We Butter The Bread With Butter
Апублікавана 17 сакавіка 2015, 21:32 у Рэпартажы

54 Фота

16 сакавіка ў Менску ў другі раз выступілі нямецкія хлопцы We Butter The Bread With Butter. Беларуская частка іх туру ўключала таксама Гомель, да якога мы так і не даехалі, але больш чым станоўчых уражаньняў ад гомельскай публікі наслухаліся дастаткова. Таму ў панядзелак ногі былі ўсунутыя ў рукі, і мы дружна шпацыравалі да Рэпабліка.

Людзей яшчэ да пачатку было вельмі шмат. Хай ня столькі, сколькі было падчас першага выступу, але відавочна больш, чым на Dead by April ці Sepultura. Мерчу да нас амаль не даехала, але сёе-тое было, прычым ён, лічы, і не падаражэў у параўнаньні з канцэртамі пачатку зімы і раней. Наведвальнікі набывалі цішоткі, свэтшоты і пераапраналіся ў шорты ўнізе. Класіка перед пачаткам любога канцэрту.

Акдрывалі шоў беларусы In The Hands Of Destruction, якіх мне ўжо давялося ўбачыць на разагрэве ў Betraying the Martyrs. І зараз гурт выглядаў на сцэне куды сур’ёзьней, чым у мінулы раз. Хлопцы разжыліся на яшчэ аднаго вакаліста, таксама замяніўшы драмера. З двума франтмэнамі In The Hands Of Destruction гучалі куды цікавей, а зладжаная праца на сцэне, усе гэтыя адпрацаваныя рухі, на выхадзе выдавала выдатную карцінку. Разагрэлі як трэба.

We Butter The Bread With Butter выйшлі на сцэну недзе праз 20 хвілін пасьля перапынку, адкрыўшы канцэрт традыцыйнай ужо песьняй Pyroman and Astronaut. Увогуле, праграма амаль не адрозьнівалася ад мінулага канцэрту. Яно й зразумела, таму што новы альбом толькі рыхтуецца, а зь першых трох падабраная лепшая складанка і так. Быў прэзентаваны і новы трэк, менская публіка прыняла яго на ўра.

На гэты раз па просьбе гурта чамусьці быў забаронены стэйдждайвінг. А калі ўспомніть мінулы раз, то тады за адну песьню па сцэне праходзіла напэўна палова клубу.

За гэтым сапраўды сачылі арганізатары, і тыя, хто спрапаваў скокнуць са сцэны, затрымліваліся там ня доўга. Напэўна ў наступны раз музыкі запросяць і агароджу паставіць? :) Затое слэмаваць ніхто не забараняў, і на танцпляцы панавала класіка жанру.

Лірычнае адступленьне. Выгадаўшы час перад Makellos, выйшлі папаліць на вуліцу і назіралі дзеяньне ў чатырох ролях. Да клубу пад’язджае таксі, адтуль вывальваюцца два тыповыя пацанчыкі са сваімі мадам, маўляў, зараз у клуб пойдзем. А Рэпаблік відавочна лепшае месца, куда можна адвесьці мадам. Хлопцы зайшлі ў клуб (ну а там напэўна ахова сказала кошт квітка, а самі пачынчыкі ўслышалі, што грае нешта ня тое), пасьля куляй выляцелі з клубу і пабеглі за таксонам, які ўжо амаль уехаў. Было сьмешна, ага.

Шоў жа працягвалася. Чамусьці час ад часу то зьнікала, то зноў зьяўлялася гітара, і зь левага боку, дзе я прастаяў амаль весь выступ, у такія мамонты складвалася ўражаньне гукавай атакі на вушы. Калі ня ўлічваць гэтага, пасьля першай жа песьні гук з вакалам вырулілі і ўсё было чутна выдатна. Музыкі ў адрозьненьні ад мінулага разу часткова адгадавалі бароды і пазбавіліся валасоў. Таксама недзе згубілі модныя ліхтарыкі, якімі сьвяцілі ў мінулы раз падчас Alles Was Ich Will, як у кліпе. У астатнім у меня не атрымліваецца параўнаць абодва канцэрты, бо яны былі аднолькава выдатнымі. Наведвальнасьць і адтапырка таму лепшы паказчак, а нам зараз застаецца чакаць нечага падобнага на чарговым канцэрце Eskimo Callboy!