаўцава

Прывітаньне, шаноўныя чытачы!
Мы з камандай вырашылі рабіць штомесячныя падборкі лепшых і найцікавейшых падзей сьвету цяжкой музыкі. Рэлізы кружэлак, сінглаў, відэа, навіны аб зьменах складаў і іншае.

Адкрываюць наш сьпіс знакамітыя грэкі Septicflesh з кліпам “Prometheus”. Песьня ўзятая з апошняга на дадзены момант альбому “Titan”. Зацэньваем.


За сімфанічнымі грэкамі ідуць хлапцы са штату Ілінойс, ЗША, як вы ўжо здагадаліся:)
Музыкі граюць добры, драйвовы ды меладычны post metal, а носіць гэты гурт назву нашай сталіцы. Каго зацікавіла гісторыя назвы Minsk, пачытаць падрабязьней можна на вікіпедыі.



Нагода — рэліз альбому “The Crash & The Draw”. Азнаёміцца зь ім і з самім гуртом можна ў суполцы.

Аматараў пост-металу з ЗША зьмяняюць музыкі зь Нямеччыны, якія граюць стары добры death. Асабліва няма чаго тут паведамляць. Проста глядзім афіцыйнае канцэртнае відэа.


Апасьля цяжкога і беcкампраміснага дэзу на нашу сцэну выходзяць знакамітыя power metal майстры Kamelot са сваім лірык-відэа на песьню з будучага альбому “Haven”, які мусіць выйсьці ўжо 5 траўня.


Якасны блэк? Чаму б і так!



Украінскія хлапцы Khors падзяліліся з намі сваім новым сінглам па спасылцы.

Рушым далей па блэку. Літоўская folk black каманда Skyforger выдала лірык-відэа на песьню «Rāmava».


А цалкам іх альбом даступны для праслухоўваньня тут.
І тэматыку фолку працягвае гурт Heidevolk. Паўночнаамерыканскія музыкі зрабілі вельмі добрае лірык відэа на ня меней добры трэк.


А зараз завітаем у Фінляндыю, на студыю да знакамітых Children of Bodom.


Музыкі кажуць, што распачалі запіс новага альбому, які стане наступным пасьля шчыра спрэчнага «Halo Of Blood» (2013). Сачыненьне новага матэрыялу і рэпетыцыі пачаліся ў сьнежні. На дадзены момант драмер гурта Jaska Raatikainen, які нядаўна пакутваў на праблемы са сьпіной, актыўна запісвае барабанныя партыі. Ну, будзем чакаць.

Ёсьць тут сярод вас, паважаныя чытачы, аматары думу?
Спадзяюся, што ёсьць. Гэты кліп – для вас. Малавядомы гурт Pallbearer зрабіў свой першы кліп. Сапраўдны атмасферны дум, адным словам.



Ізноў мы вяртаемся да блэку. Ды яшчэ да якога! Behemoth выпусьцілі кліп пад назвай “Messe Noir”.



І ад блэку мы пераходзім да сімфонік металу. Цяжкое гітарнае гучаньне, цудоўны жаночы вакал — так, вы не памыліліся, гэта тыя самыя Sirenia, таксама са сваім новым кліпам. Прыемнага прагляду!



А вось зараз вам у кантраст да папярэдняга — якасны ды драйвовы хэві ад Armored Saint з Каліфорніі. Проста ды з густам. Усё як трэба!



Ізноў «for Heavy Metal we will die!»
Бацькі хэві металу Accept адпраўляюцца ў турнэ і ў гэтай сувязі вырашылі абзавесьціся новымі гітарыстам ды драмерам.



Гітарыстым стаў Uwe Lulis (ex-Grave Digger), а барабаншчыкам — нехта Christopher Williams.

Трошкі эксперыменту. Што будзе, калі зьвязаць прагрэсіўныя гітарныя рыфы, дадаць гатычныя клавішы і яскравы жаночы вакал? Вось тут вам і адказ ад Stream of Passion зь Нідэрландаў.



А тым часам мы нечакана апыняемся ў Швецыі і завітваем да меладэзераў Unleashed дый глядзім іх новае лірык-відэа на песьню “Defenders of Midgard”.



Застаемся пакуль што ў той жа Швецыі і сустракаем тут майстроў дэпрэсіўнага блэку Shining. Музыкі рэлізнулі новы альбом пад назвай «IX — Everyone, Everything, Everywhere, Ends».



Для падрабязнага праслухоўваньня альбом ёсьць вось па гэтай спасылцы.

Рухаемся далей, сябры. Блэк з Украіны ад Kroda.

Вось лірык-відэа на песьню “Black Carpatian Spines”.


А таксама і новы альбом цалкам.

А вось тут зусім ня трэба ніякіх словаў. Проста новы альбом ад Apocalyptica – «Shadowmaker».



І яшчэ. Эпік дум\эпік хэві кліп ад шведаў Ereb Altor – “Midsommarblot.”



Паўночныя краіны працягваюць частаваць нас якаснай музыкай. Ізноў Heidevolk, але ў гэты раз ужо з паўнавесным кліпам “Urth”.



Вяртаемся ў Нямеччыну. Тут нас чакае хэві-металёвы гурт Messiah’s Kiss з кліпам на песьню “Buried Alive”. Усё як мае быць: агонь, метал, высокі ды чысты вакал – у лепшых традыцыях хэві.



Цяпер пойдзем шляхам кантрастаў. Ад яскравага хэві мы адразу ж пераскочым да майстроў готыкі – усім вядомых Paradise Lost і іхнага лірык-відэа на песьню “No Hope in Sight”.



Эх, Швецыя, Швецыя… Вельмі атмасферны інструментал ад блэкавай каманды Hypothermia — «Efterglöd».



Ізноў плынь дасьледваньняў прыводзіць нас у Фінляндыю. На гэты раз – да паўэр-металічнага гурта Cain’s Offering. Гурт гэты быў заснаваны былым вакалістам каманды Stratovarius – Timo Kotipelto. Кампазітар — былы гітарыст Sonata Arctica Яні Лііматайнен. Пасьля шасьці год маўчаньня з моманту выхаду дэбютнага альбому выдаецца ажно другі па ліку трэк з надыходзячага поўнафарматніка “Stormcrow”. Напомню, што раней ужо выходзіў трэк “I Will Build You A Rome”.

А цяпер Timо знаёміць нас з цэнтральнай песьняй альбому – «Stormcrow». Feel the Power! :)



Ізноў мы зьвяртаем увагу на гурт Sirenia. На гэты выпадак – да прэв'ю іхнага альбому, рэліз якога пазначаны на 8 траўня ў Еўропе.



Знакамітыя Moonspell зь лірык-відэа на песьню “Medusalem” свайго выдатнага апошняга альбому Extinct.



Трохі раней мы ўжо ўзгадвалі гурт Kamelot у сувязі з выхадам лірык-відэа. Але зараз адзначым выхад кліпа на трэк “Insomnia”. Усім глядзець!



А вось і паўэр-метал з Італіі аб’явіўся. Сустракаем – Luca Turulli’s Rhapsody і іх сінгл “Rosenkreuz” з надыходзячага альбому “Prometheus. Symphonia Ignus Divinus”. Традыцыйна, зроблена гэта ў выглядзе лірык-відэа.



Крыху разбавім атмасферу сур’ёзнасьці ды цяжкасьці) Прапануем вам добрае ды драйвовае канцэртнае відэа ад Korpiklaani пад рэдакцыяй Nuclear Blast, як звычайна.



Ад бадзёрага піўнога фолку пераходзім да Helloween, сучасных бацькоў паўэр-металу. Ну і да іх новага трэку – “Lost in America”.


А што вы думаеце наконт авантгарднага металу з Нарвегіі, паважаныя чытачы?
Вось. Прэв'ю альбому ажно на 14 хвілін ад Arcturus. Афіцыйны рэліз будзе яшчэ ня вельмі хутка, але ж усе мы добра ведаем, як у нас да гэтага ставяцца:) Каму ня церпіцца, той ведае, дзе шукаць.



Музыкі зь Фінляндыі не перастаюць радаваць. Вось толькі-толькі Timo з Cain’s Offering выклаў цэнтральны трэк альбому, як адразу ж – наступны, трэці. Так і да ўсяго альбому нядоўга:) Слухаем, сябры!


Нешта дадаткова з вышэйпералічанага можна знайсьці ў нашым пабліку ўкантакце: vk.com/belmetal.
А на гэтым пакуль усё, паважаныя сябры. Сустрэнемся ў наступным месяцы!

Гурт Amaranthe набыў папулярнасьць дзякуючы ня толькі выдатнаму музычнаму складніку з салодкім жаночым вакалам, але таксама і дзякуючы даволі цікавым сюжэтным кліпам. Напярэдадні канцэрту прапануем вам экскурс па відэастужках гурта.

1. Hunger. Першы сінгл з аднайменнага з калектывам альбому Amaranthe. Гопнікі ў касьцюмах выкралі ўвесь вакальны склад гурта, завезьлі на закінуты склад і надавалі па нырках. Але, шляхам хітрыкаў астатнія музыкі даведаліся пра гэта, і бязьмежжа было спыненае.


2. Amaranthine. Песьня, амаль аднайменная і з альбомам, і з назвай гурта. Павольная, троху баладная рэч, пад канец робіцца больш цяжкай і дэманструе, на што здольны кожны з вакалістаў.


3. 1.000.000 Lightyears. Тут у пэўнай ступені відэа проста па фану. Дэманстрацыя сцэнічнай працы Amaranthe разам з адпачынкам па-за сцэнай. Бары, грымёркі, аўтографы. Простыя і адкрытыя людзі. Цікава, дарэчы, як будзе з гэтай справай у Менску.


4. The Nexus. Песьня з другога альбому працягвае традыцыі, якія былі закладзеныя кліпам Hunger. Ваенная база, баевікі ў масках, і музыкі Amaranthe, якія б'юцца зь імі, выпісваюць вяртухі, раззбройваюць і забіваюць ворагаў. У гурта відавочна зьявілася больш вольных грошаў на здымкі відэа, і кліп атрымаўся якасна-яскравым.


5. Burn With Me. Сумная рэч. Каханьне, шчасьце, сварка, сьмерць. Але, глядзіце самі:


6. Invincible. У прамым сэнсе паехаўшы кліпак. Музыкі зьнікаюць, зьяўляюцца, бегаюць ад агентаў і частуюць мадам віном. А ў канцы прылятае касьмічны карабель. Але глядзіцца цікава, ды й песьня крутая.


7. Drop Dead Cynical. Звычайны кліп «граем/сьпяваем», але запраўлены сцэнамі на баксёрскім рынгу, дзе можна зацаніць клёвую расьцяжку Эліз.


Дарэчы, наконт расьцяжкі. Бачылі такое?


Не? Ды яшчэ і кліпы спадабаліся? Тады вам — на вялікі менскі канцэрт Amaranthe 2 траўня!

Нядаўна ў сацсецівах прамільгнула інфармацыя, што ўдзельнікі знакамітага беларускага гурта Gods Tower ня могуць сабе дазволіць займацца творчасьцю на пэўны час. Азадачыўшыся, BelMetal вырашыў сустрэцца з касьмічным лідэрам гурта, металічным піратам Lesley Knife, і запытацца, што ж адбываецца на самой справе.

Наша сустрэча пачалася зь нечаканага квэсту – Лэсьлі вяртаў квіток на адменены канцэрт Def Leppard, і давялося доўга блукаць па калідорах і лесьвіцах, каб знайсьці офіс аргаў. Скончыўшы з гэтай невясёлай справай, мы накіраваліся да TNT Rock Club з мэтай крыху асьвяжыцца і нарэшце пагаманіць.



Пачнем з набалелага: чаму Gods Tower ня можа зараз займацца музычнай творчасьцю? Што здарылася?

Магу сказаць, што ў нашага клавішніка вельмі сур’ёзныя сямейныя праблемы. Да таго сур’ёзныя, што ён пазбаўлены магчымасьці часта зьяўляцца “ў сьвеце”. Удавацца ў падрабязнасьці я не магу, але адказна заяўляю, што працы ў Gods Tower без Аўчыньнікава проста ня можа быць, таму што ён галоўны музычны лакаматыў усяго складу. Прыкладна тое ж адбывалася, калі ў нас Уракаў адключыўся ад працэсу, і дзейнасьць застапарылася.

Аднак планаў распадацца няма, у нас маса матэрыялу і куча задумак. Вы нават уявіць сабе ня можаце, колькі ў нас задумак, вось толькі няма магчымасьці сабрацца іх ажыцьцявіць. Мы ўсе жывем надзеяй, што хутка сітуацыя ўлагодзіцца, і тады можна будзе нагнаць упушчанае.

Усё ж кантакты адзін з адным вы падтрымліваеце?

Кантакт не спыняецца. Усе ж сядзім у чатах, стэлефаноўваемся. Але музыкай у скайпе мы займацца ня можам. Каб зрабіць нешта, нам трэба глядзець у вочы адзін аднаму. Гэта зусім не легенда, што ў Gods Tower на рэпетыцыях магчымыя мардабоі з-за няправільнай ноты. Але ў выніку нота ўсё ж атрымліваецца правільнай. Пры бесправоднай жа перадачы музыка губляе душу.
Такім чынам, з двух зол мы абралі меншае: аб’явілі тайм-аут у сувязі са складанымі абставінамі, але насамрэч лічыце, што мы проста выйшлі папаліць. Ні ў якім выпадку калектыў не плануе спыняць сваё існаваньне.

Гэта абнадзейвае. А ці ёсьць на дадзены момант напрацоўкі, новы матэрыял?

Напрацовак столькі, што мы ня можам проста з назвай альбому вызначыцца. Фактычна, у нас гатовы альбом. На дадзены момант вядзем абмеркаваньне, у якой форме яго падаць, якія сінглы будуць выходзіць. Засталіся тэхнічныя праблемы: сабрацца разам і ўсё сыграць, потым аранжаваць і выпрацаваць канцэпт падачы матэрыялу. Але, паўтаруся, сабрацца мы пакуль ня можам па аб’ектыўных прычынах.

Тым ня менш вы заяўленыя ўлетку на “Купальскае кола”, на фэсьце ў Латвіі…

Так, але мы не пасьпеем зрабіць ніводнай новай рэчы. У сырым выглядзе прэзентаваць песьні мы ня будзем, таму будзем граць рэтрасьпектыўныя праграмы. Ня выключана, што будуць нейкія вар’яцкія сюрпрызы, мы аматары такое рабіць па-за праграмай, толькі анансаваць падобнае на дадзены момант няма сэнсу.

А калі можна будзе пабачыць той самы DVD са здымкі юбілейнага канцэрту?

Закавыка ў тым, што DVD займаецца зноў жа Аўчыньнікаў. Будзем спадзявацца, што дыск актуальнасьці з часам не губляе, а, як добрае віно, толькі набывае. Магу паабяцаць, што першым чынам дапрацуем гэты DVD, як толькі хмары зьнікнуць з гарызонту. Тым больш, наколькі мне вядома, адсоткаў дзевяноста ўжо гатова. Галоўнае, што ніхто нікуды не сыходзіць, усе застаюцца на сваіх месцах.

Пакуль усе застаюцца на сваіх месцах, чым вы займаецеся?

Я засяродзіўся на працы, на сям’і, але, шчыра кажучы, вельмі б хацеў паўдзельнічаць у якім-небудзь праекце, таму што адчуваю пэўную дыскваліфікацыю. Таму, калі ў каго ёсьць прапановы па супрацоўніцтву, тэлефануйце мне. Адзінае, я ня буду сьпяваць шансон, поп-музыку і блэк-метал, таму што сябе ў іх ня бачу.

Тады ў якіх музычных напрамках хацелася б папрацаваць?

Калі б я умеў прыгожа й годна сьпяваць, бо я ня столькі сьпявак, колькі чытальнік і крыкун, хацелася б power metal паспрабаваць. Але гэта асобная школа вакалу, у мяне яна адсутнічае. Добра падышоў бы меладычны трэш, якога ў нас, на жаль, няшмат у высокай якасьці. Death metal я таксама не пацягну, таму што ў мяне фенаменальна слабы гроўл. Doom – з задавальненьнем. Хацелася б drone паспрабаваць, класічны speed metal ці heavy metal. Карацей, трэба паслухаць Gods Tower, і ўсё, што падыдзе пад мой вакал, можна браць. Так што прапанова да супрацоўніцтва агучана. Мой кантакт – празь BelМetal, калі ласка.

Калі размаўляць пра супрацоўніцтва з канкрэтнымі калектывамі, зь кім узьнікае жаданьне зрабіць сайд-праект?

Былі дамоўленасьці з канкрэтнымі калектывамі, яны й застаюцца. Але калектывы часьцяком гэткія ж занятыя, як і я. Таму сумесныя праекты, абмеркаваньні вісяць у паветры проста таму, што няма на іх часу. Калі б мы зараблялі на жыцьцё толькі музыкай, і пры гэтым бы дзейнічала сістэма лэйблаў, клубаў, я б з задавальненьнем увечары сабраўся з Памідоравым ці з Litvintroll’ем, альбо і з тым, і з другімі. Ды яшчэ каго-небудзь паклікалі, скажам, Folcore, Znich. Няма пытаньняў. Але такога няма, усе працуюць з ранку да вечару.

Як аднясуцца вашыя калегі з Gods Tower да гэткага супрацоўніцтва?

У тым, што хтосьці зь кімсьці пайграе, няма ніякага крыміналу. Градус рэўнасьці ў гурце надзвычай нізкі. Усе выдатна разумеюць, што падчас такіх вымушаных вакацый трэба абавязкова чымсьці займацца, каб не згубіць кваліфікацыю. Іншая справа, калі паўстане пытаньне выбару паміж нейкім праектам і Gods Tower, то, натуральна, я выберу Gods Tower.

Чым яшчэ займаецеся ў вольны час?

Зараз я паглыбіўся ў чытаньне літаратуры па старажытнаму сьвету. Нядаўна чытаў пра хетаў, потым пра шумераў. Насамрэч, я хачу паступіць на завочнае адзьдзяленьне гістфаку, таму што мне патрэбна нейкая афіцыйная паперка, каб я сам сабе ўспрымаў як сур’ёзнага чалавека.
Калі распавядаць пра пірацтва, я рыхтую наступ…

Ратаваньне балтыйскай кількі?

Абавязкова! А яшчэ ёсьць Цэнтральная Афрыка. Мяркую, кожны беларус разумее, наколькі нам блізкія праблемы цэнтральных афрыканцаў. Проста ня ведаю ніводнага беларуса, які ўначы не прачынаецца і ня думае, як там Цэнтральная Афрыка. Вы ж разумееце, што варта толькі ўключыць тэлевізар, каб зразумець, што для беларусаў ёсьць рэчы важнейшыя за Беларусь.



Вось такое крывое люстэрка павінна існаваць. І пакуль у нас гэтым ніхто не займаецца, можна паспрабаваць мне. Калі б з гэтым у нас было прасьцей, я б магчыма зрабіў парадыйную палітыку сваім асноўным заняткам. Хутка я стану зусім супер-стар, і трэба неяк пасталець. Рок-музыка не для дзядоў, а ў якасьці дзеда, які сядзіць у парламенце і даказвае, што надышоў час пабудаваць не адзін, а пятнаццаць касмадромаў, для мяне гэта было б самае то.

… з пасьведчаньнем гісторыка.

Менавіта! Вось такі зачын на будучыню. Нават зараз, калі б захацеў распачаць маштабную кампанію, адзін не застаўся б. Але ў гэтым годзе ўсё даволі складана, таму я пакуль падкачаю шыны ў зоркалёце.

Вяртаючыся да музыкі, пра што б хацелася засьпяваць?

Калі казаць пра Gods Tower, цяперашняя праграма прысьвечана таму, што адбываецца ў сьвеце. У якім-небудзь іншым праекце я б хацеў раскрыць дзьве тэмы, якія займаюць мой розум, – гэта космас і каменны век. Космас ёсьць космас. Людзі, мы ў дваццаць першым стагодзьдзі жывем, павінны былі ўжо даўно Марс асвоіць, а замест гэтага толькі porn hub пампуем днямі! Ня крыўдна, не? Мне вось крыўдна.



Каменны век – іншая крайнасьць. У мяне круціцца думка зрабіць нешта мінімалістычнае, але ня блэк. Таму што блэк – гэта адна грань эмоцый, кшталту “на, падавіся!” Хочацца зрабіць нешта ў духу даасізму, каб нібыта з боку назіраць. Але на гэтае патрэбны кампазітар, які прасякнецца маімі ідэямі.

Дарэчы, нядаўна мне прапанавалі пісаць для кіеўскай каманды “Лінія Манергейма” тэматычныя тэксты, зьвязаныя з савецка-фінскай вайной, але мне на працы досыць гэтай тэмы. Таму не прапаноўвайце мне Другую сусьветную, калі ласка.

Увогуле, калі вы цікавіцеся гісторыяй, ці заканамерна раскрываць пэўныя гістарычныя эпізоды?

Як можна раскрываць гістарычныя эпізоды, калі ты ня быў іх сьведкам? У нас гісторыя – адны цэтлікі. Ня трэба гэтага, дайце праўдзівую храналогію! Хопіць перажоўваць факты, толькі гэтым і займаліся ўсё дваццатае стагодзьдзе. Няхай ужо людзі пачнуць думаць. У нас гэтага вельмі баяцца: калі прачынаешся з раніцы, і аказваецца, што трэба самому вырашаць, куды ісьці і што рабіць.

На дадзены момант чалавецтва дасягнула пубертатнага перыяду. Аднак, у адрозьненьні ад канкрэтных індывідаў, працягвае ляжаць у калысцы і нікуды ня хоча ісьці. Хоча глядзець парнуху, будаваць цэрквы, калоцца і займацца іншай хернёй. А што адбываецца з чалавекам, які ляжыць больш, чым патрэбна? У яго зьяўляюцца пролежні. І калі мы зараз не пачнем варушыцца, то ператварымся ў суцэльныя пролежні.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

У аўторак 28 красавіка адбыўся чарговы трыб’ют Metallica. Па традыцыі для цэльнага трыб’юту менавіта гэтага гурта быў абраны Рэпаблік, а гралі ў той вечар гурты Dead Stars Avenue, Versus7, Magnetika і Rise in Rage. Вядоўца – весельчак Памідораў.

Насамрэч, даволі цяжка апісваць менавіта музычны складнік, таму што выконваліся толькі песьні Metallica (за выключэньнем Rise in Rage, якія сыгралі таксама дзьве песьні Pantera, аргументаваўшы гэта фонавым відэа з маскоўскага Тушына). І за гэта аграменны тлусты плюс, бо ў свой час даводзілася наведваць трыб’юты, на якіх ад самога трыб’юту былі на кожную каманду адна-дзьве песьні. Гук быў выдатны, і на ўсе гурты было глядзець адно задавальненьне.

Dead Stars Avenue і ўдзельнікі беларускага фан-клубу Magnetika выканалі кампазіцыі ў класічным выглядзе. Калі першыя закранулі ў асноўным творчасьць у перыяд “Чорнага” альбому і пасьля яго (“I Disappear”, “Fuel”, “San but True”, “Unforgiven”), то другія прайшліся па класіцы (“Blackened”, “Creeping Death”, “Master of Puppets”, “Seek&Destroy”).

Versus7 разам з Rise in Rage у рамках сваіх стыляў выглядалі больш неардынарна, асабліва Rise in Rage, якія выканалі песьні з супярэчівага альбому St. Anger. Не, асабіста мне ён падабаецца, ды й адлабалі “Frantic” і непасрэдна “St. Anger” крута, але пасьля сэту Magnetika ўсё ж хацелася алдскульшчыны. Якую ў прынцыпе і атрымалі ў выглядзе “пантэрасўкіх” песень, ды класічных “Battery” ды “One”.

Нажаль людзей сабралося зусім ня шмат. Прыкладна столькі ж, сколькі было і канцэрце Сяргея Табачнікава, што адбыўся два тыдні таму. І гэта дзіўна, калі ўлічваць сьмешны кошт квіткоў. Ды ўвогуле, такога роду трыб’юты заўсёды выклікалі значную цікаўнасьць у людзей. Але ўсё ж на якасьці падтрымкі гэта ніяк не сказалася. Адтапырка зь першных жа трэкаў, слэм ды вясёлыя танчыкі, усё было як трэба. А больш для выдатнага аўторка і жадаць ня трэба. Дзякуй!

Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш

28 красавіка ў менскім Джэк клабе адбылося Brutal Beer Party з удзелам Evthanazia A.D., Meat Head, Posthumous Blasphemer, Dittohead.

Фота: Аляксей Базарнаў

Сьледам за прэзентацыяй новага сінгла «Дунаю...» гурт Znich распачаў працу над кліпам на гэту кампазіцыю. Відэа будзе цалкам намаляванае, што ўжо першапачаткова гучыць цікава. Знаёмцеся:

Дунай:

І птушкі-весялушкі:

Znich ужо прэзентавалі сінгл жыўцом падчас фолк-метал туру па Беларусі, вось як гэта было ў Берасьці:


Працягваем пільна сачыць за творчасьцю гурта, бо акрамя кліпа таксама поўным ходам праца йдзе і над новым альбомам!

Трэці візіт нямецкага гурта Eskimo Callboy у Сінявокую адбыўся ў рамках расейска-беларускага туру, і быў прысьвечаны выхаду новай кружэлкі «Crystals». Топавая праца ў лепшых традыцыях гурта, закладзеных у папярэдніх альбомах. Сталы, у той жа час па-юнацку забіяцкі альбом атрымаў самыя станоўчыя водгукі ад фанатаў, і паглядзець прэзентацыю Crystals сабралося сапраўды шмат людзей. Фірмовыя “прыгожыя” квіткі час ад часу зьнікалі з адзінай кропкі продажу, што ўжо першапачаткова сьведчыла пра аграменны попыт на ніх. У выніку, яшчэ за паўтары гадзіны да абвешчанага пачатку канцэрту да дзьвярэй клубу выстраілася вялікая чарга.

Улічваючы колькасьць людзей, арганізатары зрабілі правільны ход, распачаўшы запуск на палову гадзіны раней. Ва ўчорашнім выпадку а палове на сёмую, тады як шоў стартавала а сёмай. На сваёй шкурцы праверана, што стаўшы ў канец чаргі, да ўваходу я прасунуўся ледзь больш, чым за дзесяць хвілінаў. То бок, на разагрэў пры жаданьні мог патрапіць любы. Грэлі Eskimo Callboy, дарэчы, гарадзенцы Main-de-Gloire.

На момант выхаду Main-de-Gloire клуб быў ужо дастаткова шчыльна ўкамплектаваны, але відавочна было, што людзей будзе значна больш. Калі ўваходзіў, на вока чарга толькі падаўжэла ў параўнаньні з той, у якой стаяў я сам. Main-de-Gloire ужо ня ў першы раз граюць у Менску, а восеньню нават адбылася вялікая прэзентацыя новай праграмы, дзе гурт быў хэдлайнерам. У двух афіцыйных відэа Main-de-Gloire на ютубе дзясяткі тысяч праглядаў, а кліп Coven увогуле малюнкам вымушае праводзіць асацыяцыі з чым заўгодна, але толькі не з гуртом з Горадні. І калі справа пойдзе такім чынам і далей, то на фоне маўчаньня нашых галоўных герояў Dead Silence Hides My Cries гурт заслужана зойме іх месца ў авангардзе беларускай альтэрнатыўнай сцэны. Бо хлопцы могуць. Выступ доўжыўся каля паловы гадзіны, і падтрымкі з боку наведвальнікаў дакладна было не займаць. Людзі, колькасьць якіх расла ў геаметрычный прагрэсіі, актыўна падтрымлівалі выступоўцаў. Так, ніхто адразу ня сунуўся да бару, аддаючы перавагу танцпляцу, і бармэны пазяхалі ад нуды, гледзячы ад бязьдзеяньня на сцэну разам са ўсімі. Гарадзенцы выканалі свае самыя баявыя рэчы, зразумела не забыўшыся пра «In the Darkness» і «Coven». Завяршылі выступ каверам на Taylor Swift, дзеля якога спецыяльна захапілі з сабою вакалістку. А ў наступны раз на гурт можна будзе паглядзець на Green Fest на Баравой, дзе хлопцы будуць дзяліць сцэну з самімі Papa Roach!

На наладку “Эскімосам” спатрэбілася каля дваццаці хвілінаў, і шоў немцаў пачалося раней за восьмую гадзіну. Імклівыя музыкі пасьля хістовай інтрухі сыпалі на фанатаў адборнымі баевікамі (якія ў прынцыпе складаюць 99% іх творчасьці). «Pitch Blease», «My Own Summer» і «We are the Mess», новыя трэкі ўперамешку са старымі ўзарвалі залу. Сапраўды, у раёне танцпляцу цяжка было знайсьці вольнае месца без пагрозы быць зьбітым з ног. За некалькі гадзінаў да пачатку канцэрту ў суполцы ўкантакце зьявілася настойлівая просьба ня ладзіць стэйдждайвінг. Ці трэба казаць, што яна была самым нахабным чынам праігнараваная? Музыкі на трэцяй песьне выцягнулі на сцэну ўсім вядомага арганізатара сходак разам з адной дзяўчынай, і яны сваім прыкладам сказалі скачкам “так!”. Хваля раз за разам кідала іх назад на сцэну, і калі тая просьба зыходзіла менавіта ад удзельнікаў гурта, то яна дакладна правалілася. Але як мінімум было ня меней угарна, чым у мінулы раз. Чаго ня скажаш, напрыклад, пра канцэрт We Butter the Bread with Butter, які ў плане драйву ў разы прайграваў пазамінулагадавому.

Музыкі пад канец ня грэбавалі адтапыркай разам з фанамі, час ад часу плаваючы па мору рук. З масавай папойкай на гэты раз было вырашана завязаць, але сербануць (ці быць аблітым) Джэка ці піўка магчымасьць была. Як і ў мінулы раз, былі людзі ў касьцюмах, працягнуўшы лінейку вопраткі ад адной пандачкі ды цмока (дракошы, добра) і цігры. Калі зьвяркі залазілі на сцэну, зала сустракала іх бурнымі авацыямі. Ляталі тапкі, лятала вопратка і менавіта самі людзі. Спадзяюся, на гэты раз абышлося без сур’ёзных траўмаў, бо сваімі вачыма бачыў, як з залы на руках выносілі дзяўчыну. Хоць скакуноў лавілі ўсіх да аднаго, і тое добра.

Выступ быў даволі доўгім, паўтары гадзіны ўгару. Фанатам, якія з шалёнымі вачыма і ў наскрозь мокрай вопратцы йшлі да гардэробу, хапіла дакладна. Першы канцэрт у туры атрымаўся выдатным, і хацелася б верыць, што і расейцы будуць ня меней гарачымі, чым беларусы. Усе ўдзельнікі гурта яшчэ пафатаграфаваліся зь людзьмі на вуліцы, і зьехалі на законны адпачынак. Засталося толькі адно вытаньне: чаму ў параўнаньні зь мінулым разам быў такі бедны выбар мерчу? Тады хацелася набыць усе круцецкія рознакаляровыя шмотачкі адным махам, зараз жа выбар абмяжоўваўся парачкай чорных цішотак/худзі. Ну, але чэлес зь мерчам. Чакаем у нас і ў чацьвёрты раз!

Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Ігар Богуш

Улюбёнец беларускай публікі Сяргей Табачнікаў не перастае песьціць мясцовую аўдыторыю канцэртамі. Здаецца, толькі ў лістападзе адгрымеў папярэдні канцэрт яго гурта nobody.one, як музыкі зноў наведваюць нашую краіну. Абяцалася вялікае 2-гадзіннае шоў, шмат імправізацыі і забытых кампазіцыяў. Таксама інсайдэры паведамілі, што Сяргей на гэтым канцэрце засьпявае. Упершыню для беларускай публікі.

Канцэрт затрымаўся на палову гадзіны, што на фоне затрымак мінулых мерапрыемстваў і затрымкай называць неяк няёмка. Людзі падцягваліся да Рэпабліка невялікімі кампаніямі ад самага пачатку адкрыцьця дзьвярэй, таму звыклай чаргі на ўваходзе не было. Пэўна, унутры стала зразумелай і другая прычына адсутнасьці чаргі – насыціўшыся восеньскім канцэртам, вялікая колькасьць людзей проста праігнаравала сёлетні. Танцпляц быў запоўнены ледзь менш, чым напалову, і розьніца з забітым людзьмі клубам падчас мінулага шоў кідалася ў вочы. Тлумачэньне знайсьці лёгка ў тым, што гэты чарговы тур ня меў пад сабой дастаткова моцнай падставы, ды й інтэрнэт-дзейнасьць Сяргея крыху ўціхла… Але гэта апошні мінус канцэрту.

Я не зьяўляюся асаблівым знаўцам творчасьці nobody.one, таму скажу пра канцэрт хутчэй тэзісна, не зварочваючы ўвагі на пэўныя кампазіцыі ці альбомы гурта.

Гук

Гук быў сапраўды шчыльны і мясісты. Выдатны. Дзе бы я не стаяў падчас канцэрту, усё было чутна нармалёва. Сапраўды, у апошні час Рэпаблік пачынае радаваць з гэтага боку. Як мне падказалі, часам рабілася ўстойлівае ўражаньне, што знаёмыя рэчы гучалі па-другому, магчыма, з-за выкарыстаньня іншых гітарных эфектаў. Сяргей парушыў усе сумневы наконт таго, хто намаляваны на вокладцы апошняга альбому, якой афармлялася сцэна ззаду. У чалавека на малюнку няма пэўных генеталіяў, таму гэта жанчына. То бок, гэта дакладна не Сяргей, як некаторыя казалі, хто ў жарт, а хто і сур’ёзна.

Публіка

Гэта адметная рыса любога выступу nobody.one. Маладая, гарачая, палкая, арганізаваная. Калі тое трэба, людзі хлопалі, калі трэба – рабілі хвалю на ўсю даўжыню клубу. Выглядала сапраўды дзіўна, бо я быў ня ў тэме падобных флэшмобаў. Хэдбангінг доўгай сьцяной у абдымках увогуле вярнуў у самых цёплых успамінах пачатак 2000-х. Гэта крута. Некалькі разоў хлопцы спрабавалі скокнуць са сцэны, але Сяргей паказаў ім фак і прамовіў сваё стаўленьне да гэтага: “Самае галоўнае ў жыцьці – цэлая галава і здаровая піпіська”. Больш на сцэну ніхто ня лез.

Сьпевы

Так, напрыканцы канцэрту Табачнікаў засьпяваў. Чакалі-чакалі, і дачакаліся. На жаль, гэта была ня песьня, а ўсяго толькі кавер на Motörhead. Легендарная «Ace of Spades» апынулася гістарычным момантам для гурта. Выкананая яна была дужа моцна, і падтрымалі зьдзіўленыя фэны гурт пад яе на выдатна.

Канцэрт доўжыўся больш за дзьве гадзіны, і як музыкі, так і фанаты пад канец выглядалі стомленымі, але задаволенымі, са шчырымі ўсьмешкамі на тварах. А як жа можа быць інакш у вялікай і дружнай сям’і nobody.one?

Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Ігар Богуш

«Падумаўшы двойчы над сваімі паводзінамі, мы вырашылі, што ператвараемся ў вялікую і магутную машыну для прайграваньня музыкі. І за ўсім гэтым вялікім губляем кавалак чагосьці жывога і сапраўднага…

Для пачатку мы пагаліліся. Гэта дазволіла зьняць зь сябе пыл мінулага. Мы падвоілі гадзіны рэпетыцый, каб заставаўся час для імправізацый. Я пачаў трэніраваць палымяныя прамовы, але ў момант канцэрту сьвядомасьць узыходзіць, і зазямляцца пасьля кожнай песьні цяжка. Яшчэ цяжэй словамі адлюстраваць тое, што нават музыкай перадаць наўрад ці магчыма.

Мы працуем над сабой, спрабуючы стаць больш, чым проста наборам музыкаў.

Вясновы сэт будзе трохі адрозьнівацца ад звыклага. Да класічных нобадзіанаўскіх песень мы дадамо пару-тройку даўно забытых рэчаў і магутны кавалак імправізацыі. І, як заўсёды, гэта будзе адбывацца крыху больш за 2 гадзіны.



Вы ведаеце, што мы пастаянна працуем над гукам. Думаю, кожны тыдзень у нас набіраецца дастаткова сьвежых ідэй, каб мяняць гучаньне цалкам. Звычайны глядач скажа, што ўсё заўсёды гучыць аднолькава, але гэта толькі вяршыня думкі. Задача прыбраць лішняе, пакінуўшы сутнасьць, якая магла б лашчыць вашыя вушы і ўнутраныя органы. Колькасьць хадоў для дасягненьня гэтай мэты бясконцая. Працягваючы ўдасканальвацца, мы ўсё яшчэ гучым як nobody.one, але значна больш блізка і зразумела».

Вось такі каментар дае Сяргей Табачнікаў да сёлетняга веснавога туру з альбомам «Ocean Echo». Мэнэджмэнт гурта патлумачыў, што на канцэрце мы пачуем вядомыя кампазіцыі ў новым гучаньні і з новымі аранжыроўкамі.

Будзе цікава. Выступ nobody.one адбудзецца ў гэты чацьвер, 16 красавіка ў менскім клубе Re:Public. Падрабязнасьці на Афішы BelMetal.

Ці ведаеце вы, што на тэрыторыі сучаснай Беларусі знаходзілася старажытная краіна неўраў, пра якую пісаў яшчэ Герадот? У нашыя часы адшукаліся магчымыя нашчадкі гэтага народу, якія аб’ядналіся ў гурт пад мілагучнай назвай Nevrida і 12 красавіка прэзентавалі ў Jack Club свой дэбютны альбом “My Land”.

Прэзентацыя праходзіла ва ўтульнай атмасферы сяброўства, музычных замалёвак з розных эпох і месцаў ды душэўнай цеплыні, далучыцца да якой мог кожны жадаючы. Больш за тое, кожны змог паспрабаваць свой лёс і паўдзельнічаць у розыгрышы пяці дыскаў гурта. Мяне ўдача падвяла, але я ня буду скардзіцца, а лепш распавяду, што цікавага мы пабачылі.

Адкрываў вечар шоўмэн Крыс, які павітаў усіх прысутных і прадставіў гурт, што прыйшоў падтрымаць Nevrida і стаў своеасаблівым мостам паміж мінулым і сучасным, “Скудрынка”. Гэты лідскі калектыў грае сплаў сярэднявечных матываў з сучаснымі аранжыроўкамі і падчас прэзентацыі парадаваў наведвальнікаў заліхвацкімі мелодыямі андро, джыгі, маразулі, avanti, drumul draculi. Шкада толькі, што гук быў крыху сухаваты і ніхто з гледачоў не адважыўся патанчыць. Бо медыеваль правакаваў.

Пасьля танцавальных партыяў надышоў час паказацца і віноўнікам урачыстай імпрэзы – гурту Nevrida. Адразу адзначу, што прэм’ерны альбом “My Land” – гэта зборнік гісторый з вандровак сярэднявечных менестрэляў, якія раптоўна аказаліся ў XXI стагодзьдзі і засьпявалі на розныя лады. Ці наадварот, сучасных музыкаў лёс магічным чынам занёс ў мінуўшчыну і прымусіў граць што ёсьць моцы. Спадар Крыс азначыў музычны стыль Nevrida як неа-прагрэсіў. Што б ні хавалася за гэтым азначэньнем, нельга не адзначыць той факт, што ў запісах, акрамя традыцыйных струнных, гурт выкарыстоўвае такія інструменты, як гішпанская гайта, беларуская дуда, кельцкая арфа, жалейка, мандаліна, сітар і дудук. Музыку і тэксты песень альбому склаў лідэр калектыву Павал Таіпаў. Як высьветлілася, Павал не абмяжоўваецца фэнтэзійна-фолкавымі сюжэтамі і ў вольны час можа папросту выканаць гімн для курсантаў Менскага ваеннага вучылішча. Гэта вам ня жартачкі.



Непасрэдна прэзентацыя альбому распачалася з аднайменнай кампазіцыі “My Land” – балады, прысьвечанай усё той жа таямнічай і старажытнай краіне Неўрыдзе. Прагучала цёпла і лагодна. Наступным гурт выканаў акустычны кавер “How Much Is The Fish?” Наколькі я разумею, пад арыгіналам мелася на ўвазе старэнькая танцавальная кампазіцыя гурта Scooter. Аднак калі граеш фэнтэзі-фолк, дзіўна спасылацца на тэхна-транс дзевяностых гадоў, тым больш што ў аснове той самай “How Much Is The Fish?” ляжыць традыцыйная брэтонская песьня “Ev Chistr’ta Laou!”, якую хто толькі не перайграў: In Extremo, Onkel Tom Angelripper, Blackmore’s Night, Лешак – гэта толькі некалькі імёнаў, датычных да металу. Таму спадарам і спадарыням зь Nevrida трэба быць больш уважлівымі, калі гаворка ідзе пра каверы.

На шчасьце, усе астатнія песьні альбому – выключна аўтарская праца, прычым даволі якасная. Добра, што музыкі не забыліся і на падачу ўласных кампазіцый. Напрыклад, выкананьне драматычнай “Violent Waltz” суправаджалася вальсам юнай і прыгожай пары. А ўсходнекаларытная “My Mahal”, перліна альбому, як кажуць музыкі, удала скамбінавалася з танцавальным нумарам дзяўчат з трайбл-калектыву Temple Tribe. У выніку, спалучэньне візуальнага і гукавога раду парадавала, па-мойму, усіх прысутных.

Акрамя гэтага, увечары мы ажно некалькі разоў пачулі хвацкі “Pipe Rock-N-Roll” пад які, нарэшцэ, скакаў увесь танцпляц, баладу пра каханьне “Lonely Winter”, палкую “No Fame” і, напэўна, пакуль што самую “цяжкую” кампазіцыю гурта “Over”. Агульнае ўражаньне засталося прыемным, нібыта сядзіш ты пад цёплай коўдрай і гартаеш вялікую старую кнігу, у якой сабраныя гісторыі з усяго сьвету. І нават раптоўныя праблемы з гукам не змаглі зьнішчыць гэтую ілюзію.



Нягледзячы на музычную рознабаковасьць прадстаўленых твораў, хачу адзначыць, што маштаб – гэта, канешне, хораша, але нечаканыя пераходы ад рок-н-ролу на валынках, скажам, да рэгі-матываў (“Little Miss From Northern Lands”) у абліччы фэнтэзійнага фолку зьбіваюць з панталыку. Таму хочацца пажадаць гурту не імкнуцца асягнуць неабсяжнае, а знайсьці свой суцэльны вобраз на прасторах музычнай геаграфіі. І дзе, як не на тэрыторыі старажытнай краіны неўраў, можа пачынацца такое падарожжа?

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

“Што, як ня порцыя хістовага дэткору, можа палепшыць вясновы суботні вечар?” – падумалі хлопцы з Wake Up! Agency і 11 красавіка прывезьлі ў Менск амерыканскіх катаў Carnifex, якія ў гэты час раз’язджаюць у Russia Belarus Tour, прысьвечаны дзесяцігодзьдзю гурта. Здаецца, неблагая была ідэя, аднак, мяркуючы па наведвальніках, яе мала хто падтрымаў. І дарэмна.

Акурат а сёмай гадзіне Re: Рublic адчыніў дзьверы ды пачаў праглынаць у свае нетры невялікія купкі людзей, сярод якіх я, мякка кажучы, адчула сябе вельмі сталай дзяўчынай. Але сьвежая кроў у руху ня можа ня радаваць, нават калі гэта датычыцца адзіна модных накірункаў.

Падцяплялі амерыканцаў метал-хардкорныя менчукі Eos Chasma. Задача перад імі стаяла няпростая – разварушыць апатычных трыццаць чалавек на танцпляцы, што прыйшлі на іншы гурт. Аднак Eos Chasma рабілі ўсё, што маглі – палымяна заклікалі не стаяць на месцы ды самі падавалі прыклад. Насамрэч, музыка была на высокім узроўні – моц, экспрэсія, сакавітыя брэйкдаўны. Не хапае, мабыць, пэўнай адметнасьці, якая б вызначала гурт сярод шэрагу калег, аднак да якасьці ніякіх прэтэнзій няма. Акрамя ўласнай праграмы гурт выканаў кавер на песьню Scapegoat ад псіхадэлічна-лямпавых Kylesa. Для кагосьці выступ гурта стаў сапраўды забойным, бо раптоўна чалавек на танцпляцы згубіў прытомнасьць, не падразьлічыўшы свае сілы, але хутка ачуняў і, спадзяюся, разам з усімі змог атрымаць асалоду ад таго, што адбывалася далей.

А палове на дзявятую ў клубе сабралося чалавек сто пяцьдзясят, а на сцэну выйшлі доўгачаканыя Carnifex. Як я казала, гурту споўнілася дзесяць год, і гэта быў першы іхні візіт у Сінявокую. Нягледзячы на тое, што ў афіцыйнай суполцы напрамак гурта значыцца як modern death metal, творчасьць Carnifex магла б зацікавіць і прыхільнікаў “класікі”, якіх, здаецца, амаль не было на гіге. Да таго ж у мінулым годзе гурт пачаў запісвацца на славутым Nuclear Blast label і, магчыма, з гэтай нагоды гук атрымаў яшчэ больш “металічны”, а ня “коравы” ўхіл.

Як бы там ні было, Carnifex зь першых жа секундаў далі зразумець, што расхалоджвацца не атрымаецца. Утрапёны франтмэн Scott Lewis адразу пачаў заклікаць да сёркл пітаў і хэдбэнгінгу, на што аматары паварушыцца ахвотна адгукнуліся. Сапраўды, пад Deathwish, Slit Wrist Savior, Entombed Monarch хацелася разагнацца з усёй моцы і зьнесьці бліжэйшую сьцяну ці, на крайні выпадак, суседа. Музыкі вар’яваліся, з кожным трэкам узровень шаленства і апантанасьці ў крыві падымаўся ўсё вышэй, пульсацыя раскацістых брэйкдаўнаў дасягнула сьцен і нарэшце агонія агнядышных рыфаў выбухнула ў агульным крыку: “Hell chose me!”

Аднак у калектыўным шаленстве знайшліся даволі саманадзейныя спадары, якія ўскараскаліся на сцэну з мэтай зрабіць сэлфі са Скотам, і гэта ў той момант, калі люты франтмэн выварочваў сваю душу, выплёскваючы затоеную раз’юшанасьць з чарговай песьняй! І што вы думаеце? Хуткім ударам Скот выбіў тэлефон з рук нахабнікаў, ад чаго тыя адразу зьмізэрнелі і хутка зьліліся. Ясная справа: чад, драйв, шчыльная камунікацыя. Але трэба ж стрымліваць уласныя гармоны і не перашкаджаць людзям рабіць сваю справу, тым больш, што Карніфэксы паказалі сябе як сапраўдныя прафесіяналы.



Увогуле сэт-ліст амаль не адрозьніваўся ад папярэдняга піцерскага канцэрту, прэзентавалі некалькі трэкаў з апошняга альбому Die Without Hope, сярод якіх хочацца адзначыць даволі складаную і цікавую кампазіцыю Dark Days. Пацешылі і старымі працамі. Гук быў найвыдатнейшы. Асабісты смутачак: не пачула ўлюбёную Hope Dies With Decadent, ды наўрад ці гэта адбудзецца ў хуткім часе з такой актыўнасьцю мясцовых фэнаў. Што яшчэ нам дасталося ад Піцера, дык гэта затрымка мерчу па віне авіяліній. Але тым, хто марыў набыць фірмовую кепачку зь цішоткай, дасталася неблагая кампенсацыя – пасьля канцэрту музыкі выйшлі на аўтограф-сэсію, ахвотна падпісвалі рознакаліберныя шматкі паперак, пазіравалі для фота і размаўлялі. Мне давялося падысьці да харызматычнага франтмэна, і раптоўна я вырашыла падарыць яму свой скураны напульсьнік, які і зашпіліла дрыжачымі пальцамі на татуяваным запясьці Скота. Няхай будзе на памяць.



Працягваючы сантыменты, скажу, што не хапіла. Не хапіла людзей, бо па клубу ганяў скразьняк і было няёмка перад музыкамі. Не хапіла музыкі, бо Карніфэксы адыгралі хвілін на сорак. Не хапіла ўвагі менавіта з боку металхэдаў, таму што дэткор можа быць ня толькі модным, але і зьдзіўляць якасьцю, адметнасью і небанальнымі вырашэньнямі.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў

Сёньняшняй раніцай у афіцыйнай суполцы гурта Litvintroll зьявілася інфармацыя, якая, мякка кажучы, патрэсла аматараў беларускага металу. Ад імя Васіля Варабейчыкава, дудара гурта, было напісана наступнае:

Ансамбль Litvintroll спыняе свае існаваньне.
«За дзесяцігодзьдзе свайго жыцьця мы прайшлі шмат дарог, адыгралі безліч канцэртаў і спаткалі сапраўдных сяброў. Гэта быў насычаны час.
Нажаль ня ўсе ўдзельнікі гурта ўсьведамляюць тую адказнасьць, якую накладае званьне музыкі, таму с гэтага моманту, гурт Litvintroll абвяшчаецца распушчаным.
Дзякуй усім! Keep on trollin'!»

Мы зьвярнуліся да музыкаў з просьбай праліць сьвятло на сумныя навіны, але пакуль пракаментаваць сітуацыю пагадзіўся толькі сам Васіль:

«Усё нашае жыцьцё складаецца з канфліктаў. Нават у спрэчках нараджаецца ісьціна. Часам канфлікты прымаюць незваротны характар, сабраўшыся як, вялізарны сьнежны камяк.
У 2008 годзе, калі было патрэбна абараніць імя Litvintroll, гурт вырашыў зарэгістраваць назву. І гэтую адказнасьць узяў на сябе я. Зараз, калі нашыя спрэчкі канчаткова ператварыліся ў сваркі, я ўзяў адказнасьць зноў і распусьціў гурт. Хтосьці падтрымаў мяне, хтосьці не. Але ў цяперашнім выглядзе Litvintroll існаваць ня можа. Час пакажа, на чыім баку была праўда».

Тым часам, у Litvintroll заяўлены як мінімум адзін канцэрт, таму чакаем разам каментароў і ад астатніх удзельнікаў гурта!

[абноўлена ў 12:50 12 красавіка 2015]

Нарэшце праз два дні зьявіўся афіцыйны каментар ад лідэра гурта Андрэя Апановіча ў выглядзе відэазвароту, дзе тлумачыцца сітуацыя і даецца адказ на пытаньне аб будучыні метал-фармацыі.

«Зашмат магчымасьцяў апынулася ў руках аднаго чалавека. Інфармацыя аб распадзе гурта зьяўляецца яго асабістым вырашэньнем. Нягледзячы на гэта, мы працягваем хадзіць на рэпетыцыі і працаваць над новым матэрыялам».

На відэа прысутнічаюць чатыры чалавекі: клавішнік Андрэй Гарчакоў, барабаншчык Генадзь Парахневіч, франтмэн Андрэй Апановіч і гітарыст Аляксей Жабуронак. Адсутнічаюць дудар Васіль Варабейчыкаў і басіст Алесь Стаціўка.

На нашае пытаньне, ці ёсьць гэта актуальным складам існага гурта, спадар Апановіч адказаў станоўча.

Сочым за навінамі.

Пасьля доўгіх гадоў чаканьня фіны Finntroll нарэшце давезьлі да нас свой фірмовы хумпа-метал. З гэтым гуртом у мяне зьвязаныя самыя лепшыя пачуцьці, а папярэдні канцэрт у Кіеве ў 2009 годзе да гэтага часу застаецца лепшым у жыцьці. Адбылося гэта не зусім так, як планавалася, і замест оўпэн-эйру гурт адыграў у кіеўскім клубе (падчас канцэрту ён больш нагадваў лазьню) “Чашырскі кот”. Без ганарару, проста дзеля тых, хто хацеў убачыць іх на фэсьце “Про-Рок”, другі дзень якога быў адменены. Такія лампавыя хатнія канцэрты з гуртамі ўзроўню Finntroll атрымліваецца ўбачыць зусім нячаста, таму станоўчых эмоцый засталася цэлая гама.

Час ад часу пэўныя чуткі пра менскі канцэрт віталі ў паветры, але яны так і заставаліся чуткамі. І вось у 2015 высілкамі Концерт Холл Групп канцэрт нарэшце быў анансаваны. Кампаньёнамі фінам прадказальна сталі беларускія тролі Litvintroll. Цікава, што арганізатары літаральна вырвалі Finntroll з паловы іх фінскага туру, пасадзілі на самалёт і прывезьлі да нас. Час пачатку адкрыцьця дзьвярэй быў назначаны на 18.00, бліжэй да канцэрту перанесены на 18.30, але ў выніку яны былі адчыненыя недзе а палове на восьмую. Паказальна, што людзі з кожнай затрымкай пачынаюць абурацца ўсё менш, хоць на вуліцы і было холадна і ветрана. Тут усім зразумела, што затрымаць канцэрт гэта не жаданьне арганізатараў замарозіць людзей, а звычайная працоўная неабходнасьць. Ужо потым, недзе на сярэдзіне шоў Vreth абвесьціў, што яшчэ аднаго музыку не прапусьцілі праз пашпартны кантроль (на сцэне сапраўды адсутнічаў Routa, і музыкаў было ўсяго пяцёра). Ня ведаю наколькі гэта праўда, ці яго проста ня ўзялі з сабою на “пералётны” канцэрт. Ці я ўвогуле не зразумеў, пра што казаў Vreth, лол. Цешыў адзін факт: людзей запусьцілі ў клуб, хвілінаў 15 патрымалі ў холе і каля восьмай дзьверы ў залу былі адкрытыя.

Гледачы хутка акупавалі танцпляц і стварылі чаргу ля бару, якая расла прапарцыйна памяншэньню чаргі на вуліцы (да пачатку запуску людзі стаялі ледзь не да пераходу да запраўкі). На сцэне было дзьве ўдарныя ўстаноўкі, маленькая ўстаноўка Litvintroll на фоне фінскай сіратліва тулілася пасярэдзіне сцэны, падзяліўшы такім чынам музыкаў гурта на дзьве паловы. Канцэрт быў аб’яўлены як “паўнавартасны выступ двух гуртоў”, і асабіста мне было цікава чарговы раз паглядзець на землякоў. А ў выніку… гурт сышоў са сцэны пасьля 3 ці 4 песьні. Публіка на танцпляцы відавочна не разумела, што ўвогуле адбылося, ды й музыкі на сцэне выглядалі неяк разгулена, не трымаючы ніякага кантакту з залай. Зразумела, што сэт быў абрэзаны з-за закону “да 22”, але лепш напэўна было ўжо ніяк, чым так. Але, на нашых Троляў мы яшчэ дакладна паглядзім (напрыклад, тут), а вось ад Finntroll канечне хацелася ўбачыць поўную праграму.

Пакуль праходзіла нядоўгая наладка, у зале квакалі жабы, што не на жарт весяліла наведвальнікаў (у суполцы канцэрту ўкантакце людзі весела прапанавалі адно аднаму знаёміцца, пакуль жабы ня змоўклі). Бліжэй да дзявятай на сцэне зьявіліся самі музыкі. Пачынаючы са звычайнага металёвага сцэнічнага іміджу “джынсы і чорныя цішоткі”, у апошні час фіны сталі надаваць шмат увагі візуальнай частцы выступаў. Зараз ва ўсіх музыкаў мілыя доўгія вушкі, адмысловыя касьцюмы і грозны грым. Vreth сьпаваў у мадэрновы мікрафон (хай і не як у Томі з Amorphis, але, калі справы пайдуць такім чынам, хутка ён будзе таксама праапгрэйджаны).

Праграма апошніх тураў складаецца зь некалькіх новых, правераных часам старых песьняў, а таксама альбому Nattfödd цалкам, дзясятай гадавіне якога прысьвечаны ўжо трошкі зацягнуты тур. Апошні альбом выбіваецца на фоне астатніх як у музычным плане, так і на сцэне выкананьне новых песьняў было таксама нейкае паехаўшае. На шчасьце, іх было зусім няшмат. Людзей было сапраўды нямала і адтапырваліся яны на поўную, слэмуючы, плаваючы па руках і танчачы шалёныя танцы пад угарную фінскую хумпу.

У плане гуку было шыкоўна. Напэўна, усё ж не хапала другой гітары, але ў астатнім усё гучала мазёва. Vreth дэманстраваў мацнейшы вакал, які, здавалася, зь мінулага разу пракачаўся ў некалькі разоў. Увогуле, як франтмэн ён адпрацаваў на сто адсоткаў, і на фоне статычных гітарыстаў і клавішніка выглядаў жыўчыкам: ня толькі выконваў свае асноўныя абавязкі сьпевака, але, калі трэба, і натоўпам людзей кіраваў, і танчыў, і жэстыкулякаў у такт песьням. На сярэдзіне выступу зьняў свой модны кіцель і казыраў голым торсам і крутымі татухамі.

Канцэрт прашоў без клішэ-бісаў, Finntroll проста сышлі са сцэны, пакінуўшы гітары, і вярнуліся, каб адыграць яшчэ некалькі песьняў. Сэтліст па колькасьці кампазіцый быў такім жа, як і на фінскіх канцэртах, хоць канцэрт і завяршыўся не пазьней за 22. Што, канечна, ня можа ня радаваць. Шоў адбылося выдатным, сяброўска-вясёлым і шчырым. Нават час, праведзены ў чарзе, быў не такім ужо і сумным. Хацелася б, канечне, каб траблы з нашай мяжой калі-небудзь зьніклі, і як мінімум канцэртаў гэта не датычылася. Але пакуль ёсьць як ёсьць, і дзякуй тым, хто прыкладае свае высілкі для рэалізацыі такіх падзеяў. Тым, хто прыйшоў, дзякуй таксама!

Фота: Максім Пракаповіч
Тэкст: Ігар Богуш

У гурта Finntroll зь Фінляндыі з самага старту творчай дзейнасьці быў даволі моцны і стабільны склад. І калі ў ім адбываліся нейкія зьмены, то падстава для такога была сапраўды сур’ёзная. Давайце пройдземся па самых знакавых для гурта персанажах.

1. Katla, вакал. Гэты музыка быў адным з двух татак-заснавальнікаў гурта. Яго вакал мы можам пачуць на альбомах “Midnattens Widunder” і “Jaktens Tid”. Таксама, на першай дэмцы ён граў і на клавішах. Падстава для сыходу з гурта была хоць і даволі чаканай для экстрым-вакалістаў, але сустракаюцца такія сітуацыі ў вядомых гуртах ня часта. У 2001 годзе ў Katla захварэлі зьвязкі, і як вынік – быў згублены голас. Сьпяваць Katla больш ня мог, і на яго месца ў гурт прыйшоў Tapio Wilska.

2. Tapio Wilska, вакал. Гэты магутны дзядзька таксама вядомы па лайв-выступах з гуртом Nightwish. Менавіта ён сьпяваў песьню The Pharaoh Sails to Orion на топавым лайв-відэа From Wishes to Eternity. З гэтым вакалістам Finntroll запісалі сваю хітовую кружэлку «Nattfödd» (дарэчы, гэты альбом павінен быць сыграны ў Менску цалкам), але ўжо ў 2006 ён пакідае гурт. Па “ўнутраных прычынах”, як было заяўлена. На зьмену яму прыходзіць Vreth, які сьпявае ў Finntroll і па сёньняшні дзень.

3. Somnium, гітара. Другі заснавальнік гурта. Музыка разьбіўся аб лёд, зваліўшыся з маста ў 2003. Хадзілі чуткі, што ў апошні час ён занадта злоўжываў алкаголем, і менавіта з-за гэтага адбыўся такі няшчасны выпадак. Гэта афіцыйная версія. На той момант Somnium граў таксама ў гурце Impaled Nazarene, і Міка, вакаліст, у адным з інтэрв’ю заявіў, што Somnium зьдзейсьніў менавіта самагубства, і нібыта пра гэтыя планы яму перад сьмерцю распавядаў. Ці тое праўда, ці няўдалы “жарт” весельчака Мікі – ніхто ня ведае (акрамя самога Мікі, зразумела). Дайшло нават да камічных чутак пра тое, што гарачы фінскі хлопец вырашыў паплаваць, але ня ўлічыў, што на рацэ будзе лёд. Гумару не адняць, карацей.

Такім чынам, у Finntroll засталіся тры музыкі са стартавага складу, і ніводнага з заснавальнікаў. На што здольны гурт жыўцом усе ведаюць па шматлікіх лайв-відэа, а ўжо 8 красавіка фіны ўпершыню дадуць вялікі канцэрт у Менску! Падагрэюць іх нашыя мясцовыя троллі Litvintroll. Прыходзьце, будзе сьпякотна!

Не мінула й 2 месяцаў з апошняга канцэрту, як Serdce зноў вырашылі крануць сэрцы беларусаў новым канцэртам. Вось і сабралі яны зноў прыхільнікаў мастацтва ў метале 5 красавіка ў найбуйнейшым менскім клюбе.

На гадзіну затрымкі ўваходу ў Рэпаблік ніхто ўжо даўно нават увагі не зьвяртае. Наадварот, напрацаванае досьведам чуцьцё прывяло ільвіную долю гледачоў якраз к пачатку падзеі.

Першым граў пост-хардкорны гурт The Burner. І ня трэба адразу адплёўваецца, гэта не тыповы модна-підарастычны пост-хардкор у сучасным яго разуменьні, а нешта па-сапраўднаму цікавае, нястрыманае і лютае.

Драйвовыя, з харызматычным франтмэнам (які таксама вядомы па ўдзелу ў зусім іншым па стылістыцы гурце Nebulae Come Sweet). Якраз тое, што трэба для распаленьня аўдыторыі.
Хлопцы стварылі нейкую цёплую, нават хатнюю атмасфэру, зацягнуўшы гледачоў у вір таго, што адбывалася на сцэне, зрабіўшы нас паўнапраўнымі ўдзельнікамі дзейства.

Вось менавіта такі настрой чагосьці свайго, роднага, зробленага на якасьць і сустракаў хэдлайнераў, прагрэсіўшчыкаў Serdce, якія ўзышлі на сцэну пасьля адрасаваных у іх бок цёплых словаў ад першага калектыву.



Лакаматыў у Шамбалу адправіўся ў шлях а 9-й гадзіне. Людзей трошкі падцягнулася, але ўсё роўна было ня больш за 75-80. У такой камернай абстаноўцы музыкі і пралі пражу свайго сакральнага аповеду. Ніякага слэму і стэйдждайвінгу не было, але гэта сьведчыць зусім ня супраць гурта. Людзі проста фізічна не маглі варушыцца болей, чым неабходна для жыцьцядзейнасьці, слухачы былі зачараваны, нібыта сучасным беларускім Арфеям.

Усе тэхнічныя складанасьці быццам бы не былі прынятыя да ўвагі. Нават камп'ютар зь неабходнымі сэмпламі, што некаторы час не працаваў, апынуўся ўсяго толькі нагодай для гітарнага сола…

Адзінае, чаго мне не хапала — гуку. Калі для пост-хардкору made by The Burner ён быў самае тое, то для такіх прагрэсіў-дэтстэраў, як Serdce, гэта ахілесава пята. На мой погляд, нягледзячы на ўсё сваё майстэрства і тэхнічную дасканаласьць разам з артыстызмам, яны ня стануць на 100 адсоткаў «канцэртным» гуртом, пакуль не дасягнуць таго фінансавага посьпеху, які дазволіць цягаць за сабой па сьвеце тоны канцэртнай апаратуры.

Бо занадта складаная музыка, занадта шмат у ёй розных, на першы погляд, другаступенных элементаў, безь якіх цалкам успрымаецца не зусім так.

Але нягледзячы на ўсё гэта, гіг атрымаўся вельмі добрым. Serdce ня проста захапіла ўсе думкі і пачуцьці залі, яно праецыявала іх на сябе і адлюстроўвала ў прамым эфіры на сцэне. Уражаньні ад гэтага, прызнаюся, проста неверагодныя. І не ў мяне аднаго. Атрымаўшыя асалоду ў поўнай ступені слухачы ўсё ж прызвалі зноў на біс хлопцаў, якія, здавалася б, ужо канчаткова сышлі на адпачынак. І нават пасьля апошняй кампазіцыі «Magic Rain» яшчэ доўга чуліся апладысменты захопленых металхэдаў.



Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Антон Кавалеўскі

Рэпартаж зь мяккага і душэўнага менскага канцэрту Rosetta і Challenger Deep.

Фота: Рабцава Майя

Не пасьпеў гурт Serdce адгрымець сваёй прэзентацыяй 12 сьнежня ў Менску, як музыкі зноў вырашылі папесьціць менчукоў вялікім канцэртам. Выдатная магчымасьць як яшчэ раз паслухаць жыўцом апошнюю працу гурта, так і ўспомніць старыя песьні, зразумела. Канцэрт адбудзецца 5 красавіка ў клубе Re:Public.

Падтрымае Serdce выдатны менскі гурт The Burner, які грае пост-хардкор, і дэбютны альбом «Memorandum» якога атрымаў самыя станоўчыя водгукі.

Канцэрт Serdce — рэдкая магчымасьць вандроўкі па сваёй падсьвядомасьці, музыка, якая вымушае думаць і разважаць. Таму, прыходзьце 5 красавіка ў Re:Public, Serdce зноў запрашае ў сваю прыватную Шамбалу!

BelMetal.org ад свайго пачатку быў цалкам беларускамоўным. Ім і застаецца.



Між дзьвюх моваў сучаснай Беларусі мы абралі нацыянальную, насуперак той, другой, што ёсьць асноўнай гутарковай і распаўсюджанай, на якой большасьць з нас была выхаваная і ўзгадаваная. Чаму? Проста таму, што мы можам. І хочам. Таму што нам падабаецца карыстацца беларускай, адкрываючы яе нанова ў дачыненьні да культуры, разгорнутай вакол цяжкой музыкі. Гэта цікава і гэта годна. І таксама гэта плённа. Плённа, нягледзячы на ўсе магчымыя адмоўныя рысы такой прынцыповай пазіцыі. Але гэта наш фармат, нашае вырашэньне. Няхай іншыя выносяць іншыя вырашэньні на сваю карысьць.

Сучасная беларуская мова — бы Няміга, што сёньня існуе, але цячэ ў трубах і ўпадае ў больш буйную раку. І чым болей такіх Белметалаў, тым меней верагоднасьць гэтай рачулкі перасохнуць назаўсёды.

ПРАВАПІС

Выкарыстаньне тарашкевіцкага правапісу – вымушаны захад. Навязаныя ў 1930-я гг. наркамаўскія нормы мелі мэтай набліжэньне моваў саюзных рэспублік да «вялікай рускай». Спачатку ў зьнешнім выглядзе, потым і лексічна. Невядома, ці быў разьлік на такі плён, але сёньня хіба знойдзеш чалавека, які на базе сьціплага школьнага курсу правільна вымавіць дадзенае правіламі «снег» і «не быў» ([сьнег], [нябыў]).

Ня дзіўна, што нам самім далёка не заўсёды падабаецца наяўнасьць кучы невымаўляльных сімвалаў — мяккіх знакаў: «бесьсьмяротны», «зьвядзеньне»...

Фанэтыку беларускай мовы цудоўна адлюстроўвае нашая ўласная крутая лацінка. Маглі б пісаць ёю, але доўгія гады кірыліцы павярнулі нас туды, дзе ўжо моладзь цураецца афіцыйна ўведзенага правапісу ў метро, ня ведае яго і не разумее, лічыць ледзь ня зьдзекам і заклікае не выдурацца і карыстацца стандартнай transliteratsiyay.



А тым часам мы параўноўваем žyćcio і zhytstsyo і арыентуемся па Google Maps, складзенаму для нашых геаграфічных прастораў з выкарыстаньнем міжнародна зацьверджанай беларускай лацінкі.

Але ж калі мы ўжо безальтэрнатыўна зьвязаныя зь кірыліцай, то няхай гэтыя літары будуць сродкам найлепшай перадачы існага гучаньня мовы. Таму мы базуемся на правапісе, некалі распрацаваным Браніславам Тарашкевічам. Плыняў захаваньня чысьціні мовы шмат, мы прытрымліваемся найболей нейтральнага варыянту. Аб гэтым можна будзе пагутарыць асобна, пытайцеся. Калі ж ставіць пытаньне практычнага сэнсу нашага правапісу, адкажам наступным чынам.

У артыкуле аднаго навукоўца-філолага быў дакладна сфармуляваны той самы вядомы тэзіс: «Тарашкевіцкі правапіс і лексіка — спробы калабарацыянтаў зрабіць сваю мову як мага болей адрознай ад расейскай, наблізіць ва ўгоду сваіх фундатараў да польскай». «Старажытнаруская мова была багатая на цьвёрдыя знакі, яны сышлі за непатрэбнасьцю ў ходзе разьвіцьця. Чаму ж гэтыя беларускія апазіцыянеры так б'юцца над вяртаньнем сваіх архаічных мяккіх знакаў?»

Спадарства, дык калі разглядаць правапіс як сродак перадачы вуснай мовы, то въ русскомъ языке твёрдый знакъ стал ненуженъ для правильного произношения, у нашых жа рэаліях — мяккі проста неабходны.

Тое ж і да другой фундаментальнай уласьцівасьці — яканьня ў пераднаціскным складзе. Аматары «несупыннага развіцця мовы ва ўсталяваных з гістарычным ходам нормах» няхай думаюць што хочуць, але вушы рэжа, калі да нас прыязджае расейскі калектыў і, намагаючыся зрабіць прыемнае публіцы, сьпявае па-беларуску, як і напісана, "… забыць цябе НЕ МАЮ сілы".

Дык вось наш родны чытач на базе школьнага курсу ня вельмі пераўзыходзіць замежнага госьця дасьведчанасьцю ў нацыянальнай мове. Такім чынам у нас тут большасьць — замежныя госьці ад самага нараджэньня. Тут і палягае праблема. І вы бачыце нас, гуртоўку нездаровых людзей, што ўзяліся пісаць пра адмарожаных сальных пэтласаў і іх пачварную музыку. Яшчэ і пісаць на нікому не патрэбнай калгаснай мове. Яшчэ і ўстаўляючы гэтыя «ь» і «я» і абзываючы карту «мапай»…

Аднак назіраем трэнд беларусізацыі. У рэкламе, напрыклад. Сёньняшнія заўзятары «правильного языка» заўтра будуць рабіць рэбрэндынг зь пераходам на мову нацыянальную, кіруючыся камерцыйнымі перспектывамі. І робяць. А мапай карту назвалі ўжо нават па БТ.

… А BelMetal тымчасова будзе далей працягваць сваю справу і пазіраць на ўсё гэта з усьмешкай «а мы рабілі так, пакуль яно яшчэ ня стала мэйнстрымам =)»

Стыль: Progressive Death Metal, Progressive Thrash Metal.
Гурт: Temnein
Альбом: 404 B.C.
Год: 2014
Краiна: Францыя

Трэклiст:
01. Slave / Master
02. Self Division
03. Tangled
04. Heart Hooks
05. Dropping Light
06. Bright Knife
07. The Realists
08. Final Encounter
09. Thirty Tyrants

«404 B.C» — дэбютны альбом французскай прагрэсіў трэш-дэт фармацыі Temnein.

Хлопцы, відавочна, выхаваныя на алдскульных шэдэўрах, адначасова намагаючыся стварыць нешта непаўторна-сваё. Музычна Temnein уяўляе сабой даволі эклетычны мяшанец Between the Buried and Me, At the Gates, пазьнейшай творцасьці Чака Шульдынера з тыповымі хэві-металічнымі гармоніямі і гітарнымі хадамі, лёгкім прысмакам паўэру, хардкору, і блэкаўскімі бластбітамі.

Атрыманы ў выніку галем цалкам сабе жыцьцяздолны. Музыкі робяць тое, што ім падабаецца, і робяць гэта добра.

Альбом канцэптуальны, але хлопцы ня згадваюць аніякіх канкрэтных падзеяў ці імёнаў. Яны апісваюць вечныя тэмы каханьня, вайны, самаўспрыняцьця і маральнага выбару. Сучаснымі сродкамі Temnein імкнуцца перадаць дух братазабойчай Пелапанескай вайны.

У выніку мы акунаемся ў новы сьвет, у старадаўнюю (але так шмат у чым падобную на нашую) эпоху. Эпоху вайны, якой не павінна было быць, у якой самое жыцьцё вялікай грэчаскай цывілізацыі, яе надзеі на будучыню захлынуліся ў крыві, дзе палёт найчалавечных думак у гісторыі раптам спынены вар'яцтвам жывёльных пачуцьцяў асабістай помсты, зайдрасьці, хцівасьці і нянавісьці.

Страшэнны час, калі боты музыкі затаўклі ліру ў стогнучую ад цёмнага жаху зямлю, геніальныя архітэктары бачылі, як абвальваюцца сьцены мармуровых храмаў, а непараўнальныя філосафы — як вокамгненна гніе няўлоўная сутнасьць, што робіць чалавекападобную пачвару Чалавекам.

Крывавая пара, што зьнічтожыла самую надзею на лепшае, рукамі элінаў забіла Эладу.

Вайна невымоўна-прыгожых мудрых Афін і сувора-мужнай Спарты, Іянійцаў з Дарыйцамі, дуэль Ахіла з Партоклам, барацьба шалёных сьляпых волатаў, што ў сьмяротным абдымку на краю бездані задушылі адзін аднаго. Армагедон чалавечых душ.

Мне здаецца, што гэта тое, што закранулі французы ў сваёй працы. Нават калі не, у мяне склаліся менавіта такія вобразы і пачуцьці. Галоўны мінус гурта — адначасова недахоп досьведу і нейкай сьмеласьці. Яны нібыта занадта азіраюцца на аўтарытэты, на мэйнстрым, трошкі пужаючыся ствараць нешта кардынальна новае.

Пакуль што Temnein ідуць па шляху, які праклалі іншыя, саромеюцца самім стаць аўтарытэтамі, за якімі пойдуць. А для канкурэнцыі з мэтрамі на іх палі пакуль што не хапае банальнага прафесіяналізму, што прыходзіць з часам.
Асабіста я бачу ў гурце даволі высокі патэнцыял, жадаю хлопцам прабіцца далей і дайсьці да сапраўдных вышынь. Тым больш, что перадгор'яў яны ўжо дасягнулі.

Альбом 404 B.C. — магчыма, тое, што складзе аснову лесьвіцы да Алімпу.

А мая адзнака пакуль недзе 8 з 10.

Прадмова. Хэві мэтал з пачатку 1990-ых гг. так ці інакш пранік амаль ва ўсе населеныя пункты нашай краіны, і думкі стварыць свой гурт сярод металістаў заўсёды прысутнічалі. У большасьці выпадкаў думкі гэтыя засталіся марамі, але самыя адбітыя адданыя рабілі спробы стварыць свой гурт на самой справе.

BelMetal переходит на русский язык.

Семь лет развития проекта дали достаточно оснований для подведения некоей черты, вынесения определённых выводов. Не без сожаления вынуждены констатировать тот факт, что несмотря на всё упрямство и целеустремлённость в ведении языковой политики, формат исключительной беларусскоязычности является скорее препятствием для развития проекта, нежели являет благотворную суть.

На своём пути мы встречали много мнений, получали разные советы. И сейчас можно утверждать, что мы прислушались к тем из вас, уважаемые друзья, кто неустанно вразумлял нас следующим. Русский язык – международный язык. Его использование в медиапространстве Беларуси не является фактом измены нашей нации или чем-то подобным. Мы вовсе не исключаем дальнейшего движения в беларусскоязычном векторе – такие материалы будут создаваться, но исключительно по доброй воле авторов, журналистов, безо всякого диктата формата. Уверены, что это снимет существенное препятствие для большинства читателей и повысит интерес к нашим статьям и прочим материалам. Также это значительно облегчит и рационализирует работу редакции, принимающей и обрабатывающей в подавляющем большинстве русскоязычные материалы, что в свою очередь высвободит дополнительные ресурсы для развития проекта.

Более того – данная модернизация открывает новые горизонты для интеграции нашей музыкальной культуры в общий контекст, обсуловленный обширным русскоязычным сегментом сети Интернет.

BelMetal таким образом продолжает исповедовать политику эффективного развития беларусской метал-сцены. Просто давайте будем смотреть правде в глаза.

Першы візіт Thy Disease у Менск адбыўся 9 гадоў таму, і тады ў шматпакутнай Шайбе людзей набілася пад завязку. Спрэчнае пытаньне, ці ў паляках была ўвогуле справа, бо да менскага складу ўдзельнікаў гігу яны далучыліся літаральна за некалькі дзён да шоў. Тады яшчэ былі такія часы, што галодныя да канцэртаў людзі наведвалі ўсе нешматлікія канцэрты запар, тым больш, што тады грала Rasta, якая была на самай хвалі, ды ўпершыню прэзентавалі свой праект ID:Vision. Як бы там не было, але палякі тады пакінулі самыя станоўчыя ўражаньні.

Выступ чатырохгадовай даўнасьці быў ужо не такім шматлюдным, але ў Рэпабліку, які толькі адчыніў свае дзьверы, людзей сабралася нармалёва. Тады ў складзе яшчэ прысутнічаў зорны Novy (Dies Irae, Behemoth, Vader), што таксама падагравала цікаўнасьць да канцэрту. Сёньня на двары 2015, і ў складзе зь “дзядкоў” застаўся толькі Yanuary. Прыкметна тое, што да калектыва далучыўся гарадзенец Арцём Сярдзюк, вядомы па гуртах Medea, Deathbringer, Woe unto Me і шмат іншых, а таксама як актыўны ўдзельнік беларускага металічнага руху.

Месцам канцэрту быў абраны больш сьціплы, чым Рэпаблік, Джэк клаб, які ў апошні час раз за разам прымае ў сваім памяшканьні цяжкія гурты і іх слухачоў. Давялося быць тут на прэзентацыі альбому гурта Omut, і ўражаньні засталіся файныя. Калягламурнае вялікае (калі браць ва ўлік чыл-аўт зону) памяшканьне са скуранымі канапамі, даволі танны бар, нармалёвыя прыбіральні. Карацей, тое, што трэба для лакальных канцэртаў. Мінусам можна назваць хіба што нізкую, ня самую вялікую сцэну і дазвол паліць, хоць апошняе мне і не перашкаджае асабліва. Кампанію Thy Disease склалі нашыя топавыя гурты розных жанравых накірункаў: Nightside Glanse, Exist-M, Exegutor, а таксама брэйккор-метал праект Kezik, які ў апошні час усё часьцей пачаў зьяўляцца ў складзе металічных канцэртаў.

Kezik і адкрываў канцэрт, які распачаўся лічы без затрымак. Людзей ужо сабралося нармалёва, але яны ўсё больш імкнуліся да бару ці канапаў, відавочна не да канца разумеючы, што адбываецца на сцэне. Праект складаецца з двух чалавек, гітарыста і непасрэдна Пойзана, які дыджэіў за пультам ды лэптопам. У свой час вельмі часта даводзілася бачыць яго выступы на індастрыял- і каляфарматных яму вечарынах, і там яго музыка гучала сапраўды моцна і ірвала танцпляцы. Пасавала фармату, карацей. Ня буду судзіць менавіта пра сам праект Kezik, бо па дваццаціхвілінным лайве цяжка скласьці нейкае пэўнае ўражаньне. Гучала цікава і якасна, і хай сабе для як старт гігу зь нечага незвычайнага пойзде. Магчыма, пасьля людзі бліжэй зразумеюць, што тут да чаго і будуць жывей рэагаваць на такую музыку.

Наступнымі свой новы альбом прэзентавалі ўзор сучаснага беларускага грайндкору – Exegutor. Лаўрык вырашыў дадаць свайму іміджу шарму з дапамогай акуляраў для сьляпых, перад першым трэкам музыкам было пададзенае піва, і пачалося. У гурта ўжо ёсьць свая пэўная аўдыторыя, якая адгадвалася сярод наведвальнікаў як па цішотках з надрукаваным лога гурта, так і па значным ажыўленьні на танцпляцы. Больш за трыццаціхвілінны сэт суправаджаўся вар’яцкімі танцамі ад асобных персанажаў і перманентна ўзьнікаючым слэмам. Людзі зайшлі на танцпляц і больш да завяршэньня выступаў усіх гуртоў адтуль не сыходзілі.

Exist-M было цікава ўбачыць ужо таму, што амаль два гады гурт захоўваў таямнічае маўчаньне. За гэты час быў выдадзены толькі толькі кавер на Ляпісаў Нафта, але ані канцэртнымі выступамі, ані сваімі навінкам гурт слухачоў ня песьціў. Што ж, сёньня прыйшоў час паглядзець, што музыкі падрыхтавалі за гэты час. Пачалі са свойго класічнага баевіка Боршч, адразу выклікаўшы зацікаўленасьць знаёмых са сваёй творчасьцю. Пад забойныя трэкі і наймагутнейшы скрым Насьці людзі пусьціліся ў шалёныя пляскі, залазячы нават на сцэну. Тут працавала правіла “не перашкаджаеш музыкам – не перашкаджаеш нікому”, і іх ніхто не чапаў. Аховы неяк не было бачна ў клубе ўвогуле, недзе пахаваліся. Была прэзентаваная новая песьня, якая нават у “сырым” выглядзе гулача шчыльна і моцна. Будзем чакаць студыйных запісаў. Часу Exist-M далі дакладна мала, і калі на танцпляцы распачаўся самы ўгар, гурту сказалі, маўляў, усё, згортваемся. Але ня тут было, і людзі на танцпляцы зладжанымі крыкамі “Яшчэ!” вымусілі выладкаваць музыкам час яшчэ на адну песьню, якая была каверам на гурт Sepultura.


Далей быў даволі працяглы перапынак. Nightside Glanse, якія ўжо на другім гурце сьвяцілі прыгожымі размаляванымі тварамі з грымёркі, захапілі з сабою цэлы штат сцэнічнага сапорту. Калі папярэднія гурты (ды й наступныя палякі таксама) наладжвалі свае інструменты самі, то ў Глэнсаў для кожнага інструменту быў свой спецыяльны чалавек. Нажаль, менавіта на ніх гук у Джэке трошкі падвёў, і ў розных кропках залы некаторыя моманты ў песьнях усё ж успрымаліся толькі па памяці. Затое візуальная частка ў Nightside Glanse была самай ўражлівай у гэты вечар: музыкі не дарма хавалі свае твары і касьцюмы падчас наладкі, бо як толькі яны выйшлі на сцэну, зрок было адвесьці ўжо складана. Увогуле, на маё меркаваньне, гурт пасьля выданьня свайго апошняга альбому ступіў значны крок наперад у музычным плане, і на сцэне яны выдатна дапаўняюць музычны складнік. Асабліва эфектна выглядаў габарытны басіст, вядомы па гурце Blessing Omen, у кантрасьце зь якім сцэна выглядала сапраўды ня вельмі вялікай. Праграма складалася з большага з новага матэрыялу, і я нарэшце змог паслухаць яго жыўцом, бо прэзентацыя альбому была да майго сораму прапушчаная.

Thy Disease выйшлі на сцэну ўжо амаль каля адзінаццатай гадніны, і пэўная частка людзей ужо пазяхала ў прадчуваньня заўтрашняга працоўнага дню. Нажаль, некаторыя пачалі сыходзіць дадому. Я даволі супярэчліва адношуся за апошняй працы Costumes of Technocracy, і таму быў вельмі рады пачуць алдовыя рэчы з Rat Age, і асабліва ўлюбёную Mean, Holy Species, зь якой і пачалося знаёмства з гуртом. Музыкі ў сваіх фірмовых касьцюмах адтапырваліся нароўні з усімі прысутнымі на танцпляцы, пацягвая ў перапынках паміж песьнямі “Аліварыю Дзясятачку”, пазіравалі фатографам, а Syrus нават цярпліва чакаў, пакуль у нейкага няўдачлівага фана ўсё ніяк не атрымлівалася зрабіць сэлфі на сцэне зь нім. Музыкі гралі каля гадзіны, завяршыўшы шоў яшчэ адным хітом Code Red і, канечне, не забыліся на кавер на Мадону Frozen. Тут на сцэну падняўся Арцём, і пакуль ён падлучаў сваю гітару, Syrus чытаў оду яго шыкоўнай барадзе :) Недзе ў падсьвядомасьці хацелася яшчэ, але позьні час даваў пра сябе ведаць, і людзі патрошкі пачалі разыходзіцца.

У завяршэньне зацелася б сказать, хто такіх вось гігаў вельмі не хапала. Свойскіх, утульных, дзе кожны твар знаёмы. Спадзяюся, і арганізатары, і Джэк клаб працягнуць гэтую традыцыю, а нашыя шматлікія менскія металхэды нарэшце пачнуць хадзіць на лакальныя канцэрты.

Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Ігар Богуш

Працягваем пісаць пра цікавыя месцы працы прадстаўнікоў беларускай метал-сцэны. Гэтым разам увазе чытачоў інтэрв'ю з драмерам дум-метал гурта.



Імя: Вадзім Канн
Гурт: Sleepless Anger
Арганізатар Anger Metal Fest
Месца працы: Беларускі дзяржаўны цырк

Распавядзі пра сутнасьць працы.

Сутнасьць працы простая, суправаджэньне шоў і прадстаўленьняў у цырку. У нашыя з калегамі абавязкі ўваходзіць падрыхтоўка манежу і ўсе аперацыі, якія шоў суправаджаюць. Напрыклад, як матросы, вяжам вузлы і розныя прыспасобы, нешта з рэквізіту цягнем на манеж і зьбіраем яго адтуль, але гэта трэба рабіць вельмі хутка, строга ў патрабуемы момант і амаль так, каб ніхто цябе ня бачыў =)
Ну і сочым за бясьпекай па ходу шоў. Усё проста.

Ці адчуваецца знутры славутая атмасфера цыркавой містэрыі?

Я вось адчуваю. Нягледзячы на тое, што часам надакучвае каторы дзясятак разоў сачыць за адным і тым жа, усё ж такі момант таямнічасьці ёсьць. Неяк стаіш такі, глядзіш, як лётае пад купалам дзяўчына на палотнах ці яшчэ што гарнае робіцца, і нават забываеш, дзе ты і хто ты, ха-ха.

Так, хапае містыкі. Нават нідзе ня бачыў, каб людзі настолькі моцна выконвалі каноны цыркавых традыцый. Першы час калі я там працаваў, я лічыў, што гэта фанатызм, але насамрэч у нашых вельмі сур'ёзныя адносіны да такіх справаў.

Ці багата вольнага часу? І як такая праца спалучаецца з музычнымі справамі?

Вольнага часу хапае, але, здаецца, яго трэба болей.
На рэпетыцыі худа-бедна яшчэ хапае часу, але амаль кожны дзень працы да 22:00 зрэдку трохі заяўляе аб сабе.

Праблема ў іншым: пакуль ідзе праграма, за свой кошт куды-небудзь сарвацца амаль немагчыма, што адбіваецца на колькасьці нашых выступаў. Але заўсёды можна пайсьці на кампраміс.

Цяжка, канешне, але што рабіць, трэба рухацца, каб выжыць =)

А які гэта графік працы, калі дакладна?

Стандарт з 14:00 да 22:00, выходныя — панядзелак і аўторак, субота і нядзеля — увогуле самыя забойныя дні, з ранку да ночы працуем. Але самае жорсткае — Навагоднія елкі. Гэта спартанскі марафон, які йдзе амаль тыдзень БЕЗ ВЫХОДНЫХ, з ранку да ночы. Крута, праўда?

Ці адбываліся якія цікавыя гісторыі?

А ў нас кожны дзень цікавыя гісторыі! =)
То мядзьведзі па стараму цырку бегалі (да рэстаўрацыі), то хлопцы кагосьці з новых у дыван завернуць, шмат гісторый ёсьць…

Але самая гарная гісторыя была амаль у першы месяц маёй працы.
Тады йшла праграма, на мой погляд, самая сапраўдная цыркавая, амаль як у фільмах імпрэза была. Было шмат зорак эўрапейскага цырку, і працы таксама зь імі хапала.
Дык вось, пачынаецца бадай што самы круты нумар той праграмы, дынастыя канатаходцаў з Паўднёвай Амерыкі…

І вось падчас шоў выходзіла так, што адна зь іх артыстак, Аўра Кардзінале, па нумары выходзіць з-за заслоны на манеж і сьпявае, прытым моцна так сьпявае, даволі такую чапляльную песьню. Яна выходзіць на цэнтр манежу. Але ў той момант мы за кулісай разгортваем прымітыўную сістэму бясьпекі ад падзеньняў — вялізарны такі надуўны матрас. І я з другім хлопцам павінен хутка выцягнуць яго на манеж. Дзеля справядлівасьці скажу, што манеж быў мільгаючы, з матавым пластмасавым пакрыцьцём, у туфлях ты быццам на лыжах.
Дык вось, мы цягнем падушку з усяго дуру («каней» у нас у абодвух хапала), Аўра йдзе па манежы, сьпявае, ўсё так нязмушана… І тут, бац, сцэна — я цягну падушку, мой сябра выпадкова наступіў на яе другі канец, і я, трымаючыся за падушку, пасьлізваюся бы на нейкім банане. І праязджаю амаль пад ногі Аўры.



Гледачы рагочуць, сьветлавікі рагочуць, наша уніформа ўвогуле ўся палегла са сьмеху. Я сам чынна йшоў з манежу быццам так і трэба было, але за заслонай ледзь ня здох ад рогату.
Але ад начальства выпала мне дык выпала!

І ўсё ж праца вясёлая? Ці прысутнічае нудота і рутына?
Ці ставіш заслонку «адпрацаваў — пераўвасабляюся граць дум»?

Канешне, праца вагонь!.. Але ўсё ж бываюць моманты, калі проста выгараеш, ці яшчэ нешта. Ну напрыклад, як я раней распавёў пра навагоднія елкі. Вось там так, калі сябар сябра не падахвоціць, можна і з глузду зьехаць! Але хлопцы моцныя, усё вытрымліваюць.



Заслонка «ДУМ — РАБОТА» канешне існуе, але неяк зусім па-іншаму яна дзейнічае.
Я лічу, што ў маленькім цыркавым грамадстве, дзе паўсюль чуваць сьмех і хор зьдзіўленьня, радасьць і трыумф, ёсьць месца і для меланхоліі (у нас нават ёсьць змрочная і жахлівая песьня амаль пра гэта).

Не магу, канешне, сказаць, што я сумны чалавек, але я б ня граў дум, калі б не адчуваў сябе такім =)

Вясна прыйшла, і абудзілася ня толькі прырода, але і людзі пасьля зімовай сьпячкі. 22 сакавіка Рок партал зноў адчыніў свае дзьверы для прыхільнікаў метал-музыкі – фэст Metal Zone – 2015 як-ніяк. Назва шматабяцальная, спадзяешся на тое, што атрымаеш порцыю разнастайнага металу па самыя вушы, але на самой справе ўсё было ня так.

Ёсьць такія імпрэзы, якія абавязкова трэба наведваць. І ня важна, што наступны дзень – працоўны, не хапае да авансу, не знаходзіцца кампанія. Таму што на іх зьбіраюцца найцікавейшыя калектывы, гучыць роднае слова і здабываецца тая эфемерная еднасьць, якой ганарыцца наш андэграунд.

Яскравы прыклад мерапрыемстваў такога кшталту – Фэст вясновага раўнадзенства, што грымнуў 22 сакавіка ў клубе Re:Public. У гэты раз ажно пяць гуртоў віталі вясну і сагравалі сэрцы наведвальнікаў. Але пра ўсё па парадку.

Акурат а шостай гадзіне людзі пачалі пакрысе запаўняць танцпляц і столікі клубу. Чаргі на ўваходзе ня ўзьнікла, бо гледачы прыходзілі паступова, у залежнасьці ад уласных прыярытэтных гуртоў. Аднак, каб пасьпелі выступіць усе, расклад быў даволі жорсткі. Таму на сцэну выйшаў Алесь Таболіч, павіншаваў прысутных са сьвятам і аб’явіў першы гурт.

“Горынь” – прадстаўнікі СЭТ (Студэнцкага этнаграфічнага таварыства), што ўжо ня першы раз далучалі металхэдаў да народнай традыцыі. Калектыў выканаў некалькі веснавых песень, тым самым задаўшы агульны тон мерапрыемству. Асабліва актыўныя слухачы нават распачалі карагоды, у якія ўцягнулі і мяне, за што ім вялікі дзякуй, бо стала значна цяплей. Усё гэта азначала толькі адно: народ ужо гатовы ісьці ў адрыў.

Хацелі – атрымалі. Бо наступным на сцэне зьявіўся гурт-таямніца, што адыграў усяго некалькі канцэртаў, зьмясьціў ва “ўкантакце” адзінае аўдыё, але ўжо нарабіў столькі шуму, што і ня сьнілася некаторым старажылам сцэны. Гэта я пра Folcore. Гэтым разам хлопцы не скакалі ў натоўп зь гітарамі, але падрыхтавалі іншыя нечаканачкі. Напрыклад, песьню “Карагод марозных вятроў”, якую выканалі разам з “Горынь”. Нястрымна плюсую, атрымалася вельмі эфектна, і хочацца, каб гэты прыём выкарыстоўваўся далей. Спалучэньне народнага харавога вакалу і бескампраміснага металу – смак. Таксама нас пачаставалі кампазіцыямі “Да зорак шлях”, “Призрачный мир”, “Роспач”, “Хмаркі” і скончылі на пазітыўных нотах “Нам светит солнце”.

Пра сонца ўзгадалі нездарма, бо далей шаноўнае спадарства праслухала міні-лекцыю пра салярную і ня толькі сімволіку, характэрную для нашых вясновых абрадаў. Высьветлілася, што сонца – жаночы вобраз у народнай культуры, разам зь якім выкарыстоўваліся вобразы птушак, у прыватнасьці качак, якія паводле старажытных паданьняў стварылі гэты сьвет, за што ім вялікі дзякуй. Таксама папулярны вобраз белага каня, правадыра паміж тым і гэтым сьветам. А адмыкаюць зямлю ўвесну ключом. Карацей, пазнавальна, не адмовілася б наведаць паўнавартасную лекцыю, прысьвечаную гэтай тэме.

Аднак вернемся да канцэрту. Тым часам нас гатовы быў парадаваць гурт Omut, што падрыхтаваў заліхвацкую “Дрыгву”, журботных “Шэрых гусей” і загадаў: “Дывысь у гочы моі”. Мне як чалавеку, які не патрапіў на прэзентацыю альбому гурта, было вельмі прыемна зноў пачуць жыўцом песьні, што ня першы месяц як апанавалі плэйліст. Нельга не адзначыць экспрэсіўную вакалістку Эльвіру, якая ў гэты вечар двойчы выходзіла на сцэну, з Folcore і Omut, ды кожны раз зачароўвала прысутных сваім крыштальным і моцным голасам. Слухаць хацелася бясконца. Натоўп нарэшце разварушыўся, слэміў і падпяваў “Сьпявай, зямля!”

Градус павялічваўся, танцпляц ушчыльняўся, да сцэны прабіваліся чародкі дзяўчатак, хлопцы расчышчалі месца для слэму – надышла чарга бясспрэчнага беларускага хэдлайнера, гурта Litvintroll. Нядаўна “тролі” езьдзілі з канцэртамі ў Расею і, відавочна, засталіся пад вялікім уражаньнем, бо ахвотна дзяліліся ўспамінамі. Так што калі раптам захочаце наведаць кавярню пад двухсэнсоўнай назвай “Укроп”, вы ведаеце, да каго зьвяртацца. Беларусы пасьпелі засумаваць па “тролях” і радасна скандавалі “Барада!”. “Барада” Апановіч, як заўжды, дэманстраваў уласную харызму, ужываўся ў вобраз кожнай новай песьні. А вобразаў было шмат: “Песьня пра троляў”, “Каралеўская”, “Мужны волат Паганяйла”, “Пахне чабор”… Асабліва прыемна, што “тролі” прысьвяцілі ўсім прысутным дзяўчатам улюбёную і знакавую для мяне “Чорную панну”. Феномен Litvintroll: колькі б разоў не пераслухоўваў іхныя песьні, усё роўна не надакучвае. Няхай так і застаецца, а “тролікам” жадаю нястрыманага руху наперад, бо гэтым гуртом нам варта ганарыцца.

Узорны прыклад гонару за сваю нацыю і культуру – украінскі гурт “Тінь Сонця”, што пачэсна замыкаў імпрэзу. Украінскія госьці ня першы раз наведваюць нашую зямлю і назаўжды зьвязаныя зь беларускімі суседзямі. Пачнем з таго, што франтмэн Сяргей Васілюк размаўляе па-беларуску лепш за некаторых мясцовых жыхароў. Спадар Васілюк – гэта лірычны герой, які аддае слухачам усю душу з кожнай песьняй, і гэта не перашкаджала яму паралельна майстарскі спраўляцца з басам. Вось што значыць таленавіты чалавек. Увогуле выступ “Тінь Сонця” быў падобны на пазьменны абмен прызнаньнямі ў любові паміж Беларусьсю і Украінай. Гурт прэзентаваў сваю новую песьню “Ромко живий”, а са старога пацешыў хітамі “Козаки”, “Дикі гуси”, “Ніколи не плач”, “Кривий танець”, “Меч Арея”. Не абышлося бязь песьні, што назаўжды зьвязала “Тінь Сонця” зь беларускім металам – без знакамітай “Пісні Чугайстра”, за якую трэба падзякаваць і Вітаўту Мартыненку, што зрабіў цудоўны пераклад з ангельскай. Кавер на Gods Tower гучаў то па-украінску, то па-беларуску, яшчэ раз падкрэсьліваючы радство нашых душ і перапляценьне народных лёсаў.

Такім чынам, усе падзеі вечара як бы намякаюць, што тыя, хто прыйшлі на Фэст вясновага раўнадзенства, зрабілі правільны выбар. Астатнім застаецца паспачуваць і не забывацца, што наперадзе бачыцца “Купальскае кола”, дзе магутныя рэкі фолку і металу зьліюцца ў адзіную плынь моцы, прыгажосьці і годнасьці чалавечага духу.

Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Паліна Трохаўцава

Нямецкі «A Capella Hero Metal» гурт прыедзе ў Менск у рамках Усходне-Эўрапейскага туру, прысьвечанага выхаду іх пятага альбому «Dawn of the Brave». Канцэрт пройдзе 26 красавіка ў клубе Re:Public.

Van Canto сталі выдомыя тым, што ўсе інструментальныя партыі, за выключэньнем ударных, музыкі выконваюць акапэльна. Па словах артыстаў, яны разглядалі магчымасьць замены бубнача на бітбоксера, аднак ніводны кандыдат ня здолеў фізічна вытрымаць больш за пяць хвілінаў рытмаў, у якіх грае гурт.

У 2009 годзе Van Canto падпісалі кантракт з музычным лэйблам Napalm Records, а ў 2014 годзе сталі хэдлайнерам найбуйнейшага ў сьвеце фестывалю цяжкай і экстрэмальнай музыкі Wacken Open Air, які праходзіць у Нямеччыне.

За час існаваньня музыкі супрацоўнічалі з Тар'яй Турунен, Віктарам Смольскім, Grave Digger, Blind Guardian, а падчас канцэртаў гурт выконвае кавер-версіі песень Metallica, Nightwish, Эліса Купера, Black Sabbath і многіх іншых.

Інфармацыя па квітках.

Надоечы гурт Znich зьдзівіў кардынальнымі зьменамі складу і выдаў новы сінгл. Каб здаволіць усеагульную цікаўнасьць, Алесь Таболіч распавёў пра тое, якія зьмены адбываюцца ў лакаматыве беларускага фолк-металу і якіх сюрпрызаў нам чакаць ужо на гэтым тыдні.



Адразу хачу вас павіншаваць зь “першай ластаўкай” у гэтым годзе – з новым сінглам “Дунаю”, які прыхільнікі сустрэлі вельмі цёпла. Калі не памыляюся, ён створаны паводле народнага сьпеву. Увогуле, чаму абралі менавіта гэтую тэму, гэты сюжэт?

Дзякуй. Гэтае не ўпершыню робіцца ў “зьнічоў”. Тэматыка, якая, дарэчы, будзе і далей распаўсюджвацца, прыйшла таму, што існуе вельмі шмат беларускай фальклёрнай музыкі. Чаму менавіта “Дунаю”? Па-першае, сама песьня мне падаецца вельмі цікавай. Па-другое, яна ваярская, а зараз гэта вельмі актуальная тэма, таму што ў нас, як і на Украіне, ды і ва ўсім сьвеце, адбываюцца пэўныя зрухі. І я лічу, што патрыятызм і нацыянальная сьвядомасьць павінны прысутнічаць як у тэкстах, у музыцы, так і ўвогуле ў нашай культуры. Вельмі шмат такіх песень, у якіх гаворка йдзе пра “чарачку на пасашок” ці пра нейкія жалобы – “ай, на каго ты мяне пакінула”, а ваярскіх песень мала. І “Дунаю” выйшла як напамін пра нашых продкаў, пра наш змагарскі дух. Дарэчы, на яе, думаю, будзем рабіць кліп.

Здаецца, гэта першы запіс за апошнія чатыры гады. Чаму так доўга нічога не было?

Мала таго, што гэта першы запіс, дык у нас яшчэ й новы склад. Часта ў сталых гуртах звонку ўсё выглядае добра, а насамрэч нічога ня робіцца – ні рэпетыцый, ні запісаў. Некаторыя музыкі, зь якімі адыграў столькі год, проста забілі, таму што зьявіліся сем’і. А іншыя пачалі шукаць сябе, выйсьце для сваёй індывідуальнасьці. Гітарыст Сьцец даўно зацікавіўся паралельным праектам з Сашай Грахоўскай (BY CRY). Я казаў яму: “Самае галоўнае, каб ты не забіў на Znich”. Так і атрымалася. Наш бубнач Гарох калісьці сышоў да нас з Drum Extasy, сказаўшы, што надаела граць адно і тое ж, і што яму патрэбна творчасьць. Цяпер у яго двое дзяцей, і яму патрэбныя грошы. А гурт Znich – гэта не зарабленьне грошаў, а, перш-наперш, творчасьць. Клавішнік і кампазітар Аляксандр Беленькі тры разы прыходзіў, тры разы сыходзіў. Ну, тутака можна пажаць плячыма…ягоны выбар. А зь Цімурам, бас-гітарыстам, была размова, і перавагу я аддаў сесійнаму басісту Бурзуму, бо ў яго адно з першых месцаў займае музыка, а толькі пасля ўсё астатнее, што ня скажаш, на жаль, пра Цімура. Дарэчы з усімі ўдзельнікамі гурта мы разышліся палюбоўна.

Так я пачаў шукаць людзей у новы гурт. У нас сесійна гралі два чалавекі – бубнач з Imprudence Абрэк і басіст з Folcore, Massenhinrichtung Бурзум. У імпрудэнсаў, здаецца, адбылася нейкая спрэчка, яны разышліся. У гэты час Абрэк да нас і пайшоў спачатку сэсійна, пасьля на пастаянку. А Бурзум – гэта чалавек-машына: ён хоча граць усюды і заўсёды. І для яго, мабыць, граць у гурце Znich – гэта пэўныя амбіцыі. Маўляў, калісьці я хадзіў на канцэрты, быў малы, а цяпер – бах – і ўжо граю ў гэтым гурце. Самае цікавае, што ўдзел у Znich дапамог яго раскрыць як кампазітара, таму што ў астатніх гуртах ён грае тое, што складаюць іншыя. А тут ён склаў музыку да “Дунаю”, і атрымалася ўсё даволі цікава, на мой погляд. Таксама зьявіўся ў нас гітарыст зь вядомага хэві-металічнага гурта SoulSides. Яны, здаецца, ёсьць, а фактычна не існуюць. Тыповая праблема беларускіх гуртоў: жаданьне ёсьць, але няма імпэту. І Руслан прыйшоў да нас, нармальна ўліўся. Прычым я думаў, што замену Сьцецу вельмі складана знайсьці. Высьветлілася, што незаменных людзей не бывае. Самае галоўнае – як чалавека накіраваць у патрэбнае рэчышча. Усё ж такі трэба, каб у гурце быў правільны лідэр, а не калі кожны сам па сабе, да чаго гурт і давяла гэтая “дэмакратыя”. Руслан Ільін зрабіў усё магчымае і немагчымае: мала таго што зьняў усе кампазіцыі на слых, мы за два месяцы зрабілі усю праграму, якую гралі гадамі, і новыя тры песьні. Ну і апошні чалавек, які прыйшоў у гурт, гэта Марына. Я яе бачыў раней у гурце Сонцаварот, але асабліва не слухаў, як яна грае… Адбылося вельмі цікава. Я на прэзентухе Омута ўбычыў у Сонцавароту клавішніцу, паслухаў, як яна грае, і кажу ім: “Слухайце, дайце мне сваю дзяўчыну клавішы сесійна запісаць”. Яна прыйшла на рэпетыцыю, паслухала, што мы выконваем, і сказала: “Мне хочацца з вамі граць”. Вось так і атрымалася. Адзіны, апрача мяне, са старога складу застаўся Косьця. Мне падабаецца, што ён заўсёды кажа тое, што думае. Косьцю я цалкам нанова адкрыў і як вакаліста падчас запісу «Дунаю». Ён сьпеў трыма рознымі тэмбрамі.

Разумею, што пасьля такой плённай працы можна размаўляць і пра будучы альбом…

Магу сказаць, што альбом будзе ўсё ж такі стылістычна не падобны да таго, што мы рабілі. Будзе менш “мяса”, больш музыкі, народнасьці. Памятаю, праводзілі апытаньне, якім бы прыхільнікі хацелі ўбачыць гурт Znich, і вельмі шмат людзей напісала, што якраз хацелася б пачуць нешта народнае, з чаго мы й пачыналі (“Запаветы апошняга старца”). Далей таксама будзем выкарыстоўваць вакал Косьці, і ня толькі – яшчэ й Марышка будзе сьпяваць. Цікава, што ў той жа песьні “Мроя” Марышка бярэ ўсе вярхі-нізы. Яна выдатны выканаўца.

Хутка адбудзецца Фэст вясновага раўнадзенства і Folk Metal Tour, арганізацыяй якіх вы займаецеся. Раскажыце, як распачыналіся гэтыя праекты?

Калісьці мы сядзелі разам з Ножыкам (Gods Tower), Апановічам (Litvintroll) і размаўлялі наконт трыпціха. Але фэст павінен быць разнастайным. Мы, я і мая жонка, якая стала сёньняшнім галоўным арганізатарам і каардынатарам фэсту, падумалі, што на дадзены момант ёсьць гурты, якія могуць працягнуць гэты трыпціх. Той жа Omut, які нядаўна выпусьціў альбом. Тінь Соньця – адзіны ўкраінскі гурт, родны зь беларусамі, бо й песьні нашыя сьпяваюць, ды й украінская душа вельмі падобная на беларускую. Folcore – таксама цікавы гурт, які за год існаваньня зрабіў гэтулькі шоў. Горынь – прадстаўнікі СЭТ, якое заўсёды прысутнічае на такіх фэстах. Горынь хочуць паказаць абрадавыя рэчы на гэтым фестывалі, што павінна паспрыяць вясноваму настрою. Эксклюзіўная фішка: гэтым разам Горынь выступяць разам з Folcore. Litvintroll – адзіны гурт, які застаўся зь мінулага фестывалю. Беларускі хэдлайнер. На сёньняшні дзень гэта выключны гурт, які можа спакойна прадстаўляць Беларусь на любых фэстах.

Як нарадзілася ідэя Folk Metal Tour… У 2011 годзе мы са Зьнічом езьдзілі па гарадах з канцэртамі, і я падумаў: “А чаму б і не зрабіць зноў такую ж паездку, але з гуртамі адной плыні?” Я зьвязаўся з гуртамі, хтосьці адмовіўся, але склад сабралі. Адзінае, зараз арганізацыйныя праблемы – трэба гастролькі браць, чаго раней не было. Вельмі шмат нашых людзей і ня ведаюць, што адбываюцца цікавыя фестывалі, і існуюць такія гурты. Напрыклад, Omut, якім ужо гадоў дзесяць, але пра іх ніхто нічога ня ведае. Ці Sontsevorot, якім гадоў пятнаццаць, а пра іх ня ведаю нават я. Жартую. Цяпер існуе вялікая канкурэнцыя паміж мясцовымі гуртамі і замежнымі. Калі адчыняеш Белметал і глядзіш афішу, разумееш, колькі канцэртаў адбываецца ў тыдзень. А што рабіць гуртам беларускім у гэтай сітуацыі? Толькі аб’яднаньне разам, у талаку, можа неяк выратаваць становішча.

Я ўвогуле за тое, каб на Беларусі было шмат опэн-эйраў. Таму што “Дружба” ці “Мост” – усё ж такі ня нашыя фэсты. А, напрыклад, у маленькай Літве ёсьць некалькі моцных фестываляў, куды людзі цягнуцца з усіх куткоў сьвету. Беларусам трэба імкнуцца рабіць эўрапейскія кайфовыя фэсты, каб ехалі да нас і цікавіліся беларускай музыкай ды культурай.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

16 сакавіка ў Менску ў другі раз выступілі нямецкія хлопцы We Butter The Bread With Butter. Беларуская частка іх туру ўключала таксама Гомель, да якога мы так і не даехалі, але больш чым станоўчых уражаньняў ад гомельскай публікі наслухаліся дастаткова. Таму ў панядзелак ногі былі ўсунутыя ў рукі, і мы дружна шпацыравалі да Рэпабліка.

Людзей яшчэ да пачатку было вельмі шмат. Хай ня столькі, сколькі было падчас першага выступу, але відавочна больш, чым на Dead by April ці Sepultura. Мерчу да нас амаль не даехала, але сёе-тое было, прычым ён, лічы, і не падаражэў у параўнаньні з канцэртамі пачатку зімы і раней. Наведвальнікі набывалі цішоткі, свэтшоты і пераапраналіся ў шорты ўнізе. Класіка перед пачаткам любога канцэрту.

Акдрывалі шоў беларусы In The Hands Of Destruction, якіх мне ўжо давялося ўбачыць на разагрэве ў Betraying the Martyrs. І зараз гурт выглядаў на сцэне куды сур’ёзьней, чым у мінулы раз. Хлопцы разжыліся на яшчэ аднаго вакаліста, таксама замяніўшы драмера. З двума франтмэнамі In The Hands Of Destruction гучалі куды цікавей, а зладжаная праца на сцэне, усе гэтыя адпрацаваныя рухі, на выхадзе выдавала выдатную карцінку. Разагрэлі як трэба.

We Butter The Bread With Butter выйшлі на сцэну недзе праз 20 хвілін пасьля перапынку, адкрыўшы канцэрт традыцыйнай ужо песьняй Pyroman and Astronaut. Увогуле, праграма амаль не адрозьнівалася ад мінулага канцэрту. Яно й зразумела, таму што новы альбом толькі рыхтуецца, а зь першых трох падабраная лепшая складанка і так. Быў прэзентаваны і новы трэк, менская публіка прыняла яго на ўра.

На гэты раз па просьбе гурта чамусьці быў забаронены стэйдждайвінг. А калі ўспомніть мінулы раз, то тады за адну песьню па сцэне праходзіла напэўна палова клубу.

За гэтым сапраўды сачылі арганізатары, і тыя, хто спрапаваў скокнуць са сцэны, затрымліваліся там ня доўга. Напэўна ў наступны раз музыкі запросяць і агароджу паставіць? :) Затое слэмаваць ніхто не забараняў, і на танцпляцы панавала класіка жанру.

Лірычнае адступленьне. Выгадаўшы час перад Makellos, выйшлі папаліць на вуліцу і назіралі дзеяньне ў чатырох ролях. Да клубу пад’язджае таксі, адтуль вывальваюцца два тыповыя пацанчыкі са сваімі мадам, маўляў, зараз у клуб пойдзем. А Рэпаблік відавочна лепшае месца, куда можна адвесьці мадам. Хлопцы зайшлі ў клуб (ну а там напэўна ахова сказала кошт квітка, а самі пачынчыкі ўслышалі, што грае нешта ня тое), пасьля куляй выляцелі з клубу і пабеглі за таксонам, які ўжо амаль уехаў. Было сьмешна, ага.

Шоў жа працягвалася. Чамусьці час ад часу то зьнікала, то зноў зьяўлялася гітара, і зь левага боку, дзе я прастаяў амаль весь выступ, у такія мамонты складвалася ўражаньне гукавай атакі на вушы. Калі ня ўлічваць гэтага, пасьля першай жа песьні гук з вакалам вырулілі і ўсё было чутна выдатна. Музыкі ў адрозьненьні ад мінулага разу часткова адгадавалі бароды і пазбавіліся валасоў. Таксама недзе згубілі модныя ліхтарыкі, якімі сьвяцілі ў мінулы раз падчас Alles Was Ich Will, як у кліпе. У астатнім у меня не атрымліваецца параўнаць абодва канцэрты, бо яны былі аднолькава выдатнымі. Наведвальнасьць і адтапырка таму лепшы паказчак, а нам зараз застаецца чакаць нечага падобнага на чарговым канцэрце Eskimo Callboy!


Фота: Максім Пракаповіч
Тэкст: Ігар Богуш

Мо прыхільнікам экстрэмальнай музыкі будзе дзіўна ўбачыць на сайце «БелМэталОрґ» рэцэнзыю на сёмы дыск сэрыі хрысьціянскіх складанак, але як абысьці яго, калі ажно 3 песьні там канкрэтна наўпрост мэталічныя (Ян Жанчак з progressive-metal праекту «InSearchFor», Віктар Козел экс-вакаліст знакамітага гурта «Tesaŭrus», сам той «Tesaŭrus»). Дый ня варта забываць супрацоўніцтва Тацяны Беланогай з гуртом «TlustaLusta», цяжкія рэперскія экспэрымэнты Vinsenta, які ў сваім «Жывым DVD» стварыў ледзь не беларускі «Rage Against The Machine». Ну а ў гутарцы пра мастацкую аздобу кружэлкі незнарок пайшоў такі суровы экстрым, што hard’n’heavy адпачывае. Ну проста superHitler kaput!

Дык вось вам і lucky-seven. Хоць «шчасьлівая сямёрка» не зусім хрысьціянскі сымболь, але калі сэрыя «Беларускі хрысьціянскі гіт» насамрэч колькасна абагнала музычныя сэрыі аудыёэнцыкляпэдыяў рок-стылістыкі (5 шт., дзе 1 аж у чатырох CD – якраз «Hard Life – Heavy Music»), канцэптуальных супольных праектаў (5), маштабных трыб’ют-альбомаў (4), папулярных складанак «Вольныя танцы» (3), дык як не прыгадаць той сымболь на сёмым выпуску выданьня, які атрымаў падзагаловак «Люблю Беларусь»? Паводле зьместу сэрыя становіцца ўсё мацней, канцэптуальней, а вось паводле аздобы… Мы ўжо выказваліся пра гэта раней у папяровай прэсе, але зірніце на адзін са здымкаў (там, дзе ўся сэрыя), каб адчуць, што да пятага выпуску гэта была сэрыя, а потым… Напрошваецца жарт: калі кампанія «Будзьма» падкінула бабло, дык з сэрыі сышло дабро. Дыскі засталіся – сэрыя зьнікла. Праўда, які ж шоўбіз без бабла?! Дый зграбнасьць модных дыґіпакаў лашчыць цяпер ґуст калекцыянэра. Але нават шосты дыск сэрыі так непадобны на сёмы, што пра стройныя першыя пяць ужо й не прыгадаеш? Зірнем у выходныя зьвесткі і… фсё панятна: «Дызайн Анатоля Лазара на замову кампаніі 'Будзьма'». О, дык гэта ж пэрсанаж несьмяротнай кнігі «Rock on-line»! Цытуем першакрыніцу на стар. 12: «…пачалося нестрыманае цкаваньне дзеячоў нацыянальнай культуры Беларусі, арґанізаванае шэфам «Тузіна гітоў» Анатолем Лазарам (ён жа Вецер Мэханічны, ён жа ВМ, але ня Вітаўт Мартыненка)». Магу толькі здагадвацца, дзеля чаго ўладальнік ініцыялаў АЛ выштукоўваў сабе нік ВМ, але такі дызайнэр дапаможа сэрыі хрысьціянскіх дыскаў, бадай, як штурмбанфюрэр ↯↯ Штырліц – вэрмахту. Праўда, на музыку яны пакуль лапу не наклалі.



Любая складанка (нават хрысьціянскіх сьпеваў) найперш прываблівае наяўнасьцю зорак. Бо і тут сьпевы праслаўленьня, але зоркі ґарантуюць якасьць, эмацыйную акцэптацыю. Ну каго не прывабяць імёны й таленты такіх артыстаў, як Вальжына Цярэшчанка (дуэт са Зьмітром Вінаградавым «Беларусь»), Зьміцер Вайцюшкевіч («Беларуская песьня» на вершы У. Караткевіча), згаданы Ян Жанчак («Сьцежка» на вершы Л. Ґеніюш), Алеся Ўнукоўская («Ты адзіны»), Андрэй Мельнікаў («Дзе мой народ?»), Тацяна Беланогая («Зямля»)? Трое апошніх стварылі хрысьціянскія песьні праслаўленьня на ўласныя вершы (у дадзеным выпадку патрыятычнай тэматыкі):

Зямля не для каханьня…
Памалюся за цябе – хай прысьніцца сон, у якім сонца,
Малюся за цябе – хай прысьніцца сон, у якім вецер
калыша высокія травы.
Памаліся за мяне – у вачах маіх сьпісаныя сьцены,
Маліся за мяне – у руках маіх жалезныя вены.
Маліся за мяне – я каменьне на дарозе.
Хай малітвы паляцяць і на небе будуць разам.

Што казаць пра мэтал, калі ў далікатнай Тані Беланогай «жалезныя вены». А прыхільнікі хрысьціянскай рок-музыкі (накшталт мяне) з захапленьнем паслухаюць тут незабыўны мэтал-гурт «Tesaŭrus» («У палоне ілюзіяў» на вершы, прабачце, мае, так ненавісныя Толіку Лазару, які ветліва казаў аўтару на «Тузіне»: «Куда вы шчэміцесь?»). Яму падтаквала мэтал-крытык Анастасія Самотыя, напісаўшы рэцуху на «Rock on-line» пад красамоўнай назвай – «Мартыненка аканчацельна сашол с ума». Ціпа, нізя так любіць Беларусь. Ну ды Бог ім па-мэталу! Яны ведаюць, як можна, і робяць гэта – гл. выгляд сэрыі.



Варта дадаць, што складанка «Люблю Беларусь: Беларускі хрысьціянскі гіт’7» да наяўнасьці сапраўдных зорак прапануе й эфэкт уваскрэшаньня прызабытых, бо сярод «невядомых» выканаўцаў мне асабіста кідаецца на вока Віктар Козел з песьняй «Чакае Цябе Беларусь». Гэта ж былы вакаліст залатога складу прыгаданага гурта «Tesaŭrus», таму адразу слухаем, каб лішні раз адчуць, што ён кідаецца й на слых, як на вока.

Не ўпершыню сустракаем на дысках хрысьціянскай сэрыі БХД і такія імёны ды назвы, як ансамблі «Подых духа» («Мая краіна» – муз. і сл. В. Гаўруты), «Небасхіл» («Маёй Радзіме» ўласнага аўтарства), Інэса Леаданская («Мой родны кут» на словы М. Шыкуць). Знакамітага рэпера Vinsenta я, прызнацца, напаткаў у праґраме кружэлкі нечакана, хоць і вядомая песьня «Бог, радзіма, воля» з альбому «Пачатак» апынулася бездакорна ў тэму.

У жанры рэп-творчасьці асабіста для мяне стаў на гэтым дыску яшчэ большым адкрыцьцём дзіцячы калектыў царквы «Ян Прадвесьнік», прадстаўлены тут сацыяльнай рытмічнай чытанкай «Мы разам»:

Вы кажаце нам, што мы яшчэ дзеці,
Хай так, але як нам бяз справы сядзець
Мы пойдзем туды, куды вы павядзеце,
І зможам дакладна усё зразумець.
Мы ўсё разумеем, мы ўсё заўважаем,
І тое, як моладзь наш край пакідае,
Шукаючы шчасьця ды лепшае долі,
Багацьця і славы ды подыху волі.



Ажно дзьве песьні прапанавала ў альбом Юля Фралова («Малітва за Беларусь» і «Бог ёсьць любоў»). Для яе гэта добры старт – паказаць мэлядыйны талент свайго голасу праз выданьне склаланкі прамысловай сэрыі; тым больш, калі ён ня надта прайграе ў параўнаньні з гучаньнем побач леґендарнага ню-мэталера Віктара Козела (як бы мог і сёньня гучаць «Tesaŭrus»!), а мо і ўдала кантрастуе з траґічным мінорам А. Мельнікава. Хоць 13-ы нумар тут атрымала акурат ейная аўтарская песьня (словы і музыка). Але нам не да прымхаў:

Адкрый сваё сэрца – Бог цябе любіць,
Ён цябе збавіць і не пакіне…
Ён не падмане, ён міласэрны,
Ён цябе чуе – даверся яму.
Дай сваю руку – пойдзем ўсе разам,
Станем пад крыжам Пана і Збаўцы.

А больш вядомы гурт «Laudans» таксама прапануе два цалкам новыя творы («Малюся за цябе, Беларусь» і «Зорка Бэтлеемска»), хоць ужо мае прамыслова выдадзены свой паўнафарматны хрысьціянскі канцэпт «Завысока-заблізка» (2014). Пра яго нямала пішуць, таму тут толькі згадаем, што паводле жанру калектыў бліжэй, бадай, да фолькавых традыцыяў, хоць выконвае і аўтарскія творы С. Бараўнёва, і сучасных незафіксаваных летапісцамі аўтараў.

Асобна варта ўхваліць вяртаньне сэрыі да колісь удала распрацаванай структуры. Відаць, выдаўцы не праіґнаравалі заўвагі крытыкаў на гэты конт. Усе дыскі сэрыі маюць унікальную разнастайную праґраму, але заўжды пачынаюцца славутым гімнам «Магутны Божа» М. Равенскага і Н. Арсеньневай, а завяршаюцца малітвай «Ойча наш», якой у шостым выпуску чамусьці не апынулася. Цяпер усё зноў у закладзеным парадку, хоць унікальнасьць гэта не зьбянтэжыла. Бо заўжды гэтыя абавязковыя творы гучаць ад розных выканаўцаў вельмі па-рознаму, кожны раз пашыраючы спэктр эмацыйнага асэнсаваньня іх вернікамі: тут «Магутны Божа» тонка сьпявае Хор Менскага Сьвята-Петрапаўлаўскага сабору, а малітву «Ойча наш» насамрэч ператварыў у кананічны сьпеў Хор сьвятароў Гарадзенскай епархіі. Так што любіце радзіму сваю – Беларусь і маліцеся за яе, бо, як сказаў вялікі Караткевіч, «на Беларусі Бог жыве».

Вітаўт МАРТЫНЕНКА,
музычны крытык.
Фота «Krynica.Info».

Калі спытаць любога беларуса пра тое, што ён ведае пра Грузію, большасьць узгадае горы, добрае віно, нацыянальныя танцы і мужчынскі харавы сьпеў. Толькі некаторыя ўспомняць пра ваенныя і палітычныя канфлікты зь няўрымсьлівым суседам.

Яшчэ горш справы ідуць з пытаньнямі пра метал-музыку ў гэтай невялікай краіне. Прызнацца, я сам да нядаўніх пор лічыў, што ў глыбока веруючай праваслаўнай краіне, далёкай ад поўначы, скандынаўскай міфалогіі і філасофіі, палымяных у 90х нарвежскіх цэркваў, металу ня можа быць наогул. Нават прабыўшы два тыдні ў краіне летась, акрамя аднаго надпісу на сьцяне — black metal — іншых тыповых прыкмет музычнай культуры фактычна не было.

Пераломным момантам можа стаць выпадак, калі ў субкультуру грузінскіх фанатаў можаш патрапіць выпадкова, нечакана і ня больш чым праз прамое знаёмства. Далей адкрываецца чорная скрыня, поўная на гісторыі пра «былыя часы», старых музыках і фанатах, не адным дзясятку гуртоў, рэальных ведах эўрапейскай і ня толькі сцэны, нават самага глыбокага андэграўнду.

Дарэчы, некаторыя грузінскія металхэды на пытаньне пра сваю прыналежнасьць да праваслаўя не бяз долі раздражненьня, паціраючы пентуху на грудзі, адказваюць: «Так, я веру, хрысьціў сваіх дзяцей, а астатняе пайшло нах!» Гэта не замінае ім арганізоўваць андэграўндныя канцэрты ў маленькіх клубах, наведвальнікі якіх ужо вельмі нагадваюць нашую тусоўку канцу 90х — запал да любых выступаў, шмат маладняка, пэйнткорпсы і г.д.

Сярод амаль поўнай адсутнасьці інфармацыі пра грузінскую сцэну, усё часьцей і часьцей узьнікае адно “але”. Гэта “але” зьяўляецца ў інтэрнэце паўсюдна і злучана зь яшчэ больш нечаканым кірункам для Грузіі, як Black Metal/Depressive Rock. Калі вы пашукаеце ў інтэрнэце відэа ў падобным стылі, так ці інакш адной зь першых спасылак будзе гурт з Тбілісі — Psychonaut 4. Адзін з апошніх кліпаў La Deca[Dance] здымалі на чатыры камеры ўласнымі сіламі, хоць на першы погляд здаецца, што ім займаліся прафесіяналы. Удзельнікі гурта стартавалі ў 2010 і дагэтуль ствараюць музычную ўтрапёнасьць з запалам, якому варта пазайздросьціць многім эўрапейцам.

На адным зь нешматлікіх канцэртаў у Тбілісі вакаліст і фронтмэн гурта Graf Von Baphomet, адсопшыся пасьля выступу, адказаў на некалькі пытаньняў.

— Як усё пачыналася?

— Неяк капаўся ў паперках і падумаў, а чаму б вось гэтыя тэксты, якія быццам бы ніяк не спалучаюцца з сутнасьцю Black Metal (хаця хто насамрэч усталёўвае рамкі?), чаму б іх не пакласьці на музыку. Я пагутарыў з адным чуваком, паказаў яму свае тэксты і ён сказаў, што гэта крута. І праз тыдзень ён стаў прыходзіць да мяне дахаты, каб паказаць, ці падыдуць яго ідэі для таго, што мы можам разам рабіць. Гэта былі midi версіі Serial Lier і Parasite. І я адразу зразумеў — гэта менавіта тое, гэта менавіта тая музыка, якая пасуе маім тэкстам. І мы адразу вырашылі: «Давай, гэта трэба абавязкова зрабіць». Гэта адбылося, як звычайна, па п'яні. (Граф усьміхаецца)
Мы пачалі граць, адыгралі пару канцэртаў, крывавых, брутальных канцэртаў, якія шакавалі публіку. Потым усё-ткі запісалі Serial Lier і тут жа выклалі яго ў сеціва. Прачынаемся і людзі пішуць: «Чувакі, гэта проста штосьці зэбае і трэба працягваць далей». Мы сабраліся, падумалі і вырашылі, што нашае захапленьне трэба перакладаць на больш сур'ёзны ўзровень — час ёсьць. Запісалі Parasite, які апынуўся нашмат больш крутым, чым Serial Lier. Wow! Тваю ж маці! Хрэн зь ім, давай запішам Antihuman.
Насамрэч, ня трэба думаць пра тое «А вось тыя чувакі робяць так» — давайце зробім штосьці сваё. Урэшце набраўся матэрыял на альбом, які мы жадалі запісаць. Мы абралі самую лепшую прапанову ад карэйскага лэйбла і неяк запісаліся.


— Адкуль назва?

— Ізноў жа, у нас была свая тэма зь гітарыстам Glixx, мы абдзёўбваліся ўсялякай шнягай, а менавіта гэта было, калі мы выпілі вельмі шмат сіропу ад кашлю. Мы ўключалі запіс і пісалі ўсё, пра што мы зь ім у гэты момант казалі. Першыя тэксты як раз засноўваюцца на гэтай бязглузьдзіцы. Калі паслухаць, то гэта сапраўднае трызьненьне, але для мяне яно мае такі велізарны сэнс.

— Так а лічба 4 штосьці значыць?

— Асабіста для мяне гэта азначае эйфарыя, поўны адрыў ад рэальнасьці, велізарная чыстая падсьвядомасьць.

— Але для таго, каб пісаць новы матэрыял, табе трэба ўпарвацца?

— Ёсьць такая фраза, што калі ты будзеш успрымаць музыку пад наркотыкамі, то гэтая музыка не падыходзіць. Але гэта кажуць тыя людзі, якія ніколі не спрабавалі наркотыкі. Пад імі ты разумееш больш, таму што ў цябе адыходзяць на іншы план нейкія комплексы, тое, што пра цябе скажуць. На сцэне я граю самога сябе, мне гэта проста, гэта і ёсьць я сам. Тое ж самае адбываецца, калі ты спрабуеш рэчывы, самае галоўнае не перабраць. Наркотыкі — гэта крута, гэта вельмі добра, але трэба ведаць меру. Трэба мець унутраны голас, які скажа табе — стоп, стоп, стоп. Павінна быць усьведамленьне — сьвет ня можа быць такім прыгожым. Усё афігенна, усё файна, ты ўсіх любіш, усе цябе любяць, а насамрэч — гэта выпрацоўваецца велізарная колькасьць гармонаў у цябе ў мозгу і трэба гэта ведаць. У падлеткавым узросьце яны не атрымліваюць дастатковай колькасьці інфармацыі пра гэта. Таму, дзеці, нельга ўжываць сістэматычна, трэба прымаць тады, калі табе гэта трэба.
Бывае такое пачуцьцё, што мы садзімся і на цьвярозую нібыта як і гутарыць няма пра што. Нібыта ўсё звычайна, але ўсё адно штосьці ня тое. «Давайце што-небудзь замуцім», — і потым пачынаецца такое, адкрываецца цэлы сьвет, ён такі глыбокі, ёсьць так шмат чаго сказаць, што гэта матэрыял на дзесяць альбомаў. Трэба проста ўключаць магнітафон і запісваць, і потым з адной фразы ўзьнікае цэлы тэкст. Вось мы казалі, што, прыкінь, калі мы дажывем да старасьці, мы ня будзем старымі, таму што гэта ня нашае. Rock and roll — гэта ўзрост, пратэст супраць чаго заўгодна, нефармальнасьць — гэта тое, што грамадства пагарджае.


— Грузія вельмі рэлігійная праваслаўная краіна, а як ты ставішся да рэлігіі ў цэлым?
— Мне прасьцей сказаць, што я атэіст, я не жадаю тлумачыць сваю пазіцыю. Так, я веру, што мы частка нейкай глабальнай энергіі. Сэнс у тым, каб проста жыць. Самы вялікі цуд у Сусьвеце — гэта жывая клетка, якая складаецца з малекул. Глядзі, гэты стол складаецца з малекул, але ён не жывы. Возьмем тваю далонь, любы орган, твой палец — адрэж яго, пакладзі сюды, гэта ўсё той жа твой палец, прыгожы, але ён ужо мёртвы. Феномен жывой клеткі. Сэнс у тым, каб проста жыць. Вось нашая філасофія.

— Вы ў гурце думаеце ў адным ключы?

— Сэнс у тым, што пад усялякай бздурой мы зразумелі, што мы аднолькавыя. Ключавая тусоўка, я ня маю на ўвазе S.D.Ramirez, які ніколі не прымаў наркотыкі, ён залежны ад сэксу і алкаголю. Я залежны ад вершаў Ясеніна і ад самога сябе. У прынцыпе я люблю самога сябе. Хоць у мяне было некалькі спробаў забіць сябе. Я не сьпяваю пра тое, што забіць сябе гэта крута, я не прапагандую самагубства. Я не прапагандую самакатаваньні, я проста распавядаю пра сябе. Мяне трэба зьняць і паказваць дзецям: калі ты ня будзеш добра вучыцца, ты будзеш такім, як гэты дзядзька, ты станеш рок-н-рольшчыкам. Я не лічу, што такі лад жыцьця правільны, таму што, блін, гэта неправільна думаць пра такія рэчы, пра якія думаю я. Я надаю час такім тэмам, якія насамрэч у рэальным сталым жыцьці ня маюць сэнсу. Пытаньне хто я — ты ніхто, не для ўраду, не для Сусьвету, проста ніхто, не для грамадства. Тваё жыцьцё нічога ня значыць. Ты проста ніхто. Людзі думаюць пра нейкі дабрабыт, блін, часам гэта правільна, жыць сваё жыцьцё ў камфорце і дастатку, але я ня з тых, нажаль.

— Табе вядома штосьці пра беларускую сцэну?

— Мы гралі з адным чуваком, на разагрэве ён граў эмбіент, гэта было вельмі файна. Я ведаю, што ў Беларусі вельмі разьвітая культура хардкору.

Пра музыку, якую слухае граф

— Я не адношу сябе да пэўнай музычнай субкультуры, я памяшаны на музыцы, я не магу жыць, каб ня слухаць музыку. Розную музыку.

— Брытні Сьпірс?

— Брытні Сьпірс вельмі клёвая.

— Але вы ж ня граеце папсу?

— Таму што тыя эмоцыі, пра якія мы сьпяваем, не падыходзяць папсе, але калі будзе адпаведная тэма — чаму б і не.

— Разглядаючы музыку як глыбока эмацыйную, ці бачыш ты гурт як канцэртны, які калясіць па сьвеце і выступае на фэстах?

— Вядома, любы музыка, які выходзіць на сцэну і грае сваю музыку, яго вядома ж хвалюе меркаваньне іншых. Я не схаваю таго, што жадаю каб нас прызналі, каб мы выступалі. Я ня той чувак, які жадае проста сысьці ў андэграўнд і граць толькі са сваімі сябрамі. У мяне ёсьць жонка, у мяне ёсьць дзіця, я звычайны чалавек у грамадстве, але, нажаль, занадта мала часу надаецца таму, на што хочацца.

— Калі вас запросяць у Беларусь выступіць — прыедзеце?

— Гэта залежыць ад фармату мерапрыемства. Мы ня гурт таго ўзроўню і ня людзі таго дастатку, якія могуць дазволіць сабе пералёты.

Граф паказвае зусім пусты гаманец і, нягледзячы на гэта, гурт, які мае велічэзны запал, выпускае ў красавіку новы альбом «Dipsomania». А ўлетку стартуе свой першы выступ на вялікай сцэне фэстам Carpathian Alliance.

Psychonaut was born today, he burns his life, as fast he can…

//Gronn

Нагадваем, што рэдакцыя BelMetal можа не падзяляць меркаваньні аўтараў і герояў інтэрв'ю. У дадзеным выпадку выказваем сваё адмоўнае стаўленьне да ўжываньня наркатычных рэчываў і заклікаем пазьбягаць падобнага. Выкладзенае ў тэксьце ня лічым прапагандай.

Пятніца 13 – вельмі папулярная дата сярод прыхільнікаў метал-музыкі, і Рок-Партал не застаўся збоку і арганізаваў невялікі канцэрт. Да гэтага канцэрту я паставіўся даволі скептычна, бо папярэдняе мерапрыемства пакінула ня самыя лепшыя ўражаньні з-за вельмі нізкай колькасьці гледачоў, але я памыліўся: усё ня так дрэнна, як здавалася.

Прыйшла вясна, і, нібыта маладыя пралескі, нясьмела паказаліся аматары этна і фолку з нагоды першага візіту на беларускую зямлю расейскага гурта Веданъ Колодъ, які 14 сакавіка адыграў канцэрт у бары “ДК”.

Па дарозе да Талбухіна 4 мяне захліснулі ўспаміны, бо ў гэтым пажыўным месцы апошні раз была бадай што гады 4 таму. І ведаеце, цяпер з-пад налёту правансу ўсё роўна выглядваў прайдзісьвет Джолі Роджэр са сваім адмысловым гукам, злавеснымі ценямі пад стольлю і адзінай прыбіральняй. Хаця, шчыра кажучы, мякенькі стул ў гарошак аказаўся камфортным прытулкам падчас імпрэзы, ды й увогуле месца стала больш лямпавым. Так што пра металёвы гармідар і хмельны чад можна сьмела забыць. Што ж датычыцца фолку…

А сёмай гадзіне на сцэну выйшла Эля Максіменка з гурта “Кліч” і абвясьціла, што гэтым вечарам павінен атрымацца дуэт Беларусі і Расеі. Хуценька зьявіліся і астатнія ўдзельнікі “Кліч” ды выканалі невялікую акустычную праграму, падчас якой прагучалі такія кампазіцыі, як “Вядзьмарка”, “Песьня сонцу”, “Пасею гурочкі” і ўлюблёная песьня самой Элі “Воран”. Было відаць, што музыкі хваляваліся і гучалі крыху нястройна. Аднак, дзякуючы абаяльнасьці Элі і вытрымцы акардэаніста Яўгена, уражаньні ад выступу засталіся прыемныя. А калі зьявілася чатырнаццацігадовая вучаніца Элі, каб разам з гуртом выканаць аглаблёвую “Канюшню”, прыступ расчуленасьці было не стрымаць.

Каля восьмай да нешматлікай аўдыторыі выйшлі Веданъ Колодъ (у перакладзе са стараславянскай – “прарочае дрэва”). Гурт, насамрэч, унікальны ў сваім родзе – сабраўся ў Цантральнай Сібіры, працуе ў накірунку world music, езьдзіць у этнаграфічныя экспедыцыі, натхняецца сярэднявечнымі рускімі песьнямі. У арсенале Веданъ Колодъ дзесяць гадоў стажу і адмысловыя самаробныя інструменты – колавая ліра, гудок, дуда, жалейкі, вайсковы рог… Чаму за столькі год гурт толькі цяпер выбраўся ў Беларусь – невядома.

Каб выправіць становішча, Веданъ Колодъ выканалі “Жнивную”, “Колесо”, “Масленичную”, “Что ми шумить” і яшчэ шмат чаго, пакрысе расказваючы розныя гісторыі.

Так у 2011 годзе гурт запісаў альбом “Слово о полку Игореве”, на прэзентацыі якога знайшліся людзі, што ня ведалі пра літаратурны твор-першакрыніцу. Сорам ды й толькі. Дарэчы, сам альбом – складаны гістарычны твор, у аснове якога ляжыць чалавечая трагедыя, калі сотні жонак не дачакаліся сваіх мужоў з вайны.

Знайшлася гісторыя і пра беларусаў. Калісьці гурт езьдзіў у экспедыцыю па Краснаярскім краі, дзе жыве шмат перасяленцаў, у тым ліку й нашага брата. Дык вось, у адной зь беларускіх вёсак мужчына захацеў праверыць, ці кахае яго жонка, і вырашыў нібыта павесіцца. Узяў дзьве вяроўкі, абматаў адну вакол шыі, другую – вакол пояса. Перакінуў іх праз ашэстак і вісіць, чакае жонку. Але раптам заходзіць ягоная суседка і замест таго, каб лямантаваць ці дапамагаць, пачынае ператрасаць увесь дом, шукаючы, чым пажывіцца. Нічога не знайшоўшы, кабета падышла да мужыка і пачала рыцца ў ягоных кішэнях. Мужык ня вытрымаў, ускрыкнуў, жанчынка таксама ўскрыкнула. І сканала. А звонку тым часам пачуліся крокі. Мужык зноў абмяк, вісіць. І тут заходзіць ягоная жонка, бачыць гэтае відовішча і замест таго, каб крычаць “гвалт!”, кажа: “Вася, заходзь! Мой сканаў, цяпер разам жыць будзем!” Тут мужык ажыў, а жонка ўскрыкнула, упала і таксама сканала. Такія справы.

Нешта разьвесіла я вушы. Апрача гісторый адзначу неверагодную энергетыку гурта, усёпранікальную, нястрымную. Раптоўна захацелася, каб на месцы стракатых шпалераў ды акуратна расстаўленых столікаў бара аказаліся вольныя краявіды палёў і каб гарэзьлівы ветрык лашчыў твар…

А дзявятай гадзіне ўсеагульным цэнтрам увагі стала дачка ўдзельнікаў гурта – маленькая Аліса, якой напярэдадні прыйшлося правесьці 10 гадзін у дарозе. І вось сяджу я за столікам, гучыць сумная «Сера птица», недзе ля барнай стойкі цурчыць вада, а вакол кружыць дзяўчынка, якую беспасьпяхова сіляцца злавіць гледачы.



Стала зразумела, што трэба сканчаць выступ і, паабяцаўшы прыехаць яшчэ празь дзесяць гадоў, Веданъ Колодъ сышлі са сцэны, бо дзіцячы час скончыўся, а пасьля добрых казак трэба класьціся спаць.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Празь пяць год шведы Sabaton зноў адыгралі канцэрт для ўдзячнай беларускай аўдыторыі. У якой ступені іх тут чакалі — было бачна яшчэ па сустрэчы ўкантакце, дзе некаторыя нават заснуць не маглі ў прадчуваньні.

Мінулым разам Sabaton выступалі ў менскім Рэактары ў 2010 годзе. З тых часоў гурт прыбавіў у папулярнасьці, стаўшы чаканым хэдлайнерам для многіх. Асабіста я бачыў іх у 2013 на разагрэве ў Iron Maiden у Піцеры. Тады іхны сэт увогуле ня ўлічваўся ў пазначаны час пачатку імпрэзы — і засьпець удалося толькі апошніх песень пяць. І цяпер было цікава параўнаць той выступ на буйной шматтысячнай арэне з канцэртам у нашым Рэпабліку.



Чарга выцягнулася літарай П вакол клубу, давялося пастаяць на зусім не вясновым сьцюдзёным ветры ў чаканьні ўваходу. Людзей сабралось нямала, і публіка падалася адрознай ад наведвальнікаў іншых металічных мерапрыемстваў. Бадай, гэта можна залічыць у капілку шведаў, што маюць тут такім чынам уласную аўдыторыю.

Роўна а восьмай запоўнены танцпляц пачаў масавую дэманстрацыю за батон. Але яшчэ хвілін дваццаць грала фонавая музыка і тэхнікі рабілі апошнія адладкі інструментаў. Нарэшце залу абдалі сьвятлом чатыры моцныя пражэктары — і панеслася метал-дыскатэка: у якасьці інтра загучала знакамітая кампазіцыя «The Final Countdown».

Музыкі бадзёра выйшлі з трэкам «Ghost Division», распачаўшы сэт, які працягнуўся паўтары гадзіны і быў багаты на розныя прышпілы, жарты, размовы з публікай і ўсё такое, што ўцягвае слухача ў працэс узаемадзеяньня, пазбаўляючы сцэну тэатральнай адасобленасьці. Вакаліст Йоакім Бродэн некалькі разоў паказваў на свае мурашкі ад дзейства, не стамляўся пасьля кожнай песьні шчыра радавацца прыёму, зазначаючы, што нягледзячы на парадку 150 шоў на год, яны зь 2010-га памятаюць пра шалёнасьць беларускай аўдыторыі, але гэтым разам мы пераўзыходзім сябе.

Моцны бок Сабатона — менавіта «жывасьць» і артыстызм. Некалькі разоў яны нібыта адыходзілі ад праграмы і прапанавалі людзям самім выбраць ці наступны трэк, ці мову выкананьня. Такім чынам з «Uprising» і «Panzerkampf» абралі другую, а «Gott Mitt Uns» прагучала на шведскай. Калі зірнуць у сфатаграфаваны сэтліст, бачна, што ўсё было прадвызначана :) Акрамя таго зазначым валоданьне нашымі словамі «дзякуй», «засранец», «заябісь», узгадаем кароткі ўрок, які абвучыў «пяцідзесяці адсоткам шведскай мовы» на замове піва.

Асобна вылучым сцэнку, дзе Йоакім вырашыў падужацца зь гітарыстамі, выканаў спачатку рыф «Smoke on the Water», які быў практыкаваньнем для «яго вучня Рычы Блэкмара», потым зайграў «Master of Puppets» Металікі, сарваўшы апладысменты і ўсьмешкі гледачоў. Наступную песьню гралі ўжо ў тры гітары.

Што да гуку, яшчэ ў пачатку кінулася ў вочы адсутнасьць гітарных-басовых апаратаў. Іх замянялі так званыя кэмперы, што электронна мадулююць любое гучаньне. Такі сур'ёзны сучасны падыход даваў спадзеў на салідны гук (а ў Рэактары, па водгуках многіх, Sabaton гучаў, як на запісе). Але атрымалася сярэдненька. Па класіцы: бочка з басам прабівае, а сола-гітары з вакалам тонуць у пачаку. Шкада. Бо для многіх гэта галоўны крытэр адзнакі канцэрту. І мы з вамі ведаем, што нават самая складаная музыка і самыя «зорныя зоркі» могуць добра разгортвацца ў Рэпабліку. Вось і падзялілася аўдыторыя. Ад адных чуваць словы расчараваньня (гук гаўно, сэтліст гаўно, музыкі гаўно ўявілі сябе занадта зоркамі), а другія дагэтуль пад уражаньнем ад доўгачаканага выдатнага канцэрту. Ну амаль як з гэтай сукенкай шродзінгера.



Вяртаючыся да параўнаньня зь піцерскім канцэртам, магу сказаць, што хлопцы спраўна выкладаліся што там, што цяпер. Таму калі канцэрт не пакінуў узрушаных эмоцый, то як меншае, балазе, не паўтарылася Arch Enemy.

P.S. Гэтым разам Йоакім не абіраў дзяўчыну на падараваньне акуляраў, што лічылася традыцыйнай фішкай кожнага канцэрту. Напэўна, запасы вычарпаліся :)



Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Вячэрская

Усім вядомыя забароны дазволеных канцэртаў. Але як наконт дазволу забароненых? Упершыню парадаксальны выпадак для нашае краіны спрацаваў і легендарныя бразільцы ў трэці раз задалі пеклу Беларусі.

Чуткі пра канцэрт зьявіліся яшчэ за некалькі месяцаў да гадзіны ікс, і людзі цярпліва чакалі падрабязнай інфармацыі. Тыя, хто ўжо быў на канцэртах у Палацы спорту ці ў Рэпабліку пытаньня аб наведваньні канцэрту перед сабой ня ставілі, бо фірмовае шоў Sepultura вартае дакладна не аднаго прагляду. Тым больш нечаканай на фоне двух беларускіх выступаў была навіна пра забарону канцэрту. Каментароў не было, але дзіўным чынам за два тыдні да абвешчанай даты абнавілася суполка ўкантакце, зьявіліся кошты і кропкі продажу, і стала зразумела: гурт усё ж даедзе.

Арганізатары ня сталі мірыцца з камічным становішчам і дамагліся перагляду сітуацыі ў вышэйшых органах. У выніку мытня дала дабро, канцэрт павінен быў адбыцца, але з абмежаваньнем 18+. Пашпарты на ўваходзе сапраўды правяралі. Прыйшоўшы да клубу за палову гадзіны да абвешчанага старту я яшчэ пасьпеў убачыць невялікую чаргу, ад чаго надзея на нармалёвую колькасьць людзей яшчэ цяплілася. Але, хутка наведвальнікі ўвайшлі ў клуб і чаргі больш не ўзьнікала. А восьмай, калі канцэрт у тэорыі павінен быў пачынацца, у клубе было катастрафічна пуста. А палове на дзявятую, калі гурт сапраўды выйшаў, наўскідку было каля 300 чалавек. Затрымка са стартам продажу квіткоў, ды й яшчэ адзін незапланаваны канцэрт на фоне астатніх не сыгралі на руку нікому, але тыя, хто прыйшоў, дакладна не засталіся расчараванымі.

У адрозьненьні ад мінулага, гэты канцэрт быў без разагрэву. Знаёмае інтра зь песьні The Vatican — і музыкі па чарзе выходзяць на сцэну. Дэрык троху зьмяніў зьнешнасьць, пазбавіўшыся дрэдаў. І калі і раней ён выглядаў манументальна ў параўнаньні з астатнімі музыкамі, то пасьля зьмены прычоскі нібыта стаў яшчэ больш. Паола і Андрэас разышліся па бакох сцэны, каб кантраст ня быў такім відавочным. Пасталеўшым выглядаў Элой, які цяпер адчуваў сябе на сцэне нібы рыба ў вадзе. Падзабіўся татухамі, падкачаўся і перад намі быў ужо зусім не хлапчук. Зразумела, толькі не для ўдзельнікаў самога гурта. На бочках бубноў тварам да залы быў прылеплены скотч з надпісам “The Kid”, і наўрад ці Элой пра гэта ведаў :) Ну што ж ты будзеш рабіць, калі твае калегі ў два разы старэйшыя за цябе.

Сэтліст ня дужа адрозьніваўся ад папярэдняга парагвайскага, памяняўся толькі парадак песень. Зноў не было маёй улюбёнай Mind War, якую я спадзяваўся пачуць хаця б у чацьвёрты раз. Затое хапала сапраўды старых баевікоў, пра якія людзі ўжо пасьпелі забыцца. Але прыняты алдскул быў ня горш за Arise, Inner Self і Refuse Resist. Большая частка фанаў спусьцілася на танцпляц і ўладкавала такую адтапырку, якая была магчымай пры такой колькасьці людзей. Слэм не спыняўся, людзі ладзілі сьцены сьмерці, кружыліся ў сёкл-пітах і спрабавалі дайвіць па галовах астатніх. Некаторыя скакалі са сцэны, ніхто не перешкаджаў, хоць сабе Sepultura і на некалькі галоваў вышэйшая за гурты, якія звычайна ставяць агароджу. Быў заўважаны хлопец з бразільскім сьцягам (які суправаджаў музыкаў да апошняга, размахваючы сьцягам у вокны туравага бусіка падчас ад’езду гурта). Музыкі выкладаліся ня менш. Да гэтага туру Паола адгадаваў сабе шавялюру і дзелавіта дзелавіта ёю махаў, маючы цяпер, чым заняцца на сцэне, акрамя свайго басу.

Завяршалі шоў класічныя Ratamahatta і Roots Bloody Roots, якія былі выкананыя пасьля імправізаванага бісу. Музыкі сышлі са сцэны, самыя заўзятыя фаны засталіся іх чакаць. Чакалі каля гадзіны, і ўжо каля клубу атрымалася злавіць бразільцаў. Тыя без праблемаў фатаграфаваліся, падпісвалі кружэлкі і нібы выглядалі задаволенымі. Напэўна, сапраўды так, бо чарговы раз нашыя фаны бяруць музыкаў ня колькасьцю статычных слупоў у зале, але якаснай падтрымкай падчас шоў. Нам жа не прывыкаць. Дзякуй Куб-а Саўнд за канцэрт і за тое, што вы здолелі зрабіць немагчымае. Метал жыве, і справядлівасьць хай і час ад часу, але перамагае.

Фота: Вольга Вячэрская
Тэкст: Ігар Богуш

Гурт Vein of Hate пры дапамозе адразу трох лэйблаў: Nitroatmosfericum prod (Расея), More Hate prod (Расея) i RTM productions (Германiя) афiцыйна выдаў дэбютны альбом 'Dualist', у якi уваходзяць 10 песень вельмi энэргiчнага i масiўнага extreme death metal са змрочнай iндастрыяльнай атмасферай, для аматараў грандаў стылю Dying Fetus, Decapitated, Gojira, Hate, Fear Factory. Альбом дапоўнены буклетам з 12 старонкамі. Дызайн цаўкам зроблены бубначом калектыва Iгарам 'Sataroth' Бацько.

Для набыцьця CD прапануем вам прайсьцi на афiцыйную старонку лэйбла, альбо да Iгара.



Прома-трэк для азнаямленьня і альбом для набыцьця выкладзены тут

Фолк-металісты TerraKod запісалі прысьвячэньне латвійскай песьні – Rasa.by

Берасьцейскі фолк-метал гурт TerraKod прэзентаваў сінгл Rasa.by. Трэк зьяўляецца пераасэнсаваньнем латышскай песьні Migla Migla Rasa Rasa гурта Skyforger, таму рэліз адбыўся ў Беларусі і Латвіі на Еўрарадыё і радыё Naba адпаведна. Традыцыйна для TerraKod нумер яднае ў сабе народны тэкст з аўтарскім, вынікам чаго ёсьць беларуска-латышскі маніфест дэкадансу. Выхад поўнафарматнага альбому гурта анансаваны на вясну-2015.



Каментуе вакаліст Байсан, — “Ядро філасофіі TerraKod – жывыя выступы, таму зь некалькіх версій зьвядзеньня мы спыніліся на максімальна блізкай да live-варыянта. Я не выключаю, што другі альбом будзе запісаны ўжывую на адным з канцэртаў. Гэта апошні сінгл перад альбомам, менавіта таму для яго абраная песьня, у якой можна пакапацца ў сэнсах, асэнсаваць яе асобна ад альбому”.

Акрамя загалоўнай песьні, рэліз зьмяшчае тры рэміксы, зробленыя беларускім ды-джэем Уладам Бубенам. Падобныя эксперыменты разам з фрывольным стаўленьнем да тэкставага складніку самі музыкі называюць проста “новай хваляй беларускага фолк-металу”.



Працягвае салістка Кася, — “TerraKod заўжды дзейнічаў крыху не па шаблоне. Мы, напрыклад, можам выдаць другім нумарам сінглу самую забойную песьню з альбому. У гэты раз мы вырашылі пагуляцца з рэміксамі, але яшчэ болей нефарматнымі, чым арыгінал. Звычайна рэміксы гэта такія папсовыя гулькі з рэальнасьцю, але гэта ня наш выпадак. Звычайныя наведнікі танцпляцаў змогуць аддаць належнае гэтаму антырадыйнаму бонусу”.

Існуе фэйкавая ісьціна быццам папулярнасьць у маскульце – ледзь не сінонім творчага посьпеху. Мо, зрэшты, і посьпеху, але ня творчага, а толькі камэрцыйнага (дзе жыцьцёвы цэнз вымяряюць наўзор сьвіней сытасьцю: у каго карыта паўней – у таго і жызднь удалась). Але колькі разоў пераконваўся, што сапраўдныя музычныя шэдэўры могуць ствараць і зусім невядомыя (у шырокіх колах) гурты. Вось і тут нешта зусім не гучыць па TV-радыё роднай Беларусі музыка менскага блэк-мэтал гурта «Wartha», дый нават на канцэртовых афішах яны нячаста зьзяюць, а піша пра іх музычная прэса Бэльґіі, іх паказваюць на тэлеканалах Сэрбіі й Бразіліі, а першы альбом свой («Паўстань») яны выдалі пазалетась у Расеі (екацярынбуржскі лэйбл «Stygian Crypt Productions»). Ёсьць выдаўцы і пасалідней, скажаце, але праз год «Wartha» ўжо мела кантракт з міжнародным фольк-мэтал лэйблам «SoundAge Productions», які шуфлюе сваю прадукцыю ў Канаду і Японію, Фінляндыю і Украіну, Нямеччыну і Расею. Што й казаць, калі нашы славутыя «LitvinTroll» і «Стары Ольса» там выдаваліся. І якраз у лютым 2015-га каталёґі SAPCD папоўніў нумар 277: «Wartha» – «Azure Lakes». Што ж такое, калі нашыя выдаўцы адзін за адным заяўляюць аб «апошнім выданьні на фізычным носьбіце», а беларускія гурты усё шырэй выдаюцца адмыслоўцамі ўсходу і захаду? Мо проста беларусу ўсё больш прырастаюць лапці да скуры па дарозе ў бульбашоўства. Але апошнія з маґіканаў не тырчаць у бясплатных памыйках інтэрнэту, а знаходзяць сапраўдныя фірмовыя прадукты, якія насалоджваюць вуха і душу фірменным якасным вытворам для сапраўдных мэляманаў.

Не пашкадаваўшы крытычных заўваг на пэўныя памылкі фанаґрафічнага дэбюту, я ўсё ж пабойваўся й кардынальных зьменаў саўнду калектыва, бо дысбалянс нямоцнага жаночага піску з суровым мужчынскім вакалам ствараў і нейкі адметны нюанс, як таямнічая ўсьмешка Моны Лізы. Куды Да Вінчы безь яе?



Дык разгорнем зграбны 12-старонкавы буклет з бездакорнай прасечкай тыльніка ў скрыні, каб пачаць знаёмства з гэтым яшчэ больш таямнічым «Azure Lakes».

Як дзівіла колісь спрэчка з кіеўскім гуртом «Тінь Сонця» наконт недацэненай мной сьвятыні балотаў, так і «Wartha» ўжо з мастацкай аздобы альбому прымушае думаць пра гэта. Як і абяцалі музыкі, «там будзе ўсё павольна, сонна ды непазьбежна», дык і жыватворны балотны калярыт вокладкі нагадвае сэнс губляных намі беларускіх каштоўнасьцяў, якія ўсё ж застаюцца непазьбежнымі. Ну і музыка…

Ці граюць яны black-metal, пра які заяўлялася на самым пачатку? Сумненьні былі, калі паступовае заглыбленьне ў фольк, пэган-плыні, у сімфа-гармоніі парушала пэўныя стандарты. Але ці задача творчасьці ў тым, каб заганяць вольны дух у стандарты й стэрэатыпы? Вунь жа й моц найбольш сілкуючай плыні мастацтва (фальклёр) якраз у тым, што яго ствараюць не схэматызаваныя вузкалобай чужынскай адукацыяй шкаляры, а НАРОД. Гэта інтуітыўная творчасьць вольнага духу. Захавальнікі духу сілкуюцца прыроднай інтуіцыяй праз наіўныя прадчуваньні і… выйграюць, ствараючы нешта нявіданнае.



Мы з дачкой, прызнацца, нудзімся мэтал-схэмамі. Яна ўвогуле чакае эмацыйных адкрыцьцяў у панку, гардкоры, а то і ў кантры, але неяк зайшла да мяне ў час знаёмства з дэбютнікам «Паўстань». На песьні «Гаспадар» выгукнула: «– І гэта блэк-мэтал?! Нічога сабе!!!» Неспраста ж у сеціўных характарыстыках іх пазначаюць тэрмінамі black-metal, folk-metal, heavy-metal, post-metal, power-metal, folk, pagan, epic, progressive… Для мяне тут лішні доказ творчай сьмеласьці. Яны не зацыкліваюцца на камэрцыйных атрыбутах, не заганяюць сябе ў чыесьці шаблёны, а творча распрацоўваюць абраны шлях. А некалі яны абіралі black-metal і, мяркую, наўрад ці перайшлі да поп-софт кірункаў.

Ня кожны слухач любіць інструмэнталы, але тут інструмэнтальны ўступ такі шматабяцальны («Бусловы стогн»), што сэнс даходзіць бяз лішніх слоў. Адзіная анґламоўная песьня «Starpath» мо і слушна прэтэндуе на шырэйшы ахоп, але ці не пазбавілася пераканаўчасьці для роднага адрасата, бо гаворка ж пра «Зорны шлях» не банальная, а моцна запатрабаваная тут. Прыкладна такая:

Дрэвы ў цішы. Ніводзін лісток не прамовіць да мяне,
Нават травінка не варухнецца тут.
Чысьціня вады паказвае лесьвіцу ў неба.
А я ці адважуся дакрануцца да Зорнага Шляху
З маім чалавечым досьведам і розумам?



Васьміхвілінны «Зьмей возера» таксама гаворыць не пра далёкі Лох-Нэсс, а пра рамантычныя вобразы роднага краю, таму нягледзячы на «нефарматную» працягласьць пасьпяхова выканаў ролю аднаго з прамацыйных сінґлаў, зацікавіўшы і беларускамоўную аудыторыю, і мэляманаў Расеі, Польшчы, Балгарыі, Сэрбіі… Мяркую, прэстыжнае выдавецтва пашырыць кола фанаў, але да сапраўднага мэґа-гіта рэлізу акурат падыходзім пасьля яго. У «Azure Lakes» увогуле нямала якасных пераканаўчых гукаў, але як даходзіць да «наіўна-інтуітыўнага» фольку «Што й па мору», слухача проста прышпільвае ў фатэль. Вось калі разумееш сутнасьць музыкі, асэнсаваньне якой наўрад ці дасьць кампутарны фармат. Я слухаю на сьціплай апаратуры hi-fi, а пасьля перажытых эмоцыяў марыў бы і пра hi-end (sorry за згадку прызабытых стандартаў якасьці, плястмасу вам у вушы).

«Што й па мору» – гэта не набор модных рыфаў, а жывая эмацыйная скарбонка чалавечага настрою. У дадзеным выпадку беларускага досьведу. Невыпадкова на жаночы голас узялі неверагодную Эльвіру Сьцельмашук з паляшуцкага мэтал-гурта «Omut». Дый мужчынскія вакалы небанальныя. Напрыклад, у загалоўнай кампазыцыі «Азёраў блакітных» (абедзьве вэрсыі) яны ўзмацняюць пакутлівы пасыл трывалага сэнсу жыцьця «каб толькі ўсё давесьці да канца».



Беларускі клясычны black-metal «Дайце ім памерці». Такіх эмоцыяў ня дасьць вам ніводзін «фарматны» гіт. Якая энэрґетыка! Мала што вакал магутны, дык і ґітарныя рыфы так і хапаюць слых у цесныя абдымкі. Ці гэта асноўны ґітарыст Ян Мачульскі, ці запрошаны Вадзім Шэндар – ня ведаю, але гармоніі абодва дасягнулі пераканаўчай. Дый узорны драйв рытм-сэкцыі (бубны Івана Бакарова, бас Генадзя Харытонава) ці не на падставе гэтай гармоніі ўдаўся. А галоўнае: ці ўдалося б усё без такога нестандартнага кампазытарскага таленту Алега Зелянкевіча? А ён жа адказны яшчэ й за тэксты, вакалы.

Напалову анґламоўны з дапамогай Веры Рыч клясычны Янка Купала ў «Heritage» нагадаў мне й свае юначыя спробы прапанаваць нашу клясыку гуртам «Warlock», «Lombard», але шлях гурта «Wartha» апынуўся больш плённым, бо акурат яны цяпер апярэджваюць нават той «Warlock» у статыстыцы чытаньняў на сайце www.musicinbelgium.net (гл. разьдзел «Des Chroniques»). Ад «Песьняроў» захаваўся тужлівы настрой («нам засталася спадчына»), але адвечная крыўда выразна перарастае ў блэк-мэтале ў прагу барацьбы. Небеспрычыннай.

«Вядзьмар» – разважная баляда на жывых вакальных эмоцыях, падтрыманых пранізьлівай ґітарай, прысьвечана Томасу Форсбэрґу з гурта «Bathory», вядомаму як Quorthon. Анґламоўны драйв прыпева толькі ўзмацняе самой згадкай Satanic Nordland King адчуваньне нарастаючага болю крыўды вечна рабаванага народу, які даў адметныя скарбы ў гісторыю чалавечай цывілізацыі.

Вакалы кавэру «Мая зямля» ўзяла на сябе госьць студыйнай сэсіі альбому Эмілія Скарабагатая. І клясычная наша «Мроя» прыдбала ў блэк-мэталёвай вэрсыі таксама драйву ня крыўды, а прагі барацьбы.



Захапленьне альбомам «Azure Lakes» гурта «Wartha» засмучае толькі факт, што пазначаны на ім склад гурта таксама ўжо не актуальны ў краіне поўнага беспэрспэктыўняка айчыннага шоў-бізнэса. Радыё й тэлебачаньне тут працуюць на чужога дзядзю, а таленты марнеюць самастойна. Але пакуль жывыя! Як піша нейкі Джэф Фіннэґан (Jeff Finnegan) на сайце www.folk-metal.nl у Галяндыі, «Пакуль мы пражылі толькі 2 тыдні ў 2015 годзе, але ўжо маем дзіўна добры альбом: «Wartha» – «Azure Lakes». Вы можаце падзякаваць мяне пазьней, што я падарыў вам частку маёй таямніцы». І ад мяне таго ж!

Вітаўт МAРТЫНЕНКА,
музычны крытык.

Паслухаць і набыць альбом можна ў каталогу рэлізаў BelMetal: belmetal.org/albums/item/713/