Totalselfhatred

Апублікавана 15 траўня 2016, 03:06 у Рэпартажы

Ледзяны подых бездані чалавечага смутку працяў нашыя душы да самых глыбінь у цёплы травеньскі вечар у пабе “Бруге”, чые вантробы разварушылі сапраўдныя шаманы мастацтва Цемры і менскія прыхільнікі дэпрэсіўнага блэку. 14 траўня ўсепранікальны чорны вецер бязьлітасна сарваў тыя ілжывыя вясёлкавыя пакровы, пад якімі мы звычайна ўтойваем непрывабны бруд людскіх душ (у першую чаргу — сваёй) і да грукату ў зубах халодную няўтульнасьць рэчаіснасьці.

Гэта быў канцэрт сапраўдных майстроў меланхалічна-дэпрэсіўнага блэк-металу, манахромная гравюра з розных адценьняў чорнага й шэрага. Кожны гурт быў па-свойму годны, кожны вылучаўся і заслугоўваў асаблівай увагі.

Пачаўся канцэрт са змрочных беларусаў Victim Path. Гралі ўпершыню новым складам, з новым вакалістам і часткова новай праграмай з апошняга паўнафарматнага альбому. Мая ўвага цалкам была прыкавана да музыкі — нетыпова разнастайныя, прыгожыя й цікавыя партыі гітар, добра пабудаваныя кампазіцыі. Вакаліст не прыцягваў занадта шмат увагі, ён быў часткай ансамблю, адзіным цэлым з усімі астатнімі ўдзельнікамі гурта. Асабіста мне яго да нейкай ступені не хапіла, на мой погляд яго выкананьне трошкі саступала ў эмацыянальнасьці і ўнутранай моцы партыям інструменталістаў. Але цалкам ад выступу засталося вельмі цэльнае, глыбокае, незгладжальнае ўражаньне. Гэта ня музыка нейкага зьнешняга ўплыву, бяздумнага бясконцага разухабістага мошу. Гэта было нешта, што сваім гучаньнем прымушала і дапамагала пагрузіцца ў глыбіні ўласнай душы і розуму.


Другімі йшлі адметныя кіяўляне Kaosophia. Гэта было нешта больш злобнае, зь нейкім асабліва з'едлівым адценьнем Цемры ў настрою й падачы. Жах, нечалавечы боль, пякучая нянавісьць, блэзьнерства і злобны сатанізм. Сьцяна гуку, выкрыкі пакутуючых грэшнікаў і рогат утрапёных дэманаў. Сапраўдная містэрыя Зла, што адначасова адштурхвае і прыцягвае, палохае і зачароўвае. Неверагодна прыдатны відэашэраг на фоне, састаўлены з нарэзаных сцэн чорна-белага нямога шэдэўра «Вядзьмаркі» 1922 году, які стаў класічнам для ўсіх аматараў кінамастацтва ў агульным і хорараў у прыватнасьці.

Raventale. Гэтае слова кажа само за сябе ўсім, хто хоць калісьці слухаў Atmospheric Black Metal. Украінскія андэграўдныя монстры, якіх любяць і на іх Радзіме, і ў нас, і па ўсім сьвеце змарнелага атмасфернага металу. Надзвычайны, цягучы й моцны, нясьпешны, але нястрымны струмень, што спачатку прыцягвае прыгажосьцью, а потым зацягвае на самае дно сваім дэпрэсіўным, філасоўскім цяжарам. Сутыкненьне тэктанічных пліт, што адкрывае праход у самыя глубокія, самыя цёмныя нетры душы.

Каранавалі фэст фінскія шаманы ледзянога, як Запаляр'е, і безнадзейнага, як жыцьцё ў роднай правінцыі, дэпрэсіў блэку зь вялізным уплывам думу пад назвай Totalselfhatred. Як і ўсе на гэтым канцэрце, фіны паводзілі сябе на сцэне лаканічна, зь мінімальнымі зьнешнімі эфектамі й варушэньнем па сцэне, аддаючы перавагу самавыказваньню ў музыцы. Чаргуючыся, зьмянялі адзін аднаго два (а часам і тры) вакаліста. Эмацыйны, адчайны скрым уперамешку са шрайкам. Атмасферныя касьмічныя клавішы, што задаюць тон ўсёй музыцы. Павольная, задушлівая сьмерць. Невылечная журба забітых надзеяў і ня выкананых спадзяваньняў. Смутак, душэўная пустэча, горкі роспач расчараваньня. Выступ быў такім шчырым, безнадзейным, глыбокім, што пара чалавек у зале нават не стрымала пачуцьцяў і ў выніку ў кагосьці зь дзяўчын нават праліліся сьлёзы.

І было з чаго. Як і усё (і ня толькі такое добрае) у гэтым Сьвеце пад месяцам, канцэрт ня мог працягнуцца назаўжды. Але як ўсё сапраўднае, глыбокае, кранаючае самую чалавечаю сутнасьць, гэты вечар пакінуў усім наведвальнікам “Бруге” невылечныя шнары. Тыя засечкі, па якiх i вымяраецца жыцьцё…