Stigmata: Акустыка і драйв

Апублікавана 19 кастрычніка 2014, 18:07 у Рэпартажы

Stigmata — гурт, што ўдала ўзьнік у патрэбны час і літаральна выбухнуў на піцерскай металкор сцэне, даўно перарос узровень звычайнай часовай папулярнасьці і трывала заняў сваю нішу сярод цяжкіх гуртоў постсавецкай прасторы. Сьведак таму — менскі канцэрт. Нягледзячы на тое, што Stigmata прыязджае кожны год і апошнім разам былі зусім нядаўна, — падчас фестывалю МОСТ выступ іх меў неблагі посьпех — як аншлагам сярод наведвальнікаў, так і шчырым энтузіязмам прыёму.

Упершыню музыкі прывезьлі да нас акустычную праграму ў спалучэньні з паўнавартасным электрычным сэтам, і на працягу больш чым дзьвюх гадзін сьпявалі песьні пра каханьне і сьмерць.

Acoustic...

Роўна а восьмай на сцэне зьяўляюцца музыкі, дзелавіта ўсталёўваюць крэслы, і пачынаецца акустычная частка канцэрту. Спакой музыкаў і агульны лірычны настрой ствараюць атмасферу цёплых, лампавых хатніх пасядзелак пад гітару, дзе зьбіраюцца даўнія сябры і ўспамінаюць улюбёныя песьні маладосьці. Што, аднак, не перашкаджае самым гарачым галовам пачаць свой асабісты слэмчык. Асаблівае прывітаньне п'янаму ў дупель хлопцу з другога паверху, які ўмудраўся перакрыкваць вакаліста, пры тым што ледзь стаяў на нагах. Астатнія пяклі ня так, аднак харавыя сьпевы й дружна ўзьнятыя рукі вартыя заліку — ня кожны раз убачыш такую моцную падтрымку. Спецыяльна дзеля менскага канцэрту музыкі падрыхтавалі некалькі песень, што даўно не выконвалі ўжывую. Канешне, не абышлося бяз жартаў наконт верасьня і пагроз, што граць менавіта гэты трэк гурт ня будзе. Чаканы водгук пераканаў, што былы хіт не губляе сваёй папулярнасьці.

Дзесьці праз гадзіну музыкі сыходзяць адпачыць, папярэдне раючы аддаваць мабілкі сваім дзяўчынам і рыхтавацца да ўгару. Пакуль слухачы з залы дружна накіроўваюцца паліць, можна скласьці ў агульнае ўражаньні ад акустычнай часткі. Яны, безумоўна, станоўчыя. Stigmata такім чынам дэманструе розныя бакі сваёй творчасьці, сярод якіх лірычна-душэўнае выкананьне песень, большасьць зь якіх была першапачаткова дастаткова жорсткай. Ды й Нэльсан, чый голас, што ні кажы, моцны ды прыгожы, мае магчымасьць пасьпяваць ад душы.

...and drive.

Праз пэўны час музыкі зноў на сцэне, зьмяніўшы кашулі і штаны на суколкі і шорты, быццам нейкі нябачны кіроўца пераключыў рэжым вячоры з «цывільна» на «цалкам хардкор». Зала імгненна ператвараецца ў эпіцэнтр навальніцы, зрываюцца зь месца мошэры, што першую палову імпрэзы сумна адпачывалі, нават п'яны ў дупель хлопец з другога паверху дэманструе цуды трываласьці, адрываючыся на танпляцы. Пакуль музыкі жвава скачуць на сцэне, залу праз трэк паглынае магутны сёркл-піт. Праўда, спроба намуціць хардкор-лодачку была ня надта ўдалай. Нягледзячы на працяглы выступ, энергічнасьці музыкаў можна пазайздросьціць, чаго толькі каштуюць моманты, калі гітарыст выконвае саляк на барнай стойцы, ці саскоквае ў натоўп і грае цэлы трэк пасярод піту. Уразіць здольныя і нашыя стэйдждайверы, што праз аднаго ныраюць галавой у падлогу, мінуючы натоўп.

Пасьля насычанай і разнастайнай праграмы музыкі сыходзяць, каб зрабіць агульнае фота з усімі прысутнымі. Са сцэны ляцяць палачкі, бутэлькі з вадой і абяцаньні вярнуцца праз год. Усе задаволеныя і шчасьлівыя.

Падчас дарогі дадому сустракаю п'янага ў дупель хлопца, які выглядае ваяром пасьля бойкі — пабітым, кульгаючым, але шчасьлівым. Прыкладна так адчувала сябе большасьць тых, хто быў на канцэрце, і гэта лепшая з адзнак.

Ужо пасьля ўспамінаецца адсутнасьць звыклай кропкі зь мерчам ды дыскамі і незвычайна брудны для Рэпабліка гук падчас электрычнай часткі. Але гэта ўжо дробязі.

Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Зьміцер Сачыўка