Bosque / Senthil - “Under the Capricorn Sky” / “Premeditation” (спліт 2006)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Bosque / Senthil
“Under the Capricorn Sky” / “Premeditation” (спліт 2006)
3 + 2 трэкі / 28 + 32 хвіліны
Pale Horse Recordings
Bosque ? партугальскі гурт аднаго чалавека з гратэскна павольнай музыкай. Дыстаршаваная, але празрыстая гітара марудна раўнамерна чаргуе дзве асноўныя ноты, часам грае расслабленыя пераборы ? на двух жа акордах. Голас нібыта намагаецца паўтарыць стогны ахвяраў катаванняў у каменных казематах, а дзесьці выдае аднастайныя завыванні накшталт рытуальных.
На такую музыку звыкла чапляюць цэтлік “пахавальны doom metal”. Наколькі правамерна лічыць яе пахавальнай з пазіцый традыцыйнай “паганскай” музыкі?
Я не ведаю, як гучаць партугальскія пахавальныя галашэнні, але магу вылучыць некаторыя рысы беларускіх. Гэта сярэднятэмпавыя прымітыўныя песні, у кожнай з якіх шмат разоў паўтараецца адна меладычная фігура на дзвюх-трох нотах па схеме падвышэнне?спад тону без чаргавання танальных цэнтраў, магчыма дапоўненая ў канцы і/ці ў пачатку некалькімі складамі нетанальнага рэчытатыву (то бок звычайнага прыгаворвання). Апошняя нота пры гэтым дамінуе над астатнімі. Памер і рытмічны малюнак гэтага “рыфа” на працягу песні прыкладна адны й тыя ж; яны вагаюцца ў залежнасці ад імправізацыі спявачкі ды памеру кожнага новага радка.
Відавочна, музыка Bosque адпавядае гэтым песням, прынамсі, што датычна шматразовых паўтораў ды абмежаванага набору нот. Таксама трэба зазначыць, што паколькі іх музыка не выкшталцоная ні тэхнічна, ні меладычна і таму не зможа задаволіць тых, хто шукае у музыцы спартовай віртуознасці ці цікавых рыфаў, то яна пакідае ўражанне прыдуманай адмыслова для нейкага рытуалу. Асабліва гэта тычыцца першай кампазіцыі.
Прыкра, аднак, чытаць у буклеце кароткі зварот Bosque да слухача, прасякнуты эгацэнтрызмам і неўрастэнічным самалюбаваннем. То бок, уся “традыцыйнасць” музыкі ? мабыць, адно несвядомая флуктуацыя капрызнага “я” гэтага партугальца.
Senthil ? штатаўскі праект фармальна таго ж стылю, але іншага характару. Бясконцых паўтораў тут няма, гітарныя партыі знарочыста хаатычныя, атанальныя і, у адрозненне ад Bosque, дзе-нідзе аздоблены прыглушкай. Пануе сучасны металкораўскі хаос (у праекцыі на марудны дум, зразумела). З дапамогай розных сэмплаў, эфектаў ды дадатковых электронных інструментаў ствараецца аб’ёмная шумавая тэкстура. Галоўны, а можа, і адзіны плюс гэтага праекту ? голас. Ён то рыкае, то крычыць на розныя лады, нагадваючы збешунелага лесуна. Партыі голасу раскладзены не песенна, а кінематаграфічна, адвольна. Ягонае “харызматычнае” гучанне выяўляе нейкую яскарку ў спеваку як у чалавеку.
З апісанага вышэй зразумела, што музыка Senthil як не гучыць рытуальна, гэтак і амаль не можа даць эстэтычнага, а пагатоў тэхнічна-спартовага задавальнення, хоць не выключана, што стваральнік закладваў у яе нешта з двух апошніх. Яна найбольш нагадвае гукі кінастужкі і найбольш падыходзіць як саўндтрэк да якой-небудзь дзейнасці.
“Under the Capricorn Sky” / “Premeditation” (спліт 2006)
3 + 2 трэкі / 28 + 32 хвіліны
Pale Horse Recordings
Bosque ? партугальскі гурт аднаго чалавека з гратэскна павольнай музыкай. Дыстаршаваная, але празрыстая гітара марудна раўнамерна чаргуе дзве асноўныя ноты, часам грае расслабленыя пераборы ? на двух жа акордах. Голас нібыта намагаецца паўтарыць стогны ахвяраў катаванняў у каменных казематах, а дзесьці выдае аднастайныя завыванні накшталт рытуальных.
На такую музыку звыкла чапляюць цэтлік “пахавальны doom metal”. Наколькі правамерна лічыць яе пахавальнай з пазіцый традыцыйнай “паганскай” музыкі?
Я не ведаю, як гучаць партугальскія пахавальныя галашэнні, але магу вылучыць некаторыя рысы беларускіх. Гэта сярэднятэмпавыя прымітыўныя песні, у кожнай з якіх шмат разоў паўтараецца адна меладычная фігура на дзвюх-трох нотах па схеме падвышэнне?спад тону без чаргавання танальных цэнтраў, магчыма дапоўненая ў канцы і/ці ў пачатку некалькімі складамі нетанальнага рэчытатыву (то бок звычайнага прыгаворвання). Апошняя нота пры гэтым дамінуе над астатнімі. Памер і рытмічны малюнак гэтага “рыфа” на працягу песні прыкладна адны й тыя ж; яны вагаюцца ў залежнасці ад імправізацыі спявачкі ды памеру кожнага новага радка.
Відавочна, музыка Bosque адпавядае гэтым песням, прынамсі, што датычна шматразовых паўтораў ды абмежаванага набору нот. Таксама трэба зазначыць, што паколькі іх музыка не выкшталцоная ні тэхнічна, ні меладычна і таму не зможа задаволіць тых, хто шукае у музыцы спартовай віртуознасці ці цікавых рыфаў, то яна пакідае ўражанне прыдуманай адмыслова для нейкага рытуалу. Асабліва гэта тычыцца першай кампазіцыі.
Прыкра, аднак, чытаць у буклеце кароткі зварот Bosque да слухача, прасякнуты эгацэнтрызмам і неўрастэнічным самалюбаваннем. То бок, уся “традыцыйнасць” музыкі ? мабыць, адно несвядомая флуктуацыя капрызнага “я” гэтага партугальца.
Senthil ? штатаўскі праект фармальна таго ж стылю, але іншага характару. Бясконцых паўтораў тут няма, гітарныя партыі знарочыста хаатычныя, атанальныя і, у адрозненне ад Bosque, дзе-нідзе аздоблены прыглушкай. Пануе сучасны металкораўскі хаос (у праекцыі на марудны дум, зразумела). З дапамогай розных сэмплаў, эфектаў ды дадатковых электронных інструментаў ствараецца аб’ёмная шумавая тэкстура. Галоўны, а можа, і адзіны плюс гэтага праекту ? голас. Ён то рыкае, то крычыць на розныя лады, нагадваючы збешунелага лесуна. Партыі голасу раскладзены не песенна, а кінематаграфічна, адвольна. Ягонае “харызматычнае” гучанне выяўляе нейкую яскарку ў спеваку як у чалавеку.
З апісанага вышэй зразумела, што музыка Senthil як не гучыць рытуальна, гэтак і амаль не можа даць эстэтычнага, а пагатоў тэхнічна-спартовага задавальнення, хоць не выключана, што стваральнік закладваў у яе нешта з двух апошніх. Яна найбольш нагадвае гукі кінастужкі і найбольш падыходзіць як саўндтрэк да якой-небудзь дзейнасці.
2 каментара