Diablo Swing Orchestra: танчаць усе!
Апублікавана
у
Рэпартажы
27 Фота
Паводле адной гіпотэзы, жыхары поўначы ня так ахвотна кідаюцца ў танцы-скокі, як гэта робяць на поўдні. Ну а як паводзяць сябе беларусы? Адказаць на гэтае пытаньне дапамог найвыдатнейшы канцэрт Diablo Swing Orchestra, які адбыўся 15 лютага ў сталічным Re:Public’у.
Папраўдзе, калі зьбіралася на канцэрт, мною панавалі сумненьні: а што, калі і гэты канцэрт адменяць, як тое часта здараецца апошнім часам, альбо новая вакалістка Крыстын ня справіцца з партыямі Анлуісэ, і вечар будзе безнадзейна сапсаваны? І ведаеце, я памылялася.
Аніякай чаргі на ўваходзе не было, таму атрымалася спакойненька прайсьці і гадзін да васьмі бадзяцца па клубу, што, у прынцыпе, было магчыма з-за колькасьці прысутных. Музыкі выйшлі пад эпічнае інтра вельмі па-свойску – з ручнікамі і бутэлькамі піва. Бяз доўгіх размоваў пачалі граць. Я вельмі разгубілася, таму што з-за якасьці гуку цяжка было ацаніць ня толькі вакальныя здольнасьці Крыстын, але і ўвогуле пачуць каго-небудзь. На шчасьце, д’ябальская магія ўзяла сваё, і хутка гук быў выбудаваны. Можна было расслабіцца і паназіраць за паводзінамі шведаў.
Аркестранты ахвотна ішлі на кантакт з аўдыторыяй, тут асабліва вылучыўся басіст Андэрс, гралі ў сваё задавальненьне і травілі байкі. Напрыклад, як аднойчы Diablo Swing Orchestra давялося выступаць на фэсьце Brutal Assault з такімі монстрамі, як Cannibal Corpse ды Meshuggah. Але калектыў не разгубіўся і прымусіў усіх прысутных сьвінгаваць разам зь імі.
Дарэчы, музыкі і беларусаў заклікалі паказаць свае танцавальныя здольнасьці, чаму вельмі спрыялі “A Tap Dancer’s Dilemma”, “Guerrilla Laments” і “Voodoo Mon Amour”, якая будзе неадступна круціцца ў галаве яшчэ некалькі дзён. Прагучаў і новы сінгл “Jigsaw Hustle”, прычым, даволі дзёрзка, што не магло не ўзрадаваць. Беларуская публіка, у сваю чаргу, спрабавала пераўвасабіцца ў мясцовых Джонаў Траволтаў і Умаў Турман, і вынік Diablo Swing Orchestra вельмі спадабаўся. Так, мы зможам пасупернічаць і з жыхарамі цёплых краін, трэба толькі вывучыць некалькі па. Але сам гурт танчыць непераўзыдзена. Відаць, доўгія гады трэніровак.
Нездарма кажуць, што таленавіты чалавек будзе таленавітым ва ўсім. Акрамя забойнай музыкі і танцаў, музыкі зладзілі сапраўднае тэатральнае прадстаўленьне – пародыі, імітацыі галасоў, пластычныя жэсты, міміка – нішто не давала магчымасьці адарваць позірк ад сцэны. Нават разыгралі адмысловую сцэнку пад працоўнай назвай “Японскія школьніцы”. У галоўнай ролі выступіў віяланчэліст Йаханэс, які выканаў каларытны ўсходні матыўчык, што плыўна перайшоў у “Black Box Messiah”. Аказалася, японскія школьніцы любяць яшчэ і панк.
Для мяне апагеем канцэрту стала акустычнае выкананьне “New World Widows” ад Йаханэса і Крыстын, якая села за клавішы. Моцна, чульліва, палымяна – такія эпітэты прыходзяць у галаву. Крыстын выклалася па поўнай праграме, і ўжо не засталося ніякіх сумневаў – гурт працягне паўнавартаснае жыцьцё. Захаваліся глыбіня і драматызм вакальных партый, цяпер прыпраўленых салодкімі і крыштальна-пранізьлівымі абертонамі.
Не абышлося і без традыцыйных алкажартаў: музыкі пыталіся, ці п’ем мы тут водку. Выгукі залі былі даволі пераканаўчымі, таму, каб замацаваць посьпех, Diablo Swing Orchestra выканалі застольную “Vodka Inferno”.
Увогуле, на гурт было вельмі прыемна глядзець – сімпатычныя і таленавітыя людзі займаліся сваёй справай, зараджалі прысутных моцнай энергетыкай метал-кабарэ і самі пры гэтым атрымлівалі асалоду. Гармонія.
На жаль, не абыдуся бяз лыжкі дзёгцю. Пад канец выступу з гукам зноў пачаліся непрыемныя метамарфозы. Ня ведаю, за якія правіны на нашыя вушы звалілася жудасная перагрузка. Але потым давялося доўга адыходзіць, пужаючы міжвольна гучнымі крыкамі навакольле.
На біс зноў адыгралі “Vodka Inferno”, толькі ў двойчы паскораным тэмпе. Але беларусаў так проста ня возьмеш – адскакалі да дрыжыкаў у каленках. Узнагародай стаў дождж зь медыятараў, барабанных палачак, сэт-лістоў і зладжаная аўтограф-сэсія пасьля канцэрту.
Падвядзем вынікі. Прывабная зьнешнасьць таленту не перашкаджае. Японскія школьніцы слухаюць панк. У беларускіх металхэдах гінуць сьвінг-танцоры. А “Концерт Холл Групп” прывозяць да нас выдатныя каманды.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Папраўдзе, калі зьбіралася на канцэрт, мною панавалі сумненьні: а што, калі і гэты канцэрт адменяць, як тое часта здараецца апошнім часам, альбо новая вакалістка Крыстын ня справіцца з партыямі Анлуісэ, і вечар будзе безнадзейна сапсаваны? І ведаеце, я памылялася.
Аніякай чаргі на ўваходзе не было, таму атрымалася спакойненька прайсьці і гадзін да васьмі бадзяцца па клубу, што, у прынцыпе, было магчыма з-за колькасьці прысутных. Музыкі выйшлі пад эпічнае інтра вельмі па-свойску – з ручнікамі і бутэлькамі піва. Бяз доўгіх размоваў пачалі граць. Я вельмі разгубілася, таму што з-за якасьці гуку цяжка было ацаніць ня толькі вакальныя здольнасьці Крыстын, але і ўвогуле пачуць каго-небудзь. На шчасьце, д’ябальская магія ўзяла сваё, і хутка гук быў выбудаваны. Можна было расслабіцца і паназіраць за паводзінамі шведаў.Аркестранты ахвотна ішлі на кантакт з аўдыторыяй, тут асабліва вылучыўся басіст Андэрс, гралі ў сваё задавальненьне і травілі байкі. Напрыклад, як аднойчы Diablo Swing Orchestra давялося выступаць на фэсьце Brutal Assault з такімі монстрамі, як Cannibal Corpse ды Meshuggah. Але калектыў не разгубіўся і прымусіў усіх прысутных сьвінгаваць разам зь імі.
Дарэчы, музыкі і беларусаў заклікалі паказаць свае танцавальныя здольнасьці, чаму вельмі спрыялі “A Tap Dancer’s Dilemma”, “Guerrilla Laments” і “Voodoo Mon Amour”, якая будзе неадступна круціцца ў галаве яшчэ некалькі дзён. Прагучаў і новы сінгл “Jigsaw Hustle”, прычым, даволі дзёрзка, што не магло не ўзрадаваць. Беларуская публіка, у сваю чаргу, спрабавала пераўвасабіцца ў мясцовых Джонаў Траволтаў і Умаў Турман, і вынік Diablo Swing Orchestra вельмі спадабаўся. Так, мы зможам пасупернічаць і з жыхарамі цёплых краін, трэба толькі вывучыць некалькі па. Але сам гурт танчыць непераўзыдзена. Відаць, доўгія гады трэніровак.
Нездарма кажуць, што таленавіты чалавек будзе таленавітым ва ўсім. Акрамя забойнай музыкі і танцаў, музыкі зладзілі сапраўднае тэатральнае прадстаўленьне – пародыі, імітацыі галасоў, пластычныя жэсты, міміка – нішто не давала магчымасьці адарваць позірк ад сцэны. Нават разыгралі адмысловую сцэнку пад працоўнай назвай “Японскія школьніцы”. У галоўнай ролі выступіў віяланчэліст Йаханэс, які выканаў каларытны ўсходні матыўчык, што плыўна перайшоў у “Black Box Messiah”. Аказалася, японскія школьніцы любяць яшчэ і панк.
Для мяне апагеем канцэрту стала акустычнае выкананьне “New World Widows” ад Йаханэса і Крыстын, якая села за клавішы. Моцна, чульліва, палымяна – такія эпітэты прыходзяць у галаву. Крыстын выклалася па поўнай праграме, і ўжо не засталося ніякіх сумневаў – гурт працягне паўнавартаснае жыцьцё. Захаваліся глыбіня і драматызм вакальных партый, цяпер прыпраўленых салодкімі і крыштальна-пранізьлівымі абертонамі. Не абышлося і без традыцыйных алкажартаў: музыкі пыталіся, ці п’ем мы тут водку. Выгукі залі былі даволі пераканаўчымі, таму, каб замацаваць посьпех, Diablo Swing Orchestra выканалі застольную “Vodka Inferno”.
Увогуле, на гурт было вельмі прыемна глядзець – сімпатычныя і таленавітыя людзі займаліся сваёй справай, зараджалі прысутных моцнай энергетыкай метал-кабарэ і самі пры гэтым атрымлівалі асалоду. Гармонія.На жаль, не абыдуся бяз лыжкі дзёгцю. Пад канец выступу з гукам зноў пачаліся непрыемныя метамарфозы. Ня ведаю, за якія правіны на нашыя вушы звалілася жудасная перагрузка. Але потым давялося доўга адыходзіць, пужаючы міжвольна гучнымі крыкамі навакольле.
На біс зноў адыгралі “Vodka Inferno”, толькі ў двойчы паскораным тэмпе. Але беларусаў так проста ня возьмеш – адскакалі да дрыжыкаў у каленках. Узнагародай стаў дождж зь медыятараў, барабанных палачак, сэт-лістоў і зладжаная аўтограф-сэсія пасьля канцэрту.
Падвядзем вынікі. Прывабная зьнешнасьць таленту не перашкаджае. Японскія школьніцы слухаюць панк. У беларускіх металхэдах гінуць сьвінг-танцоры. А “Концерт Холл Групп” прывозяць да нас выдатныя каманды.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
0 каментароў