Чараўнік зь гітарай i ягоны палёт думкі
Апублікавана
у
Рэпартажы
18 Фота
Джымі Хендрыкс, Эрык Клэптан, Дуэйн Олмэн, Джымі Пэйдж… Сярод усіх гэтых вядомых імёнаў ні ў каго няма і не было такой свабоды думкі і творчасьці, такога палёту фантазіі, як у Эстаса Тонэ. Эстас — надзвычай адораны музыка, чыя творчасьць, заклікаючы да сэрцаў слухачоў, імгненна пранікае глыбока ў душу і пакідае там свой адбітак на ўсё жыцьцё. Гэта той чалавек, якому не патрэбныя бурныя авацыі і захопленыя крыкі слухачоў. Адзінае, што яго цікавіць падчас выступу — гэта гітара. Нічога, акрамя гітары. З дапамогай яе ён, як сапраўдны чараўнік, па-майстэрску выказвае волю, натуральнасьць і бясконцасьць. Ён сьцірае межы і адрозьненьні паміж людзьмі, іх матэрыяльным становішчам, узростам, аб'ядноўваючы ўсіх у адно цэлае і натхняючы на самапазнаньне.
«Мая гісторыя музыкі пачалася шмат гадоў таму назад, але тады я не адчуваў праўдзівай страсьці да яе, і вось аднойчы, пасьля 11 гадоў цішыні, я зноў сустрэўся зь яе раскошай! Музыка адарыла мяне новымі ведамі, стаўшы настаўнікам і гідам, я нібы дзіця, адкрыў яе з іншага боку і знайшоў у ёй свой шлях і разьвіцьцё. Са смуткам і болем, з радасьцю і любоўю прыйшоў час падзяліцца з вамі гэтым чараўніцтвам… »
Канцэрт прайшоў у вельмі нестандартнай абстаноўцы. Усе мы прывыклі бачыць музыку на вуліцах, дзе ад гледачоў яго аддзяляе ўсяго толькі пару сантыметраў. Зараз жа дзейства адбывалася нават ня ў звыклым Re: Рublic'у, а ў Цэнтральным Доме Афіцэраў. Абстрагаваўшыся ад усяго таго, што адбываецца вакол, трубадур пачаў свой выступ. Ён быў цалкам пагружаны ў сябе: у свае думкі, гукі, словы, эмоцыі. Здавалася, што нішто ня здольнае вярнуць яго да штодзённай рэальнасьці.
Першымі акордамі пагрузіўшы слухачоў у нейкае падабенства трансу, Эстас адразу даў зразумець, што нічога звыклага сёньня тут мы ня ўбачым. Усё было новае: і атмасфера пагружэньня ў музычную медытацыю, і поўнае зьліцьцё з інструментам у адзінае цэлае, што, трэба прызнацца, вельмі рэдка даводзіцца назіраць апошнім часам, і само перажываньне музыкі, і, непасрэдна, яе перадача. У яго творах можна было нанава адкрыць для сябе элементы рускай, іспанскай, індыйскай, цыганскай і мноства іншых культур, лейтматывы якіх, плаўна перацякаючы з аднаго ў другі і паступова абрастаючы новымі інтанацыямі, пяшчотна зачароўвалі сваімі цудоўнымі спалучэньнямі гукаў. І гучала гэта ўзрушаюча прыгожа.
Паміж музычнымі часткамі, поўнымі мудрагелістых імправізацый, творца спрабаваў акунуць слухачоў у сьвет поўнай гармоніі.
Затуманены музычнымі сімваламі, яго ўнікальны духоўны сьвет з усіх сіл спрабаваў проста вырвацца вонкі і распавесьці штодзённаму слухачу нешта новае, пра што ён раней нават і не здагадваўся.
Усе гледачы сядзелі як зачараваныя, слухаючы гаворкi музыканта: падчас паўзаў у зале стаяла поўная цішыня. Нехта слухаў з заплюшчанымі вачыма, а нехта ня мог адарваць ад выканаўцы вачэй — розум абсалютна ўсіх быў заняты толькі Эстасам у гэтыя некалькі гадзін.
А калі ў канцы выступу згасла сьвятло, і музыка адклаў гітару, пачаўшы пераймаць гукi варгана, усе і зусім замерлі, апынуўшыся ў паўзмроку i баючыся паварушыцца: абы не парушыць лішнім неакуратным рухам чараўніцтва, якое было ў зале.
Гэта быў той рэдкі выпадак, калі ў музыкі атрымалася цалкам данесьці да слухачоў свой сьветапогляд і даць нешта большае, чым проста вечар добрай музыкі.
Тэкст: Дыяна Прымшыц
Фота: Вольга Вячэрская
«Мая гісторыя музыкі пачалася шмат гадоў таму назад, але тады я не адчуваў праўдзівай страсьці да яе, і вось аднойчы, пасьля 11 гадоў цішыні, я зноў сустрэўся зь яе раскошай! Музыка адарыла мяне новымі ведамі, стаўшы настаўнікам і гідам, я нібы дзіця, адкрыў яе з іншага боку і знайшоў у ёй свой шлях і разьвіцьцё. Са смуткам і болем, з радасьцю і любоўю прыйшоў час падзяліцца з вамі гэтым чараўніцтвам… » Канцэрт прайшоў у вельмі нестандартнай абстаноўцы. Усе мы прывыклі бачыць музыку на вуліцах, дзе ад гледачоў яго аддзяляе ўсяго толькі пару сантыметраў. Зараз жа дзейства адбывалася нават ня ў звыклым Re: Рublic'у, а ў Цэнтральным Доме Афіцэраў. Абстрагаваўшыся ад усяго таго, што адбываецца вакол, трубадур пачаў свой выступ. Ён быў цалкам пагружаны ў сябе: у свае думкі, гукі, словы, эмоцыі. Здавалася, што нішто ня здольнае вярнуць яго да штодзённай рэальнасьці.
Першымі акордамі пагрузіўшы слухачоў у нейкае падабенства трансу, Эстас адразу даў зразумець, што нічога звыклага сёньня тут мы ня ўбачым. Усё было новае: і атмасфера пагружэньня ў музычную медытацыю, і поўнае зьліцьцё з інструментам у адзінае цэлае, што, трэба прызнацца, вельмі рэдка даводзіцца назіраць апошнім часам, і само перажываньне музыкі, і, непасрэдна, яе перадача. У яго творах можна было нанава адкрыць для сябе элементы рускай, іспанскай, індыйскай, цыганскай і мноства іншых культур, лейтматывы якіх, плаўна перацякаючы з аднаго ў другі і паступова абрастаючы новымі інтанацыямі, пяшчотна зачароўвалі сваімі цудоўнымі спалучэньнямі гукаў. І гучала гэта ўзрушаюча прыгожа.
Паміж музычнымі часткамі, поўнымі мудрагелістых імправізацый, творца спрабаваў акунуць слухачоў у сьвет поўнай гармоніі.
Затуманены музычнымі сімваламі, яго ўнікальны духоўны сьвет з усіх сіл спрабаваў проста вырвацца вонкі і распавесьці штодзённаму слухачу нешта новае, пра што ён раней нават і не здагадваўся.
Усе гледачы сядзелі як зачараваныя, слухаючы гаворкi музыканта: падчас паўзаў у зале стаяла поўная цішыня. Нехта слухаў з заплюшчанымі вачыма, а нехта ня мог адарваць ад выканаўцы вачэй — розум абсалютна ўсіх быў заняты толькі Эстасам у гэтыя некалькі гадзін.
А калі ў канцы выступу згасла сьвятло, і музыка адклаў гітару, пачаўшы пераймаць гукi варгана, усе і зусім замерлі, апынуўшыся ў паўзмроку i баючыся паварушыцца: абы не парушыць лішнім неакуратным рухам чараўніцтва, якое было ў зале.
Гэта быў той рэдкі выпадак, калі ў музыкі атрымалася цалкам данесьці да слухачоў свой сьветапогляд і даць нешта большае, чым проста вечар добрай музыкі.
Тэкст: Дыяна Прымшыц
Фота: Вольга Вячэрская
0 каментароў