У Баранках зараз ўсе вельмі складана з сэйшанамі — людзей туды прыходзяць ну зусім мала. Вельмі сорамна за горад, бо я нарадзіўся там і з большасьцю металёвай тусоўкі быў знаёмы. Чаму так здарылася? А халера яго ведае! Можа, эканамічны крызіс, які, нажаль, нічога не зрабіў з цягай да алкаголю. Большасьць маіх знаёмых зараз ахвотна дзёўбне піўка, седзячы на дзіване, чым патраціць грошы на білет. Сорамна… А что ў Гародні? Тут, канешне, не ўсе так сумотна. Магу, дарэчы, сказаць, что сітуацыя значна палепшылася у апошнія гады (спадзяюся, дзякуючы актывізацыі металёвых дзейнасьці і арганізацыі канцэртаў розных напрамкаў), але ж гадоў пяць назад металісты былі сапраўднай суполкай, а зараз — гэта ўсе больш індывідуальны спосаб існавання. Зноў жа — нажаль. Адчуваецца раздробленасьць.
Так гэта, ці не, але я прашу ў вас прабачэння, за ныццё. Я наогул аптыміст і веру у сьветлую будучыню «цяжкай» музыкі ў нашай краіне, бо хто, як не мы, маем вялізарную і багатую спадчыну! Не, не так… СПАДЧЫНУ! — вось, як трэба. =)
канешне, абавязкова. бо яя заліў усе фоты, што выйшлы удзячнымі, з дублямі, каб можна было паглядзець варыянты і на свой густ запампанаваць! ) Дзякуй за водгук. Не шык-мадэрн здымкі, але ж лепей чым нічога ў тых ўмовах у якіх я працаваў! )
А што ў Горадні ды Баранках?
Вунь там зьявіўся першы сапраўдны беларускі дум-гурт, а ў другіх стабільныя метал-сэйшны, якіх, дарэчы, няма ў большасьці нашых дробных гарадоў.
Але, нажаль, здаецца мне, што металёвая суполка зараз у заняпадзе нейкім і пачалася гэтая «разруха» гадоў пяць таму назад. А можа, я ўсе сябе выдумаў, альбо гэтая брыдкая тэндэнцыя толькі ў Гародне ды Баранавічах? Як вы лічыце, сябры?
Зьнята цікава першае відэа, але мабыць без амерыканскай цягі да экшн-шоў, каб гэта ўсё глядзелася як міні-блакбастар ААА-класа)
Не-не-не, SEKTEMTUM (Францыя) добра так праехалiся па тру блэку (у кадры бачны й Mayhem й Mutilation, адпаведна сд дый цi-шот), даведзенны да абсурду лезунг пачатку 90-х «Never stop the madness», якi знайшоу свае увасабленне у гэтым вiдэа. Такiм чынам зместу тамака нашмат больш, чым падаецца адразу.
Зьнята цікава першае відэа, але мабыць без амерыканскай цягі да экшн-шоў, каб гэта ўсё глядзелася як міні-блакбастар ААА-класа) Вось другое good, але ж усё роўна ня тое, прыгожа, якасна, але зусім не як маленькае кіно.
ну толькi што.
Я лiчу, што амерыканскi метал, за пэунымi выняткамi — гэта выключна камерцыйная музыка, у горшым сэнсе…
І зноў жа, ну вось падабаюцца мне яны, і з амерыканшчыны яны знаходзяцца сярод невялічкай колькасьці гуртоў, які мне на самой справе падабаюцца. Гэта тыповы амерыканскі метал, але я знайшоў штосьці для сябе, нешта адгукнулася на іх музыку.
упс…
Ўсё ж такі паглядзець цікава і трэба, хаця б з-за таго, што выдатны кавер і выдатнае відэа.
І вялікі дзякуй за такую абгрунтаванасць, прыемна было чытаць і адказваць.
Дзякуй за пост, Johnson!
Памятайце, браткі, метал аб'яднае, а разам мы моц!!!
І сапраўды, мне цяжка нават уявіць, что пройдзе час і я аднойчы скажу зпазаранку: «Усе, хопіць мне AcDc, Dio, Immortal… цяпер буду слухаць Алеграву». Не, гэтага ніколі не будзе, бо ў здраднікі не запісваўся)) Да і не магчыма наогул зьмяніць тое, што з'яўляецца тваёй сутнасьцю.
Як уcё пачыналася?
Калiсьцi даўно, у другiм цi трэцiм класе – зараз ўжо не ўспомнiць, я гадзiнамi круцiў адну касету, якую аднойчы знайшоў у бацькавай калекцыi. Тады я яшчэ не ведаў, что гэта за музыка, але слухаючы яе, я проста вар’яцеў! Не разумея нiводнага слова, я мог тым не меньш цэлы дзень падпяваць, спрабаваць адстукаць рытм на кардонавых скрынках, беспаспяхова падбiраць гэтую музыку на пiянiна (мацi ў мяне працавала выкладчыцай у музычнай школе — мяне таксама навучыла граць на фа-но)…
Праз некалькi гадоў, калi я ўжо добра ведаў пра рознiцу памiж хэвi ды паўэр металам, на памяць мог расказаць бiяграфiю ўдзельнiкаў гурта Металiка, сам граў у сваёй першай бандзе, да мяне выпадкова трапiў дыск Rainbow. Паслухаўшы Kill the King, Starstruck, Do You Close Your Eyes ды iншыя песнi, я адразу прыгадаў нашу старую маленькую кватэрку, бацькаў магнiтафон… i зразумеў, што знайшоў музыку дзяцiнства: тую самую, пад якую бавiў час яшчэ дзiцём. Такiм чынам, шмат гадоў таму, нават цалкам гэтага не разумеючы, мага сказаць, я i апынўся ў радах металхэдаў… Дарэчы, дзякуй таце за яго добры густ, бо хто ведае, як бы пайшоў мой лёс, калi б замест пласцiнак Deep Purple, Queen ды iнш. бацька слухаў Фiлю Кiркорава.
Колькi часу мiнула, шмат чаго змянiлася… Школа, унiверсiтэт, праца… Няма на свеце Роннi Джэймса Дзiо, няма бацькi… Кудысьцi знiклi старыя сябры, ды з’вiлiся новыя, згасла полымя кахання, якое, здавалася, будзе грэць сэрца ўсё жыццё… Не змянiлася толькi адно: мая любоў да металу ды сапраўднага року. Колькi я на працягу свайго жыцця праслухаў рок-музыкi, бясконца чуя нешта такшталт: “Жудасць! Як мага гэта слухаць?” альбо “Вось пабачыш: параз два-тры гады ты пасталееш ды кiнеш гэтае гпуства.” Не, не кiнуў. Шчыра кажучы, нават спрабаваў, але не атрымалася. Цi гэта благаславенне, цi праклён – не ведаю, але ўпэўнены, што метал ды музыка ўвогуле застануцца са мной назаўсёды, бо жыццё мяняецца i часам здаецца, быццам, цябе цiкавяць ужо зусiм iншыя рэчы… Але толькi пачуеш (мабыць ужо ў 1000-ны раз) Judas Priest, Pantera цi iнш. – i адчуваеш, як закiпае кроў.
Лёс сапраўднага металiста няпросты, але хiба ж мы будзем скардзіцца? Як там спяваецца ў песне працягвальнiкаў справы AC/DC – гурта Airborne? — No way but the hard way!
Электроншчына ў самым пачатку трэка гэта Intro, таму што наздымалі шмат матэрыялу і не жадалі, каб ён прападаў. Пачатак мне і самому не падабаецца, але, калі Вы можаце па адной песьне ацаніць усю творчасць гурта, тады вялікі respect і запрашаю ў нашу каманду. Мне да такога ўзроўню яшчэ расьці і расьці.
Так гэта, ці не, але я прашу ў вас прабачэння, за ныццё. Я наогул аптыміст і веру у сьветлую будучыню «цяжкай» музыкі ў нашай краіне, бо хто, як не мы, маем вялізарную і багатую спадчыну! Не, не так… СПАДЧЫНУ! — вось, як трэба. =)
Вунь там зьявіўся першы сапраўдны беларускі дум-гурт, а ў другіх стабільныя метал-сэйшны, якіх, дарэчы, няма ў большасьці нашых дробных гарадоў.
Ну вось падабаюцца яны мне)
Зьнята цікава першае відэа, але мабыць без амерыканскай цягі да экшн-шоў, каб гэта ўсё глядзелася як міні-блакбастар ААА-класа) Вось другое good, але ж усё роўна ня тое, прыгожа, якасна, але зусім не як маленькае кіно.
І зноў жа, ну вось падабаюцца мне яны, і з амерыканшчыны яны знаходзяцца сярод невялічкай колькасьці гуртоў, які мне на самой справе падабаюцца. Гэта тыповы амерыканскі метал, але я знайшоў штосьці для сябе, нешта адгукнулася на іх музыку.
Ўсё ж такі паглядзець цікава і трэба, хаця б з-за таго, што выдатны кавер і выдатнае відэа.
І вялікі дзякуй за такую абгрунтаванасць, прыемна было чытаць і адказваць.
Дык добра, што толькi у сябе на Радзiме, бо гэнны шлак слухаць…
Ды за шмат гэткiх, напрыклад:
www.youtube.com/watch?v=karDU2TpDT0
цi напрыклад вось гэты:
www.youtube.com/watch?v=NspqUmnMzRA
ну толькi што.
Я лiчу, што амерыканскi метал, за пэунымi выняткамi — гэта выключна камерцыйная музыка, у горшым сэнсе…
упс…
Памятайце, браткі, метал аб'яднае, а разам мы моц!!!
І сапраўды, мне цяжка нават уявіць, что пройдзе час і я аднойчы скажу зпазаранку: «Усе, хопіць мне AcDc, Dio, Immortal… цяпер буду слухаць Алеграву». Не, гэтага ніколі не будзе, бо ў здраднікі не запісваўся)) Да і не магчыма наогул зьмяніць тое, што з'яўляецца тваёй сутнасьцю.
Калiсьцi даўно, у другiм цi трэцiм класе – зараз ўжо не ўспомнiць, я гадзiнамi круцiў адну касету, якую аднойчы знайшоў у бацькавай калекцыi. Тады я яшчэ не ведаў, что гэта за музыка, але слухаючы яе, я проста вар’яцеў! Не разумея нiводнага слова, я мог тым не меньш цэлы дзень падпяваць, спрабаваць адстукаць рытм на кардонавых скрынках, беспаспяхова падбiраць гэтую музыку на пiянiна (мацi ў мяне працавала выкладчыцай у музычнай школе — мяне таксама навучыла граць на фа-но)…
Праз некалькi гадоў, калi я ўжо добра ведаў пра рознiцу памiж хэвi ды паўэр металам, на памяць мог расказаць бiяграфiю ўдзельнiкаў гурта Металiка, сам граў у сваёй першай бандзе, да мяне выпадкова трапiў дыск Rainbow. Паслухаўшы Kill the King, Starstruck, Do You Close Your Eyes ды iншыя песнi, я адразу прыгадаў нашу старую маленькую кватэрку, бацькаў магнiтафон… i зразумеў, што знайшоў музыку дзяцiнства: тую самую, пад якую бавiў час яшчэ дзiцём. Такiм чынам, шмат гадоў таму, нават цалкам гэтага не разумеючы, мага сказаць, я i апынўся ў радах металхэдаў… Дарэчы, дзякуй таце за яго добры густ, бо хто ведае, як бы пайшоў мой лёс, калi б замест пласцiнак Deep Purple, Queen ды iнш. бацька слухаў Фiлю Кiркорава.
Колькi часу мiнула, шмат чаго змянiлася… Школа, унiверсiтэт, праца… Няма на свеце Роннi Джэймса Дзiо, няма бацькi… Кудысьцi знiклi старыя сябры, ды з’вiлiся новыя, згасла полымя кахання, якое, здавалася, будзе грэць сэрца ўсё жыццё… Не змянiлася толькi адно: мая любоў да металу ды сапраўднага року. Колькi я на працягу свайго жыцця праслухаў рок-музыкi, бясконца чуя нешта такшталт: “Жудасць! Як мага гэта слухаць?” альбо “Вось пабачыш: параз два-тры гады ты пасталееш ды кiнеш гэтае гпуства.” Не, не кiнуў. Шчыра кажучы, нават спрабаваў, але не атрымалася. Цi гэта благаславенне, цi праклён – не ведаю, але ўпэўнены, што метал ды музыка ўвогуле застануцца са мной назаўсёды, бо жыццё мяняецца i часам здаецца, быццам, цябе цiкавяць ужо зусiм iншыя рэчы… Але толькi пачуеш (мабыць ужо ў 1000-ны раз) Judas Priest, Pantera цi iнш. – i адчуваеш, як закiпае кроў.
Лёс сапраўднага металiста няпросты, але хiба ж мы будзем скардзіцца? Як там спяваецца ў песне працягвальнiкаў справы AC/DC – гурта Airborne? — No way but the hard way!