Blessthefall
Апублікавана
у
Рэпартажы
32 Фота
Намаганьнямі арганізатараў з “Wake up!” да нас завіталі чарговыя амерыканскія куміры моладзі, постхардкоршчыкі з Арызоны – Blessthefall. Уладальнікі анёльскага вакалу, здольныя адным сваім выглядам зьвесьці з розуму сярэднестатыстычную аматарку сучасных цяжкіх жанраў, хлопцы былі ў нас упершыню. Прэзентуючы сьвежую кружэлку, ды й проста красуючыся перад фэнамі, яны чакана зьбіраюць амаль поўны клюб.
Праз адсутнасьць падтрымкі ці разагрэву чаканьне выступу зацягнулася аж на паўтары гадзіны. Мабыць, то каварны плян клюбу па продажы піва. Час ад часу хтосьці намагаецца скандаваць імя бэнду, ня вельмі гучна, і іншымі сродкамі бавіць час. Калі ўжо ўсе пасьпелі затарыць і мерч, і напоі, і нават паскакаць па галовах, на сцэне зьяўляюцца тэхнікі – і праз колькі хвілін даюць адмашку пачынаць.
Пад акампанемент радасных крыкаў на сцэне зьяўляецца вакаліст Боў, разьліваючы на фэнаў ваду, і ўсім сваім выглядам выпускаючы прамяні дабрыні. У гэтым ён саступаў толькі бубначу, які ўвогуле сонечна ўсьміхаўся ўвесь канцэрт.
Распалены чаканьнем, народ на танцпляцы адразу йдзе ў адрыў, асабліва тыя, што на першых трэках казачна бразгаюцца з сальта ў падлогу. Падчас доўгіх куплетаў, што сьпяваў басіст, Боў ад душы цешыўся, дэманстраваў гімнастычныя навыкі, раздаваў пятухі і шчыра сімпатызаваў тым, хто вылазіў на сцэну шалець і абдымацца. Дарэчы, абдымацца лезьлі ў большасьці хлопцы…
Спецыяльна для алдовых фэнаў (першаму альбому ўжо сем год – гэта вам ня жарты) адыгралі “старое добрае”, калі не памыляюся, “Guys Like You Make Us Look Bad”. Праўда, калі першы раз музыкі разьвіталіся з залай, гэта няблага так зьдзівіла. Паўтары гадзіны чаканьня дзеля добра калі сарака хвілін музыкі? Нават з выхадам “на біс” атрымалася крыху менш за пяцьдзясят хвілін. Мала для дэбютнага візіту і сольнага выступу, але такі быў сэт. Пасьля для ўсіх жадаючых былі абдымашкі і фота-аўтограф сэсія.
Нельга не адзначыць, што спробы навучыць Боў якімсьці фразам не прасунуліся далей за гучнае “ўсё заябісь”, а на кожнае пытаньне адказ быў “йеееее” – вось яны, шчасьлівыя фэны.
Відавочна, нягледзячы на агідна кароткі сэт і ня надта шыкоўныя гук і сьвятло, Blessthefall выканалі сваю мэту – іх чакалі, іх слухалі, і яны зьявіліся. І, канешне, абяцалі вярнуцца.
Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Вольга Вячэрская
Праз адсутнасьць падтрымкі ці разагрэву чаканьне выступу зацягнулася аж на паўтары гадзіны. Мабыць, то каварны плян клюбу па продажы піва. Час ад часу хтосьці намагаецца скандаваць імя бэнду, ня вельмі гучна, і іншымі сродкамі бавіць час. Калі ўжо ўсе пасьпелі затарыць і мерч, і напоі, і нават паскакаць па галовах, на сцэне зьяўляюцца тэхнікі – і праз колькі хвілін даюць адмашку пачынаць.
Пад акампанемент радасных крыкаў на сцэне зьяўляецца вакаліст Боў, разьліваючы на фэнаў ваду, і ўсім сваім выглядам выпускаючы прамяні дабрыні. У гэтым ён саступаў толькі бубначу, які ўвогуле сонечна ўсьміхаўся ўвесь канцэрт.
Распалены чаканьнем, народ на танцпляцы адразу йдзе ў адрыў, асабліва тыя, што на першых трэках казачна бразгаюцца з сальта ў падлогу. Падчас доўгіх куплетаў, што сьпяваў басіст, Боў ад душы цешыўся, дэманстраваў гімнастычныя навыкі, раздаваў пятухі і шчыра сімпатызаваў тым, хто вылазіў на сцэну шалець і абдымацца. Дарэчы, абдымацца лезьлі ў большасьці хлопцы…
Спецыяльна для алдовых фэнаў (першаму альбому ўжо сем год – гэта вам ня жарты) адыгралі “старое добрае”, калі не памыляюся, “Guys Like You Make Us Look Bad”. Праўда, калі першы раз музыкі разьвіталіся з залай, гэта няблага так зьдзівіла. Паўтары гадзіны чаканьня дзеля добра калі сарака хвілін музыкі? Нават з выхадам “на біс” атрымалася крыху менш за пяцьдзясят хвілін. Мала для дэбютнага візіту і сольнага выступу, але такі быў сэт. Пасьля для ўсіх жадаючых былі абдымашкі і фота-аўтограф сэсія.
Нельга не адзначыць, што спробы навучыць Боў якімсьці фразам не прасунуліся далей за гучнае “ўсё заябісь”, а на кожнае пытаньне адказ быў “йеееее” – вось яны, шчасьлівыя фэны.
Відавочна, нягледзячы на агідна кароткі сэт і ня надта шыкоўныя гук і сьвятло, Blessthefall выканалі сваю мэту – іх чакалі, іх слухалі, і яны зьявіліся. І, канешне, абяцалі вярнуцца.
Тэкст: Павал Смаленьнікаў
Фота: Вольга Вячэрская
0 каментароў