Грузiнскi нефармат

Апублікавана 16 сакавіка 2015, 21:57 у Інтэрв'ю

Калі спытаць любога беларуса пра тое, што ён ведае пра Грузію, большасьць узгадае горы, добрае віно, нацыянальныя танцы і мужчынскі харавы сьпеў. Толькі некаторыя ўспомняць пра ваенныя і палітычныя канфлікты зь няўрымсьлівым суседам.

Яшчэ горш справы ідуць з пытаньнямі пра метал-музыку ў гэтай невялікай краіне. Прызнацца, я сам да нядаўніх пор лічыў, што ў глыбока веруючай праваслаўнай краіне, далёкай ад поўначы, скандынаўскай міфалогіі і філасофіі, палымяных у 90х нарвежскіх цэркваў, металу ня можа быць наогул. Нават прабыўшы два тыдні ў краіне летась, акрамя аднаго надпісу на сьцяне — black metal — іншых тыповых прыкмет музычнай культуры фактычна не было.

Пераломным момантам можа стаць выпадак, калі ў субкультуру грузінскіх фанатаў можаш патрапіць выпадкова, нечакана і ня больш чым праз прамое знаёмства. Далей адкрываецца чорная скрыня, поўная на гісторыі пра «былыя часы», старых музыках і фанатах, не адным дзясятку гуртоў, рэальных ведах эўрапейскай і ня толькі сцэны, нават самага глыбокага андэграўнду.

Дарэчы, некаторыя грузінскія металхэды на пытаньне пра сваю прыналежнасьць да праваслаўя не бяз долі раздражненьня, паціраючы пентуху на грудзі, адказваюць: «Так, я веру, хрысьціў сваіх дзяцей, а астатняе пайшло нах!» Гэта не замінае ім арганізоўваць андэграўндныя канцэрты ў маленькіх клубах, наведвальнікі якіх ужо вельмі нагадваюць нашую тусоўку канцу 90х — запал да любых выступаў, шмат маладняка, пэйнткорпсы і г.д.

Сярод амаль поўнай адсутнасьці інфармацыі пра грузінскую сцэну, усё часьцей і часьцей узьнікае адно “але”. Гэта “але” зьяўляецца ў інтэрнэце паўсюдна і злучана зь яшчэ больш нечаканым кірункам для Грузіі, як Black Metal/Depressive Rock. Калі вы пашукаеце ў інтэрнэце відэа ў падобным стылі, так ці інакш адной зь першых спасылак будзе гурт з Тбілісі — Psychonaut 4. Адзін з апошніх кліпаў La Deca[Dance] здымалі на чатыры камеры ўласнымі сіламі, хоць на першы погляд здаецца, што ім займаліся прафесіяналы. Удзельнікі гурта стартавалі ў 2010 і дагэтуль ствараюць музычную ўтрапёнасьць з запалам, якому варта пазайздросьціць многім эўрапейцам.

На адным зь нешматлікіх канцэртаў у Тбілісі вакаліст і фронтмэн гурта Graf Von Baphomet, адсопшыся пасьля выступу, адказаў на некалькі пытаньняў.

— Як усё пачыналася?

— Неяк капаўся ў паперках і падумаў, а чаму б вось гэтыя тэксты, якія быццам бы ніяк не спалучаюцца з сутнасьцю Black Metal (хаця хто насамрэч усталёўвае рамкі?), чаму б іх не пакласьці на музыку. Я пагутарыў з адным чуваком, паказаў яму свае тэксты і ён сказаў, што гэта крута. І праз тыдзень ён стаў прыходзіць да мяне дахаты, каб паказаць, ці падыдуць яго ідэі для таго, што мы можам разам рабіць. Гэта былі midi версіі Serial Lier і Parasite. І я адразу зразумеў — гэта менавіта тое, гэта менавіта тая музыка, якая пасуе маім тэкстам. І мы адразу вырашылі: «Давай, гэта трэба абавязкова зрабіць». Гэта адбылося, як звычайна, па п'яні. (Граф усьміхаецца)
Мы пачалі граць, адыгралі пару канцэртаў, крывавых, брутальных канцэртаў, якія шакавалі публіку. Потым усё-ткі запісалі Serial Lier і тут жа выклалі яго ў сеціва. Прачынаемся і людзі пішуць: «Чувакі, гэта проста штосьці зэбае і трэба працягваць далей». Мы сабраліся, падумалі і вырашылі, што нашае захапленьне трэба перакладаць на больш сур'ёзны ўзровень — час ёсьць. Запісалі Parasite, які апынуўся нашмат больш крутым, чым Serial Lier. Wow! Тваю ж маці! Хрэн зь ім, давай запішам Antihuman.
Насамрэч, ня трэба думаць пра тое «А вось тыя чувакі робяць так» — давайце зробім штосьці сваё. Урэшце набраўся матэрыял на альбом, які мы жадалі запісаць. Мы абралі самую лепшую прапанову ад карэйскага лэйбла і неяк запісаліся.


— Адкуль назва?

— Ізноў жа, у нас была свая тэма зь гітарыстам Glixx, мы абдзёўбваліся ўсялякай шнягай, а менавіта гэта было, калі мы выпілі вельмі шмат сіропу ад кашлю. Мы ўключалі запіс і пісалі ўсё, пра што мы зь ім у гэты момант казалі. Першыя тэксты як раз засноўваюцца на гэтай бязглузьдзіцы. Калі паслухаць, то гэта сапраўднае трызьненьне, але для мяне яно мае такі велізарны сэнс.

— Так а лічба 4 штосьці значыць?

— Асабіста для мяне гэта азначае эйфарыя, поўны адрыў ад рэальнасьці, велізарная чыстая падсьвядомасьць.

— Але для таго, каб пісаць новы матэрыял, табе трэба ўпарвацца?

— Ёсьць такая фраза, што калі ты будзеш успрымаць музыку пад наркотыкамі, то гэтая музыка не падыходзіць. Але гэта кажуць тыя людзі, якія ніколі не спрабавалі наркотыкі. Пад імі ты разумееш больш, таму што ў цябе адыходзяць на іншы план нейкія комплексы, тое, што пра цябе скажуць. На сцэне я граю самога сябе, мне гэта проста, гэта і ёсьць я сам. Тое ж самае адбываецца, калі ты спрабуеш рэчывы, самае галоўнае не перабраць. Наркотыкі — гэта крута, гэта вельмі добра, але трэба ведаць меру. Трэба мець унутраны голас, які скажа табе — стоп, стоп, стоп. Павінна быць усьведамленьне — сьвет ня можа быць такім прыгожым. Усё афігенна, усё файна, ты ўсіх любіш, усе цябе любяць, а насамрэч — гэта выпрацоўваецца велізарная колькасьць гармонаў у цябе ў мозгу і трэба гэта ведаць. У падлеткавым узросьце яны не атрымліваюць дастатковай колькасьці інфармацыі пра гэта. Таму, дзеці, нельга ўжываць сістэматычна, трэба прымаць тады, калі табе гэта трэба.
Бывае такое пачуцьцё, што мы садзімся і на цьвярозую нібыта як і гутарыць няма пра што. Нібыта ўсё звычайна, але ўсё адно штосьці ня тое. «Давайце што-небудзь замуцім», — і потым пачынаецца такое, адкрываецца цэлы сьвет, ён такі глыбокі, ёсьць так шмат чаго сказаць, што гэта матэрыял на дзесяць альбомаў. Трэба проста ўключаць магнітафон і запісваць, і потым з адной фразы ўзьнікае цэлы тэкст. Вось мы казалі, што, прыкінь, калі мы дажывем да старасьці, мы ня будзем старымі, таму што гэта ня нашае. Rock and roll — гэта ўзрост, пратэст супраць чаго заўгодна, нефармальнасьць — гэта тое, што грамадства пагарджае.


— Грузія вельмі рэлігійная праваслаўная краіна, а як ты ставішся да рэлігіі ў цэлым?
— Мне прасьцей сказаць, што я атэіст, я не жадаю тлумачыць сваю пазіцыю. Так, я веру, што мы частка нейкай глабальнай энергіі. Сэнс у тым, каб проста жыць. Самы вялікі цуд у Сусьвеце — гэта жывая клетка, якая складаецца з малекул. Глядзі, гэты стол складаецца з малекул, але ён не жывы. Возьмем тваю далонь, любы орган, твой палец — адрэж яго, пакладзі сюды, гэта ўсё той жа твой палец, прыгожы, але ён ужо мёртвы. Феномен жывой клеткі. Сэнс у тым, каб проста жыць. Вось нашая філасофія.

— Вы ў гурце думаеце ў адным ключы?

— Сэнс у тым, што пад усялякай бздурой мы зразумелі, што мы аднолькавыя. Ключавая тусоўка, я ня маю на ўвазе S.D.Ramirez, які ніколі не прымаў наркотыкі, ён залежны ад сэксу і алкаголю. Я залежны ад вершаў Ясеніна і ад самога сябе. У прынцыпе я люблю самога сябе. Хоць у мяне было некалькі спробаў забіць сябе. Я не сьпяваю пра тое, што забіць сябе гэта крута, я не прапагандую самагубства. Я не прапагандую самакатаваньні, я проста распавядаю пра сябе. Мяне трэба зьняць і паказваць дзецям: калі ты ня будзеш добра вучыцца, ты будзеш такім, як гэты дзядзька, ты станеш рок-н-рольшчыкам. Я не лічу, што такі лад жыцьця правільны, таму што, блін, гэта неправільна думаць пра такія рэчы, пра якія думаю я. Я надаю час такім тэмам, якія насамрэч у рэальным сталым жыцьці ня маюць сэнсу. Пытаньне хто я — ты ніхто, не для ўраду, не для Сусьвету, проста ніхто, не для грамадства. Тваё жыцьцё нічога ня значыць. Ты проста ніхто. Людзі думаюць пра нейкі дабрабыт, блін, часам гэта правільна, жыць сваё жыцьцё ў камфорце і дастатку, але я ня з тых, нажаль.

— Табе вядома штосьці пра беларускую сцэну?

— Мы гралі з адным чуваком, на разагрэве ён граў эмбіент, гэта было вельмі файна. Я ведаю, што ў Беларусі вельмі разьвітая культура хардкору.

Пра музыку, якую слухае граф

— Я не адношу сябе да пэўнай музычнай субкультуры, я памяшаны на музыцы, я не магу жыць, каб ня слухаць музыку. Розную музыку.

— Брытні Сьпірс?

— Брытні Сьпірс вельмі клёвая.

— Але вы ж ня граеце папсу?

— Таму што тыя эмоцыі, пра якія мы сьпяваем, не падыходзяць папсе, але калі будзе адпаведная тэма — чаму б і не.

— Разглядаючы музыку як глыбока эмацыйную, ці бачыш ты гурт як канцэртны, які калясіць па сьвеце і выступае на фэстах?

— Вядома, любы музыка, які выходзіць на сцэну і грае сваю музыку, яго вядома ж хвалюе меркаваньне іншых. Я не схаваю таго, што жадаю каб нас прызналі, каб мы выступалі. Я ня той чувак, які жадае проста сысьці ў андэграўнд і граць толькі са сваімі сябрамі. У мяне ёсьць жонка, у мяне ёсьць дзіця, я звычайны чалавек у грамадстве, але, нажаль, занадта мала часу надаецца таму, на што хочацца.

— Калі вас запросяць у Беларусь выступіць — прыедзеце?

— Гэта залежыць ад фармату мерапрыемства. Мы ня гурт таго ўзроўню і ня людзі таго дастатку, якія могуць дазволіць сабе пералёты.

Граф паказвае зусім пусты гаманец і, нягледзячы на гэта, гурт, які мае велічэзны запал, выпускае ў красавіку новы альбом «Dipsomania». А ўлетку стартуе свой першы выступ на вялікай сцэне фэстам Carpathian Alliance.

Psychonaut was born today, he burns his life, as fast he can…

//Gronn

Нагадваем, што рэдакцыя BelMetal можа не падзяляць меркаваньні аўтараў і герояў інтэрв'ю. У дадзеным выпадку выказваем сваё адмоўнае стаўленьне да ўжываньня наркатычных рэчываў і заклікаем пазьбягаць падобнага. Выкладзенае ў тэксьце ня лічым прапагандай.