Амезарак - Angelus
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Амезарак – Angelus
Satanath Records, 2012
Ну вось і прыйшоў час блэк-метал рэлізаў ад Satanath Records, якія я прытрымаў «на дэсерт». Я не вялікі аматар блэка, але з асноўнымі прадстаўнікамі жанру знаёмы, таму паспрабую быць аб'ектыўным.
Першы рэліз — альбом «Angelus» расейскага гурта (на сёньняшні дзень one-man project) «Амезарак», з горада белых цэркваў ды залатых купалоў — Залатавуста. Як гаворыцца — у ціхім віры чэрці водзяцца.
Першае ўражаньне — кавер-арт. Класічнае, для блэк-метала, афармленьне ў шэра-чорных танах, натуральна з голымі галінамі. Сюжэт вокладкі нямудрагелісты: маленькая нявінная дзяўчынка-анёлачак стаіць, патупіўшы вочкі, а насупраць — чалавек з нажом і нядобрымі намерамі. Страшна? Вы яшчэ буклет ня бачылі! Акрамя тэкстаў песень (парадак якіх чамусьці не супадае з трэклістам), у буклеце можна пабачыць фотаздымкі лідэра гурта ў корпспэйнце, выродлівых немаўлят у коўбах, статую анёла, пятлю, ядзерны выбух, расчлянёнае дзіцё (мяркуючы па ўсім, лялька), прыбітую да ўкрыжаваньня руку і немаўля (усё тая ж лялька) на фоне пентаграмы. Лірыка (дарэчы, рускамоўная), пад стаць афармленьню, працятая нянавісьцю да ўсяго жывога, асабліва да хрысціян.
Вельмі парадавала якасьць запісу і зьвядзеньня. Мяккае гучаньне гітар і ўдарных не стамляе пры працяглым праслухоўваньні, а ўсе інструмэнты выдатна чытаюцца. Дарэчы, саунд нагадаў чымсьці Dark Funeral 94-га году – такі ж цёплы ды лямпавы.
Музычны складнік гэтаксама не расчаравў. Хуткасны і агрэсіўны, у меру сыры блэк-метал, не пазбаўлены меладызму. У некаторых кампазіцыях сустракаюцца тэхнічныя рыфы, што робіць матэрыял яшчэ больш цікавым і рознапланавым. «Адын палка, два струна — я нарвежскі сатана» гэта не пра Амезарак. Гітарныя і басовыя партыі сыграны людзьмі (хаця, хутчэй за ўсё, адным чалавекам) з прамымі рукамі ды халодным сэрцам. Вакал агідны, хаця для дадзенага жанру гэта хутчэй камплімент. Ледзь не апісаўся са сьмеху, калі на кампазіцыі «Проклинатель» (01:09 — 01:13) вакаліст вырашыў са скрыму перайсьці на чысты і пранізьліва закрычаў голасам дзёрзкага гопніка: «Я присягаю», а потым сарваўшыся на скрым: «козлоликому Богу! „
Добрая, моцная праца. Нягледзячы на нейкую наіўнасьць, уласьцівую шматлікім блэк-метал выканаўцам, дадзеная праца валодае сваёй атмасферай© і можа быць рэкамендавана да праслухоўваньня як аматарам жанру, так і радавым металхэдам. Галоўнае не ўспрымаць усур’ёз.
7\10
Satanath Records, 2012
Ну вось і прыйшоў час блэк-метал рэлізаў ад Satanath Records, якія я прытрымаў «на дэсерт». Я не вялікі аматар блэка, але з асноўнымі прадстаўнікамі жанру знаёмы, таму паспрабую быць аб'ектыўным.
Першы рэліз — альбом «Angelus» расейскага гурта (на сёньняшні дзень one-man project) «Амезарак», з горада белых цэркваў ды залатых купалоў — Залатавуста. Як гаворыцца — у ціхім віры чэрці водзяцца.
Першае ўражаньне — кавер-арт. Класічнае, для блэк-метала, афармленьне ў шэра-чорных танах, натуральна з голымі галінамі. Сюжэт вокладкі нямудрагелісты: маленькая нявінная дзяўчынка-анёлачак стаіць, патупіўшы вочкі, а насупраць — чалавек з нажом і нядобрымі намерамі. Страшна? Вы яшчэ буклет ня бачылі! Акрамя тэкстаў песень (парадак якіх чамусьці не супадае з трэклістам), у буклеце можна пабачыць фотаздымкі лідэра гурта ў корпспэйнце, выродлівых немаўлят у коўбах, статую анёла, пятлю, ядзерны выбух, расчлянёнае дзіцё (мяркуючы па ўсім, лялька), прыбітую да ўкрыжаваньня руку і немаўля (усё тая ж лялька) на фоне пентаграмы. Лірыка (дарэчы, рускамоўная), пад стаць афармленьню, працятая нянавісьцю да ўсяго жывога, асабліва да хрысціян.
Вельмі парадавала якасьць запісу і зьвядзеньня. Мяккае гучаньне гітар і ўдарных не стамляе пры працяглым праслухоўваньні, а ўсе інструмэнты выдатна чытаюцца. Дарэчы, саунд нагадаў чымсьці Dark Funeral 94-га году – такі ж цёплы ды лямпавы.
Музычны складнік гэтаксама не расчаравў. Хуткасны і агрэсіўны, у меру сыры блэк-метал, не пазбаўлены меладызму. У некаторых кампазіцыях сустракаюцца тэхнічныя рыфы, што робіць матэрыял яшчэ больш цікавым і рознапланавым. «Адын палка, два струна — я нарвежскі сатана» гэта не пра Амезарак. Гітарныя і басовыя партыі сыграны людзьмі (хаця, хутчэй за ўсё, адным чалавекам) з прамымі рукамі ды халодным сэрцам. Вакал агідны, хаця для дадзенага жанру гэта хутчэй камплімент. Ледзь не апісаўся са сьмеху, калі на кампазіцыі «Проклинатель» (01:09 — 01:13) вакаліст вырашыў са скрыму перайсьці на чысты і пранізьліва закрычаў голасам дзёрзкага гопніка: «Я присягаю», а потым сарваўшыся на скрым: «козлоликому Богу! „
Добрая, моцная праца. Нягледзячы на нейкую наіўнасьць, уласьцівую шматлікім блэк-метал выканаўцам, дадзеная праца валодае сваёй атмасферай© і можа быць рэкамендавана да праслухоўваньня як аматарам жанру, так і радавым металхэдам. Галоўнае не ўспрымаць усур’ёз.
7\10
2 каментара