Кім робяць беларускія музыкі. Цырк

Апублікавана 28 сакавіка 2015, 15:24 у Інтэрв'ю

Працягваем пісаць пра цікавыя месцы працы прадстаўнікоў беларускай метал-сцэны. Гэтым разам увазе чытачоў інтэрв'ю з драмерам дум-метал гурта.



Імя: Вадзім Канн
Гурт: Sleepless Anger
Арганізатар Anger Metal Fest
Месца працы: Беларускі дзяржаўны цырк

Распавядзі пра сутнасьць працы.

Сутнасьць працы простая, суправаджэньне шоў і прадстаўленьняў у цырку. У нашыя з калегамі абавязкі ўваходзіць падрыхтоўка манежу і ўсе аперацыі, якія шоў суправаджаюць. Напрыклад, як матросы, вяжам вузлы і розныя прыспасобы, нешта з рэквізіту цягнем на манеж і зьбіраем яго адтуль, але гэта трэба рабіць вельмі хутка, строга ў патрабуемы момант і амаль так, каб ніхто цябе ня бачыў =)
Ну і сочым за бясьпекай па ходу шоў. Усё проста.

Ці адчуваецца знутры славутая атмасфера цыркавой містэрыі?

Я вось адчуваю. Нягледзячы на тое, што часам надакучвае каторы дзясятак разоў сачыць за адным і тым жа, усё ж такі момант таямнічасьці ёсьць. Неяк стаіш такі, глядзіш, як лётае пад купалам дзяўчына на палотнах ці яшчэ што гарнае робіцца, і нават забываеш, дзе ты і хто ты, ха-ха.

Так, хапае містыкі. Нават нідзе ня бачыў, каб людзі настолькі моцна выконвалі каноны цыркавых традыцый. Першы час калі я там працаваў, я лічыў, што гэта фанатызм, але насамрэч у нашых вельмі сур'ёзныя адносіны да такіх справаў.

Ці багата вольнага часу? І як такая праца спалучаецца з музычнымі справамі?

Вольнага часу хапае, але, здаецца, яго трэба болей.
На рэпетыцыі худа-бедна яшчэ хапае часу, але амаль кожны дзень працы да 22:00 зрэдку трохі заяўляе аб сабе.

Праблема ў іншым: пакуль ідзе праграма, за свой кошт куды-небудзь сарвацца амаль немагчыма, што адбіваецца на колькасьці нашых выступаў. Але заўсёды можна пайсьці на кампраміс.

Цяжка, канешне, але што рабіць, трэба рухацца, каб выжыць =)

А які гэта графік працы, калі дакладна?

Стандарт з 14:00 да 22:00, выходныя — панядзелак і аўторак, субота і нядзеля — увогуле самыя забойныя дні, з ранку да ночы працуем. Але самае жорсткае — Навагоднія елкі. Гэта спартанскі марафон, які йдзе амаль тыдзень БЕЗ ВЫХОДНЫХ, з ранку да ночы. Крута, праўда?

Ці адбываліся якія цікавыя гісторыі?

А ў нас кожны дзень цікавыя гісторыі! =)
То мядзьведзі па стараму цырку бегалі (да рэстаўрацыі), то хлопцы кагосьці з новых у дыван завернуць, шмат гісторый ёсьць…

Але самая гарная гісторыя была амаль у першы месяц маёй працы.
Тады йшла праграма, на мой погляд, самая сапраўдная цыркавая, амаль як у фільмах імпрэза была. Было шмат зорак эўрапейскага цырку, і працы таксама зь імі хапала.
Дык вось, пачынаецца бадай што самы круты нумар той праграмы, дынастыя канатаходцаў з Паўднёвай Амерыкі…

І вось падчас шоў выходзіла так, што адна зь іх артыстак, Аўра Кардзінале, па нумары выходзіць з-за заслоны на манеж і сьпявае, прытым моцна так сьпявае, даволі такую чапляльную песьню. Яна выходзіць на цэнтр манежу. Але ў той момант мы за кулісай разгортваем прымітыўную сістэму бясьпекі ад падзеньняў — вялізарны такі надуўны матрас. І я з другім хлопцам павінен хутка выцягнуць яго на манеж. Дзеля справядлівасьці скажу, што манеж быў мільгаючы, з матавым пластмасавым пакрыцьцём, у туфлях ты быццам на лыжах.
Дык вось, мы цягнем падушку з усяго дуру («каней» у нас у абодвух хапала), Аўра йдзе па манежы, сьпявае, ўсё так нязмушана… І тут, бац, сцэна — я цягну падушку, мой сябра выпадкова наступіў на яе другі канец, і я, трымаючыся за падушку, пасьлізваюся бы на нейкім банане. І праязджаю амаль пад ногі Аўры.



Гледачы рагочуць, сьветлавікі рагочуць, наша уніформа ўвогуле ўся палегла са сьмеху. Я сам чынна йшоў з манежу быццам так і трэба было, але за заслонай ледзь ня здох ад рогату.
Але ад начальства выпала мне дык выпала!

І ўсё ж праца вясёлая? Ці прысутнічае нудота і рутына?
Ці ставіш заслонку «адпрацаваў — пераўвасабляюся граць дум»?

Канешне, праца вагонь!.. Але ўсё ж бываюць моманты, калі проста выгараеш, ці яшчэ нешта. Ну напрыклад, як я раней распавёў пра навагоднія елкі. Вось там так, калі сябар сябра не падахвоціць, можна і з глузду зьехаць! Але хлопцы моцныя, усё вытрымліваюць.



Заслонка «ДУМ — РАБОТА» канешне існуе, але неяк зусім па-іншаму яна дзейнічае.
Я лічу, што ў маленькім цыркавым грамадстве, дзе паўсюль чуваць сьмех і хор зьдзіўленьня, радасьць і трыумф, ёсьць месца і для меланхоліі (у нас нават ёсьць змрочная і жахлівая песьня амаль пра гэта).

Не магу, канешне, сказаць, што я сумны чалавек, але я б ня граў дум, калі б не адчуваў сябе такім =)