Chelsea Grin
Апублікавана
у
Рэпартажы
42 Фота
Цяжка будзе апісаць тое, што адбывалася ў Рэпабліку 2 красавіка. Так, да нас завіталі госьці са Злучаных Штатаў Chelsea Grin са сваім зубадрабільным дэзкорам. Гэта ўжо другі іх страйк на нашыя землі, першы быў у якасьці сапорту іх землякоў – Emmure. І можна ўпэўнена сказаць, што Чэлсы ўжо цалкам дарасьлі да званьня хэдлайнераў. Падцяплялі іх мясцовыя хлопцы з As God is My Witness.
Для сябе адметнай рысай шоў я адзначыў проста шалёны няспынны мош, які стартануў з самага пачатку выступа As God is My Witness і не спыняўся да апошняга рыфу хэдаў. Маладзёны, переапрануўшыся ў шорты ды заматаўшы твары банданамі танчылі, круцілі вяртухі ды вынасілі адзін аднаму шчы. Так, прылятала ў патыліцу нават тым, хто стаяў сьпіной, а таксама бачыў дзяўчынак з разбітымі насамі. Я бачыў мош на эўрапейскіх гігах і ўпэўнена скажу, што гэта – дакладна ня тое.
Вяртаючыся да разагрэву. Гурт ўжо мае пэўную папулярнасьць у нашай краіне, нават атрымаў узнагароду на лакальных Андэрграўнд Эвордсах, таму падтрымку сваю яны атрымалі са старта. Расфарбаваныя, падобныя на пярэваратняў хлопцы выдалі нармалёвую порцыю меладычнага дэзкору. Адпрацаваныя рухі, праца з залай, скочыкі ў натоўп – усё выглядала файна й прафесійна. Адзіны мінус – гук, нават ля пульта зьверху ўсё, акрамя вакалу й бубнаў больш падавалася на мешаніну. Але ў астатнім, As God is My Witness – залік.
Chelsea Grin ня вымусілі сябе доўга чакаць і выйшлі на сцэну літаральна празь пятнаццаць хвілінаў. І… тут ужо пачалося сапраўднае вар’яцтва. Сьцяна гука, напор якого адчуваўся ўсім целам, ды зьвярыны вакал Алекса літаральна ўганялі людзей у экстаз, танцпляц больш паходзіў на клубок зь іголкамі, які штурхае з бока ў бок.
Прадстаўлены быў мікс з двух альбомаў, моцны й безкампрамісны. Выкідалы на сцэне не пасьпявалі ськідаць адтуль спрабаваўшых зладзіць стэйдж-дайвінг (што дзіўна для хардкор-гіга, мяркую, тое было ўмовай гурта), некаторыя валіліся літаральна галавой уніз прама на падлогу. Спадзяюся, усе жывыя. Як і ўсе ўдзельнікі мошу, які пад канец шоў набраў такі абарот, што, напэўна, мог узляцець і захлынуць і тых, хто стаяў на другім паверсе. Карацей, юнакі ведаюць, як праводзіць маладосьць.
І да аўдыторыі – такое адчуваньне, што за апошнія гады яна аднавілася з нуля, таму што алдовых тусоўшчыкаў амаль не было бачна. Маладзенькія дзяйчаткі-прыгажуні й хлапчукі, у якіх нават барада ячшэ не пачала расьці. І гэта выдатна, рух жыве і будзе жыць. Гэта маладосьць, гэта хардкор.
Выступ Chelsea Grin доўжыўся ледзь больш за гадзіну, але хапіла ўсім. На біс былі сыграныя дзьве рэчы, пад якую на разьвітаньне ўладкавалі нават сьцяну сьмерці на ўвесь танцпляц. Варты канец, карацей. Дзякуй Wake Up Promo й да сустрэчы на наступных шоў!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дзіяна Рудакова
Для сябе адметнай рысай шоў я адзначыў проста шалёны няспынны мош, які стартануў з самага пачатку выступа As God is My Witness і не спыняўся да апошняга рыфу хэдаў. Маладзёны, переапрануўшыся ў шорты ды заматаўшы твары банданамі танчылі, круцілі вяртухі ды вынасілі адзін аднаму шчы. Так, прылятала ў патыліцу нават тым, хто стаяў сьпіной, а таксама бачыў дзяўчынак з разбітымі насамі. Я бачыў мош на эўрапейскіх гігах і ўпэўнена скажу, што гэта – дакладна ня тое.
Вяртаючыся да разагрэву. Гурт ўжо мае пэўную папулярнасьць у нашай краіне, нават атрымаў узнагароду на лакальных Андэрграўнд Эвордсах, таму падтрымку сваю яны атрымалі са старта. Расфарбаваныя, падобныя на пярэваратняў хлопцы выдалі нармалёвую порцыю меладычнага дэзкору. Адпрацаваныя рухі, праца з залай, скочыкі ў натоўп – усё выглядала файна й прафесійна. Адзіны мінус – гук, нават ля пульта зьверху ўсё, акрамя вакалу й бубнаў больш падавалася на мешаніну. Але ў астатнім, As God is My Witness – залік.
Chelsea Grin ня вымусілі сябе доўга чакаць і выйшлі на сцэну літаральна празь пятнаццаць хвілінаў. І… тут ужо пачалося сапраўднае вар’яцтва. Сьцяна гука, напор якого адчуваўся ўсім целам, ды зьвярыны вакал Алекса літаральна ўганялі людзей у экстаз, танцпляц больш паходзіў на клубок зь іголкамі, які штурхае з бока ў бок.
Прадстаўлены быў мікс з двух альбомаў, моцны й безкампрамісны. Выкідалы на сцэне не пасьпявалі ськідаць адтуль спрабаваўшых зладзіць стэйдж-дайвінг (што дзіўна для хардкор-гіга, мяркую, тое было ўмовай гурта), некаторыя валіліся літаральна галавой уніз прама на падлогу. Спадзяюся, усе жывыя. Як і ўсе ўдзельнікі мошу, які пад канец шоў набраў такі абарот, што, напэўна, мог узляцець і захлынуць і тых, хто стаяў на другім паверсе. Карацей, юнакі ведаюць, як праводзіць маладосьць.
І да аўдыторыі – такое адчуваньне, што за апошнія гады яна аднавілася з нуля, таму што алдовых тусоўшчыкаў амаль не было бачна. Маладзенькія дзяйчаткі-прыгажуні й хлапчукі, у якіх нават барада ячшэ не пачала расьці. І гэта выдатна, рух жыве і будзе жыць. Гэта маладосьць, гэта хардкор.
Выступ Chelsea Grin доўжыўся ледзь больш за гадзіну, але хапіла ўсім. На біс былі сыграныя дзьве рэчы, пад якую на разьвітаньне ўладкавалі нават сьцяну сьмерці на ўвесь танцпляц. Варты канец, карацей. Дзякуй Wake Up Promo й да сустрэчы на наступных шоў!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дзіяна Рудакова
0 каментароў