Апакаліпсіс па-магілёўску
Апублікавана
у
Рэпартажы
20.02.2015 у Рок Партале адбыўся Apocalypse day. Асаблівасьцю гэтага мерапрыемства зьяўлялася адсутнасьць мясцовых “коравых” каманд, якіх у Магілёве дастаткова. З пяці каманд: чатыры зь Менску і адна са Сьветлагорску. Як прайшоў выступ – чытайце далей.
Apocalypse day сапраўды апраўдаў сваю назву: Рок Партал у гэты дзень выглядаў як сховішча выжыўжых пасьля апакаліпсісу людзей: каля 20 чалавек гледачоў, каля 30 – гурты з плюсамі… і ўсё. І гэта вельмі балюча і для музыкаў, і для арганізатараў. Ну, што ёсьць – то ёсьць
Пачатак канцэрту быў анансаваны на шостую, але затрымка была каля гадзіны: праблемы з гукам, якія назіраліся на працягу ўсяго мерапрыемства. Першымі выступаў гурт 8Bit.Rate, які грае ў стылі NES-core (нінтэнда-кор), новым і не распаўсюджаным у Беларусі. Калі ўявіць сабе, што зала поўная, гук добры, то 8Bit.Rate ідэальна падышоў для адкрыцьця мерапрыемства: сваім выступам яны нагадалі Апакаліпсіс як такі: маскі гуманоідаў, выкарыстаньне сэмплаў, што нагадваюць відэагульню, прапусканьне вакалу праз працэсар. Пад іх выступ зьявілася пачуцьцё, быццам ты знаходзішся ў атачэньні зомбі, гуманоідаў ды іншых пачвараў. Для мяне 8Bit.Rate былі лепшыя на гэтым канцэрце: новае, незвычайнае гучаньне, імідж просты, але ён найлепшым чынам адлюстроўвае сутнасьць іх музыкі.
Потым выступалі госьці са Сьветлагорска ADRENALIN. Я чакаў, што пачнецца звычайны для кору “кач і тлушч”, але памыліўся. Я не зьяўляюся фанатам “кору”, яго для мяне амаль не існуе, але ADRENALIN мне спадабаліся: хутка, меладычна, бластбіты, трэмала, а брэйкдаўны амаль адсутнічаюць. Іх гучаньне на гэтым мерапрыемстве было самым лёгкім для ўспрыманьня, “лайтовы” варыянт, так кажучы. На маю думку, калі вы хочаце пазнаёміцца з корам, то ADRENALIN лепш за ўсё падыходзяць для гэтага.
Трэцімі на сцэну выйшлі MONKEY FAMILY. Стандартны хард ці крабкор. Для вакаліста гэта быў першы канцэрт у якасьці франтмэна (раней вакалістаў у гурце было два), адразу адчувалася, што цяжкавата яму гэта давалася. Брэйкдаўнаў, качу, “тлусту”, ігры на 1–3 струнах гітары я не заўважыў. Іхны выступ для мяне прайшоў бы мімаходам, калі б не выкананьне песьні сумесна зь вядоўцам канцэрту, а па сумяшчальніцтву – іх экс-вакалістам, гроўл якога заслугоўвае павагі (цяжкая страта для калектыва – такі гроўл ня кожны зможа натрэніраваць). Менавіта падчас выступу MONKEY FAMILY пачаўся актыўны мош (на выступу папярэдніх каля сцэны пастаянна знаходзілася ня больш за пяць чалавек), завадатарам якога сам вядоўца і быў. У MONKEY FAMILY была добрая група падтрымкі, удзельнік якой прабіўся на сцэну, узьнёс гурт да нябёсаў, сказаў, што папярэднія гурты, якія выступалі, нішто, прапаноўваў адмяніць выступы наступных гуртоў і даць гэты час для MONKEY FAMILY, але падтрымку ў зале ён не знайшоў. Добра, калі ў каманды ёсьць такія сябры, але падобныя паводзіны, якія прыніжаюць астатніх, недапушчальныя, асабліва сярод аднадумцаў…
HOLD STAGE DEMOCIDE былі чацьвёртымі. Іх музыка мала чым адрозьнівалася ад MONKEY FAMILY, калі б я не назіраў за сцэнай, а слухаў дзе-небудзь за сьцяной, ніколі б не адрозьніў. Толькі бластбіты зьменшылі аднастайнасьць гучаньня. Чым мне запомніліся HOLD STAGE DEMOCIDE? Даволі хуткім рашэньнем праблемы, якая ўзьнікла ў гітарыста, дый удзелам басіста і вакаліста ў мошы. Мош пад іхны выступ быў самы актыўны
Хэдлайнерамі былі May I Die, якія прыехалі ў лічаныя хвіліны да выступу. За гэта ім трэба быць удзячным, бо ляцець зь Менску, каб выступіць перад “натоўпам” 7–10 чалавек перад сцэнай… Гэта я разумею – самаадданасьць. Што мне таксама спадабалася, дык гэта валоданьне інструментамі.
У адрозьненьні ад астатніх калектываў, якія ня ведаюць, што такое высокія ноты і 1–2 струны, гітарысты May I Die выкарыстоўвалі ўвесь грыф: стандартныя металкоравыя брыджы, нескладаныя, але ўсё-такі сола, а басіст – трушны: херачыць пальцамі з такой хуткасьцю ня кожны здольны. Але мінус іх выступу ёсьць: лажалі хлопцы шмат. Што зробіш: толькі прыехалі – і адразу на сцэну, нават не адпачыўшы, ды й гук быў ня айс.
Рэзюмэ. Ведаючы, што “кор” цяпер даволі папулярны ў Магілёве, я чакаў большую колькасьць людзей, бо склад камандаў быў добры для коравага гігу. Амаль пустая зала, праблемы з гукам (як па мне, дык у зале было нармальна) зьвялі стараньні арганізатараў на “нуль”. Мош быў вялы, самых актыўных мошараў было чалавек 5–7, астатнія сядзелі на канапах. Чаму ўсё так адбылося? Хто ведае: можа, грошай няма, можа, лянота, але з такім наведваньнем хутка навогул мерапрыемстваў аніякіх ня будзе.
P.S. Дзякуй арганізатарам, гуртам, якія, нягледзячы на адсутнасьць гледачоў, самааддана паставіліся да выступу: такое адчуваньне, што ім было ўсё роўна, ці 5 чалавек, ці 5000. Дзякуем Alexei Lionheart за фотаздымкі!
Apocalypse day сапраўды апраўдаў сваю назву: Рок Партал у гэты дзень выглядаў як сховішча выжыўжых пасьля апакаліпсісу людзей: каля 20 чалавек гледачоў, каля 30 – гурты з плюсамі… і ўсё. І гэта вельмі балюча і для музыкаў, і для арганізатараў. Ну, што ёсьць – то ёсьць
Пачатак канцэрту быў анансаваны на шостую, але затрымка была каля гадзіны: праблемы з гукам, якія назіраліся на працягу ўсяго мерапрыемства. Першымі выступаў гурт 8Bit.Rate, які грае ў стылі NES-core (нінтэнда-кор), новым і не распаўсюджаным у Беларусі. Калі ўявіць сабе, што зала поўная, гук добры, то 8Bit.Rate ідэальна падышоў для адкрыцьця мерапрыемства: сваім выступам яны нагадалі Апакаліпсіс як такі: маскі гуманоідаў, выкарыстаньне сэмплаў, што нагадваюць відэагульню, прапусканьне вакалу праз працэсар. Пад іх выступ зьявілася пачуцьцё, быццам ты знаходзішся ў атачэньні зомбі, гуманоідаў ды іншых пачвараў. Для мяне 8Bit.Rate былі лепшыя на гэтым канцэрце: новае, незвычайнае гучаньне, імідж просты, але ён найлепшым чынам адлюстроўвае сутнасьць іх музыкі. 
Потым выступалі госьці са Сьветлагорска ADRENALIN. Я чакаў, што пачнецца звычайны для кору “кач і тлушч”, але памыліўся. Я не зьяўляюся фанатам “кору”, яго для мяне амаль не існуе, але ADRENALIN мне спадабаліся: хутка, меладычна, бластбіты, трэмала, а брэйкдаўны амаль адсутнічаюць. Іх гучаньне на гэтым мерапрыемстве было самым лёгкім для ўспрыманьня, “лайтовы” варыянт, так кажучы. На маю думку, калі вы хочаце пазнаёміцца з корам, то ADRENALIN лепш за ўсё падыходзяць для гэтага. 
Трэцімі на сцэну выйшлі MONKEY FAMILY. Стандартны хард ці крабкор. Для вакаліста гэта быў першы канцэрт у якасьці франтмэна (раней вакалістаў у гурце было два), адразу адчувалася, што цяжкавата яму гэта давалася. Брэйкдаўнаў, качу, “тлусту”, ігры на 1–3 струнах гітары я не заўважыў. Іхны выступ для мяне прайшоў бы мімаходам, калі б не выкананьне песьні сумесна зь вядоўцам канцэрту, а па сумяшчальніцтву – іх экс-вакалістам, гроўл якога заслугоўвае павагі (цяжкая страта для калектыва – такі гроўл ня кожны зможа натрэніраваць). Менавіта падчас выступу MONKEY FAMILY пачаўся актыўны мош (на выступу папярэдніх каля сцэны пастаянна знаходзілася ня больш за пяць чалавек), завадатарам якога сам вядоўца і быў. У MONKEY FAMILY была добрая група падтрымкі, удзельнік якой прабіўся на сцэну, узьнёс гурт да нябёсаў, сказаў, што папярэднія гурты, якія выступалі, нішто, прапаноўваў адмяніць выступы наступных гуртоў і даць гэты час для MONKEY FAMILY, але падтрымку ў зале ён не знайшоў. Добра, калі ў каманды ёсьць такія сябры, але падобныя паводзіны, якія прыніжаюць астатніх, недапушчальныя, асабліва сярод аднадумцаў…HOLD STAGE DEMOCIDE былі чацьвёртымі. Іх музыка мала чым адрозьнівалася ад MONKEY FAMILY, калі б я не назіраў за сцэнай, а слухаў дзе-небудзь за сьцяной, ніколі б не адрозьніў. Толькі бластбіты зьменшылі аднастайнасьць гучаньня. Чым мне запомніліся HOLD STAGE DEMOCIDE? Даволі хуткім рашэньнем праблемы, якая ўзьнікла ў гітарыста, дый удзелам басіста і вакаліста ў мошы. Мош пад іхны выступ быў самы актыўны
Хэдлайнерамі былі May I Die, якія прыехалі ў лічаныя хвіліны да выступу. За гэта ім трэба быць удзячным, бо ляцець зь Менску, каб выступіць перад “натоўпам” 7–10 чалавек перад сцэнай… Гэта я разумею – самаадданасьць. Што мне таксама спадабалася, дык гэта валоданьне інструментамі.
У адрозьненьні ад астатніх калектываў, якія ня ведаюць, што такое высокія ноты і 1–2 струны, гітарысты May I Die выкарыстоўвалі ўвесь грыф: стандартныя металкоравыя брыджы, нескладаныя, але ўсё-такі сола, а басіст – трушны: херачыць пальцамі з такой хуткасьцю ня кожны здольны. Але мінус іх выступу ёсьць: лажалі хлопцы шмат. Што зробіш: толькі прыехалі – і адразу на сцэну, нават не адпачыўшы, ды й гук быў ня айс.Рэзюмэ. Ведаючы, што “кор” цяпер даволі папулярны ў Магілёве, я чакаў большую колькасьць людзей, бо склад камандаў быў добры для коравага гігу. Амаль пустая зала, праблемы з гукам (як па мне, дык у зале было нармальна) зьвялі стараньні арганізатараў на “нуль”. Мош быў вялы, самых актыўных мошараў было чалавек 5–7, астатнія сядзелі на канапах. Чаму ўсё так адбылося? Хто ведае: можа, грошай няма, можа, лянота, але з такім наведваньнем хутка навогул мерапрыемстваў аніякіх ня будзе.
P.S. Дзякуй арганізатарам, гуртам, якія, нягледзячы на адсутнасьць гледачоў, самааддана паставіліся да выступу: такое адчуваньне, што ім было ўсё роўна, ці 5 чалавек, ці 5000. Дзякуем Alexei Lionheart за фотаздымкі!
0 каментароў