Джон Пятручы: 11 лепшых прог-рок альбомаў усіх часоў

Апублікавана 22 чэрвеня 2012, 10:11 у Пясочніца

Джон Пятручы не мае патрэбы ў прадстаўленні. Гітарыст-віртуоз, заснавальнік «Dream Theater» і «Liquid Tension Experiment», удзельнік праекту «G3», адзін з лепшых гітарыстаў сучаснасці. У 2010 г. часопісам «Guitar Player» быў прызнаны «лепшым гітарыстам у накірунку метал» («Best Metal Guitarist»).

Што можна яшчэ дадаць? Застаецца толькі даведацца, якая музыка, якія выканаўцы найбольш ўплывалі на станаўленне асобы такога вялікага інструменталіста.

— Я б сказаў, што маё знаёмства з прог-рокам адбылося, калі я пачуў гурт «Yes», — кажа Джон Пятручы, гітарны кароль «Dream Theater». — Калі я рос і пачынаў станаўенне як музыкант, я слухаў у асноўным класічны рок — Цэпелінаў, AC/DC, Сабат. З новай музыкай мяне звычайна знаёміў старэйшы брат майго сябра. «Вы павінны гэта пачуць, — казаў ён і працягваў нам копію „Fragile“ (альбом гурта „Yes“ — L.K.)»

Па словах Пятручы, "Fragile" запальваў нешта ў яго душы, і ён зразумеў, што рок можа выходзіць па-за межы ўсталяваных музычных структур. «Спевы „Yes“ былі даўжэйшымі за 3 хвіліны, — кажа ён, — а іх гучанне не абмяжоўвалася выкарыстаннем гітары, басу і барабанаў. Тут былі клавішы, шмат клавіш. Музыканты не зацыкліваліся на памерах 4/4».

Да моманту, калі Джон Пятручы вучыўся ў прэстыжным музычным каледжы Берклі, яго густы былі ўжо сфарміраванымі. У Берклі ён і басіст Джон Маюн, яго сябар яшчэ з сярэдняй школы, сустрэлі барабаншчыка Майка Партнога. Утрох хлопцы аснавали праект, які нараклі «Majesty». Менавіта яму ў будучым мелася стаць сусветна вядомым «Dream Theater».

— Мы проста пісалі такую музыку, якая ў нас атрымлівалася, — кажа Пятручы. — Людзі, пачуўшы першы альбом «Dream Theater» ці некаторыя з нашых дэма, пыталі:«Вы што, хлопцы, паходзіце з Канзасу? Ваш саўнд вельмі падобны да некаторых прог-гуртоў адтуль. — Гэта было дзіўна, бо мы паходзілі з Лонг-Айленда (Нью-Ёрк), былі значнымі прыхільнікамі „Rush“, „Yes“ і аматарамі року і металу».

Дух прагрэсіўнага року і музычны вопыт, назапашаны з яго падлеткавых гадоў аказалі істотны ўплыў на Пятручы як музыканта і аўтара песень. "Я слухаў свае інстынкты, — кажа ён. — І маім самым вялікім жаданнем як музыканта было паспрабаваць зрабіць нешта новае, чаго яшчэ ніхто не рабіў".

Dixie Dregs — Night Of The Living Dregs (1979)

Сціў Морс — мой любімы гітарыст на ўсе часы. Гітарны рок такога выканання адчыняе мае вочы. Хуткія, чыста выкананыя 16-я ноты, пераходзячыя ў акорды нагадваюць мне тое, што робяць скрыпачы са сваімі эцюдамі. Такая паслядоўнасць нот выводзіць песні на новы ўзровень.

Аднойчы я вырашыў, што хацеў бы стаць лепшым як гітарыст, і пачаў звяртацца да інструментальнай музыкі. The Dregs, Al Di Meola, Allan Holdsworth — усе яны аказалі на мяне рэальны ўплыў

Iron Maiden — Piece Of Mind (1983)

Многія не лічаць «Piece Of Mind» прагрэсіўным альбомам. Але з майго боку было б недаглядам не ўключыць яго ў мой спіс. Я пачаў слухаць Мэйдэнаў з альбому «The Number Of The Beast», але менавіта «Piece Of Mind» я заслухваў да дзірак.
Я думаю, што гэта першы альбом, дзе я вывучыў усе гітарныя партыі. Я ведаў кожную ноту, кожнае сола. Дзякуючы гэтаму я даведаўся, як музыкі пішуць свае песні і робяць на іх аранжыроўкі. Мэйдэны таксама былі ў гісторыі. Не мае сэнсу, што гісторыя ўзята з кнігі, фільма ці ўяўляе сабой проста нешта арыгінальнае. Яна стварае шмат яркіх вобразаў.
Па розных прычынах мне падабаюцца абодва гітарысты. Адна з галоўных прычын, чаму я граю партыі Эдрыяна Сміта, заключаецца ў яго прыгожых вібрата. Я б сказаў, што «Piece Of Mind» запавольвае сваю хуткасць, і калі я чую ноты на палове хуткасці «rrraaaaahhhh, rrraaaaahhhh», тады я разумею, што такое сапраўднае вібрата.
А сола Дэйва Мюрэя вясёлыя. Ён рабіў шмат легата і іншыя уаў-уаў рэчы, характэрныя для рок-н-ролу. Вялікі музыкант.

Marillion — Misplaced Childhood (1985)

Мой сябар Кіт Лідхам, які быў на два гады старэйшы за мяне, падсадзіў мяне на «Marillion». «Ты павінен пачуць гэтую групу!» — Вось як гэта было. Я паслухаў «Misplaced Childhood», і падумаў: «Ух ты!" Я згубіўся ў ім. Гэта адзін з тых запісаў, які становіцца саўндтрэкам пэўнай падзеі ў вашым жыцці.
Калі вы можаце дасягнуць узроўню «Misplaced Childhood», то адчуеце прыход да нірваны!
Акрамя таго, гэта першы прыклад, я думаю, у прагрэсіўнай музыцы, дзе тэксты так кранаюць душу. Гэта не нейкая выдуманыя гісторыя. Тыя эмоцыі, якія выражаюцца праз гэтую неверагодную музыку, аказалі вялікі ўплыў на мяне, як аўтара лірыкі і музыкі".

Metallica — Master Of Puppets (1986)

Манументальны альбом для мяне. Гітарны гук такі, да якога я працягваю імкнуцца. Гэтакая шчыльнасць, буркатанне, рыфлёнасць, магутнасць правай рукі — усё стала важным для «Dream Theater». Гэта аснова асноў музычнай піраміды DT.
Канешне, я чуў і некаторыя раннія песні «Metallica» перад «Лялькамі», але цалкам я закахаўся толькі ў дадзены альбом. Людзі могуць сказаць: «Ён не такі ўжо і прагрэсіўны», але яно так. Песні па даўжыні, памерах і гітарным гуку з дакладнай, цяжкай рытмікай правай рукі — гэта тое, што стала неабходным для гуку «Dream Theater».

Ozzy Osbourne — Diary Of A Madman (1981)

Вось стылістычны прыклад, дзе музычны фон вельмі цёмны і класічны. Дадайце сюды Рэндзі Роўдса, сапраўднага герой гітары, і вы атрымаеце нешта звышдзіўнае.
У руках Рэндзі электрагітара была моцнай жывой кампазіцыйнай сілай. Яна адрознівалася ад «Yes» і «Marillion». Выкананне Рэндзі было файным ва ўсім.
Класічны ўплыў на акордавую прагрэсію і мінорнае гучанне — скажыце мне, ці не чуеце вы гэта ў Dream Theater? Вельмі важны рэліз.

Pink Floyd — The Wall (1979)

«Dark Side Of The Moon» — значны альбом, аднак «Сцяна» прадстаўляе сабой прагрэсіўную музыку іншым вобразам. Гэта не запоўненыя шалёнымі аранжыроўкамі песні, гэта хутчэй складаная і глыбокая гісторыя, перададзеная музыкай і тэкстамі. Так ці інакш, флойды былі ў стане звязаць усё разам".
Яно як вялікая ідэя, што проста прымушае рухыцца наперад. І справа не ў тым, што ў вас канцэптуальныя песні і нават канцэптуальны альбом. З альбому «The Wall» ўсё: альбом, песні, вершы, гастролі, кіно — усё з'яўляецца часткай адной гісторыі.
І, вядома, ёсць Дэвід Гілмар — бліскучы блюзавы гітарыст з поўным разуменне аб тым, як выкарыстоўваць свой інструмент, каб ствараць мелодыі.

Return To Forever — Romantic Warrior (1976)

Я быў буйным прыхільнікам творчасці Ал Дзі Меолы. «Casino» было значным рэлізам для мяне, асабліва калі я пачаў лепш граць на гітары і хацеў удасканальвацца яшчэ больш. Альбом асадзіў мой пыл. Таму ад «Casino» я пераключыўся на «Return To Forever».
Тут, напэўна, больш ф'южнавых тэм, як у «The Dregs», што былі вельмі добрай бандай, граючай ф'южн, і гэта ёсць важны элемент у творчасці «Dream Theater». Калі мы сабраліся разам, то пачалі граць музыку не толькі як прогеры «Yes» і «Rush» з доўгімі песнямі і апавяданнямі, але і з адхіленнем у метал, як Мэйдэн.
Да таго ж мы выкарысталі усе магчымасці фьюжна з моцным акцэнтам на інструментальны феерверк. Усе імкнуцца быць на вяршыні валодання сваімі інструментамі з магчымасцю імправізаваць. Дзякуй альбому «Romantic Warrior»

Rush — 2112 (1976)

«Rush» — мая самая любімая і самая ўплывовая на мяне група. Простая канцэптуальная ідэя альбома расказвае неверагодную гісторыю, выкарыстоўваючы песні ў якасці сродкаў. Я хацеў бы згубіцца ў гэтым альбоме. Я хацеў бы ведаць, што яны хацелі сказаць. «Хто гэты незнаёмец? Што адбываецца?» Альбом пераносіць цябе ў іншы свет.
Акрамя свайго неверагоднага барабаннага майстэрства Ніл Пірт склаўся як лірык. Я б сказаў, што ён аказаў на мяне самы буйны ўплыў у гэтым стаўленні. Тое, як развіваецца апавяданне, з'яўляецца сапраўды дзіўным. Гэта прыцягвае мяне і па сённяшні дзень. «2112» з'яўляецца адным з лепшых альбомаў, які я калі-небудзь чуў.

Rush — Hemispheres (1978)

Я памятаю, калі яны ўпершыню зыгралі «The Trees», я падумаў:«Вау! Хто гэта спявае?» Голас Гедзи Лі быў вельмі высокі. Я вярнуўся і пераслухаў першы запіс «Rush». І я падумаў: «Мужык, чалавек не можа так спяваць!» Вось што зрабіла запіс такім прывабным.
Вы атрыміваеце тут усё. Доўгія спевы, нетрадыцыйныя аранжыроўкі, пашыраныя інструментальныя пасажы. «Rush» не баяліся ламаць свае песні, каб потым вярнуцца ў папярэдні рытм.
Дзіўна, наколькі велічна «Rush» гучыць тут. Узаемадзеянне паміж гітарай і басам неверагоднае.

Yes — Fragile (1971)

Гэта альбом, які сапраўды паказаў мне, што аркестроўка можа выйсці за межы нармальнага фармату рок-гурта. Фартэпіяна, арган і аркестравыя гукі, будучы дададзенымі ў рокавую аснову, гучаць вельмі драматычна.
Канешне, я спрабаваў цалкам навучыцца граць спеў «Roundabout». Тут знаходзіцца адна з самых інтрыгуючых гітарных партый Стыва Хоў. Ён грае так, каб гітара знаходзілася «унутры» іншых інструментаў. Гэта не проста тыповы матэрыял гітарыста накшталт: «Ну, я буду граць акорды тут, а там буду граць сола". Ён грае тое, што з'яўляюцца інтэрактыўным, пераплятаючы лініі і матывы.
Там 12-струнная гітара, простая акустыка, электрыка, педалі — усё гэта робіць матэрыя значным. Там так шмат цікавых «прымочак». Стыў даказаў, што яны з'яўляюцца добрым аркестровым элементам для рок-групы.

Yes — Close To The Edge (1972)

Ёсць пэўныя запісы, якія, я памятаю, слухаў так уважліва, быццам бы глядзеў фільм. Вы запамінаеце кожную музычную частку, сэнс якой раскрываецца толькі глыбока ўнутры вас. «Close To The Edge» з'яўляецца адным з такіх запісаў.
Тытульны спеў ламаецца ў сярэдзіне, а за гэтым ідзе вельмі прыгожая мелодыя. Я слухаў яго зноў і зноў і зноў. Буйныя мелодыі, вялікія гукі — гэта ашаламляе. Тут былі ўсе элементы, гук і стыль, тут было ўсё, што мы хацелі узяць да сябе.
Тое ж тычыцца і спеваў. Вы слухаеце Джона Андэрсана, яго высокі голас і багатыя гармоніі. Яно не падобна на тое, што звычайна робіць спявак у рок-гурце. Голас Андэрсана вельмі прыгожы, і ён зрабіў музыку яшчэ больш прыгожай".