Наш Грунвальд 2016
Апублікавана
у
Рэпартажы
140 Фота
Чарговы штогадовы фэст “Наш Грунвальд” завершаны! Насамрэч, адгрымеў дык адгрымеў. Спачатку зьвінела зброя, а ўжо бліжэй да вечару пачалася канцэртная праграма.
Як было сказана Аляксандрам Ракам у нашым інтэрв’ю, на фэсьце будуць прадстаўленыя розныя бітвы. Больш за ўсё ўразілі баі адзін на адзін. Цікава, відовішчна, прыемна!
А вось бітвы за караля, бітвы двароў і астатняе – ня вельмі. Не хапала ў іх своеасаблівай эпічнасьці, усё было падобна да нейкага месіва, у якім нават не разабраць, хто каго перамагае.
Таксама, хацелася б завастрыць увагу на музычным суправаджэньні падчас бітваў і перапынкаў паміж імі. Канечне, эпічнасьці яна наганяла, але чаму б не падтрымаць родную сцэну? У Беларусі нямала калектываў, чыя музыка прыйшлася б як нельга лепш у такіх выпадках: Dzivia (нейкія хлопцы ў натоўпе пахавалі Артура пад Горадняй, чым нямала зьдзівілі яго, пачуўшага гэта), Alfar, Forodwaith, напрыклад.
І тэматыка баёў, і эпічнасьць – усё ёсьць. Але ж не, замест гэтага дваццаць разоў на дзень круцілі адну песьню Powerwolf і да таго падобнага…
Ужо бліжэй да вечару пачалася канцэртная праграма, якую, як ня дзіўна, зрушылі і скончылася яна значна пазьней. Першым на сцэну выйшаў гурт Nevrida. Іх сэт складаўся зь некалькіх кавераў, нейкай бы растаманскай песьні, рок-н-ролу на валынцы і песьняў, якім па тэкстах самае месца было б на “Славянскім базары”. Гук быў нядрэнны, праслухоўваліся ўсе інструменты. Таксама варта адзначыць добрую валынку.
Наступным сцэну заняў расейскі гурт Земля Легенд. Нядрэнная музыка, якая добра падыходзіла для тагачаснага настрою публікі – людзі пасьпелі падпіць, але на хуткія танцы амаль што не былі здольныя. Вельмі спадабалася ігра дзяўчыны на арфе.
А вось наступныя выступоўцы далі на сцэне жару, які, магчыма, таксама зыходзіў ад іхных касьцюмаў, і сваёй энергіяй заразілі публіку. Гаворка, канечне, пра ўкраінскіх гасьцей – гурт Spiritual Seasons.
Паміж выступамі гуртоў, і калі круціць хаерам пад сцэнай рабілася цяжка й невыносна ад сьпёкі, людзі падцягваліся да кропак продажу разнастайных напояў. Алкагольных пераважна. І тады “адысьці папіць піўка ў перапынку” зацягвалася амаль што на ўвесь выступ наступнага гурта, бо чэргі былі неймаверна доўгія як на кропках на вуліцы, так і ў краме за альтанкамі. Магчыма, больш месцаў продажу нельга было “наруліць”, але паставіць яшчэ пад адной прадавачцы – зь лёгкасьцю.
Пасьля Spiritual Seasons на сцэну выйшаў гурт Рокаш. Падчас іх выступу ля сцэны праглядалася нямалая колькасьць народу. Найлепшых выступоўцаў перад гуртам Эпидемия нельга і ўявіць, бо выдатна разгайдалі публіку, якой пад сцэнай станавілася ўсё больш і больш. Тэхнічны па ўсім параметрам, Рокаш адыграў адзін з найвыдатнейшых сэтаў усяго фестывалю.
Неўзабаве падасьпеў выступ Эпидемии. Вось гэта быў аншлаг! Я нават ня думала, што на фэсьце ёсьць столькі людзей, колькі назьбіралася пад сцэнай. Апладысьменты падчас выступу гурта былі настолькі гучныя, што аж вушы закладвала, а вакаліста час ад часу нават было нячутна з-за сьпяваючай яму ў такт публікі.
Але выдатны гук рабіў сваю справу: Эпидемию было добра чутна ў найлепшай якасьці ня толькі ў любым кутку музейнага комплексу, але й за яго межамі. Пасьля настолькі цудоўнага выступу немагчыма не закахацца ў гэты гурт!
Апасьля, калі ўжо пачынала зьмяркацца, уключылі два вялізныя пражэктары і накіравалі іх ў неба, сьвятло было бачна прыкладна на некалькі кіламетраў, настолькі яны былі моцныя. Увогуле, усё сьветлавое суправаджэньне было прыемнае воку і надавала асаблівай атмасфернасьці выступоўцам.
Празь нейкі час на сцэну выйшаў гурт FRAM. Прыемна было бачыць, што народу пасьля Эпидемии амаль што ня зьменьшылася. Вось там ужо пайшоў трэш. Ноч, танцы-пляскі, слэмы, у якіх, дарэчы, было шмат дзяўчат. Гурт так расхістаў народ, што у любой кропцы танцпляцу было горача.
Увогуле, многія гурты ў гэты дзень пажадалі адчуць сябе сапраўднымі брэтонцамі (ці гуртом Scooter – тут ужо што каму бліжэй) і ўсе, каму не было ў ляноту, спаўнялі кавер на песьню “Son Ar Chistr”. У FRAM’а, дарэчы, атрымалася лепш за ўсіх. А потым гурт парадаваў натоўп выдатным фаер-шоу.
Было б сумна губляць такі настрой публікі, і наступныя, ужо традыцыйныя выступоўцы фэсту, захавалі той запал. Безумоўна, гаворка аб гурце Нейро Дюбель.
Падчас разгляданьня прывабнага месяцу ды асалоды ад праслухоўваньня песень да маіх вушэй давялі, што БелМетал ня ўмее адрывацца. Давялося даказваць адваротнае ўварваньнем ў самы эпіцэнтр слэму. Спадзяюся, сумневаў аб тым, што ўмеем, ні ў кога не засталося. А Нейро Дюбель адлабалі на “ўра” і замацавалі за сабой званьне як шыкоўнага гурта, так і аднаго з найлепшых выступоўцаў за ўсю гісторыю фэсту.
Бліжэй да поўначы на сцэну ўварваўся Северный Флот. Гурт-спадчына Короля и шута. Выдатны працяг і новы подых. Споўнілі шмат уласных песень, парадвалі публіку ўлюбёнымі кампазіцыямі.
А людзі ўвогуле малайцы: нехта прыйшоў у скураным плашчы й мерчы КиШа, нехта нават размахваў сьцягамі з надпісам “Король и шут”. Дзіўна, што нябачна было іракезаў. Апошняй песьняй у сэт-лісьце стаў “Мёртвый анархист”. Такога ўгару, мабыць, я ня бачыла й на ўласных канцэртах Короля и шута. Бегалі, скакалі ў слэмах, крычалі (ня пелі) тэкст. Але тут хочацца заўважыць, што падчас выступу вакаліста месцамі было зусім нячутна. Усе інструменты добра праслухваліся, а вось з вакалам было нешта ня так. Але, насамрэч, гэта нічога не сапсавала і ўсе засталіся задаволеныя.
З-за таго, што праграму ссунулі, да выступу Aillion і наступных гуртоў засталося ужо менш людзей. Але Канстанцін Дудараў намагаўся расхістаць і іх. Падчас выкананьня песьні “Да и нет” ён падзяліў танцпляц напалову і заклікаў па чарзе сьпяваць зь ім “Да”-“Нет”. І нават гэта атрымалася выдатна, як і сам выступ гурта.
Калі ўжо добра пераваліла запаўнач, на сцэне апынуўся гурт Sakramant. Ня варта ні зь кім спрачацца, але каманда – бы трыб’ют Litvintroll. Канечне, яны выпусьцілі асабісты міні-альбом, песьні зь якога непасрэда споўнілі. І споўнілі, дарэчы, выдатна. Людзі тусілі, круцілі хаерам і адрываліся з апошніх сіл, але як ёсьць. З тэхнічнага боку гледжаньня гурт выканаў усё добра, але некалі давядзецца выходзіць зь ценю Litvintroll, інакш яны назаўжды застануцца трыб’ют-гуртом.
Завяршаў канцэртную частку гурт Ivory. Нават не пасьпеўшы выйсьці, яны ўжо крыху сапсавалі карціну: адзін з музыкаў амаль што пачаў праганяць жэстамі Sakramant. Зразумела, што час падціскаў, але гэта ня менш чым непавага да тых, зь кім дзеліш сцэну. Ці то музыкі стаміліся чакаць свайго выхаду, ці то былі іншыя прычыны, але адыгралі ня лепшым чынам. На мой погляд, з прэзентацыі новага альбому, якая адбылася ў сьнежні, гурт ня надта зрушыў у бок добрай тэхнічнасьці і выкананьня песень.
Неўзабаве, канцэртная частка скончылася і людзі пацягнуліся хто куды. У большасьці сваёй, канечне, у намётавы лагер, дзе й працягнулася весялуха. Доўга яшчэ выступы шумелі ў вушах, зьмешваючыся з расьпяваньнем песень ля вогнішчаў ці проста пад гітару ў добрай кампаніі.
А на другі дзень можна было таксама пабачыць цікавыя рэчы. Напрыклад, вельмі прываблівалі ўвагу бітвы на конях і асабліва турнір лучнікаў. Уразіла колькасьць народу, застаўшаяся на другі дзень. Альтанкі, трыбуны й месца ля поля бою былі добра запоўненыя.
Вялікі дзякуй гасьціннасьці й добраму сэрвісу музейнага комплексу “Дудуткі”. Фэст прайшоў на “ўра”, здаецца, кожны, хто на яго патрапіў, застаўся задаволены такім баўленьнем часу!
Дадатковыя матэрыялы можна прагледзіць тут.
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў, Апалінарыя Курганава
Як было сказана Аляксандрам Ракам у нашым інтэрв’ю, на фэсьце будуць прадстаўленыя розныя бітвы. Больш за ўсё ўразілі баі адзін на адзін. Цікава, відовішчна, прыемна!
А вось бітвы за караля, бітвы двароў і астатняе – ня вельмі. Не хапала ў іх своеасаблівай эпічнасьці, усё было падобна да нейкага месіва, у якім нават не разабраць, хто каго перамагае.
Таксама, хацелася б завастрыць увагу на музычным суправаджэньні падчас бітваў і перапынкаў паміж імі. Канечне, эпічнасьці яна наганяла, але чаму б не падтрымаць родную сцэну? У Беларусі нямала калектываў, чыя музыка прыйшлася б як нельга лепш у такіх выпадках: Dzivia (нейкія хлопцы ў натоўпе пахавалі Артура пад Горадняй, чым нямала зьдзівілі яго, пачуўшага гэта), Alfar, Forodwaith, напрыклад.
І тэматыка баёў, і эпічнасьць – усё ёсьць. Але ж не, замест гэтага дваццаць разоў на дзень круцілі адну песьню Powerwolf і да таго падобнага…
Ужо бліжэй да вечару пачалася канцэртная праграма, якую, як ня дзіўна, зрушылі і скончылася яна значна пазьней. Першым на сцэну выйшаў гурт Nevrida. Іх сэт складаўся зь некалькіх кавераў, нейкай бы растаманскай песьні, рок-н-ролу на валынцы і песьняў, якім па тэкстах самае месца было б на “Славянскім базары”. Гук быў нядрэнны, праслухоўваліся ўсе інструменты. Таксама варта адзначыць добрую валынку.
Наступным сцэну заняў расейскі гурт Земля Легенд. Нядрэнная музыка, якая добра падыходзіла для тагачаснага настрою публікі – людзі пасьпелі падпіць, але на хуткія танцы амаль што не былі здольныя. Вельмі спадабалася ігра дзяўчыны на арфе.
А вось наступныя выступоўцы далі на сцэне жару, які, магчыма, таксама зыходзіў ад іхных касьцюмаў, і сваёй энергіяй заразілі публіку. Гаворка, канечне, пра ўкраінскіх гасьцей – гурт Spiritual Seasons.
Паміж выступамі гуртоў, і калі круціць хаерам пад сцэнай рабілася цяжка й невыносна ад сьпёкі, людзі падцягваліся да кропак продажу разнастайных напояў. Алкагольных пераважна. І тады “адысьці папіць піўка ў перапынку” зацягвалася амаль што на ўвесь выступ наступнага гурта, бо чэргі былі неймаверна доўгія як на кропках на вуліцы, так і ў краме за альтанкамі. Магчыма, больш месцаў продажу нельга было “наруліць”, але паставіць яшчэ пад адной прадавачцы – зь лёгкасьцю.
Пасьля Spiritual Seasons на сцэну выйшаў гурт Рокаш. Падчас іх выступу ля сцэны праглядалася нямалая колькасьць народу. Найлепшых выступоўцаў перад гуртам Эпидемия нельга і ўявіць, бо выдатна разгайдалі публіку, якой пад сцэнай станавілася ўсё больш і больш. Тэхнічны па ўсім параметрам, Рокаш адыграў адзін з найвыдатнейшых сэтаў усяго фестывалю.
Неўзабаве падасьпеў выступ Эпидемии. Вось гэта быў аншлаг! Я нават ня думала, што на фэсьце ёсьць столькі людзей, колькі назьбіралася пад сцэнай. Апладысьменты падчас выступу гурта былі настолькі гучныя, што аж вушы закладвала, а вакаліста час ад часу нават было нячутна з-за сьпяваючай яму ў такт публікі.
Але выдатны гук рабіў сваю справу: Эпидемию было добра чутна ў найлепшай якасьці ня толькі ў любым кутку музейнага комплексу, але й за яго межамі. Пасьля настолькі цудоўнага выступу немагчыма не закахацца ў гэты гурт!
Апасьля, калі ўжо пачынала зьмяркацца, уключылі два вялізныя пражэктары і накіравалі іх ў неба, сьвятло было бачна прыкладна на некалькі кіламетраў, настолькі яны былі моцныя. Увогуле, усё сьветлавое суправаджэньне было прыемнае воку і надавала асаблівай атмасфернасьці выступоўцам.
Празь нейкі час на сцэну выйшаў гурт FRAM. Прыемна было бачыць, што народу пасьля Эпидемии амаль што ня зьменьшылася. Вось там ужо пайшоў трэш. Ноч, танцы-пляскі, слэмы, у якіх, дарэчы, было шмат дзяўчат. Гурт так расхістаў народ, што у любой кропцы танцпляцу было горача.
Увогуле, многія гурты ў гэты дзень пажадалі адчуць сябе сапраўднымі брэтонцамі (ці гуртом Scooter – тут ужо што каму бліжэй) і ўсе, каму не было ў ляноту, спаўнялі кавер на песьню “Son Ar Chistr”. У FRAM’а, дарэчы, атрымалася лепш за ўсіх. А потым гурт парадаваў натоўп выдатным фаер-шоу.
Было б сумна губляць такі настрой публікі, і наступныя, ужо традыцыйныя выступоўцы фэсту, захавалі той запал. Безумоўна, гаворка аб гурце Нейро Дюбель.
Падчас разгляданьня прывабнага месяцу ды асалоды ад праслухоўваньня песень да маіх вушэй давялі, што БелМетал ня ўмее адрывацца. Давялося даказваць адваротнае ўварваньнем ў самы эпіцэнтр слэму. Спадзяюся, сумневаў аб тым, што ўмеем, ні ў кога не засталося. А Нейро Дюбель адлабалі на “ўра” і замацавалі за сабой званьне як шыкоўнага гурта, так і аднаго з найлепшых выступоўцаў за ўсю гісторыю фэсту.
Бліжэй да поўначы на сцэну ўварваўся Северный Флот. Гурт-спадчына Короля и шута. Выдатны працяг і новы подых. Споўнілі шмат уласных песень, парадвалі публіку ўлюбёнымі кампазіцыямі.
А людзі ўвогуле малайцы: нехта прыйшоў у скураным плашчы й мерчы КиШа, нехта нават размахваў сьцягамі з надпісам “Король и шут”. Дзіўна, што нябачна было іракезаў. Апошняй песьняй у сэт-лісьце стаў “Мёртвый анархист”. Такога ўгару, мабыць, я ня бачыла й на ўласных канцэртах Короля и шута. Бегалі, скакалі ў слэмах, крычалі (ня пелі) тэкст. Але тут хочацца заўважыць, што падчас выступу вакаліста месцамі было зусім нячутна. Усе інструменты добра праслухваліся, а вось з вакалам было нешта ня так. Але, насамрэч, гэта нічога не сапсавала і ўсе засталіся задаволеныя.
З-за таго, што праграму ссунулі, да выступу Aillion і наступных гуртоў засталося ужо менш людзей. Але Канстанцін Дудараў намагаўся расхістаць і іх. Падчас выкананьня песьні “Да и нет” ён падзяліў танцпляц напалову і заклікаў па чарзе сьпяваць зь ім “Да”-“Нет”. І нават гэта атрымалася выдатна, як і сам выступ гурта.
Калі ўжо добра пераваліла запаўнач, на сцэне апынуўся гурт Sakramant. Ня варта ні зь кім спрачацца, але каманда – бы трыб’ют Litvintroll. Канечне, яны выпусьцілі асабісты міні-альбом, песьні зь якога непасрэда споўнілі. І споўнілі, дарэчы, выдатна. Людзі тусілі, круцілі хаерам і адрываліся з апошніх сіл, але як ёсьць. З тэхнічнага боку гледжаньня гурт выканаў усё добра, але некалі давядзецца выходзіць зь ценю Litvintroll, інакш яны назаўжды застануцца трыб’ют-гуртом.
Завяршаў канцэртную частку гурт Ivory. Нават не пасьпеўшы выйсьці, яны ўжо крыху сапсавалі карціну: адзін з музыкаў амаль што пачаў праганяць жэстамі Sakramant. Зразумела, што час падціскаў, але гэта ня менш чым непавага да тых, зь кім дзеліш сцэну. Ці то музыкі стаміліся чакаць свайго выхаду, ці то былі іншыя прычыны, але адыгралі ня лепшым чынам. На мой погляд, з прэзентацыі новага альбому, якая адбылася ў сьнежні, гурт ня надта зрушыў у бок добрай тэхнічнасьці і выкананьня песень.
Неўзабаве, канцэртная частка скончылася і людзі пацягнуліся хто куды. У большасьці сваёй, канечне, у намётавы лагер, дзе й працягнулася весялуха. Доўга яшчэ выступы шумелі ў вушах, зьмешваючыся з расьпяваньнем песень ля вогнішчаў ці проста пад гітару ў добрай кампаніі.
А на другі дзень можна было таксама пабачыць цікавыя рэчы. Напрыклад, вельмі прываблівалі ўвагу бітвы на конях і асабліва турнір лучнікаў. Уразіла колькасьць народу, застаўшаяся на другі дзень. Альтанкі, трыбуны й месца ля поля бою былі добра запоўненыя.
Вялікі дзякуй гасьціннасьці й добраму сэрвісу музейнага комплексу “Дудуткі”. Фэст прайшоў на “ўра”, здаецца, кожны, хто на яго патрапіў, застаўся задаволены такім баўленьнем часу!
Дадатковыя матэрыялы можна прагледзіць тут.
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў, Апалінарыя Курганава
0 каментароў