В. Смольскі: мне ня сорамна ні за адну ноту

Апублікавана 2 лістапада 2014, 23:07 у Інтэрв'ю

Напярэдадні канцэрту нямецкага гурта Rage, што адбудзецца ў аўторак, 4 лістапада, у сталічным клубе Re:Public, славуты гітарыст Віктар Смольскі вырашыў прыехаць на Радзіму крыху раней за астатніх музыкаў і па традыцыі зрабіць суайчынцам падарунак у выглядзе унікальных заняткаў і майстар-класу, што ладзяцца, як зазвычай, дзякуючы рок-школе Discovery. Вашая пакорная слуга атрымала магчымасьць асабіста пагутарыць зь Віктарам Смольскім і задаць шэраг адцягненых пытаньняў наконт творчай зайздрасьці, ральлі па Мексіцы і ўплыў раптоўнай славы.

Падчас нашай сустрэчы перш-найперш Віктар Смольскі адзначыў, што заўжды з задавальненьнем прыязджае на Радзіму, і на гэты раз выдатна атрымалася, што зараз у Rage невялічкая пауза ў сусьветным турнэ, і таму ў Смольскага зьявілася магчымасьць затрымацца нарэшце на Беларусі і крыху адпачыць. У рамках туру Rage спачатку аб’ехалі ўсю Эўропу і зусім нядаўна вярнуліся са сьвежымі ўражаньнямі зь Японіі, дзе адыгралі на самым буйным мясцовым фестывалі найвыдатнейшы канцэрт. Пасьля выступу ў Менску Rage чакае двухтыднёвы тур па Расеі, і далейшыя выступы ў розных кропках сьвету ад Азіі да Паўднёвай Амерыкі. Насамрэч, Смольскі зазначыў, што арганізаваць канцэрт у Менску было даволі складана, і па розных прычынах ён некалькі разоў знаходзіўся на мяжы зрыву. Але зрэшты – застаўся ўсяго дзянёк, таму будзем спадзявацца, што абставіны не пасьпеюць зьмяніцца і ў выніку ўсё пройдзе гладка. Тым больш, што Віктар ужо паабяцаў прыхільнікам выбітную шматгадзінную праграму: цудоўны і вельмі прагрэсіўны расейскі гурт Overwind на падцяпленьні, цікавы і нетыповы сэт-ліст Rage, які будзе закранаць усю музычную гісторыю калектыва – ад сусьветна вядомых хітоў да вельмі старых кампазіцый, у тым ліку такіх, якія ніколі не выконваліся на жывых выступах, а таксама прыемны сюрпрыз у выглядзе некалькіх запрошаных гасьцей – вядомых музыкаў зь іншых замежных гуртоў і старых сяброў самога Смольскага.

Ніжэй прапаную спадарству зьмястоўную і шчыра-адкрытую гутарку зь Віктарам Смольскім.

Насьця Quende:

Віктар, наколькі я ведаю, яшчэ да таго, як Вы распачалі граць на гітары, Вы ўжо даволі прафесійна гралі на віяланчэлі і фартэпіяна. Чаму выбар у далейшай творчасьці паў менавіта на гітару?

Віктар Смольскі:

Насамрэч, на фартэпіяна і на віяланчэлі я працягваю граць да сёньняшняга часу, і ва ўсіх трэках, што мы запісваем разам з аркестрам, партыі гэтых інструментаў я прапісваю сам. Калісьці віяланчэль была маім асноўным інструментам. Але аднойчы я хапануў вельмі складаную і непад’ёмную праграму, таму што дужа хацеў граць на канцэрце з прафесійным аркестрам, фанатычна займаўся і, мякка кажучы, крыху “зайграў” правую руку. Я вымушаны быў зрабіць паузу і адпачынак, і выкарыстаў іх для заняткаў на гітары. Такім чынам, у гадоў 11 я вельмі хутка пераключыўся на гітару. Спачатку мне было проста цікава, але пасьля я зразумеў, што з гэтым інструментам мне неяк асабліва зручна і лёгка, і менавіта на гітары я магу ў большай ступені самавыразіцца.

Ды й насамрэч, гітарная рокавая музыка мне заўжды больш падабалася, і граць яе лепш атрымлівалася, а таксама яна была нашмат бліжэй па духу, бо ў гэтай вобласьці значна больш прасторы для імправізацыі. Класічную музыку я вельмі люблю і шаную, але ў плане асабістай творчасьці – гэта быццам рабіць кавер на кагосьці, бо ты заўжды граеш чужую музыку і нібыта вымушаны падпарадкоўвацца чужым стандартам. А мне хацелася сачыняць і граць менавіта сваё.

Насьця Quende:

За працяглы час творчасьці Вам пашчасьціла працаваць са значнай колькасьцю разнастайных, вельмі разнапланавых таленавітых музыкаў са шматлікіх гуртоў і краінаў сьвету. Хто вам найбольш запомніўся і каго б цікавага маглі вылучыць? Зь кім было найбольш прыемна працаваць, магчыма, зь кімсьці засталіся сябрамі?

Віктар Смольскі:

Напрыклад, аднойчы я рабіў сольны тур, падчас якога граў з бас-гітарыстам Billy Sheehan з гурта Mr. Big. Гэта адзін з найлепшых рок-басістаў у сьвеце, асоба, якая мяне вельмі цікавіла, асабліва ў музычным плане. На сцэне зь Billy Sheehan было вельмі цікава, я адкрыў для сябе шмат новага і пераняў пэўныя моманты. Хаця насамрэч, сярод музыкаў, зь якімі я граю і раблю студыйную працу не для Rage і сваіх асабістых праектаў, а калі я выконваю ролю запрошанага музыкі – сустракаюцца проста казачныя віртуозы. Сусьветная эліта, прыкладна, такія бубначы, як Dennis Chambers ці гітарыст Shawn Lane, у якога я шмат чаму ў плане граньня навучыўся… І тое, што я перасёкся ў жыцьці з усімі гэтымі жывымі легендамі – проста фантастыка!

Насьця Quende:

А ці ёсьць гітарысты, якім Вы ва ўсіх аспектах па-добраму зайздосьціце?

Віктар Смольскі:

Ведаеш, я нікому не зайздрошчу, бо ў кожнага сваё жыцьцё і лёс. І часамі найлепшыя музыкі бываюць насамрэч не такія ўжо і шчасьлівыя, таму зайздросьціць ім бессэнсоўна. Зайздрасьць наогул пачуцьцё… скажам, неабавязковае.

Насьця Quende:

Уявіце, што гарыць ваша хата ці студыя – якую гітару Вы б ратавалі першай? Ці ёсьць у Вас улюбёныя інструменты?

Віктар Смольскі:

Натуральна, у мяне ёсьць дзьве ўлюбёныя гітары, якія я, дарэчы, практычна ніколі не важу ў турнэ. Гэта менавіта студыйныя гітары, на якіх я запісваю 70-80 адсоткаў усіх студыйных прац. Гэтыя інструменты ручной працы, зробленыя на замову асабіста для мяне (прычым даўно: адной гітары 15 гадоў, другой 10 гадоў) фірмай Seagull Guitars, унікальныя – ніхто ня ведае, чаму яны так выдатна і своеасабліва гучаць. Мо нейкія пупышкі на дрэвах правільна састыкаваліся з датчыкамі, і ў выніку атрымаліся геніяльныя інструменты, якія вельмі добра гучаць і іх немагчыма замяніць:) Гук вельмі спецыфічны і ўдалы і нейкім чынам нават характарызуе мяне – гэта маё гучаньне за апошнія 15 год. Дзякуючы гэтым інструментам я выпрацаваў свой непаўторны стыль гучаньня, таму, канешне ж, яны для мяне бескаштоўныя.

Насьця Quende:

Ці было такое, што, пераслухоўваючы свае старыя запісы, Вы саромеліся і маглі нават жахнуцца?

Віктар Смольскі:

Дзякуй богу, не. Я насамрэч вельмі ганаруся тым, што запісаў і адыграў, і мне ня сорамна ні за адну ноту. Натуральна, зараз я б сыграў значна лепш, чым 20 гадоў назад, але на той час гэта было максімальнае, што я мог зрабіць і што мне дазваляў тэхнічны ўзровень. Ведаеш, я заўжды быў, як бы мовіць, бескампрамісным у адносінах да асабістай творчасьці, і калі штосьці мне не падабалася тады, то я гэта папросту не запісваў і не выпускаў.

Насьця Quende:

Калі ў Вас апошні раз прасілі аўтограф, і калі Вы самі апошні раз прасілі аўтограф у іншых музыкаў?

Віктар Смольскі:

Ну ў мяне рэгулярна пытаюць аўтографы (у гэты самы момант у шкляныя дзьверы ціхенька стукае шаноўны спадар арганізатар нашае сустрэчы Аляксандр Kiss і, ківаючы на нецярплівы натоўп і чаргу за гэтымі самымі аўтографамі, усім сваім выглядам намякае, што мне трэба закругляцца)… А я, шчыра кажучы, неяк ніколі сам не прасіў. Канешне, мне падабалася вялікая колькасьць музыкаў, і я імкнуўся зь імі пры магчымасьці асабіста пагутарыць, але напэўна, ў мяне не было так званых ідалаў, і я ня быў анічыім ярым фанатам.

Насьця Quende:

Распавядзіце пра Вашыя музычныя густы? Наколькі яны супадаюць з захапленьнямі іншых удзельнікаў Rage?

Віктар Смольскі:

Насамрэч, я слухаю вельмі шмат рознай музыкі. Гэта крыху адрозьніваецца ад таго, чым захапляюцца наш бубнач Андрэ Хільгерс і басіст Піві Вагнер (яны цікавяцца ў большай ступені рокам і класікай). А я люблю паслухаць і цяжкі рок, і стары добры джаз, і наогул – любую якасна і прафесійна зробленую музыку. Створаную, канешне ж, рукамі, бо ня дужа паважаю камп’ютэрную папсу і не разумею рэп.

Насьця Quende:

Якім чынам, на Ваш погляд, на сучасных музыкаў уплывае слава, посьпех і грошы?

Віктар Смольскі:

Я думаю, адказ на першую палову пытаньня крыецца ў тым, як да гэтай самай славы прыйсьці. Сама слава музыкаў не псуе, псуе хуткая слава. Калі хтосьці імкліва ўзьлятае і становіцца зоркай, ён пачынае… “зорнічаць”. А калі чалавек прайшоў нармальны, эвалюцыйны, цяжкі шлях зь інвеставаньнем часу і фінансавых сродкаў, старанных заняткаў і плённай працы, калі пакрыху ўзрастаў – гэтым можна ганарыцца, і ў такім выпадку напрацаваная слава – выдатная рэч.

Што да грошаў – яны стоадсоткава дапамагаюць наогул існаваць і даюць магчымасьць часам жыцьцём яшчэ й насалоджвацца. Але колькасьць іх шчасьлівым ня робіць. Натуральна, трэба зарабляць, бо гэта дае свабоду. А я лічу, што мець магчымасьць быць свабодным – гэта вельмі істотна, таму ў мэтах атрыманьня асабістай незалежнасьці ня бачу нічога дрэннага ў працы і атрыманьні за яе суадноснай узнагароды.

Насьця Quende:

Ну і, канешне ж, я не магу не запытацца наконт Вашага захапленьня аўтагонкамі. Распавядзіце чытачам, што наконт апошніх перамог на чэмпіянатах, у якім стане гэтая частка Вашага жыцьця знаходзіцца зараз, і калі абудзіўся інтарэс да гоначнай хуткасьці і падобнага шляху атрыманьня адрэналіну?

Віктар Смольскі:

Маё захапленьне аўтагонкамі распачалося даўно, у маладосьці, яшчэ пад менскам на славутай Баравой, дзе мы з хлапцамі забаўляліся на машынках “Эстонія”. Але пасьля, калі я зьехаў у Нямеччыну, я нечакана атрымаў магчымасьць ажыцьцявіць сваю мару. Неўзабаве я скончыў ралійную школу і акадэмію мотаспорту і атрымаў прафесійную адукацыю і інтэрнацыянальную ліцэнзію. Спачатку я выступаў як прыватны гоншчык на асабістым аўто з асабістай камандай. Пасьля стаў пакрыху прабівацца і выйграваць, і нарэшце мяне заўважылі і запрасілі ў нацыянальную каманду.

І вось апошнія 15 гадоў гонкі – мая другая прафесія. Паралельна стварэньню музыкі я ганяю ўсё больш і часьцей, бяру ўдзел у ральлі, колавыя гонкі вельмі добра пайшлі, быў у мяне нават досьвед шматдзённых гонак па ўсёй Мексіцы (гэта нешта кшталту ральлі Парыж-Дакар). У гэтым годзе я заваяваў 6 перамог – такога посьпеху раней не было яшчэ ніколі! Каманда, натуральна, вельмі расчаравалася і нават раззлавалася, што я спыніў удзел у чэмпіянаце, бо ў мяне была рэальная магчымасьць яго выйграць, але я зьехаў з-за запланаванага сусьветнага туру з Rage. Так што, насамрэч, усё больш чым выдатна ў абедзьвух сферах маёй дзейнасьці, і на дадзены момант я нават ня ведаю, чаго больш на маіх паліцах – кубкаў ці кружэлак…