Палёт з God Is An Astronaut
Апублікавана
у
Рэпартажы
78 Фота
Цудоўна, калі топавыя гурты не мінаюць Беларусь у сваіх турах. Яшчэ больш цудоўна, калі гэтыя гурты зьбіраюць поўныя залы. Зоркі сышліся на менскім канцэрце ірландскіх пост-рокераў God is an Astronaut, якія асьвяцілі Re:Public 20 лютага сваёй касьмічнай музыкай.
Бясконцая, як космас, чарга “паштальёнаў” пад “Рэпаблікам”, выведзенае на засьнежаным шкле бліжэйшага аўто сэрцайка з запаветнай абрэвіатурай GIAA і блакітна-белыя паветраныя шарыкі, разьвешаныя па клубе, – перадумовы сустрэчы з “астранаўтамі” былі шматабяцальнымі. Далей пацягнуліся паўтары гадзіны чаканьня, падчас якіх памяшканьне клуба было канчаткова запакавана.
А палове на дзявятую доўгачаканыя “астранаўты” выйшлі і пачалі граць. Проста, бязь лішніх словаў, пафасу і відэашэрагу. Толькі яны самі, гук і сьвятло. Дарэчы, да двух апошніх складнікаў прэтэнзій няма ад слова “зусім”, тэхнічная якасьць адчувалася зь першых жа акордаў “The End of the Beginning”. Музыкі сьціпла прадстаўлялі кампазіцыі, “Echoes”, “All Is Violent, All Is Bright”, а зала ўторыла ім крыкамі захапленьня, лесам узьнятых рук і хвалямі мора людскіх эмоцый.
Зь сярэдзіны канцэрту GIAA разгаварыліся, пачынаючы зь ветлівых фраз кшталту “гэта вялікі гонар – граць тут”, “вы – самая лепшая публіка” і скончваючы забаўнай гісторыяй пра тое, як абсталяваньне гурта засталося недзе ва Францыі пад пагрозай адмены наступных выступаў і, каб паскорыць працэс, “астранаўтам” прыйшлося сказаць прамоўтэрам, што яны Scorpions. Менавіта гэтаму жарціку і гурту Scorpions было прысьвечана выкананьне “Forever Lost”.
Агулам выступ God is an Astronaut атрымаўся нечакана драйвовы, і з азначэньня “пост-рок” большы акцэнт атрымала другая частка слова. Музыкі ўзаемадзейнічалі адзін з адным, часам апускаліся на падлогу і кожную хвіліну выкладаліся на поўную.
Традыцыйна для гэтага туру GIAA выходзілі на анкор ажно два разы. І хоць шэрагі гледачоў пачалі пусьцець пасьля “Route 666”, у гэты момант над танцпляцам загучаў імперскі марш са “Star Wars”, тыя, хто не разгубіўся, атрымалі раскошны падарунак – эксклюзіўнае выкананьне “Zodiac”.
Так, разам з часам, God is an Astronaut праляцеў па Беларусі і па нашай сьвядомасьці. Шчыра кажучы, атрымалася на дзіва жвавенька. Не хапіла эмоцый на мяжы, пачуцьця адлучанасьці і абстрагаваньня ад мірскога клопату. А гэта азначае толькі адно – палёт трэба паўтарыць.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц
Бясконцая, як космас, чарга “паштальёнаў” пад “Рэпаблікам”, выведзенае на засьнежаным шкле бліжэйшага аўто сэрцайка з запаветнай абрэвіатурай GIAA і блакітна-белыя паветраныя шарыкі, разьвешаныя па клубе, – перадумовы сустрэчы з “астранаўтамі” былі шматабяцальнымі. Далей пацягнуліся паўтары гадзіны чаканьня, падчас якіх памяшканьне клуба было канчаткова запакавана.
А палове на дзявятую доўгачаканыя “астранаўты” выйшлі і пачалі граць. Проста, бязь лішніх словаў, пафасу і відэашэрагу. Толькі яны самі, гук і сьвятло. Дарэчы, да двух апошніх складнікаў прэтэнзій няма ад слова “зусім”, тэхнічная якасьць адчувалася зь першых жа акордаў “The End of the Beginning”. Музыкі сьціпла прадстаўлялі кампазіцыі, “Echoes”, “All Is Violent, All Is Bright”, а зала ўторыла ім крыкамі захапленьня, лесам узьнятых рук і хвалямі мора людскіх эмоцый.
Зь сярэдзіны канцэрту GIAA разгаварыліся, пачынаючы зь ветлівых фраз кшталту “гэта вялікі гонар – граць тут”, “вы – самая лепшая публіка” і скончваючы забаўнай гісторыяй пра тое, як абсталяваньне гурта засталося недзе ва Францыі пад пагрозай адмены наступных выступаў і, каб паскорыць працэс, “астранаўтам” прыйшлося сказаць прамоўтэрам, што яны Scorpions. Менавіта гэтаму жарціку і гурту Scorpions было прысьвечана выкананьне “Forever Lost”.
Агулам выступ God is an Astronaut атрымаўся нечакана драйвовы, і з азначэньня “пост-рок” большы акцэнт атрымала другая частка слова. Музыкі ўзаемадзейнічалі адзін з адным, часам апускаліся на падлогу і кожную хвіліну выкладаліся на поўную.
Традыцыйна для гэтага туру GIAA выходзілі на анкор ажно два разы. І хоць шэрагі гледачоў пачалі пусьцець пасьля “Route 666”, у гэты момант над танцпляцам загучаў імперскі марш са “Star Wars”, тыя, хто не разгубіўся, атрымалі раскошны падарунак – эксклюзіўнае выкананьне “Zodiac”.
Так, разам з часам, God is an Astronaut праляцеў па Беларусі і па нашай сьвядомасьці. Шчыра кажучы, атрымалася на дзіва жвавенька. Не хапіла эмоцый на мяжы, пачуцьця адлучанасьці і абстрагаваньня ад мірскога клопату. А гэта азначае толькі адно – палёт трэба паўтарыць.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц
0 каментароў