Endname
Апублікавана
у
Рэпартажы
45 Фота
Challenger Deep
29 верасьня адбыўся чарговы канцэрт у клубе «Рэпаблiк». Ну, што я магу сказаць…
Канцэрт быў зусiм не благi. Чатыры зусiм розныя ва ўсiм гурты адыгралi яго, быццам бы ў зале былi сотнi чалавек, а не не зусiм шмат (на самой справе — зусiм ня шмат, чалавек 60-70), як было насапраўды.
Асаблiва пажадаў бы адзначыць працу гукавiкоў. Гэтым разам яна была на максiмальныя адзнакi — гэтак яны дакладна забясьпечылi сябе ў прафесiйнай Вальхальле. Гук быў болей чым iдэальны.
Першымi йшлi «Лiхтарыкi» Nebulae Come Sweet. Мы акунулiся ў нейкi сьвет безвыходнасьцi i адчаю, стогнаў і галасоў назаўсёды страчаных душ. Усё: і касьцюмы, і вiдэашэраг, усё працавала на перадачу гэтага настрою. На жаль, па працягласьцi гралi яны зусiм ня шмат, толькi песьню-другую.
За iмi йшлi моцныя i бескампрамiсныя дарк-хардкоршчыкi Laska. Калi пасьля першых жадалася пайсьцi i парэзаць сабе жылы, то з гэтымі хацелася амаль таго ж. Толькi парэзаць iх хацелася не сабе, а iншым. А лепш нават не парэзаць, а стаптаць, зьнiшчыць, размажджэрыць. Брутальная, нястрымная музыка, якая пабуджае па-сапраўднаму зьвярыную агрэсiю ў кожным, хто яе пачуў.
Перадапошнiмi былi Challenger Deep. Гурт, якi, трэба прызнацца, я ня ведаў. Пасьля выступу неяк нават запаважаў. Нядрэнная фармацыя, поўная нейкай моцнай энергетыкi i драйву. I ўсё было б надзвычай выдатна, але… Франтмэн, такое адчуваньне, што амаль не працаваў з аўдыторыяй. Дакладней: выступ ён адпрацаваў, і адпрацаваў выдатна, але перад сваiм ударнiкам. Большую частку часу ён рухаўся, стаяў, крычаў, чаго толькi не рабiў, але сьпiной да гледачоў. У астатнiм прэтэнзiй анiякiх няма.
Апошнiмi былi сапраўдныя зоркi сёньняшняга вечару, расейскiя iнтэлектуалы, эксперыментатары, матэматычна-заDoomенныя iнструментальшчыкi Endname. Не разумею нават прыблiзна, як ахарактарызаваць iх творчасьць.
Перш за ўсё ў мозг прыходзяць вобразы нейкай горнай ракi. Вось яна плыве сабе, плыве. Вось нейкi прыпынак, вiр. А вось, нечакана, ужо магутны вадаспад, якi зьнiшчае цэлыя скалы, сьцiрае ў пыл велiчэзныя валуны. Потым — зноў спакойная плынь, шырокая i глыбокая. Музыка — дыялог баса i гiтары, падкрэсьлены рытмам i вiдэастужкай. Было тут i месца новаму: быў выкананы пакуль безназоўны трэк з новага, ня выдадзенага яшчэ альбому.
Праца выдатная, гурт цiкавы, незвычайны (чаго каштавала, напрыклад, выкарыстоўваньне басыстам смыку, што давала цiкавыя гукавыя эфекты).
Напрыканцы канцэрту я, якi запаў у нейкi медытатыўна-наркаманскi стан, выйшаў ужо адным зь iх аматараў.
Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Аляксей Карчэўскi
Канцэрт быў зусiм не благi. Чатыры зусiм розныя ва ўсiм гурты адыгралi яго, быццам бы ў зале былi сотнi чалавек, а не не зусiм шмат (на самой справе — зусiм ня шмат, чалавек 60-70), як было насапраўды.
Асаблiва пажадаў бы адзначыць працу гукавiкоў. Гэтым разам яна была на максiмальныя адзнакi — гэтак яны дакладна забясьпечылi сябе ў прафесiйнай Вальхальле. Гук быў болей чым iдэальны.
Першымi йшлi «Лiхтарыкi» Nebulae Come Sweet. Мы акунулiся ў нейкi сьвет безвыходнасьцi i адчаю, стогнаў і галасоў назаўсёды страчаных душ. Усё: і касьцюмы, і вiдэашэраг, усё працавала на перадачу гэтага настрою. На жаль, па працягласьцi гралi яны зусiм ня шмат, толькi песьню-другую.За iмi йшлi моцныя i бескампрамiсныя дарк-хардкоршчыкi Laska. Калi пасьля першых жадалася пайсьцi i парэзаць сабе жылы, то з гэтымі хацелася амаль таго ж. Толькi парэзаць iх хацелася не сабе, а iншым. А лепш нават не парэзаць, а стаптаць, зьнiшчыць, размажджэрыць. Брутальная, нястрымная музыка, якая пабуджае па-сапраўднаму зьвярыную агрэсiю ў кожным, хто яе пачуў.
Перадапошнiмi былi Challenger Deep. Гурт, якi, трэба прызнацца, я ня ведаў. Пасьля выступу неяк нават запаважаў. Нядрэнная фармацыя, поўная нейкай моцнай энергетыкi i драйву. I ўсё было б надзвычай выдатна, але… Франтмэн, такое адчуваньне, што амаль не працаваў з аўдыторыяй. Дакладней: выступ ён адпрацаваў, і адпрацаваў выдатна, але перад сваiм ударнiкам. Большую частку часу ён рухаўся, стаяў, крычаў, чаго толькi не рабiў, але сьпiной да гледачоў. У астатнiм прэтэнзiй анiякiх няма.
Апошнiмi былi сапраўдныя зоркi сёньняшняга вечару, расейскiя iнтэлектуалы, эксперыментатары, матэматычна-заDoomенныя iнструментальшчыкi Endname. Не разумею нават прыблiзна, як ахарактарызаваць iх творчасьць.
Перш за ўсё ў мозг прыходзяць вобразы нейкай горнай ракi. Вось яна плыве сабе, плыве. Вось нейкi прыпынак, вiр. А вось, нечакана, ужо магутны вадаспад, якi зьнiшчае цэлыя скалы, сьцiрае ў пыл велiчэзныя валуны. Потым — зноў спакойная плынь, шырокая i глыбокая. Музыка — дыялог баса i гiтары, падкрэсьлены рытмам i вiдэастужкай. Было тут i месца новаму: быў выкананы пакуль безназоўны трэк з новага, ня выдадзенага яшчэ альбому.
Праца выдатная, гурт цiкавы, незвычайны (чаго каштавала, напрыклад, выкарыстоўваньне басыстам смыку, што давала цiкавыя гукавыя эфекты).
Напрыканцы канцэрту я, якi запаў у нейкi медытатыўна-наркаманскi стан, выйшаў ужо адным зь iх аматараў.
Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Аляксей Карчэўскi
1 каментар