Пад што сьвінгуе д’ябал

Апублікавана 30 студзеня 2015, 13:13 у Цікавае

Нядаўна мы дзівіліся зь цікавай легенды ўзьнікненьня гурта Diablo Swing Orchestra. Працягнем экскурс па пуцявінах авангарднай творчасьці калектыва і ўзгадаем, што ж яны такога ўтварылі падчас свайго доўгага існаваньня.

Спробай пяра стаў ЕР “Borderline Hymns”, які выйшаў у 2003 годзе і адразу ж нарабіў шуму. Атрымалася вогненебясьпечнае метал-кабарэ, якое ў тыя часы нават не было з чым параўнаць. Аўдыторыя крыху разгубілася, але хутка ўзяла сябе ў рукі і зацаніла творчасьць, якая не ўкладвалася ні ў межы металу, ні ў межы музыкі ўвогуле, бо “аркестр” зладзіў сапраўдны перформанс у ролях. Карацей, “затраўка” пайшла пасьпяхова, і ўсе зь нецярпеньнем чакалі працягу.

Як вядома, абяцанага чакаюць тры гады, таму ў 2006 годзе гурт выдаў першы паўнафарматнік у крывава-чорнай вокладцы – “The Butcher's Ballroom”. Назва інтрыгуе: што ж можа рабіць мясьнік у бальнай зале? Пасьля праслухоўваньня рэлізу здаецца, што толькі круціць фарш, бо сімфанічныя аркестроўкі, сьвінг, электроншчына, фламенка і метал спалучаюцца самым незвычайным чынам. Партыі на ангельскай і, асабліва, на італьянскай мове сталі годным водгаласам шматвяковых оперных традыцый. “The Butcher's Ballroom”, дарэчы, атрымаў намінацыю “Найбольшы сюрпрыз” ад выданьня Metal Storm.

Хадзем далей. 2009 стаў годам нараджэньня другога альбому – “Sing Along Songs for the Damned & Delirious”. Захаваўся фірмовы стыль гурта, які знайшоў новыя ўвасабленьні празь сьвінг (зразумела), танга, вальс і нават рускія застольныя песьні. Варта пачаць слухаць, як цябе закружыць, нібыта на дзіцячай каруселі з конікамі, што намалявана на вокладцы альбому. То бок, карнавал працягнуўся і дагадзіў густу палкіх прыхільнікаў д’ябальскага аркестру.

Надышоў 2012 год – час для трэцяга альбому гурта. Заўважылі, што тройка стала вырашальным лікам у творчасьці Diablo Swing Orchestra? Трэці альбом пацьвердзіў гэтую заканамернасьць. Ня тое, каб ён атрымаўся самым лепшым, але на фоне астатняй творчасьці “Pandora’s Pinata” вылучаецца, бы чырвоная пляма на белай цішотцы, якую ніякі “тайд” ня возьме. Па-першае, за словам “pinata” хаваецца мексіканская лялька з папье-машэ ў выглядзе жывёлы ці геаметрычнай фігуры, унутры якой ляжаць цукеркі ды іншыя ласункі. З другога боку, усе памятаюць сумны досьвед самай цікаўнай жанчыны на сьвеце – Пандоры, якая выпусьціла ў сьвет зло, боль, пакуты і Джасьціна Бібера. Шукайце філасофскі падтэкст.

Кабарэ і карнавалы адышлі на другі план перад турботамі жыхароў Южнай Амерыкі, што стала тэмай кампазіцыі “Guerrilla Laments”, хорам кітайскіх хлопчыкаў у песьне “Black Box Messiah” і планам арганізацыі масавага лінчаваньня ў трэку “How To Organize A Lynch Mob”.

У 2014 годзе калектыў зноў зьдзівіў сьвет. Выйшаў сінгл “Jigsaw Hustle”, які асабліва ў мяне вызывае асацыяцыі з дыскатэкай 80-х, што так любяць круціць па тэліку ў навагоднюю ноч. Ну, на тое ён і хастл. Перамены закранулі і склад Diablo Swing Orchestra – на зьмену мажнай опернай дзіве Анлуісе (Annlouice Lögdlund) прыйшла салодкагалосая Крыстын (Kristin Evegård).

Спадзяюся, гурт не захварэе “сіндромам Найтвіш” і пасьпяхова працягне шукаць новыя сродкі і формы самавыказваньня. А паглядзець на Diablo Swing Orchestra ў абнаўлённым складзе можна 15 лютага ў клубе Re:public.

Тэкст: Паліна Трохаўцава