Black Metal @ Алекс'с
Апублікавана
у
Рэпартажы
32 Фота
У першы дзень апошняга месяцу зiмы Менск скалынаў блэк-метал гiг касьмiчнага маштабу, што аднак неяк незразумелым мне чынам усунуўся ў невялiчкiя, але ўтульныя памеры «Алекса».
Да нашага роднага гораду-героя дабралося цэлае сузор'е гуртоў хай пакуль i не зусiм сусьветна вядомых, але якасных проста да несьцярпiмасьцi. Упершыню ў Блакiтнавокай адзначылiся прадстаўнiкi фiнскай чорнай сцэны (першаадкрывальнiкамi былi Rienaus і Hell Spirit), таксама ўдзельнiчалi фантастычныя ўкраiнцы Raventale, ix барбары-суайчыньнікi Balfor i, вядома, нашыя родныя Infestum.
Пачыналiся падзеi з таго, што, як вiно ў бочках, ля сярэднiх памераў клубу-рэстарацыі блукаў велiзарны натоўп суворых металюг. Затрымка ўваходу недзе на гадзiну (напэўна з-за спазьненьня ўкраiнцаў на мяжы), як i вытрымка добраму вiну, гэтаму натоўпу толькi надала асаблiвы пах, смак і настрой.
Вытрымка скончылася — і вiно палілося ў куфлi i кубкi. Палілося ракой. I вiно проста цудоўнае. Канцэрт з сапраўднай, у лепшым сэнсе андэграўнднай i металiчнай атмасферай, жорсткай, агрэсiўнай i, тым ня менш, аб'яднаючай нас усiх у зале ў адное суцэльнае, у адзiны арганiзм, нават — у адзiную клетку, у нейкую таямнiчую iстоту, што ў аднадушным парыве гарлапанiць, вiскоча, трасе хаерам, рукамi і адно адным, слэмiцца, нешта нават танчыць, п'е нешта алкагольнае й зноў гарлапанiць, вiскоча, танчыць…
Зьдзiвiлi таксама вельмi добры (што нечакана для гэтай клуба-рэстараннай пляцоўкi) гук, прафесiйныя паводзiны аховы, што мякка, ветлiва й спакойна, але надзвычай хутка, метадычна й эфектыўна перашкаджала людзям зьнiшчаць мэблю, сцэнiчнае абсталяваньне i адно аднаго.
Цемра ў зале з-за тэхнічных праблем была амаль што поўная, але, як ня дзіўна такое казаць, гэта толькі згуляла на руку падзее. Таму што гэты ўсепранікальны змрок унёс вялізны ўнёсак у той самы андэграўдна-блэкерскі дух, які зьяўляецца адметнай рысай гігу. І музыка, і размаляваныя твары, і сцэнічная вопратка, усе часткі паззлу склаліся ў карціну проста невымернай глыбіні і годнасьці.
Адкрывалі магічнае дзейства менчукі Іnfestum. Так як прахадных гуртоў на фэсьце не было, пачалі яны адразу вельмі моцна, драйвова, быццам зходу акунаючы нас у сьвет беспрасьветнага змроку, болю, лютасьці. Натхняемыя моцнай падтрымкай з залы, музыкі выклаліся па-поўнай, зь першых хвілін зарадзіўшы залу энергіяй, што б'е па-за межы Алексу некуды ў халодныя зімовыя нябёсы.
Потым Rienaus. Фіны ўжо павышаны беларусамі градус удала падтрымалі. І, магчыма, ня толькі падтрымалі, але яшчэ падбавілі энерганосьбітаў у ахвярнае вогнішча Сатаны. Была заўважана нават запальнічка, узьнятая ў паветра нейкім гледачом. Франтмэн тварыў сапраўдны трэш — на выдатна кантактаваў з залай пры дапамозе пантамімы, танцаваў нейкі ніжні брэйк, па максімуме выкарыстоўваючы партэр і нават кідаўся ў слэм. Пачуцьцё яднаньня музыкаў з залай дасягнула нябачаных мной раней вышынь.
Але, як выявілася, гэта было яшчэ далёка ня ўсё. Ужо вышэй межаў разагрэтая зала плюс, як высьветілася, вядомыя і ўлюбёныя ў нас украінцы Raventale атрымалі яшчэ больш цудоўны вынік. Цудоўная музыка з прысмакам атмасферы лілася нібыта зь нябёсаў (ці пекла), захопліваючы ўсе струны твайго сэрцу, мозгу й цела, ператвараючы цябе ў непасрэдную частку таго, што адбываецца на сцэне. Быў проста наймацнейшы агульны адначасовы аргазм.
Далей — моцны працяг з боку іншых украінцаў Balfor. І зноў — выдатна ўсё! Жорсткая атмасфера, поўная крыві, бруду і гвалту. Музыкі таксама рабілі нешта неверагоднае, але, мне здаецца, напал трошачкі сьціх. Напэўна таму, што ўсе крыху стаміліся на чацьвёртую-пятую гадзіну канцэрту. Нягледзячы на гэта, хлопцы выдалі добра, дакладна не далі нікому заснуць. Ну, амаль нікому :) Але тых хлопцаў, хто праспаў у прыбіральні паў-канцэрту не абудзіў бы, здаецца, і апакаліпсіс.
Завяршалі Hell Spirit. Тут нават мёртвыя (а некаторыя з прысутных к таму часу вельмі іх нагадвалі) палезьлі з могілак, кутоў і сталоў зь півам. Адкрыўся нейкі шосты подых,
хваля яднаньня зноў захліснула людзей. Нібы пушынкі, вялізныя металісты лёталі ў паветры, слэм быў такі, што здавалася, нібы ты апынуўся ўнутры вялізнай мясасечкі. У вакаліста пару разой зьбівалі стойку зь мікрафонам. Да што там стойка, некальні разоў ледзь ня падала нават велізарная сцэнічная калонка.
Абагульняючы. Ніколі нават па аніякім відэа-лайвах ня быў сьведкам той смачнай цёмнай атмасферы, таго агульнага неверагоднага настрою, што панавалі ў невялічкім па памеру клубе вечарам 1 лютага ў родным Менску.
Тэкст: Аляксей Карчэўскi
Фота i вiдэа: Дыяна Прымшыц
Да нашага роднага гораду-героя дабралося цэлае сузор'е гуртоў хай пакуль i не зусiм сусьветна вядомых, але якасных проста да несьцярпiмасьцi. Упершыню ў Блакiтнавокай адзначылiся прадстаўнiкi фiнскай чорнай сцэны (першаадкрывальнiкамi былi Rienaus і Hell Spirit), таксама ўдзельнiчалi фантастычныя ўкраiнцы Raventale, ix барбары-суайчыньнікi Balfor i, вядома, нашыя родныя Infestum.
Пачыналiся падзеi з таго, што, як вiно ў бочках, ля сярэднiх памераў клубу-рэстарацыі блукаў велiзарны натоўп суворых металюг. Затрымка ўваходу недзе на гадзiну (напэўна з-за спазьненьня ўкраiнцаў на мяжы), як i вытрымка добраму вiну, гэтаму натоўпу толькi надала асаблiвы пах, смак і настрой.
Вытрымка скончылася — і вiно палілося ў куфлi i кубкi. Палілося ракой. I вiно проста цудоўнае. Канцэрт з сапраўднай, у лепшым сэнсе андэграўнднай i металiчнай атмасферай, жорсткай, агрэсiўнай i, тым ня менш, аб'яднаючай нас усiх у зале ў адное суцэльнае, у адзiны арганiзм, нават — у адзiную клетку, у нейкую таямнiчую iстоту, што ў аднадушным парыве гарлапанiць, вiскоча, трасе хаерам, рукамi і адно адным, слэмiцца, нешта нават танчыць, п'е нешта алкагольнае й зноў гарлапанiць, вiскоча, танчыць…
Зьдзiвiлi таксама вельмi добры (што нечакана для гэтай клуба-рэстараннай пляцоўкi) гук, прафесiйныя паводзiны аховы, што мякка, ветлiва й спакойна, але надзвычай хутка, метадычна й эфектыўна перашкаджала людзям зьнiшчаць мэблю, сцэнiчнае абсталяваньне i адно аднаго.
Цемра ў зале з-за тэхнічных праблем была амаль што поўная, але, як ня дзіўна такое казаць, гэта толькі згуляла на руку падзее. Таму што гэты ўсепранікальны змрок унёс вялізны ўнёсак у той самы андэграўдна-блэкерскі дух, які зьяўляецца адметнай рысай гігу. І музыка, і размаляваныя твары, і сцэнічная вопратка, усе часткі паззлу склаліся ў карціну проста невымернай глыбіні і годнасьці.Адкрывалі магічнае дзейства менчукі Іnfestum. Так як прахадных гуртоў на фэсьце не было, пачалі яны адразу вельмі моцна, драйвова, быццам зходу акунаючы нас у сьвет беспрасьветнага змроку, болю, лютасьці. Натхняемыя моцнай падтрымкай з залы, музыкі выклаліся па-поўнай, зь першых хвілін зарадзіўшы залу энергіяй, што б'е па-за межы Алексу некуды ў халодныя зімовыя нябёсы.
Потым Rienaus. Фіны ўжо павышаны беларусамі градус удала падтрымалі. І, магчыма, ня толькі падтрымалі, але яшчэ падбавілі энерганосьбітаў у ахвярнае вогнішча Сатаны. Была заўважана нават запальнічка, узьнятая ў паветра нейкім гледачом. Франтмэн тварыў сапраўдны трэш — на выдатна кантактаваў з залай пры дапамозе пантамімы, танцаваў нейкі ніжні брэйк, па максімуме выкарыстоўваючы партэр і нават кідаўся ў слэм. Пачуцьцё яднаньня музыкаў з залай дасягнула нябачаных мной раней вышынь.Але, як выявілася, гэта было яшчэ далёка ня ўсё. Ужо вышэй межаў разагрэтая зала плюс, як высьветілася, вядомыя і ўлюбёныя ў нас украінцы Raventale атрымалі яшчэ больш цудоўны вынік. Цудоўная музыка з прысмакам атмасферы лілася нібыта зь нябёсаў (ці пекла), захопліваючы ўсе струны твайго сэрцу, мозгу й цела, ператвараючы цябе ў непасрэдную частку таго, што адбываецца на сцэне. Быў проста наймацнейшы агульны адначасовы аргазм.
Далей — моцны працяг з боку іншых украінцаў Balfor. І зноў — выдатна ўсё! Жорсткая атмасфера, поўная крыві, бруду і гвалту. Музыкі таксама рабілі нешта неверагоднае, але, мне здаецца, напал трошачкі сьціх. Напэўна таму, што ўсе крыху стаміліся на чацьвёртую-пятую гадзіну канцэрту. Нягледзячы на гэта, хлопцы выдалі добра, дакладна не далі нікому заснуць. Ну, амаль нікому :) Але тых хлопцаў, хто праспаў у прыбіральні паў-канцэрту не абудзіў бы, здаецца, і апакаліпсіс.Завяршалі Hell Spirit. Тут нават мёртвыя (а некаторыя з прысутных к таму часу вельмі іх нагадвалі) палезьлі з могілак, кутоў і сталоў зь півам. Адкрыўся нейкі шосты подых,
хваля яднаньня зноў захліснула людзей. Нібы пушынкі, вялізныя металісты лёталі ў паветры, слэм быў такі, што здавалася, нібы ты апынуўся ўнутры вялізнай мясасечкі. У вакаліста пару разой зьбівалі стойку зь мікрафонам. Да што там стойка, некальні разоў ледзь ня падала нават велізарная сцэнічная калонка.
Абагульняючы. Ніколі нават па аніякім відэа-лайвах ня быў сьведкам той смачнай цёмнай атмасферы, таго агульнага неверагоднага настрою, што панавалі ў невялічкім па памеру клубе вечарам 1 лютага ў родным Менску.
Тэкст: Аляксей Карчэўскi
Фота i вiдэа: Дыяна Прымшыц
1 каментар