Sólstafir. Дракар даплыў

Апублікавана 22 ліпеня 2015, 15:29 у Рэпартажы

21 ліпеня ў Менск з другой спробы даплыў дракар магутных ісландскіх вікінгаў Sólstafir. У першы раз толькі ледзяныя таросы бюракратыі й вогнедышныя беларускія чыноўнікі здолелі перашкодзіць востраўным скальдам, зараз героі сьвятла й пост-металу перамаглі ліхіх пачвар і цяжкія абставіны, і расштурхалі Рэпаблік.


Пачаў канцэрт магільна-холодны, зьнежывелы, як космас, вецер безвыходнасьці і адчаю, якім павеяла ад менскага гурта Nebulae Come Sweet.Сьветлыя стрэлы ліхтарыкаў, што зрэдку выхоплівалі зь цёмнай залы таямніча-злавесныя фігуры перадатчыкаў амаль фізічнага болю музыкі, што як дзіда пранізвала слухачоў… Псіхадэлічны відэашэраг, выдатныя касьцюмы дапамаглі музыкам стварыць і захаваць сумную, змрочную і неверагодна прыгожую атмасферу. Прыемна ўразілі публіку й некаторыя нечаканасьці — раптоўны выхад альт-саксафаніста на адну зь песьняў і акустычная версія ўжо ўлюбёнага прыхільнікамі жанру твору "Ophelia". Гэта быў проста ідэальны разагрэў для Sólstafir.

Набраўшы поўныя ветразі пачуцьцём меланхалічнага расчараваньня і чорнага адчаю, з поўнымі вуснамі гаркаты загубленных пачуцьцяў і попелу некалі жывых душ, у салёным і густым паўночна-атлантычным тумане смутку, патрапаны ісландскі карабель урэшце прыстаў да беларускіх берагоў.

Незразумелым чынам злучаючы атмасфернасьць і некаторую нават танцавальнасьць, цяжкасьць і мелодыку, злосьць і тонкае адчуваньне чалавечай псіхікі, Sólstafir беззваротна застаецца ў розуме, сэрцы і целе, чапляючы моцна і назаўсёды.

Мяккія хвалі неверагодна, не па-канцэртна якаснага гуку, шчымліва тонкая і адначасова адчайна агрэсіўная музыка, неперасягненае майстэрства музыкаў, абсалютная свабода і арганічнасьць сцэнічных паводзін, менавіта гэта — тое, што адрозьнівае Sólstafir ад па-тыповаму камерцыйнай шэрай масы пост-метал калектываў сучаснасьці.

Тое, што яны стваралі ў Менску далёка выходзіць за межы паняцьця «канцэрт». Узрушаючае дзейства, поўны сімбіёз са слухачамі, што рухаліся, дыхалі, нават, здаецца, думалі разам з хлопцамі. Ад першага шэдэўру "Dagmál" праз найбольш папулярныя "Lágnætti","Ótta", да выкананых на біс "Fjara", "Goddess of the Ages", усё нарошчваючы напружанасьць, напрыканцы Sólstafir, здаецца, давялі Рэпаблік і сябе да нейкага адначасовага й працяглага групавога аргазму.

Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Аляксей Базарнаў