avatar

Грузiнскi нефармат
Апублікавана у Інтэрв'ю

17 Фота
image
Калі спытаць любога беларуса пра тое, што ён ведае пра Грузію, большасьць узгадае горы, добрае віно, нацыянальныя танцы і мужчынскі харавы сьпеў. Толькі некаторыя ўспомняць пра ваенныя і палітычныя канфлікты зь няўрымсьлівым суседам.

Яшчэ горш справы ідуць з пытаньнямі пра метал-музыку ў гэтай невялікай краіне. Прызнацца, я сам да нядаўніх пор лічыў, што ў глыбока веруючай праваслаўнай краіне, далёкай ад поўначы, скандынаўскай міфалогіі і філасофіі, палымяных у 90х нарвежскіх цэркваў, металу ня можа быць наогул. Нават прабыўшы два тыдні ў краіне летась, акрамя аднаго надпісу на сьцяне — black metal — іншых тыповых прыкмет музычнай культуры фактычна не было.

Пераломным момантам можа стаць выпадак, калі ў субкультуру грузінскіх фанатаў можаш патрапіць выпадкова, нечакана і ня больш чым праз прамое знаёмства. Далей адкрываецца чорная скрыня, поўная на гісторыі пра «былыя часы», старых музыках і фанатах, не адным дзясятку гуртоў, рэальных ведах эўрапейскай і ня толькі сцэны, нават самага глыбокага андэграўнду.

Дарэчы, некаторыя грузінскія металхэды на пытаньне пра сваю прыналежнасьць да праваслаўя не бяз долі раздражненьня, паціраючы пентуху на грудзі, адказваюць: «Так, я веру, хрысьціў сваіх дзяцей, а астатняе пайшло нах!» Гэта не замінае ім арганізоўваць андэграўндныя канцэрты ў маленькіх клубах, наведвальнікі якіх ужо вельмі нагадваюць нашую тусоўку канцу 90х — запал да любых выступаў, шмат маладняка, пэйнткорпсы і г.д.

Сярод амаль поўнай адсутнасьці інфармацыі пра грузінскую сцэну, усё часьцей і часьцей узьнікае адно “але”. Гэта “але” зьяўляецца ў інтэрнэце паўсюдна і злучана зь яшчэ больш нечаканым кірункам для Грузіі, як Black Metal/Depressive Rock. Калі вы пашукаеце ў інтэрнэце відэа ў падобным стылі, так ці інакш адной зь першых спасылак будзе гурт з Тбілісі — Psychonaut 4. Адзін з апошніх кліпаў La Deca[Dance] здымалі на чатыры камеры ўласнымі сіламі, хоць на першы погляд здаецца, што ім займаліся прафесіяналы. Удзельнікі гурта стартавалі ў 2010 і дагэтуль ствараюць музычную ўтрапёнасьць з запалам, якому варта пазайздросьціць многім эўрапейцам.

На адным зь нешматлікіх канцэртаў у Тбілісі вакаліст і фронтмэн гурта Graf Von Baphomet, адсопшыся пасьля выступу, адказаў на некалькі пытаньняў.

— Як усё пачыналася?

— Неяк капаўся ў паперках і падумаў, а чаму б вось гэтыя тэксты, якія быццам бы ніяк не спалучаюцца з сутнасьцю Black Metal (хаця хто насамрэч усталёўвае рамкі?), чаму б іх не пакласьці на музыку. Я пагутарыў з адным чуваком, паказаў яму свае тэксты і ён сказаў, што гэта крута. І праз тыдзень ён стаў прыходзіць да мяне дахаты, каб паказаць, ці падыдуць яго ідэі для таго, што мы можам разам рабіць. Гэта былі midi версіі Serial Lier і Parasite. І я адразу зразумеў — гэта менавіта тое, гэта менавіта тая музыка, якая пасуе маім тэкстам. І мы адразу вырашылі: «Давай, гэта трэба абавязкова зрабіць». Гэта адбылося, як звычайна, па п'яні. (Граф усьміхаецца)
Мы пачалі граць, адыгралі пару канцэртаў, крывавых, брутальных канцэртаў, якія шакавалі публіку. Потым усё-ткі запісалі Serial Lier і тут жа выклалі яго ў сеціва. Прачынаемся і людзі пішуць: «Чувакі, гэта проста штосьці зэбае і трэба працягваць далей». Мы сабраліся, падумалі і вырашылі, што нашае захапленьне трэба перакладаць на больш сур'ёзны ўзровень — час ёсьць. Запісалі Parasite, які апынуўся нашмат больш крутым, чым Serial Lier. Wow! Тваю ж маці! Хрэн зь ім, давай запішам Antihuman.
Насамрэч, ня трэба думаць пра тое «А вось тыя чувакі робяць так» — давайце зробім штосьці сваё. Урэшце набраўся матэрыял на альбом, які мы жадалі запісаць. Мы абралі самую лепшую прапанову ад карэйскага лэйбла і неяк запісаліся.


— Адкуль назва?

— Ізноў жа, у нас была свая тэма зь гітарыстам Glixx, мы абдзёўбваліся ўсялякай шнягай, а менавіта гэта было, калі мы выпілі вельмі шмат сіропу ад кашлю. Мы ўключалі запіс і пісалі ўсё, пра што мы зь ім у гэты момант казалі. Першыя тэксты як раз засноўваюцца на гэтай бязглузьдзіцы. Калі паслухаць, то гэта сапраўднае трызьненьне, але для мяне яно мае такі велізарны сэнс.

— Так а лічба 4 штосьці значыць?

— Асабіста для мяне гэта азначае эйфарыя, поўны адрыў ад рэальнасьці, велізарная чыстая падсьвядомасьць.

— Але для таго, каб пісаць новы матэрыял, табе трэба ўпарвацца?

— Ёсьць такая фраза, што калі ты будзеш успрымаць музыку пад наркотыкамі, то гэтая музыка не падыходзіць. Але гэта кажуць тыя людзі, якія ніколі не спрабавалі наркотыкі. Пад імі ты разумееш больш, таму што ў цябе адыходзяць на іншы план нейкія комплексы, тое, што пра цябе скажуць. На сцэне я граю самога сябе, мне гэта проста, гэта і ёсьць я сам. Тое ж самае адбываецца, калі ты спрабуеш рэчывы, самае галоўнае не перабраць. Наркотыкі — гэта крута, гэта вельмі добра, але трэба ведаць меру. Трэба мець унутраны голас, які скажа табе — стоп, стоп, стоп. Павінна быць усьведамленьне — сьвет ня можа быць такім прыгожым. Усё афігенна, усё файна, ты ўсіх любіш, усе цябе любяць, а насамрэч — гэта выпрацоўваецца велізарная колькасьць гармонаў у цябе ў мозгу і трэба гэта ведаць. У падлеткавым узросьце яны не атрымліваюць дастатковай колькасьці інфармацыі пра гэта. Таму, дзеці, нельга ўжываць сістэматычна, трэба прымаць тады, калі табе гэта трэба.
Бывае такое пачуцьцё, што мы садзімся і на цьвярозую нібыта як і гутарыць няма пра што. Нібыта ўсё звычайна, але ўсё адно штосьці ня тое. «Давайце што-небудзь замуцім», — і потым пачынаецца такое, адкрываецца цэлы сьвет, ён такі глыбокі, ёсьць так шмат чаго сказаць, што гэта матэрыял на дзесяць альбомаў. Трэба проста ўключаць магнітафон і запісваць, і потым з адной фразы ўзьнікае цэлы тэкст. Вось мы казалі, што, прыкінь, калі мы дажывем да старасьці, мы ня будзем старымі, таму што гэта ня нашае. Rock and roll — гэта ўзрост, пратэст супраць чаго заўгодна, нефармальнасьць — гэта тое, што грамадства пагарджае.


— Грузія вельмі рэлігійная праваслаўная краіна, а як ты ставішся да рэлігіі ў цэлым?
— Мне прасьцей сказаць, што я атэіст, я не жадаю тлумачыць сваю пазіцыю. Так, я веру, што мы частка нейкай глабальнай энергіі. Сэнс у тым, каб проста жыць. Самы вялікі цуд у Сусьвеце — гэта жывая клетка, якая складаецца з малекул. Глядзі, гэты стол складаецца з малекул, але ён не жывы. Возьмем тваю далонь, любы орган, твой палец — адрэж яго, пакладзі сюды, гэта ўсё той жа твой палец, прыгожы, але ён ужо мёртвы. Феномен жывой клеткі. Сэнс у тым, каб проста жыць. Вось нашая філасофія.

— Вы ў гурце думаеце ў адным ключы?

— Сэнс у тым, што пад усялякай бздурой мы зразумелі, што мы аднолькавыя. Ключавая тусоўка, я ня маю на ўвазе S.D.Ramirez, які ніколі не прымаў наркотыкі, ён залежны ад сэксу і алкаголю. Я залежны ад вершаў Ясеніна і ад самога сябе. У прынцыпе я люблю самога сябе. Хоць у мяне было некалькі спробаў забіць сябе. Я не сьпяваю пра тое, што забіць сябе гэта крута, я не прапагандую самагубства. Я не прапагандую самакатаваньні, я проста распавядаю пра сябе. Мяне трэба зьняць і паказваць дзецям: калі ты ня будзеш добра вучыцца, ты будзеш такім, як гэты дзядзька, ты станеш рок-н-рольшчыкам. Я не лічу, што такі лад жыцьця правільны, таму што, блін, гэта неправільна думаць пра такія рэчы, пра якія думаю я. Я надаю час такім тэмам, якія насамрэч у рэальным сталым жыцьці ня маюць сэнсу. Пытаньне хто я — ты ніхто, не для ўраду, не для Сусьвету, проста ніхто, не для грамадства. Тваё жыцьцё нічога ня значыць. Ты проста ніхто. Людзі думаюць пра нейкі дабрабыт, блін, часам гэта правільна, жыць сваё жыцьцё ў камфорце і дастатку, але я ня з тых, нажаль.

— Табе вядома штосьці пра беларускую сцэну?

— Мы гралі з адным чуваком, на разагрэве ён граў эмбіент, гэта было вельмі файна. Я ведаю, што ў Беларусі вельмі разьвітая культура хардкору.

Пра музыку, якую слухае граф

— Я не адношу сябе да пэўнай музычнай субкультуры, я памяшаны на музыцы, я не магу жыць, каб ня слухаць музыку. Розную музыку.

— Брытні Сьпірс?

— Брытні Сьпірс вельмі клёвая.

— Але вы ж ня граеце папсу?

— Таму што тыя эмоцыі, пра якія мы сьпяваем, не падыходзяць папсе, але калі будзе адпаведная тэма — чаму б і не.

— Разглядаючы музыку як глыбока эмацыйную, ці бачыш ты гурт як канцэртны, які калясіць па сьвеце і выступае на фэстах?

— Вядома, любы музыка, які выходзіць на сцэну і грае сваю музыку, яго вядома ж хвалюе меркаваньне іншых. Я не схаваю таго, што жадаю каб нас прызналі, каб мы выступалі. Я ня той чувак, які жадае проста сысьці ў андэграўнд і граць толькі са сваімі сябрамі. У мяне ёсьць жонка, у мяне ёсьць дзіця, я звычайны чалавек у грамадстве, але, нажаль, занадта мала часу надаецца таму, на што хочацца.

— Калі вас запросяць у Беларусь выступіць — прыедзеце?

— Гэта залежыць ад фармату мерапрыемства. Мы ня гурт таго ўзроўню і ня людзі таго дастатку, якія могуць дазволіць сабе пералёты.

Граф паказвае зусім пусты гаманец і, нягледзячы на гэта, гурт, які мае велічэзны запал, выпускае ў красавіку новы альбом «Dipsomania». А ўлетку стартуе свой першы выступ на вялікай сцэне фэстам Carpathian Alliance.

Psychonaut was born today, he burns his life, as fast he can…

//Gronn

Нагадваем, што рэдакцыя BelMetal можа не падзяляць меркаваньні аўтараў і герояў інтэрв'ю. У дадзеным выпадку выказваем сваё адмоўнае стаўленьне да ўжываньня наркатычных рэчываў і заклікаем пазьбягаць падобнага. Выкладзенае ў тэксьце ня лічым прапагандай.

17 выяў

  • 5272

12 каментароў

avatar
Ну быў і больш раньні пэрыяд грузінскага року: некаторыя памятаюць, што зорка расейскай папсы Вахранґ Кікабідзэ пачынаў у 70-х у вельмі цікавым грузінскім рок-гурце «Орэра». А ў 80-90-я Грузія ўразіла ўвесь СССР новай хваляй «бітламаніі», калі там працаваў рок-гурт «Бліц». Дый 2LP фэстывалю савецкага року «Вясновыя рытмы: Тбілісі-80» стаў рарытэтам хлусьлівых савецкіх абяцанкаў, бо працягу традыцыі так і не было. Прыемна, што рух працягваецца ў незалежнай Грузіі.
avatar
Дачытаў да сярэдзіны і кінуў, падумаўшы: ці то аўтар мудак, ці то музЫка? «Наркотыкі — гэта крута, гэта вельмі добра, але трэба ведаць меру». Чувак, а ты гаўно на смак спрабаваў? Гэта крута, асабліва чалавека ў сумесі з сабачым. Паспрабуй, калі блэк-мэтал у цябе толькі з гаўном асацыюецца. Такія схэмы здаўна падсоўваюць ворґаны, каб прыкрыць пэўны сайт або гурт, каб абвесьціць вайну пэўнаму стылю. У нас БТ так пра гурт «N.R.M.» расказвае: «Пра што іх песьні? Купіць бы даляры, прадаць бы рублі, а потым падалей ад гэтай зямлі. Вот такой он, этат беларусссскій рок». А тут пацан ім і пра блэк-мэтал дэзу падрыхтаваў. Спасіба ані скажут, але не заплацяць адназначна.
avatar
Па-першае, словы перадаюцца так як адказалi, без цэнзуры, па-другое пачытайце гiсторыю жыцця Леммi з Motorhead i яго зносiнау з наркотыкамi. Па-трэцяе, я магу мудаком так сама каго заугодна назваць. Канструктыуна?
avatar
Мне коза сейчас сказала,
Что у нас тут места мало.
… Всё во имя свободы и демократии, безумоўна. Муха таксама пра гаўно шмат добрага раскажа. І без цэнзуры. Абы журналіст добры трапіўся.
avatar
Больш наркатычнага я на гэтым сайце ня бачыу=))))
Чувак прышпильна кажа, але на маю думку — альбо ты сур'езна гаворыш пра сваю справу, альбо не гаворыш пра яе увогуле. Не вельмi прыемна весцi размову з нечым вельмi мутным.
avatar
Яно мо і прышпільна («У мяне ёсьць жонка, у мяне ёсьць дзіця, я звычайны чалавек у грамадстве, наркотыкі — гэта крута, гэта вельмі добра, але трэба ведаць меру»). Цікава паглядзець, як ён дзіця сваё ў меру наркотыкамі пічкае? Але ніхто ня ўбачыць, бо «змагары супраць цэнзуры» нават блэк-мэтал-пук ня ўставілі ў тэкст, а дэзу зварґанілі. Гэта вядомая тактыка. Калі Гітлеру захацелася пазбыцца камуністаў, дык ён і рэйхстаґ падпаліў, а чо ўжо там какой-та blacki miatalllll.
Цікава, што аўтар не абыйшоў наркотыкі сваёй рэклямай, а пра десяцітысячныя рэйтынґі грузінскага гурта ў інтэрнэце нават не згадаў — тэндэнцыя, аднак. Ці шмат нашых блэкераў дасягнулі хоць соценных рэйтынґаў? Вось такой выкрутасінґ дземакрацічэскій. Але грузінскі блэкер, які падвіс на Ясеніне, а астатнім рэклямуе наркотыкі — гэта паказальная спроба «журналістыкі». Чаму ж блэкер не згадаў Амірана Дарэджаніані? Ці хоць Чабуа Амурэджыбі… Мо проста аўтару Ясенін бляжэй… Ён жа ціпа black-дземакрат.
avatar
Зауседы было цiкава як спакойна ставяцца да iнтрерв'ю з шведамi цi фiнамi, якiя гукаюць сатану у тэкстах, зазываюць парэзаць усiх вернiкау, а наркатычны эпатаж вызывае сацыяльныя рэфлексii )))
avatar
Рэкамэндую паглядзець фільм Кэмэрона Кроў «Almost Famous» (2000). Там пра першую хвалю рок-рэвалюцыі (1969 і далей) калі акурат праціўнікі плыні падпіхвалі надуманыя формулы кшталту «drugs, sex & rock'n'roll», «пчолы супраць мёду», каб вярнуць народ на колы папсы, але былі й сур'ёзныя аналітыкі (Лестэр Бэнґз, Ўільям Мілер), захопленыя музыкай «Black Sabbath», «Led Zeppelin», Simon & Garfunkel, якія шукалі ў музыцы МУЗЫКУ, а не дзярмо.
Хто там «гукае сатану у тэкстах», я ня слухаю, толькі ж і слухаць трэба ўмець. Але мяне не бянтэжыць, калі, напрыклад, беларускі гурт «Wartha» згадвае «Satanic Nordland King» у адной сваёй песьні з новага альбому, бо калі ВАШ бог не дапамог вечна разьдзіранаму на роднай зямлі народу, дык ці не зьвярнуцца да іншай сілы па дапамогу? Бо тыя, каго прынята лічыць сьвятымі, што рабілі пад лёзунґам «не забі»? Інквізыцыю не забудзьма. Але я б ня браў сабе права аплёўваць хрысьціянскія або паганскія сьвятыні. У кожнага вера ў душы мусібыць. Але ня варта на музыцы рэклямаваць сапраўднае ДЗЯРМО. За такія спробы ў СМІ — пару гадоў зьняволеньня, а за распаўсюд — 10 гадоў расстрэлу цераз павешаньне. І гэта гуманна й дэмакратычна, ґарантую.
avatar
А то ж намалявалі шпрыц у зорачках на карцінцы, ціпа «мы грузінскія блэкеры, гадаваныя на вершах Ясеніна»… Хіба не ясна імя замоўцы такой ахінеі? Русссссссскийъ миръ. І арґумэнт у самаабарону: а "ў Амэрыцы неґраў угнятают", «а пачытайце гiсторыю жыцця Леммi з Motorhead i яго зносiнау з наркотыкамi». Заткнулі б той шпрыц сабе ў дупель.
avatar
Алкаш, притихни уже. Русссский мирЪ заказал статью, шпрыцы, наркаманы.
Ты — параноик и жид!
Вот если в амерыцы негры паустануць, то каюк будзе аж да Мартыненки-алкаша докатиться гэты каюк.
avatar
Хоць бы i хацелася б паслаць далека, але гэтага рабiць не буду.
Асноуны сэнс артыкула у тым, што есць гурты якiя толькi на словах цi «тэатральна» прытрымлiвыюцца нейкага светапогляду, прыналежнасцi, нефармальнасцi. Есць гурты граючыя у ружовых ласiнах. А памiж тым на металевай сцэне есць сапрауды ненармальныя (прызнаючыя самi) музыкi. Любы нармальны чалавек разумее, што ужываць наркату гэта не дрэнна — гэта самазагубства, да таго ж хуткае. Гэта гурт жаху, гурт безысходнасцi. Тэатр першай i апошняй прэм'еры. Калi хтосьцi успрымае гэта як прапаганду наркаты, дык у яго няма мозгу.
avatar
Цікавы персанаж. Дастаткова слухаў P4, але не ўнікаў у па-за сцэнічнае жыццё ўдзельнікаў. Але лавіў сябе на думцы, рэальныя гэта эмоцыі ў музыцы альбо роля. Падобна на праўду. Альбо акцёры занадта добрыя.
Каб пакінуць каментар