F.R.A.M. у Менску з супортам
Апублікавана
у
Рэпартажы
103 Фота
Адразу зазначу, у гэтым водгуку будзе шмат хвалебных одаў гурту F.R.A.M. і дэтальны разбор іх выступу, а пра беларускі супорт, за выключэньнем, бадай, HardWood, толькі тэзісна (сваіх мы ўжо шмат чулі, шмат пра іх пісалі і яшчэ шмат паслухаем ды напішам).
Такім чынам, 22 жніўня лідар «Кашлатага Воха» Вячка Красулін прывёз у Менск выдатную кіеўскую фолк-рок каманду і сабраў ня горшы супорт з чатырох беларускіх ансамбляў, ды запіхнуў гэтае дзейства ў клуб Салтайм, які мае рэпутацыю найгоршай менскай пляцоўкі. Але чакайце! За апошні час клуб значна зьмяніўся (станоўчым чынам): пашырылі сцэну, абнавілі апарат, запрасілі новую каманду гукавікоў, а для музыкаў нарэшце прыемная зьмена — гэта асобная грымёрка, адгароджаная ад залі, што можна пафасна выходзіць на сцэну па чарзе. Адным словам, узялісь за розум уладары Салтайма, чаго я шчыра жадаю ўсім астатнім.
Адкрываць канцэрт належала гурту HardWood. І гэтае ўвасабленьне Сярэднявечча на сцэне мае розныя дудкі, бузуку, здаравенны электракантрабас, перкусію і, кашешне ж, вакал. Усё добра і прафесійна падгучана і файным чынам спалучаецца між сабою. Першай асацыяцыяй могуць быць хлопцы з Дударскага клубу, ці Ірдарат у акустычным варыяньце. Але не… Тут усё інакш. Пабудова кампазіцыяў падобная хутчэй да «фарматнай» музыкі: скажам, той самы рок ці метал. Тут ня пляскі вакол адной мелодыі на дудзе, а спраўныя самадастатковыя песьні — хоць на Еўрабачаньне вылучай. І істотны фактар — задаволенасьць саміх музыкаў тым, што яны робяць на сцэне. Раю запомніць гэтае імя — HardWood ды азнаёміцца.
З-за комплекса пэўных абставінаў хэдлайнеры F.R.A.M. выступалі другімі. Пачалі ўступ удвох гітарыст з бубначом, да якіх, як я і прагназаваў, далучыліся па чарзе дудар ды вакалістка. Заявілі пра сябе гучна ды драйвова. Потым франтвумэн павітала публіку сапраўды странным говарам, падобным ці то на балційскі акцэнт, ці то на нейкі напаўсьпеў. Вока радаваў добры зьнешні выгляд музыкаў: кожны быў па-свойму каларытны, ды ўсе пасавалі адзін аднаму ды сваёй уласнай музыцы. Дык вось, паказчык: ужо на другой песьні пачаліся скокі ды пайшоў драйв сярод натоўпу. Нездарма, бо кіеўляне явілі сапраўды заходні ўзровень ды разумны падыход да працы з публікай. Чаго-чаго, а ўменьня «зачапіць» ФРАМу не займаць. А сакрэт тут такі: па-першае сапраўды добрая музыка, файнае выкананьне, удалы гук, а яшчэ — прысутнасьць у праграме улюбёных хітоў ды цікавых рымэйкаў. Зараз я проста пералічу тое, што давялося пачуць і атрымалася пазнаць: «Ev Sistr» — старажытная кельцкая застольная песьня, тая самая, што гучыць у Scooter — «How Much is the Fish?», памятаеце? Дык яны туды яшчэ ўмудрыліся засунуць мелодыю, вядомую многім па Eluveitie — «Inis Mona» ды сола з Europe — «The Final Countdown». І гэта толькі пачатак!
Ансамбль The Beatles быў ушанаваны песьняй «Let It Be» і «афігіцельнай гісторыяй» пад назвай «Yellow Submarine». Была мініяцюра па матывах Эдварда Грыга, «родапачынальніка нарвежскага блэк-метала». Канешне ж, не абышлося без фрамаўскай версіі знакамітай «Ride On», якая, на мой сьціплы густ, гучыць нават лепей за тую, што ў Cruachan.
Павесялілі каверам на Rammstein — «Pussy» з крыху зьмененым тэкстам. Дарэчы, прафесіяналізм пацьвярджаецца яшчэ і ў такіх выпадках, як то парваная ў гітарыста струна, калі гурт не разгубіўся і выкананаў папуры з добравядомых мелодый, сярод якіх быў і «Smoke on the Water». Прыкметна, што музыкі ўмеюць добра пераключацца зь весялосьці на лірыку. Так, з аднаго боку прадстаўленьне ўдзельнікаў:
Гітара — Аркадый Укупнік,
Бубны — Аркадый Укупнік,
Дуда — Аркадый Укупнік,
Вакал — Іосіф Кабзон,
і словы дудара: «Мы па правілах рок-зорак можам цяпер сысьці ў грымёрку, а вы нас выклічаце на біс. Але ў нас аўтобус, часу няшмат, таму ўявім, што мы ўжо вярнуліся». І вось другі бок — вельмі прыгожая лірычная кампазіцыя Rammstein — «Ohne Dich», на якой музыкі і скончылі сваю праграму.
Канешне ж, не адно толькі каверы — былі і свае песьні. Але зь імі вельмі раю азнаёміцца асобна, напрыклад у суполцы гурта. Яно таго варта, я дзіка настойваю.
Такім чынам, кіеўляне паказалі нам як трэба. Кожны музыка прафесіянал у сваёй справе — тут няма чаго асабліва расьпісваць. Але ўсё ж пару словаў пра вакалістку. Шмат значыць уменьне перастройваць голас пад кожны новы сьпеў. Самі паглядзіце: параўнайце вакал у розных кампазіцыях F.R.A.M., а голас у фрамаўскім "Ride On" супастаўце зь версіяй Круахана. Будзе амаль што ідэнтычна.
Вось такі гурт F.R.A.M. — «етно-рок з волинкою». Раю не мінаць ды папоўніць сваю фанатэку.
І, само сабою, глядзім тутэйшыя фота.
Пазіцыя пасяродцы дасталася гурту Кліч. Нічым яны не зьдзівілі. Хіба што ізноў памянялася вакалістка ды была новая песьня, лірычная, неблагая. Ну і пахвалім за нацыянальныя строі на ўсіх музыках.
Omut. Ну Омут — гэта Омут… Ня памятаю аніводнага дрэннага іх выступу, а бачыў шмат, ды на розных пляцоўках. Хіба што гэтым разам неяк дзіўна гучаў галоўны хіт — «Сьпявай, зямля». Натоўп, як і заўсёды, разварушылі някепска.
Кашлаты Вох. Ну тут усё было зразумела: фолк-панк і вар'яцтва на сцэне. Коўзаньні па падлозе, перакуленыя стойкі. Прыкметна зьмена ў калектыве: на месца дудара «Васілія Нікалаіча», які цалаваў Вячку ў вусны, прыйшоў Артур, вядомы як аўтар сімфа-эмбіент праекта Dzivia.
Скончу вынікам аб тым, што прайшло добрае і нават узорнае фолк-паці з добрымі гуртамі і далёка не зьмярцьвелай публікай, у значна палепшаным клубе. Таму… Жыве фолк, жыве беларуская канцэртная плынь!
Тэкст: Ян Мачульскі aka Christian
Фота: Алег Зелянкевіч aka Хольг
Такім чынам, 22 жніўня лідар «Кашлатага Воха» Вячка Красулін прывёз у Менск выдатную кіеўскую фолк-рок каманду і сабраў ня горшы супорт з чатырох беларускіх ансамбляў, ды запіхнуў гэтае дзейства ў клуб Салтайм, які мае рэпутацыю найгоршай менскай пляцоўкі. Але чакайце! За апошні час клуб значна зьмяніўся (станоўчым чынам): пашырылі сцэну, абнавілі апарат, запрасілі новую каманду гукавікоў, а для музыкаў нарэшце прыемная зьмена — гэта асобная грымёрка, адгароджаная ад залі, што можна пафасна выходзіць на сцэну па чарзе. Адным словам, узялісь за розум уладары Салтайма, чаго я шчыра жадаю ўсім астатнім.
Адкрываць канцэрт належала гурту HardWood. І гэтае ўвасабленьне Сярэднявечча на сцэне мае розныя дудкі, бузуку, здаравенны электракантрабас, перкусію і, кашешне ж, вакал. Усё добра і прафесійна падгучана і файным чынам спалучаецца між сабою. Першай асацыяцыяй могуць быць хлопцы з Дударскага клубу, ці Ірдарат у акустычным варыяньце. Але не… Тут усё інакш. Пабудова кампазіцыяў падобная хутчэй да «фарматнай» музыкі: скажам, той самы рок ці метал. Тут ня пляскі вакол адной мелодыі на дудзе, а спраўныя самадастатковыя песьні — хоць на Еўрабачаньне вылучай. І істотны фактар — задаволенасьць саміх музыкаў тым, што яны робяць на сцэне. Раю запомніць гэтае імя — HardWood ды азнаёміцца.
З-за комплекса пэўных абставінаў хэдлайнеры F.R.A.M. выступалі другімі. Пачалі ўступ удвох гітарыст з бубначом, да якіх, як я і прагназаваў, далучыліся па чарзе дудар ды вакалістка. Заявілі пра сябе гучна ды драйвова. Потым франтвумэн павітала публіку сапраўды странным говарам, падобным ці то на балційскі акцэнт, ці то на нейкі напаўсьпеў. Вока радаваў добры зьнешні выгляд музыкаў: кожны быў па-свойму каларытны, ды ўсе пасавалі адзін аднаму ды сваёй уласнай музыцы. Дык вось, паказчык: ужо на другой песьні пачаліся скокі ды пайшоў драйв сярод натоўпу. Нездарма, бо кіеўляне явілі сапраўды заходні ўзровень ды разумны падыход да працы з публікай. Чаго-чаго, а ўменьня «зачапіць» ФРАМу не займаць. А сакрэт тут такі: па-першае сапраўды добрая музыка, файнае выкананьне, удалы гук, а яшчэ — прысутнасьць у праграме улюбёных хітоў ды цікавых рымэйкаў. Зараз я проста пералічу тое, што давялося пачуць і атрымалася пазнаць: «Ev Sistr» — старажытная кельцкая застольная песьня, тая самая, што гучыць у Scooter — «How Much is the Fish?», памятаеце? Дык яны туды яшчэ ўмудрыліся засунуць мелодыю, вядомую многім па Eluveitie — «Inis Mona» ды сола з Europe — «The Final Countdown». І гэта толькі пачатак!
Ансамбль The Beatles быў ушанаваны песьняй «Let It Be» і «афігіцельнай гісторыяй» пад назвай «Yellow Submarine». Была мініяцюра па матывах Эдварда Грыга, «родапачынальніка нарвежскага блэк-метала». Канешне ж, не абышлося без фрамаўскай версіі знакамітай «Ride On», якая, на мой сьціплы густ, гучыць нават лепей за тую, што ў Cruachan.
Павесялілі каверам на Rammstein — «Pussy» з крыху зьмененым тэкстам. Дарэчы, прафесіяналізм пацьвярджаецца яшчэ і ў такіх выпадках, як то парваная ў гітарыста струна, калі гурт не разгубіўся і выкананаў папуры з добравядомых мелодый, сярод якіх быў і «Smoke on the Water». Прыкметна, што музыкі ўмеюць добра пераключацца зь весялосьці на лірыку. Так, з аднаго боку прадстаўленьне ўдзельнікаў:
Гітара — Аркадый Укупнік,
Бубны — Аркадый Укупнік,
Дуда — Аркадый Укупнік,
Вакал — Іосіф Кабзон,
і словы дудара: «Мы па правілах рок-зорак можам цяпер сысьці ў грымёрку, а вы нас выклічаце на біс. Але ў нас аўтобус, часу няшмат, таму ўявім, што мы ўжо вярнуліся». І вось другі бок — вельмі прыгожая лірычная кампазіцыя Rammstein — «Ohne Dich», на якой музыкі і скончылі сваю праграму.
Канешне ж, не адно толькі каверы — былі і свае песьні. Але зь імі вельмі раю азнаёміцца асобна, напрыклад у суполцы гурта. Яно таго варта, я дзіка настойваю.
Такім чынам, кіеўляне паказалі нам як трэба. Кожны музыка прафесіянал у сваёй справе — тут няма чаго асабліва расьпісваць. Але ўсё ж пару словаў пра вакалістку. Шмат значыць уменьне перастройваць голас пад кожны новы сьпеў. Самі паглядзіце: параўнайце вакал у розных кампазіцыях F.R.A.M., а голас у фрамаўскім "Ride On" супастаўце зь версіяй Круахана. Будзе амаль што ідэнтычна.
Вось такі гурт F.R.A.M. — «етно-рок з волинкою». Раю не мінаць ды папоўніць сваю фанатэку.
І, само сабою, глядзім тутэйшыя фота.
Пазіцыя пасяродцы дасталася гурту Кліч. Нічым яны не зьдзівілі. Хіба што ізноў памянялася вакалістка ды была новая песьня, лірычная, неблагая. Ну і пахвалім за нацыянальныя строі на ўсіх музыках.
Omut. Ну Омут — гэта Омут… Ня памятаю аніводнага дрэннага іх выступу, а бачыў шмат, ды на розных пляцоўках. Хіба што гэтым разам неяк дзіўна гучаў галоўны хіт — «Сьпявай, зямля». Натоўп, як і заўсёды, разварушылі някепска.
Кашлаты Вох. Ну тут усё было зразумела: фолк-панк і вар'яцтва на сцэне. Коўзаньні па падлозе, перакуленыя стойкі. Прыкметна зьмена ў калектыве: на месца дудара «Васілія Нікалаіча», які цалаваў Вячку ў вусны, прыйшоў Артур, вядомы як аўтар сімфа-эмбіент праекта Dzivia.
Скончу вынікам аб тым, што прайшло добрае і нават узорнае фолк-паці з добрымі гуртамі і далёка не зьмярцьвелай публікай, у значна палепшаным клубе. Таму… Жыве фолк, жыве беларуская канцэртная плынь!
Тэкст: Ян Мачульскі aka Christian
Фота: Алег Зелянкевіч aka Хольг
2 каментара