Закаханы Фэст
Апублікавана
у
Рэпартажы
53 Фота
13 лютага я моцна напіўся.
Здавалася б, якое да гэтага дачыненьне мае мерапрыемства пад назвай “Закаханы Фэст”, якое праходзіла у гэты ж дзень у Рэпабліку.
Правільна, аніякага.
Але раз вы чытаеце гэты артыкул на музычным сайце BelMetal, а не ў мяне на сьцяне ўкантакце, то хутчэй за ўсё, што я зьбіраюся расказаць вам не пра свае п'яныя прыгоды, а пра значна больш цікавую рэч — пра канцэрт.
На закаханае паці я прыехаў на паўгадзіны раней з мэтай пазьбегнуць чаргі, і, хоць журналісты праходзяць па-за яе, на справе выходзіць так не заўсёды. Да майго шчасьця, люду апынулася ня вельмі шмат.
Злы ахоўнік дасканала абшукаў мяне, адабраў ваду і пасьпяхова прапусьціў. Перш за ўсё, я, не чакаючы пачатку сэту, пайшоў да бару з мэтай купіць піва (бо ваду ў мяне адабралі!)
І тут жа натрапіў на раскіданыя паўсюль ўлёткі гурта Камаедзіца, потым паглядзеў на кошт і зразумеў, што неверагодна зайздрошчу тым хлопцам, якім не даводзіцца марнаваць грошы на гэты дарагі і нясмачны алкаголь.
Але так як журналіст БелМетала (ды й ўвогуле журналіст) павінен быць у першую чаргу алкаголікам, мне прыйшлося адпавядаць ладу, трымаць марку, так бы мовіць.
Пакуль я купляў піва і шукаў месца, дзе б пасядзець і аддацца паглынаньню грахоўнага напою і праслухоўваньню грахоўнай музыкі, гэтая самая музыка на сцэне ўжо грала. А менавіта…
Парам пам пам.
Дагэтуль я ніколі ня бачыў Лютавер'е ўжывую. Але слухаў на запісах, і нават у гэтым вашым кантахціку ў мяне ў аўдыёзапісах ёсьць іх песьня.
Першае, што кінулася мне ў вочы, а дакладней у вушы — гэта фальшывыя сьпевы.
Аднак мяркую, што музыкі не вінаватыя ў гэтым, бо бліжэй да канца сьпеў глушыў большасьць інструмантаў, а напрацягу ўсяго астатняга часу гукач напэўна праводзіў нейкія дзівосныя маніпуляцыі, вынікам якіх выйшла вось гэта.
Гук у Лютавер'я быў ня самы лепшы, але, нягледзячы на гэта, хлопцы добра адыгралі свой сэт, і калі забыцца пра гэтыя дзіўныя рэчы, якія рабіліся з голасам.
Такім чынам… Да пачатку выступу наступнай каманды я пасьпеў завітаць у прыбіральню і гэта наведваньне так бы і не засталося ў маёй памяці, калі б мужык з суседняй кабіны раптам не пагадзіўся з маім меркаваньнем пра гук. Прычым, даволi такi красамоўна.
Скончыўшы інтэлектуальную размову аб фізіцы гуку, я вельмі задаволены выйшаў з прыбіральні.
Зойдучы назад у залу, я пачуў нешта для мяне вельмі незвычайнае ды пры гэтым неверагодна прыемнае. Гэта быў гурт Rosy.
Баян і неверагодная атмасфэра беларускамоўных Гаваяў стваралі вельмі добрае і прыемнае ўражаньне.
Дарэчы, варта было б адзначыць, што гук ужо быў адноўлены як трэба і ў цэлым у мяне ня выклікаў аніякіх прэтэнзіяў.
Выступ Rosy я магу ахарактарызаваць як вельмі пазітыўны, вясёлы і прафесійны.
Музыкі выдатна і лёгка паводзяць сябе на сцэне, перыядычна выкрыкваючы нешта накшталт:
«Усім дзякуй! Усім шчасьця!»
Лёгкая музыка рабіла цудоўны настрой, пакуль не пачаліся нейкія конкурсы ад Budzma, на якіх я пайшоў… кудысьці пайшоў, увогуле.
А ў гэты час Будзьма выбіралі лепшых закаханых =)
Наступным гуртом быў Unia. Які, як і ўсе папярэднія, я ня бачыў ужывую да гэтага. Адзінае, што я ведаў пра іх — так гэта сьпявачку Шуню, якую чуў да гэтага. Праўда, ужо ня памятаю, дзе, але гэта ня мае значэньня. Такім чынам, я чакаў чагосьці якаснага і цікавага. І мае чаканьні спраўдзіліся.
Вакаліст апынуўся не адзін, а цэлых тры. Дзьве дзяўчыны і хлопец, падобны на балгара.
Дуда, флейта, тры вакалы — ўсё гэта цудоўна стасавалася між сабою.
Музыка неверагодна качала, але можа я проста быў п'яны. Але мне спадабалася.
Прыгожа, модна, якасна. Усё чыста і на сваім месцы.
Людзі скакалі ды танчылі.
Гурт Pawa я бачыў ужывую шмат разоў да гэтага.
Што можна напісаць? Гэта вельмі якасны і прафесійны фолк-электронік калектыў, на які сапраўды варта паглядзець.
Pawa не баяцца экспэрымэнтаваць, і атрымліваецца гэта выдатна. Танцавальныя песьні, якія складаюць асноўны рэпэртуар гурта, часам зьмяняюцца чымсьці больш сакральным.
Ну а ўвогуле, калі вы шукаеце нешта, што спалучае ў сабе беларускі фолк і электронную музыку і пры гэтым не гучыць як лайно, то Pawa — гэта для вас.
«А вось наступная песьня пра любоў… да мяса. Ваўкалак».
Наступнымі выступалі Rokash, якіх я таксама ўжо некалькі разоў чуў. І якія на мяне заўсёды рабілі выдатнае ўражаньне. Rokash — гэта здавалася б нічым не прыкметны неафольк-рок. Аднак усё значна складаней. У гурта ёсьць свой стыль, які я адразу пазнаю сярод патоку адзіна жанравай музыкі.
Rokash прэзентавалі сваю новую песьню, і, як я і чакаў, усё апынулася прыгожа ды якасна.
Аматарам меладычнага фольк-року must have дакладна.
Апошнімі выступаў палескі гурт Omut. Омут я чуў вельмі і вельмі шматкроць, больш чым любы іншы гурт, і нават прыйшлося выступаць зь імі на адной сцэне…
Што мовіць… Сказаць, што гэта было выдатна — не сказаць нічога. Таму што Омут трэба бачыць.
Гэта гурт, у якім ёсьць усё. Вакалістка зь неперасягненым голасам, ліхі вакаліст, моцныя ударныя, выдатныя гітары, рудая басістка ды… Баян!
Усё, што трэба сапраўднаму палескаму мужыку з-пад Пінску каб адпачыць.
Я сачыў за выступам ад пачатку і да канцу. І не прапусьціў ні хвіліны. Усё было выдатна.
Ну а потым я напіўся ды нічога ня памятаю.
Тэкст: Артур Дзівіа Artur
Фота: Глеб Дзяругін glebans
Здавалася б, якое да гэтага дачыненьне мае мерапрыемства пад назвай “Закаханы Фэст”, якое праходзіла у гэты ж дзень у Рэпабліку.
Правільна, аніякага.
Але раз вы чытаеце гэты артыкул на музычным сайце BelMetal, а не ў мяне на сьцяне ўкантакце, то хутчэй за ўсё, што я зьбіраюся расказаць вам не пра свае п'яныя прыгоды, а пра значна больш цікавую рэч — пра канцэрт.
На закаханае паці я прыехаў на паўгадзіны раней з мэтай пазьбегнуць чаргі, і, хоць журналісты праходзяць па-за яе, на справе выходзіць так не заўсёды. Да майго шчасьця, люду апынулася ня вельмі шмат.
Злы ахоўнік дасканала абшукаў мяне, адабраў ваду і пасьпяхова прапусьціў. Перш за ўсё, я, не чакаючы пачатку сэту, пайшоў да бару з мэтай купіць піва (бо ваду ў мяне адабралі!)
І тут жа натрапіў на раскіданыя паўсюль ўлёткі гурта Камаедзіца, потым паглядзеў на кошт і зразумеў, што неверагодна зайздрошчу тым хлопцам, якім не даводзіцца марнаваць грошы на гэты дарагі і нясмачны алкаголь.
Але так як журналіст БелМетала (ды й ўвогуле журналіст) павінен быць у першую чаргу алкаголікам, мне прыйшлося адпавядаць ладу, трымаць марку, так бы мовіць.
Пакуль я купляў піва і шукаў месца, дзе б пасядзець і аддацца паглынаньню грахоўнага напою і праслухоўваньню грахоўнай музыкі, гэтая самая музыка на сцэне ўжо грала. А менавіта…
ЛЮТАВЕР'Е
Парам пам пам.
Дагэтуль я ніколі ня бачыў Лютавер'е ўжывую. Але слухаў на запісах, і нават у гэтым вашым кантахціку ў мяне ў аўдыёзапісах ёсьць іх песьня.
Першае, што кінулася мне ў вочы, а дакладней у вушы — гэта фальшывыя сьпевы.
Аднак мяркую, што музыкі не вінаватыя ў гэтым, бо бліжэй да канца сьпеў глушыў большасьць інструмантаў, а напрацягу ўсяго астатняга часу гукач напэўна праводзіў нейкія дзівосныя маніпуляцыі, вынікам якіх выйшла вось гэта.
Гук у Лютавер'я быў ня самы лепшы, але, нягледзячы на гэта, хлопцы добра адыгралі свой сэт, і калі забыцца пра гэтыя дзіўныя рэчы, якія рабіліся з голасам.
Такім чынам… Да пачатку выступу наступнай каманды я пасьпеў завітаць у прыбіральню і гэта наведваньне так бы і не засталося ў маёй памяці, калі б мужык з суседняй кабіны раптам не пагадзіўся з маім меркаваньнем пра гук. Прычым, даволi такi красамоўна.
Скончыўшы інтэлектуальную размову аб фізіцы гуку, я вельмі задаволены выйшаў з прыбіральні.
ROSY
Зойдучы назад у залу, я пачуў нешта для мяне вельмі незвычайнае ды пры гэтым неверагодна прыемнае. Гэта быў гурт Rosy.
Баян і неверагодная атмасфэра беларускамоўных Гаваяў стваралі вельмі добрае і прыемнае ўражаньне.
Дарэчы, варта было б адзначыць, што гук ужо быў адноўлены як трэба і ў цэлым у мяне ня выклікаў аніякіх прэтэнзіяў.
Выступ Rosy я магу ахарактарызаваць як вельмі пазітыўны, вясёлы і прафесійны.
Музыкі выдатна і лёгка паводзяць сябе на сцэне, перыядычна выкрыкваючы нешта накшталт:
«Усім дзякуй! Усім шчасьця!»
Лёгкая музыка рабіла цудоўны настрой, пакуль не пачаліся нейкія конкурсы ад Budzma, на якіх я пайшоў… кудысьці пайшоў, увогуле.
А ў гэты час Будзьма выбіралі лепшых закаханых =)
UNIA
Наступным гуртом быў Unia. Які, як і ўсе папярэднія, я ня бачыў ужывую да гэтага. Адзінае, што я ведаў пра іх — так гэта сьпявачку Шуню, якую чуў да гэтага. Праўда, ужо ня памятаю, дзе, але гэта ня мае значэньня. Такім чынам, я чакаў чагосьці якаснага і цікавага. І мае чаканьні спраўдзіліся.
Вакаліст апынуўся не адзін, а цэлых тры. Дзьве дзяўчыны і хлопец, падобны на балгара.
Дуда, флейта, тры вакалы — ўсё гэта цудоўна стасавалася між сабою.
Музыка неверагодна качала, але можа я проста быў п'яны. Але мне спадабалася.
Прыгожа, модна, якасна. Усё чыста і на сваім месцы.
Людзі скакалі ды танчылі.
PAWA
Гурт Pawa я бачыў ужывую шмат разоў да гэтага.
Што можна напісаць? Гэта вельмі якасны і прафесійны фолк-электронік калектыў, на які сапраўды варта паглядзець.
Pawa не баяцца экспэрымэнтаваць, і атрымліваецца гэта выдатна. Танцавальныя песьні, якія складаюць асноўны рэпэртуар гурта, часам зьмяняюцца чымсьці больш сакральным.
Ну а ўвогуле, калі вы шукаеце нешта, што спалучае ў сабе беларускі фолк і электронную музыку і пры гэтым не гучыць як лайно, то Pawa — гэта для вас.
ROKASH
«А вось наступная песьня пра любоў… да мяса. Ваўкалак».
Наступнымі выступалі Rokash, якіх я таксама ўжо некалькі разоў чуў. І якія на мяне заўсёды рабілі выдатнае ўражаньне. Rokash — гэта здавалася б нічым не прыкметны неафольк-рок. Аднак усё значна складаней. У гурта ёсьць свой стыль, які я адразу пазнаю сярод патоку адзіна жанравай музыкі.
Rokash прэзентавалі сваю новую песьню, і, як я і чакаў, усё апынулася прыгожа ды якасна.
Аматарам меладычнага фольк-року must have дакладна.
OMUT
Апошнімі выступаў палескі гурт Omut. Омут я чуў вельмі і вельмі шматкроць, больш чым любы іншы гурт, і нават прыйшлося выступаць зь імі на адной сцэне…
Што мовіць… Сказаць, што гэта было выдатна — не сказаць нічога. Таму што Омут трэба бачыць.
Гэта гурт, у якім ёсьць усё. Вакалістка зь неперасягненым голасам, ліхі вакаліст, моцныя ударныя, выдатныя гітары, рудая басістка ды… Баян!
Усё, што трэба сапраўднаму палескаму мужыку з-пад Пінску каб адпачыць.
Я сачыў за выступам ад пачатку і да канцу. І не прапусьціў ні хвіліны. Усё было выдатна.
Ну а потым я напіўся ды нічога ня памятаю.
Тэкст: Артур Дзівіа Artur
Фота: Глеб Дзяругін glebans
3 каментара