Blind Guardian. Праз 30 год нарэшце ў нас
Апублікавана
у
Рэпартажы
41 Фота
У Беларусі ўпершыню выступілі сапраўдныя легенды паўэр-металу — немцы Blind Guardian. Менскі канцэрт быў заключным у іх еўрапейскім туры. Папярэдні выступ прайшоў у Маскве ажно 6 дзён таму, а далей, ужо праз 8 дзён гурт паедзе па Аўстраліі-Японіі і гэтак далей. То бок, Менск абяцаў быць не зусім каб транзітным пунктам, наадварот — музыкі мелі ўсе магчымасьці як сьлед адпачыць і падрыхтавацца да доўгачаканай сустрэчы зь беларусамі.
Пагодлівым днём 11 чэрвеня народ павольна зьбіраўся ў чаргу ля «Рэпабліка», бліжэй да пазначаных як пачатак жывога гуку 19:00 чорны віп-бус падвез Хансі Кюрша, які на ўваходзе ў клуб цёпла прывітаў беларускую публіку. Тым часам свой сэт ужо пасьпелі адыграць масквічы Amalgama, якім ледзьве ўдалося разварушыць натоўп — за ўвесь выступ узьнялася хіба што 1-2 «казы» — усе чакалі менавіта «Блайндоў».
І дачакаліся. Публіка ўзростам пераважна «ад 20 і да пабеднага» шчыльна запоўніла і танцпляц, і другі паверх. Blind Guardian пачалі з бадзёрых «The Ninth Wave» і «Banish from Sanctuary». Няхай градус адразу і не ўзьняўся да такога вар'яцтва, як бывае з маладзейшай аўдыторыяй, але ўжо на трэцяй, «народнай» песьні «Nightfall» было бачна, як народ кайфуе, шчыра адрываецца, сьпявае ўсёй залай.
Гук, на жаль, не парадаваў. Ён быў кашаваты нават ля самага пульта гукарэжысёра. Дамінавалі бочка з басам, сола-гітара ў прынцыпе вылучалася калі трэба, але нават моцны вакал Хансі нармальна разгортваўся толькі на высокіх. Не адразу прыйшло разуменьне, што на сцэне прысутнічае яшчэ і клавішнік — ягоныя партыі можна было пачуць хіба што на разраджаных момантах. Тым ня меней, файна гучалі хары бэкавых сьпеваў, так.
«Праз 30 год, а гэта амаль усё наша жыцьцё, мы нарэшце прыехалі ў beautiful Belarus, — прывітаў спадар Кюрш менскую публіку, прыпраўляючы свой „сьпіч“ расейскімі словамі, — сёньняшні канцэрт будзе часткай live-альбому, які мы зараз запісваем, і вы будзеце яго часткай!» Сапраўды, для лайв-запісу канцэртнага CD былі абраныя некаторыя з гарадоў еўрапейскага туру. Меркавана, канцэртны гук і сьпевы фэнаў будуць нарэзаныя з розных імпрэзаў, і мы сапраўды будзем часткай.
Тэатр пачынаецца зь вешалкі, а метал-канцэрт — з аб'явы на дзьвярох «Стэйдждайвінг катэгарычна забаронены». Нашкодзіць фамільярнасьцю нашы людзі ўсё ж змаглі: перад выхадам музыкаў сьпізьдзілі са сцэны іх медыятары, потым, ужо пасярод канцэрту, схапілі вакаліста за нагу, ды так, што той ляснуўся на дупу. Непрыгожа. Са сцэны таксама ўсё ж прымудрыліся скокнуць пару разоў.
Музыкі ж, у сваю чаргу, адказна падышлі да беларускага сэтлісту, першым з падрыхтаваных сюрпрызаў была знакамітая «Bright Eyes». Мала будзе сказаць, што яна была ўспрынятая цёпла… Менавіта яна стала, матэматычнай тэрміналогіяй, лакальным экстрэмумам шоў, асноўная частка якога доўжылася крыху болей за гадзіну. Бісы ішлі як па раскладзе. У канцы першага ўся зала даволі доўга акапэльна сьпявала «Вальхалу». Другі біс пачаўся — не пасьпелі дагучаць чарговыя словы «see you soon». Менавіта тут была «The Bard's Song — In the Forest», якую, зноў жа, сьпявалі ўсёй залай. На фоне ня самага добрага гуку гэтая акустычная кампазіцыя стала сапраўднай пярлінай.
Эмацыйны градус ад пачатку да канца імпрэзы з выгляду не зьмяніўся: усё той жа лес рук і сьпевы ў натоўпе. Але градус літаральны, тэмпературны падняўся настолькі, што пот цёк ажно ў людзей на прыступках другога паверху. У танцпляц заходзіць было ўвогуле страшна :) Ды й месца там, насамрэч, не было — гэткая шчыльная лазьня-фанзона. Чарга за халодным пенным напоем прайшла толькі ў раёне паловы канцэрту.
Здавалася, на «Mirror Mirror» усё скончыцца, але тут і быў адмысловы нішцяк «specially for Belarus», з нагоды заканчэньня еўрапейскага туру — заліхвацкая рок-н-рольная «Barbara Ann». Тут ужо, на дзіва, і клавішы загучалі, і драйв дасягнуў найвышэйшай кропкі, і гэта пакрыла недахоп выкрасьленай з праграмы «Lord of the Rings». Пад выбух апладысментаў і авацый музыкі раздалі падарункі, сфоткаліся на памяць на фоне рэпаблікаўскай аўдыторыі, далі аўтографы і сышлі са сцэны.
Мае асабістыя высновы: магчыма, занадта арыентаваўся на кайфовы гук прызнаных фірмачоў, чакаў драйву і падачы, якую ўжо, насамрэч, не павінныя даваць музыкі іх узросту і статусу (хаця ў процівагу ўзгадваюцца ўчорашнія «Скарпы»). Вялікага кайфу я ўсё ж не атрымаў. Гэта быў хутчэй канцэрт зь ліку тых, дзе «дакрануцца да жывой легенды», калі візуальнае ўспрыманьне прэвалюе над прагай да якаснага музычнага складніку, і спажываецца «як ёсьць». Менавіта цёплы прыём аўдыторыі і адкрытасьць музыкаў зрабілі гэты вечар. У выніку мы маем што: да нас нарэшце давезьлі сапраўдны ўзорны паўэр, ікон стылю. Адзін зь лепшых вакалістаў металу, гітарысты — узор музычнага сімбіёзу… За гэта, безумоўна, дзякуй!
P.S. На канцэрце былі заўважаныя Віктар Смольскі, якога адразу пазналі і фоткаліся, і дудар з вакалісткай гурта F.R.A.M., якія спецыяльна дзеля канцэрту Blind Guardian прыехалі зь Кіева і зьбіраліся зладзіць вулічны выступ ля клубу, але дудэльзак прыйшлося пакінуць у камеры захоўваньня на вакзале. Замест гэтага яны сталі завадатарамі спеваў галоўных хітоў у натоўпе. «Блайнды» жа не пакінулі адданых фэнаў ні з чым — самыя цярплівыя дачакаліся сваіх куміраў на выхадзе, дзе ўжо кожны жадаючы змог узяць аўтографы і сфатаграфавацца, усё гэта ў цёплай сяброўскай атмасферы цудоўнага летняга вечару.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Аляксей Базарнаў
Пагодлівым днём 11 чэрвеня народ павольна зьбіраўся ў чаргу ля «Рэпабліка», бліжэй да пазначаных як пачатак жывога гуку 19:00 чорны віп-бус падвез Хансі Кюрша, які на ўваходзе ў клуб цёпла прывітаў беларускую публіку. Тым часам свой сэт ужо пасьпелі адыграць масквічы Amalgama, якім ледзьве ўдалося разварушыць натоўп — за ўвесь выступ узьнялася хіба што 1-2 «казы» — усе чакалі менавіта «Блайндоў».
І дачакаліся. Публіка ўзростам пераважна «ад 20 і да пабеднага» шчыльна запоўніла і танцпляц, і другі паверх. Blind Guardian пачалі з бадзёрых «The Ninth Wave» і «Banish from Sanctuary». Няхай градус адразу і не ўзьняўся да такога вар'яцтва, як бывае з маладзейшай аўдыторыяй, але ўжо на трэцяй, «народнай» песьні «Nightfall» было бачна, як народ кайфуе, шчыра адрываецца, сьпявае ўсёй залай.
Гук, на жаль, не парадаваў. Ён быў кашаваты нават ля самага пульта гукарэжысёра. Дамінавалі бочка з басам, сола-гітара ў прынцыпе вылучалася калі трэба, але нават моцны вакал Хансі нармальна разгортваўся толькі на высокіх. Не адразу прыйшло разуменьне, што на сцэне прысутнічае яшчэ і клавішнік — ягоныя партыі можна было пачуць хіба што на разраджаных момантах. Тым ня меней, файна гучалі хары бэкавых сьпеваў, так.
«Праз 30 год, а гэта амаль усё наша жыцьцё, мы нарэшце прыехалі ў beautiful Belarus, — прывітаў спадар Кюрш менскую публіку, прыпраўляючы свой „сьпіч“ расейскімі словамі, — сёньняшні канцэрт будзе часткай live-альбому, які мы зараз запісваем, і вы будзеце яго часткай!» Сапраўды, для лайв-запісу канцэртнага CD былі абраныя некаторыя з гарадоў еўрапейскага туру. Меркавана, канцэртны гук і сьпевы фэнаў будуць нарэзаныя з розных імпрэзаў, і мы сапраўды будзем часткай.
Тэатр пачынаецца зь вешалкі, а метал-канцэрт — з аб'явы на дзьвярох «Стэйдждайвінг катэгарычна забаронены». Нашкодзіць фамільярнасьцю нашы людзі ўсё ж змаглі: перад выхадам музыкаў сьпізьдзілі са сцэны іх медыятары, потым, ужо пасярод канцэрту, схапілі вакаліста за нагу, ды так, што той ляснуўся на дупу. Непрыгожа. Са сцэны таксама ўсё ж прымудрыліся скокнуць пару разоў.
Музыкі ж, у сваю чаргу, адказна падышлі да беларускага сэтлісту, першым з падрыхтаваных сюрпрызаў была знакамітая «Bright Eyes». Мала будзе сказаць, што яна была ўспрынятая цёпла… Менавіта яна стала, матэматычнай тэрміналогіяй, лакальным экстрэмумам шоў, асноўная частка якога доўжылася крыху болей за гадзіну. Бісы ішлі як па раскладзе. У канцы першага ўся зала даволі доўга акапэльна сьпявала «Вальхалу». Другі біс пачаўся — не пасьпелі дагучаць чарговыя словы «see you soon». Менавіта тут была «The Bard's Song — In the Forest», якую, зноў жа, сьпявалі ўсёй залай. На фоне ня самага добрага гуку гэтая акустычная кампазіцыя стала сапраўднай пярлінай.Эмацыйны градус ад пачатку да канца імпрэзы з выгляду не зьмяніўся: усё той жа лес рук і сьпевы ў натоўпе. Але градус літаральны, тэмпературны падняўся настолькі, што пот цёк ажно ў людзей на прыступках другога паверху. У танцпляц заходзіць было ўвогуле страшна :) Ды й месца там, насамрэч, не было — гэткая шчыльная лазьня-фанзона. Чарга за халодным пенным напоем прайшла толькі ў раёне паловы канцэрту.
Здавалася, на «Mirror Mirror» усё скончыцца, але тут і быў адмысловы нішцяк «specially for Belarus», з нагоды заканчэньня еўрапейскага туру — заліхвацкая рок-н-рольная «Barbara Ann». Тут ужо, на дзіва, і клавішы загучалі, і драйв дасягнуў найвышэйшай кропкі, і гэта пакрыла недахоп выкрасьленай з праграмы «Lord of the Rings». Пад выбух апладысментаў і авацый музыкі раздалі падарункі, сфоткаліся на памяць на фоне рэпаблікаўскай аўдыторыі, далі аўтографы і сышлі са сцэны.
Мае асабістыя высновы: магчыма, занадта арыентаваўся на кайфовы гук прызнаных фірмачоў, чакаў драйву і падачы, якую ўжо, насамрэч, не павінныя даваць музыкі іх узросту і статусу (хаця ў процівагу ўзгадваюцца ўчорашнія «Скарпы»). Вялікага кайфу я ўсё ж не атрымаў. Гэта быў хутчэй канцэрт зь ліку тых, дзе «дакрануцца да жывой легенды», калі візуальнае ўспрыманьне прэвалюе над прагай да якаснага музычнага складніку, і спажываецца «як ёсьць». Менавіта цёплы прыём аўдыторыі і адкрытасьць музыкаў зрабілі гэты вечар. У выніку мы маем што: да нас нарэшце давезьлі сапраўдны ўзорны паўэр, ікон стылю. Адзін зь лепшых вакалістаў металу, гітарысты — узор музычнага сімбіёзу… За гэта, безумоўна, дзякуй!
P.S. На канцэрце былі заўважаныя Віктар Смольскі, якога адразу пазналі і фоткаліся, і дудар з вакалісткай гурта F.R.A.M., якія спецыяльна дзеля канцэрту Blind Guardian прыехалі зь Кіева і зьбіраліся зладзіць вулічны выступ ля клубу, але дудэльзак прыйшлося пакінуць у камеры захоўваньня на вакзале. Замест гэтага яны сталі завадатарамі спеваў галоўных хітоў у натоўпе. «Блайнды» жа не пакінулі адданых фэнаў ні з чым — самыя цярплівыя дачакаліся сваіх куміраў на выхадзе, дзе ўжо кожны жадаючы змог узяць аўтографы і сфатаграфавацца, усё гэта ў цёплай сяброўскай атмасферы цудоўнага летняга вечару.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў