Louna. Канцэртны сезон адкрыты!
Апублікавана
у
Рэпартажы
58 Фота
За што можна прабачыць няўмольна сыходзячае лета, дык гэта за тое, што з пачаткам восені пачынаецца і чарговы працяглы канцэртны сезон, які будзе доўжыцца ажно да канца траўня. Насыціўшыся мерапрыемствамі на адкрытых пляцоўках, душа ўсё мацней пачынала ляжаць да звыклых клубных сьценаў. На гэты раз асабіста для мяне (ды я думаю, і для добрай часткі наведвальнікаў) старт канцэртнага сезону пачаўся менавіта з выступу Louna.
Даўно ўжо адвык бачыць чэргі ў клуб, якія яго абгінаюць і даходзяць ледзь не да тусовачных “елак”. Але тут было менавіта так, што, у прынцыпу, і ня дзіва. На вока ў гэты раз людзей прыйшло крыху меней, чым у мінулым верасьні, але зала ўсё роўна была на зайдрасьць многім гуртам поўнай. Зь небясьпечнай мясарубкай на танцпляцы і з лазьняй, разам зь нездаровай канцэнтрацыяй пахаў поту, на другім паверсе.
Гурт выйшаў на сцэну без асаблівых затрымак і бамбануў традыцыйную “Мы — это Louna”. Увогуле, падчас усяго канцэрту не пакідала адчуваньне дэжавю, якое адсылала да таго, што ўбачыў у мінулым годзе. Так, прэзентавалі эпішку “18+” песьнямі “Сердца из стали” і “Те, кто в танке”, гралі кавер на Гражданку “Моя оборона”, але ў астатнім праграма адрозьнівалася хіба толькі зьменай парадку песьняў.
Але ні ў якім разе я не хачу сказаць, што было дрэнна. Стабільнасьць, пра якую падчас усяго выступу са сцэны казала Лу ў адрас фанатаў, менавіта слова стабільнасьць лепш за ўсё падыходзіць і для характарыстыкы канцэрту. Стабільна якасна, фірмова, агрэсіўна, з пачуцьцём і сваёй нязьменнай маленькай магіяй (вымусіць людзей варушыцца на танцпляцы на працягу амаль двух гадзін – дарагога каштуе).
Варушыліся – мякка сказана, бо ў цэнтры дзьвіжухі адбывалася сапраўднае пекла, адкуль кожныя хвілін 5 вынырвалі то потныя фанаты з пабітымі тварамі (але зь нязьменнай усьмешкай на іх, маўляў, нармас, зажыве), то дзяўчаткі з ашалелымі вачыма, відавочна шкадуючых, што патрапілі ў эпіцэнтр месіва. Фірмовы сьцяг гурта, людзі на мерчы з лога Louna (у гэты раз зь мерчам усё было ок), стэйдждайвінг і сёкл-піты – усё гэтае, зразумела, таксама было. Чамусьці, на гэты раз ахова забіла на прыбіральні, і таму там стаяў такі кумар, што думкамі я вяртаўся да школьных часін, калі прыкладна тое ж самае адбывалася і ў школьных туалетах. На самай справе, у туалетах людзей паліла больш, чым на вуліцы. Ня ведаю, чым яны кіраваліся, бо надвор’е стаяла выдатнае, але хлопцы і дзяўчаты, калі вы ня ведалі, паліць там нельга.
Завяршылі Louna свой выступ зноў жа традыцыйнай “Сделай громче!”, на якой сцэну акупаваў натоўп фанатаў. Люблю такія фішкі – выглядае вельмі эфектна, тым больш, калі музыкі ня супраць, а людзі сябе культурна паводзяць. Гітарысты нават самі пад канец пачалі за рукі выцягваць дзяўчатак з залы. Крута. Фанаты яшчэ доўга ня злазілі са сцэны, фота-сэлфі-абдымачкі, а канцэрт на гэтым быў скончаны. Мы пайшлі дадому, а музыкі раніцай паляцелі на канцэрт у Калінінград. Думаю, і там усё прайшло на выдатна. Чакаем яшчэ!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
Даўно ўжо адвык бачыць чэргі ў клуб, якія яго абгінаюць і даходзяць ледзь не да тусовачных “елак”. Але тут было менавіта так, што, у прынцыпу, і ня дзіва. На вока ў гэты раз людзей прыйшло крыху меней, чым у мінулым верасьні, але зала ўсё роўна была на зайдрасьць многім гуртам поўнай. Зь небясьпечнай мясарубкай на танцпляцы і з лазьняй, разам зь нездаровай канцэнтрацыяй пахаў поту, на другім паверсе.
Гурт выйшаў на сцэну без асаблівых затрымак і бамбануў традыцыйную “Мы — это Louna”. Увогуле, падчас усяго канцэрту не пакідала адчуваньне дэжавю, якое адсылала да таго, што ўбачыў у мінулым годзе. Так, прэзентавалі эпішку “18+” песьнямі “Сердца из стали” і “Те, кто в танке”, гралі кавер на Гражданку “Моя оборона”, але ў астатнім праграма адрозьнівалася хіба толькі зьменай парадку песьняў.
Але ні ў якім разе я не хачу сказаць, што было дрэнна. Стабільнасьць, пра якую падчас усяго выступу са сцэны казала Лу ў адрас фанатаў, менавіта слова стабільнасьць лепш за ўсё падыходзіць і для характарыстыкы канцэрту. Стабільна якасна, фірмова, агрэсіўна, з пачуцьцём і сваёй нязьменнай маленькай магіяй (вымусіць людзей варушыцца на танцпляцы на працягу амаль двух гадзін – дарагога каштуе).
Варушыліся – мякка сказана, бо ў цэнтры дзьвіжухі адбывалася сапраўднае пекла, адкуль кожныя хвілін 5 вынырвалі то потныя фанаты з пабітымі тварамі (але зь нязьменнай усьмешкай на іх, маўляў, нармас, зажыве), то дзяўчаткі з ашалелымі вачыма, відавочна шкадуючых, што патрапілі ў эпіцэнтр месіва. Фірмовы сьцяг гурта, людзі на мерчы з лога Louna (у гэты раз зь мерчам усё было ок), стэйдждайвінг і сёкл-піты – усё гэтае, зразумела, таксама было. Чамусьці, на гэты раз ахова забіла на прыбіральні, і таму там стаяў такі кумар, што думкамі я вяртаўся да школьных часін, калі прыкладна тое ж самае адбывалася і ў школьных туалетах. На самай справе, у туалетах людзей паліла больш, чым на вуліцы. Ня ведаю, чым яны кіраваліся, бо надвор’е стаяла выдатнае, але хлопцы і дзяўчаты, калі вы ня ведалі, паліць там нельга.
Завяршылі Louna свой выступ зноў жа традыцыйнай “Сделай громче!”, на якой сцэну акупаваў натоўп фанатаў. Люблю такія фішкі – выглядае вельмі эфектна, тым больш, калі музыкі ня супраць, а людзі сябе культурна паводзяць. Гітарысты нават самі пад канец пачалі за рукі выцягваць дзяўчатак з залы. Крута. Фанаты яшчэ доўга ня злазілі са сцэны, фота-сэлфі-абдымачкі, а канцэрт на гэтым быў скончаны. Мы пайшлі дадому, а музыкі раніцай паляцелі на канцэрт у Калінінград. Думаю, і там усё прайшло на выдатна. Чакаем яшчэ!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў