Аб вужох...
Апублікавана
у
Пясочніца
Вужы
Вужы маюць свайго Гаспадара. Гэта самы вялікі вуж. Няма яму роўнага між вужоў: на галаве ў яго карона бліскучая і залатыя завушніцы ў вушах. Уецца ён смаўжом і ходзіць на хвасце стаймя, нібы чалавек. А свішча Гаспадар вужоў такім волатавым посвістам, што чуваць па ўсёй Беларусі. Іншыя вужы — яго дзеці і падданыя.
Калі вужы ідуць у свой Вырай, то кожную травінку, пянёк, дрэва — усё нюхаюць. А каб чалавек зараз за імі панюхаў, то перакінуўся ў вужа і з імі пайшоў бы.
Таго вужа, што ўкусіць чалавека, вужы ў Вырай не прымуць, і ён будзе самотна цягацца па свеце, пакуль хто не заб'е яго, або ён не змерзне.
Гаспадар-вуж
У лясах водзяцца вужы з залатымі рагамі. К. хто-небудзь, убачыўшы гэтага вужа, зможа паслаць перад ім світку так, каб ён прапоўз па ёй, і скажа: «Вуж малады, скінь рог залаты!» — то вуж скіне адзін са сваіх рагоў. Вужа з залатымі рагамі можна; стрэць вясною. У гэты час ён ахвотней за ўсё скідвае свае рогі. У іншую пару, калі нават і сустрэць такога вужа, ён рог не скіне, Нават калі падаслаць світку, то ён, прапаўзаючы, разрэжа яе на дзве часткі.
Адзін хлопец ішоў сабе каля ракі, ажио бачыць: вужы ў Вырай ідуць. Са страху зашыўся пад куст і сядзіць. Бачыць ён, паузе наперадзе Гаспадар вужоў, а на ім карона золатам ззяе! Прыпоўз ён да вады, скінуў карону — і ў ваду, а за ім усе вужы, ды пачалі купацца. Хлопец падбег, цап за карону і ўцякаць. Тут усе вужы за ім у пагоню. Гналі, гналі, дык хлопец,; няма рады, карону кінуў, а сам ледзь дахаты прыбег. А каб не кінуў, то пэўне не хадзіў бы ўжо па свеце.
Вужалкі
Вужалкі — дочкі Гаспадара вужоў. Да паловы яны прыгожыя маладыя дзяўчаты, з доўгімі распушчанымі валасамі, а замест ног у іх як бы змяіны хвост.
Вужалкі звычайна жывуць у лесе, паблізу вадаёмаў, хоць і неабавязкова. Яны вельмі любяць сядзець на старых раскідзістых дрэвах і часаць залатымі грабеньчыкамі свае цудоўныя валасы.
Вужалкі не маюць ніякага адзення, нягледзячы на тое, што іхні бацька — Гаспадар вужоў — вельмі багаты. Пад яго аховай знаходзіцца шмат скарбаў, таму дочкі яго не маюць ні ў чым адмовы. I якіх толькі дарагіх упрыгожанняў няма на Вужалках! Калі хто ўбачыць іх у сонечны дзень, можа падацца, што само сонца скацілася ў лес, — так зіхацяць на Вужалках розныя каралі і бранзалеты. Часам каторая з іх можа згубіць што-небудзь з упрыгожанняў. Лічыцца добрым знакам знайсці такую рэч, звычайна яна прыносіць шчасце і чалавек гэты не баіцца змяінага ўкусу.
Самі Вужалкі не робяць чалавеку ніякай шкоды, але вакол таго месца, дзе яны сядзяць, кішма кішаць розныя гады. Такім чынам Гаспадар вужоў ахоўвае сваіх дачок. А калі ўсё ж хтосьці пакрыўдзіць Вужалку, на чалавека таго абрынуцца ўсялякія няшчасці, што загубяць яго самога і ўвесь ягоны род.
0 каментароў