Как казаться и стать умнее?

Как казаться и стать умнее? Психологические тесты Вы не задумывались зачем нам иногда очень важно казаться умнее? Не просто стать умнее, а именно казаться! Вы удивитесь, узнав, сколько людей не проходит собеседование на работу, просто потому, что не смогли правильно себя преподнести. А другие соискатели, без опыта, таланта и должного багажа знаний с легкостью проходили собеседование на вакансию, для которой они совершенно непригодны. В итоге, умный, но рассеянный человек отправляется на поиски новой работы, а наш удалец с правильно подвешенным языком, получает должность в компании.

Получается, что важно не только стать или быть умным, но и уметь производить впечатление на окружающих. Точнее, убеждать их в том, что ваш интеллект по высоте сравним только с Эверестом — казаться умнее чем Вы есть здесь и сейчас!

Наши советы помогут вам казаться и стать умнее:

1. Первое, чему стоит научиться — это правильно одеваться. Претендуете на имидж умника — докажите это своим внешним видом. Кстати, доказано, что человек, одетый в серое, лиловое или фиолетовое, кажется в разы умнее.

2. Не забывайте глубоко дышать, и особенно вдыхать перед ответом. Мозг, насыщенный кислородом — способен творить чудеса и Вы действительно станете умнее в определнный момент времени.

3. Не спешите с ответом на вопрос. Дайте себе время подумать. Существует миф о том, что чем быстрее говорит человек, тем умнее он кажется — это не всегда так.

4. Тренируйтесь перед зеркалом. Читайте тексты вслух, следите за тембром своего голоса, старайтесь работать над интонацией. Представьте, что вас слушает полная студентов аудитория.

5. Не стоит бояться неловких пауз. Когда нависла тишина в разговоре, не старайтесь ее скрасить нервным потоком необдуманных фраз. На этот случай выучите анекдот. Чувство юмора всегда спасает. Или храните молчание. Пускай ваш собеседник допустит «ошибку».

6. Всегда говорите не на вдохе, а на выдохе — ваш голос будет казаться более уверенным. Так поступают профессиональные ораторы.

36 неделя – очередной рубеж внутриутробной жизни плода. Беременность выходит на финишную прямую, и роды могут начаться в любую минуту. Совсем немного осталось до часа «X» – того долгожданного момента, когда малыш издаст свой первый крик и сообщит всему миру о своем рождении. Как протекает одна из последних недель беременности?

Развитие плода

На 36 акушерской неделе беременности малыш прибавляет в весе до 2500-2800 г. Длина его тела составляет 45-47 см. Рост и вес плода на этом сроке достаточно вариабельны и зависят от индивидуальных условий его развития и наследственности.

Все внутренние органы плода сформированы и работают в полную силу. В легких накапливается достаточное количество сурфактанта, благодаря которому малыш сможет самостоятельно дышать сразу после рождения. Готовится к запуску малый (легочный) круг кровообращения. Завершается формирование альвеол и разветвленной капиллярной сети, по которым кислород из легких будет поступать во все ткани организма.

На 36 неделе беременности начинается активная выработка кортизола – важного гормона надпочечников плода. Уровень кортизола значительно повышается перед самым появлением малыша на свет. Считается, что именно ребенок определяет дату своего рождения, и повлиять на этот процесс без применения медикаментов достаточно сложно.

В этот же период начинается постепенное продвижение плода в полость малого таза. Малыш опускается, утягивая матку и мышцы живота за собой. Ребенок занимает устойчивое положение головкой или ягодицами вниз. Предлежание плода останется неизменным до самых родов.

Состояние женщины

беременность 36 недель
Общая прибавка веса за оставшийся позади срок беременности составляет 8-12 кг. В дальнейшем будущая мама будет набирать по 300-500 г в неделю преимущественно за счет быстрого роста плода. Накануне родов возможно незначительное уменьшение массы тела за счет выхода жидкости из организма.

Матка на 36 неделе занимает самое высокое положение, располагаясь непосредственно под ребрами и упираясь в мечевидный отросток. Высокое стояние матки провоцирует появление сильной изжоги, отрыжки, метеоризма. Характерно возникновение длительных запоров, умеренных болей в околопупочной области. За счет сдавления диафрагмы появляется одышка при малейшей физической нагрузке.

Вагинальные выделения остаются обильными или умеренными, прозрачными, молочными или слегка желтоватыми. Желтый цвет обусловлен постепенным отхождением слизистой пробки. До самых родов пробка перекрывает выход из матки, защищая внутреннюю среду от проникновения инфекции. Перед рождением ребенка слизистая пробка выходит целым куском или же отделяется постепенно небольшими порциями. В последнем случае будущая мама почувствует лишь незначительное усиление естественных выделений. Зуда, жжения и какого-либо дискомфорта при этом быть не должно.

Шевеления плода ощущаются не так хорошо, как раньше. Малышу тесно в матке, и он старается лишний раз не менять свое положение. Пинки маленьких ножек при этом остаются сильными и даже болезненными. На поздних сроках шевеления плода провоцируют приступы изжоги, позывы к мочеиспусканию и кратковременное повышение маточного тонуса.

Предвестники родов

Предвестники – это особые признаки, возникающие у женщин перед самыми родами. При первой беременности подобные приметы появляются за 2-4 недели до предстоящего появления малыша на свет. У повторнородящих женщин предвестники возникают гораздо позже, за несколько дней до рождения ребенка. Некоторые женщины и вовсе не замечают никаких особых перемен в своем самочувствии до самых схваток.

Опущение живота

Первый признак, который замечает будущая мама – ей становится легче дышать. Одновременно с этим уменьшается изжога, повышается аппетит, исчезает тяжесть под ребрами. Такое состояние связано с продвижением малыша ко входу в малый таз и закономерным опущением живота. Визуально дно матки можно определить на середине расстояния между пупком и мечевидным отростком грудины.

Диарея

Понос – не редкость на поздних сроках беременности. Жидкий или кашицеобразный стул без примесей гноя и крови не должен пугать будущую маму. Таким нехитрым способом организм пытается вывести лишнюю жидкость и избавиться от балластных веществ перед рождением ребенка. Диарея не должна сопровождаться рвотой или лихорадкой и приводить к значительному ухудшению самочувствия женщины.

Учащение мочеиспускания

Прижимаясь головкой или ягодицами ко входу в малый таз, малыш сильно давит на мочевой пузырь. Мочеиспускание становится частым, малыми порциями, но при этом остается безболезненным. Возможно периодическое недержание мочи при смехе, перемене положения тела и любой физической нагрузке.

Тренировочные схватки

Слабые или умеренные сокращения матки, не приводящие к раскрытию ее шейки, называют ложными или тренировочными схватками. Такие схватки идут нерегулярно, не длятся долго и не усиливаются со временем. Возможно появление тянущих болей внизу живота или пояснице. Тренировочные схватки стихают сами по себе после кратковременного отдыха или сна. Следует помнить, что на сроке после 36 недель ложные сокращения матки могут перерасти в истинные схватки и закончиться рождением ребенка.

Изменения шейки матки

Этот симптом сможет определить только врач после осмотра пациентки на гинекологическом кресле. Перед самыми родами шейка матки укорачивается до 2,5 см и менее, становится мягкой и податливой. Наружный зев приоткрывается до 2 см, внутренний зев исчезает. Все эти приметы говорят о том, что роды произойдут в ближайшее время.

Роды на 36 неделе беременности в большинстве случаев протекают благополучно и заканчиваются рождением доношенного здорового ребенка. Дети, появившиеся на свет, способны самостоятельно дышать, поддерживать температуру тела и питаться материнским молоком. Дополнительного ухода малышам обычно не требуется.

Обследования

На 36 неделе беременности продолжаются визиты к врачу каждые 7 дней. Во время осмотра врач обязательно измеряет вес и артериальное давление женщины, а также прослушивает сердцебиение плода. Особое внимание уделяется самочувствию будущей мамы. При появлении любых проблем со здоровьем женщина направляется в родильный дом для подготовки к предстоящим родам.

Каждую неделю до самого появления малыша на свет проводится КТГ (кардиотокография). Во время исследования оценивается частота сердечных сокращений плода, и выявляются возможные отклонения. Выраженные изменения сердечного ритма говорят о развитии хронической гипоксии плода. Результат КТГ оценивается в баллах:

8-10 баллов – норма;
6-7 баллов – гипоксия плода;
менее 6 баллов – критическое состояние плода.
КТГ 6 баллов и менее – повод для срочной госпитализации в родильный дом. В отделении женщину осматривает врач, обязательно проводит УЗИ и допплерометрию. При выраженном страдании малыша проводится экстренное родоразрешение.

Видео 36 неделя беременности

КАК ВЕРНУТЬ МУЖА В СЕМЬЮ Многим семейным парам не приходится задумываться о расставании ни на секунду, чаще всего такое бывает впервые 5 лет совместного брака. У тех, кто прожил в браке подольше тому, конечно, это знакомо. Муж целыми днями пропадает на работе, а когда вот, вот должен вернуться звонит и говорит что сегодня у него очень много работы, и он очень поздно будет дома. Иногда мужчины даже не замечают, что на календаре этот день отмечен красным и считается выходным. Женщина в тот момент начинает задумываться о том, что у мужа появилась любовница и значит, семья скоро распадётся. Многие жены делают в тот момент не те поступки, которые в дальнейшем приведут к самому плохому. Например, чтобы муж не ушёл к любовнице, они делают вид, что ничего не замечают, надеясь на то, что когда-нибудь он остепенится, конечно, ждать можно очень долго, особенно если есть огромное терпение, а он возьмет и просто уйдет к ней. По каким же причинам наши любимые мужья так к нам относятся? Возможно, причины-то и нет, просто ему реально надоел каждый день скандал, каждый раз одно и то же. Вы, конечно, подумаете, что нечем ему не обязаны, и он сам виноват во всем, но в тот же момент понимаете, а как же я буду жить без него. Мужчина для женщины это в первую очередь опора и тепло, поэтому вам так хочется его вернуть. Есть, конечно, реальные причины, по которым ваш муж ушел из дома в неизвестном направлении, но возможно он скажет о них вам, только при получении свидетельства о расторжении брака. Как вернуть мужа в семью? Существует много вариантов и некоторые из них делаются быстро, но опасно для здоровья, а на некоторые придется потратить кучу времени, так что запаситесь терпением. Прежде чем вы начнете на это тратить свое время, задумайтесь о том чего на самом деле хотите вы сами. Женщине, вернувшей мужа в семью, может и не так уж этого хочется, как раньше. И если вы готовы к долгому возвращению, то приступим и начнем с самого простого, но самого плохого. Заговор или приворот-это тот вариант, который делается достаточно быстро, но не очень безопасно. Нет ну он, конечно, вернет мужа домой, но только будет ли он с вами из-за того, что любит вас. Иногда отчаянные поступки женщин такого рода могут привести и к летальному исходу, я думаю, боль своему любимому мужу никто причинять не хочет. Да и месть любовнице такого рода тоже не вернет вашего любимого, а может наоборот, только оттолкнет его еще дальше. Если же вы наконец-то поняли что были неправы в чем-то и на самом деле его вам так сильно не хватает, набравшись терпением, приступайте возвращать мужа в семью. Так как ваш муж ушел к другой женщине, которая ему кажется намного лучше вас, то, как бы вы сейчас не старались у вас может что-то, да не получиться. А вот если совсем немного подождать, то и к этой его пассии придёт нелюбовь и он, возможно, её бросит. Ждать это самое трудное считают многие женщины, представлять картину как она своими тонкими пальчиками делает ему сексуальный массаж не каждой по нраву. Я вам скажу, не стоит сидеть и выжидать так ведь и с ума сойти можно. Соберитесь, пройдитесь по салонам красоты измените полностью имидж, подберите несколько новых нарядов, которые не только подойдут к новой прическе, но и приукрасят вашу красивую фигурку. Загляните, в какое-нибудь кафе желательно, где чаще всего обедает ваш муж или его друзья, заметив вас в новом наряде, он может почувствовать потерю чего то родного. Когда пройдет достаточно времени и ваш муж будет готов, позвоните ему и скажите, например, что вам нужен развод или же вы собираетесь продать квартиру нужна его непосредственная подпись, в общем, придумайте причину, встретится с ним на нейтральной территории. При встрече вспомните о том как вам было хорошо, до того как начались скандалы, а если у вас есть дети то постарайтесь включить их в разговор.

Кола зрабіла свой чарговы абарот, і мы зноўку сабраліся ў Re:Public’у на традыцыйным Калядным фэсьце 25 сьнежня, каб лавіць сонца, карагодзіць і, вядома ж, слухаць Vuraj, Irdorath, Стары Ольса, Znich, Палац і Trollwald. Каляды – сьвята, якое аб’ядноўвае розныя кірункі і погляды, і дзе могуць адбыцца самыя непрадказальныя рэчы.

У гэтым годзе наведвальнікаў імпрэзы прыйшло менш, чым у папярэднія разы, калі перамяшчацца па танцпляцы было проста немагчыма. Аднак “рэдкалесься” не было, а танчыць было куды больш камфортна, чаму вельмі спрыяла і створаная атмасфера.

Першымі на сцэну падняліся ўдзельнікі гурта Vuraj. Калі хто яшчэ ня ведае, Vuraj – гурт, які здабывае традыцыйныя сьпевы і творча апрацовае іх на свой эксперыментатарскі лад. У арсенале гурта ёсьць такія дзівосы як флейта і кантрабас, гучаньне якога неверагодна захапляла цягам выступу. У гэтым годзе Vuraj атрымаў прэмію “Героі году-2016”, і, мяркую, хутка мы будзем яшчэ часьцей чуць і бачыць гэты праект. Раней за Vuraj даводзілася назіраць у больш камерным фармаце кшталту малой залі філармоніі, таму было цікава, як гурт будзе паводзіць сябе на фэсьце, дзе звычайна гучна шумяць, крычаць і адрываюцца, як таго патрабуюць і самыя каноны сьвяткаваньня Каляд. Vuraj не разгубіліся, і, ня страціўшы ўласьцівай ім далікатнасьці, расхісталі прысутных. Вакаліст гурта Сяржук Доўгушаў прадэманстраваў моцны голас і распавёў гісторыю кожнай песьні рэпертуару, што яшчэ раз падкрэсьлівае глыбіню і ўдумлівы падыход да дзейнасьці гурта. А песьня “Вэлытай, пэрэпылко” – сапраўдны хіт, які таксама можна назваць “здабыткам” Vuraj.



Які Калядны мог быць без гурта Irdorath? Іх выступ ужо даўно стаў неад’емным элементам зімовага сьвята. За гэты год Irdorath, як і Vuraj, таксама ўзялі “Герояў году”. Сустрэча атрымалася гарачая, нас папесьцілі ўлюбёным матэрыялам і прадставілі кампазіцыі з надыходзячага альбому – «Грай», «Drachen», «Black Flags», «Storm». Матэрыял выглядае даволі разнастайным, асабіста я адзначыла для сябе «Drachen» і пірацкую «Black Flags». Як паведамілі самі ўдзельнікі Irdorath, новы альбом будзе злым і гарачым, а таксама будзе мець акцэнт на інструменталах, як у старыя добрыя часы. А пакуль ідзе праца ў студыі, Irdorath знайшоў энергію і для жывога выступу на Калядным. Заўжды даюся дзіву, як можна ўпраўляцца з такой колькасьцю інструментаў, сьпяваць, танчыць, камунікаваць з аўдыторыяй і не забывацца самім атрымліваць асалоду ад працэсу. І гэта ўзаемна.



Гурт Стары Ольса “Герояў году” не атрымаў, але сустракалі іх як сапраўдных нацыянальных герояў. Дзіва што, гурт запісаў альбом фолкавых кавераў на сусьветную рок-класіку і закаціў каласальнае турнэ па ЗША. Так бы мовіць, ведай нашых. Адказам на зьяўленьне Старога Ольсы сталі апантаныя танцы і карагоды. Здаецца, гэта быў самы некананічны і вар’яцкі drumul draculi, але хіба ў гэтым соль. Напрыканцы выступу “ольсаў” чалавечая хваля занесла мяне ў супрацьлеглы кут танцпляцу, і пакуль я сілілася зразумець, як тое атрымалася, загучала “Highway to Hell” ды “Ob-la-di Ob-la-da”, і панеслася. Часу думаць і аналізаваць не ставала, хацелася толькі скакаць, пляскаць у далоні і падпяваць. Што і было няўхільна выканана. Адзначу, што было цікава пачуць вакал Алеся Чумакова ў рокавай манеры. Але гурт не спыняецца на дасягнутым, працягвае эксперыментаваць і ўжо распачынае працу над новым альбомам застольных рыцарскіх песень.



Працягнулі падымаць градус весялосьці з гуртом Znich, які на Калядным зладзіў натуральнае рэаліці-шоў. Як паведаміў Алесь Таболіч, урыўкі запісаў гэтага выступу трапяць у новы кліп гурта, і таму ўсім прысутным варта было падняць рукі ўгору. А мы і ня супраць. Ня ведаю, як атрымаецца ў кліпе, але жыўцом выглядала даволі эфектна. Я натхнілася і палезла ў сёркл-піт. Карыстаючыся выпадкам, адзначу, што апошнія працы Znich, а менавіта ЕР “Слова зямлі”, атрымаліся вельмі жывымі ды дынамічнымі. І беларускую паэтычную класіку вывучыць цяпер куды прасьцей, дастаткова патрапіць на выступ гурта. Нягледзячы на сталы ўзрост, Znich адкрывае для сябе і слухачоў новыя гарызонты, пацьвярджэньнем таму зьяўляецца будучы ўдзел гурта ў французскім Ragnard Rock Fest.



Выступ гурта Палац стаў асабістым бальзамам на душу. Нягледзячы на “зімовы” рэпертуар, ад песень гурта ўзьнікла дзіўная асацыяцыя, нібыта бяжыш ты па кветкавым лугу, насустрач табе дзьме лёгкі ветрык, зьзяе ласкавае сонейка, і жыцьцё не абцяжарвае аніякі клопат. Алег Хаменка зачароўваў сваёй харызмай і досьведам пра калядныя традыцыі. Пачаліся парныя танцы ды сяброўскія абдымкі. Нават ня верыцца, што ў сакавіку гурт будзе адзначаць свае 25 год існаваньня, а мы напрыканцы 2016 году запальваем пад тыя песьні, што выконваліся яшчэ год дзьвесьце таму.



Гурт Trollwald сваім зьяўленьнем на Калядным адзначыў роўна год зь першага выступу. За гэты час гурт выдаў першы ЕР, эпахальны кавер “Беляшы-чэбурэкі” і пасьпеў зьмяніць бубнача ды басіста. Па добрай намечанай традыцыі Каляднага фэсту Trollwald таксама працуюць над новым альбомам, адкуль мы змаглі ўжо зацаніць адну кампазіцыю пад назвай “Спыніўся час”. Кампазіцыя прысьвечана каханьню, і я радая, што ў гэтым выпадку хлопцы вырашылі адысьці ад традыцый жорсткага тролінгу, як тое было з “чэбурэкамі”, бо песьня атрымалася вельмі пранікнёнай, моцнай, у меру сур’ёзнай, а новыя ўдзельнікі арганічна ўпісаліся ў музычную палітру “троляў”. Што не зьмянілася, дык гэта народная любоў да пана Апана і К.



Падводзячы вынікі, хочацца сказаць, што сьвята атрымалася гарачым і разышліся мы на добрай ноце. А калі разьвітаньне са старым годам адбываецца менавіта так, то наперадзе чакае нешта цудоўнае. Са сьвятамі!

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Вольга Кан
Дзякуй за дапамогу з фота Trollwald Сяргею Нiканoвiчу

Вось і 2016 год падыходзіць да свайго завяршэньня, наступае пара зімовых сьвятаў, а сталічны Re:Public зноў зьбірае пад сваім дахам прыхільнікаў металу, фолку і сярэднявечнай музыкі. Штогадовы “Калядны фэст”, які за столькі год ужо пасьпеў стаць традыцыйным, здаецца, чакаюць на працягу ўсяго году.

Фармат фэсту таксама не мяняецца: з аднаго боку кожны год склад гуртоў амаль нічым не адрозьніваецца, а з другога – гэта сапраўды адны з найлепшых беларускіх калектываў у пэўнай галіне, якія насамрэч адлюстроўваюць усё тое надзвычай выбітнае, што было дасягнута айчыннымі музыкамі ў вышэйназваных напрамках. Пры тым штогод гурты сталеюць, дужэюць і, спадзяемся, натхняюцца на дасягненьне новых вяршынь і плыняў.

25 сьнежня для вас выступяць Гістрыён, Vuraj, Палац, Irdorath, Trollwald, Стары Ольса і Znich.



Для гурта Irdorath мінулы год быў поўны нечакана прыемных паваротаў лёсу. Гэта і выступы на менскіх фестывалях, і па-за мяжой, у тым ліку на "Дикой мяте" ў Расеі, нямецкім Hörnerfest'e і найбуйнейшым фестывалі гатычнай культуры Wave-Gotik-Treffen. Гэта і перавыданьне кружэлкі "Dreamcatcher", і выданьне кліпа на песьню "Adde Duas", а таксама перамога ў прэміі «Героі году» ад Tuzin.fm у намінацыях «Альбом году» і «Песьня году».



У наступным жа годзе Irdorath мае цьвёрды намер выпусьціць новую поўнафарматную кружэлку, якая практычна цалкам будзе складацца з новых песень, а некаторыя зь іх можна будзе пачуць на будучым Калядным фэсьце. Акрамя альбому, можам сьмела чакаць ад гурта новыя маштабныя відэапрацы, новыя выступы на айчынных і замежных пляцоўках, а таксама, як абяцаюць, сольны канцэрт у Менску.

Гурт Trollwald жа, можна сказаць, адсьвяткуе разам з намі на Калядным фэсьце свае другія народзіны. Усё яшчэ некаторымі гэты малады (па часе існаваньня, але не па музычным вопыце) гурт успрымаецца, як аскепак спачылага Litvintroll, але за столь кароткі час існаваньня хлопцы такі здолелі перемагчы гэты сацыяльны бар'ер і стаць паўнавартасным выбітным праектам са сваім непаўторным гучаньнем і стылем, хоць і згубілі па цярністай дарозе ўдарніка і валасы басіста :) (а вынікова і самога басіста).



Відавочна, Trollwald не стаіць на месцы, а рухаецца наперад і застаецца ўлюбёнцамі публікі — вынік таму ЕР зь пяці песень і сінгл зь незвычайнай назвай Stenkenstolz, выступы на беларускіх і некаторых сусьветна вядомых фестывалях. Спадзяемся, у новым годзе гурт парадуе нас дэбютным альбомам і яшчэ большай колькасьцю вясёлых цікавостак, такіх як кавер на Znich'оўскія «Крыжы-абярэгі».

Для вышэйзгаданых Znich'оў мінулы год стаў пэўнай адпраўной кропкай. Хто бы што не казаў, але пасьля амаль што дваццаці год на сцэне, пасьля зьменаў у складзе гурта, здаецца, Znich сябе знайшоў. Гэта нібыта Рэнесанс, адраджэньне. Новы гук, новыя аранжыроўкі песень, новая гісторыя. І гэта цудоўна.



На Калядным фэсьце гурт прадставіць праграму, у якую войдуць як старыя ўлюбёныя баевікі, так і новыя, ня менш выдатныя хіты. На будучы год Znich пакуль плануе выступ на Зважай-фэсьце, які пройдзе 24 лютага, дзе будуць прадстаўлены старыя песьні ў новым гучаньні, выданьне альбому, прэзентацыя якога адбудзецца на сьвяце Вясновага раўнадзенства разам з гуртамі Folcore i Адарвірог, зьмену сцэнічнага вобразу, а таксама ўдзел у вядомым французскім фестывалі Ragnard Rock Fest.

Што тычыцца Старога Ольсы, то гэта ўвогуле ледзь ці не абраз да перайманьня: з дапамогай сістэмы краудфандынгу сабраць сродкі, запісаць фолкавы альбом кавераў на сусьветна-вядомыя металёвыя хіты, зладзіць велізарны тур з канцэртамі па ЗША. Такога, здаецца, яшчэ не было ў нас. Посьпех у чыстым яго выглядзе.



2017 год для гурта абяцае быць ня менш насычаным на гастролі і падзеі. Да запісу рыхтуецца новы альбом застольных рыцарскіх песень з унікальным матэрыялам, запіс якога пачнецца ўжо ў студзені.

Калядны фэст — гэта заўсёды незвычайны смак сапраўднага сьвята, асаблівага гучаньня, трошкі цудаў, настрою і еднасьці. Традыцыйна, штогод для нас Каляды ў Рэпабліку, і гэта добрая музычная традыцыя!
Хай 2017 год адкрые ў Беларусі новыя таленавітыя гурты, якія будуць зьдзіўляць, заварожваць, якіх будуць заслухоўваць да дзір і якія стануць адметнасьцю беларускай сцэны.

Пакуль Калядная каза яшчэ толькі набліжаецца да нас, прапануем азнаёміцца з актуальнай інфармацыяй фэсту па спасылцы. Дарэчы, аргі абяцаюць шмат конкурсаў і прызоў, а для тых, хто прыйдзе ў сьвяточных касьцюмах — яшчэ і прыемныя падарункі.

Прайшоў ужо год з канцэрту, на якім прагрэсіўны беларускі гурт Re1ikt прэзентаваў кружэлку “Лекавыя травы”. Не губляючы часу марна, гурт прадставіў свой чарговы альбом “Kufar” 10 сьнежня ў клубе “Бруге”. Прэзентацыя прайшла шчыра, яскрава і насычана. У пэўнай ступені гэта зьвязана з тым, што альбом увабраў у сябе вельмі рознапланавыя рэчы, але і самі музыкі як заўжды грунтоўна падышлі да падрыхтоўкі мерапрыемства.

Адным з моцных бакоў Re1ikt (акрамя музыкі, зразумела) зьяўляецца візуал – густоўны мерч, сэрцы, зробленыя з траваў, у падарунак фанатам, тэматычны пад кожную песьню заднік, этнічныя зоркі і птушкі пад сцэнай “Бруге” стваралі атмасферу, патрэбную для таго, каб акунуцца ў творчасьць гурта. Аднак важная роля ў стварэньні атмасферы адводзіцца і публіцы, што наведвае канцэрты. І гэтым разам на танцпляцы было не прадыхнуць. Нават калі б усе прысутныя проста стаялі і нічога не рабілі, было б горача. А што казаць пра апантаную моладзь з агнём у вачах ды прагай адрывацца да апошняга? Сьпёка стаяла на сцэне і пад ёй.



“Kufar” прагучаў цалкам у той жа пасьлядоўнасьці, што і запісы на дыску, пачынаючы з сузіральнай “Хвалі часу”. “Заўтра няма, — аўтарытэтна заяўлялі музыкі, — ёсьць толькі зараз, учора няма, губляем час марна”. Канечне, апошняе ў той момант было няпраўдай. Паддаючыся хвалям часу і музыкі, прысутныя дэманстравалі адданасьць гэтаму carpe diem, ловячы кожны момант і ствараючы свае прыемныя ўспаміны на заўтра, якое ўсё ж такі павінна было прыйсьці, як ні круці.



У перапынках паміж выкананьнем песень Re1iktзапрашалі на сцэну самых актыўных фэнаў ды ладзілі конкурс па выкананьню сваіх песень на нябачных інструментах. Яшчэ адна цікавая фішка, даніна інтэрактыўнай рэчаіснасьці: на сьцяне залу быў прымацаваны экран, на якім дэманстраваліся фота з адбываючагася канцэрту ў карыстальнікаў супольнасьці Instagram, што ўзмацняла эфект прысутнасьці і датычнасьці да беларускай культуры, якая на вачах ажывае і прымае сучаснае аблічча.

Не абышлося без адмысловых гасьцей, першым зь якіх быў не чалавекам…а птушкай. Дакладней, гэта быў афіцыйны і вельмі мяккі сімвал футбольнай каманды “Крумкачы”, які ўзьляцеў на сцэну падчас выкананьня гімну “Разам”, які Re1ikt адмыслова стварыў для клуба. Па шчырасьці, да гэтай кампазіцыі я стаўлюся даволі скептычна, бо ад гімна “пад ключ” павявае камерцыйным душком. З другога боку, той факт, што навакольныя зьявы пераасэнсоўваюць на беларускі лад, ня можа ня радаваць. Аднак сур’ёзныя разважаньні тут былі не да месца, бо сцэна падчас выкананьня “Разам” была вясёлым відовішчам, пасьля якога ўсім захацелася абдымкаў з Крумкачом.



Усьлед за птушкай, што заляцела на рэліктавы агенчык, завіталі людзі, ды яшчэ якія. Павал Аракелян, магутны саксафаніст, вядомы па ўдзелу ў гурце “Крамбамбуля”, прыехаў адмыслова, каб выканаць з Re1ikt джазава-навагоднюю “Толькі сьнег”, якая нагадала пра надыходзячыя сьвяты і надала асаблівыя ноткі сьвяту, якое ўжо адбывалася ў “Бруге”.



Аднак сапраўдным апагеем “Куфару” можна сьмела лічыць кампазіцыю “Вэлытай”, якая на канцэрце прагучала, як і ў запісах, разам зь Сяржуком Доўгушавым, лідэрам гурта Vuraj. Мучжынскае шматгалосьсе адгукнулася харавымі, часам акапэльнымі, сьпевамі у зале.



Калі усе скарбы, прыхаваныя ў “Куфары”, былі выцягнутыя на гэты сьвет, Re1ikt вярнуліся да вытокаў, ва ўсіх сэнсах, узгадаўшы часы сваіх кватэрнікаў і непасрэдна альбом “Вытокі”, выканаўшы “Ой рана на Івана”. Не забыліся і на “Рэкі прабілі лёд”, “Лекавыя травы”, адкуль таксама прагучалі асобныя кампазіцыі.

А на разьвітаньне пачулі “Жураўлі на Палесьсе ляцяць”, тую самую візітоўку “Песьняроў”, якую Re1ikt выканаў сумесна зь некаторымі наведвальнікамі імпрэзы, што выглядала вельмі кранальна і прымушала чарговы раз задумацца пра пераймальнасьць традыцый пакаленьняў.



Прэзентацыя атрымалася, нібыта прайшло маленькае жыцьцё, напоўненае жартамі, энергіяй, роздумам, спробамі асэнсаваць сучаснае і зьберагчы мінулае, ашчадна складваючы самыя дарагія здабыткі ў “Kufar”.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

Суботні дзень сьнежня быў сапсаваны дрэнным надвор’ем, але ж вечар абавязаны быў выправіць гэта становішча, бо Re:Public чакаў чарговага візіту Sabaton. Фірмовыя шведы везьлі да нас праграму ў падтрымку новага альбому “The Last Stand”, якая мела назву “The Last Tour”. Правакацыйная назва туру вельмі хвалявала некаторых заўзятараў гурта, якія баяліся, што гэты канцэрт можа стаць апошнім. Але гледзячы на тое, як шведы зь лёгкасьцю зьбіраюць залы па Эўропе і астатнім сьвеце, як зьяўляюцца жаданымі хэдлайнерамі на любым метал-фэсьце, можна з упэўненасьцю лічыць шведаў зоркамі сусьветнай велічыні, і што такая назва туру – толькі трапная гульня слоў.



Магчымасьць убачыць чарговы раз такіх зорак – выдатны падарунак ад аргаў, і доўгая чарга ля ўваходу задоўга да мерапрыемства – таму сьведка.

Публіка, якая шчыльна распаўсюджвалася па клубе, гаварыла сама за сябе, што шоў Сабатон у нас жаданая падзея, і адносна дарагі кошт квіткоў па мерках клубнага канцэрту – не перашкода для аматараў скандынаваў. Парадавала якасьць гледачоў: ад падлеткаў і моладзі ў цішотках розных металёвых каманд да сталых заўсёднікаў імпрэз. А зьнешні выгляд некаторых суб’ектаў выклікаў прыемныя ўсьмешкі… У клуб завіталі: і гусары, і самураі, і спецназ, і рознага колеру берэты, і “простыя сьмяротныя” ў мілітары-прыкідзе. Адным словам, людзі падышлі з крэатывам да пытаньня “як апрануцца на канцэртны вечар”.

Быў у продажы ня вельмі разнастайны туравы мерч, але ж разыходзіўся ён даволі хутка, нават улічваючы тое, што каштаваў ён дарагавата.



На самой пляцоўцы было шмат людзей, што давала падставу лічыць канцэрт аншлагавым па мерках метал-канцэртаў у Рэпабліку. Над месцам бубнача вісеў велізарны банэр з выявай кружэлкі, які выглядаў маляўніча і якасна, па-эўрапейску, і радаваў вочы, пасьля звычайных праекцый на сьцяну на “будзённых” канцэртах у клубе. На што яшчэ цікава было зьвярнуць увагу, пакуль музыкі ня выйшлі на сцэну, гэта тое, што паміж сцэнай і публікай стаяла перагародка, і тое, што на сцэне было пяць мікрафонных стоек. Гэта магло выклікаць пытаньне ў самых уважлівых гледачоў, бо на сцэне ў Sabaton усяго чатыры актыўна-рухомых музыкаў. Такім чынам можна было чакаць ад іх дынамічных сцэнічных дзеяньняў.



Пасьля нядоўгіх падрыхтовак пад музыку класічных метал-гуртоў і заклікаў натоўпу, пачаў граць запіс славутага каверу “In Тhe Army Now”. Як толькі запіс скончыўся, дзейства пачалося вядомай “сабатонаўскай” песьняй “Ghost Division”.

Музыкі пайшлі ў адрыў, аддаўшы фанатам зараджаны імпульс, які прымусіў усіх рухацца і скакаць. Якім Бродэн выглядаў звыкла і адчуваў сябе на сцэне як рыба ў вадзе. Ледзь не садзіўся на шпагат пасьля сваіх расьцяжак, “жангліраваў” мікрафонам і ўмела маніпуляваў публікай на працягу наступных песень, прымушаючы ўздымаць рукі і выкрыкваць зь першабытнай моцай. Новыя трэкі “Spartа” ды “Blood of Bannockburn” зайшлі ў адны вароты.



Далей франтмэн гутарыў з залай і прадставіў клубу новага гітарыста Sabaton – Томі Юхансана з гурта ReinXeed. Шмат жартаў было адпушчана ў бок гітарыста, ён нават быў абазваны словам “zasranets”, што вельмі пацешыла народ, але ў канцы Якім прапанаваў Томі выбраць песьню для выкананьня.



“Swedish Pagans” стала атмасферным гімнам вечару, даўшы магчымасьць усім пасьпяваць хорам. Дзе-нідзе ў зале мільгалі шведскія сьцягі. Рытм выступу далей амаль не зьмяняўся, акрамя прыпынкаў на скандзіраваньне “Sabaton” і ўжо знаёмага “Zaebist”, на словы падзякі ды зноў на жарты з фанатамі: Якім паказваў залу, што тое, як іх сустрэлі, выклікае мурашкі па целе; знайшоўшы ў першых радках хлопца з лангеткай на руцэ, пахваліў яго, што той прыйшоў на шоў з траўмай, а потым непрыстойна жартаваў на тэму хлопца і яго рукі.



У цэлым гук быў чытальным і прыемным, не было надакучлівай вібрацыі і бразгатаньня, усё было чуваць, асабліва гітары (што, мабыць, так і застанецца адкрыцьцём для піянераў металкору, якія выкручваюць усе круцілкі на максімум). Гітарныя дуэлі ў выкананьні абодвух музыкаў былі ўпрыгожваньнем вечару: яны гучалі аднолькава гучна, а тэхнічная начынка гітарных сола і амаль беспамылковая ігра не давалі засумнявацца ў кваліфікацыі Томі і Крыса. Сьвятло пакіну без каментарыяў, таму што за весь выступ не было часу зьвяртаць на гэта ўвагу.



Агароджваньне зусім не перашкодзіла мляваму слэму ператварацца падчас у краудсёрфінг, і некаторыя асобы маглі дазволіць сабе паплаваць па руках.

Перад апошнімі дзьвюма песьнямі нехта задумаў флэшмоб, сутнасьць якога была ў тым, каб усе селі на падлогу, але ж да канца ён так і ня зьдзейсьніўся. “Night Witches” ды “Primo Victoria” можна было параўнаць зь вішанькай на торце і апошні раз пусьціцца ў скокі ды сьпевы. Паставіўшы тлустую кропку на выступе, Sabaton выйшлі, каб падзякаваць фанатам за атмасферу ды шчыры прыём, а таксама традыцыйна раздаць свае “прылады працы”. Бубнач раздаў нават два камплекты палачак.



Стомленыя, але ж задаволеныя фаны рухаліся на выхад, каб звычайна адстаяць чаргу ў гардэроб. Сярод іх былі і тыя, хто песьціў надзею дачакацца музыкаў, але Якім і “Ко” не сышлі ў залу.

Увогуле, мерапрыемства пакінула толькі пазітыўныя эмоцыі, пачуцьцё таго, што Sabaton адпрацавалі свае грошы і час на ўсе 200 адсоткаў, што маладыя аматары металу зусім ня зьгінулі, і, напэўна, можна разьлічваць на чарговы прыезд шведаў у новым туры.

Тэкст — Сяргей Шкурдзюк
Фота — Вольга Кан

U.D.O. Dirkschneider + CherMen. 05.12.2016, Палац спорту, Менск.

Няўмольна прыходзіць час разьвітаньняў для шэрагу легендаў класікі року. Нехта пакідае нас пасярод яркага і насычанага шляху, нехта сыходзіць прыгожа і гучна (нехта нават і не аднойчы), а нехта падводзіць вынікі цэлае эпохі, закрывае гештальт і жыве на радасьць сабе і прыхільнікам.

Апошняе — гэта менавіта пра спадара Уда Дзіркшнайдэра, заснавальніка і экс-вакаліста легендарнага нямецкага гурта Accept, які, выконваючы ў апошні раз усе ўлюбёныя творы гурта, ставіць кропку ў жыцьці мінулым. Робіць ён гэта ў рамках вялікага туру «Back to the Roots», пазіцыянуючыся як праект пад шыльдай «Dirkschneider», склад музыкаў якога анічым не адрозьніваецца ад яго паўнапраўнага дзецішча «U.D.O.».



Чаму гэты артыкул мае загалоўкам «класічны» Accept. Па-першае, паміж Дзіркшнайдэрам і яго былымі камрадамі існуюць пэўныя дамовы на выкананьне супольна зробленых кампазіцый, і, канешне ж, класічным (у поўным сэнсе слова) Accept можа стаць толькі праз узьяднаньне названых музыкаў, ад чаго Уда ў свой час канчаткова адмовіўся, а дакладней ён пагадзіўся на «рэюніян» толькі пры ўмове, што ў выніку правалу шыльду Accept пакіне за сабой. Відавочны блефавы манеўр без прэтэнзіі на ажыцьцяўленьне. Праект U.D.O., жывучы паралельна з абезгалоўленым Accept 1987-га году, лёгка дае фору апошнім і зьбірае ня меншыя залы. І па-другое, я называю дадзенае шоў «класічным Аксэптам», бо для мяне не існуе іншага Accept, акрамя таго, на якім рос, не ўспрымаецца аніякі вакал, акрамя, адпаведна, «класічнага», і як бы ні сіліўся прыняць і рассмакаваць той сучасны Accept, канцэрт каторага на беларускай сцэне адбыўся амаль роўна год таму, яго я называю ніяк інакш як «абезгалоўленым».

На апошні біс класічнага Accept сабралася ўражальная колькасьць народу, ад металёвай моладзі ў сьцілах да бывалых рокераў у банданах наверх лысіны. Людзі прыходзілі сем'ямі: пасеўшы з жонкамі ды дзецьмі, мужыкі не вытрымлівалі і ўскоквалі, трасучы галовамі і выкідваючы «казу».



Дзядок не расчараваў. Нязьменна бадзёры і харызматычны, зь нязьменным фірмовым голасам. Разам са сваёй ударнай камандай адпрацаваў праграму з двух тузінаў песень даўжынёю ў дзьве гадзіны запар. На гадзіньніку было за 23:00, а Палац спорту ўсё гудзеў, не зьбіраючыся сьціхаць. Ці хапіла беларусам «Аксэпту» — спытаеце вы? Адкажу, годнай музыкі заўсёды мала, але разьвітальнае шоў атрымалася такім, якім мае быць. Гучным, насычаным, настальнічным, адпрацаваным сумленна і на высокім узроўні. 10 сукіных сыноў зь 10.



Залік таксама артыстычным музыкам, што забаўлялі публіку нумарамі між песьнямі. Андрэй Сьмірноў і Касперы Хэйкінэн дэманстравалі па чарзе сваю тэхніку, робячы прышпільныя адкрывашкі для самых хітовых кампазіцый, басіст Фіці Вінхольд таксама працаваў з натоўпам, пацешна перабіраючы ножкамі, бегаючы з аднаго краю сцэны на іншы. Рускі хлопец Андрэй пры гэтым у пачатку выканаў ролю канферансье, зьвярнуўшыся да гледачоў на зразумелай нам мове і прадставіўшы містэра Дзіршкнайдэра, узяўшы абяцаньне сьпяваць разам, якое зала годна стрымала, хорам акапэльна прасьпяваўшы мелодыі «Princess of the Dawn» і «Metal Heart» паслухмяна ўсьлед за музыкамі.

Да гуку і сьвятла няма за што прычапіцца. Калі што і крытыкаваць — то, бадай, пэўнае перанасычэньне праграмы вышэйназванымі фішкамі. Часам хацелася, каб песьня лілася свабодна, без залішняга цьвяленьня і заігрываньня з фанатамі.

Што гучала ў Менску 5 сьнежня 2016:
Starlight — Living for Tonite — Flash Rockin' Man — London Leatherboys — Midnight Mover — Breaker — Head Over Heels — Neon Nights — Princess of the Dawn — Winter Dreams — Restless and Wild — Son of a Bitch — Up to the Limit — Wrong Is Right — Midnight Highway — Screaming for a Love-Bite — Monsterman — T.V. War — Losers and Winners — Metal Heart — I'm a Rebel — Fast as a Shark — Balls to the Wall — Burning.



Пра «унікальны праект CherMen у стылі „white metall“» зь «неверагодным сімфа-рок шоў „Гісторыя Дракона“» я мог бы напісаць вельмі шмат. Але пастараюся выказаць усё адной думкай: за грошы можна купіць буйную сцэну, наняць прафесійных музыкаў, зрабіць круты відэашэраг і сьвятло, набыць сабе месца сярод вялікіх. Але талент за грошы ня купіш. Прызнаньне і любоў публікі не прадаецца.



Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Аляксей Базарнаў

4 сьнежня клуб “Ili” запрашаў фанатаў цяжкой музыкі на Big Fucking Metal Fest. Падзея намячалася трэшовая, бо менавіта гурты Dittohead і Dracula выконваюць музыку ў гэтым стылі. Таксама ў гэты вечар для публікі гралі гурты Clan і Prevail.



Першымі, што дзіўна, на сцэне зьявілісяDittohead. Звычайна іх ставяць недзе ў сярэдзіну чаргі, але ў гэты раз вырашылі зьмяніць прывычную схему. Нават і не скажу, ці паўплывала гэта на публіку, якая, дарэчы, была зусім малаколькаснай. І гэта з улікам таго, што для дзяўчат уваход быў бясплатны! Вернемся да Dittohead… Гурт, як заўсёды, зладзіў добры і якасны выступ, але былі некаторыя праблемы з гукам, у якіх можна абвінаваціць толькі гукача. То нешта зь гітарай адбывалася, то з басам (час ад часу ён занадта вылучаўся з агульнай канцэпцыі). Але на музыкаў аніякіх нараканьняў – як заўсёды, выдатна!



Наступнымі на сцэну выйшлі альтэрнатыўшчыкі Clan. Выступалі ўтраіх: вакал, бас, барабаны. Але падтрымку ім аказваў невялічкі плакат гітарыста, замацаваны па-за гуртом. Час ад часу было дрэнна чуваць вакал, іншы раз ён увогуле амаль зьнікаў. Добра атрымаўся кавер на Fear Factory. Але ён застаўся безь гітарнага сола, якое папяровы гітарыст споўніць ня здолеў. Увогуле выступ атрымаўся ня самы дрэнны.



Prevail – цікавы гурт з гораду Маладзечна – ізноў парадавалі сваім выступам. Упершыню я іх бачыла праз аб’ектыў фотаапарата, у асноўным, а вось зараз атрымалася назіраць агульную канцэпцыю. Здаецца, што на сцэне ёсьць толькі вакаліст і басіст, а гітарысты амаль што адсутнічаюць. Недзе стаяць нябачна і граюць сабе. Франтмэн добра трымаецца на сцэне, але патрэбна працаваць з вакалам, бо экстрым-вакал яшчэ куды б ня шло, а вось за распрацоўку “чыстага” патрэбна моцна ўзяцца.



Апошнім ладзіў выступ гурт Dracula, які я бачыла ўпершыню. Чула аб ім, але ніяк не атрымлівалася ўбачыць. Хлопцы раздавалі трэшу ўжо значна меншай колькасьці народу, чым было ў пачатку. Ці з-за ўсеагульнай стомленасьці і позьняга часу, ці па нейкіх іншых прычынах, але гурт ня ўразіў. Магчыма, сапсаваў успрыманьне той факт, што на вакале барабаншчык. Такая канцэпцыя ў маёй галаве ніяк ня вяжацца з трэшам, бо гурт падаўся нібы няпоўным без вакаліста менавіта на сцэне. Здавалася, што голас ідзе зь нейкіх калонак, якія стаяць па-за сцэнай. Таму гурту, магчыма, патрэбна нешта мяняць. Музыкі на сцэне добра “раздавалі”, і з пункту гледжаньня гуку ўсё было нядрэнна. Але, на маю думку, завершанасьці гурту ўсё ж не стае.



Падтрымлівайце беларускую метал-сцэну, каб добрыя гурты мелі магчымасьць разьвівацца і радаваць публіку!

Ужо даўно ўпадабаны блэк-метал тусоўкай “Бруге” ветліва прымаў гасьцей з Грузіі і Швецыі. Жадаючых пакутаваць ад пазітыву, упівацца радасьцю і атрымліваць асалоду ад безвыходнасьці прыйшло нямала, але і аншлагу не назіралася.



Дапамагчы прывесьці публіку ў належны выгляд дапамагаў мясцовы бэнд Dymna Lotva, які ўжо пасьпеў нарабіць шуму сваім поўнафарматнікам «Зямля пад чорнымi крыламi: Дрыгва», але да гэтага моманту не пасьпяваў дэбютаваць ужывую. Выправіліся. І выглядала гэта відовішча ўжывую ня менш якасна, чым у запісе.



Месцамі адчувалася нязладжанасьць, пару разоў ударнік відавочна зьлятаў з рытму, хоць і выпраўляў сітуацыю потым. Вакал, як і ў вакалісткі, так і ў яе калегі-гітарыста, перыядычна знікаў у нiкуды. Таксама недаравальна кароткім апынуўся сэт менчукоў.



Нават калі публіка скандавала «яшчэ», музыкі не знайшліся, што дадаць да таго, што ўжоз сыгралі, альбо ж часовыя рамкі апынуліся занадта жорсткімі. Наогул, засталася некаторая недаказанасьць, і ў будучыні хацелася б ня раз трапіць на шоў з удзелам Dymna Lotva.



Фонавы саўнд ў гэты вечар цалкам адлюстроўваў змрочную атмасферу мерапрыемства. Наведвальнікі ў перапынку разышліся па сваіх справах, нехта нецярпліва чакаў ля сцэны. Шведскія пазiтыўшчыкi Vanhelga для мяне былі «цёмным конікам», бо раней іх музыку не даводзілася слухаць, і было цікава атрымаць першае ўражаньне пра гурт непасрэдна ўжывую. Ці было гэта памылкай, ужо ня ведаю. Але сваім «пазітывам» яны задушылі мозг нібы бульдозерам, і палову выступу давялося заліваць эмоцыі ў бары. Дарэчы, варта адзначыць аператыўную працу супрацоўнікаў паба і асобны плюс у карму за ветлівасьць.



Вобразы ўдзельнікаў апынуліся кшталту «noname», пад маскамі зь цёмнай тканіны. Амаль увесь выступ так і хацелася сказаць «Гюльчатай, адкрый твар». З усіх удзельнікаў пазітыўныя выразы можна было бачыць толькі ў ударніка, няабцяжаранага залішняй сарамлівасьцю.



Што да музычнай часткі — гэта нейкі космас. Ад звычайнага стану да непрабуднай меланхоліі / дэпрэсіі / апатыі (закрэсліць непатрэбнае) усяго адзін крок. Гралі ўдзельнікі выразна і зладжана. Дадатковага чорнаметалiчнага чаду дадавалі некаторыя госьці, якія зладзілі атракцыён хэдбэндынга проста на сцэне.



Час сыходзіў (ці ж мы сыходзілі, несучы ў незваротную бясконцасьць быцьця свае тленныя целы і душы...), а разам зь ім падыходзіў да канца выступ Vanhelga. Уразілі да пасіненьня... вельмі.



На чарзе былі грузінскія «весялуны», асабліва доўгачаканыя пасьля таго самага выступу, эпічнасьць і атмасфера вар'яцтва якога зашкальвала.



Чакаліся новыя сінякі ў слэме, можа нават разьбіты нос, новыя штукарствы фронтмэна і лётаючыя бутэлькі са сцэны. Разнос, вядома, быў, але мабыць па сваёй дзікасьці папярэдні прыезд хлопцаў цяжка пераплюнуць. Грымнуў цудоўны па прыгажосьці dsbm, і, нядоўга думаючы, публіка пусьцілася ў danse macabre.



Калектыў прэзентаваў свае новыя кампазіцыі, якія былі ўспрыняты зь нястрымнай доляй захапленьня, ня горш за фідбэк на старыя творы. Як і раней, было прыкметна актыўнае суперажываньне кожнага ўдзельніка сваёй музыцы і тэкстам. Мы назіралі ўсё тых жа псiханаўтаў, толькі крыху больш адэкватных. Хоць некаторым усё ж не перашкодзіць меней ужываць перад канцэртамі… Тым ня менш, дэпрэсіўна-суіцыдальная феерыя працягвалася. І больш за тое, госьці расшчодрыліся і пасля громагалоснага скандзіраваньня публікі выйшлі на біс.



Гук быў на ўзроўні, музыка была на ўзроўні. Але, настальгуючы па папярэдняму прыезду, мне падалося, што непаўторная атмасфера, нейкія асаблівыя ўзаемаадносіны з публікай часткова згубілiся. «У цеснаце, ды ня ў крыўдзе» — добрае вырашэньне для асалоды музыкай і падачы такога гурта. На жаль, у дадзеным выпадку нельга даць такое апісаньне — у зале было даволі пуста, і нішто не магло запоўніць гэтую пустату.



Але нягледзячы на ўсе невялікія мінусы, варта аддаць належнае – вечар атрымаўся на славу (у славу Сатаны, вядома ж) Адпаведная атмасфера вытрымана, вар'яцтва зароблена.



Тэкст — Вольга Кан
Фота — Вольга Кан
Спампаваць — yadi.sk/d/TvdTdwyQ32ETHi

Пакуль у Піцеры п'юць, на Re:Public абвальваецца свая піўная ліхаманка. Першыя дні каляндарнай зімы парадавалі нас па-сапраўднаму зімовай атмасферай і прыездам каралёў піўнога фолку з паўночнай сталіцы Расеі – “Тролль Гнёт Ель”. Троляў шмат не бывае, як і піва – мабыць, галоўны дэвіз гэтага вечару. Госьці прывезьлі з сабой шмат крутога мерчу, у тым ліку і гліняныя піўныя кубкі. Купляй і налівай!



Новы альбом ужо сёмы ў дыскаграфіі калектыву і прысьвечаны Карэліі, яе людзям, паданьням, прыродзе, мінуламу і адбітку ў сучаснасьці. Як чалавек, які на ўласныя вочы бачыў прыгажосьць карэльскага краю, хачу заўважыць, што ў сваім фолькавам ключы музыкі здолелі перадаць патрэбную атмасферу.



Перад пачаткам мерапрыемства госці канцэрта атрымлівалі прыемны абяцаны бонус на ўваходзе, а таксама мелі магчымасьць узяць на памяць аўтограф ад удзельнікаў “Тролль Гнёт Ель”.
Наведвальнікі павольна зьбіраліся ў клубе. Разагравалі піцерцаў беларускія тролі, ex-Litvintroll'і, бэнд Trollwald. І калі ў пачатку выступу танцпол ціха і асцярожна назіраў за тым, што адбываецца на сцэне, то ўжо на сярэдзіне сэту многія нядрэнна разагрэліся, задаволіўшы забіяцкі хэдбэндзінг.



Гук уразіў сваёй выразнасьцю разам з чытальнасьцю кожнага інструмента ў асобнасьці. Можна было без праблем разабраць словы вакаліста, бочка з басам не зліваліся ў манатонную кашу. Як і на выступе хэдлайнераў, нельга было прычапіцца да гуку.



Знайшлося месца і для балад, і для гарэзных кампазіцый. Вакаліст Андрэй Апановіч з поўнай самааддачай скакаў па сцэне, яго грымасам мог бы пазайздросьціць любы троль ці іншы міфічны персанаж.



Тэхнічнасьць, вопыт і нястрымны запал насычылі атмасферу клуба наскрозь. Сэт паступова падыходзіў да завяршэньня. Музыкі ласкава падзякавалі тым, хто сабраўся і саступілі музычную арэну расейскім гасьцям.



Сцены Re: Public'а ў гэты вечар так і не затрашчалі па швах, гасцей дадалося, але не нашмат. З аднаго боку гэта мінус, але з другога — плюс. На танцполе ні на хвіліну не спыняліся танцы, як у сольных выкананьнях, у парных, так у і калектыўных. А такія маштабныя карагоды не на кожным фолк-канцэрце можна назіраць.
Вакаліст адзначыў, што яны даўно не прыязджалі з сольнай праграмай і выказаў жаданьне выпраўляць дадзеную сітуацыю ў будучыні, не расставацца на працяглы час. Дарэчы, пра тэрміны: калектыў восеньню наблізіўся да «паўналецця», групе стукнула 17 гадоў.



Адна за адной мільгалі песьні, кожны ўдзельнік ўкладваўся музычна і эмацыйна. Гэтыя чароўныя пералівы жалейкі, вістла, скрыпкі не пакідалі абыякавым нікога. Джэтра бегала ад аднаго мікрафона да іншага, ад прылады да прылады, гэтакі чалавек-аркестр.



— Добра быць піваварам, як думаеце, сябры? — Пытаўся Канстанцін Румянцаў, ён жа «Тролль».
Як пазней высветлілася, не абышлося на канцэрце без ганаровага госьця, самаго дырэктара бровара «Аліварыя». Вакаліст адзначыў, што ўдзельнікам спадабалася экскурсія па заводу незадоўга да мерапрыемства.



Калектыў прэзентаваў новыя песьні і парадаваў старымі. Сэт апынуўся доўгім, але не настолькі, наколькі хацелі самі ўдзельнікі. Музыкі спяшаліся на кіеўскі цягнік, каб парадаваць украінскую публіку, а таму адыгралі на разьвітаньне 2 кампазіцыі, падзякавалі за цёплы прыём і зноў паабяцалі надоўга не расставацца з публікай.



"І я там быў, мёд-піва піў ..."

Тэкст, фота (Trollwald) — Вольга Кан
Фота (Тролль Гнёт Ель) — Ганна Маркевіч

Сьнежным вечарам першага дня зімы менскі Re:Public уздрыгваў агністым выбухам кацэнтраванай магутнасьці, агрэсіі, драйву й змрочнай лютасьці ад швейцарскіх металкоршчыкаў Breakdown Of Sanity.
Гэтых хлопцаў даўно й моцна чакалі ўсё прыхільнікі тру-металкору. Не саплівага й да ванітаў чысьцюткага мэйнстрыма, а таго, які будуецца на прагрэсіўных гітарных партыях і адначасова моцных рыфах, сакавітых брэйках, што самі прымушаюць тваё цела пайсьці мошыць, а мозг — зьвярнуць увагу на абыякавую шэрасьць сучаснага грамадства.

Брэйкдаўнаў разагравалі італьянскія альтэрнатыўшчыкі New Disorder. Ня ведаю, чаму менавіта гэты калектыў, бо стылістычна яны швейцарскім мошкоршчыкам ну надта не падыходзілі. Даволі смаркаты вакал, шэрае на мой погляд выкананьне, ну й стандартная для жанра музыка. Ня буду казаць, што было зусім дрэнна, хлопцы відавочна стараліся, у гітарыста нават былі нейкія больш-менш цікавыя салякі. Але на мой густ, гэта было не зусім тое, што падыходзіць для разагрэву танцпляцу перад такой моцнай бандай як Breakdown of Sanity. Ну й гук… Але гук у Re:Public быў абы-якім на працягу ўсяго гігу. Нажаль, гэта тут часта адбываецца.
У абарону хлопцаў можна сказаць, што некаторым відавочна спадабалася, ужо на іх распачаўся нейкі рух, дзяўчыны танчылі, было нават нейкае падабенства слэма.

Пра выступ швейцарцаў казаць можна шмат чаго. Камусьці не спадабаўся па-рэпаблікаўскі сярэдні гук, пасьля якога яшчэ доўга зьвінела ў вушах. Камусьці было мала людзей. Але ў суцэльным… На мой погляд — адзін з лепшых канцэртаў апошняга часу. Так, даволі дрэнны гук. Але неверагодны прафесіяналізм і энергетыка музыкаў. Бескампраміснасная моц у кожным акордзе. Брутальнасьць матэрыялу, што знаходзіць шчыры водгук у залі. Re:Public не запоўнены на 100500 адсоткаў, але людзей роўна дастаткова для таго, каб зрабіць бясконцы рух. Нешта няўлоўнае, што цячэ наўпрост ад музыкаў да аўдыторыі й прымушае адрывацца на поўную, слэміць, мошыць, стэйдждайвіць, рабіць сьцены Сьмерці й сёкл-піты, быць суцэльным арганізмам з музыкамі й тым, што яны граюць.

Гэта было ледзь не метафізічнае яднаньне музыкі й яе выканаўцаў з аўдыторыяй. Калі ўсе адрываюцца як ніколі, але пры гэтым не забываюцца на правілы нейкай канцэртнай… ветлівасьці ці што. Калі за паваленымі цягнецца адразу дзясятак рук, невысокіх дзяўчат бяруць на плечы, стэйдждайвераў ловяць і носяць потым па ўсяму клубу.

Напэўна менавіта гэтае яднаньне-аб'яднаньне залы з музыкамі й паміж сабой стала адметнай рысай гэтага выступу.

27 лістапада дзьверы Doodah King ізноў адчыніліся для аматараў цяжкой музыкі. Хэдлайнерам вечара быў эстонскі тэхнікал дэз-гурт Beyond The Structure. Разам зь імі дзялілі сцэну гурты Nihilist і Bloodlast.



Народу прыйшло мала, нават вельмі мала, асабліва для канцэрта, які адбываецца ў выходныя, а ня ў будні дзень. Спадзяваліся, што да выступу хэдлайнераў людзей будзе больш, але спадзяваньні не спраўдзіліся: публіка так і засталася нешматлікай.

Гурт Nihilist я назірала ўпершыню. Было бачна, што хлопцы хвалююцца перад выступам, асабліва вакаліст, бо гэта быў першы ягоны выступ з гуртом. Спадабаўся зьнешні выгляд музыкаў: канцэптуальная адзежа, медыцынскі халат ў вакаліста – выглядалі яны як адно цэлае. Рухаліся музыкі таксама вельмі сінхронна: трэсьлі галовамі, круціліся зь гітарамі па сцэне, паказвалі нядрэнны ўзровень расьцяжкі, раз-пораз амаль ледзь ня сядаючы на шпагат.


Сам па сабе гурт прадэманстраваў даволі нядрэннае майстэрства, хоць гук быў далёка ня самы лепшы. Моцныя барабаны і бас, гітарыст “выпільваў” нядрэнныя салякі, а вакаліст пад канец выступу ўсё ж такі зьліўся з гуртом і сцэнай. Аднак публіка не ацаніла намаганьняў хлопцаў. На танцпляцы было бы ў пустыні, людзі сядзелі на бары і стаялі па вуглах.



Наступнымі на сцэну выйшлі Bloodlast. Даволі моцны гурт беларускай метал-сцэны: выдатная праца франтмэна на нешматлікую публіку, тэхнічнасьць астатніх музыкаў таксама прымушае засяродзіць увагу на іхнем выступе. Вакаліст наматваў мікрафонны шнур на шыю, паказваў самаадданасьць сваёй справе, і ўжо напрыканцы выступу на танцпляцы зьявіліся людзі, распачаўшы пры гэтым невялікі слэм. Дарэчы, падчас іхняга выступу гук быў таксама дрэнны, амаль што закладвала вушы.



Неўзабаве а дзявятай гадзіне на сцэне зьявіліся эстонскія госьці – Beyond The Structure. Студыйны матэрыял у музыкаў выдатнага ўзроўню, моцны, таму было цікава паглядзець іх на сцэне. Было бачна, што хлопцам не хапае месца, амаль што не развярнуцца на невялічкай сцэне Doodah King. Іхні гук рэзка адрозьніваўся ад таго, што мы чулі падчас выступаў папярэдніх каманд. Больш шчыльны, лепш адладжаны, ён абвалакваў ўсё памяшканьне і зусім ня рваў барабанныя перапонкі.



Эстонцы выкладваліся па поўнай, тым самым прыцягнуўшы на танцпляц амаль усіх прысутных. І ня толькі… Недзе ў сярэдзіне выступу ў зале пачалі зьяўляцца людзі, якія, здавалася, заблукалі ў пошуках амбасады якой-небуздь мусульманскай краіны. Потым даведаліся, што гэта нейкае міжнароднае мерапрыемства, ці то сустрэча выпускнікоў БДУ, ці нешта падобнае, але прысутнічалі там даволі высокапастаўленыя асобы, прэса, перакладчыкі і іншыя. А самі госьці экзатычнай нацыянальнасьці ніколькі не зьбянтэжыліся – танцавалі, слэміліся і падпявалі музыкам разам з усімі.



Цікава, калі падчас канцэртаў адбываецца нешта незвычайнае, вось як гэтае здарэньне з заможнымі гасьцямі. Але таксама вельмі прыемна, калі музыкі адыгрываюць добрыя сэты на радасьць прысутным.

20 лістапада сталічны “Бруге” прымаў аматараў мясцовага блэку, каб ратаваць, вартаваць і катаваць (патрэбнае падкрэсьліць). У абойму імпрэзы пад назвай “Vosieni Rataŭniki” трапілі адборныя каманды плыні – Massenhinrichtung, Raven Throne, Piarevaracień – аніякіх прахадных імёнаў і пасрэднасьцяў. Абойма ж трапіла ў патрэбную мішэнь і абярнулася абсалютным аншлагам ды асалодай, хоць і не бяз лыжкі дзёгцю. Дзіўным чынам выступы гуртоў разьмеркаваліся па зьмяншэньні, ад самага яскравага і насычанага да, так бы мовіць, даволі стрыманага.



Арганізацыя не падводзіла цягам вечару, таму Massenhinrichtung пачалі без асаблівых затрымак. Ды так, што зь першых жа секундаў прыцягнулі да сябе ўсеагульную ўвагу. Смачны матэрыял, выдатны гук (нарэшце пасьля “Бруге” не баліць галава) і моцная падача – гэта ўсё пра іх. Праўда, за візуальную частку давялося адказваць збольшага франтмэну гурта Hresvelgr’у, які і рагожу апрануў, і грым нанёс, і нават закруціў цярновы ашыйнік, праўда, ненадоўга. Што рабіць, імідж – справа балючая, але публіка ацаніла такія ахвяры, і раптоўна франтмэну ўручылі букет кветак. Яшчэ адна цікавая дэталь выступу Massenhinrichtung – так званы заднік, на якім зьяўляліся назвы і радкі песень. Бадай што атрымалася блэк-метал караоке на лацінцы. Выканаўшы некаторыя тэмы з “Закону зброі” і ранейшы матэрыял, “Масэны” ўпэўнілі, што праца над чарговым альбомам ідзе сваёй хадой. А мы пакуль адзначым Massenhinrichtung як найлепшы выступ вечару. Гурт можна ня толькі рабіць хэдам, але і ладзіць зь імі сольнік, тым больш што з новым альбомам прадставіцца выдатная для гэтага нагода.



У сваю чаргу гурт Raven Throne новы альбом пасьпеў выдаць яшчэ ў жніўні і цяпер прэзентаваў “Šliacham Zabytych” жыўцом. Першае, што хочацца адзначыць, гэта незабыўна моцнае ўражаньне ад праслухоўваньня альбому ў запісах. Музыка, лірыка, канцэпт, аздабленьне – усё захапляла і правакавала шукаць сустрэчы з гуртом на сцэне. Сустрэча адбылася, і, здаецца, нічога дрэннага ня вышла, аднак уражаньне гурт пакінуў недаравальна роўнае. Новы вакаліст прыйшоўся да пары, зьнешне Raven Throne таксама выглядалі няблага, але прысутныя відавочна засумавалі. Нават “лейтматыў” імпрэзы “Мы – восені вартаўнікі” становішча выправіць ня змог. Агулам крыўдаваць не прыходзіцца, выступ Raven Throne атрымаўся прыстойным. Тым ня менш, пасьля апошніх моцных канцэртаў і студыйнай працы на гурт ускладаюцца вялікія надзеі і патрабаваньні. Крумкач павінен лунаць вышэй.



Пад выступ Piarevaracień на думку прыйшла прымаўка “адзін у полі ня воін”. Нягледзячы на тое, што пытаньне пра склад гурта ды імёны ўдзельнікаў “не зьяўляецца прынцыповым” пры размовах зь Piarevaracień, на сцэне мы бачылі франтмэна і яшчэ нейкіх хлопцаў. Часам здавалася, што музыкі літаральна выпадкова трапілі на гіг, бо як адзіны арганізм гурт не “чытаўся” зусім. Прычым, справа тут ня толькі ў адсутнасьці канцэпцыі зьнешняга выгляду, але ў падачы матэрыялу, кантакце з аўдыторыяй, якімі займаўся толькі вакаліст гурта. Да таго ж менавіта на “Пярэваратні” пачаліся тэхнічныя збоі і праблемы з гукам. Гасьцявая вакалістка на дзьвюх песьнях сітуацыю не палепшыла. Крыўдна, бо студыйны матэрыял гурта, у прыватнасьці, альбом «U Pošukach Pačatku Tych Šlachoŭ» падаваўся вельмі перспектыўным і шматабяцальным. Але на практыцы чулася незразумелая каша, у якой унёсак вакаліста – марны лямант.



Цалкам жа вечар атрымаўся. Высілкі гуртоў і арганізатараў не прайшлі дарэмна, а да пахаваньня беларускай метал-сцэны яшчэ далёка. Застаемся смакаваць, пільнаваць і зімаваць.

Тэкст — Паліна Трохаўцава
Фота — Вольга Кан

Vojstrau падрыхтаваў да выданьня свой дэбютны альбом. Якім будзе першы поўнафарматны твор one man праекту, які стаў працягам ранейшай творчасьці пад імем Wartha, нам распавёў аўтар Алег Зелянкевіч.



Гэта першы альбом гурта Vojstrau. Але, калі ўлічваць, што Vojstrau — гэта былы гурт Wartha, толькі пад новай назвай, то атрымліваецца, гэта ўжо трэці альбом.
Ён атрымаў назву «Васьміканцовая», таму што так ці інакш усе песьні ў гэтым альбоме кранаюць тэму адыходу ад цемры, вызваленьня ад цёмных, змрочных энэргіяў, змаганьня за сьвятло. Сьвятло асабістае, духоўнае, сьвятло культурніцкае, ці якое каму бліжэй. Канешне, за сьвятло беларускае.

І вельмі добрым, як падалося, «не заезджаным», не такім модным сымбалем ёсьць васьміканцовая зорка, так званая «Зорка Венера», валошка. Альбо, як завуць яе некаторыя нашыя суседзі — аўсэкліс. Гэтая зорка ў народных уяўленьнях выступае як ядро, як аснова, як цэнтр сусьвету. Новы альбом гурта Vojstrau — гэта заклік да пошукаў у сабе гэтай асновы, сьвятла, да зьбіраньня сябе ў тое, кім ты ёсьць, да удасканальваньня сваёй сьвядомасьці. Ведай сваё.

Гэты альбом значна цяжэйшы і больш цэласны, на ім больш брудных вакалаў, бластоў ды іншых інтэнсіўных рэчаў. Лічу, ён спадабаецца аматарам дарк, мдм, блэк ды дум металу, ня кажучы ўжо пра розную погань.

Альбом запісваўся і рыхтаваўся цягам году, запіс распачаўся якраз дзесьці напрыканцы таго лістапада. Я хачу падзякаваць Вітаўту Кашкурэвічу (An Argency), Раману Салонікаву (Vapor Hiemis) ды Тодару Бароўскаму (Slaughtered Studio) за дапамогу ў запісе, а Уладзю Лехцінену (Second To Sun) ды Генадзю Харытонаву (Blaine Rohmer) за працу над гукам.

Трэкліст:

01. Vaśmikancovaja
02. Nia źziajuć
03. Dundara žorny
04. Niapieranosnaść
05. Aŭseklis
06. Paŭstań
07. Jak vir ahnisty

Цізер альбому:


Афіцыйная старонка праекту: vk.com/vojstrau
Чакайце на рэліз Vojstrau — Vaśmikancovaja ў пабліку BelMetal: vk.com/belmetal

Рэдкі від у беларускай музычнай айкумене, гурт Piarevaracień не імкнецца сьвяціць тварамі перад публікай, але з гатоўнасьцю прадставіў ёй ажно два альбомы за гэты год. 20 лістапада на канцэптуальным мерапрыемстве «Восені ратаўнікі» беларускі воўк пакажа свой выскал і прэзентуе сваю найноўшую працу «U Pošukach Pačatku Tych Šlachoŭ». А пакуль удзельнікі Piarevaracień ветліва згадзіліся адказаць на нашыя пытаньні.



У гэтым годзе гурт выпусьціў ажно 2 альбомы — фолкавы «Spadčyna/Heritage» і цяжкі «U Pošukach Pačatku Tych Šlachoŭ». Як хапае сілаў на такія аб'ёмы працы і чаму вырашылі разьмежаваць матэрыял па розных альбомах?

Перш за ўсё трэба ўнесьці пэўнае разьмежаваньне: так, гэтыя два альбомы былі выдадзены амаль у адзін час, але праца над імі вялася неадначасова. Матэрыял для «Spadčyna/Heritage» пачаў напрацоўвацца яшчэ ў 2013 годзе і планаваўся да выданьня ў выглядзе спліту з адным з замежных фолк-гуртоў. Напачатку 2014 году пры дапамозе Вольгі Янушкевіч, Насты Шпілеўскай і Дар’і Зуевай былі запісаныя і гатовыя да выданьня 4 песьні «Kalada», «Dunaju», «Oj, Kupała», «Za tumanam». У гэты ж час прыйшла навіна, што гурт, зь якім планавалася сумеснае выданьне, быў вымушаны спыніць сваю дзейнасьць на пэўны час, суадносна і ніякага матэрыялу са свайго боку не прадаставіў. З гэтага моманту пачаліся пошукі вырашэньня таго, як паступіць з ужо запісаным матэрыялам. У канчатковым выніку мы зьвярнуліся да нашага сябра Вячаслава з гурта «Vapor Hiemis», які дапамог нам з электроннай часткай альбому, зрабілі рэмайстарынг песень у Аляксея Пліско з гурта «Victim Path», зьвярнуліся да маскоўскага мастака Зайца, які зрабіў нам найвыдатнейшае мастацкае афармленьне, і аддалі матэрыял на лэйбл. Паралельна з мытарствамі над фольк-альбомам, мы дапрацавалі і запісалі матэрыял на альбом электрычны. Праца над двума альбомамі была скончаная прыблізна ў адзін час і прыблізна ў адзін час выдадзеная. Таму і ствараецца ўражаньне, што мы працавалі адначасова над дзвюмя праграмамі. Але, як бачыце, гэта ня так.

Што тычыцца разьмежаваньня матэрыялу, то тут таксама ўсё даволі проста: вельмі розныя канцэпцыі. У нас не было жаданьня спалучаць неспалучальнае.

Калі «Спадчына» трапіла ў ратацыю прадзяржаўнага радыё «Сталіца», прэзентацыя «У пошуках» адбудзецца на мерапрыемстве «для сваіх» 20 лістапада. Як атрымліваецца, з аднаго боку, ісьці на кантакт з, так бы мовіць, шырокай аўдыторыяй, а з другога — заставацца ў традыцыйным для плыні ценю?

Нельга сказаць, што прэзентацыя на радыё «для шырокай аўдыторыі» істотна адрозьніваецца ад мерапрыемства «для сваіх». Адмысловая аўтарская перадача ў вячэрнім эфіры для вузкай публікі мала чым адрозьніваецца ад мерапрыемства для такой жа вузкай публікі. Таму, па вялікім рахунку, з традыцыйнага для плыні ценю мы і не выходзілі.

Калі разглядаць канцэптуальны складнік новага альбому, у анатацыі напісана, што ён прысьвечаны «мінулым і будучым войнам». Патлумачце, што мелася на ўвазе. Асабліва пра будучыя войны — усё так дрэнна?

Так, канцэпцыя альбому «U Pošukach Pačatku Tych Šlachoŭ» – вайна. І калі пра мінулыя войны ўсё зразумела і так, то пра войны будучыя трэба сказаць некалькі словаў. Вайна заўсёды суправаджала чалавецтва і, магчыма, у будучыні яна будзе мець зусім іншы выгляд, але галоўнымі складаючымі будуць гераізм і адвага: ахвяраваць жыцьцё дзеля народу, сям’і, сяброў; адстойваць сьветлыя ідэялы ў няроўнае барацьбе, бараніць сваю зямлю, прысьвяціць сябе таму, каб свет стаў лепшым і г.д. Усё гэта заўсёды актуальна, і ў кожны час будуць людзі, для якіх гэтыя прынцыпы стаяць вышэй за матэрыяльныя каштоўнасці і ўласную карысьць. На гэтых людзей мы і зьвяртаем увагу сваім зваротам.

А наконт пытанньня, ці ўсё так дрэнна на дадзены момант, паспрабуйце ўзгадаць хаця б адзін дзень без вайсковых канфліктаў. Так што «U Pošukach Pačatku Tych Šlachoŭ» можна таксама назваць альбомам-прадчуваньнем.

Альбом зьмяшчае 7 разьдзелаў-гісторый. Дзе знайшлі сюжэты для кожнай зь іх? Якая падаецца вам найбольш цяжкай псіхалагічна?

Альбом «U Pošukach Pačatku Tych Šlachoŭ» таксама прысьвячаецца ўсім загінуўшым змагарам за Беларусь, якія назаўсёды застануцца невядомымі. Апавяданьне, так бы мовіць, вядзецца ад зборнай асобы такога невядомага байца, які перараджаецца толькі для таго, каб загінуць у баі. Так што сюжэтаў асабліва шукаць і не прыходзілася, пра большасьць падзей, асьветленых у альбоме, ведае кожны, хто як мінімум наведваў урокі гісторыі ў школе. Цяжэй было зьвязаць гэта ў адзінае цэлае. Мы думаем, што ў нас гэта атрымалася.

Што тычыцца тэм найбольш цяжкіх псіхалагічна, то на наш погляд гэта тэмы, прысьвечаныя часам савецкай акупацыі. Бо хто б што не казаў, з тых часоў мала што зьмянілася. Сучасная ўлада ёсьць проста іншым увасабленьнем тых жа акупантаў– менталітэт, метады, стаўленьне.

Гурт ня часта песьціць жывымі выступамі, але летась адыграў на летувіскім «Menuo Juodaragis». Можаце параўнаць вашыя ўражаньні ад айчыннага і замежнага канцэртнага руху?

Мы даўно не выступалі на адкрытых мерапрыемствах у Беларусі, таму параўнаньне арганізацыйных момантаў на дадзены момант можа быць неаб’ектыўным.

Што тычыцца канкрэтна фестывалю «Menuo Juodaragis», то пачаць (і, у прынцыпе, скончыць) можна тым, што ён праводзіцца пры падтрымцы Міністэрства культуры Літвы, што ўжо даволі сур’ёзная заяўка. Арганізацыя была на найвышэйшым узроўні ў плане як самой музычнай часткі, так і ў арганізацыі інфраструктуры. Было зроблена ўсё, каб музыкі адчувалі сябе настолькі камфортна, наколькі гэта магчыма. Якое-небудзь пытаньне? Табе на яго адкажуць. Праблема? Усё будзе вырашана. Часам нават прыходзілася адмаўляцца ад пэўных прапаноў аб дапамозе. Калі ўлічваць тое, што Piarevaracień у Літве – гэта абсалютны ноўнэйм, то можна рабіць вынік, што такое стаўленьне было да ўсіх музыкаў. І гэта адназначны плюс. Нажаль, у Беларусі такога мы ня бачылі.

Таксама трэба адзначыць частату правядзеньня музычных мерапрыемстваў. Там яны праводзяцца амаль на кожных выходных. Мерапрыемствы як лакальнага характару, так і з запрашэньнем больш знакамітых гуртоў.

Вядома, што у Piarevaracień даволі часта мяняецца склад. Хто прыняў удзел у запісу «U Pošukach Pačatku Tych Šlachoŭ» і хто будзе «аддувацца» 20 лістапада?

Пытаньне імёнаў у дадзеным выпадку не зьяўляецца прынцыповым.

Некалькі словаў пра бліжэйшыя творчыя планы.

Пасьля прэзэнтацыі альбому «U Pošukach Pačatku Tych Šlachoŭ» на канцэрце «Восені ратаўнікі» Piarevaracień будзе рыхтаваць матэрыял на новы альбом. На канцэрце таксама ў live-фармаце будзе прэзэнтаваная песьня «Rasa na dałoniach tvajich», якая хутка выйдзе у межах спліта.

Дзякуй за ўвагу!

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота з архіваў гурта

Нядзельным сьнежным адвячоркам сабраліся дружна на дум-паці… Хаця наконт паці гучна сказана. Традыцыйна вечар у Дуда Кінге можна назваць хутчэй публічнай рэпетыцыяй сваіх для сваіх. Апошніх, дарэчы, таксама традыцыйна сабралося няшмат, паўтара землякопа. Але ў цэлым гэта не перашкодзіла пахавальнай урачыстасьці адбыцца.



Гук у гэты вечар таксама не зьмяніў свайму галоўнаму прынцыпу — цярпіма, каб пачуць, нясьцерпна, каб слухаць. Мерапрыемства адкрывалі добра вядомыя публіцы Beyond The Darkness з прэзентацыяй новага кліпа на кампазіцыю Fear's Face.



Прыкметная карпатлівая праца, кампазіцыя адкрылася для мяне з новага ракурсу. Прысутныя, як было бачна няўзброеным вокам, таксама ацанілі па вартасьці. Узровень безвыходнасьці — over99. Коціка шкада.



Магутны дэздумавы паток абрынуўся хваляй на маленькі клуб, задрыжалі сьцены, і панеслася… Можна было адчуць нейкую нядбайнасьць, месцамі несыгранасьць, а ўвогуле і цэлым калектыў паступальна рухаецца да арыгінальнага гучаньня і ў сваёй падачы не саступае шматлікім карыфеям жанру. Музыкі падзякавалі ўсім, хто сабраўся, і адзначылі, што шануюць сваю публіку. У перыяд глыбокага андэграўнднага зацішша кожны слухач на ліку. Нягледзячы на даволі дэмакратычны кошт квітка, многія чамусьці праігнаравалі прыезд гродзенцаў і выступ менскіх думстэраў.



BTD, вядома, зачасьцілі з выступамі, што пэўнай часткай прэсы і слухачоў дадзены факт расцэньваецца хутчэй у негатыўным сьвятле. Я ж скажу, што гэта пахвальна, нягледзячы на пустынныя залы, працягваць гнуць сваю лінію і набіваць зладжанасьць у жывых умовах, а не толькі ў студыйных сьценах. Сэт менскага гурта, на мой погляд, быў занадта кароткім – ня ўлічваючы кліпа, усяго 7 песень.



На чарзе былі госьці сталіцы — Woe Unto Me. Доўгая наладка гуку і клапатлівая праца тэхніка гродзенцаў фактычна мала чым дапамагла палепшыць гук. І ўсё ж — грымнула замагільнае інтра. Бубнача пакінулі ў ганарлівай адзіноце сядзець на сваім троне.



Па завяршэньні сімфанічнага пахавальнага гімна астатнія далучыліся да таварыша, і пачалося шэсьце працэсіі. Як і патрабуе жанр, цягучыя, павольныя рыфы пракалолі вячэрняе паветра. Калектыў парадаваў як старымі працамі, так і прэзентаваў кампазіцыі з будучай кружэлкі, якія ўжывую яшчэ не гучалі. Чакаецца нешта больш складанае і разнастайнае.



У перапынку можна было абзавесьціся прывезеным мерчам Woe Unto Me — цішоткамі і талстоўкамі. Публіка, пагружаная ў свае роздумы, атрымлівала асалоду і суперажывала. Быццам бязмоўны крыж стаяў / сядзеў кожны пасярод невялікіх імправізаваных музычных могілак. Ох, яшчэ б крыху, і вар'яцтва паглынула б розум цалкам. І пакінуў бы надзею кожны прысутны.



Хаця быў і больш актыўны ўдзельнік, адзіны ў сваім родзе. Адарваўся ў адзіночку за ўсіх.



Гэта быў выдатны атмасферны вечар. І незразумела да гэтага часу, як прыцягнуць публіку акрамя як добрай музыкай, дэмакратычнымі коштамі на квіток ці выходным днём. І замест тлустага рэзюмэ:



Фота, тэкст — Вольга Кан

Ці варта ў каторы ўжо раз узгадваць, без чаго не абыходзіцца ніводная восень на працягу многіх год? Сьпіс можа быць працяглым, але адзін з галоўных козыраў гэта, безумоўна, чарговы прыезд расейцаў Слот. Прэзентавалі сёмую па ліку студыйную кружэлку – “Septima”, а таксама сьвяткавалі дзесяцігодзьдзе альбому “Две войны”. Ну, і да кучы дзесяцігодзьдзе Нукі, як удзельніцы гурта.



Сьвяткаваць пачалі яшчэ а трэцяй гадзіне дню, калі адбылася аўтограф-сэсія гурта ў краме “Рок-бастыён”. Нямала людзей прыйшло туды, і, што асабліва радуе, на канцэрце прыхільнікаў гурта было таксама дастаткова, так мовіць, рэванш за мінулы раз узяты. Пакуль музыкі не асабліва сьпяшаліся выходзіць на сцэну, прысутныя назіралі за працэсам перазагрузкі віндоўса на задніку за сцэнай і пасьля соўгалі лога гурта ўверх-уніз, ну каб нармальна было. Павесялілі, раней гэтага відавочна зрабіць было нельга.



Але, да чорту ўсе гэтыя заднікі/логасы, калі ўвесь папярэдні час быў выдзелены на наладку гуку. Халера, ды ён быў амаль ідэальным. Памятаю адзіныя прыклады падобнай наладкі ў Рэпабліку, шчыры чалавечы дзякуй гукавікам за гэта. Калі музыкі зарадзілі першыя “Мочит как хочет” і “Доска”, нават не адразу зразумеў, у чым падвох. Крута. Музыкі яшчэ больш дасканала адпрацавалі сцэнічную падачу, калі кожны выконвае сваю асабістую ролю без перашкодаў астатнім. Выглядае эфектна, але неяк занадта вылізана. А яшчэ Кэш нарэшце расьпісаўся масьцямі, ага :)



Сэтліст на гэты раз каласальна адрозьніваўся ад папярэдніх двух канцэртаў, і, як я ўжо ўзгадваў, асноўны ўпор быў зроблены на альбомы “Septima” і “Две войны”. Прычым, на апошні ў большай ступені, як прызналіся музыкі, адсьвяткаваўшы дзесяцігодзьдзе альбому ў Маскве і Піцеры, хацелася давезьці юбілей і да Менска. “Семь звонков”, “Здесь и теперь”, “Пластика”, непасрэдна самі “Две войны”. Прыемна было чуць тое, з чаго калісьці ўсё пачаналася (ого-го, а і сапраўды мінавала ўжо 10 год!), так жа, як было прыемна пачуць і “Предательскую” з “Хаосом”. А на закуску – “Одни” і “Мёртвые звёзды”.



Крыху незразумелай выглядала праца двух тафгаяў па баках сцэны. Мы ўсе разумеем, пасьля чаго дайвераў пачалі выганяць са сцэны, але па якім крытэры адным дазвалялася прыгнуць у натоўп са сьпіны ўсё таго ж тафгая, а другому выпісвалі чырвоную картку пасьля таго, як ён крануўся кеда басіста Мікіты – невядома. Асабіста я ва ўсім гэтым адчуваў напружанасьць. Ну і некаторыя сьпічы Кэша наконт Эўразьвязу і прадмова да песьні “Русская душа” у мяне асабіста выклікалі абурэньне, як і само яе выкананьне на беларускім канцэрце. Астатнім было норм, і добра, але, напэўна, усё ж варта задумацца над тым, што да нас усіх намагаюцца данесьці са сцэны. Вось. А ў цэлым канцэрт атрымаўся выдатным, і на сваім стосе ўбачаных “слотаў” я стаўлю шостую зорку. Дзякуй арганізатарам і ўсім прысутным!



Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Марыя Марачова

20 лістапада адбудзецца імпрэза “Восені ратаўнікі”. У ёй удзельнічаюць адразу тры моцныя беларускія блэк-метал гурты. З адным зь іх мы паразмаўлялі наконт новага альбому, творчых планаў і іншага. Да вашай увагі — Raven Throne!

Апошні альбом “Шляхам Забытых” – адна з найвыбітнейшых прац як у творчасьці гурта, так і ў плыні беларускага блэку. І калі дагэтуль усе песьні былі на расейскай мове, то гэты альбом вы зрабілі беларускамоўным. Чым гэта абумоўлена?

Дзякуй. Да гэтага быў сінгл “Подых Калі-Югі” – беларускамоўны дэбют гурта. Адбылося ўсё натуральна, безь ніякага ціску і напружаных момантаў. Проста мы вырашылі паспрабаваць выкарыстоўваць беларускую і атрымаўся ўражальны вынік. Далей быў ЕР “Бясконцы Сьнег Часу” і ўжо паўнавартасны альбом “Шляхам Забытых”. Мы атрымалі больш драматычнае, насычанае, магічнае, моцнае, аўтэнтычнае і сакральнае гучаньне, у якім ёсьць усё: шэпт паўночнага лесу, зімовы вецер, прыродная беларуская непаўторнасьць — гэта як мастаку адшукаць фарбу, якой не хапала.

Якія водгукі наконт альбому паступаюць ад СМІ, ад фанатаў?

Асабіста я не сачу за водгукамі. Наколькі мне вядома, у большасьці гэта станоўчыя водгукі. Магчыма, іх ня так шмат пакуль. Прыемна, калі станоўчыя, але мне нават абыякава ў нейкай ступені.

Гэта значыць, што вам усё роўна, як да вашай творчасьці ставяцца фанаты?

Мне нават само слова “фанат” не падабаецца: у мяне адразу ўзьнікае асацыяцыя з гуртом “Ласковый Май”. Я не разглядаю нашую дзейнасьць у аспекце “кумір – фанат”, але мне прыемна, калі людзі змаглі адшукаць штосьці прывабнае ў музыцы Raven Throne. Гэта натуральны вынік творчасьці, ён не павінен нікому падабацца. Як казаў Оскар Уайльд: «Всякое искусство совершенно бесполезно».

На Купальскім Коле ў вас зьявіўся новы вакаліст. Чаму так адбылося? Распавядзіце пра яго.

Усё вельмі проста: мы засталіся без вакаліста і таму лагічна было зьвярнуцца да асобы з пэўнымі вакальнымі здольнасьцямі, якога да таго ж мы добра ведалі. Ён згадзіўся, мы зрабілі рэпетыцыю – атрымалася менавіта так, як было патрэбна.

Ня так даўно гурт пакінуў атмасферныя крывіцкія балоты і пераехаў у Менск. З чым гэта зьвязана і чым Raven Throne цяпер будзе натхняцца?

Крумкач заўжды будзе лунаць над люстрам азёраў і жыць у храмах балоцістых лясоў, бо пераехалі толькі нашыя фізічныя абалонкі. А калі сур’ёзна: доўгі час мы разглядалі варыянт пераезду ў сталіцу. Жыцьцёвыя абставіны – усё вельмі празаічна.

20 лістапада адбудзецца прэзентацыя альбому на імпрэзе “Восені ратаўнікі”. Як вам падабаецца назва мерапрыемства – вольная інтэрпрэтацыя вашай кампазіцыі «Мы — восені вартаўнікі»?

Вельмі крэатыўна і… нечакана.

А што будзеце рабіць – вартаваць ці ратаваць?

Катаваць. Катаваць, каб ратаваць.

Як рыхтуецеся да імпрэзы?

Медытацыя, ёга, дыета, фізічныя нагрузкі, ровар. І зноў-такі – нічога звышнатуральнага – звычайная адпрацоўка тэхнічных момантаў. Ня будзе аніякіх салютаў зь гітар. Ёсьць пэўныя задумкі, але ня будзем пра гэта казаць – усё ўбачыце/пачуеце самі.

Мабыць, ужо ёсьць нейкія планы наконт новага альбому?

Я нават скажу больш: ён ужо запісаны і чакае свайго часу. Гэта моцная і… дастаткова пачуцьцёвая кружэлка з пранізьлівай канцэпцыяй, якую я пакіну ў якасьці інтрыгі. Таксама ў дадзены момант мы працуем над EP, музычная частка якога амаль завершана.

Ці ёсьць запрашэньні на якія-небудзь выступы?

Пакуль няма. Мы вельмі пасіўны гурт у гэтым плане. Калі будуць – добра, калі не – пачакаем.

Наконт новага бубнача. Гэта чалавек, які прыйшоў амаль з іншай плыні. Як так атрымалася?

Гэта таленавіты і разнапланавы музыка – вось галоўны фактар нашага супрацоўніцтва. Яму заўсёды імпанавала цяжкая музыка, розныя яе напрамкі, ён граў яе шмат гадоў, і таму з тэхнічнага боку гледжаньня ўсё атрымалася проста “як трэба”.

Дзе граў?

На жаль, я ня памятаю назвы гуртоў.

Як вы ставіцеся да беларускай блэк-метал тусоўкі?

Станоўча. Нам усё і ўсе падабаюцца, мы заўжды адкрытыя для дыялогу. Ведаеце, цудоўна, калі ёсьць black metal-гурты, death metal-гурты, але для мяне ўжо даўно не існуе ніякіх стылістычных цэтлікаў.

Зь якім гуртом вы б хацелі дзяліць адну сцэну?

Непрынцыпова. Канешне, з Led Zeppelin, але, я так разумею, што гэта малаверагодна. Увогуле, хацелі б дзяліць пляцоўку зь сімфанічным аркестрам – мне здаецца, гэта мара і цудоўны досьвед для любога музыкі.

Пасыл да слухачоў і чытачоў.

Усім жадаю чытаць добрыя кнігі, берагчы прыроду і больш слухаць цішыню ўнутры.
Follow the Raven!

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: BelMetal

Фота: Аляксей Базарнаў

3 лістапада ў пабе «Бруге» адбыўся выступ адразу пяці беларускіх гуртоў, якія спаўняюць сваю музыку ў жанрах пост-хардкор, дэзкор, металкор і іншых. У асноўным гэта былі гурты, якія ня так даўно пачалі сваю музычную дзейнасьць.

Пачыналася мерапрыемства даволі рана, ды й ня ў той дзень, калі можна тусавацца й куціць да ўпаду, але нягледзячы на ўсё гэта народу прыйшло шмат.



Першымі на сцэну выйшлі Get Jinxed – малады менскі гурт, які зладзіў свой дэбютны выступ. І даволі нядрэнны, насамрэч. Харызматычны вакаліст, які намагаўся разварушыць публіку, выглядаў куды лепш астатніх удзельнікаў гурта. Ці то саромеюцца публікі, ці то з-за таго, што адсутнічае досьвед жывых выступаў, але нечага хлопцам не хапіла. Калі аб’явілі аб сваім дэбютным выступе, я чакала нечага больш слабага, але ўсё ж такі атрымалася гурту ўразіць і мяне, і прысутных. Жадаем посьпехаў надалей!



Пасьля выйшаў, магчыма, самы доўгачаканы гурт вечару – An Argency. Самыя знакамітыя са ўсіх выступоўцаў, яны й паказалі найвыдатнейшае майстэрства. Часта ўзьнікала пытаньне: як музыкі не сутыкаюцца на сцэне, бо рухаліся яны вельмі хутка і на маленькай адлегласьці адзін ад аднаго. Гэтым самым яны падавалі прыклад людзям на танцпляцы. Калі падчас выступу Get Jinxed людзі ўжо крыху пачыналі рухацца, то на An Argency, магчыма, быў самы пік. У сярэдзіне танцпляцу ўтварыўся круг, у якім сабралася некалькі мошэраў, пад сцэнай людзі скакалі ў такт песьням. Раз пораз мошэры “выляталі” за межы адведзенай ім прасторы ў натоўп людзей.



А An Argency тым часам прэзентавалі новы сінгл, які яшчэ нават не выйшаў. Спадабалася i падача, i само выкананьне. Неўзабаве пасьля іх выступу людзей стала крыху менш. Аднак яшчэ засталося на што пагляздець.



Наступным весяліць публіку выйшаў гурт Storyteller. Пасьля паўтарагадовага перапынку ў музычнай кар’еры яны вырашылі ізноў вярнуцца на сцэну. За гэты час яны пасьпелі запісаць новы альбом. Аднак было бачна, што хлопцы даўно ня мелі практыкі. Выступ атрымаўся ня вельмі моцным. Часта амаль што зьнікаў вакал, падчас выкананьня некаторых песень (асабліва кавера на песьню Beartooth) здавалася, што музыкі граюць кожны сам сабе i ўвогуле ня чуюць адзін аднаго. Але з-за адсутнасьці практыкі можна ім гэта дараваць. Прысутныя падтрымлівалі, мошэры круцілі свае трукі – што яшчэ патрэбна?



Another Dream таксама сталі адным з чакаемых гуртоў. Але выступалі яны чамусьці ня поўным складам – адсутнічала дзяўчына-вакалістка. Час адчасу праслухвалася лёгкая нязладжанасьць паміж музыкамі, але яны хутка гэта выпраўлялі й рушылі далей упэўнена. Пад іх песьні некаторыя прысутныя ладзілі танцы ў парах, карагоды й проста адрываліся пад сцэнай.



Завяршаў вечар гурт Hear Me Now!. Салодкагалосы вакаліст нечым нагадваў Курта Кабэйна, а музыка ў некаторых момантах – творчасьць Good Charlotte. Увогуле, атрымалася нядрэнна. Публiка, якая засталася адрывалася з апошніх сіл, музыкі таксама выціснулі зь сябе ўсё, на што былі здольныя.

Скончылася ўсё даволі хутка i я нават не пасьпела пасмакаваць творчасьць выступоўцаў. Настройваліся гурты таксама вельмі хутка, не было часу абдумаць тое, што ўбачыла. Але, у цэлым, міні-фэст атрымаўся выдатным.

Фота: Вольга Кан
Тэкст: Ала Пiрумава

Хэлоўін – выдатная нагода нарэшце зьмяніць амплуа і даць волю сваім альтэрнатыўным «я». А калі гэткія метамарфозы адбываюцца ў добрай кампаніі пад цікавую музыку і антураж, лічы, зоркі сышліся правільна. У гэтым годзе зоркі сышліся над клубам “Бруге”, дзе адбылася тэматычная вечарына і выступы гуртоў Moruga, Sameli, Evthanazia, Nightside Glance і Plemя.

Арганізатары дзеяньня ўжо вядомыя пачэснай публіцы па колішнім вечарынам у Рыцарскім замку «Ritterburg». Папярэдні вопыт добра паўплываў і на сёлетнюю імпрэзу: фотакут, людзі на хадулях, вар’яты ў калодках і медыцынскіх халатах, варажбітка, грымёр, латарэя з магчымасьцю выйграць абанемент на летнія фестывалі былі напагатове. Неонавыя і трайбл-танцы дадалі шарму. Адзінае, на што забыліся аргі, гэта працоўны панядзелак, на які выпала сьвята, бо мерапрыемства пачыналася ў 6 і цягнулася ажно да дванаццатай гадзіны.



Касьцюмы гэтым разам былі даволі сьціплыя. Магчыма, зноў жа паўплываў працоўны дзень і недахоп часу на падрыхтоўку. З другога боку, распрацоўваць складаны вобраз, каб прыйсьці да посьпеху, было неабавязкова – конкурс на лепшы касьцюм выйграў чалавек-сантэхнік.

Музычная праграма пачалася з дэбюту менскага гурта Moruga. Кананічны сімфа-блэк, дыхтоўны грым і кавер на “Mother North” абыякавымі не пакінулі амаль нікога. Як кажуць, класіка заўжды ў модзе. А “слэм” людзей на хадулях выгодна адцяняў выступ Moruga, хоць часам было жахліва набліжацца да сцэны. Для дэбюту гурт выглядаў вельмі і вельмі ўпэўнена. Канечне, уражаньне папсаваў гук, які цягам усяго вечару быў ня вельмі, а па сканчэньні канцэрту ў галаве яшчэ доўга зьвінела.



Гурт Sameli па сваёй стылістыцы ідэальна ўпісваўся ў фармат Halloween-вечарыны. Spooky girls гэтым разам удвух прасоўвалі ў масы сваю электроншчыну, уцяжараную гітарамі. І насуперак жарцікам пра касьцюмы на “хэл” 2016 году, Харлі Квін на вечарыне было толькі дзьве, і адна зь іх – удзельніца Sameli Наста Чарпінская. У адносінах да выступу далікатна заўважу, што найлепшай ягонай часткай быў відэашэраг з маленькай мярцьвячкай Лянор і танцуючымі шкілецікамі.



Рэчычане Evthanazia прыехалі пры поўным парадзе, прыхапіўшы замест клавішніцы дзіўную маску з двума рагамі. Але гэта, безумоўна, было ня самым галоўным. Франтмэн Віталь забаўляў публіку жартамі і лёгкімі размовамі, а гурт – цяжкай музыкай. Evthanazia прайшліся па старым матэрыяле, узгадалі кліп а-ля «Mad Max», паведамілі, што хутка прадставяць новы міньён, і прэзентавалі новую кампазіцыю “Застанься да канца”. Мы засталіся і атрымалі каверы на Slayer i AC/DC. Асабліва на ўра пайшоў “TNT”.



Для многіх асноўным рэзонам наведаць паці стаў рэдкі ў нашых краях выступ Nightside Glance. “Глансы” выглядалі відовішчна, наколькі гэта дазваляў маштаб сцэны, сваімі ноўтамі імгненна зрабілі рэкламу “Apple”, а музыкай… Зрэшты музыка Nightside Glance у прадстаўленьні патрэбы ня мае: уладная, ахутваючая, яна кажа “пойдзем са мной, я пакажу табе ўсё, што ты хацеў і баяўся ўбачыць”. Смаката. Нават гук крыху выправіўся. І па дзіўнаму зьбегу абставінаў выступ Nightside Glance скончыўся каверам усё на тую ж векапомную “Mother North”. Ну што ж, кожны мае права на ўласную інтэрпрэтацыю.



Plemя выступалі апошнімі. Шчыра кажучы, гэта быў ня лепшы час, бо многія ўжо стаміліся і пачалі разыходзіцца па дамах. Але прызыўны барабан і традыцыйна экзатычны зьнешні выгляд музыкаў вымушалі падыходзіць бліжэй да сцэны. Тэхнікі ледзьве-ледзьве павыводзілі вакал і дудкі, ды пачалося дзеяньне. І быццам бы ўсё няблага: футурыстычна-этнічныя вобразы, трайбл-стылістыка, рознакаліберны інструментарый, але чагосьці не ставала. Хочацца пажадаць гурту працягваць свае шаманствы. Магчыма, хутка знойдзецца тая самая збалансаваная магічная формула музыкі і ейнай падачы.



Але надыходзіў час сьпяшацца дадому. Карэты пераўтвараліся ў гарбузы (дарэчы, ніводнай не заўважыла ў “Бруге”), а мерцьвякі, вядзьмаркі, лекары і вурдалакі пераўтвараліся ў звычайных хлопцаў і дзяўчын. Да наступных метамарфозаў і сустрэч пад знакам цёмнага сьвята.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Вольга Кан

Фота: Аляксей Базарнаў

Адно з хэлоўінаўскіх паці прайшло ў нядзелю ў бары Doodah King. І не якое-небудзь, а пры музычным суправаджэньні гуртоў, што граюць у адным з самых неардынарных жанраў – грайндкор.



Абойма гуртоў падабралася вельмі моцная: The Rigor Mortis у якасьці хэдлайнераў, Sagotorium, Grindzilla і Exegutor.



Першымі “грэлі” публіку Sagotorium. Ад пачатку й да канца на танцпляцы не было амаль нікога. Усе муляліся, туліліся па кутах, а Sagotorium задавалі дыхту. Было зусім незразумела, як так адбываецца. Дзе дзікія танцы? Бо гурт насамрэч выкладваўся па поўнай. Прэзентавалі новыя песьні са спліту з Exegutor.



А вось дзікія танцы й слэмы пачаліся за выступу Grindzilla. Хлопцы прыемна ўразілі сваёй тэхнічнасьцю, а таксама паводзінамі на сцэне. На танцпляцы тым часам з’явіліся клоун, басіст Sagotorium і шмат хто яшчэ, яны й стваралі атмасферу.



Здавалася, што тое, што адбываецца на танцпляцы – самае дзікае, што можна ўбачыць у гэты вечар. Але не, як выявілася, ня самае. Трэш пачаўся, калі на сцэну выйшлі Exegutor. Прысутныя таксама беснаваліся пад іх музыку, вакаліст нават паставіў на танцпляц мікрафон, маўляў, падпявайце ўсе. Але ахвотнікаў не знайшлося.



Тады вакаліст вырашыў запрасіць на дапамогу спецыяльнага госьця – Сашу Сінічкіна (больш вядомага масам як Ксалтон) – стваральніка гурта Massenhinrichtung. Саша сьпеў з хлопцамі адну песьню. Тады ўжо пачалося “мяса”. На сцэну запрасілі экс-басіста Exegutor, Антона, які зараз таксама ў Massenhinrichtung, вакаліста Sagotorium і іншых музыкаў. Супраць такога ніхто ня мог устаяць. Па танцпляцы бы ашалелыя лёталі людзі, на сцэне адзін аднога зьмянялі музыкі – сапраўдны грайндкор!



Неўзабаве падышоў час выйсьці на сцэну расейскім хэдлайнерам –The Rigor Mortis. Гэта, ведаеце, такі сур’ёзны грайндкор, пад які асабліва не патанцуеш. Шчыльны гук, тэхнічнасьць – усё як мае быць. Акрамя асабістых песень The Rigor Mortis споўнілі некалькі кавераў на песьні знакамітых замежных гуртоў. Атрымалася, дарэчы, выдатна.



Калі параўноўваць зь імі папярэднія гурты, у галаву прыходзіць толькі “дзіцячы садок”. Гэта не характарызуе нашы гурты як нешта несур’ёзнае, бо, як я ўжо пісала вышэй, “свае” таксама парадавалі добрай музыкай. Але The Rigor Mortis – гэта нешта іншае, другі ўзровень, на які варта раўняцца.



А вынік такі: Хэлоўін патрэбна адзначаць правільна. І грайндкор-паці – адзін з лепшых варыянтаў, тым больш у кампаніі такіх выдатных гуртоў!

Фота: Вольга Кан
Тэкст: Ала Пiрумава

Не пасьпелі адны фіны парадаваць Сінявокую сваім гоцік-рокавым наплывам, як за менскую публіку тут жа ўзяліся іншыя, па традыцыі восеньню. І імя ім — Паэты Заняпаду (ці ж Паэты Восені).



Рамантыкі з халоднай, але багатай на таленты, Фінляндыі. Калектыў ня ў першы і нават не ў другі раз наведваўся нас. Хлопцы абзавяліся адданымі фанатамі і з энтузіязмам прыехалі з прэзентацыяй сваёй новай кружэлкі.



Нельга сказаць аб наведвальнасьці «яблыку няма дзе ўпасьці», але і сказаць, што Re: public пуставаў, таксама будзе няправільна. Па колькасьці тых, хто прыйшоў, супастаўна зь мінулым годам.



Варта аддаць належнае арганізатарам, у гэты раз яны пастараліся пазьбегнуць неспадзяванак з тымі, хто прыходзіць загадзя і мёрзне, і абвясьцілі аб пераносе пачатку выступу (але ня вельмі своечасова для некаторых). Надвор'е ўжо зусім не пасавала да знаходжаньня ля клубу працяглы час. Толькі цёплыя словы вакаліста ў ьудучым сагрэлі сэрцы прыхільнікаў. Але пра ўсё па парадку.

Паступова падцягваліся людзі, панавала чароўная атмасфера пазітыву і рамантыкі. У холе можна было азнаёміцца і набыць мерч, сярод якога былі майкі, бранзалеты, дыскі.

Фонавая музыка трохі прыхарошвае вялікі цяжар чаканьня. Нехта задуменна круціў галавой у такт Radiohead'ам зь іх “Karma Police”, хтосьці радаваўся Эксл Роузу і кампаніі, і толькі пасьля словаў «I Want It All. I Want It Now» з кампазіцыі Queen, стала сапраўды зразумела, што фанаты больш не могуць чакаць, яны хочуць усяго па максімуму і прама цяпер гатовыя рваць танцпляц. Гукі клавіш. Дым. Успышка сьвятла. У нязьменным складзе героі вечару зьяўляюцца зь цемры.



Адразу на першай кампазіцыі можна было бачыць ужо традыцыйны флэшмоб. Па зале зашамацелі белыя аркушы з пасланьнямі музыкам. І апошнія гэта ацанілі.



Акрамя ўсяго іншага на працягу канцэрту танцпляц і сцэна нагадвалі тэнісны корт, дзе вакаліст і гітарысты перакідваліся наведвальнікамі чорнымі і белымі паветранымі шарамі. Нязьменны атрыбут, які прыхарошвае выступ і разьбівае любыя псіхалагічныя бар'еры паміж гуртом і прыхільнікамі. Выступоўцы і слухачы сёньня былі адзіным цэлым аднаго вялікага карнавалу (але ня тлену, “Carnival of Rust” прагучаў вядома ж, але ня будзем забягаць наперад).



Марка ў сваім даволі эпатажнымі строі вылучаў каласальную энергію, зараджаючы эмоцыямі кожнага ў зале. У любым іміджы яму выдатна атрымліваецца адыгрываць самыя розныя вобразы — і сьціплага рамантыка, і гарэзнага падшыванца. Ён не саромеўся і не баяўся ўзаемадзейнічаць зь людзьмі, шчодра працягваў руку, падаграваў запал, крыўляўся. Ніхто ня мог выстаяць на месцы. Хлопцы скакалі вышэй за дзяўчынак, рукі не пераставалі мільгаць.
Падчас невялікага перапынку на падрыхтоўку да акустычнай часткі, Марка яшчэ больш разышоўся ў гумарыстычным плане, малюючы двума шарамі розныя анатамічныя часткі цела.



Сэт працягваўся. Палова складу атрымала час на кароткі адпачынак. У дзьве гітары і вакал Poets Of The Fall парадавалі прысутных. Гукі класічнай гітары як быццам бы ўвялі ў транс. Пяшчота, лёгкая туга, меланхолія спляліся разам. Тут вакал праявіў сябе ва ўсёй красе, пад сьціплы акампанемент Марка выдаваў чыстыя ноты і нават ня думаў фальшывіць. Тут хіба што толькі Олі накіраваўся ў незразумелыя эксперыменты з гама, што не засталося незаўважным па грымасах яго напарніка. Пасьля ён, вядома ж, рэабілітаваўся, не здарма ж навучаўся ў джазавай кансерваторыі ў Оулункуле.



Час ляцеў няўмольна хутка. Нельга сказаць, што сетліст апынуўся кароткім. Але і нельга адзначыць, што доўгім.



Мы пачулі старыя хіты, шчодра запраўленыя новымі працамі. Пасьля выхаду на біс, гурт фактычна сыграў яшчэ 1 кампазіцыю дадаткова, якая стала сапраўдным падарункам. І, вядома ж, на апошніх песьнях многія прыхільнікі паказвалі ня коз, а сімвалічна адлюстроўвалі рукамі голуба.



Па традыцыі многія фанаты былі ня супраць зрабіць на памяць фота з кумірамі або ўзяць аўтограф, але ахова клубу ведала сваю справу. На рэдкасьць міралюбная публіка не супраціўлялася і, пад алдскульныя гукі Whitesnake і Прынса, накіроўвалася да выхаду (наколькі гэта было магчыма пры велічэзным заторы ў гардэроб).



Ну што ж, думаецца, што наступнага візіту доўга чакаць не давядзецца. Таму замест вынiку, прапаную яшчэ раз атрымаць асалоду ад новага альбому калектыву і захаваць у памяці самыя прыемныя моманты вечару, якіх было нямала.

Фота: Апалiнарыя Курганава
Тэкст: Вольга Кан

Фота: Апалiнарыя Курганава

Праз год пасьля выхаду ўжо тытулаванага дыска “Лекавыя травы” гурт Re1ikt падрыхтаваў для сваіх прыхільнікаў новы альбом пад назвай “Kufar”, у якім сабраў свае лепшыя за апошні час музычныя здабыткі. BelMetal завітаў на адмысловую прэс-канферэнцыю Re1ikt’аў і гатовы падзяліцца апошнімі зьвесткамі пра пасьпяховы краудфаундынг, новую кружэлку і бліжэйшыя творчыя планы гурта.



Грошы на выданьне альбома былі сабраныя з дапамогай краудфаунынгавай кампаніі на платформе Talaka, у якой паўдзельнічала больш за 80 чалавек з розных краін сьвету. Музыкі самі прыдумвалі цікавыя лоты – прыватны канцэрт, гадавы абанемент на ўсе канцэрты Re1ikt, эксклюзіўнае праслухованьне новага матэрыялу на студыі, ледзьве не пагаліліся нават. У выніку першыя сто адсоткаў, суму, неабходную на выпуск дыску, сабралі прыкладна за тыдзень. Сабраных сродкаў апынулася дастаткова і каб прафінансаваць кліп на кампазіцыю “Дробненькі дожджык”, які хутка будзе прэзентаваны. Такім чынам, маем выразны прыклад, як у нашай рэчаіснасьці можна не сядзець і скардзіцца на адсутнасьць персьпектываў, але і прасоўваць сваю творчасьць, здабываючы неабходныя для яе падтрымкі сродкі.



“Kufar” можа паказацца не такім канцэптуальным альбомам, як “Лекавыя травы”, бо ўвабраў у сабе і гімн для футбольнага клуба “Крумкачы” “Разам”, і джаз-рокавую кампазіцыю з Паўлам Аракелянам (“Крамбамбуля”, Лявон Вольскі) “Толькі сьнег”, песьню беларускага Палесься “Вэлытай” разам з Сяржуком Доўгушавым (Vuraj) і больш звыклыя па рэліктаўскаму гучаньню і зьместу “Сваточкі”, “Навальніца”. Аднак, як заўважаюць самі ўдзельнікі гурта, куфар – гэта сховішча самых каштоўных, няхай часам і разнапланавых рэчаў, таму ніякага дысанансу тут няма. Афармленьне дыска таксама адпавядае назве – вокладка надрукавана вертыкальна, каб перавярнуць дыск і адамкнуць яго, як сапраўдны куфар.



З 21 кастрычніка з “Kufar” можна азнаёміцца ў сацсеціве, а непасрэдная прэзентацыя альбома адбудзецца 10 сьнежня у клубе “Бруге”. Музыкі рыхтуюць вялікі сольны канцэрт з удзелам цікавых гасьцей, адзін зь якіх нават будзе не чалавекам, а іншай істотай.

Бліжэйшым часам гурт таксама можна будзе пабачыць на кінафестывалі Bulbamovie, «Барадулінскім Сьпеўным Сходзе» і на курсах «Мова нанова». А 30 кастрычніка ў эфіры праграмы «Наперад у мінулае» Re1ikt прэзентуе творчую апрацоўку вясельнай песьні зь інтрыгуючай назвай «Гарэлачка мая белачка».

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal

16 кастрычніка Doodah King зьбіраў пад сваім дахам шматлікіх прыхільнікаў пазазямнога пост-року, які гэтым вечарам грунтаваўся на трох кітах – гуртах Voice of the Soul, Harmonix College і піцерскіх гасьцях Eleventh Vibration. Вібрацыі сапраўды атрымаліся моцнымі і працялі душу.

Прызнацца шчыра, як наведвальнік брутальных імпрэзаў у “Дуда Кінг”, на якіх колькасьць прысутных звычайна пакідае жадаць лепшага, гэтым разам я прыемна зьдзівілася. Відаць, сказваецца папулярнасьць жанру. Хлопчыкі й дзяўчынкі ў клятчастых кашульках, свэтшоціках і акулярчыках запоўнілі прастору клубу, і празь некаторы час нават стала не хапаць кіслароду, нібыта нас і сапраўды рыхтавалі да палёту ў космас.

З даволі сьціплым сэтам стартаваў менскі гурт Voice of the Soul, які маральна рыхтаваў публіку да самотнага пост-року. Аднак у выніку сумаваць не хацелася, наадварот, музыка гучала неяк дынамічна і мэтанакіравана, праўда, крыху аднамерна. Гэтым разам на частцы праграмы хлопцы даволі ўдала пратэсьцілі новага гітарыста. Рэшта трэкаў з адной гітарай гучала таксама прыемна, але ад пачуцьця “лінейнасьці” і недахопу той самай атмасферы было не схавацца. Аднак зачын быў зроблены ўдала, гледачы падцягнуліся ня толькі да бара, але і да сцэны.



Гурт Harmonix College, які на мінулай прэміі Belarusian Underground Awards атрымаў тытул “Адкрыцьцё году”, стаў асабістым адкрыцьцём гэтага вечару. Загадзя рассеяна праслухаўшы некалькі запісаў, я не змагла скласьці канкрэтнага меркаваньня пра гурт, але на сцэне Harmonix College гарэлі як метэарыты, што ўварваліся ў зямную атмасферу. Накрывала з галавой ды ірвала на шматкі. Усё, як мы любім. Хочацца пажадаць гурту хутчэй абрастаць новым матэрыялам і лайвамі.



Піцерскі праект Eleventh Vibration, першапачаткова one-man, але з наяўнасьцю канцэртнага складу, прывез да нас альбом “Illusions”, які за некалькі дзён да мерапрыемства быў заліты ў сеціва. Прычым, ільвіную долю трэкаў слухачы ўжо даўно пасьпелі ацаніць па вартасьці. У Eleventh Vibration прыгожа атрымліваецца ўсё: музыка, падача, арты. Візуальнае аздабленьне творчасьці сапраўды вартае ўвагі. Толькі паглядзіце, якія кіты.



Але гэта не Mastodon і не Ahab, за якімі вымалёўваецца хрэстаматыйная гісторыя Мелвіла пра Мобі Дзіка. У Eleventh Vibration ня чуецца прыхаванай драмы, толькі бясконцая стваральная энергія, мроі і палёт фантазіі. Аб’ёмны, мнагамерны гук, вабныя вобразы, дзе побач з галасамі кітоў водзяць суседства гукі прыроды, вакзальныя аб’явы пра цягнік на Кіеў і сігналы з далёкіх планет на Зямлю.

Нягледзячы на невялікую колькасьць сумесных рэпетыцый, гурт на ўзроўні прэзентаваў матэрыял, дарма баючыся сыграць “лішняе”. Але ад бісу не адмовіліся, выканаўшы “Meridian”, адну з самых выразных кампазіцый альбому. І фота на памяць – нязьменная прыкмета хуткага разьвітаньня.



А замест аб’ектыўнага выніку будзе суб’ектыўнае меркаваньне. Часта пасьля канцэртаў вяртаешся стомленым і разьбітым чалавекам, зь якога нібыта высмакталі ўсе сокі, і адзінае жаданьне, якое ўзьнікае – зваліцца на канапу і не ўставаць як мінімум дзень. І справа тут ня толькі ў дрэнным гуку ды іншых тэхнічных акалічнасьцях. Канцэрт Eleventh Vibration пакінуў жаданьне жыць, дзейнічаць і тварыць. А ці ня гэта самыя галоўныя вібрацыі чалавечай душы, на якіх яшчэ трымаецца сьвет?

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Вольга Канн

Чарговы метал-гіг прайшоў у гэтую суботу ў клубе “Ілі”. Склад гуртоў быў вельмі разнамасны: Prevail, граючы помесь дэзу з трэшам, ўлюбёнцы публікі і заўсёднікі мерапрыемстваў Kaprikorn Promo – гурт Dittohead, электроншчыкі Teslathrone і атмасферык-блэк гурт Трызна.



Пашцасьціла пасьпець да пачатку – Prevail якраз чэкаліся. Сьціпла прадставіліся і пачалі граць. Бачыла іх упершыню і ўзровень майстэрства вельмі ўразіў. Разам са сваімі песьнямі споўнілі кавер на Kreator, спытаўшы перад гэтым публіку, чаго больш хочацца: Kreator ці Slayer. Вырашылі граць Kreator, бо кавер на Slayer як заўсёды пачулі б ад Dittohead, якія й выйшлі наступнымі на сцэну.


Dittohead я бачыла, каб ня схлусіць, разоў 6. Але надакучыць яшчэ не пасьпелі. Наадварот. Падабаліся заўсёды, бо насамрэч тэхнічны гурт, моцны вакал – усё як мае быць. Але ўчора я нібы ўпершыню іх пабачыла. Мо з-за таго, што яны ўпершыню трапілі да мяне ня толькі на паперу, але і ў аб’ектыў – ня ведаю. Але пасьля менавіта гэтага выступа магу пагадзіцца з арганізатарамі, якія выказалі думку наконт сольнага выступу Dittohead. Насамрэч пара.


Наступнымі на сцэне зьявіліся Teslathrone. Да іх выступу значная частка прысутных добра накідалася півам і танцпляц амаль пуставаў. Да гэтага там ладзіліся такія слэмы, празь якія страшна было прабірацца, хаця людзей было ня так шмат. У Teslathrone раз-пораз былі непаладкі з гукам, песьні абрываліся то ў пачатку, то ў сярэдзіне. Таму выступ атрымаўся даволі сумбурным. Але тое, што ўдалося пачуць, спадабалася.



Апошнім на сцэну выйшаў гурт Трызна. Разам зь імі да сцэны падцягнуліся і людзі. Мабыць, крыху працьвярэзілі и вырашылі кінуцца ў апошні бой. Нажаль, увесь сэт мне назіраць не пашчасьцілася. Але, мяркуючы па тым, што атрымалася ўбачыць, магу сказаць, што Трызна не здае пазіцый і вышкальвае майстэрства.


Нягледзячы на тое, што склад выступоўцаў, як я ўжо казала, быў даволі разнамасны, вечар у “Ілі” прайшоў выдатна, усё як мае быць!

Тэкст і фота: Ала Пірумава

Надышоў доўгачаканы дзень для прыхільнікаў «Вачэй». Халодны кастрычніцкі вечар растапілі гарачыя фінскія хлопцы. Запуск гасьцей затрымаўся надоўга. На холадзе марозіліся хвілінаў 25, пасьля чаго больш за гадзіну тусілі ў калідоры за зачыненымі дзьвярыма. Музыкі ці ж іх тэхнікі павольна наладжвалі апарат і адначасна ў грымёрцы, забыўшыся пра час, атрымлівалі асалоду ад «соевага малачка і веганскага ёгурту» (пацешныя дэталі райдэру ўжо пасьпелі абляцець інтэрнэт).



Мерч які-ніякі быў выстаўлены досыць позна, на свае вочы не давялося ўбачыць, глядзець у фае не было на што. Трохі крыўдна і дзіўна, хаця б новы “Universal Monsters” (фота) было б нядрэнна займець на CD.



Па словах відавочцаў прысутнічалі цішоткі. Ну й добра, рухаемся далей.
Народ, стомлены чаканьнем, ірвануў скрозь адкрытыя дзьверы. Далёка ня самы шматлікі па колькасьці наведвальнікаў канцэрт, але па энергетыцы годны. Тыя, хто прыйшоў, ведалі для чаго йшлі і разам з музыкамі адрываліся па поўнай.



Яшчэ да пачатку канцэрту ў сеціве прайшлася лёгкая хваля зьдзіўленьня з нагоды магчымай адсутнасьці непараўнальнага бубнача Юсі 69. І засьцярогі спраўдзіліся, мелі магчымасьць бачыць 69 Вачэй не ў першапачатковым выглядзе.



Нельга сказаць дакладна, як гэта адбілася на аддачы гурта, аднак параўнаць няма з чым у рамках рэалій беларускіх канцэртаў. Фіны наведаліся да нас упершыню. І дэбют нягледзячы на розныя нюансы атрымаўся на славу.



Трохі падкачаў гук. Традыцыйна пад сцэнай вакал быў чутны прыглушаным, назіралася каша паміж гітарамі. Доўга наладжваліся, а па факце маем ня самы ўдалы вынік з тэхнічнай часткі. Але, хочацца верыць, крыху далей ад сцэны гук быў лепей. Рухаемся далей.



Імідж фронтмэна аддалена стаў нагадваць Эндру Элдрыча з The Sisters of Mercy

або нават Сігурда Вангрэйвэна з Satyricon часоў «Age of Nero»

Зусім ня вяжацца з вобразам маладых гадоў.

Але ад гэтага настальгія ня зьнікла, перад намі былі ўсё тыя ж гот-н-рольныя падшыванцы. Хапіла і лірыкі і гарэзнага адрыву. Па сцэне скакалі як ашалелыя, хістаючы Re:Public дашчэнту. Сетліст апынуўся збалансаваным і напэўна парадаваў як прыхільнікаў олдскула, так і прыхільнікаў новых работ. Вось да слова і ён:


1. Framed In Blood
2. Miss Pastis
3. Betty Blue
4. Don't Turn Your Back…
5. Angel On My Shoulder
6. Gothic Girl
7. Sister Of Charity
8. Tonight
9. Dolce Vita
10. The Chair
11. Shallow Graves
12. Never Say Die
13. Jerusalem
14. Feel Berlin
15. Brandon Lee
Encore
16. Wasting The Dawn
17. Dance D'Amour
18. Lost Boys

На другой песьні госьці дружна зладзілі флэшмоб:



Удзячнае «Дзякуй» ня раз гучала з вуснаў Юркі. Відаць было, што музыкі задаволеныя аказанай падтрымкай.



Адыграўшы асноўную частку праграмы, сышлі бяз лішніх слоў, і літаральна праз пару хвілін выйшлі на біс, хлопцы сыгралі топавыя песьні, з-за чаго зала апантана пасьпяшалася атрымаць асалоду ад апошніх хвілін канцэрту: падпявалі, танцавалі з падвоенай сілай і кідалі коз.



Па традыцыі наведвальнікі доўга не хацелі разыходзіцца. Час ішоў, ахова павольна выправаджвала гасьцей і запэўнівала, што лавіць больш няма чаго. Аднак асабліва настойлівым рабятам атрымалася сфатаграфавацца з Бэйзі.

Напрыканцы хочацца дадаць коратка: чакаем наступнага прыезду і спадзяемся на такую магчымасьць. Добрае заўсёды неяк хутка заканчваецца.



Фота: Антон Кавалеўскі
Тэкст: Вольга Кан

Пахмурны чацьвер выдаўся сапраўды хмурным. Восеньскую меланхолію прывезьлі з Масквы fusion metal бэнд Melancholy, а падтрымала іх мясцовая цяжкая артылерыя: Exibis, Beyond the Darkness і Sameli.



Наўрадці варта было чакаць чаго-небудзь фантастычнага ад радавога канцэрту. Менская публіка жорстка праігнаравала дадзенае мерапрыемства. А дарэмна. І сапорт і хэдлайнеры даставілі масу прыемных і настальгічных уражаньняў асабіста мне і, без сумненьняў, нешматлікіх, якія прыйшлі. Дарэчы, наведвальнасьць дадзенага гіга нельга назваць інакш як антырэкорднай. Пра прычыны гэтага бессэнсоўна разважаць. Для кагосьці, верагодна, непад'ёмным апынуўся кошт квітка ў 20 бел. руб., падкачала рэклама, можа надвор'е спужала, дзень тыдня няўдалы або мама не пусьціла… Давайце ж паглядзім, ад чаго вы адмовіліся.

Адкрылі ўрачыстае мерапрыемства (“карпаратыў” — па версіі франтмэна Beyond the Darkness) меладэзавы калектыў Exibis. Годна. Бачная карпатлівая праца над падачай, тэхнічнасьць. Шкада толькі, не ўдалося ўбачыць жывога бубнача, але агульнага ўражаньня гэта не сапсавала.


Сакавіты вакал на мой погляд было б нядрэнна разнастаіць, ад бесперапынных патокаў скрыму мозг паступова стамляецца. Варта аддаць належнае тэкстам, ня ўсё атрымалася разабраць, аднак тлумачэньні вакаліста перад кампазіцыямі дадалі яснасьці.



Гук на працягу практычна ўсяго канцэрту быў канкрэтна «так сабе». Бывала ў гэтым памяшканьні і лепш. Кожны гурт наладжвалі доўга, на перакур часу хапала зь лішкам, але плёну ад гэтага было ня шмат.

Наступнымі прынялі музычную эстафету дэз-думавыя металісты Beyond the Darkness. Танцпляц заставаўся пустым. Нягледзячы на гэты факт, музыкі выдатна адыгралі сэт, з пачуцьцём і ўцягваньнем у працэс.



Не давялося пабываць на Darkness Fest V, таму ўпершыню пачула калектыў з новым бэк-вакалам Сержа Ф'юнерала (Articulo Mortis), ад якога засталіся самыя прыемныя ўражаньні.



Шкада толькі гук не дазволіў цалкам прачуць усе стараньні навапаказанага ўдзельніка каманды. Тым ня менш, ужо вядомыя рэчы з “Blind Shadows” былі сыграныя на ўра. З новага боку для мяне адкрылася спачатку несамавітая “Avid Hunger”, на якую ў верасьні калектыў прэзентаваў кліп.


Жыўцом дадзеная кампазіцыя зачароўвае, чыста суб'ектыўна не выклікаючы належных уражаньняў у запісе. BTD у гэтым плане — жывое пацьвярджаньне таго, што на лакальныя канцэрты хадзіць можна і трэба.



Рухаемся далей да апафеозу вечару — масквічоў з лаканічнай назвай Melancholy, чыя музыка далёка не гучыць лаканічна, а наадварот — мільгае тэхнічнасьцю, складанымі рытмамі і іншымі нішцякамі жанру. Варта адзначыць, што хлопцы прывезьлі з сабой выдатны мерч, падрыхтаваўшыся грунтоўна. Вось толькі наўрадці былі гатовыя да суворых рэалій беларускай андэграўнднай тусоўкі, і мерч так і застаўся некранутым.



Пасьля наладкі калектыў плаўна перайшоў да выкананьня сэту без якіх-небудзь пафасных дыфірамбаў. Падтрымаць іх выйшаў нешматлікі склад музыкаў, па большай частцы з папярэдняга калектыву. Хлопцы адразу паказалі майстэрства і веданьне музычнай справы, сваё захапленьне сцэнай і ўласнымі кампазіцыямі. Яны вераць у тое, што граюць, і гэтая вера выбуховай хваляй перадаецца на слухачоў. Кампазіцыі шматгранныя і ў кожнай можна знайсьці свой настрой — як бесклапотную весялосьць, так і мімалётны сум. Калі ня быць прыхільнікам жанру, межы якога даволі размытыя, то цалкам цяжка знайсьці падобнасьць гэтых хлопцаў на кагосьці канкрэтнага.



Дарэчы, калектыў разьмяняў ня шмат ня мала — паўтары дзясяткі гадоў. На яго рахунку прыстойная дыскаграфія, эксперыменты са стылем, выступы далёка за межамі Расеі. Таму так і крыўдна, што сустракаюць іх пустыя сьцены… Відавочная лёгкая нотка расчараваньня ў вачах музыкаў. Але, тым ня менш, хлопцы на працягу ўсяго выступу забіяцкі крыўляліся, ўзаемадзейнічалі з тымі, зь кім можна было ўзаемадзейнічаць, а пад завяршальную кампазіцыю вакаліст запрасіў усіх дружна падысьці да сцэны, і адмовіць у гэтым было цяжка.



Вечар паступова набліжаўся да ночы, меланхолія ў душы нарастала. Разам з пустэчай у клубе, нарастала пустата ў душы. Па адным непрыкметна сыходзілі апошнія героі вечару, не дачакаўшыся заўсёднікаў мясцовых канцэртаў — girls-бэнда Sameli. Па традыцыі доўгая наладка, непаладкі з шматпакутным чырвоным ноўтбукам, і ўсё ж…

Загучалі першыя ноты, на танцпляцы ажывае парачка хлопцаў, якія жадаюць адарвацца напрыканцы, выпісваючы тыя яшчэ танцавальныя піруэты. Танцавальная поп-індустрыяльная музыка гэтаму ў прынцыпе ўдала спрыяе. Усё тыя ж песьні, усё тыя ж лялечныя статуі і халодныя погляды.


Толькі гітарыстка-вакалістка спрабуе дадаць пазітыву ў гэты хмурны вечар. Гучыць заклік тым, хто застаўся не сыходзіць, і абяцаньне, што надоўга сэт не зацягнецца, бо «ужо пара па хатах у ложачкі да сваіх каткаў». Асабліва актыўная парачка ўсё-ткі патрабуе працягу бяседы.



Падводзячы вынікі, можна сказаць, што гэта быў прыемны па сваёй атмасферы вечар. Дзякуй асабіста Аляксандру Гайдукевічу і тым, хто прыклаў намаганьні, каб мерапрыемства адбылося.

Фота, тэкст — Вольга Канн

Дажджлівым вечарам аўторка Менск наведалі віртуозныя выканаўцы прагрэсіў-металу – гурт Animals as Leaders. Яны бяруць свой пачатак з 2007 году і налічваюць ужо чатыры поўнафарматныя альбомы.

Хлопцы прыехалі да нас з Вашынгтону ў рамках невялікага туру. Здавалася, што народу павінна прыйсьці больш, але як ёсьць: амаль палова танцпляцу Рэпабліка пуставала. Мабыць, з-за кошту на квіткі, аднак тут не паспрачаешся – арганізатарам відаць лепш.



На разагрэве выступаў менскі гурт Crucified Сrow. Нават не ўяўляю, як яны патрапілі на разагрэў да Animals as Leaders, бо музыка ўвогуле розная.

Crucified Сrow граюць у стылі пост-рок з элементамі металу. Увогуле, дагэтуль я ніколі ня чула аб гэтым гурце, але цікава было ўбачыць. Гук падчас іх выступу быў даволі нядрэнны, што вельмі рэдкая зьява для Рэпабліка. Добра было чутна музычныя інструменты, а разам з гэтым і здавальняючаю зладжанасьць музыкаў. Але вакал варта падцягнуць, як і ангельскае вымаўленьне.



Голас вакаліста зрываўся, як і павінна быць у гэтым жанры, але час ад часу было чутна, што гэта далёка ня “штучка” пост-року. З кожнай песьняй апладысьменты рабіліся ўсё гучней, бачна, што народу падабалася. Але час ад часу падавалася, што музыкі ўвесь сэт граюць адну й тую ж песьню. Усё праходзіла ў змрочным сьвятле, раз-пораз былі жоўтыя блікі. Але, у асноўным, прыглушаны чырвоны.



Падчас выступу Crucified Сrow народ павольна даходзіў, таму аніякіх слэмаў на танцпляцы не было. Асобныя людзі намагаліся трасьці башкой і як-ніяк разагравацца.



Animals as Leaders чакалі амаль паўгадзіны. А калі яны неўзабаве выйшлі, зала аж выбухнула! Скандаваньне назвы гурта, гучныя крыкі і прывітаньне музыкаў зьмяшаліся ў адно цэлае.

Гурт зь першых акордаў паказаў высокую тэхнічнасьць. З упэўненасьцю скажу, што гэта адзін з найлепшых канцэртаў, на якія я трапляла. Бо амаль нерэальна ўбачыць яшчэ ад кагосьці такое майстэрства. Кожны музыка заслугоўвае асобнай павагі: моцны барабаншчык, чые партыі нават не саступалі гітарным, Хаўер Рэйес – другі гітарыст, які як нельга лепш дапаўняў чалавека, аб якім зараз пойдзе гаворка.



Тосін Абасі – асноўны гітарыст, які і стварыў гурт у падтрымку свайго сольнага праекту. З таго моманту, як ён толькі ўзяў у рукі гітару, залу пачала перапаўняць бура эмоцый. Адразу некалькі заўзятараў распачалі невялічкі слэм.



Падчас усяго выступу ў галаве круцілася адна думка: “Як ты гэта робіш?”. Ніколі ў сваім жыцьці я ня чула такіх выбітных сольных партый. Нават ня ведаю, з чым параўнаць. Мана нябесная! Бо, калі загледзецца на рух яго рук, можна ўвогуле згубіць ход часу і зьмяшацца з гукам. Музыка запоўніла кожны закавулак Рэпабліка, душу кожнага прысутнага. Амаль усе стаялі нібы ў экстазе і слухалі, слухалі. Віртуоз, інакш і ня скажаш.



Разам з гэтым Тосін не забываўся і на залу. То размаўляў з прысутнымі, то скаліўся белазубай усьмешкай нават падчас выкананьня песень. Другі гітарыст часта падыходзіў да краю сцэны і корчыў рожы ў залу, што падтрымлівалася гучнымі выкрыкамі.



Выступалі без лагатыпа на фоне чорнага палатна. Сьвятло было рознакаляровым: то жоўтае, то блакітнае, то зялёнае – усё добра гарманавала з музыкай.

Для выкананьня адной зь песень Тосін зьмяніў гітару, якая мела ўвогуле іншае гучаньне.



Адыграўшы сэт, музыкі зьбіраліся пайсьці на пакой, але публіка ні ў якую не жадала іх адпускаць. Музыкам прыйшлося выканаць яшчэ адну песьню. Здавалася, прысутныя (а ў іх ліку і я) гатовыя слухаць Animals as Leaders бясконца, але надышоў час разьвітаньня.



Animals as Leaders – адзін з самых зачароўваючых гуртоў, якія мне прыходзілася чуць. І пасьля такога выступу вельмі цяжка слухаць іх на запісах, бо ўжо ня тое.
Будзем спадзявацца, што госьці з далёкага Вашынгтону заехалі да нас не ў апошні раз!

Тры гады таму на руінах звышпапулярнага панк-рок гурта «Король и Шут», які прывёў да цяжкой музыкі і нефармальнага асяродзьдзя багата каго з нас з вамі, сфармаваўся новы калектыў імем «Северный Флот». Іх прымалі і не прымалі, ставіліся і скептычна, і зь цікавасьцю, ім адмяралі няшмат часу, прагназуючы сыход разам з сыходам настальгічнай хвалі па «КиШу», і разам з тым уважліва сачылі за наваяўленым вектарам творчасьці, які разгортваўся і вымалёўваўся з-пад рук новага лідара Аляксандра «Рэнегата» Лявоньцьева.



І вось, 2016 год, «Северный Флот» выпускае ўжо другую кружэлку, маючы вагон адыграных пасьпяховых канцэртаў, прызнаньне крытыкаў і слухачоў, маючы ўласнае імя, трывала замацаванае ў медыя-прасторы, несучы ўласны пасыл і чапляючы ўласнымі «фішкамі». І зьбірае залу ў Менску.



Мяркуючы па сабе, магу выказаць думку, што прыйсьці да «СФ» трэба, па-першае, пазбавіўшыся атаясамленьня іх зь «Кішом» — то бок з музыкай, пакінутай у падлеткавых гадах, прыемнай для пасьпяваць пад гітару ля вогнішча, але адсунутай на далёкі план пошукамі чагосьці больш багатага і разнастайнага, стаўшагася захапленьнем сьветам цяжэйшай музыкі.

Такім чынам да «Северного Флота» прыходзіш, раптоўна для сябе «падсеўшы» на якіясь зь іхных кампазіцый, і пачынаеш адкрываць новыя, балазе, шмат зь іх зроблены зь відавочным намерам стварыць хіты, дасканала прапрацаваць усе гармоніі і аранжыроўкі, сыграць і запісаць гэта на высокім узроўні. «Северный Флот» — дарослы гурт з музычным прадуктам заходняй якасьці, з дарослай філасофскай лірыкай, з уласным тварам.



Улічваючы ўсё вышэйнапісанае, адметным момантам было ўсьведамленьне таго, што аўдыторыя на менскім канцэрце была аўдыторыяй менавіта гурта Северный Флот, апранутая менавіта ў іхны мерч — людзей у «Короле и Шуте» было амаль не відаць, хоць на «елках» і гучалі знаёмыя старыя песьні, ды й сэтліст быў пабудаваны з добрай доляй звароту да іх (і, відаць, не безь сімвалізму: канцэртную прэзентацыю альбому «Мизантропия» пра заганы чалавецтва і асобы адкрывала песьня «Добрые люди» з рок-оперы Король и Шут — «TODD»). Як бы да мурашак не прабівалі ўлюбёныя матывы мінулай эры («Марионетки», «Исповедь вампира», «Танец злобного гения» і г.д.), песьні абодвух альбомаў «Северного Флота» сустракаліся ня меней (а можа, і болей) цёпла.



Адпрацавалі музыкі як належыць. Нягледзячы на выбачэньні Рэнегата за «страчаны за дзень да нас у Кіеве голас» (тэндэнцыя?) і «грустного Поручика». Узровень выкананьня і падачы быў, не пабаюся сказаць, узорным: усе на сваіх месцах: моцны вакал і ўдалыя падпеўкі, тлустыя рыфы, прыгожыя сола, сакавіты бас зь хістовай ударкай, прыемныя клавішныя аранжыроўкі. Канцэрт доўжыўся каля паўтарох гадзін, літаральна нонстопам, даўшы перавесьці дух толькі пад канец і моцна давяршыўшыся знакавай «Мёртвый Анархист» і тытульнай «Северный Флот».



Удалага плаваньня «Паўночнаму флоту» і спадарожнага ветру! Дзякуй. Будзем вас чакаць ізноў на сваіх прасторах.




Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн

У жыцьці кожнага чалавека ёсьць моманты, калі нечакана адбываецца нешта, што кардынальна адрозьніваецца ад таго, што ён бачыць сярод абыякавасьці будняў, што моцна, адразу і назаўжды зьмяняе самую яго асобу. Упершыню чалавек выходзіць з Лабірынта штодзённасьці, абыякавасьці і аніякавасьці, у якім ён блукаў з самага нараджэньня. Спачатку ёсьць толькі боль, толькі жах перад цудам дзённага сьвятла і непараўнальнай прасторы. Шматлікія не вытрымліваюць, перад тварам асабістай вольнасьці яны бягуць у такую знаёмую і звыклую Цемру. І толькі тыя людзі робяцца сапраўднымі, што праз жах і сябе робяць крок наперад…

Менавіта такім кавалкам антыматэрыі, што падрывае рэчаіснасьць, для мяне зьявіўся канцэрт Phurpa і Cult of Fire у першы дзень кастрычніка.



Пачаўся гіг са спазьненьнем на паўгадзіны. Што адразу кідалася ў вочы пры ўваходзе на танцпляц —- незвычайны зьнешні выгляд сцэны, дзе лідэр Phurpa Аляксей Тэгін наладжваў мноства розных экзатычных інструментаў (некаторыя зь іх былі зроблены з матэрыялаў кшталту чалавечай галёначнай косткі).



І вось, пачалася Містэрыя. Містэрыя, бо гэты рытуальны дроўн нельга назваць проста «музыкай». Гэта былі мантры, сапраўднае рэлігійнае дзейства, дзе аб'ядналіся зьняшняя экзотыка і глыбіня сэнсаў. Якое ахінала ўсіх прысутных у новы сьвет, у абсалютна невядомы дагэтуль транс космасу тыбецкай да-будысцскай традыцыі Бон і таямнічых сакральных сноў самога Аляксея.



Пасьля пачаўся іншы рытуал. Не, гэта быў яшчэ нават ня выступ. Гэты было дзейства падрыхтоўкі сцэны для знакамітых чэхаў Cult of Fire. На сцэне зьявілася вялікае мноства сьвечак, выявы індуісцкага бога разбурэньня Шывы, багіні Сьмерці Калі (асабліва вылучалася яе вялізная выява на заднім плане), і дзьве скрыжаваныя на мікрафоне касы.



І вось, нарэшце, пачалося. Тое, дзеля чаго сабраліся амаль усе прысутныя. Таямнічыя, каляровыя, экзатычныя й моцныя Cult of Fire. Яны выйшлі ў сваіх модных зараз на блэкавай сцэне балахонах (але менавіта яны былі аднымі з тых, хто гэтую моду й распачаў), у дыме сьвечак й сьвятле. Гэта нават выглядала… Неверагодна, жахліва прыгожа. Нясьпешныя рухі вакаліста, рукі якога нагадвалі крылы самой Сьмерці. Цёмныя сілуэты астатніх удзельнікаў гурта. Пах сьвечак, нібыта на нейкім неверагодным рэлігійным дзеяньні. Нязвыклая таямнічая ўсходняя мелодыка й змрочны эпік лепшых прадстаўнікоў блэк-металу.

Якаснае гучаньне (у пачатку сапсавалася фонам ад мікрафона, выпадаючым вакалам, але потым усё гучала амаль як на запісу), філасоўска-акультная атмасфера тагасьветных Таямніц. Неверагодны выступ як з пункту гледжанньня якасьці выкананьня, так і глыбіні пачуцьцяў, паглыбленьня залы ў дзеяньне і прыгажосьці нават зьнешняга афармленьня.



Канцэрт-шэдэўр, адзіным значным недахопам якога была працягласьць толькі ў 40 хвілін (і адсутнасьць маёй улюбённай “Vltava”).
Гэта было нешта, што канцэртны Менск (і асабіста я) будзе яшчэ вельмі доўга памятаць і пасьля наведваньня чаго з клубу ты выходзіш хоць крышку, але іншым чалавекам.

Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Вольга Канн

Фота: Аляксей Базарнаў

Tiamat. Мабыць, адзін з самых пранікнёных канцэртаў, якія даводзілася наведваць ever. Прыкладна ў адзін шэраг — з канцэртам Alcest, на працілеглы бок ад усіх астатніх металічных мерапрыемстваў. Магія, чараўніцтва, флэшбэкі ў далёкае юнацтва – музыкі прывезьлі ўсё гэта адзіным пачакам дармовых безьлімітных эмоцый. Бярыце, каму колькі трэба і хто на колькі здольны.



Адразу скажу, што разьлічваў убачыць значна менш людзей у зале. Сёньня мы жывем у такія часіны, калі даводзіцца быць суворым рэалістам, і па-іншаму глядзець на пэўныя рэчы. У мінулы раз людзей было ледзь не ў 2 разы больш, але і зараз клуб ня быў пустым. Больш, чым прагназаваў я (але, на жаль, менш, чым было патрэбна), візуальна людзей хапала, асабліва, калі яны расьцягнуліся па танцпляцы падчас канцэрту. Цяжкае пытаньне, ці ўбачым мы яшчэ раз музыкаў у бліжэйшы час у Беларусі, таму тыя, хто не паленаваўся прыйсьці ў гэты вечар, атрымалі ўнікальны шанец убачыць Tiamat, лічы, у крокавай даступнасьці ад дому.



Перад канцэртам зьдзівіў кіеўскі сэтліст, дзе адсутнічала хітовая “Brighter than the Sun”. У нас яе таксама ня гралі, але ў астатнім, свае запаветныя “Cain”, “Vote for Love” і “Gaia” мы атрымалі. Разам зь яшчэ дзясяткам пранікнёных трэкаў. На чале зь непаўторным Юханам Эдлундам, зразумела. Пэўны кантакт з публікай трымаў менавіта ён: пасьля першай “Will They Come?” зьявіліся траблы з барабанамі, таму Юхан запытаў каго-небудзь распавясьці цікакую гісторыю. Нічога з гэтага не атрымалася, ну й ладна. Ціскаў рукі жадаючым ледзь не пасьля кожнай песьні, са сваімі жа музыкамі на сцэне паводзіў сябе як шкадлівы хітры кацейка, то падняшваючыся да басіста, то выпісваючы падачы па дупе гітарысту. То рукой, то шнуром. Гітарыст быў асабліва і ня супраць. А педыкюр на ножках Юхана ўсе ж зацанілі, так?



Самі жа астатнія музыкі былі значна больш стрыманыя (можа, адбіваецца той факт, што большая частка далучылася да жывога складу гурта зусім нядаўна?). Неяк без асаблівага імпэту. Толькі клавішнік пасьля кожных п’яных крыкаў з натоўпу чамусьці загадкава ўсьміхаўся. На фанатаў жа музыка ўзьдзельнічала ўвогуле па-рознаму: людзі ўпадалі ў транс, нехта сыходзіў у алкагольны ўгар, не саромеліся залазіць на сцэну (асабліва дзяўчына пасьля “Cain”, якая там затрымалася на непрыстойна доўгі час, і мужчына з голым торсам), але музыкам было на гэта да ліхтара.



Скончылася ўсё раптоўна і нечакана. Нібы канцэрт не пасьпеў распачацца, а ўжо гучаць “The Sleeping Beauty” і “Gaia”. І пасьля выступу жадаючыя атрымалі сабе ў рукі ўжо значна іншых музыкаў – вясёлых, пазітыўных і відавочна задаволеных. Астатнім засталіся толькі ўспаміны пра гэты цудоўны пятнічны вечар. Шчыры дзякуй арганізатарам за гэта!



Асноўную частку фота глядзіце тут.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота i вiдэа: Антон Кавалеўскі

У гэтую суботу ў Менск ужо не ўпершыню наведаліся шведскія коршчыкі Adept. Чакалі доўга, чакалі моцна. Яшчэ задоўга да пачатку ля дзьвярэй Рэпабліка стаяла вялікая чарга, якая намагалася як мага хутчэй патрапіць у клуб. Таксама шмат народу чакала пачатку на знакамітых елках.



Хочацца адзначыць паводзіны некаторых прысутных як да пачатку, так і падчас канцэрту. Людзі, калі ідзеце на канцэрт, не дапівайцеся да “белачкі”, каб вас потым не вывозіла машына хуткай дапамогі (а такое было!). І, калі вы заўзяты мошэр, глядзіце, дзе вы махаеце сваім канечнасьцямі. Заўсёды ў цэнтры танцпляцу ёсьць месца, дзе вы можаце даць волю свайму руху. Кажу гэта, бо мне ня раз прылятала з кулака, хаця я й стаяла ну зусім далёка ад эпіцэнтру.



“Грэў” шведаў менскі гурт An Argency, які, мовіць, ня так даўно вярнуўся з туру па Расеі. Хлопцы прыемна ўразілі публіку сваім моцным выступам. Аднак гук быў ня вельмі ўдалы. Час ад часу здавалася, што інструментаў становіцца менш, усё зьліваецца ў кашу, або амаль нячутна вакалу. Гэта, канечне, “заслуга” гукачоў, якія на гэты раз хаця б не гулялі ў “Героеў”.



У цэлым, выступ An Argency атрымаўся нядрэнным, улічваючы лайновы гук. Паказалі майстэрства, добрую сыгранасьць, уменьне паводзіць сябе на сцэне і, увогуле, пакінулі аб сабе найлепшыя ўражаньні.

Прыкладна а 20:30 на сцэне зьявіліся доўгачаканыя шведскія госьці. Не скажу, што народу стала больш, бо і на An Argency была запоўнена большая частка танцпляцу. Сустракалі як заўсёды – моцныя крыкі і скандаваньне назвы гурта.



Выступалі Adept на фоне вокладкі новага альбому і, у асноўным, з жоўтым сьвятлом, якое добра гарманавала з фонам.

Пачалі (чым не зьдзівілі) зь песьні “Black Veins” – усё ж з новым альбомам прыехалі. Адразу стала зразумела, што гук крыху выправілі. Але пасьля пачалося тое ж, што й на An Argency – прападаюць інструменты і амаль нячутна вакалу.



Песьні на трэцяй публіка ўтварыла даволі маштабны слэм, у якім большасьць прысутных бегала па крузе – выглядала даволі зладжана і прыгожа. Увогуле, слэмаў было шмат: сёркл-піт, сьцяна сьмерці і дзеяньне, якое нагадвала цягнік, па якому “плавалі” людзі (няхай выбачаюць мяне заўзятары, бо назвы ня ведаю). Як я ўжо казала вышэй, мошэры таксама былі. На працягу ўсяго выступу круцілі “вяртухі” ў цэнтры танцпляцу, якія раз-пораз “лавілі” прысутныя. Не абыйшлося і бяз траўм – разьбітыя твары і адбітыя галовы.

Было прыемна ў перапынках паміж песьнямі чуць ад вакаліста “Я люблю Беларусь!” і класічнае слова для замежных музыкаў – сіські.



Далёка ня ўвесь сэт-ліст складаўся зь песень з новага альбому. Adept парадавалі прысутных даўно ўжо ўпадабанымі кампазіцыямі, якія публіка ахвотна гарланіла ва ўсю моц.

Выдатнага руху па сцэне ад музыкаў не дачакаліся. У асноўным “дзьвіж” на сцэне ўтваралі людзі, якія скакалі ў натоўп. Вакаліст, дарэчы, ахвотна абдымаўся зь імі. Ён, канечне, рухаўся разам з басістам, а вось астатнія амаль увесь выступ прастаялі на адным месцы.

Нават і на такіх канцэртах не абыходзіцца безь лірычных момантаў. На адной зь песень уверх паднялося шмат рук з тэлефонамі і запальніцамі, а я танцавала вальс.



Падводзячы вынікі, можна сказаць, што выступы як An Argency, так і Adept атрымаліся выдатнымі, нават нягледзячы на дрэннаваты гук.

Землякам жадаем посьпехаў, а Adept чакаем зноў і зноў на беларускіх сцэнах!

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў

Увесну на ніве змрочнай беларускай музыкі зьявіўся цікавы праект пад назвай Dymna Lotva, які на дадзены момант падзяліўся са слухачамі двума сінгламі, сімфанічнай кампазіцыяй і хутка прадставіць свой дэбютны альбом. BelMetal паразмаўляў з удзельнікамі Dymna Lotva, голасам праекту Nokt і адказным за тэхнічную частку справы Jaŭhien’ам. Прапануем і вам завесьці карыснае знаёмства.



Першае пытаньне да Nokt, з вашага дазволу. Тваю яскравую асобу я асабіста заўважыла ў складзе праекту Трызна. Як сталася, што ты сышла з гурта?

Nokt: Так склаліся абставіны, у выніку чаго ўсе задаволеныя. Дарэчы, вялікі дзякуй Трызьне за шматлікія класныя знаёмствы, у тым ліку з Жэнем.

Тады спадарожнае пытаньне: як нарадзіўся праект Dymna Lotva? Што стала зыходным пунктам?

Jaŭhien: Склалася некалькі трэкаў, потым я вырашыў запісаць гэты матэрыял, падаў аб’яву на guitar.by, а там знайшлася Каця. Уласна, паколькі мы былі дагэтуль знаёмыя, асаблівых цяжкасьцяў не ўзьнікла.

Nokt: Можна сказаць, у нас ёсьць асаблівая гісторыя, зьвязаная з трэкам “Самотны Чалавечы Голас”. Гэта адбылося ў той дзень, калі Сьвятлане Алексіевіч далі Нобелеўскую прэмію. Я, як і ўсе, радавалася, пачала ўзгадваць творы пісьменьніцы, на думку прыйшла “Чарнобыльская малітва”. І тут я ўзгадваю, што акурат дзесяць год таму, калі вучылася ў школе, у мяне была цудоўная настаўніца беларускай мовы і літаратуры. І аднойчы я пачула, як яна размаўляе па-расейску. Гэта было ўвесну, яна прыйшла ў клас, пасадзіла ўсіх і пачала чытаць. Усе слухалі, гісторыя вельмі кранала. Я запісала назву кнігі, потым, натуральна, запіс згубіла і забылася на гэта. І вось, дзесяць год пасьля гляджу, ці не яно гэта. Адкрываю, пачынаю чытаць – яно. Насамрэч, музыку я пісаць ня ўмею. Але тут мяне накрыла, і я вырашыла, чаго б тое ні каштавала, зрабіць трэк па матывах “Чарнобыльскай малітвы”. Тым жа вечарам убачыла ў інтэрнэце знаёмы нік… Карацей, праз паўгадзіны пасьля таго, як мы з Жэнем сабраліся, у нас быў трэк “Самотны Чалавечы Голас”. Напэўна, гэта быў рэкорд па хуткасьці рэалізацыі ідэі. І толькі ў той дзень, як мы выклалі трэк, я зразумела, чаму настаўніца чытала тады гэты твор – было дваццаць год пасьля Чарнобылю.

Падзялілася вынікам працы з настаўніцай?

Nokt: Пакуль не, але як-небудзь трэба знайсьці яе, яна дагэтуль працуе ў школе, і распавесьці гэтую гісторыю.

А як бы выглядаў твой топ лепшых твораў беларускай літаратуры?

Nokt: Напэўна, нумар адзін на ўсё жыцьцё – “Ладзьдзя роспачы” Караткевіча. Паколькі я дзяўчынка, мне можна, на другім месцы будзе Караткевіч зь “Сівой легендай”. На трэцяе месца шмат годных кандыдатаў…напэўна, “Меч князя Вячкі” Леаніда Дайнекі.

Адкуль зьявілася назва Dymna Lotva? Што вы мелі на ўвазе?

Nokt: Думалі мы шмат. Калі адкінуць усе філалагічныя нюансы, мы шукалі назву, якая б стварала атмасферу і давала разуменьне, якую музыку пачуе чалавек. Dymna Lotva – нешта кшталту “запах вёскі, спаленай сярод балота. “Лотва” – гэта верхавое балота. Дарэчы, аказваецца, што ў беларускай мове больш дваццаці словаў для абазначэньня балота. “Дымна” можна лічыць не зусім правільнай беларускай, або правільнай польскай мовай, бо па-польску гэта азначае “дым”. Карацей, атрымліваецца гэткі беларускі smoke on the water.

Апрача “Самотнага Чалавечага Голасу” мы атрымалі сімфанічную “VIII”, “Requiem”. Якія яшчэ гісторыя вас натхнялі, і што мы зможам пачуць на новым альбоме?

Nokt: У альбоме спасылак на канкрэтныя падзеі ўсё ж такі няма, аднак, калі размаўляць пра канцэпцыю лірыкі, гэта ўсё ж такі гора, заснаванае на рэальных сітуацыях. Навошта нешта прыдумваць, калі вакол нас столькі смутку і гора?

Напрыклад, гурт Massenhinrichtung выдаў альбом, прысьвечаны ваенным падзеям. У вас нешта падобнае прасочваецца?

Jaŭhien: Пакуль не.

Nokt: У нас будзе альбом пра балота.

Калі мы зможам азнаёміцца з самім альбомам?

Nokt: Па музыцы ён гатовы. Зараз ідзе праца над буклетам. Вельмі ня хочацца пакуль называць канкрэтны тэрмін, таму што дагэтуль мы агучылі скрайні тэрмін напрыканцы жніўня, але не пасьпелі. І я адчуваю, калі назаву, прыкладам, пачатак кастрычніка, гэта будзе азначаць, што да пачатку кастрычніка мы зноў не пасьпеем. Насамрэч, хочацца, каб альбом хутчэй выйшаў, асабіста мне ён ужо надакучыў. Канечне, яго яшчэ прыйдзецца граць…

…але слухаць яго вы ўжо ня будзеце.

Jaŭhien: Можа быць, празь якіх паўгады. Я надоечы “Рэквіем” пераслухаў. Нічога, нармальна.

Краем вуха я чула, што ў фотасесіі для буклету прымала ўдзел бабуля Nokt. Як гэта атрымалася? Дарэчы, гурт Re1ikt таксама ўзяў фота бабулі для вокладкі свайго альбому…

Nokt: Зараз пачнецца: узялі ідэю, бабулю… Аднак сваю бабулю кудысьці “прыстроіць” я хацела ўжо вельмі даўно. Яшчэ два гады таму яна абяцала мне фотасэсію. Па сутнасьці, яна была мне вінная жаданьне, зьдзейсьніць якое атрымалася толькі зараз. Пабачым, што з таго выйдзе. Увогуле, зараз гэта трэнд, трэба неяк старэйшае пакаленьне далучаць да жыцьця.

Дасі бабуле паслухаць альбом?

Nokt: [уздыхае] Прыйдзецца. Толькі здаецца, пасьля гэтага яна ніколі больш не згадзіцца на падобныя авантуры.

Jaŭhien: Я сваёй дакладна дам паслухаць. Дыск ёй падару, будзе дома ляжаць.



Nokt: Табе не здаецца, што мы скочваемся ў гэткі дэпрэсіў-бабуля-метал?

Jaŭhien: А хто, калі ня мы?

Апошнім часам шмат беларускіх блэк метал-гуртоў выкарыстоўваюць нацыянальная матывы ў сваёй творчасьці – беларускамоўную лірыку, інструменты, атрыбутыку. Складваецца такое ўражаньне, што самы лёгкі шлях да посьпеху – насачыняць чаго-небудзь цёмнага, дадаць “вінтэр”, прыправіць гэта “беларушчынай”, і гатова – вы цудоўны. Як вы лічыце, наколькі гэта праўдзіва, і ў чым унікальнасьць праекту Dymna Lotva ў дадзеных абставінах?

Jaŭhien: Напэўна, варта пачаць з таго, што Dymna Lotva, у прынцыпе, ня блэк. Асабіста я падобнай тэндэнцыі не заўважаў, напэўна, таму, што я ў прынцыпе слухаю мала блэку. Агулам кацірую ўсяго патрошку – атмасферную музыку, пост-метал, дум, джаз, блюз. І ўсё гэта ў нас намяшана.

Nokt: Мне падаецца, што музыка, які распавядае пра сваю ўнікальнасьць, паказвае сябе абмежаваным і нясьціплым. Тэмы злога сатанінскага блэку на ангельскай мове з нянавісьцю, лютасьцю, агрэсіяй вычарпаныя яшчэ ў дзевяностыя. Натуральна, людзі імкнуцца знайсьці нешта яшчэ не распрацаванае. А ў кожным краі ёсьць свой каларыт і ўнікальная атмасфера, таму далёка хадзіць не прыходзіцца. Хоць некаторыя зьвяртаюцца да іншых культур, напрыклад, здаецца, нехта ў Расеі сьпявае на нарвежскай. Агулам добра, калі можна пазнаць ня толькі канкрэтныя гурты, але і сцэны асобных краін.

Нядаўна ў сеціве прамільгнула інфармацыя, што вы шукаеце сола-гітарыста. Ці скончыліся вашыя пошукі? Калі не, то якога чалавека вы хацелі б бачыць у сваім калектыве?

Nokt: Пошукі ня скончыліся. Чалавек, якога мы шукаем, павінен, з аднаго боку, умець граць, і ў яго павінна быць жаданьне граць менавіта такую музыку.

Jaŭhien: Я адказваю за тэхнічны бок. Гітарысту пажадана мець вопыт выступаў, педалборд ці працэсар.

Па заканчэньні пошукаў неўзабаве пабачым Dymna Lotva на сцэне?

Nokt: Безумоўна, выступаць мы будзем. Аднак, зноў жа, ня хочацца загадваць, бо адзіная прыкмета, якая ў мяне працуе – аб’явіць што-небудзь, каб тое ня спраўдзілася.

Тады некалькі словаў “на дарогу” для чытачоў BelMetal, калі ласка.

Nokt: Чытайце беларускае!

Jaŭhien: Слухайце беларускае!

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal

Тэкставы артыкул, больш фота і відэа глядзіце тут.

Фота: Антон Кавалеўскі

In Extremo — легендарны калектыў у плыні такой сусьветнай зьявы, як folk metal. Яны былі аднымі з заканадаўцаў разьвіцьця маладога на той час стылю ў сярэдзіне 1990-х, увасабляючы сабой галіну медывальнага металу з усімі ягонымі атрыбутамі: спалучэньнем традыцыйна рокавых, цяжкіх інструментаў з інструментамі старадаўнімі: арфа, дуды, лютні і інш.; выкарыстаньнем шырокага кола еўрапейскіх моваў, архаічных і сучасных: латынь, гаэльская, галісійская, шведская, старафранцузская і шмат інш. — у перапрацоўцы сярэднявечных балад і роднай нямецкай ва ўласных творах; і, канешне, яркімі візуальнымі вобразамі.



Упершыню прыняць In Extremo на сваёй зямлі нам пашчасьціла цёплым сонечным восеньскім днём 11 верасьня.

Менск быў другім горадам туру ў падтрымку новага альбому «Quid Pro Quo» — альбому тэматыкі кабакоў, суворых рабацяг, разгульнай весялосьці, мужыцкіх разборак і жорсткіх пахмельляў. Пагружанымі ў вобраз яны і прыехалі да нас, распачаўшы ўгар за дзень да таго ў сталіцы Ўкраіны. Памыліцца тут было складана :) Надта характэрныя засмучаныя твары былі ў музыкаў.




… Што, аднак, ніяк не адбілася на якасьці выкананьня. Уздоўж усяго канцэрту я не пачуў натуральна аніводнае лажы: філігранна выведзеныя мелодыі духавых, лірычныя пераборы струнаў арфы і жорсткія рыфы гітары з басам, нястомная ўдарка, фірмовы хрыплаваты вакал, які ўжывую набывае новых цікавых афарбовак. Праца існых фірмачоў. Сем каларытных мужыкоў адметна нямецкай зьнешнасьці, кожны пад уласным псеўданімам, кожны майстар свайго кавалку працы ў гэтым цудоўна зладжаным фолк-металічным механізме ансамблю пад кіраўніцтвам «Апошняга Аднарога» Міхаэля Райна: дуэт брутальнага арыйца «Жоўтага Дудара» і лафнага «Гнуткага» Марка Жаржыцкага, таксама дудара, абаяльны Голум на гітары пад імем «Доўгі», нардычнага характару басіст Кай Лютэр, усьмешлівы бубнач «Шпэкі» са стыльнай чубкай і самая каларытная зорка — небясьпечна спакойны здаравяк у цяльняге — арфіст Dr.Pymonte.






І гучалі яны досыць нядрэнна. Не фантан, але дастаткова роўна і збалансавана. Значны ўнёсак рабіла ўдалае асьвятленьне, творачы неад'емную дынаміку для бадзёрых рухомых кампазіцый і складаючы падмурак атмасферы больш спакойных і лірычных. Сэтліст In Extremo складаўся з ажно 22 рэчаў, закрануўшы амаль усю 12-альбомную дыскаграфію гурта: пачыналася шоў з твораў другой храналагічнай паловы творчасьці, перакінуўшыся да хіта, выдадзенага ў 2001-м — «Vollmond», і тым узьвёўшы да экстазу публіку, засяродзілася на прэзентацыі «Quid Pro Quo», разбаўляючы яго іншымі ўдала падабранымі песьнямі: «Nur Ihr Allein», «Belladonna», «Gaukler». Публіка пазнавала кожны новы нумар, радасна сустракала, падпявала, якая б то мова ні была, адрывалася, весялілася. Калі мінулі хіты альбому «Sieben» — «Ave Maria» і «Küss Mich» і прагучала звышпапулярная «Ai Vis Lo Lop», падыходзіў час галоўнай інтрыгі: ці цалкам паўторыцца сэтліст Кіева (які дагэтуль ішоў пад капірку), ці ўсё ж прагучыць кой-чаго, не пасуючага для выкананьня ва Ўкраіне і як бы зусім не зашкварнага для Беларусі — і прагучала казацкая руская народная «Чёрный ворон», прагучала ўпершыню, сталася прэзентацыяй ад In Extremo. І была надзвычай цёпла ўспрынята. Прыемна, але адначасова і супярэчліва. Руская культура воляй лёсу нам не чужая, але хацелася б адчуваць годнасьць, чуючы «Дзякуй» і, зусім у ідэале, пачуць якуюсь зь беларускіх народных. Вось так. А затым была гарэлка на сцэне і частаваньне ёю першых шэрагаў, неўзабаве заканчэньне праграмы павольнай «Moonshiner» і па-нямецку дакладна адпрацаваны біс з «Himmel und Hölle», «Liam» і «Erdbeermund». Шматлікі натоўп быў задаволены, разгарачаныя, з усьмешкамі на тварах і вагнём у вачах, людзі пакідалі танцпляц Рэпабліка, некаму пашчасьціла злавіць музыкаў у іх хуценькай рэціроўцы да буса, нехта працягваў вечар у сяброўскай кампаніі, зараджаны эмоцыямі канцэрту, нехта паехаў дадому дзяліцца ўражаньнямі ў сеціве.





То быў адметны вечар для беларускай металічнай аўдыторыі. Дэбютны для нас візіт адных са слупоў сусьветнага фолк-металу, стылю, найбольш папулярнага ў цяжкой музыцы нашай роднай краіны, прайшоў гучна і ўдала, паказаўшы запатрабаванасьць дадзенага кірунку і ўвогуле добры густ нашай публікі. Дзякуй, вязіце яшчэ, In Extremo тут любяць і будуць чакаць!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч

За што можна прабачыць няўмольна сыходзячае лета, дык гэта за тое, што з пачаткам восені пачынаецца і чарговы працяглы канцэртны сезон, які будзе доўжыцца ажно да канца траўня. Насыціўшыся мерапрыемствамі на адкрытых пляцоўках, душа ўсё мацней пачынала ляжаць да звыклых клубных сьценаў. На гэты раз асабіста для мяне (ды я думаю, і для добрай часткі наведвальнікаў) старт канцэртнага сезону пачаўся менавіта з выступу Louna.

Даўно ўжо адвык бачыць чэргі ў клуб, якія яго абгінаюць і даходзяць ледзь не да тусовачных “елак”. Але тут было менавіта так, што, у прынцыпу, і ня дзіва. На вока ў гэты раз людзей прыйшло крыху меней, чым у мінулым верасьні, але зала ўсё роўна была на зайдрасьць многім гуртам поўнай. Зь небясьпечнай мясарубкай на танцпляцы і з лазьняй, разам зь нездаровай канцэнтрацыяй пахаў поту, на другім паверсе.



Гурт выйшаў на сцэну без асаблівых затрымак і бамбануў традыцыйную “Мы — это Louna”. Увогуле, падчас усяго канцэрту не пакідала адчуваньне дэжавю, якое адсылала да таго, што ўбачыў у мінулым годзе. Так, прэзентавалі эпішку “18+” песьнямі “Сердца из стали” і “Те, кто в танке”, гралі кавер на Гражданку “Моя оборона”, але ў астатнім праграма адрозьнівалася хіба толькі зьменай парадку песьняў.



Але ні ў якім разе я не хачу сказаць, што было дрэнна. Стабільнасьць, пра якую падчас усяго выступу са сцэны казала Лу ў адрас фанатаў, менавіта слова стабільнасьць лепш за ўсё падыходзіць і для характарыстыкы канцэрту. Стабільна якасна, фірмова, агрэсіўна, з пачуцьцём і сваёй нязьменнай маленькай магіяй (вымусіць людзей варушыцца на танцпляцы на працягу амаль двух гадзін – дарагога каштуе).



Варушыліся – мякка сказана, бо ў цэнтры дзьвіжухі адбывалася сапраўднае пекла, адкуль кожныя хвілін 5 вынырвалі то потныя фанаты з пабітымі тварамі (але зь нязьменнай усьмешкай на іх, маўляў, нармас, зажыве), то дзяўчаткі з ашалелымі вачыма, відавочна шкадуючых, што патрапілі ў эпіцэнтр месіва. Фірмовы сьцяг гурта, людзі на мерчы з лога Louna (у гэты раз зь мерчам усё было ок), стэйдждайвінг і сёкл-піты – усё гэтае, зразумела, таксама было. Чамусьці, на гэты раз ахова забіла на прыбіральні, і таму там стаяў такі кумар, што думкамі я вяртаўся да школьных часін, калі прыкладна тое ж самае адбывалася і ў школьных туалетах. На самай справе, у туалетах людзей паліла больш, чым на вуліцы. Ня ведаю, чым яны кіраваліся, бо надвор’е стаяла выдатнае, але хлопцы і дзяўчаты, калі вы ня ведалі, паліць там нельга.



Завяршылі Louna свой выступ зноў жа традыцыйнай “Сделай громче!”, на якой сцэну акупаваў натоўп фанатаў. Люблю такія фішкі – выглядае вельмі эфектна, тым больш, калі музыкі ня супраць, а людзі сябе культурна паводзяць. Гітарысты нават самі пад канец пачалі за рукі выцягваць дзяўчатак з залы. Крута. Фанаты яшчэ доўга ня злазілі са сцэны, фота-сэлфі-абдымачкі, а канцэрт на гэтым быў скончаны. Мы пайшлі дадому, а музыкі раніцай паляцелі на канцэрт у Калінінград. Думаю, і там усё прайшло на выдатна. Чакаем яшчэ!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Тут ня трэба лішніх словаў і разважаньняў. Калі цягнік ня рухаеш – ён стаіць. А калі запускаеш кола дабрачыннасьці – ня важна, адкуль яно пачынае каціцца. Пры ўсёй абсурднасьці прысутнасьці на такім мерапрыемстве ў псіха-неўралагічным дыспансеры грайндкор каманды, усё атрымалася максімальна па-дамашняму і радасна. Драйв, стасункі з новымі людзьмі і разуменьне таго, што пра ніх не забываюць – гэта вельмі важна для тых, для каго гэтае мерапрыемства і было ўладкаванае. І гэта не ў апошні раз. Кропка.

Душэўна, лямпава і ўтульна прайшоў Фестываль змрочнае музыкі Darkness Fest нумар «пяць». Да юбілейнага канцэрту адмысловымі гасьцямі былі запрошаныя піцерцы Inner Missing (progressive gothic metal), «гаспадары» Beyond the Darkness прэзентоўвалі кліп, кампанію ім складалі грувовыя дэзеры Apologeth і маладыя Doomrrots.



Ключавыя ўражаньні ад вечару: цалкам добры гук, прыязная атмасфера, прыемная колькасьць народу.



Вельмі парадавалі Apologeth, выдаўшы эмацыйны і трапны сэт, які трымаў у напружаньні і цікаўнасьці на ўсім сваім працягу. Гэтым вечарам хлопцы адкрыліся (прынамсі, мне) з найлепшага свайго боку, моцна прывабіўшы да сябе бездакорнасьцю і зладжанасьцю выкананьня і харызмай франтмэна. Музыкі наразалі драйвовы і хістовы метал, па-над якім разгортваўся выдатны рознабаковы экстрым-вакал. Гарачы натоўп на танцпляцы быў найлепшым паказчыкам крутасьці выступу.



Будзем чакаць і ўскладаць самыя сьмелыя надзеі на плануемы рэліз. Бо, як даводзіцца ўпэўнівацца, і музычны, і тэматычны складнікі ў хлопцаў на вышыні.



Гурт Inner Missing асабіста я адкрыў для сябе ў далёкім 2009-м на супольным з SATURNUS менскім канцэрце. З тых часоў гурт пераўтварыўся з паўнавартаснага канцэртнага складу ў дуэт, што, зазначым, не адбіваецца на якасьці і не псуе ўражаньняў ад жывога выкананьня.



Выступ піцерцаў быў неверагодна атмасферным. Моцны лірычны акадэмічны вакал разам з жывымі клавішнымі аранжыроўкамі пад акампанімент лагодна-цяжкой гітары і эксперыментальнай, незвычайнай для тыповага готык-металу рытм-секцыі, на фоне вабнага тэматычнага відэашэрагу, акуналі ў прыемную меланхолію. Выступ Inner Missing праляцеў на адным дыханьні, пакінуўшы сьлед і выдатны ўспамін.



Beyond the Darkness трывала замацавалі за сабой марку галоўных «віноўнікаў» Darkness Fest'аў, займелі сваю традыцыйную спагадлівую аўдыторыю, частуючы яе рэгулярнымі (не радзей, чым па некалькі разоў на год) выступамі на ўласным фэсьце. За што атрымліваюць рэспект.




BtD не абышліся і гэтым разам без пачастунку-падставы: прэзентацыя новага кліпа. Паглядзелі эсклюзіўна і можам зазначыць, праца на ўзроўні, сюжэт і вобразы адсылаюць да агульнае тэматыкі альбому «Blind Shadows». Чакаем рэлізу ў сеціве 6 верасьня.



Дагэтуль маю шэраг прэтэнзій да гурта: у плане гучаньня, партый… Тым ня меней з кожным разам бачу іх рост над сабой, канстатую шчырасьць выкананьня і задавальненьне публікі. Гэтым разам адыгралі палову праграмы з чыстым вакалам Сержа Ф'юнерала з Articulo Mortis, былі выкліканыя пад дружныя апладысменты на біс. Франтмэн BtD і галоўны арганізатар фэсту Міхаіл рэгулярна адзначаў крутасьць прысутнай аўдыторыі, рабіў прамовы пра еднасьць і дух метал-руху. Пасьля канцэрту падзяліўся ўзрушанасьцю ад удалага канцэрту і зарадзіў сваім добрым настроем =) Што ж, пятая, юбілейная частка Darkness Fest паказала запатрабаванасьць «цёмнай» музыкі, запатрабаванасьць людзей у лакальных тусоўках, цікаўнасьць да жывой творчасьці ня толькі прывозных хэдлайнераў, але і тутэйшых родных каманд. Так, цёпла былі сустрэтыя маладыя дэбютанты — Doomrrots, выступ якіх я, на вялікі жаль, прапусьціў і абавязкова буду чакаць наступнага. Цудоўна, што doom metal жыве і працягвае натхняць музыкаў на творчасьць, а слухачоў — на цікаўнасьць да гэтае творчасьці.



Darkness Fest V прайшоў больш чым добра. Ён прайшоў з асаблівай атмасферай і стаўся ладным прыкладам і арыентырам на будучыню. Віншуем і дзякуем. Радуйце нас далей!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Апалiнарыя Курганава

Заканчваецца лета, верасень ледзь што не гарыць, а канцэртны сезон вось-вось распачнецца. І вось, у гарачы дзень 28 жніўня ў пабе «Бруге» адбыўся трэці па ліку Progressive News Fest. Шмат чаго чакалася, але ўсё ж ня ўсё прайшло максімальна добра. Магчыма, гэтаму перашкодзіла тое, што адначасова йшлі 3 мерапрыемствы падобнага накірунку.

Людзей было ня вельмі шмат і дзяліліся яны на некалькі асноўных катэгорый.
Першыя й самыя шматлікія — гэта модна апранутая моладзь позьняшкольнага-раньнястудзенцкага ўзросту ў мерчы рознага гламурнага постхардкору-металкору.
Зашмат хлопцаў субтыльнага выгляду, зашмат такіх самых дзяўчын з афарбаванымі валасамі… Відавочна было, што прыйшлі яны для таго ж, для чаго іх (і мае, лол) аднагодкі звычайна ходзяць на дыскатэкі: пагутарыць, пазнаёміцца, патанчыць, прыемна правесьці час, нешта выпіць у сакрэце ад бацькоў.
Другі, найбольш заўважны тып: дзесятак добра ведаючых адзін аднаго вельмі агрэсіўных мошэраў, што актыўна варушыліся ў піце, пужаючы тых самых школьнікаў, час ад часу раздаючы выпадковых люлей як адзін аднаму, так і ўсім астатнім. Гэтая кампанія папрацавала пазаштатным Кандратам для ахоўнікаў клубу, час ад часу чапляючы іх за сэрцы. Бо зь імі быў зьвязаны самы небясьпечны рух і самыя непрыемныя для іх сітуацыі. Напрыклад, мошэры зь відавочным энтузіазмам спрабавалі зачапіць эпічнага выгляду хлопца, што стаяў ля піту. Аднойчы нават ледзь не распачалася бойка, якую расчапіла тая самая ахова.
Ну й апошні тыпаж — суворыя сталыя дзядзькі, якія вечна, заўсёды п'юць нейкі півас. Гэтыя самыя дзядзькі рабілі падзеі на піце яшчэ болей пікантнымі: час ад часу мошэры чаплялі піва, у выніку чаго амаль цалкам танцпляц быў мокры. Ну, пакрыўджанае піва часам наносіла зваротны ўдар, з-за чаго машэры рэгулярна коўзаліся па вадкасьці і падалі.

Але пачнем з пачатку. Першай грала менская post-hardcore/metalcore банда Beyond My Universe. Папулярная стылістыка, адносна няцяжкае гучаньне, простыя рыфы. Ужо на іх павылазілі першыя мошэры. Цалкам неблагое ўражаньне, але… Гук. Гук на іх быў вельмі не да спадобы, гэта было нешта кшталту пластмасавай кашы. З таго, што датычыцца канкрэтна выступу: не спадабаўся чысты вакал. Гітарыст граў даволі нядрэнна, але вакальныя партыі цягнуў на жаль не заўсёды.

Другімі йшлі мозырскія хлопцы КриЗиС. У гурта нескладаныя, але даволі цікавыя гітарныя партыі (болей мелодыкі, чым у папярэдніх). Гралі даволі бадзёры расейскамоўны кор, але зала амаль што не варушылася. Нават мошэры сьціхлі і амаль увесь выступ сядзелі на падлозе. Дайшло да таго, што сярод выступу выйшаў чалавек зь мікрафонам (здаецца, вакаліст In The Hands Of Destruction) і заклікаў падтрымаць каллектыў, бо «Хлопцы прыехалі й даюць гаднату, а 4 з 5 тут — жывыя мерцьвякі». Не дацягваў асабіста мне тут таксама вакал. У франтмэна — даволі нядрэнны экстрым, але калі ён пеў чыстым (хутчэй казаць — фальцэтам) месцамі здавалася, што ён таксама ня вельмі трапляў па нотах.

In The Hands Of Destruction па рэакціі танцпляцу апыніуіся кульмінацыяй фэсту. Адразу быў адметны нашмат лепей пабудаваны гук (асабліва басу й бубнаў). Музычна — нядрэнна зьмяшаная сумесь дэткору зь нейкай электроншчынай. Не зусім арыгінальна й сваеасабліва, але даволі добра, цікава і моцна. Менавіта сюды прыйшоўся і эпіцэнтр усялікага руху і мошу, менавіта на іх выступе адбыўся канфлікт мошэраў і хлопца, якога яны штурхалі, менавіта на іх рухалася амаль уся зала.

Далей гралі самыя доўгачаканыя для мяне (і па колькасьці людзей у мерчы, ня толькі для мяне) удзельнікі гігу. Выбітныя тэхнадэстеры Irreversible Mechanism, што зусім нядаўна выбухнулі сваім дэбютным альбомам. Моцная, адначасова тэхнічная й меладычная музыка, зь цікавымі фішкамі, вельмі якасная й добра зробленая… Гэта быў іх першы канцэрт і бачна было, як хваляваліся Механізмы перад выступам. І адыгралі яны добра, выклаліся на сто адсоткаў… Але зноў, ня першы раз за гіг, уражаньне забіў гук (што даволі тыповая для Бруге праблема). Абы-як, калі шчыра, наладжаны гукавіком занадта рыклівы бас, нейкая невядомая мяшанка замест бубнача, амаль што нячутныя пасажы й мелодыі ў гітарыстаў, нават выбітны вакал амаль не было чуваць. Бачна было, хлопцы рабілі што маглі і рабілі гэта добра (нягледзячы, напрыклад, на відавочнае незадавальненьне іх музыкай тых самых мошэраў), але першы блін, нажаль, усё ж такі камяком. Але не па іх віне.

Закрывалі фэст Another Dream, якія гралі нешта значна больш лёгкае за два папярэднія гурты. Гэта было нешта паміж пост-хардкорам і альтэрнатыўным металам. Я ня вельмі вялікі прыхільнік падобнага жанру, але гурт граў добра. Неблагі гук (што адразу было вельмі чуваць пасьля Irreversible Mechanism), крыху тыповы для жанру салодкі вакал, які нагадваў нешта з нават поп-музыкі. Але нядрэнна. Вакал гэты быў у тэму, вакаліст трапляў куды і калі трэба, музыкі гралі злажана і яскрава. На іх выступе зусім сышлі мошэры, саступіўшы месца нейкай моладзевай дыскатэцы. Весела, энергічна і неяк нават… дабразычліва. Нават сёкл-піт, які распачаўся па словах франтмэна быў нейкі не агрэсіўны, а наадварот утульны.
На гэтым акордзе і скончыўся вельмі разнастайны, стракаты ва ўсіх сэнсах Progressive News Fest 3

На другі дзень Metal Crowd 2016 людзей стала значна менш. І дарма: атмасфера на фэсьце палагаднела, а выступы былі ня менш, а часам і больш якасныя за суботу. Памятаючы пра мінулую неахайнасьць, на другі дзень я прыехала акурат да пачатку выступаў, ня ў прыклад тым, хто яшчэ ачуньваў пасьля мінулай ночы. Дарэчы, па вяртаньні высьветлілася, што рэчыцкае таксі працуе па дзіўнай схеме: ты выклікаеш матор, а табе кажуць: “Пачакайце, мы вам патэлефануем, калі будзе пад’язджаць машына”. Чаму б, ведаючы пра такую маштабную падзею, як міжнародны фестываль, не пачаць, напрыклад, дзяжурыць зь вечару пад комплексам? Затое мясцовы аўтаспын пацешыў – хутка, гасьцінна і зь ветрыкам.

Першым стаў выступ бабруйскага гурта No Time to Die, які прадставіў публіцы свой альтэрнатыўны метал. Музыка была даволі якасная, я падышла бліжэй да сцэны (што, на жаль, было вельмі проста зрабіць). Але калі пасьля прамовы “музыка па-за палітыкай” я пачула куплеты пра “багну стабільнасьці”, а песьня, прысьвечаная крыўдзе, атрыманай ад жанчыны, была нашпігаваная фразачкамі кшталту “здохні, сука”, ад перадозу падлеткавых клішэ стала дурна. Мужыкі, сабярыцеся!



One String Man прагучалі як летні брыз. Што яшчэ трэба жнівеньскім днём? Гурт прадставіў кампазіцыю, якую плануе запісаць для будучага альбому ня зь кім-небудзь, а зь Сяргеем Табачнікавым, вось такая інтэрнацыянальная падтрымка. Дарэчы прыйшоўся і кавер на “Another Brick in the Wall”. Аднак я зразумела, што доўга слухаць інструментал – не для мяне, стамляе. А фанатам заходзіла.



Паціраючы далонькі, чакала я ўкраінцаў Crystal of Carpat і не памылілася. Мацнейшы меладэзавы калектыў, гэткі ўкраінскі Amon Amarth, які, дарэчы, і ня стаў бы адмаўляцца ад гэтага азначэньня, выканаўшы кавер на “The Pursuit Of Vikings“. Даеш спліт Crystal of Carpat і нашых Alfar! І я настойваю, што апошні сінгл гурта “Путь Воина» — самая забойная рэч. Навошта было адмаўляцца ад яго выкананьня?



Сэт гурта Kliodna чакалі зь цікавасьцю: надоечы гурт пакінулі вакалістка і бубнач, хацелася даведацца, як жа Kliodna выкруціцца. Новая вакалістка паказала сябе няблага – завадная дзяўчына, можа ўзяць у абарот і сваіх калег, і танцпляц, трэба толькі патрэніравацца. Сэсійны бубнач таксама выканаў сваю задачу без касякоў. Але, наколькі я зразумела, гэта было часовае рашэньне, і пытаньне з пастаянным удзельнікам гурта застаецца адкрытым (дарэчы, гурт распачаў пошукі драмера: тут).



Хто пацешыў ад душы, дык гэта менчукі Dittohead. Пасьля брутальных басаў, кожны зь якіх, здаецца, хацеў заглушыць усю Рэчыцу за гэтыя дні, звонкі і высокі голас вакаліста Dittohead у кампаніі слэераўскіх матываў выгадна вылучаўся. Вясёлы і задорны трэш, падчас якога, праўда, многія туліліся ля прыснапомнага намёціку “Комбинат школьного питания». Які, на жаль, не спатоліў мае патрэбы ў адэкватнай ежы, і я была вымушаная скокнуць на каня і імчацца да бліжэйшага гіпера. Сорам ды й толькі! Бо прапусьціла выступ каманд Mental Reflections, Thrashed і большую частку выступу D.Hate. Асабліва крыўдна за Mental Reflections, бо ля ўваходу на тэрыторыю фэста людзі толькі і пыталіся, калі выступае гэтая каманда. Ды й водгукі a posteriori былі самыя ўзьнёслыя.



А вось выступ Sakramant паглядзелі ад “А” да “Я”. Сталася магчымым хаця б таму, што музыкі ветліва згадзіліся разьдзяліць зь імі вандроўку ў краму і назад. Але гэта асобная гісторыя, як і тосты ў бусе з Crystal of Carpat… Пад Sakramant падцягнуліся многія, было на дзіва прыемна такі пачуць на другі дзень беларускага фэсту дуду. Адтапырыліся сапраўды файна – карагоды, танцы, пыл слупом. Асобны залік – вакалісту Браніславу Рамановічу за поўную аддачу справе.



Дзяўчынкі Blackthorn чым толькі не займаліся падчас фэсту: прадавалі мерч, загаворвалі цукар за два рублі, здымалі сурокі і нібыта западозрылі, што я некага прываражыла, такая небясьпека. Пасьля гэткай актыўнай дзейнасьці самы час быў ісьці на сцэну і выконваць сімфа-блэк. Выглядалі Blackthorn як заўжды эфектна, гралі ня без тэхнічных недахопаў, але сьцягнулі прыстойную аўдыторыю (і хто яшчэ каго прываражыў, а?).



Нуар на сцэне падтрымалі і суворыя аргентынцы Mortuorial Eclipse. Вось пакуль некаторыя енчаць, як далёка і нязручна езьдзіць у Рэчыцу, мы атрымалі свае плюшкі – выступ Mortuorial Eclipse у Рэчыцы ішоў першым перад гігам у нашай сталіцы, і менавіта на Metal Crowd беларусы зацанілі імпэт хлопцаў. Нягледзячы на брутальную стылістыку і корпспэйнты, пасьля выступу Mortuorial Eclipse з задавальненьнем фатаграфаваліся з ахвочымі, абдымаліся, прыгаворваючы: “Не раўнуй, у Аргентыне ўсе так робяць!”



Традыцыйную ўжо дозу брутал дэзу вечарам другога дня мы атрымалі ад украінцаў Fleshgore. Выглядала крута, хоць мае кампетэнцыі ў дадзенай музыцы сканчваюцца недзе паміж Dying Fetus і Posthumous Blasphemer.



Хэды другога дня – два ў адным флаконе – бярэш Atrocity, атрымліваеш Leaves’ Eyes у падарунак. Жартую, канечне, але мае далікатныя пачуцьці да адсутнай Ліў Крысьцін не стрымаць. Аднак ня варта жаліцца: Atrocity проста парвалі ўшчэнт, пакінуўшы абсалютнае задавальненьне сваім выступам. Не давялося быць фанаткай дадзенага гурта, але цяпер я падумаю. Музыка хістала, хаеры лёталі, “Death by Metal” у самае сэрца. Аляксандр Крул зачараваў усіх, неўтаймаваны, эмацыйны (ня жарт, энергіі хапіла на два гурты), выцягнуў на сцэну дзьвюх дзяўчат, ды давай запальваць у танцы, управа-улева сьцёгнамі.



Бяз Крула Atrocity быў бы пазбаўлены ільвінай долі сваёй сцэнічнай прыгажосьці, а Leaves’ Eyes увогуле згубіўся бы, улічваючы зьмену вакалісткі. Бландыністых валасоў, ножак у скураных шортах і неблагога голасу яшчэ недастаткова, каб падтрымаць заданы ў мінулым узровень. Аднак ня буду крывіць душой, на выхадзе гурт выглядаў прыстойна.



Leaves’ Eyes прагучалі лірычным разьвітаньнем з чарговым рэчыцкім фэстам і чарговым летнім сезонам. Сыходзіць не хацелася, апошняе сэлфі на фоне сцэны – і бывай, Metal Crowd 2016! Мы абавязкова вернемся.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Максім Пракаповіч

Час бяжыць няўмольна: зусім нядаўны мы абмяркоўвалі прыезд “вершнікаў апакаліпсісу” ў нафтавую сталіцу Беларусі, як пад брамаю спартыўнага комплексу “Надзея” зноўку гуртаваліся машыны і валасата-барадатыя дэлегацыі з усяе рэспублікі і ня толькі. Два дні фэсту праляцелі як корак з шампанскага, шыя баліць, у вушах зьвініць, картка памяці поўніцца фоткамі, а галава – ўспамінамі. Дык узгадаем жа, як сёлета гарэла Рэчыца 20-21 жніўня.



Кожны год аргі імкнуцца рабіць маленькі крок наперад годным умовам для наведвальнікаў. Нягледзячы на тое, што і гэтым разам афіцыйны намётавы быў пазбаўлены дазволу распальваць агонь і праносіць сваю ежу-пітво, харчаваньне было небагатым, ды крыху не хапіла разнастайнасьці мерчу, быў арганізаваны платны душ, “цывільны” туалет, кропка, дзе можна было зарадзіць свае гаджэты, і піва пад шыльдачкай “Комбинат школьного питания” (Рэчыца strong). Але госьці фэсту ня дужа перажывалі з-за нейкіх там нязручнасьцяў, бо вялікая колькасьць людзей гэтым разам засялілася ў кватэры ды ў інтэрнат, дзе ноччу градус чаду мог бы падужацца з рухам на самім фэсьце.

Напярэдадні дванаццатага па ліку Metal Crowd адбылося шмат ракіровак – Leaves’ Eyes бязь Ліў Крысьцін, замест гуртоў зь Летувы і Польшчы – беларускія No Time to Die і Dittohead, некаторыя замежнікі, напрыклад, нарвежцы Guardians of Time, зусім не зьявіліся. Увогуле на фэст прыехала шмат гуртоў, якія даволі часта можна пабачыць у Менску падчас канцэртнага сезону, што, напэўна, было карысным для меламанаў зь іншых рэгіёнаў. Паказальна, што блэк ды фолк метал на Metal Crowd, у адрозьненьні ад таго ж “Купальскага Кола”, у гэтым годзе амаль ня быў прадстаўлены. Асноўны акцэнт аргі зрабілі на меладэз, модэрн ды іхныя камбінацыі.



Музычная частка фэсту пачалася зь нечаканасьцяў як для музыкаў, так і для аўтара дадзенага артыкула, якая, на жаль, не змагла патрапіць на выступ гуртоў Sameli і Sagotorium, але, як кажуць сьведкі, не пасьпелі музыкі нармалёва разыграцца, як на сцэне зьнікла электрычнасьць. Менш за ўсё пашчасьціла гурту Bloodlast, які з-за раптоўных непаладак пасьпеў сыграць толькі тры кампазіцыі. Амаль як у сумным анекдоце: грузіш абсталяваньне на 5000 даляраў, едзеш у машыне за 3000 даляраў 200 кіламетраў, каб сыграць за 20 даляраў. Аднак да тых трох песень, што пасьпеў выканаць гурт, прэтэньзій ня маецца. Як і да выступу яскравых прадстаўнікоў беларускага готмету гурта Diathra. Якасна і моцна. А вось выступ гурта Weesp, які мяшае альтэрнатыву з электронікай, пакінуў зусім ужо роўнае ўражаньне: вельмі эмацыйны вакал, які нібыта вось-вось сарвецца, недастаткова хістовая музыка, хоць жанр і абавязвае. Крыху згладзіў сітуацыю кавер на The Prodigy, але, паўтаруся, недастаткова.



Тытул “лепшая знаходка Metal Crowd 2016” я зь лёгкім сэрцам аддаю піцерскаму мдм-гурту The Nomad. Драйв, моц, запал і здаровая агрэсія на сцэне не пакінулі абыякавымі нікога пад ёй. Кажуць, як карабель назавеш, гэтак ён і паплыве. Мабыць, і гурту The Nomad спрыяе шчасьлівая зорка “Сепультуры”, чаму расейцы аддалі належную даніну, адыграўшы кавер на “Refuse/Resist”. Так што з творчасьцю дадзенага калектыву раю азнаёміцца ўсім. Магчыма, неўзабавае пабачым The Nomad і ў Менску.



Пра латышоў Varang Nord вядоўцы вяшчалі бадай што з пачатку канцэртнага дню, таму, канечне, прадчувалася нешта незвычайнае. Гурт сапраўды выйшаў вельмі прэзентабельна – ў адмысловых кашулях, з рагамі аленя і акардэонам. Ваяўнічы фолк-метал месцамі нагадваў нашых суайчыньнікаў Forodwaith з адгалоскамі Korpiklaani. Нічога надзвычайнага, праўда, я не заўважыла, але рубілі весела.



Шэраг каманд першага дню – Pokerface, Scarleth, Jinjer – адзначыліся годнымі вакалісткамі, што не выклікала сумненьня, бо пераважная большасьць гуртоў з Украіны, славутай сваімі галасістымі дзяўчынамі. Аднак у дадзеным выпадку мне бы хацелася вылучыць расейскую каманду Pokerface, якія ўжо гралі ў Беларусі на падцяпленьні Sodom і Kreator. Новапрыдбаная вакалістка ў дзёрзкім чорным купальніку выглядала на сцэне ня горш за Алісу Уайт-Глаз – годны экстрым-вакал і харызма. Задорны трэш прыкладаецца.



Выступ расейскага гурта з загадкавай назвай Бритва Оккама і ня менш загадкавымі і мудрагелістымі тэкстамі адзначыўся няёмкім кур’ёзам. Падчас шаманстваў зь перкусіяй ад вакаліста пачулася сакраментальнае «бл@!», потым – гук падаючага мікрафона, і спадар раптоўна зьнік са сцэны назусім. Аднак астатнія музыкі не разгубіліся, пачулі з натоўпу “так нават лепей” і мужна працягнулі свой інструментальны сэт. І сапраўды, так было лепей…



У Рэчыцу прыехалі і ўкраінцы Natural Spirit, якіх у нас любяць і даволі даўно ня бачылі. Нават дзіўна, што гурт такі даехаў да нас без перашкод, бо пры “правільным” падыходзе прычапіцца да іхняй лірыкі можна было б ня горш, чым да Nokturnal Mortum у свой час. Але ўсё абышлося, і мы не без асалоды ўторылі «Лучам Морока» ды іншым хітам гурта. Было эпічна, але хацелася б пачуць і нешта навейшае. Асобны рэферанс вакалістцы Natural Spirit, такая ўжо абаяльная лісічка.

Кульмінацыя і заканчэньне першага дню – доўгачаканы для многіх выступ фінскага гурта Kalmah, якія, мяркую, і сабралі большую колькасьць прысутных, хоць яна і некалькі не дацягвала да мінулага году. Тым ня менш, рэзананс меў адпаведнае месца, распачалася бадзёрая “Hook the Monster”, але далей усё зноў пайшло-паехала не па плану. Нягледзячы на тое, што хлопцы відавочна рыхтаваліся, нашынкавалі ў сэт-ліст шлягераў і агулам сур’ёзна падышлі да выступу, дзікага захапленьня апошні ня выклікаў.



Гук сур’ёзна падкачаў, што для хэдаў мерапрыемства было фатальна. У той жа момант падача са сцэны неяк не зачапіла, народ стаяў слупамі, маўляў, граюць, і добра, няхай сабе. Так што наконт пункту “паглядзець на выступ Kalmah” можна паставіць птушачку, але, на жаль, гэта толькі фармальнасьці.



Такія справы, спадарства. Разьлікі апраўдваюцца не заўсёды, а сюрпрызы насьпяваюць там, дзе і не чакаеш. Аднак сумаваць не прыходзіцца, на падыходзе справаздача за наступны дзень фэсту і новыя музычныя прыгоды ў Рэчыцы.

Тэкст:Паліна Трохаўцава
Фота: Максім Пракаповіч

Чым зацікавіць і ўразіць сучасных слухачоў, праз чые вушы кожны дзень праходзіць шмат музычных кампазіцый? Добрай і якаснай музыкі багата, а вось лірыкі, якая кранае самыя патаемныя закуткі душы, узбуджае новыя эмоцыі й пачуцьці, ня так і шмат. Менавіта менскі блэк-метал гурт Massenhinrichtung можа гэтым пахваліцца. Пра гэта і мноства іншае чытайце ў інтэрв'ю!

— Што вы адчуваеце, калі людзі бачаць у вашых тэкстах палітычныя адсылкі?

HRESVELGR: Ніякай палітыкі ў нашай творчасьці няма. Сьмешна чытаць у інтэрнэце разважаньні на гэтую тэму. Асабліва кшталту таго, што мы нейкі там rabm — red anarchic black metal (анархістскі блэк-метал). Што, бл*дзь?! Гэта, напэўна, нейкі сьцёб, ня ведаю, хто гэта прыдумаў i што гэта за фігня. Але ж і nsbm гуртом мы абсалютна дакладна не зьяўляемся. Мы проста вельмі любім свой край, у нас шмат патрыятычных матываў, але без палітыкі.

A.E.O.N.: А ў мяне ў такія моманты пачуцьцё, калі хочацца есьці і ванітаваць адначасова. Патрыятызм – натуральна, так, але гэта не палітыка ці нейкая там рэлігія. Таму не шукайце ў нашых тэкстах “каўбасу і воўчы х*й”, бо ні першага, ні другога ў нашай музыцы няма.

— У вас зьмяніўся склад гурта, распавядзіце пра кожнага з новых удзельнікаў

A.E.O.N.: Так выйшла, што склад у нас сапраўды зьмяніўся. Ня тое, каб зусім кардынальна, але адбыліся пэўныя зьмены. Да нас прыйшлі тры чалавекі, і зьявіўся пастаянны бубнач – Terr. Зь ім мы знаёмыя і граем сумесна ўжо гадоў як 10, зь якіх 5 працуем даволі шчыльна. Назваць яго новым чалавекам у калектыве я ня здолеў бы. Таксама ў нас новы бас-гітарыст – Accela, які грае ў нас прыкладна зь лютага 2016. І трэці чалавек, які ў нас зьявіўся – гэта гітарыст – Fjort. Сёньня, на жаль, яго няма, ён быў вымушаны зьехаць у найважнейшую камандыроўку. Вось такі ён малайчына.
Склад зьмяніўся, але я б не сказаў, што гэта вялікі шок для гурта. Гэта крок наперад і прагрэс, бо, на мой погляд, на сёньняшні дзень у нас самы моцны канцэртны склад за ўвесь час існаваньня гурта.

HRESVELGR: Мы вельмі радыя, што, нарэшце, у нас падабраўся такі склад. Мы паступова сыгрываемся, усё больш разумеем адзін аднога, і гэта вельмі радуе. У нас часта былі нейкія праблемы з удзельнікамі: хтосьці сыходзіў, хтосьці прыходзіў… Спадзяюся, што цяпер гэта канчатковы склад, зь якім будзем вельмі плённа працаваць.

A.E.O.N.: Хочацца адзначыць, што сыход ўдзельнікаў у нас адбываўся не з-за нейкіх там сварак. Усе мы застаемся нармалёвымі сябрамі, так што Салют ўсёй братве!

— А зараз пытаньне непасрэдна да новых удзельнікаў: як вы ўліліся ў калектыў? Як праходзяць выступы й рэпетыцыі?

ACCELA: Я заўважыў выяву з ванітуючым басістам, на якой значылася, што Massenhinrichtung шукаюць бас-гітарыста, і гэта мяне зацікавіла. Дагэтуль я амаль ня слухаў іхнюю музыку. Потым паслухаў, спадабалася. Даволі хутка мы знайшлі агульную мову, і я ўліўся ў калектыў.

— А дагэтуль дзе граў?

ACCELA: Дагэтуль граў у гурце Exegutor і Samado Brata. Грайндкор, карацей. Мне такая музыка падабаецца дагэтуль, таксама як і блэк-метал. Я граў з бубначом, які некалі быў у Massenhinrichtung. Мне вельмі спадабаўся альбом “Закон Зброі” і я вырашыў, што цікава было б стаць часткай гурта, і ўсё склалася даволі хутка.

TERR: Я таксама прыйшоў у гурт вельмі лёгка й нязмушана. Як Саша ўжо казаў, знаёмыя мы даволі доўга, даўно гралі. Аднойчы, зусім нечакана, Саша да мяне зьвярнуўся і сказаў, што ім патрэбны бубнач і ці не жадаю я сыграць. На той момант як раз выйшаў “Закон Зброі” і я падумаў “О, гэта класная музыка, чаму б не”. І з тых часоў я ў складзе і ўсё добра, на мой погляд.

— Так як гітарыст адсутнічае, можа, самі пра яго распавядзеце?

A.E.O.N.: Гітарыст, які адсутнічае – Fjort. Першапачаткова ён прыйшоў да нас у гурт на скрыпку, а потым узяў у рукі гітару і бамбануў лепей, чым на скрыпцы. Гэта быў космас. А на той момант нам патрэбны быў другі гітарыст, і вырашылі на гэтым месцы паспрабаваць менавіта яго. Ён хутка ўсё зрабіў і вельмі пазітыўна нас уразіў. Даволі кампанейскі хлопец і, я б сказаў, цудоўны музыка. Думаю, тыя, хто бачыў, на што ён здольны, згадзяцца. А мы зараз і самі пад моцным уражаньнем ад таго, што ён часам робіць і зрабіў.

— Адкуль увогуле да вас прыйшоў Fjort?

HRESVELGR: Гэта вельмі банальна, але я проста адшукаў чалавека па сеціве. Убачыў, што ён захапляецца музыкай, грае на некалькіх інструментах, непасрэдна на скрыпцы, што найбольш мяне цікавіла. Я запытаўся, наколькі яму было б цікава граць такую музыку. Ён згадзіўся паспрабаваць. У нас нават не было ніякіх агульных знаёмых, бо чалавек ён не тусовачны. Абсалютна выпадкова знайшліся, цікава атрымалася.

— Распавядзіце пра выступ на Купальскім Коле.

A.E.O.N.: Выступам на Купальскім Коле мы задаволеныя. На мой погляд, фестываль быў арганізаваны цудоўна. Добры прыклад выдатнай эўрапейскай арганізацыі з нармалёвай інфраструктурай, добрым харчаваньнем і бухлом, тэрыторыя фестывалю была атмасферна тусовачнага выгляду. Нават калі пажадаць да нечага дакалупацца – не атрымаецца. У Беларусі гэтаму альтэрнатыў няма, усё зроблена на ўзроўні Алеся Таболіча. Арганізатарам вялікі рэспект, нягледзячы ні на што. Настрой цудоўны, усё было супер.

HRESVELGR: Былі некаторыя дрэнныя моманты, зьвязаныя з гукам. Цяжка разабрацца, што і як там было – пытаньне складанае. Магчыма, лепш было выступаць у першы дзень, таму што на другі дзень, як паказала практыка, людзей прыйшло няшмат. У агульным сэньсе мы задаволеныя выступам.

— 13 лютага на Vox Diaboli Fest вы прэзентавалі “Закон Зброі” і сказалі, што больш такога нідзе ня будзе. Ня ў сэньсе прэзентацыі, а што цалкам нідзе яго ня будзеце граць – эксклюзіў. Чаму?

A.E.O.N.: А навошта паўтараць адно й тое ж сто разоў? У Менску адна прэзентацыя была, і мне здаецца, што дзесяць разоў выступаць з адной і той жа праграмай даволі нелагічна. Хопіць, на*уй! Кожны выступ павінен быць унікальным і розным. Людзі прыходзяць, плоцяць за гэта грошы, і няма сэнсу паказваць ім адно й тое ж некалькі разоў, бо яны жадаюць убачыць нешта новае. Асабліва, калі выступ у адным і тым жа месцы. “Закон Зброі” цалкам мы нідзе больш граць ня будзем па асабістых прычынах, і гэта ўвогуле не абмяркоўваецца, бо той выступ быў спецыфічны. Мы ўсё рыхтавалі канцэптуальна, а ня толькі музычна.

HRESVELGR: Гэта не азначае, што мы ўвогуле ня будзем граць песьні з “Закону Зброі”. На тым выступе мы гралі менавіта ўсе песьні з альбому. Такога больш ня будзе, таму што цяпер у нас новая праграма, новыя песьні, новая канцэпцыя. Там у нас быў свой пэўны імідж, які мы рыхтавалі менавіта для гэтай прэзентацыі. Адрозьненьне ў тым, што на наступных выступах будзе іншы імідж, канцэпцыя й песьні.

TERR: Гэта свайго роду кропка, якую мы паставілі пасьля альбому “Закон Зброі”. Далей ужо пачынаецца ўключэньне новых песень, новай праграмы й пераход да новага матэрыялу.

— Плануюцца выступы ў бліжэйшы час?

HRESVELGR: Плануецца выступ у лістападзе ў Менску, але пакуль што аб гэтым мы ня можам распавесьці. Таксама ў наступным годзе плануецца некалькі выступаў у краінах Заходняй Эўропы, але ўсе падрабязнасьці пазьней. Сачыце за навінамі!

— Зараз вы пішаце новы альбом і, магчыма, прыадчыніце заслону таямніцы аб ім?

A.E.O.N.: Таямніца павінна ёй і заставацца, бо тады ўжо гэта будзе не таямніца. Толькі калі па-мінімуму. Наступны альбом сам па сабе агрэсіўны і тэкстамі, і музычна, у ім ня будзе пэўнай стылістыкі. У музычным плане гэта падобна на разьвіцьцё ідэй з рэлізу “Адзінота Крука”, але ідэі ўжо пераеханыя камбайнам і з зусім іншай падачай. Па тэкстах гэта адкрытая агрэсія на пэўную тэматыку — гэта будзе адлюстраваньне беларускіх балот, абсурду й бруду. Але, канечне, як і папярэдняя творчасьць Massenhinrichtung – ўся гэтая пачвара будзе мэтанакіраваная на ўсхваленьне зла, цемры й сьмерці.

HRESVELGR: У новым рэлізе будуць пэўныя эксперыменты, будзе выкарыстана шмат інструментаў. Мы шукаем новае гучаньне, бо хочацца зрабіць нешта асаблівае. Магчыма, частка нашых прыхільнікаў не зусім зразумее новы матэрыял – гэта пакажа час. Але нам вельмі падабаецца! Думаю, патрэбна будзе яго вельмі ўважліва слухаць, і не адзін раз, каб пранікнуцца. Гэта ня тыя песьні, якія падыходзяць для фону падчас таго, як ты будзеш сьвідраваць сьцяну ці сядзець у сарціры, гэта песьні для больш удумлівага праслухоўваньня.

A.E.O.N.: На мой погляд, не цікава слухаць гурт, які дваццаць гадоў запісвае адно й тое ж і эксплуатуе адныя і тыя ж фішкі і ідэі. Я бы вылучыў гурты Darkthrone і Katatonia – іх шлях разьвіцьця мне асабіста імпануе.

Сутнасьць музыкі Massenhinrichtung — ня проста гук у пэўным стылі, гэта музыка, якая адлюстроўвае пэўную рэчаіснасьць. Ня ўсё можна адлюстраваць блэк-металам, часам патрэбна нешта камбінаваць, каб данесьці свае думкі. Спачатку нараджаецца гук, а потым ужо думаеш, да якога стылю яго аднесьці. Калі паглядзець на нас зь іншага боку, можна падумаць, што гурт ня можа вызначыцца са стылем. Гэта наогул ня так. Для мяне адной з асноўных задач ёсьць тое, каб ад альбому к альбому гурт гучаў па-рознаму.

Кожны альбом Massenhinrichtung канцэптуальны. Апошнім часам крыху зьмянілася тэхналогія вытворчасьці песень. Раней я, у асноўным, рабіў усё адзін, а цяпер на рэпетыцыях мы разам з гуртом робім новы матэрыял. І ад гэтага ён набывае новае ў плане энэргетыкі й разнастайнасьці.

Акрамя таго мы перазапішам некаторыя песьні зь першага альбому, бо яны ўжо ёсьць у новай апрацоўцы і гучаць цяпер зусім па-іншаму.

HRESVELGR: У нас ужо вельмі шмат матэрыялу. Нават ведаем, што будзем запісваць пасьля гэтага альбому. Планаў хапае, толькі б хапала на ўсё часу. Але ж мы ўпартыя засранцы! Будзем спрабаваць хутчэй гэта ўсё рэалізоўваць. Увесь час нам хочацца запісваць нешта новае, і не бывае такога, што пасьля запісу альбому ў нас падбіраюцца такія ж песьні, зь якіх можна стварыць яшчэ некалькі адпаведных альбомаў – мы ідзем іншым шляхам.

На мой погляд, мы ўжо пачалі выходзіць з падвалу. Шукаем, дзе б выступіць, шукаем новых слухачоў. Раней усё было неяк на аўтамаце, мы былі яшчэ глыбей у андэграўндзе, а зараз больш актыўна пачалі дзейнічаць.

A.E.O.N.: Ага, вельмі прыемна, што нашая творчасьць мае выхлап, напрыклад, з Эўропы. Гэта вельмі адчувалася пры распаўсюджваньні нашага апошняга мерчу.

HRESVELGR: Напрыклад, знайшліся прыхільнікі нават у Даніі. У краіне, дзе ёсьць свая моцная сцэна, а побач яшчэ й Нарвегія. Але і там людзі пачулі і зацікавіліся, што вельмі прыемна!

A.E.O.N.: Таксама прыемна, што шматлікія выданьні адзначаюць нашую творчасьць. Пасьля выхаду “Закону Зброі” мы адказалі прыкладна на розных 20-30 інтэрв’ю. Найбольш зацікаўленымі краінамі былі Іспанія, Германія, Швецыя, Бельгія, а таксама Польшча і Францыя. Вельмі шмат водгукаў атрымалі. І ў Даніі “Закон Зброі” патрапіў у дваццатку метал-рэлізаў году ў адным з аўтарытэтных часопісаў. Мы былі ў топе з такімі гуртамі, як Slayer, Negura Bunget і Moonspell і занялі дзясятае месца.

Цудоўна публіка нас прыняла на Vox Diaboli Fest. Радуе, што ў Беларусі мы пакрысе выходзім з андэграўнду. Менавіта мне было вельмі прыемна ўбачыць столькі народу на нашым выступе. Арганізатарам таксама вялікі дзякуй. На маю думку, гэта быў ідэальны канцэрт з усіх кропак гледжаньня: гук, сьвет, арганізацыйныя моманты, прастава.

HRESVELGR: Таксама заўсёды радуе зваротная сувязь. Калі людзі падыходзяць пасьля выступаў, набываюць кружэлкі, чытаюць буклеты. Яны нават спрабуюць нешта абмяркоўваць зь лірыкі ці музыкі. Цікава, як людзі рэагуюць і якія асацыяцыі ў іх узьнікаюць.

— Вашыя думкі аб беларускай метал-сцэне?

HRESVELGR: Беларуская метал-сцэна, на мой погляд, вельмі разьбітая па асобных тусоўках. У яе няма цэласьці. Непасрэдна мы ставімся добра да ўсіх, але наш гурт ніколі ня быў унутры нейкіх тусовак. Ёсьць пэўныя каманды, зь якімі мы падтрымліваем цесныя адносіны, але кожны разьвіваецца асобна.

Увогуле, пра разьвіцьцё беларускай метал-сцэны… Зьяўляюцца новыя гурты, спрабуюць рабіць нешта якаснае. Што тычыцца блэк-сцэны, напэўна, раней усё было больш разнастайна, было больш гуртоў, і сцэна з-за гэтага мацнейшая. Але добра, што ёсьць рух і здараюцца выбухі.

A.E.O.N.: Massenhinrichtung – гэта даволі адасоблены праект ад сцэны. Нягледзячы на тое, што мы ні зь кім ня ў контрах, мы й не за каго-небудзь. Мы існуем з мэтай рэалізацыі сваіх думак і персанальных эмоцый. А пра беларускую сцэну мы ўжо шмат дзе казалі.

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: уласны архіў гурта

Папулярныя ў родным горадзе берасьцейцы Whiskey Bar прывезьлі ў сталіцу свой цікавы стаф з сумесі southern/thrash/sludge/hard-rock, намінальнай падставай для імпрэзы ў клубе «ili» выступала прэзентацыя EP «Мутная вода», па сутнасьці жа атрымаўся паўнавартасны зборны канцэрт зь пяці каманд: таксама берасьцейцы — хардрокеры Miami B*tch, магілёўскія індустрыяльшчыкі Dizaidor, менскія сябры віскібараўцаў — построкеры Crucified Crow і ўпэўненыя, бадай, заўсёднікі дробных імпрэзаў — сталічныя трэшэры Dittohead.



Абойма, шчыра, вельмі нядрэнная. Для пятнічнага вечару ва ўтульным клубе з добрым гукам, сьвятлом і правільнай атмасферай самае тое, спрыяльнае для прыемнага адпачынку…
Але людзі не прыйшлі. Зусім не прыйшлі. Я вырваўся з дабіваньня тыднёвых завалаў і пасьпеў толькі да трэцяга гурта, прамінуўшы, на жаль, стабільна цікавых бадзёрых і якасных Dittohead і Crucified Crow, пра якіх потым увесь вечар чуў толькі станоўчае. Убачыў я два чалавекі на танцпляцы і яшчэ чалавек дзесяць там-сям. Жах.

Затое асабістым адкрыцьцём былі Miami B*tch. На фоне нядаўняга скону Stardust Circus, я ўжо журыўся, што ня будзе болей гэтага заліхвацкага глэм-хард-року ў нас на сцэне. Аднак, аднак! Харызматычны франтмэн берасьцейцаў з выдатным вакалам па тэме і кайфовыя салякі гітарыста нечакана пераканалі ў адваротным. У параўнаньні са «Стардастамі» хлопцам, канечне, не стае крутога візуальнага вобразу, але з музлом усё болей чым у парадку. Хочацца іх чуць і бачыць яшчэ, ды не аднойчы.



«Віскары» не абышліся безь мінімальнае бутафорыі ў плане дэкарацый (у іх то тэлевізар на сцэне, то яшчэ якія сімвалічныя інсталяцыі), прыехалі без другога гітарыста, справіліся тым ня меней годна. Адлабалі свой сэт, асабліва заўважальная была артыстычная падача франтмэна Кірыла і ягонае пагружэньне ў тэматыку песень. Зразумела, было бачнае расчараваньне ад колькасьці гледачоў. Але пажадаем хлопцам не дэпрэсаваць. Remember the good times, remember the bad times, як гаворыцца. Пры тых тэмпах, зь якімі гэты малады берасьцейскі гурт выйшаў на прасторы сцэны ды заявіў пра сябе, знайшоў сваю «фішку» ды ўпэўнена стаў зьбіраць уласную аўдыторыю, прагназую, што ўсё будзе добра і надалей, трэба толькі не спыняцца працаваць.



Dizaidor закрывалі вечар у фармаце адкрытай рэпетыцыі. Некалькі разоў падводзіла электронная фанера, на якой у частых момантах будуецца мелодыка іх кампазіцый, у астатнім нічога асаблівага. Прышпільная ў іх, канечне, тэматыка: здаравенны франтмэн зь песьнямі пра дзяўчын і зь дзяўчынамі ў відэа. На жаль, не атрымалася як сьлед прачуць гэты гурт. Раблю спадзеў на магчымыя новыя разы.



У «ili» ізноў было добра: файнае сьвятло рабіла пэўны драйв, выратоўваючы гратэскную сітуацыю з пустымі сьценамі, гук старанна руліўся граматным чалавекам. Імпрэза, як і чакалася, была цікавай, гэтага не адняць. Адное што магла атрымацца знаааачна весялейшай ;)



Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн

Фота: Аляксей Базарнаў

Чарговы штогадовы фэст “Наш Грунвальд” завершаны! Насамрэч, адгрымеў дык адгрымеў. Спачатку зьвінела зброя, а ўжо бліжэй да вечару пачалася канцэртная праграма.

Як было сказана Аляксандрам Ракам у нашым інтэрв’ю, на фэсьце будуць прадстаўленыя розныя бітвы. Больш за ўсё ўразілі баі адзін на адзін. Цікава, відовішчна, прыемна!



А вось бітвы за караля, бітвы двароў і астатняе – ня вельмі. Не хапала ў іх своеасаблівай эпічнасьці, усё было падобна да нейкага месіва, у якім нават не разабраць, хто каго перамагае.



Таксама, хацелася б завастрыць увагу на музычным суправаджэньні падчас бітваў і перапынкаў паміж імі. Канечне, эпічнасьці яна наганяла, але чаму б не падтрымаць родную сцэну? У Беларусі нямала калектываў, чыя музыка прыйшлася б як нельга лепш у такіх выпадках: Dzivia (нейкія хлопцы ў натоўпе пахавалі Артура пад Горадняй, чым нямала зьдзівілі яго, пачуўшага гэта), Alfar, Forodwaith, напрыклад.



І тэматыка баёў, і эпічнасьць – усё ёсьць. Але ж не, замест гэтага дваццаць разоў на дзень круцілі адну песьню Powerwolf і да таго падобнага…



Ужо бліжэй да вечару пачалася канцэртная праграма, якую, як ня дзіўна, зрушылі і скончылася яна значна пазьней. Першым на сцэну выйшаў гурт Nevrida. Іх сэт складаўся зь некалькіх кавераў, нейкай бы растаманскай песьні, рок-н-ролу на валынцы і песьняў, якім па тэкстах самае месца было б на “Славянскім базары”. Гук быў нядрэнны, праслухоўваліся ўсе інструменты. Таксама варта адзначыць добрую валынку.



Наступным сцэну заняў расейскі гурт Земля Легенд. Нядрэнная музыка, якая добра падыходзіла для тагачаснага настрою публікі – людзі пасьпелі падпіць, але на хуткія танцы амаль што не былі здольныя. Вельмі спадабалася ігра дзяўчыны на арфе.



А вось наступныя выступоўцы далі на сцэне жару, які, магчыма, таксама зыходзіў ад іхных касьцюмаў, і сваёй энергіяй заразілі публіку. Гаворка, канечне, пра ўкраінскіх гасьцей – гурт Spiritual Seasons.



Паміж выступамі гуртоў, і калі круціць хаерам пад сцэнай рабілася цяжка й невыносна ад сьпёкі, людзі падцягваліся да кропак продажу разнастайных напояў. Алкагольных пераважна. І тады “адысьці папіць піўка ў перапынку” зацягвалася амаль што на ўвесь выступ наступнага гурта, бо чэргі былі неймаверна доўгія як на кропках на вуліцы, так і ў краме за альтанкамі. Магчыма, больш месцаў продажу нельга было “наруліць”, але паставіць яшчэ пад адной прадавачцы – зь лёгкасьцю.



Пасьля Spiritual Seasons на сцэну выйшаў гурт Рокаш. Падчас іх выступу ля сцэны праглядалася нямалая колькасьць народу. Найлепшых выступоўцаў перад гуртам Эпидемия нельга і ўявіць, бо выдатна разгайдалі публіку, якой пад сцэнай станавілася ўсё больш і больш. Тэхнічны па ўсім параметрам, Рокаш адыграў адзін з найвыдатнейшых сэтаў усяго фестывалю.



Неўзабаве падасьпеў выступ Эпидемии. Вось гэта быў аншлаг! Я нават ня думала, што на фэсьце ёсьць столькі людзей, колькі назьбіралася пад сцэнай. Апладысьменты падчас выступу гурта былі настолькі гучныя, што аж вушы закладвала, а вакаліста час ад часу нават было нячутна з-за сьпяваючай яму ў такт публікі.



Але выдатны гук рабіў сваю справу: Эпидемию было добра чутна ў найлепшай якасьці ня толькі ў любым кутку музейнага комплексу, але й за яго межамі. Пасьля настолькі цудоўнага выступу немагчыма не закахацца ў гэты гурт!



Апасьля, калі ўжо пачынала зьмяркацца, уключылі два вялізныя пражэктары і накіравалі іх ў неба, сьвятло было бачна прыкладна на некалькі кіламетраў, настолькі яны былі моцныя. Увогуле, усё сьветлавое суправаджэньне было прыемнае воку і надавала асаблівай атмасфернасьці выступоўцам.



Празь нейкі час на сцэну выйшаў гурт FRAM. Прыемна было бачыць, што народу пасьля Эпидемии амаль што ня зьменьшылася. Вось там ужо пайшоў трэш. Ноч, танцы-пляскі, слэмы, у якіх, дарэчы, было шмат дзяўчат. Гурт так расхістаў народ, што у любой кропцы танцпляцу было горача.



Увогуле, многія гурты ў гэты дзень пажадалі адчуць сябе сапраўднымі брэтонцамі (ці гуртом Scooter – тут ужо што каму бліжэй) і ўсе, каму не было ў ляноту, спаўнялі кавер на песьню “Son Ar Chistr”. У FRAM’а, дарэчы, атрымалася лепш за ўсіх. А потым гурт парадаваў натоўп выдатным фаер-шоу.



Было б сумна губляць такі настрой публікі, і наступныя, ужо традыцыйныя выступоўцы фэсту, захавалі той запал. Безумоўна, гаворка аб гурце Нейро Дюбель.



Падчас разгляданьня прывабнага месяцу ды асалоды ад праслухоўваньня песень да маіх вушэй давялі, што БелМетал ня ўмее адрывацца. Давялося даказваць адваротнае ўварваньнем ў самы эпіцэнтр слэму. Спадзяюся, сумневаў аб тым, што ўмеем, ні ў кога не засталося. А Нейро Дюбель адлабалі на “ўра” і замацавалі за сабой званьне як шыкоўнага гурта, так і аднаго з найлепшых выступоўцаў за ўсю гісторыю фэсту.



Бліжэй да поўначы на сцэну ўварваўся Северный Флот. Гурт-спадчына Короля и шута. Выдатны працяг і новы подых. Споўнілі шмат уласных песень, парадвалі публіку ўлюбёнымі кампазіцыямі.



А людзі ўвогуле малайцы: нехта прыйшоў у скураным плашчы й мерчы КиШа, нехта нават размахваў сьцягамі з надпісам “Король и шут”. Дзіўна, што нябачна было іракезаў. Апошняй песьняй у сэт-лісьце стаў “Мёртвый анархист”. Такога ўгару, мабыць, я ня бачыла й на ўласных канцэртах Короля и шута. Бегалі, скакалі ў слэмах, крычалі (ня пелі) тэкст. Але тут хочацца заўважыць, што падчас выступу вакаліста месцамі было зусім нячутна. Усе інструменты добра праслухваліся, а вось з вакалам было нешта ня так. Але, насамрэч, гэта нічога не сапсавала і ўсе засталіся задаволеныя.



З-за таго, што праграму ссунулі, да выступу Aillion і наступных гуртоў засталося ужо менш людзей. Але Канстанцін Дудараў намагаўся расхістаць і іх. Падчас выкананьня песьні “Да и нет” ён падзяліў танцпляц напалову і заклікаў па чарзе сьпяваць зь ім “Да”-“Нет”. І нават гэта атрымалася выдатна, як і сам выступ гурта.



Калі ўжо добра пераваліла запаўнач, на сцэне апынуўся гурт Sakramant. Ня варта ні зь кім спрачацца, але каманда – бы трыб’ют Litvintroll. Канечне, яны выпусьцілі асабісты міні-альбом, песьні зь якога непасрэда споўнілі. І споўнілі, дарэчы, выдатна. Людзі тусілі, круцілі хаерам і адрываліся з апошніх сіл, але як ёсьць. З тэхнічнага боку гледжаньня гурт выканаў усё добра, але некалі давядзецца выходзіць зь ценю Litvintroll, інакш яны назаўжды застануцца трыб’ют-гуртом.



Завяршаў канцэртную частку гурт Ivory. Нават не пасьпеўшы выйсьці, яны ўжо крыху сапсавалі карціну: адзін з музыкаў амаль што пачаў праганяць жэстамі Sakramant. Зразумела, што час падціскаў, але гэта ня менш чым непавага да тых, зь кім дзеліш сцэну. Ці то музыкі стаміліся чакаць свайго выхаду, ці то былі іншыя прычыны, але адыгралі ня лепшым чынам. На мой погляд, з прэзентацыі новага альбому, якая адбылася ў сьнежні, гурт ня надта зрушыў у бок добрай тэхнічнасьці і выкананьня песень.



Неўзабаве, канцэртная частка скончылася і людзі пацягнуліся хто куды. У большасьці сваёй, канечне, у намётавы лагер, дзе й працягнулася весялуха. Доўга яшчэ выступы шумелі ў вушах, зьмешваючыся з расьпяваньнем песень ля вогнішчаў ці проста пад гітару ў добрай кампаніі.

А на другі дзень можна было таксама пабачыць цікавыя рэчы. Напрыклад, вельмі прываблівалі ўвагу бітвы на конях і асабліва турнір лучнікаў. Уразіла колькасьць народу, застаўшаяся на другі дзень. Альтанкі, трыбуны й месца ля поля бою былі добра запоўненыя.



Вялікі дзякуй гасьціннасьці й добраму сэрвісу музейнага комплексу “Дудуткі”. Фэст прайшоў на “ўра”, здаецца, кожны, хто на яго патрапіў, застаўся задаволены такім баўленьнем часу!

Дадатковыя матэрыялы можна прагледзіць тут.

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў, Апалінарыя Курганава

Напярэдадні фестывалю «Наш Грунвальд» пагутарылі і закрылі апошнія пытаньні зь яго арганізатарам — Аляксандрам Ракам. Што нас чакае на «Нашым Грунвальдзе 2016», а таксама інфармацыя наконт іншых фестываляў экстрым-тэатру «Берсерк» — у разгорнутай гутарцы ніжэй.



Прывітаньне! Распавядзі, калі ласка, аб адрозьненьнях ад папярэдняга фэсту, акрамя музычнага складу.

Вітаю! Большасьць зьменаў зьвязана з паляпшэньнем тэхнічных момантаў. У гэтым годзе мы будзем ставіць трыбуны для гледачоў, што значна спросьціць агляд пляцоўкі падчас асноўнай часткі фестывалю – турніраў, бо ў тым годзе многія ня здолелі ўбачыць усё, што жадалі. Гэта будзе замест усім вядомых стагоў сена.

Па канцэпцыі: глабальна ніякіх зьмен няма, бо фестываль праходзіць восем год запар і ўжо нешта мяняць няма сэнсу, напрыклад, мяняць праграму. Тым ня менш, ёсьць некаторыя моманты. Напрыклад, у гэтым годзе мы ўпершыню будзем рабіць “Бітву двароў”, якая была актуальнай у сярэдзіне XIII стагодзьдзя. Існавалі розныя яе варыянты. У нашым выпадку ўдзельнічае 10 чалавек. Гэта, фактычна, поўнае падабенства да рэальнага бою, у якім дазволеныя ўдары шчытом, штуршкі, удары нагамі, але зь невялікімі выключэньнямі. Будзе таксама традыцыйны фармат бою 5 на 5. Ён разумее пад сабой, што баі праходзяць без усялякіх абмежаваньняў, забароненыя толькі колячыя ўдары, удары ў пах і ў неабароненыя часткі тулава. Такім чынам, у нас існуе два фарматы: рэканструкцыя рыцарскіх турніраў і рэальныя баявыя дзеяньні.
Уся астатняя праграма разьвіваецца на прыкладзе мінулых фэстаў, не дадаючы ніякіх іншых элементаў. Тым ня менш, той жа турнір лучнікаў, які мы праводзілі на “Сьвяце сонца” упершыню, будзе мець фармат звышдалёкай дыстанцыі. Калі раней мы праводзілі яго на дыстанцыю 50 метраў, то зараз у нас дыстанцыя амаль што 200 метраў, таму выносім яго за мяжу Дудутак, робім на адкрытай пляцоўцы за тэрыторыяй музея.

Традыцыйна, шмат зьмен па канцэртнай праграме. З году ў год мы эксперыментуем у розныя бакі, і гэта тая частка, якая найбольш схільная да зьменаў. У мінулы год у нас былі адыходы цалкам у фолк без пабочных стылістык. У гэтым годзе мы накіраваліся на 70% у метал, у цяжкую музыку. Многія не разумеюць, чаму тыя ці іншыя гурты прысутнічаюць на рыцарскім фестывалі. Але, тым ня менш, усе тыя гурты, якія выступаюць, маюць ідэялагічнае абгрунтаваньне. Фолкавую частку мы не ахопліваем, бо тут усё зразумела. Той жа Aillion. Здавалася б, якія адносіны мае хэві-метал да грунвальдскай тэмы, да рыцарскіх фестываляў і гістарычнай рэканструкцыі. Але, нават сама назва: метал – рыцары ў зброі, метал – металісты. Той жа Канстанцін Дудараў – лідэр гурта, вакаліст, ён жа зьяўляецца дзеючым рыцарам ордэна “Паўночнага храма”, займаецца вырабам дасьпехаў у майстэрні Steel Legacy. Канстанцін прызнаны і адзін зь лепшых майстраў у СНД, думаю, і ў Эўропе ў яго мала канкурэнтаў.
Калі казаць пра “Северный Флот”, то цэлае вялікае пакаленьне рэканструктараў вырасла на песьнях гурта “Король и Шут” і СФ ў дадзеным выпадку як прыемнік “Короля и Шута” мае месца быць. З “Эпидемией” таксама пытаньняў няма. Так ці інакш, усе гурты, нягледзячы на адыход у металёвы бок, зьявяцца на фестывалі абгрунтавана.

А “Нейро Дюбель” ужо як традыцыя?

Так, ужо традыцыя. Калі не памыляюся, яны ў нас выступаюць ўжо чацьвёрты ці пяты раз. І кожны год у мяне пытаюць:
— Саша, будзе Кулінковіч?
— Так.
— Выдатна!

Распавядзі зараз пра кэмпінг. Бытавуха, кошт, зьмены?

Што тычыцца кэмпінга, тут таксама няма глабальных зьмен. Але некаторыя прысутнічаюць. Кэмпінг арганізаваны на тым жа месцы, то бок гэта агароджаная тэрыторыя перад уваходам у музейны комплекс “Дудуткі” за царквой. Калі ня будзе хапаць месца (але пакуль усе ўлазяць), ёсьць у нас рэзерв на дадатковай пляцоўцы, якая прылягае да намётавага мястэчка. Будзе ў кэмпінгу тэхнічная вада. Яна была і ў мінулым годзе, але мы ўпусьцілі момант абвяшчэньня аб гэтым. Зараз яна будзе бліжэй да царквы, на процілеглым баку ад агароджы пляцоўкі. Будуць шлангі з вадой, якую можна выкарыстоўваць, кіпяціць, але ў сырым выглядзе пажадана яе ня піць.

Што датычыцца ўмоваў. Для разьмяшчэньня ў кемпінгу патрэбна будзе аплаціць экалагічны збор, які складае 2 рублі 50 капеек. Адкрыты агонь там забаронены, таму што побач і палі, і ўсялякія збудаваньні. Але дазваляецца агонь у мангалах. На тэрыторыі намётавага мястэчка будуць знаходзіцца валанцёры, якія ня будуць ажыцьцяўляць функцыю аховы. То бок, мы не нясем адказнасьць за рэчы, якія там пакідаюць, за намёты. Але тым ня менш валанцёры будуць назіраць за парадкам у лагеры, і калі што ня так – паведамляць міціцыі. Заязджаць ў лагер можна з 12 гадзіны дня пятніцы. Валанцёры пачнуць працаваць з раніцы суботы, але, магчыма, нехта зь іх будзе і ў пятніцу, каб каардынаваць па разьмяшчэньні і іншаму.

Экалагічны збор дае права паставіць намёт, ці дае права знаходзіцца на тэрыторыі? То бок, чужыя людзі ня змогуць туды прайсьці?

Абмяжоўваць уваход няма сэнсу. У мінулым годзе мы спрабавалі гэта зрабіць, але было “Мы прыехалі да яго”, “А гэты са мной” і так далей. Нават людзі, якія не атрымлівалі бранзалеты, знаходзіліся там, людзі, якія прыехалі не на фестываль, а толькі пабухаць у намётавым мястэчку. Мы махнулі на гэта рукой, таму кантролю на ўваходзе ў намётавае мястэчка ня будзе. Магчыма, у наступным годзе гэтую ідэю мы будзем неяк разьвіваць, але ў гэтым 2 рублі 50 капеек – экалагічны збор, які, груба кажучы, пакрывае затраты на ўтрыманьне мястэчка.

А як з туалетамі?

Туалеты будуць стаяць, усё будзе добра. А былі зь імі нейкія пытаньні?

Так, іх было два :).

Не, у гэтым годзе будзе пяць. Прынамсі, ня менш за пяць.

У другі дзень канцэрту не чакаецца?

Увогуле, глабальна па музычнай частцы ў нас сітуацыя якая: ёсьць галоўная сцэна, так званы “Пір пасьля бітвы”, ён пачынаецца пасьля заканчэньня баявых дзеяньняў на галоўнай пляцоўцы, таму што яна адна й тая ж. Турнірныя баі і рэканструкцыя бітвы ў нас скончыцца а пятай гадзіне, і, фактычна, адразу ж пачне працаваць сцэна і да другой гадзіны ночы ідуць канцэрты. Але, апрача галоўнай сцэны, ёсьць у нас яшчэ канцэртная пляцоўка, якая знаходзіцца на плошчы паміж адміністрацыяй і рэстарацыяй. На гэтай плошчы напрацягу дню будуць выступаць музычныя калектывы, праходзіць розныя майстар-класы. Будзе вялікая тэатралізаваная праграма з удзелам тэатра, музычных калектываў, танцораў, перформераў і астатніх. Гэтая пляцоўка працуе два дні, у суботу і ў нядзелю на ёй канцэрты праходзяць, а на галоўнай сцэне ў нядзелю канцэртаў ня будзе. Па праграме ў нас так спланавана, што а 17:30 будзе закрыцьцё фестывалю. Баявая частка ў нядзелю дастаткова шчыльная. Таму ў гэтым годзе ў нядзелю мы вырашылі не рабіць ніякіх канцэртаў.

Сітуацыя з гуртом Forodwaith менавіта такая, як і было абвешчана гуртом: яны ня ўлезьлі ў склад першага дню?

Так, гэта праўда. На працягу трох год мы намагаліся зрабіць дзьве сцэны, але мы абмежаваныя фізічнымі памерамі «Дудутак» і фізічнымі асаблівасьцямі самога комплексу. Другая сцэна была і на яго тэрыторыі, і звонку, але ўсе разы музыкі скардзіліся, што на іх выступы прыходзіць вельмі мала людзей. А сілай іх туды, зразумела, ніхто заганяць ня будзе. Атрымлівалася, што дрэнна і так, і гэтак, таму вырашылі рабіць фэст увогуле з адной сцэнай. Ёсьць шмат гуртоў, якія бы мы хацелі бачыць на фестывалі, у тым ліку, зразумела, і Forodwaith, але аб’ектыўная рэальнасьць не дазваляе гэтага зрабіць. Ніякіх злых намераў тут, зразумела, не было.

Ці кантралюецца трансфер зь Менску арганізатарамі? Месяц таму мы ўжо мелі прыклад ня самай якаснай працы гэтага ж перавозчыка, ці не паўтарыцца таго ж самага на “Нашым Грунвальдзе”?

Так, канечне. Мы ня зьвязаныя з гэтым перавозчыкам ніякімі фінансавымі абавязкамі, але гэтыя людзі працуюць з намі ўжо тры гады, і, зразумела, ім ня хочацца псаваць стасункі. Кантроль за іх дзейнасьцю ажыцьцяўляецца, але, зразумела, нейкія форс-мажорныя сітуацыі мы пракантраляваць ня здольныя. Спадзяемся, што ўсё будзе файна, як мінімум у мінулым годзе незадаволеных трансферам не было.

А трансфер з Рудзенску – гэта апошняя і самая дакладная інфармацыя?

Так. У самім Рудзенску знайсьці аўтобус ня будзе аніякай праблемы. Пры выхадзе зь цягніку трэба спусьціцца ў падземны пераход, прайсьці празь яго і літаральна празь пятнаццаць метраў будзе стаянка, на якой і будзе стаяць аўтобус. На ім будзе надпіс “Дудуткі”, альбо фестывальная афіша. Аўтобусы бясплатныя, ходзяць па раскладах.

А калі ня ўсе людзі патрапяць у аўтобус?

У нас прадугледжаныя і такія варыянты. У рэзерве будуць адмысловыя аўтобусы, якія, хоць на гэта і спатрэбіцца пэўны час, падбяруць астатніх. На раскладзе вышэй ёсьць тэлефон, на які можна тэлефанаваць у падобных сітуацыях, зьвязаных з трансферам.

Давай постфактум пагутарым пра фестываль “Сьвята сонца”. Пасьля фестывалю прайшоў ужо пэўны час, і зараз можна аб’ектыўна зірнуць на некаторыя рэчы і зрабіць пэўныя высновы.

Аб’етыўна мы, канечне, не сабралі тую колькасьць людзей, якая планавалася, але па астатняму заяўленаму на фестывалі ўсё прайшло выдатна, усе заяўленыя блокі мерапрыемства адбыліся, як і было абяцана. Па колькасьці гледачоў сітуацыя была адразу прагназуемая: гэта быў толькі першы фестываль, праз тыдзень праходзіў фестываль “Купальскае Кола”, агульная фінансавая сітуацыя ў краіне, калі даводзіцца выбіраць паміж фестывалямі. Але, зараз можна сказаць, што з таго, што чакалася па наведвальнасьці, было рэалізавана прыблізна 70%, а зноў жа, па рэалізацыі ўсіх нашых задумак, напэўна, 150%. У наступным годзе фестываль будзе дакладна, мы для сябе зрабілі высновы, некаторыя моманты, зразумела, будзем пераглядаць, але ў цэлым, мяркуючы па пазітыўных водгуках людзей, фэст прайшоў файна. Адзінае, паўтаруся, вельмі шкада, што людзей было менш, чым планавалася.

У планах на наступны год вы ўжо абвесьцілі, што вядуцца перамовы з гуртамі Cruachan і Primordial. Можа, зьявіліся новыя падрабязнасьці наконт “Сьвята сонца 2017”?

Зараз у нас ідзе фінальная частка падрыхтоўкі да фестывалю “Наш Грунвальд”, таму на пэўны час перамовы прыпыніліся. Зноў жа, пакуль няма дакладных дамоўленасьцяў, астатнія планы агучваць не хацелася б. Наконт Cruachan і Primordial – гэта праўда, працэс перамоваў з гэтымі гуртамі сапраўды ідзе.

На дадзены момант плануецца, што ў першы дзень будзе ўдарная канцэртная праграма, якая пачнеццца недзе а першай гадзіне дню і скончыцца недзе каля другой ці трэцяй гадзінаў ночы. У гэтым годзе, акрамя канцэрту, у нас быў яшчэ і вялікі этнічны блок, як тое факельнае шэсьце на рэчку пасьля музычнай праграмы, вогнішчы, варажба, ля ракі ўзнаўлялася менавіта абрадавая частка сьвята Купальле. Мы гэта захаваем. Гэта ўсё пройдзе і ў наступным годзе не пазьней за трэцюю гадзіну ночы, каб прыцягнуць большую колькасьць людзей.



Другі дзень будзе рэлаксавым. Канцэрту ня будзе, але будзе працаваць вялікі рынак рамесьнікаў, будуць працаваць шмат атракцыёнаў, майстар-класаў. У гэтым годзе ў нас былі майстар-класы, якія дагэтуль не рэалізоўваліся нідзе ў Беларусі і бліжэйшых краінах, напрыклад па апрацоўцы крэменю. Вядома, што ў Беларусі былі самыя глыбокія шахты ва Ўсходняй Эўропе ў эпоху Бронзавага веку, і нашымі майстрамі была цалкам адноўленая апроцоўка гэтага каменю. Падчас майстар-класу з крэменю вырабляліся нажы, наканечнікі стрэлаў і іншыя прылады працы. Таксама ў нас было шмат сапраўды цікавых лекцый, і ў наступным годзе мы таксама плануем іх рабіць. Дык вось гэтыя лектары атачылі майстра па крэменю і літаральна завалілі яго пытаньнямі. Здавалася б, яны павінныя ўсё ведаць пра гэты працэс, але вось атрымалася наадварот. Была вялікая тэатралізаваная пляцоўка, на якой за два дні выступіла каля 15-20 калектываў: танцавальныя, тэатры, перформеры, было шмат флэшмобаў, людзей вучылі танцам. Была цікавая інтэрактыўная пляцоўка, где можна было як, напрыклад, палятаць на паветраным шары, так і палазіць на скаладроме, пагуляць у настольныя гульні. Адлоўлівалі “ведзьмаў”, хадзіў “чумны доктар”, быў адмысловы шатландскі лагер з цэлым шэрагам нацыянальных забаваў. Усё было антуражна і адпаведна аформлена. Стаялі адмысловыя намёты, дзе людзям распавядалі пра абрад Купальля. Такім чынам, пляцоўка складалася са шматлікіх блокаў, аб’яднаных адной ідэяй Сьвята. Прыкладна такая праграма плануецца і на другі дзень фестывалю ў наступным годзе.

Акрамя фестывалю “Наш Грунвальд”, якія планы на рэшту лета?

Так, “Грунвальдам” сканчаецца самы цяжкі перыяд нашых летніх фестываляў, але далей пройдзе яшчэ тры мерапрыемствы. 13 жніўня ў парку гісторыі “Сула” пройдзе фестываль па раньняму сярэднявеччу «Путь викингов». Там таксама будзе канцэртная праграма, але, у адрозьненьні ад “Нашага Грунвальда”, тут праграма будзе больш дасканалай і зьвязанай зь гісторыяй вікінгаў, і, зразумела, асноўным музычным складнікам будуць фолк-калектывы, ніякіх электронных інструментаў. Зараз мы яшчэ разглядаем удзел некалькіх метал-каманд, але пакуль што гэта ў падвешаным стане. Але, я думаю, ужо на наступным тыдні мы анансуем поўны склад удзельнікаў канцэртнай праграмы. Фестываль праходзіць у першы раз, таму гучных імёнаў у складзе ня будзе, але цікавыя фолк-гурты будуць дакладна.



Другое мерапрыемства – “Мсьціслаўскі фэст” 24 верасьня ў горадзе Амсьціславе. Тэматыка – таксама ваенна-гістарычная рэканструкцыя. Музычны складнік пакуль цалкам не сфармаваны, але будзе нешта кшталту фармату “Нашага Грунвальда”: фолк, этна, рок і г.д.

У гэтым годзе ня будзе фэсту “Менск старажытны”. Тут такая дзіўная сітуацыя, што ў Савеце Міністраў зацьверджаны графік правядзеньня фестывалю – раз на два гады. Таму, гэты год пралятае 100%, і калі мы ставілі пытаньне, чаму так атрымалася, паступіў адказ, што ва ўстанове вырашылі, што нам трэба будзе сабрацца зь сіламі і адпачнуць, і зрабілі нам такі перапынак. Хацелі зрабіць у гэтым годзе фэст пад іншай назвай, але тут ёсьць свае нюансы, таму па незалежных ад нас падставах фестывалю ў гэтым годзе ня будзе. Будзе невялічкая лакальная імпрэза ў парку Цівалі 4 верасьня замест “Менску старажытнага”, яна будзе анансаваць фэст у наступным годзе. На бліжэйшы час планы такія.

Гутарылі: Ігар Богуш, Ала Пірумава

Вось і адгрымела яшчэ адна метал-паці ад Kaprikorn Promo&Vanitas! На гэты раз арганізатары зьмянілі звычнае месца дыслакацыі – замест Doodah King’а абралі клуб Ілі (былы Салтайм). Насамрэч, месца добрае, асабліва для правядзеньня метал-гігаў: клуб знаходзіцца ў месцы, падобным да сутарэньня, што не выклікае падазроных позіркаў ад абывацеляў; унутры добрая атмасфера, шмат месца перад сцэнай і, што немалаважна, выдатнае сьвятло. Таксама бар парадаваў дэмакратычнымі коштамі на напоі. Арганізатары зрабілі вольны ўваход для жаночай часткі насельніцтва, і гэта было лёгка заўважыць, бо дзяўчат назьбіралася нямала. Увогуле, колькасьць прысутных была задавальняючая.

Першым у спісе быў гурт Цинк. Ня бачыла іх дагэтуль і доўгі час сумнявалася, што іх бачыў хоць адзін чалавек з прысутных. Публіка сустрэла музыкаў квола, мабыць, з-за таго, што быў толькі пачатак мерапрыемства. Спадзяюся, што справа менавіта ў гэтым.



Падчас выступу гурт ня ўражыў: вакаліста ў першай палове сэту амаль што не было бачна: сьпяваў нешта сабе ў канцы сцэны, час ад часу падыходзячы бліжэй да танцпляца. А вось басістка спадабалася. Добра й зладжана з астатнімі грала, выдатна сябе паводзіла. Мабыць, гурту не хапае досьведу паводзін перад публікай, не хапае практыкі якіх-ніякіх маштабных выступаў, але ўсё гэта зь цягам часу прыходзіць. І, спадзяемся, што гурт Цинк яшчэ ўразіць нас, бо, насамрэч, музыка ў іх даволі нядрэнная.



Наступнымі на сцэну выйшлі адны зь любімчыкаў пастаянных наведвальнікаў падобных паці – гурт Dittohead. З кожным разам яны становяцца ўсё лепш і лепш. На гэты раз пацешылі новай песьняй ды добра выкананым каверам на гурт Metallica. Менавіта гэтыя хлопцы з кожным новым выступам амаль вымушаюць любіць іх усё больш: і граюць добра, галоўнае – зладжана, і праца на публіку выдатная, што не дае адарваць ад іх позірк увесь выступ (толькі калі даводзіцца круціць башкой, бяз гэтага ніяк). Аб усеагульнай зацікаўленасьці гуртом таксама сьведчаць распачатыя слэмы падчас сэту.



Ужо далей узьнікла цікавая сітуацыя: за некалькі гадзін да пачатку мерапрыемства “зьліліся” адны з выступоўцаў – гурт Po1zon. Што рабіць? Чым запаўняць пустэчу? Нечакана і з высока паднятай галавой на сцэну выходзяць Posthumous Blasphemer! Хлопцы, мабыць, самі не чакалі такога павароту, але гэта не пашкодзіла ім адыграць паўнавартасны сэт. Хоць на сцэне і было два чалавекі, але “ўсё там ёсьць”. Саша Гайдукевіч заўсёды радуе сваімі гітарнымі партыямі, Дзіма Зубаў добра парцуе з публікай (усё намагаўся распачаць конкурсы, але прысутныя чамусьці не адзывалася). Увогуле, хлопцы як заўсёды ведаюць сваю справу, і, не сумняваюся, калі пасярод ночы іх падняць і сказаць “Грай! Пой!” – сыграюць ды спаюць.



Апошнімі, але не па рэйтынгу сярод гуртоў, а толькі па сьпісу выстопоўцаў гэтага вечару, на сцэну выйшлі Bloodlast. Іх сэт пачынаўся ўжо пасьля адзінаццатай гадзіны і з-за гэтага нямалая частка публікі не ўдастоіла іх сваёй увагай. Але хлопцам было ўсё роўна, бо тыя нешматлікія застаўшыяся падцягнуліся бліжэй да сцэны і пачалі тусіць.



Таксама распачыналі слэмы, ужо з апошніх сіл, але ўсё роўна намагаліся рабіць гэта. Bloodlast гэта моцная беларуская каманда ў сцэнічнай справе: франтмэн з самага пачатку спусьціўся на танцпляц і сьпяваў адтуль, добры гук, зладжаная ігра, моцны барабаншчык – усё выдатна. Напрыканцы, калі асноўны час выступу скончыўся, публіка запатрабавала яшчэ песьню, не хацелася адпускаць гурт. І музыкі ня здолелі адмовіць.



Надвор’е было даволі няжаркае, але такая няслабая абойма выступоўцаў здолела разагрэць усіх прысутных на пятнічнай метал-вечарыне.

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Яўген Зборын

Што мы ведаем пра беларускіх музыкаў? За межамі сцэны ў іх таксама ёсьць жыцьцё, праца і ўласныя думкі, якія б цікава было ведаць шырокаму колу! На гэты раз героем нашага інтэрв'ю стаў Лявон Казакоў — вядомы радыёвядоўца, музыка і выкладчык БДУ.



— Распавядзі пра музычнае мінулае і цяперашняе

— Музычнае мінулае дастаткова багатае і цікавае. На самой-та справе ўсё пачыналася яшчэ ў канцы 90-х, калі, наслухаўшыся рознай цікавай цяжкой музыкі, пачаў спрабаваць стварыць нешта сваё. Спачатку быў увогуле “злы” метал кепскай якасьці, англамоўны, але пасьля неяк так усё гэта эвалюцыянавала ў бок фолькавай музыкі. Незде ў годзе 2003-м распачаўся Рокаш. Акрамя Рокаша яшчэ было некалькі думавых праектаў: The Dim Sun, Подых Навальніцы. У цэлым, на дадзены момант маю толькі Рокаш. Ну, а што будзе далей – паглядзім.



— Куды падзеліся папярэднія гурты?

— На самой справе, The Dim Sun кануў у нябыт з-за таго, што Сяргей Егарэйчанка, з каторым мы гралі, каторы быў фактычна лідэрам гурта, па працы пераехаў жыць у Нясьвіж. Дарэчы, ён зараз намесьнік дырэктара Нясьвіжскага палацу. Заканамерна, што калі ўсе ў Менску, а адзін чалавек у Нясьвіжы – асабліва не парэпетыруеш, не павыступаеш. Вось з таго часу The Dim Sun не існуе. Ну, а Подых Навальніцы… На самой справе, я быў вымушаны адтуль сысьці, бо банальна не хапала часу адразу на два праекты. Усё ж такі, калі і праца, і сям’я, і розныя іншыя справы, то цяжкавата знайсьці час адразу на ўсё.



— Якое месца ты займаў у папярэдніх гуртах?

— Усё круцілася вакол басу й вакалу. У некаторых камандах я быў на басу, вось, напрыклад, як у Рокашы. У The Dim Sun быў на басу й на вакале, у Подыху Навальніцы чыста на вакале. На вакале экстрэмальным, само сабой, гроўл і іншыя розныя тэхнікі. Бас, вакал, вакал, бас – неяк так.

— А вось такое агульнае пытаньне: што ты ўвогуле думаеш аб тым, што розныя гурты развальваюцца і чаму так адбываецца?

— Як там Булгакаў пісаў: “Пратэстую, Дастаеўскі жыве вечна”. На самой-та справе, гэта нармальны працэс, але дастаткова сумны. Вельмі цяжка музыкам трымацца ў межах аднаго праекту на працягу доўгага-доўгага часу. Безумоўна, бываюць выключэньні. Напрыклад, Рокаш ужо існуе 13-14 год, пакуль нам усё гэта яшчэ не надакучыла і, спадзяюся, не надакучыць. Але, у прынцыпе, скажу, што нейкая такая эвалюцыя, проста рух сярод музычных праектаў – гэта норма. Як мінімум, музыкі сыходзяць з аднаго гурта, ствараюць нешта іншае. Галоўнае, што працэс ідзе, а не застойваецца. За кошт таго, што нейкія гурты распадаюцца, а нейкія новыя ўзьнікаюць, фактычна, і ідзе сам музычны працэс.



— Распавядзі пра дзейнасьць выкладчыка ў БДУ.

— (сьмяецца) Дзейнічаю і выкладаю. Выкладаю я на гістарычным факультэце БДУ, вяду шматлікія дысцыпліны: гісторыя Беларусі, гісторыя культуры Беларусі, гісторыя палітычных партый і рухаў і гэтак далей. На перспектыву ёсць у мяне цікавая ідэя, але пакуль не рэалізаваная: стварыць аўтарскі курс “Гісторыя беларускай музыкі”, таму што нейкія напрацоўкі і матэрыялы ёсьць. Але ўсё залежыць ад таго, што на гэты конт скажа Вялікае начальства. А так, вось ужо сем год выкладаю ў БДУ.

— Як студэнты да цябе ставяцца?

— Зь цікаўнасьцю. Для іх, безумоўна, выкладчык валасаты-барадаты, які яшчэ нейкую там музыку грае, у пэўнай ступені экзотыка. Скажам так, як выкладчык я дастаткова патрабавальны, але нягледзячы на гэта са студэнтамі я маю добры кантакт. Асабліва прыемна, калі пасьля таго, як перастаю выкладаць, пасьля сустракаю іх на ўласных канцэртах, значыць, усё ж такі нездарма я гэта ўсё раблю.



— Можа, ёсьць якая-небудзь цікавая гісторыя аб гэтым?

— Самае цікавае: аднойчы, калі існаваў яшчэ клуб “Рэактар” (сьветлы яму ўспамін, добрае месца было), гралі мы там канцэрт калядны, а на наступны дзень у мяне быў залік у групе. Ну, і нешта выходжу на сцэну, падключаюся, гляджу – наце вам, здрасьце: у першым шэрагу пад сцэнай палова групы стаіць, у якой заўтра залік.

— Калі і як узьнікла ідэя стварыць “ПраРок”?

— Ідэя ўзьнікла дастаткова спантанна. Усё пачалося з таго, што ў пазамінулым годзе я перыядычна заходзіў на радыё “Сталіца” рабіць нейкія эфіры пра Рокаш. Таксама з Тацьцянай Шышло зрабілі класную перадачу “Рок-урок”, прысьвечаную гісторыі беларускага року. Можа, недзе ў архівах яна захавалася, таму што матэрыял быў вельмі цікавы. Ну, а далей неяк яно спантанна так атрымалася, што падчас размовы з Тацьцянай узьнікла думка: “Ці не паспрабаваць стварыць сваю аўтарскую перадачу?”. Пасьля гэтага я зрабіў некалькі праектаў перадач, падаў на разгляд да дырэкцыі радыёстанцыі. Абралі менавіта “ПраРок”. Чаму менавіта яго? Раней у беларускім радыёэфіры было шмат дастаткова цікавых перадач, каторыя былі прысьвечаны экстрэмальнай музыцы. Узгадаць той жа“Затерянный мир” Улада Бубна, у 90-я гады – “Небясьпечная зона”,“Масса Брутто” Аляксандра Літвінскага, да якога я вельмі з павагай адношуся. Зь цягам часу неяк усе гэтыя перадачы адышлі ў нябыт. Так атрымалася, што, фактычна, метал, экстрэмальная музыка існавала па-за межамі фармату радыёстанцый, што дастаткова няправільна. Як па мне, у чалавека заўжды павінен быць выбар, калі, напрыклад, ён едзе ў машыне, што яму слухаць у тым жа радыёэфіры. Але, так атрымалася, што большасьць радыёстанцый працуюць у фармаце нейкай “жэсьці”. Напрыклад, поп-музыка ня самай лепшай якасьці. Я ўжо не кажу пра Мішу Круга і іншы шансон. Па-мойму, у чалавека павінен быць выбар, якую музыку слухаць у радыёэфіры – хай сабе гэта будзе поп, рэп, злектроншчына ці, нарэшце, рок і метал музыка. Але галоўнае, каб чалавек меў магчымасьць і свабоду выбару. У межах “ПраРока” я пачаў гэтую сітуацыю паціху выпраўляць і знаёміць слухачоў радыё “Сталіца” з сучаснай экстрэмальнай музыкай, як сусьветнай, так і беларускай. Прыярытэт, безумоўна, у маёй перадачы аддаецца беларускім праектам. Карыстаючыся магчымасьцю, хачу сказаць: людзі, браты па металу, калі вы граеце цікавую музыку, калі ў вас ёсьць, чым падзяліцца са слухачамі – зьвяртайцеся да мяне напрасткі праз сацыяльную сетку УКантакце. Усё паслухаю, усё прыму да разгляду. І, калі музыка сапраўды дастойная, безумоўна, ёй знойдзецца месца як у межах маёй перадачы, так і ў межах іншых перадач радыё “Сталіца”. Таму што з апошняга часу ёсьць на “Сталіцы” хіт-парад “Ведай нашых”, і цяжкая музыка спакойна ўпісваецца ў фармат хіт-параду. Увогуле, з наступнага году, гледзячы па ўсім, будзе ў мяне яшчэ пара новых перадач. Пакуль што думаю над іх канцэпцыяй. Адно магу сказаць: дакладна зьявіцца праект, прысьвечаны фолькавай музыцы, але не зусім аўтэнтыцы, хутчэй этнічнай музыцы ў самых розных стылях, самых розных фарматах і накірунках.

— Распавядзі аб тым, як ты рыхтуешся да эфіраў, як знаходзіш гурты.

— Звычайна працэс наступным чынам адбываецца: я гляджу па замежных сайтах, пераважна амерыканскіх, што там новага здарылася ў цяжкай музыцы за справаздачны тыдзень. Бяру нейкую абойму навінаў, каторыя там ёсьць, сам пасьля гэтыя навіны ацэньваю і выбіраю самыя цікавыя. Гэта што датычыцца сусьветных зорак. Пасьля ўжо я адслухоўваю музыку, выбіраю тыя трэкі, якія асабіста мне больш даспадобы. Тут усё ж такі суб’ектыўны фактар спрацоўвае, але куды безь яго. Ствараюцца такія зьвязачкі, сюжэт плюс песьня. Тое ж самае адбываецца і зь беларускімі гуртамі. Там сітуацыі трошкі іншыя: бывае, што людзі і самі пішуць: “Лявон, вось у нас выйшаў такі рэліз, паслухай. Калі падыдзе – вазьмі ў “ПраРок”. Бывае, што цікавую навіну знаходжу і на айчынных сайтах, у тым ліку і Белметале, за што вялізны дзякуй камандзе партала. Карацей, перадача будуецца на сямі сюжэтах, то бок – сем сюжэтаў плюс сем песень. Менавіта столькі таму, што перадача толькі 45 хвілін і пры жаданьні ўціснуць больш вельмі праблематычна. Пасьля таго, як матэрыял сабраны, песьні знойдзены – іду на студыю ды запісваю!



— Якія з замежных гуртоў ты хацеў бы пабачыць у сваёй студыі?

— Магу сказаць, што адна мара ў мяне зьдзейсьнілася ў мінулым годзе, калі Manowar прыязджаў. Зрабіць эфір з Джоўі Дзі Майа было вельмі прыемна. На самой справе, вельмі шмат існуе дастойных каманд, якіх я быў бы рады пабачыць у сваім эфіры і паразмаўляць. Зараз для мяне ідэя фікс — паразмаўляць з Озі Осбарнам, таму што гэта легенда, вельмі цікавы чалавек, ды і ўвогуле вельмі шкада, што Black Sabbath ужо ўсё. Але, ня думаю, што Озі так проста здасца, ён прыдумае яшчэ што-небудзь новае.

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: уласныя архівы гуртоў і Лявона Казакова

Фестывалю «Мост» жыць! Зь лёгкай рукі «Атом Интертеймент», арганізатараў мерапрыемства, яшчэ вясной гэтага году стала вядома, што адзін з буйнейшых фестываляў краіны будзе мець працяг. Перадаўшы ў мінулым годзе эстафету брэндаваму «GreenFest», у гэтым годзе «Мост» вярнуўся ў добра ўсім вядомым фармаце. Хай сабе і аднадзённы (людзей затое наўскідку прыйшло больш, чым у пазамінулым годзе на двухдзённы фэст), хай сабе і зь дзіўным складам, дзе адным хэдлайнерам былі беларусы Дай Дарогу!, а яшчэ адным расейцы ДДТ, гурт, якому ўсё ж больш пасуюць закрытыя канцэртныя пляцоўкі. Але калі гэта ўсё апынулася запатрабаваным з боку наведвальнікаў, то якія разважаньні могуць быць постфактум?

Арганізатары выдатна папрацавалі над бытавым складнікам фэсту. Мерапрыемства рухаецца ўсё далей ад калгасных кропак зь беляшамі/піражкамі ў бок цывілізаванага харчаваньня, якое ў гэтым годзе было прадстаўлена дзясяткам выязных менскіх кавярняў. Ад веганскай ежы да піцы, плову і кебабаў. Піва па 2,5 рублі – таксама залік. Паставілі больш прыбіральняў, падзялілі на дзьве часткі – недарэчных чэргаў у палову гадзіны ў гэтым годзе таксама не было. З астатніх забаваў, акрамя канцэрту, асабліва нічога цікавага не было: як заўсёды, папулярнасьцю карысталася кропка, дзе адмыслова абучаныя людзі расфарбоўвалі наведвальнікаў; быў лазертэг; нехта гуляў у фрысбі. Але самай запатрабаванай забавай быў, зразумела, канцэрт. Зноў было дзьве сцэны, што дазваляла гуртам граць адзін за адным амаль без затрымак.



Адкаркавалі фестываль беларусы Чип и Дейл, пераможцы адборачнага конкурсу «Наши на «Мосту». І, хоць сам я тапіў за зусім іншыя гурты, пагаджуся з журы, што для вялікай фестывальнай пляцоўкі гурт пасаваў выдатна. Сваёй шалёнай сумесьсю ска і панку, прышпільнымі тэкстамі і адладжанай сцэнічнай працай музыкі нядрэнна наладзілі на патрэбны лад гледачоў, якіх з кожнай хвілінай рабілася ўсё больш.



Спадабалася, што ў гэтым годзе, так жа, як і на «GreenFest», арганізатары ня сталі дзяліць пляцоўку на розныя зоны. Людзі ціснуліся бліжэй да сцэны, і натоўп выглядаў суцэльна і непадзельна, без непатрэбных прабелаў паміж агароджай фан-зоны і зоны звычайнай. Упершыню за сёлетні «Мост» людзі паказалі сваю ўнушальную колькасьць ужо на другім гурце, калі на сцэну выйшлі «Ночные снайперы». Ланцужкамі наведвальнікі падцягваліся з усіх бакоў фэставай пляцоўкі, і – бац!, пад сцэнай атрымаўся ўжо даволі ўпэўнены натоўп. Дыяна Арбеніна выдатна працавала з залай, трымаючы кантакт як сваімі песьнямі, так і размовамі паміж імі. Распавяла і пра тое, што нарадзілася яна ў Валожыне, і з Днём Незалежнасьці нас і сябе павіншавала (па-беларуску, так), і загадала прынесьці ўсю ваду з грымёркі, бо “нефіг жлабіцца”. Сама ж адказала на незададзенае пытаньне, чаму гурт выступаў другім – трэба было ехаць у Магілёў, дзе «Ночные снайперы» павінныя граць а дзявятай гадзіне вечару. Вось такія ў гурта графік і запатрабаванасьць.



Далей панёсься карагод з гуртоў Super Besse, Lermont і Brunettes Shoot Blondes. Вось гэта дзіўная і незразумелая музычная частка фэсту для мяне. Можна б было сказаць, што я проста ня ўмею ў такое музло, але паверце, я той яшчэ моднік і субкультуршчык. Мяркуючы па тым, што людзі зноў разышліся па тэрыторыі фестывалю – я такі не адзін. Але ж камусьці, зразумела, і спадабалася. З гэтай тройкі нечакана спадабаліся толькі Super Besse – дзе-небудзь пад ноч пад іх народ нармалёва бы патанчыў, але справа была а чацьвёртай гадзіне дню, таму атрымалася ну такое.



Гурт 7000$ прыехаў да нас аж зь Ніжняга Ноўгараду. Гурт, набыўшы папулярнасьць у ТОЙ САМЫ ГОД, на шляху да 2016 яе чакана разгубіў, чаму сьведчылі апошнія паўпустыя менскія канцэрты. Але гэтыя размовы не пра “Мост”: згаладалыя ўжо па цяжкай музыцы гледачы зьбіліся ля сцэны ў вялікі натоўп, расьсякаючы яго ў цэнтры слэмам і няспыннымі сёкл-пітамі. Пыл стаяў слупом, а знаходзіцца побач было відавочна небясьпечна. Музыкі цалкам прадставілі новы сінгл “Жизнь не любит слабаков”, у астатнім збольшага зьвярнуўшы ўвагу на альбом “Тень независимости”. Зразумела, не без класічнай “True или труп”. Дзьвіжовая і хістовая частка фестывалю пачалася менавіта з выступу 7000$.



Рекорд Оркестр – гэты было штосьці з чымсьці. Са сваім дэбютнікам “Гастарбайтер-буги” і галоўным хітом “Лада седан” гурт літаральна выбухнуў на расейскай сцэне. Яскрава гурт выступіў і на вялікай пляцоўцы ў Беларусі, усю тэрыторыю захлынулі шалёныя скокі, танцы (лезгінка, ага) і атмасфера добрага ўгару. Імідж вакаліста – гэта ўвогуле асобны залік. А таму, што адбылося на другой сцэне пасьля, незалік. Пад моцныя біты туды выйшаў МС, які заклікаў усіх дружна акунуцца ў расфарбоўваньне фарбамі холі. Быў тут толькі адзін момант – гэтыя фарбы трэба было набываць за свае грошы, што зрабілі адзінкі людзей. Ці трэба казаць, што з гэтага атрымалася? Зафарбаваліся толькі першыя шэрагі, па якіх з вогнетушыцеля пасыпаў сам эмсі. Ну й тыя людзі, якія адмыслова недзе ў старонцы расфарбавалі адзін аднаго. Нецікава і неэфектна, асабліва ў параўнаньні з фэстамі ў Дрымлэндзе.



А тым часам надышла пара першага з хэдлайнераў – берасьцейцаў Дай дарогу!.. Гурт удзельнічаў у двух папярэдніх “Мастах”, і заслужана быў запрошаны і на сёлетні. Ня крывячы душой скажу, што на сёньня гэта самы папулярны і пасьпяховы беларускі канцэртны гурт (з тых, якія могуць тут граць). І ня толькі ў Беларусі, бо паводле апошняй апытанкі, Дай дарогу! увайшлі ў топ фестывальных гуртоў гэтага году і ва Ўкраіне, саступіўшы толькі яшчэ адным беларусам Brutto. Таму, чакана, пад іх ля сцэны сабраліся ўсе, хто ў гэты час знаходзіўся на фестывалі. Тройка музыкаў узяла на наступную гадзіну пад кантроль усё, што адбывалася вакол, раздаючы са сцэны самыя лепшыя і правераныя часам свае хіты. З кожным годам гурт глядзець і слухаць становіцца ўсё цікавей. І ня важна, дзе, ці ва ўтульным Рэпабліку, ці на вялікім фестывалі, музыкі паўсюль трымаюць фірму. Крута. Гэта сапраўды крута.



Амерыканцы Skillet у другі раз наведваюцца на “Мост”, і па водгуку публікі зразумела, што не дарэмна. Джон падчас прэс-канферэнцыі сыпаў кампліментамі ў адрэсу беларускай публікі, і асобна нашых жанчын (блытаючыся, праўда, у паказаньнях і называючы нас рускімі, але хутка Джон выправіўся). Са сцэны між песьнямі казалася тое ж самае. Музыкі на хвалі ўжо роўна 20 год, і сваіх напору і драйву ім хопіць яшчэ на столькі ж год наперад. «Whispers in the Dark», «Sick of It», «Hero», «Comatose» і «Monster» – улюбёныя рэчы, якія будуць хістаць яшчэ шмат год. Калі новыя песьні будуць кшталту прэзентаванай “Back From the Dead” – нам увогуле няма чаго баяцца за будучыню гурта.



Ну і закрывалі фестываль легенды рускага року – ДДТ. Шчыльны і шчыры кантакт з публікай Юры Шаўчука, усім вядомыя за доўгія гады кампазіцыі, якія шлі побач з новымі трэкамі – наведвальнікі ўпалі ў эйфарыю ад праменьчыкаў дабрыні і шчасьця, якія ліліся са сцэны яшчэ паўтары гадзіны, паставіўшы ў канцы кропку на трэцяй частцы фестывалю “Мост”. Чакаем працягу!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

На некаторы час метал-фестывалі, якія заўсёды праходзілі ў Гомелі, перасталі праводзіцца, і металёвы рух у горадзе пачаў усё менш нагадваць пра сябе. І вось толькі цяпер праз столькі часу адбыўся фестываль з удзелам адзiнаццацi гуртоў. Трэба адзначыць, што горад і сапраўды даўно чакаў падобнай зьявы. Падчас фестывалю мы паразмаўлялі з удзельнікамі ўсіх выступаючых гуртоў, і ўсе яны нам распавялі, як, па іх меркаваньні, іх сустрэлі гледачы, якую праграму яны падрыхтавалі да гэтага фестывалю і што яны жадаюць сказаць чытачам BelMetal.



Першымі выступалі One Exception, і пасьля выступу вакаліст гурта распавёў пра свае ўражаньні: “На жаль, людзей было ня так шмат, як хацелася б. Вось, напрыклад, два гады таму мы выступалі на “Адкрыцьці сезону”, і там публікі было значна больш. Ня ведаю, чаму зараз мала. Мабыць, публіка адвыкла проста. Зараз падчас выступу прагучалі ня толькі старыя нашы песьні, але і творы з новага сінглу, які выйшаў гэтай вясной. І зараз вы першыя іх пачулі. Чытачам BelMetal я жадаю сказаць, каб яны актыўней вярталіся ў рок-тусоўку і паболей хадзілі на канцэрты. Новай хвалі маладога пакаленьня ў гэтай тусоўцы няма, але калі хаця б вы будзеце яе адраджаць, мы будзем гэта бачыць і ў нас будзе больш жаданьня працаваць і рабіць музыку”.



Наступны гурт Grindzilla пачаў выступ вельмі моцна, але самі музыкі лічаць, што рэакцыя гледачоў была не такая, якую яны планавалі пабачыць.
Вакаліст: Адразу бачна, што гледачы развучыліся хадзіць на канцэрты. Стаялі пад сцэнай зь кіслымі тварамі, як на пахаваньні Гурчанкі.
Бас-гітарыст: Да і ўвогуле мы разьлічвалі пабачыць болей людзей.
Вакаліст: Сёньня абноўленым складам у Гомелі мы выступалі ўпершыню.
Бас-гітарыст: Мы часта мяняем гітарыстаў. Застаюцца тыя, якія не сьпіваюцца (сьмяецца). Са сваіх твораў сёньня мы прывезьлі толькі тое, што было зроблена добра. Матэрыялу ў нас вельмі шмат, але шмат чаго ў сырым стане, таму што наш барабаншчык заўсёды ў разьездах.
Чытачам BelMetal мы жадаем заставацца дзіка брутальнымі, моцна рубіцца пад сцэнай на кожным канцэрце. Не вядзіцеся на моду.
Барабаншчык: Паболей слухайце гучную музыку і пейце піва, каб вашае жыцьцё было радасным.

Пасьля на сцэну выйшаў вельмі энэргічны гурт Glassfish, які актыўней за астатніх падчас выступу размаўляў з гледачамі. А апошнюю песьню яны засьпявалі разам з вакалістам гурта 4СПГ Сяргеем Ходакам, зрабіўшы зь ім кавер на песьню “Roots blody roots” гурта Sepultura. А затым музыкі падзяліліся сваімі ўражаньнямі.
Гітарыст: Як мы лічым, гледачоў у зале мала. Менавіта таму, што зараз адначасова праходзяць некалькі мерапрыемстваў. Мабыць, таксама паўплывала сьпякота.
Бас-гітарыст: Канешне, мала гледачоў. Мы ж ня Стас Міхайлаў. Свае самыя хітовыя песьні мы пакінулі на канец, але проста не пасьпелі іх выканаць. Таму, хто жадае іх паслухаць, можа зрабіць гэта на байкфестывалі ў Баранавічах.
Гітарыст: Сёньня для гомельскага слухача мы гралі свой альбом “Лучшие”, а вось хіты не пасьпелі.
Чытачам BelМetal мы жадаем добрага настрою і грошаў паболей. Больш ня ведаю, што пажадаць. Магчыма, у гэтых двух чытачоў усё астатняе ўжо ёсьць.
Бас-гітарыст: Жадаем выбіраць сабе добрую музыку. На жаль, зараз усе гурты адзін на другі падобныя, таму рабіць гэта складана.



Калі толькі гурт Unfinished draft выйшаў, музыкі вырашылі падзякаваць сваёй падтрымцы, якая прыехала да іх зь Менску і з Магілёва. Наконт свайго выступу гурт сказаў наступнае.
Талісман гурта: Гледзячы ў залу, разумееш: сёньня ўжо няма той публікі, якая была некалькі гадоў таму.
Вакаліст: Не, публіка ёсьць, але ўсе зажраліся. На замежныя калектывы яны жадаюць хадзіць, а мясцовую лакальную сцэну яны не падтрымліваюць. Нават у Менску прыходзяць паслухаць толькі тых, каго ведаюць асабіста. Ня ведаю, у чым справа. Рэкламы фэсту было вельмі шмат, арганізацыя на вельмі высокім узроўні, гэта я кажу асабліва пра адносіны да музыкаў.
Першы гітарыст: Сёньня мы гралі ў асноўным матэрыял з новага альбому, і мы вельмі спадзяемся, што ўсе гэтыя песьні ў хуткім часе стануць хітамі. Таксама мы гралі два нашыя сінглы.
Вакаліст: Чытачам BelМetal мы жадаем сказаць, каб яны падтрымлівалі мясцовую сцэну. Зразумейце, што калі ня будзе вас, ня будзе і нас.
Першы гітарыст: Музыкам я хачу сказаць: не адступайце ніколі ад свайго шляху.
Другі гітарыст: Падтрымлівайце такія мерапрыемствы, іх вельмі складана правесьці. Прасьцей арганізаваць папсу, нават з голымі дзяўчынамі на афішах.



Гурт Grosad сваё меркаваньне аб фестывалі “Summer fest” выказаў наступным чынам:
«Мы граем настолькі цяжкую музыку, што нават і ня думалі пра тое, каб хтосьці з гледачоў застаўся яе паслухаць у зале. Ня так даўно мы гралі ў Смаленску, дык там нас паслухаць засталося толькі 10 чалавек. Магчыма, там яны ўжо зажраліся. Улічваючы тое, што зараз праходзіць яшчэ адзін фестываль, мы зьдзіўлены, што тут увогуле ёсьць гледачы.
Сёньня гралі мы ўсё, і вельмі старое, і вельмі новае, і тое, што граем заўсёды.
Чытачам BelМetal я скажу: падтрымлівайце музыкаў, хадзіце на канцэрты, купляйце мерч, а таксама чытайце кнігі і глядзіце фільмы, прысьвечаныя метал-сцэне».



Затым выступаў гурт Zvik, музыкі зь якога распавялі пра свае ўражаньні наступным чынам.
Бас-гітарыст: Па колькасьці гледачоў на сёньняшнім фестывалі ня бачна, што ўсе даўно чакалі падобнага.
Гітарыст: Мне здаецца, што вельмі моцна паўплываў той факт, што фестываль праходзіў у зале, а не на адкрытай пляцоўцы.
Вакаліст: Я лічу, што палова людзей, якая хацела прыйсьці, проста не пайшла менавіта ў залу.
Бас-гітарыст: Спецыяльна для тых, хто сёньня быў на фестывалі, мы гралі акрамя старых песень яшчэ і тое, што будзем запісваць для новага альбому і што акрамя як на канцэртах пакуль нідзе не пачуеш.
Вакаліст: Чытачам BelMetal мы хочам сказаць: не пампуйце mp3 з інтэрнэту, плаціце за яго грошы.
Бас-гітарыст: Слухайце метал, да прыбудзе з вамі Хары Крышна.


Зрабіць фестываль такім, каб яго памяталі яшчэ доўга, паспрабаваў гурт 4СПГ. Падчас каверу на песьню Глюк'oZa – “Невеста” музыкі запрасілі з залы на сцэну дзяўчын і танцавалі зь імі ўсю песьню. А потым на кампазіцыі “Розовое бельё” на гітарыста нават паляцела з публікі жаночая бялізна. Не ружовая, канешне, метал-фестываль усё ж. А пасьля выступу мы паразмаўлялі з музыкамі.
Вакаліст Сяргей, арганізатар фестывалю: Адразу хочацца сказаць вялікі дзякуй тым, хто прыйшоў. Тыя, хто сёньня тут быў, зрабілі атмасферу, падобную да той, якая была на маіх першых выступах, калі вось Макс (паказвае на гітарыста) граў у “ДНК Растроповича” і “Три ствола”, а я пачынаў граць у “Vein of Hate”. Перыяд зь 2006 па 2010 – гэта, як мне здаецца, залаты час, калі кожны музыка мог выйсьці на сцэну і аддацца публіцы на ўсе 100%.
Вакаліст Дзьмітрый: Гледачы нас парадавалі, але мы ўсё ж чакалі іх некалькі больш.
Сяргей: Кожны дзень у інтэрнэце мы спрабавалі даваць розныя навіны пра гурты, якія павінны былі сёньня выступаць, каб гледачы разумелі, на каго яны ідуць. Шмат рэкламы было і ў горадзе. Ня ведаю, што тут здарылася. Мабыць, паўплывала надвор’е, у кагосьці навадненьне ці метэарыт. Мабыць, веравызнаньне не дазваляе камусьці па суботах наведваць метал-канцэрты.
На сёньняшнім фестывалі ўпершыню прагучала песьня “Собаки”, а вось з-за таго, што нам прыйшлося скараціць свой сэт, каб не адбылося накладак і музыкі пасьля нас пасьпелі ў час пачаць свой выступ, мы ня гралі тры запланаваныя песьні, дзьве з каторых зьяўляюцца нашымі хітамі.
Дзьмітрый: Спадзяемся, што не апошні раз выступаем.
Сяргей: Так, мы яшчэ будзем вам надакучваць, планаў у нас шмат, асабліва наконт Гомеля.
Дзьмітрый: Гэты фестываль будзе штотыднёвы! (сьмяецца)
Сяргей: Канцэрты мы плануем праводзіць кожныя тры месяцы, працаваць будзем, карацей кажучы, кожны квартал. Фармат будзе розны. Калі мы рабілі, напрыклад, перад Новым годам “Lost party”, гэта было падвядзеньне вынікаў году. Наконт сёньняшняга фестывалю трэба дадаць, што некаторыя музыкі адмовіліся ад сваіх спраў, нават ад іншага фестывалю, каб прыняць удзел, за што я ім вельмі ўдзячны. Я таксама прапусьціў свой раней назначаны бой у Маскве.
Дзмітрый: Чытачам BelMetal мы кажам: слухайце метал і хадзіце на канцэрты.
Сяргей: Слухайце якасную жывую музыку, тую, у якую пакладзена душа. Сапраўды, будзьце людзьмі: хадзіце на канцэрты, музыкі для вас стараюцца. На жаль, канцэртная дзейнасьць прывязаная да сферы гандлю, таму попыт выклікае прапанову. Мне здаецца, канцэрты і пачалі выміраць, бо гледачы перасталі іх наведваць. Давайце разам штосьці рабіць з гэтым. Давайце зьбірацца разам і тусіць, як у старыя добрыя часы. А мабыць, хтосьці нават і маладзей за нас зробіць лепш, чым мы калісьці раней.

Адразу пасля выступу вакаліст “Бедлам 444” выказаўся наконт таго, як усё прайшло: “Магчыма, на актыўнасьць публікі паўплывала ня толькі сьпякота, але і тое, што перад намі ўжо выступіла шмат гуртоў без перапынку. Гэта ж столькі гадзін жывой музыкі адразу! Для гледачоў сёньня мы падрыхтавалі ня толькі тыя песьні, якія можна пачуць на нашых выступах. Мы планавалі сыграць некалькі новых песень, якія яшчэ не запісаныя і нават ня маюць назвы, але пасьпелі толькі адну. Чытачам BelМetal я скажу, каб слухалі добрую музыку і абавязкова хадзілі на канцэрты. Мы граем усё гэта для вас".



А вось вакаліст гурта Wind сказаў наступнае: “Амаль уся музыка, якая прагучала сёньня, была аднаго фармату. Мы граем зусім іншую музыку, і па гледачу гэта адразу бачна. Усе, хто стаяў у зале, выйшлі, калі мы толькі пачалі граць. І адразу ж у залу зайшлі іншыя гледачы, якім наша музыка была цікавая. Для іх мы сёньня зьбіраліся граць сваю новую песьню, але не пасьпелі. Пасьпелі толькі тое, што ўжо было запісана на сінгле і што будзе ў альбоме ў хуткім часе. Мы плануем для яго зрабіць адну беларускамоўную кампазіцыю. Ня ведаю, атрымаецца ці не, але паспрабуем. Але зараз мы выпускаем песьні з тэкстамі на рускай мове, бо лічым, што ў рускамоўнай краіне менавіта так і трэба рабіць. Чытачам BelМetal скажу наступнае: слухайце добрую музыку, хадзіце на канцэрты, і ня толькі на замежных музыкаў, але і на сваіх”.

Некалькі музыкаў з гурта “Divided” выказаліся наступным чынам.
Барабаншчык: Усё выдатна, усё вельмі спадабалася, грымёрка вялікая, кармілі добра.
Гітарыст: Сёньня для гомельскага гледача мы гралі толькі хіты, правераныя часам.
Бас-гітарыст: Усім слухачам скажу так: прыходзьце на канцэрты часьцей, тады і падобных мерапрыемстваў будзе болей.
Гітарыст: Чытачам BelMelal мы жадаем сказаць, слухайце жывое музло, адраджайце двіжуху металёвую. Я лічу, што перш за ўсё гэта залежыць не ад музыкаў, а менавіта ад гледачоў і слухачоў.
Бас-гітарыст: Яшчэ пяць гадоў таму сцэна была такой жа, а гледачоў прыходзіла ў дзесяць раз болей.
Барабаншчык: Мабыць, справа ў кошце квітка. Вось навучаешся ты ў школе, дае маці табе на тыдзень грошаў штосьці ў буфеце купіць. І што? Ты будзеш адкладваць гэтыя грошы, каб пайсьці на канцэрт? (Сьмяецца)

Апошнімі выступаў гурт “Fabiant”, і жаночая палова гурта распавяла наступнае.
Вакалістка: Падтрымка з залы, як і заўсёды, вельмі добра адчувалася. Але раней, канешне, гледачоў было значна болей, было значна болей металістаў. Для сёньняшняга фестывалю са старога сэту мы пакінулі толькі дзьве песьні, якія прагучалі першай і апошняй. Але мы дадалі ў іх каларыт пры дапамозе дуды. Яшчэ ў нас ёсьць хіт “Крылы”, які мы пераклалі на беларускую мову і таксама дадалі дуду. Прагучалі сёньня і дзьве самыя новыя песьні, якія мы прэзентавалі на мінулым тыдні на другім фестывалі, і сёньня мы іх гралі другі раз. Гэта песьні “Ладдзя роспачы” і “Засьпявай”.
З намі сёньня другі раз выступала наша новая ўдзельніца калектыву, наша дударка, і ў Гомелі гэта быў першы яе канцэрт з намі.
Дударка: Калектыў у нас вельмі выдатны, я з усімі адразу пасябравалася. Вельмі добра, калі табе даюць волю рабіць усё, што пажадаеш.
Вакалістка: Чытачам BelMetal мы кажам, што метал жыў і будзе жыць. Хацелася б, каб Гомель ня страціў статус метал-сталіцы нашай краіны і каб мы адрадзілі той рух, які быў амаль пяць гадоў таму. У Гомелі шмат таленавітых калектываў, і кожнаму пад сілу зрабіць гэта.



Пасьля выступу ўсіх музыкаў арганізатар фестывалю Сяргей Ходак падзяліўся сваімі уражаньнямі, сваімі планамі і мэтамі:
“Было крута. Сам факт таго, што атмасфера ў гэтых чатырох сьценах была ўтрымана, мяне парадаваў. Для мяне як для арганізатара асноўным было тое, каб людзі адчулі, што усё можна вярнуць. Кожны падзеліцца сваімі ўражаньнямі ад фестывалю, і гэта абавязкова дасьць нейкі вынік. Мы разумеем, немагчыма са старту зрабіць фестываль узроўню “Wacken”. Гомель на некаторы час памёр, некалькі гадоў не было чутна нічога, і тут зьявіліся мы са сваім фестывалем. Адгукнулася няшмат чалавек, але для пачатку і гэта добра. Вярнуць Гомелю статус метал-сталіцы – гэта, я лічу, справа не аднаго чалавека. Але я – такі чалавек, які прывык сваімі дурнымі ідэямі весьці за сабой людзей. Я быў заснавальнікам некалькіх рухаў у нашай краіне, якія падтрымаліся астатнімі. Аднавіць усё, я лічу, пад сілу, таму што гэты рух зарадзіўся яшчэ вельмі даўно. Упершыню я пабываў на канцэрце, страшна падумаць, аж васямнаццаць гадоў таму. Калі мне было восем, я быў на канцэрце гурта Gods Tower. Ужо тады гэты рух жыў, а зараз мы бачым нейкі анабіоз. Мы абавязкова паспрабуем усіх растрэсьці і, калі спатрэбіцца, выкарыстаем электрашокеры (сьмяецца)”.

Бачна, што спрабаваньнi аднавiць метал-рух у Гомелi пачалiся, i, калi верыць арганiзатарам фестываляў, гэта яшчэ толькi пачатак i ўсё яшчэ наперадзе. Трэба зьвярнуць увагу на тое, што кожны гурт гаварыў аб тым, як iм проста неабходна падтрымка слухачоў і гледачоў. Спадзяемся, што гэтыя словы пачуюць i што з «Summer fest» у Гомелi, а мабыць i ва ўсёй краiне, пачнецца новая фестывальная хваля.

Тэкст: Корсак Мар'яна
Фота: Малянок Віктар

Фота: Апалiнарыя Курганава, Яўген Дзяшук

Фота: Апалiнарыя Курганава, Яўген Дзяшук

Восьмы беларускі музычны open air фестываль “Купальскае Кола 2016” дазвольце лічыць закрытым. Мы згарэлі, угарэлі ды проста стаміліся, а цяпер надышоў час пераварыць перажытае за гэтыя шальныя выходныя і падвесьці вынікі мерапрыемства. Узгадаем, як прайшоў першы дзень.



У гэтым годзе замест звыклых Дудутак Алесь Таболіч і Ко павезьлі ўсіх сьвяткаваць Купальле ў “Камарова village”, што падкупала сваёй блізкасьцю да горада і наяўнасьцю вялікай колькасьці масавых забаваў з валейболам, пэйнтболам і невялічкім басейнам, які разам з бліжэйшым возерам стаў сапраўдным выратаваньнем у самыя сьпякотныя выходныя лета. Аднак да арганізацыі засталося шмат пытаньняў, аб якіх ужо ў канцы. Самая цікавая частка мерапрыемства – музычная. Пяройдзем адразу непасрэдна да яе.

Усюдыісны і самы загартаваны вядоўца Аляксандр Памідораў аб’явіў блэкавы гурт Трызна, які напярэдадні “Кола” выклаў у сеціва EP «Працягнутае Жыцьцё». Дарэчы, многа хто з удзельнікаў фэсту прэзентаваў сьвежыя працы напярэдадні “Купальскага Кола”, што яшчэ раз даказвае важнасьць мерапрыемства ў беларускай музычнай плыні. Што датычыцца самога выступу Трызны, ня буду арыгінальнай, калі скажу, што ён выглядаў бы куды больш арганічна пад вечар, а ня ў момант, калі на фэст толькі прыехалі сем’і зь дзецьмі і ня вельмі разумелі, што адбываецца і адкуль такі шум. Але тыя, каму трэба, усё зразумелі – добры гук, выдатная падача і матэрыял, які яшчэ захочацца пераслухаць.



Наступным планаваўся выступ польскага гурта Krusher, які раптоўна зьляцеў, бо палякам нібыта ня далі візы. Але “атрад не заўважыў страты байца”, бо ніхто дакладна і ня ведаў, чым адметная гэтая банда. Адзінае, фэст у гэтым годзе амаль пазбавіўся цэтліка “міжнародны”, калі кіравацца лайн-апам. Замест Krusher адбыўся нечаканы выступ старога беларускага гурта Soulsides, які грае беларускамоўны хэві-трэш. Па шчырасьці, выступ асаблівых уражаньняў не пакінуў.

Чаго ня скажаш пра выступ маладога, але амбіцыёзнага гурта Alfar (толькі ня трэба тут наконт прадузятасьці журналістаў BelMetal). Ужо традыцыйны грым, эфектныя праходкі гітарыстаў, харызма вакаліста і ідэйнага лідэра месье Пургена і сур’ёзнае стаўленьне да справы не пакінулі абыякавымі людзей, што пачалі зьбірацца пад сцэнай. Alfar прэзентаваў новую песьню – «Berserk», вытрыманую ў агульнай стылістыцы вайкінг-меладэз гурта. Хочацца пажадаць усім удзельнікам большага напору і трывалага кантакту з аудыторыяй, у чым можна браць прыклад са свайго лідэра.



Гурт Sakramant прадстаў у поўным складзе, узброены новым EP “Чортаў скарб” і вакалістам Браніславам Рамановічам, вядомым па працы ў гурце “Hok-Key”. Дарэчы, чорцік зь мерчу гурта чымсьці на яго і падобны. Апрача песень з самога EP гурт выканаў хітовы сінгл “Русалка” і кой-чаго з часоў існаваньня Litvintroll. Калі адкінуць разважаньні этычнага-прававога парадку, прыемна, што гэтыя песьні жывуць, бо згаладалая беларуская публіка і дагэтуль прагне “Чорнай Панны”. Выступ Sakramant атрымаўся вельмі і вельмі ўдалым, вакаліст выдатна выканаў сваю задачу, і калектыў выглядаў вельмі арганічна.

А Folcore зладзілі грандыёзнае шоў са слэмам ня толькі на сушы, але і ў басейне, што знаходзіўся побач са сцэнай. Да басейна пабег і спадар Бурзум зь гітарай, пашчасьціла, што не знайшлося разумнікаў пацягнуць яго ў ваду.

Адзін зь лепшых выступаў фэсту атрымаўся ў расейскіх гасьцей «Тролль гнёт ель» — піўныя хіты расхісталі танцпляц так, што ўзьняўся неверагодны пыл. Скакалі ўсе, гэта было неверагоднае шаленства. ТГЕ прызналіся, што зь нецярпеньнем штогод чакаюць прыезду на беларускія фэсты, і прэзентавалі новую песьню з надыходзячага альбому.

Omut ня толькі парадавалі сваімі хітамі, пад якія працягнуўся эпічны адрыў у басейне, але і адмыслова запрасілі лаурэатку шматлікіх міжнародных і айчынных конкурасаў Патрыцыю Сьвіціну выканаць разам “Сьпявай, зямля”.



Выступ Gods Tower стаў своеасаблівым рэваншам за вясновы сольнік. Як пасьля сказаў Lesley Knife: “А вось гэта – здаровае горла!” Сапраўды, праграма мала чым адрозьнівалася ад папярэдняга канцэрту, але мела зусім іншы эфект. Моцна, складна, якасна і з разборлівым вакалам. Людзі па-ранейшаму едуць на Gods Tower цэлымі сем’ямі і вылучаюць гурт як флагман беларускай метал-музыкі. Не абышлося бяз каверу на адсутных Nokturnal Mortum, “Перунова срэбра”, пад які ў натоўпе зьявілася некалькі ўкраінскіх сьцягаў. А Лэсьлі прадэманстраваў сімвалічную бела-чырвоную кашулю з “Пагоняй”.

Набліжалася ноч, у якой адбываліся пляскі з гуртом Plemя і дзяўчынамі Ketri. Таямніча, па-шаманску, было што паслухаць і паглядзець. Plemя – гэткі беларускі tribal metal, які навявае ўспаміны пра альбом “Roots” гурта Sepultura. Як заўжды, гурт выступаў у фірмовых масках і амуніцыі, а Ketri у белых адзежах віравалі побач ў сьпякотным танцы.

Пасьля надышоў час электронных рэміксаў Znich ад праекту A/Vesh, і спадар Бурзум са сцэны нібыта апраўдваўся, маўляў, вось такая невясёлая ў мяне музыка.

Сапраўднай чорнай пярлінай першага дня “Купальскага Кола” стаў выступ гурта Vietah. Што называецца, last but not least. Выдатная змрочная музыка, якая гіпнатызуе і дорыць непаўторную асалоду. Вакаліст з усьмешкай Флокі зь “Вікінгаў” на высачэзных катурнах, схаваных пад чорнай тканінай, меў сапраўды мефістофельскі выгляд. Не абыйшлося бяз цёмнага гімну «Беларусь» і маёй персанальнай асалоды для слыху – “Адлюстраваньні ў чорнай вадзе”. Проста 10 зь 10.

Пасьля сканчэньня канцэртнай часткі ўсе пацягнуліся да намётавага мястэчка, дзе запалілі вялікае купальскае вогнішча, адзіную крыніцу сьвятла ў гэтую гарачую ноч, покрыва якой схавала ўсе тыя справы, пра якія шэптам распавядаюць на вушка наступнай раніцай.



Раніца другога дню атрымалася пякельнай па ўсіх франтах: людзі хадзілі памятыя ня толькі ад пахмельных наступстваў папярэдняга дню, але і ўсе як адзін са згарэлай скурай рознай ступені чырвонасьці. Галава разьдзіралася ад таго, што ноччу нейкі разумнік вырашыў зьдзейсьніць міні-майдан (а можа, успомніў Купальле ў вёсцы ў дзяцінстве) і пачаў паліць покрыўкі. Надыхаўся гумай і той, хто, магчыма, жадаў, і ўсе астатнія.

Саміх людзей на фэсьце таксама стала ў разы менш, што дзіўна, бо склад удзельнікаў у нядзелю быў дакладна ня менш цікавы, чым у суботу. Хтосьці падцягнуўся пазьней, але ўсё роўна гледачоў было няшмат. Пад One String Man, якія адкрывалі другі дзень, ля сцэны сабралася невялічкая купка людзей з тых, хто прачнуўся, астатнія больш упадабалі пагрузіцца ў басейн ці проста заліпаць у цені пад парасонамі. Ці зваліць на возера ў бліжэйшую вёску.

Тыя жа, хто дайшоў да выступу One String Man, не пашкадавалі. Хлопцы, якія па-заліхвацку рубанулі свайго тэхнічнага стафу, пад канец выступу запрасілі на сцэну вакаліста гурта Deadmarsh Аляксандра Кныша і нечакана кавернулі разам зь ім Майкла Джэксана. “Smooth Criminal” зайшла больш чым на ўра.



Па магчымасьці намагаліся разварушыць публіку і прыпанкаваныя фолкеры Кашлаты Вох. Палова гурта выйшла на сцэну ў майтках, нібы правакуючы сьціплых гледачоў не саромецца і зрабіць тое ж самае. Сьпёка набірала ўсё большыя абароты, і жаданьне ўвогуле было адзіным – упакавацца ў вялікую лядоўню і зь яе глядзець фэст далей. Дарэчы, я ведаю ўжо некалькі людзей, якія атрымалі рознага роду траўмы і апёкі ад сонца. Беражыце сябе на наступных фестывалях.



Далей надышоў час гурта Imprudence, які ў мінулым годзе перажыў чарговы рэюніан, радыкальна абнавіўшы свой склад. Менавіта з гэтым гуртом зьвязаныя цёмныя справачкі і галоўныя скандалы, інтрыгі і расьсьледаваньні Купальскага Кола. У перадфэставых апытанках аб праве на ўдзел Imprudence займалі толькі трэцяе месца, але на фэст патрапілі менавіта яны. Чаму? Таму што астатнія два гурты, па меркаваньні арганізатараў, накручвалі свае галасы. Пагаджуся зь імі, выглядала гэта ўсё вельмі падазрона. Зразумела, пачаліся бурленьні і зьзяньні дупаў, Павал Карнюшын нават прапаноўваў адмовіцца ад выступу, каб усё было чэсна, але ў выніку атрымалася ўсё па справядлівасьці. Imprudence, з прывітаньнем з далёкіх 90-х, перанесьлі тых, хто ў тэме, у часіны маладосьці і бесклапотнасьці. Асабліва файна заходзілі рэчы кшталту “Смутак”, “Зямля на маёй крыві” ці “Бог забыў нас”. Паглядзім, што будзе далей, таму што бяз новага матэрыялу сэнсу ў падобных адраджэньнях гуртоў мала.

Больш за ўсё я чакаў менчукоў Massenhinrichtung. На лютаўскім фэсьце Vox Diaboli яны далі прасрацца ўсім заморскім гасьцям, літаральна вынішчыўшы залу сваім сэтам. А гралі яны першымі перад зусім не разагрэтай публікай. З крышталёва чыстым гукам. І вось да яго, на жаль, тут узьнікла пытаньне. Празь песьню нейкая дзічына адбывалася з вакалам, гітары зьнікалі ў агульную кашу, і гэта было вельмі крыўдна, бо тыя ж улюбёныя “Наўскі дзень” і “Закон зброі”, зразумела, падсьвядомасьць сама вяртала ў патрэбны стан, але новыя песьні я нармалёва не расслухаў, у прыватнасьці крутыя пасажы новага гітарыста. Будзем чакаць наступных выступаў, і, зразумела, рэлізаў. Гукачы на фэсьце ўвогуле час ад часу мелі звычку падзабіць хуйца на выступоўцаў, ледзь не падшпільваючы іх падчас чэкаў. Гаспадар барын? Дзякуй, што хоць ня гралі ў “Герояў”, як гэта любяць рабіць супрацоўнікі Рэпабліка.



Стары Ольса традыцыйна ўладкавалі танцы/скокі/карагоды пад свае даўно вядомыя песьні. Гурт выдатнейшым чынам падыходзіць пад фестывальныя фарматы, але тут зноў жа адмоўную ролю на маштабнасьці сыграла малая колькасьць гледачоў. Ну вось чаму зьехалі і не вярнуліся? Зараз яшчэ цэлы год будзеце кусаць локці. На такіх памылках лепш нікому не вучыцца.

Спадабаліся праграмы ад гуртоў Vapor Hiemis і Interior Wrath, зь месцамі аднолькавымі складамі. Віцебская дывізія падцягнула на свае выступы сваю асабістую публіку, якая дзелавіта фарсіла па тэрыторыі “Камарова”. Ну, вы разумееце. Асобны дзякуй за “Сыновей Туле”, ня думаў, што некалі атрымаецца пачуць яе ў класічным вакальным выкананьні. Але вось не, чую другі год запар. Не адмовіўся б і ад іншых песень (лепш — ранейшага перыяду) аднаго з самых улюбёных беларускіх гуртоў.



Raven Throne выступалі ў абноўлена/урэзаным складзе. Зьмяніўся вакаліст, зараз яго ролю выконвае чалавек, вядомы па ўдзеле ў гомельскім гурце Kaira. Таксама адсутнічаў другі гітарыст. Думаю, яшчэ ня хутка згаснуць спрэчкі наконт таго, ці вартыя былі такія зьмены ў складзе, і зь якім вакалістам выступы лепш. Скажу адно, нятленка “Ace of Spades” бездакорна заходзіць у любым выкананьні.

Хэдлайнерамі другога дню былі Znich. Вельмі радуе тое, што адбываецца з гуртом падчас падрыхтоўкі новага альбому (ён, дарэчы, амаль гатовы). Заслухалі “Дунаю”, “Паясы”, за дзень да “Купальскага Кола” гурт выдаў сінгл “Слова зямлі” з касьмічнымі клавішамі, а на самім фэсьце прэзентаваў новы мінік. Сьвяжо, хістова і хітова. Znich, які кожны паважаючы сябе металхэд бачыў колькасьць разоў, блізкую да бясконцасьці, сёньня выглядае як цэлая адладжаная машына, на якую глядзець цікава і прыемна. Думаю, прыбалтам на фэсьце “Zobens un Lemess”, дзе Znich граюць праз два тыдні, прыйдзецца да спадобы. Выдатна ўпісаўся ў склад і Андрэй Апановіч, які падмяняў стацыянарнага зьнічоўскага дудара. Завершылі другі дзень як трэба.



А фэст скончыўся. А кожны фестываль — гэта заўсёды эмоцыі, якія гледачы звозяць зь яго. Ці спадабаўся фэст мне? Халера, канечне! Круцецкі канцэрт, ня самае дрэннае месца, выдатнае яго разьмяшчэньне. Ці былі хібы? Так, былі. Адносна няспраўджаных абяцаньняў: разьмяшчэньне, кошты, умовы. Шэраг абставінаў пакаціўся невядома куды. Па-першае, комплекс “Камарова” прапаноўваў опцыю хостэлу з камфартабельнымі пакоямі нібыта на 4-5 чалавек, якія, зноў жа, раптоўна сталі для нас пакоямі на 9, 11 асобаў, таму галоўная прывабнасьць – з камфортам адаспацца ў сьпёку – гублялася. Многія вырашылі кінуць дурное і перабрацца ў намётавы ці паехаць дадому. Тых жа, хто дачакаўся сканчэньня фэсту ў нядзелю і планаваў вяртацца замоўленым трансферам, таксама чакаў “сюрпрыз” – аўтобус зламаўся, а тарыф на замену павялічыўся. Дзіўныя справы адбываліся з продажам алкагольных напояў, кошт на якія раптоўна павялічыўся за дзень да фэсту, а чэкі не выдавалі, што выглядае ня вельмі прыгожа ў сьвятле “Аліварыі, галоўнага спонсару фэсту” і “піва па вельмі дэмакратычных коштах”. Касавага апарату не было, чэкаў з касавай кніжкі дапрасіцца таксама не ўдалося, але касу за гэтыя дні зрабілі напэўна. Улічваючы, што “са сваім” праходзіць на тэрыторыю фэсту забаранялася. Хаця, канечне, хто быў паспрытней, пранесьлі ўсё, што планавалі. Аднак раніцай амаль не было чым пасьнедаць – заяўленыя ў меню кашы і бліны па факту адсутнічалі. Непрыемна. Яшчэ адна акалічнасьць: нягледзячы на папярэднюю дамову і гарантыю магчымасьці зьехаць з хостэлу пазьней, напрыканцы другога дню, памяшканьне запатрабавалі пакінуць акурат а 12 гадзіне. І гэта пры тым, што выступы пачыналіся з 14:00 да самай цемры… Так што “Камарова” ў якасьці пляцоўкі для фестываляў трэба яшчэ абжываць і адаптаваць, што ёсьць турботай анікога іншага як аргкамітэту. З прыемных бонусаў у арганізацыі імпрэзы зьвернем увагу на дыскі, якія раздаваліся ня толькі людзям у вышыванках і арнаментальных цішотках, а таксама паштоўкі зь беларускімі музыкамі, якія можна было даслаць самому сабе праз год, напрыклад.

Пры ўказаньні на хібы нам хацелася б параіць не кідацца на людзей і не паліваць лайном, а прыняць да ведама і ў наступны раз выправіць. Мы ўсе робім агульную справу, і гаўкацца адзін на аднаго неяк не з рукі.

Тое ж і да тых, хто ўладкаваў вакханалію наконт павышэньня коштаў квіткоў (няўжо з-за дваццаці тысячаў сьвінку-капілку давялося разьбіць? Падкрэсьліваем, менавіта гэтае павышэньне было анансаванае загадзя паводле прэс-канферэнцыі і абумоўлена зьлётам Nokturnal Mortum) ці праносу ежы/алкаголю на тэрыторыю. Заходзіш пачытаць карысную інфу – чытаеш невядома што ў каментах. Пакажыце хоць адзін фэст, дзе дазволена праносіць свае прадукты на тэрыторыю, пакажыце хоць адзін фэст, дзе насуперак забаронам гэта зрабіць немагчыма? Хопіць быць базарнымі бабкамі. Відавочна адчуваліся падпаленыя нервы сярод фігурантаў фестывалю, пачынаючы ад арганізатараў. Хочацца пажадаць знайсьці адпаведныя канцы і разабрацца, бо так жыць нельга.

Канстатуем факт у сухім астатку. 8-мы фестываль «Купальскае кола» даў рады і стаўся фундаментальнай падзеяй для беларускае музычнае сцэны. На гэтым усё. Да сустрэчы праз год!

Тэкст: Паліна Трохаўцава & Ігар Богуш
Фота: Апалiнарыя Курганава, Яўген Дзяшук
Больш фота людзей і гуртоў: дзень першы; дзень другі.

Фота: Апалiнарыя Курганава

Як кажуць сіноптыкі, гэтае лета абяцае быць сьпякотным. Але гэта тычыцца ня толькі надвор'я, бо набліжаецца пара летніх вандровак і падарожжаў. Менавіта ў гэты сезон, як завездена, праходзіць шэраг буйных фестываляў з удзелам цікавейшых і знакамітых гуртоў метал асяродзьдзя.

Куды паехаць беларусу, каб адпачыць, атрымаць асалоду ад улюбёнай музыкі і адначасова не застацца з пустымі кішэнямі? Пра гэта і пагутарым далей.

Open-air на Купальле «Сьвята Сонца»
18-19 чэрвеня

Месца: музейны комплекс «Дудуткі»
Афіцыйны сайт: svyata-sontsa.by

Фестываль, прымеркаваны да дню летняга сонцастаяньня, самага містычнага і таямнічага старажытнага сьвята — Купальля, які ў гэтым годзе ладзіцца першы раз.
Арганізатары фестывалю падрыхтавалі праграму, насычаную разнастайнымі падзеямі, якія аб'яднаны адной ідэяй. Музыка, забавы, гульні, традыцыі, майстар-класы, кірмашы, турніры і многае іншае чакае вас на фестывалі «Сьвята Сонца», які будзе доўжыцца на працягу двух дзён.

Хэдлайнерамі музычнай частцы фестывалю выступяць украінцы Fram і расейцы Teufelstanz. Акрамя гэтага ўдзел прымуць усім вядомыя Forodwaith, Sontsevorot, Aillion, Irdorath, Pawa, Рокаш і іншыя.

Кошт квітка на адзін дзень будзе складаць ~10€, на два дні — ~17€. Будзе ўладкаванае намётавае мястэчка і трансфер Менск-Дудуткі і Дудуткі-Менск.

Купальскае Кола
25-26 чэрвеня

Месца: загарадны комплекс «Камарова»
Афіцыйны сайт: kupalskajekola.com

Купальскае Кола — адзін зь нешматлікіх беларускіх фестываляў, якія насамрэч ведае і чакае кожны прыхільнік фолк-музыкі. У мінулым годзе найбуйнейшы беларускі музычны фэст са шматгадовай гісторыяй выйшаў на новы, больш маштабны ўзровень і атрымаў яшчэ большую прастору для развіцьця. Гэтым разам ён ладзіцца таксама ў фармаце open-air, але на новай пляцоўцы. Гасьцей і ўдзельнікаў будзе традыцыйна чакаць шмат пляцовак і забаў, рэканструкцыя святкаваньня Купальля, а таксама маштабная канцэртная праграма з удзелам самых выбітных гуртоў беларускай folk, pagan i black metal плыні: Sakramant, Znich, Omut, Folcore, Vapor Hiemis, Massenhinrichtung i іншыя.

Кошты квіткоў самыя што ні на ёсьць дэмакратычныя: ~8€ на адзін дзень і ~14€ на два дні. Для гледачоў будзе магчымасьць разьмесціцца ў намётавым летнiку. А напярэдадні фестывалю можна наведаць pre-party Купальскага Кола, якая пройдзе ў ноч з 18 на 19 чэрвеня ў клубе Beer&Wine.

Kilkim Žaibu
23-25 чэрвеня

Месца: Летува, Варняй, бераг возера Lūkstas
Афіцыйны сайт: kilkimzaibu.com

Kilkim Žaibu — старэйшы балтыйскі фестываль heavy metal i folk музыкі. Галоўным ідэалагічным напрамкам фестывалю з'яўляецца літоўская дахрысціянская гісторыя, а галоўнай мэтай — аб'яднаньне сучасных экстрэмальных жанраў музыкі з этнічнай культурай балтаў.

У гэтым годзе, на жаль, няма бясплатных візаў. Консульскі збор для беларусаў складае 60€, у той час як кошт квітка на тры дні не перавышае 20€.

Хэдлайнерамі заяўлены Venom, Belphegor, Ereb Altor i Nifelheim. Дадатковую інфармацыю можна знайсьці на афіцыйных старонках фестывалю.

Арганізуецца бас-тур Менск-Каўнас (для тых, хто жадае наведаць канцэрт Iron Maiden)-Kilkim Žaibu Fest/ Варняй-Менск. Разьмясьціцца можна будзе ў намётавым летніку ці ў інтэрнаце меснага каледжа.

Мост, 2 ліпеня

Месца: аэрадром «Баравая»
Афіцыйны сайт: mostfestival.by

Больш «лайтовы» па музычным складзе і атмасферы фестываль у гэтым годзе вяртаецца са Skillet, Brunettes shoot Blonde, 7000$, ДДТ і Дай дарогу! у якасьці хэдлайнераў.

Фэст будзе мець аднаднеўны фармат. Актуальны уваходны кошт зараз крыху перавышае 20€. Ня надта танна, на мой погляд, але заўзятары і тут знойдуцца.

Zobens un Lemess Festival
10-11 ліпеня

Месца: Латвія, Віесітэ
Афіцыйны сайт: zobensunlemess.lv

Zobens un Lemess пазіцыянуецца як folk/pagan/metal open air festival. Праходзіць на запаведнай тэрыторыі ля возера на поўдні Латвіі.

Хэдлайнерамі выступяць гурты Rotting Christ і Skyforger. Таксама сярод іншых заяўлены і беларусы Znich.

Квіток на тры дні каштуе ўсяго 23 €. Таму калі маеш шэнген — можна адпачыць амаль што бясплатна, асабліва ў параўнаньні з папярэднім агледзеным фэстам.



Devilstone (Velnio Akmuo)
14-17 ліпеня

Месца: Летува, Анікшчай
Афіцыйны сайт: www.devilstone.net

Devilstone — гэта чатыры дні жывой музыкі, якія адрозьніваюцца сваёй разнастайнасьцю: праграма фестывалю ўключае ў сабе шырокі выбар гуртоў ад простага рок-н-ролу да розных экстрымальных і эксперыментальных стыляў. У гэтым годзе найбольш цікавымі падаюцца гурты Batushka, Behemoth, Napalm Death i Perturbator.

Варта адзначыць, што дабірацца ад Вільні да Анікшчая ўсяго 2 гадзіны. Фэст праходзіць у гарадскім парку, у якім ёсьць рака і пляж. Квіток на адзін дзень каштуе 25€, на чатыры дні — 40€.

Наш Грунвальд
23-24 ліпеня

Месца: музейны комплекс “Дудуткі”
Афіцыйны сайт: nash-gryunvald.by

Цэнтральнае мерапрыемства фестывалю «Наш Грунвальд» — рэканструкцыя бітвы, якая адбылася 15 ліпеня 1410 года на полі ў прускага мястэчка Грунвальд, паміж войскамі Тэўтонскага Ордэна і саюзнікаў: Вялікага Княства Літоўскага (сучасная Беларусь) і Каралеўства Польскага. У праграме вялікі open-air канцэрт, рынак майстроў-рамесьнікаў, рыцарскі лагер, інтэрактыўныя зоны(турнір лучнікаў, скаладром, настольныя гульні, батл гейм, лазертаг і многае іншае), тэатральныя выступы, перфомансы і майстар-класы.

Сярод гуртоў-удзельнікаў варта выдзеліць расейцаў Эпидемия, Северный флот, украінцаў Fram, суайчыньнікаў Aillion і Sakramant.

Прадугледжана зона для намётавага мястэчка, будуць курсіраваць трансферы. Адзін дзень фэсту будзе каштаваць 9-11€, два дні — ~17€. Таксама даволі танна.

Carpathian Alliance Metal Festival
29-31 ліпеня

Месца: Украіна, Кіеў
Афіцыйны сайт: camf.gp-agency.com.ua

Украінскі метал-фестываль, які праходзіў раней акурат у гарах Карпатах, потым пад Львовам, а зараз ладзіцца ў Кіеве. Канцэртны фармат не зьмяніўся — усё той жа open-air. Стылістычная накіраванасьць яшчэ больш пашырылася — гурты Blind Guardian i Solstafir таму пацьверджаньне. Таксама ў якасьці хэдлайнераў выступяць Ensiferum, Primordial i Rotting Christ. Беларусь на фэсьце прадставяць многім вядомыя Exegutor.

Зараз квіток каштуе каля 18€, але кошт яшчэ будзе павялічвацца. Нягледзячы на гэта, шмат сродкаў вандроўка не патрабуе.

Wacken Open Air Metal Festival
4-6 жніўня
Месца: Германія, Вакен
Афіцыйны сайт: wacken.com

Вакен не патрабуе дадатковага прадстаўленьня. Гэта галоўны метал-фест на планеце Зямля. Няма сэнсу вылучаць хэдлайнераў, бо нават самая дробная каманда ў афішы — ужо падзея для тысячаў фанатаў!

Але і выдаткаў ён каштуе адпаведных. Каб мінімальна добра адпачыць на «фэсьце мары», трэба мець у кішэні суму парадку 1000 €. Кошт квіткоў ад 200€ і вышэй. Дасьведчаныя сьцьвярджаюць, што квіткі без праблем можна будзе набыць і на месцы. І што варта ўлічваць: нідзе, як там, вы ня знойдзеце такой ярмаркі металічнай атрыбуцыі, мерчу на любы густ.

Brutal Assault Extreme Music Open Air Festival
10-13 жніўня

Месца: Чэхія, Ярамерж
Афіцыйны сайт: brutalassault.cz

Бадай, другі па папулярнасьці і статуснасьці метал-фестываль Еўропы праходзіць на тэрыторыі Чэхіі. 4 дні 100 наймацнейшых цяжкіх гуртоў валяць на трох сцэнах. Больш і ня трэба нічога казаць — гэта сапраўды крута!

Квіток на ўвесь фестываль каштуе 80€. На паездку варта мець ня меней за 500€.

ZaxidFest
19-21 жніўня

Месца: Украіна, Радацічы
Афіцыйны сайт: zaxidfest.com

Фестываль «Захід» праходзіць ля Львова. Ён мае ўмоўна чатыры сцэны: галоўную, рок- і індзі-сцэну, а таксама начную. На галоўнай сцэне хэдлайняць Oomph!, Enter Shikari i Hollywood Undead, на рок-сцэне — Behemoth, Devil Driver, Emmure i We butter the bread with butter.

Квіток на тры дні фэсту каштуе 27€ плюс абанемент на месца ў намётавым лагеры 7€. Квіток на кожны асобны дзень атрымаецца менш выгодны — 16€.



Metal Crowd Open Air Festival
20-21 жніўня

Месца: Беларусь, Рэчыца
Афіцыйны сайт: metalcrowd.by

Metal Crowd — гэта буйнейшы міжнародны беларускі фестываль экстрымальнай музыкі, які штогод зьбірае на адной пляцоўцы больш за сорак гуртоў з розных краін сьвету. У гэтым годзе сьпіс гуртоў, а менавіта хэдлайнераў, ня можа ня радаваць — гэта фіны Kalmah, немцы Atrocity i нарвежцы Leaves' Eyes, праўда, ужо без прыгажуні Ліў. Беларусь на фэсьце прадставіць менскі гурт Kliodna — таксама ў абноўленым складзе.

Кошт квітка на адзін дзень ~11€, на 2 дні — ~20€. Спадзяемся, аніякіх забарон і іншых непаразуменьняў, як гэта было ў мінулыя гады, ня будзе.

Mėnuo Juodaragis
26-28 жніўня

Месца: Летува, Зарасай
Афіцыйны сайт: www.mjr.lt

Mėnuo Juodaragis – унікальны незалежны фестываль сучаснай балцкай культуры і альтэрнатыўнай музыкі, на якім прадстаўлена паганская традыцыйная спадчына, авангард нэафолк сцэны і постмадэрновай культуры. Гэтым разам фэст пройдзе на цудоўным дзікім востраве на возеры Dūburys. Кошт квітка складае 35€.

На працягу трох дзён і начэй на Mėnuo Juodaragis прымуць удзел больш за 40 гуртоў, стылістычная накіраванасьць якіх вагаецца ад аўтэнтычнага фолку да сучаснага пост-фолку, мадэрновай музыкі, року і металу, ад класікі да шаманства, ад акустыкі ў касьмічную электроніку.

Багатая праграма фестывалю таксама прадстаўлена старажытнымі рамёствамі, лекцыямі, мастацкімі выставамі, фільмамі, танцавальнымі вечарынамі, архаічнымі абрадамі, спортам, тэатрам і мноствам іншых забаў. У гэтым годзе фестывальная тэма ахоплівае і паняцьце дома.

Файне Місто
7-10 ліпеня

Месца: Цярнопаль, Украіна
Афіцыйны сайт: fainemisto.com.ua

Доўгачаканы штогадовы фестываль, упершыню адбудзецца ў чатырохдзённым фармаце 7-10 ліпеня на тэрыторыі аэрапорта «Цярнопаль».

На 6 сцэнах за 4 фестывальныя дні свае шоў прадставяць больш за 80 выканаўцаў з усяго сьвету. Абвешчаныя хэдлайнеры трох традыцыйных сцэн фестывалю: Lordi, Pain, Crazy Town, Eskimo Callboy, Adept, Dead By April. Cярод выступоўцаў можна будзе ўбачыць беларусаў Дай Дарогу! і Рокаш, а таксама украінцаў Morphine Suffering, якія нядаўна далі выступ у Менску.

Фестываль «Файне Місто» традыцыйна пройдзе пад лозунгам «Файне Місто — тэрыторыя свабодных людзей», бо галоўная мэта аргоў — пабудаваць горад, у якім кожны з наведвальнікаў хоць і на некалькі дзён, але зможа, пакінуўшы штодзённыя праблемы, адчуць энергію свабоды, драйв жыцьця, атрымаць добрыя ўспаміны, знайсьці новых сяброў.

Кошт уваходнага квітка на 2 дні складае ~19€, на 3 дні — ~21€, на 4 дні — ~24€ +абанемент у платны намётавы летнік — 5€.

Сапраўды, гэты сьпіс можна працягваць яшчэ доўга, таму калі вам ёсьць што дадаць — калі ласка, будзем радыя даведацца пра іншыя буйныя фэсты недалёкага замежжа.

13 чэрвеня ў менскім Re:Public'y адбылося сутыкненьне хвалі канадскага гіпербласту Kataklysm аб бераг мясцовых металхэдаў, на жаль, вельмі нешматлікіх у гэты дзень. Панядзелак, балючы для беларускіх гаманцоў кошт, паралельнае мерапрыемства – усё склалася ў ня вельмі жыцьцярадасны пазл. Тым ня менш, нягледзячы на нязладжаныя шэрагі беларускіх фанаў, Kataklysm паказалі, што насуперак доўгаму тэрміну існаваньня гурта, канадцы яшчэ здольныя даць перцу. Ну, а мы?



Памятаю, як пасьля праслухоўваньня апошняй на дадзены момант працы гурта, альбому “Of Ghosts and Gods, падумала, маўляў, няблага б было паслухаць гэты хісткач жыўцом. Часам думкі ўвасабляюцца ў крутыя канцэрты: былі ня толькі баевікі з “Of Ghosts and Gods”, але і класічныя рэчы кшталту “As I Slither”, “In Shadows & Dust”. Сапраўдны, тлусты дэт-метал прывоз без усякай мішуры. Бо часам перавёрнутыя крыжыкі, чарапушкі, вяночкі і іншыя танцы з бубнамі надакучваюць, асабіста мне. І ў такія моманты зьяўляюцца, напрыклад, файныя канадскія хлопцы ды робяць просты і непадробны драйв. Калі гэты драйв падмацоўваецца якасным гукам, як тое і было ў выпадку з Kataklysm, то атрымліваецца зусім казка. Няхай сабе і менш чым на паўтары гадзіны.



Франтмэн Маўрыцыа, як сапраўдны гладыятар на арэне, лятаў па сцэне і заклікаў сотню метал-ваяроў, якія сабраліся на танцпляцы, адпякаць за тысячу. Што і было зроблена – слэм, сёркл-піты, крыху мошу і хвалі валасоў у паветры стварылі адпаведнае адчуваньне натоўпу, але… Але мы з вамі вядзем размову пра метал-падзею, а не разглядаем чарговае добраахвотна-абавязковае мерапрыемства, на якія ў нашай краіне так любяць ганяць школьнікаў і дзяржслужбоўцаў для “масоўкі”. Таму чарговы раз прасякацца непатрэбным аптымізмам ня буду, відаць, справы сапраўды дрэнь, калі якасныя калектывы, ды яшчэ з замежжа, зьбіраюць прыхільнікаў жанру, што кот наплакаў. Што яны, перакваліфікаваліся ў модныя коры, адышлі ад музычных актыўнасьцяў, павыміралі? Зразумела толькі, што падобная музыка, нават мімікруючы пад розныя “меладэзы”, няўмольна займае сваю вузкую нішу, як тое ў свой час сталася, напрыклад, з хэві-металам.



Нягледзячы на ўсе акалічнасьці, выступ Kataklysm атрымаўся што трэба. Напрыканцы музыкі паціскалі рукі ўсім жадаючым, раздавалі сэт-лісты і напоі са сцэны, усьміхаліся, фатаграфаваліся з фанатамі, але вярнуцца не абяцалі. Бо незразумела, каму ў нас тое трэба.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота:Аляксей Базарнаў

Bullet for My Valentine — гурт з Уэльса, Вялікабрытанія, выбухнуўшы на ўвесь сьвет у 2005 годзе добрым, годным альбомам «The Poison» у стылі меладычнага трэш-металкора, вядомы затым балючай зьменай прычоскі франтмэна і нібыта пераарыентацыей творчасьці на малодшую падлеткавую аўдыторыю.



Дэбютнае іх зьяўленьне ў Беларусі на фестывалі «Мост» у 2013 годзе выклікала сапраўдны фурор, вяртаньне адбылося праз тры гады, 13 чэрвеня 2016 у выглядзе асобнага канцэрту, прызначанага на пляцоўку Палацу спорту, затым перанесенае ў Prime Hall.

Пяройдзем да дзейства.



Літаральна за два дні нас ашчасьлівілі абвяшчэньнем разагрэву – канцэрт будзе адкрываць піцерскі гурт Дистранс. О… Якія ў іх фатасэты, якая арыгінальнасьць, якая сьмелая візітка «Асаблівым прыярытэтам для гурта ёсьць незвычайнасьць музычных формаў і самабытнасьць гучаньня». Разумееце іронію :)



Зашкварны шрыфт лагатыпу, другасна ўнасьледаваны ад старэйшых братоў расейскае метал-сцэны, нягеглыя назвы і тэмы лірыкі — усё гэта добрыя паказчыкі таго, з чым мы маем справу. І ўсё ж ад сузіраньня іх ужывую я чакаў большых позываў на ваніты. Яно было ня тое каб вельмі дрэнна, яно было ну так, ніяк. Публікай усё ж было ўспрынята спакойна, нават прыязна (праўда, кажуць, зала трапна вярнула назад у барабаншчыка кінутую ім па-зорнаму палачку).



Сэт разагрэву быў нядоўгім, але рассмакаваць гэты псеўда-паўэр-псеўда-хардрок час быў, і таксама каб скласьці канчатковае меркаваньне па такіх момантах як падладка гітары на слых перад публікай, вырваны ўласнай нагой шнур зь гітары. Застаецца шчыра пажадаць хлопцам не губляць веры ў тое, што іхны ўдзел у якасьці разагрэву BFMV некалі акупіцца.

У чаканьні «Булетаў» тэхнікі правялі нядоўгую наладку, затым публіку забаўлялі падборкамі добрай музыкі: Mastodon, Judas Priest, Iron Maiden і г.д. Народ перыядычна губляў цярпеньне і скандаваў назву ўлюбёнцаў, тэставыя ўспышкі сьвятла правакавалі ўскрыкі надзеі на хуткі пачатак шоў.



Вынікова плэйліст дайшоў да Ace of Spades, якая значыцца ў сэтлісьце пад нумарам «0» як «адкрывашка», якая ў суправаджэньні сьветламузыкі канчаткова накаляе натоўп перад выхадам музыкаў.
Неўзабаве яны зьявіліся, пачаўшы жорстка і гучна з бадзёрай і адначасова пявучай «No Way Out»: Мэт у майцы «Misfits» і з амаль што зноў даўгімі валасамі, энэргічны басіст Джэймі Маціас з выдатна пастаўленым вакалам, выканаўца надалей ледзь не паловы вакальных партый, гітарыст Майкл Пэджэт металюжнага выгляду і паводзінаў ды сэсійны драмер Джэйсан Боўлд. Усё слухалася, адважуся сказаць, цудоўна. Чытальныя гітары, смачныя рыфы, ладныя салякі, прыгожыя сьпевы, у асаблівасьці шматгалосныя.



У несупынным мільгаценьні сьвятла стала добра бачна ўвесь народ, што сабраўся — і поўны танцпляц Prime Hall'у выглядае вельмі сімпатычна, паведамлю я вам. Калі перанос з Палацу спорту быў абумоўлены недастатковай колькасьцю квіткоў для той вялізнай пляцоўкі, то маднявы ўтульны Prime Hall пасаваў у самы раз, ні даць ні ўзяць.

Першыя чатыры песьні прайшлі як адзіная цэласная частка: No Way Out — Your Betrayal — 4 Words (To Choke Upon) — You Want a Battle? (Here's a War). Наступную «The Last Fight» Мэцью пачынаў сольна, стоячы на адмысловым памосьце, ззаду над ударнай усталёўкай. За гэтым настаў час інтэрлюдыі ў выглядзе драм-сола.



Мяркуючы па прыкладным сэтлісьце, наступная частка абяцала быць пабудаваная вакол хітоў. На дзевяць запар нумароў усё спраўдзілася — далей частавалі такімі рэчамі, як «Raising Hell», «Scream Aim Fire», «Venom». І вось толькі калі я падрыхтаваўся пачуць свае ўлюбёныя «The Poison» і «Hand of Blood», разьвіцьцё падзей зьмянілася, і, перадыхнуўшы на лірычнай найболей актуальнай на дадзены час «Venom», музыкі зарадзілі нечаканыя «Alone» і «Worthless», што раптоўна апынулася намінальным канчаткам праграмы. Так жа нечакана вяртаньне музыкаў на сцэну было насамрэч ужо канчатковым бісам. Да віску горача была сустрэтая публікай кампазіцыя «Tears Don't Fall».



А завяршальная «Waking the Demon» зьмяшчала фішку з прыседам-падскокам гледачоў на фанзоне. Гэтая дзея, напэўна, была арыентаваная на тое, каб «дабіць» людзей, але, здаецца, толькі зарадзіла энэргіяй для далейшага адрыву. Так хутка заканчваць выступ было нелагічна. Агулам ён працягнуўся ледзь больш за гадзіну. Неадкладна запалілася верхняе сьвятло і пайшла вясёлая фонавая музыка, цьвердзячы аб тым, што шоў Bullet for My Valentine толькі што стала гісторыяй. Музыкі раздалі падарункі і хутка рэціраваліся. Асабістае адчуваньне, постфактум падмацаванае водгукамі аўдыторыі: МАЛА. Якісь эпізод серыялу і той, здаецца, глядзіш даўжэй. І вельмі не хапала песень зь першага альбому, каб паўнапраўна вярнуць свой асабісты 2007-мы.



Асобна наконт вакалу Мэта Така. Чуў раней меркаваньні расчараваўшыхся, маўляў, згубіў спадар разам з даўгімі валасамі і мастацтвам сонграйтынгу і свой экстрым-вакал. Бачачы і чуючы яго зараз, адказваю: як жа згубіў? — файны харш-скрым на месцы, прэвалюе пры тым, мірна ўжываючыся, чысты голас, некалькі болей саладжавы ўжывую, чымся звычны па запісах. Добры франтмэн, усе тэхнічныя музыкі, упэўненая актыўная падача, шчырая любоў публікі. Канцэрт хоць і быў непрыемна кароткі, але гэта быў канцэрт фірмачоў, якіх тут чакалі і, несумненна, будуць чакаць наступным разам, ужо з пашыранай праграмай, дапасаванай як цікавымі новымі рэчамі, так і ўлюбёнымі старымі. Дзякуй.



Тэкст: Ян Мачульскі
Фота i вiдэа: Антон Кавалеўскі

У выходныя 11-12 чэрвеня менскі Палац мастацтваў другі раз прымаў нестандартную для сваіх сьценаў падзею: тут праходзіў міжнародны Belarus Tattoo Fest 2016. Чацьвёртая частка фестывалю сабрала лепшых тату-майстроў зь Беларусі і бліжэйшага замежжа, музычныя гурты, майстроў бодзі-арту і шыбары. І некалькі сотняў прыгожага растатуяванага нефармальнага насельніцтва краіны, зразумела. У нашым вялікім фотааглядзе глядзіце, як праходзілі два дні мерапрыемства, на яго наведвальнікаў і ўдзельнікаў.

Фота: Апалiнарыя Курганава

Закон жыцьця – варта распачаць цікавую справу, як маланкава з усіх бакоў зьяўляюцца раптоўныя перашкоды. Перыпетыі вакол буйнога беларускага оўпэн-эйру “Купальскае кола”, які ладзіцца гэтым разам 25-26 чэрвеня, на жаль, пацьвярджаюць гэты тэзіс: украінцы Nokturnal Mortum не прыедуць на фестываль. Аднак, па меркаваньні арганізатараў мерапрыемства, расстройвацца ня варта, “Купальскае кола” рыхтуе разнастайную праграму і некалькі эксклюзіўных сюрпрызаў для сваіх наведвальнікаў.

Пляцоўка

Гэты год сапраўды стаў годам перамен для фестывалю. Па-першае, з-за таго, што мерапрыемства зьмяніла лакацыю, і замест звыклых “Дудутак” у гэтым годзе нас запрашаюць паехаць у загарадны комплекс адпачынку “Камарова”, які знаходзіцца ў пяці кіламетрах ад Менску ў накірунку Слуцкай шашы. На тэрыторыі комплексу можна ўладкавацца ў хостэле, невялічкіх катэджах (праўда, яны ўжо забраніраваныя) і ў традыцыйным намётавым гарадку. Асаблівы акцэнт гэтым разам робіцца на актыўны адпачынак, у “Камарова” вельма багатая на гэта інфраструктура – квадрацыклы, пейнтбол, страйкбол… Таму, напрыклад, аматары фолку і блэку могуць падзяліцца па адпаведных камандах і памасажаваць адзін аднаго шарыкамі з фарбай. А ўначы будзе зладжана сапраўднае абрадавае вогнішча. Каб падтрымаць атмасферу сьвята, аргкамітэт прапануе апранацца ў нацыянальныя строі, вышыванкі і вышымайкі. Больш за тое, усіх, хто ажыцьцявіць гэты намер, чакае падарунак у выглядзе адмысловага кампакт-дыска.

Як даехаць?

Плануецца, што з 12 гадзін раніцы 25 чэрвеня і да ночы 26 чэрвеня ад метро “Малінаўка” будуць курсаваць аўтобусы, на якіх за сімвалічны кошт можна будзе заехаць у абодва бакі. Інтэрвал руху – ад паловы гадзіны да гадзіны. Апошнія аўтобусы паедуць да чыгуначнага вакзалу. Таксама будзе працаваць паркінг для асабістых аўтамабіляў.

Музычная частка

Перш за ўсё “Купальскае Кола” гэта чаканы ўсімі канцэрт. Хэдлайнерамі першага дню будуць Gods Tower і Тролль Гнёт Ель, хэдлайнерамі другога дню – Znich і Стары Ольса.
Таксама ў фестывалі возьмуць удзел гурты: Omut, Alfar, Vapor Hiemis, Folcore, Krusher, Трызна, Raven Throne, One String Man, Massenhinrichtung, Plemя, Кашлаты Вох, A/Vesh, Sakramant і Interior Wrath. А ноччу адбудзецца фолк-дыскатэка да 6 раніцы! Больш дакладны расклад выступаў будзе абвешчаны ў хуткім часе.

Пра набалелае

Разгорнуты каментар арганізатараў наконт адмены выступу гурта Nokturnal Mortum:

«Гурт Nokturnal Mortum атрымаў афіцыйны дазвол на выступ, гастрольнае пасьведчаньне ніхто не забіраў. Афіцыйнай забароны ад уладаў Беларусі на выступ гурта не паступала. Хапала розных сітуацый, размоваў, заяваў, і ў выніку гурт, які таксама сачыў за падзеямі, проста адмовіўся ад выступу ў Беларусі. І ад гэтага факта крыўдна ня толькі як арганізатарам, але і ад таго, што пасьля кожнай падобнай падзеі замежныя музыкі пачынаюць усё больш баяцца ехаць у нашую краіну. Вельмі непрыемна, што правакацыі зыходзяць ня толькі з боку людзей, якія выступалі са сваімі заявамі і асабістым негатывам, хаця, здавалася б, яны знаходзяцца з намі ў адной культурнай плыні, але таксама і з боку прапагандыстаў гэтак званай “расейскай культуры”. Мы ўсе ведаем пра шэраг забаронаў канцэртаў у Расеі. Гурт, які мае пэўныя негатыўныя пазіцыі ў стаўленьні да расейскай ўлады, вельмі асьцерагаецца правакацыяў. На жаль, у нашым стане невядома чаго чакаць, улічваючы ўсе падзеі апошняга часу і рэзкі негатыў з боку пэўнага кола людзей.

Апошні выступ гурта ў Менску ў 2010 годзе скончыўся вельмі непрыемнымі правакацыямі (музыкам пракалолі шыны ў аўтобусе, а частку наведвальнікаў зьбілі на падыходах да клубу – заўв. BelMetal), таму ў той раз Nokturnal Mortum зьехалі зь Беларусі зь вельмі негатыўнымі эмоцыямі. Сёньня гурт зьмяніў лагатып, накірунак і ідэйныя пазіцыі, але нягледзячы на гэта, музыкі і зараз хвалююцца за сваё жыцьцё і здароўе. І, на жаль, невядома, у чый бок могуць быць зьдзейсьненыя правакацыі: можа таксама пацярпець і увесь беларускі фестывальны рух. “Купальскае Кола” можа ўстаць пад пагрозу ад нейкіх людзей, якія ня ведаюць ані музыку, ані культуру, а робяць пэўныя ўчынкі толькі дзеля асабістага піяру. Кажучы пра тое, што Nokturnal Mortum у пэўны час прытрымліваліся НС-ідэялогіі, можна ў якасьці прыкладу прывесьці гісторыю Нямеччыны ці Японіі. Узгадваць старое – вельмі брыдкая справа. І менавіта таму, што Nokturnal Mortum зьмянілі свае канцэпт і пазіцыі, мы і запрасілі іх на сёлетні фестываль. Адзначым таксама, што песьню “Україна” перапеў Алег Скрыпка з гурта “Воплі Відоплясова”, што таксама сьведчыць шмат пра што. І тым больш дзіўна, што правакацыі пайшлі ня звонку, а ад людзей, якіх мы ведаем, і якія менавіта ў беларускай плыні і знаходзяцца. І гэта вельмі крыўдна. Зьмяніць нешта ў складзе фэсту зараз мы таксама ўжо ня можам – атрыманьне гастрольнага пасьведчаньня ня хуткая працэдура (а пры зьмяненьні складу пасьведчаньне трэба атрымліваць па-новай), і ў апошні момант гэта рабіць складана. Спадзяемся на вашае разуменьне”.

Кошт квіткоў

Улічваючы сітуацыю з адменай аднаго з хэдлайнераў фестывалю, кошты квіткоў да дню канцэрту зьмяняцца ня будуць. Гэта: 170.000 – 1 дзень, 320.000 – 2 дні, 950.000 – сямейны квіток на 2 дні на 2 дарослых і 2 дзіцяці. У дзень канцэрту кошт трошкі павялічыцца.

І зьвяртаем увагу, што...

Таксама ў якасьці адмысловай кампенсацыі для тых, хто набудзе квіткі на першы і на другі дзень “Купальскага кола” ў сістэме kvitki.by, будзе разыграна некалькі абанементаў на тры восеньскія канцэрты: In Extremo, 69 Eyes i Sonic Syndicate.

А ў ноч з 18 на 19 чэрвеня ў бары Beer & Wine адбудзецца pre-party фестывалю, дзе можна будзе на поўную падрыхтавацца да „Купальскага Кола 2016“. Будуць граць гурты Trollwald і Адарвірог, а таксама вас чакаюць шмат цікавых конкурсаў і рэкі піва. Старт а 22:00, уваход вольны!

Новы відэапраект пра «чорны метал» Беларусі.

У сьвеце экстрэмальнае музыкі існуе стыль, які так ці інакш выклікае цікавасьць у слухача візуальным складнікам (у вобразах музыкаў, у падыходзе да канцэртных выступаў), ідэйнасьцю, сьветапоглядам; а самае галоўнае — своеасаблівымі арнаментамі ў музыцы, унікальнымі для кожнай нацыянальнасьці прадстаўнікоў black metal. Якімі «чорнымі ўзорамі» можа пахваліцца black metal Беларусі? — належыць даведацца з вуснаў «абарыгенаў» і замежных паплечнікаў па сцэне ў відэапраекце «Арнаменты імглы».



Здымаліся прадстаўнікі:

• Vox Mortuis
• Infestum
• Merrimack
• Possession Productions
• Victim Path
• Solarward
• Nightside Glance
• Medievil
• Massenhinrichtung
• Infinity
• Raven Throne
• Трызна

Дзякуем за працу аўтарам — Nat Nazgul & Inga Max пры падтрымцы Metalheads.by

Беларусь — краіна-заканадаўца ў музыцы. У ёй узьніклі свае музычныя плыні, якія ёсьць прыкладам і натхненьнем для ўсяго сьвету. Гэтак жа, як брытанскі хэві-метал і нарвежскі блэк. Беларусы стварылі штосьці самі. Штосьці моцнае, што ідзе знутры іх і ня мае аналагаў анідзе.

— Вух ты, але як? Адкуль яны ўзялі штось сваё? Раней жа запазычалі ўсё з-за мяжы!

— Досыць проста. У нейкі момант беларусы сталі карыстацца сваёй уласнай асновай музыкі.

У аснове музыкі — мелодыі. Яны найменшыя сэнсавыя цаглінкі музычных твораў.
Беларусы высьветлілі, што ў іх ёсьць свае мелодыі. Імі апынуліся мелодыі народнай, паганскай музыкі, якая ў беларусаў захавалася жывой на 100-300 год даўжэй, чым у іншых еўрапейцаў.

У нейкі момант яны разглядзелі ў народнай музыцы не аграрна-міфічны антураж і не саўгас, а саму музыку. І пачалі выкарыстоўваць яе мелодыі ў сучасных творах з сучаснымі вершамі. Нарэшце без кашуляў, дудаў, вясковых сюжэтаў і жаночых галасных сьпеваў. :)

Гэтак мелодыка сучаснай музыкі беларусаў стала сапраўды беларускай.

Раней яны маглі толькі рабіць “каверы” на архаічныя песьні. Або граць у запазычаных замежных стылях, прыпраўляючы музыку дудой для “народнасьці”.
Але цяпер сталі браць ад сваёй спадчыны ўнутраную сутнасьць, а ня вонкавыя формы, і пісаць на яе аснове свае новыя яркія творы.

* * *
Вам падабаецца такі праект будучыні?
Давайце пабудуем яго разам. З нас — “будаўнічы” фальклорны матэрыял.

Зьвяртайцеся на ВОЛЬНЫ АРХІЎ.

*Вольны архіў — група беларускіх этнографаў-аматараў, якія хочуць аб’яднаць свае напрацоўкі і зрабіць іх здабыткам грамадства. Адначасова Вольны архіў — гэта супольны ўпарадкаваны масіў палявых матэрыялаў (аўдыя, фота, відэа) гэтых дасьледчыкаў.

Фота: Дыяна Прымшыц

Канадцы Kataklysm набылі шырокую вядомасьць як заснавальнікі ўнікальнага стылю northern hyperblast, у аснове якога ляжаў надта хуткі бласт-біт. Аднак час ідзе, і музыка хаатычных і апантаных дэт-металістаў устае на ўсё больш меладычныя рэйкі. Што, зрэшты, не перашкаджае атрымліваць асалоду ад праслухоўваньня іхняга прадукту.



Ёсьць у хлопцаў і яшчэ адна запамінальная фішка — традыцыйнае выкарыстаньне ў сваіх альбомах сэмплаў і цытатаў зь кінафільмаў. Як тлумачыць гітарыст гурта Жан-Франсуа Дажэнэ, гэтую традыцыю ён распачаў сумесна з бас-гітарыстам/вакалістам Маўрыцыа Іакона. Аднойчы месье сядзелі на сеансе ў кінатэатры і раптам падумалі, маўляў, якая крутая цытата, чаму б не выкарыстаць яе ва ўласнай творчасьці… І панеслася: новы альбом — новы фільм.

У дадзеным аглядзе сабрана дзевяць сэмплаў зь фільмаў, якія выкарыстоўваліся ў дзевяці альбомах Kataklysm адпаведна. Верагодна, што цяпер у творчасьцьі гурта для вас раскрыецца новы падтэкст. Калі не — знойдзеце сабе фільмец на выходныя.

9. «The Prophecy (Stigmata Of The Immaculate)» — «Цёмны горад»

Альбом 2000 году выхаду зьмяшчае ў сабе сьлед фантастычнага фільму «Цёмны горад» (Dark City), які быў зьняты ў 1998 годзе і распавядае пра забойцу, які ня памятае ні свайго імя, ні мінулага, але вымушаны хавацца ад паліцэйскага інсьпектара ды іншапланетных чужынцаў. Хлопца шукае жонка, а ён тым часам імкнецца ўзгадаць, што адбываецца і што ён нарабіў. Амаль бытавая сітуацыя, насамрэч. Можа адбывацца кожны панядзелак пасьля «насычанага» адпачынку.

8. «Epic (The Poetry Of War)» — «Паўсталы зь пекла»

У лірыцы пятага паўнафарматніку Kataklysm знайшлося месца цытатам з культавай брытанскай страшылкі «Паўсталы зь пекла» (Hellraiser). Гутарка ідзе пра дробнага злачынцу, які аднойчы набывае на базары старадаўнюю шкатулку. Легенда кажа, што дэманы, якія жывуць у шкатулцы, могуць даставіць свайму гаспадару неверагодныя асалоды. І хто б мог падумаць, што шкатулка — ключ да брамы пекла… Так што набывайце надзейную ліцэнзійную прадукцыю.

7. «Shadows & Dust» — «Гладыятар»

Паказальны альбом і ня менш паказальны фільм, што стаў сапраўднай легендай. «Гладыятар» (Gladiator) — шлях ваяра, што здабыў славу падчас паядынкаў у Калізеі, на арэне якога яму было наканавана сустрэцца з клятым ворагам для сьмяротнай бойкі.

6. «Serenity In Fire» — «Пракляты шлях»

У альбоме, якому мы абавязаны хітом «As I Slyther», можна пачуць адгалоскі фільму «Пракляты шлях» (Road to Perdition). Тут маем справу з гангстэрскай драмай, якая па-свойму раскрывае адносіны сына і бацькі. Загвоздка ў тым, што бацька, сярэднестатыстычны грамадзянін ЗША, на паверку аказваецца сапраўдным ганстэрам, з-за чаго пад пагрозу трапляе жыцьцё ягонана сына.

5. «In The Arms Of Devastation» — «Гнеў»

«Revenge is a meal best served cold» — з гэтых слоў пачынаецца першы трэк альбому, «Like Angels Weeping (The Dark)». Менавіта помста рушыць героем фільму «Гнеў» (Man on Fire), які, чаго б гэта ні каштавала, імкнецца забіць усіх, хто меў дачыненьне да выкраданьня маленькай дзяўчынкі, якую ён ахоўваў.

4. «Prevail» — «Герой-адзіночка»

Дзевяты лонгплэй Kataklysm, збалансавана люты і меладычны, сутыкнуўся ў творчасьці гурта зь фільмам «Герой-адзіночка» (Last Man Standing). Герой, ён жа Брус Уіліс, дзейнічае ў Амерыцы часоў «сухога закону». Перабягаючы ад адной банды да іншай, ён, як і ўсе мы, клапаціцца аб сваіх інтарэсах.

3. «Heaven's Venom» — «Рокі Бальбоа»

Двайная класіка — кананічны альбом і кінаперсанаж. Толькі пакуль Kataklysm нікуды не сыходзяць, Рокі адышоў ад спраў, займаецца рэстаранным бізнэсам, між іншым, як і франтмэн гурта падчас запісу «Heaven's Venom». Але аднойчы славуты баксёр вяртаецца на рынг, каб запоўніць адзіноту пасьля сьмерці жонкі.

2. «Waiting For The End To Come» — «Кніга Ілая»

Назве альбому як нельга добра пасуе постапакаліптычная драма «Кніга Ілая» (The Book of Eli). Адзінае, канец сьвету ў кінакарціне ўжо здарыўся. Дакладней, адбылася ядзерная катастрофа, што пераўтварыла Амерыку ў выпаленую пустыню, якая, аднак, кішма кішыць небясьпечнымі тыпусамі. Па такіх прасторах і падарожнічае мудры Ілай.

1. «Of Ghosts And Gods» — «Зыход: цары і багі»

Апошнюю на дадзены момант кружэлку гурта традыцыя зь кінасэмпламі таксама не мінула. Гэтым разам была абраная экранізацыя біблейскага сюжэту пра Маісея «Зыход: цары і багі» (Exodus: Gods and Kings). У прыватнасьці, цытату можна пачуць напачатку трэка «Breaching the Asylum»:
“You say that you didn’t cause all this? Your god did?”
“I am the god! I am the god!”
“So let’s just see who’s more effective at killing: you, this god…”
Выдатны лейтматыў для ўсяго альбому.



Нагадаем, што апрача займальнага фікшну, можна пабачыць Kataklysm жыўцом у межах канцэрту 13 чэрвеня.

Тэкст: Паліна Трохаўцава

У гэты ўікэнд у музычных метал-колах адбылася амаль што гістарычная падзея: гучны, папулярны і модны ўкраінскі гурт Morphine Suffering упершыню выступіў па-за межамі роднай краіны, і не дзе-небудзь, а ў Менску! Разам зь імі сцэну ў гэты вечар дзялілі тры беларускія каманды: Bloodlast, Exist M і Among Gods.



Першымі на сцэну выйшлі Among Gods – годныя маладыя наваполацкія меладэзеры, якія ўзімку парадавалі метал-супольнасьць, выпусьціўшы якасны кліп са сваёй навабранай вакалісткай – ейны каларытны вобраз адразу захапіў увагу і прымусіў чакаць першага спатканьня з гуртом з падвоенай прагай.



І вось, зрабіўшы саўндчэк, у хуткім часе гурт быў вызваны пачынаць дзеяньне, адкрыўшы канцэрт загадзя адносна намінальнага часу пачатку. Прагучалі прыемныя вуху кампазіцыі, пабудаваныя на асновах “старой школы”, упэўнены нядрэнна пастаўлены гроўл. У музычным плане выступ атрымаўся вельмі добрым, а вось у візуальным плане ёсьць прэтэнзіі: калі абодва доўгавалосыя гітарысты стваралі базавы антураж, робячы неабходны мінімум рухаў, то паводзіны чаканай эпатажнай вакалісткі (па жывым выніку – зусім не дэманічнай і сімпатычнай дзяўчыны) абмяжоўваліся некалькімі завучанымі фігурамі, ня самымі публіка-арыентаванымі, як то падмятаньне валасамі падлогі седзячы на прыступцы ўглыбі сцэны.



Агульнае адчуваньне статычнасьці замацоўваў басіст, кантрастны па зьнешнім выглядзе ад металёвых калег, што прастаяў увесь выступ у паўабарота тварам да бубнача. Так, ад Among Gods мы будзем чакаць росту ў плане сцэнічнай падачы, а таксама сачыць за працэсам запісу і выхаду ў сьвет іх альбому. Прадчуваем выхад на гарызонт новай зоркі і прадбачым цэтлік “беларускія Arch Enemy”, жадаем посьпехаў.



На наступных Bloodlast стала весялей. На гурт, што, выконваючы складаныя партыі, добра рухаецца і ўяўляе цэласны арганізм, глядзець значна больш прыемна. Вакаліст увасабляў суровы мінімалізм: “Мы Bloodlast і мы пачынаем” – і гучна грымнулі, а гітарыст са “стралой” зь першай секунды пачаў накручваць млын. Вакаліст увогуле паводзіўся як быццам выступаюць яны перад перапоўненай залай: актыўна жэстыкуляваў, скакаў туды-сюды. Ля сцэны таксама ўзьнік рух: сабралася пабольш народу, асобныя гледачы пачалі адрывацца.



На жаль, цягам выступу так і ня быў прыведзены ў норму гук, наадварот – бліжэй да канца пачаліся лажы кшталту выпадзеньня гітары, а гук зьбіваўся ў кашу, дзе дрэнна было разабраць, якія партыі ад каго гучаць і як яны між сабой спалучаюцца. А пачыналі, сапраўды, за здароўе. Старыя, адкатаныя гадамі, трэкі вынікова зайшлі куды лепей за новыя. Пры тым выступ хлопцаў пакінуў станоўчыя ўражаньні і пацьвердзіў іхнае належнае месца як аднаго з найболей актыўных сучасных дэз-метал гуртоў беларускай сцэны.



На Exist M нарэшце пачаўся талковы рух на танцпляцы. Сам гурт з раней пабачаных разоў вырас у маіх вачах шматкратна. Вакалістка, як заўсёды, малайчына: увесь час рухалася па сцэне, эмацыянальна выконвала свае партыі, заклікала разам з сабой рухацца публіку. Вось такім павінен быць сапраўдны франтмэн (франтвумэн)!



Кожны з музыкаў таксама рабіў нешта, што аб’ядноўвала ўсіх: басіст зь гітарыстам утваралі ладную зьвязку (хоць першы і быў найменш рухомы за астатніх), барабаншчык рабіў свой тэхнічны ўнёсак. Увогуле, з такім кадрам, як Насьця Паламар, любыя музыкі будуць выглядаць як добрая каманда. Напрыканцы Exist M выканалі кавер на песьню “Psychosocial” гурта Slipknot, і ў цэлым апынуліся выдатным разагрэвам для хэдлайнераў.



І вось, дачакаліся і саміх Morphine Suffering. Аператыўна падрыхтаваўшы свае тэхнічныя аспекты: уласная ударная ўсталёўка і насычаны відэашэраг, яны выйшлі і пачалі з выбухной песьні “Небо Пробачить”, чым адразу зацьвердзілі свой высокі узровень і распачалі знаёмства з раней нябачаным беларускай публікай фірмовым стылем. Нешматлікі ўздоўж усяе імпрэзы натоўп цяпер актывізаваўся на поўную катушку. Людзі адразу падцягнуліся бліжэй да сцэны, пачалі танцаваць і мошыць. Па закліках музыкаў нават двойчы рабілася “сьцяна сьмерці”. Увогуле, музыка Morphine Suffering надзвычай удалым чынам спалучала ў сабе схільнасьць і да жорсткага рубілава, і да вясёлых скокаў. Уражвала сцэнічная праца музыкаў – ані секунды на месцы, нават драмеру не сядзелася: у момантах электроннага падкладу ён у поўны рост вынікаў з-за ўсталёўкі, стоячы прама на стуле і эфектна маніпулюючы ўвагай залы.



Адна за адной ішлі бадзёрыя трэкі з тлустымі рыфамі, забойнай ударкай і сьпевам, які разгортваўся і як шчыльны агрэсіўны экстрым-вакал, і як характэрна па-ўкраінску пявучы чысты голас. Мяса і тлушч, скокі і танцулькі, захапляльныя прыпевы і крутыя мелодыя. Гэта Morphine Suffering, і гэта было для нас.

Кожны з чатырох каларытных мужыкоў быў па-свойму прывабны для дзяўчат, асабліва заўзятыя ў першых шэрагах не гублялі магчымасьці палапаць улюбёнцаў за ногі. Нават пры такой недаравальна малой колькасьці гледачоў гэты канцэрт выглядаў як шоў замежнага фірмовага гурта. Было прыемна бачыць цёплы і шчыры прыём, веданьне публікай песень па назвах і нават па тэкстах на ўкраінскай мове. У перадканцэртным інтэрв'ю музыкі выказвалі хваляваньне і ўзрушэньне ад менскага канцэрту як першага для іх, калі, будучы шырока папулярнымі сярод аўдыторыі роднай краіны, выступ меў адбывацца для новай публікі “іншай, няхай і брацкай, культуры”. На гэту тэму яны і шмат выказваліся між песьнямі, і, мне здаецца, надта перабольшвалі – усё ж беларусы і ўкраінцы не настолькі далёкія народы, каб казаць аб нейкім “моўным бар’еры” і ў прыватнасьці абвучаць нас слову “назавжди”, цантральным у самай запатрабаванай песьні канцэрту “Останнiй Крок”, якую заўважальна цёпла сустракалі і гарачэй за ўсё прасілі на біс. Дарэчы, кліп на гэту песьню дэманструе патэнцыял візуальнага боку “Марфінаў”.



І ад гэтага робіцца горка, бо аснашчэньне клубу “Бруге” гэта нейкая дзічына: усяго два пражэктары пад столем зь перманентным брыдкім чырвоным сьвятлом, сьветлыя плямы па сьцянах, і толькі ў самым канцы імпрэзы раптоўна знойдзеныя прыборы кантравога сьвятла, якія пры жаданьні можна было выкарыстаць як раскаўбасны страбаскоп…



Але пры ўсіх хібах і пры ўсім верагодным расчараваньні нешматлікасьцю сталічнае публікі Morphine Suffering адпрацавалі на больш чым 100%, народу ў танцпляцы таксама хапіла ўгару: рабіліся і сёркл-піты, і скокі са сцэны віталіся і падтрымліваліся, і натанцавацца, і натрэсьціся галавой усе змаглі ўдосталь.



Думаю, маем поўнае права сказаць, што канцэрт прайшоў удала і па меншай меры ўсе фігуранты імпрэзы атрымалі што хацелі. Акрамя арганізатараў, на жаль. Паклон ім, бо ідучы на моцны ўлёт, яны ўсё ж правялі выбітнае мерапрыемства з трыма дастойнымі гуртамі ад беларускай цяжкой сцэны і з бачным хэдлайнерам ад бліжэйшага замежжа, такое хацелася б лічыць своеасаблівым падмуркам для далейшага разьвіцьця клубных фэстаў міжнацыянальнага фармату, але лёс гэтага залежыць толькі ад публікі.

Дзякуй усім за цудоўны вечар суботы 21 траўня!

Тэкст: Ян Мачульскі, Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў

21 траўня кіеўскі металкор-гурт Morphine Suffering упершыню наведае Беларусь. Для хлапцоў гэта будзе першы выезд за межы Ўкраіны, таму напярэдадні канцэрту мы задалі ім шэраг пытаньняў. Пра сучаснае, мінулае, чаго чакаць беларускаму гледачу ад канцэрту. На пытаньні адказвае Ўлад Рыльскі, гітарыст гурта.

Прывітаньне! Пройдземся адразу па гарачых сьлядах — ужо амаль месяц прайшоў з вашага сольніка ў Кіеве 17 красавіка. Распавядайце, як гэта было?

Канцэрт прайшоў на ура! Мы хацелі, каб другі вясновы сольнік быў больш якрім, крутым, дынамічным, чым першы (ён адбыўся 2015.09.12). Шмат сіл і энергіі ўклалі ў падрыхтоўку, бо яго рабілі сваімі сіламі, і атрымалі найвелізарнейшы пазітыўны зарад. Вядома ж, канцэрт выйшаў бомбавы дзякуючы ўсім тым людзям, якія прыйшлі на сольнік. У музычнай частцы мы пастараліся аб'яднаць фактычна ўвесь матэрыял за 8 гадоў існаваньня гурта (гэта значыць, пачынаючы з рэлізаў 2008 году). Было шмат сьвятла, выдатныя вядоўцы, якія давалі нам адпачыць, а публіку заводзілі вясёлымі конкурсамі і дарылі мноства падарункаў ад гурта, таксама, упершыню мы стварылі і прадэманстравалі відэасуправаджэньне для кожнай песьні, што надало канцэрту яшчэ большай атмасфернасьці і моцы. Як заўсёды, мы намагаліся выкладвацца на поўную, гэтак жа было і па іншы бок сцэны — нашая вялікая MSFamily уладкоўвала поўны адрыў.

Ужо другі канцэрт вы зьбіраеце поўныя залы ў Кіеве, а ў туры па Ўкраіне ў кожным горадзе клубы былі стабільна запоўненыя. Для прыкладу прывяду тэндэнцыю, уласьцівую апошнім часам Беларусі: на самых топавых лакальных гуртах ва ўсіх гарадах, акрамя Менску, праз раз залы пустуюць. І справа далёка не ў адсутнасьці аматараў такой музыкі ў гэтых гарадах. Крызіс тут толькі адгаворка. У чым феномен такой добрай наведвальнасьці ва Ўкраіне?

Тур — гэта абсалютна асобная гісторыя. Усё пачынаецца задоўга да туру, і самае важнае, каб жыхары гораду, у які каманда едзе выступаць, ведалі пра гэты канцэрт. Мы неаднаразова сутыкаліся зь сітуацыямі, калі пасьля канцэртаў людзі пісалі, што нават і ня ведалі, што мы прыязджаем у іх горад. Гэта ўжо ляжыць у большай ступені на арганізатарая і яго падыходу да канцэртаў. Часта бывае так, што калі арганізатар не зацікаўлены, то ён палец аб палец ня ўдарыць, калі ён застрахаваны мінімальнымі ўмовамі ад гурта. Ну і гэтак жа мы заўважылі, што дзень тыдню таксама вельмі важны для насельніцтва, мы зрабілі высновы, што самыя канцэртныя дні гэта пятніца і субота, ва ўсе астатнія ўжо ў людзей ёсьць шмат прычын, па якіх яны ня могуць наведаць канцэрт, часьцей за ўсё гэта раньні паход на вучобу ці на працу. Але асабіста мы лічым, што гэта не падстава пазбаўляць сябе зараду пазітыўнай энергетыкі і драйву, бо канцэрт улюбёнага гурта бывае па сутнасьці раз у год.

Сказаць, што ў іншых гарадах добрая наведвальнасьць была паўсюль, было б не зусім праўдай, залы вядома былі далёка не пустыя, але і аншлагаў не было. Усё вельмі залежала як мінімум ад 3-х самых важных фактараў. Але так, як сабрала сталіца, яшчэ ні адзін горад ва Ўкраіне не зьбіраў (спадзяемся, гэта часовая зьява). На нашую думку, мы ўжо сталі больш дасьведчаныя ў гэтым плане і будзем зараз гэта ажыцьцяўляць у жыцьцё. Пасьля наступнага туру падзелімся з вамі новым вопытам і ўражаньнямі.

Ня першы год Morphine Suffering прымаюць удзел ў найбуйнейшых украінскіх фестывалях на адным узроўні з самымі знакамітымі камандамі. І гэты год не выключэньне. Пасьля такіх сур'ёзных выступаў, не паступалі прапановы выступаў на Захадзе?

Нашая творчасьць акцэнтавана на ўкраіна- і расейскамоўную публіку. Па праўдзе, мы ня бачым асаблівага сэнсу ехаць на Захад, бо нас у выніку не да канца зразумеюць, так як ва ўсім сьвеце міжнародным мовай зьяўляецца ангельская. Мы веееельмі любім, калі публіка сьпявае з намі. Такім чынам, калі мы захочам паехаць выступаць на Захад, ды і наогул па ўсім сьвеце, нам трэба будзе сьпяваць на зразумелай для людзей мове, на ангельскай.

Morphine Suffering перакладаецца як «Пакуты ад марфіну». І вы прапаведуеце поўную адмову ад шкодных звычак. Чаму менавіта такая назва? Ня цяжка адмаўляцца ад шкодных звычак?

На самай справе складанага ў нашым жыцьці нічога няма і быць ня можа, усё залежыць ад рашэньня чалавека і яго матывацыі. Напрыклад, сказаць каму-небудзь: калі ты ня кінеш ужываць алкаголь, у цябе пачне прагрэсаваць цыроз печані, думаю, у нармальнага чалавека ў імгненне зьявіцца і сіла волі, і вытрымка, і выдатна харчавацца ён, як аказваецца, любіць)) Таму ўсё залежыць ад чалавека. Мы сапраўды ў пэўны момант жыцьця для сябе ўсё прааналізавалі і зрабілі высновы, што гэта нам ня трэба! Мы не займаемся актыўнай прапагандай, але з радасьцю дзелімся досьведам з тымі, хто мае патрэбу ў дапамозе і падтрымцы.
Што да назвы, гэта доўгая і вясёлая гісторыя. А калі коратка, то наш першы вакаліст заявіў калектыў на першы фестываль менавіта з такой назвай, а не з назвай гурта, якая ўжо была на той момант. Тады шмат абмяркоўвалі зьмену назвы гурта, але так нічога і ня вырашылі, а вакаліст узяў на сябе адказнасьць, і ня зь кім не параіўшыся, заявіў, што банда будзе называцца менавіта Morphine Suffering. Такім чынам, з-за таго, што мы карабель ужо назвалі, вырашылі, што з такім імем ён і паплыве. :)

Распавядзіце пра апошні альбом «Пам'ятай Хто Є Ти». Аб тэкстах, пра значэньне для гурта, пра пасыл у сьвет.

У нас быў вельмі няпросты перыяд паміж запісам першага і другога альбомаў. Самае значнае — гэта частыя зьмены складу, паколькі знайсьці аднадумца і чалавека, які будзе ўкладвацца ў творчасьць так, як і мы, аказалася ох як няпроста. Касьцяк гурта (гітара, бубны, вакал) як раз утварыўся практычна праз год пасьля выпуску першага альбому (Світло Не Згасне, 2011), і менавіта гэтым складам ствараўся другі лонгплэй " Пам'ятай Хто Є Ти». За гэты перыяд мы вельмі зьмяніліся і пачалі глядзець на сьвет інакш (упэўнены, так ва ўсіх), і ніхто тады ня ведаў, якім выйдзе ў нас другі альбом, не было ні планаў, ні выразных ідэй, проста мы былі гатовыя да працы. Было шмат нарыхтовак, але самая актыўная фаза пачалася ў траўні 2014 году, калі мы з хлопцамі зьехаліся на адну кватэру і пачалі тварыць. І ўжо ў кастрычніку мы прыйшлі да Сяргея Любінскага на Revet Sound і пачалі запісваць першыя трэкі да альбому. Што тычыцца пасылу музыкі і тэкстаў, тут усё проста і без праблем — мы перакладалі на музыку і тэкст усё тое, што мы адчуваем, перажывалі і перажываем. Упэўненыя, што кожны чалавек нават у адным і тым жа тэксьце адчуе розны пасыл і нават зразумее тэкст па-свойму, і гэта крута, таму што ўсе мы індывідуальныя. Каханьне, дабро, сіла, мужнасьць і радасьць — гэта аснова нашага жыцьця і нашых тэкстаў, таму не забывайце, хто мы ёсьць! І не паддавайцеся ўплыву натоўпу, прытрымлівайцеся таго, да чаго вас вядзе сэрца.

У 2012 годзе ад вас сышоў вакаліст Юры Ключнік. Чаму? Як атрымалася, што ён забараніў выконваць песьні, напісаныя ім?

У той час Ключнік прымаў удзел у праекце «Фабрыка зорак», а пазьней вырашыў надаць больш увагі сольнаму праекту па-за цяжкай музыкай. Быў прэцэдэнт з правамі на песьні, выконваць якія Юры першапачаткова забараніў, але паколькі песьні-та пісалі ўсе разам, неўзабаве мы вырашылі гэтае пытаньне і аўтарскія правы на песьні ў яго выкупілі. Таму на дадзены момант гурт Morphine Suffering зьяўляецца выключным праваўладальнікам усіх рэлізаў пачынаючы з 2008 году.

Як у гурт трапіў новы вакаліст Андрэй Герасіменка?

Улад: З Андрэем мы былі знаёмыя даўно, але ніхто не падазраваў, што ён можа апынуцца ў нас у складзе. Яго кандыдатуру прапанаваў наш, на той момант, басіст, і мы далі Андрэю магчымасьць праявіць сябе, таму што ён нам быў вядомы супер-брутальным пацаном з экстрым вакалам са сталічнага дэткор гурта. А ягоны чысты вакал апынуўся вельмі добрым і душэўным, і мы зламаліся перад гэтым і ня здолелі яго ня ўзяць.

Андрэй: Павінен сказаць, што ў гурт Morphine Suffering я патрапіў дзякуючы знаёмству з басістам які граў у гурце на той момант, у 2012-м годзе. Morphine Suffering тады ўжо былі на слыху, мне падабаліся песьні і матэрыял у цэлым. Калі мне прапанавалі запісаць дэмку на адну зь песень гурта, зрабіў я гэта не вагаючыся. Гэта была песьня «Моє серце», мне яна падабалася больш за астатнія, у ёй можна было максімальна раскрыць чысты вакал, ну і паказаць, на што я здольны. Празь некаторы час мне патэлефанавалі і запрасілі на рэпетыцыю, дзе адразу ж трэба было прасьпяваць разам з гуртом, з гэтым ніякіх праблем ня ўзнікла, бо я ведаў усе песьні і лірыку на памяць. Зносіны з хлопцамі мне вельмі спадабалася, атмасфера рэпетыцыі распаліла ўва мне агонь і жаданьне займацца і працаваць у гэтым гурце, я моцна хваляваўся за вынік, хлопцы мне падаліся вельмі пазітыўнымі і кантактнымі, асабліва Лёша! Па праўдзе кажучы, дзіка хваляваўся, думаю, нямала вакалістаў хацелі б апынуцца на маім месцы. А потым мяне прынялі ў гурт, нават без выпрабавальнага тэрміну, чаму я вельмі ўзрадаваўся. Але і разумеў усю ступень адказнасьці, бо хлопцы часта езьдзяць і даюць канцэрты, мне трэба быць у форме і пасьпяваць за імі. Павінен сказаць, што займаючыся і рэпетыруючы ў гурце, дзякуючы хлопцам і іх навучаньням, я вельмі нядрэнна падняў свой узровень як вакаліста і музыкі ў цэлым, рэпетыцыі і канцэрты аказалі значны ўплыў на мяне, за што я буду ўдзячны хлопцам заўсёды!

Якія адносіны ў гурце зараз?

Цяпер ужо ўсе дарослыя дзядзькі і аброслыя кучай як рабочых, так і хатніх клопатаў. Але з дня ў дзень мы шчыльна ўзаемадзейнічаем ва ўсіх пытаньнях, мы — каманда, мы пераадольваем складанасьці, плануем, думаем, трэніруемся, адпачываем, ну і вядома ж, творым і імкнемся да таго, каб станавіцца яшчэ круцей і цікавей, дарыць яшчэ больш радасьці і драйву.

Чым займаюцца музыкі акрамя музычнай дзейнасьці? Ці не складана карэктаваць свой працоўны графік і падладжвацца пад працяглыя туры?

З гадамі адбылося так, што мы ўсе астатнія справы сталі падладжваць пад рэпетыцыі, а не рэпетыцыі пад свае справы. Бо гэта тое, чым мы жывем, што нас напаўняе, натхняе і дорыць адчуваньне шчасьця і радасьці. Рок — гэта ня стыль музыкі, рок — гэта стыль жыцьця. Калі ты ступіў на гэтую сьцежку, наўрад ці ты ўжо зь яе сыдзеш.

І вядома, не магу не спытаць пра якую-небудзь туравую кулсторы. Напэўна за мінулы год іх набралося нямала?

Падчас туру пастаянна адбываюцца розныя гісторыі такога плану. То выпадкова затапілі здымную кватэру, але бяз дрэнных наступстваў, то ехалі адзін у аднаго на галовах ды яшчэ і з кучай рэчаў, то трапілі ў невялікае ДТЗ на бусе. А яшчэ нерэальныя рэчы з тэхнікай адбываліся: ці гукавая картка барахліла, або працэсар, радыёсістэмы маглі высякаць, ноўтбук не заўсёды добра сябе паводзіў. Выпадковыя знаёмствы і сустрэчы, умовы ў якіх мы жылі, ежа, грымёркі, лічыць не пералічыць колькі ўсяго адбывалася)

Выступ у Беларусі — ваш першы канцэрт за межамі роднай краіны. Якія чаканьні? Чаго чакаць нашаму слухачу?

Па праўдзе, вельмі хвалюемся. Хоць за плячыма ўжо больш за сотню канцэртаў, але выступ у іншай краіне — гэта як першы выступ гурта. Але мы настроены на пазітыў і на брацкую любоў. Хочацца бліжэй пазнаёміцца з іншай культурай і зь людзьмі, разам пасьпяваць, паскакаць, патанчыць і наогул крута правесьці час. Ну і спадзяемся, што ўсё пройдзе на ўра, і наш прыезд у Менск і ў іншыя гарады Беларусі стане добрай традыцыяй. Мы вельмі перажываем і актыўна рыхтуемся, будзем выкладвацца на ўсе 100500!)

Крыніца фота — афіцыйная старонка гурта.

Ледзяны подых бездані чалавечага смутку працяў нашыя душы да самых глыбінь у цёплы травеньскі вечар у пабе “Бруге”, чые вантробы разварушылі сапраўдныя шаманы мастацтва Цемры і менскія прыхільнікі дэпрэсіўнага блэку. 14 траўня ўсепранікальны чорны вецер бязьлітасна сарваў тыя ілжывыя вясёлкавыя пакровы, пад якімі мы звычайна ўтойваем непрывабны бруд людскіх душ (у першую чаргу — сваёй) і да грукату ў зубах халодную няўтульнасьць рэчаіснасьці.

Гэта быў канцэрт сапраўдных майстроў меланхалічна-дэпрэсіўнага блэк-металу, манахромная гравюра з розных адценьняў чорнага й шэрага. Кожны гурт быў па-свойму годны, кожны вылучаўся і заслугоўваў асаблівай увагі.

Пачаўся канцэрт са змрочных беларусаў Victim Path. Гралі ўпершыню новым складам, з новым вакалістам і часткова новай праграмай з апошняга паўнафарматнага альбому. Мая ўвага цалкам была прыкавана да музыкі — нетыпова разнастайныя, прыгожыя й цікавыя партыі гітар, добра пабудаваныя кампазіцыі. Вакаліст не прыцягваў занадта шмат увагі, ён быў часткай ансамблю, адзіным цэлым з усімі астатнімі ўдзельнікамі гурта. Асабіста мне яго да нейкай ступені не хапіла, на мой погляд яго выкананьне трошкі саступала ў эмацыянальнасьці і ўнутранай моцы партыям інструменталістаў. Але цалкам ад выступу засталося вельмі цэльнае, глыбокае, незгладжальнае ўражаньне. Гэта ня музыка нейкага зьнешняга ўплыву, бяздумнага бясконцага разухабістага мошу. Гэта было нешта, што сваім гучаньнем прымушала і дапамагала пагрузіцца ў глыбіні ўласнай душы і розуму.


Другімі йшлі адметныя кіяўляне Kaosophia. Гэта было нешта больш злобнае, зь нейкім асабліва з'едлівым адценьнем Цемры ў настрою й падачы. Жах, нечалавечы боль, пякучая нянавісьць, блэзьнерства і злобны сатанізм. Сьцяна гуку, выкрыкі пакутуючых грэшнікаў і рогат утрапёных дэманаў. Сапраўдная містэрыя Зла, што адначасова адштурхвае і прыцягвае, палохае і зачароўвае. Неверагодна прыдатны відэашэраг на фоне, састаўлены з нарэзаных сцэн чорна-белага нямога шэдэўра «Вядзьмаркі» 1922 году, які стаў класічнам для ўсіх аматараў кінамастацтва ў агульным і хорараў у прыватнасьці.

Raventale. Гэтае слова кажа само за сябе ўсім, хто хоць калісьці слухаў Atmospheric Black Metal. Украінскія андэграўдныя монстры, якіх любяць і на іх Радзіме, і ў нас, і па ўсім сьвеце змарнелага атмасфернага металу. Надзвычайны, цягучы й моцны, нясьпешны, але нястрымны струмень, што спачатку прыцягвае прыгажосьцью, а потым зацягвае на самае дно сваім дэпрэсіўным, філасоўскім цяжарам. Сутыкненьне тэктанічных пліт, што адкрывае праход у самыя глубокія, самыя цёмныя нетры душы.

Каранавалі фэст фінскія шаманы ледзянога, як Запаляр'е, і безнадзейнага, як жыцьцё ў роднай правінцыі, дэпрэсіў блэку зь вялізным уплывам думу пад назвай Totalselfhatred. Як і ўсе на гэтым канцэрце, фіны паводзілі сябе на сцэне лаканічна, зь мінімальнымі зьнешнімі эфектамі й варушэньнем па сцэне, аддаючы перавагу самавыказваньню ў музыцы. Чаргуючыся, зьмянялі адзін аднаго два (а часам і тры) вакаліста. Эмацыйны, адчайны скрым уперамешку са шрайкам. Атмасферныя касьмічныя клавішы, што задаюць тон ўсёй музыцы. Павольная, задушлівая сьмерць. Невылечная журба забітых надзеяў і ня выкананых спадзяваньняў. Смутак, душэўная пустэча, горкі роспач расчараваньня. Выступ быў такім шчырым, безнадзейным, глыбокім, што пара чалавек у зале нават не стрымала пачуцьцяў і ў выніку ў кагосьці зь дзяўчын нават праліліся сьлёзы.

І было з чаго. Як і усё (і ня толькі такое добрае) у гэтым Сьвеце пад месяцам, канцэрт ня мог працягнуцца назаўжды. Але як ўсё сапраўднае, глыбокае, кранаючае самую чалавечаю сутнасьць, гэты вечар пакінуў усім наведвальнікам “Бруге” невылечныя шнары. Тыя засечкі, па якiх i вымяраецца жыцьцё…

Пятніца 13-ага – не заўсёды няўдачны дзень. Зараз яна прайшла даволі прыемна, бо Менск ўжо ня ў перш раз наведалі знакамітыя італьянскія прагрэсіў дэз металісты – гурт Sadist. Таксама разам зь імі сцэну дзялілі ня менш каларытныя мужчыны з гурта Thy Disease – яны былі спецыяльнымі гасьцямі вечару.



Падыйшоўшы да дзьвярэй клубу, убачыла некалькі купак народу. Спачатку здалося, што гэта чарга. А потым высьветлілася, што гэта амаль уся публіка, бо ўнутры людзей было шаром пакаці. Добра, калі чалавек дваццаць назьбіралася падчас выступу Thy Disease. Дарэмна, бо выступ палякаў прайшоў на найвышэйшым узроўні. Музыка ў іх сама па сабе моцная, сьвятло таксама добра ўпісвалася ў агульную атмасферу. Падчас сольных партый ударных у кампазіцыях здавалася, што вось-вось разваляцца сьцены: барабаншчык не шкадаваў ні іх, ні інструмента, ні сваіх рук. Аднак песьні з “электроншчынай” заходзілі дрэнна: клуб сапсаваў гук.



І, канешне, як жа не адзначыць вакаліста, які выйшаў на сцэну ў модных хіп-хоп штанах зь вісячымі падцяжкамі. Ён, нягледзячы на сорамна маленькую колькасьць народу, намагаўся рабіць усё, каб расшавяліць яго. Спачатку людзі крыху адказвалі на яго заклік, але доўжылася гэта ня больш за хвіліну.



Да выхаду Sadist людзей назьбіралася крыху больш, але ўсё роўна гэтыя 50-60 чалавек – маленькая колькасьць для канцэрту такога гурта.



Паміж выступамі прайшло даволі мала часу, таму людзі не пасьпелі яшчэ “астыць”, тым больш некаторыя ўжо ладна падпілі. З самага пачатку сэту італьянцаў былі бачныя нейкія рухі ля сцэны – атмасфера стала ўжо крыху прыемней. А вось калі казаць пра атмасферу са сцэны – не спадабалася. Не, на музыкаў аніякіх нараканьняў, бо Sadist – той гурт, якому нават не патрэбна расьпявацца: іх было больш чым прыемна слухаць ужо зь першай песьні. Гаворка аб сьвятле й фоне. Гурт прыехаў да нас у рамках усходнееўрапейскага туру ў падтрымку апошняга альбому «Hyaena», таму на фоне, канешне, стаяла яго вокладка. З-за таго, што яна амаль белая, а сьвятло ў клубе, у асноўным, было таксама вельмі яркім, губляўся той самы шарм “змрочнага” прагрэсіў-дэзу, які меў месца быць.



Зараз крыху па музычнай напоўненасьці. Як ужо ўзгадвалася вышэй, гурт прыехаў у падтрымку новага альбому, але старыя трэкі сустракаліся публікай куды гучней і ахвотней. Дарэчы кажучы, і гучалі яны лепш. Нават здавалася, што лепей за аналагічныя студыйныя запісы.



Канешне, на працягу выступу вакалісту Sadist таксама прыходзілася заклікаць людзей хаця б да мінімальнага руху, бо ля сцэны адрываліся чалавек пяць. Увогуле, гурт паказаў сябе з найлепшага боку. Было бачна, што ім самім падабаецца тое, што яны робяць. Кожны з музыкаў паказаў сябе як добры майстар сваёй справы.



Калі здалося, што ўсё скончылася і вакаліст пажадаў дабранач публіцы, астатнія музыкі засталіся на сцэне. Людзі пачалі разыходзіцца, а вакаліст узяў і выйшаў. Споўнілі яшчэ адну песьню і ўжо ўсім гуртом разьвіталіся зь мізэрнай публікай.

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Вольга Канн

Вось і адгрымеў другі канцэрт Cradle of Filth у Менску. Як заўважыў адзін хлопец у сустрэчы канцэрту – выступ атрымаўся своеасаблівым вяртаньнем у школьныя часіны. Калі і ўспрымалася музыка Cradle of Filth зусім інакш (і гэта зусім ня значыць, што зараз песьні не прабіралі да мурашак), і сам выступ гурта ў Беларусі здаваўся нечым недасягальным і нерэальным. Але час ідзе і, глядзі ты, брытанскія музыкі завіталі ў Беларусь ужо ў другі раз. Палову разу, якая была ў далёкім 2009 годзе, у лік не бярэм. Калі выступ у 2012 быў сольны (арганізатары не рызыкавалі везьці сюды сатураўцаў Cradle of Filth – Rotting Christ і God Seed), то зараз кампанію ва ўсім туры брытанцам складалі госьці зь Нямеччыны Xandria.

Xandria ўжо выступалі ў Менску ў зьвязцы з Арконай у 2013 годзе, і запомніўся той канцэрт як выдатнымі шоў ад выступоўцаў, так і ніякай наведвальнасьцю з боку публікі. Ад музыкаў Арконы тады яшчэ чуліся заявы, маўляў, пры такіх раскладах мы да вас у наступны раз прыедзем ня хутка. І сапраўды, у Менску больш пакуль ня гралі. Для Xandria жа ўсё прайшло відавочна нармалёва, таму музыкі, на гэты раз з новай вакалісткай Дыянай, у другі раз прыехалі падрасхістаць Рэпаблік. Атрымалася крута. Гурт жывенька кантактаваў з залай, Дыяна лётала з боку ў бок сцэны, і кожнае яе зьяўленьне сустракалася гучнымі авацыямі. Я далёка не фанат такой музыкі, але ведаю, што шмат хто прыйшоў адмыслова паглядзець выступ Xandria, і думаю, што сышлі яны задаволеныя. Адзначу прыгожаеўбраньне Дыяны – сукеначка з мімімі чарапушкамі на плячах.



Далей марудна пацягнуліся хвіліны наладкі Cradle of Filth. Гледачы ў прадчуваньні перабіралі ўлюбёныя песьні гурта (а мяркуючы па апошнім сэтам, алдовых хітоў мы павінныя былі пачуць нямала) і рабілі свае прагнозы. Асабіста для мяне прагнозы амаль спраўдзіліся: дадаць бы яшчэ “Cthulhu Dawn”, і радасьці не было б мяжы.



Cradle of Filth зьявіліся на сцэне раптоўна. Адзін за адным спачатку гітарысты з драмерам, а потым і Дані ў манументальна клёвым прыкідзе. І яго грым! Каго, як і мяне, раз’юшваў ягоны грым на апошніх фотасэтах – будзьце спакойныя, на менскім выступе ўсё было як у старыя добрыя. Кулямі музыкі раздавалі “Heaven Torn Asunder”, “Cruelty Brought Thee Orchids”, “Blackest Magick in Practice”. Чацьвёртай пад зачаравальнае інтра – “Lord Abortion” з топавага альбому “Midian” (а яшчэ зь яго ж была “Her Ghost in the Fog”!). Людзі на танцпляцы вар’яцелі. На гэтым канцэрце пад сцэнай не было агароджы, таму ўжо на трэцяй песьні паляцелі стэйдждайверы. Хто яго ведае, як да таго ставіліся музыкі (новы гітарыст Rich Shaw пасьля на фейсбуку адзываўся пра іх “факін інсэйн”), але хлопцу са стафа гурта гэта дакладна не падабалася, і ён як мог замінаў скакунам.



Такі ж дзікі быў і слэм, зь першага жа трэку. Як заўсёды, заўсёднікі такіх дзьвіжух, хлопцы бяз маек, вылазячы са слэму пэцкалі сваімі мокрымі тулавамі ўсіх на сваім шляху, хістаючыся з боку ў бок. Ня трэба так, а? Гурт жа працягваў раздаваць са сцэны: “Gilded Cunt”, “Nymphetamine (Fix)” (не скажу, што мне дужа спадабалася версія ў выкананьні новай клавішніцы Lindsay Schoolcraft), класічную “From the Cradle to Enslave” і “Born in a Burial Gown” на закуску. Што Дані, што астатнія музыкі адтапырваліся з маладзецкім запалам разам са сваімі фанатамі: першы горад у туры, моцаў шмат, тым больш, калі цябе гэтак падтрымліваюць. Увесь канцэрт Rich Shaw у перапынках паміж гітарнай гульнёй біў сябе па галаве – спадзяюся, астатнія канцэрты ў туры ён дайграе ў кандыцыі. Бо старт туру быў даны шалёны. Дзякуй музыкам за гэта. І хочацца верыць, што гэта не ў апошні раз. Хай сабе і давядзецца чакаць яшчэ чатыры гады.



Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

«Беларускія Draconian» у асобе паважанага гурта Diathra, прыгожыя дзяўчаты Sameli, электронны blackwave-праект Teslathrone, цёмныя рамантыкі Synaxaria і альтэрнатыўны гурт з выдатным жаночым вакалам — Haze. Фэст «вясновае ліхаманкі» Spring Fever Fest быў для нас абавязковым для наведваньня.

Падзея адбывалася цёплым сонечным вечарам чацьвярга 12 траўня ў бары Doodah King, і… так мала народу я яшчэ там ня бачыў. Выступы гуртоў натуральна выглядалі як адкрытая рэпетыцыя, у той жа час нельга сказаць, што было пуста і маркотна, усё выглядала спакойна, арганічна і суцэльна.



Распачынала вечар дзявочае трыа Sameli, парадавалі вока і сыгралі сэт у стылі эксперыментальнага індастрыялу з электронным бітам. З часоў дэбюту дзяўчыны ўжо трымаюцца значна больш упэўнена, пажадаем не спыняцца і прагрэсаваць, удасканальваць і насычаць музыку і знаходзіць натхненьне для ўсё новых яркіх іміджаў.



Synaxaria гралі другімі. Гатычныя вобразы музыкаў пярэдняга плану ўдала падкрэсьлівалі характар і настрой музыкі. Меланхалічны, меладычны рок/метал з лагодным мужчынскім вакалам у лепшых традыцыях жанру і высокімі жаночымі бэк-вакаламі, шчыльны рытмовы пачак і добрая прыпраўка клавішнымі. Гэта гучала і слухалася цікава, пакінула жаданьне сачыць за праектам і наведваць іх далейшыя выступы.



Diathra было мала і неяк… ніяк. Зусім не ў адпавед выдатнай студыйнай працы і не, зусім ня тое, што я апошнім разам бачыў у 2013-м, выступаючы зь імі, хэдлайнерамі, на адной сцэне ў іх родным Магілёве. Кароткі сэт, уздоўж якога было амаль не чуваць вядучы жаночы вакал. Пры асабістым добрым узроўні кожнага музыкі, цалкам гэта не рабіла ўражаньне моцнага жывога калектыву. Спадзяюся, гэткі, доўгачаканы для іх, візіт у сталіцу атрымае свае высновы і новым разам мы пабачым значна больш унушальную Diathra.



Эстафету прынялі госьці з Горадні — гурт Haze, адно з найбольш цікавых імёнаў для азнаямленьня ў канцэртным варыянце асабіста для мяне. Выпушчаны ў канцы лютага EP-альбом падрыхтаваў да знаёмства з хвосткім альтэрнатыў-металам з добра пастаўленым жаночым вакалам. Усё пацьвердзілі. Жывое выкананьне на ўзроўні, упэўненая падача, удалы баланс мясца і тэхнічных фішак — гітарных сола. Але іх галоўны козыр — вакалістка. Настолькі разьняволенага і харызматычнага падыходу да працы з публікай я ня бачыў яшчэ ў аніводнай беларускай франтвумэн, і прыклад Натальлі цяпер будзе добрым узорам у далейшай адпаведнай крытыцы. Хацелася б толькі пачуць акром бадзёрых рэчаў і іх найлепшую, па маім сьціплым меркаваньні, песьню — баладзістую «Broken». Спадзяюся пабачыць і пачуць яшчэ ня раз.



Teslathrone былі завяршальным нумарам фэсту. Доўгая падрыхтоўка і наладка, тлустая іронія вакаліста наконт пустой залы, і нарэшце сам сэт: з гучным электронным бітам, дубляваным жывымі барабанамі і басухай, зь неад'емнымі медальёнамі-ліхтарыкамі. Ведаю, што нехта іх адмыслова чакаў, каб упершыню для сябе пачуць ужывую, таму ўсё ж лічу правільным выступаць у поўную сілу, нават для аднаго чалавека ў залі.



А праблема наведвальнасьці — асобная справа для абмеркаваньня. Як і праблема гуку/сьвятла. Калі колькасьць народу можна сьпісаць на будні дзень і паралельны канцэрт Cradle of Filth, то пытаньне абсалютна халтурнага стаўленьня да асьвятляльнай тэхнікі трэба ўжо ставіць рубам. І прыводзіць прыкладам цудоўна рэарганізаваны былы Салтайм. А вось гук цяжкой музыкі ў завядзеньні Doodah King надзвычай добры.

Таму дзякуй арганізатарам за цікавы гіг і дзякуй гуртам за самапрэзентацыю. Вечар быў прыемным і карысным.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч

Belarus Underground Awards – падзея такога кшталту, якога нашай сцэне не хапала з самага яе зараджэньня. Разавыя спробы зрабіць нешта падобнае ня ў лік – менавіта гэтая прэмія адбываецца ўжо трэці год запар, дэбютаваўшы ў Магілёве, у мінулым годзе раптоўна пераехаўшы са Жлобіна ў Гомель, мерапрыемста нарэшце даехала і да сталіцы. Ад анонса да анонса канцэрт абрастаў тлустымі калектывамі, каб у выніку прапанаваць гледачу сапраўдны сок. Main-de-Gloire (Горадня), Ash&Skies (Менск), Rise in Rage (Менск), Sophia (Полацак), Pralemur (Менск), Wheel Of Samsara (Віцебск), Harmonix College (Рагачоў), а на закуску ліхаманкава прыцягнуўшыя да сябе ў мінулым годзе ўвагу расейцы The Korea. Плюс урачыстая частка з узнагародамі гуртоў і людзей, якія зрабілі самы вялікі ўнёсак у жыцьцё сцэны ў 2015 годзе.



Расклад канцэрту быў распісаны пахвілінна і настолькі дасканала, што адразу ўзьніклі сумневы, што ў реальнасьці ход падзеяў наўрадці будзе гэтаму адпавядаць. Так і атрымалася: пачатак ссунуўся амаль на гадзіну, кожнаму гурту чыканулі сэт на песьню-другую, а сама прэмія зацягнулася ажно да адзінаццатай гадзіны. Ці паўплывала гэта неяк на настрой? Шчыра, пофіг. Сутыкаліся і не з такім, а сьвяточнасьць падзеі і прадчуваньне выступаў васьмёркі топавых гуртоў настрой толькі ўздымалі. Бліжэй да пятай гадзіны на сцэну падняліся вядоўцы — Вераніка Карапец і… Зьміцер Прышывалка з Belarusian Underground Scene. Куды падзелі абяцанага Ніка Чэрнікава, а? Напэўна, пасьля свайго выступу днём раней Нік ня здолеў гэтак рана ачухацца, бо бліжэй да вечару ён у клубе заўважаны ўсё ж быў. Трэцім вядоўцам быў непасрэдна сам арганізатар прэміі – Андрэй Іваненка.



Першымі гралі пост-металісты з Рагачова Harmonix College. Інструментальны сэт хлапцоў выдатна настроіў пакуль што нешматлікую публіку на адпаведны лад. Мошэры паціху пачыналі прытанцоўваць, разьмінаючыся перад тым, каб уладкаваць на танпляцы дзіч, астатнія намагаліся паглыбіцца ў атмасферны сэт Harmonix College. У хлапцоў зходу адбыліся траблы з другой гітарай, але не скажу, што безь яе было дрэнна, тым больш што праблема хутка вырашылася. Музыкі заслужана атрымалі сваю ўзнагароду – “Адкрыцьцё году”.



Другімі на сцэну падняліся маладыя менчукі Pralemur, якія ў мінулым годзе разрадзіліся поўнафарматнікам “No Limit”, які яшчэ ў запісу мне нармалёва ўтыкнуў. А жыўцом жа Pralemur зарадзілі так, што я, шчыра кажучы, прыфігеў. Хлопцы выпісалі адмыслова для выступу на прэміі вакаліста з Масквы, і што яго падача, што падача астатніх музыкаў вартыя самых шчырых станоўчых водгукаў. З задавальненьнем пагляджу на выступы гурта ў будучыні, у больш шырокім фармаце, бо, як я ўжо казаў, сэты гуртоў былі крыху парэзаныя. Ну й са стэйдждайверам госьць з Масквы паступіў усё ж такі не зусім прыгожа.



Наступныя ўзнагароды атрымліваюць гурт The Hysteria – “Страта году”, “Арганізатар году” – Вова Бельскі (не “Wake Up!”, пераможцы апытанкі ў інтэрнэце, таму што, па сутнасьці, лакальных канцэртаў хлопцы зладзілі за мінулы год толькі 2), “Альбом году” – гурт Fuck it All, “В дыму баррикад”. Руслан Шнур з Fuck it All зачытаў са сцэны сьпіч, напалову складзены з лаянкі, і адразу пасьля атрыманьня ўзнагароды сеў на бумер і па-заліхвацку з прабуксовачкай зьехаў з клубу. Лаянкі, дарэчы, гэтым вечарам са сцэны гучала нямала, але я дакладна ня буду тым маралістам, хто будзе адчуваць за яе няёмкасьць.



Наступнымі гралі віцебскія дэткоршчыкі Wheel Of Samsara і менскія постхардкоршчыкі Ash & Skies. Першых бачыў упершыню і быў уражаны напорыстасьцю і проста мацнейшай вакальнай падачай. Недзе ў гэты момант у мяне на вачах хлопец, які круціў вяртуху, разарваў джынсы ад верху і да самых каленаў. Калі ў некага яшчэ ўзьнікае пытаньне, нашто мошэры заўсёды пераапранаюцца ў спартовую вопратку – вось вам адказ. Ash & Skies зноў уразілі якаснай падачай і гучаньнем, якія амаль не адрозьніваліся ад альбомнага. Але не скажу, што ў плане сцэнічнай падачы нешта дужа зьмянілася з сакавіцкага канцэрту. Дапрацаваць гэты момант, і будзе нішцяк. Дарэчы, 17 траўня ў рок-бары TNT выступ Ash & Skies можна будзе паглядзець бясплатна – хлопцы будуць браць удзел у адборах на фэст “Мост”.



І зноў узнагароды: “Тур году” атрымалі гарадзенцы Main-de-Gloire, якія пасьля сёлетняй прэміі сталі самымі тытулаванымі яе намінантамі, «Канцэрт году» – зноў жа Main-de-Gloire, разам з Across Silent Hearts, «Асоба году» – Ягор Бабоў, «Меркаваньне залежнага эксперта» – ізноў Main-de-Gloire. Апошнюю ўзнагароду музыкі атрымалі якраз падчас свайго саўндчэку. Менавіта іх відавочна і чакала большая частка публікі, бо пасьля выступу гарадзенцаў з кожным гуртом наведвальнікаў станавілася ўсё менш і менш. Адыгралі Main-de-Gloire традыцыйна якасна і бездакорна. Каторы раз ужо бачу гурт на сцэне, і вось зараз заўважыў, што ў пэўны момант я пачаў пазяхаць. Так, усім вядомыя якасныя баявікі гэта крута, але блін, хочацца ўжо нарэшце пачуць і нешта новае. Хлопцы, выдавайце ўжо хутчэй новы альбом, а?



Узнагароду “За асаблівы ўнёсак у разьвіцьцё сцэны” нечакана для самаго сябе атрымаў вядоўца Зьміцер Прышывалка, які, зразумела, у гэты момант і знаходзіўся на сцэне. Кавер году — Charles Mellow, на песьню “Take On Me”, гурт A-Нa. Далей – госьці з Полацку Σοφία. Пасьля выдадзенага ў мінулым годзе альбому «Mopity» ў музыкаў склалася вельмі няпростае становішча са складам: матэрыял гатовы і чакае канцэртнай абкаткі, а граць яго няма зь кім. Таму, пасьля разагрэву гурта Annisokay у мінулым кастрычніку, гурт зьнік з гарызонтаў. Але на сёньняшні дзень становішча ў калектыве пачало выпраўляцца, і музыкі зноў пачынаюць канцэртную дзейнасьць. Шоў атрымалася сакавітым і моцным – эфектна выглядалі вакалісты ў балахонах, якія, стоячы побач, нагадвалі адну дзіўную суцэльную істоту, чорнае пляма са шматлікімі рукамі і нагамі. Крута. Узнагарода «За лепшае шоў» на гэтай прэміі апынулася ў кішэнях музыкаў заслужана.



“Кліпам году” нечакана становіцца відэастужка Evthanazia – “Вера, Воля”. Нечакана, таму што першапачаткова яе нават не было ў намінантах. Але пасьля арганізатары дадалі яе па-за конкурсам, і ў выніку менавіта Evthanazia і перамагла. Што ж, музыкі прарабілі такую працу, што тут няма аніякіх пытаньняў. Трэк году бяруць Ash & Skies зь песьняй “My Only Home”.



Пакуль чакаў выступ The Korea я раптам зразумеў, што стаяць ужо ніфігова надакучыла. Ня ведаю, пад чым былі людзі ў мошы, але вытрымаць такі актыўны, больш чым шасьцігадзінны, марафон здолее ня кожны. Напружанасьць ад стомы вітала ў паветры, і ў выніку падчас выступу The Korea адзін са стэйдждайвераў па прызямленьні атрымаў па твару. Дзіўна, што гэта былі не музыкі The Korea, ага :) Сэт у расейцаў атрымаўся цікавы і самы працяглы, таксама не без тэхнічных траблаў, але гэта ўсё дэталі.



«Музыкам году» становіцца Яраслаў Кароткін (Irreversible Mechanism), а гуртом году – зноў жа Main-de-Gloire. А мы тым часам чакалі Rise in Rage. І вось толькі тут я зразумеў, што часу ўжо амаль дзясятая гадзіна, а людзей у клубе… а людзей амаль няма. Лічу, што Rise in Rage дакладна ня той гурт, выступ якога варта прапускаць. Адсутнасьць людзей у зале музыкі кампенсавалі манекенам у сваёй фірмовай цішотцы, а самі раздалі такога шчыльнага якаснага груўчыку, што тыя, хто застаўся, ледзь не разьнесьлі Рэпаблік ушчэнт. Людзі скакалі, слэмавалі, мошылі, залазілі ўсёй залай на сцэну, а музыкі ў сваю чаргу спускаліся ў залу і ўладкоўвалі вар’яцтва вакол сябе на танпляцы. Вось яно, для мяне менавіта яны далі лепшы выступ (можа, гралі б Rise in Rage раней, так бы і атрымалася, бо большасьць людзей, якія галасавалі, сышлі з клубу значна раней).



На гэтай ноце і скончылася прэмія. Андрэй Іваненка раздаў людзям са сцэны рэшту фірмовых плакатаў, фірмовыя сертыфікаты ў краму “Рок-бастыён” таксама знайшлі сваіх уладальнікаў, і прыйшоў час разыходзіцца. Дзякуй Андрэю за тое, што распачаў такую вялікую справу, як Belarus Underground Awards, упершыню на ёй пабываў – і зараз дакладна наведаю Горадню ў наступным годзе. Я ўсё.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

Доўгачаканая беларусамі падзея нарэшце адбылася — ў Менск прыехалі фінскія фолк-металісты Korpiklaani, лясныя шаманы, адныя з флагманаў сучаснага folk metal, папулярныя і паважаныя на працягу доўгіх гадоў уздоўж неблагой дыскаграфіі і яскравае канцэртнае дзейнасьці.

Твар гурта — Ёнэ Ярвэля, жвавы і энэргічны вакаліст зь фірмовымі дрэдамі і ў стыльным металёвым вобразе, басіст Ярка Аалтанэн — сапраўдны шаман зь сівою барадою ведзьмара, «чалавек-капялюш» у касьцюме — гітарыст Кале Савіярві, лысы з касічкай і бародкай баяніст-акардэаніст Самі Пэртула, знатны патлач-барадач Маці Ёхансан за ўдаркай і малады з выгляду сэсійны скрыпач. Такімі ў сваім каларыце прадсталі Korpiklaani перад беларускай публікай.



Зала была запоўненая цалкам, атмасфера на танцпляцы пераходзіла край сяброўскай цеплыні і набліжалася да небясьпечнай сьпёкі. Радасныя твары, козы дагары, танцы і адрыў. Пятнічнае сьвята праходзіла спраўна, весела і на адным дыханьні.

Разагрэтая гуртом супорту Skeletoon, публіка сустрэла ўлюбёнцаў зь песьняй «Viinamäen Mies» — нядаўні кліп «A Man With A Plan» утрымлівае яе ж у ангельскай версіі: «I'm a man with a plan, and my plan is to booze as much as I can»



Здавалася б парадаксальным, але на канцэрце гурта, што сьпявае пра казачныя ўгары і прапагандуе вясёлы лад жыцьця, не было заўважана перабраўшых асоб, наадварот — і на елках, і ўнутры клубу скрозь бадзёрыя, радасныя і прыстойныя людзі. І, паўтаруся, ох як нямала людзей.



Парадавалі і дастаткова чытальны гук, і мінімалістычнае сьвятло. Хвостка гучала і рытм-секцыя, і гітарнае дж-дж, і вакал разам з бэкамі, і каб пачуць скрыпічныя і акардэонныя сола асабліва ня трэба было закладваць вушы.

Амаль бесьперапынна ішлі кампазіцыі розных перыядаў творчасьці «ляснога клану», цяжка-хістовыя зьмяняліся полькамі, прыпраўляліся хітамі, у першай частцы гучала, бадай, самая ўдалая з апошняга альбому — «Lempo», а завяршальнай перад бісам была Wooden Pints, 21-я ў агульным сьпісе. На біс быў прыгатаваны ёрш з гарэлкі і піва, тэкілай не частавалі. На гэтых двух песьнях народ на танцпляцы канчаткова ўвайшоў у стан пекла: лёталі потныя целы, высока паляцеў чыйсьці красовак, выбягала на сцэну дзяўчынка, пераабдымаўшы ўсіх шэсьць музыкаў і адправіўшыся ў працяглы трыумфальны заплыў па руках публікі. Словам, паўтары гадзіны былі вартыя таго і адпрацаваныя былі гуртом на ўра.



Адпачыўшы ў грымёрцы, музыкі выйшлі з клубу да шматлікіх верных фанаў, па большасьці не сьпяшаючыся грузіцца ў прыпаркаваны дастаткова паводдаль бус, чарга жадаючых сфоткацца з упоратым Ёнэ не сканчалася, гутарылі, фоткаліся і пацягвалі піўка таксама зь гітарыстам, са скрыпачом, з бубначом. Здаецца, усе былі задаволеныя і атрымалі што хацелі. Харызматычныя фіны нарэшце прыехалі і далі менавіта тое, што ад іх чакалі. Дзякуй усім! Гэты цёплы веснавы дзень папоўніў скарбонку яркіх і выбітных дзён для цяжкой плыні нашае краіны.

2 траўня 2016 адбыўся першы ў сваім родзе фестываль беларускага прог-металу. Ініцыяваны высілкамі гурта Endogenesis, акром іх саміх, мерапрыемства пад назвай “7/8 fest” мела ў абойме дзьве female-fronted каманды: прагрэсіўшчыкаў-меладыстаў Borealis і грувовых джэнт-прогераў Asymmetry і музыкальна-істэрычных эксперыментатараў Mascara the Furies.

Акурат за дзень да гэтага прагучаў «фестываль цёмнае музыкі» Darkness Fest. Абодва мерапрыемствы йшлі па пераносах, і зьмена даты 7/8 fest зь 1 на 2 траўня пазбавіла «самага цяжкага выбару» між двума цікавымі тэматычнымі імпрэзамі.

Уласна, да фэсту. Адбываўся ён у клубе «ili» (поўная назва «бар ili клуб» — дастаткова дзіўная шыльда для завядзеньня зь беларускамоўным фарматам). Гэта былы «Салтайм», значна прыхарошаны і акультураны, месцамі — нават да непазнавальнасьці. Інтэр'ер і планіроўка спазналі буйныя зьмены: на новых месцах і сцэна, і бар. Словамі апісваць марудна — лепей бачыць самім. Адназначна стала ў разы лепей. Болей утульна і, так бы мовіць, прыстойна. І, што асабліва прыкметна, павялічылася сцэнічная пляцоўка. Залік. Што яшчэ зусім нязвычна беларускаму воку — ізаляцыя ўдаркі, адмысловы празрысты кораб з барабаннай усталёўкай унутры, які прызваны вырашыць праблему гуку ў невялікім памяшканьні. Сьвятло таксама пастаўлена прафесійна. Ува многім дзякуючы яму стваралася ўтульная разьняволеная атмасфера на танцпляцы, а гурты ўдала падкрэсьліваліся. Адным словам, «ili» мае сур'ёзную прэтэнзію стаць новым месцам для цяжкіх мерапрыемстваў, і ўжо становіцца.

Адкрывалі канцэрт удалыя хлопцы пад загадкавай назвай Mascara the Furies. Калі пабачыш іх хоць раз ужывую — ужо не забудзеш. Шалёны адрыў на сцэне, складанасьць пабудовы кампазіцый, разнастайнасьць гучаньняў. Гэта нават цяжка і блізка параўнаць зь нейкім вядомым аналагам, а навесіць цэтлікі стыляў — і пагатоў. Хлопцы выступалі і ў «Графіці», і ў TNT, але нідзе ня ўпісваліся ў фармат. Як кажуць самі: іх мэта дасягнутая, калі слухач уваходзіць у кагнітыўны дысананс ад такой музыкі. Замест жанравай самаідэнтыфікацыі яны прыводзяць цытату пра сябе: «У меру музыкальная, у меру істэрычная музыка». Падпішусь.





Гурт Asymmetry, мяркуючы па афіцыйнай старонцы, існуе нямала гадоў, але на фэсьце выглядаў юным, тым ня меней ужо дастаткова абкатаным. За нядоўгую праграму нас пачаставалі грувовым музлом з добра пастаўленым жаночым вакалам. Слухаецца прыемна, але нявольна хочацца разьвіцьця ў кампазіцыях. Думаю, хіты ў Asymmetry яшчэ будуць.



Другое прышэсьце Endogenesis. Хлопцы гучна заявілі пра сябе ўлетку 2015, выпусьціўшы EP і пасьпяхова дэбютаваўшы, упрыгожыўшы сабою сумны DreamFest. Адтуль мы абяцалі за імі сачыць — і вось мы тут, сьведчым. Сказаць, што музыка тэхнічная і прагрэсіўная ад слова насычанасьць — не сказаць нічога. Мы з калегам стаялі як зачараваныя, услухваючыся ў філігранныя пасажы сола-гітарыста, месца якіх у кампазіцыях гарманічна запраўляецца як ня менш тэхнічнымі клавішнымі ў выкананьні прыгожай дзяўчыны, як няпростымі рытм-партыямі, так і моцным лірычным вакалам. Вакалісту, небараку, «шанцуе»: мінулым разам давялося выступаць праз ангіну, а гэтым — у гіпсе. Прызнацца, стыльная палка толькі дадавала шарму, а пакутніцкі выраз вачэй прымушаў верыць. Шкада толькі, што згубіў свае доўгія валасы, зь якімі франтмэнскі вобраз быў больш каларытным.





Borealis не пакрыўдзілі тых, хто прагнуў навінак: у праграме, апрача знаёмых меладычна-прагрэсіўных рэчаў прагучалі дзьве новыя кампазіцыі, а асобным падарункам быў кавер на ABBA — «Gimme Gimme Gimme». Працяглы, насычаны сэт, ідэальны ў сваёй завяршальнай пазіцыі, якая надала асаблівае разьняволенасьці і лучнасьці з народам. На біс быў выкананы «Сьнежань», безь якога, згодна дамове, BelMetal ня мог адпусьціць Borealis. Песьня гэтая — сапраўдная пярліна беларускае музычнае спадчыны. І адказна заяўлю, так пранікліва і шчыра вакалістка Іра яе шчэ ня пела.



На тым і скончылі, ва ўтульнай атмасферы, з радаснымі эмоцыямі, пачуцьцём годна зробленай справы і ўдала праведзенага вечару. Бескампрамісна рэспектуем аргам за такі заклад падмурку для разьвіцьця прагрэсіўнай цяжкой музыкі, радуемся іхнаму цьвёрдаму намеру падарыць нам «7/8 fest №2». Адзначаем, што ў кампанію да Serdce і Essence of Datum, Irreversible Mechanism ды Posthumous Blasphemer, разам са студыйнымі In Search For і (пакуль) студыйнымі Innerspace, насьпявае новы эшэлон, і хочацца, каб прагрэсіўны накірунак фармаваўся ў асобную субкультурную галіну. Бо ня можа ня радаваць прагрэс любога кшталту ў справе фармаваньня асобных плыняў, што ствараюць агульнае палатно белметал-сцэны.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн

Пакуль большасьць 1 траўня ела кулічы з пафарбаванымі яйкамі, Re:Public частавалі “буцерамі” – We Butter The Bread With Butter такі давезьлі да нас свой апошні на дадзены момант альбом “Wieder Geil!”. Ці смачна было?

Каб адказаць на гэтае пытаньне, давялося пачакаць, бо канцэрт быў запланаваны яшчэ на 28 красавіка, але з-за неахайнасьці мэнеджара гурта WBTBWB даехаць да нас у тэрмін не змаглі. Прычым, дадзеная інфармацыя зьявілася ў сеціве літаральна за некалькі гадзін да запланаванага гігу, што выклікала зразумелае абурэньне. Яшчэ больш дзіўна, што на наступным дні гэтак жа нечакана сарваўся і выступ Dead by April. Атмасфера абвастралася не на жарт.



Імкнучыся выправіць становішча, агенцыя Wake up! Agency анансавала, што 1 траўня перад канцэртам We Butter The Bread With Butter правядуць аўтограф-сесію, куды, дарэчы, як і непасрэдна на канцэрт, можна будзе патрапіць і па квітках на Dead by April.

Яшчэ адной неспадзяванкай стала амаль поўная адсутнасьць фірмовага мерчу: запаветныя ціштокі з коцікам расхапалі яшчэ расейскія фаны. Так што заставалася атрымліваць асалоду ад шоў.

Асалоду – таму што першымі гралі салодкія менчукі Ash & Skies, гэтым разам ня ў поўным складзе, зь “віртуальным гітарыстам”. Ash & Skies – маладая каманда ў жанры пост-хардкору, што раптоўна “стрэліла” на беларускім і расейскім рынку і нястрымна ідзе да посьпеху. Гэтым разам гурт на ўзроўні “падцяпляў” беларускую публіку, то прапануючы пашумець, то ўзгадваючы, як камусьці было семнаццаць (“When I Was 17”). Хочацца пажадаць больш напору і дзёрзкасьці на сцэне і павелічэньня колькасьці людзей пад ёй. Прасьпяваўшы “my time is running out” і пазбавіўшыся стратэгічнага запасу медыятараў ды палачак, Ash & Skies саступілі месца нямецкім гасьцям.



Раптоўна загучала іранічная аб’ява, што зараз мы пабачым выступ гурта We Butter The Bread With Butter, які пачнецца са шчыра дрэннага інтра. Тут аб’ява, канечне, схлусіла, зь інтра ўсё было ў парадку, як з Баршчом ды Ко, што бадзёра ўскочылі на сцэну. І пачалося мяса. Сапраўды, мацёрым металістам тут ёсьць чаму павучыцца ў хлопчыкаў-дзяўчынак у шорціках. Зь першых жа нотаў “Ich mach was mit Medien” на танцпляцы не засталося ніводнага ціхага кутка – мошылі, слэмілі, трасьлі галовамі, скакалі ўсе. Гэта потым пачнуцца папрокі і высьвятленьні – хто каму і куды заехаў. А пакуль што панаваў стоадсоткавы драйв. На сцэне не сканчаўся канвеер стэйдждайвераў, якіх далікатна падштурхоўваў сьпецыяльна абучаны чалавек. А вось фатографам было не прабрацца ні на сцэну, ні пад яе. Прапаную наступным разам арганізаваць фотапіт.



Надоечы перад канцэртам мне трапіла на вочы інтэрв’ю WBTBWB нейкаму замежнаму выданьню, у якім хлопцы ўпэўнівалі, што, нават калі камусьці ня вельмі падабаецца іхняя музыка, таму проста неабходна пабачыць гурт жыўцом. Дарэчы, акурат такія ж словы ў свой час мы калісьці чулі ад гурта Manowar. Звычайны піяр і самарэклама – падумалася мне напачатку. Але менскі канцэрт стаў пацьверджаньнем таму, што хлопцы словаў на вецер ня кідалі. “Буцеры” сапраўды выдатна працавалі з залай: заклікалі сьпяваць, маўчаць, прысядаць на корты і проста вар’яцець. Часам, канечне, нагадвала гэтакі брутальны дзіцячы ранішнік, але тое было апраўдана, бо забясьпечыла стоадсоткавае пападаньне ў мэтавую аўдыторыю гурта.)



Сэт-ліст быў адборны – цалкам лепшыя баевікі, старыя і новыя, нават захацелася крыху лірыкі. Захацела – атрымала. У сярэдзіне канцэрту на сцэне раптоўна зьявіўся хлапчук, які, хвалюючыся, папрасіў даставіць туды ж ягоную каханую жанчыну. Калі фройляйн апынулася побач, хлопец пастаў на калена, дастаў зь кішэні калечка і сказаў запаветныя для многіх дзяўчын словы. Заля шалёна ўзрадавалася і працягнула адрыў.



Сапраўднае замілаваньне выклікала раптоўнае выкананьне ўрыўкаў з твораў Metallica, Pantera, Black Sabbath – вось яна, пераемнасьць пакаленьняў ін экшн. Хто ведае, калі-небудзь і творчасьць We Butter The Bread With Butter можа стаць свайго роду класікай. А пакуль – толькі маладосьць і… дэткор!

P.S. A “Mayday Mayday” так і не сыгралі. Шкада, было б у тэму.

P.P.S. Усім, хто ванітаваў, спаў пад клубам, атрымаў па прамежнасьці, – здароў’я. Яно вам яшчэ спатрэбіцца. Хаця б на наступных канцэртах.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц

Чацьвёртая частка Darkness Fest'у была адзначана прывозам якасных хэдлайнераў — прызнаных і паважаных у колах «цёмнае» музыкі расейцаў Intra Spelaeum. Беларуская частка, акром нязьменных віноўнікаў і арганізатараў — Beyond the Darkness, была прадстаўленая гучна выбухнуўшай дастаткова нядаўна фармацыяй Plemя і меладэзерамі з Воршы — Argos.

Другі выступ «Племені» трывала замацаваў узятую імі ў лютым планку як гурта незвычайнага, выбітнага і візуальна, і ў музычным плане. Так званы tribal metal з тэматычнымі касьцюмамі, наборам экзатычных інструментаў і пры тым зладжаным выкананьнем на інструментах, стандартных для металу. Груў, мяса, пазнавальны волат-франтмэн. У хлопцаў добрая будучыня, і адным з галоўных пунктаў сьпярша я бачу прайсьці выпрабаваньне буйной пляцоўкай пры большай колькасьці народу, каб адчуць прастору дзеяньняў і магчымасьць загучаць у поўным спектры.



Гурт Argos з Воршы не спаткаў цёплых водгукаў і народнага прызнаньня. Калі спачатку здавалася, што праблема з боку гукача, які моцна ўзьняў вакал над інструментамі, наразаючымі рыфы і мелодыку, то неўзабаве вырысавалася разуменьне агульнай карціны: пры дастаткова неблагім узроўні музыкаў-інструменталістаў, музыцы гурта бракуе завершанасьці і выразнасьці — «сонграйцінг», як яно завецца па-моднаму. За плячыма хлопцаў ляжыць вопыт ранейшага ўдзелу ў не апошніх камандах беларускай сцэны, таму ўпэўненасьць і натуральнасьць падачы заўважная. Але непасрэдна напаўненьню, начынцы варта быць цікавейшай. Трэба, каб чапляла.



Хэдлайнеры Intra Spelaeum гралі трэцімі. І ўзялі ад пляцоўкі Doodah King усё, што яна магла даць: на кантрасьце з папярэднімі камандамі (і ўпершыню з пабачаных мною тамтэйшых імпрэзаў) выступ гурта пачынаўся з туману дым-машыны, залітага сканцэнтраваным чырвона-сінім асьвятленьнем пад гукі працяглага інтра — задаўшы правільную атмасферу, трое каларытных валасатых дзядзек вырваліся на сцэну і зарубілі сапраўдны метал. Так у «Дудзе» яшчэ не гучала нішто і ніхто. Ідэальная сыгранасьць калектыву, прафесійныя топавыя інструменты і нямалы вопыт рабілі сваё. Праграма складалася з рознабаковых рэчаў, робячы ўхіл і ў дэз, і ў дум. Праца драмера як нястомнай машыны, тлусты «кач» і млын хаерам ад басіста і дасканалае адначасовае валоданьне гітарай і голасам ад франтмэна, які ня проста сімвалізаваў сваёй магутнай постацьцю, а пражываў кампазіцыі, перадаючы эмоцыі і рухамі, і непасрэдна сьпевам, у якім сумяшчаў і густы гроўл, і пранізьлівы скрым, і нядрэнны чысты. Добры з усіх бакоў гурт, які стаў упрыгажэньнем і гонарам для Darkness Fest.





Ад Beyond the Darkness хацелася прагрэсу. І ён быў, але ня ў тым плане, у якім уласна хацелася. Выдаўшы альбом, выпрацаваны дзевяцігадовым шляхам ад юнацтва да сталой асэнсаванасьці справы, лідар каманды Міхаіл Стэфановіч з вартым павагі пастаянствам робіць фестывалі змрочнай музыкі, на якіх выступае з BtD, кожным разам дэманструючы нешта новае ў плане запрошаных выканаўцаў або тэатралізацыі шоў. Гэтым разам нас парадавалі гасьцявым ўдзелам Сержа «Funeral», вядомага па фармацыі Articulo Mortis і прафесійнай вакалісткі Ксеніі Дземідовіч. Уладальнікі неблагіх «чыстых» галасоў, пабачаныя з BtD і ранейшымі разамі. Трэба аддаць належнае — зь імі песьні слухаліся цікавей і жывей. Прагрэсу ж хочацца нават ня столькі ў плане новага матэрыялу, колькі ў працы над гучаньнем. Адмаўляюся верыць, што хлопцы самі цалкам задаволеныя вынікам як гуку на альбоме, так і сцэнічным. Непасрэднае суседства з Intra Spelaeum паказала бясспрэчную розьніцу. І імкнучыся адказаць на пытаньні спадарожнікаў, атрымалася вывесьці тэзісы аб недастаткова металёвым перагружаным гуку гітар, на якіх граюцца суцэль-такі металёвыя рыфы, на што і робіцца разьлік пры выкарыстаньні экстрым-вакалу па-над інструментальным пачакам, а таксама аб недастатковай сыгранасьці рытм-секцыі разам з вытрымкай адзінага тэмпу пасярод кампазіцыі. Будзем спадзявацца і сачыць. Beyond the Darkness патрэбны беларускай сцэне!



Народу прыйшло меней, чым на папярэднія darkness-фэсты, меней, чым можа зьбірацца на фэстах у «дудзе», тым ня менш нязмушаная атмасфера ўзаемасяброўства і ўражаньні ад пабачаных гуртоў, і асабліва хэдлайнераў, пакінулі адназначнае адчуваньне добра праведзенага вечару. Плюс нам паабяцалі Darkness Fest V. Будзем жыць і чакаць. Жыць вельмі цікава.

Глядзіце фотарэпартаж.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Аляксей Базарнаў

Ash & Skies — малады менскі гурт, які выконвае музыку ў жанры пост-хардкор. Пагутарыўшы зь гітарыстам і адным з заснавальнікаў — Францыскам Ганчаром, мы даведаліся аб зараджэньні гурта, аб выступах і іншым.

Як ствараўся гурт?

— Першапачаткова гурт ствараўся ў якасьці інтэрнэт-праекту. Першы склад: я — Францыск Ганчар — гітарыст і Ваня Іваноў — вакаліст. Пазьней было вырашана, што мы не жадаем быць інтэрнэт-праектам, а жадаем выступаць, і тады сабралі поўны калектыў. Напачатку 2015 году былі анансаваны Ash & Skies і заявілі пра сябе сінглам «My Only Home», які пазьней увайшоў у наш альбом.

А як у гурт патрапілі астатнія ўдзельнікі?

— Ну, так ці інакш нам былі патрэбныя новыя ўдзельнікі, мы пра гэта абвясьцілі, хтосьці ўбачыў гэта ў інтэрнэце, камусьці сказалі знаёмыя, і паступова мы сабраліся разам.



Як зьявілася назва?

— Калі мы з вакалістам працавалі ў рамках інтэрнэт-праекту, у нас была назва Elements, але па прычыне таго, што гэтая назва была ўжо занята не адным гуртам, мы зразумелі, што нам патрэбен рэбрэндынг. Мы ўсім гуртом думалі над назвай і ў выніку спыніліся на Ash & Skies.

Дзе праходзілі першыя рэпетыцыі?

— Першыя рэпетыцыі праходзілі на менскіх рэпетыцыйных базах. Калі больш канкрэтна, то гэта Growling far, ARec, “Красный кабриолет”, у залежнасьці ад занятасьці тых ці іншых.

Як вызначыліся з жанрам музыкі?

— Напэўна, проста жадалі граць тое, што нам падабаецца, і сталі гэта рабіць.

Распавядзі пра першыя выступы.

— Дэбютны наш выступ быў у нашумелым у свой час бары «Shelter», на лакальнай «салянцы», дарэчы кажучы. Штосьці накшталт фэсту мясцовых гуртоў. Наогул, спачатку нам у пэўным сэнсе было праблематычна зьбірацца для выступаў, таму што наш вакаліст жыве ў г. Арле (Расея). Але справа ў тым, што ў нас у сярэдзіне красавіка 2015 года быў анансаваны выступ на Belarus Underground Awards, які праводзіўся ў Гомелі. Таму мы сабраліся ў Менску, сталі працаваць, рыхтавацца да канцэртаў, выступілі ў «Shelter» і рушылі на Belarus Underground Awards!



Хто-небудзь дапамагаў раскручвацца?

— Ня ведаю, ці можна назваць нас на цяперашні час раскручаным гуртом, але ўсё, чаго мы дасягнулі цяпер, зроблена сваімі сіламі.

У сакавіку 2016 года Ash & Skies адправіліся ў вялікі тур па Расеі. Францыск падзяліўся ўражаньнямі і пра гэта:

— Справа ў тым, што яшчэ на стадыі падрыхтоўкі да выхаду нашага ЕР мы разумелі, што зараз існуе вельмі вялікая колькасьць гуртоў з-за таго, што запісваць і зводзіць музычныя матэрыялы ня цяжка. Яны штосьці запісваюць, зводзяць, «выкідваюць» у сацсеткі, просяць сяброў распаўсюдзіць, праплочваюць нейкую рэкламу і выступаюць у родным горадзе. Мы падумалі, што гэта неяк несур'ёзна, і жадалі адрозьнівацца ад усіх. Менавіта таму было вырашана ў падтрымку нашага ЕР-альбома паехаць у тур па Расеі. Прычым нам хацелася замахнуцца на штосьці досыць вялікае. У выніку гэта вылілася ў 15 гарадоў.



А параўнай расейскую і беларускую публіку.

— Справа ў тым, што цяжка параўноўваць, таму што ў кожным расейскім горадзе была свая публіка, свой клуб, свае ўмовы выступаў. Калі мы ехалі ў тур, магчыма, у нас былі некаторыя сумненьні. Але ў выніку, па колькасьці людзей, якія прыходзілі на канцэрты, па аддачы публікі мы былі задаволены рэзультатам. Калі ўсё-такі параўноўваць, то ў шматлікіх расейскіх гарадах наведвальнасьць лакальных канцэртаў усё ж ніжэй, чым у Беларусі. Але, з іншага боку, мы можам параўноўваць толькі зь Менскам, таму я магу быць неаб'ектыўны. Наогул, людзі падобныя характарам.



Якія планы на будучыню?

— За год нам давялося нямала выступаць, выпусьціць ЕР, зьняць кавер на Adele. Думаю, што планы на будучыню — скончыць гэты канцэртны сезон, таму што ў нас будуць канцэрты ў Менску, Маскве і Санкт-Пецярбургу. Магчыма, тым часам будзем дапрацоўваць нейкі матэрыял, ну, і пасьля гэтага сысьці на заслужаны адпачынак, каб увосені ізноў заявіць пра сябе.



Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Кацярына Юдчыц, уласныя архівы гурта

Паважаныя чытачы, як наконт інтэрв'ю, зробленага ў фармаце нефармальнай бяседы? Па выніках мінулага Раўнадзенства і берасьцейска-менскага двухдзённага сьвяткаваньня юбілею гурта Znich.



У сацсеціўным чаце былі сабраныя прадстаўнікі кожнага з гуртоў-удзельнікаў веснавых імпрэз: Андрэй Апановіч (Trollwald), Аляксандр “Бурзум” Філіпенка (Znich, Folcore), Алесь Таболіч (Znich), Зьміцер Пінчук (Alfar), Кірыл Гутавец (Omut). Прыемнага прачытаньня! Спадзяемся, што такі фармат вы знойдзеце арыгінальным і цікавым.

---

BelMetal: Як прайшоў уікэнд са сьвяткаваньнем юбілею Зьніча, Берасьце, Менск, што цікавага?

Апановіч: Уікэнд прайшоў на ўра. У Берасьці спадабаўся канц. Нягледзячы на некаторыя траблы з гукам (тут уж як карта лягла), канцэрт атрымаўся душэўны. Паболе б такіх усім і паўсюль. У Менску таксама нішцяк усё. Як звычайна бывае ў Рэпабліку. Дзякуй Алесе Таболіч (арганізатарка Фэсту вясновага раўнадзенства – заўв. BM) за цукеркі. Я б усе зчычыліў, але сумленьне не дазволіла))
Асобна хацелася б сказаць пра сам ваяж Мн-Бр-Мн. Было крута. Нават нягледзячы на тое, што Таболіч праспаў усё. Alfar увогуле хлопцы клёвыя!

BM: Калі параўноўваць канцэрты Litvintroll і цяперашнія Trollwald’аўскія, што можна сказаць?

Апановіч: Мы сталі хмурнейшымі.

Пінчук: Ну як сказаць :)

BM: Апану. “Alfar увогуле хлопцы клёвыя!” Вось толькі спачатку вы кідалі касога, калі Альфар з вамі не хацеў бухаць у 6 раніцы, адразу пасьля пасадкі ў цягнік на Берасьце:) У Літвінтролі з Васем было так жа сама? Як ён гэта цярпеў?

Апан: Ну, пачнем з таго, што мы ніколі нікога не прымушаем. Нам жа больш будзе) Ды й пілі толькі я ды Лёха. Паўлік смактаў нулёвачку.

BM: А Вася на мінулых выездах хлябтаў што-небудзь ці быў сур’ёзны і прафесійны?

Апан: Ён быў за стырном. Калі б хлябтаў, я б у аўтобус ня сеў.

BM: Ну дык яго не было кім замяніць, каб расслабіўся чалавек?

Апан: Ды ён мутны. Аднойчы ўзялі мы з Анжыкам (Гарчакоў, клавішнік – заўв. BM) выпілі па 0,5 піва за перасячэньне беларуска-польскай мяжы. Трэба ж адзначыць такое. Традыцыя. А ён нас підарамі абазваў. Вось нафіга?

BM: Вось так зходу підарамі адразу? Ёсьць такое падазрэньне, што Litvintroll з-за гэтага і распаўся. Прымушалі за стырном сядзець, што за песьні пра водкі-шнапсы без паглыбленьня ў тэму?

Апан: Я задаваўся гэтым пытаньнем) Як можна напісаць песьню пра бухло, пры тым не выпіваючы. Гэта пазёрства, як блэкары гавораць.

BM: Цяпер усё спраўна?

Апан: Ёсьць у нас адзін. Ён як умажа, адразу як Кунг-фу Панда становіцца)

BM: То бок улюбёнцам дзяцей і дзяўчын? Як кінагерой?)

Апан: Не. Прыкінь. Кругі вакол вачэй. Мы яшчэ прышпільваемся, што ён акуляры насоўвае)) Дарэчы, дзякуй! Добра, што задаў пытаньне. Я абяцаў яму акуляры падарыць. Зараз трэба ўзяць. Бо ў нас рэпа праз гадзіну.

BM: Калі наступны выступ Трольвальда?

Апан: Калі ў Беларусі, то пакуль Купальскае Кола.



BM: Бурзуму. Саня, а ты заўсёды так заціраеш свае цялегі, зусім ня слухаючы суразмоўцу?) Можа, прарэкламаваць у артыкуле твае машыны на продаж, на якія ты пастаянна пераключаў тэму з усеагульных размоваў пра белметал-сцэну і падобнае.

Бурзум: Ніхалеры ня ўпёр. Ды й з машын засталася толькі Альфа.

BM: Мы таксама, седзячы побач, не ўпіралі, як з размоваў пра Табачнікава і гітарыстаў ты так лоўка пераскокваў на ДАІ і падвескі.

Бурзум: Ты проста недапіраў)

BM: Ты лічыш, што ты зорка і слухаць усе павінны толькі цябе?)

Бурзум: Апан затое быў у тэме! І гэта самае галоўнае. Я ўвогуле хлопец лоўкі. Трэба ж абстрагавацца ад тэмы гітар, быць нармальнымі мужыкамі. А Табачнікаў гэта не для мяне… Мне вось падабаецца Юры Візбар, Юры Антонаў.

BM: А як думаеш, чаму Павал Уладзіміравіч адмовіўся ўдзельнічаць з намі ў гутарцы?

Бурзум: Я думаю, што на ўсё воля Боская…

BM: А хто бог?

Бурзум: Я =)))

BM: Тады раз так, патлумач, вось вы з Folcore сыгралі пад фанеру на Гебельс-ТБ “Беларусь-2”. Калі гэта гучалі студыйныя запісы, то дзе альбом?

Бурзум: Альбом у печы ў гукарэжысёра, ужо падрумяньваецца.

BM: Колькі ўжо можна, калі ён выйдзе ў вольны доступ у сеціва?

Бурзум: Хрэн вам… Толькі дыскі, ніякіх mp3, засаджу.

Апан: Вось дык Ульрых знайшоўся))

BM: Новы альбом Зьніча калі?

Бурзум: Альбом пішацца. За выходныя запішацца большая частка гітар. Усё рушыцца добрымі тэмпамі, улетку будуць запісаныя партыі ўсіх інструментаў. Застанецца справа за зьвядзеньнем і выданьнем.

BM: Як спадабаліся канцэрты?

Бурзум: Канцэрты ў цэлым спадабаліся. Адзінае што вельмі горка ўсьведамляць, што народ астывае да такой музыкі… І наведвальнасьць усё горш. Але радасна, што тыя, хто прыйшоў, шчыра адрываліся і зарадзіліся ўбачаным. Дрэнных водгукаў я не пачуў, роўна як і ня ўбачыў гнеўных позіркаў на танцпляцы. У Берасьці сітуацыя, канешне, была круцейшай за менскую. Народ у момант разьнявольваўся і пускаўся ў пляс.

BM: А што ў Менску было ня так?

Бурзум: Ды ўсё так. Але народ больш слухаў, чым плясаў у поўным адрыве, як гэта было ў Берасьці.

BM: Можа, гэта з-за габарытаў клубу і большай “сур’ёзнасьці” мерапрыемства?

Бурзум: Тут ужо я ня ведаю… Я не шукаў логікі падзей. Проста ацэньваў публіку настолькі, наколькі можна было гэта ўбачыць са сцэны.

BM: А калі параўноўваць твой выступ з Фалкорам і са Зьнічом, то як адрозьніваецца публіка? Яе колькасьць і “якасьць”?

Бурзум: Калі шчыра, то розьніцы асабліва ня ўбачыў) Выключэньне хіба што ў веданьні публікай тэкстаў гурта Зьніч.

BM: Дык я не зразумеў, калі альбом Folcore чакаць? Да Кола чакаць?

Бурзум: Да Кола ня выдадзім. Ён будзе гатовы па музыцы на 100%. Але па афармленьні буклета і ўжо тым болей па выданьні – нерэальна, на мой погляд.

BM: Ну ў гэтым годзе хоць?

Бурзум: Канешне. Зьніч плануем таксама.

BM: А ты зараз удзельнічаеш яшчэ дзе ці пазвальваў адусюль?

Бурзум: Ну не пазвальваў, проста вырашыў расставіць прыярытэты. Ёсьць яшчэ пару праектаў, але там пытаньне грошай… Альбомы на стадыі “дапісаць на студыі пару момантаў”. Вакал і на тры трэкі барабаны.

BM: Цябе трэба рабіць брэндам і шукаць пад цябе інвестараў, фундатараў. Народную петыцыю з прыцягненьнем шырокай увагі. Авось які Вэлком пад гэта прасячэ мазу прапіярыцца. А ты атрымаеш гатовыя альбомы :)

Бурзум: Вось гэта было б нядрэнна. Прычым гэта толькі малая частка маіх твораў. На адсоткаў 80 проста няма пакуль тэкстаў… дайду і да астатняга.
Мне тупа паўштукі на ўсё. І будзе два альбомчыкі, даволі арыгінальныя) І ня толькі іх.

BM: Што за яны? Мы ведаем гэтыя праекты?

Бурзум: Не, ня ведаеце. Хаця, часткова. Некаторы працяг майго праекту A\Vesh.

BM: А ў якіх папярэдніх праектах ты зьяўляўся кампазітарам або сааўтарам?

Бурзум: Piarevaracien. Infestum. Incity…

BM: Паведаміш, як скончыш пералічваць, я, мо, ужо спаць буду))

Бурзум: Я скончыў)

BM: Ну ты проста ахвігець які творчы. А што ты яшчэ пасьпяваеш у жыцьці рабіць? Кінга і Жалязнага чытаеш?

Бурзум: Гляджу кучы навукова-адукацыйных фільмаў… пішу вершы.

BM: На якую тэматыку фільмы? Квантавая механіка? Упарваесься і пішаш тэксты пра квантавыя флуктуацыі?

Бурзум: Не… Хутчэй, духоўны сьвет. Або гістарычныя дакументальныя. Чытаю ўсякую рэлігійную літаратуру.

BM: І як? Сьхіляешся да нейкай з рэлігій?

Бурзум: Не. Я абсалютна нерэлігійны.

BM: Ты ж язычнік.

Бурзум: Проста з рэлігійных усялякіх пісаньняў можна шмат чаго цікавага даведацца.

BM: Гэта так, гэта бясспрэчна!

Бурзум: Духоўны сьвет і напаўненьне асобы гэта ня вера ў бога ці штосьці яшчэ, а проста сувязь матэрыі са звышматэрыяй. Проста дачыненьне парадкаў матэрыі адно да аднаго дазваляе разабрацца ў нечым…

BM: Роўна як Альфар вікінгі і прытрымліваюцца дадзенага сьветапогляду, дзеюць набегі з разбоем і крадзяжом маладзіц, так і ў Зьнічы ўсе абавязаны быць язычнікамі.
Што ты там носіш на шыі? Калі “чоткія” пацаны папросяць патлумачыць, што ты будзеш адказваць?

Бурзум: Ян, ты ж мяне ведаеш. Адкажу ў лепшых традыцыях, на мове тых, хто запытвае. На шыі, між іншым, я нашу свастыку, якую набыў у Індыі. Самы сакральны сімвал усяе т.зв. індаеўрапейскае традыцыі. Як культурнай, так і агулам.

BM: Давай уявім, што я такі кадр, пытаюся ў цябе: “Эй, гэта шо, бл*, свастыка у цябе вісіць, фашыст, га?!”

Бурзум: Адкажу: “Так”. Бо гэта хутчэй. А адказу яны асабліва не чакаюць.

BM: “Так” – фашыст?

Бурзум: Апраўдвацца – паказаць, што ў зьбянтэжанасьці. Прасьцей адказ у лоб)

BM: Ну ладна, а калі Стывен Хокінг у сваім крэсьле электронным голасам цябе спытае аб гэтым жа, што ты адкажаш яму?

Бурзум: Канешне, адкажу: “Ты хто па жыцьці, прышч?”

BM: Думаю, сьвяціла сусьветнай навукі будзе ня надта задаволены такім адказам :)

Бурзум: Які, блін, фашыст))

BM: Вось гэта ты “поцыкам” патлумач, які фашыст, ты ж ім адкажаш, што так, нават не растлумачыўшы паняцьці фашызма, нацызма, НС…

Бурзум: Калі б я быў абмежаваны толькі чатырма сьценамі і толькі агітацыйна-прапагандысцкай літаратурай, можа, было б інакш)
Поцыкам начхаць на твой унутраны сьвет.

BM: Якой агітацыйна-прапагандысцкай літаратурай і што было б інакш?

Бурзум: Калі б я замкнуўся ў пакоі на год і чытаў бы выключна “Майн Кампф” і падобнае – стаў бы фашыстам. А з маім цяперашнім кругаглядам вельмі негуманна было б стаць памагатым нейкага канкрэтнага абмежаванага грамадства.

BM: Фашыстам ці нацыстам?

Апан: Во вы разьвялі…Стаю неяк на прыпынку, нікога не чапаю, як звычайна. Тут падрульвае п’яны быдлос і пытаецца, рэзка так: “Ты як ставішся да Данбаса?” На што я так жа рэзка адказаў: “По*уй”. Ён яшчэ хвілін 10 стаяў і ўкурваў у мой адказ.

---

BM: Алесь, ты калі распачынаў Znich, мог уявіць сабе 20-гадовы юбілей?

Таболіч: Не, ня мог уявіць бо і ня думаў што столькі год будзем на сцэне…

BM: Ці былі такія мары і ці яны зьдзейсьніліся мінулымі 19 і 20 сакавіка?

Таболіч: Ну калі казаць пра 19-20, то ў нас сьвята было і на 10 год, і на 15… вось ужо і на 20, так што гэта ня першае сьвята)

BM: Як ацэніш праведзеныя імпрэзы і што думаеш наконт становішча гурта Зьніч на беларускай метал-сцэне і перад публікай, у чым сакрэт посьпеху таго, што ўсе 20 год гурт застаецца папулярным і ўлюбёным для публікі, зьбірае натоўпы, штогод заваёўвае новую, маладую аўдыторыю (зялёныя хлопчыкі і дзяўчынкі ў вашых майках)?

Таболіч: Я думаю, перш-найперш, гэта праца над самім сабой і ўвогуле прага зрабіць і рабіць далей, бо зразумела гэта больш хобі ў нашай краіне, чым прафесія… Гэта мастацтва, якім кожны творчы чалавек жыве…

BM: Мо, гэта твая лысіна і барада, вобраз, які трывала атаясамляецца зь беларускім пэйган-металам і азначае знак якасьці?))))

Таболіч: Барада-небарада, гэта харызма творчага чалавека)))

BM: Твае здольнасьці да медыйнай дзейнасьці?

Таболіч: Можа і так…

BM: Чаму нават у той перыяд са старым складам і надакучыўшым усім матэрыялам у народзе гучала «Зьніч варыцца ў сваім саку, ужо ня торт», але людзі працягвалі хадзіць, ды масава. У чым сакрэт посьпеху гурта Znich? Ці гэта ўсё Белметал, які зь 2011-га старанна падлізвае?)

Таболіч: Ну ня ведаю, гэта ўжо да тых людзей, якія граюць музыку і робяць агульную справу)



Бурзум: Дарэчы, Саня, праз паўгадзіны стартую гітары пісаць.

Таболіч: Крута, а Руслан што?

Бурзум: Руслан потым. Я пакуль усе свае партыі запішу, яму застанецца пара салякоў.

BM: Кірыл, як вы думаеце, людзі чакалі ад Omut новага матэрыялу ці проста засумавалі і жадалі ўбачыць?

Кірыл Гутавец: Думаю, што чакалі, але ўвесь новы матэрыял да выхаду альбому мы граць ня будзем. Хочацца захаваць інтрыгу :)

BM: Калі выхад альбому?

Кірыл: Лягчэй адказаць, калі пачнецца запіс – у планах пачаць зімой. Матэрыял яшчэ абкатваецца, пераасэнсоўваецца, дапісваецца.

BM: Нечым радыкальна новым ён будзе адрозьнівацца ад ужо знаёмага?

Кірыл: Радыкальна? Шансону дакладна ня будзе)) На дадзеным этапе можна сказаць, што ён будзе цяжэй.

BM: Дзьве прадстаўленыя на канцэрце новыя песьні. Па іх можна меркаваць, разважаць аб астатнім матэрыяле?

Кірыл: Можна, але не адназначна. Нават яны да моманту запісу могуць зьмяніцца, палёт фантазіі цяжка прадугадаць. Тое, што нармальна гучыць у лайве, не заўсёды добра гучыць падчас запісу, і наадварот. Працэс запісу ўсё пакажа.

BM: На Коле вы сыграеце гэтую ж праграму? Тое ж + гэтыя ж дзьве новыя?

Кірыл: Яшчэ ня думалі над гэтым. Усё вырашыцца за пару дзён да фестывалю. Можа, і галасаваньне зладзім, няхай слухачы складуць сэтліст.

BM: Вам грэе душу лідыраваць у галасавалках кшалту “Які гурт больш за ўсё хочаце ўбачыць?”

Кірыл: Не, асабліва і не рэпосьцім, усё роўна гэтая інфармацыя ня ёсьць камянём спатыкненьня.

BM: А як думаеш, для чаго заводзяцца падобныя галасавалкі?

Кірыл: Для скрытае рэкламы.

BM: Таболіч лічыць, што для таго, каб “піяр нармальна”. Ці ўплываюць такія галасаваньні на нейкую выніковую “вагу” гурта адносна іншых?

Кірыл: Ты мне задаеш пытаньне, нібы я арганізатар) Канешне, хочацца сьмяяцца, калі ўдзельнікаў у гурце тысяча, а прагаласавала 2. Мы ня лічым сябе лепей за іншых, мы такія ж, як усе, і галасаваньне гэтага ня зьменіць. Самасьцьвярджацца трэба працай над сабой, а не галасавалкамі.

Бурзум: Пацаны, прыветы! Запіс ідзе выдатна. Сёньня запісаў 6 трэкаў з 11-ці.

Апан: Застаецца Зьнічу не падвесьці. Я Ягору яшчэ абяцаў рэцэнзію на ваш дыск.

Таболіч: Вунь Валерыч піша гітары ў гэты момант у Гомлі.

Бурзум: Бл*, пацаны! Усіх вас люблю. Вы за*бісь. Як нармальныя пацаны… А ня як вата. І разам усе, і за*бісь. А срач і ганідла адно на аднаго гэта дрэнь. Калі ў сям’і парадак, то збс. Калі сцэна – сям’я, гэта збс. А калі ўсё навокал гаўно, то твая найвышэйшая доля – вяршыня гэтай кучы © я.
Апана мне ў вушы гнабілі ўсе запар (слухачы)… Я падумаў, ну, можа, бухло зрабіла сваё, перажываў… Убачыў Апана – усё як і было, той жа Троль, той жа ўгар, той жа настрой. Што зьмянілася? Да ніхрэна. Проста зьявіліся “непрыхільнікі перафармаваньня” ды й толькі. Але гэта толькі ў плане тусоўкі. Я не гавару за кампазіцыйныя зьмены.
Я да таго, што рана ці позна, дабіраючыся да сутнасьці, мы ўпрэмся ў рэчаіснасьць. Дык навошта траціць розум на складаньне тут (дзе няма гістарычнай і фінансавай выгады) рознай лухты, калі можна заняцца творчасьцю…

Апановіч: У тым вось і ўся фішка, што людзі хочуць, каб Апановіч сьпяваў песенькі пра Чорную Панну і іншую лухту. А тое, што калі-небудзь усё зьменіцца, гэта яны зразумець ня хочуць. Машына калі-небудзь згніе, трубы на кухні пацякуць (прычым ня ў самы зручны момант), дзеці павырастаюць і г.д. А ты ў выніку здохнеш. І ўсё. Але задумаешся аб чымсьці большым, чым бытавуха толькі тады, калі будзе ўжо занадта позна. Вось.

Усё яшчэ “торт”, усё яшчэ любімая вялікім мноствам прыхільнікаў, чаканая і непадробна свая – «Эпидемия», расейскі паўэр-метал гурт, найперш вядомы сваімі “эльфійскімі” рок-операмі, пад эгідай сьвяткаваньня 20-гадовага юбілею завітаў у Менск, гэты канцэрт для беларускай аўдыторыі стаў шостым па ліку.

Імклівае разьвіцьцё і заваяваньне масавага прызнаньня ў душэўныя 90-00-я гады. Музыцы, насычанай кранальнымі мелодыямі і лірыкай пра дабро і сьвятло, было наканавана праз захапленьне аўтара Юрыя Мелісава фэнтэзійнай тэматыкай нароўні з дабротным металам стаць асаблівай зьявай на СНД-шнай прасторы і выбіцца ў вышэйшыя эшэлоны, дабіўшыся фірмовай якасьці і робячы нябачаны раней прадукт. Першая частка сагі «Эльфийская рукопись» з гасьцявым удзелам найярчэйшых расейскіх вакалістаў пабачыла сьвет у 2004 годзе. Гэта стала адпраўной кропкай. Далей другая частка ў 2007-м. Потым быў альбом “бяз эльфаў” і сыход вакаліста са спадарожнымі пературбацыямі складу, што ўплывова адлюстравалася на аўдыторыі слухачоў. Вяртаньне да фэнтэзійнай тэматыкі ў альбоме «Сокровище Энии» 2014 году атрымалася няўдалым. Здавалася, гурт стаў на шлях скочваньня… Але, аб менскім канцэрце.

Разаграваў віноўнікаў імпрэзы маскоўскі гурт «Амальгама» – традыцыйны разагрэў металічных гуртоў усходняга суседа. І адзначым: добра напоўнены танцпляц і цёплы прыём аўдыторыі, на ўзроўні зусім вышэйшым за ўзровень “адкрывашкі”.

«Эпи», пасьля непрацяглага інтра, выйшлі хутка і бязь лішняе вады пачалі канцэрт адным з галоўных хітоў – «Звон монет». Зала ўскалыхнулася ў радасных воклічах, дэманструючы сваё шчырае задавальненьне ад сустрэчы з улюбёнцамі. Прыязна і адкрыта з народам прывітаўся і гутарыў вакаліст Яўген Ягораў. Музыкі выглядалі сфармаванай камандай, разам і паасобку несучы сваю энэргію зале. Ставала і тэхнікі, і майстэрства падачы, што і робіць гурту заслужаную “фірмовасьць”. Шчыра прызнацца, маё стаўленьне да канцэрту і мае прадчуваньні – вяртаючыся да раней закранутай тэмы – я прадбачыў ілюстрацыю гурта, аджываючага свой век з усімі вытворнымі: старэньне, растрата аўдыторыі, адкрытая камерцыйнасьць канцэртнай дзейнасьці. Не! «Эпидемия» няхай не на былым піку, але яна адгарнула новую старонку ў сваёй гісторыі. Дваццацігадовы юбілей – рэч такая, да якой ты альбо пляцешся на аўтамаце, альбо праязджаеш яе на ўсіх парах, гучна і ўдала. З поўнай залай гледачоў і ўнушальным багажом улюбёных хітоў. Акурат гэта я і маю сказаць пра сёньняшні канцэрт. Дзьве гадзіны без перапынкаў, ад “класікі” да старых і новых рэчаў з “рукапісаў”, назад да першых альбомаў, праз балады – «Я молился…», «Всадник из льда» (апошняя – з адмысловым ходам з выключэньнем сьвятла і ўсеагульнай падсьветкай запальнічкамі і мабільнікамі). Вельмі парадавалі рэчы кшталту «Чёрный маг» и «На краю времени», апафеозам выглядалі народна ўлюбёныя «Феанор» і «Пройди свой путь», імправізаваны выхад з закулісься на біс быў у выглядзе чаргі прамоваў ад музыкаў, якія прызнаваліся ва ўзрушанасьці ад беларускай аўдыторыі і шчыра нам дзякавалі, Юры Мелісаў не забыўся адзначыць свае беларускія карані, што асабліва прыемна. Гутарыць з народам у музыкаў атрымлівалася ўдала і ў тэму, нават калі гэта тычылася адкрытага рэкламаваньня мерчу :) Яўген вылучаў сярод натоўпу твары, знаёмыя па папярэдніх канцэртах, клапаціўся пра дзяўчыну-стэйдждайвершу, рабіў анонс хуткага выхаду музыкаў на аўтографы праз 20 хвілін пасьля шоў, адкрыта сачыў за часам па высунутым зь кішэні тэлефоне – карацей, усяк змываў мяжу “пафаснасьці” і тым надаваў гурту асаблівы шарм.

Аўдыторыя, здаецца, пасталела. Колішнія зялёныя хлапчукі і дзяўчаты сталі дужымі ваярамі і гожымі паненкамі, вернымі, аднак, свайму любаму гурту, на чыёй творчасьці вырасьлі. Хапала, разам з тым, і такіх, хто ўздымаў руку на пытаньне “ці першы раз сёньня”. Быў у зале пад уласным сьцягам і беларускі фан-клуб, створаны ў далёкім ужо 2008-м. Самае прыемнае ў гэтым усім, што гурт не спыняецца, мае амбіцыі, выглядае як добры калектыў з разуменьнем справы, рыхтуе да выхаду новы сінгл, ужо ў траўні. А (увага!) у ліпені зноў наведае Сінявокую з выступам на фестывалі “Наш Грунвальд”!

Скончу вольнай інтэрпрэтацыяй слушнай думкі сябра. Гады ідуць, канцэрты граюцца, людзі сталеюць. Але «Эпидемия» спраўна зьбірае залі. Што калі прычына ў тым, што проста музыка добрая?..

Пажадаем музыкам не губляць імпэту, высякаць творчыя ідэі фантанам, як у самыя маладыя гады, быць, заставацца і рушыць далей. Зь юбілеем вас і дзякуй вам!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Аляксей Базарнаў

Зь мінулага прыезду швейцарскіх фолк-металістаў Eluveitie, які адзначыўся ўсеагульным экстазам і захапленьнем, прайшоў год. Шмат вады ўцякло за гэты час, але пэўныя рэчы засталіся нязьменнымі: дакладныя швейцарскія гадзіньнікі, смачны швейцарскі шакалад, шапка Крыгеля і годная швейцарская музыка. Аднак ці дастаткова было апошняй умовы, каб ісьці на Eluveitie яшчэ раз, ці не спатолена была прага ў пазамінулым лютым? Нездарма ж кажуць, да харошага прызвычайваешся хутка… Сапраўды, у параўнаньні зь мінулым канцэртам, дзе літаральна яблыку было не ўпасьці, людзей прыйшло адчувальна менш, але пры гэтым Re:Public заставаўся прыстойна запакаваным. Да таго ж многія, у каго не атрымалася прыйсьці на першы менскі выступ Eluveitie, нарэшце зьдзейсьнілі свае мары.



Гэтым разам швейцарцы прывезьлі з сабой падцяпленьне з сонечнай Італіі – гурт Heretic’s Dream. Італійцам з уласнай усталёўкай і клавішамі прыйшлося пацясьніцца на сцэне, пакінуўшы абсталяваньне Eluveitie нерухомым. Затое самі Heretic’s Dream былі вельмі жвавымі, адорваючы прысутных абаяльнымі ўсьмешкамі, у чым дасягнуў асаблівага посьпеху бубнач і вакалістка, само сабой. Што датычыцца музычнага матэрыялу, то ён не паказаўся асабліва арыгінальным. Хоць пэўныя меладычныя часткі і былі неблагімі, разам зь мілагучным, але ня самым выразным вакалам кампазіцыі часам наводзілі сон. Другой Lacuna Coil не атрымалася. А камусьці ўкаціла і так.



Усе розначытаньні скончыліся, калі на сцэну эпічна выйшлі галоўныя героі вечару. На першай жа песьні, “King”, танцпляц схвоснуўся ў адну шалёную швалю, якая апантана білася, нібыта спрабуючы вырвацца па-за межы памяшканьня клуба. А Крыгель толькі падліваў масла ў агонь, маўляў, даеш факін сэркл-піт у масы, ды, як спраўны хардкоршчык, біў кулаком у грудзі. І немагчыма было не зацаніць крутыя калготкі Ганны – ажурныя са скуранымі ўстаўкамі на каленях (падкажыце, дзе набыць). Хаця шмоткі ў сцэнічнай дзейнасьці Eluveitie займаюць ніяк ня першае месца, гурт бярэ іншым – шчырасьцю ў камунікацыі і майстэрствам у выкананьні, бо, каб спраўляцца з вялікай колькасьцю дудзелак, струнных, ня кажучы пра “стандартны” набор інструментаў метал-гурта, трымаючы пры гэтым няспынны кантакт з залам, трэба быць прафесіяналамі. Нават калі перашкоды з гукам не заўсёды дазваляюць ацаніць аб’ём высілкаў і працы, што адбываецца на сцэне.



Гэтым разам сэт Eluveitie доўжыўся дзьве гадзіны, у тым ліку дзякуючы адмысловай акустычнай частцы. Як высьветлілася, акустыка загучала нездарма. Крыгель узгадаў, як у 2009 годзе гурт выдаў цалкам акустычны альбом «Evocation I: The Arcane Dominion», і цяпер надышла пара аб’явіць, што працягу дакладна быць. Больш за тое, разам з улюбёнымі хітамі мы пачулі і кампазіцыю з надыходзячага акустычнага альбому. Так што, калі ў мінулы раз было “мала”, у гэтым годзе мы атрымалі Eluveitie зь лішкам, некаторым нават пашчасьціла трапіць на meet’n’greet з гуртом. І чакаем новай працы.



Не абышлося і без падарункаў для самога гурта. У мінулым турнэ расейскія фаны падарылі Eluveitie балалайку, на гэты раз адна зь беларускіх фанатак вырашыла падтрымаць добрую традыцыю і прынесла Крыгелю сьвістульку, на якой, як кажуць сьведкі, ён нешта насьвістваў пасьля канцэрту. А мы, у сваю чаргу, зноў сыходзілі, напяваючы: “I close my eyes, Inis Mona…”



Чарговая сустрэча са швейцарскімі чараўнікамі атрымалася па-сяброўску цёплай і ўзаемна прыемнай. Нягледзячы на “традыцыйныя” перашкоды з гукам, Eluveitie зноў узварухнулі Менск і, хочацца думаць, зрабілі гэта не ў апошні раз.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

Нарэшце, нарэшце гэта зьдзейсьнілася! Цырк дэбілаў разам са сваім прыдуркаватым балаганчыкам мінаваў нашую краіну і гэта, лічы, першы выпадак, калі нам было дазволенае тое, што не дазволенае нашаму ўсходняму суседу. Урачыстыя закон і справядлівасьць, якія ўсё ж час ад часу пануюць і тут, ня далі сапсаваць нам усім сьвята, хай сабе асобныя клоўны і намагаліся нашкодзіць. Ну што можа быць мілейшае за ананімныя скаргі, а?

Цікава, што з усяго складу The Flaming Arts Fest пытаньні выклікалі толькі Nile і Belphegor. Цяжка было, напэўна, у нечым абвінаваціць Melechesh. Нацызм? Ну такое. Сатанізм? Таксама ня вельмі вяжацца з гуртом з Ізраілю. Таму, скаргі сканцэнтраваліся на астатніх двух гуртах, а Melechesh знайшлі іншую падставу для саскоку з туру. Melechesh Ashmedi, гітарыст і вакаліст, пашкодзіў руку і адмяніў шэраг канцэртаў у Беларусі і Расеі. Усё б нічога, але для прыстойнасьці можна была б і папрасіць прабачэньня ў фанатаў.



Шкада, бо Melechesh былі важным зьвяном ланцужку, які рабіў The Flaming Arts Fest менавіта фэстам, а не сумесным канцэртам двух гуртоў. Ды й асабіста для мяне Melechesh цікаўнасьць прадстаўляў нават большую, чым Nile. Але, тут маем тое, што маем. І можна толькі радавацца, бо ўжо ў другім канцэрце туру, які адбыўся сёньня ў Піцеры, выступілі ўвогуле адны Nile. Праваслаўныя актывісты абяцалі сарваць расейскія канцэрты, і на жаль, пакуль у іх гэта атрымліваеца. У аэрапорт “Пулкава” прыбыў Анатоль Арцюх, які спачатку прычапіўся да фаната ў ідэалагічна нявернай цішотцы з фэсту Carpathian Alliance (пасьля таго, як фанат назваў сваёй улюбёнай песьняй “Sexdictator Lucifer”, я думаў, што актывіст ад зьзяньня пукана выйдзе на арбіту), а потым нахабна намагаўся правакаваць музыкаў і тур-менеджераў на бойку. У гэтай сітуацыі крута сябе павялі Хельмут і асабліва Карл Сандэрс з Nile. Я б і сам ня стаў мець зь ім ніякіх справаў у пытаньні бойкі :) Глядзіце самі ніжэй, калі яшчэ ня бачылі.



Усё, хопіць. Менскі канцэрт прайшоў без замінак, і гэта галоўнае. Дзьверы былі назначаныя на шостую гадзіну, старт канцэрту – на сёмую. У праграме абяцаныя пашыраныя сэты ад Nile і Belphegor у якасьці кампенсацыі за зьлёт Melechesh. Прыйшоўшы за палову гадзіны да абвешчанага пачатку, натыкнуўся на зачыненыя дзьверы ў залу і невялікую купку людзей у клубе. Так наступіла сёмая гадзіна, а пасьля і амаль палова на восьмую. Дзьверы адкрыліся, за гэты час людзей стала значна больш, ад металхэдаў у сваім класічным амплуа, да мужчынаў у класічных касьцюмах, ці тое панядзелак іх бязьлітасна вырваў на канцэрт адразу з прац, ці тое мінкультаўскія рэвізоры падабралі самую бяспалеўную вопратку. Наведвальнікі пацягнуліся да бару, і такім чынам чакаць ім стала значна цікавей.



А па сцэне ўжо ва ўсю соўгаліся музыкі і тэхнікі Nile, удакладняючы апошнія тэхнічныя пытаньні. Nile па папярэднім лайн-апе павінныя былі граць другімі, але па пэўных падставах іх паставілі ў пачатак. Людзей гэта ня дужа зьнервавала. Бліжэй да дзявятай шоў распачалося. Бязь нейкіх пэўных вынаходстваў, усё ж музыкі граюць музыку ня самую простую, пачалі раздаваць тлустыя рэчы адна за адной: “Sacrifice Unto Sebek”, “Defiling the Gates of Ishtar”, “Kafir!”, “Hittite Dung Incantation”. Д’ябальскі вакал Карла. Сапраўды, калі ў астатніх выпадках і былі нейкія пытаньні да гукача, то тут заглушэньне ўсіх астатніх музыкаў гучала як адмысловы эфект. Далас дзелавіта стукае нагой па сцэне. Празь песьню прамовы і падзякі публіцы за тое, што прыйшлі і за выдатную адтапырку. Разы 2-3 за ўвесь сэт быў узгаданы мінулы выступ Nile у Менску, калі сэт доўжыўся ўсяго 20 хвілінаў. “Сёньня мы сыграем больш, чым у мінулы раз, дакладна”. Думаю, падманутым ніхто не сышоў. Рады быў пачуць улюбёную “Sarcophagus”, з кліпа на якую пачалося знаёмства з творчасьцю гурта, і зь якой зараз гурт Nile і асацыюецца. Атрымалася моцна. Ну і “Black Seeds of Vengeance” на закуску.



Карл застаецца на сцэне раздаваць аўтографы і фатаграфавацца з фанатамі, якія падчас шоў уладкавалі гурту выдатную падтрымку. Адзіны камячок з хэдбэнгераў у першых шэрагах і перманентна ўзьнікаючы слэм пасярэдзіне, удзельнікі якога час ад часу ўпісваліся ў вышэй названых. Ніхто асабліва ня быў супраць. Пакуль ішла наладка Belphegor, дзякуючы арганізатарам сустрэцца з Карлам Сандэрсам атрымалася і ў нас. Наш добры партнёр падрыхтаваў для ўсіх удзельнікаў фэсту адмысловыя цішоткі, якія ўрачыста ўручылі спачатку Nile, а пасьля і Belphegor. Спадзяемся, што музыкам прыйшлося да спадобы.



Тым часам, час ужо пераваліў за дзясятую гадзіну, на сцэне зьявіўся аграменны заднік з лога Belphegor, а ў зале павеяла ладанам. На сцэне зьявіліся чэрапы і адмысловая фірмовая мікрафонная стойка для Хельмута. Тыя, хто сумняваўся, ці будзе менскі канцэрт адбывацца пры поўным парадзе, пры выглядзе гэтай сцэнічнай атрыбутыкі супакоіліся. На сцэне зьявіліся музыкі. І… бязь лішніх словаў началі наразаць сваю праграму. Злавеснае сьвятло, прыглушанае да максімуму, воблакі дыму, у якіх час ад часу губляліся постаці музыкаў. Шоў Belphegor гэтым вечарам дакладна перамагло ў Nile па частцы відовішчнай, што таксама адчувалася і па фанатах. Амаль пагалоўна яны застылі на танцпляцы, пагружаныя ў рытуальныя падзеі, якія адбываліся на сцэне. Стома пасьля ўгару пад Nile тут ні пры чым. Хельмут на практыцы паказаў, што на дробязі ён не разьменьваецца і кожнае шоў – гэта эталон якасьці. Так было і ў Менску. Шкада, што выступ праляцеў занадта імкліва. Хацелася больш. Але, мы ўсё ж убачылі выступ Belphegor, і гэта галоўнае. Дзякуй усім за вечар!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская

Музычны крытык старой гвардыі, піянер беларускай рок-журналістыкі 1980-х гадоў, адданы заўзятар беларускасьці і нацыянальнай ідэі, фанат сваёй справы да канца… Яму было 56 гадоў.



Звычайна пры публікацыі нейкага артыкулу на сайт я дапускаю думку: «Зараз Мартыненку прыйдзе апавяшчэньне на пошту і будзе чытаць, гэткі несацсецеўны чалавек». А зараз публікацыя аб ім самім…

Спадар Вітаўт паклаў жыцьцё на карысьць альтруістычнай справы, быў тым, пра каго кажуць «бяссрэбранік, жыве ідэяй і наталяецца адным толькі пачуцьцём рэалізацыі, дзівак». Дзіваком яго апошні час і лічылі. Многія з вас ведалі яго па падпрацоўках на продажы дыскаў і кніг на канцэртах.

Але паглядзіце, якія рэцэнзіі пісаў гэты чалавек, як укладаў душу ў кожнае слова, як вывучаў прадмет да самай сьціплай дробязі! BelMetal можа толькі ганарыцца ўдзелам спадара Вітаўта Мартыненкі на сваіх старонках у якасьці аўтара. Ягоныя публікацыі: belmetal.org/profile/vmartynienka/created/topics/

Шкада, спадар Вітаўт… Столькі недагаворана і столькі ня вывучана ад Вас. Шкада. Вы былі добрым чалавекам, якіх сустракаецца няшмат.

Прыводжу апошняе паведамленьне Вітаўта Мартыненкі зь ліставаньня па электроннай пошце без каментароў.



R.I.P.

Вакаліст аўстралійскага рок-гурта AC/DC Браян Джонсан мусіў спыніць міжнароднае турнэ з-за праблем са здароўем. Новым франтмэнам стаў саліст вядомых Guns N' Roses Эксл Роўз, паведамляецца на афіцыйным сайце гурта.

68-гадовы Джонсан вырашыў спыніць канцэртную дзейнасьць па патрабаваньні лекараў, якія папярэдзілі музыку аб магчымай страце слыху.
«Гурт AC/DC дзякуе Браяна Джонсана за ягоны ўклад і адданасьць у творчасьці на працягу вялікай колькасьці гадоў. Мы разумеем, паважаем і падтрымліваем рашэньне Браяна перапыніць турнэ», — гаворыцца ў паведамленьні. У рэлізе таксама адзначаецца, што ўсе абавязацельствы AC/DC у рамках міжнароднага турнэ Rock Or Bust World Tour будуць выкананы дзякуючы таму, што Роўз «ласкава прапанаваў садзейнічаньне».

Таксама нагадваем, што 54-гадовы Роўз грае на гітары і клавішных. Ён прызнаваўся адным з самых вялікіх вакалістаў рознымі аўтарытэтнымі выданьнямі, у тым ліку Rolling Stone ды New Musical Express (NME).
У сакавіку 2016 году NME называў Роўза галоўным прэтэндэнтам на месца Джонсана. А фан-сайт Guns N' Roses GNRTruth паведамляў пра тое, што Роўз наведваўся ў Атланту на нейкую сакрэтную рэпетыцыю, не зьвязаную з праэктам узьяднаньня ветэранаў гурта. Менавіта ў Атланце AC/DC праводзяць праслухоўваньні вакалістаў.

Джымі Хендрыкс, Эрык Клэптан, Дуэйн Олмэн, Джымі Пэйдж… Сярод усіх гэтых вядомых імёнаў ні ў каго няма і не было такой свабоды думкі і творчасьці, такога палёту фантазіі, як у Эстаса Тонэ. Эстас — надзвычай адораны музыка, чыя творчасьць, заклікаючы да сэрцаў слухачоў, імгненна пранікае глыбока ў душу і пакідае там свой адбітак на ўсё жыцьцё. Гэта той чалавек, якому не патрэбныя бурныя авацыі і захопленыя крыкі слухачоў. Адзінае, што яго цікавіць падчас выступу — гэта гітара. Нічога, акрамя гітары. З дапамогай яе ён, як сапраўдны чараўнік, па-майстэрску выказвае волю, натуральнасьць і бясконцасьць. Ён сьцірае межы і адрозьненьні паміж людзьмі, іх матэрыяльным становішчам, узростам, аб'ядноўваючы ўсіх у адно цэлае і натхняючы на самапазнаньне.

«Мая гісторыя музыкі пачалася шмат гадоў таму назад, але тады я не адчуваў праўдзівай страсьці да яе, і вось аднойчы, пасьля 11 гадоў цішыні, я зноў сустрэўся зь яе раскошай! Музыка адарыла мяне новымі ведамі, стаўшы настаўнікам і гідам, я нібы дзіця, адкрыў яе з іншага боку і знайшоў у ёй свой шлях і разьвіцьцё. Са смуткам і болем, з радасьцю і любоўю прыйшоў час падзяліцца з вамі гэтым чараўніцтвам… »

Канцэрт прайшоў у вельмі нестандартнай абстаноўцы. Усе мы прывыклі бачыць музыку на вуліцах, дзе ад гледачоў яго аддзяляе ўсяго толькі пару сантыметраў. Зараз жа дзейства адбывалася нават ня ў звыклым Re: Рublic'у, а ў Цэнтральным Доме Афіцэраў. Абстрагаваўшыся ад усяго таго, што адбываецца вакол, трубадур пачаў свой выступ. Ён быў цалкам пагружаны ў сябе: у свае думкі, гукі, словы, эмоцыі. Здавалася, што нішто ня здольнае вярнуць яго да штодзённай рэальнасьці.

Першымі акордамі пагрузіўшы слухачоў у нейкае падабенства трансу, Эстас адразу даў зразумець, што нічога звыклага сёньня тут мы ня ўбачым. Усё было новае: і атмасфера пагружэньня ў музычную медытацыю, і поўнае зьліцьцё з інструментам у адзінае цэлае, што, трэба прызнацца, вельмі рэдка даводзіцца назіраць апошнім часам, і само перажываньне музыкі, і, непасрэдна, яе перадача. У яго творах можна было нанава адкрыць для сябе элементы рускай, іспанскай, індыйскай, цыганскай і мноства іншых культур, лейтматывы якіх, плаўна перацякаючы з аднаго ў другі і паступова абрастаючы новымі інтанацыямі, пяшчотна зачароўвалі сваімі цудоўнымі спалучэньнямі гукаў. І гучала гэта ўзрушаюча прыгожа.

Паміж музычнымі часткамі, поўнымі мудрагелістых імправізацый, творца спрабаваў акунуць слухачоў у сьвет поўнай гармоніі.
Затуманены музычнымі сімваламі, яго ўнікальны духоўны сьвет з усіх сіл спрабаваў проста вырвацца вонкі і распавесьці штодзённаму слухачу нешта новае, пра што ён раней нават і не здагадваўся.

Усе гледачы сядзелі як зачараваныя, слухаючы гаворкi музыканта: падчас паўзаў у зале стаяла поўная цішыня. Нехта слухаў з заплюшчанымі вачыма, а нехта ня мог адарваць ад выканаўцы вачэй — розум абсалютна ўсіх быў заняты толькі Эстасам у гэтыя некалькі гадзін.

А калі ў канцы выступу згасла сьвятло, і музыка адклаў гітару, пачаўшы пераймаць гукi варгана, усе і зусім замерлі, апынуўшыся ў паўзмроку i баючыся паварушыцца: абы не парушыць лішнім неакуратным рухам чараўніцтва, якое было ў зале.

Гэта быў той рэдкі выпадак, калі ў музыкі атрымалася цалкам данесьці да слухачоў свой сьветапогляд і даць нешта большае, чым проста вечар добрай музыкі.

Тэкст: Дыяна Прымшыц
Фота: Вольга Вячэрская

Прайшоў выдатны канцэрт. Гэтым разам Moonspell падарылі беларусам ладную праграму зь песень уздоўж усяе 20-гадовае дыскаграфіі, з упорам на вельмі годны мінулагодні альбом «Extinct». Фірмовае выкананьне і шчырая падача, нястрымная энэргетыка і харызма франтмэна, дасканалыя музычныя партыі, антураж, атмасфера. І сяброўская раздача аўтографаў з фатаграфаваньнем для ўсіх жадаючых.

Асабіста для мяне гэта быў першы раз, калі «паўтары гадзіны праляцелі як адно імгненьне» стала самай дакладнай, без прыкрас, фармулёўкай уражаньняў. Так, я высока ацаніў новы матэрыял, чакаў канцэрту з прадчуваньнем улюбёных рэчаў «Domina» і «The Future Is Dark», быў узрушаны наяўнасьцю ў планавым сэтлісьце любімай са школьных часоў «Everything Invaded», але паўтары гадзіны кайфаваньня ў цэнтры танцпляцу не былі загадзя прадвырашанымі, яны такімі былі зроблены.



Уражаньне ад канцэрту звычайна складаецца з шэрагу фактараў: праграма, падача, выкананьне гук, сьвятло, публіка… Схіліць шалі ў адмоўны бок лёгка можа кожны зь іх. І калі гэты, трэці ўжо, візіт Moonspell у Менск атрымлівае высокую адзнаку, то, па маім меркаваньні, усе пункты былі выкананыя на выдатна. І калі добры гук і афарбоўка на родных пляцоўках пасьля пабачанага ў еўропах працуе хутчэй як фактар прыемнага сюрпрызу, калі прыйшло перакананьне, што і зусім без аншлагаў шоў можа быць вельмі душэўным, то ключавой пераменнай сталася менавіта тое, як гурт ставіцца да сваёй чарговай аўдыторыі, наколькі выкладаецца, як паводзіцца з фанамі. Калі некаторыя адпрацоўваць прахадны выступ, іншыя, старэйшыя і больш паважаныя, шчыра аддаюцца да апошняй кроплі энэргіі, не пакідаючы нікога безуважным, безальтэрнатыўна ўлюбляючы ў сябе гледачоў, раней знаёмых з творчасьцю толькі ўскосна.

Moonspell гэта больш за 20 гадоў на грэбні хвалі, сусьветнае прызнаньне, шыкоўная дыскаграфія, якая з гадамі не становіцца горш, а толькі раскрывае наноў дыямент творчага генія гэтых выбітных партугальцаў. Гэта адлюстраваньне імкненьня да цёмнага і непазнанага, гэта катарсіс і філасофія, гэта закаханыя вочы дзяўчын у залі ў назіраньні за паўднёвымі прыгажунамі. Гэта гурт, які, несумненна, заслугоўвае тую ўвагу, якую паўсюдна атрымлівае.



Праграма базавалася на прэзентацыі «Extinct». Заднік упрыгожваў аграмадны банэр — адзін з варыянтаў вокладкі альбому, ударку — буйны жывёльны чэрап, а месца клавішніка было стылізаванае арганнымі трубамі. Стыльныя алдскульна-металёва-гатычныя вобразы музыкаў на выдатна дапаўнялі агульную карціну. Асабіста франтмэн Фернанда Рыбэйру пераўвасабляўся некалькі разоў, пад характар і настрой пэўных песень і сэнсавых частак канцэрту. А часткі былі сапраўды разнапланавыя: ад вышэйзгаданай прэзентацыі (жывы гук пачалі з «La Baphomette», працягнуўшы ў першыя дзьве альбомныя кампазіцыі «Breathe (Until We Are No More)» і «Extinct»), да рэчаў з самага першага альбому, які, відавочна, за 20 год лічыцца актуальным самімі музыкамі, а гэта паказчык. Сваё належнае месца заняла і абавязковая класіка кшталту «Alma Mater» і астатніх. Рознабаковасьці праграме надало спалучэньне такіх рэчаў як акультна-містычная «Mephisto» і фолкавая «Ataegina». Было шмат прамоваў і працы з залай ад Фернанда, напрыканцы прагучала «Belarus! Without you there's no tomorrow...» як падагульненьне асноўнага лейтматыву, зададзенага тэматыкай «Extinct».



Не давялося пачуць аніводнага дрэннага водгуку, усе падаваліся цалкам шчасьлівымі. Музыкі празь непрацяглы час зрабілі падарунак, выйшаўшы на раздачу аўтографаў і фатаграфаваньне, абсалютна па-свойску і дружалюбна ведучы сябе з прыхільнікамі, задаволіўшы ўсіх жадаючых.

Народу прыйшло па-сапраўднаму нямала, і народу рознага: і стар, і мал. Народу тычыцца і, бадай, адзіная адмоўная рыса паводле канцэрту: малапрыемны з выгляду кантынгент, што лез на сцэну і спрабаваў пабратацца з вакалістам, але штораз адпраўляўся ўніз мэнэджмэнтам гурта з сапраўдным клопатам і руплівасьцю, зь ветлівым пахлопваньнем па плячу ад Фернанда. Ну і ок. У астатнім усё вышэй за высокія пахвалы. Брава, Moonspell, дзякуй тым, хто гэта ажыцьцявіў, і хвала ўсім нам! Мы атрымалі выдатныя ўражаньні і бясцэнныя ўспаміны.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн

Хто ня памятае дзівосы, што вытвараў самы брутальны гурт планеты Dethklok, – выступ з адной песьняй за палярным кругам, запіс новага альбому пад вадой, канцэрт з абуджэньнем троля ў Фінляндыі… У рэальным жыцьці метал таксама можа прагучаць у абсалютна нечаканых месцах. Часам гэта прадыктавана зьнешнімі абставінамі, але ў большай ступені – спробы музыкаў паказацца эпатажнымі і чарговы раз прыцягнуць да сябе ўвагу. У гэтым аглядзе мы сабралі 6 нетыповых пляцовак, на якіх выконвалася цяжкая музыка. Магчыма, надышоў час і нам адкрываць новыя гарызонты? Адзіным Re:Public’ам сыты ня будзеш.

6. Опера

Шостае места ў нашым сьпісе займае выступ гурта Satyricon у Оперным тэатры Осла разам з хорам Нарвежскай Оперы і Балету, па выніках якога быў выдадзены лайв-альбом з канкрэтнай назвай “Live at the Opera”. Па словах Сатыра, праца над дадзеным праектам была вельмі натхняльнай. Ды й відэа з закрытага паказу выглядае вельмі эпічным. Блэк-метал у оперы зайграў новымі колерамі.





Зрэшты, былі яшчэ неблагія спробы зладзіць канцэрты ў “акадэмічных” месцах. Узгадаць хаця б акустычны тур Within Temptation у тэатрах, вынікам якога зьявіўся запіс “An Acoustic Night at the Theatre”.



Альбо акустычны выступ брытанцаў Anathema ў Лівэрпульскім Катэдральным саборы.



Аднак акустыка даволі лёгка ўпісваецца ў падобны каларыт, а вось блэк метал у тэатры выглядае неверагодна. Хоць і не да такой ступені, як тое магло б атрымацца ў касьцёле. Дарэчы, ходзяць чуткі, што пад Менскам прадаюць адзін такі будынак…

5. Букінгемскі палац

Яшчэ адно пампезнае мерапрыемства – сьвяткаваньне юбілею каралевы Елізаветы II у 2002 годзе, якое суправаджалася грандыёзным канцэртам у садзе Букінгемскага палаца. Канцэрт адкрыўся выступам Брайана Мэя, вядомага большасьці ў якасьці гітарыста легендарнага гурта Queen. Спадар Мэй з сола-гітарай на даху палаца і з аркестрам, які зьмяшчаўся ў садзе, выканаў “God save the Queen”.



Брытанскіх музыкаў, відаць, натхняюць дахі. Яшчэ ў 1969 годзе незабыўныя The Beatles вельмі зьдзівілі офісны квартал Лондана, зладзіўшы сэт на даху штаб-кватэры Apple Corps.

4. Круіз

Некаторых музыкаў прыцягвае водная стыхія. У мінулым годзе гурт Nightwish адправіўся са сваімі фанатамі ў некалькі круізаў па маршруце Турку-Стакгольм. Грандыёзная туса, Meet&Greet, канцэрт гурта ў поўным складзе на караблі – усё гэта чакала фанатаў. Застаецца толькі паглядзець відэа і яшчэ раз паспачуваць, што травеньскі выступ гурта ў Менску адмяняецца.



На цеплаходзе музыка зайграла ня толькі ў фінаў, нашыя суседзі зь Кіева некалькі год запар ладзілі традыцыйны фэст Kiev Kills у фармаце круізу па Дняпру. Прапаную ўзяць гэтую ж транспартную артэрыю і сплаўляцца ўлетку на Metal Crowd.

3. Антарктыда

Працягваем пакараць прыродную стыхію з гуртом Metallica, які ў 2013 годзе адыграў канцэрт на навуковай станцыі ў Антарктыдзе і апынуўся адзіным метал-гуртом, які выступаў на ўсіх кантынентах. Каб не турбаваць мясцовую фауну, канцэрт пад назвай “Freeze 'Em All” гралі без узмацняльнай апаратуры і слухалі праз навушнікі.



Але Metallica ня сталі першым гуртом, які задаў металу Антарктыдзе. Яшчэ ў 2007 годзе пяць брытанскіх навукоўцаў сабраліся ў бэнд пад назвай Nunatak і зладзілі свой выступ на паўднёвым кантыненце.

2. Герметычны куб

Другое месца нашага хіт-параду займае бескампрамісная дэт метал банда Unfathomable Ruination са сваім канцэртам унутры чорнага герметычнага і гуканепранікальнага куба, які пастаў у адным зь фінансавых раёнаў Лондану. Па словах саміх хлопцаў, яны проста гралі экстрымальную музыку ў экстрымальных умовах, пакуль ня скончыўся кісларод. Праўда, гэтым разам гралі нібыта крышачку горш, чым звычайна.

1. Цырк

Першае месца нашага топа належыць легендарнаму мерапрыемству, якое адбылася пад самым нашым носам, у 1998 годзе ў Менск завіталі легендарныя Cannibal Corpse і выступілі ў Белдзяржцырку наўпрост у клетцы, дзе звычайна паказваюць нумары зь дзікімі жывёламі. Па словах відавочнікаў, у цырку тады прадавалі толькі марожанае і газіроўку, а ускокваць зь месцаў падчас канцэрту катэгарычна забаранялася.





А якія незвычайныя метал-выступы давялося пабачыць вам?

Тэкст: Паліна Трохаўцава

Сёньня разгледзім дэбютны лонгплэй ад гомельскай фармацыі Dive To Survive пад назвай «Ridge». Першае, што хацелася б пазначыць, – рэліз хаця і падаецца ў якасьці альбому, але мае вельмі малы хронаметраж: усяго каля 25 хвілінаў. Мінус гэта ці не – паглядзім больш дэталёва.

1. Thousands Miles – трэк, які павольна пачынаецца і ў момант разьвіваецца ў класічны надрыўны melodic-modern-hardcore зь перыядычнымі пералівамі ў лірычныя і дастаткова «цягучыя» ўстаўкі: тэматыка здрады, закранутая ў лірыцы, схіляе да гэткай частай зьмены настрою. Па суб’ектыўных адчуваньнях – самы бадзёры трэк з альбому, які дастаткова хутка зьвяртае на сябе ўвагу і інтрыгуе.

2. The World of Yours – другі па ліку і другі па бадзёрасьці трэк: простая, але матывуючая лірыка, магутная энергетыка і класічныя для такой тэматыкі сінгалонгі. Калі вакаліст заклікае затрымаць дыханьне і сустрэцца твар у твар з праблемамі, зрабіць наступны крок сьмела і правільна – яму верыш, і гэта вельмі крута.

3. Time – пачынаючы з гэтага моманту паступова ўзьнікае адчуваньне, што хлопцы забыліся на выкарыстаньне ў тэгах да рэлізу прыстаўкі post. З музыкі памалу зьнікае традыцыйны для мелодыкі хардкору дабл-біт, зьяўляюцца характэрныя для пост-року рытмы на ўдарных, запавольваецца тэмп.

4. Apple Seed – і вось яно! Дадзены трэк я для сябе вылучыў як самы «дарослы» і цікавы з пункту гледжаньня сонграйцінгу: яго хочацца слухаць яшчэ і яшчэ, дзякуючы мяккаму гучаньню, чапляючай лірыцы і, вядома ж, канцоўцы з харавым сьпевам і разьвязаньнем у прыемную і запамінальную мелодыку.

5. Too Late – у цэлым проста добры трэк, нічым не запамінальны акрамя фіналу, які ўжо зусім па пост-року, але пытаньне ў іншым: у вакаліста ж ня самы дрэнны чысты вакал, чаму б не выкарыстоўваць яго часьцей?

6. Maremoto – інструменталка, безь якой, як мне здаецца, можна было і абысьціся. Але па задумцы яна, мабыць, павінна кантраставаць з наступным энергічным музонам.

7. All Hopes (We lost) – бадай, самы кананічны трэк з усіх з пункту гледжаньня заяўленага стылю, вельмі нагадвае творчасьць бацькоў накшталт More Than Life, Defeater і трохі The Cold Harbour. Адзінае, што падалося крыху незразумелым – дысананс паміж ня самай вясёлай лірыкай і досыць бадзёрай музыкай.

8. Turning into a Bird – добрае завяршэньне добрага рэлізу. Дужы трэк зь невялікімі брэйкамі і атмасфернай канцоўкай.



У цэлым рэліз слухаецца вельмі цэласна і на адным дыханьні – не ў апошнюю чаргу з-за малой працягласьці. З аднаго боку, канешне, хацелася б больш матэрыялу, але зь іншага – слухаючы «Ridge», не сумуеш ні хвіліны.

Што тычыцца гуку – зьвядзеньне выканана на добрым узроўні, аднак выключна суб'ектыўна хацелася б прыбраць усю гэтую зярністасьць і прыфузованасьць гуку гітар: вельмі спецыфічна гучаць інтэрвалы, якія дысануюць, напрошваецца больш шчыльны і чысты гук. Тут жа скажам пару словаў і пра вакал. У параўнаньні зь мінулымі рэлізамі прыкметны вялікі крок наперад (зрэшты, ён прыкметны ня толькі ў плане вакалу), але перыядычна на фоне добрай музычнай падложкі чутны вельмі ўжо адрозны акцэнт, а таксама некаторая «няшчырасьць» вакальных партый – мне здаецца, што больш да месца прыйшоўся б надрыў накшталт таго, які дэманструе ў сваёй творчасьці Джош Скоджын: хай і без хрыпаты, затое з большай эмацыйнасьцю.

І апошняе: мне ўсё ж здаецца, што хлопцы могуць сьмела дадаваць #postrock да сябе ў тэгі і не замарочвацца – гэтыя ўкрапіны ў іх атрымліваюцца проста выдатна, а зь нехарактэрным для паста вакалам гучыць зусім ужо цікава.



Увогуле, улічваючы некаторыя агрэхі ў гуку, выкананьні і прастату лірыкі, «Ridge» атрымлівае заслужаныя 7/10 – у Беларусі, наколькі я ведаю, у дадзеным стылі грае вельмі мала каманд і для мяне вы адназначна вылучаецеся сярод іх сваім падыходам да музыкі.

Аўтар: Mihajlovich (пераклад: Настасься Язэпенка)

1 красавіка аматарам хардкор-сцэны было зусім не да жартаў. Да нас ехалі французскія самураі з Rise Of The Northstar, пры падтрымцы расейскіх гуртоў Broforce і ROF Crew (Rzhevka on Fire, ага). Ужо па дарозе да клубу ад метро стала зразумела, што гэты дзень цалкаў аддаўся ўладзе паўночнай зоркі: валіў такі моцны град разам з дажджом, што ў клуб я дайшоў цалкам мокры. Засада.

На гэтым, лічы, засады скончыліся. Хутка здаю куртку ў гардэроб і з галавою акунаюся ў сьпякотную хардкор-дзьвіжуху. На сцэне, не адхіляючыся ад графіку, пачалі свой выступ расейцы Broforce. Так, назва абраная не выпадкова – два вакалісты сапраўды браты. Шчырыя прамовы, напорысты саўнд (якому, усё ж, не зусім хапала шчыльнасьці) ды ўгар у зале віталі зь першай жа песьні. Вертуханы і крутавэлы ў мошы ў выніку давялі да таго, што падчас песьні, прысьвечанай самай мужчынскай гульне – рэгбі, у бар прыляцеў адпаведны мяч, пабіўшы некалькі бутэляк. Файна, што бармэны ў той момант былі ў іншым боку бара, лол. Ахоўнік безэмацыйна канфіскаваў мячык у бакоўку, маладыя ж бармэны выглядалі крыху разгубленымі. Такім чынам, сэт доўжыўся каля паловы гадзіны, і Broforce саступілі месца на сцэне суайчыньнікам зь Піцеру — ROF Crew.



Далей – цікавей. Вось у ROF Crew ніякіх нараканьняў наконт шчыльнасьці гуку не было, хвалямі ён разганяў натоўп да ўсё большых і большых вар’яцтваў. Шматлікі досьвед выступаў быў бачны ў кожнага з музыкаў: гітарысты ні секунды не стаялі на месцы, вакаліст выразна зачытваў тэксты, адпаведна жэстыкулюючы рукамі. Толькі вось чаму такім кароткім быў сэтліст? Добра, калі ў выніку атрымалася 15 хвілін. Дзіўна і не зразумела. Перад сыходам са сцэны музыкі ўладкавалі атракцыён неверагоднай шчодрасьці, раздаўшы са сцэны дзясятак сваіх фірмовых цішотак сваім прыхільнікам за проста так. Проста таму, што могуць.



Галоўны цьвік праграмы давялося чакаць ня вельмі доўга. Літаральна праз 10-15 хвілін пасьля сыходу ROF Crew, на сцэне зьявіліся аматары японскай культуры Rise Of The Northstar. Выйшлі 4 музыкі (пяты гітарыст-барадач ня здолеў даехаць, за што музыкі вельмі выбачаліся) у фірмовых куртках з іерогліфамі. Яшчэ некалькі хвілінаў самастойнай наладкі (прайгралі адну хвіліну песьні – людзі ў зале нібыта з ланцуга сарваліся, нягледзячы на тое, што гэта толькі чэк), і пачалося. Чатыры самураі ў прадуманых прыкідах пачалі слаць па сваіх прыхільніках мацнейшым хардкор-красоверам. Тут ужо шчыра было шкада тых, хто пад канец канцэрту вырашыў заняць некалькі шэрагаў ля сцэны, по пязьдзюлі прыляталі са ўсіх 360 градусаў. Хлопцы і дзяўчаты ўстойліва трымаліся. Гралі французы праграму з апошняга альбому, зараджаючы залу такімі хітамі, як “Welcame (Furyo State Of Mind)”, “Demonstrating My Saiya Style” і, канечне ж, “Samurai Spirit”, якую чакалі з самага пачатку выступу, заклікаючы пасьля кожнай песьні “сасасасаса!”. Сэт доўжыўся каля гадзіны, што, ўлічваючы, рэпертуар гурта, цалкам нармалёва. Перад бісам зганяў у гардэроб. Вярнуўся – і сука, як жа ў зале несла потам :) Адпачнулі дык адпачнулі. А на вуліцы пасьля гэтай сьпякоты нас зноў чакаў град. Такія справы.



Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Кацярына Арцiменя

Ніколі не належаўшы да той самай “элітарнай менскай тусоўкі”, якой сёньня нібыта ўспрымаецца калектыў парталу BelMetal і рэпутацыя якой адбіваецца на адносінах да любой калямузычнай дзейнасьці супрацоўнікаў і сябраў рэдакцыі, я, тым ня менш, маю сказаць, што, выпадковым чынам трапіўшы ў гэтае асяродзьдзе, я мела магчымасьць назіраць за гучным зьяўленьнем і расчаравальным згасаньнем шматлікіх патэнцыйна славутых маладых цяжкіх гуртоў. Літаральна на маіх вачах адбываўся стылёвы і ідэйны генэзіс шэрагу асобных, знакамітых сёньня ў пэўных колах музыкаў, выкрэсьліваўся іх творчы напрамак, выточваўся стрыжань складу і гучаньня і пісаўся “у стол”, на перспектыву, якасны матэрыял, якому ў адзін выдатны дзень наканавана было ператварыцца ў моцныя студыйныя кружэлкі. Пра адну зь іх – а дакладна, пра новы альбом менскага viking death metal гурта Alfar – і пойдзе мой далейшы аповед.



***
Напэўна, сярод чытачоў знойдзецца значная колькасьць людзей, якія выдатна разумеюць дух часу майго юнацтва. Тыя, хто (да свайго горкага жалю, у глыбіні душы) не застаў перыяду нараджэньня першай, класічнай беларускай метал-плыні і не адпякаў на шалёных рознастылёвых канцэртах напрыканцы бушуючых 90-х. Тыя, хто імкнуўся працягнуць выдатную справу тагачасных металёвых зорак і разам з тым стварыць асабістае, пазнавальнае гучаньне, выпрацаваць уласны, адметны стыль. Тыя, хто мо й не хацеў, але непазьбежна апынаўся часам у душным, цесным, але такім родненькім “Джоліку” – тыя памятаюць, што калісьці праз размаляваныя сьцены і “рыбны” фон гэтага хардкорнага клубу прайшоў за непрацяглы перыяд існаваньня шэраг малавядомых, але ўпадабаных слухачамі гуртоў, якія сёньня можна сьмела назваць лакаматыўнымі цяжкімі калектывамі сучаснай беларускай метал-сцэны.

Шмат гадоў у імкненьні зразумець прыроду нараджэньня музыкі і прасякнуцца натхненьнем ад імпэту і стараннай працы нястомных творцаў я наведвала канцэрты і назірала за жывымі выступамі маладых беларускіх музыкаў. Цалкам ненаўмысна я цягам часу была маўклівым назіральнікам за разьвіцьцём творчага шляху музыкаў сёньняшняга гурта Alfar. Я бачыла іх у самым розным міксаваньні складу, пад рознымі назвамі, на самых разнастайных пляцоўках – ад андэграунднай рок-сталоўкі інтэрнату БДУІР да велізарнай сцэны топавага менскага клубу Re:public. Сачыла ўшчыльную, гледзячы проста ў вочы, ці зь цёмнага кута, склаўшы рукі і навесіўшы на твар абыякавую міну аб’ектыўнага крытыка, задаволеная, расчараваная, сама і ў натоўпе брутальных хлапцоў з доўгімі хаерамі і ў стылёвых аксэсуарах. Чула шырокую палітру экстрымальнага вакалу і сьпявала разам з франтмэнамі “We don't make our destiny”, “Why can’t we fly?”, “Паўстань з народу нашага” i нават, курва, “Я так рад, что спас меня Иисус!”… Я шчыра засмучвалася падчас распаду The Disbeliever, сьвяткавала зьяўленьне, перажывала заняпад і спадзявалася на трыумфальнае адраджэньне Wartha і ўважліва прыглядалася да сьціплага one-man праекту Alfar, які, у эпоху паўсюднай увагі да беларускай мовы, гісторыі і культуры, абяцаў падараваць роднай сцэне музыку нераспаўсюджанага, нязвыклага і зусім не нацыянальна-накіраванага характару…

Нагадаю, што дэбютны поўнафарматнiк Alfar «Across The Northern Storms» пабачыў сьвет у сакавiку 2014 году. Натхнёны спрошчаным, але насычаным гучаньнем Amon Amarth i ўвогуле ўпадабанымi рысамi стылю melodic death metal, адзiнаўласны стваральнiк праекту Зьмiцер Пiнчук узрасьцiў пачатковы матэрыял на акрэсьленым базiсе, узбагацiўшы яго ў далейшым акцэнтнымi, атмасфернымi клавішнымi аранжыроўкамi. Таму канчатковыя версii кампазiцый, якiя прыхiльнiкi пачулi на кружэлцы, на смак нагадвалi некласiчны mdm пад моцным, характэрным па-большасьцi для стылiстыкi паўэру i хэвi, эпічна-велiчным соусам. Уласна, улiчваючы спецыфiчную тэму лiрыкi Alfar, якая распавядае пра гераiчных персанажаў, маштабныя бойкi i ўражальныя сюжэты зь мiфалогii, лiтаратуры i нават камп’ютэрных гульняў, музычны складнiк першага альбому быў вытрыманы ў дастатковай прапорцыi металёвай агрэсii i фэнтэзiйна-эпiчнай афарбоўкi. Пасьля рэлiзу «Across The Northern Storms» праект Зьмiцера Пiнчука быў, не бяз спрэчак i дыскусiй сярод слухачоў, але ўсё ж умоўна прылiчаны да кiрунку viking death metal. У межах гучаньня тагачасны Alfar зьяўляўся ледзь не адзiным калектывам падобнага немэйнстрымавага стылю на ўсёй прасторы Беларусi.

I вось ужо праз год прыхiльнiкi творчасьцi Alfar атрымалi чарговы прыемны падарунак. У вынiку насычанага перыяду плённай працы, у чэрвенi 2015 году быў прэзентаваны другi альбом гурта – «Twilight of the Gods». Выданьне кружэлкi суправаджалася ўрачыстым паведамленьнем, што ў прамежку між выхадам першага і другога альбому быў сфармаваны канцэртны склад гурта, і ўжо ў блiжэйшай будучынi Alfar нарэшце можна будзе ня толькi пачуць у запiсе, але i ўбачыць на свае вочы на сцэне.

Варта зазначыць, што за адносна непрацяглы час студыйнага зацiшша першы альбом здабыў пэўную аўдыторыю зацiкаўленых слухачоў, а сам Alfar, нягледзячы на разнастайнасьць i шматлiкасьць цяжкiх беларускiх калектываў аналагiчнага ўзроўню, здолеў такi заняць асабiстую стылёвую нiшу, прыцягнуць да якой за вушы можна, напэўна, адно што вiцебскi folk melodic death metal гурт Forodwaith. Таму, безумоўна, «Twilight of the Gods» быў чаканым i зьвярнуў на сябе пэўную ўвагу заўзятых прыхiльнiкаў і бязьлітасных крытыкаў “металёвай эпічнасьці”, каторыя рынулiся паглынаць кружэлку на прадмет таго, быць там канцэптуальнаму атмасфернаму духу чароўнай Скандынавii, агульнатэндэнцыйнаму наблiжэньню да мадэрновага пэгану цi звычайнаму плагiату заходняга камерцыйнага меладэзу…

Ня тое каб я наўмысна сачыла i рабiла стаўкi, якiм будзе гэты альбом. Хутчэй проста разважала наконт таго, да чаго даэвалюцыянуе Alfar пад нацiскам рэалiй фолкавай метал-маднаты, iмкненьня папасьцi ў фармат i ў рэшце рэшт прыйсьцiся да густу i без таго нешматлiкай цяжкой публiцы. Але ў глыбiнi душы я вярталася думкамi да тых, ранейшых часоў, калi творчасьць i сцэна былi асноўным i самым яскравым шляхам самавыяўленьня для музыкаў гурта Alfar. Мне адчайна хацелася колiшняга юнацкага максiмалiзму, бескампрамiснага настрою, моцнага гучаньня, нястрымнага эпасу ў лiрыцы i пафасу ў падачы. Хацелася, каб у «Twilight of the Gods» было ўкладзена па максiмуму тых незабыўных уражаньняў ад першага знаёмства i спасьцiганьня неверагоднага мiфалагiчнага сусьвету, якi стаў асновай, натхненьнем i рухавiком няспыннага творчага разьвiцьця сучаснага Alfar.

***
Усё пачынаецца з атмасферы. Скласьцi ўражаньне, што слухач застаецца на адной хвалi са сцэнарам i дзеяньнямi, якiя разварочваюцца на кружэлцы, — увогуле няпростая для кампазiтара задача, якой музыкi, у дадатак, часьцяком не надаюць дастатковай увагi, успрымаючы гэты аспект другасным i нязначным. Тым часам, шчыльная iнтэграцыя ў створаны музыкай сусьвет грае iстотную ролю ў фармаваньнi агульнага ўражаньня ад праслухоўваньня песень, асаблiва калi паглынаеш iх цалкам, у альбомнай пасьлядоўнасьцi.

Зь першай жа кампазiцыi Alfar пераносяць слухача да сагравальнага вогнiшча сярод пустэчы, цемры i скрыпучых маразоў бязьлiтаснай скандынаўскай поўначы. Меладычнае “Intrо” красамоўна малюе агульныя дэкарацыi альбому, але ў кожнай ноце прасьлiзвае насьцярожанае прадчуваньне працяглага шляху, грандыёзных бойкаў, подых адчаю герояў ад бясконцага змаганьня, але разам з тым – бескампрамiсная вера ў асабiстыя моцы i непераможнасьць магутных Багоў.

Непарыўна з “Intrо”, але разам з тым кардынальна iншая па настроi, другая кампазiцыя з раптоўнасьцю выбуху, без папярэджаньня распачынае эпiчную музычную бойку i пераносiць слухача ў самы эпiцэнтр ваенных дзеяньняў i недасяжнага звычайнаму сьмяротнаму гневу Багоў. Загалоўны трэк, самая працяглая, сэнсава насычаная кампазiцыя, «Twilight of the Gods» ад пачатку навязьлiвым аднастайным гучаньнем нагнятае прадчуваньне падрыхтоўкi да маштабных велiчных падзеяў, сьведкамi якiх мы станем цягам праслухоўваньня наступных песень з альбому.

Нягледзячы на агульны канцэпт i тэматыку кружэлкi, кожная кампазiцыя распавядае пра разнастайных персанажаў, лакацыi, акалiчнасьцi i падзеi і ўяўляе сабой нібыта сэнсава завершаную, асобную частку захапляльнай сагi. На базе класічных рыфаў праз эпічныя клавішныя аранжыроўкі, дарэчныя рознавакальныя партыі i гітарныя сола красамоўна адлюстроўваюцца і непрыкрытая агрэсiя хуткаснага ваяўнічага баевіку “Kill Them All”, i неадступнае жаданьне абрынуць на зямлю адвечную цемру ў жорсткай “March of Dead”, i непазьбежнасьць наканаванага звыш лёсу ў выбітнай “Norns”.

Ня буду ўтойваць, “Norns” – самая любiмая мая кампазiцыя з усяго альбому. Адразу прыйшоўшыся да густу, яна раскрывалася з кожным наступным праслухоўваньнем новымi дэталямi. Шчыльны гітарны гук, аб'ёмны бас, атмасферныя клавішы і спрошчаныя ў тэхнічным плане, але смачныя рыфы сапраўды пераносяць нас на маляўнічую засьнежаную прастору чароўнай Скандынавіі. А адвечна юнацкi вакал Зьмiцера Пiнчука (што асабліва заўважна, калі параўноўваць яго тэмбр і дыяпазон з асноўнай масай сёньняшніх беларускіх метал-франтмэнаў) настальгічна вяртае меламанаў да часоў росквіту класічнага замежнага mdm-стылю.

Прыемны, нарастаючы гук раскрывае, напэўна, самы натхняльны i жыцьцясьцьвярджальны трэк альбому – «Bravest of the Gods». Гарманічныя аранжыроўкі, бразгучае сола і выразная гiтарная лінія, якая праходзіць праз усю песьню, задаюць і захоўваюць агульны мажорны настрой і ў сукупнасьці ў межах кружэлкі, на мой погляд, робяць «Bravest of the Gods» адной з найбольш цікавых кампазіцый.

Заключная песьня альбому “Son of the Nine Waves”, якая па гучаньнi месцамi нагадвае характар “Intro”, лірычным акустычным уступам і моцным эмацыйным разьвіцьцём завяршае наша эпiчнае падарожжа па прасторы ваяўнiчых скандынаўскiх земляў, дзе пераплятаюцца ў адным нястрымным пераможным руху незгасальны iмпэт мужных сьмяротных ваяроў i моцы велiчных Багоў. Са сьцiшэньнем мелодыi з-за краягляду, зь цёмных водаў небясьпечнага бушуючага мора, з-пад ценю сусьветнага дрэва ўзыходзiць яскравае сьвiтальнае сонца адраджэньня i надзеi. Ну а мы, слухачы, разьвiтаўшыся з адважным сынам дзевяцi хваляў, вяртаемся ў цемру штодзённага, зусiм не фэнтэзiйнага iснаваньня…

Асобнай пахвалы на «Twilight of the Gods» заслугоўвае выбiтная лiрыка Alfar, на якой у значнай частцы трымаецца атмасфера i базуецца тэматычны канцэпт новага альбому. Тэксты песень цалкам прысьвечаны скандынаўскай міфалогіі, а ня проста ўяўляюць сабой шэраг ваенных гісторый, не аб’яднаных вузкай тэматыкай. У дэталёвых аповедах узгадваюцца напады на нябесны горад Асгард, злачынствы арміі ўладаркі падземнага сьвету памерлых Вялікай Хель, гнеў вогненнага волата Сурта, лютасьць хтанічнай пачвары Гарма і іншыя цікавыя эпізоды, што ахопліваюць поўны спектр падзеяў са зьместу скандынаўскіх міфаў. Акрамя занадта спецыфiчных для шырокай публiкi, малараспаўсюджаных iмёнаў i персанажаў, сустракаюцца ў лiрыцы i знакамiтыя, вядомыя кожнаму героi кшталту Одзiна i Тора, пра якiх, натуральна, нельга так проста ўзяць i не напiсаць, калi твой гурт грае ў стылi viking death!

Датычна тэхнiчнага боку запiсу варта зазначыць, што, натуральна, Alfar ёсьць куды расьцi. Нягледзячы на больш адказны, у параўнаньнi з папярэднiм альбомам, падыход да якасьцi запiсу, выкарыстаньне фiрмовых iнструментаў, сур’ёзную студыйную працу i адмову ад складаных тэхнiчных фiшак на карысьць зладжанасьцi i роўнасьцi гучаньня, асобныя моманты па-ранейшаму можна даводзiць да дасканаласьцi, якой, як вядома, мяжы няма. Ня самым моцным бокам кампазітара па-ранейшаму падаюцца гітарныя сола, якія на фоне агульна гарманічнай сукупнасьці гітарнага рытму і клавішных аранжыровак з-за штучнай спрошчанасьці часам нібыта адстаюць ад агульнага музычнага ўзроўню гурта. Але, зрэшты, ня сорамна не дасягаць iдэальнага гуку – сорамна не iмкнуцца яго дасягнуць. А якраз з творчым запалам i iмкненьнем да няспыннага разьвiцьця ў Alfar, здаецца, усё ў парадку.

Не хачу выглядаць прадузятай цi неаб’ектыўнай, таму не магу абысьцi ўвагай яшчэ адзiн iстотны момант. У адным з iнтэрв’ю Зьмiцер Пiнчук адзначыў, што: «У пагоні за арыгінальнасьцю можна надта далёка зьбегчы ад галоўнай мэты». Аднак, у гэтай справе неабходна прытрымлiвацца тонкага здаровага балансу, паколькi ёсьць рызыка ператварыцца ў тыповыя маладыя гурты, якiя размножваюцца пад уплывам прывабнага, папулярнага стылю i граюць, дарэчы, даволi якасную музыку, але пры больш шчыльным знаёмстве зь iх творчасьцю нязьменна адчуваеш, што ўсё гэта «ўжо было ў Сiмпсанах». Аналагiчныя думкi ня часта, але ўсё ж наведваюць галаву падчас праслухоўваньня кампазiцый з новага альбому Alfar. Безумоўна, музыка гурта падаецца даволi адметнай для беларускай сцэны i не ўяўляе сабой бязгустоўную копiю замежных калектываў суадноснага стылёвага кiрунку. Аднак у агульнай кампазiцыйнай пабудове i некаторых тэхнiчных элементах непазьбежна адчуваецца моцны ўплыў «класiкаў жанру» i прасьлiзвае знаёмае здаўна, характэрнае гучаньне.



Тым ня менш, у вынiку можна сьмела падагульнiць, што, не вынаходзячы кола i ня ўносячы радыкальных зьменаў у гучаньне абранага стылёвага кiрунку, Alfar, разам з тым, запiсалi цiкавы i якасны матэрыял, аб’яднаны адзiнай iдэйнай канцэпцыяй i лiрычнай тэматыкай альбому. Асаблiва прыемна адзначыць тое, што, насуперак вядучым стылёвым тэндэнцыям айчыннага металу, хлапцы не адмовiлiся ад уласных iдэй i працягнулi творчае разьвiцьцё ў абраным, немэйнстрымавым напрамку. Менавiта гэта дазволiла «Twilight of the Gods» выразна вылучыцца сярод “аднастайнай” разнастайнасьцi цяжкiх альбомаў мiнулага году i дапамагло Alfar заняць заслужанае месца ў шэрагу топавых маладых беларускiх метал-калектываў.

Ну а са свайго боку, забаўляючыся з двухсэнсоўнасьцю перакладу, шчыра спадзяюся, што «Twilight of the Gods» стане не адпраўным пунктам творчага зьмярканьня Alfar, а, насупраць, апынецца толькi шматабяцальным досьвiткам, якi папярэднiчае яскраваму (i абавязкова эпiчнаму!) усходу велiчнай новай зоркi на сучаснай цяжкой сцэне.

Аўтар: Насьця Quende

Пасьля мінулага вялікага канцэрту Gods Tower прайшло ўжо бадай чатыры гады, а гэта азначае, што надышоў час сустрэцца зноў, каб панастальгіраваць і падзяліцца навінамі. З апошняга – Gods Tower запісалі новы сінгл “Liar” па матывах гісторыі Джардана Бруна і зьнялі на яго кліп. Гэта стала падставай для новага сольнага канцэрту гурта, што адбыўся 25 сакавіка ў клубе Re:Public. Як і многія, я была ў прадчуваньні шалёнага вечару, але ўсё пайшло не зусім так, як планавалася.

Першай неспадзяванкай стала кіслотна-ружовая афіша мерапрыемства. Незразумела, што за пасыл павінен быў несьці гэты крэатыў, які асабіста для мяне ня вельмі суадносіцца з творчасьцю паважанага гурта. Але хрэн зь ёй, з афішай, гэта дробязі. Што насамрэч выклікала зьдзіўленьне, дык гэта рэкордна нізкая колькасьць наведвальнікаў, што склала сумны кантраст зь мінулым канцэртам 2012 году. Якраз на злобу дня Белстат надоечы паведамляў, што беларусы сталі радзей хадзіць на канцэрты. Але калі не хадзіць на Gods Tower, дык куды ўвогуле хадзіць? Нават калі перастаць утрыраваць, сітуацыя выглядае ня вельмі весела.

А цяпер бліжэй да канцэрту. Адкрываў гэтае дзейства гурт Terrakod, так званы прадстаўнік “новай хвалі беларускага фолк-металу”, якому дасталася нялёгкая справа – граць у амаль пустой залі. Атрымаўся кароценькі сэт песень зь пяці, прагучала і новая “Пірацкая”, і стары хіт “Брудныя танцы”. Ня ведаю, што там да танцаў, але гук быў сапраўды брудным. Гукач жа, між іншым, быў заўважаны за гульнёй у “Герояў 3”. Вось гэта падыход!



Сітуацыя з гукам ня выправілася і на сэце саміх Gods Tower, а на бадзёра распачатай “Roll Out” не было чуваць вакалу. Як высьветлілася пазьней, становішча пагоршыла яшчэ і тое, что Лэсьлі надоечы падхапіў рэсьпіраторную інфекцыю. А стойка мікрафона, што падала некалькі разоў, завяршыла сумную картыну. Лэсьлі, дарэчы, прыносіць свае прабачэньні за ня самую лепшую форму.



Агулам ад Gods Tower чакалі ўзроўню, класу, эпічнасьці. Узгадаць хаця б апошнія выступы “Вежы Багоў” на 36/13 ці на “Купальскім Коле”, дзе ўсё так і было. Але на сольным выступе, у адказны, здавалася б, момант, Gods Tower напартачылі, будзем шчырыя. Праца на сцэне, у даважку да праблем з гукам ды вакалам, выглядала нязладжана, салякі ў патрэбных месцах былі недаробленыя, і фірмовая шчырая прастата выступаў GT часам пераходзіла натуральна ў бязладнасьць. Гэтым жа чынам была сапсавана і непасрэдная прэзентацыя сінгла, да якой, дарэчы, можна было б паралельна уключыць кліп. Не было і абяцанай сямідзюймоўкі з «Liar».

Вось такі непрыемны сюрпрыз для фанатаў. Хаця, канечне, тыя, хто быў рашуча настроены адтапырвацца, ня стрымліваліся і ахвотна падпявалі “гаставарам”. Аднак многія адкрыта прызнаваліся, што ад смутку гэтым вечарам іх выратаваў толькі прыём падбадзёрваючых напояў.



З прыемных нечаканасьцяў хочацца адзначыць дзьве – кавер на Motorhead ды Nocturnal Mortum. Да першага Лэсьлі выступіў зь невялічкай прамовай пра нябожчыка Лемі, пасьля якой пайшоў у скокі і рок-н-рол, ды з такім запалам, што ўзьніклі спадзяваньні, няхай бы гэта быў пераломны момант канцэрту. Але да канца песьні запал неяк паменшыўся. Кавер жа на Nocturnal Mortum зьявіўся зусім без прадстаўленьня: людзі проста адрываліся, а потым сьціхлі ды пачалі пытацца, пад што, уласна, яны гэта робяць. Адметна, што кавер да “Perun's Celestial Silver” быў зроблены на беларускай мове пад назвай “Нябеснае срэбра Перуна”, а пераклад выканаў ня хто іншы, як вакаліст гурта Terrakod Алесь Плотка.

Такім чынам, пры ўсёй маёй любові да творчасьці Gods Tower, гэта незалік. Перафразую сваё папярэдняе рытарычнае пытаньне: калі ня Gods Tower пакажа клас, то хто? На гурт ускладаюцца сапраўды вялікія спадзяваньні. Таму чакаем рэабілітацыі на “Купальскім Коле”, напрыклад.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў

March Brutality Metal Session

У гэтым годзе сьнег з марозам усё ніяк не саступіць месца сапраўднай вясьне, але 20 сакавіка было горача. Прынамсі, у клубе Re:Public, дзе мы традыцыйна сабраліся на Фэст вясновага раўнадзенства зь беларускімі гуртамі фолк-метал плыні. Да таго ж гэтым разам адзначаў 20 год сваёй творчай дзейнасьці гурт Znich – вось яна, магія лічбаў.

Дарэчы, што датычыцца лічбаў, ад колькасьці прысутных на пачатку мерапрыемства можна было ўпасьці духам, бо традыцыйна “каляндарныя” фолк-метал сьвяты, то бок калядныя фэсты, купальскія колы, праходзяць масава і весела. Аднак цягам канцэрту заля запоўнілася больш-менш прыстойна. І, мяркую, ніхто з наведвальнікаў не пашкадаваў аб прынятым рашэньні.

Метал-рытмы айчыннай эстрады аздаблялі народнымі сьпевамі дзяўчыны з гурта “Рутвіца”, крыху зьбянтэжаныя, але такі надаўшыя сьвяту традыцыйны каларыт. Бо ідэя ставіць у перапынках джаз падалася даволі экзатычнай. “Рутвіца” выконвала абрадавыя вясьнянкі, пад якія людзі з задавальненьнем пакарагодзілі.



Зь цяжкой артылерыі першапраходцам быў суворы дракар гурта Alfar, якія нанесьлі viking death metal-набег на сьвята вясны. Як мы паведамлялі раней, Alfar перанёс трансфармацыю з one man project у гурт з паўнавартасным канцэртным складам, у які ўвайшоў і заснавальнік праекту BelMetal, Ян Мачульскі. Таму я з падвоенай увагай назірала за паводзінамі на сцэне чалавека, які за сваю журналісцкую практыку раскрытыкаваў не адзін гурт. Добра разгледзець музыкаў на сцэне было задачкай ня зь лёгкіх, бо з-за нястомнай працы дым-машыны хлопцы сапраўды былі як вожыкі ў тумане. Але нас так проста ня возьмеш. Ваяўнічы выгляд, спроба ня проста тэхнічна-якасна сыграць музыку, але і артыстычна падаць матэрыял, кантакт з аўдыторыяй і ўнутры калектыву – усё гэта стала трывалым падмуркам для годнага выступу Alfar, а непасрэдна музыкай многія даўно заслухваюцца яшчэ ў студыйных запісах. Так што наперад, дракар Alfar. Няхай чорныя палосы грыму на вашых тварах складуць адметны кантраст з вашым творчым шляхам. Амаль тост атрымаўся. У свае апраўданьне нагадаю, што мы ўсё-ткі былі на сьвяце, таму гэта натуральная справа. Хаця альфараўцы маглі б зрабіць і сьвяточны падарунак для юбіляраў, гурта Znich, як тое атрымалася ў наступных выступоўцаў.



Падтрымаў градус сьвята гурт Folcore, пад які я скакала, плясала. І ня толькі я адна, зразумела, слэміў увесь танцпляц. Folcore нейкім чынам захоўваюць удала знойдзены баланс паміж фолкам, сусьветным этна-шаманізмам і цяжкім драйвам. Драйвам асабліва выдзяляўся дудар гурта, які разам са сваімі партыямі намагаўся выкарыстаць дуду ў якасьці гітары. Моцны голас Эльвіры паўнаводнай ракой разьліваўся па залі. Folcore натуральна акунулі ў атмасферу леташніх фэстаў, захацелася сонца, вольнага паветра і бесклапотнасьці. Мяркую, гэтай раскошы нам яшчэ хопіць. Не дарэмна ж усіх прысутных запрашалі ў Камарова на “Купальскае Кола”. Што датычыцца музычных падарункаў, пра якія казала раней, то Folcore падрыхтавалі кавер на песьню Znich “Чорны Зьніч”, які прагучаў пад музыку “Roots, Bloody Roots” гурта Sepultura. Шалёна.



Гурт Trollwald прыйшоў са сваімі легальнымі прысмакамі, падчас спажываньня якіх віравалі супярэчлівыя думкі. Гэта быў ужо другі “прыход” пасьля дэбюту Trollwald на “Калядным фэсьце”, да таго ж гурт пасьпеў выпусьціць ЕР, таму ў падсьвядомасьці ўкаранілася, што ад казачных гісторый з экстрымальным вакалам ад Litvintroll надышоў час адысьці. Засталася хвацкая падача Апановіча, але тэксты і музыка сталі больш сур’ёзнымі, важкімі, цягучымі. Як па мне, гурт яшчэ толькі намацвае сваю стылёвую канцэпцыю, таму застаемся чакаць наступнай “дозы”. Падарунак для “Зьніча” гурт падрыхтаваў у лепшых традыцыях тролінгу: прыгадаўшы колішні жарцік, Trollwald выканаў альтэрнатыўны кавер на “Крыжы-абярэгі” пад назвай “Беляшы-чабурэкі”, які імгненна ўзарваў фолк-метал супольнасьць.



Пасьля надышоў з галавой час акунуцца ў Omut. Зноў пачуўся сакавіты голас Эльвіры, шалёны экстрым вакаліста, баян, зь якім, праўда, атрымаўся невялічкі канфуз, калі той застаўся безь мікрафона. Але агулам выступ атрымаўся, падтрымкай чаму паслужыла бурная рэакцыя танцпляцу. Акрамя абкатанай праграмы Omut прадставіў дзьве новыя песьні — «Шыбуй» і “Брама”. У якасьці віншаванкі для Znich гурт разам з Алесем Таболічам засьпяваў “Шэры гусі”. Атрымалася сыравата, бо Алесь падглядаў у скамячаную паперку, забываючыся, дзе яму ўступаць, што вельмі змазала уражаньне. Алесь, ну што ж ты так, а? Няўжо назапашваў сілы для выступу ў фінале?



Аднак фінал атрымаўся эпічны. За столькі год актыўнай дзейнасьці, у тым ліку канцэртнай, выступы гурта Znich пачалі ўспрымацца як нешта само сабой зразумелае, нават тыя, хто ня слухаюць гурт, вывучылі рэпертуар Znich падчас іхніх выступаў. Сэт Znich на “раўнадзенстве” прымусіў паглядзець на гурт зь іншага боку: 20 год за плячыма – салідны тэрмін, за якім хаваюцца надзеі, расчараваньні, творчыя пошукі, эксперыменты і ўспаміны. Хоць прыход Аляксандра Філіпенка ў якасьці кампазітара і бас-гітарыста пазначыў новы этап існаваньня гурта, Znich не забыўся на тое, з чаго ўсё пачыналася. Таму і праграма, натуральна, умяшчала ў сябе і стары, і новы матэрыял. У сваю чаргу, падтрымаць гурт непасрэдным удзелам выйшаў Андрэй Апановіч, усё яшчэ прапагандуючы беляшы-чэбурэкі, і гітарыст гурта Alfar, Ігар. Ігар выдаў палкую юнацкую прамову, у якой прызнаўся, што сам ён – равесьнік Znich і ўзрос на іх творчасьці. Тэма пераемнасьці пакаленьняў і гісторыі гурта Znich працягнулася. Самым прыгожым момантам выступу стала выкананьне песьні “Язычнік я” з усімі мінулымі ўдзельнікамі складу, калі на сцэне апынулася парадку 15 чалавек. Выглядала вельмі маштабна.



Вечар праляцеў незаўважна, як тое заўжды бывае з часам, калі ў жыцьці адбываецца нешта цікавае, і ўсё, што застаецца, гэта быць сабой і атрымліваць асалоду ад таго, чым ты займаешся. Што і хочацца пажадаць гурту Znich ды ўсім удзельнікам вясновага сьвята.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Ганна Маркевіч

18 сакавіка беларускую сталіцу і непасрэдна менскі Re:Public наведалі канадскія альтэрнатыўшчыкі – гурт Thousand Foot Krutch. Чакалі доўга, сустракалі ў аэрапорце, і нарэшце канадцы выступілі на нашай сцэне.

На разагрэве ў Thousand Foot Krutch былі два гурты – італьянцы Le Basour і ангельцы A New Tomorrow. Першыя гралі нейкае падабенства альтэрнатыўнага року ўперамешку зь лёгкім панкам.



Тэхнічна гурт апынуўся слабаватым. Было адчуваньне, быццам барабаншчык раз-пораз не трапляе ў ноты. Але прыемны вакал басіста і гітарыста, якія час ад часу зьмянялі адзін аднога, пакінуў добрыя думкі аб гурце. Падчас выступу Le Basour зала папераменна афарбоўвалася ў фіялетавы, аранжавы, чырвоны і жоўты колеры. На адной зь песен на сцэну скуднавата пусьцілі дыму. Публіка была ня вельмі жывая, і пакуль гітарыст са сцэны не пачынаў заклікаць людзей пляскаць – амаль усе стаялі нібы істуканы. Да слова, публіка, у асноўным, складалася зь дзяўчат, толькі што прыйшоўшых са школы. Але такое ўражаньне існавала толькі падчас выступу разагрэўшчыкаў.



Пад канец сэту гурт сабраўся на сцэне для агульнага фотаздымка, расьцягнуўшы пры гэтым беларускі сьцяг.

Ангельцы A New Tomorrow выйшлі хвілін праз 20 пасьля першага гурта. Гэты разагрэў быў ужо “пацяжэй” за італьянцаў. Да іх выступу народу сабралося няшмат: метры тры ад барнай стойкі амаль пуставалі, але паводзілі сябе людзі ўжо пажывей.



Сэт ангельцаў праходзіў у той жа каляровай гаме, што і італьянцаў. Празь некаторы час вакаліст кінуў у натоўп майку, якую адразу ледзь не разарвалі. Гэтыя хлопцы былі ўжо патэхнічней ды й стылем былі больш падобныя да Thousand Foot Krutch. Пад канец выступу людзей назьбіралася больш і танцпляц запоўніўся ня толькі школьніцамі.



У чаканьні публіка зусім сьціхла і ўвесь запал, які прынесьлі за сабой гурты, здавалася, некуды зьнік. Вось і выйшлі на сцэну доўгачаканыя Thousand Foot Krutch! Публіка сустрэла іх гучна і жыва. Зьніклы, як здалося, запал адразу вырваўся наверх. Мабыць, публіка захоўвала сілы менавіта для гэтага.



Вакаліст – Трэвар – прадставіў сябе і гурт і сказаў, што рады наведаць Беларусь. Пачалі выступ. Гук як заўсёды “вырываў” перапонкі, асабліва садзейнічалі гэтаму барабаны, якія гучалі недарэчна гучна. Вакал Трэвара было вельмі прыемна слухаць, бо ён амаль не адрозьніваўся ад таго, што можна пачуць у запісаных трэках. Спадабаўся таксама моцны бас, які ўсё роўна ня здолеў заглушыць занадта моцныя барабаны. Кожную песьню публіка сустракала вельмі жыва, ды і лес рук не зьнікаў ні на хвіліну. А пасьля песен можна было аглухнуць ад воплескаў ды візгаў дзяўчат. Thousand Foot Krutch зьмянілі каляровую гаму на сіні й жоўты зь вялікай колькасьцю бліскаючага сьвятла. На адной зь песень вакаліст вынес на сцэну беларускі сьцяг з эмблемай і назвай гурта.



Канадцы так завялі публіку, што гэты выступ яшчэ доўга будуць памятаць сьцены Re:Public’а. Нават да восьмай песьні запал у людзей ня зьнік, а музыкі пачалі болей рухацца па сцэне. Хочацца з усіх вылучыць тое, як выканалі песьню “So Far Gone”, а выканалі яе вельмі душэўна. Мінімум інструментаў, максімум чыстага вакалу. Перад гэтым Трэвар казаў прамову аб тым, што ўсе прысутныя – адна вялікая сям’я. Выканаў песьню ў вельмі цёплай атмасферы: жоўтае сьвятло й дружна падпяваючая публіка.

На такія канцэрты заўсёды прыемна хадзіць, бо пануе на іх вельмі дружная, душэўная і вясёлая атмасфера. Людзі сьпяваюць разам з вакалістам, ніхто нікога не “зашыбае” ў слэмах. Трэвар падчас выступу часта кланяўся ў знак падзякі.



Пасьля таго, як з зарубежных гуртоў ходзіш амаль толькі на пост-хардкор і падобны да яго “жэсьцяк”, пачынаеш забываць, як жа лямпава праходзяць альтэрнатыўныя канцэрты, на якіх ніхто ня скочыць са сцэны ледзь не на тваю галаву. Як ніхто ня круціць “вяртухі”, а проста прыходзяць для таго, каб паслухаць улюбёную музыку, пасьпяваць, патанцаваць ды пабачыць куміраў.

Пад канец выступу хэдлайнераў у залу выйшлі A New Tomorrow і ахвотна фатаграфаваліся і размаўлялі з новасьпечанымі фанатамі. Убачыўшы, што я нешта там пішу ў сваім блакноце, падарылі мне кружэлку са сваім альбомам.



Як вынік, хочацца пахваліць усе выступіўшыя гурты, але больш за ўсіх, канечне, Thousand Foot Krutch. Хлопцы паказалі добрае майстэрства, самаадданасьць сваёй працы і сапраўдную любоў да фанатаў. Чакаем яшчэ!

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў

20 сакавіка ў клубе Re:Public адбудзецца «Фэст вясновага раўнадзенства», падчас якога гурт Znich адзначыць 20 год сваёй творчай дзейнасьці. Разам з Алесем Таболічам, лідэрам гурта і саарганізатарам фэсту па сумяшчальнасьці, а таксама з кампазітарам і бас-гітарыстам Аляксандрам «Бурзумам» Філіпенка ды бубначом Сяргеем «Абрэкам» Абрамавым мы пагаварылі пра творчыя вынікі працы і новыя пачынаньні гурта, інтрыгі фестывальнага руху і даведаліся, чаго чакаць 20 сакавіка ў «рэпабліку», і што за птушка такая — «Таболіч-фэсты»…

Прыемнага прагляду!

13 сакавіка рок і хэві метал ва ўвасабленьні гуртоў Яnkey ды Aillion адпаведна аб’ядналі свае сілы, каб даць драйву ў сьценах сталічнага Re:Public'а. Падставаў для таго было шмат: абодва гурты ня так даўно выпусьцілі па альбому, Яnkey прэзентавалі новы кліп, а падтрымаць уласным удзелам выступ Aillion у абноўленым складзе прыехаў Пётр Елфімаў.

Гледачы падтрымалі музыкаў цэлымі сем’ямі, і пакуль на сцэне чэкаліся бубны зь гітарамі, на другім паверсе клубу дзеткі раскладвалі свае цацкі. Сапраўды, фармат і настрой мерапрыемства пасаваў прыемнаму баўленьню часу з блізкімі людзьмі. Што датычыцца паказчыкаў запоўненасьці, то вось яны: ужо зацесна для TNT і яшчэ няўтульна для Re:Public. Зрэшты, нічога нечаканага. Ды й асабліва выбіраць у нас пакуль не прыходзіцца.

Напярэдадні канцэрту шмат скепсісу і хваляваньняў было наконт гуку ў “Рэпабліку”, вядомай ахілесавай пяты ўстановы. Але больш-менш абышлося, гук быў даволі прыстойным, толькі вакальныя партыі часам кудысьці правальваліся.

Выступ Яnkey, аднаго з “клубных топ-складаў гораду Менску”, што прэзентаваў у мінулым годзе кружэлку “По эту сторону себя”, атрымаўся вельмі інтэрактыўным. Лідэр каманды Ян Жанчак бесьперапынна камунікаваў з аудыторыяй, якая з ахвотай падхоплівала расьпеўкі, сядала на падлогу і лавіла папяровыя самалёцікі з лагатыпам Яnkey. Музычная падача не саступала, а Ян паміж вакальнымі партыямі знаходзіў час і для скрыпкі. А пераважная большасьць дзяўчат на танцпляцы навяла мяне на думку, што спадар Жанчак – той яшчэ сэрцаед. Канчаткова ў гэтым запэўніў ягоны лайфхак для хлопцаў: калі вы недзе правініліся перад сваёй дзяўчынай, выканайце ёй песьню “Прости”, эфект абяцае быць імгненным.



Пасьля шчодрай порцыі лірыкі ды рамантыкі адбыўся паказ-прэзентацыя новага “небясьпечнага” кліпа Яnkey на песьню “Голос внутри”, якая таксама прагучала цягам канцэрту. “Небясьпечнага” таму, што ў здымках удзельнічала каманда прафесійных дрыфтэраў, і, як прызнаваліся музыкі, на першых дублях было жахліва. Упэўніцеся самі:



Пасьля паўгадзіннага перапынку надышоў час эпічных сола і пранізьлівых нот ад Aillion. З моманту выхаду поўнафарматніка “Война миров” BelMetal пільна сочыць за гуртом. Па выніках гэтай дзейнасьці можна сказаць, што Aillion даволі адэкватна ацэньваюць сваё становішча на айчыннай музычнай ніве – ня кідаюцца ў навамодныя жанры насуперак уласным перакананьням, плённа супрацоўнічаюць зь Пятром Елфімавым і не накручваюць кошты на ўваходныя квіткі. Тым ня менш, гурт не пазбаўлены здаровых амбіцый і зьбірае кола сваіх прыхільнікаў, сярод якіх, між іншым, было відаць і зусім юныя твары.



Aillion працягнулі абкатваць “Войну миров”, чарговы раз прадэманстраваўшы прафесіянальны падыход і сур’ёзнае стаўленьне да сваёй справы. Доўгачаканым падарункам стаў візіт Пятра Елфімава, які ня змог патрапіць на прэзентацыю альбому ў TNT. Бязь лішніх цырымоній Пётр далучыўся да вакаліста Косьці Дударава, і Aillion загучаў з падвоенай сілай. Па словах гітарыста Зьміцера Мікуліча, Пётр – амаль што шосты ўдзельнік гурта, ён ведае ўсе кампазіцыі Aillion і часта супрацоўнічае з праектам. Таму ня трэба дзівіцца, наколькі яскравым і магутным атрымаўся лайв.



Перамены закранулі і асноўны склад гурта – у Aillion зьмяніўся басіст і другі гітарыст, але якасьці гэтая акалічнасьць не папсавала. Варта было рызыкнуць хаця б дзеля таго, каб пабачыць абаяльныя ўсьмешкі, якія адпускаў новы бас-гітарыст. Хаця пра што гэта я… Напэўна, ва ўсім вінаватая вясна, якую ўзгадалі і ўдзельнікі Aillion, калі павіншавалі ўсіх прысутных дам зь мінулым сьвятам.

Напрыканцы мерапрыемства на сцэне зьявіліся адразу тры найвыдатнейшыя вакалісты – Ян Жанчак, Канстанцін Дудараў і Пётр Елфімаў. Комба, так бы мовіць. І сьпякотны кавер на “Enter Sandman” аўтарства самі ведаеце каго.



Імпрэза атрымалася шчырай і гарачай, менавіта так павінна біцца сэрца хэві металу пад агнём палаючага сонца свабоды.

Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal

Нарэшце і мне выпаў гонар наведаць Prime Hall. Шоу Hollywood Undead – для таго лепшая падстава. Канцэртная ўстанова, якая па напаўняльнасьці ўжо і не Рэпаблік, але яшчэ і не Палац спорту, дзе ў мінулы раз выступалі амерыканцы. І дзякуй богу. Палац – дзірка, якую можна назваць канцэртнай пляцоўкай зь вялікай нацяжкай.

Для выступу Hollywood Undead лепшага за Prime Hall месца ў Менску напэўна і не прыдумаць. Установа выглядае менавіта як КЛУБ, а не як канцэртная скрыня-загончык, з усімі гэтымі вымуштраванымі глянцавымі афіцыянтамі, пяцёркай бараў, клёвым дызайнам, нават сваёй курыльняй у асобным пакоі. І гэта пры тым, што клуб знаходзіцца ў будынку гандлёвага цэнтру. Сьцены і падлога пераліваюцца рознакаляровым сьвятлом, гук выдатны. Сапраўды крута.



Уваход у памяшканьне клубу быў абвешчаны на сёмую гадзіну, і калі мы падняліся на ліфце на чацьвёрты паверх недзе а палове на восьмую, былі шакаваныя. Канца чаргі, якія ўсё ж на вачах рухалася з бок ўваходу, не было бачна канца. Людзі заходзяць – да чаргі дадаецца яшчэ больш наведвальнікаў. Але, да пачатку канцэрту зайсьці пасьпелі ўсе. Таксама плюсік супрацоўнікам клубу.



Менскі сэтліст адрозьніваўся ад папярэдняга талінскага хіба што парадкам песень. І затрымкай канцэрту на паўтары гадзіны, ага. Што ў сустрэчы канцэрту выклікала такое падгараньне ў пэўных персанажаў, нібы канцэрт адмянілі ўвогуле, а на атрыманыя кроўныя грошы музыкі паехалі на курорт піць махіта з цыгарамі. Перепала і бедным эстонцам (шкада, што не заскрыніў той эпічны срач – пасьля канцэрту ён быў ужо выдалены). Некалькі чалавек з Таліну адзначыліся там, маўляў, глядзім, ніякай прадузятасьцю да другіх нацыянальнасьцяў тут і ня пахне. Ня ведалі яны, што срач пачаўся яшчэ значна раней, калі адзін хлопец праявіў жаданьне пранесьці на канцэрт нацыянальны сьцяжок. А госпадзі, такога я даўно ня бачыў. Асабіста сам я таксама лічу ня вельмі разумным прыносіць сьцягі сваёй краіны на канцэрты ў ёй жа, але тут размова пра іншае. Угарнуў з такога “ўроку гісторыі”. І тым больш правакацыйна на фоне гэтага ўсяго са сцэны зьзяў чырвона-белым сьцяг Каліфорніі, які падчас канцэрту музыкам перадаў адзін з фанатаў.



Вернімся да сэтліста. Сёлетні тур музыкі катаюць з альбомам “Day of the Dead”, таму і адкрывала канцэрт візітка зь яго – “Usual Suspects”. Далей – улюбёныя “Undead” і “Tendencies”. У зале лунае атмасфера небясьпекі, а шчыльненька ўкамплектаваны танцпляц ледзь-ледзь, ды выбухне. Арганізатары прадбачліва абмежавалі колькасьць квіткоў на танцпляц, таму пры любых раскладах цісканіны можна было б пазьбегнуць. Але абышлося безь яе. Напружанае паветра і момантавы слэм у сярэдзіне залы мелі месца, а ў астатнім ўсё прайшло максімальна культурна. Скочыкі, падпевачкі і падтанцовачкі – вось гэтага сапраўды хапала.



На чацьвёртай “Been to Hell” музыкі зьнялі маскі і пачалі адпякаць ужо твар да твару са сваімі фанатамі. “Kill Everyone” і “War Child” смачненька расхісталі натоўп, а на “Comin' in Hot” на сцэну па традыцыі быў падняты малады прыхільнік гурта. Калі ў мінулы раз гэта быў хлопчык Вадзік, то зараз музыкі паклікалі дзяўчынку Юлю.

-Колькі табе год?
-Адзінаццаць.
-Хто твой улюбёны ўдзельнік гурта?
-Ты.
-А ведаеш, якой будзе наступная песьня? (І шэптам на вуха гучыць падказка)
-Так, Камін ін хот, мазафака!

Ай ну якая ж мілата! Дзяўчынка пратусіла ўсю песьню на сцэне, пакаталася на плячах у музыкаў і нават прасьпявала “Comin' in Hot” у мікрафон ледзь ня цалкам. Вось гэта я разумею!



Не скажу, што мне дужа спадабаліся выкананыя ў гэты раз каверы на The White Stripes і Rammstein. Усё ж, замест гэтых трэкаў можна было дабавіць больш сваіх, напрыклад, тую ж “Levitate”. Не малады ж ужо гурт з адным альбомам у кішэні. Завяршалі канцэрт “Day of the Dead”, і пасьля кароткага перапынку “Everywhere I Go” і “Hear Me Now”. “Лепшае факін шоу ў туры” працягласьцю амаль у паўтары гадзіны завершылася, і хочацца верыць, што гэта не ў апошні раз. Дзякуй арганізатарам і ўсім-усім-усім!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў

11 сакавіка Менск наведаў доўгачаканы прыхільнікамі пост-хардкору нямецкі гурт Eskimo Callboy. Наша краіна стала пачаткам іх туру, і фанаты сустракалі “эскімосаў” даволі гучна й цёпла.

“Разагравалі” немцаў металкоршчыкі з Італіі – гурт Cry Excess. Ужо да іх выступу народу ў зале назьбіралася даволі нямала. Разагрэў пачаўся а сёмай гадзіне.



Хлопцы з гурта Cry Excess рупліва рухаліся па сцэне, гітарысты ўвогуле гойсалі па ёй нібы ашалелыя (як яшчэ не зваліліся?). Таксама гурт добра ўспрымаў тое, што амаль з самага пачатку на сцэну пачало лезьці шмат хлопцаў. Вакаліст нават пахлопваў па плячы тых, хто скакаў у натоўп.



Хочацца адзначыць вельмі тэхнічнага барабаншчыка ды і ўвесь гурт разам зь ім, бо хлопцы на самой справе паказалі клас: выбухныя трэкі, добрая тэхніка, моцны вакал – усё гэта не магло не спадабацца. Пасьля выступу ўдзельнікі Cry Excess ня раз выходзілі ў залу, дзе зь імі мог сфатаграфавацца і ўзяць аўтограф любы жадаючы. Дзяўчаты цалавалі вакаліста ў шчаку, а той прасіў далучацца да яго ў Фэйсбуку.



Надышла чарга “эскімосаў”. Яны выйшлі праз паўгадзіны пасьля Cry Excess. Пачалі з самай выбухной і адной з найзнакаміцейшых песень з апошняга альбому – “Crystals”. І зрабілі вельмі вялікую памылку. З самых першых нот здалося, што на сцэну выйшлі ня тыя “эскімосы”, якія так падабаліся, а нейкія чужыя людзі з вуліцы: настолькі дрэнна сьпявалі. Ня ведаю, як словамі перадаць, што было пачута падчас выступа, але назваць гэта добрым сьпевам зусім язык не павернецца. Потым стала крыху лепш: з-за музычнай “кашы” вакалу было амаль не чуваць, а калі ўдавалася разабраць якое слова, дык станавілася непрыемна ад таго, што чуеш.



Наступнай у сэтлісьце была “My Own Summer”. Здалося, што хлопцы крыху выраўняліся, лепш загучалі гітары, але з вакалам засталася тая ж бядота. Застаецца толькі здагадвацца, з-за чаго ўсё так дрэнна: ці то з-за таго, што Менск стаў зыходным пунктам туру і яны добра не расьпеліся, ці то па іншых прычынах. Шум ад музычных інструментаў (складана называць гэта музыкай) быў настолькі моцны, што вакал складана было пачуць зь любой кропкі Рэпабліка. Але, нягледзячы на ўсе недахопы, было бачна, што публіцы падабаецца. Народу было шмат, “забілі” амаль увесь танцпляц. У перапынку паміж песьнямі вакаліст крычаў нешта пра “водку”. Слова гэта прагучала раз 10 прыблізна за тры хвіліны. Мабыць, пераблытаў крыху наш менталітэт. К сярэдзіне выступу арганізатары пачалі ўжо сьпіхваць асабліва ахвочых нахабна залезьці на сцэну.



Час ад часу музычная “каша” станавілася падобнай на нармальны гук, калі-нікалі й вакал выраўноўвалі, але такая зьява была даволі рэдкай. У пачатку вакаліст крыху прасьпяваў бяз музыкі – атрымалася куды лепш, чым вакал агулам падчас усяго выступу. Сэтліст складаўся як зь песень новага альбому, так і са старых. Перадапошняй у абойме была “Final Dance”. Адыграў гурт крыху больш за гадзіну, што сапсавала настрой прысутным – было мала. Не пасьпелі натанцавацца, паслэміць удосталь, папець. Канцэрт атрымаўся ізноў адным з тых, дзе “разагрэў” ёсьць лепшым за хэдлайнераў – сумна, бо чакалі менавіта “эскімосаў”.



Невядома, што Eskimo Callboy пакажуць на наступных канцэртах туру. Будзем спадзявацца, што менскі выступ быў на самой справе стартавым ва ўсіх сэнсах, і далей хлопцы пакажуць сапраўднае майстэрства.

Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Кацярына Арціменя