Rage: праз 30 год нарэшце ў Менску
Апублікавана
у
Рэпартажы
139 Фота
Найлепшы спосаб адзначыць існотны юбілей для гурта, творчая гісторыя якога пераадолела ў гэтым годзе 30-гадовую мяжу — гэта ў чарговы раз падараваць сваім верным прыхільнікам магчымасьць убачыць і пачуць улюбёных музыкаў ужывую. Менавіта таму 4 лістапада легендарны нямецкі гурт Rage ашчасьціў беларускую публіку грандыёзнай канцэртнай праграмай у гонар трыццацігадовага юбілею з моманту нараджэньня калектыва. Створаны ў 1983 годзе і, застаючыся 30 гадоў на адданай службе цяжкога металу, гурт Rage, што распачынаў сваю гісторыю пад назвай Avenger, запісаў 21 паўнафарматны альбом (і гэта без уліку сольнай творчасьці гітарыста-віртуоза Віктара Смольскага!) зладзілі безьліч пасьпяховых канцэртаў з поўнымі заламі, заваявалі сэрцы тысяч фанатаў па ўсім сьвеце і бязьмежную павагу калегаў па сцэне.
Сёньня Rage – адна з найвядомейшых нямецкіх каманд, якая стала сусьветным культам, узорам сапраўднага хэві-металу і «скарбам нацыі», як называюць іх і ў Нямеччыне, і на постсавецкай прасторы, адкуль родам віртуозны гітарыст Rage Віктар Смольскі. 30-гадовая гісторыя гурта — гэта ня проста біяграфія легенды, гэта драматычная і захапляльная гісторыя, споўненая шалёным рытмам падзей і бясконцай смагай творчасьці. Публіка і крытыкі ўпэўнена сыходзяцца ў меркаваньнях, сьцьвярджаючы, што ў Rage не бывае і ня можа быць дрэнных кружэлак. Усё, што выходзіць з-пад пяра гэтых таленавітых музыкаў, можна сьмела адзначаць знакам вышэйшай якасьці.
Вось і двухгадзінны юбілейны канцэрт у Менску чарговы раз давёў гэты тэзіс і ўзрадаваў прыхільнікаў шэрагам бесьсьмяротных хітоў Rage – сталых, насычаных і збалансаваных музычных твораў, якімі можна зь вялікім задавальненьнем песьціць слых. Set This World on Fire, Don't Fear the Winter, Straight to Hell, Enough Is Enough… Мы пачулі як усе нашыя ўлюбёныя кампазіцыі, так і песьні, якія раней альбо зусім не выконваліся музыкамі «жыўцом», альбо прынамсі не выконваліся дзеючым складам. Тут у якасьці прыкладу я магла б прывесьці кампазіцыю The Missing Link, аднак, прыхільнікі правялі грунтоўнае дасьледаваньне і высьветлілі, што ўсё ж гэтую песьню гурт граў у 1994 годзе падчас японскага туру, і адтуль захаваўся бутлег.
Але зрэшты – якая розьніца, калі беларускія фаны бачаць легендарнае трыа Rage у такім складзе ўпершыню за трыццаць год творчасьці калектыва. Часамі, заплюшчыўшы вочы, падавалася, што перад слухачамі разгортвалася цэлая метал-опера – так удала гучалі аранжыроўкі Lingua Mortis Orchestra і моцна валілі музыкі Rage. І канешне ж, парадаваў сваімі тэхнічна складанымі сольнымі кампазіцыямі хуткасны ва ўсіх аспектах дзейнасьці віртуоз Віктар Смольскі. Дарэчы, на канцэрце, як вызначылася, мы сьвяткавалі яшчэ адзін прыемны юбілей – 30 год асабістай музычнай кар’еры Смольскага, якая бярэ свой пачатак за савецкімі часамі ў беларускіх “Песьнярах”. Сам Віктар наконт гэтага ўзрадавана зазначыў, што мы нават не ўяўляем, як гэта прыемна – адзначаць дзень народзінаў дома.
Акром Rage менскую публіку радавалі эксклюзіўныя прыемнасьці. Падцяпляў зорных немцаў, прычым выдатна і ў тэму, прагрэсіўна-металёвы гурт Overwind, што прыехаў да нас у госьці па запрашэньні Смольскага з далёкага Краснадара з прэзентацыяй альбому Illustrator.
Сярод канцэрту, пакуль я старанна імкнулася і ўгараць пад Rage, і не губляць поглядам у шалёным натоўпе нашага фатографа, да мяне ветліва зьвярнулася эфектная жанчына і папрасіла прапусьціць яе крыху паздымаць, бо хутка павінен нібыта выступаць яе муж. Я спачатку крыху засаромелася, але потым, зусім заблытаўшыся ў думках, усё ж запытала, хто яе другая палова. Такім чынам я і дазналася, хто будзе гэтым самым сюрпрызам, які абяцаў Віктар Смольскі падчас нашай сустрэчы ў нядзелю. Неўзабаве на сцэну выйшаў славуты запрошаны госьць – Сяргей Цярэнцьеў, былы гітарыст гурта “Ария”, дзеючы лідар гурта “Артерия” і даўні добры сябра Смольскага. 
Разам яны адыгралі кампазіцыю Higher Than the Sky і пасьля пусьціліся ў нястрымны гітарны джэм, а нястомная публіка пад гучныя падбадзёрваньні Піві Вагнера тым часам напрацягу некалькіх хвілін няспынна сьпявала ўлюбёную кампазіцыю. Варта зазначыць, што выканаць гэтую кампазіцыю разам зь Піві да мікрафону выйшаў лідар беларускага гурта Stardust Circus Максім Дуброўскі, і што ні кажы – а франтмэн зь яго выдатны, як датычна вакальных дадзеных, так і энергічнасьці і эмацыйнасьці падачы. Ну і ўдарна завяршаў канцэртную праграму славуты хіт Soundchaser, які разам з Rage зайграў адзін зь лепшых сучасных беларускіх гітарыстаў, заснавальнік рок-школы Discovery (на базе якой, дарэчы, у мінулую нядзелю арганізоўваліся майстар-класы ад Віктара Смольскага) – Аляксандр Kiss.
Ну што дадаць, канцэрт прайшоў проста выдатна! Rage чарговы раз давялі, што адносяцца да тых унікальна тэхнічных гуртоў, якія асабіста я раю лепш адзін раз убачыць на жывую, чым сто разоў пачуць. Цяперашні склад Rage аб'яднаў неверагодна таленавітых музыкаў, што здолелі ў поўнай меры адлюстраваць шматграннасьць небанальнай музыкі ў стылі хэві-метал з элементамі прагрэсіву і класікі, упрыгожанай трэш-металічнымі рыфамі.
І хоць у адрозьненьні ад нядаўняга канцэрту землякоў Rage – гурта Sodom – першыя не запалілі публіку настолькі, каб з залы вывальваліся паўжывыя адчайныя хэдбэнгеры, а ва двары пасьліся на ўсялякі выпадак міліцыя і хуткая дапамога, уменьне не зьмяняць ўласным традыцыям стварэньня алдова-трэшавай атмасферы, не забываючы пры гэтым рабіць акцэнт на высокародным класічным гучаньні, дазволіла Rage прынесьці публіцы як магутную эмацыйную, так і ўзвышана-духоўную асалоду. Наогул, ці тое публіка была больш культурная і цьвярозая, ці тое музыкі гурта больш ушанаваныя, але на сцэну ніхто “па-садомску” шалёна не ламіўся. А калі адзін небарака ўсё ж рызыкнуў – ахоўнікі яго хуценька і бязьлітасна прыбралі з размаху ў натоўп. Сам Піві Вагнер зьдзіўлена ўсхваляў беларускую публіку, кажучы, што эўрапейцам далёка да нашай энергічнасьці, і адзначаў, што DVD з канцэртамі трэба здымаць тут, а не на Wacken’ах усялякіх.
Бяз сумневу, гэта быў адзін з найлепшых па атмасферы канцэртаў, што мне даводзілася наведваць, і думаю, многія слухачы са мною пагадзяцца. Гук, на дзіва, быў вельмі сабе якасны – хаця нахалеры было б наогул ладзіць канцэрт віртуозаў Rage бяз добрага гучаньня? А таму дзякуй арганізатарам “Концерт Холл Групп”, што здолелі такі насуперак усім складанасьцям прывезьці Rage у Менск і зрабілі шоў на вышэйшым узроўні, і вялікі дзякуй музыкам за неверагодныя пазітыўныя ўражаньні ад канцэрту! Яшчэ раз віншуем зь юбілеем і спадзяемся, пагаджаючыся зь Віктарам Смольскім, што наступнага выступу Rage на Беларусі нам ня прыйдзецца чакаць яшчэ трыццаць год, і ў хуткім часе можна будзе ізноўку насалодзіцца сустрэчай з жывой метал-легендай…
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Alex Gorbatsevich
Сёньня Rage – адна з найвядомейшых нямецкіх каманд, якая стала сусьветным культам, узорам сапраўднага хэві-металу і «скарбам нацыі», як называюць іх і ў Нямеччыне, і на постсавецкай прасторы, адкуль родам віртуозны гітарыст Rage Віктар Смольскі. 30-гадовая гісторыя гурта — гэта ня проста біяграфія легенды, гэта драматычная і захапляльная гісторыя, споўненая шалёным рытмам падзей і бясконцай смагай творчасьці. Публіка і крытыкі ўпэўнена сыходзяцца ў меркаваньнях, сьцьвярджаючы, што ў Rage не бывае і ня можа быць дрэнных кружэлак. Усё, што выходзіць з-пад пяра гэтых таленавітых музыкаў, можна сьмела адзначаць знакам вышэйшай якасьці.Вось і двухгадзінны юбілейны канцэрт у Менску чарговы раз давёў гэты тэзіс і ўзрадаваў прыхільнікаў шэрагам бесьсьмяротных хітоў Rage – сталых, насычаных і збалансаваных музычных твораў, якімі можна зь вялікім задавальненьнем песьціць слых. Set This World on Fire, Don't Fear the Winter, Straight to Hell, Enough Is Enough… Мы пачулі як усе нашыя ўлюбёныя кампазіцыі, так і песьні, якія раней альбо зусім не выконваліся музыкамі «жыўцом», альбо прынамсі не выконваліся дзеючым складам. Тут у якасьці прыкладу я магла б прывесьці кампазіцыю The Missing Link, аднак, прыхільнікі правялі грунтоўнае дасьледаваньне і высьветлілі, што ўсё ж гэтую песьню гурт граў у 1994 годзе падчас японскага туру, і адтуль захаваўся бутлег.
Але зрэшты – якая розьніца, калі беларускія фаны бачаць легендарнае трыа Rage у такім складзе ўпершыню за трыццаць год творчасьці калектыва. Часамі, заплюшчыўшы вочы, падавалася, што перад слухачамі разгортвалася цэлая метал-опера – так удала гучалі аранжыроўкі Lingua Mortis Orchestra і моцна валілі музыкі Rage. І канешне ж, парадаваў сваімі тэхнічна складанымі сольнымі кампазіцыямі хуткасны ва ўсіх аспектах дзейнасьці віртуоз Віктар Смольскі. Дарэчы, на канцэрце, як вызначылася, мы сьвяткавалі яшчэ адзін прыемны юбілей – 30 год асабістай музычнай кар’еры Смольскага, якая бярэ свой пачатак за савецкімі часамі ў беларускіх “Песьнярах”. Сам Віктар наконт гэтага ўзрадавана зазначыў, што мы нават не ўяўляем, як гэта прыемна – адзначаць дзень народзінаў дома.Акром Rage менскую публіку радавалі эксклюзіўныя прыемнасьці. Падцяпляў зорных немцаў, прычым выдатна і ў тэму, прагрэсіўна-металёвы гурт Overwind, што прыехаў да нас у госьці па запрашэньні Смольскага з далёкага Краснадара з прэзентацыяй альбому Illustrator.
Сярод канцэрту, пакуль я старанна імкнулася і ўгараць пад Rage, і не губляць поглядам у шалёным натоўпе нашага фатографа, да мяне ветліва зьвярнулася эфектная жанчына і папрасіла прапусьціць яе крыху паздымаць, бо хутка павінен нібыта выступаць яе муж. Я спачатку крыху засаромелася, але потым, зусім заблытаўшыся ў думках, усё ж запытала, хто яе другая палова. Такім чынам я і дазналася, хто будзе гэтым самым сюрпрызам, які абяцаў Віктар Смольскі падчас нашай сустрэчы ў нядзелю. Неўзабаве на сцэну выйшаў славуты запрошаны госьць – Сяргей Цярэнцьеў, былы гітарыст гурта “Ария”, дзеючы лідар гурта “Артерия” і даўні добры сябра Смольскага. 
Разам яны адыгралі кампазіцыю Higher Than the Sky і пасьля пусьціліся ў нястрымны гітарны джэм, а нястомная публіка пад гучныя падбадзёрваньні Піві Вагнера тым часам напрацягу некалькіх хвілін няспынна сьпявала ўлюбёную кампазіцыю. Варта зазначыць, што выканаць гэтую кампазіцыю разам зь Піві да мікрафону выйшаў лідар беларускага гурта Stardust Circus Максім Дуброўскі, і што ні кажы – а франтмэн зь яго выдатны, як датычна вакальных дадзеных, так і энергічнасьці і эмацыйнасьці падачы. Ну і ўдарна завяршаў канцэртную праграму славуты хіт Soundchaser, які разам з Rage зайграў адзін зь лепшых сучасных беларускіх гітарыстаў, заснавальнік рок-школы Discovery (на базе якой, дарэчы, у мінулую нядзелю арганізоўваліся майстар-класы ад Віктара Смольскага) – Аляксандр Kiss. Ну што дадаць, канцэрт прайшоў проста выдатна! Rage чарговы раз давялі, што адносяцца да тых унікальна тэхнічных гуртоў, якія асабіста я раю лепш адзін раз убачыць на жывую, чым сто разоў пачуць. Цяперашні склад Rage аб'яднаў неверагодна таленавітых музыкаў, што здолелі ў поўнай меры адлюстраваць шматграннасьць небанальнай музыкі ў стылі хэві-метал з элементамі прагрэсіву і класікі, упрыгожанай трэш-металічнымі рыфамі.
І хоць у адрозьненьні ад нядаўняга канцэрту землякоў Rage – гурта Sodom – першыя не запалілі публіку настолькі, каб з залы вывальваліся паўжывыя адчайныя хэдбэнгеры, а ва двары пасьліся на ўсялякі выпадак міліцыя і хуткая дапамога, уменьне не зьмяняць ўласным традыцыям стварэньня алдова-трэшавай атмасферы, не забываючы пры гэтым рабіць акцэнт на высокародным класічным гучаньні, дазволіла Rage прынесьці публіцы як магутную эмацыйную, так і ўзвышана-духоўную асалоду. Наогул, ці тое публіка была больш культурная і цьвярозая, ці тое музыкі гурта больш ушанаваныя, але на сцэну ніхто “па-садомску” шалёна не ламіўся. А калі адзін небарака ўсё ж рызыкнуў – ахоўнікі яго хуценька і бязьлітасна прыбралі з размаху ў натоўп. Сам Піві Вагнер зьдзіўлена ўсхваляў беларускую публіку, кажучы, што эўрапейцам далёка да нашай энергічнасьці, і адзначаў, што DVD з канцэртамі трэба здымаць тут, а не на Wacken’ах усялякіх.Бяз сумневу, гэта быў адзін з найлепшых па атмасферы канцэртаў, што мне даводзілася наведваць, і думаю, многія слухачы са мною пагадзяцца. Гук, на дзіва, быў вельмі сабе якасны – хаця нахалеры было б наогул ладзіць канцэрт віртуозаў Rage бяз добрага гучаньня? А таму дзякуй арганізатарам “Концерт Холл Групп”, што здолелі такі насуперак усім складанасьцям прывезьці Rage у Менск і зрабілі шоў на вышэйшым узроўні, і вялікі дзякуй музыкам за неверагодныя пазітыўныя ўражаньні ад канцэрту! Яшчэ раз віншуем зь юбілеем і спадзяемся, пагаджаючыся зь Віктарам Смольскім, што наступнага выступу Rage на Беларусі нам ня прыйдзецца чакаць яшчэ трыццаць год, і ў хуткім часе можна будзе ізноўку насалодзіцца сустрэчай з жывой метал-легендай…
Тэкст: Насьця Quende
Фота: Alex Gorbatsevich
0 каментароў