Cult of Fire & Phurpa
Апублікавана
у
Рэпартажы
44 Фота
У жыцьці кожнага чалавека ёсьць моманты, калі нечакана адбываецца нешта, што кардынальна адрозьніваецца ад таго, што ён бачыць сярод абыякавасьці будняў, што моцна, адразу і назаўжды зьмяняе самую яго асобу. Упершыню чалавек выходзіць з Лабірынта штодзённасьці, абыякавасьці і аніякавасьці, у якім ён блукаў з самага нараджэньня. Спачатку ёсьць толькі боль, толькі жах перад цудам дзённага сьвятла і непараўнальнай прасторы. Шматлікія не вытрымліваюць, перад тварам асабістай вольнасьці яны бягуць у такую знаёмую і звыклую Цемру. І толькі тыя людзі робяцца сапраўднымі, што праз жах і сябе робяць крок наперад…
Менавіта такім кавалкам антыматэрыі, што падрывае рэчаіснасьць, для мяне зьявіўся канцэрт Phurpa і Cult of Fire у першы дзень кастрычніка.
Пачаўся гіг са спазьненьнем на паўгадзіны. Што адразу кідалася ў вочы пры ўваходзе на танцпляц —- незвычайны зьнешні выгляд сцэны, дзе лідэр Phurpa Аляксей Тэгін наладжваў мноства розных экзатычных інструментаў (некаторыя зь іх былі зроблены з матэрыялаў кшталту чалавечай галёначнай косткі).
І вось, пачалася Містэрыя. Містэрыя, бо гэты рытуальны дроўн нельга назваць проста «музыкай». Гэта былі мантры, сапраўднае рэлігійнае дзейства, дзе аб'ядналіся зьняшняя экзотыка і глыбіня сэнсаў. Якое ахінала ўсіх прысутных у новы сьвет, у абсалютна невядомы дагэтуль транс космасу тыбецкай да-будысцскай традыцыі Бон і таямнічых сакральных сноў самога Аляксея.
Пасьля пачаўся іншы рытуал. Не, гэта быў яшчэ нават ня выступ. Гэты было дзейства падрыхтоўкі сцэны для знакамітых чэхаў Cult of Fire. На сцэне зьявілася вялікае мноства сьвечак, выявы індуісцкага бога разбурэньня Шывы, багіні Сьмерці Калі (асабліва вылучалася яе вялізная выява на заднім плане), і дзьве скрыжаваныя на мікрафоне касы.
І вось, нарэшце, пачалося. Тое, дзеля чаго сабраліся амаль усе прысутныя. Таямнічыя, каляровыя, экзатычныя й моцныя Cult of Fire. Яны выйшлі ў сваіх модных зараз на блэкавай сцэне балахонах (але менавіта яны былі аднымі з тых, хто гэтую моду й распачаў), у дыме сьвечак й сьвятле. Гэта нават выглядала… Неверагодна, жахліва прыгожа. Нясьпешныя рухі вакаліста, рукі якога нагадвалі крылы самой Сьмерці. Цёмныя сілуэты астатніх удзельнікаў гурта. Пах сьвечак, нібыта на нейкім неверагодным рэлігійным дзеяньні. Нязвыклая таямнічая ўсходняя мелодыка й змрочны эпік лепшых прадстаўнікоў блэк-металу.
Якаснае гучаньне (у пачатку сапсавалася фонам ад мікрафона, выпадаючым вакалам, але потым усё гучала амаль як на запісу), філасоўска-акультная атмасфера тагасьветных Таямніц. Неверагодны выступ як з пункту гледжанньня якасьці выкананьня, так і глыбіні пачуцьцяў, паглыбленьня залы ў дзеяньне і прыгажосьці нават зьнешняга афармленьня.
Канцэрт-шэдэўр, адзіным значным недахопам якога была працягласьць толькі ў 40 хвілін (і адсутнасьць маёй улюбённай “Vltava”).
Гэта было нешта, што канцэртны Менск (і асабіста я) будзе яшчэ вельмі доўга памятаць і пасьля наведваньня чаго з клубу ты выходзіш хоць крышку, але іншым чалавекам.
Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Вольга Канн
Менавіта такім кавалкам антыматэрыі, што падрывае рэчаіснасьць, для мяне зьявіўся канцэрт Phurpa і Cult of Fire у першы дзень кастрычніка.
Пачаўся гіг са спазьненьнем на паўгадзіны. Што адразу кідалася ў вочы пры ўваходзе на танцпляц —- незвычайны зьнешні выгляд сцэны, дзе лідэр Phurpa Аляксей Тэгін наладжваў мноства розных экзатычных інструментаў (некаторыя зь іх былі зроблены з матэрыялаў кшталту чалавечай галёначнай косткі).
І вось, пачалася Містэрыя. Містэрыя, бо гэты рытуальны дроўн нельга назваць проста «музыкай». Гэта былі мантры, сапраўднае рэлігійнае дзейства, дзе аб'ядналіся зьняшняя экзотыка і глыбіня сэнсаў. Якое ахінала ўсіх прысутных у новы сьвет, у абсалютна невядомы дагэтуль транс космасу тыбецкай да-будысцскай традыцыі Бон і таямнічых сакральных сноў самога Аляксея.
Пасьля пачаўся іншы рытуал. Не, гэта быў яшчэ нават ня выступ. Гэты было дзейства падрыхтоўкі сцэны для знакамітых чэхаў Cult of Fire. На сцэне зьявілася вялікае мноства сьвечак, выявы індуісцкага бога разбурэньня Шывы, багіні Сьмерці Калі (асабліва вылучалася яе вялізная выява на заднім плане), і дзьве скрыжаваныя на мікрафоне касы.
І вось, нарэшце, пачалося. Тое, дзеля чаго сабраліся амаль усе прысутныя. Таямнічыя, каляровыя, экзатычныя й моцныя Cult of Fire. Яны выйшлі ў сваіх модных зараз на блэкавай сцэне балахонах (але менавіта яны былі аднымі з тых, хто гэтую моду й распачаў), у дыме сьвечак й сьвятле. Гэта нават выглядала… Неверагодна, жахліва прыгожа. Нясьпешныя рухі вакаліста, рукі якога нагадвалі крылы самой Сьмерці. Цёмныя сілуэты астатніх удзельнікаў гурта. Пах сьвечак, нібыта на нейкім неверагодным рэлігійным дзеяньні. Нязвыклая таямнічая ўсходняя мелодыка й змрочны эпік лепшых прадстаўнікоў блэк-металу.
Якаснае гучаньне (у пачатку сапсавалася фонам ад мікрафона, выпадаючым вакалам, але потым усё гучала амаль як на запісу), філасоўска-акультная атмасфера тагасьветных Таямніц. Неверагодны выступ як з пункту гледжанньня якасьці выкананьня, так і глыбіні пачуцьцяў, паглыбленьня залы ў дзеяньне і прыгажосьці нават зьнешняга афармленьня.
Канцэрт-шэдэўр, адзіным значным недахопам якога была працягласьць толькі ў 40 хвілін (і адсутнасьць маёй улюбённай “Vltava”).
Гэта было нешта, што канцэртны Менск (і асабіста я) будзе яшчэ вельмі доўга памятаць і пасьля наведваньня чаго з клубу ты выходзіш хоць крышку, але іншым чалавекам.
Тэкст: Аляксей Карчэўскі
Фота: Вольга Канн
0 каментароў