Sabaton
Апублікавана 14 сакавіка 2015, 01:38 у Рэпартажы

33 Фота

Празь пяць год шведы Sabaton зноў адыгралі канцэрт для ўдзячнай беларускай аўдыторыі. У якой ступені іх тут чакалі — было бачна яшчэ па сустрэчы ўкантакце, дзе некаторыя нават заснуць не маглі ў прадчуваньні.

Мінулым разам Sabaton выступалі ў менскім Рэактары ў 2010 годзе. З тых часоў гурт прыбавіў у папулярнасьці, стаўшы чаканым хэдлайнерам для многіх. Асабіста я бачыў іх у 2013 на разагрэве ў Iron Maiden у Піцеры. Тады іхны сэт увогуле ня ўлічваўся ў пазначаны час пачатку імпрэзы — і засьпець удалося толькі апошніх песень пяць. І цяпер было цікава параўнаць той выступ на буйной шматтысячнай арэне з канцэртам у нашым Рэпабліку.

Чарга выцягнулася літарай П вакол клубу, давялося пастаяць на зусім не вясновым сьцюдзёным ветры ў чаканьні ўваходу. Людзей сабралось нямала, і публіка падалася адрознай ад наведвальнікаў іншых металічных мерапрыемстваў. Бадай, гэта можна залічыць у капілку шведаў, што маюць тут такім чынам уласную аўдыторыю.

Роўна а восьмай запоўнены танцпляц пачаў масавую дэманстрацыю за батон.

Але яшчэ хвілін дваццаць грала фонавая музыка і тэхнікі рабілі апошнія адладкі інструментаў. Нарэшце залу абдалі сьвятлом чатыры моцныя пражэктары — і панеслася метал-дыскатэка: у якасьці інтра загучала знакамітая кампазіцыя «The Final Countdown».

Музыкі бадзёра выйшлі з трэкам «Ghost Division», распачаўшы сэт, які працягнуўся паўтары гадзіны і быў багаты на розныя прышпілы, жарты, размовы з публікай і ўсё такое, што ўцягвае слухача ў працэс узаемадзеяньня, пазбаўляючы сцэну тэатральнай адасобленасьці. Вакаліст Йоакім Бродэн некалькі разоў паказваў на свае мурашкі ад дзейства, не стамляўся пасьля кожнай песьні шчыра радавацца прыёму, зазначаючы, што нягледзячы на парадку 150 шоў на

год, яны зь 2010-га памятаюць пра шалёнасьць беларускай аўдыторыі, але гэтым разам мы пераўзыходзім сябе.

Моцны бок Сабатона — менавіта «жывасьць» і артыстызм. Некалькі разоў яны нібыта адыходзілі ад праграмы і прапанавалі людзям самім выбраць ці наступны трэк, ці мову выкананьня. Такім чынам з «Uprising» і «Panzerkampf» абралі другую, а «Gott Mitt Uns» прагучала на шведскай. Калі зірнуць у сфатаграфаваны сэтліст, бачна, што ўсё было прадвызначана :) Акрамя таго зазначым валоданьне нашымі словамі «дзякуй», «засранец», «заябісь», узгадаем кароткі ўрок, які абвучыў «пяцідзесяці адсоткам шведскай мовы» на замове піва.

Асобна вылучым сцэнку, дзе Йоакім вырашыў падужацца зь гітарыстамі, выканаў спачатку рыф «Smoke on the Water», які быў практыкаваньнем для «яго вучня Рычы Блэкмара», потым зайграў «Master of Puppets» Металікі, сарваўшы апладысменты і ўсьмешкі гледачоў. Наступную песьню гралі ўжо ў тры гітары.

Што да гуку, яшчэ ў пачатку кінулася ў вочы адсутнасьць гітарных-басовых апаратаў. Іх замянялі так званыя кэмперы, што электронна мадулююць любое гучаньне. Такі сур'ёзны сучасны падыход даваў спадзеў на салідны гук (а ў Рэактары, па водгуках многіх, Sabaton гучаў, як на запісе). Але атрымалася сярэдненька. Па класіцы: бочка з басам прабівае, а сола-гітары з вакалам тонуць у пачаку. Шкада. Бо для многіх гэта галоўны крытэр адзнакі канцэрту. І мы з вамі ведаем, што нават самая складаная музыка і самыя «зорныя зоркі» могуць добра разгортвацца ў Рэпабліку. Вось і падзялілася аўдыторыя. Ад адных чуваць словы расчараваньня (гук гаўно, сэтліст гаўно, музыкі ~~гаўно~~ ўявілі сябе занадта зоркамі), а другія дагэтуль пад уражаньнем ад доўгачаканага выдатнага канцэрту. Ну амаль як з гэтай сукенкай шродзінгера.

Вяртаючыся да параўнаньня зь піцерскім канцэртам, магу сказаць, што хлопцы спраўна выкладаліся што там, што цяпер. Таму калі канцэрт не пакінуў узрушаных эмоцый, то як меншае, балазе, не паўтарылася Arch Enemy.

P.S. Гэтым разам Йоакім не абіраў дзяўчыну на падараваньне акуляраў, што лічылася традыцыйнай фішкай кожнага канцэрту. Напэўна, запасы вычарпаліся :)