Вельмі спадабаўся гэты канцэрт. я нават не сказаў бы што я ужо дужа люблю Sodom але ж гэты гіг я не павінен быў прапусціць!!! Група адыграла якасны сэт і нічога дрэннага не магло быць у гэты вечар, нішто не змагло бы сапсаваць настрой прыхільншкам тяжкай музыкі, нават спазненне музыкау у Рэпаблик)
Хацелася б заўважыць наколькі дружалюбная і цёплая была атмасфера гэтага мерапрыемства!!! Нават не гледзячы на вялікую колькасць быдлаватых іншагародніх ў стане «умат», якім было глыбока пофіг на правілы клуба, якія курылі ў так званых падсобных памяшканнях каля прыбіральні, стваралася ўражанне таго баснапіснага ламавейшага дыхтоўнага Паукоўскага трэша і чаду! Радасная жыццё панавала ў гэты вечар!
Яшчэ адна рэч якая апынулася мне даспадобы — вялікая колькасць алдовых слухачоў, прадстаўнікоў цяперашняй інтэлігенцыі, якія даўно сфармаваліся як бізнесмены, клеркі і банкіры (напрыклад, ва ўсякім выпадку мне так здавалася ці ж мне хацелася каб так здавалася), якія ў гэты вечар дзіка ламіліся са сваёй катаргі дадому, каб пераапрануцца ў свае старыя металевые прыкіды: касухі, скураныя штаны, джуты і угаралі на канцэрце як у апошні раз. Давалі салідную фору цяперашняй металевай моладзі — зрывалі з цела майкі і круцілі над галавой, трэслі ёю жа (гэта значыць галавой), адным словам секліся ў адзіным парыве.
Гэта настолькі грэе душу і сэрца, што хочацца верыць у тое што сапраўдны метал будзе жыць яшчэ даволі шмат пакаленняў. І аматары цяжкай музыкі нават праз шмат гадоў будуць прыходзіць на канцэрты каб страсянуць даўніной і ўспомніць сваю маладосць і 80-е, 90-е…
Трапіў на канцэрт таксама. Раптоўна і бескаштоўна.
І вось што дадам ад сябе.
Жорсткі, але крыху замылены гук. Тым ня менш, гэта значна рэабілітуе Рэпаблік. Дзіка актыўны поўны пад завязку танцпляц. Моцны рык у падтрымку. Слэм нават на балконе.
Па рацыі: не пушчаць людзей на сцэну. Вынікова тусіць на сцэне любы жадаючы як свой, і бесперапынна сягаюць стэйдждайвінгам.
Вентылятары модна разьвяваюць валасы музыкаў.
У выніку відавочна залічым канцэрт у тлусты плюс КХГ. Асабліва, улічваючы два мерапрыемствы запар (аншлагавыя Паэты). А я добра ведаю, што такое весьці паралельна два праекты. На носе ж яшчэ й Rage.
Са сцэны прызнаньні ў любові «зэ мост крэйзі мазафакэрс ін зэ ворлд», потым цёпла падтрыманае самапрадстаўленьне.
Я хоць не фанат такой музыкі, у навушніках ня буду слухаць, заўсёды лічыў гэтыя стылі бяссэнсоўнымі, зьвернутымі да тупога рубілава і выплеску злосьці, але ў жывым варыяньце суцэль так праканала і ўзбадзёрыла вушы. Насычаешся энергетыкай, прычым, станоўчай.
Было так, што стэйдждайверы музыкам выштурхнулі шнур. Выпадала бас-бочка, тэхнікі ў закулісьсі сварыліся, бегалі і ругаліся матам адзін на аднаго =)
Па сканчэньні асноўнай часткі Сяргей думаў разьябаць купку тых, хто хуценька зваліў. Ну а што, людзям мо банальна пассаць трэба) Абсалютная большасьць жа засталася. І вельмі аператыўна выклікала герояў назад.
Мо, калі б я не была на гэтым фэсце, то можа б таксама парагатала б з Кальтэрзігулі… Але калі ўсё гэта бачыла на свае вочы, то плакаць хацелася… А мне пасля іх на сцэну трэба было выходзіць!!!
Чэсна кажу, хацеу прыйсцi, але неяк не здарылася:
Моцны артыкул, насамрэч:)
P.S. Дарэчы, «хоп-хэй-лалалэй» якi як тут (шчыра кажу — з таго абзацу пра Клiтарзiгу Кальтэрзiг са сьмеху амаль не парвалiся табло з дупай...)…
Але ж не падчас жывога выступу, дзе ты бачыш цырк зь нястрымнага пафасу, ад якога і сьмешна, і плакаць хочацца, і чуеш ад музыкаў выразы кшталту: “Мо якіх грошаў падкінеце? А мо хоць чыпсы ё?
… гэта проста бульдозер, якi трэба запiсаць у анналы музычнай гiсторыi побач з гуртам Багна. XD
Пра верасень — ёсьць песьня «Сентябрь» са словамі «Сентябрь горииииииит», гэтая песьня адна з самых папулярных (і педрыльных). Таму за гуртом замацаваўся жарт накшталт «концерт збс, сентябрь сгорел». Заўсёды смешна)
Post
Хацелася б заўважыць наколькі дружалюбная і цёплая была атмасфера гэтага мерапрыемства!!! Нават не гледзячы на вялікую колькасць быдлаватых іншагародніх ў стане «умат», якім было глыбока пофіг на правілы клуба, якія курылі ў так званых падсобных памяшканнях каля прыбіральні, стваралася ўражанне таго баснапіснага ламавейшага дыхтоўнага Паукоўскага трэша і чаду! Радасная жыццё панавала ў гэты вечар!
Яшчэ адна рэч якая апынулася мне даспадобы — вялікая колькасць алдовых слухачоў, прадстаўнікоў цяперашняй інтэлігенцыі, якія даўно сфармаваліся як бізнесмены, клеркі і банкіры (напрыклад, ва ўсякім выпадку мне так здавалася ці ж мне хацелася каб так здавалася), якія ў гэты вечар дзіка ламіліся са сваёй катаргі дадому, каб пераапрануцца ў свае старыя металевые прыкіды: касухі, скураныя штаны, джуты і угаралі на канцэрце як у апошні раз. Давалі салідную фору цяперашняй металевай моладзі — зрывалі з цела майкі і круцілі над галавой, трэслі ёю жа (гэта значыць галавой), адным словам секліся ў адзіным парыве.
Гэта настолькі грэе душу і сэрца, што хочацца верыць у тое што сапраўдны метал будзе жыць яшчэ даволі шмат пакаленняў. І аматары цяжкай музыкі нават праз шмат гадоў будуць прыходзіць на канцэрты каб страсянуць даўніной і ўспомніць сваю маладосць і 80-е, 90-е…
І вось што дадам ад сябе.
Жорсткі, але крыху замылены гук. Тым ня менш, гэта значна рэабілітуе Рэпаблік. Дзіка актыўны поўны пад завязку танцпляц. Моцны рык у падтрымку. Слэм нават на балконе.
Па рацыі: не пушчаць людзей на сцэну. Вынікова тусіць на сцэне любы жадаючы як свой, і бесперапынна сягаюць стэйдждайвінгам.
Вентылятары модна разьвяваюць валасы музыкаў.
У выніку відавочна залічым канцэрт у тлусты плюс КХГ. Асабліва, улічваючы два мерапрыемствы запар (аншлагавыя Паэты). А я добра ведаю, што такое весьці паралельна два праекты. На носе ж яшчэ й Rage.
Са сцэны прызнаньні ў любові «зэ мост крэйзі мазафакэрс ін зэ ворлд», потым цёпла падтрыманае самапрадстаўленьне.
Я хоць не фанат такой музыкі, у навушніках ня буду слухаць, заўсёды лічыў гэтыя стылі бяссэнсоўнымі, зьвернутымі да тупога рубілава і выплеску злосьці, але ў жывым варыяньце суцэль так праканала і ўзбадзёрыла вушы. Насычаешся энергетыкай, прычым, станоўчай.
Было так, што стэйдждайверы музыкам выштурхнулі шнур. Выпадала бас-бочка, тэхнікі ў закулісьсі сварыліся, бегалі і ругаліся матам адзін на аднаго =)
Па сканчэньні асноўнай часткі Сяргей думаў разьябаць купку тых, хто хуценька зваліў. Ну а што, людзям мо банальна пассаць трэба) Абсалютная большасьць жа засталася. І вельмі аператыўна выклікала герояў назад.
І ўсё ж, а якой гадзіне пачаўся выступ Sodom?
Не.
Гэта лепшае, што я бачыў ў Белметале)
Моцны артыкул, насамрэч:)
P.S. Дарэчы, «хоп-хэй-лалалэй» якi як тут (шчыра кажу — з таго абзацу пра
КлiтарзiгуКальтэрзiг са сьмеху амаль не парвалiся табло з дупай...)…… гэта проста бульдозер, якi трэба запiсаць у анналы музычнай гiсторыi побач з гуртам Багна. XD
Бясспрэчна, адзін зь лепшых канцэртных артыкулаў за ўвесь час.
Былы гурт некаторых удзельнікаў HSD
Нейкія траблы там былі