Зрабілі гучней разам з Louna
Апублікавана
у
Рэпартажы
40 Фота
Рэпаблік бітком. Траўмы зь першай жа хвіліны канцэрту, разьбітыя твары, галовы ды ўрыхтаваная вопратка – у парадку рэчаў. Пасьля двухгадовага перапынку ў Менску адгрымела Louna. Крыху раней гурт граў на фэсьце “Мост”, але менавіта цёплы, клубны канцэрт быў ужо даволі даўно.
І фанаты насамрэч засумавалі без жывых выступаў Лу і кампаніі. За пяць хвілін да абвешчанага пачатку канцэрту ля клуба яшчэ стаяла кароценькая чарга, а людзі ўсё прыбывалі і прыбывалі. Зайшлі, адным вокам аглядзелі пусты стол для мерчэндайза (разабралі? нічога не прывезьлі?), па такім жа пустым калідоры ўздоўж гардэроба прайшлі ў залу. А там… а там лазьня. Літаральная і канкрэтная. Танцпляц забіты настолькі, што не адразу разумееш, куды далей ісьці, бо лесьвіца на другі паверх таксама была ўся ў людзях. І там, і за столікамі – тое ж самае. Прытуліўся ў адным месцы, адкуль адкрываўся нядрэнны агляд на канцэрт, і застаўся там стаяць на ўвесь час. Нармальна. Бо ўзровень небясьпекі ўнізе быў катастрафічным.
Ніякіх спазьненьняў і затрымак на гэтым канцэрце не было. Некалькі хвілін за восьмую гадзіну – і натоўп ужо вітаў музыкаў. “Мы — это Louna”. “Прыгай вместе со мной”, — скандавала са сцэны Лу тэкст першай песьні, і, відавочна, больш ніякіх камандаў не было патрэбна ўвогуле. Тое, што адбывалася ўнізе больш нагадвала кашу-малу, чым проста скопішча людзей. У паветры луналі сьцягі з лога Louna, патрошкі пачынаўся стэйдж-дайвінг, а кожны штуршок і спроба слэму разгойдвалі перапоўнены танцпляц з боку ў бок. Варта толькі было выйсьці з залы, як у вочы кідаліся людзі, якія сядзяць дзе давядзецца, мокрых, ускудлачаных і зь непадробнымі, шалёнымі ад шчасьця агенчыкамі ў вачах. Недзе далей ахоўнік цягне стул чалавеку з разьбітай галавой, яшчэ некалькі чалавек намагаюцца дапамагчы. “Братан, ты давай трымайся, канцэрт жа яшчэ толькі пачаўся”.
І людзі ў сваіх словах мелі рацыю. Выступ доўжыўся не гадзіну, не паўтары, а бяз лішняга дзьве гадзіны! Ад восьмай і роўненька да дзясятай. Таму жывыя ці напалову мёртвыя, гледачы цягнуліся назад у залу. Тое, што рабілі музыкі на сцэне апісаць словамі будзе цяжка. Лу з кожным годам становіцца ўсё болей апантанай справай, а выдатная аддача залы зараджае яе, як батарэйку. Падлучыліся да зарадкі ад залы і іншыя музыкі – гітарысты лёталі і круцілі вяртухі, Пілот за бубнамі сядзеў з голым торсам і сьвяціў моднымі татухамі. Спрабаваў зрабіць трук з вадой, разьлітай на талерку на ўдарцы. Атрымалася ня вельмі, але хто тое бачыў :) Падчас таго, што адбывалася на танцпляцы, цяжка зьвяртаць увагу на розныя дробязі.
Пад канец напал палкасьцяў дайшоў да таго, што на песьне “Мой рок-н-ролл” басуха Віта адсутнічала, дзюкуючы крывізьне канечнасьцяў аднаго з фанатаў. Музыка не разгубіўся і сігануў у натоўп, дзе праплаваў большую частку кампазіцыі. Справядлівасьць павінная была быць васстаноўленай, і Лу прапанавала выканаць трэк яшчэ раз. Толькі на адной умове – скакаць са сцэны з аднаго бясьпечнага месца. Маўляў, інакш “Мой рок-н-ролл” прыйдзецца граць яшчэ разоў восем, за адсутнасьцю інструментаў. Ага, як жа. Скакалі адкуль давядзецца, не забываючы зрабіць яшчэ і сэлфі з усімі музыкамі. Таму, гурту Louna хутка трэба было ставіць кропку і рабіць ногі са сцэны, яшчэ некалькі песьняў, і, здаецца, людзей ужо было б не стрымаць. На разьвітаньне “зрабілі грамчэй” і музыкі, задаволеныя і шчасьлівыя, пад бурныя авацыі і словы падтрымкі пакінулі сцэну. Але, кожны, хто выказваў жаданьне, пасьля меў магчымасьць зрабіць фота ці проста як-небудзь закантачыць з гуртом.
Дзякуй “Куб-А Саунд” за арганізацыю і за выдатную суботу, і нагадваем, што аматары творчасьці Лу маюць магчымасьць убачыць сьпявачку яшчэ адзін раз у гэтым годзе – 14 лістапада ва ўсё тым жа Рэпабліку выступіць гурт Tracktor Bowling з прэзентацыяй новага альбому!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Ганна Маркевіч
І фанаты насамрэч засумавалі без жывых выступаў Лу і кампаніі. За пяць хвілін да абвешчанага пачатку канцэрту ля клуба яшчэ стаяла кароценькая чарга, а людзі ўсё прыбывалі і прыбывалі. Зайшлі, адным вокам аглядзелі пусты стол для мерчэндайза (разабралі? нічога не прывезьлі?), па такім жа пустым калідоры ўздоўж гардэроба прайшлі ў залу. А там… а там лазьня. Літаральная і канкрэтная. Танцпляц забіты настолькі, што не адразу разумееш, куды далей ісьці, бо лесьвіца на другі паверх таксама была ўся ў людзях. І там, і за столікамі – тое ж самае. Прытуліўся ў адным месцы, адкуль адкрываўся нядрэнны агляд на канцэрт, і застаўся там стаяць на ўвесь час. Нармальна. Бо ўзровень небясьпекі ўнізе быў катастрафічным.
Ніякіх спазьненьняў і затрымак на гэтым канцэрце не было. Некалькі хвілін за восьмую гадзіну – і натоўп ужо вітаў музыкаў. “Мы — это Louna”. “Прыгай вместе со мной”, — скандавала са сцэны Лу тэкст першай песьні, і, відавочна, больш ніякіх камандаў не было патрэбна ўвогуле. Тое, што адбывалася ўнізе больш нагадвала кашу-малу, чым проста скопішча людзей. У паветры луналі сьцягі з лога Louna, патрошкі пачынаўся стэйдж-дайвінг, а кожны штуршок і спроба слэму разгойдвалі перапоўнены танцпляц з боку ў бок. Варта толькі было выйсьці з залы, як у вочы кідаліся людзі, якія сядзяць дзе давядзецца, мокрых, ускудлачаных і зь непадробнымі, шалёнымі ад шчасьця агенчыкамі ў вачах. Недзе далей ахоўнік цягне стул чалавеку з разьбітай галавой, яшчэ некалькі чалавек намагаюцца дапамагчы. “Братан, ты давай трымайся, канцэрт жа яшчэ толькі пачаўся”.
І людзі ў сваіх словах мелі рацыю. Выступ доўжыўся не гадзіну, не паўтары, а бяз лішняга дзьве гадзіны! Ад восьмай і роўненька да дзясятай. Таму жывыя ці напалову мёртвыя, гледачы цягнуліся назад у залу. Тое, што рабілі музыкі на сцэне апісаць словамі будзе цяжка. Лу з кожным годам становіцца ўсё болей апантанай справай, а выдатная аддача залы зараджае яе, як батарэйку. Падлучыліся да зарадкі ад залы і іншыя музыкі – гітарысты лёталі і круцілі вяртухі, Пілот за бубнамі сядзеў з голым торсам і сьвяціў моднымі татухамі. Спрабаваў зрабіць трук з вадой, разьлітай на талерку на ўдарцы. Атрымалася ня вельмі, але хто тое бачыў :) Падчас таго, што адбывалася на танцпляцы, цяжка зьвяртаць увагу на розныя дробязі.
Пад канец напал палкасьцяў дайшоў да таго, што на песьне “Мой рок-н-ролл” басуха Віта адсутнічала, дзюкуючы крывізьне канечнасьцяў аднаго з фанатаў. Музыка не разгубіўся і сігануў у натоўп, дзе праплаваў большую частку кампазіцыі. Справядлівасьць павінная была быць васстаноўленай, і Лу прапанавала выканаць трэк яшчэ раз. Толькі на адной умове – скакаць са сцэны з аднаго бясьпечнага месца. Маўляў, інакш “Мой рок-н-ролл” прыйдзецца граць яшчэ разоў восем, за адсутнасьцю інструментаў. Ага, як жа. Скакалі адкуль давядзецца, не забываючы зрабіць яшчэ і сэлфі з усімі музыкамі. Таму, гурту Louna хутка трэба было ставіць кропку і рабіць ногі са сцэны, яшчэ некалькі песьняў, і, здаецца, людзей ужо было б не стрымаць. На разьвітаньне “зрабілі грамчэй” і музыкі, задаволеныя і шчасьлівыя, пад бурныя авацыі і словы падтрымкі пакінулі сцэну. Але, кожны, хто выказваў жаданьне, пасьля меў магчымасьць зрабіць фота ці проста як-небудзь закантачыць з гуртом.
Дзякуй “Куб-А Саунд” за арганізацыю і за выдатную суботу, і нагадваем, што аматары творчасьці Лу маюць магчымасьць убачыць сьпявачку яшчэ адзін раз у гэтым годзе – 14 лістапада ва ўсё тым жа Рэпабліку выступіць гурт Tracktor Bowling з прэзентацыяй новага альбому!
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Ганна Маркевіч
0 каментароў