Беларускi гурт NEMDIS удзельнічае ў туры зь легендарным фінскім метал-гуртом Children of Bodom!

Неверагодная падзея! 22, 25 і 29 красавіка ўпершыню ў гісторыі беларускага металу гурт NEMDIS у межах сусьветнага туру фінскай легенды Children of Bodom адыграе ў Санкт-Пецярбургу, Маскве і Кіеве!

Для тых, хто толькі нарадзіўся...

Children of Bodom – нацыянальны музычны здабытак Фінляндыі. Гурт спалучае вялікую хуткасьць выкананьня, рытмічнасьць, брутальны вакал зь меладычнымі гітарнымі і клавішнымі партыямі. Children of Bodom – гэта аншлагавыя выступы па ўсім сьвеце ды супрацоўніцтва зь лепшымі музычнымі гуртамі. Гэта і паўплывала на выбар фінскіх музыкаў: сярод вялікай колькасьці прэтэндэнтаў яны абралі менавіта беларускi гурт NEMDIS.

NEMDIS пасьпеў зарэкамендаваць сябе ня толькі ў роднай краіне, але і за яе межамі. Гурт мае моцны драйвовы музычны матэрыял і неверагодна энергічную падачу падчас выступу. Безумоўна, музыкi пройдуць ураганам па ўсіх гарадах туру!

У якасьці пруфу далучаем відэазапіс выступу Nemdis на опэн-эйр фестывалі BelMetal: Burning Wheel. Шоў, піратэхніка, усе справы.

13 красавіка ў Менску прайшоў канцэрт культавага расейскага гурта Ария. Як прайшла (для тых хто у танку) імпрэза — распавяду потым, так што чакайце тэкставы артыкул. Прыемнага прагляду. Сачыце за абнаўленьнямі!

Апошнім часам дзіву даешся з таго, зь якой хуткасьцю маладыя гурты набіраюць абароты й папулярнасьць. Актуальнае мадэрновае музло, граматны маркетынг, цалкам прадуманыя сцэнічныя паводзіны й стайл. Eskimo Callboy – яскравы таму прыклад. Гурт ужо граў у Менску у мінулым годзе, сабраўшы Рэпаблік з усяго адным альбомам у кішэні. Прайшло трошкі часу – і вось яны завіталі да нас ужо з прэзентацыяй другой кружылкі.

Яшчэ за гадзіну да старту ля Рэпабліка была ўпэўненая чарга. Мэтавая аўдыторыя – маладзёны ва ўзросьце “да 20”. Непасрэдна сам клуб унутры больш паходзіў на распранальню. Перапраналіся ў шорты ды кросы літаральна на кожным кроку – ля гардэроба, ля прыбіральні ўнізе, нават за чорнымі запавесамі, за якія нібыта забаронена захадзіць. Асноўныя праблемы: нельга паліць, у гардэроб нібыта не прымаюць заплечнікі (таксама, як і верхнюю вопратку па аднаму) і скаргі на тое, што “жыцьцё-боль”.

Да мерчавай стойкі не праціснуцца. Кружэлкі, цішоткі, здаецца, нават свэтшоты першапачаткова былі. Каля пяці-шасьці варыяцыяў, кожны другі праз гадзіну фарсіў у фірмовай шмотцы. Шчыра кажуцы, напэўна ўпершыню бачу, каб гурт настолькі прафесійна ўладкаваў продаж мерча. Гурту – грошыкі, людзям – радасьць.

Падцяплялі сёньняшняе шоў расейскія транскоршчыкі Sayanara. Танцпляц ужо быў даволі шчыльна запоўнены, людзі прышлі аттапырвацца, таму музыкі атрымалі падтрымку адразу ж. На першым жа рыфе гітарысты крутнулі крутавэлы й сутыкнуліся адзін з адным. Секунда, разыйшліся ў розныя бакі сцэны і больш адзін да аднаго не падыходзілі. Якасная падача (ня без тэхнічных касякоў), танцавальны матэрыял – пэўны досьвед жывых выступаў у хлапцоў быў, таму ўсім спадабалася. Як сказаў адзін хлопец, “ахэенна”.

Eskimo Callboy спатрэбілася каля дваццаці хвілінаў, каб прыбраць сапортаўскія бубны са сцэны й чэкнуць інструменты. Каб натоўп не сумаваў, перад інтра ўключылі мадэрновую Talk Dirty ад Jason Derulo. Дзіва – яе ўспрынялі так, нібыта гурт ужо быў на сцэне. Ну а што адбылося, калі гурт выйшаў на сцэну… пад We are the Mess людзі нібыта сарваліся з ланцуга. Назва песьні, “Мы ёсьць бязладзіца”, лепей за усё падыходзіла да того, што адбывалася. Зала скакала, нехта спрабаваў мошыць, людзі канвеерам прыгалі са сцэны, выкідалы ледзь пасьпявалі іх кантраляваць.

Перад Party at the Horror House музыкі дасталі з “чароўнага заплечніка” нульсем гарэлкі й прапанавалі людзям яе ўжыць. Ну хто ж адмовіцца? Першы шэраг пад сцэнай быў досыць напоены, музыкі не забываліся й пра саміх сябе, частуючы адзін аднаго “з дульца”. Таксама сілкаваліся і беларускім сідрам. А перад Muffin Pupper-Gurk увогуле на сцэну былі запрошаныя ўсе, хто жадае ўгаманіць нульсем за адзім заход. З дапамогай музыкаў яно атрымалася. Толькі вось хлопец, які піў першы – ты ані разу не джэнтльмэн. Побач з табой стаяла дзяўчо, а ты перадаў бутэльку далей, яна нават са сцэны сыйшла і ня скочыла ў залу пасьля. Дзяўчына, калі прачытаеш гэта – падыйдзі да мяне на наступным канцэрце, зь мяне гарэлка. Бо я за радасьць і справядлівасьць.

Былі выкананыя самыя галоўныя баявікі з двух альбомаў. Музыкі шчыльна трымалі кантакт з публікай, таксама скочылі ў залу і выглядалі даволі зьдзіўленымі, калі са сцэны некалькі разоў скочыла “пандачка”. Паказвалі свае веды расейскай мовы, клічачы нас Беларашай, захапляліся прыгажосьцю нашых дзяўчатак, прасілі ня крыўдзіць і не пакалечыць іх падчас стэйдждайвінгу. Кожны раз з асцярогай глядзелі на тых, хто кубарам ляцеў на іх са сцэны. Пад канец нават дайшло да таго, што яны прапанавалі кожнаму ахвотнаму паставіць свой подпіс на вызваленьне ад працы (ці ад школы). Кіруючыся тым, сколькі людзей засталося чакаць іх пасьля выступу – некаму яно дакладна спатрэбілася.

Вось так усё і было. Дзякуй Wake Up за сьвята у сярэдзіне тыдня, да сустрэчы на наступных гігах. І гэта. Прывозьце Эскімосаў да нас яшчэ як мага хутчэй! Мяркую, за гэта падпішыцца кожны, хто наведаў гэты гіг.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская

«Празь яднаньне з традыцыяй мы знаходзім сваю індывідуальнасьць»

Omut — «палескі самародак». Фолк-метал гурт, многім вядомы і прызнаны, падышоў да першага афіцыйнага рэлізу. Сёньня, 11 красавіка, напярэдадні рыхтуемага альбому нашай увазе прапануецца безыменны інтэрнэт-сінгл.

Мы пагутарылі з трыма ўдзельнікамі гурта. На пытаньні BelMetal'а разгорнута і цікава адказвалі Алесь (вакал, тэксты), Кірыл (гітара, музыка) і Вадзім (гітара, музыка).

Прывітаньне. Адразу б хацелася пачаць з прычыны гэтага інтэрв'ю —выхаду інтэрнэт-сінглу. Гэта, фактычна, першы ваш рэліз. Што вы можаце сказаць пра яго, пра выбар песьні. Ён выходзіць 11 красавіка, а гэта ўгодкі самай крыважэрнай трагедыі сучаснай Беларусі – тэракту ў менскім метро. Гэта зьвязана?

Вадзім:

Думаю, не сакрэт, што зараз мы працуем над дэбютным альбомам, якога чакаюць многія нашы фанаты, бо некалькіх выкладзеных у сеціва дэма-запісаў, відавочна, не дастаткова як у колькасным плане, гэтак і ў якасным. На жаль, справы ідуць ня так хутка, як нам таго хацелася б, таму, абмеркаваўшы ўсё, мы вырашылі парадаваць нашых фанатаў гэтым сінглам. Пра песьню і тое, чаму яна выходзіць менавіта 11 красавіка, лепш за іншых распавядзе Алесь.

Алесь:

Я не магу сказаць, што песьня непасрэдна зьвязана з падзеямі трохгадовай даўнасьці. Яны, хутчэй, паслужылі нейкім штуршком да яе напісаньня, але прысьвечана песьня ня ім, дакладней, ня толькі ім. Размова йдзе пра «абстрактны» зборны вобраз тых зьяў, зь якімі мы, людзі, часам сутыкаемся, і ролю чалавека ў гэтых зьявах. Безумоўна, некаторыя аналогіі з канкрэтнымі падзеямі нядаўняй гісторыі прысутнічаюць, бо ў песьне закранаецца наша з вамі рэчаiснасьць. Мне б не хацелася раскрываць усяго, што я хацеў перадаць і распавесьці ў гэтай песьне, каб у слухачоў была магчымасьць скарыстацца сваім правам знайсьці гэта самастойна, стварыць сваё бачаньне, сваю інтэрпрэтацыю. Скажу толькі, што гэта песьня-сымбаль, песьня-напамін, яна пра адзін з бакоў чалавечай сутнасьці, якому цяжка даць вызначэньне, цяжка сказаць, ці існуе ён увогуле, гэта не пытаньне і не адказ, а нешта сярэдняе паміж імі, тое, што хаваецца пад шматкроп’ем, нешта паміж выклікам і адказам, эпітафія, якая робіць мёртвае рэчаісным. Менавіта з-за гэтага песьня і не атрымала назвы і застанецца безыменнай. I менавiта таму сімвалічна рэліз аформлены ў мінімалістычным стылі, толькі наш лагатып і больш нічога.

Трэба адзначыць, што менавіта 11 красавіка тры гады таму быў напісаны тэкст гэтай песьні і падаецца лагічным тое, што мы абралі гэту дату. I безумоўна, гэты інтэрнэт-рэліз зьяўляецца для нас вельмi знакавай і хвалюючай падзеяй.

Кірыл:

Так, мы вельмі спадзяемся, што сінгл усім спадабаецца, таму што мы самі задаволеныя тым, што атрымалася, гукам і зьвядзеньнем песьні, што для нас вельмі важна. Мы доўгі час ішлі да гэтага і хацелі б як мага хутчэй пазнаёміць слухачоў з вынікам нашай працы.

Так, дарэчы, пра альбом. Чаму так доўга?

Кірыл:

Безумоўна, гэты альбом вельмі доўга чакаў свайго часу, чакаў, пакуль мы, можна сказаць, пасталеем, калі стане ўсвядомленым разуменьне таго, якім ён павінен быць, як ён павінен гучаць. Мы дакладна не хацелі сьпяшацца зь яго выпускам, што звычайна характэрна для многіх маладых гуртоў, не хацелі выпускаць альбом па прынцыпу “ня важна які, ня важна як”. У дадатак склад гурта доўгі час зьмяняўся, што стварала пэўныя перашкоды, але, калi ўсё ўсталявалася, мы паглядзелі адзін на аднаго і зразумелі: «Час прыйшоў!» :)

Вадзім:

Варта адзначыць, што спробы запісаць альбом ужо рабіліся, але вынік нас не задавальняў, а зараз, дзякуй за гэта Anthropocide Studio, мы, нарэшце, атрымалі тое, што нам безумоўна падабаецца. Наогул, зразумела, што альбом нам ужо проста неабходны, бо гэта знакавы этап ў разьвіцьці любога гурта, і на сёньняшні дзень яго адсутнасьць, па-мойму, зьяўляецца самым галоўным чыньнікам з тых, каторыя спыняюць разьвіцьцё гурта. Такім чынам, усе нашы намаганьні сканцэнтраваныя менавіта на падрыхтоўцы дэбютнай плыткі. Але, у любым выпадку, аніякай сьпешкі, якая будзе дрэнна ўплываць на якасьць, ня будзе.

Распавядзіце пра альбом, пра ягоную канцэпцыю.

Алесь:

Мы вельмі доўга разважалі над тым, якім павінен быць наш дэбютны альбом. Абмяркоўвалі, спрачаліся і нарэшце прыйшлі да адзінага правiльнага на наш погляд рашэньня. Яго сутнасьць ў тым, што наш першы альбом будзе своеасаблівай справаздачай, ён адзначыць сабой перыяд нашага станаўленьня. На сёньняшні дзень у нас гатовы добры матэрыял, але ён ня можа быць зьмешчаны на адзін альбом цалкам, і для гэтага існуе шэраг прычын. Па-першае, матэрыялу занадта шмат, па-другое, больш позьнія творы даволі моцна адрозьніваюцца ад тых, што патрапяць на альбом, як у музычным плане, гэтак і ў дачыненьні лірыкі. Значную частку матэрыялу, у тым ліку новага, мы ўжо прадстаўлялі публіцы падчас сваіх выступаў, але, паверце, у нас у запасе нямала рэчаў, якія чакаюць свайго часу.

Вадзім:

Я б дадаў, што новы матэрыял, які ў альбом ня ўвойдзе, ня проста вытрыманы некалькі ў іншым напрамку, ён сам па сабе больш цэльны, гэта тое, да чаго на дадзены момант у сваім разьвіцьці прыйшоў Omut, гэта мы сёньняшнія. На першы ж альбом патрапяць песьні, напісаныя ў розныя перыяды існаваньня гурта, таму, сапраўды, як сказаў Алесь, гэта своеасаблівая справаздача аб станаўленьні Omut.

Алесь:

Правільна, дэбютны альбом будзе складацца і зь песень, напісаных адносна нядаўна, і тых, якія былі створаныя яшчэ ў 2004-2005 гг. Гэта песьні, якія былі нашымі першымі спробамі, першымі ўдалымі крокамі наперад. Але, хоць яны ствараліся ў розны час на працягу амаль 10 год, альбом ня будзе выглядаць стракатым, таму што кожная зь яго песень зьяўляецца часткай і лагічным працягам іншай песьні. Пра альбом і зьвязаныя зь ім пытаньні, напрыклад, яго канцэптуальны складнік, мы, калі ў вас будзе жаданьне, абавязкова пагутарым пасьля яго выхаду і абмяркуем усё больш разгорнута.

Вы, вядома, бачылі нядаўна зьняты намі міні-фільм «BelMetal: Тры слупы Pagan Metal», у якім Алесь Таболіч вельмі цёпла пра вас адгукаўся. Увогуле, сярод гэтых дзядзек выказваліся меркаваньні аб Omut як аб наступным «слупе». Акрамя таго, былі ў нас і энтузіясты ў каментарах, якія падлічылі нейкую заканамернасьць па гадах зьяўленьня культавых для бел.сцэны гуртоў. І наступным назвалі зноў жа Omut.



Уласна, цікава, што аб гэтым думаеце? Ці гатовыя перахапіць эстафету? Як вам гэткі топ сцэны: Gods Tower, Znich, Litvintroll, Omut?

Кірыл:

Даволі прыемна чуць добрыя водгукі ад тых, на чыёй музыцы ты рос. Гэта стварае матывацыю, прымушае рухацца наперад...

Вадзім:

Вядома, чуць цёплыя словы ад Алеся было безумоўна прыемна. Але ж наконт наступнага «слупа», гэта вельмi нечакана i, ня ведаю… гэта здаецца занадта, усё ж такі ў Беларусі нямала годных гуртоў, і вылучаць некага аднаго неяк няправільна. У нас ёсьць дакладнае ўсьведамленьне таго, што нам яшчэ расьці і расьці, чым мы безумоўна зьбіраемся займацца. Увогуле, мы зробім усё, каб стаць у адзін шэраг зь лепшымі гуртамi, а пра тое, ці вартыя мы будзем там знаходзіцца, дамо судзіць іншым.

Алесь:

Чуць падобнае вельмі прыемна. Спадзяюся, што з кожным днём мы будзем толькі ўмацоўваць гэткія меркаваньні. Але разам з Вадзімам прытрымліваюся аднаго пункту гледжаньня – крыху зарана вешаць на нас нейкія высокія “ганаровыя званьні”. Паўтаруся, гэта вельмі прыемна, але нечакана і крыху нават няёмка...

А наогул, як вы лічыце, як вам, ня маючы альбому, ня маючы належнай прамоўцыi у тым жа інтэрнэце, атрымалася стаць адным з паважаных гуртоў, атрымаць прызнаньне, выступаць на даволі значных фестывалях?

Кірыл:

Спрыт рук і ніякага махлярства :) У прынцыпе, нічога асаблівага мы ня робім, проста імкнемся ўсё рабіць добра, так, каб гэта падабалася ў першую чаргу самім нам. А калі гэта падабаецца каму-небудзь яшчэ, ну што ж, гэта ўдвая прыемна. Наогул, тут варта аддаць належнае ўсім удзельнiкам гурта, падабраўся выдатны склад, дзе кожны ўносіць значны ўклад у агульную справу.

Вадзім:

Так, безумоўна, галоўнае, што ўсе мы проста хочам займацца ўлюбёнай справай, якая ўсім нам вельмі падабаецца. У нас няма дырэктара/мэнэджэра, які ўказвае, што нам рабіць і як, у нас няма мэтаў праславіцца на ўвесь сьвет ці зарабіць на гэтым грошай. Можа, справа ў некаторай долі шчырасьці, якая з гэтага ўсяго вынікае, — уся наша творчасьць, хочацца верыць, ідзе знутры, анікім не накіраваная і не абмежаваная. Да ўсяго, вядома, наўрад ці мы робім нешта новае, але ўсё ж, хацелася б думаць, што ў дастатковай ступені арыгінальнае. Наўрад ці хтосьці можа сказаць, што мы кагосьці там капіруем. Ніколі не было размоваў цi думак: «а давайце зробім беларускі аналаг Finntroll, Eluveitie або Amon Amarth». Мы проста граем музыку, якую хочам граць.

Алесь:

Так, мы нават ніколі не асацыявалі сябе ні зь кім з гэтых ці іншых гуртоў. Больш за тое, мы ня граем фолк-метал ці паган у звыклым разуменьні. Тое, што наша музыка носіць фальклорнае адценьне, адбываецца хутчэй стыхійна, проста ад таго, што мы адчуваем сёньня музыку менавіта ў такім накірунку. Гэта хутчэй адчувальны выбар, а не халодны разлік :) Можа быць, адсутнасьць у нас нейкіх першапачаткова зададзеных стандартаў альбо рамак і робіць нас цікавымі. Ня ведаю. Дый і паважнасьць гэтая вельмі адносная. Вылічыць ступень сваёй папулярнасьці аб’ектыўна, асабліва ў сеціве, на мой погляд, немагчыма. Я магу меркаваць толькі па выступах. Калі я бачу, што чалавек першы раз нас чуе, але мы здолелі яго зварушыць і прымусілі адарвацца як сьлед – гэта крута, гэта сапраўды нейкі посьпех. Можа невялікі, але наяўны. Вось калі зьбярэм Менск-Арэну на “сольнік”…

Вадзім і Кірыл (разам):

як Саладуха! :-D (сьмяюцца)

Алесь (таксама з усьмешкай):

…так, як Саладуха, тады будзем казаць пра нейкую паважнасьць. :-D А пакуль шчырая адданасьць улюбёнай справе і рух наперад.

Тым ня менш, у беларускай металічнай плыні менавіта фолк заўсёды ў трэндзе. Так ці не? Цікава даведацца вашага бачаньня ды можа прааналізаваць.

Алесь:

Падаецца, што так і ёсьць на самой справе. На мой погляд, гэта датычыцца ня толькі метал-сцэны, але сучаснай беларускай культуры, асабліва андэграўнднай, увогуле. Па майму меркаваньню, такая папулярнасьць фальклорнага элементу ў нашай краіне тлумачыцца некалькімі акалічнасьцямі.

Па-першае, гэта адлюстраваньне нашага жыцьця. Мы як нацыя маем вялікія праблемы, якія вельмі добра адлюстраваныя ў характэрным для большасьці беларусаў комплексе непаўнавартасьці. Нам ідэалагічна навязвалі доўгі час ідэю пра тое, што мы сапсаваныя ці то палякі, ці то расейцы, што наша мова – штучная мова калгасьнікаў. Я амаль кожны дзень сустракаюся з падобнай лухтой. Выкарыстоўваючы фальклор, у большай ці меншай ступені, музыкі намагаюцца зламаць гэты стэрэатып, паказаць ня толькі сваю адметнасьць, але і ўсю глыбіню, непаўторнасьць, прыгажосьць і галоўнае самабытнасьць сваёй культуры.

Па-другое, кожны творчы чалавек, які шчыра адданы сваёй справе, шукае сябе і сваю індывідуальнасьць. Для беларускіх музыкаў вельмі важна заставацца менавіта беларускімі. Напрыклад, я асабіста не жадаю быць копіяй якога-небудзь замежнага гурта, я не лічу, што мы павінны капіраваць нешта ў іх і рабіць усё па іх шаблону. Таму так важна падкрэсьліць сваю адметнасьць. У гэтым сэнсе я не магу не ўзгадаць Sepultura, таму што ня маю лепшага прыкладу, каб данесьці сваю думку. Дастаткова паслухаць іх Roots, каб зразумець, пра што я кажу. Празь яднаньне з традыцыяй мы знаходзім сваю індывідуальнасьць. А праз гэтую індывідуальнасьць адчуваем сваё адзінства.

Акрамя таго, падобны падыход дорыць ня толькі музыкам, але і слухачам адчуваньне яднаньня з усім сьветам, дазваляе ўпэўнена сьцвярджаць: “Мы – паўнавартасная частка сусьветнай культуры”. І гэта сапраўды так, бо беларуская метал-сцэна ня горшая за любую іншую.

Вадзiм:

Мне цяжка меркаваць, ці знаходзіцца фолк менавіта ў трэндзе, зараз у моладзi ў трэндзе нейкi джэнт цi пост-хардкор :) Але безумоўна ў апошнi час ня толькі ў Беларусі, але і ва Ўкраiне, Расii, Еўропе існуе шмат людзей, якім гэта тэма блізкая, якія, так ці інакш, ня хочуць забываць свае карані, сваю сутнасьць. На постсавецкай прасторы, магчыма, яшчэ ўплывае той факт, што пасьля распаду «саўка» павалілася ня проста палітычнае ўтварэньне, павалілася цэлая ідэалогія, якая насаджалася дзесяцігодзьдзямі, i анiякай альтэрнатывы ёй увесь гэты час амаль не было. А гэтае месца непазьбежна павінна нешта запоўніць, так дзе, як не ў мінулым шукаць гэтае нешта?!

І пытаньне, якое ня можа не цікавіць. Наконт вашых асабістых музычных прыхільнасьцяў. Ці ўплываюць яны на тое, што вы складаеце, і калі ўплываюць, то як?

Кірыл:

Я адкажу проста: слухаю якасную музыку. I гэта амаль усё за выключэньнем шансону і рэпу, ну яшчэ да грайнду рэдка справа даходзіць :) Наогул, якаснай я лічу музыку, дзе знаходжу для сябе нешта цікавае і як слухач, і як музыка. І другое асабліва ня можа не ўплываць на творчасьць. Так што, па-за ўсялякіх сумневаў, музыка, якую я слухаю, уплывае на тое, што я ствараю.

Алесь:

Безумоўна ўплывае, але незаўважна. Хачу адзначыць, што ні адзін з нас не зьяўляецца па сутнасьці адданым фанатам фолк-металу. Гэта праўда. Я, канешне, люблю паслухаць які Finntroll, я вельмі люблю гэты гурт, але значна часьцей я слухаю прог- ці арт-рок 60-х-70-х гг., безь якога, напэўна, ня здолею. Увогуле, слухаю розную музыку, нейкім гуртам аддаю значную перавагу, некаторыя слухаю пры адпаведным настроі. Вельмі люблю гурты гэтак званых “новых плыняў” – гэта Mastodon, Lamb of God, High on Fire, французы Gojira вельмі падабаюцца… Працягваць аповед пра свае густы я магу вельмі доўга.

Вадзiм:

Тут я пагаджуся з Алесем. Менавіта фолк у нас мала хто слухае, густы ў удзельнiкаў гурта вельмі розныя. Я ў асноўным слухаю акаляпрогавае, гэта ад арт-року 70-х да сучаснага прагрэсіў- і авангард-металу, але, вядома, гэтым не абмяжоўваецца, слухаю многае ад класікі да, напрыклад, фьюжну. І, канешне, усё гэта так ці інакш ня можа не ўплываць на тое, што я ствараю. Калі слухаеш музыку, заўважаеш нейкія хады, ідэі. Гэта атрымліваецца хутчэй не сьвядома, але тым ня менш, на складаньне музыкi дакладна ўплывае.

Дзякуй за аб'ёмістыя цікавыя адказы! Апошняе – па традыцыі, зварот да вашых слухачоў. Чаго чакаць бліжэйшы час ад Omut?

Алесь:

Дзякуй усім за падтрымку. Наперадзе Купальскае Кола, выхад альбому і яшчэ шмат чаго! А бліжэйшая падзея з нашым удзелам — BelMetal: Travień Fest у менскім клубе Піраты 1 траўня. Слухайце нашу музыку, прыходзьце на нашыя канцэрты, каб добра адарвацца разам з намі, мы не падвядзем!

Ня буду шматслоўным: Keep calm and stay with Omut! ;)

Прэзентацыя інтэрнэт-сінглу адбываецца на афіцыйнай старонцы гурта.

Ян Мачульскі

Працягваем тусіць з музыкамі. На гэты раз вырашыў пагутарыць з прадстаўніком роднае сцэны. Ёсьць такі менскі гурт, мы нават посьцілі іх дэбютны EP, які складаецца усяго з двух чалавек, грае інструментал рок ды называецца the glitchhh. Вось я і вылавіў іх заснавальніка і галоўнага аўтара — гітарыста J.J.’я, тым болей была нагода, бо хлопцы зусім нядаўна выдалі свой першы кліп, ну як кліп… Карацей кажучы, чытайце інтэрв’ю пра беларускіх прадстаўнікоў такога вельмі цікавага і крыху экзатычнага стылю.

Сяргей:

Як прыйшла ідэя граць інструментал рок? У першую чаргу, цябе ўсе ведаюць, як гітарыста менскай глэм рок фармацыі Stardust Circus?

J.J.:

Я з раньняга дзяцінства займаюся музыкай і заўсёды знаходзіў яе болей удалым варыянтам выказваньня сваіх думак, чым словы. Інструментальнай музыкай я захапляўся заўсёды, я складаў яе даўно, проста ніяк не даходзілі рукі узяць ды запісаць гэты матэрыял.

Сяргей:

Увогуле, хто натхніў цябе ўзяць у рукі гітару? І чаму твой сайд-праект займаецца інструментал рокам, судзячы па прэзентацыі альбомаў Стардастаў у Рэпабліку табе падабаецца індастрыял?

J.J.:

У школе я граў на бубнах і ня вельмі цікавіўся гітарай, потым намагаўся сьпяваць, дурная задума, а ў 15 год брат прынёс мне перапісаныя на касету песьні Ozzy, і там была Perry Manson з круцейшым сола Zakk Wylde’a, гэта стала пераломным момантам, калі мне проста захацелася ўзяць у рукі гітару і сыграць менавіта вось так… і панеслася (сьмяецца). Наконт індастрыялу, мне падабаецца шмат добрай музыкі, не магу сказаць, што я зьяўляюся прыхільнікам нейкага адзінага стылю, хутчэй люблю сапраўды добрыя гурты, а ў якім яны граюць стылі – гэта ўжо ня важна, сярод самых-самых магу назваць Nine Inch Nails, Guns n Roses, Pink Floyd, Black Sabbath.

Сяргей:

Можаш адзначыць кагосьці зь беларускіх гітарыстаў, якіх можна пазнаць амаль зь першых аккордаў?

J.J.:

Хм...(задумаўся) бадай з тых, хто вылучаецца, на мой погляд гэта Zartipo, Уладзімер Майсюк, Зьміцер Сайкоўскі (гітарыст Join the electric sun), а ўвогуле, цяжка ў нас са сваім тварам у музыкаў, што вельмі крыўдна, таму што быў добры старт і задаткі яшчэ ў 80-х, але неяк усё здулася і зараз вельмі цяжка знайсьці асобу сярод беларускіх выканаўцаў.

Сяргей:

Наконт кліпа, гэта болей паходзіць на вельмі якасны запіс рэпетыціі, у чым была задумка вашага першага відэа?

J.J.:

Ну так і ёсьць, гэта запіс з рэпетыцыі, зроблены за палову гадзіны, першая спроба. У нас было вельмі мала часу, каб пасьпець зрабіць штосьці большае, але мы дамовіліся са Зьмітраком (чалавек, які усё гэта зьняў і змантаваў), што мы зараз запішам новы матэрыял і на адну кампазіцыю здымем паўнавартаснае відэа зь сюжэтам і ідэяй.

Сяргей:

Якое твае меркаваньне наконт рок-музыкі ў Беларусі цалкам? Ці дастаткова мець толькі талент і здольнасьці, каб запісаць матэрыял, пачаць выступаць і кудысьці прасунуцца?

J.J.:

Наконт нашай музыкі я ўжо выказаўся вышэй, магу толькі дадаць, што ёсьць шмат добрых і цікавых гуртоў, на канцэрты якіх цікава хадзіць і працы, якіх прыемна слухаць. Але ўзровень музычнай індустрыі ў нашай краіне настолькі нізкі, што шанцаў тут у гуртоў 0. А наконт таго, каб прасунуцца… пакуль ня ведаю, як прабьюся кудысьці, дык адразу распяваду пра гэта (сьмяецца).

Сяргей:

Якія творчыя планы маеш на будучыню і што зьбіраешся рабіць са сваім сайд-праектам?

J.J.:

У планах запісы новых кружэлак, пакуль што кароценькіх EP, але мы ўсё яшчэ знаходзімся ў пошуку гука, стыля, манеры выкананьня і музычнага мысьленьня. А так жа ў планах новыя кліпы і канцэрты, хочам паспрабаваць сабраць цікавая інструментальныя калектывы Беларусі і зрабіць вялікі канцэрт.

Сяргей:

Калі чакаць канцэрт і ці паклічаш нас у якасьці журналістаў?

J.J.:

Канцэрты абавязкова будуць у канцы вясны, калі запішам новы EP і будзем яго прэзентаваць. І вас абавязкова запросім, бо ў нашыя часы народ больш даведваецца аб чымсьці менавіта зь Інтэрнэт-старонак, чым ад гуртоў, канцэртаў ці запісаў, таму куды ж мы бяз вас (зноў сьмяецца).

Мабыць варта пажадаць хлапцам вялікага польпеху ды трываньня. А тым часам, беларуская сцэна паціху сабе жыве і хтосьці штосьці робіць, бывае — робіць выдатна. Дык давайце жыць разам з гэтай самай сцэнай, бо ўсё гэта — раздробленыя часткі адзінага андэрграўнду, дык давайце неяк усёж-такі кааперавацца.

Тэкст: Сяргей Бохан

Ня так ужо і часта ў нас адбываюцца неардынарныя падзеі. Гурты, якія граюць у жанры з прыстаўкай “пост” вельмі папулярныя ва ўсім сьвеце, але па невядомых прычынах амаль ня маюць сваёй аўдыторыі ў нашае краіне. Таму Odysseia Fest – гэта сапраўдная падзея і новы крок у разьвіцьці фестывальных мерапрыемстваў. Міжнародны фэст у Менску, 5 замежных гуртоў, даволі нізкія кошты, выдатная арганізацыя. Wake Up трымаюць марку.

Пост-рок ды пост-метал – ня тая музыка, пад якую можна ўбачыць угар. Забягаючы наперад скажу, што ён быў, але выглядаў тым больш недарэчна. Тут трэба слухаць і адчуваць. Элітарная музыка для эгаістаў? Напэўна, так яно і ёсьць. У нятопленым Рэпабліку было холадна і панавала нездаровая гіпнатычная атмасьфера. Адысьсея пачыналася.

Ледзь пазьней за шостую на сцэну выйшлі амерыканцы MGR. Праект Майкла Галахера, гітарыста гурта Isis. Сэт доўжыўся ледзь больш за пятнаццаць хвілінаў і ад яго склалася адчуваньне, якое бывае пасьля сна такой жа працягласьці. Нібыта – “што гэта было”? Не пасьпелі нешматлікія яшчэ наведвальнікі атрымаць асалоду ад выступу, як ён нечакана скончыўся. Шмат хто зь іх прыйшоў да высновы, што MGR трэба было ставіць ня важна якімі, але толькі ня першымі.

Другімі выйшлі італійцы Vanity. Джынсікі ў абліпачку, імпазантны вакаліст, падкачаны хлопец за бубнамі – іх шоў было самым жывым у эмацыйным плане. Вакаліст у скураной куртачцы ўяўляў сабой увасабленьне сваіх песьняў – яго трэсла, круціла, кожнае пачуцьце адлюстроўвалася на яго твары. Хітовыя рэчы – Ghosts і Under Black Ice зайшлі на выдатна.

Пасьля выступу гурт усім складам можна было вылавіць як у зале, так і ля стойкі зь мерчам. Якая, дарэчы, была проста фантастычнай. Проста нерэальная колькасьць круцецкіх рэчаў з вар’яцкі файным дызайнам. У галаве закруціліся шалёныя думкі “Набываць! Набываць!” Ад кажнага гурта – як мінімум па адной цішотцы і бясплатныя сцікеры. Залік.

Наступныя — госьці з нашай суседкі Латвіі Tesa, якія аднойчы ўжо наведвалі нашую краіну. Выйшлі, каб утапіць нас пад хвалямі ламанага, месцамі нават шаманскага ад крыкаў пост-року. Інструментальны сэт, стартаваўшы з шумавой кашы, пад канец набыў яскравую і зразумелую форму. Выступам латышоў на меланхалічным спакоі была пастаўлена кропка.

Англічане Bossk ня вымусілі сябе доўга чакаць і зходу запілілі наймацнейшы сладж. Людзі нібы абудзіліся ад сна, а ахоўнік ля левай сьценцы ўвогуле ня на жарт шугануўся ад надрыўнага вакалу. На працягу выступу праграма некалькі разоў мянялася на больш спакойную і інструментальную, каб потым выдаць мацнейшыя струмені цяжкасьці. Гурт выдатна падрыхтаваў нас да хэдлайнераў.

A Storm of Light. Падчас усяго фэсту лавіў сябе на думцы, што яўна не хапае відэа. Ці тое – фішка фэсту, ці просто гурты не падрыхтавалі для сябе нечага спецыфічнага. Амерыканскія музыкі нібыта падслухалі мае думкі. На відэа – вайна, бойкі й тэхнагенная катастрофа. Музыка – хаатычная сумесь думу ды пост-металу. Той момант, калі музыкі стаяць на месцы, а табе хочацца ваўчком узляцець зь месца. Вось тут некалькі хлопцаў рэальна кайфанулі і распачалі нешта падобнае на рытуальны мош. Камусьці відавочна перашкаджалі, але напоўненасьць залы дазваляла адыйсьці і стаць дзе заўгодна (гэта ня значыць, што людзей было мала – іх прыйшло дастаткова). Ніякага кантакту з публікай, толькі ўзмахі рукой пасься кожная песьні. І ад таго – кантакт ў музыкамі ўяўляўся яшчэ больш шчыльным. Вартае завяршэньне вечара.

Па іх прыкладзе – ня будзем дзякаваць і мы. Узмах рукой. Канец.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская

Лунае дзесьці побач канец гурта Tiamat…
Знакамітая ў сваім родзе фармацыя губляе франтмэна Ёхана Эдлунда, які на сваёй старонцы на Facebook паведаміў, што здароўе не дазваляе больш займацца музыкай, а гурт зьбіраецца працягваць безь яго, такім было вырашэньне. Ёхан адыграе на летніх фестывалях, а потым усё скончыцца. Як меншае — для яго.

Аматарам творчасьці Tiamat такім чынам падаецца думка, што «The Scarred People» можа стаць лебядзіная песьняй…

Калі цікава, прамова Ёхана ёсьць на фэйсбуку.

Ну а мы што? Мы скажам: «А можа так і трэба...» і палезем узгадваць шыкоўны канцэрт 2013 году і тамтэйшае інтэрв'ю з Эдлундам ды Іверсам.

Ну а што ты хацеў, падаван? Усё калісьці скончваецца, так?

“Лэмi? Ды гэты хлопец кожны дзень есьць цьвiкi i запiвае бензiнам!” – так аднойчы ахарактарызаваў франтмэна культавай банды Motorhead адзiн зь яго калегаў па рок-цэху. I сапраўды: Лэмi Кiлмiстэр – жывое ўвасабленьне духу сапраўднага рока – нават у параўнаньнi зь iншымi металхэдамi, здаецца, зроблены iнакш: грае бескампрамiсна, гне сваю лiнiю, не прадаецца, заўсёды шчыры ды адкрыты. Мабыць таму для шматлiкiх металхэдаў усяго сьвету Лэмi Кiлмiстэр – сапраўдная рок-легенда. Але як бы нам не хацелася верыць у адваротнае, чалавек, нават легенда, усё ж такi ў першую чаргу – чалавек.

Некаторы час таму навукоўцы сур’ёзна зацiкавiлiся Озi Озбарнам. Але не яго творчасьцю. Прадстаўнiкоў навукi стала цiкавiць пытаньне: чаму пасьля столькiх гадоў разгульнага жыцьця Озi яшчэ жывы? Пачуўшы гэта, кожны, хто хаця б трошкi знаёмы з жыцьцём ды творчасьцю Motorhead, адразу запытае: а як жа Лэмi? Сапраўды: як бы там нi было, але алкаголю, канцэртаў ды жанчын (як сьцвярджае сам Кiлмiстэр, больш за 1000) на жыцьцёвым шляху мотархэдаўскага басiста-вакалiста напэўна было ня менш. А ўлiчваючы тое, што ён на тры гады старэйшы за легендарнага франтмэна Black Sabbath, ня дзiва, што ўсе аматары Мotorhead з разуменьнем ды непакоем аднесьлiся да навiнаў аб пагоршыўшымся стане здароўя свайго кумiра. З-за хваробы Лэмi, у 2013 годзе Motorhead былi нават вымушаны адмянiць шэраг канцэртаў у падтрымку свайго новага альбома Aftershock. Як мовiў тады сам Лэмi: “Настаў час плацiць за ўсё тое, што я рабiў на працягу свайго жыцьця”.

Лэмi ўжо шмат часу пакутуе ад дыябету: яму ўвогуле нельга ўжываць алкаголь, бо гэта павышае ўзровень цукру ў крывi. “Ен вымушаны змагацца са старымi звычкамi, трэба кiнуць пiць Джэк ды ўжываць сьпiды (“Jack” – Jack Daniel’s, “speed”- легкi наркотык), а гэта няпростая справа, калi ты робiш гэта ўсе сваё жыцьцё яшчэ с часоў Хэндрыкса, – распавядае мэнеджер Motorhead, Тодд Зiнгерман. – Зараз Лэмi павiнен знайсьцi нейкi баланс ды прывучыць сябе жыць такiм чынам хаця б на працягу некалькiх месяцаў”. I хаця немагчыма перабудаваць адвязнага рокера ў файнага джэнтльмена ў такi кароткi час (увогуле, напэўна, зрабiць гэта немагчыма), вiдаць, Леммi ўсё ж такi пачуў дактароў i справы пайшлi ў бок ачуняньня (цьфу-цьфу). Сьведчаньне аб тым – добрая навiна: неўзабаве, 27 лiпеня, Motorhead на чале зь Лэмi прыкацiць у сталiцу Сiнявокай. У адным зь iнтэрв’ю, дадзеных напрыканцы сакавiка, Лэмi сказаў: “Я хварэў на працягу года, але зараз ужо выбiраюся з гэтага лайна. Адчуваю сябе значна лепей. Час зноў выбiрацца на дарогу”. Для тых, хто сумняваецца ў тым, што Леммi яшчэ ў страi, трэба прыгадаць першыя крокi Motorhead да рок-славы. Калi гурт толькi распачынаў сваю дзейнасьць, зласьлiўцы казалi, што банда не пратрымаецца i шэсць месяцаў. “Але паглядзiце, – кажа Лэмi. – Праз паўстагодзьдзя мы яшчэ на сцэне”.

Таму што б там нi казалi скептыкi, будзем спадзявацца, што напрыканцы лiпеня адбудзецца гiстарычная падзея i ўжо не зь вiнiла ды хатнiх калонак, а са сцэны Палаца спорту мы пачуем лакаматыўныя рытмы, роспачны гук гiтар ды голас, якi нiколi не пераблытае нiводны аматар сапраўднага року. Ачуняй, Лэмi! Мы ўжо чакаем!

Аляксандар Iваноў
Паводле матэрыялаў Сецiва

Вось, карацей, каб не мусоліць тут доўгі воз… Тое, што не трапіла ў асноўны рэпартаж з гэтай выдатнай імпрэзы, па некаторых прычынах, можна ўбачыць тут. Таму без лагатыпу сайта і толькі з асабістым капірайтам я выкладаю гэтыя здымкі. Так бы мовіць- паўторная дэзакцівацыя. Прыемнага прагляду.

3 красавіка ў менскім Рэпабліку адбылося шыкоўнае, магічнае й неверагоднае шоў канадскіх гоцік-рокераў The Birthday Massacre. Колькі ж год я чакаў іх, планаваўшы нават наведаць краіны-суседкі, але вось яно – намаганьнямі лакальных арганізатараў гурт нарэшце даў першы канцэрт у Менску.

На маё меркаваньне, прыедзь гурт пяцёркай гадоў раней, у клубе быў бы аншлаг. Але – маем тое, што маем і ў выніку клуб быў запоўнены ледзь на трэць. Амаль не было знаёмых твараў, што ў чарговы раз сьведчыла – мадэрновы некалі калягатычны рух згас.

На тым сумнае скончылася. Роўненька а восьмай зайграла Інтра й на сцэне адзін за адным зьявіліся музыкі. Пасьля сходу выдалі Red Stars. Гітарысты, за выключэньнем Рэйнбоў, адгадавалі сабе хайры й як запраўскія металюгі імі трэсьлі на працягу ўсяго выступу. Першыя шэрагі прынесьлі фіялетавыя паветраныя шарыкі і музыкі са старту пачалі зь імі гуляцца. Малайцы, дарэчы, што зладзілі гэтую ідэю з шарыкамі – выглядала проста мімімі.

Сэтліст увогуле быў складанкай зь лепшых песень з усіх альбомаў, ледзь сьлёзы не наварочваліся на вачах ад асоблена ўзятых, надта шмат успамінаў і пачуцьцяў некалі было пад іх. Я дык увогуле прыліп да стойкі ніжняга бару й зачараваны прастаяў там увесь выступ. Танцпляц скакаў і падтрымліваў гурт, як мог, музыкі ўгаралі ня горш за іх. Ну й Чыбі – гэтая мадам у сукенцы школьніцы круцілася па сцэне, прымала падарункі (з аднаго зь іх яна дзелавіта зьняла бант і надзела на галаву) і давала аўтографы ўсім жадаючым. Так-так, брала з рук аркушы ды плакаты з маркерамі, вешала на шыю мікрафон, расьпісвалася й вяртала назад. Дзіва.

Але нішто не замінала Чыбі рабіць сваю асноўную працу – сьпяваць. Нехта скардзіўся на дрэнны гук, але ў маёй галаве песьні гучалі, як на запісу, таму я гэтага не заўважыў. Як і таго, што яна час ад часу фальшывіла. Жывы ж выступ, гэта нармалёва. Настолькі ж нармалёва, як і сыход Чыбі падчас адной зь песень у грымёрку з падарункам у руках, каб праз палову хвіліны вярнуцца й нешта са смакам трушчыць. Хто дарыў, прызнавайцеся, што там было?

Было некалькі фэнаў у масках з кліпу Looking Glass і асабіста я яе чакаў больш за іншыя. Але, як апынулася – ня лёс. Былі сыграныя 22 трэкі, але на вялікі жаль галоўны хіт абмінулі. Напэўна, ужо прыеўся за столькі год. Замест яго кропка была пастаўленая кавэрам I Think We are Alone Now. Кропка, ды не зусім – людзі яшчэ доўгі час не адпускалі музыкаў і фатаграфаваліся спачатку на сцэне, потым у холе з Чыбі ды на выхадзе таксама. Дзякуй за сьвята, карацей. Спадзяюся, тое быў не апошні раз і ў будучыні The Birthday Massacre яшчэ завітаюць да нас.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Вольга Вячэрская

Адгрымеў Metal All Stars, было шмат працы, тусовак ды проста эмоцый. Мала хто ведаў, але да нас ізноў завітаў Ken Hensley. На гэты раз з майстар-класам ды акустычным канцэртам. На вялікі жаль, на майстар-клас завітаў толькі наш фатограф, таму прапаную вам паглядзець фота. У двух словах, там распавядалі пра музыку ды паэзію і як правільна гэтымі рэчамі займацца, удзельнікі амаль зрабілі новы трэк разам з Hensley. Пасьля такой колькасьці металічнага й рокавага двіжу, хацелася проста завітаць на гэты канцэрт, узяць гарбаты ці кавы ды адпачыць пад акустычныя версіі несьмяротных хітоў Uriah Heep ды сольнай кар’еры спадара Hensley. І ведаеце, TNT Rock Club здаецца быў пабудаваны для гэтай імпрэзы, дух рок-н-ролу ў памяшканьні, прыглушанае сьвятло, людзі абсалютна розных узростаў, ды сцэна з двума гітарамі ды клавішамі стваралі нейкі містычны дух і сьветлы настрой спакою пасьля даволі цяжкіх дзён. Я ня буду пісаць шмат, а лепей паспрабую перадаць тую атмасферу, якая панавала падчас выступу культавага брытанца.

На ўваходзе ўсім адразу давалі прыгожа надрукаваны песеньнік, у якім былі тэксты ўсіх рэчаў, якія Ken павінен быў адыграць тым вечарам. Зроблена гэта было з адной і вельмі простай нагоды — музыка хацеў пасьпяваць разам з намі, таму для нашай жа спадручнасьці, TNT Rock Club зрабіў гэтыя маленькія кніжачкі. Галоўны герой вечара спазьніўся на пару хвілін, таму што пераблытаў час і лічыў, што пачатак назначаны на 9, а не на 8. Чаканьне працягласьцю ў 20 хвілін, далёка не самае доўгае ў маім жыцьці, таму негатыву не было ні ў мяне, ні ў астатніх людзей. Ды й калі Ken Hensley падняўся на сцэну ды папрасіў прабачэньня за спазьненьне, то ўсе ўжо й забыліся на тое.

Перш за ўсё хачу сказаць, што гэта быў ня проста акустычны канцэрт, а творчы вечар. Музыка актыўна распавядаў гісторыі са свайго жыцьця й ахвотна адказваў на ўсе пытаньні. Атмасферу ён наладзіў выдатную і зрабіў сапраўды казачны настрой, вельмі шчыльны кантакт зь людзьмі, гэта заўсёды выдатна. Спачатку спадар Ken папрасіў нас уявіць сябе ўдзельнікамі гурта Uriah Heep у 1970 годзе і што ён прэзентуе гурту сьвежыя рэчы. Ён папярэдзіў, што будзе выконваць кампазіцыі менавіта так, як першапачаткова іх напісаў, а ня версіі, якія ўвайшлі ў альбомы. Хачу адзначыць, што Ken стварыў овер 300 кампазіцый, 20-ка з каторых стала несьмяротнай класікай року ўжо пры яго жыцьці. Музыка напісаў іх ня ведаючы нот, а таксама вывучаўся граць на гітары і піяніна самастойна, бяз кніжак і настаўнікаў.

Тым вечарам я пачуў усе мае самыя ўлюбёныя песьні Uriah Heep, сярод якіх апынуліся: Free Me, Wise Man, Rain, Sweet Freedom, July Morning, Tales і канечне ж сапраўдную жамчужыну — Lady In Black. Усе гэтыя хіты напісаў спадар Hensley, выканаў жа ён 20 песень і адну на біс. Сярод кампазіцый з рэпертуара Uriah Heep былі і яго трэкі, якія зьявіліся падчас сольнай кар’еры. Для меня гэта было вельмі добрым штуршком, каб азнаёміцца з творчасьцю Ken’a Hensley, пасьля сыходу са знакамітага гурта. У душу запала парада музыкам, якая падыходзіць для нас усіх — “Любіце тое, што робіце і ніколі не здавайцеся!”. Выдатныя словы і выдавочна, што выканаўца жыве гэтым дэвізам. Было цікавае пытаньне, ці не абрыдла яму граць гэтыя хіты на працягу столькіх гадоў. На што ён адказаў: “Як можа абрыдзіць тое, што так радуе людзей, якія цябе слухаюць. Я бачыў, як людзі сьмяюцца і плачуць пад мае песьні, таму я ня маю права спыняцца. Гэта такая асалода бачыць вашыя шчасьлівыя й задаволеныя твары, я гэтым жыву!”.

Усё скончылася вельмі хутка, але музыка паабяцаў завітаць у Менск яшчэ і праз 15-20 хвілін вярнуцца ў залу, каб даць аўтографы ўсім жадаючым. Ён стрымаў сваё слова і хутка апынуўся сярод нас ізноў. На аўтограф сэсіі таксама нічога ня скончылася і мы выстраіліся ў новую чаргу, каб сфатаграфавацца з кумірам. Асобных радкоў заслугоўвае ўладальнік клуба, які прапанаваў людзям і фатографам скааперавацца, каб кожны па аднаму падыходзіў да Ken’а, а фатографы рабілі сваю справу. Для тых, хто не сябруе зь Інтэрнэтам ён прапанаваў прыйсьці праз дзень з флэшкай і забраць сваю фотку. Выдатны і вельмі прыемны жэст, сама арганізацыя цалкам была на вышэйшым узроўні і таксама крышачку дадала да ўсёй атмасферы. Вельмі цёпла, па-сяброўскі і прыемна, таму дзякуй Ken Hensley і TNT Rock Club за шанец дакрануцца да нечага сьветлага і добрага. Ken, чакаем цябе назад у Менск!

P.S. Я ведаю, што многія з чытачоў каціруюць музло пацяжэй, але дазвольце вам прапанаваць лепшыя, на мой погляд, песьні таго вечара. Ніколі ня позна адкрыць для сябе крышачку класікі року. Сам я калісьці пазнаёміўся з творчасьцю гэтага чалавека з дапамогай старэнькай зборкі Era Of Rock (і Кен сапраўды эра), пазнаёміўся так, што не адпускае ўжо некалькі год, можа тое ж самае адбудзецца і з Вамі!

Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка

Сядзеў 1-га красавіка працаваў, адыходзіў ад Pre-Party Metal All Stars ды чакаў асноўнага шоў, як зазьвінеў тэлефон і ад арганізатараў паступіла прапанова пагутарыць з Max’ам Cavalera. Такой шанец выпадае ня кожны дзень, і да інтэрв’ю заставалася ўсяго гадзіна, таму шчасьлівы я кінуў працу і папёр на Палац Спорту.

Разам з фатографам, як крутыя дзядзькі, прайшлі праз задні ўваход, атрымалі па лентачцы “Media” і па бэйджу “Press”. Амерыканская ахова зорак была вельмі пільная і падазроная, таму трэ было абвешацца ўсімі гэтамі татэмамі, якія ратавалі ад вялікіх і суворых амерыканскіх духаў. І вось мы прайшлі у памяшканьне, і першы сюрпрыз, акрамя нашага інтэрв’юіраемага, там была ягоная жонка. Прывітаньні, абмен пратакольнымі ветлівасьцямі — менавіта так гэта ўсё выглядала з боку простага чалавека. Але на самой справе ўсё проста трэслася, а эмоцыі накрывалі з галавой, бо перада мной стаяў зь лёгкай ўсьмешкай на вуснах сам Max Cavalera. Не магу сказаць, што я заўзятар яго і ягоных праектаў, але момант для майго жыцьця быў на самой справе гістарычны.

Сяргей:

Ці распавялі Вам астатнія пра той угар ды вакханалію, якія адбываліся ў TNT Rock Club? Чаму Вы ўчора ня выйшлі да фэнаў?

Max:

Хлопцы мне расказалі, як добра адарваліся зь мясцовым гуртом (Stardust Circus), наджэмаваліся, патусілі з фэнамі, надавалі аўтографаў ды нафатаграфаваліся. На вялікі жаль, мяне не было таму, што я павінен быў быць у гатэлі, каб даць інтэрв’ю наконт свайго праекту Killer be Killed. Вы жа чулі аб такім?

Сяргей:

Мне сорамна, але я толькі й чуў, што ёсьць такой гурт, песень ня слухаў. Вопыт удзелу ў такім маштабным праекце, як Metal All Stars, першы, ці было такое і раней?

Max:

Такое са мной упершыню, і гэта на самой справе выдатна, выступаць на адной сцэне з такімі людзьмі, як Ross The Boss, Joe Belladonna, Zakk Wylde ды астатнімі. Вельмі непрыемна, што у Phill’а Anselmo не атрымалася далучыцца да нас. Ведаеце, ён вар’ят, у добрым сэнсе гэтага слова, я яго паважаю як чалавека і як музыку. Акрамя таго, мне вельмі падабаецца Pantera.

Сяргей:

Вы тут упершыню, што Вам спадабалася ў Менску?

Max:

Вельмі хутка я планую вярнуцца сюды ў складзе Soulfly разам з Korn. Мабыць тады я атрымаю шанец пазнаёміцца з вашым горадам лепей. Тое, што пасьпеў убачыць, мне вельмі спадабалася, раней я ніколі не сустракаў бюсты, і ў вас вельмі цікавы будынак Глаўпаштамта.

Сяргей:

Калі гаварыць пра Metal All Stars, то кожны музыка мае няшмат часу, каб выступіць. Колькі трэкаў нам чакаць ад Вас, калі Вы завітаеце ізноў разам з Korn?

Max:

Калі быць дакладным, то сёньня я выканаю 4 трэкі. Наступным разам у мяне з гуртом будзе каля 45 хвілін, таму можна разьлічваць на 10 кампазіцый.

Сяргей:

З усіх удзельнікаў шоў Вы самы экстрымальны па музыцы? Ці падабаюцца Вам экстрым-гурты і калі можаце, то пералічыце некаторыя зь іх.

Max:

Так, мне вельмі падабаюцца экстрым напрамкі ў метале. Я скажу нават болей, наступны альбом Cavalera Conspiracy стане ня толькі трэцім, але і самым цяжкім за гісторыю гурта. Увесь альбом цалкам будзе амаль што поўным grindcore. Мне вельмі падабаюцца такія гурты, як Man Must Die, Suidakra ды Behemoth.

Сяргей:

А ці ведаеце Вы, што на Беларусі ёсьць свой фэст эктрымальнай музыкі — Metal Crowd Festival? Такая музыка вельмі папулярная сярод нашых металхэдаў.

Max:

Выбачайце, але аб фэсьце я ня чуў. Тым ня менш, я ведаю, што ваша публіка любіць такую музыку, а разам зь ёй і маю. Я вельмі добра ведаю, як доўга мяне тут чакалі. А наконт вашага фэсту, мабыць мне варта паўдзельнічаць у ім разам з Cavalera Conspiracy, гэты гурт як раз падыходзіць для невялікіх фэстаў.

Сяргей:

Вы зараз не жартуеце?

Max:

Так і навошта, калі ў вас ёсьць фэст, і я з гурта, які яму пасуе, дык чаму б і не?

Сяргей:

Ці падабаецца Вам наша краіна, людзі і абстаноўка ўвогуле?

Max:

Вельмі, і я скажу нават болей! Я распавяду пра вас сваім сябрам і гуртам, аб тым, што вы любіце метал і чакаеце іх. Мабыць, варта сказаць у першую чаргу Slayer, бо я ведаю, што іх тут яшчэ не было.

Сяргей:

Дзякуй за адказы, было вельмі прыемна з Вамі пагутарыць.

Max:

Дзякуй і вам, мабыць Вы навучыце мяне некалькім словам на вашай роднай мове, каб я мог сказаць іх сёньня фанатам?

Сяргей:

Безумоўна!

Далей мы вучылі Макса розным словам і фразам на мове. “Дзякуй”, “вялікі дзякуй”, “файна”, “я вас кахаю”, “добра” ды “прывітаньне” сталі маленькім знаёмствам культавага франтмэна зь нечым беларускім. Можа варта працягнуць занятак перад канцэртам Soulfly і Korn, як лічыце?

Такі ўвесь брутальны, суворы ды сур’ёзны дзядзька, як Max Cavalera, на самой справе аказаўся вельмі кампанейскім, гумарным ды простым чалавекам. Ад гэтага было толькі прыемней зь ім гутарыць. І дзякуй “Концерт Холл Групп” за магчымасьць узяць інтэрв’ю ў такога музыкі.

Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка

Цяжка будзе апісаць тое, што адбывалася ў Рэпабліку 2 красавіка. Так, да нас завіталі госьці са Злучаных Штатаў Chelsea Grin са сваім зубадрабільным дэзкорам. Гэта ўжо другі іх страйк на нашыя землі, першы быў у якасьці сапорту іх землякоў – Emmure. І можна ўпэўнена сказаць, што Чэлсы ўжо цалкам дарасьлі да званьня хэдлайнераў. Падцяплялі іх мясцовыя хлопцы з As God is My Witness.

Для сябе адметнай рысай шоў я адзначыў проста шалёны няспынны мош, які стартануў з самага пачатку выступа As God is My Witness і не спыняўся да апошняга рыфу хэдаў. Маладзёны, переапрануўшыся ў шорты ды заматаўшы твары банданамі танчылі, круцілі вяртухі ды вынасілі адзін аднаму шчы. Так, прылятала ў патыліцу нават тым, хто стаяў сьпіной, а таксама бачыў дзяўчынак з разбітымі насамі. Я бачыў мош на эўрапейскіх гігах і ўпэўнена скажу, што гэта – дакладна ня тое.

Вяртаючыся да разагрэву. Гурт ўжо мае пэўную папулярнасьць у нашай краіне, нават атрымаў узнагароду на лакальных Андэрграўнд Эвордсах, таму падтрымку сваю яны атрымалі са старта. Расфарбаваныя, падобныя на пярэваратняў хлопцы выдалі нармалёвую порцыю меладычнага дэзкору. Адпрацаваныя рухі, праца з залай, скочыкі ў натоўп – усё выглядала файна й прафесійна. Адзіны мінус – гук, нават ля пульта зьверху ўсё, акрамя вакалу й бубнаў больш падавалася на мешаніну. Але ў астатнім, As God is My Witness – залік.

Chelsea Grin ня вымусілі сябе доўга чакаць і выйшлі на сцэну літаральна празь пятнаццаць хвілінаў. І… тут ужо пачалося сапраўднае вар’яцтва. Сьцяна гука, напор якого адчуваўся ўсім целам, ды зьвярыны вакал Алекса літаральна ўганялі людзей у экстаз, танцпляц больш паходзіў на клубок зь іголкамі, які штурхае з бока ў бок.

Прадстаўлены быў мікс з двух альбомаў, моцны й безкампрамісны. Выкідалы на сцэне не пасьпявалі ськідаць адтуль спрабаваўшых зладзіць стэйдж-дайвінг (што дзіўна для хардкор-гіга, мяркую, тое было ўмовай гурта), некаторыя валіліся літаральна галавой уніз прама на падлогу. Спадзяюся, усе жывыя. Як і ўсе ўдзельнікі мошу, які пад канец шоў набраў такі абарот, што, напэўна, мог узляцець і захлынуць і тых, хто стаяў на другім паверсе. Карацей, юнакі ведаюць, як праводзіць маладосьць.

І да аўдыторыі – такое адчуваньне, што за апошнія гады яна аднавілася з нуля, таму што алдовых тусоўшчыкаў амаль не было бачна. Маладзенькія дзяйчаткі-прыгажуні й хлапчукі, у якіх нават барада ячшэ не пачала расьці. І гэта выдатна, рух жыве і будзе жыць. Гэта маладосьць, гэта хардкор.

Выступ Chelsea Grin доўжыўся ледзь больш за гадзіну, але хапіла ўсім. На біс былі сыграныя дзьве рэчы, пад якую на разьвітаньне ўладкавалі нават сьцяну сьмерці на ўвесь танцпляц. Варты канец, карацей. Дзякуй Wake Up Promo й да сустрэчы на наступных шоў!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Дзіяна Рудакова

Памятаеце, як пачынаўся Metal All Stars? Гэтыя афішы ды інфу ў нэце, што да нас завітае вельмі моцны склад рознакалібровых музыкаў? Канцэрт быў прызначаны на 1 красавіка, мы бачылі такія імёны, як Rob Halford, Tom Araya, Marty Friedman, Phil Anselmo, Nick Menza ды Cronos. Я нездарма ўзгадаў менавіта іх, таму што лайн-ап грандыёзнага шоў усё скарочваўся ды скарочваўся, нібыта над арганізатарамі завіс праклён гэтага 1 красавіка, і лёс такім чынам “петрасяніць” зь імі ды з намі – фанатамі гэтых ужо немаладых мужыкоў. Тым ня менш, імпрэза адбылася, нам паспрабавалі падсалодзіць горкую пілюлю прывозам Vince Neil’a, але ж хто ведаў, што ён настолькі эпічна прасрэ свой рэйс да нашага ветлівага Менску… Акрамя вышэй пералічаных асоб, да нас такі даехала ўся куча-мала зорак металу, і гэта насамрэч вельмі файна!

Яшчэ быў вельмі моцны прыкол, аргі вельмі добра інфармавалі аб тым, што вось яшчэ адной зоркі ня будзе, але чамусьці не сказалі, што мы ўбачым на гэтым шоў Rhino, Сьмірнова (гітарыст такі рускі, зараз з U.D.O. працуе) і увесь гурт Ross The Boss’a. Я аптыміст і таму лічу, што гэта было невялічкай прыемнай неспадзяваначкай, каб не было так горка з-за адмены ўдзелу астатніх музыкаў.

Пра цудоўнае і крутое Pre-Party, як яйкі Zakk Wylde’a было ўсё расьпісана крыху раней, таму давайце пра саму імпрэзу. Аўтар крыху дурань і ня ведае ўсіх музыкаў, таму надта ня кпіце. Крутое шоў катаецца са сваім крутым падцяпленьнем, таму ўсе мы мелі магчымасьць зацаніць гурт былога гітарыста Manowar пад назвай Death Dealer, яны адлабалі свайго матэрыялу, а таксама выдатна завалілі Hail and Kill. Вакаліст здалёк быў ну выліты Rob Halford, а разам зь ягонымі фішкамі вакалу – дык увогуле падабенства было выдатнае. Той самы вакаліст Sean Peck потым абвяшчаў выхад усіх зорак.

Першай выступала такая ўся цікавая ды фігурыстая Kobra Paige, на вялікі жаль, нічым іншым акрамя выгляду яна мяне не зачапіла. Песьня Fear Of The Dark безумоўна – не яе песьня і ейнаму вакалу не пасуе. З Kings Of Metal і Symphony Of Destruction у Кобры выйшла значна лепей, але таксама на мяне не зрабіла аніякага ўражаньня. І дзе быў яе ўласны рэпертуар, акрамя адной песьні?

Эстафету пераняў Brian Fair з Shadows Fall, але ганьба мне, бо я ня ведаў аніводнай песьні. Жвавы мужык ды круты франтмэн, ён змог узяць публіку за яйкі і нават няблага сьціснуць іх. Не аматар такога музла, але Brian чапляў сваёй харызмай і шалёнай энергетыкай. Няблага ён прасьпяваў і Raining Blood – тут ужо ўсім стала зусім добра, але канечне ня Slayer.

Потым быў наш з вамі стары і добры знаёмы Udo, які ўжо ня мог нічога залажаць і адваліў як заўсёды — выдатна, якасна ды энергічна. Паскакалі, патрэслі бошкамі ды козамі, ён таксама крута ўзаемадзейнічаў з натоўпам. Сьпелі разам Metal Heart, Animal House, Balls To The Wall і Fast As A Shark. Тут яму будуць заўсёды рады, таму рабі новы альбом і давай хутчэй у Менск! Такі дзед ніколі ня можа прыесцца, а мы каціруем якасны метал у якасным выкананьні.

Спадар немец выдатна разварушыў танцпляц для спадара бразільца, так, гэта быў Max Cavalera, зь якім мы небядова тусанулі перад імпрэзай ды нават узялі нейкае інтэрв’ю, але аб гэтым у наступным топіку. Калі Макс троху і раздаўся ў целе, то застаўся такім жа вар’ятам і прымусіў усіх скакаць з самай першай песьні. Ён залупіў Refuse/Resist, Back To The Primitive, Roots Bloody Roots ды Eye For An Eye. Інсайдеры гавораць пра наўнасьць ня толькі месцаў слэму, але і нават сёркл-пітаў. Балюча не было, было крута і вельмі сьпякотна, цела адгукнулася толькі на наступны дзень, ну і пёс зь ім, усё роўна добра.

Joe Beladonna таксама ня даў градусу весялосьці апусьціцца ніжэй і так сходу заваліў Madhouse, так заваліў, што зламаў мікрафон. Выглядала па-металічнаму сувора ды ўгарна. Medussa таксама вельмі добра зайшла, Joe скакаў, лётаў па сцэне, строіў рожы ды ўсімі астатнімі сродкамі зараджаў нашыя батарэйкі металічнай энергіяй. Мужык малайца, ушанаваў памяць Dio, а які лепшы спосаб успомніць легендарнага франтмэна? Выдатна выканаць ягоную песьню і не забыцца паказваць казу як мага часьцей. Я проста заўсёды ўлятаў ад рыфа Man On The Silver Mountain. Выдатна адыгралі адзін з маіх улюбёных трэкаў Rainbow, дзякуй, пан Belladona! На Rainbow было вырашана не спыняцца, таму мы ўсе разам пасьпявалі TNT ад аўстралійцаў AC/DC, а таксама выдатна паскакалі пад яе.

І вось надышоў момант, якога я чакаў больш за ўсё, выйшаў heavy metal здаравяк, гітарыст, вакаліст і проста вельмі-вельмі круты дзядзька Zakk Wylde. Менавіта ён паказаў, у каго тут самыя вялікія яйкі, граў на гітары як метал-монстар, граў рукамі і нават зубамі. Калі я слухаў гэтыя запілы, то разумеў, што мой мозг мяне пакідае, кудысьці сыходзіць, і яго ўвесь запаўняе музыка. Разам з Blasko яны вальнулі культавыя песьні майго ўлюбёнага Black Sabbath, выдатнае выкананьне. Ну і ён, канечне, ня Ozzy, але прасьпяваў вельмі крута. На N.I.B. мы ўсе дружна скакалі і як шалёныя равелі “Оўе”, акрамя таго былі выкананыя такія мега-рэчы, як Into The Void, Faires Wear Boots, War Pigs, а таксама адна песьня Black Label Society — Stillborn. І ня трэба тут, што Zakk задзёўб запіламі, ён адпрацоўваў час Vince Niel’a, а таксама даў магчымасьць, хоць яго паслухаць крышачку болей, чым астатніх. Як мы аргазмавалі ўсёй рэдакцыяй – ёсьць нават пост у вядомай сацыяльнай сетцы!

Сказаць норм, крута, файна, выдатна… ці ражно, лайно, вярніце мне мае грошы – гэта ўвогуле не сказаць нічога. Гэта трэба бачыць, адчуваць ды дыхаць гэным. Увесь Палац Спорту прасякнуўся гэтым духам, духам дакрананьня да сваіх мараў, калі ты бачыш усіх іх на адной сцэне за нейкія тры хвіліны. Гэта як міні-фэст, калі шмат усяго вельмі “смачнага” ды цікавага – і ты ўсё гэта ўбіраеш. У нейкі момант здавалася, што ад эмоцыяў парве, бо столькі тлустых рыфаў ды heavy metal сьпеваў вельмі цяжка адразу ўмясціць у сябе.

Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка

Пэўна вы ўсе чулі пра грандыёзную падзею пад назвай Metal All Stars, дык вось, музыкі вырашылі павячэраць у TNT Rock Club разам з уладальнікамі асаблівых VIP-пасаў. Мы таксама вырашылі схадзіць ды паглядзець на ўсё гэта, тым болей, граць пад час гэтай імпрэзы былі павінны беларускія глэм рокеры Stardust Circus.

Народу было няшмат, каля 100-150 валасатых ды ня вельмі галоў, але ад таго было толькі лепш. Спачатку ўсе тоўкліся па клубе, пілі, елі ды гаманілі. Але потым выйшлі доўгачаканыя зоркі і пачалася аўтограф-сэсія, тут ужо кожны атрымаў магчымасьць быць распісаным музыкамі з галавы да пят. Зразумела, фаны карысталіся такой магчымасьцю. Некаторыя падрыхтаваліся і мелі з сабой маркеры ды постэры куміраў, на вялікі жаль, мы так і ня ўбачылі Vince Niel’а, Zakk Wylde’а ды Max Cavalera. Астатнія жа былі вельмі ветлівыя, фатаграфаваліся ды падпісвалі ўсё тое, што ім несьлі фаны. Вельмі папулярнымі былі Udo і Joe Belladona, таксама ніхто ня мог мінуць прыгажуню Kobra Paige. Было крута аж да дрыжыкаў паціснуць рукі ўсіх гэтых музыкаў ды перакінуцца парай словаў.

Сумна, але калі гурт Stardust Circus пачаў свой выступ, большая частка народу ўсё яшчэ тусіла з музыкамі. Хлопцы малайцы, не спужаліся трох з паловай чалавек і выдалі ўсё як мае быць. Якасна, гучна ды драйвова. Потым хтосьці крыкнуў, што зараз выйдзе Beladonna — і ўсе ламануліся на танцпляц. Спадар зь індзейскімі каранямі крыху ўсіх падманущ і зьліўся ў гатэль, але астатнія пачалі вылазіць на сцэну ды джэміць з нашымі беларускімі хлопцамі.

Спачатку Jesse Bilson выйшаў з аграменнай бутэлькай Джэку і разам з франтмэнам Стардастаў заваліў кавер на квінаўскую Tie Your Mother Down. Бутэлька таго самага Джэку была адданая фанам, якія яе вельмі хутка высмакталі, скочачы на танцпляцы. Далей выйшаў сам вялікі і грозны Udo, які выканаў Born to be Wild, і тут неспадзявана на ўдарцы апынуўся Alexander Kiss, на гітару стаў гітарыст Marilyn Monroe band і выкладчык рок-школы Discovery — Ягор Бакуновіч, і яны амаль выдатна завалілі культавы трэк, але спадар немец забыўся на словы. Усё роўна было крута! Потым той самы Jesse Bilson, які быў з бутэлькай, сеў за бубны і хорам з публікай ды Udo выканаў Balls To The Wall. Потым пайшлі хіты Дысі ды Джымі Хэндрыкса, казаць пра тое, як ўсе шалелі, няма ніякай рады, усё выдатна бачна на фота. Яшчэ адна неспадзяваначка: усе гэтыя каверы Стардастам за бубнамі дапамагаў граць Rhino, былы бубнач знакамітых Manowar. Цікава, што наконт яго прысутнасьці на шоў не было ані слова, прыемная неспадзяванасьць — і чакаем яго на самім шоў Metal All Stars.

Далей Стардасты працягнулі граць свой перарваны джэмам сэт, выконвалі свой матэрыял разам з каверамі. Але ізноў зоркам захацелася руху, і ўсе ўдзельнікі Shadows Fall разам з экс-удзельнікам Shinedown выканалі Live Wire Motley Crue і ўсё той жа Jesse Bilson распачаў сеанс краўд-сёрфінгу. Лавілі яго і хісталі ўсе, ён усё ніяк ня мог зазямліцца. І потым ужо Stardust Circus разам з вакалістам Shadows Fall выканалі God Save The Queen, на якой дах клуба быў амаль сарваны, і зноў жа наш гэрой з бутэлькай Джэку пачаў плаваць па руках натоўпу. Нават дзяўчыны выскачылі на сцэну, танчылі, адтапырваліся і таксама ўдзельнічалі ў заплыве па натоўпу. Далей Стардасты выдатна скончылі свой сэт. Хлопцы малайцы, добра адыгралі праграму і паўдзельнічалі ў мностве неспадзяваных джэмаў. З боку гэта выглядала выдатна, і вельмі прыемна, што зоркі такога ўзроўню джэманулі зь беларускім гуртом. Яшчэ раз хачу сказаць, што джэм ніхто не планаваў, усё выйшла само сабой і выйшла файна.

Хачу сказаць вялікі дзякуй тым, хто прыйшоў і адтапырваўся гэтым вечарам. Тыя, хто засталіся дома, чытайце топік, глядзіце фота ды кусайце свае локці. Такія падзеі бываюць раз у жыцьці, калі тыя мужыкі, якіх ты бачыў толькі ў кліпах, граюць перад табой, ціснуць табе руку, абдымаюцца, фатаграфуюцца ды раздаюць аўтографы ўсім жадаючым. І гэта ўсё за нейкія 80к, нават крыху шкада тых, хто не прыйшоў. Дзякуй музыкам за гэты шалёны і пазітыўны вечар, такая адкрытасьць была ўсім вельмі прыемнай. Навошта казаць, што ва ўсіх проста трэслася ў грудзях ад такога шчыльнага кантакту зь металістамі такога ўзроўню. І таксама дзякуй гурту Stardust Circus, прыемна сачыць за іх разьвіцьцём і прагрэсам, а таксама адміністрацыі TNT Rock Club за шанец паўдзельнічаць у гэтай рок-вакханаліі і зрабіць рэпартаж.

Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка

А давайце сёньня пагутарым пра невядомыя нам гурты. Тое, што яны невядомы нам, ня робіць іх нейкімі непапулярнымі ўвогуле. Бывае так, што многія амерыканскія каманды зьбіраюць стадыёны на сваёй радзіме, у Паўднёвай Амерыцы і ў Японіі, але сярод еўрапейскай публікі яны могуць разьлічваць толькі на ўзровень буйных клубаў. Нашыя сёньняшнія героі таксама з краіны бургераў ды неграў, якіх можна называць толькі афра-амерыканцамі. Вось калі вы апошні раз бачылі кліп, які ўяўляе сабой невялічкі і вельмі якасны фільм? З часоў мега-кліпаў Guns’n’Roses я такога ня бачыў.

Вы ж разумеееце, колькі грошай патрэбна, каб зьняць міні-фільм? І адкуль у невядомага гурта такія грошы. Дык вось ня вельмі знакамітая фармацыя Five Finger Death Punch, якая ў тых самых штатах уваўсю хэдлайнерыць на буйных фестах у кампаніі з усялякімі Korn, Rob Zombie, Slayer, Slipknot, Deftones ды Kid Rock. Вось я і лічу, што з такімі хлопцамі варта пазнаёміцца хаця б дзеля пашырэньня далягляду. Гурт прагрэсуе ды рушыць да сваёй мары – зрабіць паўнавартасны фільм. Пакуль што ёсьць якасны кліп зь сюжэтам, але гэта толькі першы крок да мары.

Хлопцы вельмі добра падрыхтаваліся да здымкаў: яны рушылі ў пустыню Невада, разам зь двума верталётамі, некалькімі спецыяльна зробленымі машынамі ў стылі Mad Max’a і мноствам камер. Галоўнымі героямі выступілі самі ўдзельнікі каманды, а дапамагала ім вялікая масоўка. Дзейства адбываецца пад кавер Five Finger Death Punch на культавую House Of The Rising Sun гурта Animals. Сюжэт супадае зь лірікай трэка, але замест канёў ды каўбояў мы бачым постапакаліптычных мужыкоў на адмысловых машынах.

Вельмі добры гурт, вельмі добрае відэа і зусім не слабыя альбомы, якія ўвабралі ў сябе ўсе лепшыя рысы groove, heavy ды alternative metal. Карацей кажучы, гэта must have, must see і must hear для кожнага рокера і металхэда!

Сяргей Бохан (Rocker)

23 сакавіка прайшоў шыкоўны канцэрт гурта са Швецыі — Dead by April. Падцяплялі выступ шведаў нашыя хлопцы — Nemdis.

Для тых, хто сапраўды ведае, што ёсьць каханьнем, апошнія чатыры месяцы выдаліся сапраўдным сьвятам. Dead by April пяюць менавіта пра сапраўдныя, шчырыя пачуцьці, прыемныя ды балючыя, і дзякуючы Wake Up! Agency гурт завітаў да нас ужо ў другі раз за гэты час. Зараз – з прэзентацыяй трэцяга альбома Let the World Know.

На сёньняшні дзень гурт займае вельмі сур’ёзныя пазіцыі, таму не было ніякага сумневу, што канцэрт і ў другі раз будзе аншлагавым. Бо чаго толькі каштуе магічная назва іх роднага горада – Готэнборга. Напэўна, там дрэнных гуртоў няма ўвогуле. Яно й пацьвердзілася аграменнай чаргой уздоўж МЗВТ – я чакаў калегу каля клуба ўжо зь сёмай і упэўнена магу сказаць, што столькі людзей на вуліцы ня бачыў з прыезду In Flames і Dark Tranquillity. Але ў параўнаньні з тымі разамі, наведвальнікі хуценька зайшлі ў клуб амаль за полову гадзіны.

Стартавалі шоў мясцовыя меладэзеры Nemdis, якія за сваю кар’еру пасьпелі падцяпліць і два другія гурты з Готэнборгу – Sonic Syndicate і The Unguided. Нават і са Стофэ пайгралі на адной сцэне, калі той быў сэсіёншчыкам у Сонікаў. Nemdis — адзін з тых гуртоў, якія маюць сур’ёзны патэнцыял, але чамусьці ўсё марудзяць яго рэалізоўваць. У іх ёсьць і прафесійная падача на сцэне, і драйвавы якасны матэрыял. Against The Current, іх першая студыйная праца, нават на мастэрынгу была ў Швецыі. Ну хто можа такім пахваліцца? Так што, хлопцы – дзярзайце і ўсё атрымаецца, зараз той час. Выдатнае сёньняшняе шоў – таму яшчэ адно пацьверджаньне.

Замежныя госьці ня вымусілі сабе доўга чакаць і адзін за адным выйшлі на сцэну літаральна празь 15 хвілінаў пасьля сапорту. Першыя рыфы Beautiful Nightmare і ў зале нібыта адбываецца выбух. Сотні рук, сотні галасоў, які прасьпявалі ўсе песьні на працягу ўсяго канцэрту, нават грамчэй за музыку ў зале! Фанаты, переважна дзяўчаткі, проста шалелі ад таго, што адбываецца. Abnormal, Within My Heart, Same Star – музыкі проста палівалі са сцэны хітом за хітом. І нават бязь ведаў ангельскай кожны разумеў, аб чым яны. Людзі прыйшлі сюды дакладна ня для таго, каб хаваць пачуцьці.

Музыкі выглядалі цалкам задаволенымі, паказвалі сэрцайкі з пальцаў дзяўчатам і аттапырваліся разам са ўсімі. Стофэ значна пракачаў свой вакал і зараз выглядае сапраўдным упэйненым франтмэнам. Ну а Сандра… гэта Сандра. Ад яго салодзенькага вакалу дзяўчынкі былі на мяжы таго, каб згубіць прытомнасьць.

Фаны шмат чаго зрабілі, каб зьдзівіць сваіх куміраў. Бясконцая колькасьць папяровых сэрцаў, сьцягі (былі заўважаны некалькі беларускіх і адзін шведскі). Быў нават двайнік Стофэ. Хлопец, праўда, калі пасьля фота з табой убачыў пад сцэнай і табе, і Стофэ на нёй – у мяне здарыўся кагнетыўны дысананс. Выдатны стайл, карацей, выбачай за маю недарэчнасьць.

Было выканана 19 кампазіцыяў, лепшая падброрка з трох альбомаў. Усяму ёсьць канец, і на лірычнай Calling была пастаўлена кропка. Музыкі пакланіліся і сыйшлі за сцэны з задаволенымі зьзяючымі тварамі. Што ж яшчэ трэба для шчасьця? І цікава, прыедзь яны ў трэці, чацьвёрты, пяты разы – людзям надакучыць глядзець на хпапцоў? Чамусьці я мяркую, што не.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка

Неяк сядзеў я такi ды думаў: нешта у зажратым на метал Менску зусiм не вясёлыя канцэрты, трэба зганяць у Берасьце, паўгараць на грайндкор вечарыне. Ехаць з каманды BelMetal нiхто не зьбiраўся, таму 10 старонак тэксту тут ня будзе. Лепей глядзiце здымкi.

20 сакавіка ў Рэпабліку адбылася адна з самых буйных метал-іпрэзаў Беларусі. Тры пакаленьні беларускага pagan metal, тры слупы — Gods Tower, Znich, Lintvintroll — выступілі разам.

Гледачоў сабралося каля тысячы. Панаваў добрый настрой, атмасфера еднасьці і драйву. Адчувалася сапраўдная вясна.

Фота: Дзiяна Рудакова Norge

14 сакавіка адбыўся канцэрт знакамітага, калі не сказаць, культавага гурта — Черный Обелиск. Вы спытаеце: «А чаму рэпартаж зьявіўся толькі сёньня?!» І адразу прашу прабачэньня за гэтае. Былі некаторыя траблы. Таму тэксту будзе мала, але… дый ня гэта галоўнае.

Выступ прайшоў пры малай колькасьці людзей, але ж крыху большай, чым было ў мінулым годзе. Але, што тычыцца якасьці, то падтрымка дзе-нідзе была больш яскравай і выразнай ў параўнаньні зь мінулым годам. На гэты раз хлопцы прывезьлі да нас новы матэрыял — максі-сінгл «Вверх». Была магчымасьць таксама пачуць і старыя песьні, якія ўспрымаліся як нешта, так бы мовіць, сваё ды нават роднае. Натоўп быў няхай і невялічкі, але адданы.

Гурт таксама жвава паводзіў сябе. Міхась Сьвятлоў на сцэне ствараў часам неверагодныя рэчы. Нагадаю, што ў мінулым годзе з-за дрэннага самаадчуваньня. Сьвятлоў выконваў свае партыі сідзячы на стуле. У гэтым жа яму ўжо нішто не перашкаджала і гэта было файна, бачыць ветэрана гурта ў добрым стане і настрою. Пазітыўна. Нават зь мінусаў няма чаго адзначыць — праўда! Канечне, калі не лічыць працягласьць канцэрту. Няхай гэта было не яскравае шоў з ашалелым натоўпам і падобнымі рэчамі, але таксама прыемна і душэўна.

Празь некалькі хвілінаў пасьля выступу музыкі спусьціліся да фэнаў і далі магчымасьць зрабіць сумесныя фота, былі таксама і падарункі! Напрыклад, нехта прывёз для Міцяя сувенір з Гомеля. Якасны партрэт Міцяя Барысенкава падараваў таленавіты хлопец, мастак — Арцём Савін, у адказ Міцяй узяў аўтограф Арцёма на малюнак! Дарэчы, яшчэ доўга была магчымасьць падысьці да музыкаў, бо хлопцы як свае, суседзі. Асаблівай зацікаўленасьцю адарылі менавіта Барысенкава, зь якім прыемна было пагутарыць таксама і мне. Вось за тое я люблю такія імпрэзы. Нейкі іншы якасны ўзровень. Дзякуй арганізатарам і музыкам таксама. Больш дадаць няма чаго… Лепей глядзіце здымкі. Выбачайце калі ласка, што так доўга.

«Таўкачыкі на Юр’я» – folk-beaumonde фэст

23 красавіка на гэты традыцыйны фэст насамрэч зьбярэцца сапраўдны фольк-бамонд (прыгожы сьвет) у сталічным клюбе «Re:Public» (вул. Прытыцкага, 62). Пачатак у 18³°, кошт квіткоў: 100 000 – танцпляц, 150 000 – месца за столікам. Ня верыце пра бамонд? Дык знаёмцеся!

Інфармацыя аб мерапрыемстве

Знакаміты этноґраф, кампазытар і рок-музыка Юры Выдронак зноў зьбірае фольк-бамонд у гонар старажытнага сьвята славянскага народнага календара – вясновае Юр'я (Ярыла) – дзень адмыканьня зямлі, сапраўдны пачатак вясны. 23 красавіка 2014 ў сталічным клюбе «Re:Public» зьбяруцца лепшыя прадстаўнікі фольк-мадэрну. У якасьці гэдляйнэра выступіць леґендарны фольк-рок праект «Юр'я», вядомы сваімі выступамі на лепшых сцэнах Эўропы. Наўпрост у клюбе адбудзецца рэканструкцыя старажытнага абраду з сапраўдным Юр'еўскім караваем, які выпекуць у печы і прывязуць на фэст бабулі з вёскі Закальное Любанскага р-на. Гэты абрад зьяўляецца залогам посьпеху і паўнаты жыцьцёвай энэрґіі чалавека на працягу году. Рэканструкцыю абраду правядуць бабулі й калектыў «Талака». Гледачы таксама змогуць узяць удзел у дзеі. У канцэрце возьмуць удзел і вядомыя артысты стыляў рок-фольк (гомельскі «Бан Жвірба» – вэтэраны «Таўкачыкаў», выступалі на самым першым фэстывалі ў далёкім 2000-м), этна-эмбіент («Дзівасіл»), сучасны фольк і дударская музыка («Ветах», «Талака», Натальля Матыліцкая), арт-фольк («Альтанка», Маша Яр і «Хоха бэнд»). Упершыню на «Таўкачыках» калектывы «ByCry» і «Літы талер».

Інфармацыя аб удзельніках

• «UR'IA» – лаўрэат конкурсу «Radio France International» праект кампазытара, мультыінструмэнталіста, этноґрафа, рэжысэра й прад’юсара Юрыя Францішка Выдронка, створаны ў 1999 годзе ў Менску. «UR'IA» грае музыку ў стылі progressive, заснаваную на старажытных славянскіх музычных і абрадавых традыцыях. Гарлавыя манэры сьпеваў, мэлядычныя й рытмічныя лініі «UR'IA» захоўвае ў першапачатковым выглядзе. Першы жывы выступ «UR'IA» адбыўся ў 1999 годзе ў якасьці госьця на «Славянскім базары». У 2000 г. выйшаў першы альбом «Весначуха», у 2006 – другі альбом «Калі чакра», 2007 – трэці паўнафарматнік «Рай коню». У якасьці гэдляйнэра праект удзельнічаў у шматлікіх міжнародных фэстывалях: «Таўкачыкі» (Беларусь, 2000, 2004, 2008-2012), «Folkopranie 2001» (Скірневіцэ, Польшча), «Folk Fest» (Востраў Велькапольскі, Польшча, 2001), «Mikolajkie Folkove» (Люблін, Польшча, 2001), «Transkrypcia» (jazz-fest, Варшава, Польшча, 2002), «Muzyka w Muzeum» (Варшава, Польшча, 2002), «Славянскі базар» (Віцебск, Беларусь, 2002), «Muzyka Świata 2002», «Folki 2003», «Folk Fest-2004» (Польшча), «Colours of Ostrava» (Чэхія, 2004), «Barwy Dzwienku» (Варшава, Польшча, 2006), «Skamba skamba kankliai» (Вільня, Літва, 2005), «Краіна мрій» (Кіеў, Україна, 2005) ды інш. Сайт: www.yuryvydronak.com
• Маша Яр і «Хоха бэнд» – новы праект вакалісткі гурта «ЯR» Машы Лагодзіч. Музыкі вызначаюць свой стыль як сучасная этна-музыка і абапіраюцца ў сваёй творчасьці на народныя беларускія, украінскія ды польскія песьні. Створаны ў 2009 годзе (Менск).
• «ByCry» – малады праект Аляксандры Грахоўскай рыхтуе ў сьвет свой, як самі кажуць «лепшы», але першы альбом. У сваёй фальклёрнай першааснове музыка гурта не абмяжоўваецца канкрэтнымі стылявымі накірункамі, а йдзе за пачуцьцямі, натуральнай эмацыйнай жарсьцю і любоўю да зямлі, якая й нарадзіла беларускі народ. Музыкай яны хочуць прабуджаць моц духу, натхняць стыхію радасьці й нестрыманую свабоду весялосьці. Назву сваю яны расшыфроўваюць так: «ByCry» – гэта гурт шчырых беларускіх галасоў і якіх заўгодна музычных напрамкаў, гэта КРАЙ бадзёрага духу! КРЫК ваяўнічай душы! ПЛАЧ летуценнай ґітары! ПУЛЬС drumлівага сэрца! МОЦ bassовага танца! РАДАСЦЬ зухаватага акардэона! У складзе Аляксандра Грахоўская (вакал), Марыя Сазонава (вакал), Леў Бабаеўскі (барабаны), Сяргей Стэц (ґітара), Аляксандр Маркевіч (бас), Яўген Валакіцін (акардэон). Іхняе відэа тут.
  
• «Талака» – фальклёрны калектыў студэнтаў БДУКіМ, які рэстаўруе народныя абрады й танцы.
• «Ветах» – паўночная беларуская назва Месяца ў трэцяй чвэрці. Менскі фольк-гурт (бо ёсць яшчэ й гомельскі блэк-мэтал праект) «Ветах» («Vietakh») створаны з прафэсыйных музыкаў каля 1997 года Вячаславам Калацеем як калектыў дударскай музыкі.
• «Бан-Жвірба» – гурт фолк-року, заснаванага на народных песьнях з уплывам сучаснай альтэрнатыўнай музыкі. Год заснаваньня – 1999, г. Гомель. Тады ж стаў прызёрам фэсту «БАСовішча». Сваю творчасць калектыў адрасуе рознаўзроставай мэтавай аўдыторыі, якая пазнае сваю радзіму праз сусьветны кантэкст.
• «Альтанка» – гэтаму гурту ўжо дзевяць гадоў, ён быў створаны цераз раскол у культавай фольк-камандзе «Troitsa», але ў актуальным складзе ён грае ўсяго год і ўжо сур'ёзна гастралюе, прэзэнтуючы публіцы аўтэнтычную музыку, першасны беларускі фольк, але ў аўтарскай аранжыроўцы з выкарыстаньнем як традыцыйных, так і рэдкіх музычных інструмэнтаў. Усім, хто цікавіцца музычнай культурай, варта, як мінімум, паглядзець на ўнікальную старадаўнюю бас-домру, паслухаць цудоўны вакал Дар'і Лаўрэнцьевай, каб зразумець ды адчуць прыгажосць і чысьціню сапраўднай, спрадвечнай беларускай музыкі.
• «Літы талер» – калектыў сярэднявечнай танцавальнай і дударскай музыкі. Створаны ў Менску ў 2011 годзе. Пэўны час вытупаў пад назвай «Тутэйшыя».
• «Дзівасіл» – сучасны этнічны праект у стылі этна-эмбіент (Менск). Мае за плячыма маштабныя канцэрты на фольк-фэстах і ў канцэртовых залях.
• Натальля Матыліцкая – выканаўца беларускіх народных песень, фальклярыст. У 1990-1994 салістка фольк-гурта «Ліцьвіны», з 2001 года – фальклёрнага ансамбля «Вячоркі», з 2002 бэк-вакалістка этна-шоў гурта «Юр'я», з 2006 – кіраўнік і салістка фальклёрнага гурта «Рада», выдала тады ж сольны альбом «Пчолачка». Ейная вакальная манэра максімальна набліжана ды аўтэнтычнай, у стылістыцы пераважае экспрэсіўная афарбоўка. У рэпэртуары архаічныя ўзоры беларускага фальклёру. Сцэнічны строй сьпявачкі – аўтэнтычны Ляхавіцкі. Удзельнічала таксама ў запісе альбомаў «Галуб на чарэшні, Галубка на вішні» (1992), «Неба і земля» (1994), некалькі ейных трэкаў трапілі ў амэрыканскі альбом «Музыка Усходняй Эўропы» («Ublocked: Music of Eastern Europe», 1997), запісалася ў мультымэдыйным матэрыяле альбому «Весначуха» (2-е выд, 2004), «Калі чакра» (2006), «Пяршак» (2009). Вядучая і ўдзельніца I Міжнароднага Фэстывалю фальклёру (Пінск-Менск, 1994), Рэспубліканскага Фэстывалю сучаснага фальклёру «Таўкачыкі» (Менск-Любань, 2004; Менск, 2008). Удзельніца рэспубліканскіх і міжнародных фэстываляў: «Зьвініце, зьвініце, гусьлі» (Вільня, 1992), «Вялікае княства Літоўскае» (Варшава, 1993), «Славянскі базар» (Віцебск, 2002), «Транскрыпцыя» (Варшава, 2002), тэлефэстывалю «На скрыжаваньнях Эўропы» (Менск, 2002), «Музыка сьвету» (Варшава, 2002), «Фолькі» (Беласток, 2003), «Урачыстасць» (Супрасль, 2008). Сольна прадстаўляла Беларусь сярод 15 краін Эўропы на фальклёрным фэстывалі Эўрапейскага радыёвяшчальнага Союзу «Эўрафольк» (Масква, 2008).
• Любанскія бабулькі «Глыбокія крыніцы» – этнаґрафічны гурт з в. Закальное Любанскага р-на Менскай вобл. Мастацкі кіраўнік – Надзея Мірэйчык. Гурт існуе больш за 70 гадоў. Вызначаецца вельмі калярытнымі строямі й артыстызмам сапраўдных аўтахтонаў. Пры ўсёй сваёй тэатральнай плястыцы калектыў захоўвае своеасаблівую манэру сьпеваў, якая, дарэчы, папоўніла сьпіс гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Сусьветнай спадчыны ЮНЭСКА.

Вітаўт МАРТЫНЕНКА,
паводле афіцыйнага прэс-рэлізу.

Сябры
А вы памятаеце, з чаго пачынаўся шлях беларускіх металістаў? Каму не складана, апішыце, як адбывалася у Вас станаўленьне на гэты няпросты і цяжкі шлях. Я упэўнены, шмат каму ёсьць што распавесьці.

Адбылася зьмена вакалістак адразу ў двух вядомых гуртах.
Angela Gossow пакідае калектыў Arch Enemy. Тым часам на яе месца ля мікрафона зойме Alissa White-Gluz з канадскага гурта The Agonist.

Аліссу можна будзе пачуць на будучым альбоме Arch Enemy «War Eternal», рэліз якога плануецца на чэрвень 2014 на лэйбле Century Media.

У сваю чаргу, The Agonist абьвясьцілі імя новай вакалісткі. Ёй стала Vicky Psarakis.

Інфармацыя ўзята з афіцыйных старонак гуртоў на фэйсбуку. Тут можна пачытаць, што гавораць наконт зьмен самі вакалісткі.

Дарэчы, акрамя выпуска новай кружэлкі, Arch Enemy плануюць выступіць у Менску 22 верасьня 2014года.

Мятла ўжо даўно зусім ня тое, здуліся, камерцыя, ганьба, “хопіць” ды мноства іншых эпітэтаў можна пачуць на працягу многіх гадоў у датыкненьні творчасьці гэтага гурта. Шчыра кажычы, я таксама не пераварваю іх апошнюю творчасьць, акрамя мабыць кружэлкі Death Magnetic, на якой чуліся водгукі вашага так званага “old-school”. Ня лішнім будзе нагадаць, што музыкі абяцалі новы альбом. Metallica апошнім часам такі радуе, выдатны фільм Through The Never і канцэрт у Антарктыцы. Гэта ўсё вельмі добра, але ўсім нам патрэбны новы альбом, які ў любым выпадку згвалціць нашыя вушы, у добрым ці ў благім сэнсе. Зараз у Мятлы гастролі па Паўднёвай Амерыцы і канчаткова музыкі засядуць у студыі пасьля канца турнэ, сесіі пачаліся яшчэ да тура, менавіта таму фанаты пачулі новы трэк на адным з апошніх канцэртаў.

Новая песьня называецца Lords of Summer і яна ўсяляе ў мяне аптымізм. Гэта амаль тая самая Metallica, якую я люблю. Сумесь старога гучаньня гурта і таго, што мы чулі на Death Magnetic. І хай вас не пужае даўжыня песьні, усе вельмі файна. Канечне, запіс мякка кажучы лайно, таму ацаніць на 100% трэк не атрымалася. Калі ж альбом будзе ў такой жа стылістыцы, то я буду вельмі задаволены. Каму падабаецца трэк то лайк топіку, каму не, то мінус. Срацца можна адразу у каментах, you’re welcome.

Сяргей Бохан (Rocker)

Па словах Міхалка:

Самае ганебнае, самае пошлае і дурное, што можа адбыцца з рок-гуртом — гэта сустрэць 25-гадовы юбілей. Гурты, якія паважаюць сябе, не павінны так доўга сьпяваць. Таму гурт самараспускаецца.

Гэта самапіяр, або Міхалок і напраўду зьехаў з глузду?

У менскім клубе «Салтайм» у рамках Anhedonia Tour 2014 адбыўся канцэрт гарадзенцаў Woe Unto Me i латышоў Frailty. Падтрымкай выступілі менчукі Podych Navalnicy.

Першыя беларусы нічым новым не зьдзівілі, а вось другія беларусы былі сапраўднай знаходкай. Выглядалі, канешне, даволі статычна са сваім funeral doom, шкада, не было магчымасьці ва ўмовах клубу вывесьці спецыяльны відэашэраг, але тым ня менш. BelMetal ужо асьвятляў рэцэнзіяй альбом Woe Unto Me — A Step Into The Waters Of Forgetfulness. Вытрымка адтуль:

«Усьвядомце: у Беларусі выйшла нешта думавае, ня ў выглядзе прысмаку да пэйгану і/ці фолку, а як нешта паўнавартаснае».

Таму раім азнаёміцца.

Frailty былі на вышыні. Так, дарэчы, апарат быў уласны туравы. Таму Салтайм такі загучаў! Латышы пачаставалі годным дум-дэзам. Тэхнічна, упэўнена і самадастаткова.

Мерапрыемства атрымалася ўтульным, спакойным, з добрай атмасферай. Дзякуй арганізатарам, што не пабаяліся прывезьці такі непапулярны стыль. Шкада, што не атрымалася з клубам узроўнем павышэй. Але ўсё наперадзе.

А цяпер водгук ад фатографа Антона Кавалеўскага, галоўнага думера BelMetal.

Такім чынам, па парадку. Першым выступаў гурт Podych Navalnicy. Я, ведаючы іх выключна па пары аўдыязапісаў, успрымаў як нешта калядумавае. Чакала расчараваньне: ужывую ўсё было вельмі дрэнна. Паводзінаў як такіх і не было, з кожнай хвілінай складвалася ўражаньне, што хлопцы заскачылі на рэпетыцыю і гледачоў успрымаюць як дэкарацыі, зь якімі і лічыцца ня трэба. Да рытм-секцыі прэтэнзіяў няма: трэкі выконваліся на добрым узроўні, ня лішнім будзе адзначыць барабаншчыка, які выдаваў ня самыя стэрэатыпныя зьбіўкі. Вакал я проста не зразумеў: ад такога аб’ёмнага, так бы мовіць, мужчыны хацелася б пачуць унушальны гроўл, але з дынамікаў даносіўся толькі звычайны крык. Сола-гітара – тэма асобнай гутаркі. Гук нагадваў корт за 200$, падключаны да самага таннага зуму, і гэта віна далёка ня клуба: гітары ўсіх астатніх удзельнікаў гучалі значна больш пераканальна: відавочная эканомія на ўзмацненьні. Можна прычапіцца і да тэхнікі. Няхай адкрытых лажаў не было, але рэгулярныя скрыпы з-за неакуратнага зрываньня са струн пальцаў дастаткова хутка пачалі раздражняць.

Пра новы дыск Woe Unto Me я ўжо пісаў у сваёй рэцэнзіі альбом Woe Unto Me — A Step Into The Waters Of Forgetfulness:

«Woe Unto Me, у сваю чаргу, прапануюць сузіраць спектакль, трывожны, але далёка не безвыходны».

Пры праслухоўваньні гэты спектакль трэба ўяўляць, на канцэрце ж усё дзейства разгортвалася непасрэдна перад гледачамі. Для мяне як для фаната жанру гурт учыніў сапраўднае сьвята. Адразу скажу, што між наведвальнікамі мерапрыемства можна было правесьці рэзкую рысу. Былі людзі, якія, скажам так, Funeral Doom як стыль не асабліва ўспрымаюць, яны проста стаялі і слухалі музыку, бяз скепсісу (прафесіяналізм падачы матэрыялу проста не дазваляў), але і без захапленьня. А вось фанаты стаялі як зачараваныя (ну акрамя мяне, мне даводзілася насіцца з фотаапаратам), прасякаючыся энергетыкай дзейства, якое падавалі музыкі. Усё прафесійна, на ўзроўні, але нельга асобна не вылучыць чысты вакал Сяргея, які роўна такі ж, як і на дыску.

На закуску засталіся Frailty. Добра, што яны выступалі пасьля Woe Unto Me, бо па разьвіцьцю настрою беларусы проста б не ўспрымаліся. Іх выступ у гэты вечар асацыяваўся з выбухам тон дынаміту, лірычныя тэмы хутка саступілі месца зубаскрышальным рыфам, якія упрыгожваліся бездакорна выкананымі сола. Усё крута, на ўзроўні. На другой палове выступу гурта я адклаў убок фотаапарат і ўволю пападмятаў сцэну валасамі =)

Падагульняючы, хацелася б падзякаваць арганізатараў за такое крутое мерапрыемства і асобна гурт Woe Unto Me за тое, што нарэшце ў Беларусі зьявілася нешта думавае, і адразу еўрапейскага ўзроўню.

Фота i тэкст: Антон Кавалеўскі
Пераклад: Ян Мачульскі

13-га сакавіка нашу сталіцу наведалі легенды нямецкага хард-року — Bonfire. І хай гурт ня вельмі папулярны ў нашай краіне, і тыя, хто яго ведаюць, у сваёй большасьці лічаць, што гэта нейкая баладна-меладычная фармацыя. Няхай, добра, што ўвогуле іх тут хтосьці ведае. Хаця, калі сучасны рокер ці металхэд запытае сваіх старыкоў, то нават тыя, хто рок ня слухае, будуць ведаць Bonfire.

Рызыкнулі прывезьці гэтых немцаў вельмі добрыя людзі з TNT Rock Club, за што ім вялікі дзякуй, а таксама за арганізаваную прэс-канферэнцыю з гуртом. Ну і кіданем камень у гарод гэтага клуба-арганізатара: журналісты не апошняга ў краіне музычнага СМІ не павінны ўдзельнічаць у конкурсах, каб выйграць квіткі (што толькі ня зробіш, каб паслухаць добрую музыку, і дзякуй праграме Бяссонніца на Радыё-Сталіца) і іншыя спосабы, каб патрапіць на гэткі канцэрт, але спадзяюся, што такі выпадак з акрэдытацыямі застанецца ў мінулым.

Сказаць, што я чакаў гэтага выступу, гэта нічога не сказаць. Ведаеце, нягледзячы на ўзрост, франтмэн Claus Lessmann выдатна сьпявае, а астатнія таксама добра граюць, таму было так цікава паслухаць іх жыўцом. Тым больш, што такая пляцоўка, як TNT, адразу рыхтуе да вельмі шчыльнага ўзаемадзеяньня музыкаў і фанатаў. Аўтар-дурань літаральна прасраў першыя тры песьні і менавіта сам пачатак выступу Bonfire, але патрапіў як раз на песьню Hot To Rock, вакаліст тады займаўся расьпеўкай ды запалам публікі, я таксама далучыўся. Ва ўсіх вельмі выдатна выйшла падпяваць.

Калі я толькі даведаўся пра іх выступ, усё разважаў, акустычны ці звычайны сэт запіляць немцы. А бамбанулі яны сэт вельмі ўгарны ды рокавы, як гаворыцца, у лепшых традыцыях. Першы адрэзак выступу прайшоў пад сьцягам раньніх хітоў гурта, сярод якіх былі Don`t Touch The Light, Fantasy, Just Follow The Rainbow і скончылася першае аддзяленьне на мега-баладзе You Make Me Feel, якую людзі сьпявалі разам з музыкамі. За культавым трэкам ішла ня мяней знакамітая Sword and Stone, якую кожны можа пачуць, калі будзе пераглядаць фільм Shocker. І вось музыкі хуценька сышлі са сцэны, каб перавесьці дух, пакінуўшы бубнача Harry Reaschmenn’а аддувацца за ўсіх. Бубнач аддуўся выдатна, нават так, што прыкаваў да сябе погляды 2/3 танцпляцу.

Зусім ня лішнім будзе ўзгадаць усе тыя жарты ды ўзаемадзеяньне з публікай музыкаў. Клаус і астатнія ў асноўным распавядалі тыя ж самыя рэчы, што і на прэс-канфе некалькімі гадзінамі раней. Прастата і адкрытасьць, ніякай дыстанцыі са сваімі аматарамі — гэта галоўныя дэталі посьпеху Claus’a Lessmann’a як франтмэна. Ён нават накаціў чарку гарэлкі на сцэне разам з хлопцам, які прадставіўся сынам прэзідэнта. Як адмеціў вакаліст: “Мне вельмі прыемна выпіць з такой важнай персонай!” Пажартаваць таксама любяць і гітарысты Hans Ziller, Chris Limburg ды басіст Uwe Köhler.

Перад тым, як выканаць песьню Proud Of My Country (якая пра Нямеччыну), Claus зьвярнуўся да ўсіх ды папрасіў прабачэньня за гітлераўскую Нямеччыну і яе дзеяньні ў бок Беларусі. Ён дадаў, што яны патрыёты і сьпяваюць у гэтай песьне пра адноўленую краіну. Вакаліст перакананы ў тым, што кожны народ павінны захоўваць сваю культуру і традыцыі (крыху сорамна, так?) каб застацца тым, чым ён ёсьць. Падчас выканьня ён нават некалькі разоў прасьпяваў “Proud of Belarus”, прыемна і вялікі дзякуй.

Пасьля Under Blue Skies пайшла адна з маіх улюбёных кампазіцыяў — Sweet Obsession, на якой градус дзейства скокнуў на максімум. Пан Lessmann спусьціўся на танцпляц і, сьпяваючы, ціснуў рукі ўсім, хто быў побач, і напаўняў станоўчай энергетыкай бы гарачая печка. Потым мы ўсё не жадалі адпускаць музыкаў, і яны раз за разам згаджаліся сыграць яшчэ, канчаткова ўсё скончылася на Bang Down The Door, пад якую даскакалі ўсе, хто не наскакаўся. Музыкі завіталі ў Менск са сваім абсталяваньнем, таму гук быў шыкоўны. Ніякай лажы з боку немцаў таксама не было, усё чыста ды выдатна.

Вельмі якасны выступ, я пачуў усё, што хацеў, мабыць акрамя толькі American Nights. Абойма хітоў была ўражлівай, і калі судзіць па рэакцыі натоўпу, то ўсім спадабалася, але хацелася яшчэ. Наконт публікі, тут абыякавых не было, нават тыя, хто спачатку проста стаяў, пад канец хоць трошкі ды рухаліся. Я разьлічваў убачыць забіты пад завязку TNT, але такога не было. Людзей было дастаткова, але зусім не аншлаг. Тыя, хто не прыйшоў, страцілі вельмі шмат, і ўвогуле, паважаныя чытачы, калі ніколі ня чулі Bonfire, то наш рэдактар падрыхтаваў неблагую падборку хітоў — знаёмцеся з творчасьцю, ды калі яны завітаюць да нас яшчэ раз, прыходзьце на канцэрт.

Хочацца падзякаваць усім удзельнікам гурта за іх энергетыку, усьмешкі і вельмі добры настрой. Спадзяюся, беларусы выдатна прынялі зорак, і ім вельмі спадабалася. Дзякуй усім фанам, асабліва тым, што скакалі пад сцэнай увесь выступ як шалёныя. Чакаем вяртаньня ўжо на буйнейшай пляцоўцы, але тая цёплая атмасфера клубнага выступу застанецца са мной назаўжды.

P.S. Claus Lessmann ведае такія словы, як “шкарпэткі”, “дзякуй”, “шуфлядка” ды фразу “як справы?” (яшчэ больш сорамна?).

P.P.S. А вось гітарыст гурта — Chris Limburg таксама паказаў валоданьне, праўда ўжо рускай мовай. У адным зь перапынкаў ён стрэльнуў у нашага фатографа цыгарэту, адарваў фільтр… А на пытаньне Зьміцера: «Хэй, а чаму бяз фільтра?», — той амаль без акцэнту адказаў: «Muzhyki nie plachut».

Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка

Да нас завіталі культавыя нямецкія рокеры Bonfire. Сталічны TNT Rock Club ня толькі прывёз гэтых зорак, але і зрабіў прэс-канферэнцыю для СМІ, на якой апынуліся і мы з калегай. Праходзіла сустрэча з музыкамі ў самім клубе за некалькі гадзін да пачатку канцэрта. Калі мы прыйшлі, спадары немцы ўжо ва ўсю чэкаліся, яны нават прывезьлі сваю апаратуру ды гукача. Прыйшлося пачакаць хвілін 20, пакуль усё пачалося.

Сама прэсуха заняла хвілін 40, за якія было задана мноства цікавых пытаньняў, на якія музыкі адказалі зь вялікім ірвеньнем. Гэта быў іх першы візіт у нашу краіну. Раней тут быў толькі бубнач Harry Reischman, які завітаў да нас яшчэ ў складзе Gregorian. Канферэнцыя прайшла пад лозунгам “sex and massage”, бо калі музыкі апынуліся ў сваіх нумарах гателю, ім пачалі тэліць беларускія “начныя матыльшчыцы” і прапаноўваць “sex and massage” усяго за 150 даляраў. Спадар Claus Lessman адмовіўся ад гэтых паслуг, а вось астатнія мабыць і не адмаўляліся. Мноcтва пытаньняў было наконт Менска і Беларусі ўвогуле, і іх можна абагульніць: “Ну як Вам?”. Музыкі былі добра ўражаны чысьцінёй і парадкам нашае сталіцы, а таксама ім вельмі спадабаліся беларускія людзі. Я вось таксама задаў некалькі пытаньняў наконт іх прыезду.

Сяргей:

“Некаторыя рок-гурты мелі праблемы з палучэньнем беларускіх віз, ці былі ў вас нейкія праблемы з гэтым?”

Claus Lessman:

“Ніякіх праблем! (Сьмяецца) У нас нават няма гэтых самых віз, і мы знаходзімся тут нелегальна!”

Сяргей:

“Вы сталі аднымі зь першых гасьцей, якія пабачылі наш адноўлены нацыяльны аэрапорт, як ён вам?”

Chris Limburg:

“Вельмі добры аэрапорт, еўрапейскі! А чаму вы пытаецеся? Што зь ім ня так?”

Сяргей:

“Разумеце, яшчэ некалькі месяцаў таму, гэта месца выглядала, як лайно!”

Claus Lessmann(сьмяецца):

“Ну зараз зь ім усё добра! Мы бачылі і значна горшыя месцы, нават у Еўропе, таму ваш аэрапорт нам вельмі спадабаўся, я болей скажу, я быў вельмі ўражаны. Яшчэ там здарыўся цікавы выпадак: калі ў мяне правяралі пашпарт, то заўважылі, што маё другое імя Adolf, вельмі дзіўна на мяне глядзелі і нават запыталі, навошта мне такое другое імя. Я жадаю сказаць і вам, і ўсім асатнім беларусам, што Германія зараз зусім іншая краіна, чым была пад уладай Гітлера, я персанальна прашу прабачэньня за ўсё тое, што зрабілі мае суайчыньнікі вашаму народу. Ня ўсе людзі, якіх завуць Adolf, благія, мой дзед і мой бацька таксама насілі гэтае імя — гэта сямейная традыцыя.”

Музыкі нават ня ведалі, наколькі яны папулярны ў краінах былога соцлагеру. Claus узгадаў першае іх шоў у Балгарыі, калі сямітысячны натоўп сьпяваў баладу You Make Me Feel разам з гуртом. Потым высьветлілася, што у многіх хлопцаў была традыцыя слухаць ці граць гэтую песьню сваёй дзяўчыне, перад тым як ісьці ў армію. Гітарыст Hans Ziller нават дадаў, што многіх дзяцей зачыналі пад гэты трэк, і ў Балгарыі шмат хлопчыкаў з імем Клаус пасьля тога выступу.

Не абмінулі астатнія журналісты і таго, Савок Беларусь ці не, а таксама ці адчулі музыкі, калі прыляцелі, подых апошняга дыктатара Еўропы. Я такім глупствам не займаўся, але распавяду што адказалі музыкі. Яны пажартавалі наконт таго, а ці ўвогуле распаўся СССР, але потым сур’ёзна адказалі, што нічога такога не адчулі і ім тут вельмі падабаецца. Claus нават заўважыў, што вельмі добра калі ёсць крыху кантроля над грамадствам, таму што ў гэтым выпадку, самому грамадству бяспечней і лепей жыць. Цалкам жа яны не адчулі аніякай дыктатуры.

Было зноў узьнята пытаньне другой сусьветнай, рэпарцёр запытаўся, ці жадаюць музыкі пабачыць якія-небудзь мемарыялы. Франтмэн адказаў, што калі будзе час, то абавязкова. І дадаў, што гурт наведваў пляж Амаха, які знаходзіцца ва Францыі, і яны жадаюць працягнуць гэтую традыцыю.
Вакаліст расказаў пра філасофію рок-н-рола: ён лічыць што рок-клішэ гэта добра толькі ў самім пачатку, потым музыкі растуць і граюць ды сьпяваюць зусім пра іншыя, болей сур’ёзныя рэчы — гэта таксама здарылася і з Bonfire. Каб граць рок, трэба толькі хацець гэтага, марыць ды верыць. Калі пачаліся пытаньні наконт музыкі, я таксама дадаў адно.

Сяргей:

“Ці ведаеце Вы якія-небудзь беларускія гурты ці беларускіх музыкаў?”

Claus Lessmann:

“На вялікі жаль, ня ведаю.”

Сяргей:

“А мабыць чулі пра Віктара Смольcкага?”

Hans Ziller:

“Гэта каторы з Rage? Чуў пра яго, але вельмі цяжка адсочваць удзельнікаў іншых гуртоў.”

Потым мы разам з музыкамі ўзгадалі іх першыя тры аншлагавых выcтупы і самы незвычайны і цікавы канцэрт, які адбыўся на сцэне тэатра іх роднага горада Інгольштата. Немцы любяць ня толькі футбол, але і хакей, Bonfire нават напісалі гімн для каманды свайго горада, якая выступае ў першай нямецкай хакейнай лізе. Акрамя гэтага хобі ўсе музыкі любяць “sex and massage”. Напрыканцы канферэнцыі гурт распавёў пра жыцьцё на калёсах і як цяжка бывае ўжыцца ўдзельнікам гурта разам — таму і было столькі зьменаў у складзе гурта. Хтосьці запытаў, што яшчэ жадае паспрабаваць гурт у музычным плане, адказам стала фраза “sex and massage”! На гэтым і скончылася афіцыйная частка, але я яшчэ пагутарыў з музыкамі пра сёе ды тое. Першым мне папаўся гітарыст Chris Limburg.

Сяргей:

“У Беларусь прыязджае ня шмат гуртоў узроўню Bonfire, таму калі Вам у нас падабаецца, калі ласка раскажыце ўсім знаёмым гуртам, што беларусы іх чакаюць, і хай яны да нас завітваюць”

Chris Limburg:

“ОК, абавязкова раскажу пра вашую краіну і пра тое, што вы чакаеце добрыя гурты!”

Далей я патрапіў на бубнача.

Сяргей:

“Вось раней вы гралі разам з Gregorian, ці адрознівацца праца там і ў Bonfire?

Harry Reischman:

“У любым выпадку гэта музыка, і галоўнае гэта атрымліваць асалоду ад таго, чым займаесься, як я менавіта і раблю!”

Сяргей:

“Як вы ставіцеся да таго, што звычайна бубнача мала хто бачыць, бо ён знаходзіцца ў самым канцы сцэны?”

Harry Reischman:

“Ніколі аб гэтым ня думаў. Мне падабаецца быць там, дзе я ёсьць, і я зусім не адчуваю сябе забытым ці пакінутым!”

Ну і напрыканцы я вельмі добра пагутарыў з Hans’ам Ziller’ам.

Сяргей:

“Калі вам спадабаецца беларуская публіка і яе прыём, ці завітаеце вы да нас ізноў, каб выступіць на буйнейшай пляцоўцы?”

Hans Ziller:

“Адназначна так, ніколі не бывае позна адкрыць для сябе новую краіну, таму чакаю вечара, каб упершыню адыграць перад беларусамі.”

Сяргей:

“Вось як Вы ставіцеся да таго, што многія аматары музыкі пампюуць вашыя і ня толькі альбомы нелегальна? Вы прадалі больш за 7 млн. копій вашых альбомаў, ці адчуваеце вы на сябе гэтую сітуацыю?”

Hans Ziller:

“Ведаеш, у ЕС з гэтым вельмі строга, таму калі ты спампаваў нешта бясплатна, то цябе знойдуць, і ты будзеш вымушаны заплаціць вялікі штраф. Сапраўдны фанат купіць, абавязкова купіць новую кружэлку — гэта заўсёды прыемней, чым проста спампаваць. 7 мільёнаў — гэта заніжаная лічба і даволі старая, рэальна мы прадалі болей за 10 мільёнаў дыскаў і зусім не плануем спыняцца на гэтым!”

Потым было зроблена мноства фота, і музыкі пайшлі далей чэкацца. Эмоцыі толькі станоўчыя, ня кожны дзень можаш блізка пабачыць такі гурт і пагутарыць амаль з усімі ягонымі ўдзельнікамі. Атмасфера была цудоўная, і усе ўдзельнікі фармацыі аказаліся станоўчымі і адкрытымі людзьмі без усякай зорнасьці!

Вялікі дзякуй TNT Rock Club за тое, што прывезьлі такі выдатны гурт і арганізавалі прэс-канферэнцыю.



Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Зьміцер Сачыўка

У Беларусі нарадзіўся viking death metal. Імя яму ALFAR.
Гэта one-man project Зьміцера Пінчука, вядомага ўдзелам у калектывах Wartha, Essence of Creation, The Disbeliever.
І сёньня адбываецца інтэрнэт-рэліз дэбютнага паўнафарматнага альбому Alfar — «Across The Northern Storms».

Мы крыху пагутарылі адносна праекту, ягонага месца ў беларускім метале і далейшых планаў. Вашай увазе тэкст размовы.

Пад уплывам чаго рыхтаваўся матэрыял дадзенага альбому?

Натхняла творчасьць такіх калектываў як Amon Amarth, Moonsorrow, Bathory, Wintersun. Хацелася стварыць максімальна моцны, атмасферны, а галоўнае эпічны альбом. На пачатковым этапе матэрыял складаўся даволі просты, бяз клавішаў, з моцным ухілам на melodic death. Гэткая копія Amon Amarth. Але потым захацелася дадаць болей атмасферы эпічнасьці, велічнасьці, так бы мовіць. Таму пры напісаньні новага матэрыялу, які ўласна гучыць на альбоме, акцэнт быў ссунуты на клавішныя аранжыроўкі.

Тэмы лірыкі не спыняюцца на скандынаўскай міфалогіі, сагах пра вікінгаў, бітвах ды войнах. Хутчэй у аснове тэкстаў ляжаць гісторыі, якія сапраўды ўражваюць ідэяй, сюжэтам, персанажамі. Так, у аснову песьні “White Horror” лёг адзін зь сюжэтаў кнігі Джорджа Марціна “Песьнь льду ды полымя”, а песьні “Dark Prophecy” – гісторыя з камп’ютэрнай гульні Disciples.

Ці адчуваеш ты, што займаеш пэўную нішу і робіш то, чаго дагэтуль не было на беларускай сцэне?

Не. Не было мэты зрабіць нешта новае, арыгінальнае, чаго не было на нашай сцэне. Litvintroll граюць самы звычайны фолк, ідэя старая як сьвет. Але! Дастаткова паслухаць запісы, убачыць іх на сцэне, каб зразумець: гэтыя хлопцы – прафесіяналы. Іх ведае паўкраіны як мінімум. Хіба яны зрабілі тое, чаго не было на беларускай сцэне? Няма ж нічога дрэннага ў тым, каб зрабіць тое ж самае, што і сотня іншых гуртоў, галоўнае рабіць гэта якасна. Палова сьвету, да прыкладу, грае класічны мдм, і што цяпер? Гвалтоўна рабіць свой матэрыял не такім, як ва ўсіх, хоць гэта атрымаецца горш? Які ў гэтым сэнс? У пагоні за арыгінальнасьцю ідэі можа моцна пацярпець якасьць яе рэалізацыі.

Колькі часу спатрэбілася на сачыненьне матэрыялу і яго запіс?

Насамрэч ня так шмат, болей было выдаткавана на тое, каб прыйсьці менавіта да такога матэрыялу. Некаторыя рыфы былі прыдуманы гады чатыры таму. Потым складаліся цэлыя песьні пэўнага мдм стылю. Потым матэрыял сыходзіў у бок вікінгу. Але літаральна паўгады-год таму зьявілася першая песьня менавіта ў тым выглядзе, як яе можна пачуць на альбоме. Паўгады таму была запісаная першая песьня, проста каб пачуць, як гэта будзе гучаць. Думак пра альбом тады яшчэ не было. Песьня загучала як трэба. Тады і закіпела праца над аранжыроўкамі, тэкстамі і запісам. Апошні радок тэксту быў запісаны ў пачатку лютага, апошняя нота – у канцы лютага, а зьвядзеньне было скончана на мінулым тыдні.

Дзе адбываўся запіс і зьвядзеньне?

Усё было зроблена на новай студыі майго добрага сябра – BR Studio, якая толькі набірае абароты.

Якія далейшыя планы?

Ня хочацца ісьці шляхам маладых, нявопытных гуртоў, якія склаўшы тры песьні, запісаўшы адно дэма, пачынаюць ірвацца граць чорт ведае на якіх салянках, перад трыма мясцовымі алкаголікамі пад сцэнай, якім увогуле пофігу, што ты там граеш. А потым нехта будзе зьдзіўляцца, чаму разьвіцьцё гурта стаіць на месцы.

Галоўнай мэтай ёсьць набраць мэтавую аўдыторыю, якая будзе ведаць гурт, ведаць матэрыял, каму гэты матэрыял будзе падабацца. У далёкай будучыні, граючы на канцэрце, хочацца бачыць людзей, няхай іх будзе няшмат, але якія будуць ведаць хто ты, што ты граеш, якія прыйшлі пачуць ужывую тое, з чым знаёмыя не па чутках. Таму галоўнае прасоўваць матэрыял “у масы”.

Якія гурты нашае сцэны бачыш духоўна і стылістычна блізкімі?

Па-мойму, у нас ёсьць толькі адзін гурт падобнай стылістыкі – Forodwaith.

І ў разрэзе сваёй творчасьці ды ўвогуле – якія твае думкі наконт перспектываў цяжкае музыкі ў Беларусі?

Наконт гэтага нічога гаварыць ня буду. Тут трэба шмат думаць і мацюкацца.

Што ж, пажадаем посьпехаў Зьміцеру зь ягоным праектам. І выражаем спадзеў, што яшчэ не аднойчы пачуем і ўбачым Alfar у якасьці гурта, якім беларуская метал-сцэна можа ганарыцца.

Тэкст: Ян Мачульскі

Паслухаць цалкам альбом Alfar — «Across The Northern Storms» можна на афіцыйнай старонцы ALFAR.

Ну карацей… Асноўны рэпартаж ужо вісіць. Дзякуй калегам. Там і чытво ё, і выявы цікавыя паглядзець… а вось і мае здымкі, але ж у мяне толькі амаль што адзін гурт… ну што я магу зрабіць… спадабалася мне іх здымаць. Гэта я пра суседзяў Raventale. Ну і крышачку ё нашага шалёнага блацк мітолу — Raven Throne. Таксама не бяды такі гурт, яны такія ж злыя па музыцы, як і выглядаюць. Карацей, няма чаго тут мусоліць. Лепей глядзіце фотачкі пад піўко.

P.S. Трэба дадаць, што дзеўка ў украінцаў… як то на іх мове? Гарна — во! Трэба было пазнаёміцца. Ну і нашыя Сашы Грэі таксама нічога! ) Ахрэм, ты мяне зразумееш! )

P.P.S. А Бармалей, той самы, які ё драмерам у Exegutor, таксама годна калоціць у Raven Throne. Мае шчырыя віншаваньні, яны цяпер сапраўдныя тру — жывы драмер як-ніяк! А цяпер нясіце свае памідоры, хто ліча інакш і хоча абмазаць мяне лайном!

Guda
«Вясельле. Традыцыйныя беларускія вясельныя сьпевы» (альбом 2013)
31 дарожка / 54 хвіліны
Вігма
Новых альбомаў ад іх краіна ня чула ажно 9 гадоў. Guda ― зусім не шараговая зьява, ня просты, не звычайны гурт. Усьведамляючы гэта ці не, сьпявачкі выконваюць на Беларусі неймаверна адказную місію, прычым у сваёй нішы яны дагэтуль па сутнасьці адзіныя. Гурт даўно не знаходзіцца ў становішчы дэбютанта, таму патрабаваньні да ягоных выданьняў самыя жорсткія.

На «Вясельлі», як і на ранейшых альбомах, музычны матэрыял уяўляе сабой традыцыйныя беларускія жаночыя сьпевы, збольшага без суправаджэньня.

Афармленьне

Кружэлка сустракае нас на дзіва механічнай, калі нават не сказаць бяздушнай, вокладкай, на стварэньне якой, відавочна, не было затрачана шмат часу, сілаў і стараньня. Строгі газетны стыль тэкставай часткі афармленьня таксама складана мысьленна дапасаваць да поля народнай культуры і абрадавасьці. Ва ўсім гэтым можна паспрабаваць убачыць хіба што вобраз няўмольнай жалезнай рукі Традыцыі ― такім, якім ён можа здавацца сучаснай «незалежнай» атамізаванай асобе. Гэта тая жалезная рука, якая калісьці непазьбежна зьвязвала маладых у пары, праводзіла іх ініцыяцыю, перанараджэньне ў новых якасьцях і змушала іх весьці гаспадарку і працягваць род, і ўсё гэта ― незалежна ад іхных магчымых асабістых жаданьняў, страхаў, капрызаў. Але ж толькі такім «жорсткім» чынам яна і забясьпечвала працяг жыцьця народа.

Згаданыя вышэй асаблівасьці афармленьня, а таксама зусім сьціплы памер укладыша ― адзін разварот ― ствараюць уражаньне, што адказным за візуальную частку выданьня або ня вельмі хацелася ўсё гэта рабіць, або яны сьпяшаліся (хоць, здаецца, часу за 9 гадоў хапіцьмела?).

Запіс

Агульную якасьць гуку на кружэлцы можна сьмела лічыць якасьцю дэма-запісу. Праца ў розныя часы і на розных студыях спрычыніла выразна «шматковае» гучаньне альбома, пра што гурт і папераджае заўвагай ва ўкладышы. У дадатак, у значнай частцы песень пры зьвядзеньні не былі прыбраныя пабочныя пстрычкі, статычны шум(!) і нават лішнія дарожкі галасоў (сл. у паўзах у песьні «Маладзенькая Галечка»; толькі не кажыце, што гэта «фішка»)! У пэўных песьнях таксама чуецца перагрузка, скажэньні на некаторых нотах. А вось, скажам, песьня «Наша дарожка карэністая» наогул нібыта трапіла на кружэлку з фармату mp3, 128 кбіт/с.

Гэта ўсё, аднак, згладжваецца, становіцца менш чутным, калі слухаць запіс на нізкаякаснай тэхніцы. А пагатоў у цягніку метро. А пагатоў яшчэ вушамі сярэдняга жыхара спальнага раёна. Але сумна, калі на гэта і быў разьлік пры падрыхтоўцы альбома. Адчуваньне, зноў жа, такое, нібыта адказныя за выданьне або вельмі спяшаліся і не праслухоўвалі выніковы матэрыял, або агулам рабілі нелюбімую і не патрэбную ім справу. Прафесіяналы гэтак ня робяць.

Сьпевы

Падыход да сьпяваньня на «Вясельлі», як падаецца, у асноўным адрозьніваецца ад падыходу на папярэдніх альбомах. Для гэтага, як бачыцца аўтару, было дзьве прычыны: а) іншы асноўны склад гурта і іншая школа сьпеву; б) асаблівасьці песеннага матэрыялу.

Вольга Емяльянчык, якая аказвала большы ўплыў на стыль першых альбомаў, ёсьць прыхільніцай, так бы мовіць, літургічнага падыходу. Амаль паўсюдна ў яе выходзіць сьпеў у тагасьвет, сьпеў для Багоў; галасы не гучаць як цалкам чалавечыя, яны пераходзяць у адмысловы «наўпроставы» рэжым; асобы сьпявачак зь іхнімі дробнымі зацікаўленасьцямі і пачуцьцямі «адключаюцца».

Пазьнейшы жа асноўны склад Гуды, адказны за большую частку «Вясельля», пяе для людзей. А хтосьці са сьпявачак, магчыма, і проста для сябе ― часам яно так і чуецца: нібыта кожная сабе. Яны нібы не пакідаюць чалавечых абалонак-ракавак; у іхных сьпевах чуюцца асобы, кожная са сваім жыцьцём, марамі, клопатамі, страхамі і, адпаведна, са сваімі сьпеўнымі звычкамі. І мы маем сьпеў не літургічны, а сьвецкі ― дзесьці эстрадны, дзесьці рокавы, дзесьці проста пакаёвы ― і, мабыць, не зусім традыцыйны. Для рэлігійнага чалавека ўсё гэта можа быць стратай, але ў «сьвецкасьці» таксама ёсьць свая прывабнасьць і ўтульнасьць для слухача. Вяршыняй чалавечай цеплыні сьпеваў на гэтым альбоме, бадай, можна лічыць песьню «Узьязджаў Сашутушка» ў выкананьні Любові Сівуравай ― «непрафесійна», неідэальна, але сардэчна.

Што да ўплыву самога матэрыялу на стыль сьпеву, то вясельны абрад, відавочна, знаходзіцца бліжэй да ўзроўню ўсяго чалавечага ў параўнаньні з абрадамі гадавога кола, скіраванымі на звышчалавечае. Прынамсі, такія ўяўленьні пануюць у сучасным грамадстве і панавалі нават у позьневясковым. Калі дадаць да гэтага чыста музычную жвавасьць, «чалавечнасьць» вядомых на сёньня сярэднебеларускіх і часткі палескіх вясельных сьпеваў, якраз і атрымаем «гэтасьветнае» гучаньне вясельля. Але трансава-літургічны стыль, які дзе-нідзе прысутнічае і на гэтай кружэлцы, і ў аўтэнтычных вясковых запісах вясельных песень, нагадвае, для каго насамрэч робяцца вясельлі…

У гурта атрымалася, у тым ліку і праз «пярэстасьць» запісу, скласьці праграму так, што яна здаецца даволі разнастайнай і таму прыдатнай менавіта для праслухоўваньня, а ня толькі для выкарыстаньня ў якасьці метадычнага або ідэалагічнага матэрыялу. Для народнага сьпеву без суправаджэньня гэта, безумоўна, посьпех. Магчымасьці для метадычнага выкарыстаньня альбому, дарэчы, увогуле невялікія, бо на ім прадстаўленыя песьні з розных рэгіёнаў Беларусі. Гэта дае ўяўленьне пра меладычную і стылёвую разнастайнасьць нашых вясельных сьпеваў, але не пра гучаньне аднаго асобна ўзятага традыцыйнага вясельля ў асобна ўзятай мясцовасьці.

Большасьць песень самі па сабе прыгожыя і запамінальныя, іх хочацца слухаць і самастойна ўзнаўляць; ніякае постфолькавае выкананьне гэтага не адменіць ― а ў некаторых выпадках яно, наадварот, паспрыяе.

І тутэйшы густ, пачуцьцё прыўкраснага, на гэтым альбоме ўсё яшчэ захоўваецца. Традыцыя Поўначы ўсё яшчэ прамаўляе галасамі сьпявачак, сьцюдзёны зорны тагасьвет усё яшчэ прарываецца да нас ― і гэта галоўнае. Пакуль мы можам расчуць і адчуць гэты тагасьвет, будзем чакаць больш добрасумленных працаў па яго ўвасабленьні і раскрыцьці.

На сёньня ж хочацца павіншаваць «вясельнае» пакаленьне сьпявачак Гуды з тым, што прайшлі гэтае доўгае выпрабаваньне, выпусьціўшы, нарэшце, і прадставіўшы гэты альбом. Так ці інакш, гэтая праца папаўняе скарбонку прыўкраснага ўсёй Беларусі і, магчыма, усяго чалавецтва.

(Паўтор з
http://kryczny-horn.livejournal.com,
http://vk.com/paganbelarus)

Фэст, на якім варта было пабываць

Anger Metal Fest Vol.1 — імя імпрэзы, якая вярнула нас у часы нізкіх коштаў, першабытнага драйву і ўгару, калі робіцца з душою і для людзей. Шэсьць не абы-якіх гуртоў, сярод якіх два Anger і два Raven. Фармат, хулі! Адменнае сьвятло і файны гук. І ўсё гэта за 60 тысячаў і 40 для дзяўчын.

SMOULDERING ANGER

На момант пачатку ў зале ўжо сабралося парадку ста чалавек. Дарэчы, паліць было дазволена толькі ў асобным памяшканьні. Ужо лепей. Усё выглядала натуральна і нязмушана. Тут на сцэне і зьявіўся малады гомельскі гурт Smouldering Anger з вакалістам, які шчодра папракаў аўдыторыю ў «зьмярцьвеласьці» і атрымліваў ноль водгуку. Насамрэч, шмат крытыкі. Адразу адчувалася няроўнасьць драмера пры дастаткова добрай чытальнасьці бочкі. Стыль музыкі гэтага караткавалосага гурта я так і не зразумеў: замах на гэткія меладумавыя мелодыі, дэзавую рытм-секцыю, месцамі кшталту атмасферных клавішных пасажаў, ці то электронных мелодый, якія нагадалі нашых Rasta, а недзе — увогуле полька. І ўсё гэта з тыпічна коравымі паводзінамі франтмэна. Паспрабавалі выканаць Amon Amarth – The Pursuit Of Vikings. Атрымалася не ахці. Асабліва ўступны рыф, які павінен рычаць і рваць, а тут быў нейкі сухенькі. У астатнім вельмі не хапала запаўненьня, гучала сумна. Як-неяк справіўся толькі вакаліст. Карацей, бубначу займацца зь метраномам, а гітарыстам трэніраваць падачу гуку. Прагрэсуйце ды афармляйцесь!

SLEEPLESS ANGER

Sleepless Anger пачалі зь ціхай хуценькай падрыхтоўкі. Сімфанічнае інтра — і франтмэн голасна завёў натоўп. Каманда выглядае няхай і параўнальна ня надта дарослай, але тут ужо і касьцюмы, і паводзіны ёсьць. Мае апладысменты вакалісту — сакавіты гроўл, пранізьлівы скрым, харш а-ля Rammstein. І харызма! Сапраўдная драматургія, якую я бачыў з нашых хіба што ў спадара Фармакона з Victim Path. Як кажуць: веру! І Станіслаўскі таксама верыць. А што да кампазіцый, дык прыемнае сярэднятэмпавае музло, але, здаецца, не хапае разьвіцьця. Гучыць бы вакол адной ноты. Толькі разнастайны вакал уносіць драйв. Тым ня менш, уражаньні станоўчыя. І шчыры водгук аўдыторыі. Бачыце, выхад з заганнага кола «дрэннай сапсавай аўдыторыі» вельмі просты, калі ты сам маладзец і шчыры перад сваімі слухачамі. У такіх справах рэдка падманеш.

RAVEN THRONE

Raven Throne, як заўсёды, былі ўпэўненыя і самадастатковыя. Гралі бяз чэку, але гучалі шчыльна і хвостка. Вельмі парадаваў відэарад на задніку: тут вам і прыродныя пейзажы, і космас, і постапакаліпсец, і проста «заліпацельныя» абстракцыі. Выступ патлатых фарматных дзядзек у шыпах і грыме на фоне ўсяе гэтае прыгажосьці выглядаў цэласна і вельмі атмасферна. Дарэчы, нарэшце зьявіўся жывы драмер. І заявіў аб сабе сапраўды гучна. Эпілептычнае мільгаценьне сьвятла, пералівы розных колераў, дым — публіка была даведзеная да каляхаваньня і выбухала ў слэмах. Што казаць болей — глядзіце на фота. Ну і чаго ўтойваць — Raven Throne я лічу лепшым блэк-метал гуртом Беларусі. Давайце, чакаю вашыя памідоры, Немрач! ;)

LOST REGRETS

Ну вось я ўжо прадчуваю, як зараз пасьля блэкавай сьцяны пачую меладэзавыя рыфы, мелодыі і салякі… Lost Regrets на сцэне. І сапраўды, залабалі з драйвам. На задніку — карты, грошы ды Jack Daniel's. На майках — Black Label Society, Dethklok, Iron Maiden. Прэзентавалі новы альбом. І вось той няёмкі момант, калі здаецца, выступ ужо прайшоў, а неяк ніяк… Ну не чапляе. Нешта рубяць і рубяць.
ЧТОТОНЕТАК! І гэта не маё адзінае меркаваньне. Па водгуках многіх: «Рэгрэты» на запісах і ўжывую — дзьве вялікія розьніцы. Каб быць аб'ектыўным, парэкамендую да азнаямленьня сінгл «Own Way», які мы асьвятлялі на сваіх старонках і называлі амаль метал-операй, а асабіста я праслухаў яго разоў 50, і на тым не спынюся. Таксама для азнаямленьня са студыйнымі працамі гурта варта ўзгадаць іхныя эксперыменты з дудой. Сапраўды цікава.
Апошнім нумарам выканалі культавы «Ace of Spades» — ну па тыпу апраўдалі сваю бэкграўнд-карцінку. Але наконт выкананьня — гл. усё той жа пункт «Lost Regrets ужывую».

INFESTUM

Модны Infestum з высокім пясочным гучаньнем быў бадай самым рэйтынгавым удзельнікам канцэрту. Тое значыць, што многія йшлі менавіта ўбачыць «камбэк» гэтых знакавых для беларускай сцэны дзядзек. Няхай упоратыя фанаты разьбіраюцца, хто там зь кім аб'яднаўся ды што прадстаўляе калектыў цяпер. А мы проста ацэнім па факту. І факты кажуць, што гэтыя насычаныя кампазіцыі, чыстае зло і інфернальнасьць вельмі даспадобы публіцы. Яшчэ б! Такі зарад энэргіі блукаў па танцпляцы. Усё спраўна і ўпэўнена, да апошняй ноты. Дарэчы, наконт апошняй ноты: праграма скончылася годна рэалізаваным «фэйдам» — затуханьнем. Нетыповая фішка для канцэртаў. Карацей, Інфестум норм.

RAVENTALE

Пафаснае інтра сьпінамі да залы — і моцны ўступ. Дзейства пачалося. Усе музыкі — яркія персанажы і добра працуюць на публіку. Хвосткія рыфы, сакавітая ўдарка, выразны гроўл, атмасферныя клавішы. Да што там… Атмасфернае ўсё! Пры прыналежнасьці пэўнаму стылю рознабаковасьці гэтай музыцы не бракуе. Часам казачныя званочкі зьмяняліся жорсткім рубілавам, а блэк перацякаў у дум — і ў дэз завітваў.
Фэст тым часам перарос з лакальнага гігу зборнага складу ў зусім такі канцэрт замежных хэдаў. Гэта калі прафесійны гук і сьвятло, шчырая аддача публікі і калі дзяўчыны сядзяць на плячох мужыкоў і здымаюць на камеры.
Увогуле, за вечар было два гурты, якія, на маю думку, ня проста гралі якасны матэрыял, а прымушалі верыць сваёй музыцы, верыць у гісторыю, якую яны распавядаюць. Sleepless Anger і Raventale.
Сапраўды, tale. Казка. Містычная, напружаная, з насычаным сюжэтам. Дзе кожны знойдзе свой хэпі-энд.

Дзякуй!
За сапраўднае сьвята.

Тэкст: Christian
Фота: glebans

Стыль: Funeral Doom Metal
Гурт: Woe Unto Me
Альбом: A Step Into The Waters Of Forgetfulness
Год: 2014
Краiна: Беларусь

Трэклiст:
01. Slough Of Despond
02. The Gospel Reading
03. Stillborn Hope
04. 4
05. Angels To Die

3 гадзіны ночы – самы час пісаць рэцэнзію на дыск ад сьвету пахавальнага думу (не сарказм). Гутарка пойдзе пра дыск гурта Woe Unto Me – «A Step Into The Waters Of Forgetfulness». Не, ня так. Пра дыск беларускага гурта Woe Unto Me. Перачытайце яшчэ раз і ўсьвядомце: у Беларусі выйшла нешта думавае, ня ў выглядзе прысмаку да пэйгану і/ці фолку, а як нешта паўнавартаснае.

Дайце сабе пару секунд на тое, каб прасякнуцца скепсісам. Арцём, гітарыст і заснавальнік гурта, скінуў мне вобраз дыску яшчэ месяц таму, тым ня менш, рукі дайшлі да напісаньня сяго матэрыялу толькі зараз, затое я магу гарантаваць, што ўражаньні выяўлены ня ў выглядзе імпульсіўнага накіду, а менавіта як нейкая карціна, па крупінках намаляваная цягам нямалага перыяду часу. На гэтым скончым уступную балбатню і пяройдзем да справы.



Кружэлка сустракае нас, слухачоў, кампазіцыяй «Slough of Despond». Скепсіс далёка не разьвейваецца плыўнымі пералівамі сінтэзатара і рэлаксуючымі пераборамі, тым ня меней, гэткая прэлюдыя рыхтуе да асноўнага дзейства і прымушае задацца пытаньнем: «А што будзе далей?» Пакуль думкі блукаюць аб шматлікіх аднастайных і маркотных funeral-гуртах, змаўкае гітара, а сімфанічная складаючая становіцца змрочна-неспакойнай і, дзякуй мінімалізму, зноў прымушае працаваць фантазію. Нарэшце на трэцяй хвіліне ў ход ідуць усе інструменты. Гітары не разразаюць прастору ірвучай мелодыяй, а плыўна абмалёўваюць дэкарацыі дзейства. Так-так, менавіта дзейства. Традыцыйнай для жанру (ды й увогуле ўсяго думу, пабудаванага на аснове дэт-металу) можна лічыць сітуацыю, калі музыка перадае перажываньні аднаго канкрэтнага чалавека, у ідэале – слухача, цалкам канцэнтруючыся на асобе. Woe Unto Me, у сваю чаргу, прапануюць сузіраць спектакль, трывожны, але далёка не безвыходны. Ці прымаць удзел у ім – справа ўжо ваша.

Падзяленьне на трэкі я б назваў умоўным, іх больш правільна называць главамі: зьяўляючыся, здавалася б, самадастатковымі, яны малююць нешта маналітнае, непадзельнае. Цягам усяго дыску ў выглядзе своеасаблівага дыялогу з гроўлам чаргуецца і чысты вакал, не, ня ў выглядзе звыклага шаблону «прыпеў 15 секунд чыстым, астатняе як звычайна». Экстрымальны вакал толькі падкрэсьлівае экспрэсію тых ці іншых штрыхоў, пры гэтым усё роўна не прэтэндуючы на дамінуючую ролю ў гэтай грандыёзнай пастаноўцы. Тое, не ў апошнюю чаргу, заслуга годнага майстарынгу: уяўная сцэна дастаткова вялікая, крыху выходзіць за межы галавы (пры праслухоўваньні ў адкрытых маніторных навушніках), інструменты знаходзяцца менавіта там, дзе іх чакаеш пачуць, і гэта выдатна. Можна, канешне, напісаць яшчэ шмат пра атмасферу, гук і стылістыку, аднак я спадзяюся, што зацікавіў чытача (а ў гэтым ёсьць сэнс любой рэцэнзіі), і ён асабіста азнаёміцца з творчасьцю беларусаў, бо апісваць словамі музыку падобна да апісаньня чагосьці, што дагэтуль было нязьведаным.



Падагульняючы, хочацца сказаць, што я шчыра рады, што беларускі дум як напрамак пачаўся з такой ня толькі выдатнай, але і самабытнай працы, якая непасрэдна не асацыюецца ні зь якімі іншымі выканаўцамі. Не магу не нагадаць, што зараз пачынаецца тур гурта (разам з Frailty), які аніякім чынам нельга прапускаць, бо годных мерапрыемстваў у рамках жанру, мякка кажучы, мала.

Аўтар: Антон Кавалеўскі
Пераклад: Ян Мачульскі

Прайшоў першы паўфінал штогадовага фестывалю Emergenza. Гэтым разам імпрэза адбывалася ў менскім клубе Піраты. Што прыкметна, уваход быў вольны для ўсіх, што ў сваю чаргу дало шалёную колькасьць гледачоў, і як сьлед — шалёную закуранасьць памяшканьня (нагадаем, палітыкай клуба не прадугледжаны выпуск людзей на вуліцу — паленьне адбываецца ўнутры).

Удзельнічала 9 калектываў з сэтамі па 25 хвілін. Стылістычна – абсалютная салянка. Пераможцаў абіралі выключна праз галасаваньне гледачоў – па падліку колькасьці паднятых рук пасьля кожнага чарговага выступу гурта. Такім чынам, адразу фінальны сьпіс рэзультатаў:

1. Steel Razor — 140
2. Nebulae Come Sweet — 85
3. Crowblack — 80
4. Kaverin — 70
5. 2 Days Of November — 67
6. Танграм — 60
7. ForAboutFrom — 57
8. Небеда — 55
9. PunKrot – 45

Першыя чатыры месцы выходзяць у фінал фестывалю.

P.S. Сьвятло ў клубе было даволі атмасфернае для візуальнага успрыманьня дзейства, але для фатографаў – лайно.

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Вячэрская

Прайшоў першы паўфінал штогадовага фестывалю Emergenza. Гэтым разам імпрэза адбывалася ў менскім клубе Піраты. Што прыкметна, уваход быў вольны для ўсіх, што ў сваю чаргу дало шалёную колькасьць гледачоў, і як сьлед — шалёную закуранасьць памяшканьня (нагадаем, палітыкай клуба не прадугледжаны выпуск людзей на вуліцу — паленьне адбываецца ўнутры).

Удзельнічала 9 калектываў з сэтамі па 25 хвілін. Стылістычна – абсалютная салянка. Пераможцаў абіралі выключна праз галасаваньне гледачоў – па падліку колькасьці паднятых рук пасьля кожнага чарговага выступу гурта. Такім чынам, адразу фінальны сьпіс рэзультатаў:

1. Steel Razor — 140
2. Nebulae Come Sweet — 85
3. Crowblack — 80
4. Kaverin — 70
5. 2 Days Of November — 67
6. Танграм — 60
7. ForAboutFrom — 57
8. Небеда — 55
9. PunKrot – 45

Першыя чатыры месцы выходзяць у фінал фестывалю.

P.S. Сьвятло ў клубе было даволі атмасфернае для візуальнага успрыманьня дзейства, але для фатографаў – лайно.

Фота: Дзiяна Рудакова

Глядзіце, падаваны, які відос зрабілі. Я ледзь не падох з усёй гэтай фігнёй і нічога не пасьпяваў. Але такі «мы штроілі, і наканетс паштроілі», як казала неверагодная савецкая пачвара з аграменнымі махнатымі вУхамі.

Што ё гэты відос?

Гэта такая інтэрв'юха, дзе сядзяць 3 мужыкі і па чарзе распавядаюць нам свае афігіцельныя гісторыі. І кажуць даволі карысныя рэчы, падаван. Калі ў цябе ё гурт, дзе вы хочаце дудзець у дудкі ды рабіць дж-дж — абавязкова паслухайце і паглядзіце, бо, на сваёй скуры гэта адчуў, — рэчаіснасьць язычніцкага мітола ВЕЛЬМІ адрозьніваецца ад тых фантазіяў, якія ты мроіш, слухаючы нейкі там бэнд і ўяўляючы сябе музыкам.

Зрабілі што зрабілі. Як лепш ды як атрымалася. Калі ты вельмі разумны далбаёб з даўгімі валасамі, акулярамі, сядзіш у майцы з мэйнстрым гуртом і ў цябе ва ўкладках зараз адкрыты лурк ды хабрахабр — маўчы, падла. Маўчы, альбо ідзі да нас у каманду, дзе ты падтаўкнеш увесь рух на больш высокі ўзровень сваім экспірыенсам ды майстэрствам. Нам не хапае рук, насамрэч.

Таксама, калі вы бэнд ці цікавая супольнасьць магутных арганізатараў, напрыклад, то пішыце лісты — і мы з задавальненьнем зробім вам падобную хрэнь, бо гэта ўсё ё рух, дапамога ды еднасьць. HEAVY METAL, прасьцей кажучы.

Усім абдымкі і пацалункі! Глядзім, каменьцім, рэпосьцім, распавядаем сябрам і бабулям!
Жыве Вечна!

Што паспрыяла таму, што музыкі прыйшлі да менавіта сваёй музыкі? Ці паўплывала на гэта народная культура ў дзяцінстве? Чым жыла металічная супольнасьць напачатку іх творчасьці? Як яны бачаць металічную сцэну ў Беларусі і як бачаць яе будучыню? Што ўвогуле ёсьць быць металхэдам ды pagan-metal музыкам у Беларусі? Адказы на ўсе гэтыя (і ня толькі) пытаньні шукайце ў размовах з нашымі героямі — трыма «слупамі» беларускай метал-сцэны. Трыма пакаленьнямі пэйган\фолк металхэдаў ды проста цікавымі людзьмі.

5 сакавіка Менск наведалі галандскія меладычныя сімфа рокеры Within Temptation. У межах Hydra World Tour, у падтрымку аднаймённага альбому, яны прапанавалі якасную музычную праграму, а таксама канцэптуальны відэарад.

Вясновы канцэртны сезон пачаўся сувора і безкампрамісна. Два буйныя канцэрты ў Рэпабліку ўжо задалі запалу, але апафіёзам тыдня канечне быў выступ Within Temptation зь Нідэрландаў, які адбыўся ў Палацы Спорту дзякуючы агенству ”Атом Интертеймент”.

Выбар месца на Палац упаў не дарэмна, бо ўзровень клубнай каманды Within Temptation, на чале з чароўнай Шаран дэн Адэль, перарасьлі ўжо шмат год таму. Патрапіўшы амаль за гадзіну і трыццаць хвілін да пачатку выступа сапорта (а імі ў гэты вечар былі хлопцы з Магілёва Nizkiz) я меў магчымасьць ацаніць як разнастайнасьць прыйшоўшых людзей, так і неразнастайнасьць стойкі зь мерчам. Так, яна была, на выбар былі некалькі відаў цішотак ды магніцікаў, неяк скупенька. А вось публіка выклікала значна большую зацікаўленасьць – ад класічных металюгаў і дзяўчынак у чорненькіх сукеначках да людзей далёка за 50 год. Самае цікавае, што на трыбунах, дзе я сядзеў, дарослыя людзі складалі больш за палову гледачоў. Апошні раз такое бачыў на канцэрце Apocalyptica ў Палацы Рэспублікі.

Бліжэй да восьмай у зале прыглушылі сьвятло і на сцэне зьявіліся Nizkiz. Граюць хлопцы нешта на мяжы рока ды індзі, трымаліся яны даволі ўпэўнена. У кішэні ў іх ужо адзін альбом, кліп і некалькі ўзнагародаў. Няхай прысутнасьць менавіта іх у якасьці разагрэву даволі супярэчная, але сам факт наліковасьці кагосьці на сцэне падштурхнуў тых, хто марудзіў, пасьпяшацца ў залу. Як кажуць, кожнаму сваё, для сябе я адзнатыў толькі беларускамоўную песьню “Гуантанама”. І, кіруючыся авацыямі ў адказ на пытаньне “Ну што, ужо хопіць?”, я такі не адзін.

Паўза перад выхадам цягнулася каля дваццаці хвілінаў і ўжо а палове дзевятай сьвятло згасла цалкам, а на сцэне адзін за адным зьявіліся музыкі. Пад першыя рыфы «Let Us Burn» выйшла і Шаран, якую сустракалі моцнымі авацыямі ды аркушыкамі з надрукаваным “Welcome to Belarus” на іх. Дарэчы, флэшмобаў была вялікая колькасьць, беларускія фэны зьдзейсьнілі вялікую працу і яны малайцы. Асабліва эфектна выглядаў вялічэзны анёл пасярэдзіне трыбунаў, які складаўся з спецыяльна падрыхтаваных каляровых аркушоў, якія ляжалі на кожным месцы. Былі і ружы, і падарункі, і сінхронныя рухі разам з Шаран. Другой песьняй йшла Paradise (What About Us?), дуэт з Тар’яй. Яна сьпявала зь вялікага экрана за сцэнай. Дарэчы, такім чынам былі выкананыя ўсе песьні з запрошанымі ўдзельнікамі і выглядала гэта вельмі эфектна.

Першая частка шоў была прэм’ернай, за выключэньнем “Faster”, “Shot in the Dark” i “In the Middle of the Night”. Шаран бадзёра лётала па сцэне, скакала ды кружылася, прымала падарункі і кветкі, і ўвогуле выглядала па-свойску простай. Спецыяльны чалавек накіроўваў пражэктар на яе падчас усяго выступу, астатнія музыкі былі нібыта ў цені, што, аднак, не перашкаджала ім хуценька лётаць па сцэне і выдатна выконваць свае партыі. Within Temptation усё ж менавіта гурт, а ня сольны праект. Гук таксама быў хоць і не ідэальным, але блізкім да таго, пачуць кожнага музыку паасобку не выклікала ніякай цяжкасьці.

Другая частка шоў складалася ўжо з правераных хітоў: “Stand My Ground”, “Our Solemn Hour”, “Ice Queen”, якую Шаран абвясьціла апошняй. І пасьля яе каля чвэрці залы хуценькімі крокамі выйшлі ў гардэроб. Людзі, вы чаго? Як шоў можа скончыцца бяз “Mother Earth”? А акрамя яе было яшчэ чатыры песьні! Вось беларуская мэнтальнасьць гэта ўвогуле хворая тэма: чакаць гурт столькі год, заплаціць грошы і ў выніку даглядаць шоў у верхняй вопратцы каля выхаду. Бо там жа чарга! Я, напрыклад, стаяў у ёй чатыры хвіліны.

Але ня будзем аб сумным. Падчас апошніх песень людзі лавілі літаральна кожны гук, трыбуны ўсталі і ўсёй грамадой таксама падтрымлівалі гурт. Сапраўднае юніці. Сыгралі яшчэ “Fire and Ice”, “What Have You Done”, кавэр на мадэрновую песьню Ланы Дэль Рэй “Summertime Sadness”. Прыемным і нечаканым сюрпрызам было тое, што “Whole World Is Watching” сьпявала ня Шаран, а… беларускія фанаты! Так-так, на вялікай сцэне, перад аграменнай колькасьцю людзей, побач з сусьветнымі зоркамі. На беларускай мове! Дзяўчаты хваляваліся, але ўсё атрымалася выдатна, малайцы! Сярод фанатак была заўважана і вакалістка фолькераў Omut Эльвіра Стэльмашук.

Усё мае канец, і пасьля абдымкаў з музыкамі і сыходу фэнаў са сцэны прагучалі першыя ноткі “Mother Earth”. Апошнія шалёныя скочыкі, плясканьні ў тысячы ладкаў, паклон музыкаў, чарговае “Дзякуй” ад Шаран і ўсё, зоркі сыйшлі са сцэны. Але на душы было лёгка і радасна, і тое ж самае чыталася на тысячах твараў людзей, якія з шалёнымі вачыма выходзілі з залы. Дзякуй, Within Temptation, дзякуй ”Атом Интертеймент”, дзякуй усім. На нашай зямлі адбылося чарговае чараўніцтва, якого так бракуе ў штодзённым жыцьці…

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка

Вечар трэцяга сакавіка прайшоў пад дэвізам “Маладосьць. Нянавісьць. Хардкор”. Так-так, дзякуючы агенцтву Rock On! Упершыню ў нашую Сінявокую патрапілі металкоршчыкі Killswitch Engage са Злучаных Штатаў.

Хлопцы, вядомыя сваёй здольнасьцю балансаваць на тонкай мяжы паміж агрэсіяй ды меладычнасьцю, хоць і не зьяўляюцца лідэрамі жанру, але робяць вельмі ўпэўненыя да таго крокі. Так, пачуўшы іх яшчэ ў далёкім 2004, сьведчу, што за апошнія дзесяць год гурт толькі працягваў прагрэсаваць, павялічваючы тым самым колькасьць прыхільнікаў. Таму я быў цалкам упэўнены, што канцэрт будзе аншлагавым і быў трошкі шакаваны тым, што калі я патрапіў за 10 хвілінаў да заяўленага старту ў залу, там было неяк зусім пусьценька. Яно дзіўна яшчэ й таму, што прастаяўшы амаль зь сёмай гадзіны ля ўваходу, я бачыў, што людзі падыходзілі ўпэўненым няспынным струменем. Куды вы схаваліся, га?

Добра, што не было разагрэву, бо музыкі выйшлі на сцэну з саракахвіліннай затрымкай. За гэты час танцпляц запоўніўся даволі шчыльна. Дадаць яшчэ другі паверх – і атрымлівалася вартая ўзроўню музыкаў лічба. Фанаты нават вывесілі банэр “Беларусь любіць Killswitch Engage”, выглядала вельмі міла. Пачалі амерыканцы свой выступ са старэнькай A Bid Farewell, а фэны адзін за адным пачыналі шалець. Сэт-ліст складаўся на большую частку са старых рэчаў, што самым лепшым чынам судзейнічала аттапыру на танцпляцы. Прыблізна на Rose of Sharyn была пастаўлена кропка невяртаньня і гіг перарос у класічны хардкор-угар. Слэм зьмяшаўся з мошам, стартануў няспынны стэйдж-дайвінг, людзі лезьлі на сцэну і намагаліся пець у запасныя мікрафоны разам з Джэсі. Па-за гэтым усім дзяўчаткі ў натоўпе эмацыйна падпявалі ўлюбёныя песьні. Дарэчы, наконт стэйдж-дайвераў. Час ад часу скакала па тры-чатыры асобы, і людзям у прамым сэнсе не хапала рук, каб іх лавіць. Валіліся прама на падлогу з вышыні сцэны ды асабістага скочыка, пасьля чаго ўставалі і йшлі весяліцца далей. Нейкая парадаксальная бесьсьмяротнасьць, паваліся хто гэтак у штодзённай сітуацыі, скончылася бы ўсё ў лепшым выпадку “хуткай дапамогай”. Адзін з фэнаў відавочна вырашыў пакінуць скарб для сваіх нашчадкаў і, залезшы на сцэну, распачаў дзелавіта хадзіць па ёй і здымаць сабе на франтальную камеру мабілкі. Вось тут ужо трошкі перабор, мне здаецца.

Музыкі на сцэне таксама не давалі сумаваць, асабліва вылучаліся вакаліст Джэсі (які за гісторыю гурта пасьпеў па асабістых падставах пакінуць яго і вярнуцца назад) ды гітарыст Адам. І калі першы проста бадзёра падтрымліваў кантакт з публікай і лётаў па сцэне, то другі патрабуе асабістай увагі. Гэта нейкі Ангус Янг у металкоры! Проста нястрымная энэргетыка, гэтыя кароценькія марш-кідкі, падчас якіх здавалася, што ён вось-вось некуды ўляціць па паветры. Вось фанат вылез на сцэну і хоча абдымкаў – калі ласка, другі працягнуў пусты кёліх – чаму б не наліць туды піва. Выхопліваў у першым радзе тэлефон з рук фаната ды фатаграфаваў яго, “варонкай” выпіваў цэлую бутэльку “Лідскага” і далей віхорам кідаўся ў пляс. Акрамя самой музыкі менавіта ён робіць большую частку шоў.

Перад адной з апошніх песьняў, здаецца, In Due Time, уладальнік вывешанага сьцяга з лога выступоўцаў залез на сцэну ды расьцягнуў яго разам з Джэсі. Джэсі выглядаў задаволеным, фэн – таксама. Увогуле, фінальны адлік з падачы Адама пачаўся за пяць песьняў і пасьля My Curse музыкі, падзякаваўшы усім, сышлі са сцэны і ўжо не вярталіся, хуценька сыдучы да выхаду. Ну што жа, мы таксама дзякуем ім за фантастычны вечар панядзелка. І канечне, яшчэ раз дзякуй Rock On! Пасьля такіх гігаў наступны працоўны тыдзень выглядае не такім бясконцым.

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Зьміцер Сачыўка

На старонках нашага музычнага рэсурсу BelMetal ужо зьяўлялася інфармацыя пра вельмі цікавы серыял. Вось і я вырашыў працягнуць гэтае пачынаньне і распавесьці пра яшчэ адзін годны серыял, які некалі ўзгадваў у топіку пра Black Sabbath. Імя гэтаму тэлевізійнаму твору – Sons of Anarchy, цікава, што некаторыя перакладчыкі вельмі добра пасьцябаліся і абазвалі серыял Дзеці Анархіі. Ну хопіць лірыкі, давайце пяройдзем да самога прадмету топіка.

Многія з вас ужо мабыць задаліся пытаньнем: “А на які ляд беларускаму рокеру ці металхэду глядзець нейкіх там сыноў якой-та там анархіі, пра якіх нікто ніколі ня чуў?” Справядлівае пытаньне, ды й сам серыял зусім не папулярны ў нашых палясьцінах, але ў тых жа самых штатах калі яго хто і не глядзеў, то ўжо 100% чуў такую назву. З рокам ды металам гэны серыял зьвязаны сваёй асноўнай тэмай, а менавіта – байкерамі. Ну і як вы маглі здагадацца, саўндтрэк у гэтага серыялу –адпаведнай тэматыкі. Хачу адразу папярэдзіць аматараў “пацяжей”: усялякіх дэзаў ці блацк металаў вы не пачуеце ў гэтым кінатворы. Саўндтрэк пабудаваны на тыповым амерыканскім року, ва ўсіх ягоных праявах, але крышачку металу таксам завезьлі.

Была б мая воля, дык пра музыку з гэтага серыялу я б накатаў мабыць яшчэ адно палатно, і калі вы, паважаныя чытачы, пажадаеце пачытаць такі матэрыял і напішаце аб гэтым у каментарах пад топікам, то абяцаю, што ён абавязкова зьявіцца. Асабіста для сябе я адкрыў цемру новых гуртоў, многія з каторых слухаю і зараз, тут вельмі шмат трэкаў у стылі кантры ды кантры-рок, мне і раней вельмі падабалася такая музыка, але паслья прагляду Сыноў, я падсеў на яе яшчэ больш. Хапае і вельмі бадзёрых ды энергічных трэкаў.

Ніколі надта не любіў серыялы, але Сыны Анархіі сталі выключэньнем, я вельмі зафанацеў па гэтых барадатых байкерах. Падзеі ўсяго шасьцісезоннага “цуду” круцяцца вакол мотаклубу Сыны Анархіі і яго ўдзельнікаў. Я не хачу сапсаваць ваш прагляд, таму нічога болей пра сюжэт не скажу, хіба што ён вельмі багаты на цікавыя павароты і шмат разоў вымусіць вас ляснуць кулаком па сталу/ноўту са словамі: “Ну як так?” Гэта драма, але драма без вялікай колькасьці смаркачоў, з самага пачатку бачна, што фінал, калі і будзе добрым, то прынамсі ў вельмі шэрых танах, а мабыць у чорных ці чырвоных. Перасіліць сябе, магчыма, прыйдзецца толькі гледзячы першы сезон, таму што ён звычайны для серыялу, проста добра і ўсё. Але другі і астатнія вымусяць вас глядзець па некалькі серый у дзень.

Хочацца сказаць “брава” і дзякуй стваральніку Курту Сатэру і ўсім акцёрам, таму што стварыць такое было вельмі цяжка. На маю думку, гэта лепшы серыял, які можа знайсьці для сябе рокер ці металхэд. А можа аўтар дурны ды ня шарыць у добрых серыялах? А мабыць і так, але з таго, што я бачыў, Сыны сталі лепшым і улюбёным!

P.S. Не шукайце інфу наконт Сыноў, і барані Божа, каб вы залезьлі на Вікіпедыю! Спойлеры паўсюль, я некалі ўжо сапсаваў прагляд самому сабе і не жадаю вам зрабіць тое самае!

Сяргей Бохан (Rocker)

Вы ўсе павінны памятаць першы буйны беларускі фэстываль “Мост”, які ў мінулым годзе шмат каму прыйшоўся даспадобы. Арганізатары абяцалі зрабіць другое прышэсьце фэсту яшчэ болей цікавым. Мала таго, яны абяцалі вельмі моцны склад музыкаў, і колькі плётак ды фэйкавых сьпісаў толькі не хадзіла па Інтэрнэце! Нарэшце канцэртнае агенцтва «Атом Интертеймент» вырашыла абвясьціць “тру-састаў” на заходні манер і склікала канферэнцыю ў офісе інфармацыйнага парталу TUT.BY, на якой прысутнічалі ня толькі музычныя Інтэрнэт-выданьні, але і журналісты тэлеканалу АНТ і Беларусь-1. Была на ёй і дэлегацыя ад BelMetal.

Пачала канферэнцыю прыгожая дзяўчына, якая пазнаёміла прысутных з галоўнымі дзеячымі асобамі мерапрыемства, а менавіта: Андрэй Аляксеяў (кіраўнік канцэртнага агенцтва «Атом Интертеймент»), Аляксандр Манышаў (тэхнічны дырэктар гэтай жа кампаніі), а таксама ўдзельнікі першага фэсту “Мост”, двое з Akute. Мэта прысутнасьці там апошніх не зразумелая, таму што якой-небудзь карыснай інфармацыі, ды ўвогуле чагосьці цікавага ад іх не прагучала.

Тэзісна на працягу ўсёй размовы з журналістамі нам распавялі наступнае. Фэст пройдзе 3-4 ліпеня на аэрадроме “Баравая”, 16 гадзін жывога гуку і мноства гуртоў з розных краінаў. Плануецца пабудаваць невялічкі гарадок (як у прагрэсіўных краінах), бясплатны вай-фай, мноства кропак харчаваньня, VIP-зоны і нават кэмпінг (як платны, так і “халяўны”), будзе выкарыстана каля 20 фур з музычным і сьветлавым абсталяваньнем. І вось надышоў час абвяшчэньня хэдаў ды складу будучай імпрэзы цалкам — момант, якога чакалі многія, асабліва ўладальнікі квіткоў Early Birds па зьніжаным кошце. Line-up другога “Маста”: 3 ліпеня (15.00 — 23.00): Kasabian, Guano Apes, John Newman, Stigmata, On The Go, Akute, Дай Дарогу! і інш.
4 ліпеня (15.00 — 23.00): Ленинград, Леприконсы, The Skillet, Валентин Стрыкало, Louna і інш. Кошт квіткоў дастаткова дэмакратычны, таму жадаючых наведаць гэтае мерапрыемства будзе вельмі шмат. Танцпляц на адзін дзень каштуе — 500 000, на два дні — 800 000, фанзона на адзін дзень — 650 000, на два дні — 1 000 000, кэмпінг на два дні — 360 000.

Як прадстаўнікоў менавіта беларускага металічнага рэсурсу нас цікавіла магчымасьць пабачыць на гэтым фэсьце штосьці экстрымальнае, усё роўна, лакальнае, ці не. На пытаньні адказваў Андрэй Аляксеяў.

Ігар:

“Ці разглядаўся ўдзел беларускіх ці заходніх металічных гуртоў у фэсьце, ці яны першапачаткова былі па-за фарматам фестывалю?”

Андрэй:

“Насамрэч, пра вельмі цяжкую музыку мы ня думалі. Я не магу назваць сябе спецыялістам у цяжкай музыцы, мы зыходзілі з больш простага, папсовага фармату. Мы не намагаемся стварыць нейкія нішавыя прадукты, наша задача – стварыць папулярны масавы фестываль. Некаторыя людзі, якія аддаюць перавагу аднаму стылю музыкі, могуць не разумець, як на сцэне разам граюць такія выканаўцы, як The Hurts і Земфира. Наш фестываль — гэта месца, дзе людзі могуць пасхухаць розную музыку. Дзе будзе й трошкі цяжкае музыкі, і індзі, і гэтак далей. Мы не намагаемся зрабіць фестываль, які будзе загостраны цалкам пад індзі-музыку, напрыклад. Але ў экстрымальныя накірункі музыкі мы пакуль сыходзіць не зьбіраемся, але ніхто ня ведае, што будзе заўтра".

Сяргей:

“Як беларускі гурт можа атрымаць шанец у прынцыпу зьявіцца на вашым фестывалі? Ці ёсьць нейкія пэўныя крытэры?”

Андрэй:

“Ніякіх крытэраў няма ўвогуле. Насамрэч, напэўна мы дрэнна працуем у гэтым накірунку, але перыядычна карыстаемся меркаваньнямі экспертаў. Я ня дужа сачу за тым, што адбываецца ў беларускай музыцы, таму звычайна знаходжу для сябе новыя імёны назіраючы за сапорт-гуртамі. Як у свой час я прыкмеціў Akute, якія грэлі Placebo. Астатнюю інфармацыю мы атрымліваем ад людзей, якія цікавяцца беларускай музыкай і займаюцца гэтым прафесійна. Вось напрыклад Зьміцер Бескаравайны, я лічу яго адным з тых людзей, якія арыентуюцца ў беларускай музыцы і час ад часу мы зьвяртаемся да яго. Альбо да тых людзей, хто ладзіць беларускія канцэрты ў клубе Рэпаблік і цікавімся, што адбываецца на беларускай сцэне і каго можна запрасіць на фестываль. Літаральна, крытэрам ёсьць лаяльнасьць у ганарарным плане. Мы вялі перамовы з адным беларускім гуртом, дарэчы, больш цяжкага накірунку, і наконт ганарару мы дамовіцца не змаглі. Ня буду называць іх імя, але на фэст яны не патрапілі".

Таксама ў нас адбыўся дыялог з Андрэем ужо ў неафіцыйнай частцы, дзе размова зноў жа перайшла да беларускіх гуртоў. Сапраўды, патрапіць на фэст мае магчымасьць толькі гурт, які можа сабраць вялікую залу, ня мае непамерных запытаў у ганарарным плане і, гэта вельмі важна, мае досьвед выступаў на буйных пляцоўках. Ёсьць магчысьць, што бліжэй да лета мы ўсё ж пабачым апытанку, у якой будзе прапанаваны стос беларускіх гуртоў на выбар, таму ўважліва сочым за гэтым! І чакаем лета і шыкоўны фестываль, канечне!

Поўную відэа-версію прэс-канферэнцыі вы можаце паглядзець па спасылцы.

Ігар Богуш, Сяргей Бохан

«Паэты жывуць у песьнях» — гэта музычны творчы конкурс для беларускіх гуртоў, накіраваны на папулярызацыю вершаў беларускіх класікаў праз музыку. У конкурсе могуць прымаць удзел усе выканаўцы, якія дашлюць песьню на беларускай мове, напісаную на верш любога беларускага паэта. Дасылаць вашы творы трэба на адрас paety.pesni@gmail.com, крайні тэрмін падачы — 12 сакавіка.

Конкурс быў задуманы як спроба сабраць у адным месцы сьпевы, напісаныя на вершы беларускіх паэтаў. У сучасных умовах, калі падлеткі і моладзь нават ня ведаюць імёны нашых славутых песьняроў, ня тое, што іх вершаў, мы празь песні хочам зьвярнуць увагу да літаратуры, выклікаць жаданьне да вывучэньня беларускай лірыкі, дакрануцца да паэзіі з дапамогай музыкі.

Як будзе праходзіць конкурс?

На працягу двух тыдняў (да 12 сакавіка ўключна) мы будзем прымаць песьні на пошту paety.pesni@gmail.com, прычым дасланыя песьні адразу будуць публікавацца ў гэтай суполцы. Такім чынам, азнаёміцца з ужо дасланым матэрыялам можна будзе яшчэ да этапу галасаваньня. Этап галасаваньня пачнецца 13 сакавіка, аддаць сваю сімпатыю зможа кожны жадаючы, але толькі за аднаго прэтэндэнта. Далей сьпевы перойдуць у рукі экспертам, якія ўжо будуць абіраць дзясятку песень, што увойдуць у складанку. Заключным этапам конкурсу будзе справаздачны канцэрт у аднам з клубаў Менску, на якім выступіць першая тройка пераможцаў.

Разам з запісам трэба даслаць фотаздымак, спасылку на сац. сеткі і невялікі каментар, чаму абралі менавіта гэты верш для сваёй песьні.

Дасылайце нам свае запісы і сачыце за навінамі!

Па ўсіх пытаньнях зьвяртайцеся па тэлефонах:
Наста (29) 328 16 72
Эмілія (29) 851 97 36
(25) 616 58 57

Вясна 2014. І пачалася яна для металхэдаў з канцэрту шведскіх MDM`шчыкаў Scar Symmetry.
Ох і нялёгкай атрымалася падрыхтоўка гэтай імпрэзы на нашых землях. Падчас яе зьмяніліся дзьве пляцоўкі і нават арганізатар. Першапачаткова шоў павінна было адбыцца ў клубе “Цэнтр” і дзякуй Багам, што не адбылася. Гэты хлеў даўно трэба зачыніць ды сьцёрці ўсе ўспаміны аб ім. Далей быў заяўлены клуб “Піраты”, але нарэшце кропкай баявых дзеяньняў быў абраны “Рэпаблік”. Месца сустрычы нельга зьмяніць, спадарства.

Першапачаткова мяне цікавіла колькасьць наведвальнікаў, бо гурт хоць ужо і шмат чаго дасягнуў і мае пэўную папулярнасьць, але вядомасьць яго менавіта ў нашых краях вельмі сумнеўная. Але, людзей прыйшло дастаткова. Канцэрт хоць і ня быў аншлагавым, але непасрэдна на хэдлайнерах танцпляц быў забіты даволі плотна.

Стартавалі шоў італійскія сімфачы Pursuing the End зь імпазантнай цукерачкай на вакале. Так, нягледзячы на даволі пасрэдную праграму, свайго гледача гурт займеў са старта. Асабліва задаволенымі выглядалі асобы мужчынскай пароды, якія стаялі непасрэдна пад сцэнай у першых радах. Вакалістка была ў кароценькай сукенцы ды сэксі-панчошках, ага. Другі вакаліст жа прыкладаў высілкі для таго, каб заўважылі і яго з астатнімі паплечнікамі па камандзе. Лётаў як заведзены па сцэне, пляскаў у ладкі ды скочыў са стойкі бубнача. Пасьля другой паловы выступа ў яго гэта атрымалася і пэўная частка наведвальнікаў пачала дзелавіта матаць хайрамі. Адзін аматар нават угарэў да таго, што большую частку шоў праспаў на прыступцы каля выхаду. Набыў квіток – адпачывай як хочаш. Выступ італійцаў доўжыўся каля паловы гадзiны, пасьля чаго яны заклікалі зацікаўленых зрабіць фота, ды й проста пагутарыць, падыйсьці да стойкі зь мерчам. Мерч, дарэчы, быў у асартыменце – саколкі Pursuing the End і Scar Symmetry, ды іх жа кружэлкі.

Саундчэк заняў літаральна 15 хвілінаў, і хутка на сцэну падняліся хэдлайнеры. Праграма усходняга туру была аднолькавай, таму сэт-ліст ня быў нейкай нечаканасьцю. Стартануўшы з The Anomaly з апошняга альбома, да яго вярталіся толькі двойчы. Перавага была аддана двум першым працам, нажаль амаль мінуўшы альбом 2008 года, на маё меркаваньне – лепшы. Амаль – таму, што другой была сыграная легендарная Morphogenesis. Вось пад яе і пачалося такое шаленства, што зьдзіўленьне чыталася нават на тварах музыкаў, маўляў, як так – секунду таму ўсе стаялі з цаглянымі тварамі, а за імгненьне ўсё зьмянілася. Яно й паддала запалу, музыкі аттапырваліся разам з фэнамі падчас усяго шоў, трымаючы кантакт з публікай. Вакалісты Ларс ды Роберт лёталі як заведзеныя, давалі «пятухі» фэнам ды корчылі тварыкі ў аб’ектывы камераў.

Напэўна, маладая генерацыя металхэдаў, прыйшоўшы на імпрэзу думала, што на сцэне пабачыць маладзёнаў у вузкіх джынсах. Так, музыка выклікае менавіта такія асацыяцыі, аднак жа музыкі выглядаюць як сапраўныя металхэды. Здаравенныя, валасатыя ды зататуяваныя – свайго роду “прывітаньне з 90-х”. Для кагосьці сумнай была адсутнасьць на шоў Пера Нільсана, якого замяняў Бэнджамін Эліс з гурта Bloodshot Dawn. Аднак, на маё меркаваньне, гэты д’ябла з васьміструннай гітарай быў выдатнай заменай.

Сэт доўжыўся ледзь больш за гадзіну і яго заканчэньне было вельмі сумным, бо не было ніякага жаданьня вяртацца ў штодзённыя клопаты пасьля цёплай дамашняй атмасферы. Аднак, усё файнае мае канец, і на The Illusionist была пастаўлена кропка. Але толькі на жывой частцы шоў, бо літаральна празь пяць хвілінаў музыкі выйшлі ў залу ды яшчэ каля паловы гадзіны кожны жадаючы мог сфатаграфавацца, узяць аўтограф ды проста пагутарыць з кумірамі пад піўко.

Скарыстаўся такой магчымасьцю і я. Адыйшоўшы ў больш ціхі кут, экстрым-вакаліст Роберт Карлссон адказаў на некалькі пытаньняў.

Ігар:

“Вы ў першы раз выступілі ў Беларусі і Расеі.Шоў у Менску было заключным у вашым туры па Усходняй Эўропе. Падзяліся сваімі уражаньнямі ад туру ў цэлым”

Роберт:

“О, гэта было феерычна. Вы тут усе проста вар’яты. Сапраўды, няма нічога больш прыемнага, чым бачыць, як пад твю музыку на танцпляцы людзі проста шалеюць. Вы тут іншыя, больш гарачыя, ці што. У Эўропе публіка можа проста прастаяць увесь выступ, і гэта лічыцца нармалёвым.”

Ігар:

“У параўнаньні зь расейскімі шоў – дзе спадабалася граць больш?”

Роберт:

“Не магу выдзеліць лепшы горад. Усе выступы былі шыкоўнымі! Магу толькі сказать, што сьпяваюць менчукі лепш, хаха”

Ігар:

“Не магу не спытаць: чаму вы адмянілі свой выступ у Кіеве? Гэта было вашым жаданьнем, ці ініцыятывай мясцовых оргаў? Шмат хто адмяняе свае шоў, але тыя ж Caliban, напрыклад, пакуль не заяўлялі аб адмене”

Роберт:

“Наша бясьпека вышэй за ўсё, а тое, што мы бачылі па тэлевізіі і ў Інтэрнэце – сапраўдная вайна. Гэта было цалкам нашай ініцыятывай. Спадзяюся, усе гэтыя жахі хутка скончацца, і мы зададзім чаду і для кіеўскіх фэнаў”

Ігар:

“Добра, можаце сказаць некалькі словаў для вашых мясцовых слухачоў?”

Роберт:

“Дзякуй вялікі ўсім, хто прыйшоў і зрабіў гэты магічны вечар! Гэта было неверагодна. Пабачымся ў будучыні!”

У продаж паступілі VIP-пропускі на шоў Metal All Stars, у межах якога 1 красавіка ў Менску на адной пляцоўцы выступяць амаль два дзесяткі легенд метал-сцэны.
Уладальнікі VIP-пропускаў змогуць бясплатна наведаць pre-party мерапрыемства, а таксама атрымаць шэраг іншых эксклюзіўных бонусаў.

VIP-пропускі забяспечваюць дадатковыя магчымасьці для ўладальнікаў квіткоў на канцэрт і падзяляюцца на тры катэгорыі. З пропускам любой катэгорыі можна
бясплатна трапіць на pre-party і саўндчэк, без чаргі ўзяць аўтограф у артыстаў, сфатаграфавацца з улюбёнай зоркай і атрымаць у падарунак афіцыйную футболку тура.

Пропуск Silver таксама дае права прысутнічаць прама на сцэне падчас
трох першых кампазіцый канцэрта, а яго ўладальнік атрымае магчымасьць
сфатаграфавацца з зоркай на свой ​​мабільны тэлефон ці фотаапарат.

Самы прасунуты пропуск (Gold) — у дадатак да ўсяго, названага вышэй,
прадугледжвае сумесную вячэру з удзельнікамі шоу Metal All Stars ў клубе TNT.

Колькасьць VIP-пропускаў строга абмежавана.
Дырэктар агенцтва «КанцэртХолГруп», Марыя Драздова:

Мы хочам быць упэўнены, што музыкі змогуць надзяліць увагу ўсім іх уладальнікам.
Напрыклад, на вячэру з зоркамі патрапяць усяго 10 чалавекаў. Думаю, кожны зь іх запомніць гэты момант на ўсё жыцьцё.

Шоў Metal All Stars адбудзецца 1 красавіка ў менскім Палацы спорту.

У рамках 2,5-гадзіннага канцэрту свае самыя гучныя хіты выканаюць вакаліст Pantera
Філ Ансельмо, лідэр Soulfly Макс Кавалера, Вінс Ніл з Motley Crue, стваральнік Manowar Рос зэ Бос, вакаліст/гітарыст Зак Уайлд(Black Rebel Society), а таксама Джоі Беладонна(Anthrax), Уда Дзіркшнайдэр(UDO) і іншыя зоркі сусветнай велічыні.

Кошт пропускаў :
VIP Standard — 1 млн. руб.
VIP Silver — 1 млн. 350 тыс. руб.
VIP Gold — 2 млн. руб.

VIP-пропуск можна набыць толькі ў офісе кампаніі: Менск, вул. Карла Маркса 25, офіс 10.
VIP-пропуск не замяняе квіток на канцэрт. Уладальнікі VIP — пропускаў усіх тыпаў праходзяць на канцэрт без чаргі, але квіток таксама павінен у іх быць.

Квіткі: фанзона — 690 тыс., танцпляц — 550 тыс., трыбуны — ад 490 тыс да 1 млн 360
тыс. бел. руб. Набыць квіткі можна ў касах Ticketpro.by, Kvitki.by, Bileti.by і інш.

Даведкі, замова квіткоў і VIP-пропускаў па тэлефонах:
+375(44) 482 01 60, +375 (25) 700 50 45

Менскі пост-метал/сладжа гурт Challenger Deep прапануе ўвазе слухачоў цізер да другога альбому, рэліз якога запланаваны на сярэдзіну красавіка. Праца над кружэлкай ішла амаль два гады, і па словах музыкаў, кожны з удзельнікаў за гэты час перайшоў на новы ўзровень стварэньня кампазіцый і тэхнікі выкананьня.

— Ён будзе зьдзекавацца над слухачом, гуляючы яго пачуцьцямі: то трымаць у напрузе, то рабіць выгляд, што ўсё супакоілася і можна расслабіцца, потым рэзка павярнуўшы ўсё назад. Прынамсі, я гэта адчуваю, калі хаця б адзін чалавек будзе адчуваць тое ж самае, мы будзем упэўненыя ў тым, што перадалі ўсю тэматыку і эмоцыі альбому правільна, — распавядае пра будучую кружэлку вакаліст гурта Антон Кокс.

Гурт Challenger Deep быў створаны ў 2009 годзе ў горадзе Менску, на рахунку ў хлопцаў поўнафарматны альбом «Our Own Prisons» (2011). Каманда неаднаразова наведвала з канцэртамі Расею і Ўкраіну, а ў родным горадзе дзяліла сцэну з такімі калектывамі як The Ocean (Германія), Devil Sold His Soul (Вялікабрытанія) і Amia Venera Landscape (Італія).

Усiм метал ды Саладуха!

21 лютага адбыўся т.зв. Metal Cover Fest. Імпрэза прайшла ў Салтайме. Весела, жвава і пры малой колькасьці людзей. Пачатак, анансаваны на 18:30, адцягнулі на гадзіну, бо гурт Ivory яшчэ тыдзень таму вырашыў не выступаць. Мабыць, траблы там нейкія былі.

Такім чынам падцяплялі ўвечары: Beyond The Darkness, Hok-Key, Uncle Bands. Вам усё роўна не цікава, што і як там адбылося, таму адзначу адзіны цікавы элемент. Драмер «Анкл Бэндса» такі здолеў скінуць бас-бочку. Яна доўга змагалася, як бы яе не трымаў Лёха Цонеў — вакаліст гурта, але напраканцы сэту такі ўехала, па ходу зачапіўшы астатнія драмерскія прычындалы! Усім мір. Глядзіце фотачкі. Чытайце кніжачкі.

Сьпярша кароткае рэзюмэ. Чатыры гурты, зь якіх сапраўды цікавы толькі адзін. А які – здагадайцеся па водгуку. Ня лепшы гук, скупое сьвятло. Імпрэза TRUE METAL адбывалася ў сераду ў Салтайме.

Што так зацікавіла BelMetal асьвятліць менавіта гэты фэст? Буду шчыры, першапачатковая нагода была ў гурце Art of Shading, які калісь быў знакавай фігурай у плыні атмасферных метал-стыляў, так бы мовіць. Быў да сплыў… І вось ён, адроджаны, перад намі. Але давайце па парадку.

EXIBIS

Exibis – вось чый выступ быў ня меней чаканы. Бо на запісах хлопцы паказалі нядрэнны і даволі якасны melodic death. Што да выступу – дык ён быў увогуле дэбютны. І нам прадстаў гурт з добрым роўным драмерам (а такая рыса заўсёды значна ўздымае агульны ўзровень, задае драйв), зь гітарыстам вельмі правільнага валасата-барадата-металёвага выгляду і з музыкай, якая мае ўвесь патэнцыял і заслугоўвае гучаць на больш сур’ёзных пляцоўках. А пакуль даводзілася затыкаць вушы, каб нармальна пачуць усе партыі. Вакал — пераважна скрым, зь пераходамі на гроўл. Але ёсьць адчуваньне, што сьпевы можна пакласьці больш удала. Мабыць, ёсьць тут і ўплыў таго фактару, што вакалістка да выступу “не дажыла”. Франтмэн быў адзін. І з гэтай роляю, прызнаем, спраўляўся ён дрэнна. Увогуле, сапраўдная падача была толькі ў патлатага гітарыста, ды й толькі за яго вока і чаплялася. Як ні крытыкуй, мараль будзе простая: усім астатнім працаваць над сцэнічнымі паводзінамі і дадаць упэўненасьці і рухомасьці вакалісту. У вас жа такі драмер! А вы нешта топчыцеся… Музыка годная, прадуманыя рыфы, мелодыка. Хто ў нас цяпер такое робіць? Riverdale? Lost Regrets? Вунь Sweet Blood у Наваполацку вылезьлі. І ўсё? А кажуць, меладэзу да сракі… Давайце, Exibis, наперад!

ART OF SHADING

Вось мы і дабраліся да афігіцельных гісторыяў. Можа, мала каму цікавыя гістарычныя даведкі, таму такія могуць ісьці міма. Art of Shading. Некалькі гадоў таму гэта быў даволі моцны калектыў, вядомы таксама пад назвай Hidden. І рэдкі выпадак, калі ў калектыве ўсе музыкі былі яркія ды па-свойму выразныя: тры вакалісты з гітарай, басам і клавішамі па сумяшчальніцтву. Скрым, гроўл і клін, адпаведна. Яшчэ і чалавек-аркестр у іх быў, якому з такой нагоды давялося сесьці за ўдарныя. Ну і як то бывае, столькі лідэраў не ўжыліся між сабою…
Год 2014. Art of Shading грае ў Салтайме. Ува што рэінкарнаваўся гурт? Тут таксама цікава. Былы клавішнік, ён жа “чысты вакаліст”, пайшоў на гітару, а за клавішы паставіў жонку. На вакал пайшоў былы гітарыст са скрымам, пазбавіўшыся гітары і стаўшы вольным франтмэнам. Так, гэта менавіта ён ёсьць салістам папярэдніх Exibis па сумяшчальніцтву. Крытыкі ў ягоны бок я ужо наліў так, што можна абмазвацца. І тут яна таксама актуальная. Але пахваліць варта добры гроўл, які ўпісваецца і пасуе. Заадно і пра чысты вакал тое ж самае адзначу. А цалкам музыка – халера яе ведае… Былой атмасферы AoS няма і блізка. А кавер на Septic Flesh дзе? Карацей, было б ізноў жа добра паслухаць гурт у больш адэкватных умовах, каб ацаніць па ўсіх параметрах.

Што? Шмат літараў, аб’ёмна, падрабязна? Зараз будзе тэзісна.

SULFIDE

Sulfide асабіста мне не спадабаліся аніразу. Ня тое каб узровень вакананьня дрэнны. Проста “Станіслаўскі ня верыць”. Насамрэч, пастаўлены вакал, астатняе на месцы. Але гучыць тое ненатуральна. Ня бачна ў гэтым творчасьці ды шчырасьці. Яшчэ адваротны эфект сыгралі аднолькавыя майкі з лагатыпам гурта ва ўсіх музыкаў. Дадае ўражаньняў псеўдакамерцыйнага гурта. Замахнуліся на Мэйдэнаў. Што ж прыкметна, што песьню ўзялі ня самую хадавую – “Prowler”. Арыгінальна.

FATAL OUTCOME

Fatal Outcome раптоўна апынуліся самай добрай па гуку камандай. Як-неяк чыталіся інструменты. І… О дзіва! Сапраўдны франтмэн, які дамінуе і трымае залу. Ведаю, шмат папракалі за залішні пафас, і відаць, пэўныя вынікі зробленыя. Што тычыцца музыкі – нічога новага і цікавага. Метал нейкі на расейскай мове, ну вы разумееце… Тым ня менш, гурт даволі “канцэртны”.

А цяпер здагадайцеся, які адзіны з чатырох гуртоў BelMetal запрыкмеціў, за разьвіцьцём якога будзе пільна сачыць. Дзякуй за ўвагу.

У Львіве 15-га лютага некалькі чалавек зрабілі напад на вядомы гурт ТІНЬ СОНЦЯ, аргументуючы падчас бойкі ў адабраны мікрафон словамі, што гурт не захацеў са сцэны заклікаць публіку далучацца да «Правага Сектару».
Сергій Васілюк атрымаў удар з нагі ў галаву, а потым 3 чалавекі пачалі зьбіваць яго ляжачага. Як вынік, распачалася бойка на 20 чалавек, паведамляе сайт «Сегодня».

Але ж само кіраўніцтва «Правага Сектару» прынесла свае выбачэньні Сергію Васілюку, прызнаўшчы тое, што даўны, якія зьбілі чалавека, такі маюць прыналежнасьць да арганізацыі, але іх дзеяньні не былі скардыніраваны і хутчэй маюць дачыненьне не да дзейнасьці «Правага Сектару», а да дрэннай дысцыпліны і асабістых якасьцяў.

І, відавочна, да слабога мозгу ды псіхічных захвораваньняў.

Сам Сергій Васілюк у норме і паведамляе, што нічога страшнага. Бывае.

Памятаеце, як я ў самым пачатку года распавядаў аб найбольш чаканых альбомах 2014? Дык вось, у самым канцы я сказаў, што ёсьць шмат непацьверджанай інфы пра новыя альбомы ад тытанаў року ды металу. Мае чаканьні пачынаюць увасабляцца ў жыцьцё

13 лютага я моцна напіўся.

Здавалася б, якое да гэтага дачыненьне мае мерапрыемства пад назвай “Закаханы Фэст”, якое праходзіла у гэты ж дзень у Рэпабліку.
Правільна, аніякага.
Але раз вы чытаеце гэты артыкул на музычным сайце BelMetal, а не ў мяне на сьцяне ўкантакце, то хутчэй за ўсё, што я зьбіраюся расказаць вам не пра свае п'яныя прыгоды, а пра значна больш цікавую рэч — пра канцэрт.

На закаханае паці я прыехаў на паўгадзіны раней з мэтай пазьбегнуць чаргі, і, хоць журналісты праходзяць па-за яе, на справе выходзіць так не заўсёды. Да майго шчасьця, люду апынулася ня вельмі шмат.
Злы ахоўнік дасканала абшукаў мяне, адабраў ваду і пасьпяхова прапусьціў. Перш за ўсё, я, не чакаючы пачатку сэту, пайшоў да бару з мэтай купіць піва (бо ваду ў мяне адабралі!)
І тут жа натрапіў на раскіданыя паўсюль ўлёткі гурта Камаедзіца, потым паглядзеў на кошт і зразумеў, што неверагодна зайздрошчу тым хлопцам, якім не даводзіцца марнаваць грошы на гэты дарагі і нясмачны алкаголь.

Але так як журналіст БелМетала (ды й ўвогуле журналіст) павінен быць у першую чаргу алкаголікам, мне прыйшлося адпавядаць ладу, трымаць марку, так бы мовіць.
Пакуль я купляў піва і шукаў месца, дзе б пасядзець і аддацца паглынаньню грахоўнага напою і праслухоўваньню грахоўнай музыкі, гэтая самая музыка на сцэне ўжо грала. А менавіта…

ЛЮТАВЕР'Е

Парам пам пам.
Дагэтуль я ніколі ня бачыў Лютавер'е ўжывую. Але слухаў на запісах, і нават у гэтым вашым кантахціку ў мяне ў аўдыёзапісах ёсьць іх песьня.

Першае, што кінулася мне ў вочы, а дакладней у вушы — гэта фальшывыя сьпевы.
Аднак мяркую, што музыкі не вінаватыя ў гэтым, бо бліжэй да канца сьпеў глушыў большасьць інструмантаў, а напрацягу ўсяго астатняга часу гукач напэўна праводзіў нейкія дзівосныя маніпуляцыі, вынікам якіх выйшла вось гэта.

Гук у Лютавер'я быў ня самы лепшы, але, нягледзячы на гэта, хлопцы добра адыгралі свой сэт, і калі забыцца пра гэтыя дзіўныя рэчы, якія рабіліся з голасам.

Такім чынам… Да пачатку выступу наступнай каманды я пасьпеў завітаць у прыбіральню і гэта наведваньне так бы і не засталося ў маёй памяці, калі б мужык з суседняй кабіны раптам не пагадзіўся з маім меркаваньнем пра гук. Прычым, даволi такi красамоўна.
Скончыўшы інтэлектуальную размову аб фізіцы гуку, я вельмі задаволены выйшаў з прыбіральні.

ROSY

Зойдучы назад у залу, я пачуў нешта для мяне вельмі незвычайнае ды пры гэтым неверагодна прыемнае. Гэта быў гурт Rosy.
Баян і неверагодная атмасфэра беларускамоўных Гаваяў стваралі вельмі добрае і прыемнае ўражаньне.
Дарэчы, варта было б адзначыць, што гук ужо быў адноўлены як трэба і ў цэлым у мяне ня выклікаў аніякіх прэтэнзіяў.

Выступ Rosy я магу ахарактарызаваць як вельмі пазітыўны, вясёлы і прафесійны.
Музыкі выдатна і лёгка паводзяць сябе на сцэне, перыядычна выкрыкваючы нешта накшталт:
«Усім дзякуй! Усім шчасьця!»
Лёгкая музыка рабіла цудоўны настрой, пакуль не пачаліся нейкія конкурсы ад Budzma, на якіх я пайшоў… кудысьці пайшоў, увогуле.

А ў гэты час Будзьма выбіралі лепшых закаханых =)

UNIA

Наступным гуртом быў Unia. Які, як і ўсе папярэднія, я ня бачыў ужывую да гэтага. Адзінае, што я ведаў пра іх — так гэта сьпявачку Шуню, якую чуў да гэтага. Праўда, ужо ня памятаю, дзе, але гэта ня мае значэньня. Такім чынам, я чакаў чагосьці якаснага і цікавага. І мае чаканьні спраўдзіліся.

Вакаліст апынуўся не адзін, а цэлых тры. Дзьве дзяўчыны і хлопец, падобны на балгара.
Дуда, флейта, тры вакалы — ўсё гэта цудоўна стасавалася між сабою.
Музыка неверагодна качала, але можа я проста быў п'яны. Але мне спадабалася.
Прыгожа, модна, якасна. Усё чыста і на сваім месцы.
Людзі скакалі ды танчылі.

PAWA

Гурт Pawa я бачыў ужывую шмат разоў да гэтага.
Што можна напісаць? Гэта вельмі якасны і прафесійны фолк-электронік калектыў, на які сапраўды варта паглядзець.
Pawa не баяцца экспэрымэнтаваць, і атрымліваецца гэта выдатна. Танцавальныя песьні, якія складаюць асноўны рэпэртуар гурта, часам зьмяняюцца чымсьці больш сакральным.

Ну а ўвогуле, калі вы шукаеце нешта, што спалучае ў сабе беларускі фолк і электронную музыку і пры гэтым не гучыць як лайно, то Pawa — гэта для вас.

ROKASH

«А вось наступная песьня пра любоў… да мяса. Ваўкалак».

Наступнымі выступалі Rokash, якіх я таксама ўжо некалькі разоў чуў. І якія на мяне заўсёды рабілі выдатнае ўражаньне. Rokash — гэта здавалася б нічым не прыкметны неафольк-рок. Аднак усё значна складаней. У гурта ёсьць свой стыль, які я адразу пазнаю сярод патоку адзіна жанравай музыкі.

Rokash прэзентавалі сваю новую песьню, і, як я і чакаў, усё апынулася прыгожа ды якасна.
Аматарам меладычнага фольк-року must have дакладна.

OMUT

Апошнімі выступаў палескі гурт Omut. Омут я чуў вельмі і вельмі шматкроць, больш чым любы іншы гурт, і нават прыйшлося выступаць зь імі на адной сцэне…
Што мовіць… Сказаць, што гэта было выдатна — не сказаць нічога. Таму што Омут трэба бачыць.

Гэта гурт, у якім ёсьць усё. Вакалістка зь неперасягненым голасам, ліхі вакаліст, моцныя ударныя, выдатныя гітары, рудая басістка ды… Баян!
Усё, што трэба сапраўднаму палескаму мужыку з-пад Пінску каб адпачыць.
Я сачыў за выступам ад пачатку і да канцу. І не прапусьціў ні хвіліны. Усё было выдатна.

Ну а потым я напіўся ды нічога ня памятаю.

Тэкст: Артур Дзівіа Artur
Фота: Глеб Дзяругін glebans

20 сакавіка адбудзецца беспрэцэдэнтнае шоў. На адной сцэне зьбяруцца тры гурты, тры пакаленьні беларускага pagan metal.

• GODS TOWER
• ZNICH
• LITVINTROLL

З такой нагоды BelMetal проста ня мог застацца па-за справамі. Што ж, мы робім ролік-інтэрв'ю з удзелам прадстаўнікоў трох пакаленьняў, лідараў дадзеных гуртоў. Гэта Андрэй Апановіч, Алесь Таболіч і Lesley Knife.



У вас ёсьць магчымасьць задаць свае пытаньні мужыкам. Найбольш цікавыя будуць адабраныя для інтэрв'ю.
А аўтар найцікавейшага пытаньня атрымае квіток на Сьвята вясновага раўнадзенства 20 сакавіка з удзелам гэтых трох герояў, трох слупоў і пакаленьняў.

Свае пытаньні пішам сюды ў каментары. Часу ёсьць да вечару суботы.

Вось як вы лічыце, ці можа які-небудзь малады гурт мець большую колькасьць прыхільнікаў, чым, скажам, культавыя і легендарныя Iron Maiden ці Black Sabbath? Адказ: “Так!”, ды яшчэ як! Карацей кажучы, неверагоднае побач!

Стыль: Black/Death Metal
Гурт: Behemoth
Альбом: The Satanist
Год: 2014
Краiна: Польшча

Трэклiст:
1. Blow Your Trumpets Gabriel
2. Furor Divinus
3. Messe Noire
4. Ora Pro Nobis Lucifer
5. Amen
6. The Satanist
7. Ben Sahar
8. In the Absence ov Light
9. O Father O Satan O Sun!

Перш за ўсё адзначу той факт, што для аўтара творчае разьвіцьцё Behemoth цалкам спынілася на альбоме «Demigod». Пасьля яго ўсе надзеі на штосьці новае і незвычайнае канчаткова выпарыліся. Наступны "The Apostasy" здаўся другасным і нецікавым (ужо ляцяць памідоры абражаных), за ім жа рушыў услед і не асабліва цікавы «Evangelion» (яшчэ адна порцыя нэгатыву ад аматараў). Да творчасьці гурта стаўлюся прахалодна, і ўлюблёныя трэкі у мяне выбарча-адзінкавыя, таму агляд будзе, хутчэй, больш аб'ектыўным поглядам, чым прадузятым.

Нейкі нездаровы ажыятаж, празмерная пампезнасьць і пафасны анонс ня сталіся чымсьці дзіўным. Занадта гучная назва, сур’ёзныя заявы ды інтэрв'ю толькі для нешматлікіх людзей могуць зьяўляцца гарантам якаснага прадукта. Але ўскладаць надзеі на словы тых, хто прынамсі стварае матэрыял, а яшчэ мае з гэтага і прыбытак — нейкае заўчаснае рашэньне. Таму альбом чакаўся мною з умераным аптымізмам.



Першае і галоўнае, што ловіць слых у новым альбоме «The Satanist» — гэта спроба зьмяніць стыль. Гэта ўсё той жа звыклы, але ўжо патрапаны часам гурт, які паспрабаваў знайсьці выйсьце з уласнай пасткі самакапіяваньня, якое калісьці ўзнесла іх зь цёмных кутоў андэграўнду на алімп музычнай і брутальнай славы. Спроба прайшла ня гэтак удала, як таго чакалася. Музыка ўспрымаецца занадта ірвана і тузана. У альбоме шчыльнасьць гучаньня часам даходзіць да абсурду і здаецца, што яшчэ ледзь-ледзь і ўсё ператворыцца ў адзін суцэльны шум. Вакал на зьдзіўленьне выцягвае сітуацыю, у такім абноўленым выглядзе ён выглядае сьвежа і ідзе ў плюс альбому.

Гарманічным альбом не назваць, у ім няма адзінства, лагічнасьці. Усё выглядае занадта разнамасна, і рэзкая зьмена хуткасьці і тэмпу гульні, хутчэй, мінус. Як прыклад — добры пачатак «Messe Noire» ці «The Satanist» спрэс забіваецца працягам кампазіцыі (дзесьці раней, дзесьці пазьней), дзе зноў ідзе суцэльны і масіўны гукавы фарш. Такі своеасаблівы флэшбэк у мінулае. Поле, на якім можна было эксперыментаваць, так цалкам і не задзейнічалі. У выніку і праца выйшла нібы й ня вельмі дрэннай, але выдатнай сапраўды не назваць. Як быццам проста па-над старой фарбай нашмаравалі новай, але колер мінулага праступае.

Легендамі становяцца на розных падставах, але застаюцца імі далей у большасьці сваім у сілу звычкі. Выйдзі такі альбом ад невядомага нікому гурта, ці шмат хто зьвярнуў бы на яго ўвагу? Адказ занадта відавочны. Тым ня менш праца трымаецца малайчынай, атрымалася месцамі атмасферна, месцамі расчаравана, месцамі чапляе, а дзесьці проста па-звычайнаму.

Набыць альбом у Менску магчыма ў краме «Рок-Бастыён» па адрэсе г. Менск, вул. Уманская, 54.

Аўтар: Цёмны
Пераклад на беларускую: Mayhem

Учора вы не прызналі басіста Гансаў Duff'а McKagan'a, мабыць, сёньня выйдзе крыху лепей. Ужо рыжага д’ябла, імя якому Axl Rose, павінны ведаць усе. Выйшла так, што яго 52-годзьдзе йдзе сьледам за 50-годзьдзем былога калегі з Guns'n'Roses.

Уявіце сабе такое месца, дзе б вы маглі сабраць разам усе тыя рэчы, што вы адносіце да брудных. А цяпер уявіце, што вы нейкім чынам трапляеце ў гэткае месца — і выхаду назад ужо няма, як бы вы не спрабавалі ўцекчы… Менавіта такая сутнасьць закладзена ў новым відэакліпе беларускіх экстрымальных металістаў Vein Of Hate, які носіць назву «Flawed Capital». Візуалізацыя страхаў, паніка безвыходнасьці і чаканьне канца… Вось што кіруе чалавекам, які трапіў у падобную пастку. Нараджэньне і заход ахвяры, калі ўсё ўжо ня можа быць ранейшым.

Аднойчы ў 2010-м у Vein Of Hate была ўжо спроба выдаць відэакліп на песьню Eligible, але то была звычайная нарэзка з розных відэа гурта. Калі цікава, то можаце знайсьці недзе ў сеціве. А вось зараз цікавая, якасная праца, цізерам якой хлопцы дражнілі яшчэ месяц таму. Ня толькі ў музычным плане — карцінка таксама цікавая, прагледжваецца дынамічны сюжэт і яго рэалізацыя. Працэс падрыхтоўкі і выданьня працягваўся амаль паўгады. Рэжысёрам выступіў Зьміцер Коранеў, ён жа ёсьць напалову аўтарам ідэі.


На маю думку, гэта відэа можа спаборнічаць, калі не на вышэйшым узроўні, то як меншае — дэманструе, як можна бюджэтна зрабіць цукерку. Як хлопцы разьнеслі свой родны Гомель — можна паглядзець ніжэй. Прыемнага прагляду! Я, да прыкладу, ад гэтага відэа ў захапленьні, спадзяюся, што і вам спадабаецца.

Якой-небудзь зорцы альбо вядомаму чалавеку, якія ня маюць дачыненьня да рок ці метал музыкі, зараз дастаткова цяжка зьдзівіць тым, калі сказаць: “Я фанат гурта Iron Maiden”.

01.02.2014. Месяц люты ня менш люта даў метал старт ў Салтайме. Але ж былі і мінусы. Гэта і сам Салтайм (маленькая пляцоўка для гіга такога фармату). Некаторыя неадэкваты… Што тычыцца выступу гуртоў, то тут ўсё наадварот — добра, нават вельмі, толькі месца мала, а разам з тым і людзей.

Сьвятло ды й мае асабістыя магчымасьці ў дадзеных умовах далі адчуць сябе самім Бобам Груэнам (Bob Gruen). Дарэчы, раю вам паглядзець фільм пра яго, вельмі цікавы, там гісторыя ня толькі пра яго, але і пра тое, як пачынаўся ракенрол!

Падтрымаць фэст увогуле па квітках прыйшло 60 чалавек. Агульная колькасьць каля 80. Для метал-сараю гэта норма. Больш дадаць няма чаго, акрамя таго, што ёсьць у нас файныя гурты, за якімі я асабіста бачу метал-будучыню. Некаторыя ўжо даўно існуюць і добра, што працягваюць лабаць і ствараць якасны матэрыял. На жаль, з большага яго можна пачуць толькі ўжывую. Ну і канешне, прыемна парадавала расейская каманда Warder, якую пачуў жыўцом упершыню, але дагэтуль пасьпеў зацаніць у запісу, няхай і ў мр3… Якасна, моцна (і то ня дзіва: 8 струн на гітары), шыкоўны экстрымальны вакал, партыі прадуманыя і складаныя. Нечым нагадалі гамельчукоў нашых Vein Of Hate, можа тым, што абодвух войсераў клічуць Сержамі (вось тут патрэбны вясёлы смайлік). Карацей, склад феста выглядаў так, па парадку: Genetic Soul, Solarward, Bloodlast, Warder, Fatal Outcome. Дзякуй гуртам за каверы на Death. Усё добра, але ж месца мала.

P.S. Толькі не пытайце, што там за хлопец у «труселях», проста ў вас зьнік дух аванцюрызму! (зноў жа задаволены смайлік)

Мала хто ня чуў пра першую расейскую рок-оперу "Эльфийская Рукопись" у дзьвюх частках.

А пагутарым мы сёньня пра культавых Black Sabbath, ад гурта дайшло некалькі цікавых навінаў. Але спачатку давайце прасочым увесь шлях музыкаў, пачынаючы з аб’яднаньня да іх сёньняшніх планаў на будучыню.

На працягу 2011-2013 гадоў імя Black Sabbath не сыходзіла са старонак нават непрафіляваных СМІ. Падставаў для такой павышанай увагі было некалькі, давайце ўзгадаем па парадку. Спачатку гэта былі нічым не пацьверджаныя плёткі аб рэюніане, якія пасьля пацьвердзілі самі ўдзельнікі гурта, дзеля гэтага сабраўшыся 11/11/11 у легендарным клубе Лос-Анджэліса Whisky a Go-Go. І вось, здаецца што ўсё вельмі добра і знакамітыя дзяды жадаюць ізноў рубіць змрочнае ды металёвае музло. Удзельнікі шчасьлівы, фанаты таксама, арганізатары канцэртаў разам з лэйблам гурта ўжо займаюцца падлікам прыбыткаў ад гэтай падзеі. Пасьля афіцыйнага пацьверджаньня аб аб’яднаньні музыкаў з удзельнікамі пачынаецца нешта незразумелае. Нібы злы рок усёж-такі дагнаў рок-ідалаў.

Спачатку праблемы пачаліся зь гітарыстам гурта Tony Iommi, які атрымаў “прыемнае” паведамленьне ад дактароў, гэта была лімфома на раньняй стадыі разьвіцця. Сьледам ідзе адмена мноства ўжо запланаваных канцэртаў і першапраходцы метал-рыфаў вымушаны актыўна лекавацца і праходзіць “вельмі прыемную” хіміятэрапію. Пасьля такога могуць зьнікнуць думкі ня толькі аб рэюніане, але і аб самой творчай дзейнасьці спадара Iommi. Але ж музыкі і сам Tony былі цьверда ўпэнены, што адыграюць летам на двух фэстах.

Літаральна празь некалькі месяцаў лёс ізноў палічыў, што трэба зрабіць перашкоду Black Sabbath. Bill Ward быў зусім не задаволены тым кантрактам, а як потым пацьвердзілася, не самой паперай ды ўмовамі, прапісанымі ў ёй, а менавіта сумай гэтага кантракту. Вось і пайшла ўжо другая горкая пілюля для новых-старых Black Sabbath. Сьмешна, што Ozzy, Tony і Geezer у асноўным вялі перамовы з бунтуючым Bill’ам праз сваіх прадстаўнікоў, ня думайце, што спадар Ward чымсьці адрозьніваўся ад астатніх, у яго таксама быў чалавек, які прадстаўляў яго інтарэсы. Некалькі сустрэч тэт-а-тэт паміж музыкамі таксама не дапамаглі знайсьці кансэнсус. Усе потым высказаліся, што яны шкадуюць, але нічога зьмяніць ня могуць, замяніць бубнача арыгінальнага складу вырашылі на Tommy Clufetos’а, вядомага па працы зь вялікім Ozzy. Шкада, што грошы сталі падставай сыходу Bill Ward’а. Black Sabbath стала на ¾ адроджанай легендарнай фармацыяй. Усё ж неяк паніклі і самі ўдзельнікі гурта і фаны па ўсім сьвеце, бо замест аднаўленьня класічнага складу Black Sabbath усе атрымалі нешта накшталт “амаль, але ня да канца”. Машына “чорнасуботнікаў” пачынае падцяпляцца ды рухацца.

Неўзабаве музыкі прайшлі і гэтае выпрабаваньне і нават зрабілі анонс новага альбома, і вось тут усе літаральна з’ехалі з глузду, вялікія Sabbath запісваюць новы альбом, дык мала таго, яны абяцаюць зрабіць яго ў стылі сваіх першых кружэлак, цяжкім ды змрочным. Прадзюсарам будучага альбома выступае сам Rick Rubin, гэтага чалавека ведаюць адназначна ўсе. Дзед даў поўную творчую свабоду майстарам металу, і бывала наведваў студыю толькі раз на тыдзень. Пачалі выходзіць цізеры, відэа са студыі, гледзячы/слухаючы якія адразу станаліся зразумела, што гатуецца нешта цікавае.

Невялічкае лірычнае адступленьне: адначасова з падрыхтоўкай да выхаду альбома праходзіў той жа самы працэс з новым сезонам знакамітага і ўжо культавага серыяла (канешне толькі не ў нашых палясцінах, хутка я пазнаёмлю вас і зь ім) Sons of Anarchy. Саўндтрэкам прома новага сезона стаў першы сінгл чорнасуботнікаў God Is Dead?. Адназначна выдатнае супрацоўніцтва, і чорт яго ведае фанаў гурта ці серыяла больш у гэтых Штатах.

І вось пачатак лета, альбом выйшаў і стаў самым пасьпяховым у гісторыі Black Sabbath, гісторыя якога доўжыцца амаль палову стагодзьдзя. На маю думку праца выйшла вельмі моцнай, на ёй не было нічого новага, але гэта быў той самы гук і атмасфера, якія вымусілі мяне праслухаць новае тварэньне фармацыі цемру разоў. Усё добра, продажы, турнэ, планы на запіс live-DVD.

Але ізноў нешта ня так. Зашыты і цьвярозы Ozzy ад усяго гэтага шчасьця зрываецаа і пачынае ізноў займацца тым, што рабіў усё жыцьцё, дык яшчэ так самаадана, што яго жонка вырашае з’ехаць ад яго. Tony жа зноў вымушаны падлекавацца пасьля амерыканскага турнэ. Вельмі добра што і гітарыст, і франтмэн больш-менш ачунялі і вярнуліся ў строй.

Шмат для каго было няшмат радасьці ад гэтага легендарнага вяртаньня на сцэну, ды бачылі толькі грашовыя падставы для гэтага. Грошы граюць ролю, безумоўна, а ці каштавалі яны таго, каб прайсьці праз усё гэта, дзеля новага запісу, турнэ і самога аб’яднаньня? Лічу, што не, бо ўся кампанія даўным даўно зарабіла на нябедную старасць і для сваіх унукаў. Я нават не магу ўявіць іх асалоду ад забітых пляцовак, ад той энергетыкі, адназначана што яны скінулі по 10 год кожны. Пакуль усё складваецца для гурта вельмі добра, нават ня так даўно ўзялі сябе статуэтку Grammy у калекцыю, вось за гэту песьню.

Дык што плануе гурт далей? Ozzy жадае бачыць Bill’а ў якасьці бубнача і пры запісу новага альбома працаваць разам. Верагоднасьць выхада новага запісу ёсьць і яна дастаткова вялікая, музыкі пакуль не жадаюць раскрываць усе карты, але відавочна, што думкі ёсьць, яны нават іх не хаваюць. Пакуль яны жадаюць скончыць з астаткам турнэ, а ўжо потым вырашыць, што рабіць далей. Як сказаў Geezer Butler, ён будзе граць да таго часу, пакуль можа рабіць гэта якасна, як толькі ён адчуе, што ўжо не ў форме, дык кіне “дурное”. А літаральна некалькі дзён таму музыкі вырашылі выпусьціць песьню Age Of Reason сінглам у форме 100 вінілавых кружэлак, грошы пойдуць арганізацыі War Child, якая дапамагае дзецям, пацярпелым ва ўзброеных кафліктах. Чакаем новых навінаў ад Black Sabbath, жадаем ім здароўя яшчэ на некалькі альбомаў і турнэ. Яны ўжо ўсім усё даказалі шмат гадоў таму, але яшчэ не прыйшоў той час, каб запісаць музыкаў у поўныя пенсіянеры, ды здаць у адпаведнае месца.

Сяргей Бохан (Rocker)

Каму невядома, Tuomas Holopainen — гэта лідар, кампазітар і клавішнік культавых Nightwish, выбітны музыка сучаснасьці. Дык вось ад гэтага добрага чалавека пайшлі цікавыя навіны, аб якіх немагчыма не паведаміць.

Цягам 2013-га Nightwish прэзентоўвалі свой Imaginaerum ды адкатвалі тур з Floor Jansen, новай вакалісткай. Тым часам спадар Туомас быў паралельна заняты працай над сольным альбомам, у аснове якога ляжыць кніга коміксаў "Жыцьцё і часы Скруджа МакДака", напісаная і ілюстраваная Донам Роза (Don Rosa).

Дзіўна? А вы спытайце афіцыйныя крыніцы, якія паведамляюць наступнае:
Альбом "The Life And Times Of Scrooge" выйдзе 11 красавіка 2014 на лэйбле Nuclear Blast. Яго трэкліст выглядае так:

01. Glasgow 1877
02. Into The West
03. Duel & Cloudscapes
04. Dreamtime
05. Cold Heart Of The Klondike
06. The Last Sled
07. Goodbye, Papa
08. To Be Rich
09. A Lifetime Of Adventure
10. Go Slowly Now, Sands Of Time
Бонус-трэк:
11. A Lifetime Of Adventure (alternative version)

А вось што нам кажа прэс-рэліз альбому:

Узятая за аснову альбома кніга коміксаў складаецца з 12 разьдзелаў, у якіх распавядаецца гісторыя жыцьця Скруджа, пачынаючы зь яго дзіцячых гадоў у Шатландыі ў канцы XIX стагодзьдзя і уключаючы прыгоды па ўсім сьвеце аж да 50-х гадоў XX стагодзьдзя. Гісторыя атрымалася настолькі глыбокай, прапрацаванай, мудрай і эмацыйнай, што калі Туомас прачытаў яе (а справа была амаль 20 гадоў таму), ён адразу ж зацікавіўся і палюбіў яе. Першапачаткова ідэя «размаляваць» гісторыю музыкай, стварыць свайго роду «саўндтрэк» да кнігі, зьявілася ў яго яшчэ ў 1999 годзе і з таго часу не выходзіла ў яго з галавы.

Матэрыял вар'іруецца ад класікі і саўндтрэкавай музыкі да фолку, і бліжэйшымі яго аналагамі будуць працы Воэна Ўільямса (Vaughan Williams), Майкла Наймэна (Michael Nyman), Джэймса Ньютана Говарда (James Newton Howard) і Эніі (Enya). Аркестравыя аранжыроўкі для «Life And Times Of Scrooge» зрабіў Піп Уільямс (Pip Williams), які ўжо працаваў з Туомасам над альбомамі NIGHTWISH «Once», «Dark Passion Play» і «Imaginaerum».

У запісу «Life And Times Of Scrooge» прыняла ўдзел вялікая колькасьць музыкаў, уключаючы Лонданскі Аркестр, лонданскі хор «The Metro Voices» і чацьвёра вядучых вакалістаў: Алан Рэйд (Alan Reid), Яхана Куркела (Johanna Kurkela), якая ёсьць нявестай Туомаса, Яхана Ііванайнен (Johanna Iivanainen) і Тоні Какко (Tony Kakko). Таксама сярод гасьцей альбому Трой Донаклі (Troy Donockley, дуды, бодран), Марка Ііванайнен (Mikko Iivanainen, гітара, банджа), Тэха Майямякі (Teho Majamäki, дыджэрыду), Джон Барр (Jon Burr, губны гармонік) і Дэрмат Крэхан (Dermot Crehan, сола на скрыпцы).

Запіс праходзіў са жніўня па кастрычнік 2013 году, спачатку ў лонданскай студыі Angel, а затым у розных месцах Шатландыі і Фінляндыі. Вокладку для альбому намаляваў сам аўтар кнігі — Дон Роза.

Нарэшце скончана праца над дэбютным відэа менскай melodic death фармацыі Lost Regrets.



Гурт аб кліпе:

«Сябры!

Мы радыя прадставіць вам наш першы відэакліп — ён зьняты на песьню My Obsession, загалоўны трэк з новага альбома.

Працаёмкі творчы працэс, шматлікія падводныя камяні, напружаныя адносіны на здымачнай пляцоўцы і асабліва дужы зімовы мароз былі нашымі спадарожнікамі падчас здымак відэа.

Але мы не здаліся! Недаразуменьні, зь якімі мы сутыкнуліся падчас мантажу роліка, прымусілі нас трохі трансфармаваць сцэнар і зьлёгку зьмяніць сэнсавую нагрузку. Тым ня менш, вынік выйшаў яшчэ лепш, чым чакалася – і ўбачыць яго можна непасрэдна ў кліпе. Бо ён менавіта пра тое, як нейкі гурт Lost Regrets здымае кліп.»

Здымкі кліпа праходзілі на тэрыторыі Музея авіяцыйнай тэхнікі ў горадзе Менску — у Баравой.

Выказваю хлапцам свае віншаваньні зь першай відэа-стужкай. Файны старт, але ж хацелася б чагосьці большага ў сюжэтным плане ў будучыні.

Прывітаньне ўсім чытачам белметал. Даўно ў нашых аўтарскіх блогах не было матэрыялу аб цікавых фільмах. Буду гэта выпраўляць. Практычна ў кожнага ёсьць улюблёныя серыялы, звычайна стандартны набор складаецца з: «Доктар Хаўз», «Клініка», «Як я сустрэў вашую маці», «Тэорыя вялікага выбуху» і г.д. У сваім аглядзе я хачу зьвярнуць увагу на серыял, які незаслужана апынуўся ў ценю. Аднак у Цябе, аматар экстрымальных музычных накірункаў, можа выклікаць немалую зацікаўленасьць.

American Horror Story.

Ітак, знаёмцеся American Horror Story — амерыканскі тэлесерыял-анталогія ў жанры псіхалагічнага хорар-трылера, створаны і спрадзюсіраваны Райанам Мэрфі і Брэдам Фэлчакам.

Уласная гісторыя

«AHS» нельга прыпісаць ні да аднаго жанру, гэты фільм безумоўна жудасны, у серыях вялікая колькасьць яскрава выяўленай, месцамі дзікай сэксуальнасьці. Прысутнічаюць элементы драмы ў любоўных лініях, ліха закручаныя таямніцы, флэшбэкі і шмат, шмат, вельмі шмат містыкі. Сюжэт супер-дынамічны і непрадказальны. Пры праглядзе серыяла ніколі ня ведаеш, што будзе з тым ці іншым героем, але ты ведаеш, што ўсё будзе дрэнна, балюча і гідка. У гэтым серыяле вельмі любяць пераварочваць сюжэт уверх на галаву. У гэтых адносінах серыял нагадвае трылер «Піла».

Вялікім плюсам серыяла з'яўляецца тое, што кожны сезон — гэта цалкам скончаная, незалежная гісторыя, якую распавялі ў 13 серыях. Тут ёсьць цікавы момант — асноўны акцёрскі склад вандруе зь сезона ў сезон. Больш за тое, кожны сезон мае свой унікальны стыль выкладу, атмасферу і шарм.

Анталогія і клішэ.

Будзем глядзець праўдзе ў вочы, сюжэты большасьці хоррараў можна пералічыць па пальцах і вельмі часта ўсё круціцца вакол дома, у якім жыве нейкае зло.



Многія рэжысёры імкнуцца пазбавіцца ад жанравых паўтораў для таго, каб адысьці ад банальнага сюжэта. Сьмешна, але ў гэтым серыяле ўсё адбываецца з дакладнасьцю ды наадварот. Першы сезон «Амерыканскай гісторыі жахаў» сабраны з клішэ. Вялікай колькасьці клішэ! У кожным з выдадзенных сезонаў серыяла можна знайсьці сьпісы цытатаў і спасылак да класікі трылераў. Вось сьпіс фільмаў, якія паўплывалі на стварэньне першага сезону.

«Ребенок Розмари» / Rosemary's Baby, 1968
«Сияние» / The Shining, 1980
«Другие» / The Others, 2001
«Техасская резня бензопилой» / The Texas Chainsaw Massacre, 1974
«Кошмар на улице Вязов» / A Nightmare on Elm Street, 1984
«Молчание ягнят» / The Silence of the Lambs, 1991
«Остров доктора Моро» / The Island of Dr. Moreau, 1977
«Кэрри» / Carrie, 1976
«Битлджус» / Beetlejuice, 1988
«Бугимен» / The Boogeyman, 1980
«Я знаю, что вы сделали прошлым летом» / I Know What You Did Last Summer, 1997
«Полтергейст 2: Обратная сторона» / Poltergeist II: The Other Side, 1986
«Омен» / The Omen, 1976

Адным словам — Раю ўсім.
З.ы. Таксама мне вельмі цікава пачуць водгукі ад тых, каму ўжо ўдалося пазнаёміцца ​​з дадзеным шэдэўрам! Верагодна ў кагосьці ёсьць сваё меркаваньне аб серыяле — пішыце ў каментары. А таксама прапануйце іншыя фільмы да прагляду.

Рэйтынг серыяла:
kinopoisk: 8.117
IMDb: 8.50

Спампаваць можна на:

Metallica шмат ўклала ў фільм Metallica: Through The Never, які выйшаў на вялікі экран восеньню 2013 года. Зразумела, што гурт чакаў вялікага посьпеху сярод гледачоў. Цалкам публіка прыняла фільм дастаткова цёпла, але лічба збораў апынулася не такой вялікай, як чакалі Hetfield&Co. Гітарыст гурта Kirk Hammett распавёў аб рэакцыі на кінастужку ў новым інтэрв'ю.

Калі Amy Lee ў канцы 2012 года абвясьціла, што Evanescence зробяць перапынак у дзейнасьці, яе фанаты задаліся пытаньнем, якім будзе яе наступны праект. Цяпер мы ўсё ведаем, таму што вакалістка зьняла ўсе пытаньні сваім твітам для прыхільнікаў, у якім распавяла пра сваю цяжарнасьць. У Twitter’ы франтвумэн растлумачыла, што ня можа болей захоўваць гэты сакрэт, будучае дзіцё — гэта самы вялікі і значны “праект” яе цяперашняга жыцця. Пакуль яшчэ невядома, ці будзе гэта хлопчык, альбо дзяўчынка.

На працягу мінулага года франтмэна легендарнай фармацыі Motorhead Lemmy Kilmister’а атачала цемра розных плётак наконт стану яго здароўя, таму зараз шмат хто зь яго фэнаў хвалюецца за самаадчуваньне музыкі. Сам Lemmy ня так даўно крыху распавёў пра гэта. Зараз жа можна азнаёміцца зь інтэрв'ю менеджара гурта. Todd’а Singerman'а наконт пра ўзьлётаў і падзеньняў франтмэна.

Ва ўсім сьвеце было выпушчана няшмат цікавых, а тым больш захапляльных і нетыповых рок/метал фільмаў, кожны зь якіх быў бы прысьвечаны таму ці іншаму гурту, і самім жа гуртом зроблены. На думку прыходзяць толькі The Wall Флойдаў ды Imaginaerum ад Найтаў.

16 студзеня ў Jack Club'е прайшла не зусім звычайная вечарына — Shamania Ethno Party. Вы спытаеце: «А якое дачыненьне імпрэза мае да металу?» Ці бачылі б вы колькі там было металістаў… Тым больш, тая ж самая Марыя Юрына шмат разоў удзельнічала ў канцэртах на выступах Irdorath, а тыя ў свой час падцяплялі «цяжкія» каманды. Вось і вынік. Таму чым спрачацца аб гэтым, лепей глядзіце фоткі! А ад Белметала шчырыя пажаданьні студыі этна-танцаў Ketri, якія і сабралі 300 зь лішкам чалавек у адным месцы і адсьвяткавалі сваё трохгодзьдзе (за што я зараз і ўздымаю 0,5 цёмнага)!

Яны між іншага яшчэ крыху дапамаглі сямігадоваму хлопчыку Захару, на здароўе якога на канцэрце арганізатары зьбіралі грашовыя сродкі, і некаторыя пісалі на лістках свае шчырыя пажаданьні. Няхай яму пашчасьціць! Дарэчы, Irdorath таксама са сьвятам!

А вось тыя, хто зрабіў гэты вечар: Крыс, Доходяги Бэнд, Shaman Jungle, DiGrease's Buffoon Theatre, Irdorath, TekaDUM, Алеся Веда, KETRI, Марыя Юрына. Больш няма чаго дадаць. Эстэтычны аргазм. Усё!

12 студзеня адбыўся канцэрт «для тых, хто любіць пацяжэй». Чарговы раз да нас прыехала расейскай каманда NAKKA. А сяброўскі супорт складаўся з гуртоў CLAN, SAGOTORIUM, EXEGUTOR, EXIST M.

З моманту закрыцьця Rocker Bar`у прайшло ўсяго нічога… І думалася, што цікавасьць наведваць такія канцэрты зьнікне так бы мовіць у значнай часткі метал-асяродзьдзя, але не… Напярэдадні быў гіг 9 студзеня ў той жа Салтайм-арэне, там усё было даволі млява. А тут наадварот. Канешне, на пачатак канцэрту было толькі чалавек 10-15, і тыя збольшага музыкі гуртоў… Вось выйшаў сам адмін метал-сарая і са сцэны па-гарбачоўску абвясьціў аб пачатку і аб тым, чаго чакаць напрацягу вечару. Тут і натоўп немаведама адкуль перад сцэнай сабраўся, а сталы ўжо ламіліся ад куфраў і бутэлек зь пенным напоем (а ў грымёрцы – увогуле іншае кіно). Карацей, усё пайшло добра. Ну панеслася!..

CLAN

Ня так даўно гурт ў абноўленым складзе вяртаўся да нас і цяпер працягвае ўпэўнена дэманстраваць, на што здольны, тым, хто яшчэ не пасьпеў пабачыць, ну і ня толькі ім. Што казаць, як заўжды моцна. Прыемна, што гурт не губляе цікавасьці і кожны раз гучыць так, нібыта ў іх пячэ ў адным месцы. Але ж шкада – мала. Вельмі. І самае што цікавае – не дакучае. Падцяплілі добра. Пачатак годны, залічана.

EXIST M

Асабіста я даўно ня бачыў Настку і Co на гігах. І вось засумаваў па іх музыцы. Малайцы, далі чаду ды й «баршчу». А яшчэ ў гурта новы ўдзельнік. Бубнач. І ня проста бубнач! Ён, ведаеце, калісьці малаціў (даўно была справа) у Deathbringer. Тады яшчэ большасьць з прыйшэлых тусіла недзе на «коласа» ці розных там «операх», калі яшчэ клуб Рэактар быў адзінай рэзідэнцыяй металу, а «металфронт» толькі скончыў смактаць смаркачы. Ну добра, хопіць настальгаваць. Вось далі “экзісты” вуглю краіне. І я заўважыў вялізны мінус адноўленага Салтайму – вельмі і вельмі маленькая сцэна для гурта такога калібру, але ж і тую ледзь не прабілі наскрозь. Натоўп шалеў і працягваў мутузіцца пад сцэнай, некаторыя ўжо пачалі скакаць са сцэны! Вы спытаеце: «Куды там?» – Туды, куды звычайна, я сам калісьці так рабіў! Увогуле трэслася ўсё! І ведаеце, гук быў нядрэнны… Але гэта Салтайм. Карацей, файны выступ. А яшчэ быў сіркл піт, вось! Маленькі такі.

Потым надышла чарга першага конкурсу. Па фотках бачна, што адбывалася. Косьцік такі прымусіў канкурсантаў надзець на галаву латаксавыя рэчы, так – тыя самыя т.зв. «гумкавыя напісьнікі». Канешне ж, ні ў каго не атрымалася, але пасьмяяліся добра ўсе!

NAKKA

Гурт калісьці быў створаны ажно ў 2003-ым, праіснаваў да 2006-га. Праз шэсьць гадоў вырашылі зрабіць рэюніан і запіліць кружэлку. І панеслася… Каторы ўжо раз гурт наведвае сталіцу «сінявокай», яшчэ пры функцыянуючым Рокер Бары. Вось і зараз у межах туру – сюды, у Салтайм. Трэба падкрэсьліць, што пасьля “экзістаў” памяшканьню трэба было праветрыцца, самі разумееце, чаму. Накка так аддана ствараюць свой выступ, што проста ногі самі імкнуцца ў слэм, што прыйшэльцы і рабілі. Былі таксама і тыя, хто спецыяльна прыехаў на фэст зь Берасьця. Ну, канешне, ня Рок-кафэ, але як было бачна, спадабалася, напрыклад! І, канешне ж, не абышлося бяз «конікаў». Як заўсёды тое бывае на выступах Наккі, хто-небудзь вылазіць на сцэну ў вобразе каня: калісьці многім знаёмы Фір (Ільля Гурыновіч, ці як яго там), я таксама на «метал краудзе» апраналі маску коніка. І вось прыгожая дзяўчына Ія некалькі разоў выходзіла патанчыць, ня ведаю што яна там бачыла ў той масцы… Не гоў-гоў канешне… Прыгожа было. Ну Накка як Накка. Сапраўдны хэдлайн, нічога ня скажаш. Ды й яшчэ новыя творы пайгралі з новага альбому, які зараз… карацей, выйдзе ў гэтым годзе. Піпл пад сцэнай ужо стаміўся матляць патламі, не гаворачы пра гурт. Люба дала жыцьця. Кожны раз я ў захапленьні слухаю… І не магу зразумець, як яна з настаўніцкай адукацыяй прымае удзел у такім экстрымальным жанры… Калісьці я так думаў, калі Люба была яшчэ ў складзе Silphidae. Моц! І адкуль толькі? Чакаем альбом. А пасьля расейцаў прайшоў яшчэ адзін конкурс. Сісек! Мужчынскіх! І верыце, яны таксама могуць скласьці канкурэнцыю! Але былі і пральныя дошкі, у дзяўчын таксама такое здараецца…

SAGOTORIUM

Госьці зь Берасьця. Вясёлыя рэбяты! Жартаўлівыя. Можна было б на гэтым і
скончыць, канешне. Але не. Тое, што адбывалася на сцэне, апісаць немагчыма, вось каб відос які запіліць… Цікава паглядзець, як яны з усёй сур'ёзнасьцю граюць ды асабліва пяюць. Грайнд заўсёды мяне зьдзіўляў. Я вось нават уявіў, як іх хто-небудзь спытае недзе на вуліцы ці ў грамадскім транспарце: «А што вы граеце? А хто сьпявае?» Прыкінуў, як бы адказаў тады спадар Жданко! Жывых на момант выступу каманды засталося мала, але пад сцэнай усё было адава яшчэ з пачатку канцэрту. Карацей, народ рабіў карагоды, і амаль што сіркл піт атрымліваўся.

EXEGUTOR

Ну каманда знаёмая, ня першы год ў гэтым класе. Іх яшчэ можна было бачыць (як і Nakka) на Metal Crowd Fest 2013. Дарэчы, яны таксама разам з Наккай ладзілі выступы ў Смаленску пару дзён таму, ну як то- хэдлайн-разагрэў. Гук у Салтайме спрыяў, нечакана. Моцна, як мае быць. Адмалацілі і такім чынам фінішавалі, прадставілі таксама якасны новы матэрыял. Андруха ў форме, як заўсёды! Падтанцоўка таксама падняла настрой! Пасьпелі на біс лупануць яшчэ адзін трэк і ў 23:57 сышлі са сцэны! Ўсё!

Гэты вечар был больш чым насычаны. Прыемна, што Салтайм працягваюць наведваць і падтрымліваюць якасную музыку! Так, менавіта музыку! Бо як казаў калісьці спадар Літвінскі: «Ня кожны ў гэтым шуме пачуе музыку». Дзякуй ўсім!

Фота і тэкст: Зьміцер Сачыўка

«Мы ня хочам быць зорнымі ці гламурнымі. Мы жадаем быць народным клубам»

У канцы мінулага году ў сталіцы расчыніў дзьверы зусім новы клуб пад назвай «Піраты», які прызваны заняць нішу ў фармаце сярэдніх і буйных канцэртаў. BelMetal пагутарыў з арт-дырэктарам Дзьмітрыем Шапялевічам наконт планаў, арганізацыі працы і разьвіцьця новай пляцоўкі.

— Сьпярша пытаньне пра фармат мерапрыемстваў. Мы чулі пра шырокі спектр стыляў у вашых планах. Якое месца будзе займаць цяжкая музыка?

Сапраўды, праграма мерапрыемстваў будзе даволі разнастайная. Мы будзем прытрымлівацца як традыцыйных стыляў, так і працаваць з эксперыментальнымі напрамкамі. І тут ня будзе нейкіх асобных дзён, скажам, пад метал ці дыска. Даты будуць разьмяркоўвацца адпаведна раскладам тураў гуртоў, адпаведна прапановам канцэртных агенцтваў.

— Маўлялі, вы супраць кавер-бэндаў…

Тут сутнасьць у тым, што калі выдаецца свабодны дзень – мы ня будзем адразу запіхваць туды кавер-бэнд, як тое склалася ў тэндэнцыю.

— Як наконт мерапрыемстваў непасрэдна ад клубу?

Яны будуць, і ўжо запланаваныя. Сам клуб пакуль займаецца пераважна сваімі ўласнымі начнымі дыскатэчнымі мерапрыемствамі. Аб астатнім далей. А калі гаварыць пра метал-канцэрты, то тут ужо справа за партнёрамі, зьнешнімі арганізатарамі і прамоўтэрамі. На дадзены момант вымалёўваецца так, што сакавік даволі шчыльна заняты менавіта цяжкімі канцэртамі. А ўвогуле – расклад ужо расьпісаны да красавіка.

— Раскажыце, якая каманда на дадзены момант працуе ў клубе. Ці можна сказаць, што пэўны штат ужо складзены і ўсё працуе на поўную моц?

Так. Што тычыцца штату – усё сфармавана і зладжана. Асобны арт-аддзел, асобны штат па гуку ды сьвятлу. Ужо цягам студзеня можна будзе сказаць, што «Піраты» працуюць на поўную моц. Адкрыю адну дэталь: да нас прыйшло спецыяльна замоўленае абсталяваньне ад фірмы L-acoustics, якое будзе стацыянарна працаваць у клубе. Каб не галаслоўна, скажу, што менавіта гэтая кантора забясьпечвае канцэрты такіх зорак, як Mylene Farmer.

«У канкурэнцыю вераць толькі няўпэўненыя»

— Пагаварым пра палітыку клуба. Яго месца на музычным рынку. Ці можаце вы вылучыць пэўных канкурэнтаў? Re:Public?

Re:Public канкурэнтамі я не лічу. З Андрэем Валянцінавічам (Старцаў А.В., дырэктар клуба Re:Public – заўв. BelMetal) даўно знаёмы, разам працавалі. Увогуле, сітуацыя ня тая. Пляцовак мала, іх не хапае. Бракуе яшчэ штук 4-5. Павінна быць так, каб чалавек мог выбіраць, куды пайсьці. А ў нас і ня кожны дзень імпрэзу знойдзеш… «Піраты» займаюць сваю нішу. Дэмпінгаваць ці неяк яшчэ ваяваць мы ня будзем. І я скажу, што ў канкурэнцыю ўвогуле вераць толькі няўпэўненыя.

— Такім чынам, можна сказаць, што «Піраты» – гэта ўніверсальны клуб, які з пункту гледжаньня метал-сцэны зойме актуальную нішу між Рэпаблікам і Салтаймам? Як вы ацэньваеце ўмяшчальнасьць і што наконт коштаў бару ды падобнага?

Так, «Піраты» мае быць менавіта ўніверсальным клубам, які можа прыняць як невялікі канцэрт чалавек на 200, так і тыпічны гіг кшталту рэпаблікаўскіх. А ўмяшчальнасьць я ацаню ў 700 чалавек. Што тычыцца коштаў бару, тыя, што выстаўленыя зараз, расьці ня будуць (да прыкладу, піва Лідскае 0,5 за 30 тбр – заўв. BelMetal). Хіба што ад валютнага курсу залежыць кошт імпартных напояў.

— Мы наведалі ўжо дзьве імпрэзы ў вашым клубе, сапраўды адзначылі добры гук і сьвятло, утульнасьць памяшканьня, блізкасьць да метро. Але адзіным мінусам вылучылі дазвол паленьня на танцпляцы. Месцамі сякера просіцца павесіцца. Што наконт гэтага?

Зробім у холе асобную зону для паленьня з выцяжкай (памяшканьне “chillout” побач з танцпляцам – заўв. BelMetal), крыху пазьней. Але пэўнае выйсьце зь сітуацыі прадпрымаем ужо зараз.



— Што яшчэ цікавага і ўнікальнага плануецца ў «Піратах»? Нас усё ж цікавіць ня толькі рок ды метал. Ці ёсьць у вас такія сябры сярод музыкаў, каго можна запісаць у заўсёднікі клубу?

Вяртаючыся да стыляў, скажу, што мы плануем працаваць з эксперыментальнымі напрамкамі. Дабстэп, пост-рок. Тое, што некалі было ў Рэпабліку, пакуль ён не скіраваўся ў больш папулярны бок. А сябруем з такімі праектамі, як Linda, Emika. Неаднойчы ў папярэдняй працы ладзіў іх выступы.

Хутка ў нас адбудзецца прэм’ера спектаклю «Пыл сафітаў» тэатру «Абрыкос». Гэта прафесійныя акцёры ды рэжысёры, удзельнікі Драматычнага тэатру. І тут ідэя ў тым, што клубная пляцоўка дазваляе пазьбегнуць залішняга тэатральнага класіцызму, перанесьці шоў бліжэй да аўдыторыі. Плануецца таксама пастаноўка п’есы «Бурлеск», дзейства якой будзе адбывацца адразу ў зале.

Таксама ў «Піратах» цяпер праходзіць гульня «Мазгабойня», якая раней базавалася ў «Гудвіне», «Ямайцы». Гэта кшталту брэйн-рынгу. Удзельнічае па 25 каманд. Адбываецца па панядзелках па графіку два тыдні праз два тыдні. Думаем зрабіць і сваю ўласную каманду зь піратаўскага персаналу.

— Ну і пытаньне, якое мы не маглі не задаць. Чаму «Піраты»? Не баіцеся асацыяцый са спачылым Jolly Roger Café?

Джолі Роджар? (сьмяецца).
Калі выбіралі назву, спачатку адмежаваліся ад іншамоўнае назвы. Вырашылі абраць нешта на рускай ці можа беларускай. І аднекуль пайшоў выраз “вось мы, нібы піраты”. Не “Пірат”, а менавіта ў множным ліку – як супольнасьць людзей, аб’яднаных нечым. Як раз і паняцьце піратаў ужо згубіла негатыўны сэнс, асабліва пасьля тых, што “з Карыбскага мора”. Тым больш, піратам уласны зухаваты, актыўны і бесклапотны вобраз жыцьця, як і людзям, што любяць клубы. І вось мы ня хочам быць зорнымі ці гламурнымі. Мы жадаем быць народным клубам.



Дзякуем Дзьмітрыю за адказ на нашыя пытаньні і жадаем посьпехаў новаму клубу. BelMetal яшчэ неаднойчы парадуе вас анонсамі і рэпартажамі тамтэйшых падзеяў. І ня толькі ;)
У працяг – глядзіце фота інтэр'еру, канцэртныя фота, а таксама некалькі кадраў зь інтэрвью, у тым ліку і «давайце закрыем адно вока, па-пірацку!»

Тэкст інтэрв'ю: Ян Мачульскі
Фота: Зьміцер Сачыўка

12 студзеня адбыўся канцэрт «для тых, хто любіць пацяжэй». Чарговы раз да нас прыехала расейскай каманда NAKKA. А сяброўскі супорт складаўся з гуртоў CLAN, SAGOTORIUM, EXEGUTOR, EXIST M.

З моманту закрыцьця Rocker Bar`у прайшло ўсяго нічога… І думалася, што цікавасьць наведваць такія канцэрты зьнікне так бы мовіць у значнай часткі метал-асяродзьдзя, але не… Напярэдадні быў гіг 9 студзеня ў той жа Салтайм-арэне, там усё было даволі млява. А тут наадварот. Канешне, на пачатак канцэрту было толькі чалавек 10-15, і тыя збольшага музыкі гуртоў… Вось выйшаў сам адмін метал-сарая і са сцэны па-гарбачоўску абвясьціў аб пачатку і аб тым, чаго чакаць напрацягу вечару. Тут і натоўп немаведама адкуль перад сцэнай сабраўся, а сталы ўжо ламіліся ад куфраў і бутэлек зь пенным напоем (а ў грымёрцы – увогуле іншае кіно). Карацей, усё пайшло добра. Ну панеслася!..

CLAN

Ня так даўно гурт ў абноўленым складзе вяртаўся да нас і цяпер працягвае ўпэўнена дэманстраваць, на што здольны, тым, хто яшчэ не пасьпеў пабачыць, ну і ня толькі ім. Што казаць, як заўжды моцна. Прыемна, што гурт не губляе цікавасьці і кожны раз гучыць так, нібыта ў іх пячэ ў адным месцы. Але ж шкада – мала. Вельмі. І самае што цікавае – не дакучае. Падцяплілі добра. Пачатак годны, залічана.

EXIST M

Асабіста я даўно ня бачыў Настку і Co на гігах. І вось засумаваў па іх музыцы. Малайцы, далі чаду ды й «баршчу». А яшчэ ў гурта новы ўдзельнік. Бубнач. І ня проста бубнач! Ён, ведаеце, калісьці малаціў (даўно была справа) у Deathbringer. Тады яшчэ большасьць з прыйшэлых тусіла недзе на «коласа» ці розных там «операх», калі яшчэ клуб Рэактар быў адзінай рэзідэнцыяй металу, а «металфронт» толькі скончыў смактаць смаркачы. Ну добра, хопіць настальгаваць. Вось далі “экзісты” вуглю краіне. І я заўважыў вялізны мінус адноўленага Салтайму – вельмі і вельмі маленькая сцэна для гурта такога калібру, але ж і тую ледзь не прабілі наскрозь. Натоўп шалеў і працягваў мутузіцца пад сцэнай, некаторыя ўжо пачалі скакаць са сцэны! Вы спытаеце: «Куды там?» – Туды, куды звычайна, я сам калісьці так рабіў! Увогуле трэслася ўсё! І ведаеце, гук быў нядрэнны… Але гэта Салтайм. Карацей, файны выступ. А яшчэ быў сіркл піт, вось! Маленькі такі.

Потым надышла чарга першага конкурсу. Па фотках бачна, што адбывалася. Косьцік такі прымусіў канкурсантаў надзець на галаву латаксавыя рэчы, так – тыя самыя т.зв. «гумкавыя напісьнікі». Канешне ж, ні ў каго не атрымалася, але пасьмяяліся добра ўсе!

NAKKA

Гурт калісьці быў створаны ажно ў 2003-ым, праіснаваў да 2006-га. Праз шэсьць гадоў вырашылі зрабіць рэюніан і запіліць кружэлку. І панеслася… Каторы ўжо раз гурт наведвае сталіцу «сінявокай», яшчэ пры функцыянуючым Рокер Бары. Вось і зараз у межах туру – сюды, у Салтайм. Трэба падкрэсьліць, што пасьля “экзістаў” памяшканьню трэба было праветрыцца, самі разумееце, чаму. Накка так аддана ствараюць свой выступ, што проста ногі самі імкнуцца ў слэм, што прыйшэльцы і рабілі. Былі таксама і тыя, хто спецыяльна прыехаў на фэст зь Берасьця. Ну, канешне, ня Рок-кафэ, але як было бачна, спадабалася, напрыклад! І, канешне ж, не абышлося бяз «конікаў». Як заўсёды тое бывае на выступах Наккі, хто-небудзь вылазіць на сцэну ў вобразе каня: калісьці многім знаёмы Фір (Ільля Гурыновіч, ці як яго там), я таксама на «метал краудзе» апраналі маску коніка. І вось прыгожая дзяўчына Ія некалькі разоў выходзіла патанчыць, ня ведаю што яна там бачыла ў той масцы… Не гоў-гоў канешне… Прыгожа было. Ну Накка як Накка. Сапраўдны хэдлайн, нічога ня скажаш. Ды й яшчэ новыя творы пайгралі з новага альбому, які зараз… карацей, выйдзе ў гэтым годзе. Піпл пад сцэнай ужо стаміўся матляць патламі, не гаворачы пра гурт. Люба дала жыцьця. Кожны раз я ў захапленьні слухаю… І не магу зразумець, як яна з настаўніцкай адукацыяй прымае удзел у такім экстрымальным жанры… Калісьці я так думаў, калі Люба была яшчэ ў складзе Silphidae. Моц! І адкуль толькі? Чакаем альбом. А пасьля расейцаў прайшоў яшчэ адзін конкурс. Сісек! Мужчынскіх! І верыце, яны таксама могуць скласьці канкурэнцыю! Але былі і пральныя дошкі, у дзяўчын таксама такое здараецца…

SAGOTORIUM

Госьці зь Берасьця. Вясёлыя рэбяты! Жартаўлівыя. Можна было б на гэтым і
скончыць, канешне. Але не. Тое, што адбывалася на сцэне, апісаць немагчыма, вось каб відос які запіліць… Цікава паглядзець, як яны з усёй сур'ёзнасьцю граюць ды асабліва пяюць. Грайнд заўсёды мяне зьдзіўляў. Я вось нават уявіў, як іх хто-небудзь спытае недзе на вуліцы ці ў грамадскім транспарце: «А што вы граеце? А хто сьпявае?» Прыкінуў, як бы адказаў тады спадар Жданко! Жывых на момант выступу каманды засталося мала, але пад сцэнай усё было адава яшчэ з пачатку канцэрту. Карацей, народ рабіў карагоды, і амаль што сіркл піт атрымліваўся.

EXEGUTOR

Ну каманда знаёмая, ня першы год ў гэтым класе. Іх яшчэ можна было бачыць (як і Nakka) на Metal Crowd Fest 2013. Дарэчы, яны таксама разам з Наккай ладзілі выступы ў Смаленску пару дзён таму, ну як то- хэдлайн-разагрэў. Гук у Салтайме спрыяў, нечакана. Моцна, як мае быць. Адмалацілі і такім чынам фінішавалі, прадставілі таксама якасны новы матэрыял. Андруха ў форме, як заўсёды! Падтанцоўка таксама падняла настрой! Пасьпелі на біс лупануць яшчэ адзін трэк і ў 23:57 сышлі са сцэны! Ўсё!

Гэты вечар был больш чым насычаны. Прыемна, што Салтайм працягваюць наведваць і падтрымліваюць якасную музыку! Так, менавіта музыку! Бо як казаў калісьці спадар Літвінскі: «Ня кожны ў гэтым шуме пачуе музыку». Дзякуй ўсім!

Тэкст: Зьміцер Сачыўка
Фота: Алекс Гарбацэвіч

Праўда пра сыход зь Metallica. Праз 13 год

На працягу 2013-га году BelMetal інфармаваў вас пра новы праект былога басіста Мятлы — Jason’a Newsted’a. Прайшло ўжо 13 гадоў з таго моманту, як ён ужо ня частка фармацыі пад назвай Metallica. За гэты час Джэйсан вельмі пладавіта папрацаваў у такіх гуртах як Echobrain, Voivod, WhoCares, а ў 2013-ым заснаваў гурт імя сябе прыгожага і выдаў вельмі цікавы альбом, на якім ня толькі адыграў на басу, але і сьпеў.

9 студзеня мы нарэшце адышлі ад сьвяткаваньня і наведалі гэтую імпрэзу дзеля рэпартажу. Імпрэза называлася немудрагеліста, па назвах гуртоў-удзельнікаў: «Hok-Key, Рокаш, ByCry».

Салтайм гэтым разам не парадаваў сваім абноўленым сьвятлом і палепшаным гукам. І наведвальнасць апынулася зусім ня айс. Мяркую, гэты канцэрт увогуле можна лічыць рэпетыцыяй гуртоў перад больш значнымі і буйнымі выступамі. Тым ня менш, напішам некалькі радкоў пра тое, што давялося пабачыць і пачуць…

ByCry

ByCry, здаецца, анічым не зьмяніўся з моманту Купальскага Кола. Хіба што адна з вакалістак зьняла цёмныя акуляры. Вазьму сьмеласьці сказаць, што Сяргей Сьцец, які паралельна ёсьць гітарыстам усім вядомых Znich, тут значна больш раскрываецца і дэманструе тэхніку. Калі ўжо зусім упарывацца, то гэтыя ягоныя стаката ўдала пасуюць менавіта музыцы ByCry. Галоўная фішка гэтага гурта — канешне ж спалучэньне двух вакалаў, а «твар» — гожая жвавая вакалістка, што рэдка расплюшчвае вочы. Эмоцыяў не бракуе, і гэта цудоўна. А яшчэ асаблівы залік атрымліваюць здвоеныя ды нават строеныя меладычныя партыі гітары, акардэона ды гармоніка. Добры, цікавы гурт. Шкада, аудыторыі зусім не было. Толькі на апошняй песьні хлапчук у майцы AC/DC ня вытрымаў і пайшоў у скок.

Hok-Key

Hok-Key наступным нумарам паказаў усе хібы гуку. Адно – напаўакустычны БайКрай, другое – цяжкі гурт са скрыпкай ды электроннай падкладкай. Сьпярша вакал выпадаў наагул, інтра таксама выдалася нейкае скамячанае. Ну ня ўсё настолькі дрэнна. Умовы, канешне, не давалі разгарнуцца, але вырулілі, драйв запусьцілі. Потым была і файная лірычная кампазіцыя, дзе зала танчыла. Яшчэ адзначу вакальны працэсар, які дастаўляе. Ну і заўважу, што кавер на Amorphis быў вельмі цёпла ўспрыняты народам, а вось я ўсё ніяк яго такім не магу прыняць. Таму што быдла і нічога не разумею.

Rokash

Пра Rokash я заўсёды ня ведаю што напісаць… Ляпіць штампы ня хочацца, бо тады будзе адное «меладычна, павольна, ненапружана...» і г.д. І вось сяджу я зь піўкам ды рэлаксую. І раптам разумею: ім жа патрэбнае партатыўнае вогнішча! Гэта ж бардаўская музыка. Не для метал-канцэртаў (хоць песьня «Ваўкалак» і мае прэтэнзіі на цяжкія цэтлікі). Сьвятло можна зрабіць больш інтымным. Пэўна можна падкрэсьліць асаблівую атмасферу Рокаша, трэба толькі разумець. Думаю, калі пашырыць сьвядомасьць — то ўвогуле даставіць так, што ух! Публіцы безумоўна даставіла: вунь якія танцы распачаліся. Малайцы, магёце.

Ну неяк так. Здаецца, атрымаўся нават рэпартаж. І здаецца не па шаблоне "ўсё добра, гурты малайцы, арганізатары малайцы, канцэрт маладзец, клуб маладзец, увогуле ўсе малайцы!"

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Глеб Дзяругін

Прывітаньне ўсім ужо ў новым 2014-м годзе! Мы выдатна правялі 2013-ы і гатовыя штурмаваць новыя вяршыні!

Апошнім разам я разважаў пра гурты па-за гісторыяй рока, зараз ня буду вельмі песімістычным і распавяду пра самыя цікавыя на маю думку альбомы, якія маюць выйсьці ў гэтым годзе. Адразу хачу папярэдзіць, што інфармацыя пра некаторыя рэлізы будзе амаль афіцыйнай, а ў некаторых выпадках — ня будзе адрозьнівацца ад чарговай інтэрнэт-плёткі. Мабыць, гэтыя альбомы ды гурты прыйдуцца ня ўсім да душы, але ж давайце паспрабуем разабрацца, што рыхтуе нам новы год у плане рэлізаў.

Выйшаў 8-вінілавы бокс «Raven Tales» Heavy Folk Doom Metal Легенды GODS TOWER, які зьмяшчае поўную дыскаграфію гурта.

У продаж паступае лімітаваная 400-мі копіямі версія вінілавага бокса. Яна зьмяшчае 4 падвойных вінілу з музыкай GODS TOWER, А2-плакат і 32-старонкавы А5-фота-буклет-біяграфію, напісаную Леслі Найфам спецыяльна для гэтага выданьня.

Таксама ў продаж пайшоў эксклюзіўны вінілавы сінгл «Roll Out».

Хочам падзякаваць усіх, хто паверыў і падтрымаў гэты праект, які ня мае аналагаў на тэрыторыі СНД. Шчыра верым, што мы спраўдзілі вашыя чаканьні, і якасць рэлізу вас прыемна зьдзівіць. А пакуль дачакайцеся пасылкі і атрымлівайце асалоду ад музыкі цудоўных GODS TOWER!

Z Kaljadami Vas!

Ойра!

Выдавецтва Possession Productions

У першыя дні новага 2014 году мы прадстаўляем вам інтэрнэт-сінгл «Спадкаемцы Багоў». Ён сымвалічна вызначае новы крок для нашага праекту. У будучыні мы больш будзем рабіць тэкстаў на роднай мове і зьвяртаць увагу на традыцыйныя элементы беларускага фальклору.

Наш сінгл быў зроблены у супрацоўніцтве з нашым саратнікам і сябрам, бардам «Паўночны Воўк», менавіта ён напісаў тэкст, і яму належаць партыі чыстага голасу. Нагадваем, што яго голас можна пачуць і на усім знаёмым каверы «Вервольф».

Яшчэ нагадаем вам, што празь месяц-другі у VAPOR HIEMIS павінен выйсьці першы дыск «Пламя Зимы» на адным маскоўскім выдавецтве.

Інтэрнэт-сінгл «Спадкаемцы Багоў» прэзентаваны для праслухоўваньня ў пабліку BelMetal УКантакце: vk.com/belmetal

Адзін з самых старых экстрымальных, у гэты час актыўна дзейных metal гуртоў гомельскага рэгіёну VEIN OF HATE нарэшце падышоў да таго, каб зьняць сваё першае прафесійнае музычнае відэа.



Разам з намаганьнямі рэжысёра Зьміцера Коранева кліп быў зьняты на адзін з трэкаў апошняга рэлізу гурта "St. Atrocity", імя якому — "Flawed capital". Спатрэбілася шмат часу і высілкаў, каб стварыць гэты дынамічны кліп са сваёй сюжэтнай стужкай і атмасферай містычнага трыллеру.

І вось ужо засталіся лічаныя дні, калі гэты прадукт будзе выкладзены на агляд усім жадаючым. Перад прэм'ерай відэа ў сеціве зьявіўся «цізер», які часткова адчыняе дзьверы ў тое, што можна будзе ўжо хутка пабачыць у кліпе.

Прывітаньне, сябры! Вось мы і праводзім 2013. Трэба сказаць некалькі словаў як пра гэты год, так і пра нашыя планы на надыходзячы. І мы зробім гэта разам, калектыўна.

Ян Мачульскі

Ведаеце, перш за ўсё, самае галоўнае — атрымліваць асалоду ад працы, якой займаешся. Так яно і было напряцягу ўсяго гэтага яскравага і багатага на падзеі году. BelMetal спазнаў пашырэньне каманды, спаткаў новых сяброў і партнёраў, замацаваўся ў вышэйшых колах беларускай музычнай сцэны. Мы шмат працавалі для таго, каб данесьці да вас найцікавейшыя навіны, замацаваць у вашай памяці лепшыя моманты і падзеі, мы частавалі вас годнай музыкай і асьвятлялі дзейнасьць беларускіх гуртоў. Не забываліся і на канцэртную дзейнасьць: у траўні правялі опэн-эйр BelMetal: Burning Wheel з удзелам саміх Gods Tower. І тое толькі пачатак. Мы будем працягваць і прагрэсаваць. І хочам, каб вы ведалі. Мы зусім ня нейкія снабы з офісу. BelMetal — гэта каманда неабыякавых хлапцоў ды дзяўчын, якія, як усе, пасьпяваюць вучыцца ды працаваць, нехта жыве ў інтэрнаце, нехта — з бацькамі. І нас аб'ядноўвае галоўнае — heavy metal і родная Беларусь. І ці ня ў тым шчасьце, каб плённа і самааддана рабіць карысную справу? Мы заўсёды адкрытыя да новых людзей і ідэй. І з гэтым ідзем у новы год на мажорнай ноце. Няхай жыве метал на Сінявокай. Няхай жыве BelMetal!

Сяргей Бохан

Паважаныя нашыя чытачы! Цэлы год мы былі разам з вамі на самых яскравых рок і метал падзеях нашай краіны, мы рабілі рэпартажы, навіны і проста цікавыя штукі, а вы іх чыталі ды глядзелі! Няхай будучы год прынясе вам яшчэ больш цікавых і металёвых рэчаў, хай музыка дапамагае вам і далей! А мы абяцаем і працягваць займацца нашай справай і расьці прафэсійна! Наведвайце канцэрты, слухайце толькі добрую і якасную музыку, жывіце ў стылі rock'n'roll і heavy metal! Памятайце, мы працуем толькі дзеля вас, і нас бяз вас проста не было б, таму дзякуй, што былі і застаяцеся з намі!!!

Зьміцер Сачыўка

Гэта быў прадуктыўны год у плане рэпартажнай працы на сайце. Вялізарны досьвед і праца над сабой! І хачу сказаць усім, хто хоць нейкае дачыненьне да гэтага меў і быў побач, падтрымліваў ды прынамсі не перашкаджаў. У першую чаргу хачу выказаць падзяку Вам! Так, менавіта Вам, усім тым, хто прыходзіць на канцэрты і падтрымлівае ініцыятыву арганізатараў (часам ім вельмі нялёгка), гэтак жа тым, хто ўсё ж чытае нас ці хаця б проста праглядае. Ну і нарэшце асобны рэспект каманьдзе белметал, ўсім без выключэньня! Таму што кожны зьяўляецца ўнікальным фрагментам вялікага палатна, якое мы робім разам. І мне прыемна працаваць у гэтай зьвязцы! А таксама дзякуй усім блізкім людзям, якія былі побач напрацягу гэтага складанага і цяжкага году. Групам, асабліва беларускім, вялікі дзякуй за натхненьне і выдатную музыку, вось ужо бяз вас дакладна нічога б не было! А гэтак жа новым імёнам на цяжкой сцэне. Працягвайце і стварайце — мы з вамі! І з нагоды набліжэньня сьвята жадаю ўсім вам звычайнага чалавечага шчасьця, упэўненасьці ў сваіх сілах і пачынаньнях! І няхай нягледзячы ні на што ўсё ў вас будзе добра! І прыходзьце на канцэрты — менавіта вы робіце іх! Усім дабра, новых музычных адкрыцьцяў і коцікаў! Лёгкага жыцьця і цяжкага металу!

Хольг

Хачу пажадаць, каб усе вы далучаліся да нас і ўдзельнічалі ў нашым узрушэньні. А то нам сумна неяк. Хачу, каб хутчэй выйшаў апошні хобіт, каб хутчэй выйшаў мой новы альбом, каб праца добрая знайшлася. Бабу хачу. Посьпехаў усім. Жыве Вечна.

Козел Аляксей

Оу як шмат літар, напэўна дасюль дабраліся толькі самыя-самыя ўстойлівыя. Ну што ж, добра. У гэтым годзе ў нас было мноства перамог: мы апублікавалі аж 255 выдатных матэрыялаў, правялі уласны оўпэн эйр, павялічылі сваю аўдыторыю амаль у два разы. Перад намі адкрыліся новыя магчымасьці.

Адным з найважнейшых дасягненьняў мінулага году зьяўляецца новы, канцэптуальны сімвал BelMetal, які ёсьць увасабленьнем нашых найважнейшых слупоў — беларускіх традыцый, адзінства і хэві металу. У 2014 годзе менавіта гэты сімвал стане ключом беларускага металу, а наш агульны рух набудзе яшчэ большую сацыяльнасьць.

Зусім хутка наведвальнікі сайта атрымаюць цэлую беларускую медыятэку з магчымасьцю знаёміцца ​​з рэлізамі лепшых беларускіх гуртоў. Памятаеце апытаньне? Так-так, тое самае, дзе мы папрасілі ўзгадаць некалькі беларускіх альбомаў.

Для музычных калектываў мы таксама рыхтуем свае пернікі, гуртам стане крыху прасьцей рэалізоўваць сваю прадукцыю (мерч і музычныя дыскі), а гэтак жа прэзентаваць сябе агульнай аўдыторыі BelMetal.

Самым значным зьменам падвергнецца нашая Афіша, якая стане сюрпрызам для актыўнай часткі нашага металічнага руху. Тсссс… больш ні слова, ня трэба адкрываць усе карты адразу. Сачыце за нашымі навінамі — вас чакае шмат сюрпрызаў.

Для нас жа гэты год абяцае быць вельмі і вельмі цікавым.
Усіх з Новым Годам, хай 2014 прынясе нам усім больш незабыўных канцэртаў, дзіўных адкрыцьцяў і ўзрушаючых дасягненьняў. УРА! Будзьце з намі, удзельнічайце ў ​​нашым зрушэньні!

З.ы. Не забывайце загадваць жаданьні. У мяне яны заўсёды спраўджваюцца ;)

Засталося ўсяго некалькі дзён да Новага году, і, мабыць, настаў час азірнуцца назад і паглядзець, што адбывалася сёлета на прасторах BelMetal. Год быў багатым на ўсё што толькі можна, пачынаючы з канцэртаў і заканчваючы цікавымі навінамі. Пісаць нудны тэкст і пералічваць усялякія здарэньні сэнсу мы ня бачым. Давайце лепей пачытаем топ цытат гэтага году, якія нейкім цудам апынуліся на нашым сайце. Вучоныя людзі кажуць, што рэфлексаваньне ня ёсьць вельмі добрым знакам, але ўсё ж такі давайце паспрабуем узгадаць лепшыя выказваньні музыкаў і журналістаў нашага праекту за 2013 год!

«Трэба заўсёды трымаць свой розум адкрытым да усіх уражаньняў, але быць асобным ад усялякай пустой балбатні, якая знаходзіцца ўсюды. Вось ведаеце, некаторыя людзі едуць у Тайланд, але нават там падавай ім шведскую каву і ўсё тое, да чаго яны звыклыя. Калі вы сапраўды глядзіце вакол сябе, слухаеце людзей зь іх меркаваньнямі, то ў вас будзе дастаткова ўражаньняў для запісу альбомаў, маляваньня ды любой іншай творчасьці».
Johan Edlund (Tiamat)

Крыніца: Інтэрв'ю з Tiamat

«Мы ніколі не бярэм да галавы розных песымістаў ды скептыкаў, мы проста робім сваю працу. І лепшым адказам, як мы лічым, зьяўляюцца 500-600 задаволеных гледачоў».
Stevie Black (Stardust Circus)

Крыніца: Інтэрв'ю. Stardust Circus — шоў атрымалася!

«P.S. Пячаткі на ўваходзе не было з-за расьпізьдзяйства гаспадара клуба.
P.P.S. Ён напярэдадні псіхануў і разьбіў сабе галаву бутэлькай – езьдзіў зашывацца.
P.P.P.S. Гісторыю пра жаніцьбу і сраку распавяла знаёмая – тая самая дзяўчына з уваходу. Вось так бывае з пытаньнямі, як у каго справы =)»
Ян Мачульскі (BelMetal)

Крыніца: Рэпартаж. Grim Terror Fest

«Сьвятло сьлепіць твар, гук дурманіць сьвядомасьць, секунда – і засталіся толькі пыл ды карагод уражаньняў. Менавіта гэтак, шалёным імгненьнем, пранеслася шоў партугальскіх готык-зорак Moonspell».
Ігар Богуш (BelMetal)

Крыніца: Рэпартаж. Moonspell

«Мы жывём ва ўнікальнай эпохе, калі можам убачыць столькі розных і цікавых музычных гуртоў. Тым больш, што сітуацыя ў краіне спрыяе: за мінулы год нас наведала шмат калектываў рознага калібру, многія зь іх гралі перад беларусамі ўпершыню. Мы можам усё гэта ўбачыць і пачуць, але выбіраем застацца дома і ня траціць грошы, якіх і так няшмат. Дык вось, памятайце, што многім рок- ды метал-зоркам за 50 ці за 60, і яны не бесьcьмяротныя. Мы жывём у той час, калі яны будуць паціху сыходзіць ад нас у іншы сьвет, і кожны канцэрт можа стаць для нас апошнім. Любіце якасную музыку і наведвайце канцэрты, а ня то ўсялякія Стасы Міхайлавы і Максы Каржы будуць зьбіраць набітую Менск-Арэну, а розныя зоркі сусьветнага ўзроўню будуць граць у Палацы Спорту альбо Канцэртнай зале Менск».
Сяргей Бохан (BelMetal)

Крыніца: Рэпартаж. Deep Purple

Ды яшчэ «казу» на каляды прыцягнулі! Як ня бачылі? Роні Джэймс Падавона (ака DIO) яе ўсяму сьвету падараваў яшчэ калі большасьць з вас і мутнай кропляй не зьвісала!
Зьміцер Сачыўка (BelMetal)

Крыніца: Рэпартаж. Калядны Фэст — 2013



Спадзяемся, што вам было цікава разам з намі ўспомніць былое і можа нават усьміхнуцца!
З надыходзячымі сьвятамі, паважаныя чытачы!

З павагай,
Вашая каманда BelMetal.

25 сьнежня прайшоў фестываль, які стаў ужо ня проста штогадовым, а менавіта традыцыйным – Калядны Фэст.

Вельмі даўно такога не было, каб «бублік» запоўнілі амаль як банку агуркоў. І адна думка ў галаве — Minsk Cut! На момант выступу першага гурта-адкрывальніка юбілейнага фэсту Lity Taler, якія яшчэ год таму зваліся Тутэйшыя, натоўпу ў зале было дастаткова для нармальнай канцэртнай атмасферы, але яшчэ ў два разы больш абгіналі клуб ў чарзе.

LITY TALER

Ну шо вам казаць пра «літых талераў»? Гурт як гурт… Як заўжды, па-сярэднявечнаму, нават ў гонар сьвята — па-каляднаму, аўтэнтычна і цікава. Падцяплілі добра, што прымусілі некаторых танчыць. Мідыывал, ён такі!

СТАРЫ ОЛЬСА

Зьміцер Сасноўскі, які выконваў ролю вядоўцы зноў зьявіўся на сцэне і ў сьлед за ім выйшлі ўжо астатнія удзельнікі Старога Ольсы. Прапанавалі новы матэрыял з альбому «Санта Марыя», ну і таксама старыя песьні, якія заўсёды да спадобы прыхільнікам гурта і сярэднявечнае музыкі. Карчма — норм. Народ і патанчыў, і сьпеў разам з музыкамі. Таксама танчылі і падцяплялі натоўп дзяўчаты з тэтраў «Фламея», «Яварына» і «Гістарыён».

IRDORATH

Чакаць, пакуль гурт пачне свой яскравы выступ ў новым складзе, прышлося амаль паўгадзіны, але… Вось спускаюся я па лесьвіцы да сцэны, каб зрабіць некалькі здымкаў, і бачу, як насустрач уздымаецца Віктар, той самы Віктар, які ёсьць родным братам Вовы, дудара гурта і амаль што мужам многім вядомай па аб'явах у горадзе ды ў сеціве аб бязвесткавай прапажы Анаі (Ганна Сярдзечкіна), якая была асабіста для мяне старой знаёмай і сяброўкай. Што зь ёй здарылася — гаварыць ня буду, бо і так цяжка гэта пісаць… «Незвычайна гэта ўсё», — падумалася мне тады. Дык вось пачалі «драконы» зь песьні «Крылы», якая нягласна была прысьвечана сьветлай памяці нашай сяброўкі Анаі, толькі зразумелі гэта тады лічаныя адзінкі. Ужо потым па-за сцэнай для мяне адкрыліся падрабязнасьці. Ўсё так і было, толькі гаварыць аб гэтым не хацелася са сцэны, ўсё ня горш за тое зрабіла музыка і асабліва словы песьні. І вось каб адыйсьці ад сумных думак, пайшоў натуральны раскаўбас! Гурт ў новым складзе ўжо адзначыўся 21 сьнежня ў Рытэрбургу, што пад Астрашыцкім. Але тут пры поўным (анамальна поўным) клубе было яскрава і моцна. Як звычайна, былі і танцы на сцэне, але не ў выкананьні Марыі Юрынай, як то было раней. Выйшла прыгожая дзяўчына, чэмпіёнка па трайблу і ўсходніх танцах, якую называюць Дэліс (Delis). І ведаеце што? Дастаўляе! На тым і скончылі.

PAWA

Вось на якое слова ў ангельскай мове падобная назва гурта PAWA? Правільна — POWER! Так і было ўвогуле. Моцны такі дабстэп зь цяжкой гітарай, скрыпкай. Больш няма чаго казаць, проста паглядзіце на прэв'ю рэпартажу! Бачыце? Гэта вы! І не паверу ў тое, што так не было! Я са сцэны бачыў, як вас расплюшчыла гэтае музло і выкананьне! Больш няма чаго дадаць. Pawa=Power, і ўсе тут.

ZNICH

Ну што тут казаць… Ветэраны пэйгану на сцэне. Ды яшчэ «казу» на каляды прыцягнулі! Як ня бачылі? Роні Джэймс Падавона (ака DIO) яе ўсяму сьвету падараваў яшчэ калі большасьць з вас і мутнай кропляй не зьвісала! Вось з гэтай казой і прайшоў выступ гурта. Вось гэтую моц я адчуў на сябе, калі (чорт дзёрнуў) палез так бы мовіць «у народ» і хацеў зрабіць некалькі здымкаў адтуль. Атрымалася, але цельнік ужо быў мокры. Натоўп шалеў. А гэта лепшая адзнака!

LITVINTROLL

Пачалі са свайго хіта «Пахне Чабор», які быў хітом Пятруся Броўкі, памятаеце такога? Вось «тролі» таксама памятаюць. Карацей, было моцна, жвава! У людзей і ў думках не было разыходзіцца па дамах. Ну некаторыя адзінкі можа па якіх справах і пайшлі, але як было ля 1000 у зале, так і засталося! Разбавілі «тролі» свой сэт песьнямі з апошняга альбому (аднайменная «Чорная Панна» таксама прагучала), так і старым матэрыялам. Ну і напраканцы не абышлося без сьвяточных падарункаў ад гурта. «Калыханка для маленькага троліка» парвала залу і тых, хто застаўся! Нагадаю, што ўпершыню песьня прагучала яшчэ ўлетку ў Дудутках, калі намётавы гарадок збольшага спаў, але мусіў прачнуцца — тролі зайгралі акустычны варыянт калыханкі. Тады гэта было ўпершыню. А ў «электрычнасьці» — на Каляды.

Такім чынам: поўны «Рэпаблік», нават цераз край. Прыемны вечар, прыемныя гурты. Юбілейны Калядны Фэст атрымаўся!

Дзякуй арганізацыйнай каманьдзе, людзям, піву (чарга за якім была бясконцая), новым песьням і адкрыцьцям. Канцэртны год можна закрываць. Бо так моцна ў 2013-м ужо ня будзе!

Арганізатары пакуль прапануюць не разьвітвацца, а прыйсьці зноў сюды, ў Рэпаблік 13 лютага напярэдадні Дня Ўсіх Закаханых, на ЗАКАХАНЫ ФЭСТ і паслухаць ды ўбачыць гурты Pawa, Rokash, Unia, Omut, Лютавер’е. Ну, тады там і пабачымся! З надыходзячым НГ!

Тэкст і фота: Зьміцер Сачыўка aka GotieRipper

Брытанскія метал-легенды Judas Priest жадаюць усім сваім фэнам шчасьлівых Калядаў. Асаблівую радасьць гэтаму сьвяту яны надаюць тым, што крыху адхіляюць таямнічую заслонку перад сваім новым альбомам. У калядным пасланьні гурт пацьвердзіў, што кружэлка зьявіцца ў крамах ужо ў 2014 годзе.

… Глядзець першую частку рэпартажу

Выступ Irdorath апынуўся найбольш цікавым, душэўным і рэкордным па колькасьці гледачоў. На тое яны і Ірдарат! Калектыў папоўніўся віяланчэльлю, праграму пачала Надзея за клавішамі сьпевам на беларускай мове, што потым перайшло ў фірмова-драйвовае. Уладзімір распавёў крыху пра творчыя рэаліі гурта. Рыхтуецца новы праект у выглядзе EP, якім яны літаральна жывуць і які, па словах музыкаў, будзе адказам на пытаньне “чаму вы не сьпяваеце на Мове?” Верым. Бо зь лінгвістычнымі эксперыментамі ўсё добра – чаго варты сюрпрыз зь песьняй па-македонску! Плюс да ўсяго, парадавала сваім танцам Марыя, сяброўка гурта. Асобны рэспект гукачам, якія здолелі вывесьці шматлікія інструменты і зрабіць гук насычаным і кайфовым.

Рокаш парадавалі сваёй летуценнай павольнай музыкай, асабліва ўдала ўпісаўшыся між сэтамі больш цяжкіх камандаў. Пранікнёны вакал Паліны, харызма Лявона, гожасьць флейтысткі. Што тут болей казаць… Рокаш.

Euphoria прадсталі стылізаванымі пад калядна-навагоднюю тэматыку. Чырвонае футра, усе справы. Фота пакажа. Парадавалі, як заўсёды, сваёй праграмай з каверамі вядомых улюбёных песень.

На момант сэту Forodwaith ужо было 4 гадзіны раніцы. Хлопцы пасьпелі засумаваць, а басіст у прыватнасьці – уключыць, як яны кажуць, “рэжым берсерка”, напіцца ды вырубіцца. Ну а навошта было зьмяняць парадак гуртоў такім чынам? Тым ня менш, стойкай публікі сабралося, на гукі бадзёрага фолк-меладэзу падцягнулася людзей з розных закуткоў. А хлопцы адыгралі на высокім узроўні. Пры поўнай сваёй амуніцыі. Выклаліся як трэба.

Ну і нарэшце Crowblack, апошні нумар праграмы. Нягледзячы на практычна пусты танцпляц, адыгралі спраўна, упэўнена, душэўна. І тое ня дзіва. Калі музыка шчырая – граючы яе, будзеш атрымліваць асалоду ад выкананьня, няма розьніцы, ці то перад стадыёнам выступаеш, ці то перад купкай людзей.

Выдатная ноч драйву, рок-н-ролу, металу, часткова – уласнай Рытэрбургу містэрыі. Ды ўвогуле ўтульнай атмасферы сьвята ды адпачынку. Дзякуй усім датычным да арганізацыі і правядзеньня гэткіх мерапрыемстваў!

P.S. У каміннай зале на карпаратыве былі заўважаныя музыкі Re1ikt і Litvintroll.
P.P.S. Тусоўка ў Замку, здаецца, вечная. Наступным днём мы прачнуліся ад крыкаў “Абараняй базу!” і падобных. То хлопцы ганялі ў лазертэг.
Рытэрбург норм.

Тэкст: Ян Мачульскі aka Christian
Фота: Зьміцер Сачыўка aka GotieRipper

Што такое Ritterburg. Гэта месца, дзе заўсёды адбываецца пэўны драйв, дзе ўтульна і дзе адпачываеш па-за межамі гораду. Для нас Рыцарскі замак – гэта звычайна вечарыны з удзелам метал-гуртоў, як то гэтым разам. Імпрэза звалася «Жах напярэдадні Калядаў», і давайце пералічым удзельнікаў:

1. Clan,
2. Hok-Key,
3. Kaltherzig,
4. Pale Red,
5. Irdorath,
6. Рокаш,
7. Euphoria,
8. Forodwaith,
9. Crowblack.

Асабіста я нарэшце даехаў і бачыў Замак упершыню. Роўна як і Crowblack, зь якімі ехалі разам. Ідэальна выразіў уражаньні Губскі, вакаліст: “Ну прам Рытэрбург!” Ужо на стаянцы сустрэліся з дэлегацыяй Hok-Key і заўсёды вясёлымі Forodwaith. Настрой добры, ноч абяцае быць цікавай. Што яшчэ трэба для шчасьця? Да пачатку жывога гуку яшчэ была прыкладна гадзіна. На тым пайшлі вывучаць замак. Усе гэныя калідоры, пакоі, залы, бары. Можна нават заблукаць. Пачаставалі мясцовага разбаўленага піва за 17к. Раім браць бутэльнае.

Тым часам, у канцэртнай зале ўсё было гатовае да пачатку, які адцягнуўся на гадзіну (зьляцелі Aillion). Сьвятло і гук былі файна адпрацаваныя, сцэна прасторная ды з гэтым спецыяльным выхадам да публікі, што можна рабіць “power slide” на каленях.

Выйшлі вядоўцы, Лорд Інквізітар і Ведзьма, піхнулі падрыхтаваны сьпіч. Адное што народу было спачатку зусім няшмат. Большасьць тусіла па шматлікіх пакоях і залах замку, а яшчэ добрая частка пакуль увогуле не даехала.

Канцэрт адкрылі Clan. Адразу прыемна было адзначыць добрае гучаньне: хвосткая бочка, шчыльны бас, гітары зусім ня ў кашу ды чытабельны вакал паверх усяго. Ударылі па мясцу абноўленым калектывам. Асаблівы залік новаму маладому драмеру.

Hok-Key прыбавілі ў сцэнічным майстэрстве. Франтмэн Нокі, вярнуўшыся ў калектыў, пажвавеў, нават памаладзеў зьнешне. І матэрыял стаў больш цікавым і разнапланавым. Беларуская мова, шмат мелодыкі, больш цяжару. Самая ж спрэчная частка хакееўскай праграмы – вакал. З аднаго боку, гэта вельмі моцная візітовая картка гурта. А з другога – каверы. Адно з двух, ці я зусім фанат Amorphis і Moonspell, ці быдла і не разумею такой перайначанай манеры выкананьня “House of Sleep” і “Scorpion Flower”. Тым ня менш, харызмы гурту не бракуе. Выступ парадаваў.

Kaltherzig ужывую вельмі сумны. Ражаны ў трохкутцы вакаліст, клавішніца і драмер. Усё. Заканамерна і народу на іх засталося зусім няшмат. Трэба нешта тут думаць. Ці прыдаць болей жывасьці выступам, ці яшчэ што…

Ня ведаю, ці варта апісваць усе конкурсы. Тэзісна скажам: быў такі на выбар лепшай пары. Было тры, і прапанавалася ім адказаць на пытаньні, колькі яны разам (і было ад некалькіх гадоў да некалькіх хвілін), прызнацца ў каханьні ды станцаваць. Выйгралі ўсе і атрымалі квіткі на ром у бары.

…І адкрылася новае дыханьне. Pale Red. Дагэтуль хлопцы сядзелі нейкія напружаныя ў грымёрцы, незадаволеныя прысутнасьцю нас, журналістаў. А на сцэне выбухнулі як трэба. Літаральна завялі танцпляц рок-н-ролам. Кароткія бадзёрыя песьні, шмат кавераў на AC/DC. Пасьпявалі яшчэ і часткова мяняцца інструментамі. Малайцы, драйву далі. І ведаеце што? Я ізноў узгадаю Stardust Circus – не адзіныя яны, бачце, зьвяртаюцца да шарму васьмідзясятых. Калі гэта выльецца ў тэндэнцыю – трымайце сямёра! Будзе шыкоўна.

У чарговым конкурсе свае строі прадэманстравалі Сіняя Птушка, хлопец з 80-х, два Драпежнікі, Назгул, Піраты.

Тэкст: Ян Мачульскі aka Christian
Фота: Зьміцер Сачыўка aka GotieRipper

Працяг у другой частцы рэпартажу.

Многія з вас чулі пра такое культавае месца, як Зала славы рок-н-ролу, якая знаходзіцца ў Кліўлэндзе, Агаё, ЗША. Так ужо атрымалася, што патрапіць туды могуць адзінкі намінантаў, і нездарма. Для таго каб быць уключаным у гэты сапраўды грандыёзны музей, трэба прайсьці праз жорсткі адбор больш за 1000 экспертаў і гісторыкаў рок-н-ролу. Асобным выканаўцам і гуртам даецца магчымасьць стаць часткай гісторыі гэтага месца толькі пасьля 25 гадоў з моманту выхаду першага афіцыйнага запісу, сінглу альбо альбому. Ідэя стварэньня такого месца зьявілася сярод гуказапісваючых кампаніяў ЗША яшчэ ў 1983 годзе, але толькі ў 1995 гэтай думцы было прысуджана канчаткова ўвасобіцца ў жыцьцё. Вельмі цікава, што гэты музей “выжывае” толькі за кошт ахвяраваньняў.

Як крама “Твой Звук” справіла дзесяцігодзьдзе ў сьвежаадчыненым менскім клубе “Піраты”

У гэтай частцы — працяг рэпартажу зь юбілейнай імпрэзы і плюс фота з адкрыцьця клуба. Першую частку глядзіце тут.

Бадай, кожны другі ведае гэтую фірму, гэты брэнд, асабліва музыкі. Вось ім і стукнула ўжо цэлых дзесяць год. За гэты час крама пасьпела зьмяніць некалькі месцаў дыслакацыі, але заўсёды заставалася даступнай і запатрабаванай для спажыўцоў музычнага асартыменту.

На імпрэзу сьвяткаваньня былі запрошаныя сябры, партнёры і проста супрацоўнікі фірмы. Такім чынам, у канцэртнай праграме былі наступныя імёны: гурт The Storm з тварам, які вы ўсе ведаеце – Аляксеем Балашовым, які гэтым разам быў бяз барады і ў файным рок-н-рольным вобразе. Удзел павінны быў узяць Пётр Елфімаў, які, на жаль, захварэў. Але і безь яго цікавых асобаў хапала – Aillion, Яnkey, знакаміты настаўнік Віктар Паяркоў са сваімі вучнямі, і тое ня ўсё. Аба ўсім па парадку.

Нельга пакінуць без увагі сам клуб. Усё ж пакуль мала хто тут пабываў і няшмат людзей ведаюць увогуле. Разьмешчаны ён даволі зручна, у дзьвюх станцыях метро ад цэнтру (пяць хвілінаў ходу ад Пралетарскай), што дае дадатковае выгоды перад Рэпаблікам, якому Піраты суцэль здольныя скласьці канкурэнцыю. Памяшканьне прасторнае ды ўтульнае, месца чалавек на 600, танцпляц дамінуе над бакавымі і заднімі ланцугамі сталоў, ня меней утульнымі. Кошты бару, прынамсі гэтым разам, сапраўды дэмакратычныя. Сцэна абсталяваная не абы-як ды й сьвятло абяцала быць добрым, калі кідаеш позірк на дадзеную тэхніку па ўсіх бакох. Гук, забягаючы наперад, выйшаў прыемным напрацягу ўсяго шоў, нават для майго вуха, расьпешчанага нядаўнім віленскім канцэртам Saturnus. Адзін мінус — паленьне ў памяшканьні я бы ўсё ж параіў забараніць. Дык чаму сьвятло только “абяцала”?..

А таму што сьвятла не было ад самага намінальнага пачатку – і яшчэ пару гадзін. Клуб сустракаў паўзмрокам і сьвечкамі. Нешта ў гэтым было, так. А сітуёвіна сапраўды нестандартная, але як было сказана, і тое стала лозунгам вечару, “Твой Звук” можа ўсё!” Яны, вераце, знайшлі нейкі дызельны генератар і ад яго запіталі ўсю сцэну ды йшчэ нейкія ліхтары. І не, ніякіх лямантаў ды праклёнаў у быдлабеларускім стылі – усе ўсё зразумелі ды цёпла па-сяброўску прынялі.

ІЛЮЖАН

Адкрываць канцэрт было даручана гурту Ілюжан. Вось такая назва. Проста і няхітра – Ілюжан. Зразумела, мне даводзілася чуть гэтую каманду ўпершыню – я ж вэлас. А каманда прыемная. Паўакустычная музыка зь віяланчэльлю і асобным перкусіяністам, джазавым гітарыстам, ня меней джазавым слэпавым басістам (прабачце тэрміназадроцтва аматару) і таго ж тыпу вакалісткай, з выдатным, узорным беларускім вымаўленьнем, дарэчы. Файны ненапружны гурт. Займеў даволі цёплы прыём сярод публікі, якая хутчэй за ўсё прыйшла зусім не для такой музыкі, imho.

Роль вядоўцы выконваў Юры Віленчык. Харызматычны цікавы дзядзька, заўсёды знойдзе што распавесьці, які анекдот затравіць. І што прыемна – бяз гэтых падколак у бок бездапаможных ахвяраў сярод публікі, як бывае. Ён і ўвёў у курс усяго, што мае адбыцца, потым з пытаньнем: “Ці бачылі вы калісь дырэктара “Твайго гуку?” запрасіў на сцэну Леаніда Абрамавіча, які піхнуў сьпіч у стылі “генеральны дырэктар на карпаратыве”: распавёў пра гісторыю фірмы, пералічыў усіх датычных і выказаў падзякі. Ну а што, па сутнасьці, карпаратывам тое і было – для іх, супрацоўнікаў, якія ладзілі фуршэт за столікамі.

ВУЧНІ

Як і было абяцана, на сцэну пасьля строгіх наказаў настаўніка пачалі ўзьнімацца дзеці. Уласна, узростам маладзейшыя нават за падлеткаў. То гурт, раней вядомы пад назвай Kiwi, вучні Віктара Паяркова, культавай фігуры у беларускай музычнай справе. Найбольшай увагі заслужылі два хлопчыкі-гітарысты, па 12 і 11 гадоў. Адзін зь іх ужо нават меў вопыт джэму са Стывам Ваем, быў нарачоны “юным Джымі Пэйджам” і зараз носіць аўтограф таго на сваім інструменьце. Вучні малайцы. Адлабалі нават лепей, чым некаторыя дарослыя. Было і рок-н-ролу, і лірыкі. Наконт гэтага хлопчыка на сола-гітары – бачна, што ўкладае душу, выводзіць кожную нотку. Гэта рэспект безумоўна настаўніку. Потым да мікрафону выйшла дзяўчынка-басістка і звонкім голасам сьпела з гуртом некаторыя старыя добрыя кампазіцыі кшталту “Still of the Night”, “Burn” пёплаўскі. А вось на “Highway to Hell” раптам зьявілася сьвятло, запрацавалі пражэктары, а яшчэ пачало працаваць разьліўное піва. Адбылося тое ў вельмі ўдалы момант, што нават былі думкі, а ці то ня фэйк з адсутнасьцю сьвятла?

CLAN

Хлопцы вяртаюцца на сцэну пасьля доўгага перапынку, больш году. І вяртаюцца гучна. Паказалі клуб зусім зь іншага боку, і той адгукнуўся як сьлед на шчыльную качовую музыку. Сьвятло, якое ўжо працавала на поўную моц, паказала, як можна. Мяркую, усе былі задаволеныя, і музыкі, і публіка. Дарэчы, прадставілі новага драмера, маладога хлопца, у якога, як вырашылі калегіяльна, усё абавязкова атрымаецца.

TRIANGLE

Мамкины бусы. Ну вось што за назва? Я б убачыў дзе, сказаў “наркаманы нейкія ямайскія” – ды пайшоў міма. Гэты гурт павінны быў выступаць гэтым вечарам. Але хвароба не абмінула ня толькі Пецю, таму Андрэй Апановіч (амаль як той, што зь Літвінтроля) у адзіночку са сваёй акустычнай гітарай адыграў за ўвесь свой праект, імя якому Triangle. Як? Хітрасьць тэхнікі. Працэсар, які запісвае першыя некалькі тактаў, а далей музыка сам сабе акампануе. Гітару сваю Андрэй змудраваў выкарыстоўваць яшчэ і як перкусію месцамі. Выйшла насычанае і атмасфернае гучаньне. Цікавая і “заліпальная” музыка. І народ, бачна, вельмі зацаніў.

STORM

Задаволены вядоўца распавёў, што тое была збольшага ягоная ідэя – паставіць такі незвычнайны акустычны нумар паміж цяжкіх гуртоў. Атрымалася сапраўды ўдала. А пакуль на чарзе гурт The Storm, зладзіўся чарговы конкурс, урывак зь якога можна бачыць на фота. А калі “Шторм” пачалі, я адразу ўзгадаў Stardust Circus зь іхнай шыльдай першага глэм-року на Беларусі. А яшчэ выказваньні пра адсутнасьць нармалёвага хэві ў краіне, такога, каб ня клон Арыі. Дык паглядзіце на Балашова – жывыя васьмідзясятыя! Сцэнічныя паводзіны ўзорныя. Гэта моцная рыса для любога гурта. Даволі цікавая і прыгожая песьня была самай першай. Завецца “Віртуальнасьць”. Здагадайцесь, аб чым.

ЯNKEY

Гурт Яна Жэнчака, вядомага па праекту In Search For. Вядоўца Юры ня мог не задаць пытаньне: “Ян, чаму ваш гурт завецца Янкі?” На што той даволі ўпэўнена выкруціўся, відаць, ня ў першы раз. Рыхтаваліся даволі доўга, пасьпелі шмат патрыньдзець. А што тычыцца музычнай часткі – канешне ж упэўнены вакал і добрае супольнае выкананьне. Ведаем, што гурт калісь удзельнічаў у адборы на Еўрабачаньне. У выніку, як бачым, зьвярнуў з папсы ў даволі фарматны такі хард-н-хэві.

AILLION

Ну а гэтыя былі на сваім звычным узроўні. Далі жару нармалёва. Дарэчы, з новым драмерам, які засвоіў праграму за дзьве рэпетыцыі. І перад надыходзячым рэлізам. Адно што публікі амаль не засталося, тое крыўдна.

Потым быў абяцаны джэм, куды выйшаў нават сам Леанід Абрамавіч, дырэктар. Паігралі дзядзькі рознага хард-року. Потым Абрамавіч ужо без усялякіх паперак ды безь мікрафону зрабіў такую прамову:

“Мяне часта пытаюць, як твой бізнэс? А я адказаць магу адно. Не магу назваць бізнэсам справу, якая йдзе ад сэрца”.

Дык няхай жа яно так і будзе! З Народзінамі, “Твой Звук”. Плёну, посьпехаў і даўгалецьця!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Зьміцер Сачыўка

Як крама “Твой Звук” справіла дзесяцігодзьдзе ў сьвежаадчыненым менскім клубе “Піраты”

А ў другой частцы рэпартажу — працяг і плюс фота з адкрыцьця клуба

Бадай, кожны другі ведае гэтую фірму, гэты брэнд, асабліва музыкі. Вось ім і стукнула ўжо цэлых дзесяць год. За гэты час крама пасьпела зьмяніць некалькі месцаў дыслакацыі, але заўсёды заставалася даступнай і запатрабаванай для спажыўцоў музычнага асартыменту.

На імпрэзу сьвяткаваньня былі запрошаныя сябры, партнёры і проста супрацоўнікі фірмы. Такім чынам, у канцэртнай праграме былі наступныя імёны: гурт The Storm з тварам, які вы ўсе ведаеце – Аляксеем Балашовым, які гэтым разам быў бяз барады і ў файным рок-н-рольным вобразе. Удзел павінны быў узяць Пётр Елфімаў, які, на жаль, захварэў. Але і безь яго цікавых асобаў хапала – Aillion, Яnkey, знакаміты настаўнік Віктар Паяркоў са сваімі вучнямі, і тое ня ўсё. Аба ўсім па парадку.

Нельга пакінуць без увагі сам клуб. Усё ж пакуль мала хто тут пабываў і няшмат людзей ведаюць увогуле. Разьмешчаны ён даволі зручна, у дзьвюх станцыях метро ад цэнтру (пяць хвілінаў ходу ад Пралетарскай), што дае дадатковае выгоды перад Рэпаблікам, якому Піраты суцэль здольныя скласьці канкурэнцыю. Памяшканьне прасторнае ды ўтульнае, месца чалавек на 600, танцпляц дамінуе над бакавымі і заднімі ланцугамі сталоў, ня меней утульнымі. Кошты бару, прынамсі гэтым разам, сапраўды дэмакратычныя. Сцэна абсталяваная не абы-як ды й сьвятло абяцала быць добрым, калі кідаеш позірк на дадзеную тэхніку па ўсіх бакох. Гук, забягаючы наперад, выйшаў прыемным напрацягу ўсяго шоў, нават для майго вуха, расьпешчанага нядаўнім віленскім канцэртам Saturnus. Адзін мінус — паленьне ў памяшканьні я бы ўсё ж параіў забараніць. Дык чаму сьвятло только “абяцала”?..

А таму што сьвятла не было ад самага намінальнага пачатку – і яшчэ пару гадзін. Клуб сустракаў паўзмрокам і сьвечкамі. Нешта ў гэтым было, так. А сітуёвіна сапраўды нестандартная, але як было сказана, і тое стала лозунгам вечару, “Твой Звук” можа ўсё!” Яны, вераце, знайшлі нейкі дызельны генератар і ад яго запіталі ўсю сцэну ды йшчэ нейкія ліхтары. І не, ніякіх лямантаў ды праклёнаў у быдлабеларускім стылі – усе ўсё зразумелі ды цёпла па-сяброўску прынялі.

ІЛЮЖАН

Адкрываць канцэрт было даручана гурту Ілюжан. Вось такая назва. Проста і няхітра – Ілюжан. Зразумела, мне даводзілася чуть гэтую каманду ўпершыню – я ж вэлас. А каманда прыемная. Паўакустычная музыка зь віяланчэльлю і асобным перкусіяністам, джазавым гітарыстам, ня меней джазавым слэпавым басістам (прабачце тэрміназадроцтва аматару) і таго ж тыпу вакалісткай, з выдатным, узорным беларускім вымаўленьнем, дарэчы. Файны ненапружны гурт. Займеў даволі цёплы прыём сярод публікі, якая хутчэй за ўсё прыйшла зусім не для такой музыкі, imho.

Роль вядоўцы выконваў Юры Віленчык. Харызматычны цікавы дзядзька, заўсёды знойдзе што распавесьці, які анекдот затравіць. І што прыемна – бяз гэтых падколак у бок бездапаможных ахвяраў сярод публікі, як бывае. Ён і ўвёў у курс усяго, што мае адбыцца, потым з пытаньнем: “Ці бачылі вы калісь дырэктара “Твайго гуку?” запрасіў на сцэну Леаніда Абрамавіча, які піхнуў сьпіч у стылі “генеральны дырэктар на карпаратыве”: распавёў пра гісторыю фірмы, пералічыў усіх датычных і выказаў падзякі. Ну а што, па сутнасьці, карпаратывам тое і было – для іх, супрацоўнікаў, якія ладзілі фуршэт за столікамі.

ВУЧНІ

Як і было абяцана, на сцэну пасьля строгіх наказаў настаўніка пачалі ўзьнімацца дзеці. Уласна, узростам маладзейшыя нават за падлеткаў. То гурт, раней вядомы пад назвай Kiwi, вучні Віктара Паяркова, культавай фігуры у беларускай музычнай справе. Найбольшай увагі заслужылі два хлопчыкі-гітарысты, па 12 і 11 гадоў. Адзін зь іх ужо нават меў вопыт джэму са Стывам Ваем, быў нарачоны “юным Джымі Пэйджам” і зараз носіць аўтограф таго на сваім інструменьце. Вучні малайцы. Адлабалі нават лепей, чым некаторыя дарослыя. Было і рок-н-ролу, і лірыкі. Наконт гэтага хлопчыка на сола-гітары – бачна, што ўкладае душу, выводзіць кожную нотку. Гэта рэспект безумоўна настаўніку. Потым да мікрафону выйшла дзяўчынка-басістка і звонкім голасам сьпела з гуртом некаторыя старыя добрыя кампазіцыі кшталту “Still of the Night”, “Burn” пёплаўскі. А вось на “Highway to Hell” раптам зьявілася сьвятло, запрацавалі пражэктары, а яшчэ пачало працаваць разьліўное піва. Адбылося тое ў вельмі ўдалы момант, што нават былі думкі, а ці то ня фэйк з адсутнасьцю сьвятла?

CLAN

Хлопцы вяртаюцца на сцэну пасьля доўгага перапынку, больш году. І вяртаюцца гучна. Паказалі клуб зусім зь іншага боку, і той адгукнуўся як сьлед на шчыльную качовую музыку. Сьвятло, якое ўжо працавала на поўную моц, паказала, як можна. Мяркую, усе былі задаволеныя, і музыкі, і публіка. Дарэчы, прадставілі новага драмера, маладога хлопца, у якога, як вырашылі калегіяльна, усё абавязкова атрымаецца.

TRIANGLE

Мамкины бусы. Ну вось што за назва? Я б убачыў дзе, сказаў “наркаманы нейкія ямайскія” – ды пайшоў міма. Гэты гурт павінны быў выступаць гэтым вечарам. Але хвароба не абмінула ня толькі Пецю, таму Андрэй Апановіч (амаль як той, што зь Літвінтроля) у адзіночку са сваёй акустычнай гітарай адыграў за ўвесь свой праект, імя якому Triangle. Як? Хітрасьць тэхнікі. Працэсар, які запісвае першыя некалькі тактаў, а далей музыка сам сабе акампануе. Гітару сваю Андрэй змудраваў выкарыстоўваць яшчэ і як перкусію месцамі. Выйшла насычанае і атмасфернае гучаньне. Цікавая і “заліпальная” музыка. І народ, бачна, вельмі зацаніў.

STORM

Задаволены вядоўца распавёў, што тое была збольшага ягоная ідэя – паставіць такі незвычнайны акустычны нумар паміж цяжкіх гуртоў. Атрымалася сапраўды ўдала. А пакуль на чарзе гурт The Storm, зладзіўся чарговы конкурс, урывак зь якога можна бачыць на фота. А калі “Шторм” пачалі, я адразу ўзгадаў Stardust Circus зь іхнай шыльдай першага глэм-року на Беларусі. А яшчэ выказваньні пра адсутнасьць нармалёвага хэві ў краіне, такога, каб ня клон Арыі. Дык паглядзіце на Балашова – жывыя васьмідзясятыя! Сцэнічныя паводзіны ўзорныя. Гэта моцная рыса для любога гурта. Даволі цікавая і прыгожая песьня была самай першай. Завецца “Віртуальнасьць”. Здагадайцесь, аб чым.

ЯNKEY

Гурт Яна Жэнчака, вядомага па праекту In Search For. Вядоўца Юры ня мог не задаць пытаньне: “Ян, чаму ваш гурт завецца Янкі?” На што той даволі ўпэўнена выкруціўся, відаць, ня ў першы раз. Рыхтаваліся даволі доўга, пасьпелі шмат патрыньдзець. А што тычыцца музычнай часткі – канешне ж упэўнены вакал і добрае супольнае выкананьне. Ведаем, што гурт калісь удзельнічаў у адборы на Еўрабачаньне. У выніку, як бачым, зьвярнуў з папсы ў даволі фарматны такі хард-н-хэві.

AILLION

Ну а гэтыя былі на сваім звычным узроўні. Далі жару нармалёва. Дарэчы, з новым драмерам, які засвоіў праграму за дзьве рэпетыцыі. І перад надыходзячым рэлізам. Адно што публікі амаль не засталося, тое крыўдна.

Потым быў абяцаны джэм, куды выйшаў нават сам Леанід Абрамавіч, дырэктар. Паігралі дзядзькі рознага хард-року. Потым Абрамавіч ужо без усялякіх паперак ды безь мікрафону зрабіў такую прамову:

“Мяне часта пытаюць, як твой бізнэс? А я адказаць магу адно. Не магу назваць бізнэсам справу, якая йдзе ад сэрца”.

Дык няхай жа яно так і будзе! З Народзінамі, “Твой Звук”. Плёну, посьпехаў і даўгалецьця!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Зьміцер Сачыўка

Нягледзячы на тое, што матэрыял быў зроблены яшчэ ў панядзелак, існавалі іншыя лакальныя траблы… Выбачайце. Нарэшце вось (для некаторых) доўгачаканы рэпартаж. Пісаць пра тое, як ўсё адбылося, няма шмат сэнсу, толькі падкрэсьлю, што фэст такога фармату адбыўся ўпершыню, аб чым было абвешчана задоўга да імпрэзы. Адбылася падзея 14 сьнежня ў клубе «Re:public».

Першы фэст выйшаў выдатным. Але былі ўсё ж і мінусы. Ну, «першы блін», як кажуць ў народзе… Увогуле ўсё атрымалася файна і з атмасферай ўрачыстасьці. Былі і намінацыі, і ўзнагароды, дыпломы, некаторыя шчасьліўцы атрымалі тату-машынкі. Шмат прыгожых тауіраваных дзяўчын, хлопцаў.

Выдатнае журы: Аляксей Йофэ, Тодар Кашкурэвіч (вядомы і выдатны чалавек), Рыгор Таболіч (выдатны бацька выдатнага сына), Алег Чарнышоў (мастак і дызайнер зь вялікай літары!), Віктар Мінко, Юры Брэсцкі, Ала Рамазанава.

Музычная частка пасавала таксама: (The Conspiraters, B:N, Міхей Насарогаў (той самы Рокер Джокер), Krama, Yellow Brick Road). Выступ прадстаўнікоў клуба «Shibari» (японскі накірунак бдсм, але бяз жорскасьці). Прыгожыя дзяўчыны танчылі і падцяплялі натоўп.

Майстрам тату ў межах конкурсу было прапанавана хуценька намаляваць што-небудзь. Некаторыя з прыйшэльцаў пасьпелі і гарэлку прадэгуставаць, для тых, хто ў танку, — «Тутэйшая». Шмат розных лакацый па ўсім клубе, уключаючы боды-арт, крэатыўную стрыжку, маляваньне накшталт тату — хной. І навокал татуіроўкі! Напрыканцы незапланаваныя прызы ад арганізатара падзеі Алеся Таболіча, яшчэ й фаер-шоў перад ўваходам ў памяшканьне клуба.

Карацей, глядзім фота.

Прывітаньне. У гэтым топіку вы ўбачыце шмат прафесійных відэа, якія былі прадастаўленыя летувіскім бокам спецыяльна для BelMetal з забаронай далейшага распаўсюджваньня па сеціву. Калі ласка, карыстайцеся спасылкай на гэтую старонку нашага сайту ці на крыніцу відэа — ютуб-канал аўтара. Ня будзьма быдлам!

Чаго толькі не адбылося за тыя дні, праведзеныя намі ў Вільні. Але перш за ўсё, і тое было галоўнай мэтай, – фестываль Vilkų Žiema з удзелам дацкіх думераў Saturnus.

Даўно ні для каго не сакрэт, па якой схеме беларусы езьдзяць у гэтыя вашыя еўропы. Бескаштоўная віза для набыўшых квіток на канцэрт грамадзян РБ. Звычайна то “шоп-тур на ляпісаў”. Цяпер і ў літоўскай амбасадзе пачалі пытацца ў падазроных асобаў, ці ведаюць яны хоць, куды едуць ды хто выступае. Ёсьць жарт: выступаюць Ozas і Akropolis.

А выступалі акрамя Сатурнаў нашыя родныя Gods Tower у рамках туру па бліжэйшаму замежжу, выступалі волаты The Church Of PUNGENT STENCH з Аўстрыі, DARKENED NOCTURN SLAUGHTERCULT зь Нямеччыны. А адкрывалі канцэрт летувісы REGRESSIVE.

Першае відэа — нарэзка выступаў усіх гуртоў. Калі ласка азнаёмцеся і зацаніце гук і сьвятло, каб займець эрэкцыю на ўсе астатнія.



Давайце дамовімся. Я ня быў акрэдытаваны як журналіст, таму рэцэнзіі прафесійнай тут ня будзе. Тым болей калі ў арганізме была выяўленая прысутнасьць крыві ў алкаголі…

REGRESSIVE

Regressive даволі бадзёра распачалі. Дзякуючы ім была магчымасьць распрабаваць гук і сьвятло, якія былі, бляць, шыкоўныя напрацягу ўсяе імпрэзы! Сьпід/блэк з вакалістам у масцы і ахвігеннай камізэльцы. Норм.

GODS TOWER

Gods Tower было прыемна бачыць у ролі ўласнабеларускіх зорак на еўрапейскай зямлі. Паслухаць звароты Лэсьлі на ангельскай. Дарэчы, аніяк ня думаў, што мой бчб апынецца адзіным у зале – вунь на ляпісаў сваіх вы ж тоўпамі стаіцё са сьцягамі. Незразумела. А выступ шыкоўны. Пра гук я ўжо казаў, таму пахвалім сьвятло. Пахвалілі. Цяпер пахвалім гурт за бездакорнае выкананьне. Прагучала ўсё тое, што павінна было прагучаць. Быў, канешне ж, і новы сінгл. Уласна, усё было выдатна, глядзіце відосы. Гаставары норм.
У дадатак — размова між гуртом і мясцовым фэнам:
— Альбо выпускайце новы альбом, альбо пойдзем на вас вайной!
Таўэры прызадумаліся:
— Мы яшчэ падумаем, як лепей. Альбо прыняць вайну, прайграць ды трапіць у Еўразьвяз, альбо выпусьціць альбом ды застацца ў Мытным зьвязе…

SATURNUS

Ну і вось гэты здаравенны язь. Saturnus. Атмасфера, еднасьць, шчыльнейшы гук, выдатныя мелодыі, глыбокі вакал, адначасовая сканцэнтраванасьць і аддача музыкаў. Што тварыла сьвятло – гэта фантастыка. Зноў жа – відэа ня дасьць схлусіць. Лепшыя песьні ўсіх перыядаў творчасьці. Не магу судзіць неперадузята: для мяне ўсё гэта зьлілося ў адзіны працяглы аргазм. Але была тэма, на якой сышлася ўся зала – гэта кампазіцыя “A Father's Providence”, якой не было ні ў асноўнай частцы, ні ў бісе. Выканалі яе ўжо амаль нечакана, спытаўшы дазволу на “яшчэ сем хвілінаў”. Карацей, мы ўсе ведаем, што такое Сатурнус, ведаем, на што здольныя гэтыя дзядзькі. І яны усё зрабілі на высокім узроўні, як мае быць. Норм.










Памятаеце, аб чым дамаўляліся? Дык вось астатнія гурты нармалёва ўбачыць не атрымалася, бо потым мы тусілі з сатурнусамі ля клуба, размаўлялі за музыку, за канцэрты, ды й увогуле за жыцьцё. Узгадвалі Мінскас, добры утульны клуб Рэактар і дзядзьку з тубай. Абвучылі нас правільна вымаўляць “скёль”. Норм.

THE CHURCH OF PUNGENT STENCH

DARKENED NOCTURN SLAUGHTERCULT

А за відэа мы выкажам падзяку Farshas’у зь летувіскага гурта Agonija і вельмі папросім не расьцягваць іх на сацсеткі. Глядзіце іх празь ютуб-канал чалавека ці ўмантаванымі з канала, як то робім мы. Ён вельмі пастараўся для нас усіх. Ačiū!

Дзякуй тым, хто мае дачыненьне да падобных шоў. Вільнюс, алус, віскіс, тэкілас і Сатурнус – цудоўны ўікэнд. Норм. Усім раю.

Тэкст: Ян Мачульскі.

Avenged Sevenfold зусім нядаўна выпусьцілі мультсерыял Hail to the King. Нагадваем, што адным са стваральнікаў гэтага “метал-цуду” стаў чалавек, які актыўна ўдзельнічаў у стварэньні Metalocalypse. Мультфільм складаецца з шасьці кароценькіх і вельмі цікавых эпізодаў.

Новы год разам з Кадядамі ўжо сьпяшаюцца да нас, і мы іх зь нецярпеньнем чакаем! Наступная навіна прынясе з сабой крышку гэтай цудоўнай атмасферы! Ды й хто сказаў, што Новы год ня можа быць у стылі метал?!

Шаноўныя металісты, ці гатовыя вы азнаёміцца з новым метал-мультсерыялам? Вакханалія з суворым гумарам і морам крывы, з наматанамі на меч кішкамі працягваецца.

Імя гэтаму – Hail to the King. І аўтарам зьяўляецца Jon Schnepp, адзін з тых, хто адказваў за анімацыю культавага Metalocalypse. Новы мульт будзе радаваць нас тым жа гумарам, толькі градус яго будзе яшчэ вышей. У сеціве вельмі мала падрабязнасьцяў, але першы выпуск выйдзе ўжо 15-га сьнежня, таму вельмі хутка мы ўсё ўбачым самі. А пакуль вашай увазе трэйлер.

Аўтарамі саўндтрэка выступае гурт Avenged Sevenfold.

Сяргей Бохан (Rocker)

Прывітаньне ўсім, мы знаёмім вас зь відэа-навінкамі мінулага тыдню. Тыдзень выдаўся багаты на рэлізы розных эктрым напрамкаў, але мы прапануем вам паглядзець кліпы, якія болей адносяцца да класічнага металу і року. Тройка першага зімовага тыдню — Voivod, Chrome Division і Instronaut.

7 сьнежня, субота, выходны дзень… З чаго пачаць? Кава, душ, кніга на стале, плэйлiст, перагружаны музыкай, якая грыміць на ўсю моц, настрайвае на пэўны лад. Гэта файна – страціць сябе на некаторы час у кнігах, у музыцы i у сваiх думках…

Вечар абяцаў быць адрыўным i драйвовым, таму што ў рамках туру па СНД з прэзентацыяй сінгла «Roll Out» у клубе Re:Public даваў канцэрт легендарны беларускi гурт GODS TOWER. Прыхільнікаў прыйшло звышдастаткова: клуб быў цалкам запоўнены. У разагрэве ўдзел прымалi таксама ня менш цiкавыя каманды, такiя як Re1ikt і IvoryGod.

Мае чаканьні спраўдзіліся, бо канцэрт прайшоў на вышэйшым ўзроўні, ўражаньнi «зашкальвалi». Хачу падзяліцца сваёй шквальнай энергетыкай ад убачанага і перадаць вам магутныя «метал-зарады».

Re1ikt

Адкрыў канцэрт гурт Re1ikt. Яны гралi настолькі шчыра i натхнёна, што ад песьні «Рана на Iвана» у мяне па целе iшлi дрыжыкi. Гітарныя эфекты надавалi iх музыцы асаблiвае гучаньне, што падкрэсьлiвала гэты непаўторны стыль. У цэлым гурт парадаваў сваім выступам, публіка іх прыняла цёпла i ўзьнёсла.

IvoryGod

Гурт з Гомелю IvoryGod працягнуў канцэртную праграму. Хлопцы выконваюць свае песьнi ў лепшых традыцыях трэш-металу. У iх музыцы адчувалася тэхнічнасьць, хуткасьць, моц i агрэсія. Вакалicт Канстанцін Лобаў паводзiў сябе на сцэне дзёрзка i энергічна. У ходзе выступу ўдзельнікі гурта пасьпявалі размаўляць са шматлiкай аудыторыяй слухачоў, трымаць танцпляц у запале. Было сапраўды па-пякельнаму горача.

GODS TOWER

На cцэну выходзіць GODS TOWER. І быў гурт сустрэты гучнымi апладысментамi i авацыямi. Былі выкананыя ўсім вядомыя песьнi: «Twilight Sun», «An Eye For An Eye», «Civilization», «Evil» i iншыя. Такога iмпэту даўным-даўно ня чулi ў сталiцы. Лiдар гурта і сапраўдны патрыёт Pадзiмы Lesley Knife прызнаўся ў шчырай любовi да Менску.

Гуртом быў запрошаны ўкраiнскi музыка – ударнiк Канстанцін Зьмяеўскi. Адметнай прыкметай яго прыналежнасьцi да Ўкраiны зьяўляўся сьцяг, якi быў прымацаваны побач з барабанамi. Канстанцiн прыехаў да нас у Беларусь з мэтай, каб выступаць за Ўладзіслава Сальцэвіча.

Хочацца адзначыць, што дзякуючы такiм камандам як Gods Tower, iх незвычайнаму таленту ды харызме будзе жыць беларуская метал-сцэна i выклiкаць толькi cтаноўчыя эмоцыi ў слухача.

Тэкст: Настасься Пеўнева aka -Вена-Rе-ятна-) пад рэд. Christian
Фота: Дзiяна Рудакова aka Norge

Самы цудоўны час года, на маю думку, – гэта зiма! Нягледзячы на тое, што за вакном то дождж, то сьнег, то завіруха. Але галоўнае, каб на сэрцы заўсёды было цёпла i утульна.

Калi вы ня ведаеце, дзе набыць добры настрой, тады вам трэба абавязкова наведваць розныя мерапрыемствы, якія могуць вас ўзбадзёрыць ад паўсядзённай мiтусьні, надаць жыцьцю больш яркіх фарбаў.

5 сьнежня 2013 прайшло мерапрыемства «Hard Day» у клубе «Jack Club».

Jack Club — выдатнае месца для адпачынку ў цэнтры гораду. Добрая музыка ды сакавіты гук пакінулі прыемныя ўспамiны ад вечару.
Удзел у мерапрыемстве прымалi наступныя гурты: HOK-KEY (Менск, хэдлайнеры), MUUNS (Віцебск), Tim Erna (Менск).

Зь неверагоднай харызмай і «чартоўскiм» бляскам у вачах арганізатары і вядоўцы Сяргей Грудзiна i Руслан Вiнaкураў правялi праграму канцэрта.

Перад выступам гуртоў яны зладзілі захапляльныя конкурсы: «спрытныя ручкі», «феерверк на галаве». Усiм, хто знаходзiўcя у зале, гэта вельмi імпанавала.

MUUNS

Першым на сцэну выйшаў гурт MUUNS, якi сваiм выступам напоўнiў залу ап'яняльнай весялосьцю. Шмат людзей танчыла, бо музыка была настолькi шчырай, што ногi самi йшлi ў пляс. Франтмэн гурта Сьцяпан пасьпяваў нават жартаваць з публікай, задаваў інтрыгуючыя пытаньні, паводзіў сябе на cцэне вольна i артыстычна. Выступілі музыкi на выдатна.

Атрымалася нават задаць некалькi пытаньняў пад завяршэньне канцэрту. Адказвае лідар MUUNS Сьцяпан Сьцепанец:

— У вас вельмі своеасаблівае гучаньне… Як бы вы aхарактарызавалi ваш гурт, стыль музыкі ў якім граеце?

— Мы аб'ядноўваем ў нашай творчай музычнай дзейнасьцi розныя напрамкі ад кантры, блюзу, пост-року, заканчваючы нетрадыцыйным музычным стылем, як то suicidal indie. На маю думку, якасьць музыкі – гэта галоўнае. Калі праслухаўшы, ты можаш нешта сказаць аб ёй.


— Што вас натхняе на напісаньне англамоўных тэкстаў? Якую тэматыку закранаеце?

— Перш за ўсё, натхняюць людзі, навакольнае асяродзьдзе, у якiм мы жывем. А тэматыка, якую мы ўздыдымаем, дастаткова актуальная: алкагалізм, наркаманія і суіцыд, але пры гэтым мы не даводзім слухачоў да дэпрэсіўнага стану – лёгкая доля самаіроніі ніколі не пашкодзіць.

Tim Erna

Наступным на cцэне пачаў выступаць гурт Tim Erna. Музыкі працуюць у аўдыёвізуальным жанры, умоўна названым імі «рок-тэатр». Музыка вельмі меладычная. Яна лёгка ўспрымаецца на слых. Прыхільніцы творчасьці гурта былі ў захапленьні ад iх выступу.

HOK-KEY

Доўгачаканыя хэдлайнеры мерапрыемства – гурт «HOK-KEY» –завяршылі канцэртную праграму. Адчуваўся прафесіяналізм музыкаў у кожным гуку. Вакалicт Рудовiч Дзьмiтрый cьпяваў ад душы, у голасе перапляталася меладычнасьць з жорсткасьцю. Металiчная атмасфера запоўнiла ўсю залу. Удзельнiкам гурта ўдалося запалiць вагонь у сэрцах слухачоў.

Таму тым, хто не ўяўляе свайго жыцьця бяз музыкі, хочацца пажадаць: нягледзячы нi на халады, нi на маразы, дарыце адзін аднаму пяшчоту i ўтульнасьць, а ў гэтым вам дапамогуць наведваньнi ўлюбёных канцэртаў. І не забывайце пра галоўнае зімовае правіла: не лавіце ротам сьняжынак, калі ня ўпэўненыя, што ўсе птушкі ўжо паляцелі на зімоўку.

Тэкст: Настасься Пеўнева (-Вена-Rе-ятна-) пад рэд. Я.Мачульскі (Christian )
Фота: Дзiяна Рудакова (Norge )

Вы ўсё цудоўна разумееце.

Канцэртная металічная восень завяршылася моцным штогадовым трыб'ютам Metallica. Прайшла імпрэза 30 лістапада ў клубе «Цэнтр».

Яшчэ за гадзіну да пачатку, падыходзячы к будынку Палаца Рэспублікі, дзе разьмешчаны клуб, дзівосна было бачыць доўгую чаргу, якая цягнулася ад увахода да самага праспекта. Даўно такога не было на «прахадных» канцэртах, і тады я ўжо быў амаль упэўнены, што шоў атрымаецца выдатным!

Увогуле так і было. Арганізатары вольны час, які выпаў з-за зьляцеўшага гурта Magneti[k]a вырашылі прысьвяціць наладкам гуку. Чарга на вуліцы стала значна менш, і можна было пачынаць.

Адкрыцьцё трыб'юта выпала новаму гурту S.C.A.R., які такім чынам дэбютаваў на айчыннай металічнай сцэне. Даволі моцна, але чагосьці не хапала… Ўсё ж то было першым больш-менш упэўненым крокам. Таму спадзяюсь, мы іх яшчэ пабачым і пачуем, ня толькі на падобных «салянках», але і на такіх канцэртах, дзе можна ўволю разгарнуць сваю творчую рэалізацыю. Мне яны збольшага спадабаліся.

Потым выйшлі Electrum, якія пачалі неяк сьціпла. Спатрэбілася дапамога людзей з залы, каб выканаць Metal Militia, бо словаў ня ведаў і сам вакаліст – Антон Тайменцаў. Але затым хлопцаў выратавала альтэрнатыўнае выкананьне зубадрабільнай Battery зь сімфанічнымі партыямі, толькі замест аркестра — прыгажуня зь «сінтам».

Вядоўцы вечара, харызматычныя Андрэй і Арцём таксама падцяплялі са сцэны і прапанавалі розныя конкурсы ў паузах паміж гуртамі. Адзін зь іх, а менавіта Арцём Кандраценка, вядомы як басіст Nightside Glance, падчас выступу Versus7 засьпяваў разам зь імі! Такім чынам на сцэне можна было бачыць так званы «Кандраценка Conspiracy», бо Арцём ёсьць братам ня толькі па металу, а яшчэ і родным брацельнікам гітарысту «версусаў» — Андрэю Кандраценку. Дарэчы, як потым выявілася, другі вакаліст гурта пакінуў каманду за паўгадзіны да пачатку трыб'юта, што ўсё ж не перашкодзіла ім спраўна даць чаду. Тым больш хлопцы падышлі да творчага працэсу зь іншага боку і прадставілі песьні «мятлы» як быццам іх напісалі яны самі! Ня ўсім гэта прыйшлося даспадобы, але было цікава паслухаць.

Як заўжды на шматлікіх канцэртах, далей — знакамітыя Aillion, пра якіх асобна казаць няма чаго, бо яны самі наконт сябе ўжо даўно ўсё растлумычылі! Пачаўшы з баявіка Master of Puppets, яны драйвова і моцна дабівалі натоўп, паступова падцяпляючы і так ўжо сьпякотную атмасферу. І ў іх не абышлося без сюрпрызаў. На выкананьне For Whom The Bells Tolls быў запрошаны Антоніо, былы драмер Камаедзіцы — той самы, што некалі на закрыцьці "Massa Brutto" быў прадстаўлены як новы ўдзельнік гурта, а потым пакінуў яго празь некаторы час.

А што тычыцца ўмоваў мерапрыемства, тэхнічных канешне ж, то сьвятло было жудасным, яго не хапала, каб давесьці градус каляхаваньня да пікавай кропкі, гук таксама кульгаў на абедзьве нагі час ад часу. Усе роўна было прыемна правесьці час! Асабіста я здаволены. Натоўп шалеў, а што яшчэ трэба?!

Самы смак і чад адбыўся на апошняй песьне, калі выканаць Seek & Destroy выйшлі амаль ўсе удзельнікі гуртоў, што рвалі струны і глоткі ў гонар Металікі! Таксама прыемна было бачыць прыгожую клавішніцу гурта Electrum, якая ня маючы мікрафона ў руках, крычала што ёсьць моцы! Вось так ўсё і адбылося.

Вялікі дзякуй усім, хто прысутнічаў. А гуртам я асобна ўдзячны за музычныя аргазмы, якія я час ад часу лавіў на працягу вечара. Я скончыў, цягніце свае памідоры!

Тэкст і фота: Зьміцер Сачыўка aka GotieRipper

І зноў прывітаньне, на мінулым тыдні з новымі кліпамі была напруга, таму зараз мы адыграемся за цэлыя два тыдні. Сёньня нас будуць цешыць гурты: Saxon, Amaranthe і Avatarium. Жанрава выканаўцы вельмі розныя, але іх новыя рэлізы надта цікавыя ў розных аспектах.

Гурт Gods Tower выпускае 4 сьнежня сінгл пры падтрымцы World of Tanks

Легендарны беларускі рок-гурт Gods Tower запісаў сінгл "Roll Out". У яго ўвайшлі новыя песьні "Roll Out" і "Field of the Dead".

Сінгл лагічна працягвае тэматыку войнаў, да якой Gods Tower зьвярталіся больш за 10 гадоў таму: на думку музыкаў, кампазіцыя стане ў адзін шэраг з баевікамі «Heroes Die Young» і «Civilization».

«Roll Out» выдадзены ў выглядзе сяміцалевай вінілавай кружэлкі і аўдыёкасеты пры падтрымцы кампаніі Wargaming.NET, чыя гульня «World of Tanks» стала натхняльніцай кампазіцыі «Roll Out».

Абодва выданьні будуць утрымліваць спецыяльныя налепкі зь інвайт-кодамі для гульні.

Лідэр Gods Tower Уладзіслаў Наважылаў (aka Lesley Knife) распавёў пра гісторыю стварэньня кампазіцыі:

«Гульня World of Tanks зьявілася ў маім жыцьці паралельна з адраджэньнем гурта і яна першым часам толькі і ратавала мяне ад дэпрэсіі. Ці варта зьдзіўляцца, што менавіта гэтая гульня стала крыніцай натхненьня для першай па-сапраўднаму новай рэчы? І што робіць яе асабліва сімвалічнай — тое, што мы ўжо даўно прадбачылі напісаньне такой песьні. Усё склалася ўдала, што тут скажаш… так што „Roll Out“!

4 сьнежня, у першы дзень тура сінгл „Roll Out“ афіцыйна выйдзе на носьбітах, будзе прэзентаваны ў інтэрнэце і даступны ў лічбавай версіі.

У падтрымку гэтага рэліза Gods Tower адправіцца з турам „Roll Out“ па Беларусі, Расеі, Украіне, а таксама выступіць на літоўскім фэсьце Vilku Ziema.

Упершыню „Roll Out“ прагучаў на канцэрце BelMetal: Burning Wheel

Даты наступных выступаў:

04.12.2013, Віцебск;
05.12.2013, Магілёў;
06.12.2013, Гомель;
07.12.2013, Менск;
08.12.2013, Горадня;
14.12.2013, Вільня;
15.12.2013, Берасьце;
21.12.2013, Бранск;
22.12.2013, Кіеў;
27.12.2013, Масква.

Апошнім часам здароўе франтмэна Motorhead Lemmy Kilmister'а, было тэмай размоў сярод фанатаў і ня толькі. Лідар гурта Motorhead “паспрабаваў” дэфібрылятар, а таксама пацярпеў ад гематомы. Ён быў вымушаны адмяніць некалькі выступаў у гэтым годзе. У новым інтэрв’ю пан Kilmister адзначае свае праблемы са здароўем як “расплату за добры час” у мінулым.

Kaltherzig паспрабавалі злучыць darkwave ды rock па-новаму

22-га лістапада на af-music (Германія) выйшаў новы сінгл беларускага праекта Kaltherzig пад назвай «Single».

Гучаньне Kaltherzig выйшла за стылістычныя межы, якія былі узведзеныя раней сярод гуртоў, што прапагандуюць змрочную рамантыку. Сінт-гатычныя элементы ў нязвыклай форме пераплятаюцца з запісанымі жыўцом ударнымі, а яскравыя вакальныя хады дадаюць глыбіні ды экспрэсіі.

Ацаніць кантраст зь мінулай творчасьцю праекта дапамогуць рэміксы ад вядомых gothic-industrial музыкаў Mechanical Moth (Германія) і Controlled Collapse (Польшча). На сінгл апроч таго патрапілі: лірычная кампазіцыя I Loved Her, рэмікс ад Lily Of the Valley (Польшча).

Сінгл прадстаўлены для бясплатнай запампоўкі тут.
Разам зь сінглам Kaltherzig прадставілі кліп на галоўную песьню рэліза.

Сьмілавіцкі палацава-паркавы комплекс — помнік сядзібна-палацавай архітэктуры другой паловы ХІХ стагодзьдзя. Палац складаецца з двух цагляных карпусоў, пабудаваных у розны час і аб'яднаных паміж сабой.

Першы (больш раньні) палац пабудаваны Станіславам Манюшкам у пачатку ХІХ стагодзьдзя ў замкава-гатычным стылі з выкарыстаньнем сцен старажытнага будынка (пабудаванага Марціянам Агінскім яшчэ ў другой палове XVII стагоддзя) у вёсцы Сьмілавічы, што знаходзіцца зусім недалёка ад сёньняшней сталіцы. У Станіслава Манюшкі, які атрымаў Сьмілавічы ад князя Агінскага, расло шасьцёра сыноў і чатыры дачкі. Падчас разьдзела бацькавых уладаньняў Сьмілавічы дасталіся Казіміру Манюшка, які ўзбагаціў жыцьцё сядзібы. Казімір заснаваў у Сьмілавічах школу для дзяцей, захапляўся прыродазнаўствам, асабліва батанікай. Апошняе зблізіла яго зь вядомым польскім навукоўцам, хімікам, біёлагам і лекарам, прафесарам Віленскага універсітэта Андрэем Снядэцкім, які пасьля часьцяком гасьцяваў у Сьмілавіцкай сядзібе.

Пасьля сьмерці Казіміра маёнтак перайшоў да малодшага з сыноў — Аляксандра, які ў 1856 годзе вырашыў пабудаваць новы палац побач з бацькавым. Але Аляксандр памірае, так і не завяршыўшы задуманае.

Яго дачка Паўліна сустракаецца зь Лявонам Ваньковічам і выходзіць за яго замуж. Ваньковіч, такім чынам стаўшы чарговым уладальнікам Сьмілавіч, завяршае да 1900 года распачатае Аляксандрам Манюшкам будаўніцтва. Гэтая больш позьняя частка палацавага комплексу пабудавана ў стылі неаготыкі з элементамі мадэрну. Уваход разьмешчаны з боку, процілеглага ўваходу ў стары палац.

Пасьля будаўніцтва новага палаца стары пачаў служыць памяшканьнем для прыёму гасьцей. У палацы разьмяшчалася карцінная галерэя (у якой асаблівае месца займала карціна Валенція Ваньковіча «Адам Міцкевіч на гары Аюдаг»), вялікая бібліятэка, найбагацейшы архіў дакументаў і рукапісаў Агінскіх, Манюшкаў, Ваньковічаў. Інтэр'ер палаца быў упрыгожаны росьпісам.

Парадны двор сядзібы акружаў парк, да якога прымыкаў вялікі сад. Парк быў пейзажны, натуралістычны. У кампазіцыі выкарыстоўвалася мноства экзатычных дрэў.
Існуе легенда, паводле якой сядзіба была зьвязана з магілёўскім трактам тайным падземным тунэлем, у якім магла паехаць запрэжка з конямі…

Зараз сядзіба знаходзіцца на тэрыторыі Сьмілавіцкага сельскагаспадарчага каледжа, яна перагружаная сучаснымі будынкамі. Губляюцца апошнія рысы вялікага і цікавага ў мінулым ансамбля сядзібы Манюшкі-Ваньковічаў. Адсутнасьць сродкаў і абыякавасьць людзей, вядзе да таго, што вельмі хутка Сьмілавіцкі палацава-паркавы комплекс будзе беззваротна згублены…

vk.com/architekture