Epica ў Менску
Апублікавана
у
Рэпартажы
48 Фота
31 траўня ў Менску адбыўся канцэрт symphonic metal / gothic metal гурта Epica. Было цікава, колькі народа зьбярэ менскі канцэрт і як будзе сьпяваць цяжарная вакалістка Сімона, дзеля якой вялікая частка наведвальнікаў мужчынскага полу і йшла на канцэрт. Загадзя скажу, што анічога асаблівага ні ад гуку, ні ад перформансу ў цэлым не чакаў — таму і быў у выніку прыемна зьдзіўлены.
Канцэрт пачаўся а восьмай, усё па раскладзе. Мясцовага разагрэву не было, што парадавала Не чакаў, дарэчы кажучы, такой высокай, на мой погляд, наведвальнасьці: быў амаль поўны клуб. Недзе палову, калі ня больш, з усіх прысутных складалі дзяўчыны. Народ у нецярпеньні перад сэтам ўжо крычаў і «E-pi-ca», і «Si-mo-na», а хтосьці крычаў проста так.
У рэшце рэшт сьвятло патушылі, і пасьля працяглага інтра гурт па чарзе стаў выходзіць на сцэну: першымі зьявіліся драмер і дзіка харызматычны клавішнік, далей гітарысты і, нарэшце, сама Сімона пад дзікі віск натоўпу. Нягледзячы на даволі вялікі тэрмін яе цяжарнасьці, выглядала, а галоўнае –гучала яна проста цудоўна. Людзі, якія знаходзіліся бліжэй да сцэны, бачылі, што ёй даволі цяжка сьпяваць. Зрэшты, і здалёку было відаць, што Сымона прыкладала вельмі вялікія намаганьні і перыядычна выдалялася за сцэну, мабыць, адпачыць. Нягледзячы на тое, што было цяжка, сьпявала яна цудоўна – далёка ня кожная вакалістка такога жанру, нават ня будучы цяжарнай, змагла б ёй скласьці канкурэнцыю. Ну і публіка нашая не падвяла: народ падтрымліваў гурт адпаведна усёй добрай падачы ды высілкам таго. У асноўным дружным падпяваньнем, галёканьнем і іншым такім.
Зьдзівіла адсутнасьць слэму. Я вельмі добра разумею, што Epica – гурт зусім не для слэму/мошу. Але ведаючы нашу публіку, якая можа слэміць навогул пад што заўгодна, было дзіўна не заўважыць такога гэтым разам. Большасьць ўсё ж такі стаяла і слухала, назірала. Пры гэтым пару разоў нават сама Сімона прасіла публіку замуціць circle-pit, але ці то публіка не зразумела, ці то вырашыла, што гэта залішняе, але ніхто нічога не замуціў. Затое замуцілі кветкі, падарункі, вялізарны шарж на ўвесь гурт – фаны ўсё ж такі малайцы. Думаю, музыкам было прыемна. Навогул, даволі душэўны атрымаўся канцэрт. Да таго ж даволі доўгі: прыблізна дзьве гадзіны – у Сымоны, напэўна, сапраўды выдатнае здароўе, калі яна ў такім стане можа сабе гэта дазволіць.
Што тычыцца гуку, то тут мяне ўсё больш чым задаволіла, аніякіх відавочных недахопаў я не пачуў. Вакал быў выдатны – што ў прынцыпе асноўнае. Гітарысты таксама малайцы: у некалькіх момантах мужчынскі гроўл у адсутнасьці Сымоны, дапоўнены адпаведнымі гітарамі, нагадваў навогул ледзь ня блэк-метал – ня ведаю, адкуль у мяне ўзялася такая асацыяцыя, але нешта такое было. Спадабаўся клавішнік – вельмі жывы і харызматычны персанаж: увесь час даваў жару. Ды й увогуле, музыкі класна ўзаемадзейнічалі з залай і не давалі засумаваць, любілі падыграць адно аднаму на чужым інструменьце. Шчыра дзякавалі беларускай публіцы, адзначылі, што менавіта гэты канцэрт зьяўляецца юбілейным, пяцідзясятым у іхным туры.
Асьвятленьне было адметным плюсам усяго канцэрта, вельмі добра дапаўняла музыку, патрэбным чынам зьмяняла характар ды колер, У некаторыя моманты пакідала бачнай на сцэне адну толькі Сімону, што выглядала проста выдатна.
Скончыла Epica свой сэт манструозным трэкам “Consign to Oblivion” (глядзіце на відэа) і пайшла, каб крыху пазьней выйсьці да фанатаў раздаваць аўтографы і фатаграфавацца. Цікавы і якасны атрымаўся канцэрт. Мяркую, абсалютная большасьць не пашкадавала. Дзякуй арганізатарам – канцэртнаму агентству Rock On.
Тэкст: Уладзіслаў Беленькі ch1basik
Пераклад: Ян Мачульскі Christian
Фота: Зьміцер Сачыўка GotieRipper
Унізе некалькі відэафрагментаў з канцэрта: Monopoly On Truth, Unleashed, Design Your Universe, Blank Infinity, The Phantom Agony, Cry For The Moon + drum solo, Consign To Oblivion.
Канцэрт пачаўся а восьмай, усё па раскладзе. Мясцовага разагрэву не было, што парадавала Не чакаў, дарэчы кажучы, такой высокай, на мой погляд, наведвальнасьці: быў амаль поўны клуб. Недзе палову, калі ня больш, з усіх прысутных складалі дзяўчыны. Народ у нецярпеньні перад сэтам ўжо крычаў і «E-pi-ca», і «Si-mo-na», а хтосьці крычаў проста так.
У рэшце рэшт сьвятло патушылі, і пасьля працяглага інтра гурт па чарзе стаў выходзіць на сцэну: першымі зьявіліся драмер і дзіка харызматычны клавішнік, далей гітарысты і, нарэшце, сама Сімона пад дзікі віск натоўпу. Нягледзячы на даволі вялікі тэрмін яе цяжарнасьці, выглядала, а галоўнае –гучала яна проста цудоўна. Людзі, якія знаходзіліся бліжэй да сцэны, бачылі, што ёй даволі цяжка сьпяваць. Зрэшты, і здалёку было відаць, што Сымона прыкладала вельмі вялікія намаганьні і перыядычна выдалялася за сцэну, мабыць, адпачыць. Нягледзячы на тое, што было цяжка, сьпявала яна цудоўна – далёка ня кожная вакалістка такога жанру, нават ня будучы цяжарнай, змагла б ёй скласьці канкурэнцыю. Ну і публіка нашая не падвяла: народ падтрымліваў гурт адпаведна усёй добрай падачы ды высілкам таго. У асноўным дружным падпяваньнем, галёканьнем і іншым такім.
Зьдзівіла адсутнасьць слэму. Я вельмі добра разумею, што Epica – гурт зусім не для слэму/мошу. Але ведаючы нашу публіку, якая можа слэміць навогул пад што заўгодна, было дзіўна не заўважыць такога гэтым разам. Большасьць ўсё ж такі стаяла і слухала, назірала. Пры гэтым пару разоў нават сама Сімона прасіла публіку замуціць circle-pit, але ці то публіка не зразумела, ці то вырашыла, што гэта залішняе, але ніхто нічога не замуціў. Затое замуцілі кветкі, падарункі, вялізарны шарж на ўвесь гурт – фаны ўсё ж такі малайцы. Думаю, музыкам было прыемна. Навогул, даволі душэўны атрымаўся канцэрт. Да таго ж даволі доўгі: прыблізна дзьве гадзіны – у Сымоны, напэўна, сапраўды выдатнае здароўе, калі яна ў такім стане можа сабе гэта дазволіць.
Што тычыцца гуку, то тут мяне ўсё больш чым задаволіла, аніякіх відавочных недахопаў я не пачуў. Вакал быў выдатны – што ў прынцыпе асноўнае. Гітарысты таксама малайцы: у некалькіх момантах мужчынскі гроўл у адсутнасьці Сымоны, дапоўнены адпаведнымі гітарамі, нагадваў навогул ледзь ня блэк-метал – ня ведаю, адкуль у мяне ўзялася такая асацыяцыя, але нешта такое было. Спадабаўся клавішнік – вельмі жывы і харызматычны персанаж: увесь час даваў жару. Ды й увогуле, музыкі класна ўзаемадзейнічалі з залай і не давалі засумаваць, любілі падыграць адно аднаму на чужым інструменьце. Шчыра дзякавалі беларускай публіцы, адзначылі, што менавіта гэты канцэрт зьяўляецца юбілейным, пяцідзясятым у іхным туры.
Асьвятленьне было адметным плюсам усяго канцэрта, вельмі добра дапаўняла музыку, патрэбным чынам зьмяняла характар ды колер, У некаторыя моманты пакідала бачнай на сцэне адну толькі Сімону, што выглядала проста выдатна.
Скончыла Epica свой сэт манструозным трэкам “Consign to Oblivion” (глядзіце на відэа) і пайшла, каб крыху пазьней выйсьці да фанатаў раздаваць аўтографы і фатаграфавацца. Цікавы і якасны атрымаўся канцэрт. Мяркую, абсалютная большасьць не пашкадавала. Дзякуй арганізатарам – канцэртнаму агентству Rock On.
Тэкст: Уладзіслаў Беленькі ch1basik
Пераклад: Ян Мачульскі Christian
Фота: Зьміцер Сачыўка GotieRipper
Унізе некалькі відэафрагментаў з канцэрта: Monopoly On Truth, Unleashed, Design Your Universe, Blank Infinity, The Phantom Agony, Cry For The Moon + drum solo, Consign To Oblivion.
0 каментароў