Легендарны нямецкі паўэр-метал гурт Gamma Ray учора страціў асабістую студыю гуказапісу з-за дзіўнага пажару. Ні адзін удзельнік не пацярпеў ад агню, таму што зараз музыкі знаходзяцца ў турнэ разам з Helloween у Паўднёвай Амерыцы. Некаторыя СМІ паведамляюць, што адзін чалавек быў шпіталізаваны.

Hammer Studios, уладальнікамі якой былі: Hansen, Schlächter і прадзюсар Eike Freese, учора загарэлася ў другой палове дня. Хоць пажарныя і прыбылі на месца здарэньня і спрабавалі змагацца з агнём, яны палічылі здарэньне занадта сур'ёзным і небясьпечным для барацьбы, як паведамляе Mopo.de. Гэтая самая крыніца таксама паведамляе, што адзін чалавек пашкодзіўся ад удыханьня дыму, а Bild.de сьцьвярджае, што яшчэ адзін чалавек быў паранены (магчыма, той самы) і шпіталізаваны.

Kai Hansen на старонцы Gamma Ray у Facebook пракаментаваў гэтае здарэньне:

«Прывітаньне ўсім, і дзякуй за ваш клопат, з усімі ўдзельнікамі гурта ўсё добра, і мы працягваем турнэ. Верагодна, студыя страчана, але мы ня будзем ведаць больш, пакуль пажарныя ня возьмуць усё пад кантроль. Вельмі сьмешна і іранічна, што мы зараз на беразе возера, а мікшырываньне новага live-запісу Deep Purple праходзіла ў нашай студыі. Прыгадайце Smoke On The Water...»

У Гомельскім ГЦК 16 Лістапада адбылося мерапрыемства BRUTALITY INVASION II. На якім сабраліся выліваць нянавісьць і моц такія гурты, як Vein OF Hate, Exegutor, Bradi Cerebri Ectomia, Posthumous Blasphemer і брутальныя маскоўскія маньякі Katalepsy.
Гэтай падзеі надаваў значнасьць яшчэ той факт, што роўна 5 гадоў таму, Katalepsy выступалі ў Гомелі са сваім першым рэлізам. Вечар чакаўся добрым і прыемным. Продаж мерчу, кампакт — дыскаў і іншага — цешыла і вока і кашалёк.

Практычна без затрымак на сцэну выйшлі першыя хлопцы: Vein OF Hate.

Пачаўшы з трэка Flawed capital, яны падарылі лютасьць і хвалю нянавісьці.
Разагрэў быў вельмі добры, і хацелася б больш іх выступу. На жаль, іх сэт доўжыўся хвілін 30, за якія хлопцы пасьпелі згуляць яшчэ 4 трэка, сярод якіх быў кавер на VADER. Выступ быў класным, не гледзячы на дробныя тэхнічныя непаладкі.

Другімі на брутал — сцэну ГЦК выйшлі сталічныя Exegutor.

Жорсткі Grind вылятаў, як з гарматы, натоўп пачаў актыўныя варушэннi, і пад сярэдзіну іх сэту ўжо з'явіліся стабільныя актывісты адпалу, якія ладзілі слэм і танцулькі.
Мне было цікава пачуць Exegutor у жывую. Застаўся задаволены і не я адзін… Мінскіх хлопцаў падтрымалі добра. Мini — CD Dive Session гэтага гурта выйшаў вельмі моцным і энергічным.

Пасля іх выступу, выйшлі Bradi Cerebri EctomiaBradi Cerebri Ectomia, якiя выступалi ў падтрымку свайго альбома Supreme Heterozis (2013 года).

Альбом я праслухаў на CD і застаўся задаволены. Што тычыцца выступу, то прагучала 10 ашаламляльных трэкаў. Трэклiст засноўваўся на рэлізе 2013 года, але і быў матэрыял, зусім новы. Ўразіў трэк Bradycardia.
Людзі ўсё разаграваліся і вялі сябе ўсё люцей. Гэта самая бескампрамісная рэакцыя на творчасьць. Лятаючыя шкарпэткі зрабілі гэты вечар. Выступ В.С.Е. быў сьмяротным і пякельным.

Перадапошнімі былі Posthumous Blasphemer, найстарэйшы гурт сярод прысутных.

У іх абойме была прадстаўлена добрая праграма нявыдадзеных трэкаў, якія чакаюцца ў іх новым рэлізе.
Рэакцыя прысутных уразіла. Дзікі слэм і адрыў знізіўся, амаль усе стаялі з покерфэйсамi і слухалі… Было незвычайна, хоць яны былі на вышыні, і цешыла майстэрства выканання. Ім б трохі актыўнасьці на сцэне, і сітуацыя палепшылася. Я часта заўважаю: як музыкі да натоўпу, так і яны да іх.
Чакаю новы рэліз Posthumous Blasphemer. Згодны з меркаваньнем Анатоля з Katalepsy — гэта будзе бомба, матэрыял будзе яшчэ агрэсіўней і незвычайней.

А зараз тое, чаго ўсе так чакалі — KATALEPSY!!

Былі выкананы старыя і новыя хіты, якія ў многіх былі на слыху. Як па мне, я рады быў пачуць свае любімыя: Lurking In The Depth, Evidence Of Near Death ( E.N.D. ), Body Bags For The Gods, Unearthly Urge To Supremacy.
Стан душы быў такі ж, як і на Cryptopsy ў Мінску. Усё было дзіка і угарна!!! Пачуў свае i песні зь Musick Brings Injuries. Азнаёміцца зь відэаматэрыялам можна ў соц. сетках, у сустрэчы па гэтаму мерапрыемству, каб зразумець, што там адбывалася.
Еўрапейскі ўзровень, і адрыў на сцэне выклікалі вялікую падтрымку зь боку залы. Чым больш набліжаўся сэт Katalepsy да канца, тым натоўп больш заводзілася. Адзначу выхад на біс. Хлопцы выканалі трэк Carpet Wounding.
Вы спытаеце мяне «А што было далей?» А я вам адкажу — прыезд маскоўскіх маньякаў ў Менск.

Адзнака па мерапрыемстве і па арганізацыі ў ГЦК: 8.5 з 10.
Stay brutal.

15 лістапада. Вечар. Пакуль у паралельным сусьвеце Серж Табачнікаў падцяпляў на пляцоўцы “бубліка”, у іншых умовах адбыўся ня менш моцны і драйвовы выступ гасьцей з суседняй Украіны. Афіцыйны трыб’ют Iron Maiden у СНД (!), фармацыя зь Кіева – “Blood Brothers”. Гэта было вельмі якаснае шоу! Прыемны гук у “Графіці”спрыяў сяброўскай ды нават брацкай атмасферы. Бадай, толькі месца было вельмі мала. Як для выступу, так і для аддачы натоўпу.

Тым больш, гэта быў першы крок хлопцаў за мяжу. Яшчэ да пачатку канцэрта людзей падрыхтавалі праекцыяй відэа саміх “мэйдэнаў”. І тады яшчэ ніхто ня мог уявіць, што адбудзецца амаль праз гадзіну. Дзьверы клуба адчынілі а сёмай, а “браты” выйшлі гадзінай пазьней. І пачалі адразу зь песьні, якую самі брытанцы гралі недзе ў пачатку 80-х – «Where Eagles Dare», у свой час напісаную па матывах фільма з Клінтам Іствудам, з тымі ж самымі перастрэлкамі рытм-секцыі і зубадрабляльным тэмпам. Такім чынам гурт адзначыў трыццацігодзьдзе альбома “Peace Of Mind”. Ніжэй я дадам поўны трэкліст імпрэзы. Прагучалі нават самыя нечаканыя песьні, якія тым ня менш вельмі хацелася пачуць! Тая самая класіка, якую брытанцы граюць самі на шматлікіх шоў. Што тычыцца гуку, то ў “Графіці” ён файны і лепей, чым у суседнім «Рокер Бары». Падкрэсьлю, месца было вельмі і вельмі мала. Шкада, што каманду такога рангу і ўзроўню выкананьня прывезьлі менавіта туды… Але спадзяюся, гэта толькі першы, сьціплы крок “Blood Brothers” на нашую зямлю, як паабяцаў франтмэн Ягор.

Сам гурт існуе ўжо тры гады. А зь сёлетняй вясны яны сталі афіцыйным трыб’ютам у СНД, які мае права на выканьне большай часткі матэрыялу Iron Maiden. Такое права нададзена хлопцам лэйблам Universal Music.

Усе прыйшэлыя апынуліся ў такім маленькім, няхай і ўтульным месцы, нібыта на канцэрце саміх дыназаўраў стылю. Было ўсё, што трэба: і ласіны, што аблягалі прычынныя месцы, абутак, што насілі металісты ў тыя залатыя гады. Яскравы вылет (так і было) франтмэна з брытанскім сьцягам у моцных руках падчас “The Trooper”. І такая ж самая энэргетыка, моц вакалу і атака саліруючых гітар! І знакавая аднайменная “Blood Brothers” нават прымусіла пусьціць сьлязу шчасьця (і мне ня сорамна ў гэтым прызнацца). Сыход у грымёрку і яскравы біс. Хаця потым выявілася, што бісам планавалась выканаць “Afraid To Shoot Strangers” і “Tears Of The Dragon”, але музыкі вырашылі не зьніжаць градус і скончылі выступ менавіта так, як мае быць: “The Number Of The Beast” і “Iron Maiden” зь сімвалічным забойствам Eddie, роля якога выпала Ягору – франтмэну “братоў”.

А вось і абяцаны сьпіс песень:

1. Where Eagles Dare
2. Die With Your Boots On
3. Revelations
4. Flight Of Icarus
5. The Trooper
6. No More Lies
7. 2 minutes To Midnight
8. Brave New World
9. Blood Brothers
10. The Wicker Man
11. Fear Of The Dark
12. Wasting Love
13. Hallowed Be Thy Name
14. The Number Of The Beast
15. Iron Maiden

Вялікі дзякуй за гэты музычны аргазм гурту! Будзем сачыць за абнаўленьнямі і чакаць зноў, але на іншай і большай пляцоўцы. Up The Irons!

Тэкст і фота: Зьміцер Сачыўка

Чарговы тыдзень амаль скончыўся і мы, як заўсёды, падрыхтавалі для вас падборку трох самых цікавых відэа. Нашымі героямі сталі такія знакамітыя метал-гурты, як Artillery, Amon Amarth і Nightwish.

Пятае прышэсьце Сяргея Табачнікава на зямлю беларускай сталіцы, гэтым разам у рамках «Rumble Tour», адбылося 15 лістапада.

Ведаеце, ёсьць розныя гурты, на якія можна рабіць стаўкі, колькі народу зьбяруць той ці іншы раз. А ёсьць nobody.one, які гарантавана набівае поўны Re:Public, прычым двойчы за год. Кумір моладзі са сваёй камандай гэтым разам прывезьлі нам асарці са старых улюбёных кампазіцый, песьняў апошняга альбома і зусім новых трэкаў.



Нельга абмінуць увагай важныя складальнікі добрага канцэрта: гук і сьвятло. І у гэтым плане усё было значна больш, чым проста добра. Узорна, можна сказаць. Асьвятленьне цалкам пасавала музычнай плыні і настрою гледачоў, то мякка падсьвечваючы музыкаў у лірычныя моманты, то рэзка акрэсьліваючы іх сілуэты ў цемры, што, несумненна, падштурхоўвала фанатаў на яшчэ большы адрыў. І гук напрацягу ўсяго шоў радаваў – выразны і чытабельны. Адным словам, было тут і паслухаць уважліва, і пабясіцца ўдосталь.

Цяпер пра ўражаньні ад гурта на сцэне. nobody.one мае нейкі пэўны сімбіёз, па якому энергетыка і харызма з тура ў тур перацякае то ад Сяргея басісту, то наадварот. Нагадаем, што музыкі акрамя галоўнага гуру заўсёды сэсійныя і, як правіла, кожны раз новыя. Мяняецца заўсёды і канцэпцыя, праграма, стылістыка, канешне. Так, цяперашні басіст значна больш спакойны і вытрыманы – не адзначыўся зьнешнім выглядам, паводзінамі, ды й на драм-н-бас сола асабліва нічога такога ня выдаў, сыграўшы некалькі рыфаў медыятарам. Затое сам Табачнікаў стаў больш жвавы, схуднеў, дарэчы – стаў падобным да сябе перыяду тых самых вірусных відэа. Менавіта ён, як тое і трэба, дамінаваў на сцэне. Галоўны крытэр, зладжанасьць і агульны ўзровень майстэрства – з гэтым, як заўсёды, усё добра. Нейкіх эксперыментаў са складам гурта не было – толькі стандартныя: гітара, бас, барабаны і сэмплавая падкладка месцамі.


Канцэрт толькі распачаўся як сьлед, толькі разагрэлася зала, як адбыўся касяк: ня вытрымаў пластык бас-бочкі. Залапіць не атрымалася, і прыйшлося рабіць вымушаны перапынак, пакуль не прывязуць новы (усё ж гэта ня струны, замена якіх – справа звычная і прадугледжаная). Сітуацыя сапраўды амаль што трагічная, асабліва ўлічваючы шчыльны графік тура, паводле якога тым жа вечарам музыкаў чакаў цягнік на Кіеў… Ня кожнаму выканаўцу даруюць амаль гадзінную паўзу ў пачатку і без таго затрыманага канцэрта. Але падчас гэтага перапынка не было чутно ні неўхваляльнага гулу, ні рэзкіх выказваньняў, а наадварот – некаторыя нават ухітрыліся патанчыць пад фонавую музыку.

Канцэрт працягнуўся з новымі сіламі, і ўсё было добра да самага канца. Прагучалі ўсе галоўныя хіты, былі прэзентаваны новыя рэчы, між песьнямі хапала традыцыйных жартаў Сяргея. Атмасфера была выдатнай. Бадай, усе атрымалі тое, за чым прыйшлі. Напэўна, іначай у nobody.one і не бывае.



Напрыканцы не магу не памянуць добрым словам мэнэджмэнт гурта, які прадаставіў магчымасьць відэазапісу са штатывам з найлепшай пазіцыі. Дзякуй вам, дзякуй музыкам і ўсёй той моладзі ў зале, якая сваёй прысутнасьцю ставіць шах і мат вялікім крытыкам зь іх словамі пра страту цікавасьці да канцэртаў ды гэтак далей. Чаго хаця б варты быў той хлопчык гадоў пяці на плячох бацькі, што выкрыкваў ва ўсе сілы аб любові да музыкі і ставіў «казу»…

Жадаем посьпехаў Сяргею Табачнікаву ў новых студыйных працах і будзем чакаць з новымі канцэртамі.



Тэкст: Ян Мачульскі, Антон Кавалеўскі
Фота, відэа: Антон Кавалеўскі

9 лістапада ў Рокер Бары адбыўся канцэрт гурта Arida Vortex пры падтрымцы нашых беларускіх каманд. Пачаўся канцэрт, насуперак чаканьням, амаль у час, усяго зь дзесяціхвілінным спазьненьнем. І адразу першы гурт, а менавіта Dracula, унёс сваю лепту ва ўзьняцьцё настрою для ўсіх гасьцей мерапрыемства. Трэш і чад доўжыліся без малога хвілін 40, зараджаючы залу энэргіяй на ўвесь вечар. Басы дрыжаньнем аддаваліся ў грудзях, вушы хутка прызвычаіліся да жорсткага вакалу, а ногі самі сабой адстуквалі рытм.

Наступныя ўдзельнікі канцэрта, гурт Лишнее Население, хутка перанялі ініцыятыву, імгненна сабраўшы ля сцэны большую частку залы. Музыкі якасна адыгралі сваю частку канцэрта, хоць назіраць на сцэне ДВУХ барабаншчыкаў замест аднаго было даволі дзіўна. Асаблівае захапленьне публікі выклікаў кавер Slipknot – Before I Forget.

Безумоўна, парадавала сваім melodic metal каманда Hok-Key. На свой Дзень Народзінаў хлопцы выклаліся цалкам, аддаючы ў залу такую энэргетыку, што проста стаяць у бара і глядзець не было сілаў. Гурту споўнілася 19 гадоў, амаль юбілей, з чым і віншавала каманду ўдзячная і ўзрушаная публіка.

На думку пісаўшых гэты артыкул, а таксама паводле меркаваньня гледачоў, нашымі гуртамі была створана выдатная атмасфера для выступу маскоўскіх гасьцей. Дарэчы, Arida Vortex прыязжалі ў Менск упершыню. Па словах удзельнікаў гурта Ўладзіміра Будніка і Андрэя Лабашова, нягледзячы на ўсе складанасьці і загваздкі з апаратурай, выступаць у нас ім спадабалася, і прыехаць зноў яны былі б зусім ня супраць. Было выказана шмат узаемных удзячнасьцяў ад гурта ў бок залу, і наадварот, што вельмі прыемна. Створаны гуртом настрой проста сьцёр усе касякі з памяці. Адпускаць Арыду са сцэны і з залы зусім не хацелася.

Таму, AVE ROCK!, спадарства. Дзякуй арганізатарам за падораны вечар выдатнага настрою.

Тэкст: Aynes Art Media (пераклад: Ян Мачульскі)
Фота: Вольга Запарожац

Да нашай краіны зноў завітала сьвята. Знакамітыя і легендарныя брытанцы Deep Purple прыехалі зь якасным шоў, яскравым выступам, які адбыўся 10 лістапада на Менск-Арэне.

Перад тым, як распавесьці пра канцэрт, хочацца напісаць некалькі радкоў пра нас з вамі. Мы жывём ва ўнікальнай эпохе, калі можам убачыць столькі розных і цікавых музычных гуртоў. Тым больш, што сітуацыя ў краіне спрыяе: за мінулы год нас наведала шмат калектываў рознага калібру, многія зь іх гралі перад беларусамі ўпершыню. Мы можам усё гэта ўбачыць і пачуць, але выбіраем застацца дома і ня траціць грошы, якіх і так няшмат. Дык вось, памятайце, што многім рок- ды метал-зоркам за 50 ці за 60, і яны не бесьcьмяротныя. Мы жывём у той час, калі яны будуць паціху сыходзіць ад нас у іншы сьвет, і кожны канцэрт можа стаць для нас апошнім. Любіце якасную музыку і наведвайце канцэрты, а ня то ўсялякія Стасы Міхайлавы і Максы Каржы будуць зьбіраць набітую Менск-Арэну, а розныя зоркі сусьветнага ўзроўню будуць граць у Палацы Спорту альбо Канцэртнай зале Менск.

Хопіць розных дурных думак аўтара, давайце вернемся да канцэрта Deep Purple. Культурна-забаўляльны комплекс можа дадаць у свой сьпіс яшчэ адну жывую рок-легенду, бо гэты брытанскі гурт літаральна ведаюць усе. Ну знайдзіце мне чалавека, які ня чуў той самы рыф Smoke On The Water? У 2013-ым годзе легендарныя рокеры нарэшце выступілі на канцэртнай пляцоўцы, якую яны заслугоўваюць. Было вельмі прыемна бачыць, яшчэ да канцэрта, людзей рознага ўзросту, многія прыходзілі зь дзецьмі. Гэта ў каторы раз даказвае, што песьні многіх ветэранаў актуальны і для маладога пакаленьня.

Тым вечарам «падцяплялі» брытанцаў беларусы «У нескладовае». З аднаго боку, было вельмі прыемна, што такіх дзядзек разаграваў беларускамоўны гурт, а з другога боку – стылістычна гурты стаяць неяк далекавата, і можна было знайсьці нешта болей блізкае да хард рока і беларускае адначасова. Але адыгралі менчукі добра і публіцы збольшага яны спадабаліся.

Пасьля разагрэву адбылася замінка на паўгадзіны, але за гэты час усе жадаючыя дайшлі/даехалі да Арэны, і ніхто нічога не прапусьціў. І вось сьвятло патухла – і нашыя героі выйшлі на сцэну ды пачалі адразу зь хіта Fireball, увогуле гэты гурт мае столькі хітовых песень, што хопіць хоць на 3 гадзіны. Далей ішла яшчэ адна культавая песьня Into The Fire, на якой танцпляц пачаў варушыцца. Hard Lovin' Man – зь яго рытмам у лепшых традыцыях хэві метал галопу, змрочная і разам з тым вельмі атмасферная Vincent Price з апошняга альбома гурта і задорна-блюзавая Strange Kind of Woman канчаткова паказалі, што добра і якасна граць можна, нават калі ты ўжо сівы. Потым былі два, таксама знакамітыя іструменталы: Contact Lost і The Well-Dressed Guitar, разам зь мілагучным і вельмі тэхнічным гітарным сола спадара Steve Morse’a. А далей можна было пачуць новы матэрыял: Après Vous з шыкоўнай клавішнай партыяй і Above and Beyond – вельмі атмасферную і эпічную, прысьвечаную John Lord’у (былы клавішнік гурта, якога ўжо няма). Паміж гэтымі кампазіцыямі прагучала вельмі моцнае сола на барабанах ад спадара Ian Paice’а. Далей парадавалі музыкі аўдыторыю паўінтструменталам Lazy і яшчэ адным новым і задорным трэкам пад назвай Hell To Pay. І настала чарга спадара Don Airey паказаць, што ён можа на клавішных, і можа вельмі шмат! Момантамі здавалася, што вушы проста лопнуць, а пальцы музыкі зламаюцца ад хуткасных салякоў на «хамандзе» і ня толькі. Скончыць імпрэзу Deep Purple вырашылі абоймай 100%-ых хітоў: Perfect Strangers, Space Truckin, Smoke on the Water – песьні, пра якія штосьці пісаць вельмі складана, скажам толькі, што выкананы яны былі вельмі якасна і жвава – скокі на танцпляцы таму вельмі добрае пацьвярджэньне.

І здавалася, ўсё… Музыкі выказалі «да пабачэньня» і сышлі са сцэны. Вельмі непрыемна, што заклікала гурт выйсьці на біс так мала людзей, некаторыя ўвогуле пабеглі да выхадаў. Але яны выйшлі, выйшлі каб сыграць знакамітую Hush і нагадаць, што ўсе музыкі сыгралі свае сольныя нумары, акрамя Roger Glover’а, які выдаў вельмі рытмічнае сола на бас-гітрары і раскачаў танцпляц. Выйшлі, каб сыграць культавую Black Night і прасьпяваць яе разам з фэнамі.

Тым вечарам Ian Gillan выйшаў зь гіпсам на назе, яму было цяжка хадзіць, але ўсьмешка на вуснах была нязьменнай. Як і вельмі добры вакал для ягоных 68 гадоў. Усім удзельнікам гурта за 65, акрамя гітарыста, якому 59, але назваць іх «старпёрамі» ніяк ня выйдзе. Вельмі прыемна бачыць гурт, дзе ўсе музыкі прафесіяналы, нягледзячы на гады і дзе няма лепшага, таму што лепшыя ўсе пяцёра. Гук, нягледзячы на Менск-Арэну, быў выдатны, што стала таксама вельмі прыемнай неспадзяванасьцю, толькі некалькі разоў выпадаў вакал, ну дзе ж бывае без ніводнага касяка?

Шчыры Дзякуй вам, ветэраны «ракенролу»! Дзякуй, што жывыя! Дзякуй, што ў свае гады выходзіце на сцэну, каб цешыць нас! Дзякуй, што працягваеце ствараць бесьсьмяротную музыку, імя якой Хард Рок! Чакаем Вас яшчэ!!! Вялікі дзякуй каманьдзе «Палаца Рэспублікі», якія ствараюць канцэрты ня толькі на пляцоўцы роднага палаца, за вырашэньне шэрагу акрэдытацыйных пытаньняў.

Тэкст: Сяргей Бохан (rocker )
Фота: Зьміцер Сачыўка (GotieRipper )

Стыль: Funeral Doom/Death Metal
Гурт: Aphonic Threnody
Альбом: First Funeral EP
Год: 2013
Краiна: Вялікая Брытанія/Вугоршчына/Італія

Трэклiст:
1. The Threnody
2. Eyes' Light Faded Away
3. Life Calls Death
4. Hollow

Файныя рэчы час ад часу знаходзіш зусім нечакана. Вось гэтак і трапіўся альбом з даволі пасрэднай назвай «First Funeral» ад незнаёмага раней гурта Aphonic Threnody. Прытутнасьць у жанры слова “doom” не пакінула выбару – трэба браць і слухаць!

Можна лічыць посьпехам, калі даводзіцца паслухаць нешта якаснае і не маркотнае, што для такога жанру з'яўляецца вельмі далікатнай тэмай. Любы альбом пачынаецца з вокладкі, якая нічым выбітным тут пахваліцца ня можа. А вось начыньне здзівіла, і яшчэ як! У прыемным сэнсе, канечне. Працягласьць, атмасфера, эмоцыі – усё на ўзроўні.

Ад пачатку і да апохняй секунды нас трымаюць у напрузе. Музыка разам з вакалам літаральна струменіць зло. Вакал увогуле з'яўляецца асобнай тэмай, і шмат якім думерам варта павучыцца яму, кіруючыся гэтай працай. Мяжу, калі хрыплы, нізкі вакал не пераходзіць у нейкія ванітныя булькатаньні, застаючыся змрочным і пафасным, мала каму атрымліваецца ўтрымаць. Працягласьць кампазіцыяў аптымальная, як і ўсёй EP, ды яшчэ і бонус-трэк ёсьць.

Што да самай музыкі, то яна проста цуд, якая прыгожая. Цяжкая ў прамым сэнсе гэтага слова. Увесь час было цікава, дзе баланс паміж цяжкай музыкай — цікавай і эмацыйнай, і той, дзе акрамя тэхнікі, ці дурнога бабаханьня па талерках і струнах нічога больш няма? Заўсёды думаў над гэтым пытаньнем. Тут усё вельмі выверана і гарманічна, у кожнай кампазіцыі прысутнічаюць сумныя, адчайныя ноты, якія працінаюць слухача.

Альбом, як і гурт, апынуўся прыемнай нечаканасьцю. Сьвежым глытком паветра ў непраглядным смогу гуртоў-аднадзёнак і проста тых, каму не наканавана граць дум, нават пры моцным жаданьні. Рэкамендуецца даўнім аматарам жанру і пачаткоўцам для пашырэньня ведаў пра гэты неардынарны бок металу.

Аўтар: Цёмны
Пераклад на беларускую: Mayhem

Стыль: Atmospheric Black Metal/Ambient
Гурт: Lustre
Альбом: Wonder
Год: 2013
Краiна: Швецыя

Трэклiст:
1. Moonlit Meadow
2. Green Worlds
3. A Summer Night
4. Petrichor

Дададзім трошкі мэйнстрыму рэцэнзіяй на аблюбаваны ўсімі Lustre зь яго новай кружэлкай «Wonder». Раптам асьвяціўшы творчы небасьхіл сваімі працамі, праект працягвае цешыць новымі творчымі неспадзеўкамі. Але меркаваньні маюць правіла падзяляцца: адны ўбачылі ў новай працы якасьць і прывабнасьць, іншыя — адсутнасьць усялякага таленту. Паглядзім жа, што тут да чаго.

Каб зразумець ідэю выканаўцы, досыць паглыбіцца ў творчасьць нардычнага эмбіента і блэка канца 80-х — пачатку 90-х, і прачуць тую эпоху. Калі андэграўнд быў у пашане, запісы выходзілі на касетах, а якасьць пакідала жадаць лепшага. Але менавіта ў той час ўсе былі ў захапленьні ад навінак. Не заміналі аднастайнасьць, шумы і невыразнасьць. Наадварот, гэта прыцягвала і было адметнай рысай такіх гуртоў. Ішоў час, усё зьмянялася, і стандарты якасьці ў слухача падняліся, ды і самі выканаўцы паднялі планку.

Праект, працу якога мы разглядаем, вяртае нас да таго самага мінімалізму сваёй прастатой і аднастайнасьцю. Часам так бывае, што слухаеш і знаходзіш у якім-небудзь трэку фрагмент працягласьцю, напрыклад, у 10 секундаў. Астатняя частка песьні ня вельмі, але гэтыя 10 секундаў можна слухаць вечнасьць. Вось тут музыкі зрабілі нешта падобнае. Вечны паўтор у дзеяньні. Спадабалася першая кампазіцыя? Значыць, слухай усе альбомы, пакуль не надакучыць гэтая аднастайнасьць. Усё даволі проста і лагічна.

Але чым запамінаецца слухачу менавіта гэты альбом? Як і папярэднія, у ім ёсьць арыгінальнае, няхай і простае, гучаньне. Своеасаблівае выкананьне можа быць горш за якіх-небудзь музычных віртуозаў, але яго можна амаль адразу адрозьніць ад іншых. А індывідуальнасьць заўсёды шанавалася, асабліва ў такой нішы. Ідэйнасьці яшчэ мала, а тая, якая ёсьць, ня дужа ўражвае. Альбом выйшаў слабейшы за папярэднія, але ідэнтычным амаль ва ўсіх накірунках. Музыкі спазьніліся, і зараз такая музыка ўжо ня надта прыцягальная і цікавая для слухача.

Лаяць ці хваліць альбом — справа індывідуальная. Нельга пераацэньваць і занадта крытыкаваць. Можна разглядаць як прывітаньне з далёкага мінулага, і, калі глядзець аб'ектыўна, атрымалася нядрэнна. Так, аднастайна і манатонна, так, усё другасна, але слухаць прыемна. І яшчэ можна адзначыць удалае спалучэньне двух жанраў, спалучыць якія ня ў кожнага атрымліваецца. Добрая праца, але трэба рухацца далей.

Аўтар: Цёмны
Пераклад на беларускую: Mayhem

Мы працягваем знаёміць вас, паважаныя чытачы, з найбольш цікавымі відэа мінуўшага тыдню. Вашай увазе, як заўсёды, прапаноўваецца падборка з трох новых відэакліпаў. На гэтым тыдні нашім трыа зьяўляюцца Five Finger Death Punch, BUCKCHERRY і Avenged Sevenfold. Усе тры гурты амерыканскія, але стылістічна вельмі розныя.

Стыль: Ambient
Гурт: Burzum
Альбом: Sôl Austan, Mâni Vestan
Год: 2013
Краiна: Нарвегія

Трэклiст:
1. Sôl austan
2. Rûnar munt þû finna
3. Sôlarrâs
4. Haugaeldr
5. Feðrahellir
6. Sôlarguði
7. Ganga at sôlu
8. Hîð
9. Heljarmyrkr
10. Mâni vestan
11. Sôlbjörg

Праект Burzum, пры ўсёй яго спрэчнасьці, даўно стаў легендай, знакам чагосьці большага, чым музыка. Знакам імкненьня, зацятасьці і адстойваньня сваіх ідэалаў. Не пазіраючы на тое, як на гэта адрэагуюць астатнія. Можна згаджацца, можна адмаўляць — гэта права кожнага, у гэтым сэнс волі. Апошнія музычныя праекты аўтара былі такія ж спрэчныя, як і ўся яго творчасьць, і вось, выходзіць чарговае тварэньне Варга, альбом «Sol Austan, Mani Vestan», які сыходзіць каранямі гэтак жа ў мінулае выканаўцы, толькі ўжо трошкі іншага фармату.

Шмат хто любіць праект за той самы блэк-метал, які цешыў слухача зь дзевяностых, а пра складнік эмбіенту чамусьці мала хто памятае. Хоць эмбіент, на маю думку, самая важная і неад'емная частка творчасьці Варга. Гэта тая частка, якая заўсёды надавала праекту загадкавасьці і арыгінальнасьці. У, здавалася б, простых мелодыях хавалася вельмі шмат узроўняў разуменьня такой музыкі, якая ня кожнаму будзе па душы, і ня кожны захоча яе прымаць. Таму адбываецца гэтак шмат спрэчак. Час ішоў… і вось ён, доўгачаканы альбом у тым самым стылі, які слухач так доўга чакаў.

Праца атрымалася спрэчнай, атмасфера добрай і прыгожай, месцамі занадта незвычайнай для звыклага ўспрыманьня дадзенага праекта. Павольна і медытатыўна кожная кампазіцыя паглыбляе нас у альбом, расчыняе нам нейкія свае межы прыгожага. Аднастайнасьць, якая даходзіць да мяжы, усё ж трошкі надае нуды. Але такі жанр варта слухаць як фон, а не як галоўнае дзеяньне. Альбом здаецца даволі простым, але ў той жа час ён кранае. Кожная кампазіцыя адрозьніваецца ад іншай, нават калі яны ўсе аднатонныя, кожны трэк мае свае адметныя рысы, па якіх яго можно пазнаць з шэрагу іншых. А ў пэўнага эмбіент-альбома свой асаблівы падыход да гэтага.

У кампазіцыях прадзімаюць ноткі мінулых працаў, літаральна некалькі нотаў, а сэрца ўжо тузаецца ад успамінаў. «Чапляе» — скажуць тыя, хто ставіўся да эмбіент-складніку праекта з асаблівым пачуцьцем, іншыя проста паціснуць плячыма і, хутчэй за ўсё, выключаць праз дзясятак хьвілін. Альбом не для ўсіх, безнадзейна заблукаўшы ў сучаснасьці і, як можа хто-небудзь сказаць, адсталы ад модных тэндэнцыяў. Але тое, што мы бачым — гэта мінулае ў новай абгортцы, якая менавіта і псуе карціну. Занадта чысты гук, зашмат аднастайнасьці негатыўна адбіваецца на агульным ўяўленьні аб альбоме. Ён лепш, чым здаецца, але ня кожны здольны гэта пачуць.

У альбоме, тым ня менш, ёсьць штосьці такое, што прымушае ставіцца да яго з павагай. Можа быць, гэта мінулая творчасьць, можа, водгаласы падсьвядомасьці. Альбом ня ідзе па мэйнстрымавай плыні, у яго нейкі свой адмысловы шлях. У чымсьці маюць рацыю тыя, хто мяркуе, што, калі б гэта быў альбом нікому невядомага гурта, ён быў бы прахадняком, на які ніхто ня зьвярнуў бы ўвагі. Але, калі слухаеш творчасьць зь гісторыяй, хочаш – ня хочаш, а ацэньваць будзеш зусім па-іншаму. Ды і атрымалася ў агульным даволі незвычайна. Месцамі сумна, дзесьці вельмі хвалююча, а дзесьці проста файна. Як і заўсёды, адназначнай адзнакі даць нельга, але калі паспрабаваць судзіць аб'ектыўна, зьвяртаючы ўвагу на ўсе фактары — праца атрымалася ўвогуле і цэлым даволі нядрэннай. Ёсьць, за што палаяць, але і пахваліць таксама можна. І ўражаньні застаюцца ўсё ж добрымі.

Аўтар: Цёмны
Пераклад на беларускую: Mayhem

Стыль: Gothic/Doom Metal
Гурт: My Dying Bride
Альбом: The Manuscript EP
Год: 2013
Краiна: Вялікая Брытанія

Трэклiст:
1. The Manuscript
2. Vår gud över er
3. A Pale Shroud of Longing
4. Only Tears to Replace Her With

Зробім адразу акцэнт на важную дэталь асноўнай частцы агляду. Мы адкінем ўсю папярэднюю творчасьць гурта, ня будзем параўноўваць альбом са шматтомнікам з папярэдніх працаў, ня будзем глядзець на іх мінулыя заслугі або правіны. Паспрабуем судзіць My Dying Bride і іх EP «The Manuscript» з пазіцыі тых, хто ўпершыню адкрыў для сябе гэты праект і пачаў знаёміцца з хлопцамі па дадзенай працы.

Яскравы, прывабны накід на вокладцы альбома зьліваецца з агульным музычным планам. Зь першых жа секундаў нашу ўвагу захопліваюць сьветлыя, прыемныя мелодыі, паступова апускаючы ў змрочны стан. Узровень напружаньня ўвесь час скача, як пульс паміраючага ў агоніі, але паступова ўсё ж вызначаецца ў ураўнаважаны і павольны бок. Зманлівая агрэсіўнасьць тут зацяняе меланхалічны складнік працы. З-за такой мешаніны ўсё і блытаецца, ператвараючыся ў глейкую кашу.

Не адразу разумееш, чым альбом чапляе. З аднаго боку — прыемная музыка, зь іншага — занадта аднастайна, манатонна гучыць усё гэта. Зноў жа, прыемны, прыгожы вакал — але часам вельмі не да месца. Часам атрымліваецца так, што замест таго, каб атрымаць асалоду ад прыгожай музыкі, даводзіцца слухаць голас, які сваім аповедам перакрывае музыку і пазбаўляе задавальненьня ад яе праслухоўваньня. Тут гэта неяк асабліва яскрава выглядае. Кампазіцыі прыгожыя, усе дэталі на месцах, але ізноў мінус — працягласьць. Да адчаю мала матэрыялу. Пры такіх жа ўмовах у іншых ладзілася лепей.

Падача ўсяго альбома ў форме апавяданьня вельмі нядрэнная. Лірыцы ў песьнях нададзена асаблівая ўвага. Прыемна, калі выканаўцы імкнуцца дагадзіць усім, але ў такіх рэчах ўсім дагадзіць вельмі складана. Таму, калі стужка дамотваецца да фінішнага акорда, застаецца дваякае ўражаньне. Пачуцьцё, быццам падманулі, нібы чагосьці не хапае. А вось чаго, зразумець складана, ці то больш музыкі, ці то гармоніі ў альбоме. Ці то і таго, і іншага разам.

І вось што атрымалася. Калі ўспрымаць альбом, як, напрыклад, дэбют нікому невядомых музыкаў, атрымалася даволі сярэдненька, і ў такіх твораў, вядома ж, ёсьць канкурэнты, якія куды больш годныя. А калі параўноўваць усё ж зь мінулымі працамі і ўлічыць, хто гэтую кружэлку выпусьціў, то становіцца яшчэ і крыўдна ў дадатак да ўсяго. Маглі б зрабіць нашмат лепш. Альбом, вядома, шмат каму спадабаецца. Але, у наступны раз такое ім могуць і не дараваць.

Аўтар: Цёмны
Пераклад на беларускую: Mayhem

Black metal праект IMŠAR з Гомеля, Беларусь, выдаў дэбютны альбом пад назвай «Abudžeńnie». Альбом выйшаў напачатку лістапада на лэйбле Nitroatmosfericum Records ды ўяўляе сабой сем кампазыцый, набрынялых восеньскай вільгацьцю і пазабаковай атмасфэрай беларускага Палесься. Тэксты выключна ды прынцыпова на беларускай мове распавядаюць пра адчужанасьць сучаснага чалавека ад прыроды і непазьбежнасьць ягонага вынішчэньня.

IMŠAR атрымаў канчатковае увасабленьне ўвосень 2012 і складаецца з адзінага ўдзельніка (Darkus). Музычна ды стылёва абапіраецца на Black metal пачатку 90-х, дакладней на альбомы Darkthrone і Burzum таго часу ды цалкам пазбаўлены новамоднага «крыштальна чыстага» гуку. Толькі сырая, змрочная атмасфэра апантаньня хтанічнымі сіламі Роднай зямлі.

Трэк-ліст:

1. Abudžeńnie
2. Zdani pa-nad Dryhvaj
3. Śpievy Čornaha Dreva
4. Kraina Viečnych Chmar
5. Biezvychodnaść
6. Na Čornych Kryłach
7. Šlach Razbureńnia

Азнаёміцца з альбомам магчыма на imsar.bandcamp.com
Сувязь: darkusimsar@gmail.com
www.vk.com/imsar

Для замовы: nitro_nsk@mail.ru
www.nitroatmosfericum.ru

Падчас працы над новым альбомам, які павінен убачыць сьвет у пачатку наступнага года, у нас ўзнікалі новыя ідэі, якія ня ўпісваюцца ў яго канцэпцыю. Само жыцьцё ўносіла карэкціроўкі ў нашу творчасьць. Пры ўважлівым назіраньні за тым, што адбываецца вакол, становіцца відавочным існаваньне таемных таварыстваў, а іх дзеі выклікаюць трывогу. Мы пастараліся данесьці думку пра мэтанакіраванае зьнішчэньне чалавецтва, яго дэградацыю і ўтойваньне праўды.

У дзень 19-годзьдзя гурта мы рады прадставіць слухачам наша новае тварэньне — канцэптуальны максі-сінгл Illuminati. У яго ўвайшлі 3 трэкі.

У пачатку года мы прымалі ўдзел у канцэрце-трыб'юце «Азбука року», які быў прысьвечаны гурту Pink Floyd. Разьбіраючы творчасьць легендарнага гурта, адчулі, што «Welcome to the Machine» — 100 % «наша песьня» і запісалі нехарактэрную для нас кавер-версію.

«The Golden Age» — песьня пра чалавецтва, якое ў пагоні за насычэньнем разбурае Зямлю, распаўсюджваючыся паўсюль нібы вірус чумы.

Ідэя інструментальнай кампазіцыі «The Epitaph» народжаная яшчэ 16 гадоў таму Яраславам Сапуновым і Дзянісам Вiхляевым (гітарыстам гуртоў Bad Dreams, Septic Schizo). Песьня не была запісаная ў тыя часы ў сувязі са сьмерцю Дзяніса. Мы вярталіся да яе неаднаразова, але нешта ішло заўсёды ня так. Цяперашнім складам «The Epitaph» была пераасэнсавана і нарэшце здабыла правільны сэнс. Яна прысьвечана ўсім нашым сябрам, якіх ня стала занадта рана…

Спампаваць новы матэрыял можна з нашага сайта — www.hok-key.com/page.php?id=3

«Нясі ў вышыню нябесная калясьніца, молат верны мой, асьвяці нябёсы вокамгненнымі шляхамі, і громам, дзе ляжыць уся моц граду Азгарду, ды зьнішчы ворагаў маіх ...»

Нядаўна гурт Recha выклаў у сеціва свой ​​анімацыйны кліп. Я не вялікі прыхільнік падобнай музыкі, аднак кліп вельмі цікавы. Я стаўлю вялікі «+» за ідэю і рэалізацыю.

— Вулічныя музыкі бароняць горад-герой ад нашэсьця субкультурных зомбі — такі кароткі зьмест відэа, на стварэньне якога нас натхніў Менск ды яго жыхары, — кажа Андрусь Такінданг. — Колькі год на вуліцах сталіцы, асабліва ля макдональдсу на «кастрах», можна назіраць шэрагі стракатай моладзі. Эма-недалугі зьмянілі R’n’B-красунь, потым прыйшлі хіпстары. Можна набыць любое адзеньне ды не баяцца атрымаць за даўгія валасы ў галаву. І хаця ў большасьці выпадкаў даводзіцца ставіць дэфіс — гопнік-рокер, гопнік-рэпер, гопнік-хіпстар ды гопнік-гопнік, горад наш усё ж цудоўны, кранальны, нераўнуючы, як пятнаццацігадовы падлетак у краме адзеньня.

Пазнаёмлю вас, шаноўнае спадарства, з адным з першых месцаў, у якое мне давялося падарожнічаць. Падобна да мноства багатых, квітнеючых, вядомых раней мястэчак, сёння вёска Дзярэчын у забыцці, ад былых архітэктурных помнікаў, сведкаў раскошнага жыцця тутэйшых гаспадароў, нічога не засталося… Сёння вёска Дзярэчын найперш вядомая неверагодна вытанчанай прыгажосці неагатычным касцёлам Унебаўзяцця Дзевы Марыі, збудаваным тут з чырвонай цэглы ў 1906 — 1913 гадах.

Упершыню Дзярэчын згадваецца ў Літоўскай метрыцы, дзе вялікі князь Вітаўт перадаў мястэчка Васілю Капачу «за добрую службу». Шмат гаспадароў змянілася ў Дзярэчыне, і толькі ў 17 ст. наступіў росквіт. У той час Дзярэчын знаходзіўся ў валоданні князёў Палубінскіх, а пазней, у якасці пасагу, мястэчка з усімі маёнткамі дасталася знакамітаму роду Сапег, якія валодалі вялікімі багаццямі не толькі ў Гарадзенскай губерні, але і ва ўсім Літоўскам краі. У 1739 г. уладальнікам Дзярэчына стаў Аляксандр Міхаіл Сапега. Менавіта пры яго жыцці быў пабудаваны дзярэчынскі палац, дзе знаходзілася вялікая мастацкая калекцыя, якая налічвала каля трохсот палотнаў вядомых мастакоў Еўропы. Была вядома шыкоўная бібліятэка, якая па колькасці выданняў і іх каштоўнасці саступала ў Вялікім княстве Літоўскам толькі радзівілаўскай бібліятэцы. У сядзібе Сапегі быў выдатны і дзіўны для нашых шыротаў сад, у якім вырошчваліся гранаты, апельсіны, ананасы і інжыр. Дзярэчын звалі «малым Версалем» і вельмі часта ў сценах палаца можна было сустрэцца з французскімі ці ангельскімі арыстакратамі-вандроўнікамі.

Мясцовыя госторыка-культурныя каштоўнасці былі разрабаваны і знішчаны бальшавікамі падчас смены ўлады ў пачатку ХХ стагоддзя. Толькі велічны Дзярэчынскі касцёл сёння ўпрыгожвае вёсачку, прымушае зацікавіцца, паглыбіцца ў яе гісторыю…

Падрабязней на: vk.com/architekture

1 лістапада набіраючы сур’ёзныя абароты гурт Crowblack узяў ды зрабіў свой сольны канцэрт у маленькім да ўдаленькім клубе Салтайм.

І зрабілі хлопцы не абы што: чаго вартая хаця б ідэя з розыгрышам гітары. Так, гэта ня фэйк – сапраўдная гітара Schecter Omen Solo-6, новенькая з крамы. Быў ролік-запрашэньне, дзе паказаны працэс выбару інструмента.

Што тычыцца непасрэдна канцэрта, то для многіх усё яшчэ навіной зьяўляецца перабудова «Салтайма»: значнае пашырэньне сцэны, абноўлены гук і сьвятло, грымёрка (для пафаснага выхаду па чарзе). Хлопцы жа дапоўнілі карціну фірмовым банэрам “Crowblack” і дым-машынай.

На момант намінальнага пачатку, а восьмай, гледачоў яшчэ амаль зусім не было. Ці то з гэтай нагоды, ці зь іншай канцэрт не сьпяшаўся пачынацца. Граў рок-н-рол фанерай, а народ паступова падцягваўся – і вось ужо к моманту, калі сабралася дастатковая аўдыторыя, на сцэну падняўся Канстанцін Валер’іч – шэф Салтайма і вядоўца гэтага вечара, і ва ўласнай манеры піхнуў сьпіч: вечарына прысьвечана клубу аматараў Шуфуцінскага (бо франтмэн “чорнага крумкача”, маўляў, падобны да яго), гледачам прапанавалася ўзгадаць сваіх герояў (напрыклад, Бруса Ўіліса ды Сашу Грэй) – і атаясаміць зь героямі вечара.

Выступ гурта адкрыла інтра з мноствам дыму. Пачалі хвостка і качова, і ўсё бы добра, але першыя дзьве песьні гук кульгаў – а дзе такога няма? Галоўнае, што вырулілі, фанячы мікрафон замянілі – і тады ўсё пайшло добра. Тут ужо можна было сапраўды атрымліваць асалоду ад рамантычна-цяжкой удала складзенай музыкі.

Прыемна было назіраць веданьне песень сярод гледачоў. Так, “Rise My Madam” сустрэлі асабліва ўхвальным воклічам. А яшчэ ружу на сцэну прынесла мама вакаліста. Ну прыгажосьць жа – усім бы бацькоў, неабыякавых да тваёй творчасьці, так? Чакана добра зайшоў, бадай, галоўны хіт “Burning Cage of Justice”, нездарма першае месца па версіі Ультрам’юзіка. На гэтым моманьце можна ўжо было сьмела ацэньваць гук: тут нарэшце гітарыст выліў доўгае прыгожае сола, таксама хвалы варты моцны бас, ад якога дрыжалі ўсе паверхні. І як жа не пахваліць добры ўпэўнены вакал… Няма тут чаго расьпісваць, бо будут адныя штампы і стандартныя фразы – музыку трэба слухаць. Але я не адступлюся ад асацыяцый з Sentenced, хоць трэсьні! І гэта, канешне ж, камплімент.

Наступная частка праграмы складалася з кавераў, дзе франтмэн шмат падглядваў у тэлефон. Але перад тым адбыўся конкурс на розыгрыш дыскаў, дзе і я пайшоў пад раздачу, бо ня трэба было трапляцца на вочы Косьці. У яго са мною, пэўна, асаблівая любоў, што выліваецца ў пастаяннае імкненьне як мага больш пакпіць. Некалькі ганебных хвілін – і адзін з дыскаў разыграны. Прыгожае, дарэчы, аздабленьне. Даволі сур’ёзна для самвыдату.

Ну і галоўная «фішка» канцэрта – розыгрыш гітары. Пранумараваныя карэньчыкі квіткоў былі сабраныя, і выцягнуты нумар шчасьлівага пераможцы. Уладар квітка №43 знайшоўся не адразу ды й апынуўся нейкім зусім не шчасьлівым: сьціпла падзякаваў, аморфна прыняў падарунак ды пайшоў. Будзем лічыць, што гэта шок.

На закуску пакінулі як раз найбольш «смачныя» рэчы: паўакустычную “The Only One”, “Ballad of the Lonely”, якую, кажуць, па асаблівых просьбах уключылі ў праграму як жывую версію бяз струнных сэмплаў, і качовую “Way to the Light” зь меладычным тэпінгавым пройгрышам і тэхнічным сола.

Такі вось Crowblack. У гурта ўсё ёсьць для таго, каб уздымацца вышэй. Бо гурт, як было сказана, сапраўдны. А бяз шчырасьці няма творчасьці. Таму пажадаем посьпехаў хлопцам, падзякуем за добры сольны канцэрт і будзем чакаць новых сустрэч!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Алекс Гарбацэвіч

Мы ізноў жадаем прапанаваць вашай увазе трыа новых відэа-кліпаў ад знакамітых гуртоў. Прадстаўляем новыя тварэньні гуртоў Rob Zombie, Newsted і Tarja.

30 кастрычніка партугальскія гатычныя металісты Moonspell зноў наведалі Беларусь

Сьвятло сьлепіць твар, гук дурманіць сьвядомасьць, секунда – і засталіся толькі пыл ды карагод уражаньняў. Менавіта гэтак, шалёным імгненьнем, пранеслася шоў партугальскіх готык-зорак Moonspell. Амаль на дзьве гадзіны зала нібыта апынулася ў абдымках калючага ваўнянага шаліка, імгненьне – і ўсё, выступ скончыўся, нават не пасьпеўшы распачацца.

Ня ведаю, як для ўсіх музыкаў гурта, але для большасьці гэта быў трэці крок на нашу зямлю, аднак пасьпяховы паўнавартасны выступ – менавіта другі. І гэта ёсьць дасягненьнем менавіта хлопцаў з “Wake up! Promo”, менавіта яны першымі зрабілі прывоз адных з чацьвёркі зь няўдалага “Бруднага фэсту”. Пасьпяховым прывозам адной з камандаў з той гісторыі на “праклёне” гуртоў была пастаўлена тлустая кропка ўжо больш за год таму. Тым, хто сумняваўся і не пайшоў у той раз, засталося только з зайдрасьцю глядзець фота ды відэа. Ну і чакаць другога выступу, канечне.

Падчас спробы нумар два зала літаральна ламілася. Ужо ў падземным пераходзе былі бачныя як алдскульныя ваяры металу, так і зусім яшчэ юнакі, якія зь цікаўнасьцю стралялі па баках вачыма. Ну, яно і добра, генерацыя металхэдаў жыве ды аднаўляецца, і ў пэўны час ўжо яны назавуць алдскулам нас, якім Moonspell зараз падыходзяць у таты. Сцэна была аформлена звычайнымі вялікімі банэрамі ззаду, але ж сьвятло, якое было сьвятло! Адзін раз ужо бачыўшы іх выступ на вялікай пляцоўцы, я ня думаў, што клубныя канцэрты будуць падобныя да буйных. Памыляўся. Кожны рух і слова былі падкрэсьленыя характэрным колерам ды мільгаценьнем.

Паводле сэтліста не было ніякіх пытаньняў, сыгралі як класіку, гэтак і такія нечаканыя рэчы, як Luna і Mephisto, зрабіўшы сапраўдны падарунак. Ну, і канечне, класічныя Nocturna i Opium, Alma Mater і Vampiria, першыя працы хоць і не былі сыграныя цалкам, як тое плануецца ў расейскай частцы тура, але галоўныя баявыя трэкі зайшлі выдатна.

Музыкі, узрост якіх падыходзіць да чацьвёртага дзесятка, на сцэне выглядалі сапраўднымі маладзёнамі. Кучаравыя, смазьлівыя партугальскія хлопцы выклікалі яскравыя агеньчыкі ў вачах дзяўчын. Сапраўды, музыкі заўсёды будуць маладымі, пакуль яны на сцэне. Была нават бойка пад сцэнай напачатку шоў, што адзначыў Фэрнанда, маўляў, ня трэба гэтак аттапырвацца, яшчэ ўсё наперадзе, хопіць усім. Дарэчы, кантактаваў ён з публікай падчас усяго выступу, не стаяў моўчкі ў слупах дыму, як гэта бывае на большасьці іх шоў. Астатнія ўдзельнікі гурта таксама драйвова дрыгалі галовамі і выглядалі цалкам задаволенымі.

Гук быў хоць і не выдатным, але гэта звычайная хвароба Рэпабліка. Трэба адзначыць, што ў кашы, якая здаралася час ад часу, вакал выдатна чытаўся на працягу ўсяго выступу.
У выніку скажу, што шоў атрымалася. Жыва, бойка, драйвова, харызматычна ды, канечне, рамантычна. Дзякуй арганізатарам за чарговы прывоз, з задавальненьнем пабачыў бы іх яшчэ не адзін раз.

Пакуль восень адбірае апошняе лісьце ў дрэваў, пакуль на іншых пляцоўках адбываюцца канцэрты… У ноч з 26 на 27 кастрычніка ў Рыцарскім Замку зноў які ўжо год праходзіць так званы Mystic-Fest «Halloween у Замку» напярэдадні афіцыйнага сьвята Хэлоўін. Гэтым разам пад парадкавым нумарам IV.

Здавалася адразу, што канкурыруючыя канцэрты зьбяруць шмат людзей, і да замка дойдзе невялічкая частка натоўпу… Але ж не. Паўтысячы зь лішкам чалавек набралося, улічваючы, што ў гэтым годзе аўтобусы і прыватныя «маршрутчыкі» амаль не працавалі, толькі тыя, хто меў свой асабісты транспарт ці іншую (грашовую) магчымасць прыехаць пад Астрашыцкі гарадок.

На гэты раз ўсё было трошку спакайней і не з такім вялізным размахам, як у мінулыя разы. Хіба што персанал не апранаўся ў касьцюмы зомбі ці нечага падобнага. Таксама спакойна было і пасьля сярэдзіны мерапрыемства, бо як заўжды было раней, п'янага кантынгенту ўвогуле было значна менш, як і падпітага быдла – «зомбі». Усё было прыемна, неяк камерна і па-свойску. Спакойна і недзе, можна сказаць, сьціпла і між тым утульна. Усім хапала месца. Зноў тры тэматычных бара працавалі ўсю ноч і да самай раніцы – вялікі дзякуй бармэнам(шам). Страваў толькі не хапала, але ж ня гэта галоўнае.

Трэба дадаць яшчэ, што піпла, апранутага пад розных істотаў і персанажаў, было крыху менш, у параўнаньні з тым жа мінулым годам. Але ж і ў гэты раз былі цікавыя вобразы. Пачатак, пазначаны на шостую, адбыўся як мае быць! Пакуль музыкі рыхтавалісь пачаць канцэртную праграму праз паўгадзіны пасьля «старту», унізе каля рэлістычна зробленых гатычных (і містычных) могілкак прайшла конкурсная праграма, у якой і я таксама прыняў удзел. Ня гледзячы на тое, што конкурс быў жаночы, аб чым я тады ня ведаў. Але не аб тым гутарка. Паехалі далей. Гэтым разам абышліся бяз фаершчыкаў (на жаль). Дыджэі стваралі настрой ня горш.

Людзі адпачывалі як маглі і дзе маглі. Нехта гуляў у каміннай зале ў «прыстаўку», іншыя прымалі ўдзел у конкурсах ды пілі піва ў барах. Для тых, хто наведваў канцэртную залу, гралі наступныя гурты: «Талисман», «Pale Red», «Euphoria», «Ivory», «Hok-key», «Aillion», «Znich», «Дрыгва», «Kaltherzig». Трэба адзначыць, што новыя гурты ў гэтым годзе зьдзівілі, было прыемна слухаць і глядзець! Не гаворачы аб старажылах… Зноў, як заўсёды, працаваў «фота піт», і фатограф Віталь Шохан рабіў для жадаючых здымкі «на памяць».

Агульны вынік: усё было файна, атмасферна, прыемна. Вялізны плюс удзельнікам гуртоў і таксама тым, хто не пашкадаваў часу прыйсьці і падтрымаць дадзенае мерапрыемства! Асабліва ўдзячны арганізатарам і ўсім, хто быў побач і прысутнічаў у будынку замка.

Ritterburg- Forever!!!

Тэкст і фота: Зьміцер Сачыўка GotieRipper

Чытачы інтэрнэт-часопіса Loudwire.com на працягу месяца выбіралі лепшага метал-басіста. Напрыканцы гэтага турніру Steve Harris з Iron Maiden быў названы пераможцам гэтага галасаваньня.

Майстар галопу на бас-гітары Steve Harris у фінале конкурсу перамог басіста гурта Dream Theater — John Myung. На працягу гэтага марафона Steve Harris перамог шмат знакамітасьцяў, першым яму саступіў Markus Grosskopf з Helloween, наступным канкурэнтам быў Nikki Sixx з Motley Crue, да паўфінала брытанцу заставалася толькі перамагчы Paul Gray з Slipknot. У паўфінале сустрэліся дзьве метал-легенды — з аднаго боку Steve Harris, а з другога былы басіст Metallica Cliff Burton, але перамогу сьвяткаваў усёж-такі пан Harris. Як заснавальнік Iron Maiden перамог John Myung у фінале вы ўжо ведаеце.

Стаць лепшым басістам па версіі якога-небудзь часопіса ці партала заўсёды прыемна і самому музыке і яго фэнам, таму, мы віншуем Steve Harris а таксама яго фанатаў зь перамогай у конкурсе на лепшага метал-басіста.

Паважаныя чытачы партала Belmetal.org, мабыць вам было бы цікава і прыемна ўбачыць нешта накшталт папярэдняга і на нашых старонках? Мабыць вы жадаеце і самі паўдзельнічаць у гэтым, напрыклад прагаласаваць за лепшага басіста Беларусі? А можа вам цікава прыняць удзел у галасаваньні за лепшы гурт на Зямлі?

Пакіньце некалькі водгукаў наконт гэтай думкі!

Здарылася так, што 26 кастрычніка адбывалася шоў «Сlassic Rock All Stars», там можна было пачуць музыкаў з AC/DC, Rainbow, Black Sabbath, Alice Cooper, Dio, Led Zeppelin, Deep Purple ды шмат іншых, але тут не пра гэта.

Недалёка ад Менска, у каштэлі Рытэрбург адбывалася іншае цікавае мерапрыемства, чарговы «Mystic-Fest, прысьвечаны сьвяту Helloween Там можна было паглядзець на такіх зорак беларускай метал сцэны, як Aillion, Дрыгва, Зьніч і г.д.

Тым часам у Салтайме…

ENDLESS NAMELESS

Калі я зайшоў у малалюдны ўтульны клюб, з маіх вушэй вялікім фантанам імгненна пацякла кроў, а мозг перастаў правільна працаваць, таму што такога я яшчэ ня чуў.
На сцэне стаялі ўсяго два чалавекі. Вакаліст ды бас-гітарыст.

Тое, што я пачуў, афіцыйна можна назваць ню-металам, але гэта ня так. Хлопцы валілі нейкі зусім дзікі і на першы погляд антымузычны кібер-сракайразумейшто, і… гэта было сапраўды файна!

Басіст граў вельмі тэхнічныя ды качовыя партыі, час ад часу перамыкаючы прымочкі, пакуль вакаліст нешта зачытваў у мікрафон. У гэты час нешматлікія прысутныя слэмілі на танцпляцы. І гэта так, выступаючы гурт, які дарэчы мае назву ENDLESS NAMELESS, складаўся ў гэты дзень агулам з двух чалавек: басіста ды сэмплера. А ўсё таму, што бубнач, як гэта і належыць кожнаму паважаючаму сябе бубначу, забухаў. Новы гітарыст не пасьпеў давучыць партыі, ну і гэтак далей. Таму басіст вельмі шмат граў партыі гітары, а электронныя ўдарныя ўключаў на ноўтбуку вакаліст-сэмплер.

І ня гледзячы на ўсё гэта, выступ атрымаўся выдатным. І як выказаўся адзін са слухачоў: «Ніхто з прысутных банд ня змог бы зрабіць драйв без гітар ды ўдарных».

SYNAXARIA

Другі бэнд апынуўся для мяне сапраўдным адкрыцьцём. Пачаўшы выступ з песьні «Аўтарытарызм» (якая асабіста мне, дарэчы, спадабалася больш за ўсе) SYNAXARIA зь першых жа хвілін пагрузіла мяне ў атмасфэру паліцэйскай дзяржавы і не адпускала да канца выступу.

Цяжкія ды шчыльныя гітары, змрочныя клавішы ды рытмічныя ўдарныя. А па-над усім гэтым нізкі мужчынскі вакал зь відавочным нямецкім акцэнтам і знарок высокі жаночы бэк клавішніцы.

Ды й вонкава гурт выдатна падыходзіць пад абраную імі канцэпцыю:
-Трохі дзіваватага выгляду вакаліст з рэспіратарам на шыі ды другі гітарыст — абодва з зусiм вар'яцкім поглядам.
-Застрашвалага выгляду граміла-басіст.
-Статная клавішніца ў пілотцы.

Усё гэта глядзелася вельмі арганічна і галоўнае – ў тэму. Усё было гарманічна, якасна і прафесійна. Наколькі мне вядома, гурт прэзентаваў свой альбум, і я, патрапіўшы на гэты канцэрт цалкам выпадкова, упэўнены, што куплю яго.

AT THE OTHERSIDE

Ну а трэцім і апошнім гэтым вечарам быў гурт, зь якім я сустрэўся калісьці даўно, а менавіта на мерапрыемстве, якое мела назву Big Metal Gig ды праходзіла ў клюбе «Рэактар». Дарэчы, адразу пасьля таго канцэрта клюб зачынілі. І гэта, на жаль, ніяк не зьвязана.

AT THE OTHERSIDE граюць у вельмі цікавым стылі, які называецца aggressive dance metal. І ня гледзячы на тое, што я зусім не аматар «танцулек», яшчэ ў Рэактары At The Otherside зрабілі на мяне вельмі станоўчае ўражаньне. Менавіта таму я зь нецярпеньнем чакаў іх выступу гэтым вечарам, і калі яно пачалося, магчыма, некалькі разоў атрымаў аргазм.

Не падумайце толькі, мяне не ўзбуджаюць здаровыя лысыя мужыкі. Проста паглядзець на At The Otherside тое ж самае, што добра патрахацца, таму як парнаграфія ў гэтага гурта ёсьць ня толькі ў лірыцы, але і ў самой музыцы. Устаўкі стогнаў у песьні ніколькі іх не псуюць.

Шчыра кажучы, пісаць рэцэнзію з бадуна – занятак ня зь лёгкіх. Таму скажу адно – калі вы жадаеце, каб вам зьнесла дах, то абавязкова паслухайце At The Otherside. Ну а калі сур'ёзна, па-пацанску, то гэта MUST LISTEN адназначна.

Я пайшоў адсыпацца.

Заўсёды ваш – Артур Матвеенко. Artur
Фото — Norge

У інтэрнэце запушчаны чарговы праект па прыцягненьню увагі да выміраючай беларускай мовы

Iнтэрактыўнае агенцтва Aguru 9 чэрвеня запусціла ў інтэрнэце відэаролік і прома-сайт, якія паказваюць цяперашні стан беларускай мовы у нашай краіне. Задача праекту – прыцягнуць увагу да выміраючай беларускай мовы.

Думка аб стварэньні гэтага праекту ў творчай групы агенцтва ўзнікла пасьля таго, як яны даведаліся, што Юнэска афіцыйна прызнае беларускую мову нестабільнай. Па дадзеных Нацыянальнага статыстычнага камітэту РБ, на ёй размаўляе толькі 23% насельніцтва, і ў звычайным жыцьці мы практычна ня чуем родную мову. Беларуская мова паступова памірае, а мы гэтага не заўважаем.
Ідэя праекту – паказаць цяперашні стан беларускай мовы ў выглядзе зомбі – так як яна ні жывая ні мёртвая. І паказаць людзям першы крок, зь якога можна пачаць, а менавіта – чытаць па-беларуску.

Рэалізацыя

«Гледзячы на усю сацыяльную рэкламу, якая накіравана на адраджэньне мовы, мы вырашылі зрабіць нешта альтэрнатыўнае, каб яно зачапіла людзей, і яны задумаліся. Зомбі абралі таму, што гэта істота, якая не памерла, але ўжо і не жывая. Гэта тое, што цяпер, у прынцыпе, адбываецца зь беларускай мовай – яна як бы ёсьць, але яе як бы няма», – гаворыць дырэктар агенцтва Aguru Максім Дзінман.
Для поўнага ўцягваньня аўдыторыі былі выкарыстаныя ўсе магчымыя органы пачуцьцяў: слых, зрок, гаворка.
У выніку быў зроблен вірусны відэа ролік, у якім раскрываецца праблема зьнікненьня беларускай мовы, і прома-сайт Admova.by, які прапануе людзям сказаць усяго адно слова і выратаваць зомбі.

Творчая група з 17 чалавек працавала над праектам 2 тыдні.
Для прасоўваньня роліка выкарыстоўваліся сацыяльныя сеткі, ініцыятыву адразу ж падхапілі буйныя інфармацыйныя рэсурсы краіны.
За першы дзень пасьля запуску праекту было атрымана больш за 3 000 рэпостаў відэароліка, публікацыі ў найбуйнейшых інфармацыйных рэсурсах Байнэту.
Ахоп аўдыторыі па папярэдніх дадзеных склаў больш за 500 000 чалавек. Публікацыі станавіліся паўнавартаснымі пляцоўкамі для дыскусій.

Тры дастаткова знакамітых гурта выпусьцілі новыя відэа кліпы за апошнія некалькі дзён. Не пазнаёміць вас зь імі мы не маглі, таму сустракайце відэа ад гуртоў Motorhead, Airbourne і Lamb of God.

Амаль у сярэдзіне восені, 19 кастрычніка не старэючыя Scorpions далі канцэрт у нашай краіне.

Чарговы разьвітальны выступ прайшоў зноў на пляцоўцы «Менск-Арэны», але гэтым разам пры падтрымцы прэзідэнцкага аркестра РБ, якім кіруе Віктар Бабарыкін, таксама і з бэк-вакалам нашых прыгожых дзяўчат. Дарэчы, дзяўчыны паехалі далей у турнэ са «скарпамі», і яшчэ 7 канцэртаў яны адпрацуюць разам. Яскравае, якаснае шоў, якое анансавалі загадзя, прайшло не зусім удала. Асабліва гук, не гаворачы пра некаторыя недахопы… А тым больш у параўнаньні зь мінулым годам.

Выглядала ўсё камерна і ня так «рокава», як звычайна, але ж цікава і моцна! Дарэчы, была сыграна яшчэ і сюіта «Deadly Sting», складзеная з трох частак, якую пачаў спачатку адзін Матыяс Ябс з аркестрам, ну а потым астатнія далучыліся. Трэба яшчэ падкрэсьліць тое, што народу было вельмі шмат, амаль што аншлаг. Дзьве гадзіны сапраўднага «хард`н`хэві», шчодра разбаўленага аркестровымі партыямі і абыгроўкамі. Некаторыя песьні было нават цяжка адразу пазнаць! Ня глядзячы на некаторую стомленасьць, якая ўсё ж адчувалася, немчукі зрабілі як заўжды якасна і прыемна. Разам з натоўпам былі выкананы:

1. Sting in the tail+Intro
2. New Genaration
3. The Zoo
4. We`ll burn The Sky
5. We don`t own the World
6. Send me an Angel
7. You and I
8. The Best is yet to Come
9. No one like you
10. Big City Nights
11. Deadly Sting Suite: 1. Crossfire, 2. He`s a woman, 3. Dynamite
12. Still loving You
13. Wind of Change
14. Hurricane

Некаторыя, як заўжды на канцэртах «скарпоў», прынесьлі прыгожыя кветкі для музыкаў. Прыемна было бачыць на танцпляцы шмат танцуючых пад бесьсьмяротныя «медлякі», а таксама сьлёзы шчасьця ў вачах ня толькі прадстаўнікоў старэйшага пакаленьня, але й нават моладзі, якая нарадзілася, на маю думку, у сярэдзіне 90-х, ці крыху раней… Дзяўчына з брыгады хуткай дапамогі, якая прысутнічала разам з калегамі так бы мовіць «па-рабоце» — увогуле сьвяцілася як сонейка!

Свой погляд і як ўсё адбылося глядзіце ніжэй! Вялікі дзякуй камандзе «Палаца Рэспублікі» за прадстаўленую акрэдытацыю і дапамогу па некаторых лакальных пытаньнях.

Было немагчыма не спытаць музыкаў Stardust Circus аб іх уражаньнях пасьля шоў Monkeys Of XXI, прысьвечанага прэзентацыі альбома з адпаведнай назвай. Пагутарыць наконт усяго гэтага вырашыў гітарыст-заснавальнік і проста вельмі прыемны чалавек — Stevie Black.

Прайшло больш чым 20 гадоў з моманту выхада апошняга відэа-кліпа гурта Stryper, але гэта засуха скончылася сёньня з прэм'ерай новага кліпа на песьню No More Hell To Pay. Так выйшла, што гэты трэк будзе цэнтральным на новым альбоме гурта з адпаведнай назвай, які выйдзе 5-га лістапада.

Унікальны палац у Паставах з'явіўся дзякуючы дзейнасці Антонія Тызенгауза. З мэтай узвесці сядзібу ён запрасіў у мястэчка італьянскага архітэктара Джузэпэ Сака. Аднак работы па будаўніцтве былі адкладзеныя на няпэўны час, таму што сам Тызенгаўз пераключыўся на рэформы па пераўтварэнні Гродна. Аднавілася будаўніцтва палаца значна пазней, ў 1814 годзе. У гэты час уладальнікам Паставаў стаў унучаты пляменнік Антонія Канстанцін Тызенгауз.

Пабудаваны палац быў вытрыманы ў стылі класіцызм. Будынак выглядаў прыгожа і адначасова строга, яго называлі адным з асноўных беларускіх навуковых і культурных цэнтраў.
Захапленне Канстанціна арніталогіей паспрыяла таму, што ў маёнтку быў створаны адзін з самых прыгожых і багатых арніталагічных музеяў ва ўсёй Усходняй Еўропе. Прыкладна за 40 гадоў яму ўдалося сабраць калекцыю, якая складалася прыкладна з 3000 чучал птушак, якія жывуць у Беларусі, Украіне і Літве. Багаццем была і сабраная малодшым Тызенгаузам бібліятэка. У ёй захоўваліся рэдкія помнікі польскага пісьменства, каштоўныя гравюры, а таксама сямейны архіў, які вёўся з XIII стагоддзя. Дзе ўсе гэтыя каштоўнасці знаходзяцца зараз – невядома, аднак па некаторых здагадках багацця роду Тызенгаузаў маглі быць вывезены ў Польшчу, Літву ці Расію. Акрамя таго, новы ўладальнік маёнтка быў гарачым прыхільнікам жывапісу. Ён стварыў у палацы выдатную мастацкую галерэю, дзе захоўвалася каля 600 экспанатаў. Паводле некаторых крыніц, Тызенгауз меў у сваёй калекцыі палотны Леанарда да Вінчы, Рубенса, Рэмбранта, Брэйгеля і Дзюрэра. І, вядома ж, меліся ў гэтай самавітай галерэі карціны польскіх і беларускіх аўтараў.

Вельмі творчая натура, Канстанцін вырашыў пераабсталяваць паўночную частку палаца, каб выкарыстоўваць яе ў далейшым для заняткаў навукай і творчасцю. Там з'явіліся кабінеты мінералогіі, этнаграфіі краю і заалогіі. Сям'я Канстанціна пражывала ў заходнім крыле будынка, якое было значна больш сціплым. Вакол будынка быў разбіты парк, які займаў 10 гектараў, у якім меліся вадаёмы, невялікія сажалкі, мноства алей і сад з экзатычнымі дрэвамі. Такія раскошныя месцы не маглі не прыцягваць наведвальнікаў. Паставы нярэдка прымалі знатных гасцей, адным з іх нават стаў расійскі імператар Мікалай II.

Сёння аблічча палаца практычна не змянілася: гэта П-падобны будынак вышынёй у адзін паверх. На тэрыторыі сядзібы, як і ў лепшыя часы, размешчаны скульптуры з белага мармуру, выкананыя майстрамі з Італіі.

Аднак Першая і Другая сусветныя войны ўсё ж адбіліся на стане палаца Тызенгаузаў, прычым гэта датычыцца не столькі будынка сядзібы, колькі багаццяў, што ў ім знаходзіліся. Многія каштоўнасці, якія шляхетны род збіраў гадамі і нават стагоддзямі, былі разрабаваны і вывезены за мяжу.

Зараз адноўлены звонку палац з'яўляецца корпусам раённай бальніцы. А ў бліжэйшы час плануецца сур'ёзная рэстаўрацыя унікальнай сядзібы, на якую ўжо атрыманы грант ЮНЭСКА.

vk.com/architekture

… І калі толькі пасьпелі прайсьці тыя 13 год? Кожны альбом, як новая старонка жыцьця, новыя пачуцьці, эмоцыі ды ўспаміны – школа, потым “вышка”, крокі ў адносінах ды кар’еры, пасьпяховыя ды ня вельмі – а яны ўсё побач. Хлопцам з Stigmata як нікому іншаму атрымоўвалася захоўваць чароўныя пачуцьці ў сэрцы ўвесь гэты час.

Чыталася адчуваньне сьвята і на тварах гледачоў – кожнае новае шоў музыкаў гэта падзея, і чаканьне на працягу года гэтага каштуе. Рэпаблік быў напоўнены на большую палову – танцпляц ды месца на другім паверсе былі занятыя амаль цалкам, столікі ж былі пустыя – ня дзіва. За 15 хьвілінаў да пачатку прагучала недарэчнае “Шаноўнае спадарства, гэта першы званок, да пачатку імпрэзы засталося...”. Потым другі і трэці “званкі”, ды “Калі ласка, будзьце ласкавыя выключыць свае мабільныя прылады”. Гэта што было ўвогуле? Калі ласка, калі была спроба нейкага новага кантролю за гледачамі – больш ня трэба гэтак. Але, нягледзячы на недарэчнасьць, пасьля апошняга “званка” музыкі выйшлі на сцэну.

Сорамна казаць, але для мяне гэта быў першы іх канцэрт. Першыя ж уражаньні – гэта сапраўдная фірма, гурт, у якога атрымалася застацца амаль без канкурэнтаў на расейскай альтэрнатыўнай сцэне ў наш час, Stigmata ўпэўнена трымаюць пазіцыі. Жывы ж выступ у параўнаньні з альбомнымі стужкамі ўвогуле гучаў у некалькі разоў болей цяжкім, нават пасьля прагляду ня самых старых лайваў я быў прыемна ўражаны – усе гэтыя скочыкі, крутавэлы ды дрыжыкі ад зататуяваных прыгажуньчыкаў, яно працуе, дакладна. Тарас пасьля кожнай песьні выдаваў нібыта шчырыя прамовы пра тое, якая публіка “асобая ды самая лепшая”. Напэўна, гэта гучыць у кожным горадзе, але ж, халера, канечне гэта прыемна. Ад Нэльсана ж за ўвесь выступ не прагучала ніводнага слова, акрамя тых, што ў песьнях, ды пасьля апошняй ён сышоў нават без абдымкаў з астатнімі ўдзельнікамі гурта (яго месца па запрашэньні Тараса заняў адзін з менскіх оргаў). Спадзяюся, што гэта толькі частка іміджа гурта на сцэне – калі так, то Нэльсану яно пасуе.

Паводле непасрэдна сэтліста, сыграны былі найлепшыя рэчы з усіх працаў – як ад непамерлай класікі з аднаназоўнага альбома, гэтак і зусім старыя і амаль забытыя рэчы, аматары ды алдовыя фаны проста біліся ў экстазе. Ці варта тлумачыць, што пачалося пад чацьвёртую “Бог меня простит”? Натоўп, здаецца, зразумеў, дзе ён знаходзіцца, ды пачаў так аттапырвацца, што заставалася только давацца дзіву. Стэйдждайвінг, шалёны слэм ды сайкл-піты – усё мела месца, усё больш распальваючыся ад бранябойных хітоў – “Танцуй”, “Магмель”, “… До девятой ступени”, “Камикадзе", людзі атрымоўвалі менавіта тое, чаго чакалі. Пад амаль заключную “Лёд” Тарас прапанаваў менскім гледачам паказаць іх сяброўцы з “папсовай маскоўскай тусоўкі”, на што здольны Менск. Як вынік, дзяўчына плавала на руках з задаволеным ды трошкі шалёным тварам на працягу ўсёй песьні. Пад “Мой путь” залу соўгала з аднаго канца ў другі падчас сьцяны сьмерці, наступны “Сентябрь” пелі ўсёй грамадой, ды пад апошнюю “О чём ты грустишь” сапраўды нельга была не сумаваць аб тым, што амаль двухгадзіннае шоў скончылася. Скочыкі музыкаў у залу, апошнія абдымкі, “дзякуй за ўсё-ўсё”, і канец.

Працягам было ўжо праслухоўваньне канцэртнай праграмы дома ды цьвёрдая ўпэўненасьць у тым, што ў гурта яшчэ вельмі шмат дасягненьняў наперадзе. Бо, як прамовіў Тарас: “Калі робіш улюбёную працу – інакш быць ня можа”.

10 кастрычніка адбылося першае на Беларусі глэм-рок шоў ад гурта Stardust Circus. Першае, што цікавіла – гэта колькасьць гледачоў. Колькі народу прыйдзе ў чацьвер на шоў добрай і абміцыёзнай, але яшчэ далёка ня самай папулярнай каманды. Народ прыйшоў, і яшчэ як! Хлопцы граюць толькі чацьвёрты год, а ўжо грукаюцца ў дзьверы першага беларускага эшэлону. Гэта я ўсё да паказчыка наведвальнасьці. Па сучасных назіраньнях Stardust Circus са сваім першым сольным канцэртам саступаюць толькі Gods Tower і Litvintroll, і стаяць дзесьці нароўні са Znich ды Re1ikt (мы ж разглядаем толькі актуальныя рок-метал каманды, так?)

Stardust Circus абралі ўласны шлях разьвіцьця, адразу паставіўшы сябе як самавіты гурт з фірмовым стылем. Канешне ж, варта ўлічваць адсутнасьць глэм-рока і глэм-метала на нашай сцэне ўвогуле. Таму хлопцы “як па маслу” занялі гэтую нішу. Ну занялі, а далей? А далей усё было зроблена правільна. Удзел у розных фестывалях, у тым ліку замежных. Перамога на беларускім этапе Emergenza 2012. Таму цяпер можна сьмела казаць “Так, мы гралі на салянках у “джоліку”, але на тым узроўні не спыніліся. А чаго дамогся ты?”

І вось, уласна, шоў. Прэзентацыя сьвежага дэбютніка “Monkeys of XXI”. Дзьвюхгадзіннаму выступу папярэднічала шоў тэатра “eYe”. Я пэўна быдла і нічога не разумею ў мастацтве, але мімы на хадулях – не зусім тое, што хацелася бачыць “разагрэвам”. Ды й выступ іх быў нейкі скамечаны, неўпэўнены і нецікавы. Гэта і ня выступ быў, а так, падурэць. Але хутчэй за ўсё – гл. пункт пра быдла.

Гурт выйшаў па-зорнаму. Усе ў вобразах, усе добра рухаюцца і добра граюць. Наконт сцэнічных вобразаў: касьцюмы музыкаў былі выкананыя ў спалучэньні традыцыйнага глэмавага стылю і мілітарыстычнай тэматыкі. Але мілітары ня тое, што ў Sabaton, а мілітары чырвонаармейскае, савецкае: шэра-зялёны колер з чырвоным устаўкамі. Асабліва зграбна ўпісаліся зоркі, якія адначасова і да ваеннай тэматыкі, і да глэму. Тым больш, Stardust, як-ніяк – “зорны пыл”. Бач, як сімвалічна. Тады, атрымліваецца, і мімы – гэта да тэмы “Circus”. А яшчэ плашч і форменная фуражка франтмэна – дызайнерам вялізарны залік!

Праграма “Стардастаў” складалася з 19 кампазіцый, сярод якіх быў і драйв, і лірыка, і металёвы цяжар, і сапраўдны рок-н-рол. У асноўнай частцы прагучала чатыры каверы: T. Rex – 20th Century Boy, Rob Zombie – Sick Bubblegum, AC/DC – Touch Too Much, акустычная “Behind Blue Eyes” ад The Who, якую сьпявалі разам з залай. Некаторыя песьні йшлі ў суправаджэньні тэматычнага відэа, працавала так званая мыльная пушка – генератар таго самага “зорнага пылу”. Народ памагалі раскачваць дзьве дзяўчыны-танцаўшчыцы і маленькі чалавек у вобразе зомбі-піянера з барабанам. Што тычыцца сюрпрызаў – трэба адзначыць поўнае электронных эфектаў “індастрыял-сола” гітарыста з драмерам. І, канешне ж, апошнюю песьню асноўнай часткі – “Heaven №1”, выкананую са струнным трыа “Perfecto”. Дзяўчыны ўдала дапоўнілі жывы гук, на жаль, з тэхнічнага боку не атрымалася ўсё вывесьці як трэба, але пальцы ў вушы заўсёды ратуюць у такіх выпадках.

Біс пачаўся з кавера на Sex Pistols – “God Save The Queen” з заканамерным дэбошам, а потым быў бадай самы смачны нумар праграмы – знакаміты “Sweet Dreams” аўтарства Eurythmics, асабліва вядомы па кавер-версіі Мэрліна Мэнсана. Гэтую мелодыю народ адгадаў літаральна зь некалькіх першых нот і адгукнуўся моцным ухвальным воклічам. Сапраўды ўдалы кавер і добрае заканчэньне праграмы.

Так на адным подыху і прайшло дзьвюхгадзіннае шоў. Сказаць, што было добра і музыкі малайцы – не сказаць нічога. Гэта зусім іншы ўзровень. Прыемна назіраць станаўленьне чагосьці якасна новага, зробленага ў лепшых традыцыях жанру ў сучасным бачаньні і на высокім узроўні. Калі патрэбная крытыка – то хіба што за пэўную долю сьціпласьці, недастатковую ўпэўненасьць ва ўласнае “зорнасьці”, вось так. Сапраўды, толькі гэтага не хапала, каб сольны канцэрт улюбёнцаў публікі выглядаў як шоў зорак…

Таму вялікіх посьпехаў хлопцам і дзякуй ім і ўсім, хто датычны да гэтай цудоўнай зьявы пад назвай Stardust Circus!

P.S. Адно што галоўнае: родная сцэна жыве! Пайду засілюся з радасьці.

Тэкст: Ян Мачульскі Christian
Фота: Зьміцер Сачыўка GotieRipper

Гурт TerraKod запісаў беларуска-польскае прысьвячэньне Хэмінгуэю

Фолк-метал гурт TerraKod прэзентаваў сінгл “Мята” на партале ultra-music.com. Рэліз зьмяшчае дзьве версіі загалоўнай песьні – беларускую і польскую, а таксама канцэртны баевік “Брудныя танцы”. Абедзьве песьні ўвойдуць у склад альбому, над запісам якога музыкі працуюць цяпер. Назва яго пакуль трымаецца ў сакрэце. Сінгл дае зразумець, якім будзе лонгплэй: цяжкая гітарная музыка з нязьменнай дудой і гендэрна роўнай вакальнай парай наперадзе.

Каментуе вакаліст калектыву Байсан, — “Песьня “Мята” – лакмус душы рок-музыканта. Менавіта таму яна была абраная для першага сінглу з альбому. Мы імкнемся максімальна гарманічна спалучаць народныя матывы з сацыяльнай лірыкай – таму героем гэтай песьні ня мог стаць ніхто акрамя Эрнэста Хэмінгуэя. Мы не маралісты і наша творчасьць – шчырая рэфлексія на жыцьцё, як яно ёсьць. Такім, глабальна і будзе ўвесь альбом – чад, дуда і брудныя танцы.”

Хутка мае адбыцца паказ выступу гурта ў эфіры буйнейшага тэлевізійнага тв-шоў Польшчы “Tylko muzyka – Must Be The music”. На пачатку восені музыкі ўзялі ўдзел у адборачным канцэрце ў Варшаве разам з гуртамі Drum Exctasy і Rostany. Выканаўшы інспіраваную творчасьцю Ларысы Геніюш кампазіцыю “Птушкі без гнёздаў (Ночы)” яны атрымалі цёплыя водгукі журы і “3 супраць 1” у галасаваньні. Эфіры перадачы адбываюцца штонядзелю.

Сваімі ўражаньнямі ад польскага тэлебачаньня дзеліцца вакалістка гурта Кася, — “Пры ўсіх за і супраць телевізійных шоў – гэта вялікі досьвед для нас. Нам было прыемна атрымаць адзнаку ад зусім незнаёмай публікі – і слухачоў, і журы. Стаячая авацыя – лепшы камплімент для музыкі любога жанру. Было кранальна. Мы вырашылі “закрыць гэты гештальт” і запісаць версію “Мяты” па-польску, таму сінгл атрымаўся дзвюхмоўным.”



Бліжэйшы выступ каманды адбудзецца 16-га лістапада ў Берасьці разам з баявымі таварышамі па рок-н-ролу — гуртом Sciana.

Myata streaming at Soundcloud
Cпампаваць альбом архівам
TerraKod Facebook
TerraKod VKontakte
фота гурта — Дзіана Рудакова / Вольга Латышава

Час ідзе. Нехта жэніцца дзеля сэксу “з задняга двара”… Мяняюцца канцэртныя пляцоўкі. Вось шматпакутны “Джолік” ужо перастаў быць клубам №1 для канцэртаў сярэдняга і дробнага ўзроўню. Але тое не перашкодзіла ініцыятыўным людзям зрабіць добры і вельмі цікавы “фэст цёмнае музыкі”.

У абойме было пяць каманд: Sordes, Трызна, Vapor Hiemis, Raven Throne і Wasteland of Reality. Пачатак быў пазначаны на пятую, але з-за тэхнічных праблемаў Sordes (праекта вакалістаў Victim Path і Erratum) і іхнага зьлёту – старт пасунуўся на гадзіну. І тое нічога: народу сабралося дастаткова, і ўсе спакойна дачакаліся шостай гадзіны. Хіба што хтосьці пасьпеў моцна падпіць ды быў адпраўлены крыху праветрыцца. А яшчэ напісаць варта пра цікавую сістэму ўваходу: замест пячатак ды розных там бранзалетаў прыгожая дзяўчына ставіла на руку свой аўтограф.

Пачынала канцэрт Трызна – сталічны atmospheric black. Шчыра кажучы, ацэньваць я зьбіраўся перадузята. І тое амаль бы атрымалася, будзь “Трызна” такой, як была раней. Хрэн там. У гурце адбылася поўная зьмена калектыву. Цяпер гэта нешта кшталту “Nokturnal і маладыя навабранцы”. Аба ўсім па парадку. Па-першае, зьніклі клавішы, а замест былой клавішніцы-вакалісткі прыйшла новая сьпявачка. І новы драмер паказаў сябе вельмі спраўна. Цяпер пра гук. Атмасфера музыкі стала значна зьлейшай, гучаньне больш агрэсіўным, а выкананьне – зладжаным. Хвалы заслугоўвае вакалістка: ўпэўнены скрым і зьнешні выгляд добра пасуюць канцэпту гурта. Вакал басіста таксама не абмінем. Вось менавіта такога шрайку, я лічу, раней тут не хапала.
Слухаць прыемна, адным словам. А вось глядзець… Сачыць цікава толькі за франтвумэн, якая адная робіць якую-ніякую “падачу”. Астатнія – слупамі. Ці завесіўшыся хаерам ды махнуўшы раз-другі для прыстойнасьці. Гітарыстка дык увогуле прастаяла ўвесь выступ з покер-фейсам, выпіліваючы свае меладычныя партыі…
Не, я усё разумею. Асабліва разумею, што “можа так і трэба”©. Але мяне не пераканаць у тым, што калі музыка драйвовая (а ў Трызны менавіта такая), то паводзіны павінны быць адпаведнымі. Карацей, дайце болей драйву ў сцэнічнае – і будзе бадай цукерка.

“Techno EBM post black metal” пад назвай Vapor Hiemis гралі наступнымі. Адразу на танцпляцы зьявілася некалькі заўзятараў з далоньню, аўтаматычна адскокваючай уверх ад грудзей. Дарэчы, пра гледачоў. На Трызьне народ стаяў слупамі – акурат гарманічна з музыкамі, ды яшчэ за метраў пяць ад сцэны. І гэта пры дастаткова нямалай колькасьці людзей. Ну а тут – разварушыліся як мае быць. Залежыць ад музычнага стылю, канешне, таксама. “Тэхна-блэкеры” вытрымалі зусім доўгую паўзу на падрыхтоўку. Гітары можна было наладзіць і загадзя…А ўсё, што йшло далей – мае выключна станоўчыя ўражаньні. Уся праграма “зайшла”: людзі ведалі песьні па назвах і нядрэнна падтрымлівалі. Быў і слэм, і нават мардабой паміж тымі грамадзянскі-актыўнымі хлопцамі: то разьнялі, але калі пачаўся другога разу – там і спадар Бурзум не вытрымаў і палез уніз са сцэны разьбірацца. Ну, бытавы выпадак. Настрою, здаецца, анікому не сапсавала, а толькі павесяліла.
Па песьнях асабліва адзначу “Завіруху” і кавер на Темнозорь. Мінус хіба толькі ў тым, што ўмовы не дазволілі дастаткова ўдала вывесьці ўсе тыя цікавыя электронныя сэмплы.

Трэцімі выйшлі палачане Raven Throne. І адразу задалі сваю злую бязьлітасную атмасферу. Выдатныя вобразы кожнага музыкі, шчыльны гук, прафесійнае выкананьне і падача. А яшчэ атмасфернасьці дадаваў дым. Добрае олдскульнае музло, файныя качовыя рыфы. На танцпляцы ўжо нармалёва прыпякала.
Сапраўдныя дарослыя і самавітыя прадстаўнікі беларускае сцэны. Дзякуй ім за выдатны выступ!

Апошнім нумарам гралі хлопцы з Wasteland of Reality. Ведаю я іх дастаткова даўно і бачыў значную частку разьвіцьця і станаўленьня. І, забягаючы наперад, скажу, што гэты выступ быў вельмі прафесійны і атмасферны, гурт значна прыбавіў у росьце. Па-першае, корпспэйнт (а гэта заўсёды пры правільным выкарыстаньні неяк узьнімае гурт над гледачамі ды лагічна надае сур’ёзнасьці). Ня буду хлусіць: сказаць не магу, што грым быў зусім удалым, але тым ня меней.
Амаль увесь выступ суправаджаўся дым-машынай. Таму візуальная частка атрымалася. Што тычыцца музычнай часткі, то гук быў шчыльны і злы: забойныя гітары, выразная бочка, пранізьлівы скрым, толькі вось гроўл мне падаўся глухаватым, а можа так і трэба? © Ну і дзе-нідзе, але праступалі невялічкія тэхнічныя “лажы”, не бязь іх.
Тым ня менш, першы гурт за вечар, у каго ўсё добра з рэспонсам. Відаць, франтмэн, спадар Асатор у свой час не дарэмна фанацеў па ICS Vortex’у =)
У музыцы WoR усё, здаецца, арганічна спалучаецца: тут адначасова і рыфы а-ля Darkthrone, і прыгожыя меладычныя запілы дуэту дзьвюх гітар, і добрыя сола, і як жа без акустычных момантаў.
Даросласьць гурта пацьвярджаецца і тым, што гэтым разам была амаль новая праграма: цікавыя новыя песьні і некалькі лепшых старых. Агулам было выканана восем рэчаў. Калі скончылі, натоўпу ў зале было дастаткова (з гэтым праблемаў увесь вечар не было). Толькі чамусьці зваць на біс ніхто масава не зьбіраўся. Пытаньне: чаго саромецца? Вы ж тут стаіцё, падтрымліваеце гурт. Напэўна ж падабаецца. Дык пазавіце! Яны ж з радасьцю адыграюць. Тым больш, часу яшчэ шмат, а гуртоў у чарзе больш няма. Ну вось і вымушаныя былі музыкі адгукнуцца на некалькі самотных няўпэўненых выклікаў. Выглядала непрыгожа. А калі залабалі песьню на біс, дык узрадваўся ўжо ўвесь натоўп. Дык можа так і трэба? ©
Што сказаць ў канцы. Мала будзе сказаць, што канцэрт атрымаўся добры – такім водгукам нікога ня зьдзівіш. Скажу, што было олдскульна. Народ збольшага быў актыўны: мала хто аморфна расплываўся за столікамі. І гук! Гук нечакана парадаваў. Дзякуй, канешне ж, не абы якім гукачам.
Склад па гуртах выдаўся выдатным. Дзякуй арганізатарам і спадару Esoteric’у ў прыватнасьці. Зроблена ўсё было сумленна. Ну і ведаеце, “Рокер бар” зусім ня стаў такім стойлам, як любіць расьпісваць наш дасьведчаны ў крытыцы народ.

Ну і паглядзіце фота, канешне ж. Каб не галаслоўна.

P.S. Пячаткі на ўваходзе не было з-за расьпізьдзяйства гаспадара клуба.
P.P.S. Ён напярэдадні псіхануў і разьбіў сабе галаву бутэлькай – езьдзіў зашывацца.
P.P.P.S. Гісторыю пра жаніцьбу і сраку распавяла знаёмая – тая самая дзяўчына з уваходу. Вось так бывае з пытаньнямі, як у каго справы =)

Stay damned!

Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Артур Дзівіа

Нямецкі гурт U.D.O. ужо ня першы раз завітаў у Менск, але 30-га верасьня ўпершыню выступіў на сцэне клуба Re:Public. Пляцоўка для такога гурта як U.D.O., на маю думку, малаватая. Нягледзячы на гэта, людзей было дастаткова, але давайце аба ўсім па парадку.

Менскі канцэрт быў фінальнай кропкай турнэ па СНД, і пагэтаму менскія аматары хэві ведалі прыкладны сэт-ліст. Многа каму таксама было цікава ўбачыць гурт на сцэне зь дзвюма новымі гітарыстамі, хтосьці ішоў, каб пачуць старыя хіты U.D.O. і Accept, а некаму было проста прыемна яшчэ раз убачыць жывую метал-легенду.

Запускаць людзей пачалі а сёмай, да шоў заставалася яшчэ цэлая гадзіна, людзі куплялі мерч, пілі піва і гутарылі. Роўна ў восем сьвятло патухла, і на сцэне ў воблаках дыму зьявіліся музыкі. Выступ адкрыла песьня “Steelhammer”, і адразу за ёй ішоў яшчэ адзін трэк – “King of Mean” – з новага альбома пад той жа назвай – Steelhammer. Гурт працягваў граць класічныя рэчы, такія як “Trip to Nowhere”, “They Want War” і “Stranger” разам са сьвежым матэрыялам. Было вельмі прыемна, што натоўп пеў практычна ўсе песьні разам з панам Dirkshneider’ам.

Апасьля хуткаснага метал-баевіка “Stay True”, што таксама з новага альбома, металісты далі шанец людзям перавесьці дух і сыгралі дзьве спакойныя рэчы: “In the Darkness” і “Azrael”. Прыемна, што на гэтых песьнях шаноўныя слухачы не пайшлі паліць ды купляць яшчэ адно піва, а далей сьпявалі з франтмэнам. А што пачалося потым – гэта нешта неварагоднае, град адборных хітоў! “Mean Machine”, “Go Back to Hell” і “Timebomb” разам з двума новымі песьнямі “Metal Machine” і “Devil’s Bite”. Пасярэдзіне “Mean Machine” прагучалі доўгія прыгожыя і тэхнічныя сола абодвух гітарыстаў па чарзе, а потым і драм-сола, што прыйшлося даспадобы менскім фанам.

І вось сьвятло патухла, і музыкі сышлі са сцэны, але ніхто не зьбіраўся адпускаць іх так лёгка. Пасьля некалькіх хвілін гуканьня гурта зайграў уступ “Holy”, і тут пачаўся поўны адрыў. “Holy”, “Metal Heart” і “Balls to the Wall”. Натоўп у адзіным парыве падаўся яшчэ шчыльней да сцэны, каб пачуць гэтыя легендарныя песьні. Апошнім нумарам ішла песьня “Poezd po Rossii” на якой ужо не сьпяваў толькі лайдак, а сола з мелодыяй “Кацюші” і харавым сьпевам паставалі вельмі добрую і прыемную кропку.

Напрыканцы я хачу сказаць, што гурт выціснуў з Рэпабліка ўсё што можна. Выдатнае шоў, вельмі ветлівае ўзаемадзеяньне з публікай, высокі прафесіяналізм выкананьня і самы лепшы гук, які я чуў у гэтым клубе. Зьмена абодвух гітарыстаў прайшла выдатна, хлопцы малайцы. Да астатняе кампаніі няма аніякіх пытаньняў ужо шмат гадоў. Дадатковы дзякуй клавішніку, які адрываўся больш за ўсіх і ад шчасьця адламаў дзьвярную ручку ў Re:public’у!

Дзякуй U.D.O., пішыце новы альбом і наведвайце нас ізноў!

Тэкст: Сяргей Бохан rocker
Фота: Зьміцер Сачыўка GotieRipper

«Я магу назваць па меншай меры трыццаць падстаў, па якіх я не хачу больш займацца музыкай».

Былы гітарыст Judas Priest K.K. Downing распавёў часопісу Midland Rocks аб сваім нечаканым сыходзе з гурта ў красавіку 2011-га года, перад пачаткам шырокамаштабнага турнэ «Epitaph».

Downing, які пачаў нядаўна кар'еру музычнага прамоўтэра пад лэйблам «The Future Of Heavy Metal», кажа, што насуперак існаму меркаваньню, ён ня быў «зволены» з музычнага бізнэсу.

«For All The Sins» — менавіта так будзе называцца дыск, зь якім ты правядзеш не адзін свой ​​самотны вечар».

Solitude prods. / BadMoodMan Music прадстаўляюць:
Выканаўца: Mournful Gust
CD «For All The Sins»
Дата рэлізу: 23 верасьня 2013 года

Доўгачаканы трэці альбом, мабыць, самага вядомага ўкраінскага doom death metal гурта Mournful Gust. Нягледзячы на тое, што з моманту папярэдняга альбома склад неаднаразова і кардынальна мяняўся, у музычным плане «For All The Sins» стаў лагічным працягам папярэдніка «The Frankness Eve».

Па-ранейшаму галоўным упрыгожваньнем гурта зьяўляецца харызматычны вакал Уладзіслава Шахіна, меладычныя партыі сола-гітар і маналітная рытм-секцыя. Усеагульную атмасферу фірмовага doom death metal ад Mournful Gust ўпрыгожваюць жаночы вакал LerO з Xes Dreams, скрыпічныя партыі Пятра Воранава з Otto Dix і захапляльныя сінтэзатарныя аранжыроўкі, што дадаюць вытанчанасьць у эпічныя кампазіцыі, адзначаныя выдатным густам музыкаў, якія стварылі пачуцьцёвую, меладычную музыку, напоўненую меланхоліяй і душэўнымі перажываньнямі.

Цудоўным дадаткам да альбома стала завяршальная яго кавер-версія з рэпертуару гурта Rainbow. І, вядома ж, як і заўсёды, захапляльнае афармленьне 16-старонкавага буклета ад Nurgeslag — парадуе вочы прыхільнікаў гурта. Гукавае прадзюсаваньне — Tony Alien.
Сяргей Цярэньцьеў (Solitude Productions).

«Характарызуючы ўсю працу ў цэлым — магу адзначыць, што гэта катэгарычна цэласная пліта, вытрыманая ў адпаведнай для Mournful Gust атмасферы, але кардынальна адрознае ад усяго таго, што мы рабілі раней. Тут няма фатальных эксперыментаў, але многія з Вас будуць зьдзіўлены мадэльлю новага бачаньня таго, што прынята зваць doom/death metal.

«For All The Sins» — менавіта так будзе называцца дыск, зь якім ты правядзеш не адзін свой ​​самотны вечар».
Улад Шахін (Mournful Gust)



Трэкліст альбома:
01. Sleeping With My Name
02. Keep Me Safe From The Emptiness
03. Falling In Hope
04. Until I'm Bright
05. Let The Music Cry
06. This Drama Will Be The Last
07. Your White Dress
08. Words Of Farewell
09. Let The Music Cry (Silver Strings version)
10. Rainbow Eyes (...in loving memory of Dio)

Вашай увазе некалькі песьняў, прэзентаваных гуртом, а таксама кліп на адну зь іх.

Жалудок — невялічкая вёска, дзе за высокімі сценамі, недасягальны для вачэй абывацеляў, хаваецца адзін з найпрыгажэйшых у Беларусі палацава-паркавых комплексаў, сапраўдная жамчужына архітэктуры — радавы маёнтак князёў Святаполк-Чацвярцінскіх.

У 1907 годзе Уладзімір Чацвярцінскі, арыстакрат і гасцінны гаспадар, пачаў будаўніцтва новага дома, да ўзвядзення якога прыклаў руку вядомы італьянскі архітэктар Марконі. Так, у Жалудку вырас раскошны двухпавярховы асабняк у стылі неабарока з элементамі мадэрна.
На жаль, у нашыя дні палац знаходзіцца не ў лепшым стане. Прычынай таму, дарэчы, паслужылі не войны — і Першую і Другую сусветную войны палац перажыў практычна без нападаў, — а людзі, каторыя ў апошнія гады неміласэрна раскрадаюць сядзібу. Таму ад мінулага хараства засталося толькі знешняе ўбранне і некаторыя ўнутраныя элементы дэкору, што дае нам уяўленне аб тым, якім велічным быў палац у свае лепшыя часы. Прапаноўваліся розныя праекты рэстаўрацыі будынка, аднак грошай ніхто не вылучаў. Маёнтак хацела аднавіць княгіня Ізабэла Чацвярцінская — самая малодшая з княжацкай сям'і, аднак яе праект не атрымаў працягу.

Сёння агледзець сам палац, які знаходзіцца за бетоннымі сценамі, можна толькі здалёк, таму што маёнтак перададзены ў падпарадкаванне КДБ. Аднак, зразумелая справа, патрапіць туды можна: ) Альбо праз адтуліну ў сцяне, і пасля прабірацца праз зараснікі і гушчар, альбо ж, што значна прасцей, пастукаць у дзверы і пачакаць вартаўніка, які за сціплае ўзнагароджанне пакажа вам палац і суправодзіць прагулку цікавым аповедам пра гісторыю сядзібы Святаполк-Чацвярцінскіх — з часоў яе стварэння, праз войны і савецкі рэжым, да нядаўніх падзей — калі ў вёсцы Жалудок праходзілі здымкі першага беларускага фільма жахаў — «Масакра»…

vk.com/architekture

Беларускія глэмеры Stardust Circus, чый альбом "Monkeys of XXI" носіць шыльду першага глэм-рок альбома Беларусі, дадуць і першае ў Сінявокай сапраўднае глэм-рок шоў.

У 2012 годзе гурт Stardust Circus быў прызнаны лепшым у РБ на міжнародным фэстывалі Emergenza 2012. А 3-га ліпеня выходзіць іх першы паўнафарматны альбом «Monkeys of XXI». Рэцэнзію можна пачытаць тут.

Такім чынам, 10 кастрычніка вас чакае двухгадзіннае мега-шоў з элементамі тэатральнага прадстаўленьня, спецыяльнымі гасьцямі і грубым, гучным Rock’n'Roll’ам!

Stardust Circus прадстане з новай праграмай, новай візуальнай часткай і новай канцэпцыяй. Падобнага яшчэ не адбывалася ў нашай краіне, забудзьцеся на ўсё тое, што вы бачылі раней – гэты канцэрт падніме вашае прадстаўленьне аб рок-шоў на якасна новы ўзровень! Жорсткія рок-баевікі, мілагучныя і хуткасныя сола і пранізьлівы вакал не пакінуць вас абыякавымі.

Stardust Circus здабылі славу ўзрыўной і бескампраміснай каманды. Іх новы альбом – гэта сур’ёзная заяўка на выхад у вышэйшую лігу. Запіс адказвае ўсім еўрапейскім і сусьветным стандартам, а заваёва новых фанатаў будзе йсьці тэмпамі апярэджваючымі рух Чырвонай Арміі на Берлін. Толькі Rock’n'Roll і адрыў для ўсіх аматараў рок-музыкі і ня толькі. Падчас канцэрта адбудзецца мноства цікавых рэчаў. Не мінайце гэтую падзею, не мінайце шанец стаць часткай чагосьці вялізнага і вельмі цікавага.

10-га кастрычніка ў 19:00

клуб Re:public (Прытыцкага, 62)
Кошт квіткоў:
папярэдне: 60.000 — танцпляц
; 90.000 — столік.

у дзень канцерта: 80.000 — танцпляц; 100.000 — столік.

Тэлефануем па нумарах +375447111636, +375257507614.

Афіцыйная старонка гурта ўкантакце

Спасылка на падзею ўкантакце

20 верасьня 2013 – дзень адметны для беларускіх фэнаў знакамітай фармацыі пад назвай Amorphis. Фінскія прагрэсіўшчыкі ўпершыню выступілі ў сталіцы Сінявокай. І прывезьлі яны нам на прэзентацыю свой сьвежы альбом “Circle”, які салідна трымае месца №1 па сёлетняй версіі аўтарытэтнага часопіса Metal Hammer, што само сабой ёсьць значным паказчыкам для гурта, гісторыя якога цягнецца ўжо больш за 20 год.

Нельга не ўзгадаць, які насычаны і багаты на буйныя канцэрты сезон выдаўся гэтай восеньню. За адзін тыдзень праскакалі Napalm Death, Paradise Lost, Hypocrisy… Прыйшла чарга Amorphis. Можна было рабіць стаўкі, колькі народу прыйдзе пятнічным вечарам у Re:Public. І ведаеце, далёка не аншлаг, але і не сказаць, што мала. Нешта падобнае на тое, як паважаны калега апісваў колькасьць гледачоў на Hypocrisy – “залатая сярэдзіна”.

Як заяўлялі арганізатары, дзьверы клуба адчыняюцца а сёмай, а гурт выйдзе каля паловы на дзявятую. І сапраўды, як па гадзіньніку, у 20.20 выйшаў тэхнік і зрабіў апошнюю праверку апарата, і неўзабаве згасла сьвятло, пайшоў дым і пачалося інтра. Над сцэнай – вялізны заднік у выглядзе вокладкі “Circle”. Гледачы тым часам цалкам забілі танцпляц і балкон.

Музыкі выйшлі жвава ўсе разам без залішняга пафасу і перайшлі да першай кампазіцыі – “Shades of Gray”. Гук, сьвятло, выкананьне і падача гурта – усё гэта было на ўзроўні ўжо з пачатку. Падтрымка залы таксама цешыла: дружныя скокі пад драйвовыя мелодыі, слэм пад цяжкія моманты, а яшчэ фінскі сьцяг пад самай сцэнай.

Я мог бы расьпісваць кожную песьню паасобку, але ўстрымаюся і ў агульных рысах адзначу, што праграма ў Аморфіса атрымалася насычанай і рознабаковай: трэкліст ішоў паўз усю дыскаграфію, кранаючы як героя вечарыны – апошні альбом, так і самыя раньнія працы. Не пабаюся сказаць, што гучалі фіны па-студыйнаму, прынамсі вакал Томі Ёўтсэна ішоў з тымі жа звычнымі меладычнымі хадамі і ўдалымі разьменамі чыстага і гроўла, амаль без уласьцівага жывым выступам наватарства. Мінусамі гучаньня прывесьці можна хіба толькі выпаданьне клавішных пасажаў (напрыклад, прыпеў The Wanderer) і некаторых момантаў чыстага сьпеву з агульнае плыні, але кожны гурман можа прыціснуць вушы, каб учуць свае ўлюбёныя моманты як яны ёсьць – што ж зробіш…

Канцэрт прайшоў бадзёра і на адным дыханьні. Франтмэн не стамляўся выказваць “спасибо”, а публіка цешыла веданьнем словаў песень. Такім чынам прайшоў адзін запланаваны біс, і скончылася імпрэза галоўным хітом – “House of Sleep”.

Дзякуй фінам за цудоўны выступ і за тое, што гэтым разам не адмовіліся ад “нестабільнай Беларусі”, а з другога боку – арганізатарам канцэрта, агенцтву “Wake Up”. Пастскрыптумам прывяду менскі сэтліст Amorphis.

Circle Intro
1. Shades of Gray
2. Narrow Path
3. Sampo
4. Silver Bride
5. Against Widows
6. Wanderer
7. My Kantele
Tales Intro
8. Drowned Maid
9. Nightbird’s Song
10. Smoke Weed
11. You I Need
12. Hopeless Days
13. Castaway
Skyforger Intro
14. Sky is Mine
15. Into Hiding
16. House of Sleep.

Тэкст: Ян Мачульскі Christian
Фота: Антон Кавалеўскі antonkw

Сьпякотная восень працягваецца. Цяпер настала чарга шведаў падняць на вушы «рэпаблік». 18 верасьня знакаміты Пецька на гэты раз прыехаў да нас ужо з Hypocrisy.

Прапусьціўшы пачатковы расейскі «супорт», я акурат трапіў недзе на сярэдзіну сэта дацкіх дэз-трэшараў Hatesphere. Каманда выдатная, калі не казаць больш. Моцна, аддана. Не хапала толькі месца на сцэне, бо гэтае самае месца было занятае вялізным подыюмам з барабаннай ўстаноўкай хэдлайнераў. Склалася меркаваньне, што выступ «хэйтсфіраўцаў» бясконцы, але гэта лепшы «супорт», які можна было ўявіць, за выключэньнем тайваньскай зборнай Chthonic, якая зьляцела з гэтага «цягніка». Пра першапачынальнікаў канцэрту Arcanorum Astrum я ўвогуле нічога ня чуў… Хлусіць ня буду, бо спазьніўся на пачатак.

Адстраляўшы абойму баевікоў, датчане пайшлі па піва і адпачываць. Натоўп таксама збольшага высыпаў на вуліцу дух перавесьці. Ну і потым панеслася душа ва ўсе цяжкія! Скарастрэльна, амаль без адпачынку і традыцыйных «Priviet Minsk!» пачалі знаёмства з народам. А народ таксама не прымусіў доўга чакаць і сам пачаў знаёміцца на «вышэйшым узроўні». Пасьля некаторых стэйдждайверскіх сальта звар'яцела ўжо і ахова, прадстаўнікі якой ня гледзячы «ху із ху», маўкліва і паступова кідалі людзей на галовы астатнім. Пітэр, назваўшы некаторых з «прыйшэльцаў» — «факін крэйзі піпл», падзякаваў за выдатную і шчырую аддачу. Градус на танцпляцы быў падняты на вышэйшую адметку, да кропкі каляхаваньня!

Прагучалі амаль усе тыя песьні, што чакалі ад шведскай фармацыі. Трэба падкрэсьліць і тое, што гук быў не зусім прыемны, але ў асноўным добры. Невялічкія недахопы ў межах нормы. Адзін чорт — натоўп шалеў і працягваў скакаць са сцэны! На адным дыху прайшло шоў, якога чакалі з моманту, як толькі зьявіліся афішы і анонсы ў розных крыніцах інфармацыі. Моцна, драйвова і вельмі сьпякотна было як на сцэне, так і ў зале. Якасна… Але ж мала. Ледзь болей гадзіны працягваўся выступ шведскіх дэзьнякоў.

Дзякуй арганізатарм за акрэдытацыю і вырашэньне лакальных пытаньняў па ёй на ўваходзе.

Тэкст і фота: Зьміцер Сачыўка

Зусім нічога застаецца да канцэрта фінаў Amorphis у менскім РэПабліку. Нарэшце даехалі, гэтым разам не баючыся нашае краіны, як то было ў багатым на падзеі 2011-м.

Нагадаем, канцэрт пройдзе ў рамках тура ў падтрымку апошняга на гэты час альбома "Circle".

Дзьверы клуба адчыняюцца ў 19.00. Гурт выйдзе, па словах арганізатараў, прыкладна ў 20.30.

Вашай увазе сэтліст учорашняга канцэрта ў Санкт-Пецярбургу.



Таксама розныя меркаваньні наконт канцэртнай праграмы ў Менску магчыма рабіць пасродкам гэтага сайта.

Апошні кліп Amorphis — The Wanderer:

Стыль: GoreGrind
Гурт: Sagotorium
Альбом: Primary Miscarriage
Год: 2013
Краiна: Беларусь

Трэклiст:

1. CUMыс
2. Dismembered Trunk
3. Fried Chiken Genocide
4. Gore-o-Scope
5. Maggots Of Human Scum
6. Torsion Graves
7. Meatslap
8. SCATy Kitty
9. Cонг Фор Ждан
10. Вуткi i Качкi (Intra Muros cover)
11. The Day The Dead Walked (Six Feet Under cover)

Як заўсёды бывае, Грайнд зьяўляецца там, дзе яго не чакаюць. У заходнім абласным горадзе нашай краіны зьявілася брутальнае вывяржэньне Sagotorium у форме адзінаццаці трэкаў, і імя яму Primary Miscarriage!

Па «ГОСТу» і «ТУ» было створана інтра і добрыя, тэхнiчныя ўстаўкі. Электрадапаўненьні і месцамі касмічны гук у трэку Fried Chiken Genocide вельмі здзіўляюць зладжанасьцю. Хлопцы ўкладаюць у паўтары-дзьве хвіліны тое, што многім не ўдаецца ўкласьці і ў 6-7 хвілін. Трэкі Gore — o — Scope і Maggots Of Human Scum гучаць класічна, і ў іх сканцэнтравана мяккасьць, прыніжанасьць, як у хлопцаў з Pigtails — [ Demo ], Jane Hoe — Bonitas Piernas, Cuando Se Abren (2009).

У шостым зарадзе Torsion Graves маецца імправізаванае сола. Яго падтрымлівае фонавы град барабанаў. Трэк пачынаецца як сьнег на галаву, пачатак яшчэ можна ўявiць, але канчатак востры i хуткi. Усё гэта робіцца без зьніжэньня тэмпу. Мне цяпер згадаліся Fermento — ( Recipe For Cremation ). Sagotorium ёсьць з чым параўнаць і вылучыць масу добрага i якаснага. Лютасьць трэка SCATy Kitty пачынаецца яшчэ з папярэдняга зь ледзь адчувальнай электраўстаўкай.

Вылучу для сябе такі суber grind, як Mulk або BBYВ. Можа хлопцы з Sagotorium зробяць такое ж вялiкае?! Будзем сачыць за наступнымі іх рэлізамі, а пакуль нас чакае імянны трэк ў класічным грайндавым выкананьні і два выразных каверы: адзін на берасьцейцаў, другі на амерыканцаў.

Вуткi i Качкi (Intra Muros cover) выкананыя добра і якасна. Даеш танцулькі, піва і PORNOGRIND!!! Адзінаццатае зло прадстаўлена The Day The Dead Walked. Я Six Feet Under часта слухаю… Кавер добра сьцелецца, але замест сола — устаўка электра-камбінацыі. Гэта істотны мінус.

Берасьцейскiм хлопцам я стаўлю 8 з 10. Мяне яны парадавалі і паднялі настрой. Посьпеху вам i бруталiзму, Sagotorium!

Брытанскія легенды гатычнага думу наведалі Менск, як заўжды, ў «бубліку». І, таксама як заўжды ад Талент Турс, — апошні канцэрт тура. Прыехалі думстэры без аніякага «сапарту», таму пасьля, як усё скончылася, застаўся прабел — мала! Але гэтыя паўтары гадзіны каштавалі таго. Аба ўсім па парадку.

Такім чынам, «парадайсы» адзначылі ня толькі выхад апошняга «паўнафарматніка», але і дваццаціпяцігодзьдзе сваёй дзейнасьці. Цікава было бачыць у складзе гурта бубнача шведаў At the Gates Эдрыяна Эрландсана, які яшчэ калісьці адзначыўся і ў знакамітых «крэдлах».

Нічога экстраардынарнага ад гурта не чакалі, але былі некаторыя моманты… Насамрэч непрыкметныя на фоне мернага, сапраўды “па-брытанскі”, выступу. Што трэба адзначыць, дык тое, што кожны ўдзельнік гурта нібыта выконваў сваю ролю. Гітарысты, стоячы па розныя бакі сцэны, самі сабе давалі чаду, і кожны нябачна адказваў за сваю частку зала. Басіст таксама рабіў тое, што трэба ад яго: моцны гук і рытмавая падтрымка драмера, які за ўвесь выступ аніяк акрамя моцнага саўнду і выразнай працы не выявіўся. Меладычны вядомы вакал толькі часам ператвараўся ў «хэтфілдаўскі» моцны «харш».

Прыветныя музыкі часам салютавалі тым, хто быў ля сцэны. Яшчэ адзін вялікі плюс — натоўп. Колькасьць была ледзь болей сярэдняга, так кажучы, “залатая сярэдзіна”. На мой погляд каля 500-600 чалавек. Два бісы, адсутнасьць «касякоў», як па гуку, так і па агульнай атмасферы гучаньня гурта, працы на сцэне і шчыра адданага натоўпу. Прыемныя паўтары гадзіны супраць гадзіннага чаканьня пасьля адкрыцьця дзьвярэй. Ды й нават сьвятло ў зале было прыемным. А некаторым пашчасьціла атрымаць па сканчэньні канцэрту і артэфакты ад брытанцаў. Мне, напрыклад, дасталося піва, скрыню якога музыкі перадалі фэнам з машыны перад тым, як накіравацца адпачываць. На жаль гэта скончылася, не пасьпеўшы пачацца.

Дзякуй хлопцам з Талент Турс за прадстаўленую акрэдытацыю і магчымасьць жыўцом пабачыць успамін з майго дзяцінства.

Усяго ў 12 кіламетрах ад беларускай сталіцы размяшчаецца горад Заслаўе (старажытны Ізяслаўль, у пазнейшыя часы Жаслаўль, Заслаў). Сёння гісторыка-культурны музей-запаведнік «Заслаўе» прадстаўляе сабой складаную сістэму аб'ектаў і ахоўных тэрыторый, аб'яднаных паміж сабой гістарычна, тэматычна і функцыянальна.

На вераснёўскія выхадныя, калі сталіца адзначала дзень горада, мы вырашылі паехаць у Заслаўе, спадзяючыся правесці час далей ад сталічнай мітусні.
Заслаўе вядомы палацава-паркавым комплексам Пшаздзецкіх, але які трэба збіраць па крупінках, гэта цікавы сюжэт для квэста выхаднога дня: пад'язная дарога да палаца стала вуліцай Савецкай, фрагменты будынкаў гаспадарчага комплексу хаваюцца ля чыгуначнага вакзала і вуліцы Механізатараў, Эрмітаж у Верхнім парку стаў домам дзіцячай творчасці на вул. Дачнай.

Побач з вакзалам на рынкавай плошчы знаходзіцца музейна-выставачны комплекс, у якім у некалькіх пакоях прадстаўлены габелены па матывах старажытнай гісторыі Заслаўя і Полацка, экспазіцыя «Музыка вячорак », дзе можна і ўбачыць, і пачуць музычныя інструменты, якія існавалі ў розных рэгіёнах краіны ў пачатку-сярэдзіне 20 стагоддзя. Там жа ёсць куток майстра музычнай музыкі, які сам рабіў музычныя інструменты, выкарыстоўвая нават косці жывёл, пакрытыя лакам, а таксама піў каву «Нэскафэ». Можна і купіць за бясцэнак ілюстраваную карту з апісаннямі месцаў горада, якія можна наведаць.
Ледзь далей ад музея знаходзіцца Касцёл Нараджэння Найсвяцейшай Дзевы Марыі. Ён быў закладзены яшчэ ў 1625 г. у драўляным выглядзе, а ў 1779 г. рэканструявалі. Храм мае невялікі памер, але выцягнутыя ўверх прапорцыі ствараюць ўражанне цудоўнай складнасці і далікатнасці, чым абавязан італьянскаму архітэктару Карла Спампані. У 1944 г. быў разбураны і цяпер знаходзіцца на рэстаўрацыі.

Яшчэ адно духоўнае збудаванне — Спаса-Праабражэнская царква. Ўзведзена ў к.16 — нач.17 ст.і з'яўляецца выразным помнікам эпохі Рэнесансу. Да захаду да храма прымыкае вежа -званіца вышынёй 35 метраў. У 1626 г. храм быў асвечаны як касцёл, праз паўстагоддзя пры касцёле быў заснаваны дамініканскі манастыр, які быў закрыты ўладамі пасля паўстання 1830-1831 гг. Потым тая ж доля спасцігла і касцёл, які стаў пасля сёлетняй царквой.
Побач з царквой ляжаць руіны замкавай брамы — усё, што засталося ад замкавых збудаванняў, разбураных у сярэдзіне 17 стагоддзя.

У маленькім завулку ля чыгуначнага вакзалу размясціліся некалькі дамоў-музеяў, драўляныя пабудовы пачатку 20 ст., якія прадстаўляюць паўсядзённы побыт людзей. Адзін з іх — «Хата завозніка», які прадстаўляў у свой час нешта накшталт гасцініцы, дзе начавалі тыя, хто завозіў збожжа на памол («завознікі»). Побач музей «Млын», у якім можна нават запусціць у працу млын, які спраўна дзейнічаў з 1910 па 1996 год. Адразу побач і музей «Кузня», у якім знаходзіцца 80-гадовая кузня з Валожыншчыны.
Каб наведаць абсалютна ўсе культурныя кропкі мы вырашылі і пашукаць помнік Рагнедзе і Ізяславу, які на карце быў паказаны стрэлкай па кірунку ў спальны раён горада, але прыкладна праз хвілін 15 пешшу каля невялікага кінатэатра ўбачылі даволі-такі нядрэнны помнік.

Магілёў, 14.09.13.
Dracula, Diathra, Wartha, Fabiant, Альянс.

Пятніца трынаццатага… Нехта сядзiць дома, бо лiчыць гэты дзень вядзьмацкiм: раптам чорны кот цi кошка дарогу перабяжыць — бяда… Але многiя нiчога не баяцца ў гэтым жыццi: ходзяць на рок- фестывалi i адрываюцца на поўны моц. Дарэчы, у сталічным клубе «Цэнтр» 13 верасня прайшоў фестываль «Рок па вакацыях», якi адзначыў дваццацi гадовы юбiлей. Удзел у фестывалi прымалi N.R.M, «Крама», Neuro Dubel, «Палац», Кася Камоцкая, Re1ikt, Naka, «Зьмяя», Вадзім Курылёў. Вядоўцам гэтай знамянальнай падзеі быў Аляксандр Памідораў, якi не даваў сумаваць натоўпу людзей, якi запоўніў канцэртную залу. Было вельмі «горача» ва ўсім сэнсе: хтосьці ратаваўся півам, а некаторыя — грэйпфрутавым сокам… Асабліва здзівілі i ўразілі сваім выступленнем наступныя гурты: NRM, «Крама», Neuro Dubel. Гледачы шчыра віталі музыкаў.

Першым на сцэне з'явіўся гурт «Палац». За свой дваццацiгадовы перыяд творчай дзейнасцi гурт ўдзельнічаў у многіх фестывалях краін Еўропы і СНД. Гурт «Палац» з'яўляецца пачынальнікам стылю фолк-модэрн (folk-modern) магістральнага накірунку. Лідару гурта Алегу Хаменку ўдалося захапiць сваiмi песнямi шматлiкiх гасцей фестывалю. У цэлым, гурт змог разварушыць гукамі беларускага аўтэнтычнага фальклору шматлiкiх людзей. Падтрымка была на ўзроўні, бо зала бурнымi апладысментамi cустракала iх.

Наступным выступаў гурт Nakа — цікавы дуэт з дзвюх дзяўчын Анастасіі Шпакоўскай (вакал), Ірыны Кліменка (фартэпіяна). Іх музыка сапраўдны ўзор таго, як трэба рабіць сваю справу — якасна і з душой. Музыка ўспрымалася то лёгка, то складана — вельмі пачуццёвая жаночая лiрыка.

Гурт «Крама» літаральна ўзарваў залу энергетыкай і сiлай рок-н-рольнага духу! Асалоду ад iх музыкi немагчыма перадаць славамi. Лідар гурта «Крама» Ігар Варашкевіч вельмi файна граў на губным гармонiку, што надавала iм асаблiвы, непаўторны каларыт. Пад песню «Гэй, там, налiвай».Усе ўвайшлi ў такое захапленне, што сталi не толькi спяваць разам з гуртом, а i танчыць, танчыць, танчыць. Малайцы! Выступілі выдатна.

Чацвёртай па спісе праграмы фестывалю выйшла на сцэну Кася Камоцкая, па сутнасці, першая беларускай rock-woman, лідар легендарнага гурта «Новае неба». Кася Камоцкая двойчы была рок-князёўнай. Вельмі кранула ў яе выкананні песня «Белая Лебядзь». Ярка і з душою была выканана песня «Мая краіна». На сцэне Кася Камоцкая спявала вельмі шчыра і задушэўна.

Наступным на сцэну выйшаў гурт Re1ikt cа сваiм своеасаблівым гучаннем, у якiм паспяхова спалучаюцца розныя музычныя стылі, гэтакая эклектыка-progressive, post rock, art rock, alternative і іншых стыляў. Яны ўнеслі ў фестываль свежую нотку. Малады гурт, але якi экспрэсiўны!.. Рэакцыя на іх у зале была адпаведная- слэм і яркія эмоцыі.

Шостым па спісе праграмы фестывалю выйшаў на сцэну Вадзім Курылёў. Ён выхадзец з суседняй краiны Расii, з'яўляецца рок-музыкам, лідарам гурта «Электрычныя Партызаны». У мінулым ён вядомы як удзельнік гурта «ДДТ». Вадзім Курылёў, выконваючы свае песні, трымаўся на cцэне ўпэўнена і свабодна. А як ён цудоўна iграў на гітары проста казка! Адчуваўся прафесійны ўзровень выканання. Аб такіх людзях, як ён, кажуць, што яны дыхаюць музыкай.

Ажыўленне ў зале адбылося са з'яўленнем гурта Neuro Dubel. Вось тут быў сапраўдны адрыў! Трэш i угар у лепшых традыцыях! Публіка нiбы звар'яцела пад энергiчныя і шчырыя песні Аляксандра Кулінковіча. Гэта трэба было не толькi чуць, але i бачыць- усю моц і адначасова душэўнасць. Атмасфера ў зале атрымалася нейкая сяброўская, бо такая музыка аб'ядноўвае ўсiх i дае адчуванне асаблівага смаку жыцця «тут і цяпер». На маю думку, iх выступленне было адным з найлепшых.

Наступным на cцэне з'явіўся гурт Зьмяя. Добра яны граюць альтэрнатыўны рок з жаночым вакалом. Вакалicтка Зоя Сахончык, акрамя прыгожага, магутнага жаночага вакалу, прыкоўвала позiркi мужчын i сваёй прыгажосцю. Адыгралі, як кажуць на адным подыху, пакінуўшы пра сябе прыемныя ўражанні.

Адчуваецца буйны эмацыйны напал на фестывалi. Культавы беларускi гурт NRM выходзіць на cцэну. Сустракаюць гурт паклоннiкi іх творчасці ўзнёсла і гучна. Гуртом былі выкананы ўсім вядомыя кампазіцыі, а таксама былi выкананы дзве песні з новага альбома. Апошняя песня «пра каханне», выклікала найбольшы ўсплёск эмоцый. Усе дружна спявалi яе, а таксама i танчылi.

Што яшчэ дадаць? Фестываль прайшоў паспяхова. Кожны гурт унёс у яго нешта сваё адметнае, самабытнае. I нягледзячы на тое, што часам фестывалi прыпадаюць на 13 пятнiцу, хацелася каб людзi не баялiся розных забабонаў, а смела i з упэўненнасцю далучалicя да высокага i прыгожага да мастацтва –беларускай рок-культуры.

Рэпартаж падрыхтавала: Настасся Пеўнева (-Вена-Rе-ятна-)
Фота: Дзiяна Рудакова ( Norge )

Фестываль сярэднявечнай культуры «Белы Замак» прайшоў 6-8 верасьня ў Навагрудку. І што зьдзівіла адразу, дык тое, што ў фестываля дзьве назвы… «Навагрудскі Замак — 2013» — другая назва.

Але потым ўсё стала на свае месцы. У гэты раз два буйнешых фестываля вырашылі аб'яднацца і разам зрабіць сьвята… але на навагрудскай зямлі. Надвор'е было прыемнае і спрыяла добраму настрою як гледайчоў прыйшэлых да галоўнай сцэны, ля Дома Культуры (а іх было шмат), таксама і удзельнікаў і артыстаў гуртоў і калектываў. Але ж паўсюль была атмасфера сапраўднага сярэднявечча. Дзе-нідзе хадзілі прыгажуні апранутыя ў адзенне былых часоў, хлопцы таксама побач. Словам скрыжаванне часоў ў пачатку восені. Старажытная музыка гучала ля Замкавай гары, пад якую танчылі не толькі удзедьнікі рэканструктарскіх клубаў, але і зацікаўленныя некаторыя прыйшелыя госьці. Хтось таксама меў магчымасць паўдзельнічаць ў майстар-класе па стральбе з лука ці то патрымаць у руках меч і паспрабаваць сябе ў спаборніцтве «меч на меч».

Не гледзячы на некаторыя затрымкі спачатку, пасьля афіцыйнай часткі адкрыцця феста, натоўп меў магчымасць пабачыць рыцарскі турнір. Потым праз некаторы час і выступ лучнікаў. Не, тут няма памылкі- выступ, бо турнір лучнікаў інакш не назавеш, гэта было сапраўднае шоў на самой справе!

Ну і ў вечары канцэрт перад якім была праведзена стылізаваная каранацыя караля ВКЛ Міндоўга. Файны трэба казаць канцэрт, амаль таксама шоў, чаго я, бачыўшы выступы некаторых гуртоў не мог ўявіць! Адкрыцце пасьля каранацыі выпала кіеўскім гасьцям, тэатру гістарычнага танца Al'entrada. Яны прапанавалі прыемную пастаноўчую праграму, чым паднялі настрой і падцяплілі натоўп! Тым часам на сцэне ўжо былі гатовыя прапанаваць свае файнае, але невялічкае, шоў менскія металеры Steel Razor. Сэт змяшчаў свае песьні і некаторыя каверы на вядомыя замежныя каманды!

Затым пачалася самая цікавая частка канцэртнай праграмы, якую неафіцыйна Магістр, ён жа і вядоўца мерапрыемства, абвясьціў як бенефіс Зьміцера Мікуліча, бо яго ўсе астатнія тры гурты малі ў зьмесце! Гурт Яnkey таксама прапанаваў каверы і свае песьні. Трэба падкрэсліць, што гурт ў гэты раз гучаў металічна, цяжкавата, чым ў асноўным, калі яны робяць выступ! Ў чым справа… не ведаю, але натоўп шалеў, а некаторыя з удзельнікаў перад сцэнай танчылі, а потым і стварылі невялічкі слэм! Таксама пасьля каманды Яна Жанчака маленькая ракіроўка на сцэне і Пётр Елфімаў, які ўжо доўгі час з'яўляецца больш рокавым вакалістам, чым «ружова-папсовым», як лічаць некаторыя. І гэта ў чарговы раз падцьвердзілася ў суботнім вечары! За бубнамі можна было ўбачыць яшчэ адну вядому шматлікім металістам асобу- Аляксей Гладыш(DeadMarsh, Vicious Crusade, Nemdis) Моцна, файна, нават металічна, не улічваючы некаторыя балады з яго рэпертуара, якія таксама былі прыняты добра гледачамі. Напраканцы яго выступу прагучала знакавая песьня, якую нават некаторыя і не чакалі ўвогуле! Той самы «Пятачок» які быў выкананы яшчэ на выступе каманды КВН «РУДН» гадоў дзесяць таму! Закрываць канцэртную праграму выпала гурту Aillion. Канстанцін Дудараў, ён жа вядомы «рыцарскаму сьвету» Vitello, як заўжды на Белым Замку у вопрадцы рыцара-тампліера з мячом ў руках дабілі прыйшэлых. Нават некаторыя нячуўшы гурт раней, адрываліся так, што галовы балелі назаўтра добра! Тым больш, што цяжкія металічныя гітарныя рыфы моцна паддавалі жару! Не абышлося і без сюрпрызаў. Пасьля таго, як Вітэлла з Мікулічам і кампаніяй дабілі ўсіх каверам Metallica — Master Of Puppets, Ян Жанчак і Пётр Елфімаў далучыліся і разам ў тры галасы выканалі Smoke On The Water. На гэтым быў скончаны другі, ён жа першы (афецыйна) фестывальны дзень. А ля сцэны яшчэ, каб добра спалося, гродненскія фаершчыкі бамбанулі фаэр шоў!

Дзень другі, сабраў малую колькасць гледачоў спачатку, калі адкрыцце галоўнай сцэны выпала на долю фолкерам Irdorath. Ну а потым, ўжо на Замкавай гары адбыўся конны турнір. Пад пякучым сонцам рыцары, удзельнікі розных клубаў зрабілі невялічкую імпрэзу. Ну і зноў было прапанавана ўвазе гасьцей і гледачоў заняць месца перад сцэнай каб пабачыць працяг канцэрту. Alta Mente Ужо былі гатовыя зайграць сваю музыку. Прыемная праграма з мелодыямі балканскіх народоаў, арабскімі матывамі і некаторыя беларуска моўныя творы.

Ну і зноўку металісты Steel Razor выйшлі з паўнафарматнай праграмай падцяпляць і даваць чаду! Закрываць фестываль выйшлі таксама менчукі — Талісман! Басіст якіх, якім не вядома чынам, здолеў парваць струну! Але хлопцы вырашылі забіць гэты час змены інструмента народнай песьняй «Ой, то не вечер», на якой выйшаў да другога мікрафона бубнач і разам з вакалістам гурта дый натоўпам яее выканалі. Ну апошнім нумарам таксама дабілі некаторых з прысутных металістаў каверам «Дай Жару» («Ария»)

Вялікі дзякуй за мерапрыемства трэба выказаць па першае Зміцеру Несцюку, не гледзячы на арганізатыйныя «касякі», якія незалежылі ад яго ўвогуле. Ну і таксама навагрудскі выканаўчы камітэт за падтрымку ў аб'яднанні і правядзенні фестывалю! Ну і прысутным асобна.

Фестываль сярэднявечнай культуры «Белы Замак» прайшоў 6-8 верасьня ў Навагрудку. І што зьдзівіла адразу, дык тое, што ў фестываля дзьве назвы… «Навагрудскі Замак — 2013» — другая назва.

Але потым ўсё стала на свае месцы. У гэты раз два буйнешых фестываля вырашылі аб'яднацца і разам зрабіць сьвята… але на навагрудскай зямлі. Надвор'е было прыемнае і спрыяла добраму настрою як гледайчоў прыйшэлых да галоўнай сцэны, ля Дома Культуры (а іх было шмат), таксама і удзельнікаў і артыстаў гуртоў і калектываў. Але ж паўсюль была атмасфера сапраўднага сярэднявечча. Дзе-нідзе хадзілі прыгажуні апранутыя ў адзенне былых часоў, хлопцы таксама побач. Словам скрыжаванне часоў ў пачатку восені. Старажытная музыка гучала ля Замкавай гары, пад якую танчылі не толькі удзедьнікі рэканструктарскіх клубаў, але і зацікаўленныя некаторыя прыйшелыя госьці. Хтось таксама меў магчымасць паўдзельнічаць ў майстар-класе па стральбе з лука ці то патрымаць у руках меч і паспрабаваць сябе ў спаборніцтве «меч на меч».

Не гледзячы на некаторыя затрымкі спачатку, пасьля афіцыйнай часткі адкрыцця феста, натоўп меў магчымасць пабачыць рыцарскі турнір. Потым праз некаторы час і выступ лучнікаў. Не, тут няма памылкі- выступ, бо турнір лучнікаў інакш не назавеш, гэта было сапраўднае шоў на самой справе!

Ну і ў вечары канцэрт перад якім была праведзена стылізаваная каранацыя караля ВКЛ Міндоўга. Файны трэба казаць канцэрт, амаль таксама шоў, чаго я, бачыўшы выступы некаторых гуртоў не мог ўявіць! Адкрыцце пасьля каранацыі выпала кіеўскім гасьцям, тэатру гістарычнага танца Al'entrada. Яны прапанавалі прыемную пастаноўчую праграму, чым паднялі настрой і падцяплілі натоўп! Тым часам на сцэне ўжо былі гатовыя прапанаваць свае файнае, але невялічкае, шоў менскія металеры Steel Razor. Сэт змяшчаў свае песьні і некаторыя каверы на вядомыя замежныя каманды!

Затым пачалася самая цікавая частка канцэртнай праграмы, якую неафіцыйна Магістр, ён жа і вядоўца мерапрыемства, абвясьціў як бенефіс Зьміцера Мікуліча, бо яго ўсе астатнія тры гурты малі ў зьмесце! Гурт Яnkey таксама прапанаваў каверы і свае песьні. Трэба падкрэсліць, што гурт ў гэты раз гучаў металічна, цяжкавата, чым ў асноўным, калі яны робяць выступ! Ў чым справа… не ведаю, але натоўп шалеў, а некаторыя з удзельнікаў перад сцэнай танчылі, а потым і стварылі невялічкі слэм! Таксама пасьля каманды Яна Жанчака маленькая ракіроўка на сцэне і Пётр Елфімаў, які ўжо доўгі час з'яўляецца больш рокавым вакалістам, чым «ружова-папсовым», як лічаць некаторыя. І гэта ў чарговы раз падцьвердзілася ў суботнім вечары! За бубнамі можна было ўбачыць яшчэ адну вядому шматлікім металістам асобу- Аляксей Гладыш(DeadMarsh, Vicious Crusade, Nemdis) Моцна, файна, нават металічна, не улічваючы некаторыя балады з яго рэпертуара, якія таксама былі прыняты добра гледачамі. Напраканцы яго выступу прагучала знакавая песьня, якую нават некаторыя і не чакалі ўвогуле! Той самы «Пятачок» які быў выкананы яшчэ на выступе каманды КВН «РУДН» гадоў дзесяць таму! Закрываць канцэртную праграму выпала гурту Aillion. Канстанцін Дудараў, ён жа вядомы «рыцарскаму сьвету» Vitello, як заўжды на Белым Замку у вопрадцы рыцара-тампліера з мячом ў руках дабілі прыйшэлых. Нават некаторыя нячуўшы гурт раней, адрываліся так, што галовы балелі назаўтра добра! Тым больш, што цяжкія металічныя гітарныя рыфы моцна паддавалі жару! Не абышлося і без сюрпрызаў. Пасьля таго, як Вітэлла з Мікулічам і кампаніяй дабілі ўсіх каверам Metallica — Master Of Puppets, Ян Жанчак і Пётр Елфімаў далучыліся і разам ў тры галасы выканалі Smoke On The Water. На гэтым быў скончаны другі, ён жа першы (афецыйна) фестывальны дзень. А ля сцэны яшчэ, каб добра спалося, гродненскія фаершчыкі бамбанулі фаэр шоў!

Дзень другі, сабраў малую колькасць гледачоў спачатку, калі адкрыцце галоўнай сцэны выпала на долю фолкерам Irdorath. Ну а потым, ўжо на Замкавай гары адбыўся конны турнір. Пад пякучым сонцам рыцары, удзельнікі розных клубаў зрабілі невялічкую імпрэзу. Ну і зноў было прапанавана ўвазе гасьцей і гледачоў заняць месца перад сцэнай каб пабачыць працяг канцэрту. Alta Mente Ужо былі гатовыя зайграць сваю музыку. Прыемная праграма з мелодыямі балканскіх народоаў, арабскімі матывамі і некаторыя беларуска моўныя творы.

Ну і зноўку металісты Steel Razor выйшлі з паўнафарматнай праграмай падцяпляць і даваць чаду! Закрываць фестываль выйшлі таксама менчукі — Талісман! Басіст якіх, якім не вядома чынам, здолеў парваць струну! Але хлопцы вырашылі забіць гэты час змены інструмента народнай песьняй «Ой, то не вечер», на якой выйшаў да другога мікрафона бубнач і разам з вакалістам гурта дый натоўпам яее выканалі. Ну апошнім нумарам таксама дабілі некаторых з прысутных металістаў каверам «Дай Жару» («Ария»)

Вялікі дзякуй за мерапрыемства трэба выказаць па першае Зміцеру Несцюку, не гледзячы на арганізатыйныя «касякі», якія незалежылі ад яго ўвогуле. Ну і таксама навагрудскі выканаўчы камітэт за падтрымку ў аб'яднанні і правядзенні фестывалю! Ну і прысутным асобна.

Файна, калі да нас даязджаюць цікавыя гурты высокага ўзроўню. Тым больш выдатна, калі яны прызджаюць менавіта будучы на піку сваёй актуальнасьці (нягледзячы на адзіную запісаную кружэлку, маладым гуртом The Unguided назваць рука ну ніяк не падымаецца) – як у свой час атрымалася і з Sonic Syndicate. Для тых, хто ў танку – The Unguided ёсьць праэктам трох музыкаў з Сонікаў – вакаліста-гітарыста Роланда ды двух з трох братоў Сьюнэсанаў – гітарыста Роджэра ды другога вакаліста Рычарда. Таксама пэўны час там граў і іх бубнач, але ў выніку ён усё ж застаўся на старым месцы.

Шмат для каго будзе дзівам, але, нягледзячы на такі зорны склад, мерапрыемства ня выклікала ажыятажу. Наадварот, чым бліжэй падыходзіў час да даты Х, тым больш было зразумела, што людзей прыйдзе няшмат – першыя 50 квіткоў усё яшчэ на кропках, ды паказальнымі выступілі імпрэзы ў Пецярбурзе ды Маскве – кіруючыся фота ды відэа, Мінск па наведвальнасьці заняў ганаровае другое месца. Падышоўшы да клуба, усё ж пастаяў у невялічкай чарзе (мяркую, яна сабралася таму, што дзьверы толькі адчыніліся) – болей яе не ўзнікала. Унутры – звычайная “бублікаўская” атмасфера, на сцэне – велічэзнае фірмовае лога The Unguided, публіка – у асноўным мадэрновая моладзь у вузкіх джынсах “да 20”, з мэрчу – некалькі цішотак хэдлайнераў памераў L і XL ды дыскі Nemdis. Дарэчы, наконт першых – колькі хаджу на канцэрты, увесь час было цікава, як гэтак атрымліваецца, што да нас (а Мінск звычайна ў турах зорак з’яўляецца апошнім горадам) не даязджае ну зусім нічога з мэрчу. Тут атрымалася тое ж самае – ну няўжо нельга надрукаваць у два, тры, чатыры разы больш гэтых саколак, тым больш, што яны ня былі туравымі – гурт атрымаў бы свае грошы, фаны былі б задаволеныя выдатнымі трафеямі. Было б зразумела, калі б яны друкаваліся ў нас ці ў Расеі – тут недарэчны аграбізнэс кьвітнее, але ж, кіруючыся фотамі з афіцыйнага Інстаграма гурта – прывезьлі іх з самой Швецыі. Ну ня вельмі выглядалі памеры XL на асобных падлетках, болей паходзячы на спадніцы, ня вельмі.

Адыходзячы ад сумнага, вернемся непасрэдна да шоу – распальваць пякельнае вогнішча распачалі меладэзеры мясцовага разьліву Nemdis. Ня буду дужа завастраць увагу на іх выступе – усё ўжо бачылі не адзін раз, тэхнічна-харэзматычна, фронтмэн намагаўся разрухаць нешматлікую публіку як мог – і, можна сказаць, у яго гэта атрымалася, людзі на танцпляцы не стаялі. Трошкі сапсаваў выступ гук, “дзякуючы” якому некаторыя моманты пераходзілі ў нейкую мешаніну.

Не пасьпелі Nemdis сысьці са сцэны, як туды ўжо выйшаў Роланд і распачаў дзелавіта соўгаць па ёй мікрафоны. Астатнія музыкі таксама ня вымусілілі сябе чакаць – па чарзе яны выходзілі на сцэну і самі чэкалі свае інструменты, прыгожая дзяўчына расклейвала сэтлісты (яна ёсьць на туравых фота гурта, але я не зразумеў, хто яна, мяркую, што чыясьці гёрлфрэнд). Хвілін пятнаццаць, Інтра – і панеслася. Singularity, Pathfinder, Serenade of Guilt – танцпляц скочыў ды танчыў, пад наступную Collapse my Dream распачаўся дзікі слэм, які ўжо не спыняўся да апошняй песьні. На музыкаў на сцэне было глядзець адно задавальненьне, ніхто не стаяў ані секунды на адным месцы, Роджэр, як заведзены, бегаў, скочыў ды круціў вяртухі, смазьлівы Роланд выглядаў проста нейкім монстрам, сьпяваючы сваім голасам, які цяжка не пазнаць, ды штампуючы выдатныя сола, моцны Рычард кіраваў натоўпам, як сваім асабістым аркестрам, адно слова – і людзі ўскідваюць “козы”, другое – б’юць у ладкі, рух рукамі – зала дзеліцца на сьцяну сьмерці. Тым больш няёмка і неяк сорамна было глядзець на двухлічбавую (няхай выправяць, калі ня гэтак) колькасьць наведвальнікаў – усе выкладаліся на поўную, але ў Рэпабліку гэта выглядала трошкі камічна. Музыкі сыгралі некалькі новых рэчаў, амаль цалкам дэбютны альбом (здаецца, не было Miracle of Mind, на жаль) ды сышлі са сцэны. Але толькі дзеля таго, каб праз хвіліну вярнуцца. Заключныя Betrayer of the Code, Phoenix Down, і выступоўцы сыходзяць са сцэны. Нехта застаўся чакаць фота ды аўтографаў, але асабіста ў мяне моцы ўжо на гэта не было, і я паціху пакрочыў дадому, круцячы ў галаве мінуўшы канцэрт.

Як вынік, я скажу, што выступ быў выдатны, больш чым. Дзякуй Wake Up promo, дзякуй The Unguided, дзякуй тым, хто ўсё ж прыйшоў ды падтрымаў сваіх куміраў, спадзяюся, гэта быў не апошні раз. І, напэўна, чакаем у наступным годзе Сонікаў з іх новым альбомам.

…Сонца хутка набліжалася да гарызонту, а мы ўсё ішлі ды ішлі па жвіровай сцежцы наперад. Нарэшце я здалёк убачыла шыльду “Моладава”, і ўздыхнула з палёгкай – можа, яшчэ сёння паспеем адшукаць капліцу? Але хто ж ведаў, што наступную гадзіну мы будзем усё гэтак жа перці неведама куды, адпраўляючы праклёны працяглай вёсцы і асабістай стомленасці. Стала зусім цёмна, і мы зразумелі, што далей ісці бяссэнсоўна. Знайшлі найбліжэйшае больш-менш высокае кустоўе, што крыху закрывала нас ад дарогі, і, не распальваючы вогнішча, бяз доўгіх размоў ляглі спаць. Але якім ж было маё здзіўленне зранку, калі першае, што я пабачыла, калі высунула галаву на свежае паветра, была тая самая капліца, яку мы шукалі ўвесь вечар і каля якой, не дайшоўшы паўсотні метраў, аказваецца, мы спыніліся на начлег!..

Што да гісторыі вёскі Моладава, то сапраўдную вядомасць ёй прынес род Скірмунтаў, якія купілі маёнтак Моладава ў вядомага роду Агінскіх напрыканцы XVIII стагоддзя. Праз тры гады на месцы старой сядзібы Агінскіх па праекту італьянскага архітэктара Растрэлі, аўтара Зімняга Палацу Ў Пецярбургу, быў пабудаваны новы, больш велічны палац у стылі «ампір». Вакол будынку быў разбіты парк у ангельскім стылі, дзе была сабраная шырокая Батанічная калекцыя.

У 1798 годзе нарадзіўся Аляксандр Скірмунт, які пазней ператварыў Моладава ў прамысловую сталіцу рэгіёну. У 1830 годзе Аляксандр заснаваў у Моладава першы ў Беларусі цукровы завод. Амаль усе заробленыя грошы ён накіроўваў на інавацыі. Адкрываліся новыя вытворчасці з найноўшымі на той час машынамі, а лепшыя працаўнікі адпраўляліся на навучанне ў Германію і Францыю.

На жаль, да нашага часу ад былой велічы палаца Скірмунтаў амаль нічога не засталося. Сядзіба ў Моладава была моцна пашкоджана пад час Першай і Другой сусветных войнаў. Канчаткова палац быў знішчаны партызанамі ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Па словах мясцовых жыхароў, палац быў падарваны ў 1944 годзе па загадзе «зверху». Адзінае, што захавалася на тэрыторыі сядзібы – каталіцкая капліца-ратонда, якая была пабудавана ў 1907 годзе і патрабуе тэрміновага рамонту.

vk.com/architekture

3 верасьня адкрылі новы металічны сезон ў нашай краіне замежныя госьці з ЗША — Fear Factory.

Канцэрт, як звычайна, праходзіў у “бубліку”… І, таксама, як звычайна гэта адбываецца, на афіцыйнай суполцы ў “кантакціку” адзначылася шмат людзей, што па сутнасьці “рэпаблік” не мае магчымасьці ўмясьціць… Але ў параўнанні з выступам немцаў Xandria вясной… Што гаварыць, было і было. Усё роўна было файна, але былі недахопы (ў асноўным з колькасьццю прысутных, бо цэлая абойма “смачных” і знакавых гуртоў чакае нас ўжо ў верасьне. Амаль кожны тыдзень да сярэдзіны лістапада, калі не казаць больш). Ну і як заўжды сьвятло (спрадвечная хвароба шматлікіх імпрэзаў праходзячых ў дадзеным клубе).
Ну і маёмна сам канцэрт. Адкрыццё выпала на долю гомельскаму гурту Ivorygod, якім калісьці ў мінулымым годзе пашчасьціла падцяпляць выступ Sepultura, Таксама ж наступным нумарам былі менскія «коршчыкі» Riсochet, якія на тым самым канцэрце бразільцаў грэлі натоўп.
Што тыя, што гэтыя зрабілі ўсе як заўжды моцна… але зноўку як заўжды людзі занялі свае месцы на другім ўзроўне клуба, ці ля бара (нажаль). Трэба падрэсьліць і тое, што менчукі па такому выпадку адну песьню напраканцы свайго сэту прысьвяцілі трагічна загінуўшаму 2 верасня ў прошлым годзе басісту LitvinTroll — Алегу Клімчанке.

Здавалася што вось зараз праз паўгадзіны адладкі выйдуць “фактары”, але пасьля апошняй песьні рэкашэтаўскі франтмэн абвясьціў, што яшчэ адзін гурт прапануе свае песьні. І гэта (нечакана) былі італьянцы Golem, аб якіх не ведалі ўвогуле прысутныя, што тычыцца інфармацыі з афіш і іншых інфармацыйных крыніцаў. І такасама нечакана яны не горш нашых зрабілі прыемную атмасферу. Яны таксама сабралі пад сцэнай невялічкі слэм. Прыемная работа з натоўпам і адданасць са сцэны гэта тое самае чаго не хапала як раз перад выступам хэдлайна вечара. Карацей, прыемны сурпрыз.
Fear Factory выйшлі на сцэну і адразу моцна і гучна абвясьцілі аб сабе, але бачна іх (ў аб’ектыў асобна) не было, бо сьвятло… Але гэта было перманентна напряцягу канцэрта ўвогуле. На другой песьне здарыўся ўсеагульны калапс і сьвяьла і гука ў зале. Раптоўна праз некалькі хвілін ўсе аднавілі. І вось ўсе стала на свае месцы. Моцна, але з аднаго боку- ў зале, бо натоўп шалеў, але гурт на сцэне сьціпла рабіў сваю працу… Канешне зразумела, што гэта апошні канцэрт тура, але калбасіла ў асноўным басіста, дый слэм чадавы перад сцэнай таксама прыемна было бачыць. Нічога не казаць супраць больш. Драйву хапала на самой справе, але не так як чакалася, што тычыцца працы гурта на сцэне. Гук- прыемны, змест супорту- дастойны, сьвятло- лайно, як заўжды. Сярэдняя колькасьць прыйшэлых прыкметна на першы погляд каля 400 чалавек, калі не улічваць “стафаўскую” брыгаду. Талент турс вялікі дзякуй за прадстаўленую акрэдытацыю. У вогуле ўсе было файна, за выключэннем сьвятла!

Стыль: Black Metal
Гурт: Watain
Альбом: The Wild Hunt
Год: 2013
Краiна: Швецыя

Трэклiст:

1. Night Vision
2. De Profundis
3. Black Flames March
4. All That May Bleed
5. The Child Must Die
6. They Rode On
7. Sleepless Evil
8. The Wild Hunt
9. Outlaw
10. Ignem Veni Mittere
11. Holocaust Dawn
12. When Stars No More Shine (bonus track)

Прайшло тры гады, і вось — чарговы рэліз шведаў Watain. Каго парадаваў, а каго i ня вельмi. Я адзін з тых, хто любіць стары Watain, таму такі шэраг эксперыментаў было цяжка прыняць. На мой погляд, альбом перанасычаны вельмі доўгімі паўзамі, якія цягнуцца як нешта бруднае, i гэта відаць па такіх трэках, як Holocaust Dawn, Night Vision, Ignem Veni Mittere.

Раннія рэлізы, і нават Sworn To The Dark — больш значны па шчыльнасьці рыфаў і сырому гучаньню.The Wild Hunt — напоўнены мяккасьцю, імправізацыяй. Такое пачуцьцё, што інавацыі ХХI стагодзьдзя мяняюць iздаўля складзеныя традыцыі.

Пры праслухоўваньні The Wild Hunt згасае тое пачуцьцё, калі слухаеш альбом гадзінамі, ловіш усю інтанацыю і атмасферу. Зараз апошнія рэлiзы Burzum, Darkthrone і нават Satyricon — служаць толькі для іх ацэнкі, а не для асалоды. Чамусьці я адношу ў гэты сьпіс і Watain. Чысты вакал і элементы акустыкі ў корані ператвараюць злы, д'ябальскi гурт у нешта на ўзроўні штодзённасьці. Я не паліваю брудам гэты шведскі блэк- бэнд, але я чакаў нечага іншага…

У заключэньне скажу: у рэлізе The Wild Hunt вельмі шмат непатрэбнага, бессэнсоўнага і незразумелага, як, да прыкладу, гэты бонусны трэк з паўзай у 3 хвіліны.

Ацэньваю рэліз на 5 зь 10. Сьцісласць рэцэнзіі — прыкмета строгiх адносін. Колькi людзей — столькі і меркаваньняў.

31 жніўня прайшло мерапрыемства пад назвай Brutal Hippie Fest. Удзел прымалі 4 гурты, два якіх зь Берасьця, адзін з Магілёва, апошні са сталіцы нашае краіны. У клубе Zio Pepe на вельмi маленькай сцэне адбыўся выплеск чарады стыляў, такіх як southern, thrash/groove, hardcore/groove.

Першымі на сцэну выйшлі хлопцы з гурта Whiskey Bar у складзе трох чалавек.

Нядрэнны калектыў, на франтмэна была ўскладзена падвоенная цяжкасьць: бас і вакал, і спраўляўся ён з гэтым нядрэнна. Сола-партыі гітарыста былі зладжанымі, простымі і глядзеліся даволі добра. Хоць гэта быў першы гурт, народ, які прыйшоў на канцэрт, быў у адрыве і ў добрым настроі, падтрымка была на ўзроўні. Варта заўважыць тое, што прыехалi падтрымаць іх хлопцы з панк-рок гурта «Брови Брежнева» ", якія, як і Whiskey Bar, выступалі 24 жніўня ў Камянцы. Вырашыў задаць пару пытаньняў франтмэну Whiskey Bar'а — Кірылу.

1. Меркаваньне пра канцэрт, яго агульныя мінусы і плюсы.
— «Я кіруюся меркаваньнем, што калі хоць адзін чалавек на тваім канцэрце хоча шалець пад сцэнай і сьпяваць з табой, то гэта ўдалы канцэрт. Таму наш выступ я лічу пасьпяховым, хочацца выказаць падзяку ўсім, хто нас падтрымаў.»

2. Скарочана пра выступы іншых гуртоў.
— «Наконт гэтага скажу толькі, што вельмі спадабаўся выступ Deralian.»

3. У параўнаньні з вашым выступам ў Камянцы тыдзень таму: дзе, на твой погляд, выступілі лепей?
— «Мне здаецца, што ў Камянцы мы выступілі ўсё ж крыху лепей, але і ў Берасьці ўсё было крута.»

4. Ці былі тэхнічныя непаладкі і якое ўвогуле меркаваньне аб апаратуры?
— «Недахоп часу на наладу. Першыя дзьве песьні я і наш гітарыст Віталік навогул ня чулі мой вакал. У астатнім пытаньняў няма.»

Другімі на сцэну выйшлі госьці з Магілёва Deralian.

Зь першых рыфаў адчуваўся дыхтоўны трэш, месцамі разведзены роўнымі гітарнымі ўстаўкамі спакойнага тэмпу. Іх «бясконцы» сэт усё доўжыўся і доўжыўся, і гэта цешыла. Тэхнічнасьць Андрэя была на ўстойлівым узроўні. Валоданьне гітарай і насычанымі варыяцыямі вакалу рабіла іх выступ лепшым з усіх удзельнікаў. Адразу кінулася ў вочы сур'ёзная падрыхтоўка і веданьне справы. Народ ля сцэны вар'яцеў, было шмат слэму, мошу і проста добрага, вясёлага адрыву. Спытаў шэраг цікавых рэчаў у Андрэя Iпатовiча:

1. Як вы ацэньваеце дадзенае мерапрыемства, яго зладжанасьць і настрой?
— «Выдатна! У плане зладжанасьці і настрою гэта адзін зь лепшых канцэртаў, на якіх мы выступалі. Хлопцы з Disane вельмі ўважліва паставіліся да ўсіх дробязяў па арганізацыі. Падчас канцэрту ў залі панавала сяброўская, цёплая атмасфера. Публіка была вельмі актыўная: радавалася, мела зносіны, адрывалася, а гэта самае галоўнае!»

2. Ваш сэт быў самым доўгім. Скажыце, як вы рыхтаваліся і сьцісла апішыце вашыя рэпетыцыі да гэтага мерапрыемства.
— «Як нам было вядома, планавалася правесьці Dime Day, для чаго мы і сталі першапачаткова рыхтаваць каверы на гурт Pantera, што было само па сабе вельмі цікава і прыемна, бо гэтая каманда ўсім нам падабаецца. Адпаведна рэпетавалі пры падрыхтоўцы да канцэрту мы больш Panter'y, чым свае песьні, якія мы ўжо ня раз гралі. Але канцэрт перарос у нешта больш шырокае, і з кавераў мы пакінулі два, у добрым выкананьні якіх былі найбольш упэўненыя.»

3. Ваш сэтліст складаўся толькі з вашых рэлізаў або былі прадстаўленыя новыя, незапісаныя песьні?
— «У Берасьце мы ехалі ўпершыню, і хацелася сыграць па магчымасьці больш сваіх рэчаў. Выдаў песень у нас цяпер, на жаль, мала. Мы рыхтуемся да запісу паўнавартаснага альбома і, вядома, гралі кампазіцыі, якія ўвойдуць у яго, але яны не зусім новыя, хоць і нявыдадзеныя.»

4. Агульнае меркаваньне аб тэхнічных момантах і апаратуры, гуку.
— «На сцэне, вядома, гук быў неідэальны, але дастатковым для больш-менш камфортнага выступу. Было бачна, што для гэтага было прыкладзена шмат намаганьняў. Хлопцы, якія ставілі апарат, былі спагадныя і дапамагалі ў наладзе гуку на сцэне. Што было з гукам у зале на нашым выступе — судзіць Вам, а на астатніх гуртах гук нам спадабаўся.»

Трэцімі выйшлі на сцэну госьці са сталіцы краіны нашай сінявокай VerSus7.

У духу хардкора і з настроем паднесьлі свае дары ў выглядзе песень два вакалісты і, канешне, іншыя ўдзельнікі гурта. Мне яны нічым асабліва не запомніліся: атмасфера, падобная на Limp Bizkit, баявы запал і стараннасьць завесьці натоўп, падбадзёраны сьпіртным і пякельны настроем.

Завяршалі дадзенае мерапрыемства берасьцейцы, тыя, хто любіць і тыя, што жывуць паўднёвым металам, хлопцы з гурта Disane.

Сэт іх пачаўся рэзка. Бязь лішняе мітусьні яны прадставілі слухачам свой сэт, і гэта былі радасныя ноты падыходзячага да канца мерапрыемства. Усім было добра, было бачна ў многiх вачах, што яны хочуць працягу, далейшай весялосьці і выступаў ўсіх удзельнікаў, што дарылі атмасферу поўдня, віскі і сонца ў апошні дзень лета.

Адразу зазначу, у гэтым водгуку будзе шмат хвалебных одаў гурту F.R.A.M. і дэтальны разбор іх выступу, а пра беларускі супорт, за выключэньнем, бадай, HardWood, толькі тэзісна (сваіх мы ўжо шмат чулі, шмат пра іх пісалі і яшчэ шмат паслухаем ды напішам).

Такім чынам, 22 жніўня лідар «Кашлатага Воха» Вячка Красулін прывёз у Менск выдатную кіеўскую фолк-рок каманду і сабраў ня горшы супорт з чатырох беларускіх ансамбляў, ды запіхнуў гэтае дзейства ў клуб Салтайм, які мае рэпутацыю найгоршай менскай пляцоўкі. Але чакайце! За апошні час клуб значна зьмяніўся (станоўчым чынам): пашырылі сцэну, абнавілі апарат, запрасілі новую каманду гукавікоў, а для музыкаў нарэшце прыемная зьмена — гэта асобная грымёрка, адгароджаная ад залі, што можна пафасна выходзіць на сцэну па чарзе. Адным словам, узялісь за розум уладары Салтайма, чаго я шчыра жадаю ўсім астатнім.

Адкрываць канцэрт належала гурту HardWood. І гэтае ўвасабленьне Сярэднявечча на сцэне мае розныя дудкі, бузуку, здаравенны электракантрабас, перкусію і, кашешне ж, вакал. Усё добра і прафесійна падгучана і файным чынам спалучаецца між сабою. Першай асацыяцыяй могуць быць хлопцы з Дударскага клубу, ці Ірдарат у акустычным варыяньце. Але не… Тут усё інакш. Пабудова кампазіцыяў падобная хутчэй да «фарматнай» музыкі: скажам, той самы рок ці метал. Тут ня пляскі вакол адной мелодыі на дудзе, а спраўныя самадастатковыя песьні — хоць на Еўрабачаньне вылучай. І істотны фактар — задаволенасьць саміх музыкаў тым, што яны робяць на сцэне. Раю запомніць гэтае імя — HardWood ды азнаёміцца.

З-за комплекса пэўных абставінаў хэдлайнеры F.R.A.M. выступалі другімі. Пачалі ўступ удвох гітарыст з бубначом, да якіх, як я і прагназаваў, далучыліся па чарзе дудар ды вакалістка. Заявілі пра сябе гучна ды драйвова. Потым франтвумэн павітала публіку сапраўды странным говарам, падобным ці то на балційскі акцэнт, ці то на нейкі напаўсьпеў. Вока радаваў добры зьнешні выгляд музыкаў: кожны быў па-свойму каларытны, ды ўсе пасавалі адзін аднаму ды сваёй уласнай музыцы. Дык вось, паказчык: ужо на другой песьні пачаліся скокі ды пайшоў драйв сярод натоўпу. Нездарма, бо кіеўляне явілі сапраўды заходні ўзровень ды разумны падыход да працы з публікай. Чаго-чаго, а ўменьня «зачапіць» ФРАМу не займаць. А сакрэт тут такі: па-першае сапраўды добрая музыка, файнае выкананьне, удалы гук, а яшчэ — прысутнасьць у праграме улюбёных хітоў ды цікавых рымэйкаў. Зараз я проста пералічу тое, што давялося пачуць і атрымалася пазнаць: «Ev Sistr» — старажытная кельцкая застольная песьня, тая самая, што гучыць у Scooter — «How Much is the Fish?», памятаеце? Дык яны туды яшчэ ўмудрыліся засунуць мелодыю, вядомую многім па Eluveitie — «Inis Mona» ды сола з Europe — «The Final Countdown». І гэта толькі пачатак!
Ансамбль The Beatles быў ушанаваны песьняй «Let It Be» і «афігіцельнай гісторыяй» пад назвай «Yellow Submarine». Была мініяцюра па матывах Эдварда Грыга, «родапачынальніка нарвежскага блэк-метала». Канешне ж, не абышлося без фрамаўскай версіі знакамітай «Ride On», якая, на мой сьціплы густ, гучыць нават лепей за тую, што ў Cruachan.
Павесялілі каверам на Rammstein — «Pussy» з крыху зьмененым тэкстам. Дарэчы, прафесіяналізм пацьвярджаецца яшчэ і ў такіх выпадках, як то парваная ў гітарыста струна, калі гурт не разгубіўся і выкананаў папуры з добравядомых мелодый, сярод якіх быў і «Smoke on the Water». Прыкметна, што музыкі ўмеюць добра пераключацца зь весялосьці на лірыку. Так, з аднаго боку прадстаўленьне ўдзельнікаў:
Гітара — Аркадый Укупнік,
Бубны — Аркадый Укупнік,
Дуда — Аркадый Укупнік,
Вакал — Іосіф Кабзон,
і словы дудара: «Мы па правілах рок-зорак можам цяпер сысьці ў грымёрку, а вы нас выклічаце на біс. Але ў нас аўтобус, часу няшмат, таму ўявім, што мы ўжо вярнуліся». І вось другі бок — вельмі прыгожая лірычная кампазіцыя Rammstein — «Ohne Dich», на якой музыкі і скончылі сваю праграму.
Канешне ж, не адно толькі каверы — былі і свае песьні. Але зь імі вельмі раю азнаёміцца асобна, напрыклад у суполцы гурта. Яно таго варта, я дзіка настойваю.
Такім чынам, кіеўляне паказалі нам як трэба. Кожны музыка прафесіянал у сваёй справе — тут няма чаго асабліва расьпісваць. Але ўсё ж пару словаў пра вакалістку. Шмат значыць уменьне перастройваць голас пад кожны новы сьпеў. Самі паглядзіце: параўнайце вакал у розных кампазіцыях F.R.A.M., а голас у фрамаўскім "Ride On" супастаўце зь версіяй Круахана. Будзе амаль што ідэнтычна.
Вось такі гурт F.R.A.M. — «етно-рок з волинкою». Раю не мінаць ды папоўніць сваю фанатэку.
І, само сабою, глядзім тутэйшыя фота.

Пазіцыя пасяродцы дасталася гурту Кліч. Нічым яны не зьдзівілі. Хіба што ізноў памянялася вакалістка ды была новая песьня, лірычная, неблагая. Ну і пахвалім за нацыянальныя строі на ўсіх музыках.

Omut. Ну Омут — гэта Омут… Ня памятаю аніводнага дрэннага іх выступу, а бачыў шмат, ды на розных пляцоўках. Хіба што гэтым разам неяк дзіўна гучаў галоўны хіт — «Сьпявай, зямля». Натоўп, як і заўсёды, разварушылі някепска.

Кашлаты Вох. Ну тут усё было зразумела: фолк-панк і вар'яцтва на сцэне. Коўзаньні па падлозе, перакуленыя стойкі. Прыкметна зьмена ў калектыве: на месца дудара «Васілія Нікалаіча», які цалаваў Вячку ў вусны, прыйшоў Артур, вядомы як аўтар сімфа-эмбіент праекта Dzivia.

Скончу вынікам аб тым, што прайшло добрае і нават узорнае фолк-паці з добрымі гуртамі і далёка не зьмярцьвелай публікай, у значна палепшаным клубе. Таму… Жыве фолк, жыве беларуская канцэртная плынь!

Тэкст: Ян Мачульскі aka Christian
Фота: Алег Зелянкевіч aka Хольг

Каранёўка — невялічкі пасёлак, што знаходзіцца ў 7 км ад Гомеля. Па пісьмовых крыніцах ён вядомы з XVIII стагоддзя як слабада ў Беліцкам павеце Гомельскай воласці.

У 1834 годзе Каранёўка перайшла ў валоданне фельдмаршала графа І.Ф.Паскевіча. У другой палове XIX стагоддзя на паўднёвай ўскраіне пасёлка Паскевіч пабудаваў цагляны дом. Спачатку будынак выкарыстоўваўся ў якасці браварні. Аднак у 60-я гады XIX стагоддзя сядзібны дом быў цалкам пераўладкаваны пад асабістыя ўладанні князя І.Ф.Паскевіча. Будынак ператварыўся ў чырвона-белую сядзібу з маляўнічым паркам і стогадовымі дубамі навокал. Уладальнікі сядзібы ладзілі тут шумныя паляванні, у якіх удзельнічалі шляхетныя вяльможы. Таму неўзабаве гэты маёнтак атрымаў назву «Паляўнічы домік князя Паскевіча».

Сёння на месцы некалі квітнеючага маёнтка знаходзіцца дзяржаўная лесагаспадарчая ўстанова «Каранёўская эксперыментальная лясная база Інстытута леса» Нацыянальнай акадэміі навук Рэспублікі Беларусь.

vk.com/architekture

Ну што, дарагія мае, настаў час для другой часткі маёй справаздачы пра паездку на фестываль. Хачу адзначыць, што мерапрыемства на самой справе найвышэйшага класа. Убачыць столькі каманд першага дывізіёна выпадае ня кожны дзень! Адзіны мінус: усе каманды ўбачыць проста не атрымаецца, асабіста я з больш чым сотні каманд здолеў убачыць максімум 25. Акрамя фестывалю, нам удалося зьдзейсніць паездку па паўночнай Германіі і заехаць у Берлін — усё гэта вы можаце ўбачыць у нашай справаздачы. Глядзім відэа.

16-18 жніўня ва ўтульным і маляўнічым месцы на беразе Асіповіцкага вадасховішча прайшоў Рока-Мота Пікнік 2013. Па сутнасьці гэта звычайны сход байкераў і прыхільнікаў нялёгкай музыкі. Але…

… На жаль, я трапіў туды толькі на другі дзень, а ён быў асноўным. У першы ж дзень быў заезд удзельнікаў і некаторая частка праграмы, увечары паказ фільмаў ды фаершоў. Трэба дадаць, што гэты пікнік адбываецца ўжо шосты раз і з кожным годам зьбірае ўсё больш удзельнікаў і гасьцей. І так…

Дзень другі. Надвор'е спрыяла дзеля прыемнага адпачынку, тым больш што умоваў хапала. Хапала шмат месцаў пад намёты. Агароджаная тэрыторыя, гандлёвыя наметы са смачнай ежай, шмат месцаў для матацыклаў. Карацей як на любым другім фестывалі з нармальнай арганізацыяй. Адзінае што шкада, дык тое, што я не пасьпеў на пачатак асноўнай часткі, калі байкерская брація накіравалася ў Асіповічы. Я толькі сустрэў іх на шляху да месца правядзення.

І вось пачалася асноўная афіцыйная частка. Пачаўся канцэрт, на якім паміж выступамі гуртоў праводзіліся некаторыя вяселыя і жартоўныя конкурсы, ў межах якіх раздаваліся розныя дыпломы ды й намінацыі. Таксама прайшоў сапраўдны, сур'ёзны аукцыён, грашовыя сродкі з якога пазьней былі адпраўлены асіповіцкай дзіцячай школе-інтэрнату. Адзін з лотаў аукцыёна гэта прыгожы (і нават вельмі смачны) торт, які падзялілі паміж сабой два ўдзельніка, па палове кожнаму. Стартавы кошт лоту складаў трыста пяцьдзесят тысяч нашых «зайцоў». У выніку за палову торта кожны з удзельнікаў паклаў ў капілку інтэрната па пяцьсот тых жа «зайцоў». Таксама былі прапанаваны для продажу тры алоўкавыя малюнкі аднаго цудоўнага майстра. З'явілася амаль 2 аматара ўзнагароды ў намінацыі «Самы юны байкер». Аляксандр з суседняй Украіны (г. Чарнігаў) стаў аматарам дыплома «Самы далёкі госць».

Амаль ў сярэдзіне канцэрту адбыўся самы нават яскравы конкурс на самы гучны выхлап, без якога ў байкерскім асяродзі нельга абысціся! Грымела ўсё навокал за кіламетр амаль што. Вельмі цяжка было арганізатарам вызначыць пераможцу.

Складалі атмасферу на сцэне і перад ёй гурты з розных гарадоў. Адкрыццё музычнай часткі выпала гурту «Постскриптум» (Асіповічы), моцны брутальны меладычны дэзьняк, але нажаль ў дваіх, бо трэцяга удзельніка пакуль у гурта няма (бубнач). Потым хуценька адыгралі сваю праграму «Views», затым працягвалі зьбіраць натоўп перад сцэнай «Nimata». Пасьля чарговага конкурсу прыйшэлыя нават шалелі на працягу выступу менскіх металераў «Лишнее Население», на якім не абышлося без перфомансаў, прыемнага складу канешне ж. Затым зноў сталічны гурт «Талисман» які другім нумарам свайго сэту на радасць прыхільнікам матацыклаў, прапанаваў сваю версію песні гурта «Ария» — Герой асфальта, ну і абойму сваіх. «No Time To Die» таксама падцяплілі крыху. Магілёўскія хлопцы «БЕДЛАМ» далі таксама чаду. Энэргічна і моцна, як да гэтуль другія гурты. Даўгачаканныя, так званыя, хэдлайнэры з Рагачова- «SEX» нападдалі так, што можна было пасьля іх ісьці адпачываць, бо аніякіх моцаў ўжо не было! Файны выступ эпатажнай каманды таксама не абыйшоўся без элементаў якаснага шоў, але не на сцэне а насупраць- сярод гледачоў. Дзяўчына Кацярына, якая яшчэ ў першы дзень трапіла ў Аналы Гісторыі амаль для ўсіх прысутных! Ну і на працягу выступу гуртоў стварала добры настрой паказвая свае грудзі! Смелая дзяўчына, нічога не казаць… Ну і на біс адну з песьняў гурт адыграў з аднім з арганізатараў імпрэзы, вядоўцай- Канстанцінам Дубінчыкам, якому прышлося сьпяваць, не гледзячы на праблемы з горлам. І ў яго гэта атрымалася вельмі добра! Сталічныя панкрокеры (панкротэры) «PunKrot» ўжо выступалі амаль перад гукарэжысёрам, бо шматлікія ўжо разышліся па сваіх намётах. Та я ж роля выпала і астатнім гуртам: «Неизвестный Маршрут», «Ворона» і «Мистерия». Але ж прыемна и якасна, што не гледзячы на стомленасць прымусіла людзей вяртацца да сцэны. Ну а трэці дзень спатрэбіўся дзеля таго каб праспаўшыся накіравацца па дамах.

Вялікі дзякуй арганізатарам за ўсе умовы якія былі прапанованы на працягу гэтага сапраўднага сьвята. Ну й таксама прысутным асобны дзякуй, бо без іх не было б так цікава! Ну і канешне прыгожым дзяўчынам на матацыклах! Ride To Live, Live To Ride!

Адбылося прэ-шоў рэчыцкага фестывалю Metal Crowd 2013. Імпрэза прайшла ў менскім клубе "Цэнтр" 16 жніўня 2013.

Адразу пра самае цікавае. З-за малой колькасьці народу адным днём раней зьляцеў канцэрт венесуэльскага гурта Gillman. Але братэрская амбасада не разгубілася і дапамагла ўпісаць лацінскіх хэві-металістаў у абойму да пяці іншых гуртоў, што бяруць разьмінку перад галоўнай падзеяй — Metal Crowd, які мае адбыцца 24-25 жніўня.

Далей — пра пляцоўку. І тут уражаньні выключна станоўчыя. Клуб хоць і адносіцца да «гламурных», але пад метал-шоў перастроіўся вельмі ўдала. Гук на працягу ўсяго вечара быў сапраўды добры, сьвятло таксама пасавала. Усё выглядала прафесійна і даросла.

Прабяжымся па гуртах-удзельніках. By Cry — малады праект, які адыграў усяго толькі другі раз. Цікавы стыль, завязаны на спалучэньні двух народных вакалаў ды акардэона з цяжкім рокам. Ricochet — моцная энэргія хардкору, якая нарэшце разварушыла памяркоўную купку на танцпляцы. Exegutor — файны працяг тэмы хардкору. Equilis — паказалі свой фірмовы стыль з прэтэнзіяй на хітовасьць некаторых песень. Lua — паспрабавалі зьдзівіць нас мелакорам. Але трапілі пад скарачэньне сэту. І нарэшце сюрпрыз — на сцэне «хэві-метал каралі лацінскай амерыкі». Gillman — гэта сапраўдны якасны хэві-метал, якога ў Беларусі не было, ды й напэўна ня будзе, пакуль «хэві» асацыюецца з рознымі Арыямі… Венесуэльцы паказалі нам, як трэба. Глядзіце фота — там адлюстравана.

Ну і між гуртамі наш знакаміты GotieRipper як вядоўца праводзіў цікавыя конкурсы, што рабіла канцэрт больш цэласным, не давала народу засумаваць у паўзах. Адно што народу было вельмі няшмат…

Карацей, глядзім рэпартаж,
Як Paul Gillman на Беларусь тэрор ды пекла несьлі.
І як тутэйшы люд ім дапамагаў у гэтае боскай справе.

Прывітаньне, дарагія беларускія металхэды!

У гэтым годзе мне пашчасьціла пабываць на фестывалі Wacken Open Air. Бяз лішняй долі іроніі магу сказаць, што гэты фестываль — сапраўдная мека металістаў. Сам фестываль працягваўся тры дні, але мне давялося правесьці там чатыры з паловай, акрамя таго, адначасна наведаць розныя гарады Германіі: Гамбург, Любек, Швэрын, Берлін.

Сэнсу пісаць шмат тэксту я ня бачу, лепш глядзіце першую частку нашай відэасправаздачы.

16-17 лістапада да нас завiтае гурт KATALEPSY. Удзельнікі такіх мерапрыемстваў, як METAL ASSAULT FESTIVAL, INCUBATE FESTIVAL, NRW DEATHFEST, BRUTAL ASSAULT OPEN AIR, узрадуюць нас сваім візітам і шквалам якаснай і брутальнай музыкі. 16 лістапада выступ у Гомелі, 17 — у Менску. Інфармацыя ўзята з афіцыйнай старонкі ўкантакце vk.com/katalepsymoscow

Да фестывалю METAL CROWD 2013 застаецца зусім трохі часу! Адзінае мерапрыемства шырокага плану ў Беларусі стала яшчэ брутальней, шырэй і якасьней.
Нягледзячы на ўсе праблемы, што трапляліся на шляху папярэдніх 8 гадоў — сіламі арганізатараў, нядрэнных гуртоў і знатакоў цяжкай музыкі — Metal Crowd носіць статус сур’ёзнага metal-опэн эйра, якi не саступае еўрапейскім мерапрыемствам.
BelMetal не абыходзячы гэту падзею, паведамляе аб гатовым раскладзе выступаючых гуртоў.
Глядзім выявы ўнізе.

Беларускі гурт узяў 2 галоўныя ўзнагароды на рок-фестывалі ў Польшчы.

Беларускі гурт Re1ikt усталяваў рэкорд ва ўзнагародах на рок-фестывалі 5 FMR Rockowisko Hajnowka 2013, які прайшоў у Польшчы 27 ліпеня. У межах конкурснай праграмы беларусы атрымалі ўпэўненую перамогу ў 2 з 3 намінацый.

Re1ikt сталі ўладальнікамі галоўнага прыза мэра горада Гайнаўка і прыза глядацкіх сімпатый — запісу ў студыі Studio-X у Ольштыне і гітарнага ўзмацняльніка. Гурту прынесьлі перамогу новыя кампазіцыі, напісаныя на аснове беларускіх народных песень.

Фестываль Rockowisko праводзіцца ў амфітэатры ў цэнтральным парку горада Гайнаўка з 2009 года. Варта заўважыць, што за пяцігадовую гісторыю фестывалю Rockowisko Hajnowka аніводны гурт ня здолеў узяць болей за 1 узнагароду.



Усяго ў конкурсе ўдзельнічалі 10 калектываў, 9 зь якіх былі з Польшчы. Адбор праходзіў у 2 этапы. Спачатку арганізатары з васьмі дзесяткаў заявак выбралі 10 каманд для выступу на фестывалі. А потым пераможцаў вызначылі ўжо на канцэрце.
Напрыканцы мерапрыемства выступілі вядомыя польскія калектывы TILT & Tomek Lipiński, BŁĘKITNY NOSOROŻEC і інш., а таксама леташнія пераможцы Rockowisko Hajnowka.

Re1ikt – гурт, які гарманічна спалучае моцную энергетыку з арыгінальным гучаньнем.
Па сваёй стылістыцы гурт блізкі да такіх накірункаў, як progressive rock, post rock, art rock і alternative rock. Аднак, сучасныя музычныя плыні Re1ikt спалучае з традыцыйным беларускім песенным фальклорам, робячы яго актуальным для слухачоў, якія шукаюць у музыцы нешта новае.
Re1ikt крэатыўна выкарыстоўвае незвычайныя гітарныя эфекты, а таксама народныя духавыя і перкусійныя інструменты.
Гурт грае як электрычныя, так і акустычныя канцэрты. І, ў залежнасьці ад фармату выступаў, музыка каманды з драйвовай і завадной пераўтвараецца ў паветраную і лірычную.
re1ikt.com/

Бліжэйшыя выступы гурта Re1ikt:
17 жніўня — фестываль Militar-2013 у парке Dreamland, Менск.
24 жніўня — фестываль новага этна «Вольнае Паветра» на хутары Шаблі, Валожынскі раён.
25 жніўня — фестываль Metal Crowd, Речыца.
13 верасня — фестываль «Рок па вакацыях» у клубе «Цэнтр», Менск.

На жаль ці на шчасце, але палац Булгакаў у вёсцы Жылічы не з’яўляецца сёння вельмі вядомым і папулярным архітэктурным помнікам. Але па прыгажосці і велічы ён несумненна стаіць у адным шэрагу з Нясвіжскім і Мірскім замкамі. І сёння я магу сцвярджаць, што нездарма толькі з другой спробы, з цяжкасцю дабралася да гэтага цудоўнага месца – яно безумоўна каштуе ўвагі ўсіх вандроўнікаў і аматараў архітэктуры.
… У пачатку ХІХ стагоддзя буйны шляхціч Ігнат Булгак вырашыў пабудаваць рэзідэнцыю, якая зацямніла б сабой усе папярэднія сядзібы Беларусі. У Ігната Булгака была вялікая сям'я — дзевяць дзяцей ад двух шлюбаў, але маёнтак у выніку дастаўся яго малодшаму сыну Эдгару, які пасля смерці бацькі працягнуў дабудоўваць палац.

Будаўніцтва палаца пачалося ў 1825 годзе і працягвалася да пачатку ХХ стагоддзя. У адным бакавым крыле палаца быў збудаваны касцёл, у другім — трапічная аранжарэя, якая, на жаль, не захавалася. Улетку пальмы, кіпарысы і апельсіны высаджвалі ў парку. У аранжарэі падтрымлівалася пэўная тэмпература, вільготнасць, і расліны пах. Да нашых дзён захаваліся фотаздымкі зімовага саду. Зроблены яны былі ў 1914 годзе, калі ўладальнік палаца яшчэ жыў тут і падтрымліваў парадак.

Вялікую ўвагу Булгакі надавалі музыцы. Таму ўсе памяшканні палаца адрозніваюцца выключнай акустыкай. У палацы ёсць нават адмысловы патаемны паверх, па якім музыкі незаўважна для гасцей маглі прабірацца на балкончыкі, дзе яны гралі. Палац уражваў не толькі сваімі памерамі, але і ўнутраным убраннем. На жаль, да нашых дзён не захавалася ні адзінага прадмета інтэр'еру. Але нават па ляпніне на столях можна здагадвацца аб тым, што на сваё жыллё пан грошай не шкадаваў. А яшчэ кажуць, у адной з калон параднага шасцікалоннага ўваходу па загаду старэйшага Булгака была замуравана пяцігадовая дзяўчынка, купленая ў прыгоннай жанчыны. І быццам зроблена гэта было дзеля таго, каб дух дзіцяці ахоўваў будынак ад нячыстай сілы: дзеці да сямі гадоў лічацца анёламі.

Палацу Булгака, у адрозненні ад многіх іншых архітэктурных славутасцяў на беларускай зямлі, пашчасціла перажыць ўсе войны: на яго не ўпала ні адна бомба, не закранулі яго і ваенныя пажары. Падчас другой сусветнай вайны фашысты ператварылі палац у шпіталь, а частку парку — ў могілкі, дзе хавалі памерлых у шпіталі нямецкіх салдат.
У цяперашні час палацава-паркавы комплекс паспяхова рэстаўруецца, частка яго памяшканняў перададзена Жыліцкаму музею.

vk.com/architekture

З 19 па 21 ліпеня ў Дудутках прайшоў пяты міжнародны фестываль «Наш Грунвальд», прысьвечаны перамозе войска Вялікага Княства Літоўскага і Каралеўства Польскага над Тэўтонскім Ордэнам, якая выканала значную ролю для Беларусі, Польшчы, Літвы і ўсёй Эўропы.

Ужо пяты год праводзіцца дадзенае мерарыемства, якое к гэтаму моманту ўжо стала зьбіраць гасьцей ня толькі з нашае краіны, але і некаторых замежных гледачоў: суседняй Польшчы, напрыклад, і пару-тройку чалавек з Марока (былі такія, але ня доўга). Ўзровень як-ніяк! Нягледзячы на дрэннае надвор'е як раз у разгар падзеі, людзі з задавальненьнем сачылі за турнірамі, актыўна прымалі удзел у некаторых невялічкіх музычных ці танцавальных імправізацыях. Да што там гаварыць… Турніры праходзілі пад грамагласны рокат натоўпу, у некаторых ўдзельнікаў турніраў зьяўляліся свае прыхільнікі, як што сярод гледачоў атрымліваўся свой «грунвальд». Але ж мяне больш цікавіла музычная частка мерапрыемства. Тым не меньш не абдзяліў увагай я і некаторыя падзеі на галоўнай пляцоўцы, і нешта адтуль трапіла ў мой аб'ектыў.

20 ліпеня. І вось час прыйшоў. Пір пасьля пабоішча! К моманту «піраваньня» дождж узмацніўся і прымусіў частку прыйшэлых схавацца пад стрэхамі альтанак на тэрыторыі ці намётаў у лагеры. Але пачуўшы гукі музыкі, тыя хуценька, не баючыся прамокнуць, зрабілі (пакуль сьціплы) натоўп перад сцэнай і падтрымалі музыкаў. Такім чынам на пір у гонар ліцьвінскай перамогі сабраліся розныя, але моцныя гурты: Hardwood, Irdorath, Litvintroll, Znich, Нейро Дюбель, Gods Tower, Imprudence. Весела, ды й нават з размахам пад кроплі дажджу, які ліў таксама і на сцэну. Карацей, апісаць гэта немагчыма, лепей глядзіце фота-пруф!

Пасьля выступу Gods Tower дзяўчаты з экстрым-тэатра "Berserk" прапанавалі увазе фаер-шоў, пасьля якога магістр «тэўтонцаў» Дзяніс Мартыновіч са сваім Imprudence «дабіў» ўсіх тых, хто на той момант застаўся жывы перад сцэнай.

А потым для тых, хто засынаў у наметкавым лагеры і ня толькі, музыкі зь LitvinTroll сыгралі «Калыханку для Троліка», што было прыемным сюрпрызам, бо то новы твор, які нарадзіўся яшчэ недзе падчас запісу другога альбома.

А закрыцьцё фестывалю сярэднявечнай культуры я праспаў, ды й нават не да таго было зусім… Цікавы канцэрт потым атрымаўся ў аўтобусе, калі большая частка гасьцей сьпяшалася дамоў. Але гэта ўжо другая гісторыя. Хто быў — той ведае. Дзякуй дзяўчыне, якая амаль увесь час шляху на Менск прыемна сьпявала на сваёй «ріднай» мове!

Увогуле было прыемна, выдатны адпачынак, які зрабілі арганізатары. Асобны дзякуй Аляксандру Раку (Экстрым-тэатр "Berserk") і каманьдзе з клуба "Ордэн Паўночнага Храма".

Тэкст і фота: Зьміцер Сачыўка GotieRipper

З 20 па 21 ліпеня ў Дудутках прайшоў пяты міжнародны фестываль «Наш Грунвальд», прысьвечаны перамозе войска Вялікага Княства Літоўскага і Каралеўства Польскага над Тэўтонскім Ордэнам, якая выканала значную ролю для Беларусі, Польшчы, Літвы і ўсёй Эўропы.
Калі нарэшце скончыўся мой паўтарагадзінны шлях у Дудуткі, і я выйшаў з аўтобуса, прагна ўдыхаючы сьвежае паветра, майму погляду паўстаў вялікі намётавы лагер і ўваход у музейны комплекс.
Пры ўваходзе ўнутр адразу ж у вочы кінуўся сярэднявечны кірмаш: мужчыны ды прыгожыя дзяўчыны ў сярэднявечных адзеньнях, рамесьнікі, прадаўцы цікавых сярэднявечных цацанак, усе да аднаго апранутыя ў сярэднявечныя вопраткі (дарэчы: удзельнікам фестывалю забаронена было карыстацца ўсялякімі сучаснымі тэхналогіямі).
У гэты час на галоўнай пляцоўцы, якая знаходзіцца побач са сцэнай, суровыя Ліцьвіны бясконца біліся з Крыжакамі (якіх чамусьці заўсёды было больш), то разьбіваючы суперніка, то адступаючы.
Дарэчы, ваш пакорны слуга дурань, таму ня трапіў на ранішнія рэйсы і ледзь як прыехаў толькі ў 17:30. А таму прапусьціў Урачыстае адкрыцьцё фестывалю, Турнір збраяносцаў, Рыцарскі турнір, Турнір пяцёрак ды яшчэ шмат усялякіх цікавых рэчаў.
Але да майго шчасьця рэканструкцыю Грунвальдскай бітвы затрымалі з-за дрэннага надвор'я, і я трапіў як раз да яе пачатку. Праліўны дождж не спыніў ні варожыя войскі, ні гледачоў, затое надаў шмат эпічнасьці гэтаму і без таго прыгожаму моманту.
Рэканструкцыя прайшла пасьпяхова, і Ліцьвіны перамаглі над Крыжакамі, дарэчы, выкарыстоўваючы тую ж тактыку, што і пятнаццатага ліпеня, шэсцьсот рокаў таму.
Празь некаторы час пачалося самае цікавае, а менавіта канцэрт «Баль пасьля бітвы», на які ўласна я больш за ўсё і хацеў патрапіць.
Гэтым вечарам і ноччу для гледачоў гралі:
Hardwood, Irdorath, Znich, Litvintroll, Нейро Дюбель, Gods Tower ды Imprudence.

Я ня буду пачынаць гаварыць пра музыку гэтых гуртоў, таму як у кожнага зь іх ёсьць свой арыгінальны і непаўторны стыль, што зрабіла гэты канцэрт для мяне адным з найлепшых праведзеных у гэтым року у Беларусі.
Варта толькі заўважыць, што нягледзячы на моцны дождж, які пачаўся падчас выступу гурта Litvintroll, шэрагі слухачоў зусім не парадзелі. Людзі працягвалі апантана ды весела адрывацца, што яшчэ раз даказвае каштоўнасьць такіх мерапрыемстваў.

Пасьля я пайшоў піць, таму нічога ня памятаю ды таму нічога болей не напішу.

Aillion выдалі новы сінгл, тым самым абвясьціўшы аб хуткім рэлізе новага альбома. Як напісалі самі удзельнікі гурта на сваёй афіцыйнай старонцы ў «кантакце»:

«Сябры! Мы (AILLION) пачынаем прэзентацыю нашага новага поўнафарматнага альбома! Мы будзем прэзентаваць песню за песняй, выдаючы іх у выглядзе асобных «сінглаў» і выкладваючы іх у інтэрнэт для вольнай запампоўкі. Пазней, калі будзе апублікаваная вялікая частка кампазіцый, адмыслова для знатакоў нашай творчасці, ужо паўнавартасны альбом будзе выдадзены на дыску. Такім чынам, мы змяняем канцэпцыю падачы нашай творчасці, і вы, сябры, будзеце мець магчымасць ацэньваць кожную песню ў асобнасці, надаючы кожнай з іх належную ўвагу!

Такім чынам, прэзентацыя! Прадстаўляем вашай увазе нашу новую баладу, якую многія з вас чулі на канцэртах, ужо ў студыйнай якасьці:
«Последний сон»
Музыка: Дударава О., Дудараў К., Мікуліч Д.
Словы: Канановіч А.»

Паслухаць новы трэк можна тут

3-га ліпеня выйшаў у сьвет першы беларускі глэм рок альбом, пад назвай Monkeys Of XXI, дата супала з вызваленьнем Менска ад нямецка-фашысцкіх захопнікаў, што само па сабе вельмі сімвалічна. Але да сімвалізму даты вернемся пазьней, а спачатку пазнаёмімся з альбомам менскіх рокераў Stardust Circus.

Cёньня раніцай Варг Вікернэс быў арыштаваны на ферме ў Карэз (Францыя) па падазрэньні ў планаваньні гвалтоўных актаў.

Улады Францыі звярнулі ўвагу на Вікернеса пасьля таго, як яго жонка, якая зьяўляецца ўдзельнікам аднаго са стралковых клубаў, паспрабавала легальна набыць чатыры стрэльбы. Зараз на ферме, дзе пражывае музыка, праходзіць ператрус з мэтай пошуку зброі і выбуховых рэчываў. Музыка можа быць затрыманы на тэрмін да 96 гадзін.

Па дадзеных выданьня Jeux Actu Musique.

Царква святога Ануфрыя — помнік архітэктуры позняга барока, збудаваны ў другой палове XVII стагоддзя. Хоць царква знаходзіцца на паўднёвай ускраіне вёскі Ануфрыева, дзякуючы высокай званіцы яе відаць здалёк. Царква пабудавана з цэглы ў аднайменным праваслаўным манастыры, заснаваным тут у 1407 годзе мсціслаўскім князем Сямёнам Лугвенам (аднак, па некаторых крыніцах, манастыр заснаваў князь Юры Смаленскі ў XIV стагоддзі). У XVІI стагоддзі царква святога Ануфрыя была пераведзена ва уніяцтва, але ў 1836 годзе яна ізноўку стала праваслаўнай.

Ад велізарнага комплекса кляштара зараз захавалася толькі Ануфрыеўская царква і келейны корпус, збудаваны на паўстагоддзя пазней. Сябры-палякі, з якімі мне давялося падарожнічаць да гэтага архітэктурнага помніка, ды, прызнацца, і я сама, увесь час дзіву даваліся, як можна было давесці да такога занядбалага стану такі сапраўды велічны храм…

vk.com/architekture

Аповед аб усіх песьнях альбома «Deceiver Of The Gods» ад гурта Amon Amarth.

Шведскія металісты AMON AMARTH у эксклюзіўным парадку распавялі пра ўсе песьні новага, дзявятага па ліку альбома калектыва «Deceiver Of The Gods». Вашай увазе прапануюцца дзьве часткі відэазапісу гэтага аповеду:

Незвычайная паездка атрымалася у мяне у мінулую суботу,- 6 ліпеня. А пачалось ўсё з таго, што мяне запрасілі на дачу пад Барысавам, ў вёску «Чырвоны Кастрычнік» адпачыць і адсьвяткаваць Купалле… Ў выніку я яшчэ трапіў на сапраўднае сьвята!

Цётка Жана, знаемая местачкоўцам, як прадавец у краме, яшчэ з'яўляецца выканаўцай народных песень і вось адсюль і бярэ пачатак сьвяткаванне Купалля і іншых мерапрыемстваў, якія праходзяць ў 15 кіламетрах ад Барысава дзеля местных дачнікаў і ня толькі. Па сутнасьці Жана Леянідаўна арганізатар іпрэзы!

Калі я убачыў складзеныя бярвёны дзеля будучага вогнішча, то мне здавалася, што гэта будзе самы звычайны сабантуй дый п'янка местачковай моладзі… Але да крамы пад'ехалі дзьве машыны і людзі пачалі выносіць адтуль апаратуру. Да слова кажучы, я краем вуха дагэтуль чуў, што будзе невялічкі выступ калектыва «Сьвітанак» з суседней вёскі «Вялікае Стахава», але, што б так!

Увогуле гэта быў сапраўдны канцэрт-сьвяткаванне прысвячанаму ўшанаванню старжытнага сьвята «Купалы». Месцам дзеля гэтага была абрана пляцоўка паміж крамай і прыпынкам аўтобуса. можна казаць центральная плошча «меснага разліву». Не глядзячы на тое, што Купалу спраўляюць ў жніўні на дзень летняга сонцастаяння (дакладней ў ноч з 21-22 жніўня). А па старому (ці новаму) стылю 6-7 ліпеня.

Прыемны тэатралізаваны выступ з правядзеннем конкурсаў. Перацягванне ліны, бег ў мяшках і інш. Таксама ў гэты дзень адну пару віншавалі з шасьцідзесяці гадовай гадавінай вяселля! Потым запалілі невялічкае вогнішча, вакол якога амаль ўсе прысутныя вадзілі карагоды, танчылі і сьпявалі сьвяточныя песьні. Неабышлося без традыцыйнай «Купалінкі» Нада казаць, што людзей было шмат, што нонсэнс ў цяперашні час, тым больш на «Купалу». Шмат дзяцей было таксама. Сабралісь амаль ўсе ўладары дачных участкаў. А таксама госьці са «Стахава». Натоўп, сяброўская атмасьфера, песьні, сьмех і…

… Самае галоўная пошук папараць-кветкі (якую як заўжды не знайшлі) і напрканцы вогнішча! Тое самае- галоўнае, пра якое я казаў вышей! Ну а пакуль моладзь «тусіла» ля вогнішча, старшукі працягвалі танчыць. Ну а потым некаторыя пайшлі на меснае азярцо каб выкупацца и канешне ў голым выглядзе!

Вось так масштабна і з некаторым размахам сьвяткавалі Купалле пад Барысавам! Прыемна, што людзі паямятуць и шануюць старажытныя сьвяты! Ты больш нечакана было гэта убачыць ў гэтым месцы, куды мы прыязджаем з сябрамі «адпачыць».

3 ліпеня адбыўся выступ фолк-гурта Irdorath, на вуліцы К. Маркса.

Гурт на скрыжаваньні, дзьве сотні людзей (а то і болей), і цэлая гадзіна прыемнай музыкі, пад якую весела ўсе жадаючыя з задавальненьнем патанчылі.

Вось такі дзень незалежнасьці атрымаўся на «карла-марла». Больш казаць няма чаго, лепей глядзіце фоты… Хто быў, яшчэ раз апынуцца ва ўчорашнім вечары. Нажаль музыку нельга перадаць праз фота…

29 чэрвеня ў беларускай сталіцы адбыўся традыцыйны фестываль Купальскае Кола. Месьцілася імпрэза ў клубе Re:Public і займала ўвесь дзень (з другой да адзінаццатай гадзіны). Плеяда гуртоў-удзельнікаў была падабраная цудоўна, аба ўсім па парадку.

Адразу варта зазначыць удалую ідэю з “жывым” заднікам сцэны, які ўяўляў праекцыю лагатыпаў гуртоў ці відэа. На гук спадзеў быў выключна добры. Сьвятло было болей-меней. Дзейства абяцала быць цікавым і якасным. Асабліва з тым, што ролю вядоўцы выконваў харызматычны Аляксандр Памідораў.

Калектыў Guda адкрыў канцэрт вельмі ўдала, як тое належыць купальскаму сьвяту. Аўтэнтычна, у сьвяточных строях, акапэльна. Відавочна было, што людзі ня вельмі сьпяшаліся трапіць на пачатак імпрэзы.

Пасьля зьменаў раскладу, выкліканых вылетам фармацыі Irdorath, другое месца ў чарзе атрымаў гурт Omut. Затое часу на сэт ім адвялі ажно 45 хвілін (а для дзевяцігадзіннага фэсту з 15 гуртамі гэта сапраўды шмат). Як заўсёды, палешукі адыгралі спраўна ды на ўзроўні. Ужо тады станавілася сьпякотна – можна было толькі ўяўляць, як будзе далей…

Эстафету за вясёлым ды драйвовым Омутам прынялі лагодныя ды лірычныя Рокаш, цёпла прынятыя публікай. Амаль што акустычная музыка з выдатным вакалам Паліны Дулінец ды басістам Лявонам, дасьведчаным ў франтмэнскай справе гутаркі з залай.

Чацьвёртым нумарам ішоў самы, бадай, малады гурт Axanit. І што я адзначу галоўным чынам у параўнаньні з ранейшымі выступамі на мясцовых фэстах (ды й інтэрв’ю з гэтай камандай мы рабілі) – гэтым разам то быў ужо значна болей дарослы Аксаніт. Хлопцы добра папрацавалі над сцэнічнымі вобразамі, асабліва ўдала атрымаўся выгляд вакалісткі. Хоць і ёсьць куды прагрэсаваць, але можна сьцьвярджаць сьмела, што месца на беларускай сцэне гурт заняў цьвёрда.

Стожар. Так, па словах Памідорава, тое ва ўшанаваньне агульнаславянскіх традыцый… Гурт па назьве каменя “стажар” на купальскім сьвяце сьпявае пра язычніцтва і змаганьне за Русь. А па музыцы – нічога новага, тыповы расейскі фолк-метал.

Terrakod. Госьці зь Берасьця. Прадставілі ўвазе публікі сумесь фолку з альтэрнатывай. Пачалі нядрэнна, але хутка стала зразумела, што неяк яно ня йдзе: развальваецца агульнае гучаньне, выпадает жаночы вакал. Але чаго хапае – дык сцэнічных паводзін. Асабліва актыўнымі былі вакалісты: хлопец-франтмэн ды дзяўчына ў прыгожым чырвоным уборы.

Дрыгва. Ад магілёўцаў галоўным чынам чакалі драйву і тэхнікі. І тое, і тое прысутнічала, але вось шкада – па тэхнічных прычынах адсутнічала падкладка (а гэта значыць, бяз клавішных ды ўсіх цікавых інструментаў, якія можна пачуць на студыйных запісах). Уражаньняў тое не сапсавала. І шмат значыць той факт, што калі на папярэдніх гуртах было чалавек 300-400, то тут у зале значна пабольшала, раза ў паўтара, значная частка публікі зь верхніх ярусаў памкнулася на танцпляц. Было сьпякотна.

Sontsevorot. Вяртаньне старажылаў беларускае сцэны. Выйшлі на добра разагрэтую Дрыгвой залу ды ажывілі атмасферу. Гук атрымаўся добры, усяго хапала: ладнае спляценьне гітараў ды моцнага басу з удала выведзенымі ўдарнымі, паверх чаго флейта ды прыгожы жаночы вакал. Адзначыўся і энергічны вакаліст. Коратка сэт Сонцаварота можна ахарактарызаваць: спакойна, упэўнена, прафесійна. Песьня “Захад Сонца” асабліва зайшла публіцы.

Наступнымі былі віцебскія фолк-меладэзеры Forodwaith. Два тыдні таму яны ўжо пасьпелі наведаць Менск. Гэта пра той самы канцэрт, на які амаль ніхто не прыйшоў, бо Салтайм і Рок за Бобров паралельна. Ну а тут Рэпаблік з Купальскім Колам. Вось хлопцы на шырокую аўдыторыю і паказалі сапраўдную еўрапейскую якасьць. Асаблівы рэспект за выступ пры поўным абмундзіраваньні (гл. фота). Цяжка ўявіць, адкуль столькі энергіі ў франтмэна, каб у кальчузе так даваць чаду. Карацей, хістанулі натоўп як трэба. Ведай, Беларусь, сваіх герояў!

Перад выступам містычнага новаяўленага гурта By Cry вядоўцы зладзілі конкурс на пошук папараць-кветкі. Такую і пашчасьлівілася знайсьці мне. Аднёс на сцэну, дзе яе не маглі спачатку пазнаць, але потым постфактум праз нашага фатографа перадалі майку “Znich”. Дзякуй =)

By Cry – сапраўды цікавае адкрыцьцё з даволі незвычайнай музыкай. У калектыве быў заўважаны акардэаніст гурта Кліч. Ды й увогуле, здаецца, праект эдакі “зборны”. Кажуць, хлопцы зьбіраюцца выйсьці зь ценю ды явіць запісы. Будзем чакаць.

А вось Znich публіка пэўна чакала ды зьбірала сілы дзесьці за клубам. Бо натоўп заняў амаль усё месца, каб даць шчэ болей жару. Цікавая была ідэя з аўтэнтычнай народнай падпеўкай. Выступ атрымаўся даволі атмасферны, добра зайшлі галоўныя хіты, падтрымка была таксама на ўзроўні.

Litvintroll пачалі без асаблівых затрымак. Усё па-свойску, у сяброўскай атмасферы. Першай выканалі “Da Siabra”, якую прысьвяцілі кожнаму прысутнаму. Крыху няўдала быў адстроены баланс мікрафонаў, таму рэфрэн гучаў занадта гучна, але то, бадай, адзіны мінус усяго выступу. На “Каралеўскай” у зале адбываліся дзікія скокі і слэм. Зачасьцілі стэйдждайверы. Ужо даўно відавочна, хто ёсьць галоўнымі метал-кумірамі нашае сцэны. Ну а традыцыйную, сьвяточную “Купалінку” выканалі амаль два разы. Другі раз ужо акапэльна з натоўпам, дый пры жартлівай падтрымцы “Памідора”. Такім чынам, беларуская частка скончылася (за выключэньнем Стожар’а). Засталіся два хэдлайнера з Украіны.

Тінь Сонця – увасабленьне украінска-беларускага братэрства. У абавязковым парадку выканалі “Песьню Чугайстара” – беларускамоўную версію іхнага кавера на Gods Tower – Twilight Sun. Уразіла мяне і добрае веданьне словаў украінскамоўных песень, што падпявала большая частка аўдыторыі. Гук быў амаль што студыйны: ўсё добра чыталася, радаваў фірмовы моцны вакал Сяргея Васілюка і ягоныя цёплыя словы ў адрас беларусаў. Шчыры дзякуй украінскім сябрам!

Natural Spirit – апошні нумар праграмы, галоўныя хэдлайнеры. Адыгралі проста найвыдатнейшы сэт. Выканалі ўсе свае знакамітыя песьні. Вакалістка прыемна зьдзівіла сваёй падачай, усе музыкі таксама адыгралі на ўзроўні. І зала падтрымала як мае быць. Напраканцы сэту прыемным сюрпрызам было выкананьне песьні Gods Tower — «Earth, Wind, Fire & Blood». Таксама можна было пачуць голас Памідорава ў якасьці так званага бэк-вакала, таксама сюрпрыз невялічкі.

Такім чынам, адбыўся адзін з найбуйнейшых фестываляў Беларусі. Прайшоў ён вельмі файна, парадавалі як гурты, так і аддача публікі. Так сьпякотна ў Рэпабліку не было ніколі, я гарантую. Фармат кароткіх сэтаў большасьці гуртоў спрыяў першаму азнаямленьню зь імі. Агулам фэст наведала дзесьці 700-800. І кожны вынес нешта для сябе. Вялікі дзякуй арганізатарам, Алесю Таболічу – асабліва.

Тэкст: Ян Мачульскі Christian
Фота: Дыяна Рудакова Norge

Гісторыя пра тое, як можна трапіць, куды душа пажадае ;)

У 1825-1827 гадах у мястэчку Сноў на сродкі Казіміра Рдултоўскага архітэктарам Б. Тычэцкім быў пабудаваны адзін з найбуйнейшых палацава-паркавых комплексаў у стылі класіцызму на тэрыторыі Беларусі. Агульная працягласць яго складала каля 140 метраў, і, кажуць, першапачаткова ў палацы змяшчаліся 100 пакояў і залаў.

Будынак напаткалі шматлікія змены ва ўнутранай планіроўцы, аднак вонкавая архітэктура захавалася без істотных зменаў. На тэрыторыі сядзібы, за палацам, была створана сажалка, якую абкружаў парк пейзажнага тыпу.

У 1925 годзе апошні ўладальнік маёнтка Генрых Гарцінгаў прадаў яго польскаму корпусу аховы мяжы. У 1929 годзе палац быў прыстасаваны для канцылярыі, а таксама служыў жыллём польскіх афіцэраў. Частка палаца выкарыстоўвалася ў якасці казіно.

Сёння ў палацы знаходзіцца ваенны шпіталь. Па іншых дадзеных, там размяшчаюцца некаторыя падраздзяленні КДБ. У любым выпадку, афіцыйна трапіць на тэрыторыю немагчыма — толькі па прапусках праз КПП.

Але! Добрая жанчына, твар якой мы сёння ўжо не памятаем, але памятаем яе дабрачыннасць, вельмі пераканальна параіла нам абысці тэрыторыю шпіталя і “пашукаць дзірачкі ў агароджы” :) І мы такі знайшлі тую дзірачку памерам з тры мяне ў даўжыню, пагулялі па тэрыторыі сядзібы і ўпэўнена выйшлі незаўважаныя ўжо праз КПП. Слава, слава беларускаму КДБ!!! )

vk.com/architekture

29 чэрвеня ў беларускай сталіцы адбыўся традыцыйны фестываль Купальскае Кола. Месьцілася імпрэза ў клубе Re:Public і займала ўвесь дзень (з другой да адзінаццатай гадзіны). Плеяда гуртоў-удзельнікаў была падабраная цудоўна, аба ўсім па парадку.

Адразу варта зазначыць удалую ідэю з “жывым” заднікам сцэны, які ўяўляў праекцыю лагатыпаў гуртоў ці відэа. На гук спадзеў быў выключна добры. Сьвятло было болей-меней. Дзейства абяцала быць цікавым і якасным. Асабліва з тым, што ролю вядоўцы выконваў харызматычны Аляксандр Памідораў.

Калектыў Guda адкрыў канцэрт вельмі ўдала, як тое належыць купальскаму сьвяту. Аўтэнтычна, у сьвяточных строях, акапэльна. Відавочна было, што людзі ня вельмі сьпяшаліся трапіць на пачатак імпрэзы.

Пасьля зьменаў раскладу, выкліканых вылетам фармацыі Irdorath, другое месца ў чарзе атрымаў гурт Omut. Затое часу на сэт ім адвялі ажно 45 хвілін (а для дзевяцігадзіннага фэсту з 15 гуртамі гэта сапраўды шмат). Як заўсёды, палешукі адыгралі спраўна ды на ўзроўні. Ужо тады станавілася сьпякотна – можна было толькі ўяўляць, як будзе далей…

Эстафету за вясёлым ды драйвовым Омутам прынялі лагодныя ды лірычныя Рокаш, цёпла прынятыя публікай. Амаль што акустычная музыка з выдатным вакалам Паліны Дулінец ды басістам Лявонам, дасьведчаным ў франтмэнскай справе гутаркі з залай.

Чацьвёртым нумарам ішоў самы, бадай, малады гурт Axanit. І што я адзначу галоўным чынам у параўнаньні з ранейшымі выступамі на мясцовых фэстах (ды й інтэрв’ю з гэтай камандай мы рабілі) – гэтым разам то быў ужо значна болей дарослы Аксаніт. Хлопцы добра папрацавалі над сцэнічнымі вобразамі, асабліва ўдала атрымаўся выгляд вакалісткі. Хоць і ёсьць куды прагрэсаваць, але можна сьцьвярджаць сьмела, што месца на беларускай сцэне гурт заняў цьвёрда.

Стожар. Так, па словах Памідорава, тое ва ўшанаваньне агульнаславянскіх традыцый… Гурт па назьве каменя “стажар” на купальскім сьвяце сьпявае пра язычніцтва і змаганьне за Русь. А па музыцы – нічога новага, тыповы расейскі фолк-метал.

Terrakod. Госьці зь Берасьця. Прадставілі ўвазе публікі сумесь фолку з альтэрнатывай. Пачалі нядрэнна, але хутка стала зразумела, што неяк яно ня йдзе: развальваецца агульнае гучаньне, выпадает жаночы вакал. Але чаго хапае – дык сцэнічных паводзін. Асабліва актыўнымі былі вакалісты: хлопец-франтмэн ды дзяўчына ў прыгожым чырвоным уборы.

Дрыгва. Ад магілёўцаў галоўным чынам чакалі драйву і тэхнікі. І тое, і тое прысутнічала, але вось шкада – па тэхнічных прычынах адсутнічала падкладка (а гэта значыць, бяз клавішных ды ўсіх цікавых інструментаў, якія можна пачуць на студыйных запісах). Уражаньняў тое не сапсавала. І шмат значыць той факт, што калі на папярэдніх гуртах было чалавек 300-400, то тут у зале значна пабольшала, раза ў паўтара, значная частка публікі зь верхніх ярусаў памкнулася на танцпляц. Было сьпякотна.

Sontsevorot. Вяртаньне старажылаў беларускае сцэны. Выйшлі на добра разагрэтую Дрыгвой залу ды ажывілі атмасферу. Гук атрымаўся добры, усяго хапала: ладнае спляценьне гітараў ды моцнага басу з удала выведзенымі ўдарнымі, паверх чаго флейта ды прыгожы жаночы вакал. Адзначыўся і энергічны вакаліст. Коратка сэт Сонцаварота можна ахарактарызаваць: спакойна, упэўнена, прафесійна. Песьня “Захад Сонца” асабліва зайшла публіцы.

Наступнымі былі віцебскія фолк-меладэзеры Forodwaith. Два тыдні таму яны ўжо пасьпелі наведаць Менск. Гэта пра той самы канцэрт, на які амаль ніхто не прыйшоў, бо Салтайм і Рок за Бобров паралельна. Ну а тут Рэпаблік з Купальскім Колам. Вось хлопцы на шырокую аўдыторыю і паказалі сапраўдную еўрапейскую якасьць. Асаблівы рэспект за выступ пры поўным абмундзіраваньні (гл. фота). Цяжка ўявіць, адкуль столькі энергіі ў франтмэна, каб у кальчузе так даваць чаду. Карацей, хістанулі натоўп як трэба. Ведай, Беларусь, сваіх герояў!

Перад выступам містычнага новаяўленага гурта By Cry вядоўцы зладзілі конкурс на пошук папараць-кветкі. Такую і пашчасьлівілася знайсьці мне. Аднёс на сцэну, дзе яе не маглі спачатку пазнаць, але потым постфактум праз нашага фатографа перадалі майку “Znich”. Дзякуй =)

By Cry – сапраўды цікавае адкрыцьцё з даволі незвычайнай музыкай. У калектыве быў заўважаны акардэаніст гурта Кліч. Ды й увогуле, здаецца, праект эдакі “зборны”. Кажуць, хлопцы зьбіраюцца выйсьці зь ценю ды явіць запісы. Будзем чакаць.

А вось Znich публіка пэўна чакала ды зьбірала сілы дзесьці за клубам. Бо натоўп заняў амаль усё месца, каб даць шчэ болей жару. Цікавая была ідэя з аўтэнтычнай народнай падпеўкай. Выступ атрымаўся даволі атмасферны, добра зайшлі галоўныя хіты, падтрымка была таксама на ўзроўні.

Litvintroll пачалі без асаблівых затрымак. Усё па-свойску, у сяброўскай атмасферы. Першай выканалі “Da Siabra”, якую прысьвяцілі кожнаму прысутнаму. Крыху няўдала быў адстроены баланс мікрафонаў, таму рэфрэн гучаў занадта гучна, але то, бадай, адзіны мінус усяго выступу. На “Каралеўскай” у зале адбываліся дзікія скокі і слэм. Зачасьцілі стэйдждайверы. Ужо даўно відавочна, хто ёсьць галоўнымі метал-кумірамі нашае сцэны. Ну а традыцыйную, сьвяточную “Купалінку” выканалі амаль два разы. Другі раз ужо акапэльна з натоўпам, дый пры жартлівай падтрымцы “Памідора”. Такім чынам, беларуская частка скончылася (за выключэньнем Стожар’а). Засталіся два хэдлайнера з Украіны.

Тінь Сонця – увасабленьне украінска-беларускага братэрства. У абавязковым парадку выканалі “Песьню Чугайстара” – беларускамоўную версію іхнага кавера на Gods Tower – Twilight Sun. Уразіла мяне і добрае веданьне словаў украінскамоўных песень, што падпявала большая частка аўдыторыі. Гук быў амаль што студыйны: ўсё добра чыталася, радаваў фірмовы моцны вакал Сяргея Васілюка і ягоныя цёплыя словы ў адрас беларусаў. Шчыры дзякуй украінскім сябрам!

Natural Spirit – апошні нумар праграмы, галоўныя хэдлайнеры. Адыгралі проста найвыдатнейшы сэт. Выканалі ўсе свае знакамітыя песьні. Вакалістка прыемна зьдзівіла сваёй падачай, усе музыкі таксама адыгралі на ўзроўні. І зала падтрымала як мае быць. Напраканцы сэту прыемным сюрпрызам было выкананьне песьні Gods Tower — «Earth, Wind, Fire & Blood». Таксама можна было пачуць голас Памідорава ў якасьці так званага бэк-вакала, таксама сюрпрыз невялічкі.

Такім чынам, адбыўся адзін з найбуйнейшых фестываляў Беларусі. Прайшоў ён вельмі файна, парадавалі як гурты, так і аддача публікі. Так сьпякотна ў Рэпабліку не было ніколі, я гарантую. Фармат кароткіх сэтаў большасьці гуртоў спрыяў першаму азнаямленьню зь імі. Агулам фэст наведала дзесьці 700-800. І кожны вынес нешта для сябе. Вялікі дзякуй арганізатарам, Алесю Таболічу – асабліва.

Тэкст: Ян Мачульскі Christian
Фота: Зьміцер Сачыўка GotieRipper

25 чэрвеня падчас перадачы America's Got Talent на сцэну выйшлі два маленькіх канкурсанты: 6-гадовая дзяўчынка Аралін і яе старэйшы брат Іззі. Калі мілагучныя дзеці пачалі распавядаць пра сябе, натоўп, верагодна, лічыў, што пачуе якую-небудзь калыханку. Але… Аралін проста ўзяла ў рукі мікрафон, а Іззі — барабанныя палачкі.

Нявінныя анёлачкі выканалі сваю песьню пад назвай «Zombie Skin». \m/

25 чэрвеня адбыўся канцэрт канадскіх дэзераў Cryptopsy пры ўдзеле беларусаў Posthumous Blasphemer, а таксама ўкраінцаў Balfor і Khors.

Вашай увазе відэафрагменты выступаў гуртоў.









Аўтар: Уладзіслаў Беленькі ch1basik
Чытаць водгук: chibasik.livejournal.com/150714.html

Украінская дум-метал каманда Mournful Gust выпусьціла кліп пад назвай «Sleeping With My Name» на песьню з новага альбома, рэліз якога адбудзецца, па словах лідэра гурта Ўладзіслава Шахіна, у канцы лета-2013.

Кліп складаецца з чатырох частак. Ён стаў другім у гісторыі гурта, праца вялася сумесна з украінскай студыяй Born Vision.

Глядзець можна тут.

Поразаўская сядзіба – помнік сядзібна-паркавай архітэктуры сярэдзіны 19 стагоддзя ў Свіслацкім раёне Гродзенскай вобласці. У архітэктуры будынка спалучаюцца рысы барока і класіцызму.

Мясцовыя казалі пра тое, што назва сядзібы “Багудзенкі” паходзіць ад выразу «Богу дзякуй». Сёння мястэчка Багудзенкі – гэта частка вёскі Поразава, хоць раней уваходзілі ў маёнтак Гарнастаевічы. Першапачатковым уладальнікам сядзібы быў Тадэвуш Бутаўт-Анджэйкавіч, а апошнім — яго сын Вітольд, які быў забіты ў 1945 годзе пры разбойным нападзе, калі вяртаўся ноччу з чамаданамі ў руках у нанятым ім кватэру. Аднак ёсць згадка, што ў 1845 годзе ўладальнікам гэтага маёнтка быў Язэп Калянкевіч.

У даваенны перыяд маёнтак быў падзелены. У 1937 годзе сядзібны двор (жылы будынак, гаспадарчыя пабудовы і 120 гектараў зямлі) выкупілі жыхары Поразава.На іх сходзе было вырашана стварыць у маёнтку Багудзенкі, які ўяўляў агульную ўласнасць, шпіталь і прыёмную, а таксама збудаваць жыллё для лекара. Астатняя зямля была падзелена паміж жыхарамі мястэчка, якія займаліся сельскай гаспадаркай. Велічыня надзела залежала ад сумы падатку, што плаціў гаспадар. Аднак падзеі верасня 1939 года парушылі гэтыя планы.

Тым не менш, напрыканцы 1939 года тут усё ж была створана бальніца. Частку двара заняла воінская частка. У чэрвені 1941 года ў выніку баёў за Поразава з'явіліся пагарэльцы, якія і размясціліся тут. Аднак неўзабаве будынак высвабадзілідзеля нямецкага лясніцтва. Адразу пасля вайны і да апошняга часу ў Багудзенках была бальніца. Аднак гадоў пяць назад яе скарацілі, адрамантаваўшы і пашырыўшы паліклініку.

У 2011 годзе сядзібу выкупілі, аднак пакуль намаганняў руплівых гаспадароў па выратаванні будынка не відаць. Гэты дзівосны архітэктурны помнік гніе і руйнуецца і, можа стацца так, што праз некалькі год прыйдзе ў поўны заняпад.

vk.com/architekture

21 чэрвеня на лэйбле Metal Blade Records адбыўся афіцыйны рэліз новага альбома шведскіх вікінгаў Amon Amarth, які мае назву "Deceiver Of The Gods".

Запіс ажыцьцяўляўся калектывам:
Johan Hegg — vocals
Johan Söderberg — guitars
Olavi Mikkonen — guitars
Fredrik Andersson — drums
Ted Lundström — bass

У якасьці гасьцявога вакаліста быў запрошаны легендарны Messiah Marcolin.

Трэкліст альбома:

1. Deceiver Of The Gods
2. As Loke Falls
3. Father Of The Wolf
4. Shape Shifter
5. Under Siege
6. Blood Eagle
7. We Shall Destroy
8. Hel
9. Coming Of The Tide
10. Warriors Of The North

15 чэрвеня ў менскім клубе Салтайм адбыўся канцэрт пад назвай Summer Metal Fest.
Удзел узялі два гурты з Масквы — Emerald Night і Scream In Darkness, таксама беларусы: Forodwaith зь Віцебска і Wartha зь Менска.
Канцэрт прайшоў у цёплай сяброўскай атмасферы, нягледзячы на вельмі малую колькасьць гледачоў. Вашай увазе фотарэпартаж.

9 чэрвеня да нас завітала вядомая асоба, гітарыст (таксама крыху акцёр, хто ня бачыў фільм «Crossroads»- прапаную) якога ведаюць ва усім сьвеце. Больш казаць няма чаго… Хто ён такі вам можа разпавесьці вікіпедыя. А апісаць як гэта было ў «рэпабліку»- нямагчыма, амаль.

Некаторыя прыйшелыя прынеслі свае гітары… Ці для аўтографа, ці атрымаць магчымасць паджэмаваць. Але, яны ў асноўным спатрэбілісь для подпісаў. «Вай, Вай, Вай!»- Як казаў бы любы выпадковы грузін. Літаральна так і было!

Толькі Стыў на сцэне, святло пражэктара і вашае ўяўленне ў галаве. Размовы літаральна пра ўсё, амаль па-сяброўску! Ну зразумела, што тычыцца яго музыкі і настрояў, якія ўплываюць на яе напісанне. Ну так жа былі пытанні ад гледачоў і дэманстрацыя розных асабістых прыёмаў рознага гуказдабыцця! Ну і невялічкі jam для некаторых жадаючых. Асабліва

Крыху марознага зімняга настрою сярод спякотнага дажджлівага лецейка! Узгадваю, як у пякучы мароз і студзеньскую завіруху я вырашыла паехаць пабачыць сядзібу ў вёсцы Паўлінава, што недалёка ад Баранавіч. Вандроўка атрымалася казачная, дзякуючы сапраўды зімоваму надвор'ю, прыгожаму, незвычайнаму аздабленню палаца Бохвіцаў і бязжурботнаму стану душы напрацягу гэтага авантурнага падарожжа…

Паглыбімся ў гісторыю. У 1897 годзе маёнтак Паўлінава выкупіў Ян Антон Бохвіц, сын вядомага філосафа і пісьменніка Фларыяна Бохвіца. Пасля адбывання пакарання за ўдзел у славутым паўстанні 1863 – 1864 гадоў малодшы Бохвіц, як сведчаць крыніцы, актыўна ўключыўся ў гаспадарскае жыццё сваіх маёнткаў.

У новым маёнтку ў 1906 годзе ён пачынае будаваць палац у гонар маці Паўліны з роду Маеўскіх. Як сцвярджае даследчык А. Федарук, улетку 1909 года з

31 траўня ў Менску адбыўся канцэрт symphonic metal / gothic metal гурта Epica. Было цікава, колькі народа зьбярэ менскі канцэрт і як будзе сьпяваць цяжарная вакалістка Сімона, дзеля якой вялікая частка наведвальнікаў мужчынскага полу і йшла на канцэрт. Загадзя скажу, што анічога асаблівага ні ад гуку, ні ад перформансу ў цэлым не чакаў — таму і быў у выніку прыемна зьдзіўлены.

Канцэрт пачаўся а восьмай, усё па раскладзе. Мясцовага разагрэву не было, што парадавала Не чакаў, дарэчы кажучы, такой высокай, на мой погляд, наведвальнасьці: быў амаль поўны клуб. Недзе палову, калі ня больш, з усіх прысутных складалі дзяўчыны. Народ у нецярпеньні перад сэтам ўжо крычаў і «E-pi-ca», і «Si-mo-na», а хтосьці крычаў проста так.

У рэшце рэшт сьвятло патушылі, і пасьля працяглага інтра гурт па чарзе стаў выходзіць на сцэну: першымі зьявіліся

Season of Mist
10 tks./44 min.

01 The Vampire From Nazareth
02 A Greath Mass of Death
03 Pyramid God
04 Five-Pointed Star
05 Oceans Of Grey
06 The Undead Keep Dreaming
07 Rising
08 Apocalypse
09 Mad Architect
10 Therianthropy

Ані для кога не сакрэт, што адной з найбольш адметных і самабытных сцэнаў эўрапейскага мэталу зьяўляецца грэцкая. А ўжо альбомчыкі яе славутых гаплітаў SEPTIC FLESH аніяк нельга абмінуць. Тым болей, што ў астатнія гады гурт перажыў цікавую і неадназначную трансфармацыю, часткай якой зьяўляецца і праца 2011 году пад назвай “The Great Mass”.
Нагадаю, што дадзены калектыў на нейкі час прыпыняў сваю дзейнасьць, паставіўшы перад гэтым тлустую кропку ў выглядзе надзвычай удалага дыску 2003 году “Sumerian Daemons”. Можна сказаць, што на тым альбоме SEPTIC FLESH дасягнулі вяршыні свайго гучання, прынамьсі,

Паводле заявы на афіцыйным сайце, амерыканскі металкор гурт As I Lay Dying адмяняе свой канцэртны тур, які, нагадаем, уключае выступ у Менску 12 жніўня.

Раней паведамлялася, што франтмэн гурта Tim Lambesis арыштаваны 7 траўня за спробу арганізаваць забойства сваёй былой жонкі. На дадзены момант ён унёс заклад і знаходзіцца на волі, частка абвінавачваньняў зь яго зьнятая і віна цалкам не даказана. Болей за тое, разглядаецца ўжываньне Цімам стэроідаў.

Новыя падрабязнасьці будуць вядомыя пасьля чарговага паседжаньня па справе Ламбесіса 26 чэрвеня.

Уся інфармацыя па здачы квіткоў знаходзіцца ў суполцы канцэрта

Падчас нашага працяглага падарожжа па Браслаўскім і Верхнядзьвінскім краі я нарэшце сваімі вачыма пабачыла адзін з самых яркіх помнікаў псеўдаготыкі і найпрыгажэйшы ў Беларусі касьцёл – сёньняшняя Успенская царква ў вёсцы Сар'я. Гэты невялікі храм, што быццам узьлятае ўгору, лёгкі і імклівы, у свой час нават пацярпеў за сваю прыгажосьць. Менавіта з такой фармулёўкай — «за велічнасьць» ў 1865 годзе касьцёл быў канфіскаваны царскімі ўладамі і перададзены праваслаўным. У апошніх яго адабралі ўжо ў савецкі час, а затым – бяссардэчныя ж людзі! – перабудавалі Сар’янскі касьцёл пад чатырохпавярховы склад для захоўваньня угнаеньняў. Тым ня менш, храм выстаяў і ў 1989 годзе ён нарэшце быў ізноўку перададзены вернікам. Цяпер ён дзейнічае як праваслаўная царква, бо, як мне вядома, рамонтныя работы працягваюцца на сродкі праваслаўнай часткі

Адна з самых доўгачаканая імпрэзаў гэтага сезону адбылася напраканцы вясны, 30 траўня ў Канцэртнай зале «Менск». Легенды, якія ня толькі жывыя, але яшчэ і працягваюць запісваць новыя альбомы і зьбіраць поўныя залы па ўсім сьвете, завіталі і да нашае краіны. Амаль што ўсе квіткі разабралі, некаторыя — адразу як яны зьявіліся ў продажы… Але гутарка не аб гэтым.

Такім чынам немцы ў межах ужо другой часткі свайго Hellish Rock Tour далі адарвацца і беларускім фэнам. Гэта было якаснае метал-шоў. Ня гледзячы на тое, што ў «КаЗе» няма танцпляца… Гледачы зрабілі яго сабе самі. Шмат песень было сыграна. Прагучалі самыя чаканые баевічкі Gamma Ray і Helloween. Таксама кампазіцыі з апошніх студыйных работ абодвух гуртоў. У фінале было агульнае выкананьне старых твораў.

Натоўп проста шалеў напрацягу шоў! Адзін хлопец вырашыў залезьці да

Гурт Kreator некаторы час таму абвяшчаў, што канцэрт, які адбыўся 22-га студзеня 2012 у Оберхаўзэне, стане асновай для будучага DVD/Blu-ray рэліза. Нямецкія трэшары зараз працуюць над гэтым дыскам, які атрымае назву Dying Alive. Таксама гурт запрашае ўсіх зацікаўленных падзяліцца зь імі сваімі фота і фатаграфіямі сяброў, зробленых падчас канцэртаў Kreator.

Інтэрв’ю з Tiamat,

… ці “мы самі ня ведаем, што сёньня адыграем”.

Гутарка вялася з вакалістам Ёханам Эдлундам (Johan Edlund) і басістам Андэрсам Іверсам (Anders Iwers) перад выступам у менскім клубе Re:Public. Пасьля дзьвюх хвілін лёгкай спрэчкі, сядзець нам або стаяць, пачалі размову стоячы.

П: Пытаньне
Ё: Ёхан
А: Андэрс

П: Якім было вашае першае уражаньне ад нашай краіны?
А: Вельмі добрае. Вельмі прыязныя людзі, усё выглядае прыгожа, файна і гэтак далей.

П: Атрымалася пагуляць па сталіцы? (музыкаў прывезьлі за дзень да канцэрта – заўв.рэд.)
Ё: Не.
А: Нееее… Але ж сёньня раніцай прайшоўся крыху, пазнаёміўся з раёнам.

П: Ня зьмерзьлі? (+14 – заўв.рэд.)
А: Не-а.

П: Бачу, давялося пазнаёміцца зь беларускім півам (трымаюць па слоічку “Žatecký Gus” – заўв.рэд.)
А: А то!

П: Як вы рыхтуеце праграму для выступаў?
А: А мы яе яшчэ і не рыхтавалі! Але ж мабыць трэба… Гэта першы наш заезд у Беларусь, і мы зьбіраемся адыграць доўгую праграму. Часам нам даюць прыкладна 45 хвілін, і трэба прытрымлівацца дадзеных рамак (канцэрт у Менску быў сольным зь вялікім запасам часу — заўв.рэд.)

П: Такім чынам вы і блізка ня ведаеце, што будзеце граць? Ні песьні, ні іх парадак?
Г: Не.
Ё: Мы памятаем шмат песень, але сэтліста яшчэ не існуе.
А: Мы ведаем толькі, што будзе ў пачатку і ў канцы.

П: Ці ёсьць у вас ужо матэрыял на наступны альбом?
Ё: У нас ёсьць ідэі. Файныя, цікавыя ідэі, і не магу сказаць, што іх мала. Але болей пакуль што немагчыма сказаць.

П: Як я разумею, у вас ёсьць нейкія асновы, але пакуль вы ня ведаеце, як яны будуць гучаць у канчатковым варыяньце?
А: Усё так. Мы бярэм гэтую самую аснову, дадаем у яе рознае, глядзім, як яно атрымліваецца, дадаем іншае. Мы ніколі ня ведаем, што зь ёю будзе ў самым канцы.

П: Такім чынам, наступны крок Tiamat зьяўляецца таямніцай нават для вас саміх?
Ё: Па-іншаму і быць ня можа. Трэба заўсёды рухацца так, каб быць сюрпрызам для саміх сябе, каб не было стагнацыі. Калі нам становіцца сумна ад таго, якім чынам мы творым, то гэта азначае, што трэба йсьці далей. Не магу ж я выдумляць і падтрымліваць нешта, што выклікае ў мяне сум.

П: Дарэчы, ці цяжка было атрымаць візы? Некаторы час назад у Менску планаваўся канцэрт In Flames, якія таксама шведы, але нічога не атрымалася, бо ім адмовілі ў візах.
А: Мы проста сюды даляцелі. І ў аэрапорце людзі былі ветлівыя. Ды й увогуле, як толькі мы селі, да нас ставіліся вельмі добра. Таму аніякіх праблем не было.

П: А як зьявілася ідэя заехаць да нас?
Ё: Беларусь – гэта частка нашага Russian Tour, і ідэя была ад нашага турагента. Плюс гэта наш першы прыезд сюды, а новае месца – гэта заўсёды цікава. Мы жадаем адыграць ва ўсіх краінах, напэўна, і новых краін у нас яшчэ хапае.

П: Пытаньне да Ёхана. Якія ў Вас адносіны да Швецыі? Ці ёсьць у Вас яшчэ якая-небудзь сувязь зь ёю, ці Вы канчаткова аддзяліліся ад радзімы?
Ё: Я пакінуў Швецыю пятнаццаць год таму. Зьехаў я адтуль у 1997-м. Справа нават не ў самой краіне. Некалі раней у нас былі даволі вялікія туры, і вяртаючыся зь іх, у мяне не было працы, ды й увогуле ў мяне мала чаго было, і я адчуў сябе згубленым. Такое жыцьцё было для мяне непрымальным. Таму я вырашыў пакінуць краіну.

П: А што натхняе вас зараз?
А: Усё і нічога. Нас натхняе творчасьць некаторых іншых гуртоў, а ўвогуле гэта можа быть усё: уражаньні, ежа, пахі, падарожжы, усё новае, што мы бачым.
Ё: Трэба заўсёды трымаць свой розум адкрытым да усіх уражаньняў, але быць асобным ад усялякай пустой балбатні, якая знаходзіцца ўсюды. Вось ведаеце, некаторыя людзі едуць у Тайланд, але нават там падавай ім шведскую каву і ўсё тое, да чаго яны звыклыя. Калі вы сапраўды глядзіце вакол сябе, слухаеце людзей зь іх меркаваньнямі, то ў вас будзе дастаткова ўражаньняў для запісу альбомаў, маляваньня ды любой іншай творчасьці.

П: Зьвяртаюся да ўсяго вашага вопыту: як вы бачыце ідэальнае жыцьцё для сябе?
Ё: Мне здаецца, што ў мяне і ёсьць ідэальнае жыцьцё.
А: У нас ўсё, што нам трэба: ёсьць сродкі каб есьць, піць, сон ё, каханьне…
Ё: Я не хачу, каб у маім жыцьці былі стрэсы. Я хачу, каб я мог спакойна плаціць падаткі, але мне не патрэбна зашмат грошай. І нават калі б я мог, я б ніколі не купіў бы сабе аграменны дом з басейнам ці Ferrari, бо гэта стрэс, мне не патрэбны натоўпы людзей, якія будуць бегаць каля таго месца, дзе я жыву. У мяне добрая сьціплая кватэра, ёсьць тэлефон, вада, электрычнасьць і пад’ёмныя падаткі за ўсё гэта.

П: А самі вы песімісты, аптымісты ці рэалісты?
А: Я спрабую глядзець на рэчы з боку аптымізму. Мне здаецца, што людзі пераадолеюць усё і будуць жыць разам.
Ё: Я бываю і такі, і такі. Але ж спрабую большасьць часу быть аптымістам. Ва ўсіх з нас бываюць падзеньні, калі ня бачыш нічога добрага. Узяць песьні: яны могуць быць адмоўнага настрою, але ж гэта не азначае, што калі я пішу такое, то гатовы бегчы за дзьверы, каб забіць каго-небудзь.

П: Ці сачыце вы за навінамі сучаснага сьвету?
Ё: Цяпер сачу, але ж СМІ нейкія… дзіўныя апошні час.

– Дзьверы клуба адчыняюцца праз гадзіну. Больш пытаньняў у мяне няма, таму вялікі вам дзякуй за размову і добрага выступу.
– І вам таксама ўсяго.

Тэкст інтэрв'ю: Яўген Шатуха Sverr

Tiamat адыгралі сольны канцэрт 23 траўня. Вашай увазе рэпартаж з канцэрта.

23 траўня 2013 у клубе «Re:Public» адбыўся канцэрт легендарных Tiamat. Супорту не было, але ён i не патрабаваўся.

Пачатак канцэрта быў пазначаны на 20.00, але, як то звычайна, без затрымак не абышлося. Гурт выйшаў на сцэну прыкладна з 20-хвілінным спазьненьнем. Перш за ўвесь водгук закранем гэтую набалелую тэму. Сутнасьць у тым, што дзьверы клуба адчыняліся яшчэ а сёмай. Робіцца гэта для таго, каб гледачы спакойна прыходзілі і займалі месцы. А атрымалася так, што музыкі гатовыя граць, а публікі амаль няма, прадстаўнік гурта просіць дазволу пачынаць, ды прыходзіцца прасіць: “We’re sorry. People are only coming. Wait twenty minutes more, please…”

Калі ласка, шаноўныя сябры! Памятайце, што некалькі соцень чалавек фізічна ня могуць ўвайсьці хутка разам. Менавіта з-за гэтага і адбываюцца затрымкі, якія вы хаіце. Музыкам таксама далёка ня ў кайф пачынаць пры пустой зале…

Tiamat выйшлі павольна, без найгранага пафасу ды маскараду – у звычайным адзеньні, бяз бурных вітаньняў. Ім ужо даўно ня трэба нічога нікому даказваць. Сама прысутнасьць Ёхана Эдлунда і co творыць заразную меланхалічную атмасферу.

Нарэшце сабраўся натоўп: танцпляц ужо быў шчыльна ўкамплектаваны, другі паверх таксама не сумаваў. Добра пастаўленае сьвятло дапаўняла патрэбны настрой, падсьвечваючы сілуэты музыкаў ззаду, што арганічна пасавала іхнай музыцы.

Цяжка было вылучыць словы у агульным гуку, таму нават добра знаёмыя песьні адгадваліся збольшага па музыцы. Нават стоячы побач са гукарэжысёрам. На трэцяй кампазіцыі “Cain” пульт завіс, спрэс вырубіліся мікрафоны, вакаліст разгублена хадзіў па сцэне, спрабуючы знайсьці хоць нешта, куды пець, але дарэмна. Астатнія ўдзельнікі гурта не разгубіліся і спакойна дайгралі разам з народам, які сам дасьпяваў улюбёную песьню.

Непаладку выправілі, музыкі пасьпелі сысьці ды вярнуцца на сцэну. Былі сьмяшкі, што на тым мы і разьвітаемся. Але цалкам сітуацыю ўспрынялі нармалёва, бяз лаянкі ды праклёнаў у бок гукача, што нават дзіўна. Хуткае “вяртаньне” толькі падцепліла атмасферу, фанаты падпявалі ўсё з большым энтузіязмам. Гучалі самыя вядомыя творы, новыя песьні таксама. Публіка ў асноўным калыхалася ў рытм музыцы. Былі кволыя спробы слэму, па традыцыі недзе лявей за цэнтр танцпляца. Былі і спробы арганізаваць стэйдждайвінг, але ахоўнікі далікатна адгаворвалі. Дарэчы, уваход на сцэну са словаў гурта быў забаронены нават фатографам. Тым ня менш, ніякай рэакцыі на выпадковых скакуноў музыкі не выказвалі: ветліва адыходзілі ды гралі далей.

Гурт па паводзінах быў ветлым ды дабрадушным: паціскалі рукі тым, хто да іх цягнуўся, усьміхаліся, дзякавалі. Ніякіх прызнаньняў кшталту “вы лепшыя, гэта наш лепшы канцэрт!” Даволі сумленна ды прыемна насамрэч.

Крыху пацешна было чуць выкананьне жаночых партый ад доўгавалосага хлопца-гітарыста. Гэта выклікала прыступ замілаваньня ды шырокую ўсьмешку. З другога боку, Роджар адзначыўся цудоўнымі гітарнымі сола, чым выклікаў асаблівую ўвагу жаночага полу.

У цэлым канцэрт прайшоў ладна ды спакойна, меланхалічна. Гурт не выдаваў нейкіх там воплескаў энергетыкі – проста адыграў, якасна і спраўна. Бісу прасілі даволі сьціпла – напэўна ведалі, што і так выйдуць. Яны й вышлі, павольна, па-хатняму, запалілі цыгарэты, што надало пэўнай аўтэнтычнасьці, падкрэсьліла агульную атмасферу флегматычнасьці ды спакою.

Насуперак усялякім прагнозам Tiamat нам прывезьлі песьні зь вельмі старых альбомаў: напрыклад, “The Sleeping Beauty” з альбома “Clouds” 92-га году, “Gaia” і “Do You Dream of Me?” – з “Wildhoney” 94-га. Быў і альбом “Prey”: “Cain”, “Divided”, “Wings of Heaven”. Вось толькі папулярны “Judas Christ” 2002-га пакрыўдзілі, выканаўшы адну-адзіную “Vote for Love”. Старыя творы займалі больш за палову праграмы. Агулам было выканана 19 кампазіцый, 4 – на біс. Ня так ужо і мала, але хацелася працягу гэтага лагоднага вечара, гэтай меланхоліі.

Дзякуй Tiamat! І дзякуй арганізатарам – агентству Rock On, якое няспынна прывозіць нам усё новых зорак.

На чарзе інтэрв’ю ад BelMetal, чакаем.

Тэкст: Кацярына Андрэева zmro4 , Ян Мачульскі Christian .
Фота: Антон Кавалеўскі antonkw

Сядзіба Халецкіх і яе наваколле маюць сваю непаўторную атмасферу, якая асабіста ў мяне суадносіцца з пахам крывава-чырвоных цвёрдых яблыкаў, восеньскімі колерамі, попелам, хворымі карэльскімі бярозкамі і вясковымі святамі. Дабрацца да вёскі Хальч ад Гомеля адносна лёгка і без сумненняў варта, таму пасля рэстаўрацыі раю ўсім наведаць гэтае цудоўнае мястэчка.

Будаўніцтва свайго палаца на беразе ракі Сож уладальнікі тутэйшых земляў Халецкія пачалі ў пачатку ХІХ-га стагоддзя. Першы паверх быў зроблены каменным, а другі — драўляным. Хтосьці кажа, што гэта было зроблена з мэтай эканоміі, іншыя лічаць, што так было задумана, таму што ў будынку з драўлянымі сценамі лягчэй дыхаецца.

Пасля Халецкіх уладальнікамі палаца ў сярэдзіне ХІХ-га стагоддзя сталі Войніч-Сенажэцкія. Яны заснавалі ў палацы выдатную карцінную галерэю, а таксама вялікую

18 траўня Litvintroll прэзентавалі альбом Czornaja Panna. Імпрэза адбылася ў менскім клубе Re:Public пры ўдзеле расейскага гурта Рарогъ. Гэтым канцэртам музыкі ўшанавалі памяць свайго сябра — басіста Алега Клімчанкі.

Адразу трэба адзначыць высокі ўзровень правядзеньня канцэрта і вялікую колькасьць гледачоў. Ужо з самага пачатку выступу расейскіх progressive folk metal’ераў лічба імкнулася да круглай сумы ў 1000 чалавек. Рарогъ адыгралі ладна, удала ды лаканічна, зрабіўшы “тролям” выдатны разагрэў. Усё было спраўна: добры гук, добрае выкананьне, харызма, тэматычныя строі. Што самае галоўнае – было выразна бачна: гэтых “братаў-русаў” любіць наша публіка. А цяжкая версія беларускай народнай “Купалінкі” і ўвогуле “зьяднала народы”.

Як было заяўлена напярэдадні, замінак па часу ня будзе. Сапраўды, і Рарогъ уклаліся ў графік, ды й

18 траўня Litvintroll прэзентавалі альбом Czornaja Panna. Імпрэза адбылася ў менскім клубе Re:Public пры ўдзеле расейскага гурта Рарогъ. Гэтым канцэртам музыкі ўшанавалі памяць свайго сябра — басіста Алега Клімчанкі.

Адразу трэба адзначыць высокі ўзровень правядзеньня канцэрта і вялікую колькасьць гледачоў. Ужо з самага пачатку выступу расейскіх progressive folk metal’ераў лічба імкнулася да круглай сумы ў 1000 чалавек. Рарогъ адыгралі ладна, удала ды лаканічна, зрабіўшы “тролям” выдатны разагрэў. Усё было спраўна: добры гук, добрае выкананьне, харызма, тэматычныя строі. Што самае галоўнае – было выразна бачна: гэтых “братаў-русаў” любіць наша публіка. А цяжкая версія беларускай народнай “Купалінкі” і ўвогуле “зьяднала народы”.

Як было заяўлена напярэдадні, замінак па часу ня будзе. Сапраўды, і Рарогъ уклаліся ў графік, ды й

У гэтым горадзе заўжды абвастраецца пачуццё асабістай самасвядомасці, гонару за сваю Радзіму, за тое, што калісьці менавіта яна была сэрцам, агменём заснавання адной з найбуйнейшых з тагачасных еўрапейскіх дзяржаў – Вялікага княства Літоўскага. У гэтым горадзе паўстае ў душы палымянае супрацьстаянне русізму і канцэпцыі “паўночна-заходняга края” і імкненне быць бліжэй да каранёў, вытокаў, культуры, архітэктуры і былога багацця нашай шматпакутнай краіны.

Гэты горад – найвядомейшы цэнтр перапляцення балцкай, польскай і ўсходнеславянскай культур; старажытная вышуканасць – у яго паветры, у кожнай рысе аздаблення шматлікіх архітэктурных помнікаў, маўклівых відавочцаў даўніны…

Вядома, распавядаю я пра сваю трапяткую любоў да горада Наваградка. На мой погляд, найпершая славутасць Навагрудка – рэшткі старажытнага замка, што знаходзіцца на

11 траўня 2013 года на тэрыторыі цэнтральнага аўтарынка Малінаўка ў рамках аўтамабільнага фестывалю “Каралі Дарог” адбыўся метал-канцэрт «BelMetal: Burning Wheel».

Iмпрэза прайшла ў фармаце open air (канцэрту пад адкрытым небам). У якасьці хэдлайнераў мерапрыемства выступіў легендарны беларускі гурт GODS TOWER, а таксама ўдзел узялі каманды: Nemdis, Soulsides, Omut. Увазе наведвальнікаў мерапрыемства была прадстаўленая адмысловая шоў-праграма.

Фестываль акрамя метал-канцэрта складаўся з выставы аўтамабіляў спартыўнага тыпу, рэдкіх сэрыйных, а таксама цюнінгованых аўто ды іншых аўтамабілей і матацыклаў, экспазіцыі кабрыялетаў, чэмпіянату Рэспублікі Беларусь па аўтагуку фартаму “АМТ” – этап першы, аўтамабільнага шоў — Drift-Show, RC-Drift, фаер-шоў, шоў ад beatboxer’аў Nigga &

11 траўня 2013 года на тэрыторыі цэнтральнага аўтарынка Малінаўка ў рамках аўтамабільнага фестывалю “Каралі Дарог” адбыўся метал-канцэрт «BelMetal: Burning Wheel».

Праграма “Каралі Дарог”:

— выстава аўтамабіляў спартыўнага тыпу, рэдкіх серыйных, а таксама цюнінгованых аўто ды іншых аўтамабіляў і матацыклаў
— экспазіцыя кабрыялетаў
— найбуйнейшае ў Еўропе спаборніцтва па стайлінгу аўто
— чэмпіянат Рэспублікі Беларусь па аўтагуку фартаму “АМТ” – этап першы
— аўтамабільнае шоў — Drift-Show,

21 красавіка на Satanath Records адбыўся рэліз міні-альбома Unnamed Chaos. Дыскі можна набыць на сайце лэйбла ці напісаць кіраўніцтву суполкі гурта Укантакце.

Трэк-ліст выглядае так:
1. Unnamed Chaos
2. Pedophile Priest
3. Call From The Tomb
4. Hangman
5. Die For Victory
6. The Carrion Worm

11 траўня 2013 года на тэрыторыі цэнтральнага аўтарынка Малінаўка ў рамках аўтамабільнага фестывалю “Каралі Дарог” адбыўся метал-канцэрт «BelMetal: Burning Wheel».

Імпрэза прайшла ў фармаце open air (канцэрту пад адкрытым небам). У якасьці хэдлайнераў мерапрыемства выступіў легендарны беларускі гурт GODS TOWER, а таксама ўдзел узялі каманды: Nemdis, Soulsides, Omut. Увазе наведвальнікаў мерапрыемства была прадстаўленая адмысловая шоў-праграма.

11 траўня 2013 года на тэрыторыі цэнтральнага аўтарынка Малінаўка ў рамках аўтамабільнага фестывалю “Каралі Дарог” адбыўся метал-канцэрт «BelMetal: Burning Wheel».

Імпрэза прайшла ў фармаце open air (канцэрту пад адкрытым небам). У якасьці хэдлайнераў мерапрыемства выступіў легендарны беларускі гурт GODS TOWER, а таксама ўдзел узялі каманды: Nemdis, Soulsides, Omut. Увазе наведвальнікаў мерапрыемства была прадстаўленая адмысловая шоў-праграма.