Stigmata ў Менску

Апублікавана 12 кастрычніка 2013, 08:16 у Рэпартажы

… І калі толькі пасьпелі прайсьці тыя 13 год? Кожны альбом, як новая старонка жыцьця, новыя пачуцьці, эмоцыі ды ўспаміны – школа, потым “вышка”, крокі ў адносінах ды кар’еры, пасьпяховыя ды ня вельмі – а яны ўсё побач. Хлопцам з Stigmata як нікому іншаму атрымоўвалася захоўваць чароўныя пачуцьці ў сэрцы ўвесь гэты час.

Чыталася адчуваньне сьвята і на тварах гледачоў – кожнае новае шоў музыкаў гэта падзея, і чаканьне на працягу года гэтага каштуе. Рэпаблік быў напоўнены на большую палову – танцпляц ды месца на другім паверсе былі занятыя амаль цалкам, столікі ж былі пустыя – ня дзіва. За 15 хьвілінаў да пачатку прагучала недарэчнае “Шаноўнае спадарства, гэта першы званок, да пачатку імпрэзы засталося...”. Потым другі і трэці “званкі”, ды “Калі ласка, будзьце ласкавыя выключыць свае мабільныя прылады”. Гэта што было ўвогуле? Калі ласка, калі была спроба нейкага новага кантролю за гледачамі – больш ня трэба гэтак. Але, нягледзячы на недарэчнасьць, пасьля апошняга “званка” музыкі выйшлі на сцэну.

Сорамна казаць, але для мяне гэта быў першы іх канцэрт. Першыя ж уражаньні – гэта сапраўдная фірма, гурт, у якога атрымалася застацца амаль без канкурэнтаў на расейскай альтэрнатыўнай сцэне ў наш час, Stigmata ўпэўнена трымаюць пазіцыі. Жывы ж выступ у параўнаньні з альбомнымі стужкамі ўвогуле гучаў у некалькі разоў болей цяжкім, нават пасьля прагляду ня самых старых лайваў я быў прыемна ўражаны – усе гэтыя скочыкі, крутавэлы ды дрыжыкі ад зататуяваных прыгажуньчыкаў, яно працуе, дакладна. Тарас пасьля кожнай песьні выдаваў нібыта шчырыя прамовы пра тое, якая публіка “асобая ды самая лепшая”. Напэўна, гэта гучыць у кожным горадзе, але ж, халера, канечне гэта прыемна. Ад Нэльсана ж за ўвесь выступ не прагучала ніводнага слова, акрамя тых, што ў песьнях, ды пасьля апошняй ён сышоў нават без абдымкаў з астатнімі ўдзельнікамі гурта (яго месца па запрашэньні Тараса заняў адзін з менскіх оргаў). Спадзяюся, што гэта толькі частка іміджа гурта на сцэне – калі так, то Нэльсану яно пасуе.

Паводле непасрэдна сэтліста, сыграны былі найлепшыя рэчы з усіх працаў – як ад непамерлай класікі з аднаназоўнага альбома, гэтак і зусім старыя і амаль забытыя рэчы, аматары ды алдовыя фаны проста біліся ў экстазе. Ці варта тлумачыць, што пачалося пад чацьвёртую “Бог меня простит”? Натоўп, здаецца, зразумеў, дзе ён знаходзіцца, ды пачаў так аттапырвацца, што заставалася только давацца дзіву. Стэйдждайвінг, шалёны слэм ды сайкл-піты – усё мела месца, усё больш распальваючыся ад бранябойных хітоў – “Танцуй”, “Магмель”, “… До девятой ступени”, “Камикадзе", людзі атрымоўвалі менавіта тое, чаго чакалі. Пад амаль заключную “Лёд” Тарас прапанаваў менскім гледачам паказаць іх сяброўцы з “папсовай маскоўскай тусоўкі”, на што здольны Менск. Як вынік, дзяўчына плавала на руках з задаволеным ды трошкі шалёным тварам на працягу ўсёй песьні. Пад “Мой путь” залу соўгала з аднаго канца ў другі падчас сьцяны сьмерці, наступны “Сентябрь” пелі ўсёй грамадой, ды пад апошнюю “О чём ты грустишь” сапраўды нельга была не сумаваць аб тым, што амаль двухгадзіннае шоў скончылася. Скочыкі музыкаў у залу, апошнія абдымкі, “дзякуй за ўсё-ўсё”, і канец.

Працягам было ўжо праслухоўваньне канцэртнай праграмы дома ды цьвёрдая ўпэўненасьць у тым, што ў гурта яшчэ вельмі шмат дасягненьняў наперадзе. Бо, як прамовіў Тарас: “Калі робіш улюбёную працу – інакш быць ня можа”.