avatar

Rienaus – "Aamutähdelle"
Апублікавана у Рэцэнзіі


Стыль: Black Metal
Гурт: Rienaus
Альбом: Aamutähdelle
Год: 2014
Краiна: Фiнляндыя

Трэклiст:

01 Alkusoitto
02 Uhrilahja
03 Aamutähdelle
04 Edessä Tummien Kasvojen
05 Kunniaa!
06 Käärmeen Myrkky
07 Äärellä Hengen Kirkkauden

Рэцэнзiя прысьвечана будучаму канцэрту, у якiм гэты выдатны праект будзе прымаць удзел.



«Aamutähdelle» – дэбютны поўнафарматны альбом праекту Rienaus цудоўнага фiнскага музыкi, дагэтуль невядомага нам (а ў асобнасьцi – мне) пад псэўданiмам "Mavrofos". Таксама ён грае на гiтары ў такiм ня вельмi вядомым вельмi невядомым гурце, як Azazel.

Да гэтага альбому з па-сапраўднаму рамантычнай фiнскай назвай (якая па-беларуску азначае «Раняшняя зорка») гэты палымяна-ледзяны фiнскi хлопец сваiмi сродкамi выпусьцiў ажно нават тры сапраўдна-блэкерскiя волкiя, злыя i бескампрамiсныя дэма-запiсы.

«Aamutähdelle» працягвае гэтую тэндэнцыю, гэта — сярэднятэмпавы блэк (зь якiмi б вы думалi?) з сатанiнскiмi i настолькi поўнымi шчырай халоднай, гарачай, цёплай i нават прахалоднай нянавiсьцi ва ўсiх яе выглядах i праявах у такiх дазоўках, што ў паважанага спадара Дзьмiтрыя Царыёнава ягоная сьвятая вада iмгненна ператварылася б у лёд, а ня менш сьвятыя яйкi — у пар цi попел нават пры найменшым прыблiзу да месца знаходжаньня спадара Mavrofos`a.

Але, як кожны, хто нарадзiўся i жыў у прыгажунi-Суомi, музыка ўсё ж ня вытрымаў i разбавiў больш чым лёгкатраўнымi, вельмi прыгожымi i нават, я б сказаў, — пранiклівымi мелодыямi. Нейкае лiрычна-крывавае спалучэньне дэманiчнага вакалу, гiстэрычна-нервовых ударных i меланхалiчна-меладычных гiтар з тэкстамi на цудоўнай i незразумелай фiнскай мове. Што можа быць лепей?



Iдзеш па засьнежаным лесе праз глыбокiя сумёты. Вакол — толькi процьма, маўклiвая зьмярцьвелая прырода, елкi ды ветраломы. Анi адзiнай птушкi цi жывёлы навокал, усё сьпiць цi павольна. Мароз i цемра, ноч навокал. Памiж дрэў толькi чуецца няспынна выцьцё сьцюдзёнага ветру i яшчэ больш халоднае, поўнае беспрасьветнай маркоты скуголеньне самотнага старога воўка.

А ўнутры — анiчога. Толькi напружаным стогнам праносiцца боль, нiбы продзiмень зьмятаючы пыл i церуху былога. Крывацечная дзіра там, дзе мусяць быць пачуцьці, страшэнны зьвярыны боль i нянавiсьць замест чалавечага, цемра на месцы сьвятла, пустэча замест душы.

Надзей анiякiх няма, толькi лютасьць да ўсiх i ўсяго. Засталося толькi адное таемнае i неўсьвядомленае жаданьне — таго спакою, забыцьця i спачыну, што дорыць толькi адзiная Сьмерць…

Асабiста я лiчу, што «Aamutähdelle» — выбiтная i якасная праца вартага прадстаўнiка фiнскай чорнай школы.

0 каментароў

Каб пакінуць каментар