Гарачыя Apocalyptica і спакой на танцпляцы
Апублікавана
у
Рэпартажы
31 Фота
Апошнім часам Беларусь балуюць канцэртамі фіны: Insomnium, Poets of the Fall. 2 сьнежня гэты пачэсны сьпіс у другі раз папоўнілі майстры cello metal – непераўзыдзеныя Apocalyptica.
Першай прыемнасьцю вечара стала канцэртная пляцоўка: Prime Hall падаўся ўтульным, крыху падобным на вулей з чырвонымі сотамі, месцам. Нават у чарзе таміліся з камфортам, а не адмарожвалі насы на вуліцы. Якасныя сьвятло з гукам, прыемная фонавая музыка і процьма дзяўчат, што дыхаюць духамі і туманамі, – такія ўваходныя даныя папярэднічалі шоу фінскіх хлапцоў.
Чаканьне расьцягнулася прыкладна на гадзіну, але што такое гадзіна для загартаваных металхэдаў? І вось, а дзявятай на сцэну бадзёра выйшла цудоўная чацьвёрка. Шоу пачалося.
Эйка Топінен жартаўліва распавядаў пра апошнюю працу гурта – “Shadowmaker” і раіў яе паслухать, таму што, натуральна, гэта вельмі добры альбом. Бубнач Міка Сірэн вырашыў усталяваць кантакт пры дапамозе агнявога сола. Паава Лёцьёнен пайшоў яшчэ далей і зрабіў на сцэне “кола”. А Перту Ківілаакса дэфіляваў у моднай фуражцы ды кіцелі. Карацей, кожны адцягваўся як мог.
Новапрыдбаны вакаліст, сеньёр Фрэнкі Пэрэз, зьнешне падобны на Энрыке Іглесіаса ў татухах, паказаў сябе зь лепшага боку, хоць часам знаёмыя кампазіцыі кшталту “I don’t care” гучалі нязвыкла.
Прыкладны сэтліст стаў вядомы яшчэ напярэдадні канцэрту. У праграму ўвайшлі як знаёмыя хіты, так і сьвежачкі з “Shadowmaker”. Шчодрая порцыя трэкаў пяра Metallica, знакаміты прышпіл “Angry Birds Theme” і традыцыйнае выкананьне гімну прымаючай краіны склалі трывалы падмурак для выступу Apocalyptica. Аднак нашыя людзі гімн чамусьці выконваць не ўзяліся.
Увогуле бурных праяўленьняў эмоцый ад беларусаў фіны гэтым вечарам не дачакаліся. Дзяўчынкі туліліся да хлопцаў, хлопцы стаялі слупамі, ды й цалкам ў радыусе некалькіх метраў ад сябе заўважыла шмат нібыта выпадковага народу, які сьпешна пакідаў танцпляц да заканчэньня канцэрту. Што гэта было, я так і не зразумела. Магчыма, хтосьці быў настроены на лірычны лад, але гэта ня тое ж самае, што, аслупянеўшы, пахмурна касавурыцца на сцэну ды па баках, праўда? Пацешылі, аднак, сьпевы пад “Seek and Destroy”, “Master of Puppets” ды чульлівыя дзявочыя пасажы з натоўпу пад “Bittersweet”, што гучала камерна з адпавядаючым відэашэрагам саборных вітражоў. Над відэа, дарэчы, папрацавалі асобна, падабраўшы тэматычныя вобразы пад кожную песьню.
Пасьля канцэрту фіны не выказвалі вялікага жаданьня камунікаваць з фанатамі. Асабліва не сьпяшаліся пільнаваць Apocalyptica і беларусы. Так што кожны прыйшоў, зрабіў што хацеў, на тым і разышліся. Будзем спадзявацца, чаканьні фінскага і беларускага бакоў спраўдзіліся, і новая сустрэча пад эгідай металу зь віяланчэлямі не прымусіць сябе доўга чакаць.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц
Першай прыемнасьцю вечара стала канцэртная пляцоўка: Prime Hall падаўся ўтульным, крыху падобным на вулей з чырвонымі сотамі, месцам. Нават у чарзе таміліся з камфортам, а не адмарожвалі насы на вуліцы. Якасныя сьвятло з гукам, прыемная фонавая музыка і процьма дзяўчат, што дыхаюць духамі і туманамі, – такія ўваходныя даныя папярэднічалі шоу фінскіх хлапцоў.
Чаканьне расьцягнулася прыкладна на гадзіну, але што такое гадзіна для загартаваных металхэдаў? І вось, а дзявятай на сцэну бадзёра выйшла цудоўная чацьвёрка. Шоу пачалося.
Эйка Топінен жартаўліва распавядаў пра апошнюю працу гурта – “Shadowmaker” і раіў яе паслухать, таму што, натуральна, гэта вельмі добры альбом. Бубнач Міка Сірэн вырашыў усталяваць кантакт пры дапамозе агнявога сола. Паава Лёцьёнен пайшоў яшчэ далей і зрабіў на сцэне “кола”. А Перту Ківілаакса дэфіляваў у моднай фуражцы ды кіцелі. Карацей, кожны адцягваўся як мог.
Новапрыдбаны вакаліст, сеньёр Фрэнкі Пэрэз, зьнешне падобны на Энрыке Іглесіаса ў татухах, паказаў сябе зь лепшага боку, хоць часам знаёмыя кампазіцыі кшталту “I don’t care” гучалі нязвыкла.
Прыкладны сэтліст стаў вядомы яшчэ напярэдадні канцэрту. У праграму ўвайшлі як знаёмыя хіты, так і сьвежачкі з “Shadowmaker”. Шчодрая порцыя трэкаў пяра Metallica, знакаміты прышпіл “Angry Birds Theme” і традыцыйнае выкананьне гімну прымаючай краіны склалі трывалы падмурак для выступу Apocalyptica. Аднак нашыя людзі гімн чамусьці выконваць не ўзяліся.
Увогуле бурных праяўленьняў эмоцый ад беларусаў фіны гэтым вечарам не дачакаліся. Дзяўчынкі туліліся да хлопцаў, хлопцы стаялі слупамі, ды й цалкам ў радыусе некалькіх метраў ад сябе заўважыла шмат нібыта выпадковага народу, які сьпешна пакідаў танцпляц да заканчэньня канцэрту. Што гэта было, я так і не зразумела. Магчыма, хтосьці быў настроены на лірычны лад, але гэта ня тое ж самае, што, аслупянеўшы, пахмурна касавурыцца на сцэну ды па баках, праўда? Пацешылі, аднак, сьпевы пад “Seek and Destroy”, “Master of Puppets” ды чульлівыя дзявочыя пасажы з натоўпу пад “Bittersweet”, што гучала камерна з адпавядаючым відэашэрагам саборных вітражоў. Над відэа, дарэчы, папрацавалі асобна, падабраўшы тэматычныя вобразы пад кожную песьню.
Пасьля канцэрту фіны не выказвалі вялікага жаданьня камунікаваць з фанатамі. Асабліва не сьпяшаліся пільнаваць Apocalyptica і беларусы. Так што кожны прыйшоў, зрабіў што хацеў, на тым і разышліся. Будзем спадзявацца, чаканьні фінскага і беларускага бакоў спраўдзіліся, і новая сустрэча пад эгідай металу зь віяланчэлямі не прымусіць сябе доўга чакаць.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц
0 каментароў