Emmure
Апублікавана
у
Рэпартажы
85 Фота
17 чэрвеня ў Менску далі свой другі канцэрт госьці са Злучаных Штатаў Амерыкі Emmure. Калі лета ня вельмі хоча песьціць нас сьпякотай, то хлопцы з Wake Up Promo зь лёгкасьцю гатовыя выхапіць эстафету. Вечарам гэтага аўторка ў Рэпабліку было сапраўды горача й угарна: амерыканцы прывезьлі для нас міксаванку з найлепшых і новых хітоў, падтрымалі іх хлапчукі мясцовага розьліву BFI.
Пасьля апошняга туравага спліту з Chelsea Grin нашыя госьці наведалі Менск з сольным канцэртам, што аніякім чынам не адлюстравалася на наведвальнасьці. Цукерачкі-дзяўчаткі ды дужыя хлапчукі ў шортах, зала заполненая больш чым на палову (што для лета – выдатны паказчык), чаргі ля бару няма – усе чакалі сваіх улюбёных музыкаў.
Emmure выйшлі ледзь пазьней за дзявятую і бадзёра распачалі раскачваць танцпляц. Гангставатага выгляду Фрэнкі, апрануты ў амаль зімовую вопратку і шорты з чорнымі гольфамі бадзёранька зачытваў свае тэксты, падкачаныя гітарысты скакалі ды трэсьлі галовамі пад свае коравыя запілы. Мініяцюрны бубнач на сцэне выглядаў сапраўдным асілкам ды кожным сваім рухам усё больш запальваў натоўп.
Няспынны бясконцы стэйдждайвінг суправаджаў музыкаў на працягу ўсяго шоў, незадаволенасьць якім яскрава чыталася на твары басіста. Маўляў, гэта што такое тут адбываецца — і тут ня стаць, і там няёмка. Ня ведаю, як там праходзяць гігі ў Штатах, але тут, у Беларусі, мы бавім свой час менавіта такім чынам. Астатнія музыкі хоць і не трымалі шчыльнага кантакту з публікай, але выглядалі цалкам задаволенымі. Толькі што не хапала дзяўчын зь відэа падчас выкананьня E. Што тут скажаш, Hell Yeah!
Вяртаючыся да пачатку шоў, тым жа Фрэнкі была праведзеная апытанка наконт таго, хто гурт ужо бачыў, а хто тут упершыню. Дзіва, але зала падзялілася на тры часткі. Трэцяй, мяркую, былі тыя, хто ня ведае ангельскай мовы. А адкрывалі шоў менчукі BFI. Бадзёры дэзкорчык з харызматычным доўгавалосым вакалістам, падобным да Джэя (каторы з Маўклівым Бобам). Ён лаяўся матам, жартаваў, выдаваў усялякія па ў рамках жанру – выступ быў выдатны, слэмеры ды мошэры адразу зразумелі, што тут да чаго — і танцпляц шалеў. Шмат людзей ведалі песьні і падпявалі, калі тое было патрэбна. Траблы з гукам? Да чэлеса, танчым! Падцяплілі гасьцей як трэба.
І ў канцы, проста меркаваньне аўтара. Яшчэ да пачатку гігу, пацягваючы бутэльку піва, назіраў цікавы момант, калі хлопцы (як я зразумеў – зь Віцебску) з пэўным задавальненьнем лаялі ўсіх навакольных людзей. Тое той “дзіравы”, тое той “патлаты”. Што я магу сказаць, у нас тут у Менску нефармалы выглядаюць нефармальна, вы не ў заапарк тут прыехалі і не на гоп-дыскатэку, таму для мяне гэта выглядала крыху дзіўна і незразумела. Інтэлектуальная музыка для такіх жа інтэлектуалаў, што апрыёры мае на ўвазе ветлівасьць. Ці я памыляюся?
Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Ігар Богуш
Пасьля апошняга туравага спліту з Chelsea Grin нашыя госьці наведалі Менск з сольным канцэртам, што аніякім чынам не адлюстравалася на наведвальнасьці. Цукерачкі-дзяўчаткі ды дужыя хлапчукі ў шортах, зала заполненая больш чым на палову (што для лета – выдатны паказчык), чаргі ля бару няма – усе чакалі сваіх улюбёных музыкаў.
Emmure выйшлі ледзь пазьней за дзявятую і бадзёра распачалі раскачваць танцпляц. Гангставатага выгляду Фрэнкі, апрануты ў амаль зімовую вопратку і шорты з чорнымі гольфамі бадзёранька зачытваў свае тэксты, падкачаныя гітарысты скакалі ды трэсьлі галовамі пад свае коравыя запілы. Мініяцюрны бубнач на сцэне выглядаў сапраўдным асілкам ды кожным сваім рухам усё больш запальваў натоўп. 
Няспынны бясконцы стэйдждайвінг суправаджаў музыкаў на працягу ўсяго шоў, незадаволенасьць якім яскрава чыталася на твары басіста. Маўляў, гэта што такое тут адбываецца — і тут ня стаць, і там няёмка. Ня ведаю, як там праходзяць гігі ў Штатах, але тут, у Беларусі, мы бавім свой час менавіта такім чынам. Астатнія музыкі хоць і не трымалі шчыльнага кантакту з публікай, але выглядалі цалкам задаволенымі. Толькі што не хапала дзяўчын зь відэа падчас выкананьня E. Што тут скажаш, Hell Yeah! 
Вяртаючыся да пачатку шоў, тым жа Фрэнкі была праведзеная апытанка наконт таго, хто гурт ужо бачыў, а хто тут упершыню. Дзіва, але зала падзялілася на тры часткі. Трэцяй, мяркую, былі тыя, хто ня ведае ангельскай мовы. А адкрывалі шоў менчукі BFI. Бадзёры дэзкорчык з харызматычным доўгавалосым вакалістам, падобным да Джэя (каторы з Маўклівым Бобам). Ён лаяўся матам, жартаваў, выдаваў усялякія па ў рамках жанру – выступ быў выдатны, слэмеры ды мошэры адразу зразумелі, што тут да чаго — і танцпляц шалеў. Шмат людзей ведалі песьні і падпявалі, калі тое было патрэбна. Траблы з гукам? Да чэлеса, танчым! Падцяплілі гасьцей як трэба.І ў канцы, проста меркаваньне аўтара. Яшчэ да пачатку гігу, пацягваючы бутэльку піва, назіраў цікавы момант, калі хлопцы (як я зразумеў – зь Віцебску) з пэўным задавальненьнем лаялі ўсіх навакольных людзей. Тое той “дзіравы”, тое той “патлаты”. Што я магу сказаць, у нас тут у Менску нефармалы выглядаюць нефармальна, вы не ў заапарк тут прыехалі і не на гоп-дыскатэку, таму для мяне гэта выглядала крыху дзіўна і незразумела. Інтэлектуальная музыка для такіх жа інтэлектуалаў, што апрыёры мае на ўвазе ветлівасьць. Ці я памыляюся?
Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Ігар Богуш
0 каментароў