Psychonaut 4 / Vanhelga / Dymna Lotva
Апублікавана
у
Рэпартажы
84 Фота
![image](/uploads/images/topic/2016/12/05/3b0354f934_500.jpg)
Ужо даўно ўпадабаны блэк-метал тусоўкай “Бруге” ветліва прымаў гасьцей з Грузіі і Швецыі. Жадаючых пакутаваць ад пазітыву, упівацца радасьцю і атрымліваць асалоду ад безвыходнасьці прыйшло нямала, але і аншлагу не назіралася.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/0cbd16.jpg)
Дапамагчы прывесьці публіку ў належны выгляд дапамагаў мясцовы бэнд Dymna Lotva, які ўжо пасьпеў нарабіць шуму сваім поўнафарматнікам «Зямля пад чорнымi крыламi: Дрыгва», але да гэтага моманту не пасьпяваў дэбютаваць ужывую. Выправіліся. І выглядала гэта відовішча ўжывую ня менш якасна, чым у запісе.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/0c4ba9c5de.jpg)
Месцамі адчувалася нязладжанасьць, пару разоў ударнік відавочна зьлятаў з рытму, хоць і выпраўляў сітуацыю потым. Вакал, як і ў вакалісткі, так і ў яе калегі-гітарыста, перыядычна знікаў у нiкуды. Таксама недаравальна кароткім апынуўся сэт менчукоў.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/f51e33.jpg)
Нават калі публіка скандавала «яшчэ», музыкі не знайшліся, што дадаць да таго, што ўжоз сыгралі, альбо ж часовыя рамкі апынуліся занадта жорсткімі. Наогул, засталася некаторая недаказанасьць, і ў будучыні хацелася б ня раз трапіць на шоў з удзелам Dymna Lotva.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/705c0e.jpg)
Фонавы саўнд ў гэты вечар цалкам адлюстроўваў змрочную атмасферу мерапрыемства. Наведвальнікі ў перапынку разышліся па сваіх справах, нехта нецярпліва чакаў ля сцэны. Шведскія пазiтыўшчыкi Vanhelga для мяне былі «цёмным конікам», бо раней іх музыку не даводзілася слухаць, і было цікава атрымаць першае ўражаньне пра гурт непасрэдна ўжывую. Ці было гэта памылкай, ужо ня ведаю. Але сваім «пазітывам» яны задушылі мозг нібы бульдозерам, і палову выступу давялося заліваць эмоцыі ў бары. Дарэчы, варта адзначыць аператыўную працу супрацоўнікаў паба і асобны плюс у карму за ветлівасьць.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/b6888c.jpg)
Вобразы ўдзельнікаў апынуліся кшталту «noname», пад маскамі зь цёмнай тканіны. Амаль увесь выступ так і хацелася сказаць «Гюльчатай, адкрый твар». З усіх удзельнікаў пазітыўныя выразы можна было бачыць толькі ў ударніка, няабцяжаранага залішняй сарамлівасьцю.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/1cf50a.jpg)
Што да музычнай часткі — гэта нейкі космас. Ад звычайнага стану да непрабуднай меланхоліі / дэпрэсіі / апатыі (закрэсліць непатрэбнае) усяго адзін крок. Гралі ўдзельнікі выразна і зладжана. Дадатковага чорнаметалiчнага чаду дадавалі некаторыя госьці, якія зладзілі атракцыён хэдбэндынга проста на сцэне.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/40cec0.jpg)
Час сыходзіў (ці ж мы сыходзілі, несучы ў незваротную бясконцасьць быцьця свае тленныя целы і душы...), а разам зь ім падыходзіў да канца выступ Vanhelga. Уразіліда пасіненьня... вельмі.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/eedc1c.jpg)
На чарзе былі грузінскія «весялуны», асабліва доўгачаканыя пасьля таго самага выступу, эпічнасьць і атмасфера вар'яцтва якога зашкальвала.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/1b1715.jpg)
Чакаліся новыя сінякі ў слэме, можа нават разьбіты нос, новыя штукарствы фронтмэна і лётаючыя бутэлькі са сцэны. Разнос, вядома, быў, але мабыць па сваёй дзікасьці папярэдні прыезд хлопцаў цяжка пераплюнуць. Грымнуў цудоўны па прыгажосьці dsbm, і, нядоўга думаючы, публіка пусьцілася ў danse macabre.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/d79c67.jpg)
Калектыў прэзентаваў свае новыя кампазіцыі, якія былі ўспрыняты зь нястрымнай доляй захапленьня, ня горш за фідбэк на старыя творы. Як і раней, было прыкметна актыўнае суперажываньне кожнага ўдзельніка сваёй музыцы і тэкстам. Мы назіралі ўсё тых жа псiханаўтаў, толькі крыху больш адэкватных. Хоць некаторым усё ж не перашкодзіць меней ужываць перад канцэртамі… Тым ня менш, дэпрэсіўна-суіцыдальная феерыя працягвалася. І больш за тое, госьці расшчодрыліся і пасля громагалоснага скандзіраваньня публікі выйшлі на біс.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/0a7742.jpg)
Гук быў на ўзроўні, музыка была на ўзроўні. Але, настальгуючы па папярэдняму прыезду, мне падалося, што непаўторная атмасфера, нейкія асаблівыя ўзаемаадносіны з публікай часткова згубілiся. «У цеснаце, ды ня ў крыўдзе» — добрае вырашэньне для асалоды музыкай і падачы такога гурта. На жаль, у дадзеным выпадку нельга даць такое апісаньне — у зале было даволі пуста, і нішто не магло запоўніць гэтую пустату.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/8a8620.jpg)
Але нягледзячы на ўсе невялікія мінусы, варта аддаць належнае – вечар атрымаўся на славу (у славу Сатаны, вядома ж) Адпаведная атмасфера вытрымана, вар'яцтва зароблена.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/a201ee.jpg)
Тэкст — Вольга Кан
Фота — Вольга Кан
Спампаваць — yadi.sk/d/TvdTdwyQ32ETHi
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/0cbd16.jpg)
Дапамагчы прывесьці публіку ў належны выгляд дапамагаў мясцовы бэнд Dymna Lotva, які ўжо пасьпеў нарабіць шуму сваім поўнафарматнікам «Зямля пад чорнымi крыламi: Дрыгва», але да гэтага моманту не пасьпяваў дэбютаваць ужывую. Выправіліся. І выглядала гэта відовішча ўжывую ня менш якасна, чым у запісе.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/0c4ba9c5de.jpg)
Месцамі адчувалася нязладжанасьць, пару разоў ударнік відавочна зьлятаў з рытму, хоць і выпраўляў сітуацыю потым. Вакал, як і ў вакалісткі, так і ў яе калегі-гітарыста, перыядычна знікаў у нiкуды. Таксама недаравальна кароткім апынуўся сэт менчукоў.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/f51e33.jpg)
Нават калі публіка скандавала «яшчэ», музыкі не знайшліся, што дадаць да таго, што ўжоз сыгралі, альбо ж часовыя рамкі апынуліся занадта жорсткімі. Наогул, засталася некаторая недаказанасьць, і ў будучыні хацелася б ня раз трапіць на шоў з удзелам Dymna Lotva.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/705c0e.jpg)
Фонавы саўнд ў гэты вечар цалкам адлюстроўваў змрочную атмасферу мерапрыемства. Наведвальнікі ў перапынку разышліся па сваіх справах, нехта нецярпліва чакаў ля сцэны. Шведскія пазiтыўшчыкi Vanhelga для мяне былі «цёмным конікам», бо раней іх музыку не даводзілася слухаць, і было цікава атрымаць першае ўражаньне пра гурт непасрэдна ўжывую. Ці было гэта памылкай, ужо ня ведаю. Але сваім «пазітывам» яны задушылі мозг нібы бульдозерам, і палову выступу давялося заліваць эмоцыі ў бары. Дарэчы, варта адзначыць аператыўную працу супрацоўнікаў паба і асобны плюс у карму за ветлівасьць.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/b6888c.jpg)
Вобразы ўдзельнікаў апынуліся кшталту «noname», пад маскамі зь цёмнай тканіны. Амаль увесь выступ так і хацелася сказаць «Гюльчатай, адкрый твар». З усіх удзельнікаў пазітыўныя выразы можна было бачыць толькі ў ударніка, няабцяжаранага залішняй сарамлівасьцю.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/1cf50a.jpg)
Што да музычнай часткі — гэта нейкі космас. Ад звычайнага стану да непрабуднай меланхоліі / дэпрэсіі / апатыі (закрэсліць непатрэбнае) усяго адзін крок. Гралі ўдзельнікі выразна і зладжана. Дадатковага чорнаметалiчнага чаду дадавалі некаторыя госьці, якія зладзілі атракцыён хэдбэндынга проста на сцэне.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/40cec0.jpg)
Час сыходзіў (ці ж мы сыходзілі, несучы ў незваротную бясконцасьць быцьця свае тленныя целы і душы...), а разам зь ім падыходзіў да канца выступ Vanhelga. Уразілі
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/eedc1c.jpg)
На чарзе былі грузінскія «весялуны», асабліва доўгачаканыя пасьля таго самага выступу, эпічнасьць і атмасфера вар'яцтва якога зашкальвала.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/1b1715.jpg)
Чакаліся новыя сінякі ў слэме, можа нават разьбіты нос, новыя штукарствы фронтмэна і лётаючыя бутэлькі са сцэны. Разнос, вядома, быў, але мабыць па сваёй дзікасьці папярэдні прыезд хлопцаў цяжка пераплюнуць. Грымнуў цудоўны па прыгажосьці dsbm, і, нядоўга думаючы, публіка пусьцілася ў danse macabre.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/d79c67.jpg)
Калектыў прэзентаваў свае новыя кампазіцыі, якія былі ўспрыняты зь нястрымнай доляй захапленьня, ня горш за фідбэк на старыя творы. Як і раней, было прыкметна актыўнае суперажываньне кожнага ўдзельніка сваёй музыцы і тэкстам. Мы назіралі ўсё тых жа псiханаўтаў, толькі крыху больш адэкватных. Хоць некаторым усё ж не перашкодзіць меней ужываць перад канцэртамі… Тым ня менш, дэпрэсіўна-суіцыдальная феерыя працягвалася. І больш за тое, госьці расшчодрыліся і пасля громагалоснага скандзіраваньня публікі выйшлі на біс.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/0a7742.jpg)
Гук быў на ўзроўні, музыка была на ўзроўні. Але, настальгуючы па папярэдняму прыезду, мне падалося, што непаўторная атмасфера, нейкія асаблівыя ўзаемаадносіны з публікай часткова згубілiся. «У цеснаце, ды ня ў крыўдзе» — добрае вырашэньне для асалоды музыкай і падачы такога гурта. На жаль, у дадзеным выпадку нельга даць такое апісаньне — у зале было даволі пуста, і нішто не магло запоўніць гэтую пустату.
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/8a8620.jpg)
Але нягледзячы на ўсе невялікія мінусы, варта аддаць належнае – вечар атрымаўся на славу (
![](/uploads/images/00/03/88/2016/12/05/a201ee.jpg)
Тэкст — Вольга Кан
Фота — Вольга Кан
Спампаваць — yadi.sk/d/TvdTdwyQ32ETHi
0 каментароў