Accept. Blind Rage. Новы візіт
Апублікавана
у
Рэпартажы
34 Фота
Ветэраны хэві-металу, нямецкі гурт Accept, наведалі Менск у першы дзень зімы. Канцэрт, чаканы ад папярэдняга 2011-га, адбываўся на пляцоўцы Prime Hall. Людзей сабралося нямала, ладная частка ўжо перад канцэртам расхапіла мерч і была апранутая ў аднолькавыя аранжава-чорныя майкі апошняга альбому “Blind Rage”, у падтрымку якога шоў намінальна і было запланаванае.
Усё прайшло на высокім узроўні, праграма была складзеная на выдатна, музыкі адпрацавалі як мае быць, гледачы пайшлі дадому задаволенымі. Канец.
Жартую. Ня ўсё так проста, але, каб ня схлусіць, менавіта такіх уражаньняў і хацелася. Менавіта за такімі я йшоў і на такое настройваўся. Так. Дазвольце адразу “дысклэймер”. Прадбачу, як любую крытыку сучаснага Accept’а адразу разглядаюць праз прызму “Ясна, UDO-фан”, “haters gonna hate” і да т.п. Буду максімальна аб’ектыўным.
Accept узору “пасьля 2006” – калектыў, у якім не засталося аніводнага яго заснавальніка. “Татка” – Вольф Хофман (цяпер лысы і дужа падобны да Бруса Ўіліса) – у прынцыпе, цэнтральная фігура на працягу ўсяе гісторыі. Ягонай ініцыятыве мы абавязаны магчымасьцю бачыць гурт рэанімаваным у выглядзе паўнавартаснага ансамблю зь 2009 году. Ягонаму дуэту зь верным калегам, басістам Петэрам Балтэсам – магчымасьцю слухаць новыя альбомы. Крынічны жа заснавальнік і аўтар шыльды “Accept”, спадар Уда Дзіркшнайдэр тады адмовіўся ўдзельнічаць у чарговай спробе “рэюніяну” – і мы маем наступнае: У Accept усё ж атрымалася, гурт прыдбаў новага вакаліста, а Уда няблага расьсякае ва ўласным гурце імені сябе.
“Новы” Accept выпусьціў тры альбомы з амерыканскім вакалістам Маркам Тарнільё і ўжо наведваў Беларусь у рамках прэзентацыі першага з шэрагу – Blood of the Nations (2010).
Зараз непасрэдна да тэмы. Праграма канцэрту 1 сьнежня мела ўхіл у бок апошняга альбому, але ўхіл нязначны. Цалкам пяць рэчаў адтуль, па тры – з двух папярэдніх, астатняе – правераная часам класіка.
Сапраўды, ветэраны выдаюць высокі ўзровень зладжанасьці ігры і валоданьня інструментамі паасобку, паводзяцца як маладыя, нікуды сыходзіць не сьпяшаюцца і даюць зразумець, што пораху ў іх яшчэ процьма.
Чаму ж тады ўсё так штучна? Спадар Тарнільё малайчына, але як франтмэн не выглядае харызматычна і зусім губляецца за артыстычным Хофманам. Як вакаліст – паўтараючы манеру Уда, робіць гэта ненатуральна, а ўласным вакалам (суб’ектыўнае меркаваньне) нічога выбітнага не ўяўляе.
З аднаго боку канцэрт даў магчымасьць пачуць улюбёныя песьні ад саміх адмыслоўцаў, з другога – пакінуў супярэчлівыя ўражаньні. Надта моцны гукавы ціск і прарэзьлівае скрыгатлівае гучаньне, але пры тым, бачце, атмасфера-то не металёвая. Бадай, пачуць песьні “зь першых вуснаў” і ўбачыць куміраў жыўцом – адзіны плён мінулага шоў. Але так, каб “праканала” і адчулася еднасьць з артыстамі, каб усё шчыра ды з максімальнай узаемааддачай – гэта ня той варыянт. Мажліва, уплыў мае сама пляцоўка. Салідны, гламурны, увесь электронны, бяз кроплі “лампавасьці” Prime Hall, гэткая тэлестудыя, дзе і падлога, і столь, і сьцены – усё сьветлавыя пліткі. З “нашых” тут выступаюць самыя мэйнстрымавыя: Apocalyptica, Slash і г.д. Вось і тэўтонскіх хэві-металістаў, значыцца, у гэтыя шэрагі. Мо, і ня ў гэтым прычына. А магчыма, і праблемы ўвогуле няма. Няхай тое будзе на суд прысутных. На гэтым дазвольце скласьці таўро вялікага крытыка. А суб’ектыўна вынес вось якую думку: упершыню трапіўшы на жывы выступ аднаго з улюбёных гуртоў раньнеметалічнага дзяцінства, пачуўшы шчымліва знаёмыя песьні, падпяваючы ў танцпляцы, я ўсё ж з большым задавальненьнем іншы раз наведаю душэўнага UDO зь яго камандай.
Крытыка крытыкай, хлопцам з Wake Up Agency чарговы рэспект за гучны прывоз. Глядзім сакавітыя фотачкі. На аб’ектыў Accept працаваць умеюць добра (шкада, што асабліва адораныя ахоўнікі не прытрымаліся абумоўленых першых трох трэкаў і зачысьцілі фотапіт, ня ўцяміўшы інтэрлюдыі у другой кампазіцыі Stalingrad).
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч
Усё прайшло на высокім узроўні, праграма была складзеная на выдатна, музыкі адпрацавалі як мае быць, гледачы пайшлі дадому задаволенымі. Канец.
Жартую. Ня ўсё так проста, але, каб ня схлусіць, менавіта такіх уражаньняў і хацелася. Менавіта за такімі я йшоў і на такое настройваўся. Так. Дазвольце адразу “дысклэймер”. Прадбачу, як любую крытыку сучаснага Accept’а адразу разглядаюць праз прызму “Ясна, UDO-фан”, “haters gonna hate” і да т.п. Буду максімальна аб’ектыўным.
Accept узору “пасьля 2006” – калектыў, у якім не засталося аніводнага яго заснавальніка. “Татка” – Вольф Хофман (цяпер лысы і дужа падобны да Бруса Ўіліса) – у прынцыпе, цэнтральная фігура на працягу ўсяе гісторыі. Ягонай ініцыятыве мы абавязаны магчымасьцю бачыць гурт рэанімаваным у выглядзе паўнавартаснага ансамблю зь 2009 году. Ягонаму дуэту зь верным калегам, басістам Петэрам Балтэсам – магчымасьцю слухаць новыя альбомы. Крынічны жа заснавальнік і аўтар шыльды “Accept”, спадар Уда Дзіркшнайдэр тады адмовіўся ўдзельнічаць у чарговай спробе “рэюніяну” – і мы маем наступнае: У Accept усё ж атрымалася, гурт прыдбаў новага вакаліста, а Уда няблага расьсякае ва ўласным гурце імені сябе.
“Новы” Accept выпусьціў тры альбомы з амерыканскім вакалістам Маркам Тарнільё і ўжо наведваў Беларусь у рамках прэзентацыі першага з шэрагу – Blood of the Nations (2010).
Зараз непасрэдна да тэмы. Праграма канцэрту 1 сьнежня мела ўхіл у бок апошняга альбому, але ўхіл нязначны. Цалкам пяць рэчаў адтуль, па тры – з двух папярэдніх, астатняе – правераная часам класіка.
Сапраўды, ветэраны выдаюць высокі ўзровень зладжанасьці ігры і валоданьня інструментамі паасобку, паводзяцца як маладыя, нікуды сыходзіць не сьпяшаюцца і даюць зразумець, што пораху ў іх яшчэ процьма.
Чаму ж тады ўсё так штучна? Спадар Тарнільё малайчына, але як франтмэн не выглядае харызматычна і зусім губляецца за артыстычным Хофманам. Як вакаліст – паўтараючы манеру Уда, робіць гэта ненатуральна, а ўласным вакалам (суб’ектыўнае меркаваньне) нічога выбітнага не ўяўляе.
З аднаго боку канцэрт даў магчымасьць пачуць улюбёныя песьні ад саміх адмыслоўцаў, з другога – пакінуў супярэчлівыя ўражаньні. Надта моцны гукавы ціск і прарэзьлівае скрыгатлівае гучаньне, але пры тым, бачце, атмасфера-то не металёвая. Бадай, пачуць песьні “зь першых вуснаў” і ўбачыць куміраў жыўцом – адзіны плён мінулага шоў. Але так, каб “праканала” і адчулася еднасьць з артыстамі, каб усё шчыра ды з максімальнай узаемааддачай – гэта ня той варыянт. Мажліва, уплыў мае сама пляцоўка. Салідны, гламурны, увесь электронны, бяз кроплі “лампавасьці” Prime Hall, гэткая тэлестудыя, дзе і падлога, і столь, і сьцены – усё сьветлавыя пліткі. З “нашых” тут выступаюць самыя мэйнстрымавыя: Apocalyptica, Slash і г.д. Вось і тэўтонскіх хэві-металістаў, значыцца, у гэтыя шэрагі. Мо, і ня ў гэтым прычына. А магчыма, і праблемы ўвогуле няма. Няхай тое будзе на суд прысутных. На гэтым дазвольце скласьці таўро вялікага крытыка. А суб’ектыўна вынес вось якую думку: упершыню трапіўшы на жывы выступ аднаго з улюбёных гуртоў раньнеметалічнага дзяцінства, пачуўшы шчымліва знаёмыя песьні, падпяваючы ў танцпляцы, я ўсё ж з большым задавальненьнем іншы раз наведаю душэўнага UDO зь яго камандай.
Крытыка крытыкай, хлопцам з Wake Up Agency чарговы рэспект за гучны прывоз. Глядзім сакавітыя фотачкі. На аб’ектыў Accept працаваць умеюць добра (шкада, што асабліва адораныя ахоўнікі не прытрымаліся абумоўленых першых трох трэкаў і зачысьцілі фотапіт, ня ўцяміўшы інтэрлюдыі у другой кампазіцыі Stalingrad).
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч
0 каментароў