Scar Symmetry

Апублікавана 2 сакавіка 2014, 09:48 у Рэпартажы

Вясна 2014. І пачалася яна для металхэдаў з канцэрту шведскіх MDM`шчыкаў Scar Symmetry.
Ох і нялёгкай атрымалася падрыхтоўка гэтай імпрэзы на нашых землях. Падчас яе зьмяніліся дзьве пляцоўкі і нават арганізатар. Першапачаткова шоў павінна было адбыцца ў клубе “Цэнтр” і дзякуй Багам, што не адбылася. Гэты хлеў даўно трэба зачыніць ды сьцёрці ўсе ўспаміны аб ім. Далей быў заяўлены клуб “Піраты”, але нарэшце кропкай баявых дзеяньняў быў абраны “Рэпаблік”. Месца сустрычы нельга зьмяніць, спадарства.

Першапачаткова мяне цікавіла колькасьць наведвальнікаў, бо гурт хоць ужо і шмат чаго дасягнуў і мае пэўную папулярнасьць, але вядомасьць яго менавіта ў нашых краях вельмі сумнеўная. Але, людзей прыйшло дастаткова. Канцэрт хоць і ня быў аншлагавым, але непасрэдна на хэдлайнерах танцпляц быў забіты даволі плотна.

Стартавалі шоў італійскія сімфачы Pursuing the End зь імпазантнай цукерачкай на вакале. Так, нягледзячы на даволі пасрэдную праграму, свайго гледача гурт займеў са старта. Асабліва задаволенымі выглядалі асобы мужчынскай пароды, якія стаялі непасрэдна пад сцэнай у першых радах. Вакалістка была ў кароценькай сукенцы ды сэксі-панчошках, ага. Другі вакаліст жа прыкладаў высілкі для таго, каб заўважылі і яго з астатнімі паплечнікамі па камандзе. Лётаў як заведзены па сцэне, пляскаў у ладкі ды скочыў са стойкі бубнача. Пасьля другой паловы выступа ў яго гэта атрымалася і пэўная частка наведвальнікаў пачала дзелавіта матаць хайрамі. Адзін аматар нават угарэў да таго, што большую частку шоў праспаў на прыступцы каля выхаду. Набыў квіток – адпачывай як хочаш. Выступ італійцаў доўжыўся каля паловы гадзiны, пасьля чаго яны заклікалі зацікаўленых зрабіць фота, ды й проста пагутарыць, падыйсьці да стойкі зь мерчам. Мерч, дарэчы, быў у асартыменце – саколкі Pursuing the End і Scar Symmetry, ды іх жа кружэлкі.

Саундчэк заняў літаральна 15 хвілінаў, і хутка на сцэну падняліся хэдлайнеры. Праграма усходняга туру была аднолькавай, таму сэт-ліст ня быў нейкай нечаканасьцю. Стартануўшы з The Anomaly з апошняга альбома, да яго вярталіся толькі двойчы. Перавага была аддана двум першым працам, нажаль амаль мінуўшы альбом 2008 года, на маё меркаваньне – лепшы. Амаль – таму, што другой была сыграная легендарная Morphogenesis. Вось пад яе і пачалося такое шаленства, што зьдзіўленьне чыталася нават на тварах музыкаў, маўляў, як так – секунду таму ўсе стаялі з цаглянымі тварамі, а за імгненьне ўсё зьмянілася. Яно й паддала запалу, музыкі аттапырваліся разам з фэнамі падчас усяго шоў, трымаючы кантакт з публікай. Вакалісты Ларс ды Роберт лёталі як заведзеныя, давалі «пятухі» фэнам ды корчылі тварыкі ў аб’ектывы камераў.

Напэўна, маладая генерацыя металхэдаў, прыйшоўшы на імпрэзу думала, што на сцэне пабачыць маладзёнаў у вузкіх джынсах. Так, музыка выклікае менавіта такія асацыяцыі, аднак жа музыкі выглядаюць як сапраўныя металхэды. Здаравенныя, валасатыя ды зататуяваныя – свайго роду “прывітаньне з 90-х”. Для кагосьці сумнай была адсутнасьць на шоў Пера Нільсана, якого замяняў Бэнджамін Эліс з гурта Bloodshot Dawn. Аднак, на маё меркаваньне, гэты д’ябла з васьміструннай гітарай быў выдатнай заменай.

Сэт доўжыўся ледзь больш за гадзіну і яго заканчэньне было вельмі сумным, бо не было ніякага жаданьня вяртацца ў штодзённыя клопаты пасьля цёплай дамашняй атмасферы. Аднак, усё файнае мае канец, і на The Illusionist была пастаўлена кропка. Але толькі на жывой частцы шоў, бо літаральна празь пяць хвілінаў музыкі выйшлі ў залу ды яшчэ каля паловы гадзіны кожны жадаючы мог сфатаграфавацца, узяць аўтограф ды проста пагутарыць з кумірамі пад піўко.

Скарыстаўся такой магчымасьцю і я. Адыйшоўшы ў больш ціхі кут, экстрым-вакаліст Роберт Карлссон адказаў на некалькі пытаньняў.

Ігар:

“Вы ў першы раз выступілі ў Беларусі і Расеі.Шоў у Менску было заключным у вашым туры па Усходняй Эўропе. Падзяліся сваімі уражаньнямі ад туру ў цэлым”

Роберт:

“О, гэта было феерычна. Вы тут усе проста вар’яты. Сапраўды, няма нічога больш прыемнага, чым бачыць, як пад твю музыку на танцпляцы людзі проста шалеюць. Вы тут іншыя, больш гарачыя, ці што. У Эўропе публіка можа проста прастаяць увесь выступ, і гэта лічыцца нармалёвым.”

Ігар:

“У параўнаньні зь расейскімі шоў – дзе спадабалася граць больш?”

Роберт:

“Не магу выдзеліць лепшы горад. Усе выступы былі шыкоўнымі! Магу толькі сказать, што сьпяваюць менчукі лепш, хаха”

Ігар:

“Не магу не спытаць: чаму вы адмянілі свой выступ у Кіеве? Гэта было вашым жаданьнем, ці ініцыятывай мясцовых оргаў? Шмат хто адмяняе свае шоў, але тыя ж Caliban, напрыклад, пакуль не заяўлялі аб адмене”

Роберт:

“Наша бясьпека вышэй за ўсё, а тое, што мы бачылі па тэлевізіі і ў Інтэрнэце – сапраўдная вайна. Гэта было цалкам нашай ініцыятывай. Спадзяюся, усе гэтыя жахі хутка скончацца, і мы зададзім чаду і для кіеўскіх фэнаў”

Ігар:

“Добра, можаце сказаць некалькі словаў для вашых мясцовых слухачоў?”

Роберт:

“Дзякуй вялікі ўсім, хто прыйшоў і зрабіў гэты магічны вечар! Гэта было неверагодна. Пабачымся ў будучыні!”