Памятаць аб мінулым...

Апублікавана 18 сакавіка 2014, 04:23 у Беларусь

вучыўся ў школе, слухаў линкин парк. А потым прыйшоў гэты валасаты вырадак. А потым мы слухалі Эпідэмію і Блайнд Гардыян

Што датычыцца да мяне, то да металёвай суполцы мяне зьвярнуў старэйшы брат. Дзякуючы яму ў нашай хаце былі касеты Metallica, Scorpions, NRM, Rammstein і КИШ. Канешне, будучы зусім малым, я мала чаго разумеў тады. Амаль, як зараз я разумею ў math metal, но зацікаўленасьць была адчувальная.
І вось цяпер, гледзячы на ўвесь час, пройдзены з дзяцінства, неяк асабіста адчуваеш, что металёвая музыка — гэта не толькі «роў дзікі», але ж і непамерная глыбіня сваеасаблівага сьветапогляду…

Пачакайце мяне!=)
Яшчэ з раніцы пачаў пісаць камент, але доўгая нейкая гісторыя, ды так і няма часу напісаць…

А куды нам спяшацца? =)
Чым падрабязьней, тым лепш!

А я… А я спачатку не любіў усю гэтую трасцу. Але такі ў таты былі касеты ды дыскі з квін. Потым, што цікава, БАБУЛЯ(нечаканка!) паказала мне Пінк Флойд. Заўсёды казала, што гэта элітарная музыка. Потым у школе з сябрамі крыху слухаў сістэму ды карноў розных. Але ня вельмі кранала. Самае то пачалося пасля таго, як я палсухаў Найтвіш. Апасля вычытаў у журнале «Мір Фантастыкі» пра Блайд Гардыян ды Піпідэміі розныя. Знайшоў, пачаў слухаць. Люта штырыла. А потым на каменнай горцы з'явіўся магаз, дзе я набыў складанку Бурзум ды складанку Бал-Сагат. Шчэ Тэрыён слухаў. З тых часоў мае любімыя гурты гэта Бал-Сагат, Блайнды ды Найтвіш.

Пайшло ад старэйшага брата. Угараў па гэтай вашай Арыі з другога класа, у чацьвёртым набыў першую саколку «Ночь короче дня». У пятым упершыню услышаў Gods Tower, Vicious Crusade і Apraxia. Падумаў ні.уя сабе! А таксама Mayhem, Cannibal Corpse і Limbonic Art, лол. Усё выключна на касэтах. Пасьля пятага жа намагаўся адгадаваць хаер упершыню. У выніку адгадаваў у сёмым. Неяк так.

У мяне метал сям'я! Бацька ў маладосці ганяў на байку, а мацi падзяляла яго густы. Бацька прывучаў мяне да добрай музыкі з дзяцінства, уключаў Scorpions, Europe, Queen, Deep Purple, Metallica, Judas Priest, Iron Maiden, Motörhead, Kiss. Але гэтая музыка засталася ў дзяцінстве, у гадоў 12 я пачула Rammstein, затым доўга слухала Арыю ))) І ў 15 пазнаёмілася з Children of Bodom, Dimmu Borgir і Cradle of Filth… думаю, многія пачыналі з гэтых гуртоў )) ) Потым доўга шукала СВАЁ, слухала Grindcore, mdm, dm, folk, і знайшла сябе ў BM і DSBM. Працягваю слухаць і шукаць новыя каманды да гэтага часу… і з упэўненасцю магу сказаць, што я знайшла сябе цалкам!

P.S. Параўнальна нядаўна, дзякуючы аднаму знаёмаму з Архангельска, я з цікавасцю стаўлюся да Slamming Brutal Death.

Цікавая з'ява — большая частка з нас стала слухаць металёвую музыку, так ці інакш, пад уплывам старэйшага пакалення, але ж, як яны — тыя, хто нас выхоўваў — да ўсяго гэтага прыйшлі?
Я ведаю, што мой старэйшы братэльнік набраўся усяго гэтага са школы, дзе многія фантацелі ад русскага рока з фільмаў «Брат» і «Брат 2», а яшчэ, я сам памятаю, калі мяне маленькага збіралі у дзіцячы садзік, то па целіку паказвалі ў «Добрай раніцы, Беларусь» кліпы Рамштайна, Горкага парку і Найка Барзова… цяпер такога не ўбачыш, нажаль…

Прыйшоў да металу параўнальна позна. Але моцна. Не застаў аніводную з тых тусовак кшталту Які, Алеі, Феліксу, той самы Металфронт не закрануў.
Першае з пачутага, што можна сказаць менавіта СЛУХАЎ — то была ABBA. Гэта ўвогуле пачатковая школа. Потым да 16 гадоў былі хістаньні па стылях з ухілам у цяжар: Король и Шут, Rammstein, Linkin Park, Korn, System of a Down, Papa Roach, Bullet For My Valentine…
Ніколі не цягнула да хіп-хопу: міма прайшоў надта папулярны Eminem і да т.п. З іншага боку — ня меней папулярны Slipknot заўсёды падаваўся бессэнсоўнай какафоніяй. У музыцы павінна быць мелодыка — гэта ўсьвядоміў і яно ёсьць важным правілам і дагэтуль.
У 16 год убачыў DVD Iron Maiden — Death on the Road (2005). Тады ўсё і зразумеў. Потым быў Accept, Manowar. І першая метал-тусоўка — невялічкі інтэрнэт-форум. Дагэтуль зь цеплынёю успамінаецца. Форум пражыў нядоўга. І ўжо ў 17 я стаяў сам-насам перад энтузіязмам распачынаць нейкі новы рух у беларускай металічнай плыні. Так у 2008 годзе нарадзіўся BelMetal. Якія цікавыя рэчы адбываліся — усё гэта было сказана ў маім інтэрв'ю да першых угодак існаваньня сайта BelMetal.org

Як уcё пачыналася?
Калiсьцi даўно, у другiм цi трэцiм класе – зараз ўжо не ўспомнiць, я гадзiнамi круцiў адну касету, якую аднойчы знайшоў у бацькавай калекцыi. Тады я яшчэ не ведаў, что гэта за музыка, але слухаючы яе, я проста вар’яцеў! Не разумея нiводнага слова, я мог тым не меньш цэлы дзень падпяваць, спрабаваць адстукаць рытм на кардонавых скрынках, беспаспяхова падбiраць гэтую музыку на пiянiна (мацi ў мяне працавала выкладчыцай у музычнай школе — мяне таксама навучыла граць на фа-но)…
Праз некалькi гадоў, калi я ўжо добра ведаў пра рознiцу памiж хэвi ды паўэр металам, на памяць мог расказаць бiяграфiю ўдзельнiкаў гурта Металiка, сам граў у сваёй першай бандзе, да мяне выпадкова трапiў дыск Rainbow. Паслухаўшы Kill the King, Starstruck, Do You Close Your Eyes ды iншыя песнi, я адразу прыгадаў нашу старую маленькую кватэрку, бацькаў магнiтафон… i зразумеў, што знайшоў музыку дзяцiнства: тую самую, пад якую бавiў час яшчэ дзiцём. Такiм чынам, шмат гадоў таму, нават цалкам гэтага не разумеючы, мага сказаць, я i апынўся ў радах металхэдаў… Дарэчы, дзякуй таце за яго добры густ, бо хто ведае, як бы пайшоў мой лёс, калi б замест пласцiнак Deep Purple, Queen ды iнш. бацька слухаў Фiлю Кiркорава.
Колькi часу мiнула, шмат чаго змянiлася… Школа, унiверсiтэт, праца… Няма на свеце Роннi Джэймса Дзiо, няма бацькi… Кудысьцi знiклi старыя сябры, ды з’вiлiся новыя, згасла полымя кахання, якое, здавалася, будзе грэць сэрца ўсё жыццё… Не змянiлася толькi адно: мая любоў да металу ды сапраўднага року. Колькi я на працягу свайго жыцця праслухаў рок-музыкi, бясконца чуя нешта такшталт: “Жудасць! Як мага гэта слухаць?” альбо “Вось пабачыш: параз два-тры гады ты пасталееш ды кiнеш гэтае гпуства.” Не, не кiнуў. Шчыра кажучы, нават спрабаваў, але не атрымалася. Цi гэта благаславенне, цi праклён – не ведаю, але ўпэўнены, што метал ды музыка ўвогуле застануцца са мной назаўсёды, бо жыццё мяняецца i часам здаецца, быццам, цябе цiкавяць ужо зусiм iншыя рэчы… Але толькi пачуеш (мабыць ужо ў 1000-ны раз) Judas Priest, Pantera цi iнш. – i адчуваеш, як закiпае кроў.
Лёс сапраўднага металiста няпросты, але хiба ж мы будзем скардзіцца? Як там спяваецца ў песне працягвальнiкаў справы AC/DC – гурта Airborne? — No way but the hard way!

Дзякуй за пост, Johnson!
Памятайце, браткі, метал аб'яднае, а разам мы моц!!!
І сапраўды, мне цяжка нават уявіць, что пройдзе час і я аднойчы скажу зпазаранку: «Усе, хопіць мне AcDc, Dio, Immortal… цяпер буду слухаць Алеграву». Не, гэтага ніколі не будзе, бо ў здраднікі не запісваўся)) Да і не магчыма наогул зьмяніць тое, што з'яўляецца тваёй сутнасьцю.

Ну як, спачатку «Final countdown», апасля «Defenders of the faith» i«Kings of metal», а яшчэ «True as steel» i гэтак далей. Нават Коррозию слухау)))

Але, нажаль, здаецца мне, што металёвая суполка зараз у заняпадзе нейкім і пачалася гэтая «разруха» гадоў пяць таму назад. А можа, я ўсе сябе выдумаў, альбо гэтая брыдкая тэндэнцыя толькі ў Гародне ды Баранавічах? Як вы лічыце, сябры?

Што наконт мяне, дык мой шлях металіста быў самастойным, без усялакага ўплыву старэйшых. Я са Шклова. У 8 класе з'явіўся магнітафон, і выпадкова з братам знайші радыехвалю «Наше Радіо», на якім грала песня Захара Мая " Я пасылаю все нах.." Так мы для сябе адкрылі рускую рок музыку. Спачатку гэта былі Ленінград, ДДТ, КіШ, Наутылус Пампілус. Потым сябры майго брата пазнаемілі яго з жорсткім рускім панкам: АЗ, Пурген, а я сам да Арыі прынік. У 9 класе з часопіса «Ровеснік» (у чытальнай зале раеннай бібліятэцы я па 2-3 разы на тыдзень сядзеў і знаеміўся з гэтым часопісам) я даведаўся пра Металіку, Iron Maiden. У пачатку верасьня наш 10 клас павезьлі ў Мінск, дзе я набыў касеты Iron Maiden, Металікі. Слухаючы іх праз касетны плэер у гэты дзень, мяне не зачапіла. Але на наступны дзень дома, калі я паставіў касету Iron Maiden… І адступу назад не было, я зразумеў — гэта мае. Я слухаў касету па 2-3 разы на дзень, яе потым мой брат схаваў))) На абласной алімпіядзе па геаграфіі я пазнаеміўся з сапраўдным патлатым металістам (ен потым граў на клавішах у Asgard), які пазнаеміў з другімі гуртамі. У 11 класе (2005 г) на хвалі «Наше Радіо» адбылася прым'ера «Эльфійскага рукапіса». Так я для сябе адкрыў пауэр метал, прыхільнікам якого я з'яўляюся да гэтага часу. З дапамогай «Равесніка» (інтэрнэт тады быў такі павольны, што старонка загружалася некалькі хвілін) даведаўся пра Helloween, Edguy, Gamma Ray.
Падчас вучобы ў Магілеве, стаў наведваць канцэрты, а з 2009 г. з'яўляюся адным з арганізатараў Дня метала.
Рэзюмэ: на мае станаўленне найбольшы ўплыў зрабілі СМІ. Мне пашанцавала, што у тыя часы ў Магілеве і ў радыусе 40 км ад яго грала хваля «Наше Радіо Могілев» — адзіная на той момант хваля FM дыяпазона ў Беларусі (Радые Мінск была на УКВ), па якой грала рок-музыка, а раз на тыдзень была праграма, прысвечаная металу. Ды часопіс «Равеснік», з яго артыкуламі пра рок-музыку.
Мой брат спачатку захапляўся панкам (я пару месяцаў таксама панкаваў), але потым да метала прынік. Удзьваіх насілі хаер, але з-за арміі мы яго страцілі. Але метал у нашай крыві жыве да гэтага часу і цікавасць да яго не гасне, а толькі расце.

… А ў мяне ўвогуле неяк ўсе вельмі непрыкметна пачалося, памятаю гэта толькі фрагментальна.
Нейкая частка металу прыйшла ад бацькі, які фанацеў ад Metallica, Ac-маланка-Dc, Accept і шмат іншага, што трохі пазней перадалася і мне.
Але, ўсёж-такі пачну распавяданне з іншага боку.
Усё пачалося з КіШа, чорт бы яго браў=)
Было гэта недзе ў 2002 ці 2003 годзе, калі я узлаваўся на папсу, якой ў той час было столькі, што мозг не вытрымліваў такой запусьцеласьці.
Нават Найк Борзов, Чичерина, Бі-2, Мумі Троль і іншыя гурты не дапамагалі выжыць. Неяк пуста і проста.
Таму і прыйшоў да панк-року, чым і захапляўся да 2оо7 году. Потым проста пазнаёміўся з нейкімі патлатымі і…
Проста п%здец!
Потым зрабілася нешта вельмі страшэннае для маці і бабкі, ды, мабыць, нешта, за што бацька вельмі стаў ганарыцца мною — я схадзіў на буйную імпрэзу ад Металфронта, і ўсё.
Злыдневы і страшэнны экстрэмальны метал, якога я заўсёды пужаўся, і нават баяўся гэта слухаць, бо жах таго што Бог мяне пакарае за то што палез ў «калыску нянавісці», блэк- і дэзметал (што вы рагочаце? гэта натуральна было страшэнна!).
Але потым жах змяніўся нечым неверагодным, ад чаго я пачаў нават прападаць ў метале.
Але нельга казаць што я заганяўся толькі металам. Слухаў амаль ўсё акрамя рэпа і папсні.
Але, быў і нейкі перыяд калі я заняўся бубнамі. Ці ўвогуле проста стаў бубначом. Але нікалі не марыў быць іменна метал-бубначом.
Але стаў, і неяк спраўляюся.
Памятаю, некалі стаяў і слухаў выступ гурта Інфестум (у 2008 годзе), і падумаў, вельмі крута было б адыграць з імі.
І што вы думаеце? На пляцоўцы ў Піратах, калі мы з імі гралі, гэтая мысля неяк прачнулася, і я зарагатаў.
Бо тады я быў звычайным металхэдам, якіх ў той час было вельмі шмат, а цяпер ўвогуле другая сітуацыя з сцэнай.
Зараз я з жонкай — арганізатары свойго асобнага Anger Metal Fest'у. Я ў сябе аднойчы запытаў, «Як ты, бог ці д'ябал, давёў мяне да такога? Гэта немагчыма!»
А магчыма! Трэба вельмі захацець!=)