Sólstafir. Смутак Ісландыі ў Менску
Апублікавана
у
Навіны
![](/uploads/images/00/20/55/2015/02/11/312fcf.jpg)
Аднойчы ў вечнасьць на самотным востраве, у краіне магутных вулканаў, тысячагадовых і халодных, як сама Сьмерць, ільдоў, маўклівых змрочных скал, сівых камянёў, на востраве, які сярод бясконцых акіянскіх прастораў плыве сабе далей ад загніваючай Эўропы з хуткасьцю 5 см у год, зьявіліся тыя, хто назаўсёды зьмяніў твар сучаснага пост-металу (як і мае асабістыя ўяўленьні аб ім як аб клішаванай, сумнай і выключна камерцыйнай прадукцыі).
![](/uploads/images/00/20/55/2015/02/11/18ae2a.jpg)
Незвычайна глыбокая і рознабаковая, адначасова шчымліва лірычная і адчайна жорсткая, усепранікальна меланхалічная, напружаная і тонка псіхалагічная, агрэсіўная і ў чымсьці рэфлексыўная музыка, што прымушае пачуць подых Бясконцасьці, Вечнасьці, у якой грань паміж пранікнёнай цішшу й пранізьлівым воклічам танчэй за само Жыцьцё.
Sólstafir знакаміты сваімі непаўторнымі канцэртамі, поўнымі нястрымнай энергетыкі, якія пагружаюць у сьцюдзёныя хвалі тых болю, маркоты і змроку, што толькі і ператвараюць абывацеляў у людзей.
![](/uploads/images/00/20/55/2015/02/11/afa0e7.jpg)
Гэта музыкі, што эвалюцыянавалі з чарговых 666-блэкераў да сапраўдных творцаў свайго, якія прайшлі доўгі шлях да чагосьці настолькі ўнікальнага, што крытыкі адносяць да асобнага жанру.
Гэтыя Майстры зь вялікай літары – Sólstafir – едуць да нас у Менск наўпрост да Дня ўсіх закаханых, каб і мы адчулі на сваёй скуры чароўны, даўкі, пякуча-ледзяны і нясьцерпна, да болю прыгожы смутак Ісландыі.
![](/uploads/images/00/20/55/2015/02/11/19003e.jpg)
1 каментар