Parkway Drive і Chelsea Grin. Яны вярнуліся

Апублікавана 1 ліпеня 2015, 19:50 у Рэпартажы

Кожнае лета агенцтва Wake Up! пераконвае аматараў цяжкой музыкі ў тым, што гэта ня час для суму. Чакае нас як мінімум гэта, гэта і гэта, а пачаліся сапраўды тлустыя прывозы з гуртоў Parkway Drive і Chelsea Grin. Аўстралiйцы Parkway Drive, якія ўпэўнена ідуць у авангардзе сёньняшняй металкор-сцэны, наведалі нас у другі раз, а амерыканцы Chelsea Grin – ажно ў трэці. Нягледзяцы на “паўторныя” канцэрты, людзей 30 чэрвеня ў Рэпабліку сабралося сапраўды шмат. У СНД гіг адбываўся толькі ў нас, таму прыехалі госьці і з Расеі, і з Украіны. Было горача, цесна і небясьпечна сьлізка ад поту на падлозе. Адкрывалі жа канцэрт італьянцы As Mercy Comes.

As Mercy Comes выйшлі на сцэну ня адхіляючыся ад графіку і бадзёра пачалі паліваць людзей сваім прыхардкораным стафам. Гледачоў, трэба адзначыць, ужо першапачаткова было нямала (а бліжэй да выступу Parkway Drive стала небясьпечна шмат), і яны, як маглі, падтрымлівалі італьянцаў. Тыя стараліся на поўную, вакаліст сёрфіў па натоўпе, агаляўся, кідаў цішотку ў залу ды сьвяціў моднымі татухамі. Нібы ўсё было як трэба, але пасьля выступу ў памяці адклалася толькі дупа гітарыста, якой ён па-забіяцку круціў перад гледачамі пад "Інтра". Скептычныя настроі зьмяніліся ўжо дома, бо альбом “Prison” даставіў ад пачатку і да канца. Ну й норм.

Наступнымі гралі Chelsea Grin. Вось тут аніякіх пытаньняў не ўзьнікала зь першай жа песьні. Дэткор гурт, які ў апошнія гады разьвіваецца сямімільнымі крокамі і які ў нас любяць і наведваюць (у адрозьненьні, напрыклад, ад гэтых таўстуноў). Гурт, як і As Mercy Comes, значыўся сапортам у Parkway Drive, таму іх бубнач таксама туліўся за гасьцявой бубначовай усталёўкай. Але гэта ніяк не перашкаджала выступу, і музыкі бяз лішніх словаў палівалі сваіх фанатаў моцнымі і бязьлітаснымі трэкамі. Менавіта пад іх клуб ператварыўся ў лазьню, і дыхаць цяжка было ня тое што на другім паверсе, а нават на калідоры. Людзі ледзь не забіваліся на танцпляцы, ходзячы больш адно па адным, чым па падлозе. Шматлікія траўмы і пераломы пасьля такога – нармалёвае наступства, а мяркуючы па сустрэчы ўкантакце, іх было нямала. Здавалася б, кіпеньне на танцпляцы дасягнула сваёй мяжы менавіта на Chelsea Grin, але, як апынулася, гэта былі яшчэ жартачкі. Гурт за сорак хвілінаў выканаў топавыя рэчы з трох альбомаў, і бяз лішніх сантыментаў пад “Дзякуй, мы Chelsea Grin”, сышлі са сцэны.

Каля дваццаці хвілінаў наладкі Parkway Drive, за якія наведвальнікі здолелі надыхацца жыватворным паветрам і абліцца вадой з ног да галавы, і на сцэне зьявіліся ЯНЫ. Бубнач за вялікай фірмовай усталёўкай, велічэзнае лога на ўсю сьцяну ззаду, свой пульт і гукач. Усё як трэба. І, канечне, музыкі. Нягледзячы на тое, што менскі канцэрт амаль завяршаў тур, яны выглядалі на дзіва жывенькімі. Сэтліст не адрозьніваўся ад апошніх канцэртаў, таму чакана выступ распачаўся з “Wild Eyes”. Сотні рук угору, і сотні галасоў зладжана скандуюць пачатак песьні. Некалькі хвілінаў — і запрацавала сьмяротная машына са стэйдждайвераў, колькасьць якіх перавышала ўсе магчымыя межы.



За адзін раз са сцэны маглі скокнуць ледзь ня дзесяць чалавек (а можа, і больш). Хлопчыкі і дзяўчаткі дзелавіта абыходзілі гукача і валіліся на першыя шэрагі (а хто і на падлогу), у каго куды атрымаецца. Асаблівыя разумнікі перад гэтым яшчэ і ўзьляталі на метр уверх. Сэлфі-хуелфі па класіцы таксама хапала, на дзіва музыкаў гэта не напружвала, і наадварот, яны з задавальненьнем пазіравалі ў камеры. Асабліва гэта падабалася гітарыстам.



Былі людзі ў касьцюмах пандачак, быў ЛОДАЧНІК на надзіманай лодцы-машынцы, які сёрфіў па галовах на ёй нават тады, калі яна здулася. І зноў жа, сотні людзей, якім канвеерам скочаць са сцэны. Вар’яцтва, і гэта штырыць. Доўжыўся сэт каля гадзіны, і пасьля жадаючыя мелі магчымасьць зрабіць фота амаль з усімі музыкамі. За што тым рэспект. Сам канцэрт атрымаўся на славу і ў поўнай меры можа прэтэндаваць на гіг году. Час пакажа.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў