Bullet for My Valentine. Другое прышэсьце
Апублікавана
у
Рэпартажы
62 Фота
Bullet for My Valentine — гурт з Уэльса, Вялікабрытанія, выбухнуўшы на ўвесь сьвет у 2005 годзе добрым, годным альбомам «The Poison» у стылі меладычнага трэш-металкора, вядомы затым балючай зьменай прычоскі франтмэна і нібыта пераарыентацыей творчасьці на малодшую падлеткавую аўдыторыю.
Дэбютнае іх зьяўленьне ў Беларусі на фестывалі «Мост» у 2013 годзе выклікала сапраўдны фурор, вяртаньне адбылося праз тры гады, 13 чэрвеня 2016 у выглядзе асобнага канцэрту, прызначанага на пляцоўку Палацу спорту, затым перанесенае ў Prime Hall.
Пяройдзем да дзейства.
Літаральна за два дні нас ашчасьлівілі абвяшчэньнем разагрэву – канцэрт будзе адкрываць піцерскі гурт Дистранс. О… Якія ў іх фатасэты, якая арыгінальнасьць, якая сьмелая візітка «Асаблівым прыярытэтам для гурта ёсьць незвычайнасьць музычных формаў і самабытнасьць гучаньня». Разумееце іронію :)
Зашкварны шрыфт лагатыпу, другасна ўнасьледаваны ад старэйшых братоў расейскае метал-сцэны, нягеглыя назвы і тэмы лірыкі — усё гэта добрыя паказчыкі таго, з чым мы маем справу. І ўсё ж ад сузіраньня іх ужывую я чакаў большых позываў на ваніты. Яно было ня тое каб вельмі дрэнна, яно было ну так, ніяк. Публікай усё ж было ўспрынята спакойна, нават прыязна (праўда, кажуць, зала трапна вярнула назад у барабаншчыка кінутую ім па-зорнаму палачку).
Сэт разагрэву быў нядоўгім, але рассмакаваць гэты псеўда-паўэр-псеўда-хардрок час быў, і таксама каб скласьці канчатковае меркаваньне па такіх момантах як падладка гітары на слых перад публікай, вырваны ўласнай нагой шнур зь гітары. Застаецца шчыра пажадаць хлопцам не губляць веры ў тое, што іхны ўдзел у якасьці разагрэву BFMV некалі акупіцца.
У чаканьні «Булетаў» тэхнікі правялі нядоўгую наладку, затым публіку забаўлялі падборкамі добрай музыкі: Mastodon, Judas Priest, Iron Maiden і г.д. Народ перыядычна губляў цярпеньне і скандаваў назву ўлюбёнцаў, тэставыя ўспышкі сьвятла правакавалі ўскрыкі надзеі на хуткі пачатак шоў.
Вынікова плэйліст дайшоў да Ace of Spades, якая значыцца ў сэтлісьце пад нумарам «0» як «адкрывашка», якая ў суправаджэньні сьветламузыкі канчаткова накаляе натоўп перад выхадам музыкаў.
Неўзабаве яны зьявіліся, пачаўшы жорстка і гучна з бадзёрай і адначасова пявучай «No Way Out»: Мэт у майцы «Misfits» і з амаль што зноў даўгімі валасамі, энэргічны басіст Джэймі Маціас з выдатна пастаўленым вакалам, выканаўца надалей ледзь не паловы вакальных партый, гітарыст Майкл Пэджэт металюжнага выгляду і паводзінаў ды сэсійны драмер Джэйсан Боўлд. Усё слухалася, адважуся сказаць, цудоўна. Чытальныя гітары, смачныя рыфы, ладныя салякі, прыгожыя сьпевы, у асаблівасьці шматгалосныя.
У несупынным мільгаценьні сьвятла стала добра бачна ўвесь народ, што сабраўся — і поўны танцпляц Prime Hall'у выглядае вельмі сімпатычна, паведамлю я вам. Калі перанос з Палацу спорту быў абумоўлены недастатковай колькасьцю квіткоў для той вялізнай пляцоўкі, то маднявы ўтульны Prime Hall пасаваў у самы раз, ні даць ні ўзяць.
Першыя чатыры песьні прайшлі як адзіная цэласная частка: No Way Out — Your Betrayal — 4 Words (To Choke Upon) — You Want a Battle? (Here's a War). Наступную «The Last Fight» Мэцью пачынаў сольна, стоячы на адмысловым памосьце, ззаду над ударнай усталёўкай. За гэтым настаў час інтэрлюдыі ў выглядзе драм-сола.
Мяркуючы па прыкладным сэтлісьце, наступная частка абяцала быць пабудаваная вакол хітоў. На дзевяць запар нумароў усё спраўдзілася — далей частавалі такімі рэчамі, як «Raising Hell», «Scream Aim Fire», «Venom». І вось толькі калі я падрыхтаваўся пачуць свае ўлюбёныя «The Poison» і «Hand of Blood», разьвіцьцё падзей зьмянілася, і, перадыхнуўшы на лірычнай найболей актуальнай на дадзены час «Venom», музыкі зарадзілі нечаканыя «Alone» і «Worthless», што раптоўна апынулася намінальным канчаткам праграмы. Так жа нечакана вяртаньне музыкаў на сцэну было насамрэч ужо канчатковым бісам. Да віску горача была сустрэтая публікай кампазіцыя «Tears Don't Fall».
А завяршальная «Waking the Demon» зьмяшчала фішку з прыседам-падскокам гледачоў на фанзоне. Гэтая дзея, напэўна, была арыентаваная на тое, каб «дабіць» людзей, але, здаецца, толькі зарадзіла энэргіяй для далейшага адрыву. Так хутка заканчваць выступ было нелагічна. Агулам ён працягнуўся ледзь больш за гадзіну. Неадкладна запалілася верхняе сьвятло і пайшла вясёлая фонавая музыка, цьвердзячы аб тым, што шоў Bullet for My Valentine толькі што стала гісторыяй. Музыкі раздалі падарункі і хутка рэціраваліся. Асабістае адчуваньне, постфактум падмацаванае водгукамі аўдыторыі: МАЛА. Якісь эпізод серыялу і той, здаецца, глядзіш даўжэй. І вельмі не хапала песень зь першага альбому, каб паўнапраўна вярнуць свой асабісты 2007-мы.
Асобна наконт вакалу Мэта Така. Чуў раней меркаваньні расчараваўшыхся, маўляў, згубіў спадар разам з даўгімі валасамі і мастацтвам сонграйтынгу і свой экстрым-вакал. Бачачы і чуючы яго зараз, адказваю: як жа згубіў? — файны харш-скрым на месцы, прэвалюе пры тым, мірна ўжываючыся, чысты голас, некалькі болей саладжавы ўжывую, чымся звычны па запісах. Добры франтмэн, усе тэхнічныя музыкі, упэўненая актыўная падача, шчырая любоў публікі. Канцэрт хоць і быў непрыемна кароткі, але гэта быў канцэрт фірмачоў, якіх тут чакалі і, несумненна, будуць чакаць наступным разам, ужо з пашыранай праграмай, дапасаванай як цікавымі новымі рэчамі, так і ўлюбёнымі старымі. Дзякуй.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота i вiдэа: Антон Кавалеўскі
Дэбютнае іх зьяўленьне ў Беларусі на фестывалі «Мост» у 2013 годзе выклікала сапраўдны фурор, вяртаньне адбылося праз тры гады, 13 чэрвеня 2016 у выглядзе асобнага канцэрту, прызначанага на пляцоўку Палацу спорту, затым перанесенае ў Prime Hall.
Пяройдзем да дзейства.
Літаральна за два дні нас ашчасьлівілі абвяшчэньнем разагрэву – канцэрт будзе адкрываць піцерскі гурт Дистранс. О… Якія ў іх фатасэты, якая арыгінальнасьць, якая сьмелая візітка «Асаблівым прыярытэтам для гурта ёсьць незвычайнасьць музычных формаў і самабытнасьць гучаньня». Разумееце іронію :)
Зашкварны шрыфт лагатыпу, другасна ўнасьледаваны ад старэйшых братоў расейскае метал-сцэны, нягеглыя назвы і тэмы лірыкі — усё гэта добрыя паказчыкі таго, з чым мы маем справу. І ўсё ж ад сузіраньня іх ужывую я чакаў большых позываў на ваніты. Яно было ня тое каб вельмі дрэнна, яно было ну так, ніяк. Публікай усё ж было ўспрынята спакойна, нават прыязна (праўда, кажуць, зала трапна вярнула назад у барабаншчыка кінутую ім па-зорнаму палачку).
Сэт разагрэву быў нядоўгім, але рассмакаваць гэты псеўда-паўэр-псеўда-хардрок час быў, і таксама каб скласьці канчатковае меркаваньне па такіх момантах як падладка гітары на слых перад публікай, вырваны ўласнай нагой шнур зь гітары. Застаецца шчыра пажадаць хлопцам не губляць веры ў тое, што іхны ўдзел у якасьці разагрэву BFMV некалі акупіцца.
У чаканьні «Булетаў» тэхнікі правялі нядоўгую наладку, затым публіку забаўлялі падборкамі добрай музыкі: Mastodon, Judas Priest, Iron Maiden і г.д. Народ перыядычна губляў цярпеньне і скандаваў назву ўлюбёнцаў, тэставыя ўспышкі сьвятла правакавалі ўскрыкі надзеі на хуткі пачатак шоў.
Вынікова плэйліст дайшоў да Ace of Spades, якая значыцца ў сэтлісьце пад нумарам «0» як «адкрывашка», якая ў суправаджэньні сьветламузыкі канчаткова накаляе натоўп перад выхадам музыкаў.
Неўзабаве яны зьявіліся, пачаўшы жорстка і гучна з бадзёрай і адначасова пявучай «No Way Out»: Мэт у майцы «Misfits» і з амаль што зноў даўгімі валасамі, энэргічны басіст Джэймі Маціас з выдатна пастаўленым вакалам, выканаўца надалей ледзь не паловы вакальных партый, гітарыст Майкл Пэджэт металюжнага выгляду і паводзінаў ды сэсійны драмер Джэйсан Боўлд. Усё слухалася, адважуся сказаць, цудоўна. Чытальныя гітары, смачныя рыфы, ладныя салякі, прыгожыя сьпевы, у асаблівасьці шматгалосныя.
У несупынным мільгаценьні сьвятла стала добра бачна ўвесь народ, што сабраўся — і поўны танцпляц Prime Hall'у выглядае вельмі сімпатычна, паведамлю я вам. Калі перанос з Палацу спорту быў абумоўлены недастатковай колькасьцю квіткоў для той вялізнай пляцоўкі, то маднявы ўтульны Prime Hall пасаваў у самы раз, ні даць ні ўзяць.
Першыя чатыры песьні прайшлі як адзіная цэласная частка: No Way Out — Your Betrayal — 4 Words (To Choke Upon) — You Want a Battle? (Here's a War). Наступную «The Last Fight» Мэцью пачынаў сольна, стоячы на адмысловым памосьце, ззаду над ударнай усталёўкай. За гэтым настаў час інтэрлюдыі ў выглядзе драм-сола.
Мяркуючы па прыкладным сэтлісьце, наступная частка абяцала быць пабудаваная вакол хітоў. На дзевяць запар нумароў усё спраўдзілася — далей частавалі такімі рэчамі, як «Raising Hell», «Scream Aim Fire», «Venom». І вось толькі калі я падрыхтаваўся пачуць свае ўлюбёныя «The Poison» і «Hand of Blood», разьвіцьцё падзей зьмянілася, і, перадыхнуўшы на лірычнай найболей актуальнай на дадзены час «Venom», музыкі зарадзілі нечаканыя «Alone» і «Worthless», што раптоўна апынулася намінальным канчаткам праграмы. Так жа нечакана вяртаньне музыкаў на сцэну было насамрэч ужо канчатковым бісам. Да віску горача была сустрэтая публікай кампазіцыя «Tears Don't Fall».
А завяршальная «Waking the Demon» зьмяшчала фішку з прыседам-падскокам гледачоў на фанзоне. Гэтая дзея, напэўна, была арыентаваная на тое, каб «дабіць» людзей, але, здаецца, толькі зарадзіла энэргіяй для далейшага адрыву. Так хутка заканчваць выступ было нелагічна. Агулам ён працягнуўся ледзь больш за гадзіну. Неадкладна запалілася верхняе сьвятло і пайшла вясёлая фонавая музыка, цьвердзячы аб тым, што шоў Bullet for My Valentine толькі што стала гісторыяй. Музыкі раздалі падарункі і хутка рэціраваліся. Асабістае адчуваньне, постфактум падмацаванае водгукамі аўдыторыі: МАЛА. Якісь эпізод серыялу і той, здаецца, глядзіш даўжэй. І вельмі не хапала песень зь першага альбому, каб паўнапраўна вярнуць свой асабісты 2007-мы.
Асобна наконт вакалу Мэта Така. Чуў раней меркаваньні расчараваўшыхся, маўляў, згубіў спадар разам з даўгімі валасамі і мастацтвам сонграйтынгу і свой экстрым-вакал. Бачачы і чуючы яго зараз, адказваю: як жа згубіў? — файны харш-скрым на месцы, прэвалюе пры тым, мірна ўжываючыся, чысты голас, некалькі болей саладжавы ўжывую, чымся звычны па запісах. Добры франтмэн, усе тэхнічныя музыкі, упэўненая актыўная падача, шчырая любоў публікі. Канцэрт хоць і быў непрыемна кароткі, але гэта быў канцэрт фірмачоў, якіх тут чакалі і, несумненна, будуць чакаць наступным разам, ужо з пашыранай праграмай, дапасаванай як цікавымі новымі рэчамі, так і ўлюбёнымі старымі. Дзякуй.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота i вiдэа: Антон Кавалеўскі
0 каментароў