Хочацца пажадаць Вам і ў будучыні поспехаў на гэтым попрышчы. А яшчэ я шчыра мару пра тое, каб белаурская металёвая суполка ніколі не зьнікла ў часовай катавасіі і не растварылася сярод папсовага дэбілізму і грашовай істэрыі…
Прыйшоў да металу параўнальна позна. Але моцна. Не застаў аніводную з тых тусовак кшталту Які, Алеі, Феліксу, той самы Металфронт не закрануў.
Першае з пачутага, што можна сказаць менавіта СЛУХАЎ — то была ABBA. Гэта ўвогуле пачатковая школа. Потым да 16 гадоў былі хістаньні па стылях з ухілам у цяжар: Король и Шут, Rammstein, Linkin Park, Korn, System of a Down, Papa Roach, Bullet For My Valentine…
Ніколі не цягнула да хіп-хопу: міма прайшоў надта папулярны Eminem і да т.п. З іншага боку — ня меней папулярны Slipknot заўсёды падаваўся бессэнсоўнай какафоніяй. У музыцы павінна быць мелодыка — гэта ўсьвядоміў і яно ёсьць важным правілам і дагэтуль.
У 16 год убачыў DVD Iron Maiden — Death on the Road (2005). Тады ўсё і зразумеў. Потым быў Accept, Manowar. І першая метал-тусоўка — невялічкі інтэрнэт-форум. Дагэтуль зь цеплынёю успамінаецца. Форум пражыў нядоўга. І ўжо ў 17 я стаяў сам-насам перад энтузіязмам распачынаць нейкі новы рух у беларускай металічнай плыні. Так у 2008 годзе нарадзіўся BelMetal. Якія цікавыя рэчы адбываліся — усё гэта было сказана ў маім інтэрв'ю да першых угодак існаваньня сайта BelMetal.org
Цікавая з'ява — большая частка з нас стала слухаць металёвую музыку, так ці інакш, пад уплывам старэйшага пакалення, але ж, як яны — тыя, хто нас выхоўваў — да ўсяго гэтага прыйшлі?
Я ведаю, што мой старэйшы братэльнік набраўся усяго гэтага са школы, дзе многія фантацелі ад русскага рока з фільмаў «Брат» і «Брат 2», а яшчэ, я сам памятаю, калі мяне маленькага збіралі у дзіцячы садзік, то па целіку паказвалі ў «Добрай раніцы, Беларусь» кліпы Рамштайна, Горкага парку і Найка Барзова… цяпер такога не ўбачыш, нажаль…
У мяне метал сям'я! Бацька ў маладосці ганяў на байку, а мацi падзяляла яго густы. Бацька прывучаў мяне да добрай музыкі з дзяцінства, уключаў Scorpions, Europe, Queen, Deep Purple, Metallica, Judas Priest, Iron Maiden, Motörhead, Kiss. Але гэтая музыка засталася ў дзяцінстве, у гадоў 12 я пачула Rammstein, затым доўга слухала Арыю ))) І ў 15 пазнаёмілася з Children of Bodom, Dimmu Borgir і Cradle of Filth… думаю, многія пачыналі з гэтых гуртоў )) ) Потым доўга шукала СВАЁ, слухала Grindcore, mdm, dm, folk, і знайшла сябе ў BM і DSBM. Працягваю слухаць і шукаць новыя каманды да гэтага часу… і з упэўненасцю магу сказаць, што я знайшла сябе цалкам!
P.S. Параўнальна нядаўна, дзякуючы аднаму знаёмаму з Архангельска, я з цікавасцю стаўлюся да Slamming Brutal Death.
Пайшло ад старэйшага брата. Угараў па гэтай вашай Арыі з другога класа, у чацьвёртым набыў першую саколку «Ночь короче дня». У пятым упершыню услышаў Gods Tower, Vicious Crusade і Apraxia. Падумаў ні.уя сабе! А таксама Mayhem, Cannibal Corpse і Limbonic Art, лол. Усё выключна на касэтах. Пасьля пятага жа намагаўся адгадаваць хаер упершыню. У выніку адгадаваў у сёмым. Неяк так.
А я… А я спачатку не любіў усю гэтую трасцу. Але такі ў таты былі касеты ды дыскі з квін. Потым, што цікава, БАБУЛЯ(нечаканка!) паказала мне Пінк Флойд. Заўсёды казала, што гэта элітарная музыка. Потым у школе з сябрамі крыху слухаў сістэму ды карноў розных. Але ня вельмі кранала. Самае то пачалося пасля таго, як я палсухаў Найтвіш. Апасля вычытаў у журнале «Мір Фантастыкі» пра Блайд Гардыян ды Піпідэміі розныя. Знайшоў, пачаў слухаць. Люта штырыла. А потым на каменнай горцы з'явіўся магаз, дзе я набыў складанку Бурзум ды складанку Бал-Сагат. Шчэ Тэрыён слухаў. З тых часоў мае любімыя гурты гэта Бал-Сагат, Блайнды ды Найтвіш.
Што датычыцца да мяне, то да металёвай суполцы мяне зьвярнуў старэйшы брат. Дзякуючы яму ў нашай хаце былі касеты Metallica, Scorpions, NRM, Rammstein і КИШ. Канешне, будучы зусім малым, я мала чаго разумеў тады. Амаль, як зараз я разумею ў math metal, но зацікаўленасьць была адчувальная.
І вось цяпер, гледзячы на ўвесь час, пройдзены з дзяцінства, неяк асабіста адчуваеш, что металёвая музыка — гэта не толькі «роў дзікі», але ж і непамерная глыбіня сваеасаблівага сьветапогляду…
А яшчэ памятаю, мне было 10 гадоў. Са Смаленска прыехала сястра. Мама з ёй пайшла па крамах, а я з татам застаўся дома. Ён уключыў «сапраўдную музыку, з яго часу». Гэта быў Квін. Памятаю, што з першых хвілін і да канца, пад гэтыя мелодыі, я скакаў па ўсёй кватэры як ашалелы.
Брус Дзікінсан рыдае крывавымі слязьмі.
Першае з пачутага, што можна сказаць менавіта СЛУХАЎ — то была ABBA. Гэта ўвогуле пачатковая школа. Потым да 16 гадоў былі хістаньні па стылях з ухілам у цяжар: Король и Шут, Rammstein, Linkin Park, Korn, System of a Down, Papa Roach, Bullet For My Valentine…
Ніколі не цягнула да хіп-хопу: міма прайшоў надта папулярны Eminem і да т.п. З іншага боку — ня меней папулярны Slipknot заўсёды падаваўся бессэнсоўнай какафоніяй. У музыцы павінна быць мелодыка — гэта ўсьвядоміў і яно ёсьць важным правілам і дагэтуль.
У 16 год убачыў DVD Iron Maiden — Death on the Road (2005). Тады ўсё і зразумеў. Потым быў Accept, Manowar. І першая метал-тусоўка — невялічкі інтэрнэт-форум. Дагэтуль зь цеплынёю успамінаецца. Форум пражыў нядоўга. І ўжо ў 17 я стаяў сам-насам перад энтузіязмам распачынаць нейкі новы рух у беларускай металічнай плыні. Так у 2008 годзе нарадзіўся BelMetal. Якія цікавыя рэчы адбываліся — усё гэта было сказана ў маім інтэрв'ю да першых угодак існаваньня сайта BelMetal.org
Я ведаю, што мой старэйшы братэльнік набраўся усяго гэтага са школы, дзе многія фантацелі ад русскага рока з фільмаў «Брат» і «Брат 2», а яшчэ, я сам памятаю, калі мяне маленькага збіралі у дзіцячы садзік, то па целіку паказвалі ў «Добрай раніцы, Беларусь» кліпы Рамштайна, Горкага парку і Найка Барзова… цяпер такога не ўбачыш, нажаль…
P.S. Параўнальна нядаўна, дзякуючы аднаму знаёмаму з Архангельска, я з цікавасцю стаўлюся да Slamming Brutal Death.
Чым падрабязьней, тым лепш!
Яшчэ з раніцы пачаў пісаць камент, але доўгая нейкая гісторыя, ды так і няма часу напісаць…
І вось цяпер, гледзячы на ўвесь час, пройдзены з дзяцінства, неяк асабіста адчуваеш, что металёвая музыка — гэта не толькі «роў дзікі», але ж і непамерная глыбіня сваеасаблівага сьветапогляду…