Як стаць багамі металу. Частка 1. Гурт
Апублікавана
у
Гумар
Прадмова. Хэві мэтал з пачатку 1990-ых гг. так ці інакш пранік амаль ва ўсе населеныя пункты нашай краіны, і думкі стварыць свой гурт сярод металістаў заўсёды прысутнічалі. У большасьці выпадкаў думкі гэтыя засталіся марамі, але самыя Як стаць багамі метала!!!
Дапаможнік для пачаткоўцаў.
Частка Першая. Гурт
Так здарылася, што 98% асобаў, якія захапіліся металам, адрошчваюць кудлы да вуха, і якія навучыліся граць Nothing Alsе Mаtters на акустыцы; рана ці позна прыходзяць да ідэі стварэньня свайго ўласнага гурта. Але тут узьнікае шмат нюансаў і праблем. Вось на іх аглядзе мы і спынімся.
Першая праблема, зь якой сутыкаецца маладая рок зорка — гэта склад гурта. Як правіла, першымі ўдзельнікамі гурта становяцца сябры натхняльніка ўсёй задумы, а дакладней сказаць адзін лепшы сябар, зь якім разам з першага класа тусаваўся, зь якім першы раз паліць паспрабаваў, упершыню ў лайно нажраўся і г.д. Часьцей за ўсё гэты ж самы сябар і даў табе метал паслухаць. Далей стваральнікі пачынаюць абдумваць канцэпцыю гурта, яе стылістычны накірунак, назву і г.д. У рэальнасьці жа ўсе размовы суправаджаюцца вялікай колькасьцю піва, і ўжо праз гадзіну-паўтары яны пераходзяць у звычайную пьянку, якая суправаджаецца неўтаймаванымі марамі аб першым альбоме, выступленьні на «Tusca Open Air» і плянамі зрабіць гэта ўсё ў бліжэйшыя паўгады. Пры гэтым такія дробязі як няўменьне граць — у разлік нават не прымаюцца!
Далей ідзе размеркаваньне роляў у гурце. Тый, хто дадумаўся стварыць калектыў, аўтаматычна становіцца яго франтмэнам, вакалістам, і ня рэдка рытм-гітарыстам (тамушта ў METALLICA менавіта так), а яго лепшы сябар, з-за таго што ў адрозненьне ад навапаказанага франтмэна акрамя трох акордаў можа браць барэ, становіцца сола-гітарыстам. У гэты час абсталяваньне гурта, як правіла, уяўляе зь сябе дзьве акустычныя гітары вытворчасьці «Барысаўдрэў», або ў лепшым выпадку Flight, які набылі за выклянчыныя ў маці 100 баксаў. Далей пачынаецца пошук астатніх членаў каманды. Гэта, вядома ж, героі анекдотаў — басіст і бубнач. Тут і далей варта падзяліць наша апавяданьне на варыянты, бо іх можа быць вялікае мноства. Мы вылучым самыя распаўсюджаныя.
Такім чынам, басіст!
Тып №1. Уяўляе сабой малалетняга хударлявага хлопца ў цесных вопратках з моднай прычоскай і з басухай, зьлепленай зь дзьвух розных інструментаў (напрыклад корпус ад Fil Pro, грыф, які не паддаецца ідэнтыфікацыі, і які гаспадар гітары з гонарам называе «майстравых»). Гуляць гэты таварыш ўмее крыху меньш чым нічога, але пры гэтым неверагодна высокага пра сябе меркаваньня, і ўвесь час крытыкуе вядомых басістаў. Зь асобы яго сыходзіць пагардлівы выраз, а з вуснаў ня перастаюць зьлятаць модныя моладзевыя выразы тыпу «Так, ёба тут граць». Дадзены персанаж гуляе ў гурце нядоўга, і ў выніку зразумеўшы сваю няздольнасьць нармальна лабаць, проста перастае зьяўляцца на рэпетыцыях, затое пачынае паліваць сваіх паплечнікаў брудам у інтэрнэце, абвінавачваючы ў няўменьні музіцыраваць, вузкасьці думкі і агідных чалавечых якасьцях…
Тып №2. Уяўляе сабой юнака з патламі ледзь вышэй пляча (якія ён пачаў гадаваць прыкладна год таму), з бляскам у вачах і гарачым жаданьнем гуляць менавіта метал і менавіта на бас гітары. Такі персанаж будзе штодня з упартасьцю пілаваць гамы па пяць гадзін за раз, нядаядаць і нядапіваць, каб назьбіраць сабе на новы, больш лепшы бас або чарговую прымочку, і, як следства, ужо літаральна праз год пачынае валодаць інструментам лепей, чым сола гітарыст.
Апошняй акалічнасьцю, а яшчэ пастаяннымі размовамі аб дванаццаціструннай басухе колерам «пад дрэва» і аб розных фішках, убачаных ім у прагледжанай школе Джона Мьёнга, ён ладна пачынае даставаць астатніх удзельнікаў гурта. Тут падзеі могуць развівацца па двух сцэнарыях::
- Зьмірыўшыся з бясконцымі выкрутасамі басіста, ўсе астатнія ўдзельнікі гурта падцягваюць свой узровень і пачынаюць лабаць вельмі якасна. Гурт выбіваецца «ў людзі». Усе жывуць доўга і шчасліва.
- Басіст з часам ўдараецца ў нейкую мегаскладаную, наварочаную і незразумелую простым смяротным музыку. У яго трэк-аркушы селяцца хрэн ведае адкуль нарытыя калектывы зь назвамі тыпу «Avender Sigmаs Grantirilium Manggra Floooo». Далей ён пачынае насіць клецістыя штаны зь шлейкамі, нюхаць мушкатовы арэх і цягацца па фестывалях аўтарскага кіно. Натуральна з групы ён сыходзіць, матывуючы гэта прымітыўнай гульней музыкаў. У выніку ён заканчвае як супермегапрофі, які грае ашаламляльнай складанасьці дзьвухгадзінныя салякі ў сябе на кухні для тараканаў, якія жывуць там
Тып №3. Гэта таварыш з патламі па пуза, зь нязьменнай нульпяшкай піва ў руцэ і Джексаном 83 года, які надыбаў у нэдарэчлівых панкаў ўзамен бляскучага, амаль новага Сort. У гурце прыжываецца імгненна за кошт вясёлага нораву, ведаў 2000 анекдотаў і пастаяннага жаданьня дзябнуць з таварышамі «па-піву»! Гуляе ніштавата, без празмерных выкрутасаў. Добра трымае рытм і пры жаданьні можа послэпіць хвіліну-іншую на радасць гледачам, пакуль гітарыст разьбіраецца з хранова скручаным ізастужкай шнурам. Але і ў гэтага тыпу ёсць цёмны бок, а менавіта жаданьне сьпяваць, ня маючы да гэтага аніякіх здольнасьцяў! У прынцыпе, з дадзенай праблемай можна справіцца, папярэдне дамовіўшыся з гукачом, каб пусціць вакал гора-сьпявака выключна ў яго манітор
Вызначыўшыся з басістам, гурт пачынае пошукі апошняга ўдзельніка — бубнача..
Тып №1. Драммашына або хлопец з ноўтбукам — што ў прынцыпе адно і тое ж. Да гэтай зхемы гурты прыходзяць звычайна страціўшы надзею знайсці нармальнага бубнача, альбо ў сувязі з поўнай іх адсутнасьцю (гурты і ў пасёлках з насельніцтвам у 200 чалавек ствараюцца). Што ўжо тут казаць — будучыні ў такіх калектываў часцей за ўсё няма. Яны альбо распадаюцца альбо знаходзяць жывога бубнача.
Тып №2. Ўяўляе сабой аналёгію раней апісанага басіста тыпу №1. Адрозьніваецца ад яго толькі адсутнасьцю моднай прычоскі і невялікай тугадумнасьцю мысленьня, а вось валоданьне інструментам на тым жа ўзроўні. Ведае прыкладна паўтара рытму і ўмее рабіць, як яму здаецца, зьбіўкі. Адной зь нязьменных рысаў падобных бубначоў зьяўляецца выраз твару падчас гульні ў стылі «карась ў маёй дупе» — пукатыя вочы, скура колеру пралетарскага сьцяга, багатае потаадлучэньне і скрыўлены рот.
У матэрыяльным плане ў бубначоў гэтага тыпу таксама бяда — пастаянна няма грошай на жалеза, пластыкі і нават палачкі. У выніку, падобны драмер часцей за ўсё гуляе на зьбітым пазычаным жалезе, пластыкі ў яго нязьменна ў тры пласты абклеяныя скотчам, а палачкі ўяўляюць сабой два агрызка рознай даўжыні. У гурце такія таварышы «гуляюць», пакуль іх не выганяць, а выганяюць іх у 99% выпадкаў. Будучы выстаўленым з каманды, бубнач затойвае крыўду на ўсё чалавецтва і вырашае скарыць свет стаўшы самым лепшым драмером. Але, на жаль, паняцьця ня мае, як гэта зрабіць (не сядзець жа за ўдаркай днямі), а паводле гэтага тупа сьпіваецца, папаўняючы шэрагі раённага быдла…Тып №3. Гэта мабыць самы жаданы тып бубнача, і галоўная яго перавага — уменьне граць! Вонкава, гэта шчуплага выгляду хлопец з патламі па плечы (адпускаў бы даўжэй, але за барабанамі тады не паадрываешся), але шустры і спрытны. Па кардану ён фігача зь хуткасцю кулямёта «Максім», зьбіўкі робіць з такой жа хуткасьцю, ды й размаўляе, прымае ежу, ходзіць і пье піва ў тым жа рытме! Накшталт усё супер, але і ў такога тыпу бубнача ёсьць вялікая праблема — «даўгі тармазны шлях»! Вось сканчаеце вы граць чарговую кампазіцыю, гітарысты папілілі пасажы, вакаліст пагаласіў ад душы, басіст штосьці там патузаў, усе змоўклі, а бубнача нашага працягвае каўбасіць! І спыніць яго можа толькі трапна запушчаны ў яго цьвёрды прадмет (напрыклад, пустая банка зь-пад піва, тапак, басіст). На гэты жэст бубнач крыўдзіцца, наракае на тое, што ўсё ў гурце яго «заварушваюць», але зm калектыву нікуды не сыходзіць, працягваючы псаваць нервы навакольным сваёй невыкараняльнай звычкай. Тут сюжэт можа пайсці па трох шляхах:
- — бубнача вязуць у шпіталь з чарэпна-мазгавой траўмай, а сола-гітарыста садзяць на 5 гадоў;
- — узьвесіўшы усе за і супраць ўдзельнікі гурта высілкам волі выпрацоўваюць у сабе магутнае цярпеньне;
- — усе пачынаюць пакутаваць той жа «хваробай», гурт пачынае граць кампазіцыі з 30-ці хвіліннымі канцоўкамі, іх перастаюць клікаць на канцэрты, і да канца сваіх дзён калектыў лабае 2 разы на тыдзень у сябе на кропцы, а яго ўдзельнікі расцэньваюць рэпетыцыі як спосаб зваліць з хаты ад дакучлівых жонак.
Працяг пазьней…
Аўтар ідэі Цароў Антон
1 каментар