Thy Disease у Менску
Апублікавана
у
Рэпартажы
87 Фота
Першы візіт Thy Disease у Менск адбыўся 9 гадоў таму, і тады ў шматпакутнай Шайбе людзей набілася пад завязку. Спрэчнае пытаньне, ці ў паляках была ўвогуле справа, бо да менскага складу ўдзельнікаў гігу яны далучыліся літаральна за некалькі дзён да шоў. Тады яшчэ былі такія часы, што галодныя да канцэртаў людзі наведвалі ўсе нешматлікія канцэрты запар, тым больш, што тады грала Rasta, якая была на самай хвалі, ды ўпершыню прэзентавалі свой праект ID:Vision. Як бы там не было, але палякі тады пакінулі самыя станоўчыя ўражаньні.
Выступ чатырохгадовай даўнасьці быў ужо не такім шматлюдным, але ў Рэпабліку, які толькі адчыніў свае дзьверы, людзей сабралася нармалёва. Тады ў складзе яшчэ прысутнічаў зорны Novy (Dies Irae, Behemoth, Vader), што таксама падагравала цікаўнасьць да канцэрту. Сёньня на двары 2015, і ў складзе зь “дзядкоў” застаўся толькі Yanuary. Прыкметна тое, што да калектыва далучыўся гарадзенец Арцём Сярдзюк, вядомы па гуртах Medea, Deathbringer, Woe unto Me і шмат іншых, а таксама як актыўны ўдзельнік беларускага металічнага руху.
Месцам канцэрту быў абраны больш сьціплы, чым Рэпаблік, Джэк клаб, які ў апошні час раз за разам прымае ў сваім памяшканьні цяжкія гурты і іх слухачоў. Давялося быць тут на прэзентацыі альбому гурта Omut, і ўражаньні засталіся файныя. Калягламурнае вялікае (калі браць ва ўлік чыл-аўт зону) памяшканьне са скуранымі канапамі, даволі танны бар, нармалёвыя прыбіральні. Карацей, тое, што трэба для лакальных канцэртаў. Мінусам можна назваць хіба што нізкую, ня самую вялікую сцэну і дазвол паліць, хоць апошняе мне і не перашкаджае асабліва. Кампанію Thy Disease склалі нашыя топавыя гурты розных жанравых накірункаў: Nightside Glanse, Exist-M, Exegutor, а таксама брэйккор-метал праект Kezik, які ў апошні час усё часьцей пачаў зьяўляцца ў складзе металічных канцэртаў.
Kezik і адкрываў канцэрт, які распачаўся лічы без затрымак. Людзей ужо сабралося нармалёва, але яны ўсё больш імкнуліся да бару ці канапаў, відавочна не да канца разумеючы, што адбываецца на сцэне. Праект складаецца з двух чалавек, гітарыста і непасрэдна Пойзана, які дыджэіў за пультам ды лэптопам. У свой час вельмі часта даводзілася бачыць яго выступы на індастрыял- і каляфарматных яму вечарынах, і там яго музыка гучала сапраўды моцна і ірвала танцпляцы. Пасавала фармату, карацей. Ня буду судзіць менавіта пра сам праект Kezik, бо па дваццаціхвілінным лайве цяжка скласьці нейкае пэўнае ўражаньне. Гучала цікава і якасна, і хай сабе для як старт гігу зь нечага незвычайнага пойзде. Магчыма, пасьля людзі бліжэй зразумеюць, што тут да чаго і будуць жывей рэагаваць на такую музыку.
Наступнымі свой новы альбом прэзентавалі ўзор сучаснага беларускага грайндкору – Exegutor. Лаўрык вырашыў дадаць свайму іміджу шарму з дапамогай акуляраў для сьляпых, перад першым трэкам музыкам было пададзенае піва, і пачалося. У гурта ўжо ёсьць свая пэўная аўдыторыя, якая адгадвалася сярод наведвальнікаў як па цішотках з надрукаваным лога гурта, так і па значным ажыўленьні на танцпляцы. Больш за трыццаціхвілінны сэт суправаджаўся вар’яцкімі танцамі ад асобных персанажаў і перманентна ўзьнікаючым слэмам. Людзі зайшлі на танцпляц і больш да завяршэньня выступаў усіх гуртоў адтуль не сыходзілі.
Exist-M было цікава ўбачыць ужо таму, што амаль два гады гурт захоўваў таямнічае маўчаньне. За гэты час быў выдадзены толькі толькі кавер на Ляпісаў Нафта, але ані канцэртнымі выступамі, ані сваімі навінкам гурт слухачоў ня песьціў. Што ж, сёньня прыйшоў час паглядзець, што музыкі падрыхтавалі за гэты час. Пачалі са свойго класічнага баевіка Боршч, адразу выклікаўшы зацікаўленасьць знаёмых са сваёй творчасьцю. Пад забойныя трэкі і наймагутнейшы скрым Насьці людзі пусьціліся ў шалёныя пляскі, залазячы нават на сцэну. Тут працавала правіла “не перашкаджаеш музыкам – не перашкаджаеш нікому”, і іх ніхто не чапаў. Аховы неяк не было бачна ў клубе ўвогуле, недзе пахаваліся. Была прэзентаваная новая песьня, якая нават у “сырым” выглядзе гулача шчыльна і моцна. Будзем чакаць студыйных запісаў. Часу Exist-M далі дакладна мала, і калі на танцпляцы распачаўся самы ўгар, гурту сказалі, маўляў, усё, згортваемся. Але ня тут было, і людзі на танцпляцы зладжанымі крыкамі “Яшчэ!” вымусілі выладкаваць музыкам час яшчэ на адну песьню, якая была каверам на гурт Sepultura.
Далей быў даволі працяглы перапынак. Nightside Glanse, якія ўжо на другім гурце сьвяцілі прыгожымі размаляванымі тварамі з грымёркі, захапілі з сабою цэлы штат сцэнічнага сапорту. Калі папярэднія гурты (ды й наступныя палякі таксама) наладжвалі свае інструменты самі, то ў Глэнсаў для кожнага інструменту быў свой спецыяльны чалавек. Нажаль, менавіта на ніх гук у Джэке трошкі падвёў, і ў розных кропках залы некаторыя моманты ў песьнях усё ж успрымаліся толькі па памяці. Затое візуальная частка ў Nightside Glanse была самай ўражлівай у гэты вечар: музыкі не дарма хавалі свае твары і касьцюмы падчас наладкі, бо як толькі яны выйшлі на сцэну, зрок было адвесьці ўжо складана. Увогуле, на маё меркаваньне, гурт пасьля выданьня свайго апошняга альбому ступіў значны крок наперад у музычным плане, і на сцэне яны выдатна дапаўняюць музычны складнік. Асабліва эфектна выглядаў габарытны басіст, вядомы па гурце Blessing Omen, у кантрасьце зь якім сцэна выглядала сапраўды ня вельмі вялікай. Праграма складалася з большага з новага матэрыялу, і я нарэшце змог паслухаць яго жыўцом, бо прэзентацыя альбому была да майго сораму прапушчаная.
Thy Disease выйшлі на сцэну ўжо амаль каля адзінаццатай гадніны, і пэўная частка людзей ужо пазяхала ў прадчуваньня заўтрашняга працоўнага дню. Нажаль, некаторыя пачалі сыходзіць дадому. Я даволі супярэчліва адношуся за апошняй працы Costumes of Technocracy, і таму быў вельмі рады пачуць алдовыя рэчы з Rat Age, і асабліва ўлюбёную Mean, Holy Species, зь якой і пачалося знаёмства з гуртом. Музыкі ў сваіх фірмовых касьцюмах адтапырваліся нароўні з усімі прысутнымі на танцпляцы, пацягвая ў перапынках паміж песьнямі “Аліварыю Дзясятачку”, пазіравалі фатографам, а Syrus нават цярпліва чакаў, пакуль у нейкага няўдачлівага фана ўсё ніяк не атрымлівалася зрабіць сэлфі на сцэне зь нім. Музыкі гралі каля гадзіны, завяршыўшы шоў яшчэ адным хітом Code Red і, канечне, не забыліся на кавер на Мадону Frozen. Тут на сцэну падняўся Арцём, і пакуль ён падлучаў сваю гітару, Syrus чытаў оду яго шыкоўнай барадзе :) Недзе ў падсьвядомасьці хацелася яшчэ, але позьні час даваў пра сябе ведаць, і людзі патрошкі пачалі разыходзіцца.
У завяршэньне зацелася б сказать, хто такіх вось гігаў вельмі не хапала. Свойскіх, утульных, дзе кожны твар знаёмы. Спадзяюся, і арганізатары, і Джэк клаб працягнуць гэтую традыцыю, а нашыя шматлікія менскія металхэды нарэшце пачнуць хадзіць на лакальныя канцэрты.
Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Ігар Богуш
Выступ чатырохгадовай даўнасьці быў ужо не такім шматлюдным, але ў Рэпабліку, які толькі адчыніў свае дзьверы, людзей сабралася нармалёва. Тады ў складзе яшчэ прысутнічаў зорны Novy (Dies Irae, Behemoth, Vader), што таксама падагравала цікаўнасьць да канцэрту. Сёньня на двары 2015, і ў складзе зь “дзядкоў” застаўся толькі Yanuary. Прыкметна тое, што да калектыва далучыўся гарадзенец Арцём Сярдзюк, вядомы па гуртах Medea, Deathbringer, Woe unto Me і шмат іншых, а таксама як актыўны ўдзельнік беларускага металічнага руху.
Месцам канцэрту быў абраны больш сьціплы, чым Рэпаблік, Джэк клаб, які ў апошні час раз за разам прымае ў сваім памяшканьні цяжкія гурты і іх слухачоў. Давялося быць тут на прэзентацыі альбому гурта Omut, і ўражаньні засталіся файныя. Калягламурнае вялікае (калі браць ва ўлік чыл-аўт зону) памяшканьне са скуранымі канапамі, даволі танны бар, нармалёвыя прыбіральні. Карацей, тое, што трэба для лакальных канцэртаў. Мінусам можна назваць хіба што нізкую, ня самую вялікую сцэну і дазвол паліць, хоць апошняе мне і не перашкаджае асабліва. Кампанію Thy Disease склалі нашыя топавыя гурты розных жанравых накірункаў: Nightside Glanse, Exist-M, Exegutor, а таксама брэйккор-метал праект Kezik, які ў апошні час усё часьцей пачаў зьяўляцца ў складзе металічных канцэртаў.
Kezik і адкрываў канцэрт, які распачаўся лічы без затрымак. Людзей ужо сабралося нармалёва, але яны ўсё больш імкнуліся да бару ці канапаў, відавочна не да канца разумеючы, што адбываецца на сцэне. Праект складаецца з двух чалавек, гітарыста і непасрэдна Пойзана, які дыджэіў за пультам ды лэптопам. У свой час вельмі часта даводзілася бачыць яго выступы на індастрыял- і каляфарматных яму вечарынах, і там яго музыка гучала сапраўды моцна і ірвала танцпляцы. Пасавала фармату, карацей. Ня буду судзіць менавіта пра сам праект Kezik, бо па дваццаціхвілінным лайве цяжка скласьці нейкае пэўнае ўражаньне. Гучала цікава і якасна, і хай сабе для як старт гігу зь нечага незвычайнага пойзде. Магчыма, пасьля людзі бліжэй зразумеюць, што тут да чаго і будуць жывей рэагаваць на такую музыку. 
Наступнымі свой новы альбом прэзентавалі ўзор сучаснага беларускага грайндкору – Exegutor. Лаўрык вырашыў дадаць свайму іміджу шарму з дапамогай акуляраў для сьляпых, перад першым трэкам музыкам было пададзенае піва, і пачалося. У гурта ўжо ёсьць свая пэўная аўдыторыя, якая адгадвалася сярод наведвальнікаў як па цішотках з надрукаваным лога гурта, так і па значным ажыўленьні на танцпляцы. Больш за трыццаціхвілінны сэт суправаджаўся вар’яцкімі танцамі ад асобных персанажаў і перманентна ўзьнікаючым слэмам. Людзі зайшлі на танцпляц і больш да завяршэньня выступаў усіх гуртоў адтуль не сыходзілі.
Exist-M было цікава ўбачыць ужо таму, што амаль два гады гурт захоўваў таямнічае маўчаньне. За гэты час быў выдадзены толькі толькі кавер на Ляпісаў Нафта, але ані канцэртнымі выступамі, ані сваімі навінкам гурт слухачоў ня песьціў. Што ж, сёньня прыйшоў час паглядзець, што музыкі падрыхтавалі за гэты час. Пачалі са свойго класічнага баевіка Боршч, адразу выклікаўшы зацікаўленасьць знаёмых са сваёй творчасьцю. Пад забойныя трэкі і наймагутнейшы скрым Насьці людзі пусьціліся ў шалёныя пляскі, залазячы нават на сцэну. Тут працавала правіла “не перашкаджаеш музыкам – не перашкаджаеш нікому”, і іх ніхто не чапаў. Аховы неяк не было бачна ў клубе ўвогуле, недзе пахаваліся. Была прэзентаваная новая песьня, якая нават у “сырым” выглядзе гулача шчыльна і моцна. Будзем чакаць студыйных запісаў. Часу Exist-M далі дакладна мала, і калі на танцпляцы распачаўся самы ўгар, гурту сказалі, маўляў, усё, згортваемся. Але ня тут было, і людзі на танцпляцы зладжанымі крыкамі “Яшчэ!” вымусілі выладкаваць музыкам час яшчэ на адну песьню, якая была каверам на гурт Sepultura.
Далей быў даволі працяглы перапынак. Nightside Glanse, якія ўжо на другім гурце сьвяцілі прыгожымі размаляванымі тварамі з грымёркі, захапілі з сабою цэлы штат сцэнічнага сапорту. Калі папярэднія гурты (ды й наступныя палякі таксама) наладжвалі свае інструменты самі, то ў Глэнсаў для кожнага інструменту быў свой спецыяльны чалавек. Нажаль, менавіта на ніх гук у Джэке трошкі падвёў, і ў розных кропках залы некаторыя моманты ў песьнях усё ж успрымаліся толькі па памяці. Затое візуальная частка ў Nightside Glanse была самай ўражлівай у гэты вечар: музыкі не дарма хавалі свае твары і касьцюмы падчас наладкі, бо як толькі яны выйшлі на сцэну, зрок было адвесьці ўжо складана. Увогуле, на маё меркаваньне, гурт пасьля выданьня свайго апошняга альбому ступіў значны крок наперад у музычным плане, і на сцэне яны выдатна дапаўняюць музычны складнік. Асабліва эфектна выглядаў габарытны басіст, вядомы па гурце Blessing Omen, у кантрасьце зь якім сцэна выглядала сапраўды ня вельмі вялікай. Праграма складалася з большага з новага матэрыялу, і я нарэшце змог паслухаць яго жыўцом, бо прэзентацыя альбому была да майго сораму прапушчаная.
Thy Disease выйшлі на сцэну ўжо амаль каля адзінаццатай гадніны, і пэўная частка людзей ужо пазяхала ў прадчуваньня заўтрашняга працоўнага дню. Нажаль, некаторыя пачалі сыходзіць дадому. Я даволі супярэчліва адношуся за апошняй працы Costumes of Technocracy, і таму быў вельмі рады пачуць алдовыя рэчы з Rat Age, і асабліва ўлюбёную Mean, Holy Species, зь якой і пачалося знаёмства з гуртом. Музыкі ў сваіх фірмовых касьцюмах адтапырваліся нароўні з усімі прысутнымі на танцпляцы, пацягвая ў перапынках паміж песьнямі “Аліварыю Дзясятачку”, пазіравалі фатографам, а Syrus нават цярпліва чакаў, пакуль у нейкага няўдачлівага фана ўсё ніяк не атрымлівалася зрабіць сэлфі на сцэне зь нім. Музыкі гралі каля гадзіны, завяршыўшы шоў яшчэ адным хітом Code Red і, канечне, не забыліся на кавер на Мадону Frozen. Тут на сцэну падняўся Арцём, і пакуль ён падлучаў сваю гітару, Syrus чытаў оду яго шыкоўнай барадзе :) Недзе ў падсьвядомасьці хацелася яшчэ, але позьні час даваў пра сябе ведаць, і людзі патрошкі пачалі разыходзіцца.
У завяршэньне зацелася б сказать, хто такіх вось гігаў вельмі не хапала. Свойскіх, утульных, дзе кожны твар знаёмы. Спадзяюся, і арганізатары, і Джэк клаб працягнуць гэтую традыцыю, а нашыя шматлікія менскія металхэды нарэшце пачнуць хадзіць на лакальныя канцэрты.
Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Ігар Богуш
0 каментароў